Chapter (18)
နာရီလက္တံေရြ႕သံ တစ္ခ်က္ခ်က္ကို ၾကားေနရတဲ့အထိ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွမရွိပါ။
သံုးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားေတာ့ ကမ႓ာမေနႏိုင္ေတာ့။ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနဆဲသခင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။
"ဘာေျပာမွာလဲ သခင္။"
"အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေျပာၿပီးသား အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ့စကားေတြပဲ။"
"...................."
"ေနာင္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခရီးထြက္စရာရွိလာရင္ ငါက အျမဲတမ္းျငင္းပစ္ရေတာ့မွာလား။"
"ကိုယ္ပါ ..."
"ဟန္းနီးမြန္းမဟုတ္ဘူး ေျမကမ႓ာ။ ကိုယ္ပါလိုက္မယ္လို႔ မေျပာနဲ႔။"
"................"
"ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီ့ကိစၥထားလိုက္ဦး။ ငါက ဘယ္မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံမလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပါဘူး။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုေပမဲ့ မင္းလုပ္ပံုက အဲဒီ့အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေနတာ မင္းကိုယ္မင္းမသိဘူးလား။"
ကမ႓ာက ခပ္တိုးတိုးျငင္းလိုက္ေပမဲ့ သခင့္အသံက ေဒါသေတြပါေနတာ သိသာလြန္းေနတယ္။
"ငါတို႔မယူခင္ကတည္းက ဒီကိစၥေတြေဆြးေႏြးၿပီးလို႔ အဆင္ေျပေနၿပီးသား မဟုတ္ဘူးလား။"
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"အဲဒါကို ဘာလို႔ အခုလိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ယူတာျဖင့္တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးတာကို အဲဒီ့လိုေတြနဲ႔ျပႆနာျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ၾကာလာေတာ့ ငါၿငီးေငြ႕လာၿပီ။"
ကမ႓ာ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ ပ်ာယာခတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး
"ဘာကိုလဲ။ ဘာကိုၿငီးေငြ႕တာလဲ။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငီးေငြ႕တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ။"
"ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။"
ဒီေတာ့မွ ကမ႓ာသက္ျပင္းခ်ၿပီး
"ကိုယ္က ပိုဆိုးတာေပါ့။ သခင္စိတ္မၾကည္ရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အရမ္းခံစားရခက္တယ္။ ျဖစ္ခဲ့သမၽွေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"မင္းရဲ႕ေတာင္းပန္စကားက ၾကယ္ေတြလိုပဲ။ လိုက္ေရရင္းနဲ႔သာ ေသသြားမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။"
"သခင္ကလည္း ၾကယ္ေလးလိုပဲ။ အခ်ိန္တိုင္းျမင္ခ်င္ေနေပမဲ့ မျမင္ရဘူး။ ျမင္ေနရရင္ေတာင္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္သလို ခံစားရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေႂကြက်သြားမလဲလို႔ စိုးရိမ္ရတာလည္း ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ကြဲေတာ့မလို တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ ဘူးေလးထဲထည့္သိမ္းထားခ်င္တာ။"
"ငါက စကၠဴၾကယ္မဟုတ္ဘူး ေျမကမ႓ာ။ ငါ့ကို စိတ္မြန္းၾကပ္ရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။"
သခင့္စကားေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ရင္ထဲတင္းၾကပ္လာၿပီး မ်က္ရည္ပါဝဲလာေနၿပီ။
"ကိုယ္က သခင့္အတြက္ အဲဒီ့လိုအ႐ႈပ္ထုပ္လား။"
"ေလွာင္အိမ္တစ္ခုလို မခံစားခ်င္ဘူး။"
"မျဖစ္ေစရပါဘူး။"
အရည္ၾကည္လဲ့ေနတဲ့ ကမ႓ာ့အၾကည့္ကို သခင္ေရွာင္ဖယ္ပစ္လိုက္ေတာ့
"ကိုယ့္ကိုၾကည့္ သခင္။"
"ဘာလဲ။"
"ဒီည ကိုယ့္ကိုယူပါ။ ကိုယ္က သခင့္အပိုင္ဆိုတာကို သက္ေသျပပါ။ သခင္ ကိုယ့္ကိုလိုအပ္ေနေသးတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာခ်င္လို႔။"
"ငါ စိတ္မပါဘူး။"
အခုထိမသိမ္းရေသးတဲ့ ေဆးျခင္းေတာင္းကိုလွမ္းယူၿပီး သခင္ထရပ္လိုက္ေတာ့
"ကိုယ္နဲ႔အတူေနခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလား။"
သခင္ျပန္မေျဖဘဲ သိမ္းစရာရွိတာကိုသိမ္းေနတယ္။
"ကားေလၽွာက္စီးတဲ့ညက ေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြ သခင္ ကိုယ့္ကို ထိေတာင္မထိဘူး။ ကိုယ္နမ္းရင္ေတာင္ ေရွာင္သြားတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ သခင္။"
"ဟာ၊ ငါ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ အာ႐ံုမ်ားေနတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းပဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္ေနတာ။"
ေဒါသထြက္လာျပန္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ႏွာပ်က္လာတာကို ဘယ္လိုမွထိန္းမရပါ။
"ကိုယ္မွားပါတယ္ သခင္။"
"မွားတယ္ေျပာေနလို႔လည္း ဘာထူးသြားမွာလဲ။ မွားပါတယ္လို႔ဝန္ခံမယ္။ ေတာင္းပန္မယ္။ ၿပီးရင္လည္း မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေလၽွာက္လုပ္ေနတာပဲ။"
ေဒါသထြက္ၿပီ၊ စိတ္တိုၿပီဆိုရင္ အျမဲတမ္းၾကမ္းတမ္းတတ္တဲ့သခင္က အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေအးတိေအးစက္စကားေတြနဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ရဲ႕ဝမ္းနည္းရျခင္းေတြက ထုထည္ႀကီးလာၿပီး ႏွလံုးသားကို အင္အားႀကီးႀကီးနဲ႔ဖိႏွိပ္ထားသလိုပါပဲ။
အဲဒါက ဥေပကၡာဆိုတာမ်ိဳးလား။
"စိတ္ကုန္ေနၿပီလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ္ သခင့္ကို တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုတိုးၿပီးခ်စ္ေနရလို႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသြးေတြအစား အခ်စ္ေတြျပည့္ေနမွာပဲ။ အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။"
ျပန္လွည့္ၾကည့္လာတဲ့သခင္က မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့ကမ႓ာ့ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူအေလၽွာ့မေပးခ်င္ဘူး။ ထင္ရာစိုင္းတတ္တဲ့ ကမ႓ာက သူ႔ေဒါသေတြကိုမမႈေပမဲ့ ဥေပကၡာျပဳမွာကို ေသေအာင္ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ သခင္သိပါတယ္။
ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရတာ သူ႔ေၾကာင့္မို႔ သခင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကို ကမ႓ာဆိုတဲ့လူသားက ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ေအာင္တမင္လုပ္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္႐ႈပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါကိုမွ မတည့္တာေတြကိုတမင္စားၿပီး သခင့္အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္လိုက္ေတာ့ ေဒါသေတြက ယမ္းပံုေပၚမီးေတာက္က်သလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေပါက္ကြဲရတဲ့အျပင္ ကမ႓ာ့မိဘေတြေရွ႕မွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနခဲ့ရတယ္။
ကမ႓ာ့အေမရဲ႕ သူဂ႐ုမစိုက္လို႔ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး သြယ္ဝိုက္အျပစ္တင္တာကို မေခ်ပႏိုင္ဘဲ သူ႔သားအတြက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ျပဳစုမေပးႏိုင္တာကိုလည္း အခုထိေက်နပ္ပံုမရတာကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သာမန္အတိုင္းၾကည့္ရင္ ဘာမွျပႆနာမရွိဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ သားမက္နဲ႔ေယာကၡမဆက္ဆံေရးက စကားလံုးသံုးႏႈန္းျခင္းေတြမွာ အဖုအထစ္ေတြရွိေနခဲ့တာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲလိုပဲ။ မိခင္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန လြန္ထြက္မလာတဲ့စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈအကာအရံထဲကေနပဲ တံု႔ျပန္ေနရတဲ့ၾကားက ကမ႓ာ့ရဲ႕အခ်ိဳးမေျပျခင္းေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ က်ည္ထိုးၿပီးသားေသနတ္တစ္လက္လို လံုျခံဳေရးခလုတ္ျဖဳတ္လိုက္ရင္ ပစ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေအာင္မွတ္ရရင္အဆင္ေျပတဲ့ စာေမးပြဲလိုမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဂုဏ္ထူးမွတ္မရရင္ လူရာမဝင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလိုအရည္အခ်င္းစစ္ပြဲကို ေထာင္တစ္ခုနဲ႔တင္စားျပတာ မလြန္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ မပါမျဖစ္တဲ့ပါဝင္ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ရဲ႕ပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းက သိပ္မမ်ားလွပါဘူး။ တျခားလိုအပ္တဲ့အရာေတြကိုပါ အခ်ိဳးက်ထည့္သြင္းအသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္ပါလား။
"အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေျမကမ႓ာ။"
■■■
"ဖုန္းနဲ႔ tablet မွာ wifi ေရာ၊ sound ေရာ ဘာလို႔ပိတ္ေနတာလဲ။"
"ဗ်ာ"
"မင္း ေသခ်ာၾကားလိုက္ပါတယ္။"
"သခင္ နားလို႔ရေအာင္ေလ။"
"ဘယ္တုန္းက အဲဒီ့ေလာက္အထိ ဂ႐ုစိုက္တတ္သြားတာလဲ။"
"ကိုယ့္ကိုိုကိုယ္ထက္ေတာင္ သခင့္ကိုပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္တာပဲကို။"
"ရြဲ႕ေနတာလား ကမ႓ာ။"
ကိုင္လာတဲ့ laptop ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး သခင္ကေျပာေတာ့ ကမ႓ာက ေခါင္းခါျပတယ္။
"ကိုယ္က ဘာလို႔ရြဲ႕ရမွာလဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းေတြက သခင္စိတ္ပင္ပန္းေနတာ အခုနားရေအာင္လို႔ေလ။"
"ေတာ္စမ္းပါ။ မင္း ဘာေၾကာင့္လုပ္သလဲဆိုတာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သိေနတာပဲ။ ဘာကိစၥဝန္မခံတာလဲ၊"
"ကိုယ္က ျငင္းေနလို႔လား သခင္ရယ္။ သခင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားလို႔ရေအာင္ ညနက္သန္းေခါင္ ဖုန္းဝင္တာမ်ိဳးေတြမၾကားရေအာင္ ပိတ္ေပးထားတာေလ။"
"ညနက္မွဖုန္းေျပာတာက အေလလိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ အလုပ္ကိစၥေျပာေနတာေလ။"
"အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပ နားရမယ့္အခ်ိန္ေလးကို နားေစခ်င္တာပါ။"
"ေအး၊ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဒီနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကြာသလဲလို႔ မင္းသိပါတယ္။ အခုကိစၥေတြကလည္း မင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာေလ။ မင္းေၾကာင့္ ငါလိုက္မသြားႏိုင္လို႔ ဒီဘက္ကေန ရွင္းေပးေနတာ။"
"႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေနာက္က်ေနတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေရာေပါ့။"
"ေနာက္က်တာ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာေနာ္ ေျမကမ႓ာ။ တစ္ေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာ။"
"အဲဒီ့ႏွစ္ရက္လံုးမွာ သြားတဲ့ေလးေယာက္ထဲ ဘရဏီတစ္ေယာက္ပဲ ဖုန္းဆက္ဖို႔အားတာလား။"
"အဟက္၊ လိုရင္းက အခုမွေရာက္တာလား။"
"သခင္ကပဲ အစေဖာ္ေနတာေလ။"
"မင္းကလည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတာေလ။ ဏီဏီနဲ႔ငါက လူမ်ိဳးလည္းတူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းျဖစ္ေနလို႔ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ထက္ သူနဲ႔ပိုေျပာျဖစ္တာ။ ဒါလည္း ျပႆနာပဲလား။"
"ေတာ္ၿပီ သခင္ရာ။ အခု ေျပာၿပီးၾကၿပီမဟုတ္လား။"
Laptop ဆီၾကည့္ရင္း ကမ႓ာကေျပာလိုက္ေတာ့ သခင္ကလည္း
"ေအး၊ ဌာနမႉးက ခပ္ေစာေစာကတည္းက ဖုန္းေခၚေနတာ။ ဖုန္းက vibrate ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ mute ျဖစ္ေနလို႔ ငါလံုးဝမသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ဖုန္းကိုထိရင္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႕မယ္။"
Pennsylvania နဲ႔ Bangkok ရဲ႕ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္က ေန႔တစ္ဝက္နီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ တစ္ဖက္ကတင္တဲ့ report ကို ႐ံုးကေနစစ္ၿပီးလို႔ သခင္တို႔ဆီအလုပ္ေတြေရာက္လာေတာ့ ႐ံုးခ်ိန္တစ္ဝက္က်ိဳးေနခဲ့ၿပီ။ ဆက္လုပ္ၿပီး reply ျပန္ဖို႔အတြက္က သူတို႔ဘက္မွာ မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ထားရတာေၾကာင့္ သခင္တို႔ေတြ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္လြန္သြားခဲ့လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးပါ။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတဲ့အခါ အေတာ္ေလးမိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးနားဖို႔ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ အိမ္ေရာက္္လည္း အနားမရမွာကို မသိခဲ့တာေတာ့ သခင္ကံဆိုးေနခဲ့တာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာမို႔ ေယာကၡမအိမ္မျပန္ျဖစ္တဲ့ညကပဲ ေျမကမ႓ာပါ အိမ္ျပန္လိုက္လာခဲ့ၿပီး ဒီေန႔လည္း သူလာမႀကိဳရလို႔ အိမ္မွာထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုေမၽွာ္ေနတာလို႔ စာေတြပို႔ထားတာ တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ပြစိပြစိလုပ္ေနၿပီး သခင္ေရခ်ိဳးေနတုန္းကို ဖုန္းေတြကို အသံပိတ္ပစ္လိုက္ပံုပါပဲ။
အခုဆိုရင္ျဖင့္ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ဖိုင္နဲ႔တြဲလိုက္ၿပီး သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အားလံုးၿပီးသြားလို႔ သခင္ အိပ္ခန္းအျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ကမ႓ာကလွမ္းဆြဲထားၿပီး
"ဘယ္ကိုျပန္ထြက္မွာလဲ။ မျမင္ခ်င္ရင္ ကိုယ္အျပင္ထြက္အိပ္ေပးမယ္။ သခင္နားေတာ့။"
"အလုပ္ရွိေသးတယ္။"
လႊတ္ေပးဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကမ႓ာ့လက္ေတြကိုၾကည့္ေနလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ကိုက္ပဲ ဖုန္းကထျမည္ပါတယ္။ ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီးအျပင္ထြက္သြားသူကို ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေန႐ံုသာ။
ငါးမိနစ္ေလာက္ကို ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ခံစားရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ သခင္က ဖုန္းေျပာၿပီးလို႔ ဖုန္းထဲကေန ဘာေတြၾကည့္ေနတယ္မသိ၊ ဆိုဖာေပၚထိုင္လို႔။
သခင့္ေဘးမွာ မရမကဝင္ေခြၿပီး သခင့္ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ တြန္းထုတ္လာၿပီး
"ဖယ္ေပးစမ္းပါကြာ။"
အတင္းျပန္ဆြဲထားၿပီး မရမကေခါင္းအံုးကာ
"ဏီဏီပဲလား။"
"အင္း"
"ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ထဲက သေဘာက်မေနဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုယ္က်င့္တရားကိုမွ ထိခိုက္ေျပာခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းေနရင္းကို သေဘာမက်တာ။"
"ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ မင္းကို သေဘာက်ေနတဲ့လူေတြကို မင္းလိုသာ ငါလိုက္သဝန္တိုရရင္ ရင္ပူရလြန္းလို႔ မီးေတာက္သြားမွာေပါ့။"
"ဟာ၊ ကိုယ္ကၿငိမ္တယ္ေလ။"
သခင့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲေျပာေလေတာ့ သခင္က
"ငါက မၿငိမ္တာလား။ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္ မင္းပါးစပ္က။"
"သခင့္ကို မၿငိမ္ဘူးလို႔လည္း မေျပာပါဘူး။ တစ္ဖက္လူကိုလည္း မေျပာလိုဘူး။ ကိုယ္လည္း တျခားလူမရွိဘူး။ ကိုယ့္ကိုသေဘာက်တဲ့လူလည္း မရွိဘူး။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ ငါသိထားတာျဖင့္ မၾကာေသးတာကို။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါသိခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပဲ။ မင္းတို႔သံုးေယာက္ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီးေနေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလို႔ပါ။"
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။"
"မင္းရယ္၊ Koa ရယ္၊ ေန႔သစ္ရယ္။"
"ကိုယ္တို႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။"
"ေအး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးပဲ ထားပါေတာ့ေလ။ ေန႔သစ္ကိုပဲသနားတယ္။ ဟိုတစ္ေကာင္က ဂ်စ္ကန္ကန္ရယ္။ ဆရာတပည့္ေတြ တစ္ပံုစံတည္းပဲ။"
"ဘာမွလည္းမလုပ္ရပဲနဲ႔။"
"ငါသာ မင္းတစ္ဝက္ေလာက္ရစ္တတ္ရင္ Koa အခ်ိဳးေတြနဲ႔ဆို ငါတို႔ ရန္တစ္ပြဲထပ္တိုးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘာသာ ဘယ္သူ႔ကိုစိတ္ဝင္စားေနေန ငါ့အပူလို႔ကိုမေတြးမိဘူး။"
"သခင္"
"ဖယ္ေပးစမ္းကြာ။"
ကမ႓ာကဖယ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ သခင့္ကို ပခံုးကေနဆြဲကိုင္လို႔ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲၾကည့္ေနတဲ့သခင့္ကို အသည္းယားသလိုျပန္ၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစုပ္ယူနမ္းေတာ့ မတံု႔ျပန္ဘဲၿငိမ္ေနတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာလို႔ ရင္ခြင္ထဲဆြဲယူဖက္ပစ္လိုက္ေပမဲ့
"ေတာ္သင့္ၿပီ။"
သခင္႐ုန္းထြက္သြားေလေတာ့
"ကိုယ့္ကိုပစ္ထားတာ ၾကာၿပီ။"
သခင္ကျပန္မေျဖပါ။
"သခင္"
"ငါ့ကို လႊတ္ထားေပးစမ္းကြာ။"
"တစ္အိမ္လံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုေလ။ တစ္ေယာက္စီ သီးသန္႔ေနရမွာလား။"
"မင္းအေမအိမ္ကေန အတင္းလိုက္လာတာလည္း မင္းပဲေလ။ ငါ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတယ္။ မရစ္စမ္းပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ သခင့္စိတ္တိုင္းက်သာ လႊတ္ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
■■■
"ကမ႓ာ၊ ဖုန္းလာေနတယ္ေလ။"
သခင္လွမ္းေအာ္ေတာ့မွ ေနာက္ေဖးကေနထြက္လာၿပီး ဖုန္းလာကိုင္တဲ့ကမ႓ာ ဧည့္ခန္းေဘးက ဝရန္တာအနိမ့္ေလးဘက္ထြက္ၿပီး ဖုန္းေျပာေနတာျဖစ္ေပမဲ့ အသံကိုေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲကေန တစ္စြန္းတစ္စၾကားေနရတယ္။ ဘာေတြေဒါသျဖစ္ေနတယ္မသိပါ။ ရုတ္တရက္ထျမည္ျပန္တဲ့ သခင့္ဖုန္းေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔သစ္။
"ေျပာ၊ ေန႔သစ္။"
"Earth ဖုန္းမကိုင္လို႔။ ေခၚေနတာၾကာၿပီ၊ အခုလည္း ေခၚမရဘူး။"
"အခုက ဖုန္းေျပာေနတယ္ကြ။"
"အဲဒါဆို ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္။ အစ္ကို႔ဆီပဲေခၚလို႔ရမလား။ သူ႔ဖုန္းကိုေခၚရင္ ကိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတယ္။ အလုပ္ကိစၥ သူစိတ္တိုင္းမက်လို႔၊ Koa ကိုလည္း လက္ပါပါထားလို႔ မနည္းဆြဲထားရတာ။ အစ္ကိုနဲ႔အဆင္မေျပလို႔လား။ သူက ပတ္ရမ္းေနသလိုပဲ။"
"အခုလည္း ဆဲဆိုေနသံၾကားတယ္။ အလုပ္က အဆင္မေျပဘူးလား။"
"ေျပသြားပါၿပီ။ သူကိုက စိတ္တိုင္းမက်ေနတာ။ ျမင္ျမင္ရာ အေကာင္းမထင္ဘူး။ သူ႔ကိုထိန္းပါဦး အစ္ကိုရာဇရယ္။ အဲဒါလွမ္းတိုင္တာ။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္ေနာ္။"
"ေအးပါ။"
နားေထာင္လက္စသီခ်င္းကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္လို႔ ဆိုဖာေပၚျပန္လွဲဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကမ႓ာျပန္ဝင္လာၿပီး
"သခင့္အလုပ္ေတြက ရွင္းသြားၿပီေပါ့။"
"အင္း"
"ဘန္ေကာက္သြားတဲ့လူေတြ ျပန္လာၾကေတာ့မွာလား။"
"မနက္ျဖန္ညတဲ့။"
"ဪ"
စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ဘူးကို ကမ႓ာေကာက္ယူၿပီး ခပ္တိုးတိုးဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းကို နားစြင့္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚက ကုဗတံုးပံုစံ bluetooth speaker ေလးကို မ်က္စပစ္ရင္း ကမ႓ာေျပာတာက
"အဲဒီ့သီခ်င္းကို ေက်ာ္လိုက္ပါလား။"
"ငါႀကိဳက္တယ္။"
"ၿပီးတာပဲ။"
ဧည့္ခန္းထဲ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနတာကို အေပါက္ေတြဖြင့္ထားတာမို႔ သခင္ဘာမွမေျပာေသးတာ။ ဒါေပမဲ့လည္း စာဖတ္ေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာနားမွာ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြက ပိုမ်ားလာသလိုခံစားရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာက ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔ဘာသာထိုင္ေသာက္ေနဆဲ။
သခင္စာအုပ္ျပန္ဖတ္ရင္း သတိထားေနလိုက္တယ္။ ခုနက စာအုပ္ထဲစိတ္ေရာက္ေနလို႔ သတိမထားမိတာ။ သခင္သတိထားေနေတာ့လည္း အေငြ႕ေတြက ေရာက္မလာေတာ့ျပန္ဘူး။ ကမ႓ာ ေနာက္တစ္လိပ္မီးညႇိတာကို သခင္သိလိုက္ၿပီး စာအုပ္ထဲျပန္ေမ်ာသြားျပန္တယ္။
"ဟင္း"
အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴထုတ္မိတဲ့အထိ အေငြ႕ေတြလႈိင္လာလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ကမ႓ာ့လက္ခ်က္။
"ဘာလုပ္တာလဲ။"
"ရန္စတာေလ။ အခုမွသိတာလား။"
သခင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ စာအုပ္ကိုပဲျပန္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သခင့္နားေရာက္လာေတာ့မွ သခင့္ဖုန္းကထျမည္လို႔ သခင္ကထထိုင္ၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္သလို ကမ႓ာကလည္း သခင့္နားမွာမတ္တပ္ရပ္လ်က္သား။
"အင္း၊ ေန႔သစ္"
"................"
"အနားမွာပဲရွိတယ္။ ေပးလိုက္မယ္။"
သခင္က ကမ႓ာ့ကိုေမာ့မၾကည့္ဘဲ ဖုန္းလွမ္းေပးကာ
"ေန႔သစ္က မင္းဖုန္းကို ေခၚမရလို႔တဲ့။"
"အားေနတာပဲ ဖုန္းက။ ျပန္ေခၚခိုင္းလိုက္။"
"ငါ မင္းတပည့္လား။ မင္းဘာသာေျပာ၊ မေျပာလည္းေန။"
သခင္ကလည္းေမာ့မၾကည့္သလို ကမ႓ာကလည္းလွမ္းမယူတဲ့ေနာက္ ဖုန္းေလးက်သြားၿပီး သခင္က လက္ျပန္ရုတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ဆီဖုန္းဝင္လာတယ္။ ေန႔သစ္က ကမ႓ာေျပာတာကို ၾကားလိုက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဖုန္းေခၚခိုင္းတုန္းကေခၚခိုင္းၿပီး အခုေတာ့လည္း မီးလင္းေနတဲ့ဖုန္းေလး တုန္ခါေနတာကို ရပ္ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ ဒုတိယတစ္ခါဖုန္းဝင္ေတာ့မွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"မင္းက ဘာကိစၥ သခင့္ကိုဖုန္းေခၚတာလဲ။"
"Earth ကိုေခၚမရလို႔ အစ္ကိုရာဇကို ေမးၾကည့္တာပါ။"
"ေသာက္ပိုေတြ ေျပာလိုက္ေသးလား။"
"မေျပာပါဘူးဗ်ာ။ ေန႔လယ္ကကိစၥကိုေလ၊ ခုနကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကုန္ျပန္လုပ္ၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ Earth ဆီကို သူတို႔အေၾကာင္းၾကားပါလိမ့္မယ္၊"
"ေအး"
"Koa ဖုန္းဆက္ေျပာတာလား။"
"အဲဒီ့ေကာင္ကို မင္းထိန္းရင္ထိန္း၊ မဟုတ္ရင္ တစ္စစီလုပ္ပစ္မိေတာ့မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"
'ေစတနာနဲ႔လည္း လုပ္ေပးရေသးတယ္။'
ေန႔သစ္ရဲ႕ပြစိပြစိအသံကိုေတာ့ ကမ႓ာမၾကားလိုက္ပါ။ ၾကားရင္လည္း bonus အေနနဲ႔ ေန႔သစ္ပါ အမႈန္႔ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနပါတယ္။
ကမ႓ာ ဖုန္းကိုျပန္ပစ္ခ်ၿပီးတဲ့အထိ သခင့္အနားကေနမေရြ႕ေသး။
"အားတဲ့တစ္ရက္မွ အဲဒီ့စာအုပ္ေတြကို မီးပံု႐ႈိ႕ပစ္ဦးမယ္။"
သခင္ဘာမွျပန္ေျပာမေနဘဲ ခုနကဖုန္းေျပာေနလို႔ ပိတ္ေပးထားတဲ့သီခ်င္းကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး စာဆက္ဖတ္ေနပါၿပီ။ ကမ႓ာကေတာ့ ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားေလရဲ႕။
စာအုပ္နဲ႔တစ္ၿဂိဳဟ္တည္ေနတဲ့သခင္က အခ်ိန္ကုန္သြားတာမသိေပမဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အိပ္ခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ပါပဲ။ နာရီဝက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို သည္းခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စိတ္ရွည္ဖို႔အေတြးေတြ ေျမကမ႓ာနဲ႔ေဝးသြားခဲ့ၿပီ။ ဧည့္ခန္းဆီျပန္ထြက္လာၿပီး
"ဦးရာဇသခင္၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိ အဲဒီ့လိုေနေနမွာလဲ။"
■■■ Part (19) ဆက္ရန္ ■■■
နာရီလက်တံရွေ့သံ တစ်ချက်ချက်ကို ကြားနေရတဲ့အထိ ဘာလှုပ်ရှားမှုမှမရှိပါ။
သုံးမိနစ်လောက်ကြာသွားတော့ ကမ္ဘာမနေနိုင်တော့။ မျက်စိပြန်ဖွင့်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေဆဲသခင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
"ဘာပြောမှာလဲ သခင်။"
"အကြိမ်ကြိမ်အခါခါပြောပြီးသား အပ်ကြောင်းထပ်နေတဲ့စကားတွေပဲ။"
"...................."
"နောင်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ခရီးထွက်စရာရှိလာရင် ငါက အမြဲတမ်းငြင်းပစ်ရတော့မှာလား။"
"ကိုယ်ပါ ..."
"ဟန်းနီးမွန်းမဟုတ်ဘူး မြေကမ္ဘာ။ ကိုယ်ပါလိုက်မယ်လို့ မပြောနဲ့။"
"................"
"ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒီ့ကိစ္စထားလိုက်ဦး။ ငါက ဘယ်မိတ်ဆွေ၊ သူငယ်ချင်း၊ အပေါင်းအသင်းနဲ့မှ အဆက်အဆံမလုပ်ရတော့ဘူးလား။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပါဘူး။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပေမဲ့ မင်းလုပ်ပုံက အဲဒီ့အဓိပ္ပါယ်ဖြစ်နေတာ မင်းကိုယ်မင်းမသိဘူးလား။"
ကမ္ဘာက ခပ်တိုးတိုးငြင်းလိုက်ပေမဲ့ သခင့်အသံက ဒေါသတွေပါနေတာ သိသာလွန်းနေတယ်။
"ငါတို့မယူခင်ကတည်းက ဒီကိစ္စတွေဆွေးနွေးပြီးလို့ အဆင်ပြေနေပြီးသား မဟုတ်ဘူးလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်။"
"အဲဒါကို ဘာလို့ အခုလိုတွေဖြစ်နေတာလဲ။ တစ်ခါနှစ်ခါလည်းမဟုတ်ဘူး။ ယူတာဖြင့်တစ်နှစ်မပြည့်သေးတာကို အဲဒီ့လိုတွေနဲ့ပြဿနာဖြစ်ရတာ တော်တော်များနေပြီ။ ကြာလာတော့ ငါငြီးငွေ့လာပြီ။"
ကမ္ဘာ့မျက်လုံးအကြည့်တွေ ပျာယာခတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး
"ဘာကိုလဲ။ ဘာကိုငြီးငွေ့တာလဲ။ ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ငြီးငွေ့တယ်ဆိုတာက ဘာသဘောလဲ။"
"ရန်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။"
ဒီတော့မှ ကမ္ဘာသက်ပြင်းချပြီး
"ကိုယ်က ပိုဆိုးတာပေါ့။ သခင်စိတ်မကြည်ရင် ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ အရမ်းခံစားရခက်တယ်။ ဖြစ်ခဲ့သမျှတွေအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်။"
"မင်းရဲ့တောင်းပန်စကားက ကြယ်တွေလိုပဲ။ လိုက်ရေရင်းနဲ့သာ သေသွားမယ်။ ဘယ်တော့မှဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။"
"သခင်ကလည်း ကြယ်လေးလိုပဲ။ အချိန်တိုင်းမြင်ချင်နေပေမဲ့ မမြင်ရဘူး။ မြင်နေရရင်တောင် လက်လှမ်းမမီနိုင်သလို ခံစားရတယ်။ ဘယ်အချိန်ကြွေကျသွားမလဲလို့ စိုးရိမ်ရတာလည်း ရင်ဘတ်ကြီးပေါက်ကွဲတော့မလို တထိတ်ထိတ်နဲ့။ ဘူးလေးထဲထည့်သိမ်းထားချင်တာ။"
"ငါက စက္ကူကြယ်မဟုတ်ဘူး မြေကမ္ဘာ။ ငါ့ကို စိတ်မွန်းကြပ်ရအောင် မလုပ်ပါနဲ့။"
သခင့်စကားကြောင့် ကမ္ဘာ့ရင်ထဲတင်းကြပ်လာပြီး မျက်ရည်ပါဝဲလာနေပြီ။
"ကိုယ်က သခင့်အတွက် အဲဒီ့လိုအရှုပ်ထုပ်လား။"
"လှောင်အိမ်တစ်ခုလို မခံစားချင်ဘူး။"
"မဖြစ်စေရပါဘူး။"
အရည်ကြည်လဲ့နေတဲ့ ကမ္ဘာ့အကြည့်ကို သခင်ရှောင်ဖယ်ပစ်လိုက်တော့
"ကိုယ့်ကိုကြည့် သခင်။"
"ဘာလဲ။"
"ဒီည ကိုယ့်ကိုယူပါ။ ကိုယ်က သခင့်အပိုင်ဆိုတာကို သက်သေပြပါ။ သခင် ကိုယ့်ကိုလိုအပ်နေသေးတယ်ဆိုတာ သေချာချင်လို့။"
"ငါ စိတ်မပါဘူး။"
အခုထိမသိမ်းရသေးတဲ့ ဆေးခြင်းတောင်းကိုလှမ်းယူပြီး သခင်ထရပ်လိုက်တော့
"ကိုယ်နဲ့အတူနေချင်စိတ်တောင် မရှိတော့ဘူးလား။"
သခင်ပြန်မဖြေဘဲ သိမ်းစရာရှိတာကိုသိမ်းနေတယ်။
"ကားလျှောက်စီးတဲ့ညက နောက်ဆုံးပဲ။ နောက်ပိုင်းရက်တွေ သခင် ကိုယ့်ကို ထိတောင်မထိဘူး။ ကိုယ်နမ်းရင်တောင် ရှောင်သွားတယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ သခင်။"
"ဟာ၊ ငါ အလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့ အာရုံများနေတယ်လေ။ ပြီးတော့ မင်းပဲ တစ်ခုပြီးတစ်ခုဖြစ်နေတာ။"
ဒေါသထွက်လာပြန်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာမျက်နှာပျက်လာတာကို ဘယ်လိုမှထိန်းမရပါ။
"ကိုယ်မှားပါတယ် သခင်။"
"မှားတယ်ပြောနေလို့လည်း ဘာထူးသွားမှာလဲ။ မှားပါတယ်လို့ဝန်ခံမယ်။ တောင်းပန်မယ်။ ပြီးရင်လည်း မင်းစိတ်ကြိုက်လျှောက်လုပ်နေတာပဲ။"
ဒေါသထွက်ပြီ၊ စိတ်တိုပြီဆိုရင် အမြဲတမ်းကြမ်းတမ်းတတ်တဲ့သခင်က အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ အေးတိအေးစက်စကားတွေနဲ့ပဲ တုံ့ပြန်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာ့ရဲ့ဝမ်းနည်းရခြင်းတွေက ထုထည်ကြီးလာပြီး နှလုံးသားကို အင်အားကြီးကြီးနဲ့ဖိနှိပ်ထားသလိုပါပဲ။
အဲဒါက ဥပေက္ခာဆိုတာမျိုးလား။
"စိတ်ကုန်နေပြီလို့တော့ မပြောပါနဲ့။ ကိုယ် သခင့်ကို တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုတိုးပြီးချစ်နေရလို့ ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာ သွေးတွေအစား အချစ်တွေပြည့်နေမှာပဲ။ အထိခိုက်မခံနိုင်ဘူး။"
ပြန်လှည့်ကြည့်လာတဲ့သခင်က မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကိုမြင်လိုက်ရတော့ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူအလျှော့မပေးချင်ဘူး။ ထင်ရာစိုင်းတတ်တဲ့ ကမ္ဘာက သူ့ဒေါသတွေကိုမမှုပေမဲ့ ဥပေက္ခာပြုမှာကို သေအောင်ကြောက်တယ်ဆိုတာ သခင်သိပါတယ်။
ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ဒဏ်ရာရတာ သူ့ကြောင့်မို့ သခင်စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာကို ကမ္ဘာဆိုတဲ့လူသားက ချုပ်ရိုးပြုတ်အောင်တမင်လုပ်လိုက်တော့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ဖက်နဲ့မို့ တော်တော်လေးစိတ်ရှုပ်ခဲ့ရတာပါ။ ဒါကိုမှ မတည့်တာတွေကိုတမင်စားပြီး သခင့်အလုပ်ကို နှောင့်ယှက်လိုက်တော့ ဒေါသတွေက ယမ်းပုံပေါ်မီးတောက်ကျသလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မပေါက်ကွဲရတဲ့အပြင် ကမ္ဘာ့မိဘတွေရှေ့မှာ အဆင်ပြေအောင်နေခဲ့ရတယ်။
ကမ္ဘာ့အမေရဲ့ သူဂရုမစိုက်လို့ဖြစ်ရတာဆိုပြီး သွယ်ဝိုက်အပြစ်တင်တာကို မချေပနိုင်ဘဲ သူ့သားအတွက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး ပြုစုမပေးနိုင်တာကိုလည်း အခုထိကျေနပ်ပုံမရတာကို ထပ်တွေ့လိုက်ရတယ်။ သာမန်အတိုင်းကြည့်ရင် ဘာမှပြဿနာမရှိဘူးလို့ထင်ရတဲ့ သားမက်နဲ့ယောက္ခမဆက်ဆံရေးက စကားလုံးသုံးနှုန်းခြင်းတွေမှာ အဖုအထစ်တွေရှိနေခဲ့တာ စစ်အေးတိုက်ပွဲလိုပဲ။ မိခင်ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်အောက်ကနေ လွန်ထွက်မလာတဲ့စကားလုံးတွေကြောင့် ယဉ်ကျေးမှုအကာအရံထဲကနေပဲ တုံ့ပြန်နေရတဲ့ကြားက ကမ္ဘာ့ရဲ့အချိုးမပြေခြင်းတွေကို မြင်ရတဲ့အခါ ကျည်ထိုးပြီးသားသေနတ်တစ်လက်လို လုံခြုံရေးခလုတ်ဖြုတ်လိုက်ရင် ပစ်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
အိမ်ထောင်ပြုတယ်ဆိုတာ အောင်မှတ်ရရင်အဆင်ပြေတဲ့ စာမေးပွဲလိုမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဂုဏ်ထူးမှတ်မရရင် လူရာမဝင်တဲ့ အနေအထားမျိုးဖြစ်နေတဲ့ ဒီလိုအရည်အချင်းစစ်ပွဲကို ထောင်တစ်ခုနဲ့တင်စားပြတာ မလွန်ပါဘူး။ အချစ်ဆိုတာ အိမ်ထောင်ရေးမှာ မပါမဖြစ်တဲ့ပါဝင်ပစ္စည်းတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် သူ့ရဲ့ပါဝင်မှုရာခိုင်နှုန်းက သိပ်မများလှပါဘူး။ တခြားလိုအပ်တဲ့အရာတွေကိုပါ အချိုးကျထည့်သွင်းအသုံးပြုနိုင်ဖို့ အရေးကြီးတယ်မဟုတ်ပါလား။
"အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ပြီးပြည့်စုံဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး မြေကမ္ဘာ။"
■■■
"ဖုန်းနဲ့ tablet မှာ wifi ရော၊ sound ရော ဘာလို့ပိတ်နေတာလဲ။"
"ဗျာ"
"မင်း သေချာကြားလိုက်ပါတယ်။"
"သခင် နားလို့ရအောင်လေ။"
"ဘယ်တုန်းက အဲဒီ့လောက်အထိ ဂရုစိုက်တတ်သွားတာလဲ။"
"ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထက်တောင် သခင့်ကိုပိုပြီးဂရုစိုက်တာပဲကို။"
"ရွဲ့နေတာလား ကမ္ဘာ။"
ကိုင်လာတဲ့ laptop ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သခင်ကပြောတော့ ကမ္ဘာက ခေါင်းခါပြတယ်။
"ကိုယ်က ဘာလို့ရွဲ့ရမှာလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ပိုင်းတွေက သခင်စိတ်ပင်ပန်းနေတာ အခုနားရအောင်လို့လေ။"
"တော်စမ်းပါ။ မင်း ဘာကြောင့်လုပ်သလဲဆိုတာ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး သိနေတာပဲ။ ဘာကိစ္စဝန်မခံတာလဲ၊"
"ကိုယ်က ငြင်းနေလို့လား သခင်ရယ်။ သခင် အေးအေးဆေးဆေးနားလို့ရအောင် ညနက်သန်းခေါင် ဖုန်းဝင်တာမျိုးတွေမကြားရအောင် ပိတ်ပေးထားတာလေ။"
"ညနက်မှဖုန်းပြောတာက အလေလိုက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ငါ အလုပ်ကိစ္စပြောနေတာလေ။"
"အလုပ်ချိန်ပြင်ပ နားရမယ့်အချိန်လေးကို နားစေချင်တာပါ။"
"အေး၊ ဘန်ကောက်နဲ့ ဒီနဲ့ အချိန်ဘယ်လောက်ကွာသလဲလို့ မင်းသိပါတယ်။ အခုကိစ္စတွေကလည်း မင်းကြောင့်ဖြစ်နေတာလေ။ မင်းကြောင့် ငါလိုက်မသွားနိုင်လို့ ဒီဘက်ကနေ ရှင်းပေးနေတာ။"
"ရုံးဆင်းချိန်နောက်ကျနေတာနဲ့တင် တော်ရောပေါ့။"
"နောက်ကျတာ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာနော် မြေကမ္ဘာ။ တစ်နေ့ကနဲ့ ဒီနေ့ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာ။"
"အဲဒီ့နှစ်ရက်လုံးမှာ သွားတဲ့လေးယောက်ထဲ ဘရဏီတစ်ယောက်ပဲ ဖုန်းဆက်ဖို့အားတာလား။"
"အဟက်၊ လိုရင်းက အခုမှရောက်တာလား။"
"သခင်ကပဲ အစဖော်နေတာလေ။"
"မင်းကလည်း မေးစရာဖြစ်နေတာလေ။ ဏီဏီနဲ့ငါက လူမျိုးလည်းတူ၊ သူငယ်ချင်းတွေလည်းဖြစ်နေလို့ ကျန်တဲ့လူတွေနဲ့ထက် သူနဲ့ပိုပြောဖြစ်တာ။ ဒါလည်း ပြဿနာပဲလား။"
"တော်ပြီ သခင်ရာ။ အခု ပြောပြီးကြပြီမဟုတ်လား။"
Laptop ဆီကြည့်ရင်း ကမ္ဘာကပြောလိုက်တော့ သခင်ကလည်း
"အေး၊ ဌာနမှူးက ခပ်စောစောကတည်းက ဖုန်းခေါ်နေတာ။ ဖုန်းက vibrate တောင်မဟုတ်ဘူး၊ mute ဖြစ်နေလို့ ငါလုံးဝမသိလိုက်ဘူး။ နောက်တစ်ခါ ငါ့ဖုန်းကိုထိရင် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်။"
Pennsylvania နဲ့ Bangkok ရဲ့ အချိန်ကွာခြားချက်က နေ့တစ်ဝက်နီးပါးဖြစ်နေတာမို့ တစ်ဖက်ကတင်တဲ့ report ကို ရုံးကနေစစ်ပြီးလို့ သခင်တို့ဆီအလုပ်တွေရောက်လာတော့ ရုံးချိန်တစ်ဝက်ကျိုးနေခဲ့ပြီ။ ဆက်လုပ်ပြီး reply ပြန်ဖို့အတွက်က သူတို့ဘက်မှာ မနက်စောစောအိပ်ရာထချိန်နဲ့ တိုက်ထားရတာကြောင့် သခင်တို့တွေ ရုံးဆင်းချိန်ကို တော်တော်လွန်သွားခဲ့လည်း အလုပ်မပြတ်သေးပါ။ အလုပ်တွေပြီးလို့ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတဲ့အခါ အတော်လေးမိုးချုပ်နေခဲ့ပြီ။ ပင်ပန်းနေပြီမို့ အိမ်ပြန်ပြီးနားဖို့ကိုသာ စိတ်စောနေမိတယ်။ အိမ်ရောက်လည်း အနားမရမှာကို မသိခဲ့တာတော့ သခင်ကံဆိုးနေခဲ့တာပါ။
ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က အိမ်ပြန်နောက်ကျမှာမို့ ယောက္ခမအိမ်မပြန်ဖြစ်တဲ့ညကပဲ မြေကမ္ဘာပါ အိမ်ပြန်လိုက်လာခဲ့ပြီး ဒီနေ့လည်း သူလာမကြိုရလို့ အိမ်မှာထိုင်ပြီး သခင့်ကိုမျှော်နေတာလို့ စာတွေပို့ထားတာ တစ်စောင်ပြီးတစ်စောင်။ ပြန်ရောက်ကတည်းက ပွစိပွစိလုပ်နေပြီး သခင်ရေချိုးနေတုန်းကို ဖုန်းတွေကို အသံပိတ်ပစ်လိုက်ပုံပါပဲ။
အခုဆိုရင်ဖြင့် စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ဖိုင်နဲ့တွဲလိုက်ပြီး သိမ်းစရာရှိတာသိမ်းနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။ အားလုံးပြီးသွားလို့ သခင် အိပ်ခန်းအပြင်ပြန်ထွက်ဖို့ပြင်တော့ ကမ္ဘာကလှမ်းဆွဲထားပြီး
"ဘယ်ကိုပြန်ထွက်မှာလဲ။ မမြင်ချင်ရင် ကိုယ်အပြင်ထွက်အိပ်ပေးမယ်။ သခင်နားတော့။"
"အလုပ်ရှိသေးတယ်။"
လွှတ်ပေးဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေကိုကြည့်နေလို့ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ အချိန်ကိုက်ပဲ ဖုန်းကထမြည်ပါတယ်။ ဖုန်းကိုကိုင်ပြီးအပြင်ထွက်သွားသူကို ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ထိုင်ကြည့်နေရုံသာ။
ငါးမိနစ်လောက်ကို ငါးနှစ်လောက်ကြာအောင် ခံစားရပြီးနောက်မှာတော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် အပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။ သခင်က ဖုန်းပြောပြီးလို့ ဖုန်းထဲကနေ ဘာတွေကြည့်နေတယ်မသိ၊ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လို့။
သခင့်ဘေးမှာ မရမကဝင်ခွေပြီး သခင့်ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးဖို့ကြိုးစားတော့ တွန်းထုတ်လာပြီး
"ဖယ်ပေးစမ်းပါကွာ။"
အတင်းပြန်ဆွဲထားပြီး မရမကခေါင်းအုံးကာ
"ဏီဏီပဲလား။"
"အင်း"
"ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပါ၊ မကြိုက်ဘူး။ စိတ်ထဲက သဘောကျမနေဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုယ်ကျင့်တရားကိုမှ ထိခိုက်ပြောချင်တာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်းနေရင်းကို သဘောမကျတာ။"
"တော်ပါတော့ကွာ။ မင်းကို သဘောကျနေတဲ့လူတွေကို မင်းလိုသာ ငါလိုက်သဝန်တိုရရင် ရင်ပူရလွန်းလို့ မီးတောက်သွားမှာပေါ့။"
"ဟာ၊ ကိုယ်ကငြိမ်တယ်လေ။"
သခင့်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ပြီး ပျာပျာသလဲပြောလေတော့ သခင်က
"ငါက မငြိမ်တာလား။ ပြောတတ်တယ်နော် မင်းပါးစပ်က။"
"သခင့်ကို မငြိမ်ဘူးလို့လည်း မပြောပါဘူး။ တစ်ဖက်လူကိုလည်း မပြောလိုဘူး။ ကိုယ်လည်း တခြားလူမရှိဘူး။ ကိုယ့်ကိုသဘောကျတဲ့လူလည်း မရှိဘူး။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ ငါသိထားတာဖြင့် မကြာသေးတာကို။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါသိချင်တာ တစ်ခုတည်းပဲ။ မင်းတို့သုံးယောက် ပတ်ချာလည်ပြီးနေနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲလို့ပါ။"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ။"
"မင်းရယ်၊ Koa ရယ်၊ နေ့သစ်ရယ်။"
"ကိုယ်တို့က ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။"
"အေး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပဲ ထားပါတော့လေ။ နေ့သစ်ကိုပဲသနားတယ်။ ဟိုတစ်ကောင်က ဂျစ်ကန်ကန်ရယ်။ ဆရာတပည့်တွေ တစ်ပုံစံတည်းပဲ။"
"ဘာမှလည်းမလုပ်ရပဲနဲ့။"
"ငါသာ မင်းတစ်ဝက်လောက်ရစ်တတ်ရင် Koa အချိုးတွေနဲ့ဆို ငါတို့ ရန်တစ်ပွဲထပ်တိုးပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ဘာသာ ဘယ်သူ့ကိုစိတ်ဝင်စားနေနေ ငါ့အပူလို့ကိုမတွေးမိဘူး။"
"သခင်"
"ဖယ်ပေးစမ်းကွာ။"
ကမ္ဘာကဖယ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ သခင့်ကို ပခုံးကနေဆွဲကိုင်လို့ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်စေတယ်။ ဘာမှမပြောဘဲကြည့်နေတဲ့သခင့်ကို အသည်းယားသလိုပြန်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်ယူနမ်းတော့ မတုံ့ပြန်ဘဲငြိမ်နေတဲ့သခင့်ကြောင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာလို့ ရင်ခွင်ထဲဆွဲယူဖက်ပစ်လိုက်ပေမဲ့
"တော်သင့်ပြီ။"
သခင်ရုန်းထွက်သွားလေတော့
"ကိုယ့်ကိုပစ်ထားတာ ကြာပြီ။"
သခင်ကပြန်မဖြေပါ။
"သခင်"
"ငါ့ကို လွှတ်ထားပေးစမ်းကွာ။"
"တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်တည်းရှိတာကိုလေ။ တစ်ယောက်စီ သီးသန့်နေရမှာလား။"
"မင်းအမေအိမ်ကနေ အတင်းလိုက်လာတာလည်း မင်းပဲလေ။ ငါ အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်။ မရစ်စမ်းပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ သခင့်စိတ်တိုင်းကျသာ လွှတ်ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။
■■■
"ကမ္ဘာ၊ ဖုန်းလာနေတယ်လေ။"
သခင်လှမ်းအော်တော့မှ နောက်ဖေးကနေထွက်လာပြီး ဖုန်းလာကိုင်တဲ့ကမ္ဘာ ဧည့်ခန်းဘေးက ဝရန်တာအနိမ့်လေးဘက်ထွက်ပြီး ဖုန်းပြောနေတာဖြစ်ပေမဲ့ အသံကိုတော့ ဧည့်ခန်းထဲကနေ တစ်စွန်းတစ်စကြားနေရတယ်။ ဘာတွေဒေါသဖြစ်နေတယ်မသိပါ။ ရုတ်တရက်ထမြည်ပြန်တဲ့ သခင့်ဖုန်းကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ နေ့သစ်။
"ပြော၊ နေ့သစ်။"
"Earth ဖုန်းမကိုင်လို့။ ခေါ်နေတာကြာပြီ၊ အခုလည်း ခေါ်မရဘူး။"
"အခုက ဖုန်းပြောနေတယ်ကွ။"
"အဲဒါဆို ခဏနေရင် ကျွန်တော်ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်။ အစ်ကို့ဆီပဲခေါ်လို့ရမလား။ သူ့ဖုန်းကိုခေါ်ရင် ကိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကိုစိတ်ဆိုးနေတယ်။ အလုပ်ကိစ္စ သူစိတ်တိုင်းမကျလို့၊ Koa ကိုလည်း လက်ပါပါထားလို့ မနည်းဆွဲထားရတာ။ အစ်ကိုနဲ့အဆင်မပြေလို့လား။ သူက ပတ်ရမ်းနေသလိုပဲ။"
"အခုလည်း ဆဲဆိုနေသံကြားတယ်။ အလုပ်က အဆင်မပြေဘူးလား။"
"ပြေသွားပါပြီ။ သူကိုက စိတ်တိုင်းမကျနေတာ။ မြင်မြင်ရာ အကောင်းမထင်ဘူး။ သူ့ကိုထိန်းပါဦး အစ်ကိုရာဇရယ်။ အဲဒါလှမ်းတိုင်တာ။ နောက်မှပြန်ခေါ်မယ်နော်။"
"အေးပါ။"
နားထောင်လက်စသီချင်းကို ပြန်ဖွင့်ပြီး ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ပြန်ကောက်ကိုင်လို့ ဆိုဖာပေါ်ပြန်လှဲဖတ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကမ္ဘာပြန်ဝင်လာပြီး
"သခင့်အလုပ်တွေက ရှင်းသွားပြီပေါ့။"
"အင်း"
"ဘန်ကောက်သွားတဲ့လူတွေ ပြန်လာကြတော့မှာလား။"
"မနက်ဖြန်ညတဲ့။"
"ဪ"
စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ဆေးလိပ်ဘူးကို ကမ္ဘာကောက်ယူပြီး ခပ်တိုးတိုးဖွင့်ထားတဲ့သီချင်းကို နားစွင့်နေတယ်။ စားပွဲပေါ်က ကုဗတုံးပုံစံ bluetooth speaker လေးကို မျက်စပစ်ရင်း ကမ္ဘာပြောတာက
"အဲဒီ့သီချင်းကို ကျော်လိုက်ပါလား။"
"ငါကြိုက်တယ်။"
"ပြီးတာပဲ။"
ဧည့်ခန်းထဲ ဆေးလိပ်ထိုင်သောက်နေတာကို အပေါက်တွေဖွင့်ထားတာမို့ သခင်ဘာမှမပြောသေးတာ။ ဒါပေမဲ့လည်း စာဖတ်နေတဲ့ သခင့်မျက်နှာနားမှာ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေက ပိုများလာသလိုခံစားရလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာက ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့ဘာသာထိုင်သောက်နေဆဲ။
သခင်စာအုပ်ပြန်ဖတ်ရင်း သတိထားနေလိုက်တယ်။ ခုနက စာအုပ်ထဲစိတ်ရောက်နေလို့ သတိမထားမိတာ။ သခင်သတိထားနေတော့လည်း အငွေ့တွေက ရောက်မလာတော့ပြန်ဘူး။ ကမ္ဘာ နောက်တစ်လိပ်မီးညှိတာကို သခင်သိလိုက်ပြီး စာအုပ်ထဲပြန်မျောသွားပြန်တယ်။
"ဟင်း"
အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်မိတဲ့အထိ အငွေ့တွေလှိုင်လာလို့ ကြည့်မိတော့ ကမ္ဘာ့လက်ချက်။
"ဘာလုပ်တာလဲ။"
"ရန်စတာလေ။ အခုမှသိတာလား။"
သခင် မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီးမှ စာအုပ်ကိုပဲပြန်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး သခင့်နားရောက်လာတော့မှ သခင့်ဖုန်းကထမြည်လို့ သခင်ကထထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်သလို ကမ္ဘာကလည်း သခင့်နားမှာမတ်တပ်ရပ်လျက်သား။
"အင်း၊ နေ့သစ်"
"................"
"အနားမှာပဲရှိတယ်။ ပေးလိုက်မယ်။"
သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုမော့မကြည့်ဘဲ ဖုန်းလှမ်းပေးကာ
"နေ့သစ်က မင်းဖုန်းကို ခေါ်မရလို့တဲ့။"
"အားနေတာပဲ ဖုန်းက။ ပြန်ခေါ်ခိုင်းလိုက်။"
"ငါ မင်းတပည့်လား။ မင်းဘာသာပြော၊ မပြောလည်းနေ။"
သခင်ကလည်းမော့မကြည့်သလို ကမ္ဘာကလည်းလှမ်းမယူတဲ့နောက် ဖုန်းလေးကျသွားပြီး သခင်က လက်ပြန်ရုတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့ဆီဖုန်းဝင်လာတယ်။ နေ့သစ်က ကမ္ဘာပြောတာကို ကြားလိုက်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ဖုန်းခေါ်ခိုင်းတုန်းကခေါ်ခိုင်းပြီး အခုတော့လည်း မီးလင်းနေတဲ့ဖုန်းလေး တုန်ခါနေတာကို ရပ်ကြည့်နေပြန်ပြီ။ ဒုတိယတစ်ခါဖုန်းဝင်တော့မှ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး
"မင်းက ဘာကိစ္စ သခင့်ကိုဖုန်းခေါ်တာလဲ။"
"Earth ကိုခေါ်မရလို့ အစ်ကိုရာဇကို မေးကြည့်တာပါ။"
"သောက်ပိုတွေ ပြောလိုက်သေးလား။"
"မပြောပါဘူးဗျာ။ နေ့လယ်ကကိစ္စကိုလေ၊ ခုနကပဲ ကျွန်တော်တို့ အကုန်ပြန်လုပ်ပြီးပြီ။ မနက်ဖြန်ကျရင် Earth ဆီကို သူတို့အကြောင်းကြားပါလိမ့်မယ်၊"
"အေး"
"Koa ဖုန်းဆက်ပြောတာလား။"
"အဲဒီ့ကောင်ကို မင်းထိန်းရင်ထိန်း၊ မဟုတ်ရင် တစ်စစီလုပ်ပစ်မိတော့မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။"
'စေတနာနဲ့လည်း လုပ်ပေးရသေးတယ်။'
နေ့သစ်ရဲ့ပွစိပွစိအသံကိုတော့ ကမ္ဘာမကြားလိုက်ပါ။ ကြားရင်လည်း bonus အနေနဲ့ နေ့သစ်ပါ အမှုန့်ဖြစ်နိုင်ချေရှိနေပါတယ်။
ကမ္ဘာ ဖုန်းကိုပြန်ပစ်ချပြီးတဲ့အထိ သခင့်အနားကနေမရွေ့သေး။
"အားတဲ့တစ်ရက်မှ အဲဒီ့စာအုပ်တွေကို မီးပုံရှို့ပစ်ဦးမယ်။"
သခင်ဘာမှပြန်ပြောမနေဘဲ ခုနကဖုန်းပြောနေလို့ ပိတ်ပေးထားတဲ့သီချင်းကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး စာဆက်ဖတ်နေပါပြီ။ ကမ္ဘာကတော့ ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ထွက်သွားလေရဲ့။
စာအုပ်နဲ့တစ်ဂြိုဟ်တည်နေတဲ့သခင်က အချိန်ကုန်သွားတာမသိပေမဲ့ ကမ္ဘာကတော့ နာရီတကြည့်ကြည့်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်ပါပဲ။ နာရီဝက်ဆိုတဲ့အချိန်ကို သည်းခံပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ စိတ်ရှည်ဖို့အတွေးတွေ မြေကမ္ဘာနဲ့ဝေးသွားခဲ့ပြီ။ ဧည့်ခန်းဆီပြန်ထွက်လာပြီး
"ဦးရာဇသခင်၊ ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီ့လိုနေနေမှာလဲ။"
■■■ Part (19) ဆက်ရန် ■■■
သံုးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားေတာ့ ကမ႓ာမေနႏိုင္ေတာ့။ မ်က္စိျပန္ဖြင့္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနဆဲသခင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။
"ဘာေျပာမွာလဲ သခင္။"
"အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေျပာၿပီးသား အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ့စကားေတြပဲ။"
"...................."
"ေနာင္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခရီးထြက္စရာရွိလာရင္ ငါက အျမဲတမ္းျငင္းပစ္ရေတာ့မွာလား။"
"ကိုယ္ပါ ..."
"ဟန္းနီးမြန္းမဟုတ္ဘူး ေျမကမ႓ာ။ ကိုယ္ပါလိုက္မယ္လို႔ မေျပာနဲ႔။"
"................"
"ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီ့ကိစၥထားလိုက္ဦး။ ငါက ဘယ္မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံမလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပါဘူး။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုေပမဲ့ မင္းလုပ္ပံုက အဲဒီ့အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေနတာ မင္းကိုယ္မင္းမသိဘူးလား။"
ကမ႓ာက ခပ္တိုးတိုးျငင္းလိုက္ေပမဲ့ သခင့္အသံက ေဒါသေတြပါေနတာ သိသာလြန္းေနတယ္။
"ငါတို႔မယူခင္ကတည္းက ဒီကိစၥေတြေဆြးေႏြးၿပီးလို႔ အဆင္ေျပေနၿပီးသား မဟုတ္ဘူးလား။"
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"အဲဒါကို ဘာလို႔ အခုလိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ယူတာျဖင့္တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးတာကို အဲဒီ့လိုေတြနဲ႔ျပႆနာျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ၾကာလာေတာ့ ငါၿငီးေငြ႕လာၿပီ။"
ကမ႓ာ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ ပ်ာယာခတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး
"ဘာကိုလဲ။ ဘာကိုၿငီးေငြ႕တာလဲ။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငီးေငြ႕တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ။"
"ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။"
ဒီေတာ့မွ ကမ႓ာသက္ျပင္းခ်ၿပီး
"ကိုယ္က ပိုဆိုးတာေပါ့။ သခင္စိတ္မၾကည္ရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အရမ္းခံစားရခက္တယ္။ ျဖစ္ခဲ့သမၽွေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"မင္းရဲ႕ေတာင္းပန္စကားက ၾကယ္ေတြလိုပဲ။ လိုက္ေရရင္းနဲ႔သာ ေသသြားမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။"
"သခင္ကလည္း ၾကယ္ေလးလိုပဲ။ အခ်ိန္တိုင္းျမင္ခ်င္ေနေပမဲ့ မျမင္ရဘူး။ ျမင္ေနရရင္ေတာင္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္သလို ခံစားရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေႂကြက်သြားမလဲလို႔ စိုးရိမ္ရတာလည္း ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ကြဲေတာ့မလို တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ ဘူးေလးထဲထည့္သိမ္းထားခ်င္တာ။"
"ငါက စကၠဴၾကယ္မဟုတ္ဘူး ေျမကမ႓ာ။ ငါ့ကို စိတ္မြန္းၾကပ္ရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။"
သခင့္စကားေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ရင္ထဲတင္းၾကပ္လာၿပီး မ်က္ရည္ပါဝဲလာေနၿပီ။
"ကိုယ္က သခင့္အတြက္ အဲဒီ့လိုအ႐ႈပ္ထုပ္လား။"
"ေလွာင္အိမ္တစ္ခုလို မခံစားခ်င္ဘူး။"
"မျဖစ္ေစရပါဘူး။"
အရည္ၾကည္လဲ့ေနတဲ့ ကမ႓ာ့အၾကည့္ကို သခင္ေရွာင္ဖယ္ပစ္လိုက္ေတာ့
"ကိုယ့္ကိုၾကည့္ သခင္။"
"ဘာလဲ။"
"ဒီည ကိုယ့္ကိုယူပါ။ ကိုယ္က သခင့္အပိုင္ဆိုတာကို သက္ေသျပပါ။ သခင္ ကိုယ့္ကိုလိုအပ္ေနေသးတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာခ်င္လို႔။"
"ငါ စိတ္မပါဘူး။"
အခုထိမသိမ္းရေသးတဲ့ ေဆးျခင္းေတာင္းကိုလွမ္းယူၿပီး သခင္ထရပ္လိုက္ေတာ့
"ကိုယ္နဲ႔အတူေနခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလား။"
သခင္ျပန္မေျဖဘဲ သိမ္းစရာရွိတာကိုသိမ္းေနတယ္။
"ကားေလၽွာက္စီးတဲ့ညက ေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြ သခင္ ကိုယ့္ကို ထိေတာင္မထိဘူး။ ကိုယ္နမ္းရင္ေတာင္ ေရွာင္သြားတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ သခင္။"
"ဟာ၊ ငါ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ အာ႐ံုမ်ားေနတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းပဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္ေနတာ။"
ေဒါသထြက္လာျပန္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ႏွာပ်က္လာတာကို ဘယ္လိုမွထိန္းမရပါ။
"ကိုယ္မွားပါတယ္ သခင္။"
"မွားတယ္ေျပာေနလို႔လည္း ဘာထူးသြားမွာလဲ။ မွားပါတယ္လို႔ဝန္ခံမယ္။ ေတာင္းပန္မယ္။ ၿပီးရင္လည္း မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေလၽွာက္လုပ္ေနတာပဲ။"
ေဒါသထြက္ၿပီ၊ စိတ္တိုၿပီဆိုရင္ အျမဲတမ္းၾကမ္းတမ္းတတ္တဲ့သခင္က အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေအးတိေအးစက္စကားေတြနဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာ့ရဲ႕ဝမ္းနည္းရျခင္းေတြက ထုထည္ႀကီးလာၿပီး ႏွလံုးသားကို အင္အားႀကီးႀကီးနဲ႔ဖိႏွိပ္ထားသလိုပါပဲ။
အဲဒါက ဥေပကၡာဆိုတာမ်ိဳးလား။
"စိတ္ကုန္ေနၿပီလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ္ သခင့္ကို တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုတိုးၿပီးခ်စ္ေနရလို႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသြးေတြအစား အခ်စ္ေတြျပည့္ေနမွာပဲ။ အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။"
ျပန္လွည့္ၾကည့္လာတဲ့သခင္က မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့ကမ႓ာ့ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူအေလၽွာ့မေပးခ်င္ဘူး။ ထင္ရာစိုင္းတတ္တဲ့ ကမ႓ာက သူ႔ေဒါသေတြကိုမမႈေပမဲ့ ဥေပကၡာျပဳမွာကို ေသေအာင္ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ သခင္သိပါတယ္။
ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရတာ သူ႔ေၾကာင့္မို႔ သခင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကို ကမ႓ာဆိုတဲ့လူသားက ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ေအာင္တမင္လုပ္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္႐ႈပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါကိုမွ မတည့္တာေတြကိုတမင္စားၿပီး သခင့္အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္လိုက္ေတာ့ ေဒါသေတြက ယမ္းပံုေပၚမီးေတာက္က်သလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေပါက္ကြဲရတဲ့အျပင္ ကမ႓ာ့မိဘေတြေရွ႕မွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနခဲ့ရတယ္။
ကမ႓ာ့အေမရဲ႕ သူဂ႐ုမစိုက္လို႔ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး သြယ္ဝိုက္အျပစ္တင္တာကို မေခ်ပႏိုင္ဘဲ သူ႔သားအတြက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ျပဳစုမေပးႏိုင္တာကိုလည္း အခုထိေက်နပ္ပံုမရတာကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သာမန္အတိုင္းၾကည့္ရင္ ဘာမွျပႆနာမရွိဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ သားမက္နဲ႔ေယာကၡမဆက္ဆံေရးက စကားလံုးသံုးႏႈန္းျခင္းေတြမွာ အဖုအထစ္ေတြရွိေနခဲ့တာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲလိုပဲ။ မိခင္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန လြန္ထြက္မလာတဲ့စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈအကာအရံထဲကေနပဲ တံု႔ျပန္ေနရတဲ့ၾကားက ကမ႓ာ့ရဲ႕အခ်ိဳးမေျပျခင္းေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ က်ည္ထိုးၿပီးသားေသနတ္တစ္လက္လို လံုျခံဳေရးခလုတ္ျဖဳတ္လိုက္ရင္ ပစ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေအာင္မွတ္ရရင္အဆင္ေျပတဲ့ စာေမးပြဲလိုမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဂုဏ္ထူးမွတ္မရရင္ လူရာမဝင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလိုအရည္အခ်င္းစစ္ပြဲကို ေထာင္တစ္ခုနဲ႔တင္စားျပတာ မလြန္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ မပါမျဖစ္တဲ့ပါဝင္ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ရဲ႕ပါဝင္မႈရာခိုင္ႏႈန္းက သိပ္မမ်ားလွပါဘူး။ တျခားလိုအပ္တဲ့အရာေတြကိုပါ အခ်ိဳးက်ထည့္သြင္းအသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္ပါလား။
"အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေျမကမ႓ာ။"
■■■
"ဖုန္းနဲ႔ tablet မွာ wifi ေရာ၊ sound ေရာ ဘာလို႔ပိတ္ေနတာလဲ။"
"ဗ်ာ"
"မင္း ေသခ်ာၾကားလိုက္ပါတယ္။"
"သခင္ နားလို႔ရေအာင္ေလ။"
"ဘယ္တုန္းက အဲဒီ့ေလာက္အထိ ဂ႐ုစိုက္တတ္သြားတာလဲ။"
"ကိုယ့္ကိုိုကိုယ္ထက္ေတာင္ သခင့္ကိုပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္တာပဲကို။"
"ရြဲ႕ေနတာလား ကမ႓ာ။"
ကိုင္လာတဲ့ laptop ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး သခင္ကေျပာေတာ့ ကမ႓ာက ေခါင္းခါျပတယ္။
"ကိုယ္က ဘာလို႔ရြဲ႕ရမွာလဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းေတြက သခင္စိတ္ပင္ပန္းေနတာ အခုနားရေအာင္လို႔ေလ။"
"ေတာ္စမ္းပါ။ မင္း ဘာေၾကာင့္လုပ္သလဲဆိုတာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သိေနတာပဲ။ ဘာကိစၥဝန္မခံတာလဲ၊"
"ကိုယ္က ျငင္းေနလို႔လား သခင္ရယ္။ သခင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားလို႔ရေအာင္ ညနက္သန္းေခါင္ ဖုန္းဝင္တာမ်ိဳးေတြမၾကားရေအာင္ ပိတ္ေပးထားတာေလ။"
"ညနက္မွဖုန္းေျပာတာက အေလလိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ အလုပ္ကိစၥေျပာေနတာေလ။"
"အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပ နားရမယ့္အခ်ိန္ေလးကို နားေစခ်င္တာပါ။"
"ေအး၊ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဒီနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကြာသလဲလို႔ မင္းသိပါတယ္။ အခုကိစၥေတြကလည္း မင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာေလ။ မင္းေၾကာင့္ ငါလိုက္မသြားႏိုင္လို႔ ဒီဘက္ကေန ရွင္းေပးေနတာ။"
"႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေနာက္က်ေနတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေရာေပါ့။"
"ေနာက္က်တာ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာေနာ္ ေျမကမ႓ာ။ တစ္ေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာ။"
"အဲဒီ့ႏွစ္ရက္လံုးမွာ သြားတဲ့ေလးေယာက္ထဲ ဘရဏီတစ္ေယာက္ပဲ ဖုန္းဆက္ဖို႔အားတာလား။"
"အဟက္၊ လိုရင္းက အခုမွေရာက္တာလား။"
"သခင္ကပဲ အစေဖာ္ေနတာေလ။"
"မင္းကလည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတာေလ။ ဏီဏီနဲ႔ငါက လူမ်ိဳးလည္းတူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းျဖစ္ေနလို႔ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ထက္ သူနဲ႔ပိုေျပာျဖစ္တာ။ ဒါလည္း ျပႆနာပဲလား။"
"ေတာ္ၿပီ သခင္ရာ။ အခု ေျပာၿပီးၾကၿပီမဟုတ္လား။"
Laptop ဆီၾကည့္ရင္း ကမ႓ာကေျပာလိုက္ေတာ့ သခင္ကလည္း
"ေအး၊ ဌာနမႉးက ခပ္ေစာေစာကတည္းက ဖုန္းေခၚေနတာ။ ဖုန္းက vibrate ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ mute ျဖစ္ေနလို႔ ငါလံုးဝမသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ဖုန္းကိုထိရင္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႕မယ္။"
Pennsylvania နဲ႔ Bangkok ရဲ႕ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္က ေန႔တစ္ဝက္နီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ တစ္ဖက္ကတင္တဲ့ report ကို ႐ံုးကေနစစ္ၿပီးလို႔ သခင္တို႔ဆီအလုပ္ေတြေရာက္လာေတာ့ ႐ံုးခ်ိန္တစ္ဝက္က်ိဳးေနခဲ့ၿပီ။ ဆက္လုပ္ၿပီး reply ျပန္ဖို႔အတြက္က သူတို႔ဘက္မွာ မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ထားရတာေၾကာင့္ သခင္တို႔ေတြ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္လြန္သြားခဲ့လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးပါ။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတဲ့အခါ အေတာ္ေလးမိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးနားဖို႔ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ အိမ္ေရာက္္လည္း အနားမရမွာကို မသိခဲ့တာေတာ့ သခင္ကံဆိုးေနခဲ့တာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာမို႔ ေယာကၡမအိမ္မျပန္ျဖစ္တဲ့ညကပဲ ေျမကမ႓ာပါ အိမ္ျပန္လိုက္လာခဲ့ၿပီး ဒီေန႔လည္း သူလာမႀကိဳရလို႔ အိမ္မွာထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုေမၽွာ္ေနတာလို႔ စာေတြပို႔ထားတာ တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ပြစိပြစိလုပ္ေနၿပီး သခင္ေရခ်ိဳးေနတုန္းကို ဖုန္းေတြကို အသံပိတ္ပစ္လိုက္ပံုပါပဲ။
အခုဆိုရင္ျဖင့္ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ကို ဖိုင္နဲ႔တြဲလိုက္ၿပီး သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အားလံုးၿပီးသြားလို႔ သခင္ အိပ္ခန္းအျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ကမ႓ာကလွမ္းဆြဲထားၿပီး
"ဘယ္ကိုျပန္ထြက္မွာလဲ။ မျမင္ခ်င္ရင္ ကိုယ္အျပင္ထြက္အိပ္ေပးမယ္။ သခင္နားေတာ့။"
"အလုပ္ရွိေသးတယ္။"
လႊတ္ေပးဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကမ႓ာ့လက္ေတြကိုၾကည့္ေနလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ကိုက္ပဲ ဖုန္းကထျမည္ပါတယ္။ ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီးအျပင္ထြက္သြားသူကို ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေန႐ံုသာ။
ငါးမိနစ္ေလာက္ကို ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ခံစားရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ သခင္က ဖုန္းေျပာၿပီးလို႔ ဖုန္းထဲကေန ဘာေတြၾကည့္ေနတယ္မသိ၊ ဆိုဖာေပၚထိုင္လို႔။
သခင့္ေဘးမွာ မရမကဝင္ေခြၿပီး သခင့္ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ တြန္းထုတ္လာၿပီး
"ဖယ္ေပးစမ္းပါကြာ။"
အတင္းျပန္ဆြဲထားၿပီး မရမကေခါင္းအံုးကာ
"ဏီဏီပဲလား။"
"အင္း"
"ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ထဲက သေဘာက်မေနဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုယ္က်င့္တရားကိုမွ ထိခိုက္ေျပာခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းေနရင္းကို သေဘာမက်တာ။"
"ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ မင္းကို သေဘာက်ေနတဲ့လူေတြကို မင္းလိုသာ ငါလိုက္သဝန္တိုရရင္ ရင္ပူရလြန္းလို႔ မီးေတာက္သြားမွာေပါ့။"
"ဟာ၊ ကိုယ္ကၿငိမ္တယ္ေလ။"
သခင့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲေျပာေလေတာ့ သခင္က
"ငါက မၿငိမ္တာလား။ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္ မင္းပါးစပ္က။"
"သခင့္ကို မၿငိမ္ဘူးလို႔လည္း မေျပာပါဘူး။ တစ္ဖက္လူကိုလည္း မေျပာလိုဘူး။ ကိုယ္လည္း တျခားလူမရွိဘူး။ ကိုယ့္ကိုသေဘာက်တဲ့လူလည္း မရွိဘူး။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ ငါသိထားတာျဖင့္ မၾကာေသးတာကို။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါသိခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပဲ။ မင္းတို႔သံုးေယာက္ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီးေနေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလို႔ပါ။"
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။"
"မင္းရယ္၊ Koa ရယ္၊ ေန႔သစ္ရယ္။"
"ကိုယ္တို႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။"
"ေအး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးပဲ ထားပါေတာ့ေလ။ ေန႔သစ္ကိုပဲသနားတယ္။ ဟိုတစ္ေကာင္က ဂ်စ္ကန္ကန္ရယ္။ ဆရာတပည့္ေတြ တစ္ပံုစံတည္းပဲ။"
"ဘာမွလည္းမလုပ္ရပဲနဲ႔။"
"ငါသာ မင္းတစ္ဝက္ေလာက္ရစ္တတ္ရင္ Koa အခ်ိဳးေတြနဲ႔ဆို ငါတို႔ ရန္တစ္ပြဲထပ္တိုးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘာသာ ဘယ္သူ႔ကိုစိတ္ဝင္စားေနေန ငါ့အပူလို႔ကိုမေတြးမိဘူး။"
"သခင္"
"ဖယ္ေပးစမ္းကြာ။"
ကမ႓ာကဖယ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ သခင့္ကို ပခံုးကေနဆြဲကိုင္လို႔ သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲၾကည့္ေနတဲ့သခင့္ကို အသည္းယားသလိုျပန္ၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစုပ္ယူနမ္းေတာ့ မတံု႔ျပန္ဘဲၿငိမ္ေနတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာလို႔ ရင္ခြင္ထဲဆြဲယူဖက္ပစ္လိုက္ေပမဲ့
"ေတာ္သင့္ၿပီ။"
သခင္႐ုန္းထြက္သြားေလေတာ့
"ကိုယ့္ကိုပစ္ထားတာ ၾကာၿပီ။"
သခင္ကျပန္မေျဖပါ။
"သခင္"
"ငါ့ကို လႊတ္ထားေပးစမ္းကြာ။"
"တစ္အိမ္လံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုေလ။ တစ္ေယာက္စီ သီးသန္႔ေနရမွာလား။"
"မင္းအေမအိမ္ကေန အတင္းလိုက္လာတာလည္း မင္းပဲေလ။ ငါ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတယ္။ မရစ္စမ္းပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ သခင့္စိတ္တိုင္းက်သာ လႊတ္ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
■■■
"ကမ႓ာ၊ ဖုန္းလာေနတယ္ေလ။"
သခင္လွမ္းေအာ္ေတာ့မွ ေနာက္ေဖးကေနထြက္လာၿပီး ဖုန္းလာကိုင္တဲ့ကမ႓ာ ဧည့္ခန္းေဘးက ဝရန္တာအနိမ့္ေလးဘက္ထြက္ၿပီး ဖုန္းေျပာေနတာျဖစ္ေပမဲ့ အသံကိုေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲကေန တစ္စြန္းတစ္စၾကားေနရတယ္။ ဘာေတြေဒါသျဖစ္ေနတယ္မသိပါ။ ရုတ္တရက္ထျမည္ျပန္တဲ့ သခင့္ဖုန္းေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔သစ္။
"ေျပာ၊ ေန႔သစ္။"
"Earth ဖုန္းမကိုင္လို႔။ ေခၚေနတာၾကာၿပီ၊ အခုလည္း ေခၚမရဘူး။"
"အခုက ဖုန္းေျပာေနတယ္ကြ။"
"အဲဒါဆို ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္။ အစ္ကို႔ဆီပဲေခၚလို႔ရမလား။ သူ႔ဖုန္းကိုေခၚရင္ ကိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတယ္။ အလုပ္ကိစၥ သူစိတ္တိုင္းမက်လို႔၊ Koa ကိုလည္း လက္ပါပါထားလို႔ မနည္းဆြဲထားရတာ။ အစ္ကိုနဲ႔အဆင္မေျပလို႔လား။ သူက ပတ္ရမ္းေနသလိုပဲ။"
"အခုလည္း ဆဲဆိုေနသံၾကားတယ္။ အလုပ္က အဆင္မေျပဘူးလား။"
"ေျပသြားပါၿပီ။ သူကိုက စိတ္တိုင္းမက်ေနတာ။ ျမင္ျမင္ရာ အေကာင္းမထင္ဘူး။ သူ႔ကိုထိန္းပါဦး အစ္ကိုရာဇရယ္။ အဲဒါလွမ္းတိုင္တာ။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္ေနာ္။"
"ေအးပါ။"
နားေထာင္လက္စသီခ်င္းကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္လို႔ ဆိုဖာေပၚျပန္လွဲဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကမ႓ာျပန္ဝင္လာၿပီး
"သခင့္အလုပ္ေတြက ရွင္းသြားၿပီေပါ့။"
"အင္း"
"ဘန္ေကာက္သြားတဲ့လူေတြ ျပန္လာၾကေတာ့မွာလား။"
"မနက္ျဖန္ညတဲ့။"
"ဪ"
စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ဘူးကို ကမ႓ာေကာက္ယူၿပီး ခပ္တိုးတိုးဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းကို နားစြင့္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚက ကုဗတံုးပံုစံ bluetooth speaker ေလးကို မ်က္စပစ္ရင္း ကမ႓ာေျပာတာက
"အဲဒီ့သီခ်င္းကို ေက်ာ္လိုက္ပါလား။"
"ငါႀကိဳက္တယ္။"
"ၿပီးတာပဲ။"
ဧည့္ခန္းထဲ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနတာကို အေပါက္ေတြဖြင့္ထားတာမို႔ သခင္ဘာမွမေျပာေသးတာ။ ဒါေပမဲ့လည္း စာဖတ္ေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာနားမွာ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြက ပိုမ်ားလာသလိုခံစားရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကမ႓ာက ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔ဘာသာထိုင္ေသာက္ေနဆဲ။
သခင္စာအုပ္ျပန္ဖတ္ရင္း သတိထားေနလိုက္တယ္။ ခုနက စာအုပ္ထဲစိတ္ေရာက္ေနလို႔ သတိမထားမိတာ။ သခင္သတိထားေနေတာ့လည္း အေငြ႕ေတြက ေရာက္မလာေတာ့ျပန္ဘူး။ ကမ႓ာ ေနာက္တစ္လိပ္မီးညႇိတာကို သခင္သိလိုက္ၿပီး စာအုပ္ထဲျပန္ေမ်ာသြားျပန္တယ္။
"ဟင္း"
အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴထုတ္မိတဲ့အထိ အေငြ႕ေတြလႈိင္လာလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ကမ႓ာ့လက္ခ်က္။
"ဘာလုပ္တာလဲ။"
"ရန္စတာေလ။ အခုမွသိတာလား။"
သခင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ စာအုပ္ကိုပဲျပန္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သခင့္နားေရာက္လာေတာ့မွ သခင့္ဖုန္းကထျမည္လို႔ သခင္ကထထိုင္ၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္သလို ကမ႓ာကလည္း သခင့္နားမွာမတ္တပ္ရပ္လ်က္သား။
"အင္း၊ ေန႔သစ္"
"................"
"အနားမွာပဲရွိတယ္။ ေပးလိုက္မယ္။"
သခင္က ကမ႓ာ့ကိုေမာ့မၾကည့္ဘဲ ဖုန္းလွမ္းေပးကာ
"ေန႔သစ္က မင္းဖုန္းကို ေခၚမရလို႔တဲ့။"
"အားေနတာပဲ ဖုန္းက။ ျပန္ေခၚခိုင္းလိုက္။"
"ငါ မင္းတပည့္လား။ မင္းဘာသာေျပာ၊ မေျပာလည္းေန။"
သခင္ကလည္းေမာ့မၾကည့္သလို ကမ႓ာကလည္းလွမ္းမယူတဲ့ေနာက္ ဖုန္းေလးက်သြားၿပီး သခင္က လက္ျပန္ရုတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ဆီဖုန္းဝင္လာတယ္။ ေန႔သစ္က ကမ႓ာေျပာတာကို ၾကားလိုက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဖုန္းေခၚခိုင္းတုန္းကေခၚခိုင္းၿပီး အခုေတာ့လည္း မီးလင္းေနတဲ့ဖုန္းေလး တုန္ခါေနတာကို ရပ္ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ ဒုတိယတစ္ခါဖုန္းဝင္ေတာ့မွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"မင္းက ဘာကိစၥ သခင့္ကိုဖုန္းေခၚတာလဲ။"
"Earth ကိုေခၚမရလို႔ အစ္ကိုရာဇကို ေမးၾကည့္တာပါ။"
"ေသာက္ပိုေတြ ေျပာလိုက္ေသးလား။"
"မေျပာပါဘူးဗ်ာ။ ေန႔လယ္ကကိစၥကိုေလ၊ ခုနကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကုန္ျပန္လုပ္ၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ Earth ဆီကို သူတို႔အေၾကာင္းၾကားပါလိမ့္မယ္၊"
"ေအး"
"Koa ဖုန္းဆက္ေျပာတာလား။"
"အဲဒီ့ေကာင္ကို မင္းထိန္းရင္ထိန္း၊ မဟုတ္ရင္ တစ္စစီလုပ္ပစ္မိေတာ့မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"
'ေစတနာနဲ႔လည္း လုပ္ေပးရေသးတယ္။'
ေန႔သစ္ရဲ႕ပြစိပြစိအသံကိုေတာ့ ကမ႓ာမၾကားလိုက္ပါ။ ၾကားရင္လည္း bonus အေနနဲ႔ ေန႔သစ္ပါ အမႈန္႔ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနပါတယ္။
ကမ႓ာ ဖုန္းကိုျပန္ပစ္ခ်ၿပီးတဲ့အထိ သခင့္အနားကေနမေရြ႕ေသး။
"အားတဲ့တစ္ရက္မွ အဲဒီ့စာအုပ္ေတြကို မီးပံု႐ႈိ႕ပစ္ဦးမယ္။"
သခင္ဘာမွျပန္ေျပာမေနဘဲ ခုနကဖုန္းေျပာေနလို႔ ပိတ္ေပးထားတဲ့သီခ်င္းကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး စာဆက္ဖတ္ေနပါၿပီ။ ကမ႓ာကေတာ့ ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားေလရဲ႕။
စာအုပ္နဲ႔တစ္ၿဂိဳဟ္တည္ေနတဲ့သခင္က အခ်ိန္ကုန္သြားတာမသိေပမဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အိပ္ခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ပါပဲ။ နာရီဝက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို သည္းခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စိတ္ရွည္ဖို႔အေတြးေတြ ေျမကမ႓ာနဲ႔ေဝးသြားခဲ့ၿပီ။ ဧည့္ခန္းဆီျပန္ထြက္လာၿပီး
"ဦးရာဇသခင္၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိ အဲဒီ့လိုေနေနမွာလဲ။"
■■■ Part (19) ဆက္ရန္ ■■■
နာရီလက်တံရွေ့သံ တစ်ချက်ချက်ကို ကြားနေရတဲ့အထိ ဘာလှုပ်ရှားမှုမှမရှိပါ။
သုံးမိနစ်လောက်ကြာသွားတော့ ကမ္ဘာမနေနိုင်တော့။ မျက်စိပြန်ဖွင့်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေဆဲသခင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
"ဘာပြောမှာလဲ သခင်။"
"အကြိမ်ကြိမ်အခါခါပြောပြီးသား အပ်ကြောင်းထပ်နေတဲ့စကားတွေပဲ။"
"...................."
"နောင်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ခရီးထွက်စရာရှိလာရင် ငါက အမြဲတမ်းငြင်းပစ်ရတော့မှာလား။"
"ကိုယ်ပါ ..."
"ဟန်းနီးမွန်းမဟုတ်ဘူး မြေကမ္ဘာ။ ကိုယ်ပါလိုက်မယ်လို့ မပြောနဲ့။"
"................"
"ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒီ့ကိစ္စထားလိုက်ဦး။ ငါက ဘယ်မိတ်ဆွေ၊ သူငယ်ချင်း၊ အပေါင်းအသင်းနဲ့မှ အဆက်အဆံမလုပ်ရတော့ဘူးလား။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပါဘူး။"
"အဲဒီ့လိုမဆိုလိုပေမဲ့ မင်းလုပ်ပုံက အဲဒီ့အဓိပ္ပါယ်ဖြစ်နေတာ မင်းကိုယ်မင်းမသိဘူးလား။"
ကမ္ဘာက ခပ်တိုးတိုးငြင်းလိုက်ပေမဲ့ သခင့်အသံက ဒေါသတွေပါနေတာ သိသာလွန်းနေတယ်။
"ငါတို့မယူခင်ကတည်းက ဒီကိစ္စတွေဆွေးနွေးပြီးလို့ အဆင်ပြေနေပြီးသား မဟုတ်ဘူးလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်။"
"အဲဒါကို ဘာလို့ အခုလိုတွေဖြစ်နေတာလဲ။ တစ်ခါနှစ်ခါလည်းမဟုတ်ဘူး။ ယူတာဖြင့်တစ်နှစ်မပြည့်သေးတာကို အဲဒီ့လိုတွေနဲ့ပြဿနာဖြစ်ရတာ တော်တော်များနေပြီ။ ကြာလာတော့ ငါငြီးငွေ့လာပြီ။"
ကမ္ဘာ့မျက်လုံးအကြည့်တွေ ပျာယာခတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး
"ဘာကိုလဲ။ ဘာကိုငြီးငွေ့တာလဲ။ ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ငြီးငွေ့တယ်ဆိုတာက ဘာသဘောလဲ။"
"ရန်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။"
ဒီတော့မှ ကမ္ဘာသက်ပြင်းချပြီး
"ကိုယ်က ပိုဆိုးတာပေါ့။ သခင်စိတ်မကြည်ရင် ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ အရမ်းခံစားရခက်တယ်။ ဖြစ်ခဲ့သမျှတွေအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်။"
"မင်းရဲ့တောင်းပန်စကားက ကြယ်တွေလိုပဲ။ လိုက်ရေရင်းနဲ့သာ သေသွားမယ်။ ဘယ်တော့မှဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။"
"သခင်ကလည်း ကြယ်လေးလိုပဲ။ အချိန်တိုင်းမြင်ချင်နေပေမဲ့ မမြင်ရဘူး။ မြင်နေရရင်တောင် လက်လှမ်းမမီနိုင်သလို ခံစားရတယ်။ ဘယ်အချိန်ကြွေကျသွားမလဲလို့ စိုးရိမ်ရတာလည်း ရင်ဘတ်ကြီးပေါက်ကွဲတော့မလို တထိတ်ထိတ်နဲ့။ ဘူးလေးထဲထည့်သိမ်းထားချင်တာ။"
"ငါက စက္ကူကြယ်မဟုတ်ဘူး မြေကမ္ဘာ။ ငါ့ကို စိတ်မွန်းကြပ်ရအောင် မလုပ်ပါနဲ့။"
သခင့်စကားကြောင့် ကမ္ဘာ့ရင်ထဲတင်းကြပ်လာပြီး မျက်ရည်ပါဝဲလာနေပြီ။
"ကိုယ်က သခင့်အတွက် အဲဒီ့လိုအရှုပ်ထုပ်လား။"
"လှောင်အိမ်တစ်ခုလို မခံစားချင်ဘူး။"
"မဖြစ်စေရပါဘူး။"
အရည်ကြည်လဲ့နေတဲ့ ကမ္ဘာ့အကြည့်ကို သခင်ရှောင်ဖယ်ပစ်လိုက်တော့
"ကိုယ့်ကိုကြည့် သခင်။"
"ဘာလဲ။"
"ဒီည ကိုယ့်ကိုယူပါ။ ကိုယ်က သခင့်အပိုင်ဆိုတာကို သက်သေပြပါ။ သခင် ကိုယ့်ကိုလိုအပ်နေသေးတယ်ဆိုတာ သေချာချင်လို့။"
"ငါ စိတ်မပါဘူး။"
အခုထိမသိမ်းရသေးတဲ့ ဆေးခြင်းတောင်းကိုလှမ်းယူပြီး သခင်ထရပ်လိုက်တော့
"ကိုယ်နဲ့အတူနေချင်စိတ်တောင် မရှိတော့ဘူးလား။"
သခင်ပြန်မဖြေဘဲ သိမ်းစရာရှိတာကိုသိမ်းနေတယ်။
"ကားလျှောက်စီးတဲ့ညက နောက်ဆုံးပဲ။ နောက်ပိုင်းရက်တွေ သခင် ကိုယ့်ကို ထိတောင်မထိဘူး။ ကိုယ်နမ်းရင်တောင် ရှောင်သွားတယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ သခင်။"
"ဟာ၊ ငါ အလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့ အာရုံများနေတယ်လေ။ ပြီးတော့ မင်းပဲ တစ်ခုပြီးတစ်ခုဖြစ်နေတာ။"
ဒေါသထွက်လာပြန်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာမျက်နှာပျက်လာတာကို ဘယ်လိုမှထိန်းမရပါ။
"ကိုယ်မှားပါတယ် သခင်။"
"မှားတယ်ပြောနေလို့လည်း ဘာထူးသွားမှာလဲ။ မှားပါတယ်လို့ဝန်ခံမယ်။ တောင်းပန်မယ်။ ပြီးရင်လည်း မင်းစိတ်ကြိုက်လျှောက်လုပ်နေတာပဲ။"
ဒေါသထွက်ပြီ၊ စိတ်တိုပြီဆိုရင် အမြဲတမ်းကြမ်းတမ်းတတ်တဲ့သခင်က အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ အေးတိအေးစက်စကားတွေနဲ့ပဲ တုံ့ပြန်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာ့ရဲ့ဝမ်းနည်းရခြင်းတွေက ထုထည်ကြီးလာပြီး နှလုံးသားကို အင်အားကြီးကြီးနဲ့ဖိနှိပ်ထားသလိုပါပဲ။
အဲဒါက ဥပေက္ခာဆိုတာမျိုးလား။
"စိတ်ကုန်နေပြီလို့တော့ မပြောပါနဲ့။ ကိုယ် သခင့်ကို တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုတိုးပြီးချစ်နေရလို့ ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာ သွေးတွေအစား အချစ်တွေပြည့်နေမှာပဲ။ အထိခိုက်မခံနိုင်ဘူး။"
ပြန်လှည့်ကြည့်လာတဲ့သခင်က မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကိုမြင်လိုက်ရတော့ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူအလျှော့မပေးချင်ဘူး။ ထင်ရာစိုင်းတတ်တဲ့ ကမ္ဘာက သူ့ဒေါသတွေကိုမမှုပေမဲ့ ဥပေက္ခာပြုမှာကို သေအောင်ကြောက်တယ်ဆိုတာ သခင်သိပါတယ်။
ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ဒဏ်ရာရတာ သူ့ကြောင့်မို့ သခင်စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာကို ကမ္ဘာဆိုတဲ့လူသားက ချုပ်ရိုးပြုတ်အောင်တမင်လုပ်လိုက်တော့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ဖက်နဲ့မို့ တော်တော်လေးစိတ်ရှုပ်ခဲ့ရတာပါ။ ဒါကိုမှ မတည့်တာတွေကိုတမင်စားပြီး သခင့်အလုပ်ကို နှောင့်ယှက်လိုက်တော့ ဒေါသတွေက ယမ်းပုံပေါ်မီးတောက်ကျသလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မပေါက်ကွဲရတဲ့အပြင် ကမ္ဘာ့မိဘတွေရှေ့မှာ အဆင်ပြေအောင်နေခဲ့ရတယ်။
ကမ္ဘာ့အမေရဲ့ သူဂရုမစိုက်လို့ဖြစ်ရတာဆိုပြီး သွယ်ဝိုက်အပြစ်တင်တာကို မချေပနိုင်ဘဲ သူ့သားအတွက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး ပြုစုမပေးနိုင်တာကိုလည်း အခုထိကျေနပ်ပုံမရတာကို ထပ်တွေ့လိုက်ရတယ်။ သာမန်အတိုင်းကြည့်ရင် ဘာမှပြဿနာမရှိဘူးလို့ထင်ရတဲ့ သားမက်နဲ့ယောက္ခမဆက်ဆံရေးက စကားလုံးသုံးနှုန်းခြင်းတွေမှာ အဖုအထစ်တွေရှိနေခဲ့တာ စစ်အေးတိုက်ပွဲလိုပဲ။ မိခင်ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်အောက်ကနေ လွန်ထွက်မလာတဲ့စကားလုံးတွေကြောင့် ယဉ်ကျေးမှုအကာအရံထဲကနေပဲ တုံ့ပြန်နေရတဲ့ကြားက ကမ္ဘာ့ရဲ့အချိုးမပြေခြင်းတွေကို မြင်ရတဲ့အခါ ကျည်ထိုးပြီးသားသေနတ်တစ်လက်လို လုံခြုံရေးခလုတ်ဖြုတ်လိုက်ရင် ပစ်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
အိမ်ထောင်ပြုတယ်ဆိုတာ အောင်မှတ်ရရင်အဆင်ပြေတဲ့ စာမေးပွဲလိုမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဂုဏ်ထူးမှတ်မရရင် လူရာမဝင်တဲ့ အနေအထားမျိုးဖြစ်နေတဲ့ ဒီလိုအရည်အချင်းစစ်ပွဲကို ထောင်တစ်ခုနဲ့တင်စားပြတာ မလွန်ပါဘူး။ အချစ်ဆိုတာ အိမ်ထောင်ရေးမှာ မပါမဖြစ်တဲ့ပါဝင်ပစ္စည်းတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် သူ့ရဲ့ပါဝင်မှုရာခိုင်နှုန်းက သိပ်မများလှပါဘူး။ တခြားလိုအပ်တဲ့အရာတွေကိုပါ အချိုးကျထည့်သွင်းအသုံးပြုနိုင်ဖို့ အရေးကြီးတယ်မဟုတ်ပါလား။
"အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ပြီးပြည့်စုံဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး မြေကမ္ဘာ။"
■■■
"ဖုန်းနဲ့ tablet မှာ wifi ရော၊ sound ရော ဘာလို့ပိတ်နေတာလဲ။"
"ဗျာ"
"မင်း သေချာကြားလိုက်ပါတယ်။"
"သခင် နားလို့ရအောင်လေ။"
"ဘယ်တုန်းက အဲဒီ့လောက်အထိ ဂရုစိုက်တတ်သွားတာလဲ။"
"ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထက်တောင် သခင့်ကိုပိုပြီးဂရုစိုက်တာပဲကို။"
"ရွဲ့နေတာလား ကမ္ဘာ။"
ကိုင်လာတဲ့ laptop ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သခင်ကပြောတော့ ကမ္ဘာက ခေါင်းခါပြတယ်။
"ကိုယ်က ဘာလို့ရွဲ့ရမှာလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ပိုင်းတွေက သခင်စိတ်ပင်ပန်းနေတာ အခုနားရအောင်လို့လေ။"
"တော်စမ်းပါ။ မင်း ဘာကြောင့်လုပ်သလဲဆိုတာ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး သိနေတာပဲ။ ဘာကိစ္စဝန်မခံတာလဲ၊"
"ကိုယ်က ငြင်းနေလို့လား သခင်ရယ်။ သခင် အေးအေးဆေးဆေးနားလို့ရအောင် ညနက်သန်းခေါင် ဖုန်းဝင်တာမျိုးတွေမကြားရအောင် ပိတ်ပေးထားတာလေ။"
"ညနက်မှဖုန်းပြောတာက အလေလိုက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ငါ အလုပ်ကိစ္စပြောနေတာလေ။"
"အလုပ်ချိန်ပြင်ပ နားရမယ့်အချိန်လေးကို နားစေချင်တာပါ။"
"အေး၊ ဘန်ကောက်နဲ့ ဒီနဲ့ အချိန်ဘယ်လောက်ကွာသလဲလို့ မင်းသိပါတယ်။ အခုကိစ္စတွေကလည်း မင်းကြောင့်ဖြစ်နေတာလေ။ မင်းကြောင့် ငါလိုက်မသွားနိုင်လို့ ဒီဘက်ကနေ ရှင်းပေးနေတာ။"
"ရုံးဆင်းချိန်နောက်ကျနေတာနဲ့တင် တော်ရောပေါ့။"
"နောက်ကျတာ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာနော် မြေကမ္ဘာ။ တစ်နေ့ကနဲ့ ဒီနေ့ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာ။"
"အဲဒီ့နှစ်ရက်လုံးမှာ သွားတဲ့လေးယောက်ထဲ ဘရဏီတစ်ယောက်ပဲ ဖုန်းဆက်ဖို့အားတာလား။"
"အဟက်၊ လိုရင်းက အခုမှရောက်တာလား။"
"သခင်ကပဲ အစဖော်နေတာလေ။"
"မင်းကလည်း မေးစရာဖြစ်နေတာလေ။ ဏီဏီနဲ့ငါက လူမျိုးလည်းတူ၊ သူငယ်ချင်းတွေလည်းဖြစ်နေလို့ ကျန်တဲ့လူတွေနဲ့ထက် သူနဲ့ပိုပြောဖြစ်တာ။ ဒါလည်း ပြဿနာပဲလား။"
"တော်ပြီ သခင်ရာ။ အခု ပြောပြီးကြပြီမဟုတ်လား။"
Laptop ဆီကြည့်ရင်း ကမ္ဘာကပြောလိုက်တော့ သခင်ကလည်း
"အေး၊ ဌာနမှူးက ခပ်စောစောကတည်းက ဖုန်းခေါ်နေတာ။ ဖုန်းက vibrate တောင်မဟုတ်ဘူး၊ mute ဖြစ်နေလို့ ငါလုံးဝမသိလိုက်ဘူး။ နောက်တစ်ခါ ငါ့ဖုန်းကိုထိရင် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်။"
Pennsylvania နဲ့ Bangkok ရဲ့ အချိန်ကွာခြားချက်က နေ့တစ်ဝက်နီးပါးဖြစ်နေတာမို့ တစ်ဖက်ကတင်တဲ့ report ကို ရုံးကနေစစ်ပြီးလို့ သခင်တို့ဆီအလုပ်တွေရောက်လာတော့ ရုံးချိန်တစ်ဝက်ကျိုးနေခဲ့ပြီ။ ဆက်လုပ်ပြီး reply ပြန်ဖို့အတွက်က သူတို့ဘက်မှာ မနက်စောစောအိပ်ရာထချိန်နဲ့ တိုက်ထားရတာကြောင့် သခင်တို့တွေ ရုံးဆင်းချိန်ကို တော်တော်လွန်သွားခဲ့လည်း အလုပ်မပြတ်သေးပါ။ အလုပ်တွေပြီးလို့ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတဲ့အခါ အတော်လေးမိုးချုပ်နေခဲ့ပြီ။ ပင်ပန်းနေပြီမို့ အိမ်ပြန်ပြီးနားဖို့ကိုသာ စိတ်စောနေမိတယ်။ အိမ်ရောက်လည်း အနားမရမှာကို မသိခဲ့တာတော့ သခင်ကံဆိုးနေခဲ့တာပါ။
ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က အိမ်ပြန်နောက်ကျမှာမို့ ယောက္ခမအိမ်မပြန်ဖြစ်တဲ့ညကပဲ မြေကမ္ဘာပါ အိမ်ပြန်လိုက်လာခဲ့ပြီး ဒီနေ့လည်း သူလာမကြိုရလို့ အိမ်မှာထိုင်ပြီး သခင့်ကိုမျှော်နေတာလို့ စာတွေပို့ထားတာ တစ်စောင်ပြီးတစ်စောင်။ ပြန်ရောက်ကတည်းက ပွစိပွစိလုပ်နေပြီး သခင်ရေချိုးနေတုန်းကို ဖုန်းတွေကို အသံပိတ်ပစ်လိုက်ပုံပါပဲ။
အခုဆိုရင်ဖြင့် စာရွက်စာတမ်းတချို့ကို ဖိုင်နဲ့တွဲလိုက်ပြီး သိမ်းစရာရှိတာသိမ်းနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။ အားလုံးပြီးသွားလို့ သခင် အိပ်ခန်းအပြင်ပြန်ထွက်ဖို့ပြင်တော့ ကမ္ဘာကလှမ်းဆွဲထားပြီး
"ဘယ်ကိုပြန်ထွက်မှာလဲ။ မမြင်ချင်ရင် ကိုယ်အပြင်ထွက်အိပ်ပေးမယ်။ သခင်နားတော့။"
"အလုပ်ရှိသေးတယ်။"
လွှတ်ပေးဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေကိုကြည့်နေလို့ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ အချိန်ကိုက်ပဲ ဖုန်းကထမြည်ပါတယ်။ ဖုန်းကိုကိုင်ပြီးအပြင်ထွက်သွားသူကို ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ထိုင်ကြည့်နေရုံသာ။
ငါးမိနစ်လောက်ကို ငါးနှစ်လောက်ကြာအောင် ခံစားရပြီးနောက်မှာတော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် အပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။ သခင်က ဖုန်းပြောပြီးလို့ ဖုန်းထဲကနေ ဘာတွေကြည့်နေတယ်မသိ၊ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လို့။
သခင့်ဘေးမှာ မရမကဝင်ခွေပြီး သခင့်ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးဖို့ကြိုးစားတော့ တွန်းထုတ်လာပြီး
"ဖယ်ပေးစမ်းပါကွာ။"
အတင်းပြန်ဆွဲထားပြီး မရမကခေါင်းအုံးကာ
"ဏီဏီပဲလား။"
"အင်း"
"ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပါ၊ မကြိုက်ဘူး။ စိတ်ထဲက သဘောကျမနေဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုယ်ကျင့်တရားကိုမှ ထိခိုက်ပြောချင်တာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်းနေရင်းကို သဘောမကျတာ။"
"တော်ပါတော့ကွာ။ မင်းကို သဘောကျနေတဲ့လူတွေကို မင်းလိုသာ ငါလိုက်သဝန်တိုရရင် ရင်ပူရလွန်းလို့ မီးတောက်သွားမှာပေါ့။"
"ဟာ၊ ကိုယ်ကငြိမ်တယ်လေ။"
သခင့်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ပြီး ပျာပျာသလဲပြောလေတော့ သခင်က
"ငါက မငြိမ်တာလား။ ပြောတတ်တယ်နော် မင်းပါးစပ်က။"
"သခင့်ကို မငြိမ်ဘူးလို့လည်း မပြောပါဘူး။ တစ်ဖက်လူကိုလည်း မပြောလိုဘူး။ ကိုယ်လည်း တခြားလူမရှိဘူး။ ကိုယ့်ကိုသဘောကျတဲ့လူလည်း မရှိဘူး။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ ငါသိထားတာဖြင့် မကြာသေးတာကို။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါသိချင်တာ တစ်ခုတည်းပဲ။ မင်းတို့သုံးယောက် ပတ်ချာလည်ပြီးနေနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲလို့ပါ။"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ။"
"မင်းရယ်၊ Koa ရယ်၊ နေ့သစ်ရယ်။"
"ကိုယ်တို့က ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။"
"အေး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပဲ ထားပါတော့လေ။ နေ့သစ်ကိုပဲသနားတယ်။ ဟိုတစ်ကောင်က ဂျစ်ကန်ကန်ရယ်။ ဆရာတပည့်တွေ တစ်ပုံစံတည်းပဲ။"
"ဘာမှလည်းမလုပ်ရပဲနဲ့။"
"ငါသာ မင်းတစ်ဝက်လောက်ရစ်တတ်ရင် Koa အချိုးတွေနဲ့ဆို ငါတို့ ရန်တစ်ပွဲထပ်တိုးပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ဘာသာ ဘယ်သူ့ကိုစိတ်ဝင်စားနေနေ ငါ့အပူလို့ကိုမတွေးမိဘူး။"
"သခင်"
"ဖယ်ပေးစမ်းကွာ။"
ကမ္ဘာကဖယ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ သခင့်ကို ပခုံးကနေဆွဲကိုင်လို့ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်စေတယ်။ ဘာမှမပြောဘဲကြည့်နေတဲ့သခင့်ကို အသည်းယားသလိုပြန်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်ယူနမ်းတော့ မတုံ့ပြန်ဘဲငြိမ်နေတဲ့သခင့်ကြောင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာလို့ ရင်ခွင်ထဲဆွဲယူဖက်ပစ်လိုက်ပေမဲ့
"တော်သင့်ပြီ။"
သခင်ရုန်းထွက်သွားလေတော့
"ကိုယ့်ကိုပစ်ထားတာ ကြာပြီ။"
သခင်ကပြန်မဖြေပါ။
"သခင်"
"ငါ့ကို လွှတ်ထားပေးစမ်းကွာ။"
"တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်တည်းရှိတာကိုလေ။ တစ်ယောက်စီ သီးသန့်နေရမှာလား။"
"မင်းအမေအိမ်ကနေ အတင်းလိုက်လာတာလည်း မင်းပဲလေ။ ငါ အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်။ မရစ်စမ်းပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ သခင့်စိတ်တိုင်းကျသာ လွှတ်ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။
■■■
"ကမ္ဘာ၊ ဖုန်းလာနေတယ်လေ။"
သခင်လှမ်းအော်တော့မှ နောက်ဖေးကနေထွက်လာပြီး ဖုန်းလာကိုင်တဲ့ကမ္ဘာ ဧည့်ခန်းဘေးက ဝရန်တာအနိမ့်လေးဘက်ထွက်ပြီး ဖုန်းပြောနေတာဖြစ်ပေမဲ့ အသံကိုတော့ ဧည့်ခန်းထဲကနေ တစ်စွန်းတစ်စကြားနေရတယ်။ ဘာတွေဒေါသဖြစ်နေတယ်မသိပါ။ ရုတ်တရက်ထမြည်ပြန်တဲ့ သခင့်ဖုန်းကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ နေ့သစ်။
"ပြော၊ နေ့သစ်။"
"Earth ဖုန်းမကိုင်လို့။ ခေါ်နေတာကြာပြီ၊ အခုလည်း ခေါ်မရဘူး။"
"အခုက ဖုန်းပြောနေတယ်ကွ။"
"အဲဒါဆို ခဏနေရင် ကျွန်တော်ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်။ အစ်ကို့ဆီပဲခေါ်လို့ရမလား။ သူ့ဖုန်းကိုခေါ်ရင် ကိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကိုစိတ်ဆိုးနေတယ်။ အလုပ်ကိစ္စ သူစိတ်တိုင်းမကျလို့၊ Koa ကိုလည်း လက်ပါပါထားလို့ မနည်းဆွဲထားရတာ။ အစ်ကိုနဲ့အဆင်မပြေလို့လား။ သူက ပတ်ရမ်းနေသလိုပဲ။"
"အခုလည်း ဆဲဆိုနေသံကြားတယ်။ အလုပ်က အဆင်မပြေဘူးလား။"
"ပြေသွားပါပြီ။ သူကိုက စိတ်တိုင်းမကျနေတာ။ မြင်မြင်ရာ အကောင်းမထင်ဘူး။ သူ့ကိုထိန်းပါဦး အစ်ကိုရာဇရယ်။ အဲဒါလှမ်းတိုင်တာ။ နောက်မှပြန်ခေါ်မယ်နော်။"
"အေးပါ။"
နားထောင်လက်စသီချင်းကို ပြန်ဖွင့်ပြီး ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ပြန်ကောက်ကိုင်လို့ ဆိုဖာပေါ်ပြန်လှဲဖတ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကမ္ဘာပြန်ဝင်လာပြီး
"သခင့်အလုပ်တွေက ရှင်းသွားပြီပေါ့။"
"အင်း"
"ဘန်ကောက်သွားတဲ့လူတွေ ပြန်လာကြတော့မှာလား။"
"မနက်ဖြန်ညတဲ့။"
"ဪ"
စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ဆေးလိပ်ဘူးကို ကမ္ဘာကောက်ယူပြီး ခပ်တိုးတိုးဖွင့်ထားတဲ့သီချင်းကို နားစွင့်နေတယ်။ စားပွဲပေါ်က ကုဗတုံးပုံစံ bluetooth speaker လေးကို မျက်စပစ်ရင်း ကမ္ဘာပြောတာက
"အဲဒီ့သီချင်းကို ကျော်လိုက်ပါလား။"
"ငါကြိုက်တယ်။"
"ပြီးတာပဲ။"
ဧည့်ခန်းထဲ ဆေးလိပ်ထိုင်သောက်နေတာကို အပေါက်တွေဖွင့်ထားတာမို့ သခင်ဘာမှမပြောသေးတာ။ ဒါပေမဲ့လည်း စာဖတ်နေတဲ့ သခင့်မျက်နှာနားမှာ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေက ပိုများလာသလိုခံစားရလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကမ္ဘာက ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့ဘာသာထိုင်သောက်နေဆဲ။
သခင်စာအုပ်ပြန်ဖတ်ရင်း သတိထားနေလိုက်တယ်။ ခုနက စာအုပ်ထဲစိတ်ရောက်နေလို့ သတိမထားမိတာ။ သခင်သတိထားနေတော့လည်း အငွေ့တွေက ရောက်မလာတော့ပြန်ဘူး။ ကမ္ဘာ နောက်တစ်လိပ်မီးညှိတာကို သခင်သိလိုက်ပြီး စာအုပ်ထဲပြန်မျောသွားပြန်တယ်။
"ဟင်း"
အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်မိတဲ့အထိ အငွေ့တွေလှိုင်လာလို့ ကြည့်မိတော့ ကမ္ဘာ့လက်ချက်။
"ဘာလုပ်တာလဲ။"
"ရန်စတာလေ။ အခုမှသိတာလား။"
သခင် မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီးမှ စာအုပ်ကိုပဲပြန်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး သခင့်နားရောက်လာတော့မှ သခင့်ဖုန်းကထမြည်လို့ သခင်ကထထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်သလို ကမ္ဘာကလည်း သခင့်နားမှာမတ်တပ်ရပ်လျက်သား။
"အင်း၊ နေ့သစ်"
"................"
"အနားမှာပဲရှိတယ်။ ပေးလိုက်မယ်။"
သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုမော့မကြည့်ဘဲ ဖုန်းလှမ်းပေးကာ
"နေ့သစ်က မင်းဖုန်းကို ခေါ်မရလို့တဲ့။"
"အားနေတာပဲ ဖုန်းက။ ပြန်ခေါ်ခိုင်းလိုက်။"
"ငါ မင်းတပည့်လား။ မင်းဘာသာပြော၊ မပြောလည်းနေ။"
သခင်ကလည်းမော့မကြည့်သလို ကမ္ဘာကလည်းလှမ်းမယူတဲ့နောက် ဖုန်းလေးကျသွားပြီး သခင်က လက်ပြန်ရုတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့ဆီဖုန်းဝင်လာတယ်။ နေ့သစ်က ကမ္ဘာပြောတာကို ကြားလိုက်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ဖုန်းခေါ်ခိုင်းတုန်းကခေါ်ခိုင်းပြီး အခုတော့လည်း မီးလင်းနေတဲ့ဖုန်းလေး တုန်ခါနေတာကို ရပ်ကြည့်နေပြန်ပြီ။ ဒုတိယတစ်ခါဖုန်းဝင်တော့မှ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး
"မင်းက ဘာကိစ္စ သခင့်ကိုဖုန်းခေါ်တာလဲ။"
"Earth ကိုခေါ်မရလို့ အစ်ကိုရာဇကို မေးကြည့်တာပါ။"
"သောက်ပိုတွေ ပြောလိုက်သေးလား။"
"မပြောပါဘူးဗျာ။ နေ့လယ်ကကိစ္စကိုလေ၊ ခုနကပဲ ကျွန်တော်တို့ အကုန်ပြန်လုပ်ပြီးပြီ။ မနက်ဖြန်ကျရင် Earth ဆီကို သူတို့အကြောင်းကြားပါလိမ့်မယ်၊"
"အေး"
"Koa ဖုန်းဆက်ပြောတာလား။"
"အဲဒီ့ကောင်ကို မင်းထိန်းရင်ထိန်း၊ မဟုတ်ရင် တစ်စစီလုပ်ပစ်မိတော့မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။"
'စေတနာနဲ့လည်း လုပ်ပေးရသေးတယ်။'
နေ့သစ်ရဲ့ပွစိပွစိအသံကိုတော့ ကမ္ဘာမကြားလိုက်ပါ။ ကြားရင်လည်း bonus အနေနဲ့ နေ့သစ်ပါ အမှုန့်ဖြစ်နိုင်ချေရှိနေပါတယ်။
ကမ္ဘာ ဖုန်းကိုပြန်ပစ်ချပြီးတဲ့အထိ သခင့်အနားကနေမရွေ့သေး။
"အားတဲ့တစ်ရက်မှ အဲဒီ့စာအုပ်တွေကို မီးပုံရှို့ပစ်ဦးမယ်။"
သခင်ဘာမှပြန်ပြောမနေဘဲ ခုနကဖုန်းပြောနေလို့ ပိတ်ပေးထားတဲ့သီချင်းကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး စာဆက်ဖတ်နေပါပြီ။ ကမ္ဘာကတော့ ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ထွက်သွားလေရဲ့။
စာအုပ်နဲ့တစ်ဂြိုဟ်တည်နေတဲ့သခင်က အချိန်ကုန်သွားတာမသိပေမဲ့ ကမ္ဘာကတော့ နာရီတကြည့်ကြည့်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်ပါပဲ။ နာရီဝက်ဆိုတဲ့အချိန်ကို သည်းခံပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ စိတ်ရှည်ဖို့အတွေးတွေ မြေကမ္ဘာနဲ့ဝေးသွားခဲ့ပြီ။ ဧည့်ခန်းဆီပြန်ထွက်လာပြီး
"ဦးရာဇသခင်၊ ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီ့လိုနေနေမှာလဲ။"
■■■ Part (19) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі