Update မဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္း ေတြးမိေတြးရာ ...

■■■■■

သူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ ေျမကမ႓ာႏွင့္တူေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရေသာအခါ ...
.......
.....
...

ကေလးငယ္ အနည္းငယ္ထိုင္တတ္စအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။
ကမ႓ာမွ ကေလးငယ္ကို ကုပ္ေပၚတြင္တင္ကာ ေခ်ာ့ျမႇဴေနစဥ္

"ခစ္ ခစ္ ခစ္"

ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ဆူညံလ်က္။ ေခတၱခဏၾကာၿပီးေနာက္

"ေမာလာၿပီ။ ေဖေဖ့ကို သြားေႏွာင့္ယွက္ရေအာင္။"

အလုပ္လုပ္ေနေသာသခင့္ထံ ေရာက္လာၾကၿပီး သခင္၏လည္ကုပ္ေပၚသို႔ ကေလးငယ္ကိုတင္ေပးလိုက္ေလလၽွင္ သခင့္ေခါင္းကို တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားေတာ့သည္။

"ကေလးေရ၊ ဒယ္ဒီနဲ႔ေဆာ့ေနတာလား။ အသံေတြကို ဆူလို႔ကြာ။"

"ႁပြတ္"

ကေလးငယ္ကို ကမ႓ာကထိန္းထားသည္ေၾကာင့္ သခင္က ေခါင္းကိုအနည္းငယ္ေမာ့လိုက္သည့္အခ်ိန္ သခင့္နဖူးထက္သို႔ ေႁခြခ်လိုက္သည့့္ အနမ္းငယ္တစ္ပြင့္။

"ဟား ဟား၊ ေဖေဖ့ကိုခ်စ္တယ္လား ဟင္။ လာပါဦး ကေလးရယ္။"

သခင္က ကေလးငယ္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္း၍ တရႈံ႕ရႈံ႕နမ္းေလေတာ့ သေဘာတက်ရယ္သံေလးက ထြက္လာျပန္၏။ ကမ႓ာျပံဳးၾကည့္ေနရင္းမွ သခင္၏ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္မိသည္။ ရယ္ေမာေနသည့္ကေလးငယ္မွ အရယ္ရပ္သြားကာ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္လာၿပီး

"ဟင့္ ... အင့္"

"ဘာတုန္း၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။"

ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အေတြးေပါက္သြားၿပီး သခင့္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ နမ္းလိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့

"အူး ဝါး ... "

ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာ မဲ့သြားသကဲ့သို႔ သခင္လည္း အံဩသြားရေလသည္။
ကမ႓ာ ထပ္နမ္းရန္ျပင္ေသာ္လည္း

"ေတာ္ၿပီကမ႓ာ၊ မစနဲ႔ေတာ့။ ကေလးကမႀကိဳက္ဘူး။ တိတ္ပါ တိတ္ပါ ကေလးရယ္။ ေဖ့ကေလးေလးက မႀကိဳက္ရင္ ေဖေဖသူ႔ကိုမေခၚေတာ့ဘူးေနာ္။ တိတ္ေတာ့ တိတ္ေတာ့၊ လိမၼာတယ္။"

ပါးျပင္ႏုႏုကိုနမ္း၍ သခင္ေခ်ာ့သည့္အခါ အငိုတိတ္သြားေလေတာ့သည္။ ကမ႓ာ့မွာသာ ေယာက္်ားျဖစ္သူခ်ီေခၚသြားသည့္ကေလးငယ္ကို လိုက္ၾကည့္ရင္း စကားသံထြက္မလာေတာ့ေပ။

■

🎵 baby shark ...doo doo doo 🎶

သခင္၏ေပါင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္ၿငိမ့္ေနသည့္ကေလးငယ္က တီဗီတြင္ဖြင့္ထားသည့္ Baby shark သီခ်င္းႏွင့္အတူ လႈပ္ရြလ်က္။ ကမ႓ာက အနားေရာက္လာၿပီး

"သခင္၊ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္နားပါလား။ တစ္ေန႔လံုးလည္း မနားရဘူး။"

"အတူတူပဲကိုကြာ။"

"စပ္စလူးေလးကိုထိန္းေနရတာ ပိုပင္ပန္းမွာေပါ့။"

သခင္၏လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္၍ ကမ႓ာကေျပာလိုက္သည္။

"ေအး၊ ဘယ္သူနဲ႔တူလို႔ စပ္စလူးထေနမွန္းမသိ။"

ကမ႓ာ တံု႔ျပန္စကားဆိုရန္ျပင္ေသာ္လည္း ရပ္တန္႔သြားရသည္။ အေၾကာင္းမွာ အေဖျဖစ္သူ၏ရင္ခြင္တြင္ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ကေလးငယ္မွာ ကမ႓ာ၏လက္ကို ဆြဲဖယ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မရမကဆြဲဖယ္ေန၍ ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္သည္တြင္ သခင့္လက္ဖဝါးအတြင္းသို႔ လက္ဖဝါးငယ္ေလးက တိုးဝင္လာေတာ့သည္။ ကမ႓ာ့ကိုလည္း လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေပ။ သခင္တစ္ေယာက္သည္ေတာ့ျဖင့္ ျပံဳး၍မဆံုးႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

■

လမ္းေလၽွာက္တတ္ခါစအရြယ္သို႔ ေရာက္လာေသာ ကေလးငယ္သည္ လႊတ္ထား၍မရေအာင္ပင္ အိမ္အႏွံ႔ေလၽွာက္သြားတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

အျပင္ဘက္ဝရံတာၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္၍ေဆာ့ေနေသာကေလးငယ္ကို သခင္က အေပါက္ဝတြင္ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး အေနာက္မွေန၍ သခင့္ခါးကိုသိုင္းဖက္ကာ

"ထူးထူးဆန္းဆန္း ၿငိမ္ေနပါလားလို႔။ ဒီမွာေဆာ့ေနတာကိုး။"

"အင္း"

ကမ႓ာ၏အသံေၾကာင့္ ကေလးငယ္က ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ေတာ့သည္။ ကမ႓ာ့အနားေလၽွာက္လာကာ ေဘာင္းဘီစကိုဆြဲသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"

သခင့္ကိုဖက္ထားလ်က္ကပင္ ကေလးငယ္ကိုငံု႔ၾကည့္၍ ကမ႓ာေမးလိုက္သည့္အခါ ေျခေထာက္ကို တဖတ္ဖတ္ရိုက္ေတာ့သည္။

"ဘာလို႔ရိုက္ေနျပန္ၿပီလဲ။"

သခင္သည္လည္း အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္လ်က္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ကမ႓ာ့ေျခသလံုးကို သြားေသးေသးေလးမ်ားႏွင့္ ကိုက္ဆြဲေလၿပီ။

"အား ... ကိုက္တယ္။ နာတယ္ကြ၊ ဘယ္လိုေတြေခြးစိတ္ေပါက္။"

သခင္၏ခါးကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ကေလးငယ္ကိုေပြ႕ခ်ီရန္ႀကိဳးစားသည့္အခါ လြန္႔လူးကာရုန္းေနျပန္၏။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ၊ ျပဳတ္က်မယ္ Baby. ဘာလို႔ ဒယ္ဒီ့ကိုကိုက္တာလဲ။"

သခင့္ထံလက္ကမ္းေနသည့္ကေလးငယ္ေၾကာင့္ သခင္ခ်ီယူလိုက္လၽွင္ လည္ပင္းကိုဖက္ကာ ေခါင္းအပ္၍ၿငိမ္ေနေလၿပီ။

"ကေလးေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေဖေဖေမးတာေျဖဦး။ ဒယ္ဒီ့ကိုစိတ္ေကာက္ေနတာလား။"

တုပ္တုပ္မလႈပ္။

"ဒယ္ဒီက ကေလးကို မခ်ီလို႔လား။"

မည္သို႔မၽွမတံု႔ျပန္။
သခင္ေတြးမိသည္မွာ တစ္ခုသာက်န္ေတာ့သည္။

"ဒယ္ဒီက ေဖေဖ့ကိုဖက္ထားလို႔လား။"

သခင့္အေမးေၾကာင့္ ကမ႓ာက သခင့္ကိုမ်က္လံုးျပဴး၍ၾကည့္မိသလို ကေလးငယ္သည္လည္း

"ဝါး ..."

"ဟာ၊ ငိုၿပီ။"

သခင္၏လည္ပင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားၿပီး မ်က္ႏွာမေဖာ္ပါဘဲ ေအာ္ငိုေနေတာ့သည္။

"ဟုတ္ပါ့၊ ကေလးက ဝမ္းနည္းသြားတာ။ တိတ္ပါကြယ္ တိတ္ပါ။"

သခင္ ေပြ႕ဖက္ေခ်ာ့ျမႇဴေန၍ အနည္းငယ္အငိုေလ်ာ့ကာ ေခါင္းေမာ့လာ၏။

"အဟား၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ကြာ။ ေၾကာင္ေခ်းရုပ္ေလးျဖစ္ေနၿပီ ကေလးရဲ႕။"

သခင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္ေပးေန၍ က်န္ေနေသာပါးတစ္ဖက္မွ မ်က္ရည္မ်ားကို ကမ႓ာကသုတ္ေပးရန္ျပင္ေလလၽွင္ ပုတ္ထုတ္ကာ လက္ေသးေသးေလးမ်ားႏွင့္ ကိုယ္တိုင္သုတ္ေန၏။

"ဒီဟာေလးက မဟုတ္ေတာ့ဘူး။"

ကမ႓ာထြက္သြားသည္ေၾကာင့္

"ဒယ္ဒီစိတ္ေကာက္သြားၿပီ။"

"ဟြန္႔"

အသံေသးေသးေလးႏွင့္ ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ကာ ကမ႓ာႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔သာ လွည့္သြားေလေတာ့သည္။

■

စကားေျပာတတ္ခါနီးအရြယ္တြင္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ကေလးငယ္ကို စကားသင္ေနေလသည္။

"Da...da. Say it, Baby. Da...da."

ကမ႓ာ့ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနဆဲ။

"သခင္၊ Baby က စကားေျပာေနာက္က်တာလား။"

"ေနာက္မက်ပါဘူး။ မင္းအေမကို ငါေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ။ မင္းငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီအရြယ္စကားမေျပာေသးဘူးတဲ့။ မင္းနဲ႔တူလို႔ မေျပာေသးတာေနမွာေပါ့။"

"မေျပာေသးဘူးလား။ Baby ေရ၊ ေျပာပါေတာ့ကြ။"

"ကေလးကို ဇြတ္ေတြေျပာခိုင္းေန။"

ကေလးငယ္ႏွင့္ကမ႓ာရွိရာသို႔ သခင္ေရာက္လာၿပီး

"ကေလးက မေျပာခ်င္ေသးလို႔ပါ။ ဟုတ္တယ္မလား ကေလးေလး။ ေျပာတတ္ရင္လည္း ေဖေဖလို႔ အရင္ေခၚမွာ။ ေဖ ေဖ "

သခင့္ကိုလည္း စိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပါးစပ္ေလးတျပင္ျပင္ႏွင့္။

"ဘာေတြ ပါးစပ္ျပင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ အခုပဲစားေသာက္ထားတာ ဗိုက္ကိုလည္းလံုးေနတာပဲ။"

ကမ႓ာ့စကားကို ကေလးငယ္ကအဖက္မလုပ္ပါ။ သခင့္ကိုၾကည့္၍သာ ကမ႓ာႏွင့္တူသည့္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြသည္ လႈပ္ရြရြ။

"ေဖ"

သခင္ ရုတ္တရက္ shock ရသြားရသည္။ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသည္။ ကမ႓ာကေတာ့ လႈပ္ပင္မလႈပ္ေတာ့ပါ။

"ကေလး"

သခင္ေကာက္ေပြ႕လိုက္သည့္အခါ သခင့္ပါးကိုနမ္းေနသည့္ကေလးငယ္။

"ကေလး၊ ျပန္ေခၚပါဦး။"

အသံထြက္မလာေတာ့ပါ။ သခင္ေခါင္းေမာ့၍ မ်က္ရည္မက်မိေစရန္ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ပစ္ရေလသည္။ ထိုအေပ်ာ္သည္ မည္သည့္အေပ်ာ္ႏွင့္မၽွ ႏႈိင္းမရေပ။

"အား ... ငါကေတာ့ သင္လိုက္ရတာ။ အခုေတာ့ ေဖ တဲ့။ ေအး၊ ခ်စ္ၾက ခ်စ္ၾက။"

ကမ႓ာေပါက္ကြဲေလၿပီ။ ထိုမၽွႏွင့္မၿပီးေသး။ ေဒၚဝတီႏြယ္ထံဖုန္းေခၚ၍

"အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေမလို႔္အရင္ေခၚတာလား။ Dada လို႔အရင္ေခၚတာလား။"

"ဟယ္လိုေလးေတာင္ မထူးရေသးဘူး။ ျဖည္းျဖည္းေမးပါဟဲ့။"

"ေျဖပါ အေမရဲ႕။ အေရးႀကီးတယ္။"

"Mama လို႔သင္ေပးေနရင္းကို Dadada လို႔ေခၚၿပီး ငါ့ရင္ကိုဓားနဲ႔ခြဲတဲ့ သားလိမၼာေလးေပါ့။"

"ဟိုေမာင္ႏွမကေရာ။"

"Ma တဲ့။"

"တကယ္ႀကီးလား။"

"ဟဲ့၊ ညာစရာလား။ မင္းဒယ္ဒီကို သြားေမးၾကည့္။ ေသာက္ျမင္ကတ္စရာအျပံဳးႀကီးနဲ႔ ေထာက္ခံျပပါလိမ့္မယ္။"

'ဟုတ္တယ္။ ဟိုမွာ Baby ကိုခ်ီၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသာက္ျမင္ကတ္စရာျပံဳးျပေနတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္လည္း အနားမွာရွိတယ္။'

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အငယ္ေကာင္ရယ္။ ငါ့ေျမးေလးက စကားေျပာေနာက္က်တာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္လည္း အျဖစ္မသည္းပါနဲ႔။ နင့္တုန္းကလည္း ဒီအရြယ္မေျပာေသးပါဘူး။ သည္းကိုသည္းတယ္။"

"ဟာ၊ ေနာက္မက်ဘူး။ အဲဒီဟာေလးက ဒီေန႔ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ။"

"ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"

"ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ တ Dada နဲ႔သင္ေနတာေလ။"

"ကေလးကို ဇြတ္မလုပ္စမ္းနဲ႔ဟယ္။"

"အေမကလည္း စကားဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါဗ်။"

"ေအး ေအး"

"ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္သင္ေနတာကိုေလ တစ္ခြန္းမဟဘဲနဲ႔ သခင္က တစ္ခြန္းပဲလာေျပာတာကို ေဖ တဲ့။"

"ဟယ္"

"အဲဒါေျပာတာ။ မလြန္လြန္းဘူးလား။"

"ဝဋ္ေတြလည္ေနၿပီ ေျမကမ႓ာ။ သတိသာထား။"

"ဟာ၊ အေမကလည္း မညႇာမတာ။"

"ဟဲ့၊ ငါ့ေျမး စကားေျပာၿပီတဲ့။"

ေဒၚဝတီႏြယ္ဘက္မွ စပီကာဖြင့္လိုက္သည့္အတြက္ ေန႔သစ္၏အသံကိုၾကားရ၏။

"ဘာတဲ့လဲ Earth? ေဖေဖတဲ့လား။"

"Ball ကို ေဖေဖ။"

"ဆဲတယ္။ ေတြ႕လား ေမေမႀကီး၊ သားကိုဆဲေနတယ္။"

"ေအး၊ ဆဲတယ္။ ယိပဲ။ ကန္ေတာ့ အေမ။"

"သြားမစနဲ႔ေတာ့ အငယ္ေလး။ ကေလးက ရာဇကို ေဖ လို႔ေခၚလို႔္ သူေပါက္ကြဲေနတာ။"

"ဟား ဟား ဟား၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ အမေလး၊ က်က္သေရရွိခ်က္။ ေနာက္ေန႔မွလာၿပီး ဦးဦးလို႔ေခၚခိုင္းရမယ္။ ဟား ဟား ဟား"

"က်က္သတံုးေကာင္"

"သခင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ။ ေက်နပ္တယ္။ ဝမ္းသာတယ္။ အားရ ..."

ကမ႓ာ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဆက္၍နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဖုန္းကိုပါ ဆိုဖာေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး

"ေနေနတာက US မွာေလ။ အိမ္မွာကလြဲရင္ ဘယ္နားမ်ား ျမန္မာလိုၾကားရလို႔လဲ။ ေသာက္သည္းယားတယ္၊ တကယ္ပဲ။"

"ေတာ္ပါေတာ့ ကမ႓ာရယ္။ ငါလည္း အူနာေနၿပီ။ ဟား ဟား။"

"ရယ္ႏိုင္တာကိုး၊ ရယ္ေပါ့။"

ဆိုဖာအနီးမွၾကမ္းေပၚမွာပင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ ကမ႓ာ့ထံသို႔ သခင္ေအာက္ခ်ေပးလိုက္ေသာ ကေလးငယ္က တလႈပ္လႈပ္ေလၽွာက္လာၿပီး ေထာင္ထားသည့္ကမ႓ာ၏ဒူးတစ္ဖက္ကို လက္ကေလးမ်ားႏွင့္ပုတ္လာသည္။ ကမ႓ာက ရုပ္တည္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည့္အခါတြင္

"ခစ္ခစ္"

ရယ္သံေပး၍ ကမ႓ာ၏ဒူးေခါင္းကိုဖက္ကာ မ်က္ႏွာႏုႏုႏွင့္ပြတ္တိုက္ေလ၏။
ကမ႓ာ မေနႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

"ငခၽြဲေကာင္"

ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႕သည္တြင္ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေမာလ်က္။

■

မပီကလာပီကလာ စကားဆိုတတ္ေသာအရြယ္ ကေလးငယ္သည္ စကားအလြန္ေျပာခ်င္ေပသည္။

အခ်ိဳ႕ေသာစကားမ်ားကို သခင္နားမလည္ေပ။ ကေလးငယ္အတြက္ခက္ခဲသည္မွာ ဘာသာစကားႏွစ္မ်ိဳးကို တစ္ၿပိဳင္တည္းမွတ္ေနရ၍ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးေရာေျပာလၽွင္ ေျပာေနတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သခင္နားမလည္ေသာ္လည္း ကမ႓ာကနားလည္သည္။
သခင့္ကို နားလည္သည္အထိ ထပ္ခါထပ္ခါေျပာျပေလ့ရွိသည့္ ကေလးငယ္မွာ ကမ႓ာျပန္ေမးလၽွင္ေတာ့ ႏွစ္ခြန္းထက္ပိုေျပာရလၽွင္ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။

"တိမ္ candy ... gone."

"What? The candy?"

"တိမ္ candy"

"The candy? Candy?"

"တိမ္ candy ေရ၊ တိဝူးရား။ တိမ္ တိမ္။ ဟိုးက ... တိမ္ေရ။ အာ့ယို တိမ္ candy."

ကမ႓ာႏွင့္အတူ အျပင္မွျပန္လာသည့္ ကေလးငယ္က သခင့္ထံသို႔အေျပးလာေျပာသည္ကို နားလည္ႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း ၾကားမိသည္က the candy ဟုသာ။

"ေျမကမ႓ာ၊ ေျမကမ႓ာ လာဦး။"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"

"ငါနားမလည္လို႔။"

"ေျပာ baby, ဘာေျပာတာလဲ။"

"တိမ္ candy"

"The candy?"

"No, တိမ္ candy"

"ဪ၊ တိမ္ candy လား။"

"အြန္း အြန္း"

"ဘာႀကီးလဲ တိမ္ candy က"

"Cotton candy ကိုေျပာတာ သခင္ရဲ႕။ Baby မွန္တယ္။ အဲဒါ တိမ္နဲ႔တူတယ္ေနာ္။ အဲဒါကို cotton candy လို႔ေခၚတယ္ baby ရဲ႕။"

"Cot ... ton ... candy"

"Right. Good job."

"ေနဦး။ အဲဒါက ဘယ္ကိုေပ်ာက္သြားတာလဲ။"

"ေလထဲ"

"ေျမကမ႓ာ၊ ကေလးကို အဲဒါေတြဝယ္ေကၽြးခဲ့တာလား။"

"ေဆာ့တာပါ သခင္ရာ။ ပါးစပ္ထဲမေရာက္ပါဘူး။"

"ခ်ိဳရယ္"

"ဪ၊ ပါးစပ္ထဲမေရာက္ဘဲ ခ်ိဳတယ္တဲ့။ ငါဘာေျပာထားလဲ။ တစ္ေန႔ကမွ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္တဲ့ကေလးကို အခ်ိဳေတြမေကၽြးပါနဲ႔လို႔ အတန္တန္မွာထားတာကို ဘာလို႔နားမေထာင္တာလဲ။"

"နည္းနည္းေလးပါဗ်ာ။ အကုန္လံုး ေဆာ့ပစ္လို႔ကုန္တာပါ။ လမ္းမွာ ေဈးသည္ေတြ႕ေတာ့ Baby ကပူဆာလို႔ ေဆာ့ရေအာင္ဝယ္ေပးလိုက္တာ။ တစ္ခ်က္ကေလးပဲ လ်က္ၾကည့္တာ။"

"ခၽြဲက်ပ္ေနရင္ ကေလးက ဘယ္ေလာက္ခံရသလဲ မင္းအသိဆံုးေနာ္ ေျမကမ႓ာ။ သူ႔ခမ်ာလည္း တစ္ေန႔လံုးတစ္ညလံုး ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး အိပ္ေရးေတြပ်က္၊ မ်က္ႏွာေလးကိုေခ်ာင္လို႔။ အဲဒါကို ဘာလို႔မဆင္ျခင္တာလဲ။"

"တကယ္မစားပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း စားခိုင္းစရာလား။"

"ေနဦး။ ေလထဲေပ်ာက္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေပ်ာက္တာလဲ။"

"ဒီယို ဒီယို ..."

လက္ကိုေဝွ႕ရမ္းျပေနေသာ ကေလးငယ္။

"အဲဒီေတာ့ ေလေအးေအးထဲ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး ေခၚလာတာလား။"

"အဲဒါ ... အ"

ကမ႓ာ့စကားမဆံုးလိုက္ပါ။ ေခါင္းကိုရိုက္ခံလိုက္ရ၍ အ ခနဲသာ ေအာ္လိုက္ႏိုင္၏။

"နာတယ္ သခင္ရဲ႕။"

"မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား။ ကေလး၊ ေဖေဖဘာေျပာထားလဲ။ ကေလးကဟိုရက္ကမွ လည္ပင္းနာနာျဖစ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ေဖေဖ ဘာမွာထားလဲ။"

"ခ်ိဳခ်ိဳေဒ ခ်ားရဝူး"

"ၿပီးေတာ့ေရာ"

"ေအးေအးဂ်ီးေဒ ထိရဝူး"

"အခု ကေလးဘာလုပ္လာလဲ။"

"ေတးေတးေရး ခ်ားဒါ။ ၾကည့္၊ ခ်ိေဒါ့ဝူး။"

လၽွာထုတ္ျပေနေသာကေလးငယ္ေၾကာင့္ ကမ႓ာခိုးျပံဳးမိေသာ္ျငား သခင္သည္ကျဖင့္ မရယ္မိေစရန္ ထိန္းလိုက္ရေပသည္။ အဘယ္သို႔ေသာ cotton candy ေခၚ ငွက္သိုက္မုန္႔သည္ ဤမၽွၾကာသည္အထိ ပါးစပ္ထဲတြင္ ရွိေနႏိုင္ပါသနည္း။

"စားခဲ့တာပဲမဟုတ္ဘူးလား။"

"ေတးေတးေရးယို႔။"

"ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို ေလေအးထဲေဆာ့တာေရာ။"

"ေနာက္ ယုပ္ေဒါ့ဝူး"

"ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါလုပ္ရင္ ရိုက္မွာေနာ္။"

"No no. Promise."

သခင့္လက္သန္းကို သူ၏လက္သန္းေသးေသးေလးႏွင့္ မရမကဆြဲခ်ိတ္ကာ ကတိေပးေနသည့္ေပါက္စက လက္မခ်င္းအထိတြင္ သခင့္လက္ကို ငံု႔၍နမ္းလိုက္ပါေသးသည္။

"OK"

"Love you so much."

သခင္၏ေျခေထာက္မ်ားၾကားတိုးဝင္ကာ ေပြ႕ဖက္ခၽြဲေနသည္ေၾကာင့္ သခင္တစ္ေယာက္ အရည္ေပ်ာ္ရျပန္ပါသည္။

"အခန္းထဲသြားေဆာ့ေတာ့ ကေလးေလး။ ေဖေဖ ဒယ္ဒီနဲ႔ စကားေျပာမလို႔။"

ေျပးထြက္သြားေသာကေလးငယ္ကိုပင္ ေသခ်ာလိုက္မၾကည့္ေတာ့ပါဘဲ သခင္ ကမ႓ာ့ဘက္သို႔လွည့္လာ၏။

"မင္းကို ငါခဏခဏေျပာေနရပါလား။ အရင္တစ္ေခါက္ကလည္း မင္း အေအးေတြတစ္ခြက္လံုးတိုက္လိုက္လို႔ ကေလးက အာသီးေရာင္ၿပီး ခၽြဲေတြက်ပ္တာ မျမင္ရက္စရာ။ အခုမွေပ်ာက္တာ ႏွစ္ရက္ေလ။ နည္းနည္းေလးေတာင္ မထိန္းႏိုင္ဘူးလား ကေလးကို။"

"သခင့္ကေလးက သခင္ေျပာရင္သာ နားေထာင္တာေလ။ ကိုယ္ေျပာရင္ ဖင္ၾကားေတာင္ညႇပ္တာမဟုတ္ဘူး။"

"ေခ်ာ့ေျပာေလ။ မင္း ကေလးအေဖလုပ္ေနၿပီး ကေလးကိုမေခ်ာ့တတ္ဘူးလား။"

"အဲဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ Dada ဆိုၿပီး သနားကမားလာလုပ္ရင္ မေနႏိုင္ပါဘူးဆို။ သခင့္မ်က္လံုးေတြအတိုင္းပဲ။"

"What the hell! ငါ့အျပစ္လား အဲဒါ။ အဲဒါ ငါတို႔ကေလးေလ။ တူတာဆန္းသလား။"

"သခင့္ကိုအျပစ္မေျပာပါဘူး။ ျဖစ္ေနတာကို ေျပာျပတာ။"

"အဲဒီေတာ့ Dada ဆိုၿပီး မိန္းမေတာင္းခိုင္းရင္ေရာ သြားေတာင္းေပးမလို႔လား။"

"ရမလား။ ဘာကိစၥေတာင္းေပးရမွာလဲ။ အခုမွ ေသးေသးေလးရွိေသးတာကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။"

"ဒါက်သိတတ္တယ္။ အလိုလိုက္တာေတြ ဆင္ျခင္ပါလို႔ ငါေျပာေနတာက် ေသာက္ဖက္မလုပ္ဘူး။ အစပ္ေတြလည္း မတရားေကၽြးလား ေကၽြးရဲ႕။ ၿပီးရင္ ကေလးဗိုက္ေအာင့္မွ ပ်ာယာေတြခတ္။ ငါ မင္းကိုလုပ္မိေတာ့မယ္။"

"ဟီဟိ၊ လုပ္ေလ။"

"ေျမကမ႓ာ ...."

"အား ... အား ... နာတယ္ နာတယ္။ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေနာက္မေျပာေတာ့ဘူး။ Baby ကိုလည္း ႏိုင္ေအာင္ထိန္းပါ့မယ္။ လႊတ္ေပးပါေတာ့။"

သခင့္လက္တစ္ဖက္သည္ ကမ႓ာ့နားရြက္ေပၚတြင္ ျမဲျမံစြာ။ သခင့္လက္ကိုဆြဲဖယ္ရန္ ကမ႓ာႀကိဳးစားေသာ္လည္း

"ဖယ္စမ္း မင္းလက္ေတြ။ အဲဒီနားက ဒီဘက္ကဝင္ၿပီးရင္ ဟိုဘက္ကထြက္သြားတာလား။"

ေဆာင့္ဆြဲကာ ေျပာလိုက္သည္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သူ၏လက္ေတြကိုလည္း ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး

"အား ... ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူးလို႔။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။"

"ခစ္ခစ္"

"ဟင္"

အသံငယ္ေလးေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္သည့္အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဆိုဖာေနာက္ကြယ္မွေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ကေလးငယ္က သူ၏ဒယ္ဒီေအာ္ေနသည္ကို သေဘာက်စြာရယ္ေမာလ်က္။ ထိုအခါမွသာ သခင္လက္လႊတ္ေပးေတာ့သည္။

"ေသြးေတာင္ထြက္ၿပီလားမသိဘူး။"

"ေသာက္ပိုေတြမလုပ္နဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ ေနာက္တစ္ခါစကားနားမေထာင္ရင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ႀကိဳက္တဲ့တုတ္ေရြးထား။"

■

"Baby ဒီမွာၾကည့္။ မြ"

ကေလးငယ္ကိုေခၚလိုက္ၿပီး ကမ႓ာ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းလို္က္သည္။

"ကေလးေရွ႕ ဘာလုပ္တာလဲ။"

"ၾကည့္ဦး အဲဒီေပါက္စကိုလည္း"

မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ၾကည့္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ သခင့္အလုပ္စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္၏။

"မြ"

"No, Dada. No ...."

အနားေျပးလာကာ တားေလေတာ့ ကမ႓ာေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္နမ္းလိုက္သည္။ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ကမ႓ာ့နဖူးေပၚက်လာေသာ လက္ေသးေသးတုတ္တုတ္ေလး။

"နာတယ္ကြ။"

ကမ႓ာ့ကိုတြန္းလႊတ္၍ သခင့္ကိုဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ထားသည္ကို ျပန္မလႊတ္ေတာ့ပါ။

"အြန္း ... အသက္ရႉပါရေစဦး ကေလးရဲ႕။"

"He is mine."

"My husband."

"My father"

"ငါ့ရဲ႕သခင္ေလ။"

"No, Baby ရဲ႕ ေဖေဖ။"

"ငါလည္းပိုင္တယ္။

"Baby တစ္ေယာက္တည္းပိုင္တာ။"

"ရမလား။"

"ရတယ္။"

ကမ႓ာ အနားတိုးလာသည့္အခါ

"Do not touch him."

သခင့္ကိုဆြဲကာ သူကေရွ႕ကကာေလသည္။
သခင့္ခမ်ာ ရယ္ရလြန္း၍ ဗိုက္ႏွိပ္ေနရေလၿပီ။

"ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ကေလး။ ဒယ္ဒီကို လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့။"

"ဟြန္႔"

"မင္းအိပ္ေနတုန္း မင္းေဖေဖကို ငါခိုးသြားမွာ။"

ခဏေတြေဝသြားသည့္ကေလးငယ္က အေတြးေပါက္သြားသည့္အခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဒါသတႀကီးေအာ္ေတာ့သည္။

"Arrr ... no no ..."

ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆံပင္တို႔ကို အတင္းအဓမၼကုပ္ဆြဲပါေတာ့သည္။

"ကေလး၊ ကေလး။ ဒယ္ဒီ့ကို မလုပ္ရဘူးေလ။ လႊတ္ေတာ့ ကေလးေရ။ ဒယ္ဒီကစတာ။ အဲဒီလိုမလုပ္ရဘူး။ ငရဲႀကီးတတ္တယ္။"

သခင္အတင္းဝင္ဆြဲသည္ကိုပင္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ကေလးငယ္မွာ ဆံပင္မ်ားကို လႊတ္မေပးေသးပါ။

"Baby, ဒယ္ဒီ စတာပါကြာ။ သခင့္ကို ဘယ္မွေခၚမသြားပါဘူး။"

ထိုအခါမွ လႊတ္ေပးေလသည္။

"အဲဒီလိုမဆိုးရဘူး ကေလးရဲ႕။ ဒယ္ဒီကို ေတာင္းပန္လိုက္။"

"ဒယ္ဒီက အရင္ေျပာတာ။"

"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ဒယ္ဒီအရင္ေတာင္းပန္တယ္။ ေက်နပ္ၿပီလား။"

"ကဲ၊ ဒယ္ဒီက ေတာင္းပန္တယ္တဲ့။ ကေလးအလွည့္။"

"I'm so sorry, Daddy."

ကမ႓ာ့ဆံပင္မ်ားကို ျပန္သပ္ေပးရင္း ေတာင္းပန္စကားဆိုသည့္ကေလးငယ္ကို ကမ႓ာစကားျပန္ေျပာရန္ျပင္ေသာ္လည္း

"But, don't call him သခင္"

"ေဟ"

"ဟား ဟား ဟား"

■■■

စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္တတ္သည္။ စိ္တ္ေကာက္တတ္သည္။ ခၽြဲတတ္သည္။ စိတ္အလိုမက်လၽွင္ လက္ပါတတ္သည္။ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္လည္း ေသာင္းက်န္းတတ္ပါေသးသည္။ အထူးသျဖင့္ ရာဇသခင္ကို အလြန္အင္မတန္ခ်စ္သည္။
မည္သူႏွင့္တူသည္ဟုပင္ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ေပ။

😈 loves you all

■■■■■

Update မဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်း တွေးမိတွေးရာ ...

■■■■■

သူတို့နှစ်ဦးတွင် မြေကမ္ဘာနှင့်တူသော ကလေးတစ်ယောက် ရသောအခါ ...
.......
.....
...

ကလေးငယ် အနည်းငယ်ထိုင်တတ်စအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာမှ ကလေးငယ်ကို ကုပ်ပေါ်တွင်တင်ကာ ချော့မြှူနေစဉ်

"ခစ် ခစ် ခစ်"

ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်သံများနှင့် ဆူညံလျက်။ ခေတ္တခဏကြာပြီးနောက်

"မောလာပြီ။ ဖေဖေ့ကို သွားနှောင့်ယှက်ရအောင်။"

အလုပ်လုပ်နေသောသခင့်ထံ ရောက်လာကြပြီး သခင်၏လည်ကုပ်ပေါ်သို့ ကလေးငယ်ကိုတင်ပေးလိုက်လေလျှင် သခင့်ခေါင်းကို တင်းကြပ်စွာဖက်ထားတော့သည်။

"ကလေးရေ၊ ဒယ်ဒီနဲ့ဆော့နေတာလား။ အသံတွေကို ဆူလို့ကွာ။"

"ပြွတ်"

ကလေးငယ်ကို ကမ္ဘာကထိန်းထားသည်ကြောင့် သခင်က ခေါင်းကိုအနည်းငယ်မော့လိုက်သည့်အချိန် သခင့်နဖူးထက်သို့ ခြွေချလိုက်သည့့် အနမ်းငယ်တစ်ပွင့်။

"ဟား ဟား၊ ဖေဖေ့ကိုချစ်တယ်လား ဟင်။ လာပါဦး ကလေးရယ်။"

သခင်က ကလေးငယ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း၍ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းလေတော့ သဘောတကျရယ်သံလေးက ထွက်လာပြန်၏။ ကမ္ဘာပြုံးကြည့်နေရင်းမှ သခင်၏ပါးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်မိသည်။ ရယ်မောနေသည့်ကလေးငယ်မှ အရယ်ရပ်သွားကာ ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်လာပြီး

"ဟင့် ... အင့်"

"ဘာတုန်း၊ ဘာဖြစ်တာလဲ။"

ကမ္ဘာတစ်ယောက် အတွေးပေါက်သွားပြီး သခင့်ကို နောက်ထပ်တစ်ဖန် နမ်းလိုက်သည့်အခါတွင်တော့

"အူး ဝါး ... "

ကမ္ဘာ့မျက်နှာ မဲ့သွားသကဲ့သို့ သခင်လည်း အံဩသွားရလေသည်။
ကမ္ဘာ ထပ်နမ်းရန်ပြင်သော်လည်း

"တော်ပြီကမ္ဘာ၊ မစနဲ့တော့။ ကလေးကမကြိုက်ဘူး။ တိတ်ပါ တိတ်ပါ ကလေးရယ်။ ဖေ့ကလေးလေးက မကြိုက်ရင် ဖေဖေသူ့ကိုမခေါ်တော့ဘူးနော်။ တိတ်တော့ တိတ်တော့၊ လိမ္မာတယ်။"

ပါးပြင်နုနုကိုနမ်း၍ သခင်ချော့သည့်အခါ အငိုတိတ်သွားလေတော့သည်။ ကမ္ဘာ့မှာသာ ယောက်ျားဖြစ်သူချီခေါ်သွားသည့်ကလေးငယ်ကို လိုက်ကြည့်ရင်း စကားသံထွက်မလာတော့ပေ။

■

🎵 baby shark ...doo doo doo 🎶

သခင်၏ပေါင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ဧည့်ခန်းတွင်ငြိမ့်နေသည့်ကလေးငယ်က တီဗီတွင်ဖွင့်ထားသည့် Baby shark သီချင်းနှင့်အတူ လှုပ်ရွလျက်။ ကမ္ဘာက အနားရောက်လာပြီး

"သခင်၊ နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ်နားပါလား။ တစ်နေ့လုံးလည်း မနားရဘူး။"

"အတူတူပဲကိုကွာ။"

"စပ်စလူးလေးကိုထိန်းနေရတာ ပိုပင်ပန်းမှာပေါ့။"

သခင်၏လက်တစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်၍ ကမ္ဘာကပြောလိုက်သည်။

"အေး၊ ဘယ်သူနဲ့တူလို့ စပ်စလူးထနေမှန်းမသိ။"

ကမ္ဘာ တုံ့ပြန်စကားဆိုရန်ပြင်သော်လည်း ရပ်တန့်သွားရသည်။ အကြောင်းမှာ အဖေဖြစ်သူ၏ရင်ခွင်တွင် ပျော်မြူးနေသည့်ကလေးငယ်မှာ ကမ္ဘာ၏လက်ကို ဆွဲဖယ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မရမကဆွဲဖယ်နေ၍ ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်သည်တွင် သခင့်လက်ဖဝါးအတွင်းသို့ လက်ဖဝါးငယ်လေးက တိုးဝင်လာတော့သည်။ ကမ္ဘာ့ကိုလည်း လှည့်မကြည့်တော့ပေ။ သခင်တစ်ယောက်သည်တော့ဖြင့် ပြုံး၍မဆုံးနိုင်တော့ပြီ။

■

လမ်းလျှောက်တတ်ခါစအရွယ်သို့ ရောက်လာသော ကလေးငယ်သည် လွှတ်ထား၍မရအောင်ပင် အိမ်အနှံ့လျှောက်သွားတတ်နေပြီဖြစ်သည်။

အပြင်ဘက်ဝရံတာကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်၍ဆော့နေသောကလေးငယ်ကို သခင်က အပေါက်ဝတွင်ရပ်ကြည့်နေစဉ် ကမ္ဘာရောက်လာပြီး အနောက်မှနေ၍ သခင့်ခါးကိုသိုင်းဖက်ကာ

"ထူးထူးဆန်းဆန်း ငြိမ်နေပါလားလို့။ ဒီမှာဆော့နေတာကိုး။"

"အင်း"

ကမ္ဘာ၏အသံကြောင့် ကလေးငယ်က မော့ကြည့်လာပြီး မတ်တပ်ထရပ်တော့သည်။ ကမ္ဘာ့အနားလျှောက်လာကာ ဘောင်းဘီစကိုဆွဲသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"

သခင့်ကိုဖက်ထားလျက်ကပင် ကလေးငယ်ကိုငုံ့ကြည့်၍ ကမ္ဘာမေးလိုက်သည့်အခါ ခြေထောက်ကို တဖတ်ဖတ်ရိုက်တော့သည်။

"ဘာလို့ရိုက်နေပြန်ပြီလဲ။"

သခင်သည်လည်း အခြေအနေစောင့်ကြည့်လျက်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကမ္ဘာ့ခြေသလုံးကို သွားသေးသေးလေးများနှင့် ကိုက်ဆွဲလေပြီ။

"အား ... ကိုက်တယ်။ နာတယ်ကွ၊ ဘယ်လိုတွေခွေးစိတ်ပေါက်။"

သခင်၏ခါးကိုလွှတ်လိုက်ပြီး ကလေးငယ်ကိုပွေ့ချီရန်ကြိုးစားသည့်အခါ လွန့်လူးကာရုန်းနေပြန်၏။

"ငြိမ်ငြိမ်နေလေ၊ ပြုတ်ကျမယ် Baby. ဘာလို့ ဒယ်ဒီ့ကိုကိုက်တာလဲ။"

သခင့်ထံလက်ကမ်းနေသည့်ကလေးငယ်ကြောင့် သခင်ချီယူလိုက်လျှင် လည်ပင်းကိုဖက်ကာ ခေါင်းအပ်၍ငြိမ်နေလေပြီ။

"ကလေးလေး၊ ဘာဖြစ်တာလဲ။ ဖေဖေမေးတာဖြေဦး။ ဒယ်ဒီ့ကိုစိတ်ကောက်နေတာလား။"

တုပ်တုပ်မလှုပ်။

"ဒယ်ဒီက ကလေးကို မချီလို့လား။"

မည်သို့မျှမတုံ့ပြန်။
သခင်တွေးမိသည်မှာ တစ်ခုသာကျန်တော့သည်။

"ဒယ်ဒီက ဖေဖေ့ကိုဖက်ထားလို့လား။"

သခင့်အမေးကြောင့် ကမ္ဘာက သခင့်ကိုမျက်လုံးပြူး၍ကြည့်မိသလို ကလေးငယ်သည်လည်း

"ဝါး ..."

"ဟာ၊ ငိုပြီ။"

သခင်၏လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားပြီး မျက်နှာမဖော်ပါဘဲ အော်ငိုနေတော့သည်။

"ဟုတ်ပါ့၊ ကလေးက ဝမ်းနည်းသွားတာ။ တိတ်ပါကွယ် တိတ်ပါ။"

သခင် ပွေ့ဖက်ချော့မြှူနေ၍ အနည်းငယ်အငိုလျော့ကာ ခေါင်းမော့လာ၏။

"အဟား၊ မျက်ရည်တွေနဲ့ကွာ။ ကြောင်ချေးရုပ်လေးဖြစ်နေပြီ ကလေးရဲ့။"

သခင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မျက်ရည်သုတ်ပေးနေ၍ ကျန်နေသောပါးတစ်ဖက်မှ မျက်ရည်များကို ကမ္ဘာကသုတ်ပေးရန်ပြင်လေလျှင် ပုတ်ထုတ်ကာ လက်သေးသေးလေးများနှင့် ကိုယ်တိုင်သုတ်နေ၏။

"ဒီဟာလေးက မဟုတ်တော့ဘူး။"

ကမ္ဘာထွက်သွားသည်ကြောင့်

"ဒယ်ဒီစိတ်ကောက်သွားပြီ။"

"ဟွန့်"

အသံသေးသေးလေးနှင့် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ ကမ္ဘာနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်သို့သာ လှည့်သွားလေတော့သည်။

■

စကားပြောတတ်ခါနီးအရွယ်တွင် ကမ္ဘာတစ်ယောက် ကလေးငယ်ကို စကားသင်နေလေသည်။

"Da...da. Say it, Baby. Da...da."

ကမ္ဘာ့ကိုသာ ငေးကြည့်နေဆဲ။

"သခင်၊ Baby က စကားပြောနောက်ကျတာလား။"

"နောက်မကျပါဘူး။ မင်းအမေကို ငါမေးကြည့်ပြီးပြီ။ မင်းငယ်ငယ်တုန်းကလည်း ဒီအရွယ်စကားမပြောသေးဘူးတဲ့။ မင်းနဲ့တူလို့ မပြောသေးတာနေမှာပေါ့။"

"မပြောသေးဘူးလား။ Baby ရေ၊ ပြောပါတော့ကွ။"

"ကလေးကို ဇွတ်တွေပြောခိုင်းနေ။"

ကလေးငယ်နှင့်ကမ္ဘာရှိရာသို့ သခင်ရောက်လာပြီး

"ကလေးက မပြောချင်သေးလို့ပါ။ ဟုတ်တယ်မလား ကလေးလေး။ ပြောတတ်ရင်လည်း ဖေဖေလို့ အရင်ခေါ်မှာ။ ဖေ ဖေ "

သခင့်ကိုလည်း စိုက်ကြည့်နေပြန်သည်။ ထို့နောက် ပါးစပ်လေးတပြင်ပြင်နှင့်။

"ဘာတွေ ပါးစပ်ပြင်နေပြန်ပြီလဲ။ အခုပဲစားသောက်ထားတာ ဗိုက်ကိုလည်းလုံးနေတာပဲ။"

ကမ္ဘာ့စကားကို ကလေးငယ်ကအဖက်မလုပ်ပါ။ သခင့်ကိုကြည့်၍သာ ကမ္ဘာနှင့်တူသည့် နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေသည် လှုပ်ရွရွ။

"ဖေ"

သခင် ရုတ်တရက် shock ရသွားရသည်။ ကလေးငယ်ကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်များဝဲလာသည်။ ကမ္ဘာကတော့ လှုပ်ပင်မလှုပ်တော့ပါ။

"ကလေး"

သခင်ကောက်ပွေ့လိုက်သည့်အခါ သခင့်ပါးကိုနမ်းနေသည့်ကလေးငယ်။

"ကလေး၊ ပြန်ခေါ်ပါဦး။"

အသံထွက်မလာတော့ပါ။ သခင်ခေါင်းမော့၍ မျက်ရည်မကျမိစေရန် မျက်တောင်များကို ပုတ်ခတ်ပစ်ရလေသည်။ ထိုအပျော်သည် မည်သည့်အပျော်နှင့်မျှ နှိုင်းမရပေ။

"အား ... ငါကတော့ သင်လိုက်ရတာ။ အခုတော့ ဖေ တဲ့။ အေး၊ ချစ်ကြ ချစ်ကြ။"

ကမ္ဘာပေါက်ကွဲလေပြီ။ ထိုမျှနှင့်မပြီးသေး။ ဒေါ်ဝတီနွယ်ထံဖုန်းခေါ်၍

"အမေ၊ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က မေလို့်အရင်ခေါ်တာလား။ Dada လို့အရင်ခေါ်တာလား။"

"ဟယ်လိုလေးတောင် မထူးရသေးဘူး။ ဖြည်းဖြည်းမေးပါဟဲ့။"

"ဖြေပါ အမေရဲ့။ အရေးကြီးတယ်။"

"Mama လို့သင်ပေးနေရင်းကို Dadada လို့ခေါ်ပြီး ငါ့ရင်ကိုဓားနဲ့ခွဲတဲ့ သားလိမ္မာလေးပေါ့။"

"ဟိုမောင်နှမကရော။"

"Ma တဲ့။"

"တကယ်ကြီးလား။"

"ဟဲ့၊ ညာစရာလား။ မင်းဒယ်ဒီကို သွားမေးကြည့်။ သောက်မြင်ကတ်စရာအပြုံးကြီးနဲ့ ထောက်ခံပြပါလိမ့်မယ်။"

'ဟုတ်တယ်။ ဟိုမှာ Baby ကိုချီပြီး ကျွန်တော့်ကို သောက်မြင်ကတ်စရာပြုံးပြနေတဲ့ အဖေတစ်ယောက်လည်း အနားမှာရှိတယ်။'

"ဘာဖြစ်လို့လဲ အငယ်ကောင်ရယ်။ ငါ့မြေးလေးက စကားပြောနောက်ကျတာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီလောက်လည်း အဖြစ်မသည်းပါနဲ့။ နင့်တုန်းကလည်း ဒီအရွယ်မပြောသေးပါဘူး။ သည်းကိုသည်းတယ်။"

"ဟာ၊ နောက်မကျဘူး။ အဲဒီဟာလေးက ဒီနေ့ ဘာလုပ်တယ်ထင်လဲ။"

"ဟဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"

"ကျွန်တော် ဒီလောက် တ Dada နဲ့သင်နေတာလေ။"

"ကလေးကို ဇွတ်မလုပ်စမ်းနဲ့ဟယ်။"

"အမေကလည်း စကားဆုံးအောင်နားထောင်ပါဗျ။"

"အေး အေး"

"ကျွန်တော် ဒီလောက်သင်နေတာကိုလေ တစ်ခွန်းမဟဘဲနဲ့ သခင်က တစ်ခွန်းပဲလာပြောတာကို ဖေ တဲ့။"

"ဟယ်"

"အဲဒါပြောတာ။ မလွန်လွန်းဘူးလား။"

"ဝဋ်တွေလည်နေပြီ မြေကမ္ဘာ။ သတိသာထား။"

"ဟာ၊ အမေကလည်း မညှာမတာ။"

"ဟဲ့၊ ငါ့မြေး စကားပြောပြီတဲ့။"

ဒေါ်ဝတီနွယ်ဘက်မှ စပီကာဖွင့်လိုက်သည့်အတွက် နေ့သစ်၏အသံကိုကြားရ၏။

"ဘာတဲ့လဲ Earth? ဖေဖေတဲ့လား။"

"Ball ကို ဖေဖေ။"

"ဆဲတယ်။ တွေ့လား မေမေကြီး၊ သားကိုဆဲနေတယ်။"

"အေး၊ ဆဲတယ်။ ယိပဲ။ ကန်တော့ အမေ။"

"သွားမစနဲ့တော့ အငယ်လေး။ ကလေးက ရာဇကို ဖေ လို့ခေါ်လို့် သူပေါက်ကွဲနေတာ။"

"ဟား ဟား ဟား၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ အမလေး၊ ကျက်သရေရှိချက်။ နောက်နေ့မှလာပြီး ဦးဦးလို့ခေါ်ခိုင်းရမယ်။ ဟား ဟား ဟား"

"ကျက်သတုံးကောင်"

"သခင်တော့ ပျော်နေမှာပဲ။ ကျေနပ်တယ်။ ဝမ်းသာတယ်။ အားရ ..."

ကမ္ဘာ ဖုန်းချပစ်လိုက်ပါပြီ။ ဆက်၍နားမထောင်နိုင်တော့ပါ။ ဖုန်းကိုပါ ဆိုဖာပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး

"နေနေတာက US မှာလေ။ အိမ်မှာကလွဲရင် ဘယ်နားများ မြန်မာလိုကြားရလို့လဲ။ သောက်သည်းယားတယ်၊ တကယ်ပဲ။"

"တော်ပါတော့ ကမ္ဘာရယ်။ ငါလည်း အူနာနေပြီ။ ဟား ဟား။"

"ရယ်နိုင်တာကိုး၊ ရယ်ပေါ့။"

ဆိုဖာအနီးမှကြမ်းပေါ်မှာပင် ထိုင်ချလိုက်သည့် ကမ္ဘာ့ထံသို့ သခင်အောက်ချပေးလိုက်သော ကလေးငယ်က တလှုပ်လှုပ်လျှောက်လာပြီး ထောင်ထားသည့်ကမ္ဘာ၏ဒူးတစ်ဖက်ကို လက်ကလေးများနှင့်ပုတ်လာသည်။ ကမ္ဘာက ရုပ်တည်နှင့်ကြည့်နေသည့်အခါတွင်

"ခစ်ခစ်"

ရယ်သံပေး၍ ကမ္ဘာ၏ဒူးခေါင်းကိုဖက်ကာ မျက်နှာနုနုနှင့်ပွတ်တိုက်လေ၏။
ကမ္ဘာ မနေနိုင်တော့ပြီ။

"ငချွဲကောင်"

ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့သည်တွင် တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မောလျက်။

■

မပီကလာပီကလာ စကားဆိုတတ်သောအရွယ် ကလေးငယ်သည် စကားအလွန်ပြောချင်ပေသည်။

အချို့သောစကားများကို သခင်နားမလည်ပေ။ ကလေးငယ်အတွက်ခက်ခဲသည်မှာ ဘာသာစကားနှစ်မျိုးကို တစ်ပြိုင်တည်းမှတ်နေရ၍ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ တစ်ခါတရံတွင် နှစ်မျိုးလုံးရောပြောလျှင် ပြောနေတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် သခင်နားမလည်သော်လည်း ကမ္ဘာကနားလည်သည်။
သခင့်ကို နားလည်သည်အထိ ထပ်ခါထပ်ခါပြောပြလေ့ရှိသည့် ကလေးငယ်မှာ ကမ္ဘာပြန်မေးလျှင်တော့ နှစ်ခွန်းထက်ပိုပြောရလျှင် စိတ်မရှည်တော့ပါ။

"တိမ် candy ... gone."

"What? The candy?"

"တိမ် candy"

"The candy? Candy?"

"တိမ် candy ရေ၊ တိဝူးရား။ တိမ် တိမ်။ ဟိုးက ... တိမ်ရေ။ အာ့ယို တိမ် candy."

ကမ္ဘာနှင့်အတူ အပြင်မှပြန်လာသည့် ကလေးငယ်က သခင့်ထံသို့အပြေးလာပြောသည်ကို နားလည်နိုင်ရန်ကြိုးစားပါသော်လည်း ကြားမိသည်က the candy ဟုသာ။

"မြေကမ္ဘာ၊ မြေကမ္ဘာ လာဦး။"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"

"ငါနားမလည်လို့။"

"ပြော baby, ဘာပြောတာလဲ။"

"တိမ် candy"

"The candy?"

"No, တိမ် candy"

"ဪ၊ တိမ် candy လား။"

"အွန်း အွန်း"

"ဘာကြီးလဲ တိမ် candy က"

"Cotton candy ကိုပြောတာ သခင်ရဲ့။ Baby မှန်တယ်။ အဲဒါ တိမ်နဲ့တူတယ်နော်။ အဲဒါကို cotton candy လို့ခေါ်တယ် baby ရဲ့။"

"Cot ... ton ... candy"

"Right. Good job."

"နေဦး။ အဲဒါက ဘယ်ကိုပျောက်သွားတာလဲ။"

"လေထဲ"

"မြေကမ္ဘာ၊ ကလေးကို အဲဒါတွေဝယ်ကျွေးခဲ့တာလား။"

"ဆော့တာပါ သခင်ရာ။ ပါးစပ်ထဲမရောက်ပါဘူး။"

"ချိုရယ်"

"ဪ၊ ပါးစပ်ထဲမရောက်ဘဲ ချိုတယ်တဲ့။ ငါဘာပြောထားလဲ။ တစ်နေ့ကမှ ချောင်းဆိုးပျောက်တဲ့ကလေးကို အချိုတွေမကျွေးပါနဲ့လို့ အတန်တန်မှာထားတာကို ဘာလို့နားမထောင်တာလဲ။"

"နည်းနည်းလေးပါဗျာ။ အကုန်လုံး ဆော့ပစ်လို့ကုန်တာပါ။ လမ်းမှာ ဈေးသည်တွေ့တော့ Baby ကပူဆာလို့ ဆော့ရအောင်ဝယ်ပေးလိုက်တာ။ တစ်ချက်ကလေးပဲ လျက်ကြည့်တာ။"

"ချွဲကျပ်နေရင် ကလေးက ဘယ်လောက်ခံရသလဲ မင်းအသိဆုံးနော် မြေကမ္ဘာ။ သူ့ခမျာလည်း တစ်နေ့လုံးတစ်ညလုံး ချောင်းတွေဆိုးပြီး အိပ်ရေးတွေပျက်၊ မျက်နှာလေးကိုချောင်လို့။ အဲဒါကို ဘာလို့မဆင်ခြင်တာလဲ။"

"တကယ်မစားပါဘူး။ ကိုယ်ကလည်း စားခိုင်းစရာလား။"

"နေဦး။ လေထဲပျောက်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုပျောက်တာလဲ။"

"ဒီယို ဒီယို ..."

လက်ကိုဝှေ့ရမ်းပြနေသော ကလေးငယ်။

"အဲဒီတော့ လေအေးအေးထဲ ကားတံခါးဖွင့်ပြီး ခေါ်လာတာလား။"

"အဲဒါ ... အ"

ကမ္ဘာ့စကားမဆုံးလိုက်ပါ။ ခေါင်းကိုရိုက်ခံလိုက်ရ၍ အ ခနဲသာ အော်လိုက်နိုင်၏။

"နာတယ် သခင်ရဲ့။"

"မင်းပါးစပ်ပိတ်ထား။ ကလေး၊ ဖေဖေဘာပြောထားလဲ။ ကလေးကဟိုရက်ကမှ လည်ပင်းနာနာဖြစ်တယ်လေ။ အဲဒီတော့ ဖေဖေ ဘာမှာထားလဲ။"

"ချိုချိုဒေ ချားရဝူး"

"ပြီးတော့ရော"

"အေးအေးဂျီးဒေ ထိရဝူး"

"အခု ကလေးဘာလုပ်လာလဲ။"

"တေးတေးရေး ချားဒါ။ ကြည့်၊ ချိဒေါ့ဝူး။"

လျှာထုတ်ပြနေသောကလေးငယ်ကြောင့် ကမ္ဘာခိုးပြုံးမိသော်ငြား သခင်သည်ကဖြင့် မရယ်မိစေရန် ထိန်းလိုက်ရပေသည်။ အဘယ်သို့သော cotton candy ခေါ် ငှက်သိုက်မုန့်သည် ဤမျှကြာသည်အထိ ပါးစပ်ထဲတွင် ရှိနေနိုင်ပါသနည်း။

"စားခဲ့တာပဲမဟုတ်ဘူးလား။"

"တေးတေးရေးယို့။"

"ဟုတ်ပြီ။ ဒါဆို လေအေးထဲဆော့တာရော။"

"နောက် ယုပ်ဒေါ့ဝူး"

"အေး၊ နောက်တစ်ခါလုပ်ရင် ရိုက်မှာနော်။"

"No no. Promise."

သခင့်လက်သန်းကို သူ၏လက်သန်းသေးသေးလေးနှင့် မရမကဆွဲချိတ်ကာ ကတိပေးနေသည့်ပေါက်စက လက်မချင်းအထိတွင် သခင့်လက်ကို ငုံ့၍နမ်းလိုက်ပါသေးသည်။

"OK"

"Love you so much."

သခင်၏ခြေထောက်များကြားတိုးဝင်ကာ ပွေ့ဖက်ချွဲနေသည်ကြောင့် သခင်တစ်ယောက် အရည်ပျော်ရပြန်ပါသည်။

"အခန်းထဲသွားဆော့တော့ ကလေးလေး။ ဖေဖေ ဒယ်ဒီနဲ့ စကားပြောမလို့။"

ပြေးထွက်သွားသောကလေးငယ်ကိုပင် သေချာလိုက်မကြည့်တော့ပါဘဲ သခင် ကမ္ဘာ့ဘက်သို့လှည့်လာ၏။

"မင်းကို ငါခဏခဏပြောနေရပါလား။ အရင်တစ်ခေါက်ကလည်း မင်း အအေးတွေတစ်ခွက်လုံးတိုက်လိုက်လို့ ကလေးက အာသီးရောင်ပြီး ချွဲတွေကျပ်တာ မမြင်ရက်စရာ။ အခုမှပျောက်တာ နှစ်ရက်လေ။ နည်းနည်းလေးတောင် မထိန်းနိုင်ဘူးလား ကလေးကို။"

"သခင့်ကလေးက သခင်ပြောရင်သာ နားထောင်တာလေ။ ကိုယ်ပြောရင် ဖင်ကြားတောင်ညှပ်တာမဟုတ်ဘူး။"

"ချော့ပြောလေ။ မင်း ကလေးအဖေလုပ်နေပြီး ကလေးကိုမချော့တတ်ဘူးလား။"

"အဲဒီမျက်လုံးတွေနဲ့ Dada ဆိုပြီး သနားကမားလာလုပ်ရင် မနေနိုင်ပါဘူးဆို။ သခင့်မျက်လုံးတွေအတိုင်းပဲ။"

"What the hell! ငါ့အပြစ်လား အဲဒါ။ အဲဒါ ငါတို့ကလေးလေ။ တူတာဆန်းသလား။"

"သခင့်ကိုအပြစ်မပြောပါဘူး။ ဖြစ်နေတာကို ပြောပြတာ။"

"အဲဒီတော့ Dada ဆိုပြီး မိန်းမတောင်းခိုင်းရင်ရော သွားတောင်းပေးမလို့လား။"

"ရမလား။ ဘာကိစ္စတောင်းပေးရမှာလဲ။ အခုမှ သေးသေးလေးရှိသေးတာကို ဘာတွေပြောနေတာလဲ။"

"ဒါကျသိတတ်တယ်။ အလိုလိုက်တာတွေ ဆင်ခြင်ပါလို့ ငါပြောနေတာကျ သောက်ဖက်မလုပ်ဘူး။ အစပ်တွေလည်း မတရားကျွေးလား ကျွေးရဲ့။ ပြီးရင် ကလေးဗိုက်အောင့်မှ ပျာယာတွေခတ်။ ငါ မင်းကိုလုပ်မိတော့မယ်။"

"ဟီဟိ၊ လုပ်လေ။"

"မြေကမ္ဘာ ...."

"အား ... အား ... နာတယ် နာတယ်။ မပြောတော့ဘူး၊ နောက်မပြောတော့ဘူး။ Baby ကိုလည်း နိုင်အောင်ထိန်းပါ့မယ်။ လွှတ်ပေးပါတော့။"

သခင့်လက်တစ်ဖက်သည် ကမ္ဘာ့နားရွက်ပေါ်တွင် မြဲမြံစွာ။ သခင့်လက်ကိုဆွဲဖယ်ရန် ကမ္ဘာကြိုးစားသော်လည်း

"ဖယ်စမ်း မင်းလက်တွေ။ အဲဒီနားက ဒီဘက်ကဝင်ပြီးရင် ဟိုဘက်ကထွက်သွားတာလား။"

ဆောင့်ဆွဲကာ ပြောလိုက်သည်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် သူ၏လက်တွေကိုလည်း ပြန်ချလိုက်ပြီး

"အား ... နောက်မဖြစ်စေရဘူးလို့။ တောင်းပန်ပါတယ်။ နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး။"

"ခစ်ခစ်"

"ဟင်"

အသံငယ်လေးကြောင့် လှည့်ကြည့်သည့်အခါ ခပ်လှမ်းလှမ်း ဆိုဖာနောက်ကွယ်မှချောင်းကြည့်နေသော ကလေးငယ်က သူ၏ဒယ်ဒီအော်နေသည်ကို သဘောကျစွာရယ်မောလျက်။ ထိုအခါမှသာ သခင်လက်လွှတ်ပေးတော့သည်။

"သွေးတောင်ထွက်ပြီလားမသိဘူး။"

"သောက်ပိုတွေမလုပ်နဲ့ မြေကမ္ဘာ။ နောက်တစ်ခါစကားနားမထောင်ရင် သားအဖနှစ်ယောက်လုံး ကြိုက်တဲ့တုတ်ရွေးထား။"

■

"Baby ဒီမှာကြည့်။ မွ"

ကလေးငယ်ကိုခေါ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ သခင့်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်သည်။

"ကလေးရှေ့ ဘာလုပ်တာလဲ။"

"ကြည့်ဦး အဲဒီပေါက်စကိုလည်း"

မျက်ထောင့်နီနှင့်ကြည့်နေသော ကလေးငယ်သည် သခင့်အလုပ်စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်၏။

"မွ"

"No, Dada. No ...."

အနားပြေးလာကာ တားလေတော့ ကမ္ဘာနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ ကမ္ဘာ့နဖူးပေါ်ကျလာသော လက်သေးသေးတုတ်တုတ်လေး။

"နာတယ်ကွ။"

ကမ္ဘာ့ကိုတွန်းလွှတ်၍ သခင့်ကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ထားသည်ကို ပြန်မလွှတ်တော့ပါ။

"အွန်း ... အသက်ရှူပါရစေဦး ကလေးရဲ့။"

"He is mine."

"My husband."

"My father"

"ငါ့ရဲ့သခင်လေ။"

"No, Baby ရဲ့ ဖေဖေ။"

"ငါလည်းပိုင်တယ်။

"Baby တစ်ယောက်တည်းပိုင်တာ။"

"ရမလား။"

"ရတယ်။"

ကမ္ဘာ အနားတိုးလာသည့်အခါ

"Do not touch him."

သခင့်ကိုဆွဲကာ သူကရှေ့ကကာလေသည်။
သခင့်ခမျာ ရယ်ရလွန်း၍ ဗိုက်နှိပ်နေရလေပြီ။

"တော်ပြီ တော်ပြီ ကလေး။ ဒယ်ဒီကို လွှတ်ထားလိုက်တော့။"

"ဟွန့်"

"မင်းအိပ်နေတုန်း မင်းဖေဖေကို ငါခိုးသွားမှာ။"

ခဏတွေဝေသွားသည့်ကလေးငယ်က အတွေးပေါက်သွားသည့်အခါ ချက်ချင်းပင် ဒေါသတကြီးအော်တော့သည်။

"Arrr ... no no ..."

ကမ္ဘာ့မျက်နှာနှင့် ဆံပင်တို့ကို အတင်းအဓမ္မကုပ်ဆွဲပါတော့သည်။

"ကလေး၊ ကလေး။ ဒယ်ဒီ့ကို မလုပ်ရဘူးလေ။ လွှတ်တော့ ကလေးရေ။ ဒယ်ဒီကစတာ။ အဲဒီလိုမလုပ်ရဘူး။ ငရဲကြီးတတ်တယ်။"

သခင်အတင်းဝင်ဆွဲသည်ကိုပင် ဒေါသတကြီးနှင့်ကလေးငယ်မှာ ဆံပင်များကို လွှတ်မပေးသေးပါ။

"Baby, ဒယ်ဒီ စတာပါကွာ။ သခင့်ကို ဘယ်မှခေါ်မသွားပါဘူး။"

ထိုအခါမှ လွှတ်ပေးလေသည်။

"အဲဒီလိုမဆိုးရဘူး ကလေးရဲ့။ ဒယ်ဒီကို တောင်းပန်လိုက်။"

"ဒယ်ဒီက အရင်ပြောတာ။"

"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ ဒယ်ဒီအရင်တောင်းပန်တယ်။ ကျေနပ်ပြီလား။"

"ကဲ၊ ဒယ်ဒီက တောင်းပန်တယ်တဲ့။ ကလေးအလှည့်။"

"I'm so sorry, Daddy."

ကမ္ဘာ့ဆံပင်များကို ပြန်သပ်ပေးရင်း တောင်းပန်စကားဆိုသည့်ကလေးငယ်ကို ကမ္ဘာစကားပြန်ပြောရန်ပြင်သော်လည်း

"But, don't call him သခင်"

"ဟေ"

"ဟား ဟား ဟား"

■■■

စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်တတ်သည်။ စိတ်ကောက်တတ်သည်။ ချွဲတတ်သည်။ စိတ်အလိုမကျလျှင် လက်ပါတတ်သည်။ ဗြောင်းဆန်အောင်လည်း သောင်းကျန်းတတ်ပါသေးသည်။ အထူးသဖြင့် ရာဇသခင်ကို အလွန်အင်မတန်ချစ်သည်။
မည်သူနှင့်တူသည်ဟုပင် အထူးပြောစရာမလိုတော့ပေ။

■■■■■
😈 loves you all