Chapter (25)
အိပ္ေဆးတဲ့။ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ အိပ္မက္ေတြမက္မွာေပါ့။
ဟင့္အင္း၊ မမက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီ့အိပ္မက္ေတြက ေကာင္းတာတစ္ခုမွမရွိဘူး။
ၿပီးေတာ့ သတိလက္လြတ္ ေလၽွာက္သြားေနမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ဒါေတြက ၿပီးခဲ့ၿပီဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ေလးေနသားက်ၿပီးေနၿပီ။ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္အနည္ထိုင္ေနၿပီးမွ ဘာလို႔မ်ား ျပန္စခ်င္ရတာလဲ။ အေမနဲ႔လိုက္သြားခဲ့ျခင္းက ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔အတူ ကံဆိုးျခင္းေတြကိုပါ ၾကံဳေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ကံေကာင္းျခင္းေလးအတြက္ ကံဆိုးျခင္းေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံပါ့မယ္။
အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကြန္ဒိုအခန္းတစ္ခုမွာအေနမ်ားလာၿပီး ျပန္စလာမယ့္ေဝဒနာေတြအတြက္ ေျဖေဆးအျဖစ္နဲ႔ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို Boy Band တစ္ခုထဲမွာ ျဖဳန္းတီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဝါသနာတူရာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ေျပရာေျပေၾကာင္းစခဲ့တဲ့ ဖန္တီးမႈေလးေတြအတြက္ အားေပးေထာက္ခံသူတခ်ိဳ႕ ရလာတဲ့အခါ စိတ္ဖိစီးျခင္းေတြက ေနရာေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
Popular ျဖစ္သေယာင္အေနအထားမွာ လူငယ္သဘာဝအရ ေမ်ာပါဖူးခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းေလးကို အရူးအမူးစြဲလမ္းလာတာကေတာ့ ခဏေလးေတာင္ေမွးမွိန္မသြားခဲ့ပါ။
■■■
"ကမ႓ာ၊ မင္းငယ္ငယ္က အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္တတ္တာမ်ိဳးပါ။ ျဖစ္တတ္တာေတြေပါ့။"
"မင္းမိသားစုက အဲဒီ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ခဲ့ၾကရတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။"
"ကိုယ္က အခ်စ္ခံေလးေလ။ သခင္ေတာင္ ခ်စ္ေနရတာပဲမဟုတ္လား။ ဟဲဟဲ"
"အတည္ေမးေနတာ။"
"ဪ ... ကဲ၊ အတည္ေျပာတာကို။ ေနပါဦး၊ ဒယ္ဒီက သခင္နဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနတာ ဘာအေၾကာင္းေတြလဲ။"
"ငါတို႔အေၾကာင္းေတြေပါ့။ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား၊ အလုပ္အကိုင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ မင္းကေရာ သိပ္ဆိုးသလား၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ။"
"ကိုယ္က ဘာဆိုးရမွာလဲ။ ဒယ္ဒီက အဲဒီ့လိုေမးတာေရာ ဟုတ္လို႔လား။"
"ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္ေလ။"
"ဒီတစ္ေခါက္ အဘိုးႏွစ္ပတ္လည္မွာ အိမ္ကလူေတြ သခင့္ကိုပဲစကားေတြေျပာေနၾကတာ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။"
"ဒီမိသားစုထဲကို ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့သူစိမ္းရဲ႕ ပထမဆံုးမိသားစုေတြ႕ဆံုပြဲေလ။ ရွိမွာေပါ့ ဒီေလာက္ေတာ့။ ငါ့အတြက္လည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ပါဘူး။"
"ေသခ်ာလား။ အေဖကလည္း စကားေခၚေျပာတယ္။ Sun နဲ႔လည္း စကားေတြေျပာၾကတယ္။ Wily ကေတာင္ တြတ္ထိုးေနတယ္မဟုတ္လား။"
"Wily ေလးက မင္းအေၾကာင္းေတြေျပာတာပါ။ ကိုေလးက အရမ္းဆိုးတာတဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ Boy Band ေလးလုပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြၾကား popular ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အရမ္းလည္း႐ႈပ္တာပဲတဲ့။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ေတာင္ တြဲသြားတြဲလာ အသံေတြထြက္တယ္တဲ့။"
"ဘာ၊ အဲဒီ့ေကာင္မေလးက အဲဒီ့လိုေျပာသလား။ ဘာမွမ႐ႈပ္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက Ronan က ပိုေတာင္နာမည္ႀကီးေသးတယ္။ သူကမွ႐ႈပ္တာ။"
"အခု Club နဲ႔ Bar ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ဆက္ run ေနတာေပါ့။"
"သူ႔ပါတနာနဲ႔ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ကိုယ္မရွိေတာ့မွ အတည္တက်တြဲစရာ ရသြားတာ။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္မေနေတာ့ ကိုယ္လည္း အားမနာရေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒါေတြမွာ သူစိုက္ထားတဲ့အရင္းအႏွီးက ပိုမ်ားေနတာပဲ။"
"မင္းက ဘာလို႔ဆက္မလုပ္တာလဲ။"
"သခင့္ကို ေသခ်ာေျပာျပၿပီးၿပီေလ။ အဲဒီ့တုန္းက စိတ္အလိုလိုက္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တဲ့ေနရာေတြနဲ႔ ျပန္မပတ္သက္ခ်င္ဘူး။ သခင္နဲ႔ဆံုကတည္းက ကိုယ္တည္ၿငိမ္သြားၿပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲမို႔ ၾကည့္ေပးေနတာ။"
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ေထာင့္တည္းေကြးၿပီး ခပ္ေျမာက္ေျမာက္အထာနဲ႔ ကမ႓ာရဲ႕မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္
"အဲဒီ့လိုလုပ္ရင္ အရမ္းကိုမိမိုက္သြားတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား။"
"ဟမ္း။ မသိဘူးဗ်ာ၊ ကိုယ္သိပ္ေခ်ာတယ္။ ၾကည့္ပါလား၊ အိမ္မွာ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ကိုယ္အေခ်ာဆံုး။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ Sun က ပိုေခ်ာသလားပဲ။ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခပ္ရိုးရိုးေနတာေတာင္ အရွိန္အဝါတစ္ခုထြက္ေနတယ္။"
အိမ္ေဘးဘက္ဝရန္တာေလးမွာ လက္ရန္းကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့မွီၿပီး ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကိုမႈတ္ထုတ္ရင္း သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေႂကြျပားကပ္ထားတဲ့ၾကမ္းခင္းမွာ ဒီတိုင္းထိုင္ခ်ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုင္ကာ သခင့္ကိုေမာ့ၾကည့္စကားေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။
"ဘာကိစၥ Sun က ပါလာျပန္တာလဲ။"
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဝရန္တာလက္ရန္းမွာေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး မွီရပ္ထားရာက စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ျပန္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဆီပို႔လိုက္တဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုတစ္ခ်က္ပဲျပန္ၾကည့္ၿပီး ၾကယ္ေရာင္မစံုတဲ့ေကာင္းကင္ကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။
"ေမးေနတယ္ေလ။"
"Sun က မင္းနဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ကြာတာဆို။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြမွာက် ေလးႏွစ္ကြာေနတယ္။"
ကမ႓ာက ေကာ္ဖီခြက္ဆီအာရံုျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး
"ေျပာင္းထားလို႔ပါ။"
"ဘယ္သူက ေျပာင္းထားတာလဲ။"
"ေနပါဦး၊ ဘာကိစၥ Sun အေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနတာလဲ။"
"ဘယ္သူကလဲ။"
"သခင္ေလ။"
"ဘယ္တုန္းကလဲ။"
"အခုပဲ ေျပာေနတာေလ။"
"ဘာေျပာလို႔လဲ။"
"သခင္ ရစ္ေနတာလား။ Sun ကပိုေခ်ာတယ္လို႔ ခုနကပဲေျပာလိုက္တာ ဘယ္သူလဲ။"
"ငါေလ။"
"Yahhhh... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ကမ႓ာမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ရန္ေဆာင္လာလို႔ သခင္ရယ္ပါေတာ့တယ္။
"ေခြးစိတ္ေပါက္လာၿပီလား။ ငါေျပာတာမွားလား။ ေယာက္ဖကပိုေခ်ာတယ္။"
"သခင္ Sun ကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာလား။"
"ဘာလို႔ေမးတာလဲ။"
"Instagram မွာ Sun ကိုအရင္ follow ထားၿပီးမွ ကိုယ္နဲ႔သိတာေလ။"
"အမ္၊ အဲဒါ ငါမသိဘူး။ မရည္ရြယ္ပါဘူးကြာ။"
"တကယ္မသိတာလား။"
"ေအးေလ၊ ငါမသိဘူး။ မင္းသူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူ၊ Fabian လား။ သူနဲ႔လည္း အဲဒီ့လိုပဲေလ။ ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ ဒီလိုပဲတိုက္ဆိုင္တာကို။"
"ဟုတ္လို႔လား။ Sun က သူ႔ေက်ာင္းကပံုေတြပဲ တင္တတ္တာ။"
တကၠသိုလ္မွာနည္းျပလုပ္ေနတဲ့ ေနဝဠာက သိပ္ကိုေအးခ်မ္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူေလးကလည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာပဲ ဆရာမလုပ္ေနတာေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔က အရာရာကို ပံုမွန္ေလး သာသာယာယာေလၽွာက္လွမ္းသြား႐ံု။
"အင္း၊ အဲဒီ့ေက်ာင္းမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီမေလးတက္ေနလို႔ အဲဒီ့ကေနဆက္စပ္မိတာေနမွာ။ Sun က ေက်ာင္းဝင္းကို လွလွပပျဖစ္ေအာင္ သိပ္ရိုက္တတ္တယ္ေလ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြေရာပဲ။ ေက်ာင္းဆိုတာ သူတင္တဲ့ပံုေတြနဲ႔မွ တက္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာ။"
"ၿပီးဦးမွာလား။ တစ္ Sun တည္း Sun ေနတာပဲ။"
"မင္းအစ္ကိုနဲ႔ေတာင္ သဝန္တိုျပန္ၿပီလားကြာ။ ငါက အမွန္အတိုင္းေျပာတာေလ။"
ပန္းအိုးနားမွာကပ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးသတ္ကာ သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက လက္က်န္ေကာ္ဖီေတြကို ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲေလာင္းထည့္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
"ဟာ၊ ဘယ္လိုလုပ္သြားတာလဲ။ ျပန္လာခဲ့စမ္း။"
တံခါးကိုပါေဆာင့္ပိတ္သြားတဲ့ ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင့္မွာ စိတ္ဆိုးရခက္၊ ရယ္ရခက္။
"ေဟး၊ ျပာခြက္ကိုျပန္ေဆးစမ္း။"
သခင္လိုက္ဝင္လာၿပီးေျပာေတာ့ ေနာက္ေဖးဘက္ကိုေရာက္ခါနီးမွာ ကမ႓ာျပန္လွည့္လာၿပီး သခင့္လက္ထဲကျပာခြက္ကိုဆြဲယူလို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတဲ့အထိ သခင့္မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္မၾကည့္ပါ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေခြးေပါက္။"
ထမင္းစားခန္းအေပါက္ဝကေဘာင္ကို ပခံုးမွီၿပီးရပ္ေနရင္း သခင္ကရန္စေနျပန္တယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ ေဆးစရာရွိတာေဆးေနၿပီးမွ ျပန္လွည့္လာကာ
"ကိုက္ခံခ်င္လို႔လား။"
"ဘာေတြမာန္ဖီေနတာလဲ။"
"မာန္ဖီတယ္မေခၚဘူး။ နည္းနည္းေလးဒဏ္ရာရသြားလို႔ လန္႔ၿပီး အသံထြက္ညည္းေနသလိုမ်ိဳး။"
"အမႈႀကီးေအာင္လုပ္ၿပီ။"
"မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းကိုမွ စိတ္မဝင္စားနဲ႔။"
"ေဟာဗ်ာ၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ေျပာတာမွ မဟုတ္တာ။ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔မွ မင္းအေမအိမ္ကျပန္လာတာေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ မင္းမိသားစုဝင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမိတာ ငါ့အလြန္လား။"
"သခင့္အလြန္ေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ လူက စြန္လႊတ္ရသလိုပဲ။ စြန္ကကိုယ့္အပိုင္ပဲ၊ ႀကိဳးကလည္း ကိုယ့္လက္ထဲကရစ္ဘီးမွာ ခ်ည္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပတ္က်မလဲလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စြန္မလႊတ္ဘူး။"
"ဒုကၡပဲ။ ငါက စြန္လိုေလၽွာက္လြင့္ေနလို႔လား။"
"လြင့္ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာပဲ လြင့္ေနပါ။ ျပတ္က်ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘဝထဲပဲျပတ္က်။ တစ္သက္လံုးတာဝန္ယူေပးမွာ။"
အေပါက္ဝေဘာင္ကိုမွီထားလို႔ နည္းနည္းေလးနိမ့္ေနတဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ ကမ႓ာကငံု႔နမ္းရင္း သခင့္ကိုခါးကေနဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္လ်က္သား။ လက္တစ္ဖက္က သခင့္ေမးဖ်ားကိုထိန္းယူလို႔ အနမ္းေတြတစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္နဲ႔ ပန္းခင္းႀကီးတစ္ခင္းျဖစ္ေတာ့မလို။ အေတာ္ေလးၾကာသြားလို႔ လူခ်င္းအခြာမွာ ကမ႓ာ့အက်ႌရင္ဘတ္ကို သခင္ကျပန္ဆြဲယူၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲဆက္ျပန္တယ္။
"ဟား၊ ျဖည္းျဖည္း။"
နဖူးခ်င္းတိုက္ရင္း break time ယူခ်ိန္မွ သတိျပန္ကပ္တဲ့ကမ႓ာ သူ႔ညဝတ္အက်ႌမွာ ၾကယ္သီးေတြအကုန္ျပဳတ္ေနတာကို အခုမွသိၿပီး
"ဘယ္တုန္းက ျဖဳတ္လိုက္တာလဲ။"
ငံု႔ၾကည့္ရင္းေမးလာတဲ့ကမ႓ာက အူေၾကာင္ေၾကာင္
"ဟား ဟား ဟား ... မင္းကေလ တကယ္အူေၾကာင္ၾကားပဲ။ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာေတာင္ မသိဘူးလား။"
သူတကယ္မသိလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လို႔ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေတာ့
"အဟား၊ ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲ။ ငါ့ကို ဘယ္လိုရုပ္နဲ႔ျမႇဴဆြယ္ေနတာလဲ။"
သခင္ကတြန္းလိုက္လို႔ ထမင္းစားပြဲကို ကမ႓ာလက္ေနာက္ျပန္ေထာက္လိုက္ခ်ိန္ သခင္ကအနားတိုးကပ္လာၿပီး ကမ႓ာ့ေခါင္းအေနာက္ဘက္ကေန ဆံပင္ကိုဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ေခါင္းေမာ့သြားတဲ့အတြက္ ကမ႓ာ့လည္တိုင္က သခင့္ရဲ႕သြားစြယ္ေတြ ခိုနားရာ။
"အ၊ သခင့္အလွည့္ ... အြန္း ... မဟုတ္ဘူး။"
"အဲဒီ့ေတာ့ မေက်နပ္ဘူးလား။"
ကိုက္ေနတာေတြကို ခဏရပ္ပီး သခင္ေမးလိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာ့အတြက္ စကားလံုးေတြမရွိ။ ပခံုးေတြကိုကိုက္ခဲလာျပန္တဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ခါးကိုျပန္ဖက္ထားရင္းကပဲ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ညည္းသံေတြထြက္ရံုအျပင္ ဘာမွမတံု႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့။
"သခင္၊ အခန္းထဲ ... အ ... ဧည့္ခန္းထဲျဖစ္ျဖစ္ သြား ... အြန္း ..."
ပခံုးေအာက္ကိုေလၽွာက်ေနတဲ့ အက်ႌလည္ကုပ္ကေန ဆြဲေခၚခံလိုက္ရလို႔ သခင္နဲ႔ေဘးတိုက္ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ကမ႓ာလည္ထြက္သြားၿပီး အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚခံလိုက္ရတဲ့အျဖစ္။ ရာဇသခင္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ႏူးညံ့ညင္သာဖူးလို႔လဲ။
"ထြက္မေျပးပါဘူး သခင္ရဲ႕။"
"စကားသိပ္မ်ားတာပဲ။"
တစ္ခဏအတြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ကိုယ္မွာ အဝတ္မဲ့သြားခဲ့တယ္။ သခင္ကေတာ့ အေပၚဆံုးကၾကယ္သီးႏွစ္လံုး ျပဳတ္ေနရံုသာ။
ကမ႓ာ့ကိုခါးကေနကိုင္ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ေစတဲ့အခ်ိန္ ထျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ သခင္စိတ္႐ႈပ္သြားရတယ္။ ျမည္လာတာက ကမ႓ာ့ရဲ႕ဖုန္း၊ contact name မွာက alert sign နဲ႔။ ရံုးကဖုန္းဆို ဘာလို႔ ဒီအခ်ိန္ျမည္ရတာလဲ။ အေရးႀကီးမွသာသံုးမယ့္ပံုရတဲ့ alert sign နဲ႔ဖုန္းေၾကာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့သခင္က ဖုန္းကိုစပီကာဖြင့္ၿပီး ကမ႓ာ့ေရွ႕နားခ်ေပးလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာေတြအေရးႀကီးေနတာလဲ။"
"ကၽြန္ေတာ္ Koa ပါ။ စက္ရံုမွာမီးလန္႔လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာမွေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားမျဖစ္ဘူး။ ကုန္ၾကမ္းတခ်ိဳ႕ေတာ့ နည္းနည္းထိသြားတယ္။ မနက္က်ရင္ေတာ့ Earth နည္းနည္းသြားရွင္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာျပရံုေပါ့။"
"အေရးမႀကီးရင္ ဘာလို႔ဆက္ေနလဲ။"
ကမ႓ာေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနတဲ့ကိစၥကို သခင္က ဆက္လုပ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဖုန္းကိုစပီကာဖြင့္ၿပီးခ်ေပးကာ ကမ႓ာ့ေနာက္မွာေနရာယူၿပီး အစပ်ိဳးလႈပ္ရွားေနခဲ့တာ ကမ႓ာ့မွာ ညည္းသံမထြက္ေအာင္ ထိန္းေနရတဲ့အျပင္ ေျပာတဲ့စကားကိုလည္း ေလသံမွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေျပာေနရျခင္း။
"မနက္မွသိရင္ အလ်င္လိုေနမွာစိုးလို႔ပါ။"
"အလ်င္လိုတာ ... မင္း ... အေရးမႀကီးဘူးဆိုရင္ ေအးေဆးျဖစ္ေအာင္ မင္း ... ၾကည့္စီစဥ္ထားရမွာမဟုတ္ဘူးလား။"
စကားေတြက ဟိုျပတ္ဒီျပတ္။
"Earth, ေနမေကာင္းဘူးလား။ အသံက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔။"
"ေသာက္စကားမရွည္ ... နဲ႔။ ဒါပဲ ... မဟုတ္လား။"
"ဟုတ္ကဲ့။"
ကမ႓ာ end button ႏွိပ္လိုက္ရင္းက
"သခင္၊ ျဖည္းျဖည္း။"
"ဟားဟား၊ ဘာမွလည္း မၾကမ္းရေသးပါဘူး။ မင္း ဖုန္းေျပာေနလို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထည့္လိုက္တာပဲကို။"
"အ"
ေျပာေနရင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ဆြဲထုတ္ေနၿပီး စကားဆံုးေတာ့မွ အဆံုးအထိေဆာင့္သြင္းလိုက္လို႔ ေရွ႕ကိုငိုက္မက်ေအာင္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ မနည္းထိန္းလိုက္ရပါတယ္။ သခင္က ကမ႓ာ့ေက်ာျပင္ကိုဖိခ်ၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔အိပ္ရာနဲ႔ ကပ္ေစလိုက္တယ္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါကြာ။"
ကမ႓ာကေတာ့ ေက်ာရိုးတစ္ေလၽွာက္ကို အနမ္းေတြ ၾကဲခ်ခံလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ၿငိမ္က်သြားခဲ့ၿပီ။
'သခင္က တကယ္ကို အေၾကာင္းသိလြန္းၿပီး ေစစားႏိုင္လြန္းတယ္။'
ဒီညအတြက္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင္ဦးေဆာင္ရာကို လိုက္ပါစီးေမ်ာေနမိရံုသာ။
■■■
ေသခ်ာၾကားလိုက္မိတာ "သခင္၊ ျဖည္းျဖည္း" တဲ့။
စကားသံေတြမူမမွန္ျဖစ္ေနတာ ေနမေကာင္းလို႔သာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လား။
ဖုန္းခ်ခါနီးၾကားလိုက္ရတာ နားၾကားလြဲတာလို႔သာ သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ အသံကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ပူၿပီးေမးမိတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုသာ ကိုင္ေပါက္လိုက္ခ်င္မိတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးမိခဲ့တာ အေသအခ်ာ။ မေတြးရဲခဲ့တာဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
ဘာလို႔မ်ား ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္လြန္းရတာလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ေျမကမ႓ာက ရာဇသခင္ရဲ႕လႊမ္းမိုးျခင္းေတြထဲ စီးေမ်ာရတာလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္က သူတို႔ၾကားမွာ လူမိုက္ဆန္ခ်င္ေနရတာလဲ။
ေမးခြန္းအားလံုးရဲ႕ဦးတည္ရာက အခ်စ္ဆိုတဲ့ေနရာကေန ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး အတၱေတြအတိုင္းစီးဆင္းလို႔ စြဲလမ္းျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုရူးသြပ္မိုက္မဲျခင္းကိုမဆို ဖိတ္ေခၚခ်င္မိပါရဲ႕။
'ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သခင္ကို ေျပာခ်င္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕သခင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္မုန္းတယ္။'
■■■
သခင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ရင္ေတြပူရလြန္းလို႔ ရင္ဘတ္ထဲကေန ေညႇာ္နံ႔ေတြေတာင္ထြက္ေနသလိုပဲ။ ဒီေန႔ ကမ႓ာသြားမႀကိဳျဖစ္လို႔ သခင္က ဒရိုင္ဘာနဲ႔ပဲျပန္လာမယ္ထင္တာ။ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ကို လြန္သြားလို႔ ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း မကိုင္ဘူး။ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ဖုန္းေခၚၿပီးေတာ့ ေခၚမရတဲ့အဆံုး ဒရိုင္ဘာကိုဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီေန႔လာႀကိဳဖို႔ ေျပာမထားဘူးတဲ့ေလ။ ဘယ္သြားေနတာလဲကြာ။ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္လြန္ေနၿပီ။ သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြလည္း သိပ္မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္သြားရွာရမယ္မသိ။ ရွာတတ္သေလာက္ရွာလိုက္၊ ဖုန္းေခၚလိုက္နဲ႔ ရူးမသြားေအာင္ မနည္းစိတ္ထိန္းေနရတာ။
'အား ... (၂၄)နာရီေက်ာ္မွ လူေပ်ာက္တိုင္လို႔ရတယ္လို႔ ဘယ္သူကသတ္မွတ္ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဒီၾကားထဲတစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။'
မဆီမဆိုင္ အကုန္လံုးကို ပတ္ၿပီးရန္ရွာခ်င္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာ။
ေနာက္တစ္ေခါက္ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့
'ကိုင္ၿပီ။'
"သခင္၊ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။"
"Hello, do you know him?"
"Yes, he's my husband. Where's he?"
တစ္ဖက္ကလူစိမ္းအသံေၾကာင့္ လန္႔သြားၿပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အရက္မူးၿပီးေမွာက္ေနၿပီတဲ့။ ဆိုင္လိပ္စာေမးၿပီးသာ အျမန္ဆံုးလိုက္သြားေတာ့ ေသာက္ထားတာေတြက မနည္းမေနာ။ လူမွန္းသူမွန္းမသိ မူးကြဲေနတဲ့သူကို waiter ေလးနဲ႔ကမ႓ာ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး ကားေပၚတင္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထညည္းတာကလြဲလို႔။
"သခင္၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ။ သခင္၊ ထပါဦး။"
ေခၚမရတဲ့အဆံုး ေက်ာေပၚရေအာင္တင္ၿပီးသာ အခန္းထဲေခၚလာရေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုး မ်က္ႏွာကို ပဝါအစိုနဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္လိုက္ၿပီး လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို အဝတ္နဲ႔သုတ္ေပးေနတုန္း ဝုန္းခနဲထထိုင္လာတဲ့သခင္က ယိုင္တိယိုင္တိုင္မို႔ ကမ႓ာထိန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ အန္ခ်ပါေတာ့တယ္။
'ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ေစာင္ေခါက္ေပၚကိုက်လို႔။'
အေခါက္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာင္ကိုဖယ္ထုတ္၊ နည္းနည္းပါးပါးေပသြားတဲ့ အဝတ္အစားေပၚကအညစ္အေၾကးတခ်ိဳ႕ကို သုတ္ေပးၿပီးမွ အဝတ္ေတြလဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးအမူးေျပသြားပံုရတဲ့ သခင္က ရုန္းကန္လာတယ္။
"လႊတ္စမ္း၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
"သခင္၊ ကိုယ္ပါ သခင္ရဲ႕။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ။"
"ဘယ္သူလဲ။"
"ေျမကမ႓ာေလဗ်ာ။"
"ငါ့ကိုမထိနဲ႔။"
"အဝတ္အစားလဲရမယ္ သခင္ရဲ႕။"
"ဖယ္စမ္း။"
ခုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး ဘယ္သြားမလို႔ျပင္ျပန္တယ္မသိ။ လွမ္းထိန္းေနတဲ့ၾကားက ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္အေရာက္မွာပဲ ယိုင္ခနဲ။
"ဘယ္သြားမွာလဲ သခင္ရာ။"
ကမ႓ာကဆြဲလိုက္၊ သခင္ကတြန္းလိုက္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္သြားၿပီး ေရခဲေရတစ္ဘူးေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေငးေနမိတယ္။
'ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ မူးၿပီး ရင္ပူလို႔ေရေသာက္ေနတာေတာင္ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္။ အခုမူးေနတာ ဘယ္သူလဲမသိ။'
ရာဇသခင္က အရက္မူးေနတယ္ဆိုရင္ ေျမကမ႓ာက အခ်စ္မူးေနတာ။ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔ မူးကြဲနံေစာ္ေနတဲ့ အရက္သမားကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မဝျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားဆိုတဲ့လူသားက အခ်စ္ကင္ဆာေနာက္ဆံုးအဆင့္နဲ႔ လင္တ႐ူးရင့္ေနလိုက္တာဟာ မဟားတရားေဆာင့္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေလးလည္း မၾကာခင္မွာပဲ အျပင္ကိုထြက္က်လာေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနရတဲ့အထိ။
"သခင္၊ ဟာ ... ျဖည္းျဖည္းထေလ။"
ေရထိုင္ေသာက္ေနရင္းက ရုတ္တရက္ထရပ္ေတာ့ ခံုေပၚပံုက်သြားျပန္တယ္။ ကမ႓ာသြားဆြဲထူေတာ့ သခင္က ေရခ်ိဳးခန္းဆီဦးတည္ေနျပန္ၿပီ။
"ေရခ်ိဳးမွာလား။ နည္းနည္းေအးတယ္။ ေရေႏြးစပ္ေပးမယ္။"
"ဖယ္စမ္း။ ငါ့ကိုမထိနဲ႔လို႔ေျပာေနတာ နားမလည္ဘူးလား။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္ရဲ႕။ လဲမွာစိုးလို႔ ထိန္းေပး ..."
"အဟက္၊ အပိုေတြ။ အလိမ္အညာေတြ။"
ေဘးက ေဘစင္ရွိရာကို လက္ေထာက္ထိန္းထားရင္း သခင္က ကမ႓ာ့ဆီကေနေရွာင္တိမ္းေနတယ္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ သခင္ရယ္။ ဘာေတြ အလိုမက်ျဖစ္ေနတာလဲ။"
သခင့္အနားတိုးကပ္ရင္း ကမ႓ာေမးမိတယ္။
*ေျဖာင္း*
"အ"
"ငါ့နားမလာနဲ႔။"
"သခင္"
"အဟား၊ မေခၚနဲ႔။ ငါ့နာမည္ကို မင္းပါးစပ္ကေန ေခၚစရာမလိုဘူး။"
"ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာပဲ။ အဲဒါဆိုလည္း ဘာကိစၥလဲဆိုတာေတာ့ ေပးသိသင့္ပါတယ္။"
မူးသာမူးေနတာ၊ လက္ျပန္ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့အရွိန္က ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း။
ေျမကမ႓ာ ႏႈတ္ခမ္းမကြဲတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ အေၾကာင္းအရင္းကသာ ကြာသြားတတ္တာ။
"သိသင့္တာေပါ့။ ဟား ဟား၊ မင္းေရာ၊ ငါေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိသင့္တာေတြ ရွိေနၿပီေလ။ အရင္ဆံုးက မင္းရဲ႕ေမြးႏွစ္ကို ျပင္ထားတဲ့ကိစၥ။"
"ဗ်ာ"
■■■ Part (26) ဆက္ရန္ ■■■
အိပ်ဆေးတဲ့။ အိပ်ပျော်သွားတော့ အိပ်မက်တွေမက်မှာပေါ့။
ဟင့်အင်း၊ မမက်ချင်ဘူး။ အဲဒီ့အိပ်မက်တွေက ကောင်းတာတစ်ခုမှမရှိဘူး။
ပြီးတော့ သတိလက်လွတ် လျှောက်သွားနေမိတာမျိုး မဖြစ်ချင်ဘူး။
ဒါတွေက ပြီးခဲ့ပြီဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ အသက်ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်ကတည်းက တော်တော်လေးနေသားကျပြီးနေပြီ။ ခြောက်နှစ်လောက်အနည်ထိုင်နေပြီးမှ ဘာလို့များ ပြန်စချင်ရတာလဲ။ အမေနဲ့လိုက်သွားခဲ့ခြင်းက ကံကောင်းခြင်းနဲ့အတူ ကံဆိုးခြင်းတွေကိုပါ ကြုံစေခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီ့ကံကောင်းခြင်းလေးအတွက် ကံဆိုးခြင်းတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်လက်ခံပါ့မယ်။
အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်ပြီးတာကို အကြောင်းပြပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ကွန်ဒိုအခန်းတစ်ခုမှာအနေများလာပြီး ပြန်စလာမယ့်ဝေဒနာတွေအတွက် ဖြေဆေးအဖြစ်နဲ့ အချိန်တချို့ကို Boy Band တစ်ခုထဲမှာ ဖြုန်းတီးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဝါသနာတူရာသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စိတ်ပြေရာပြေကြောင်းစခဲ့တဲ့ ဖန်တီးမှုလေးတွေအတွက် အားပေးထောက်ခံသူတချို့ ရလာတဲ့အခါ စိတ်ဖိစီးခြင်းတွေက နေရာပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
Popular ဖြစ်သယောင်အနေအထားမှာ လူငယ်သဘာဝအရ မျောပါဖူးခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ကံကောင်းခြင်းလေးကို အရူးအမူးစွဲလမ်းလာတာကတော့ ခဏလေးတောင်မှေးမှိန်မသွားခဲ့ပါ။
■■■
"ကမ္ဘာ၊ မင်းငယ်ငယ်က အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တယ်ဆိုတာ ဘာကြောင့်ဖြစ်တာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ အိပ်မက်ယောင်ပြီး လမ်းလျှောက်တတ်တာမျိုးပါ။ ဖြစ်တတ်တာတွေပေါ့။"
"မင်းမိသားစုက အဲဒီ့ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး တော်တော်လေးစိုးရိမ်ခဲ့ကြရတယ်လို့ ငါထင်တယ်။"
"ကိုယ်က အချစ်ခံလေးလေ။ သခင်တောင် ချစ်နေရတာပဲမဟုတ်လား။ ဟဲဟဲ"
"အတည်မေးနေတာ။"
"ဪ ... ကဲ၊ အတည်ပြောတာကို။ နေပါဦး၊ ဒယ်ဒီက သခင်နဲ့ စကားတွေအများကြီးပြောနေတာ ဘာအကြောင်းတွေလဲ။"
"ငါတို့အကြောင်းတွေပေါ့။ အဆင်ပြေကြရဲ့လား၊ အလုပ်အကိုင်ရော ဘယ်လိုလဲ၊ မင်းကရော သိပ်ဆိုးသလား၊ အဲဒါမျိုးတွေ။"
"ကိုယ်က ဘာဆိုးရမှာလဲ။ ဒယ်ဒီက အဲဒီ့လိုမေးတာရော ဟုတ်လို့လား။"
"ပြန်မေးကြည့်လိုက်လေ။"
"ဒီတစ်ခေါက် အဘိုးနှစ်ပတ်လည်မှာ အိမ်ကလူတွေ သခင့်ကိုပဲစကားတွေပြောနေကြတာ သိပ်မဟုတ်သေးဘူး။"
"ဒီမိသားစုထဲကို ပထမဆုံးရောက်လာတဲ့သူစိမ်းရဲ့ ပထမဆုံးမိသားစုတွေ့ဆုံပွဲလေ။ ရှိမှာပေါ့ ဒီလောက်တော့။ ငါ့အတွက်လည်း စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ပါဘူး။"
"သေချာလား။ အဖေကလည်း စကားခေါ်ပြောတယ်။ Sun နဲ့လည်း စကားတွေပြောကြတယ်။ Wily ကတောင် တွတ်ထိုးနေတယ်မဟုတ်လား။"
"Wily လေးက မင်းအကြောင်းတွေပြောတာပါ။ ကိုလေးက အရမ်းဆိုးတာတဲ့။ ငယ်ငယ်တုန်းက အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ Boy Band လေးလုပ်ပြီး ကောင်မလေးတွေကြား popular ဖြစ်ခဲ့တော့ အရမ်းလည်းရှုပ်တာပဲတဲ့။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့တောင် တွဲသွားတွဲလာ အသံတွေထွက်တယ်တဲ့။"
"ဘာ၊ အဲဒီ့ကောင်မလေးက အဲဒီ့လိုပြောသလား။ ဘာမှမရှုပ်ဘူး။ အဲဒီ့တုန်းက Ronan က ပိုတောင်နာမည်ကြီးသေးတယ်။ သူကမှရှုပ်တာ။"
"အခု Club နဲ့ Bar တွေကို သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ဆက် run နေတာပေါ့။"
"သူ့ပါတနာနဲ့လေ၊ နှစ်ယောက်ပေါ့။ ကိုယ်မရှိတော့မှ အတည်တကျတွဲစရာ ရသွားတာ။ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်မနေတော့ ကိုယ်လည်း အားမနာရတော့ဘူးပေါ့။ ပြီးတော့လည်း အဲဒါတွေမှာ သူစိုက်ထားတဲ့အရင်းအနှီးက ပိုများနေတာပဲ။"
"မင်းက ဘာလို့ဆက်မလုပ်တာလဲ။"
"သခင့်ကို သေချာပြောပြပြီးပြီလေ။ အဲဒီ့တုန်းက စိတ်အလိုလိုက်ပြီး စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာခဲ့တဲ့နေရာတွေနဲ့ ပြန်မပတ်သက်ချင်ဘူး။ သခင်နဲ့ဆုံကတည်းက ကိုယ်တည်ငြိမ်သွားပြီ။ စားသောက်ဆိုင်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲမို့ ကြည့်ပေးနေတာ။"
မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်လို့ နှုတ်ခမ်းတစ်ထောင့်တည်းကွေးပြီး ခပ်မြောက်မြောက်အထာနဲ့ ကမ္ဘာရဲ့မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ကြောင့်
"အဲဒီ့လိုလုပ်ရင် အရမ်းကိုမိမိုက်သွားတယ်လို့ ထင်နေတာလား။"
"ဟမ်း။ မသိဘူးဗျာ၊ ကိုယ်သိပ်ချောတယ်။ ကြည့်ပါလား၊ အိမ်မှာ ညီအစ်ကိုသုံးယောက်ရှိတဲ့အထဲ ကိုယ်အချောဆုံး။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ Sun က ပိုချောသလားပဲ။ သူက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ခပ်ရိုးရိုးနေတာတောင် အရှိန်အဝါတစ်ခုထွက်နေတယ်။"
အိမ်ဘေးဘက်ဝရန်တာလေးမှာ လက်ရန်းကိုခပ်လျော့လျော့မှီပြီး ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကိုမှုတ်ထုတ်ရင်း သခင်ပြောလိုက်တော့ ကြွေပြားကပ်ထားတဲ့ကြမ်းခင်းမှာ ဒီတိုင်းထိုင်ချပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုင်ကာ သခင့်ကိုမော့ကြည့်စကားပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားတယ်။
"ဘာကိစ္စ Sun က ပါလာပြန်တာလဲ။"
လက်နှစ်ဖက်ကို ဝရန်တာလက်ရန်းမှာနောက်ပြန်ထောက်ပြီး မှီရပ်ထားရာက စီးကရက်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ပြန်မြှောက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဆီပို့လိုက်တဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုတစ်ချက်ပဲပြန်ကြည့်ပြီး ကြယ်ရောင်မစုံတဲ့ကောင်းကင်ကိုသာ မော့ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။
"မေးနေတယ်လေ။"
"Sun က မင်းနဲ့နှစ်နှစ်ကွာတာဆို။ ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေမှာကျ လေးနှစ်ကွာနေတယ်။"
ကမ္ဘာက ကော်ဖီခွက်ဆီအာရုံပြန်ပို့လိုက်ပြီး
"ပြောင်းထားလို့ပါ။"
"ဘယ်သူက ပြောင်းထားတာလဲ။"
"နေပါဦး၊ ဘာကိစ္စ Sun အကြောင်းကို သိချင်နေတာလဲ။"
"ဘယ်သူကလဲ။"
"သခင်လေ။"
"ဘယ်တုန်းကလဲ။"
"အခုပဲ ပြောနေတာလေ။"
"ဘာပြောလို့လဲ။"
"သခင် ရစ်နေတာလား။ Sun ကပိုချောတယ်လို့ ခုနကပဲပြောလိုက်တာ ဘယ်သူလဲ။"
"ငါလေ။"
"Yahhhh... ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
ကမ္ဘာမတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရန်ဆောင်လာလို့ သခင်ရယ်ပါတော့တယ်။
"ခွေးစိတ်ပေါက်လာပြီလား။ ငါပြောတာမှားလား။ ယောက်ဖကပိုချောတယ်။"
"သခင် Sun ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့တာလား။"
"ဘာလို့မေးတာလဲ။"
"Instagram မှာ Sun ကိုအရင် follow ထားပြီးမှ ကိုယ်နဲ့သိတာလေ။"
"အမ်၊ အဲဒါ ငါမသိဘူး။ မရည်ရွယ်ပါဘူးကွာ။"
"တကယ်မသိတာလား။"
"အေးလေ၊ ငါမသိဘူး။ မင်းသူငယ်ချင်း ဘယ်သူ၊ Fabian လား။ သူနဲ့လည်း အဲဒီ့လိုပဲလေ။ ငါ့အပေါင်းအသင်းတွေကနေတစ်ဆင့် ဒီလိုပဲတိုက်ဆိုင်တာကို။"
"ဟုတ်လို့လား။ Sun က သူ့ကျောင်းကပုံတွေပဲ တင်တတ်တာ။"
တက္ကသိုလ်မှာနည်းပြလုပ်နေတဲ့ နေဝဠာက သိပ်ကိုအေးချမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ချစ်သူလေးကလည်း တစ်ကျောင်းတည်းမှာပဲ ဆရာမလုပ်နေတာကြောင့် သူတို့အနေနဲ့က အရာရာကို ပုံမှန်လေး သာသာယာယာလျှောက်လှမ်းသွားရုံ။
"အင်း၊ အဲဒီ့ကျောင်းမှာ ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ညီမလေးတက်နေလို့ အဲဒီ့ကနေဆက်စပ်မိတာနေမှာ။ Sun က ကျောင်းဝင်းကို လှလှပပဖြစ်အောင် သိပ်ရိုက်တတ်တယ်လေ။ ကျောင်းသားတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုလေးတွေရောပဲ။ ကျောင်းဆိုတာ သူတင်တဲ့ပုံတွေနဲ့မှ တက်ချင်စရာဖြစ်နေတာ။"
"ပြီးဦးမှာလား။ တစ် Sun တည်း Sun နေတာပဲ။"
"မင်းအစ်ကိုနဲ့တောင် သဝန်တိုပြန်ပြီလားကွာ။ ငါက အမှန်အတိုင်းပြောတာလေ။"
ပန်းအိုးနားမှာကပ်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်ပြာခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး ဆေးလိပ်မီးသတ်ကာ သခင်ပြောလိုက်တော့ ကမ္ဘာက လက်ကျန်ကော်ဖီတွေကို ဆေးလိပ်ပြာခွက်ထဲလောင်းထည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားပါတော့တယ်။
"ဟာ၊ ဘယ်လိုလုပ်သွားတာလဲ။ ပြန်လာခဲ့စမ်း။"
တံခါးကိုပါဆောင့်ပိတ်သွားတဲ့ ကမ္ဘာကြောင့် သခင့်မှာ စိတ်ဆိုးရခက်၊ ရယ်ရခက်။
"ဟေး၊ ပြာခွက်ကိုပြန်ဆေးစမ်း။"
သခင်လိုက်ဝင်လာပြီးပြောတော့ နောက်ဖေးဘက်ကိုရောက်ခါနီးမှာ ကမ္ဘာပြန်လှည့်လာပြီး သခင့်လက်ထဲကပြာခွက်ကိုဆွဲယူလို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားတဲ့အထိ သခင့်မျက်နှာကိုတစ်ချက်မကြည့်ပါ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ခွေးပေါက်။"
ထမင်းစားခန်းအပေါက်ဝကဘောင်ကို ပခုံးမှီပြီးရပ်နေရင်း သခင်ကရန်စနေပြန်တယ်။ ကမ္ဘာကတော့ ဆေးစရာရှိတာဆေးနေပြီးမှ ပြန်လှည့်လာကာ
"ကိုက်ခံချင်လို့လား။"
"ဘာတွေမာန်ဖီနေတာလဲ။"
"မာန်ဖီတယ်မခေါ်ဘူး။ နည်းနည်းလေးဒဏ်ရာရသွားလို့ လန့်ပြီး အသံထွက်ညည်းနေသလိုမျိုး။"
"အမှုကြီးအောင်လုပ်ပြီ။"
"မကြိုက်ဘူး။ ဘယ်သူ့အကြောင်းကိုမှ စိတ်မဝင်စားနဲ့။"
"ဟောဗျာ၊ စိတ်ဝင်စားလို့ပြောတာမှ မဟုတ်တာ။ စကားစပ်မိလို့ ပြောတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့မှ မင်းအမေအိမ်ကပြန်လာတာလေ။ အဲဒီ့တော့ မင်းမိသားစုဝင်တွေအကြောင်း ပြောမိတာ ငါ့အလွန်လား။"
"သခင့်အလွန်တော့မဟုတ်ပေမဲ့ လူက စွန်လွှတ်ရသလိုပဲ။ စွန်ကကိုယ့်အပိုင်ပဲ၊ ကြိုးကလည်း ကိုယ့်လက်ထဲကရစ်ဘီးမှာ ချည်ထားတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်အချိန်ပြတ်ကျမလဲလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ် ဘယ်တော့မှ စွန်မလွှတ်ဘူး။"
"ဒုက္ခပဲ။ ငါက စွန်လိုလျှောက်လွင့်နေလို့လား။"
"လွင့်ချင်ရင်လည်း ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာပဲ လွင့်နေပါ။ ပြတ်ကျချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘဝထဲပဲပြတ်ကျ။ တစ်သက်လုံးတာဝန်ယူပေးမှာ။"
အပေါက်ဝဘောင်ကိုမှီထားလို့ နည်းနည်းလေးနိမ့်နေတဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ကမ္ဘာကငုံ့နမ်းရင်း သခင့်ကိုခါးကနေဆွဲယူလိုက်တော့ ရင်ဘတ်ချင်းအပ်လျက်သား။ လက်တစ်ဖက်က သခင့်မေးဖျားကိုထိန်းယူလို့ အနမ်းတွေတစ်ပွင့်ပြီးတစ်ပွင့်နဲ့ ပန်းခင်းကြီးတစ်ခင်းဖြစ်တော့မလို။ အတော်လေးကြာသွားလို့ လူချင်းအခွာမှာ ကမ္ဘာ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို သခင်ကပြန်ဆွဲယူပြီး နောက်တစ်ပွဲဆက်ပြန်တယ်။
"ဟား၊ ဖြည်းဖြည်း။"
နဖူးချင်းတိုက်ရင်း break time ယူချိန်မှ သတိပြန်ကပ်တဲ့ကမ္ဘာ သူ့ညဝတ်အင်္ကျီမှာ ကြယ်သီးတွေအကုန်ပြုတ်နေတာကို အခုမှသိပြီး
"ဘယ်တုန်းက ဖြုတ်လိုက်တာလဲ။"
ငုံ့ကြည့်ရင်းမေးလာတဲ့ကမ္ဘာက အူကြောင်ကြောင်
"ဟား ဟား ဟား ... မင်းကလေ တကယ်အူကြောင်ကြားပဲ။ ကြယ်သီးဖြုတ်ခံလိုက်ရတာတောင် မသိဘူးလား။"
သူတကယ်မသိလိုက်ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်မှောင်ကျုံ့လို့ ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တော့
"အဟား၊ ဘယ်လိုကောင်လေးလဲ။ ငါ့ကို ဘယ်လိုရုပ်နဲ့မြှူဆွယ်နေတာလဲ။"
သခင်ကတွန်းလိုက်လို့ ထမင်းစားပွဲကို ကမ္ဘာလက်နောက်ပြန်ထောက်လိုက်ချိန် သခင်ကအနားတိုးကပ်လာပြီး ကမ္ဘာ့ခေါင်းအနောက်ဘက်ကနေ ဆံပင်ကိုဆွဲလိုက်တဲ့အခါ ခေါင်းမော့သွားတဲ့အတွက် ကမ္ဘာ့လည်တိုင်က သခင့်ရဲ့သွားစွယ်တွေ ခိုနားရာ။
"အ၊ သခင့်အလှည့် ... အွန်း ... မဟုတ်ဘူး။"
"အဲဒီ့တော့ မကျေနပ်ဘူးလား။"
ကိုက်နေတာတွေကို ခဏရပ်ပီး သခင်မေးလိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာ့အတွက် စကားလုံးတွေမရှိ။ ပခုံးတွေကိုကိုက်ခဲလာပြန်တဲ့ သခင့်ကြောင့် ခါးကိုပြန်ဖက်ထားရင်းကပဲ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ညည်းသံတွေထွက်ရုံအပြင် ဘာမှမတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့။
"သခင်၊ အခန်းထဲ ... အ ... ဧည့်ခန်းထဲဖြစ်ဖြစ် သွား ... အွန်း ..."
ပခုံးအောက်ကိုလျှောကျနေတဲ့ အင်္ကျီလည်ကုပ်ကနေ ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရလို့ သခင်နဲ့ဘေးတိုက်ဖြစ်သွားတဲ့အထိ ကမ္ဘာလည်ထွက်သွားပြီး အိပ်ခန်းထဲဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရတဲ့အဖြစ်။ ရာဇသခင်ဆိုတာ ဘယ်တုန်းကများ နူးညံ့ညင်သာဖူးလို့လဲ။
"ထွက်မပြေးပါဘူး သခင်ရဲ့။"
"စကားသိပ်များတာပဲ။"
တစ်ခဏအတွင်းလှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် ကမ္ဘာ့ကိုယ်မှာ အဝတ်မဲ့သွားခဲ့တယ်။ သခင်ကတော့ အပေါ်ဆုံးကကြယ်သီးနှစ်လုံး ပြုတ်နေရုံသာ။
ကမ္ဘာ့ကိုခါးကနေကိုင်ပြီး လေးဘက်ထောက်စေတဲ့အချိန် ထမြည်လာတဲ့ဖုန်းသံကြောင့် သခင်စိတ်ရှုပ်သွားရတယ်။ မြည်လာတာက ကမ္ဘာ့ရဲ့ဖုန်း၊ contact name မှာက alert sign နဲ့။ ရုံးကဖုန်းဆို ဘာလို့ ဒီအချိန်မြည်ရတာလဲ။ အရေးကြီးမှသာသုံးမယ့်ပုံရတဲ့ alert sign နဲ့ဖုန်းကြောင့် ကြည့်နေတဲ့သခင်က ဖုန်းကိုစပီကာဖွင့်ပြီး ကမ္ဘာ့ရှေ့နားချပေးလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တစ်ချက်ကြည့်ပြီး
"ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ။"
"ကျွန်တော် Koa ပါ။ စက်ရုံမှာမီးလန့်လို့ အကြောင်းကြားတာပါ။ ကျွန်တော် အဲဒီ့ကိုရောက်နေပါပြီ။ ဘာမှတော့ ကြီးကြီးမားမားမဖြစ်ဘူး။ ကုန်ကြမ်းတချို့တော့ နည်းနည်းထိသွားတယ်။ မနက်ကျရင်တော့ Earth နည်းနည်းသွားရှင်းရမယ်ထင်ပါတယ်။ မျက်နှာပြရုံပေါ့။"
"အရေးမကြီးရင် ဘာလို့ဆက်နေလဲ။"
ကမ္ဘာပြောလည်း ပြောချင်စရာပါ။ အခုလောလောဆယ် အရေးကြီးနေတဲ့ကိစ္စကို သခင်က ဆက်လုပ်နေတယ်မဟုတ်လား။ ဖုန်းကိုစပီကာဖွင့်ပြီးချပေးကာ ကမ္ဘာ့နောက်မှာနေရာယူပြီး အစပျိုးလှုပ်ရှားနေခဲ့တာ ကမ္ဘာ့မှာ ညည်းသံမထွက်အောင် ထိန်းနေရတဲ့အပြင် ပြောတဲ့စကားကိုလည်း လေသံမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားပြောနေရခြင်း။
"မနက်မှသိရင် အလျင်လိုနေမှာစိုးလို့ပါ။"
"အလျင်လိုတာ ... မင်း ... အရေးမကြီးဘူးဆိုရင် အေးဆေးဖြစ်အောင် မင်း ... ကြည့်စီစဉ်ထားရမှာမဟုတ်ဘူးလား။"
စကားတွေက ဟိုပြတ်ဒီပြတ်။
"Earth, နေမကောင်းဘူးလား။ အသံက တစ်မျိုးဖြစ်နေလို့။"
"သောက်စကားမရှည် ... နဲ့။ ဒါပဲ ... မဟုတ်လား။"
"ဟုတ်ကဲ့။"
ကမ္ဘာ end button နှိပ်လိုက်ရင်းက
"သခင်၊ ဖြည်းဖြည်း။"
"ဟားဟား၊ ဘာမှလည်း မကြမ်းရသေးပါဘူး။ မင်း ဖုန်းပြောနေလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်တာပဲကို။"
"အ"
ပြောနေရင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်နေပြီး စကားဆုံးတော့မှ အဆုံးအထိဆောင့်သွင်းလိုက်လို့ ရှေ့ကိုငိုက်မကျအောင် ကမ္ဘာတစ်ယောက် မနည်းထိန်းလိုက်ရပါတယ်။ သခင်က ကမ္ဘာ့ကျောပြင်ကိုဖိချပြီး ရင်ဘတ်နဲ့အိပ်ရာနဲ့ ကပ်စေလိုက်တယ်။
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါကွာ။"
ကမ္ဘာကတော့ ကျောရိုးတစ်လျှောက်ကို အနမ်းတွေ ကြဲချခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ငြိမ်ကျသွားခဲ့ပြီ။
'သခင်က တကယ်ကို အကြောင်းသိလွန်းပြီး စေစားနိုင်လွန်းတယ်။'
ဒီညအတွက်တော့ ကမ္ဘာက သခင်ဦးဆောင်ရာကို လိုက်ပါစီးမျောနေမိရုံသာ။
■■■
သေချာကြားလိုက်မိတာ "သခင်၊ ဖြည်းဖြည်း" တဲ့။
စကားသံတွေမူမမှန်ဖြစ်နေတာ နေမကောင်းလို့သာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့လား။
ဖုန်းချခါနီးကြားလိုက်ရတာ နားကြားလွဲတာလို့သာ သတ်မှတ်လိုက်ချင်ပါရဲ့။ အသံကတစ်မျိုးဖြစ်နေလို့ စိတ်ပူပြီးမေးမိတဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကိုသာ ကိုင်ပေါက်လိုက်ချင်မိတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်နေမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမတွေးမိခဲ့တာ အသေအချာ။ မတွေးရဲခဲ့တာဆို ပိုမှန်ပါလိမ့်မယ်။
ဘာလို့များ ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာအပေါ်မှာ လွှမ်းမိုးနိုင်လွန်းရတာလဲ။
ဘာလို့များ မြေကမ္ဘာက ရာဇသခင်ရဲ့လွှမ်းမိုးခြင်းတွေထဲ စီးမျောရတာလဲ။
ဘာလို့များ ကိုယ်က သူတို့ကြားမှာ လူမိုက်ဆန်ချင်နေရတာလဲ။
မေးခွန်းအားလုံးရဲ့ဦးတည်ရာက အချစ်ဆိုတဲ့နေရာကနေ မြစ်ဖျားခံပြီး အတ္တတွေအတိုင်းစီးဆင်းလို့ စွဲလမ်းခြင်းမှာ အဆုံးသတ်တဲ့အခါ ဘယ်လိုရူးသွပ်မိုက်မဲခြင်းကိုမဆို ဖိတ်ခေါ်ချင်မိပါရဲ့။
'ကျွန်တော့်ရဲ့သခင်ကို ပြောချင်မိတယ်။ ခင်ဗျားရဲ့သခင်ကို ကျွန်တော်သိပ်မုန်းတယ်။'
■■■
သခင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ရင်တွေပူရလွန်းလို့ ရင်ဘတ်ထဲကနေ ညှော်နံ့တွေတောင်ထွက်နေသလိုပဲ။ ဒီနေ့ ကမ္ဘာသွားမကြိုဖြစ်လို့ သခင်က ဒရိုင်ဘာနဲ့ပဲပြန်လာမယ်ထင်တာ။ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန်ကို လွန်သွားလို့ ဖုန်းခေါ်တော့လည်း မကိုင်ဘူး။ လေးကြိမ်မြောက်ဖုန်းခေါ်ပြီးတော့ ခေါ်မရတဲ့အဆုံး ဒရိုင်ဘာကိုဖုန်းဆက်မေးကြည့်တော့ ဒီနေ့လာကြိုဖို့ ပြောမထားဘူးတဲ့လေ။ ဘယ်သွားနေတာလဲကွာ။ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန်ထက် လေးနာရီကျော်လောက်လွန်နေပြီ။ သွားတတ်တဲ့နေရာတွေလည်း သိပ်မရှိတာကြောင့် ဘယ်သွားရှာရမယ်မသိ။ ရှာတတ်သလောက်ရှာလိုက်၊ ဖုန်းခေါ်လိုက်နဲ့ ရူးမသွားအောင် မနည်းစိတ်ထိန်းနေရတာ။
'အား ... (၂၄)နာရီကျော်မှ လူပျောက်တိုင်လို့ရတယ်လို့ ဘယ်သူကသတ်မှတ်ပစ်လိုက်တာလဲ။ ဒီကြားထဲတစ်ခုခုဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။'
မဆီမဆိုင် အကုန်လုံးကို ပတ်ပြီးရန်ရှာချင်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာ။
နောက်တစ်ခေါက်ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့
'ကိုင်ပြီ။'
"သခင်၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။"
"Hello, do you know him?"
"Yes, he's my husband. Where's he?"
တစ်ဖက်ကလူစိမ်းအသံကြောင့် လန့်သွားပြီးမှ သေသေချာချာမေးမြန်းကြည့်တော့ အရက်မူးပြီးမှောက်နေပြီတဲ့။ ဆိုင်လိပ်စာမေးပြီးသာ အမြန်ဆုံးလိုက်သွားတော့ သောက်ထားတာတွေက မနည်းမနော။ လူမှန်းသူမှန်းမသိ မူးကွဲနေတဲ့သူကို waiter လေးနဲ့ကမ္ဘာ နှစ်ယောက်တွဲပြီး ကားပေါ်တင်ရပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း။ တစ်ချက်တစ်ချက် ထညည်းတာကလွဲလို့။
"သခင်၊ အိမ်ရောက်ပြီ။ သခင်၊ ထပါဦး။"
ခေါ်မရတဲ့အဆုံး ကျောပေါ်ရအောင်တင်ပြီးသာ အခန်းထဲခေါ်လာရတော့တယ်။ အရင်ဆုံး မျက်နှာကို ပဝါအစိုနဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းတစ်ဝိုက်ကို အဝတ်နဲ့သုတ်ပေးနေတုန်း ဝုန်းခနဲထထိုင်လာတဲ့သခင်က ယိုင်တိယိုင်တိုင်မို့ ကမ္ဘာထိန်းကိုင်လိုက်တော့ အန်ချပါတော့တယ်။
'တော်သေးတာပေါ့၊ စောင်ခေါက်ပေါ်ကိုကျလို့။'
အခေါက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ စောင်ကိုဖယ်ထုတ်၊ နည်းနည်းပါးပါးပေသွားတဲ့ အဝတ်အစားပေါ်ကအညစ်အကြေးတချို့ကို သုတ်ပေးပြီးမှ အဝတ်တွေလဲပေးဖို့ပြင်တော့ နည်းနည်းလေးအမူးပြေသွားပုံရတဲ့ သခင်က ရုန်းကန်လာတယ်။
"လွှတ်စမ်း၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
"သခင်၊ ကိုယ်ပါ သခင်ရဲ့။ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ။"
"ဘယ်သူလဲ။"
"မြေကမ္ဘာလေဗျာ။"
"ငါ့ကိုမထိနဲ့။"
"အဝတ်အစားလဲရမယ် သခင်ရဲ့။"
"ဖယ်စမ်း။"
ခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဘယ်သွားမလို့ပြင်ပြန်တယ်မသိ။ လှမ်းထိန်းနေတဲ့ကြားက ခြေနှစ်လှမ်းလောက်အရောက်မှာပဲ ယိုင်ခနဲ။
"ဘယ်သွားမှာလဲ သခင်ရာ။"
ကမ္ဘာကဆွဲလိုက်၊ သခင်ကတွန်းလိုက်နဲ့ ထမင်းစားခန်းထဲရောက်သွားပြီး ရေခဲရေတစ်ဘူးမော့သောက်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးနေမိတယ်။
'ခက်တော့နေပြီ။ မူးပြီး ရင်ပူလို့ရေသောက်နေတာတောင် ကိုယ့်မျက်စိထဲ ကြည့်ကောင်းနေတယ်။ အခုမူးနေတာ ဘယ်သူလဲမသိ။'
ရာဇသခင်က အရက်မူးနေတယ်ဆိုရင် မြေကမ္ဘာက အချစ်မူးနေတာ။ ဆံပင်စုတ်ဖွား၊ ရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ မူးကွဲနံစော်နေတဲ့ အရက်သမားကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မဝဖြစ်နေတဲ့ သူ့ယောက်ျားဆိုတဲ့လူသားက အချစ်ကင်ဆာနောက်ဆုံးအဆင့်နဲ့ လင်တရူးရင့်နေလိုက်တာဟာ မဟားတရားဆောင့်ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားလေးလည်း မကြာခင်မှာပဲ အပြင်ကိုထွက်ကျလာတော့မယ်လို့ ထင်နေရတဲ့အထိ။
"သခင်၊ ဟာ ... ဖြည်းဖြည်းထလေ။"
ရေထိုင်သောက်နေရင်းက ရုတ်တရက်ထရပ်တော့ ခုံပေါ်ပုံကျသွားပြန်တယ်။ ကမ္ဘာသွားဆွဲထူတော့ သခင်က ရေချိုးခန်းဆီဦးတည်နေပြန်ပြီ။
"ရေချိုးမှာလား။ နည်းနည်းအေးတယ်။ ရေနွေးစပ်ပေးမယ်။"
"ဖယ်စမ်း။ ငါ့ကိုမထိနဲ့လို့ပြောနေတာ နားမလည်ဘူးလား။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်ရဲ့။ လဲမှာစိုးလို့ ထိန်းပေး ..."
"အဟက်၊ အပိုတွေ။ အလိမ်အညာတွေ။"
ဘေးက ဘေစင်ရှိရာကို လက်ထောက်ထိန်းထားရင်း သခင်က ကမ္ဘာ့ဆီကနေရှောင်တိမ်းနေတယ်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ သခင်ရယ်။ ဘာတွေ အလိုမကျဖြစ်နေတာလဲ။"
သခင့်အနားတိုးကပ်ရင်း ကမ္ဘာမေးမိတယ်။
*ဖြောင်း*
"အ"
"ငါ့နားမလာနဲ့။"
"သခင်"
"အဟား၊ မခေါ်နဲ့။ ငါ့နာမည်ကို မင်းပါးစပ်ကနေ ခေါ်စရာမလိုဘူး။"
"ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာပဲ။ အဲဒါဆိုလည်း ဘာကိစ္စလဲဆိုတာတော့ ပေးသိသင့်ပါတယ်။"
မူးသာမူးနေတာ၊ လက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်တဲ့အရှိန်က တော်တော်ကိုများတာကြောင့် ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း။
မြေကမ္ဘာ နှုတ်ခမ်းမကွဲတဲ့ရက်က ခပ်ရှားရှားရယ်။ အကြောင်းအရင်းကသာ ကွာသွားတတ်တာ။
"သိသင့်တာပေါ့။ ဟား ဟား၊ မင်းရော၊ ငါရော၊ နှစ်ယောက်စလုံးသိသင့်တာတွေ ရှိနေပြီလေ။ အရင်ဆုံးက မင်းရဲ့မွေးနှစ်ကို ပြင်ထားတဲ့ကိစ္စ။"
"ဗျာ"
■■■ Part (26) ဆက်ရန် ■■■
ဟင့္အင္း၊ မမက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီ့အိပ္မက္ေတြက ေကာင္းတာတစ္ခုမွမရွိဘူး။
ၿပီးေတာ့ သတိလက္လြတ္ ေလၽွာက္သြားေနမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ဒါေတြက ၿပီးခဲ့ၿပီဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ေလးေနသားက်ၿပီးေနၿပီ။ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္အနည္ထိုင္ေနၿပီးမွ ဘာလို႔မ်ား ျပန္စခ်င္ရတာလဲ။ အေမနဲ႔လိုက္သြားခဲ့ျခင္းက ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔အတူ ကံဆိုးျခင္းေတြကိုပါ ၾကံဳေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ကံေကာင္းျခင္းေလးအတြက္ ကံဆိုးျခင္းေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံပါ့မယ္။
အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကြန္ဒိုအခန္းတစ္ခုမွာအေနမ်ားလာၿပီး ျပန္စလာမယ့္ေဝဒနာေတြအတြက္ ေျဖေဆးအျဖစ္နဲ႔ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို Boy Band တစ္ခုထဲမွာ ျဖဳန္းတီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဝါသနာတူရာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ေျပရာေျပေၾကာင္းစခဲ့တဲ့ ဖန္တီးမႈေလးေတြအတြက္ အားေပးေထာက္ခံသူတခ်ိဳ႕ ရလာတဲ့အခါ စိတ္ဖိစီးျခင္းေတြက ေနရာေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
Popular ျဖစ္သေယာင္အေနအထားမွာ လူငယ္သဘာဝအရ ေမ်ာပါဖူးခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းေလးကို အရူးအမူးစြဲလမ္းလာတာကေတာ့ ခဏေလးေတာင္ေမွးမွိန္မသြားခဲ့ပါ။
■■■
"ကမ႓ာ၊ မင္းငယ္ငယ္က အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္တတ္တာမ်ိဳးပါ။ ျဖစ္တတ္တာေတြေပါ့။"
"မင္းမိသားစုက အဲဒီ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ခဲ့ၾကရတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။"
"ကိုယ္က အခ်စ္ခံေလးေလ။ သခင္ေတာင္ ခ်စ္ေနရတာပဲမဟုတ္လား။ ဟဲဟဲ"
"အတည္ေမးေနတာ။"
"ဪ ... ကဲ၊ အတည္ေျပာတာကို။ ေနပါဦး၊ ဒယ္ဒီက သခင္နဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနတာ ဘာအေၾကာင္းေတြလဲ။"
"ငါတို႔အေၾကာင္းေတြေပါ့။ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား၊ အလုပ္အကိုင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ မင္းကေရာ သိပ္ဆိုးသလား၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ။"
"ကိုယ္က ဘာဆိုးရမွာလဲ။ ဒယ္ဒီက အဲဒီ့လိုေမးတာေရာ ဟုတ္လို႔လား။"
"ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္ေလ။"
"ဒီတစ္ေခါက္ အဘိုးႏွစ္ပတ္လည္မွာ အိမ္ကလူေတြ သခင့္ကိုပဲစကားေတြေျပာေနၾကတာ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။"
"ဒီမိသားစုထဲကို ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့သူစိမ္းရဲ႕ ပထမဆံုးမိသားစုေတြ႕ဆံုပြဲေလ။ ရွိမွာေပါ့ ဒီေလာက္ေတာ့။ ငါ့အတြက္လည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ပါဘူး။"
"ေသခ်ာလား။ အေဖကလည္း စကားေခၚေျပာတယ္။ Sun နဲ႔လည္း စကားေတြေျပာၾကတယ္။ Wily ကေတာင္ တြတ္ထိုးေနတယ္မဟုတ္လား။"
"Wily ေလးက မင္းအေၾကာင္းေတြေျပာတာပါ။ ကိုေလးက အရမ္းဆိုးတာတဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ Boy Band ေလးလုပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြၾကား popular ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အရမ္းလည္း႐ႈပ္တာပဲတဲ့။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ေတာင္ တြဲသြားတြဲလာ အသံေတြထြက္တယ္တဲ့။"
"ဘာ၊ အဲဒီ့ေကာင္မေလးက အဲဒီ့လိုေျပာသလား။ ဘာမွမ႐ႈပ္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက Ronan က ပိုေတာင္နာမည္ႀကီးေသးတယ္။ သူကမွ႐ႈပ္တာ။"
"အခု Club နဲ႔ Bar ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ဆက္ run ေနတာေပါ့။"
"သူ႔ပါတနာနဲ႔ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ကိုယ္မရွိေတာ့မွ အတည္တက်တြဲစရာ ရသြားတာ။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္မေနေတာ့ ကိုယ္လည္း အားမနာရေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒါေတြမွာ သူစိုက္ထားတဲ့အရင္းအႏွီးက ပိုမ်ားေနတာပဲ။"
"မင္းက ဘာလို႔ဆက္မလုပ္တာလဲ။"
"သခင့္ကို ေသခ်ာေျပာျပၿပီးၿပီေလ။ အဲဒီ့တုန္းက စိတ္အလိုလိုက္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တဲ့ေနရာေတြနဲ႔ ျပန္မပတ္သက္ခ်င္ဘူး။ သခင္နဲ႔ဆံုကတည္းက ကိုယ္တည္ၿငိမ္သြားၿပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲမို႔ ၾကည့္ေပးေနတာ။"
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ေထာင့္တည္းေကြးၿပီး ခပ္ေျမာက္ေျမာက္အထာနဲ႔ ကမ႓ာရဲ႕မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္
"အဲဒီ့လိုလုပ္ရင္ အရမ္းကိုမိမိုက္သြားတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား။"
"ဟမ္း။ မသိဘူးဗ်ာ၊ ကိုယ္သိပ္ေခ်ာတယ္။ ၾကည့္ပါလား၊ အိမ္မွာ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ကိုယ္အေခ်ာဆံုး။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ Sun က ပိုေခ်ာသလားပဲ။ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခပ္ရိုးရိုးေနတာေတာင္ အရွိန္အဝါတစ္ခုထြက္ေနတယ္။"
အိမ္ေဘးဘက္ဝရန္တာေလးမွာ လက္ရန္းကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့မွီၿပီး ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကိုမႈတ္ထုတ္ရင္း သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေႂကြျပားကပ္ထားတဲ့ၾကမ္းခင္းမွာ ဒီတိုင္းထိုင္ခ်ၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုင္ကာ သခင့္ကိုေမာ့ၾကည့္စကားေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။
"ဘာကိစၥ Sun က ပါလာျပန္တာလဲ။"
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဝရန္တာလက္ရန္းမွာေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး မွီရပ္ထားရာက စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ျပန္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဆီပို႔လိုက္တဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုတစ္ခ်က္ပဲျပန္ၾကည့္ၿပီး ၾကယ္ေရာင္မစံုတဲ့ေကာင္းကင္ကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။
"ေမးေနတယ္ေလ။"
"Sun က မင္းနဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ကြာတာဆို။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြမွာက် ေလးႏွစ္ကြာေနတယ္။"
ကမ႓ာက ေကာ္ဖီခြက္ဆီအာရံုျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး
"ေျပာင္းထားလို႔ပါ။"
"ဘယ္သူက ေျပာင္းထားတာလဲ။"
"ေနပါဦး၊ ဘာကိစၥ Sun အေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနတာလဲ။"
"ဘယ္သူကလဲ။"
"သခင္ေလ။"
"ဘယ္တုန္းကလဲ။"
"အခုပဲ ေျပာေနတာေလ။"
"ဘာေျပာလို႔လဲ။"
"သခင္ ရစ္ေနတာလား။ Sun ကပိုေခ်ာတယ္လို႔ ခုနကပဲေျပာလိုက္တာ ဘယ္သူလဲ။"
"ငါေလ။"
"Yahhhh... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ကမ႓ာမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ရန္ေဆာင္လာလို႔ သခင္ရယ္ပါေတာ့တယ္။
"ေခြးစိတ္ေပါက္လာၿပီလား။ ငါေျပာတာမွားလား။ ေယာက္ဖကပိုေခ်ာတယ္။"
"သခင္ Sun ကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာလား။"
"ဘာလို႔ေမးတာလဲ။"
"Instagram မွာ Sun ကိုအရင္ follow ထားၿပီးမွ ကိုယ္နဲ႔သိတာေလ။"
"အမ္၊ အဲဒါ ငါမသိဘူး။ မရည္ရြယ္ပါဘူးကြာ။"
"တကယ္မသိတာလား။"
"ေအးေလ၊ ငါမသိဘူး။ မင္းသူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူ၊ Fabian လား။ သူနဲ႔လည္း အဲဒီ့လိုပဲေလ။ ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ ဒီလိုပဲတိုက္ဆိုင္တာကို။"
"ဟုတ္လို႔လား။ Sun က သူ႔ေက်ာင္းကပံုေတြပဲ တင္တတ္တာ။"
တကၠသိုလ္မွာနည္းျပလုပ္ေနတဲ့ ေနဝဠာက သိပ္ကိုေအးခ်မ္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူေလးကလည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာပဲ ဆရာမလုပ္ေနတာေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔က အရာရာကို ပံုမွန္ေလး သာသာယာယာေလၽွာက္လွမ္းသြား႐ံု။
"အင္း၊ အဲဒီ့ေက်ာင္းမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီမေလးတက္ေနလို႔ အဲဒီ့ကေနဆက္စပ္မိတာေနမွာ။ Sun က ေက်ာင္းဝင္းကို လွလွပပျဖစ္ေအာင္ သိပ္ရိုက္တတ္တယ္ေလ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြေရာပဲ။ ေက်ာင္းဆိုတာ သူတင္တဲ့ပံုေတြနဲ႔မွ တက္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာ။"
"ၿပီးဦးမွာလား။ တစ္ Sun တည္း Sun ေနတာပဲ။"
"မင္းအစ္ကိုနဲ႔ေတာင္ သဝန္တိုျပန္ၿပီလားကြာ။ ငါက အမွန္အတိုင္းေျပာတာေလ။"
ပန္းအိုးနားမွာကပ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးသတ္ကာ သခင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက လက္က်န္ေကာ္ဖီေတြကို ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲေလာင္းထည့္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
"ဟာ၊ ဘယ္လိုလုပ္သြားတာလဲ။ ျပန္လာခဲ့စမ္း။"
တံခါးကိုပါေဆာင့္ပိတ္သြားတဲ့ ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင့္မွာ စိတ္ဆိုးရခက္၊ ရယ္ရခက္။
"ေဟး၊ ျပာခြက္ကိုျပန္ေဆးစမ္း။"
သခင္လိုက္ဝင္လာၿပီးေျပာေတာ့ ေနာက္ေဖးဘက္ကိုေရာက္ခါနီးမွာ ကမ႓ာျပန္လွည့္လာၿပီး သခင့္လက္ထဲကျပာခြက္ကိုဆြဲယူလို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတဲ့အထိ သခင့္မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္မၾကည့္ပါ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေခြးေပါက္။"
ထမင္းစားခန္းအေပါက္ဝကေဘာင္ကို ပခံုးမွီၿပီးရပ္ေနရင္း သခင္ကရန္စေနျပန္တယ္။ ကမ႓ာကေတာ့ ေဆးစရာရွိတာေဆးေနၿပီးမွ ျပန္လွည့္လာကာ
"ကိုက္ခံခ်င္လို႔လား။"
"ဘာေတြမာန္ဖီေနတာလဲ။"
"မာန္ဖီတယ္မေခၚဘူး။ နည္းနည္းေလးဒဏ္ရာရသြားလို႔ လန္႔ၿပီး အသံထြက္ညည္းေနသလိုမ်ိဳး။"
"အမႈႀကီးေအာင္လုပ္ၿပီ။"
"မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းကိုမွ စိတ္မဝင္စားနဲ႔။"
"ေဟာဗ်ာ၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ေျပာတာမွ မဟုတ္တာ။ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔မွ မင္းအေမအိမ္ကျပန္လာတာေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ မင္းမိသားစုဝင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာမိတာ ငါ့အလြန္လား။"
"သခင့္အလြန္ေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ လူက စြန္လႊတ္ရသလိုပဲ။ စြန္ကကိုယ့္အပိုင္ပဲ၊ ႀကိဳးကလည္း ကိုယ့္လက္ထဲကရစ္ဘီးမွာ ခ်ည္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပတ္က်မလဲလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စြန္မလႊတ္ဘူး။"
"ဒုကၡပဲ။ ငါက စြန္လိုေလၽွာက္လြင့္ေနလို႔လား။"
"လြင့္ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာပဲ လြင့္ေနပါ။ ျပတ္က်ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘဝထဲပဲျပတ္က်။ တစ္သက္လံုးတာဝန္ယူေပးမွာ။"
အေပါက္ဝေဘာင္ကိုမွီထားလို႔ နည္းနည္းေလးနိမ့္ေနတဲ့ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီ ကမ႓ာကငံု႔နမ္းရင္း သခင့္ကိုခါးကေနဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္လ်က္သား။ လက္တစ္ဖက္က သခင့္ေမးဖ်ားကိုထိန္းယူလို႔ အနမ္းေတြတစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္နဲ႔ ပန္းခင္းႀကီးတစ္ခင္းျဖစ္ေတာ့မလို။ အေတာ္ေလးၾကာသြားလို႔ လူခ်င္းအခြာမွာ ကမ႓ာ့အက်ႌရင္ဘတ္ကို သခင္ကျပန္ဆြဲယူၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲဆက္ျပန္တယ္။
"ဟား၊ ျဖည္းျဖည္း။"
နဖူးခ်င္းတိုက္ရင္း break time ယူခ်ိန္မွ သတိျပန္ကပ္တဲ့ကမ႓ာ သူ႔ညဝတ္အက်ႌမွာ ၾကယ္သီးေတြအကုန္ျပဳတ္ေနတာကို အခုမွသိၿပီး
"ဘယ္တုန္းက ျဖဳတ္လိုက္တာလဲ။"
ငံု႔ၾကည့္ရင္းေမးလာတဲ့ကမ႓ာက အူေၾကာင္ေၾကာင္
"ဟား ဟား ဟား ... မင္းကေလ တကယ္အူေၾကာင္ၾကားပဲ။ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာေတာင္ မသိဘူးလား။"
သူတကယ္မသိလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လို႔ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေတာ့
"အဟား၊ ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲ။ ငါ့ကို ဘယ္လိုရုပ္နဲ႔ျမႇဴဆြယ္ေနတာလဲ။"
သခင္ကတြန္းလိုက္လို႔ ထမင္းစားပြဲကို ကမ႓ာလက္ေနာက္ျပန္ေထာက္လိုက္ခ်ိန္ သခင္ကအနားတိုးကပ္လာၿပီး ကမ႓ာ့ေခါင္းအေနာက္ဘက္ကေန ဆံပင္ကိုဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ေခါင္းေမာ့သြားတဲ့အတြက္ ကမ႓ာ့လည္တိုင္က သခင့္ရဲ႕သြားစြယ္ေတြ ခိုနားရာ။
"အ၊ သခင့္အလွည့္ ... အြန္း ... မဟုတ္ဘူး။"
"အဲဒီ့ေတာ့ မေက်နပ္ဘူးလား။"
ကိုက္ေနတာေတြကို ခဏရပ္ပီး သခင္ေမးလိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာ့အတြက္ စကားလံုးေတြမရွိ။ ပခံုးေတြကိုကိုက္ခဲလာျပန္တဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ခါးကိုျပန္ဖက္ထားရင္းကပဲ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ညည္းသံေတြထြက္ရံုအျပင္ ဘာမွမတံု႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့။
"သခင္၊ အခန္းထဲ ... အ ... ဧည့္ခန္းထဲျဖစ္ျဖစ္ သြား ... အြန္း ..."
ပခံုးေအာက္ကိုေလၽွာက်ေနတဲ့ အက်ႌလည္ကုပ္ကေန ဆြဲေခၚခံလိုက္ရလို႔ သခင္နဲ႔ေဘးတိုက္ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ကမ႓ာလည္ထြက္သြားၿပီး အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚခံလိုက္ရတဲ့အျဖစ္။ ရာဇသခင္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ႏူးညံ့ညင္သာဖူးလို႔လဲ။
"ထြက္မေျပးပါဘူး သခင္ရဲ႕။"
"စကားသိပ္မ်ားတာပဲ။"
တစ္ခဏအတြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ကိုယ္မွာ အဝတ္မဲ့သြားခဲ့တယ္။ သခင္ကေတာ့ အေပၚဆံုးကၾကယ္သီးႏွစ္လံုး ျပဳတ္ေနရံုသာ။
ကမ႓ာ့ကိုခါးကေနကိုင္ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ေစတဲ့အခ်ိန္ ထျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ သခင္စိတ္႐ႈပ္သြားရတယ္။ ျမည္လာတာက ကမ႓ာ့ရဲ႕ဖုန္း၊ contact name မွာက alert sign နဲ႔။ ရံုးကဖုန္းဆို ဘာလို႔ ဒီအခ်ိန္ျမည္ရတာလဲ။ အေရးႀကီးမွသာသံုးမယ့္ပံုရတဲ့ alert sign နဲ႔ဖုန္းေၾကာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့သခင္က ဖုန္းကိုစပီကာဖြင့္ၿပီး ကမ႓ာ့ေရွ႕နားခ်ေပးလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာေတြအေရးႀကီးေနတာလဲ။"
"ကၽြန္ေတာ္ Koa ပါ။ စက္ရံုမွာမီးလန္႔လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာမွေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားမျဖစ္ဘူး။ ကုန္ၾကမ္းတခ်ိဳ႕ေတာ့ နည္းနည္းထိသြားတယ္။ မနက္က်ရင္ေတာ့ Earth နည္းနည္းသြားရွင္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာျပရံုေပါ့။"
"အေရးမႀကီးရင္ ဘာလို႔ဆက္ေနလဲ။"
ကမ႓ာေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနတဲ့ကိစၥကို သခင္က ဆက္လုပ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဖုန္းကိုစပီကာဖြင့္ၿပီးခ်ေပးကာ ကမ႓ာ့ေနာက္မွာေနရာယူၿပီး အစပ်ိဳးလႈပ္ရွားေနခဲ့တာ ကမ႓ာ့မွာ ညည္းသံမထြက္ေအာင္ ထိန္းေနရတဲ့အျပင္ ေျပာတဲ့စကားကိုလည္း ေလသံမွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေျပာေနရျခင္း။
"မနက္မွသိရင္ အလ်င္လိုေနမွာစိုးလို႔ပါ။"
"အလ်င္လိုတာ ... မင္း ... အေရးမႀကီးဘူးဆိုရင္ ေအးေဆးျဖစ္ေအာင္ မင္း ... ၾကည့္စီစဥ္ထားရမွာမဟုတ္ဘူးလား။"
စကားေတြက ဟိုျပတ္ဒီျပတ္။
"Earth, ေနမေကာင္းဘူးလား။ အသံက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔။"
"ေသာက္စကားမရွည္ ... နဲ႔။ ဒါပဲ ... မဟုတ္လား။"
"ဟုတ္ကဲ့။"
ကမ႓ာ end button ႏွိပ္လိုက္ရင္းက
"သခင္၊ ျဖည္းျဖည္း။"
"ဟားဟား၊ ဘာမွလည္း မၾကမ္းရေသးပါဘူး။ မင္း ဖုန္းေျပာေနလို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထည့္လိုက္တာပဲကို။"
"အ"
ေျပာေနရင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ဆြဲထုတ္ေနၿပီး စကားဆံုးေတာ့မွ အဆံုးအထိေဆာင့္သြင္းလိုက္လို႔ ေရွ႕ကိုငိုက္မက်ေအာင္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ မနည္းထိန္းလိုက္ရပါတယ္။ သခင္က ကမ႓ာ့ေက်ာျပင္ကိုဖိခ်ၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔အိပ္ရာနဲ႔ ကပ္ေစလိုက္တယ္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါကြာ။"
ကမ႓ာကေတာ့ ေက်ာရိုးတစ္ေလၽွာက္ကို အနမ္းေတြ ၾကဲခ်ခံလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ၿငိမ္က်သြားခဲ့ၿပီ။
'သခင္က တကယ္ကို အေၾကာင္းသိလြန္းၿပီး ေစစားႏိုင္လြန္းတယ္။'
ဒီညအတြက္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင္ဦးေဆာင္ရာကို လိုက္ပါစီးေမ်ာေနမိရံုသာ။
■■■
ေသခ်ာၾကားလိုက္မိတာ "သခင္၊ ျဖည္းျဖည္း" တဲ့။
စကားသံေတြမူမမွန္ျဖစ္ေနတာ ေနမေကာင္းလို႔သာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လား။
ဖုန္းခ်ခါနီးၾကားလိုက္ရတာ နားၾကားလြဲတာလို႔သာ သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ အသံကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ပူၿပီးေမးမိတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုသာ ကိုင္ေပါက္လိုက္ခ်င္မိတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးမိခဲ့တာ အေသအခ်ာ။ မေတြးရဲခဲ့တာဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
ဘာလို႔မ်ား ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္လြန္းရတာလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ေျမကမ႓ာက ရာဇသခင္ရဲ႕လႊမ္းမိုးျခင္းေတြထဲ စီးေမ်ာရတာလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္က သူတို႔ၾကားမွာ လူမိုက္ဆန္ခ်င္ေနရတာလဲ။
ေမးခြန္းအားလံုးရဲ႕ဦးတည္ရာက အခ်စ္ဆိုတဲ့ေနရာကေန ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး အတၱေတြအတိုင္းစီးဆင္းလို႔ စြဲလမ္းျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုရူးသြပ္မိုက္မဲျခင္းကိုမဆို ဖိတ္ေခၚခ်င္မိပါရဲ႕။
'ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သခင္ကို ေျပာခ်င္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕သခင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္မုန္းတယ္။'
■■■
သခင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ရင္ေတြပူရလြန္းလို႔ ရင္ဘတ္ထဲကေန ေညႇာ္နံ႔ေတြေတာင္ထြက္ေနသလိုပဲ။ ဒီေန႔ ကမ႓ာသြားမႀကိဳျဖစ္လို႔ သခင္က ဒရိုင္ဘာနဲ႔ပဲျပန္လာမယ္ထင္တာ။ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ကို လြန္သြားလို႔ ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း မကိုင္ဘူး။ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ဖုန္းေခၚၿပီးေတာ့ ေခၚမရတဲ့အဆံုး ဒရိုင္ဘာကိုဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီေန႔လာႀကိဳဖို႔ ေျပာမထားဘူးတဲ့ေလ။ ဘယ္သြားေနတာလဲကြာ။ ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္လြန္ေနၿပီ။ သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြလည္း သိပ္မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္သြားရွာရမယ္မသိ။ ရွာတတ္သေလာက္ရွာလိုက္၊ ဖုန္းေခၚလိုက္နဲ႔ ရူးမသြားေအာင္ မနည္းစိတ္ထိန္းေနရတာ။
'အား ... (၂၄)နာရီေက်ာ္မွ လူေပ်ာက္တိုင္လို႔ရတယ္လို႔ ဘယ္သူကသတ္မွတ္ပစ္လိုက္တာလဲ။ ဒီၾကားထဲတစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။'
မဆီမဆိုင္ အကုန္လံုးကို ပတ္ၿပီးရန္ရွာခ်င္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာ။
ေနာက္တစ္ေခါက္ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့
'ကိုင္ၿပီ။'
"သခင္၊ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။"
"Hello, do you know him?"
"Yes, he's my husband. Where's he?"
တစ္ဖက္ကလူစိမ္းအသံေၾကာင့္ လန္႔သြားၿပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အရက္မူးၿပီးေမွာက္ေနၿပီတဲ့။ ဆိုင္လိပ္စာေမးၿပီးသာ အျမန္ဆံုးလိုက္သြားေတာ့ ေသာက္ထားတာေတြက မနည္းမေနာ။ လူမွန္းသူမွန္းမသိ မူးကြဲေနတဲ့သူကို waiter ေလးနဲ႔ကမ႓ာ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး ကားေပၚတင္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထညည္းတာကလြဲလို႔။
"သခင္၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ။ သခင္၊ ထပါဦး။"
ေခၚမရတဲ့အဆံုး ေက်ာေပၚရေအာင္တင္ၿပီးသာ အခန္းထဲေခၚလာရေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုး မ်က္ႏွာကို ပဝါအစိုနဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္လိုက္ၿပီး လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို အဝတ္နဲ႔သုတ္ေပးေနတုန္း ဝုန္းခနဲထထိုင္လာတဲ့သခင္က ယိုင္တိယိုင္တိုင္မို႔ ကမ႓ာထိန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ အန္ခ်ပါေတာ့တယ္။
'ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ေစာင္ေခါက္ေပၚကိုက်လို႔။'
အေခါက္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာင္ကိုဖယ္ထုတ္၊ နည္းနည္းပါးပါးေပသြားတဲ့ အဝတ္အစားေပၚကအညစ္အေၾကးတခ်ိဳ႕ကို သုတ္ေပးၿပီးမွ အဝတ္ေတြလဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးအမူးေျပသြားပံုရတဲ့ သခင္က ရုန္းကန္လာတယ္။
"လႊတ္စမ္း၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
"သခင္၊ ကိုယ္ပါ သခင္ရဲ႕။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ။"
"ဘယ္သူလဲ။"
"ေျမကမ႓ာေလဗ်ာ။"
"ငါ့ကိုမထိနဲ႔။"
"အဝတ္အစားလဲရမယ္ သခင္ရဲ႕။"
"ဖယ္စမ္း။"
ခုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး ဘယ္သြားမလို႔ျပင္ျပန္တယ္မသိ။ လွမ္းထိန္းေနတဲ့ၾကားက ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္အေရာက္မွာပဲ ယိုင္ခနဲ။
"ဘယ္သြားမွာလဲ သခင္ရာ။"
ကမ႓ာကဆြဲလိုက္၊ သခင္ကတြန္းလိုက္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္သြားၿပီး ေရခဲေရတစ္ဘူးေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေငးေနမိတယ္။
'ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ မူးၿပီး ရင္ပူလို႔ေရေသာက္ေနတာေတာင္ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္။ အခုမူးေနတာ ဘယ္သူလဲမသိ။'
ရာဇသခင္က အရက္မူးေနတယ္ဆိုရင္ ေျမကမ႓ာက အခ်စ္မူးေနတာ။ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ရင္ဘတ္ဟျပဲနဲ႔ မူးကြဲနံေစာ္ေနတဲ့ အရက္သမားကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မဝျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ေယာက္်ားဆိုတဲ့လူသားက အခ်စ္ကင္ဆာေနာက္ဆံုးအဆင့္နဲ႔ လင္တ႐ူးရင့္ေနလိုက္တာဟာ မဟားတရားေဆာင့္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေလးလည္း မၾကာခင္မွာပဲ အျပင္ကိုထြက္က်လာေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနရတဲ့အထိ။
"သခင္၊ ဟာ ... ျဖည္းျဖည္းထေလ။"
ေရထိုင္ေသာက္ေနရင္းက ရုတ္တရက္ထရပ္ေတာ့ ခံုေပၚပံုက်သြားျပန္တယ္။ ကမ႓ာသြားဆြဲထူေတာ့ သခင္က ေရခ်ိဳးခန္းဆီဦးတည္ေနျပန္ၿပီ။
"ေရခ်ိဳးမွာလား။ နည္းနည္းေအးတယ္။ ေရေႏြးစပ္ေပးမယ္။"
"ဖယ္စမ္း။ ငါ့ကိုမထိနဲ႔လို႔ေျပာေနတာ နားမလည္ဘူးလား။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္ရဲ႕။ လဲမွာစိုးလို႔ ထိန္းေပး ..."
"အဟက္၊ အပိုေတြ။ အလိမ္အညာေတြ။"
ေဘးက ေဘစင္ရွိရာကို လက္ေထာက္ထိန္းထားရင္း သခင္က ကမ႓ာ့ဆီကေနေရွာင္တိမ္းေနတယ္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ သခင္ရယ္။ ဘာေတြ အလိုမက်ျဖစ္ေနတာလဲ။"
သခင့္အနားတိုးကပ္ရင္း ကမ႓ာေမးမိတယ္။
*ေျဖာင္း*
"အ"
"ငါ့နားမလာနဲ႔။"
"သခင္"
"အဟား၊ မေခၚနဲ႔။ ငါ့နာမည္ကို မင္းပါးစပ္ကေန ေခၚစရာမလိုဘူး။"
"ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာပဲ။ အဲဒါဆိုလည္း ဘာကိစၥလဲဆိုတာေတာ့ ေပးသိသင့္ပါတယ္။"
မူးသာမူးေနတာ၊ လက္ျပန္ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့အရွိန္က ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း။
ေျမကမ႓ာ ႏႈတ္ခမ္းမကြဲတဲ့ရက္က ခပ္ရွားရွားရယ္။ အေၾကာင္းအရင္းကသာ ကြာသြားတတ္တာ။
"သိသင့္တာေပါ့။ ဟား ဟား၊ မင္းေရာ၊ ငါေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိသင့္တာေတြ ရွိေနၿပီေလ။ အရင္ဆံုးက မင္းရဲ႕ေမြးႏွစ္ကို ျပင္ထားတဲ့ကိစၥ။"
"ဗ်ာ"
■■■ Part (26) ဆက္ရန္ ■■■
အိပ်ဆေးတဲ့။ အိပ်ပျော်သွားတော့ အိပ်မက်တွေမက်မှာပေါ့။
ဟင့်အင်း၊ မမက်ချင်ဘူး။ အဲဒီ့အိပ်မက်တွေက ကောင်းတာတစ်ခုမှမရှိဘူး။
ပြီးတော့ သတိလက်လွတ် လျှောက်သွားနေမိတာမျိုး မဖြစ်ချင်ဘူး။
ဒါတွေက ပြီးခဲ့ပြီဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ အသက်ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်ကတည်းက တော်တော်လေးနေသားကျပြီးနေပြီ။ ခြောက်နှစ်လောက်အနည်ထိုင်နေပြီးမှ ဘာလို့များ ပြန်စချင်ရတာလဲ။ အမေနဲ့လိုက်သွားခဲ့ခြင်းက ကံကောင်းခြင်းနဲ့အတူ ကံဆိုးခြင်းတွေကိုပါ ကြုံစေခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီ့ကံကောင်းခြင်းလေးအတွက် ကံဆိုးခြင်းတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်လက်ခံပါ့မယ်။
အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်ပြီးတာကို အကြောင်းပြပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ကွန်ဒိုအခန်းတစ်ခုမှာအနေများလာပြီး ပြန်စလာမယ့်ဝေဒနာတွေအတွက် ဖြေဆေးအဖြစ်နဲ့ အချိန်တချို့ကို Boy Band တစ်ခုထဲမှာ ဖြုန်းတီးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဝါသနာတူရာသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စိတ်ပြေရာပြေကြောင်းစခဲ့တဲ့ ဖန်တီးမှုလေးတွေအတွက် အားပေးထောက်ခံသူတချို့ ရလာတဲ့အခါ စိတ်ဖိစီးခြင်းတွေက နေရာပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
Popular ဖြစ်သယောင်အနေအထားမှာ လူငယ်သဘာဝအရ မျောပါဖူးခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ကံကောင်းခြင်းလေးကို အရူးအမူးစွဲလမ်းလာတာကတော့ ခဏလေးတောင်မှေးမှိန်မသွားခဲ့ပါ။
■■■
"ကမ္ဘာ၊ မင်းငယ်ငယ်က အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တယ်ဆိုတာ ဘာကြောင့်ဖြစ်တာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ အိပ်မက်ယောင်ပြီး လမ်းလျှောက်တတ်တာမျိုးပါ။ ဖြစ်တတ်တာတွေပေါ့။"
"မင်းမိသားစုက အဲဒီ့ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး တော်တော်လေးစိုးရိမ်ခဲ့ကြရတယ်လို့ ငါထင်တယ်။"
"ကိုယ်က အချစ်ခံလေးလေ။ သခင်တောင် ချစ်နေရတာပဲမဟုတ်လား။ ဟဲဟဲ"
"အတည်မေးနေတာ။"
"ဪ ... ကဲ၊ အတည်ပြောတာကို။ နေပါဦး၊ ဒယ်ဒီက သခင်နဲ့ စကားတွေအများကြီးပြောနေတာ ဘာအကြောင်းတွေလဲ။"
"ငါတို့အကြောင်းတွေပေါ့။ အဆင်ပြေကြရဲ့လား၊ အလုပ်အကိုင်ရော ဘယ်လိုလဲ၊ မင်းကရော သိပ်ဆိုးသလား၊ အဲဒါမျိုးတွေ။"
"ကိုယ်က ဘာဆိုးရမှာလဲ။ ဒယ်ဒီက အဲဒီ့လိုမေးတာရော ဟုတ်လို့လား။"
"ပြန်မေးကြည့်လိုက်လေ။"
"ဒီတစ်ခေါက် အဘိုးနှစ်ပတ်လည်မှာ အိမ်ကလူတွေ သခင့်ကိုပဲစကားတွေပြောနေကြတာ သိပ်မဟုတ်သေးဘူး။"
"ဒီမိသားစုထဲကို ပထမဆုံးရောက်လာတဲ့သူစိမ်းရဲ့ ပထမဆုံးမိသားစုတွေ့ဆုံပွဲလေ။ ရှိမှာပေါ့ ဒီလောက်တော့။ ငါ့အတွက်လည်း စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ပါဘူး။"
"သေချာလား။ အဖေကလည်း စကားခေါ်ပြောတယ်။ Sun နဲ့လည်း စကားတွေပြောကြတယ်။ Wily ကတောင် တွတ်ထိုးနေတယ်မဟုတ်လား။"
"Wily လေးက မင်းအကြောင်းတွေပြောတာပါ။ ကိုလေးက အရမ်းဆိုးတာတဲ့။ ငယ်ငယ်တုန်းက အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ Boy Band လေးလုပ်ပြီး ကောင်မလေးတွေကြား popular ဖြစ်ခဲ့တော့ အရမ်းလည်းရှုပ်တာပဲတဲ့။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့တောင် တွဲသွားတွဲလာ အသံတွေထွက်တယ်တဲ့။"
"ဘာ၊ အဲဒီ့ကောင်မလေးက အဲဒီ့လိုပြောသလား။ ဘာမှမရှုပ်ဘူး။ အဲဒီ့တုန်းက Ronan က ပိုတောင်နာမည်ကြီးသေးတယ်။ သူကမှရှုပ်တာ။"
"အခု Club နဲ့ Bar တွေကို သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ဆက် run နေတာပေါ့။"
"သူ့ပါတနာနဲ့လေ၊ နှစ်ယောက်ပေါ့။ ကိုယ်မရှိတော့မှ အတည်တကျတွဲစရာ ရသွားတာ။ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်မနေတော့ ကိုယ်လည်း အားမနာရတော့ဘူးပေါ့။ ပြီးတော့လည်း အဲဒါတွေမှာ သူစိုက်ထားတဲ့အရင်းအနှီးက ပိုများနေတာပဲ။"
"မင်းက ဘာလို့ဆက်မလုပ်တာလဲ။"
"သခင့်ကို သေချာပြောပြပြီးပြီလေ။ အဲဒီ့တုန်းက စိတ်အလိုလိုက်ပြီး စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာခဲ့တဲ့နေရာတွေနဲ့ ပြန်မပတ်သက်ချင်ဘူး။ သခင်နဲ့ဆုံကတည်းက ကိုယ်တည်ငြိမ်သွားပြီ။ စားသောက်ဆိုင်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲမို့ ကြည့်ပေးနေတာ။"
မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်လို့ နှုတ်ခမ်းတစ်ထောင့်တည်းကွေးပြီး ခပ်မြောက်မြောက်အထာနဲ့ ကမ္ဘာရဲ့မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ကြောင့်
"အဲဒီ့လိုလုပ်ရင် အရမ်းကိုမိမိုက်သွားတယ်လို့ ထင်နေတာလား။"
"ဟမ်း။ မသိဘူးဗျာ၊ ကိုယ်သိပ်ချောတယ်။ ကြည့်ပါလား၊ အိမ်မှာ ညီအစ်ကိုသုံးယောက်ရှိတဲ့အထဲ ကိုယ်အချောဆုံး။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ Sun က ပိုချောသလားပဲ။ သူက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ခပ်ရိုးရိုးနေတာတောင် အရှိန်အဝါတစ်ခုထွက်နေတယ်။"
အိမ်ဘေးဘက်ဝရန်တာလေးမှာ လက်ရန်းကိုခပ်လျော့လျော့မှီပြီး ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကိုမှုတ်ထုတ်ရင်း သခင်ပြောလိုက်တော့ ကြွေပြားကပ်ထားတဲ့ကြမ်းခင်းမှာ ဒီတိုင်းထိုင်ချပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုင်ကာ သခင့်ကိုမော့ကြည့်စကားပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားတယ်။
"ဘာကိစ္စ Sun က ပါလာပြန်တာလဲ။"
လက်နှစ်ဖက်ကို ဝရန်တာလက်ရန်းမှာနောက်ပြန်ထောက်ပြီး မှီရပ်ထားရာက စီးကရက်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ပြန်မြှောက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဆီပို့လိုက်တဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုတစ်ချက်ပဲပြန်ကြည့်ပြီး ကြယ်ရောင်မစုံတဲ့ကောင်းကင်ကိုသာ မော့ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။
"မေးနေတယ်လေ။"
"Sun က မင်းနဲ့နှစ်နှစ်ကွာတာဆို။ ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေမှာကျ လေးနှစ်ကွာနေတယ်။"
ကမ္ဘာက ကော်ဖီခွက်ဆီအာရုံပြန်ပို့လိုက်ပြီး
"ပြောင်းထားလို့ပါ။"
"ဘယ်သူက ပြောင်းထားတာလဲ။"
"နေပါဦး၊ ဘာကိစ္စ Sun အကြောင်းကို သိချင်နေတာလဲ။"
"ဘယ်သူကလဲ။"
"သခင်လေ။"
"ဘယ်တုန်းကလဲ။"
"အခုပဲ ပြောနေတာလေ။"
"ဘာပြောလို့လဲ။"
"သခင် ရစ်နေတာလား။ Sun ကပိုချောတယ်လို့ ခုနကပဲပြောလိုက်တာ ဘယ်သူလဲ။"
"ငါလေ။"
"Yahhhh... ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
ကမ္ဘာမတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရန်ဆောင်လာလို့ သခင်ရယ်ပါတော့တယ်။
"ခွေးစိတ်ပေါက်လာပြီလား။ ငါပြောတာမှားလား။ ယောက်ဖကပိုချောတယ်။"
"သခင် Sun ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့တာလား။"
"ဘာလို့မေးတာလဲ။"
"Instagram မှာ Sun ကိုအရင် follow ထားပြီးမှ ကိုယ်နဲ့သိတာလေ။"
"အမ်၊ အဲဒါ ငါမသိဘူး။ မရည်ရွယ်ပါဘူးကွာ။"
"တကယ်မသိတာလား။"
"အေးလေ၊ ငါမသိဘူး။ မင်းသူငယ်ချင်း ဘယ်သူ၊ Fabian လား။ သူနဲ့လည်း အဲဒီ့လိုပဲလေ။ ငါ့အပေါင်းအသင်းတွေကနေတစ်ဆင့် ဒီလိုပဲတိုက်ဆိုင်တာကို။"
"ဟုတ်လို့လား။ Sun က သူ့ကျောင်းကပုံတွေပဲ တင်တတ်တာ။"
တက္ကသိုလ်မှာနည်းပြလုပ်နေတဲ့ နေဝဠာက သိပ်ကိုအေးချမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ချစ်သူလေးကလည်း တစ်ကျောင်းတည်းမှာပဲ ဆရာမလုပ်နေတာကြောင့် သူတို့အနေနဲ့က အရာရာကို ပုံမှန်လေး သာသာယာယာလျှောက်လှမ်းသွားရုံ။
"အင်း၊ အဲဒီ့ကျောင်းမှာ ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ညီမလေးတက်နေလို့ အဲဒီ့ကနေဆက်စပ်မိတာနေမှာ။ Sun က ကျောင်းဝင်းကို လှလှပပဖြစ်အောင် သိပ်ရိုက်တတ်တယ်လေ။ ကျောင်းသားတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုလေးတွေရောပဲ။ ကျောင်းဆိုတာ သူတင်တဲ့ပုံတွေနဲ့မှ တက်ချင်စရာဖြစ်နေတာ။"
"ပြီးဦးမှာလား။ တစ် Sun တည်း Sun နေတာပဲ။"
"မင်းအစ်ကိုနဲ့တောင် သဝန်တိုပြန်ပြီလားကွာ။ ငါက အမှန်အတိုင်းပြောတာလေ။"
ပန်းအိုးနားမှာကပ်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်ပြာခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး ဆေးလိပ်မီးသတ်ကာ သခင်ပြောလိုက်တော့ ကမ္ဘာက လက်ကျန်ကော်ဖီတွေကို ဆေးလိပ်ပြာခွက်ထဲလောင်းထည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားပါတော့တယ်။
"ဟာ၊ ဘယ်လိုလုပ်သွားတာလဲ။ ပြန်လာခဲ့စမ်း။"
တံခါးကိုပါဆောင့်ပိတ်သွားတဲ့ ကမ္ဘာကြောင့် သခင့်မှာ စိတ်ဆိုးရခက်၊ ရယ်ရခက်။
"ဟေး၊ ပြာခွက်ကိုပြန်ဆေးစမ်း။"
သခင်လိုက်ဝင်လာပြီးပြောတော့ နောက်ဖေးဘက်ကိုရောက်ခါနီးမှာ ကမ္ဘာပြန်လှည့်လာပြီး သခင့်လက်ထဲကပြာခွက်ကိုဆွဲယူလို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားတဲ့အထိ သခင့်မျက်နှာကိုတစ်ချက်မကြည့်ပါ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ခွေးပေါက်။"
ထမင်းစားခန်းအပေါက်ဝကဘောင်ကို ပခုံးမှီပြီးရပ်နေရင်း သခင်ကရန်စနေပြန်တယ်။ ကမ္ဘာကတော့ ဆေးစရာရှိတာဆေးနေပြီးမှ ပြန်လှည့်လာကာ
"ကိုက်ခံချင်လို့လား။"
"ဘာတွေမာန်ဖီနေတာလဲ။"
"မာန်ဖီတယ်မခေါ်ဘူး။ နည်းနည်းလေးဒဏ်ရာရသွားလို့ လန့်ပြီး အသံထွက်ညည်းနေသလိုမျိုး။"
"အမှုကြီးအောင်လုပ်ပြီ။"
"မကြိုက်ဘူး။ ဘယ်သူ့အကြောင်းကိုမှ စိတ်မဝင်စားနဲ့။"
"ဟောဗျာ၊ စိတ်ဝင်စားလို့ပြောတာမှ မဟုတ်တာ။ စကားစပ်မိလို့ ပြောတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့မှ မင်းအမေအိမ်ကပြန်လာတာလေ။ အဲဒီ့တော့ မင်းမိသားစုဝင်တွေအကြောင်း ပြောမိတာ ငါ့အလွန်လား။"
"သခင့်အလွန်တော့မဟုတ်ပေမဲ့ လူက စွန်လွှတ်ရသလိုပဲ။ စွန်ကကိုယ့်အပိုင်ပဲ၊ ကြိုးကလည်း ကိုယ့်လက်ထဲကရစ်ဘီးမှာ ချည်ထားတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်အချိန်ပြတ်ကျမလဲလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ် ဘယ်တော့မှ စွန်မလွှတ်ဘူး။"
"ဒုက္ခပဲ။ ငါက စွန်လိုလျှောက်လွင့်နေလို့လား။"
"လွင့်ချင်ရင်လည်း ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာပဲ လွင့်နေပါ။ ပြတ်ကျချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘဝထဲပဲပြတ်ကျ။ တစ်သက်လုံးတာဝန်ယူပေးမှာ။"
အပေါက်ဝဘောင်ကိုမှီထားလို့ နည်းနည်းလေးနိမ့်နေတဲ့ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ကမ္ဘာကငုံ့နမ်းရင်း သခင့်ကိုခါးကနေဆွဲယူလိုက်တော့ ရင်ဘတ်ချင်းအပ်လျက်သား။ လက်တစ်ဖက်က သခင့်မေးဖျားကိုထိန်းယူလို့ အနမ်းတွေတစ်ပွင့်ပြီးတစ်ပွင့်နဲ့ ပန်းခင်းကြီးတစ်ခင်းဖြစ်တော့မလို။ အတော်လေးကြာသွားလို့ လူချင်းအခွာမှာ ကမ္ဘာ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို သခင်ကပြန်ဆွဲယူပြီး နောက်တစ်ပွဲဆက်ပြန်တယ်။
"ဟား၊ ဖြည်းဖြည်း။"
နဖူးချင်းတိုက်ရင်း break time ယူချိန်မှ သတိပြန်ကပ်တဲ့ကမ္ဘာ သူ့ညဝတ်အင်္ကျီမှာ ကြယ်သီးတွေအကုန်ပြုတ်နေတာကို အခုမှသိပြီး
"ဘယ်တုန်းက ဖြုတ်လိုက်တာလဲ။"
ငုံ့ကြည့်ရင်းမေးလာတဲ့ကမ္ဘာက အူကြောင်ကြောင်
"ဟား ဟား ဟား ... မင်းကလေ တကယ်အူကြောင်ကြားပဲ။ ကြယ်သီးဖြုတ်ခံလိုက်ရတာတောင် မသိဘူးလား။"
သူတကယ်မသိလိုက်ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်မှောင်ကျုံ့လို့ ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တော့
"အဟား၊ ဘယ်လိုကောင်လေးလဲ။ ငါ့ကို ဘယ်လိုရုပ်နဲ့မြှူဆွယ်နေတာလဲ။"
သခင်ကတွန်းလိုက်လို့ ထမင်းစားပွဲကို ကမ္ဘာလက်နောက်ပြန်ထောက်လိုက်ချိန် သခင်ကအနားတိုးကပ်လာပြီး ကမ္ဘာ့ခေါင်းအနောက်ဘက်ကနေ ဆံပင်ကိုဆွဲလိုက်တဲ့အခါ ခေါင်းမော့သွားတဲ့အတွက် ကမ္ဘာ့လည်တိုင်က သခင့်ရဲ့သွားစွယ်တွေ ခိုနားရာ။
"အ၊ သခင့်အလှည့် ... အွန်း ... မဟုတ်ဘူး။"
"အဲဒီ့တော့ မကျေနပ်ဘူးလား။"
ကိုက်နေတာတွေကို ခဏရပ်ပီး သခင်မေးလိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာ့အတွက် စကားလုံးတွေမရှိ။ ပခုံးတွေကိုကိုက်ခဲလာပြန်တဲ့ သခင့်ကြောင့် ခါးကိုပြန်ဖက်ထားရင်းကပဲ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ညည်းသံတွေထွက်ရုံအပြင် ဘာမှမတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့။
"သခင်၊ အခန်းထဲ ... အ ... ဧည့်ခန်းထဲဖြစ်ဖြစ် သွား ... အွန်း ..."
ပခုံးအောက်ကိုလျှောကျနေတဲ့ အင်္ကျီလည်ကုပ်ကနေ ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရလို့ သခင်နဲ့ဘေးတိုက်ဖြစ်သွားတဲ့အထိ ကမ္ဘာလည်ထွက်သွားပြီး အိပ်ခန်းထဲဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရတဲ့အဖြစ်။ ရာဇသခင်ဆိုတာ ဘယ်တုန်းကများ နူးညံ့ညင်သာဖူးလို့လဲ။
"ထွက်မပြေးပါဘူး သခင်ရဲ့။"
"စကားသိပ်များတာပဲ။"
တစ်ခဏအတွင်းလှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် ကမ္ဘာ့ကိုယ်မှာ အဝတ်မဲ့သွားခဲ့တယ်။ သခင်ကတော့ အပေါ်ဆုံးကကြယ်သီးနှစ်လုံး ပြုတ်နေရုံသာ။
ကမ္ဘာ့ကိုခါးကနေကိုင်ပြီး လေးဘက်ထောက်စေတဲ့အချိန် ထမြည်လာတဲ့ဖုန်းသံကြောင့် သခင်စိတ်ရှုပ်သွားရတယ်။ မြည်လာတာက ကမ္ဘာ့ရဲ့ဖုန်း၊ contact name မှာက alert sign နဲ့။ ရုံးကဖုန်းဆို ဘာလို့ ဒီအချိန်မြည်ရတာလဲ။ အရေးကြီးမှသာသုံးမယ့်ပုံရတဲ့ alert sign နဲ့ဖုန်းကြောင့် ကြည့်နေတဲ့သခင်က ဖုန်းကိုစပီကာဖွင့်ပြီး ကမ္ဘာ့ရှေ့နားချပေးလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တစ်ချက်ကြည့်ပြီး
"ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ။"
"ကျွန်တော် Koa ပါ။ စက်ရုံမှာမီးလန့်လို့ အကြောင်းကြားတာပါ။ ကျွန်တော် အဲဒီ့ကိုရောက်နေပါပြီ။ ဘာမှတော့ ကြီးကြီးမားမားမဖြစ်ဘူး။ ကုန်ကြမ်းတချို့တော့ နည်းနည်းထိသွားတယ်။ မနက်ကျရင်တော့ Earth နည်းနည်းသွားရှင်းရမယ်ထင်ပါတယ်။ မျက်နှာပြရုံပေါ့။"
"အရေးမကြီးရင် ဘာလို့ဆက်နေလဲ။"
ကမ္ဘာပြောလည်း ပြောချင်စရာပါ။ အခုလောလောဆယ် အရေးကြီးနေတဲ့ကိစ္စကို သခင်က ဆက်လုပ်နေတယ်မဟုတ်လား။ ဖုန်းကိုစပီကာဖွင့်ပြီးချပေးကာ ကမ္ဘာ့နောက်မှာနေရာယူပြီး အစပျိုးလှုပ်ရှားနေခဲ့တာ ကမ္ဘာ့မှာ ညည်းသံမထွက်အောင် ထိန်းနေရတဲ့အပြင် ပြောတဲ့စကားကိုလည်း လေသံမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားပြောနေရခြင်း။
"မနက်မှသိရင် အလျင်လိုနေမှာစိုးလို့ပါ။"
"အလျင်လိုတာ ... မင်း ... အရေးမကြီးဘူးဆိုရင် အေးဆေးဖြစ်အောင် မင်း ... ကြည့်စီစဉ်ထားရမှာမဟုတ်ဘူးလား။"
စကားတွေက ဟိုပြတ်ဒီပြတ်။
"Earth, နေမကောင်းဘူးလား။ အသံက တစ်မျိုးဖြစ်နေလို့။"
"သောက်စကားမရှည် ... နဲ့။ ဒါပဲ ... မဟုတ်လား။"
"ဟုတ်ကဲ့။"
ကမ္ဘာ end button နှိပ်လိုက်ရင်းက
"သခင်၊ ဖြည်းဖြည်း။"
"ဟားဟား၊ ဘာမှလည်း မကြမ်းရသေးပါဘူး။ မင်း ဖုန်းပြောနေလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်တာပဲကို။"
"အ"
ပြောနေရင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်နေပြီး စကားဆုံးတော့မှ အဆုံးအထိဆောင့်သွင်းလိုက်လို့ ရှေ့ကိုငိုက်မကျအောင် ကမ္ဘာတစ်ယောက် မနည်းထိန်းလိုက်ရပါတယ်။ သခင်က ကမ္ဘာ့ကျောပြင်ကိုဖိချပြီး ရင်ဘတ်နဲ့အိပ်ရာနဲ့ ကပ်စေလိုက်တယ်။
"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါကွာ။"
ကမ္ဘာကတော့ ကျောရိုးတစ်လျှောက်ကို အနမ်းတွေ ကြဲချခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ငြိမ်ကျသွားခဲ့ပြီ။
'သခင်က တကယ်ကို အကြောင်းသိလွန်းပြီး စေစားနိုင်လွန်းတယ်။'
ဒီညအတွက်တော့ ကမ္ဘာက သခင်ဦးဆောင်ရာကို လိုက်ပါစီးမျောနေမိရုံသာ။
■■■
သေချာကြားလိုက်မိတာ "သခင်၊ ဖြည်းဖြည်း" တဲ့။
စကားသံတွေမူမမှန်ဖြစ်နေတာ နေမကောင်းလို့သာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့လား။
ဖုန်းချခါနီးကြားလိုက်ရတာ နားကြားလွဲတာလို့သာ သတ်မှတ်လိုက်ချင်ပါရဲ့။ အသံကတစ်မျိုးဖြစ်နေလို့ စိတ်ပူပြီးမေးမိတဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကိုသာ ကိုင်ပေါက်လိုက်ချင်မိတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်နေမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမတွေးမိခဲ့တာ အသေအချာ။ မတွေးရဲခဲ့တာဆို ပိုမှန်ပါလိမ့်မယ်။
ဘာလို့များ ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာအပေါ်မှာ လွှမ်းမိုးနိုင်လွန်းရတာလဲ။
ဘာလို့များ မြေကမ္ဘာက ရာဇသခင်ရဲ့လွှမ်းမိုးခြင်းတွေထဲ စီးမျောရတာလဲ။
ဘာလို့များ ကိုယ်က သူတို့ကြားမှာ လူမိုက်ဆန်ချင်နေရတာလဲ။
မေးခွန်းအားလုံးရဲ့ဦးတည်ရာက အချစ်ဆိုတဲ့နေရာကနေ မြစ်ဖျားခံပြီး အတ္တတွေအတိုင်းစီးဆင်းလို့ စွဲလမ်းခြင်းမှာ အဆုံးသတ်တဲ့အခါ ဘယ်လိုရူးသွပ်မိုက်မဲခြင်းကိုမဆို ဖိတ်ခေါ်ချင်မိပါရဲ့။
'ကျွန်တော့်ရဲ့သခင်ကို ပြောချင်မိတယ်။ ခင်ဗျားရဲ့သခင်ကို ကျွန်တော်သိပ်မုန်းတယ်။'
■■■
သခင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ရင်တွေပူရလွန်းလို့ ရင်ဘတ်ထဲကနေ ညှော်နံ့တွေတောင်ထွက်နေသလိုပဲ။ ဒီနေ့ ကမ္ဘာသွားမကြိုဖြစ်လို့ သခင်က ဒရိုင်ဘာနဲ့ပဲပြန်လာမယ်ထင်တာ။ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန်ကို လွန်သွားလို့ ဖုန်းခေါ်တော့လည်း မကိုင်ဘူး။ လေးကြိမ်မြောက်ဖုန်းခေါ်ပြီးတော့ ခေါ်မရတဲ့အဆုံး ဒရိုင်ဘာကိုဖုန်းဆက်မေးကြည့်တော့ ဒီနေ့လာကြိုဖို့ ပြောမထားဘူးတဲ့လေ။ ဘယ်သွားနေတာလဲကွာ။ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန်ထက် လေးနာရီကျော်လောက်လွန်နေပြီ။ သွားတတ်တဲ့နေရာတွေလည်း သိပ်မရှိတာကြောင့် ဘယ်သွားရှာရမယ်မသိ။ ရှာတတ်သလောက်ရှာလိုက်၊ ဖုန်းခေါ်လိုက်နဲ့ ရူးမသွားအောင် မနည်းစိတ်ထိန်းနေရတာ။
'အား ... (၂၄)နာရီကျော်မှ လူပျောက်တိုင်လို့ရတယ်လို့ ဘယ်သူကသတ်မှတ်ပစ်လိုက်တာလဲ။ ဒီကြားထဲတစ်ခုခုဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။'
မဆီမဆိုင် အကုန်လုံးကို ပတ်ပြီးရန်ရှာချင်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာ။
နောက်တစ်ခေါက်ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့
'ကိုင်ပြီ။'
"သခင်၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။"
"Hello, do you know him?"
"Yes, he's my husband. Where's he?"
တစ်ဖက်ကလူစိမ်းအသံကြောင့် လန့်သွားပြီးမှ သေသေချာချာမေးမြန်းကြည့်တော့ အရက်မူးပြီးမှောက်နေပြီတဲ့။ ဆိုင်လိပ်စာမေးပြီးသာ အမြန်ဆုံးလိုက်သွားတော့ သောက်ထားတာတွေက မနည်းမနော။ လူမှန်းသူမှန်းမသိ မူးကွဲနေတဲ့သူကို waiter လေးနဲ့ကမ္ဘာ နှစ်ယောက်တွဲပြီး ကားပေါ်တင်ရပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း။ တစ်ချက်တစ်ချက် ထညည်းတာကလွဲလို့။
"သခင်၊ အိမ်ရောက်ပြီ။ သခင်၊ ထပါဦး။"
ခေါ်မရတဲ့အဆုံး ကျောပေါ်ရအောင်တင်ပြီးသာ အခန်းထဲခေါ်လာရတော့တယ်။ အရင်ဆုံး မျက်နှာကို ပဝါအစိုနဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းတစ်ဝိုက်ကို အဝတ်နဲ့သုတ်ပေးနေတုန်း ဝုန်းခနဲထထိုင်လာတဲ့သခင်က ယိုင်တိယိုင်တိုင်မို့ ကမ္ဘာထိန်းကိုင်လိုက်တော့ အန်ချပါတော့တယ်။
'တော်သေးတာပေါ့၊ စောင်ခေါက်ပေါ်ကိုကျလို့။'
အခေါက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ စောင်ကိုဖယ်ထုတ်၊ နည်းနည်းပါးပါးပေသွားတဲ့ အဝတ်အစားပေါ်ကအညစ်အကြေးတချို့ကို သုတ်ပေးပြီးမှ အဝတ်တွေလဲပေးဖို့ပြင်တော့ နည်းနည်းလေးအမူးပြေသွားပုံရတဲ့ သခင်က ရုန်းကန်လာတယ်။
"လွှတ်စမ်း၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။"
"သခင်၊ ကိုယ်ပါ သခင်ရဲ့။ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ။"
"ဘယ်သူလဲ။"
"မြေကမ္ဘာလေဗျာ။"
"ငါ့ကိုမထိနဲ့။"
"အဝတ်အစားလဲရမယ် သခင်ရဲ့။"
"ဖယ်စမ်း။"
ခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဘယ်သွားမလို့ပြင်ပြန်တယ်မသိ။ လှမ်းထိန်းနေတဲ့ကြားက ခြေနှစ်လှမ်းလောက်အရောက်မှာပဲ ယိုင်ခနဲ။
"ဘယ်သွားမှာလဲ သခင်ရာ။"
ကမ္ဘာကဆွဲလိုက်၊ သခင်ကတွန်းလိုက်နဲ့ ထမင်းစားခန်းထဲရောက်သွားပြီး ရေခဲရေတစ်ဘူးမော့သောက်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးနေမိတယ်။
'ခက်တော့နေပြီ။ မူးပြီး ရင်ပူလို့ရေသောက်နေတာတောင် ကိုယ့်မျက်စိထဲ ကြည့်ကောင်းနေတယ်။ အခုမူးနေတာ ဘယ်သူလဲမသိ။'
ရာဇသခင်က အရက်မူးနေတယ်ဆိုရင် မြေကမ္ဘာက အချစ်မူးနေတာ။ ဆံပင်စုတ်ဖွား၊ ရင်ဘတ်ဟပြဲနဲ့ မူးကွဲနံစော်နေတဲ့ အရက်သမားကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မဝဖြစ်နေတဲ့ သူ့ယောက်ျားဆိုတဲ့လူသားက အချစ်ကင်ဆာနောက်ဆုံးအဆင့်နဲ့ လင်တရူးရင့်နေလိုက်တာဟာ မဟားတရားဆောင့်ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားလေးလည်း မကြာခင်မှာပဲ အပြင်ကိုထွက်ကျလာတော့မယ်လို့ ထင်နေရတဲ့အထိ။
"သခင်၊ ဟာ ... ဖြည်းဖြည်းထလေ။"
ရေထိုင်သောက်နေရင်းက ရုတ်တရက်ထရပ်တော့ ခုံပေါ်ပုံကျသွားပြန်တယ်။ ကမ္ဘာသွားဆွဲထူတော့ သခင်က ရေချိုးခန်းဆီဦးတည်နေပြန်ပြီ။
"ရေချိုးမှာလား။ နည်းနည်းအေးတယ်။ ရေနွေးစပ်ပေးမယ်။"
"ဖယ်စမ်း။ ငါ့ကိုမထိနဲ့လို့ပြောနေတာ နားမလည်ဘူးလား။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်ရဲ့။ လဲမှာစိုးလို့ ထိန်းပေး ..."
"အဟက်၊ အပိုတွေ။ အလိမ်အညာတွေ။"
ဘေးက ဘေစင်ရှိရာကို လက်ထောက်ထိန်းထားရင်း သခင်က ကမ္ဘာ့ဆီကနေရှောင်တိမ်းနေတယ်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ သခင်ရယ်။ ဘာတွေ အလိုမကျဖြစ်နေတာလဲ။"
သခင့်အနားတိုးကပ်ရင်း ကမ္ဘာမေးမိတယ်။
*ဖြောင်း*
"အ"
"ငါ့နားမလာနဲ့။"
"သခင်"
"အဟား၊ မခေါ်နဲ့။ ငါ့နာမည်ကို မင်းပါးစပ်ကနေ ခေါ်စရာမလိုဘူး။"
"ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာပဲ။ အဲဒါဆိုလည်း ဘာကိစ္စလဲဆိုတာတော့ ပေးသိသင့်ပါတယ်။"
မူးသာမူးနေတာ၊ လက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်တဲ့အရှိန်က တော်တော်ကိုများတာကြောင့် ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း။
မြေကမ္ဘာ နှုတ်ခမ်းမကွဲတဲ့ရက်က ခပ်ရှားရှားရယ်။ အကြောင်းအရင်းကသာ ကွာသွားတတ်တာ။
"သိသင့်တာပေါ့။ ဟား ဟား၊ မင်းရော၊ ငါရော၊ နှစ်ယောက်စလုံးသိသင့်တာတွေ ရှိနေပြီလေ။ အရင်ဆုံးက မင်းရဲ့မွေးနှစ်ကို ပြင်ထားတဲ့ကိစ္စ။"
"ဗျာ"
■■■ Part (26) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі