Chapter (37)
"ေျမကမ႓ာ"
"ဗ်ာ"
"ဦးႏိုင္က မနက္က်ရင္ ဆိုင္ကယ္လာယူတဲ့။"
ကမ႓ာအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သခင္က အခန္းထဲကေနထြက္လာၿပီး ေျပာလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာအံ့ဩသြားရတယ္။
"ဆိုင္ကယ္"
"ေအး"
"ကိုယ့္အတြက္လား။"
သခင္ေခါင္းညိတ္တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။"
"ငါက သိမလား။ မင္းက ဘာေတြနားပူေအာင္လုပ္ထားလဲဆိုတာ ငါဘယ္သိမလဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္ဘာမွမေျပာဘူး။ တကယ္ပါ သခင္ရယ္၊ ကိုယ္ဘာမွမေျပာရပါဘူး။ ဦးႏိုင္က အလုပ္အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဝင္ေငြနဲ႔ေလာက္ရဲ႕လားေမးေတာ့ ဘာမွအပိုသံုးစရာမရွိလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့တာပါ။"
"ေအး၊ မနက္က်သြားလိုက္။"
သခင္က မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္လွည့္ထြက္သြားလို႔ ကမ႓ာကပါ ေနာက္ကလိုက္ဝင္ၿပီး
"ဗိုက္ဆာလို႔လား။"
"အင္း"
"ညစာမစားရေသးတာလား။"
"အေစာပိုင္းကမဆာလို႔။"
"အေတာ္ပဲ၊ ဒီမွာၾကက္သံပံုးကင္။"
"ဘာရယ္။"
"ၾကက္သံပံုးကင္ေလ။ သံပံုးထဲထည့္ကင္တာေလ။"
"သိတယ္ေလ။"
"အင္း၊ အဲဒါ ဆိုင္မွာ ကိုယ္စမ္းၾကည့္ထားတာ။ အကုန္လံုးလည္း သေဘာက်ၾကတယ္။ သခင့္အတြက္ပါယူလာတာ။"
"မင္းက ..."
ဒါေတြလည္းလုပ္တတ္သလားဆိုတဲ့ သခင့္အၾကည့္ေၾကာင့္
"ဟား ဟား၊ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ ေက်ာင္းတုန္းက trip ေတြထြက္ရင္ ဒီလိုပဲ လုပ္စားေနက်ကို။ သူငယ္ခ်င္းအေဖေတာပစ္ထြက္ၿပီး ျပန္လာရင္ ဒီမွာဆို ဆတ္ေခၚတာလား၊ အဲဒီ့အသားကို ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ အရက္နဲ႔ေသခ်ာနယ္ႏွပ္လိုက္ရင္ ႏူးသြားတာေလ။ အစိမ္းအတိုင္းေတာင္ စားလို႔ရသေလာက္ပဲ။"
"ဩ"
"ရၿပီ၊ စားၾကည့္ဦး။"
သခင္က လက္ေဆးၿပီး ၾကက္ကင္ကိုဓားနဲ႔ဖဲ့ယူၿပီး စားလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး feedback ေစာင့္လို႔ေပါ့။
"ေကာင္းလား။"
"အင္း၊ မဆိုးပါဘူး။"
"ေျပာပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္လို႔။ ဒါနဲ႔၊ ဦးႏိုင္က ကိုယ့္အတြက္ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။"
သခင္ကေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပရံု။
"သခင္၊ ကိုယ္တကယ္ ဘာမွသြားေျပာမထားဘူးေနာ္။ ေတြးကိုမေတြးမိတာ။ ဟိုေလ၊ ဆိုင္ကယ္ဖိုးကိုျပန္ေပးရင္က် ေကာင္းပါ့မလား။ ဒီတိုင္းယူထားလို႔ေရာ ေကာင္းပါ့မလား။ ဘာလုပ္ရမလဲ။"
"ဘယ္သိမလဲ။"
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ကမ႓ာက သခင့္ကိုလည္း တစ္ခုခုထပ္ေျပာခ်င္ေနပံု။
သခင္ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။
"ေျပာစရာရွိတယ္။"
အစားကို ေအးေအးေဆးေဆးစားရင္းပဲ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။
"စားေသာက္ဆိုင္မွာေလ ကိုယ္က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စမ္းၾကည့္တာ။ မီးဖိုေခ်ာင္ကအစ္ကိုနဲ႔ ခင္ေနလို႔ေလ။ အဲဒါ အခု တခ်ိဳ႕ menu ေတြ ထပ္တိုးဖို႔ ကိုယ့္ကိုကူခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အဲဒီ့မွာအိပ္ရမယ္။"
"အင္း"
"အဲဒါ သခင္တစ္ေယာက္တည္းလည္း အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား။"
"ငါက အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ။"
အသံကခပ္မာမာ၊ အၾကည့္ေတြကခပ္စူးစူး။
သခင္ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကမ႓ာသိပါတယ္။ သခင့္အေဖဆံုးၿပီးေတာ့ သခင္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္ပါလား။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး လက္ထေဆးေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ စကားတစ္ခြန္းထြက္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္ျခင္ဖို႔လည္း သင္ခန္းစာရသြားပါၿပီ။
■■■
ဒီတစ္ေနကုန္လံုး printer ဝယ္၊ ေဆးေတြဝယ္နဲ႔ သခင္အိမ္မကပ္ႏိုင္။ Desktop monitor ကိုလည္း ဘယ္အိမ္ကေၾကာင္ ေသးဝင္ပန္းသြားမွန္းမသိ၊ ပ်က္ၿပီမို႔ အသစ္လဲလိုက္ရၿပီ။ ေန႔လယ္ကမွအိမ္ကထြက္လာတာမို႔ အားလံုးဝယ္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေတာင္ပိတ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးဝယ္ခ်င္တာမို႔ showroom မွာ ေသခ်ာေရြးဝယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ထြက္အလာ
"ရာဇ"
"ဟာ၊ ေရာင္ဝါ"
"ေအး၊ မေတြ႕တာၾကာၿပီကြာ။ မင္းမွဟုတ္ပါ့မလားလို႔။"
"မင္း ဂ်ပန္မွာဆို။"
"မင္းလည္း အေမရိကမွာဆို။"
"ငါက အၿပီးျပန္လာၿပီ။"
"ငါေရာပဲ။ နည္းနည္းေလးစုမိေဆာင္းမိေတာ့ ဒီမွာပဲ စီးပြားေရးေလး ျပန္အေျခခ်ေနတာေလ။"
"ေအး၊ မင္းက သြားတာၾကာၿပီပဲ။"
"လာကြာ၊ တစ္ဆိုင္ဆိုင္သြားရေအာင္။ ေအးေဆးစကားေျပာၾကစို႔။ အခ်ိန္ရတယ္မလား။"
"ရတယ္။"
အနီးဆံုး Mall တစ္ခုက အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြဘက္ လာလိုက္ၾကၿပီး
"ေကာ္ဖီဆိုင္ပဲ ထိုင္ၾကမလား။"
"ငါ ဗိုက္ဆာတယ္ ရာဇ။"
"အဲဒါဆို ထမင္းေပါင္းသြားစားၾကမယ္။"
"ေအး၊ မဆိုးဘူး။"
ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္းက
"ရာဇ၊ မင္း ဟိုကႏိုင္ငံသားနဲ႔ ယူလိုက္တယ္ဆို။"
"အင္း"
"အခုေရာ။"
"ထားလိုက္ပါေတာ့။"
"အဆင္မေျပဘူးလား။"
သခင္ျပန္မေျဖေတာ့
"OK. I see. ဒီလိုမွန္းသိ ငါ ရေအာင္လိုက္ခဲ့ပါတယ္။"
"ဘာျဖစ္တယ္။ ဘယ္တုန္းက gay သြားတာလဲ။"
"အဟဲ၊ bi ေလာက္ေတာ့ ထားပါ။"
"ေသာက္ခြက္ကေျပာင္ၿပီ။"
လာခ်ေပးတဲ့ပန္းကန္ေတြထဲ ၾကက္သြန္နီဥေတြကိုျမင္ေတာ့ ေနေရာင္ဝါက
"ပါလာၿပီ။"
"ေအး၊ ဥစံုအရြက္စံုပဲ။"
သခင္မႀကိဳက္တာသိလို႔ ေနေရာင္က ၾကက္သြန္ဥေတြကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ပန္းကန္ထဲထည့္ေနတာကို သခင္ထိုင္ၾကည့္ေနမိရင္း တျခားဝိုင္းတစ္ဝိုင္းဆီ အၾကည့္အေရာက္မွာ
'ေျမကမ႓ာ'
အခုမွေရာက္လာပံုရတဲ့ကမ႓ာက ေနရာေတာင္မက်ေသးဘဲ သခင္တို႔ဝိုင္းဘက္ကို ရပ္ၾကည့္ေနတာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေျမကမ႓ာရယ္၊ သံုးေယာက္သား ေထာင့္က်က်ဝိုင္းေလးမွာ ထိုင္ဖို႔ျပင္ေနတာမို႔ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာကို ေကာင္မေလးကလက္ကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ထိုင္ဖို႔ေျပာေနတာ သခင္ေတြ႕သား။
လက္ထဲမွာလည္းအထုပ္အပိုးေတြနဲ႔မို႔ သူတို႔ရဲ႕ menu အသစ္အတြက္ လိုတာေတြလာဝယ္ရင္း ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေနမွာလို႔ သခင္ေတြးလိုက္မိတယ္။
"ရၿပီေလ၊ မစားဘူးလား။ ပူလို႔လား။"
"အင္း"
အရမ္းပူရင္မစားတဲ့သခင္အက်င့္ကို သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္းသိတာေၾကာင့္ ထမင္းေပါင္းကိုဖြရင္းပဲ သခင္အာရံုျပန္လႊဲလိုက္ရတယ္။
ေနေရာင္ဝါဆိုတာက အရင္ကတည္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ ေပါက္ကရေတြေလၽွာက္ေျပာေနလို႔ သခင္ရယ္ရတာ ပါးေတြေတာင္ေညာင္းတယ္။
"ေအးပါကြာ၊ ေတာ္ပါေတာ့။ ငါမရယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"အဟီး"
"မ်က္ႏွာရူးေကာင္"
"ဆိုေတာ့၊ ငါ့ကို မင္းဖုန္းနံပါတ္ေပးဦး။"
"ေအး၊ လိုက္မွတ္။"
သခင္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေတြထိုင္ေျပာေနၾကခ်ိန္ ကမ႓ာတို႔ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ။ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးကို ကမ႓ာဘာေျပာတယ္မသိ။ သူတို႔ဝိုင္းက က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ပါ သခင္တို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာၾကတယ္။ ကမ႓ာတို႔ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ
"ရွင္းၾကစို႔။ ငါရွင္းမွာေနာ္။"
သခင္ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"ငါကလည္း မင္းဆီကလိုက္ကပ္စားတာပါ။"
စားပြဲထိုးဝန္ထမ္းေလး ေရာက္လာၿပီး
"အစ္ကိုတို႔ဝိုင္းအတြက္ ရွင္းၿပီးသြားပါၿပီရွင့္။"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ ခုနက ေထာင့္ဝိုင္းမွာထိုင္သြားတဲ့အစ္ကိုက ရွင္းသြားပါတယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"
"လာေရာက္အားေပးတာ ေက်းဇူးပါရွင့္။"
ဆိုင္ကထြက္လာၾကၿပီးေတာ့
"မင္းအသိလား ရာဇ။ အဲဒီ့ဝိုင္းကတစ္ေယာက္ ဒီဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနတာ ငါသတိထားမိတယ္။ ဒီအတိုင္း ငါစိတ္ထင္တယ္ပဲ ထင္တာ။ ဆံပင္ညိဳညိဳ၊ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔တစ္ေယာက္ေလ၊ ဟုတ္တယ္မလား။"
"အင္း၊ ဦးႏိုင္ရဲ႕ တူပါ။"
"ဟုတ္လို႔လား။ ပံုစံက ျမန္မာရုပ္သိပ္မေပါက္ဘူးကို။"
"အင္း၊ သူ႔အေဖက ျမန္မာမဟုတ္လို႔ပါ။ သြားမယ္ကြာ၊ စပ္စုလိုက္တာ မင္းက။"
"ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါမွပဲ ငါတစ္ခုခုလိုက္ေကၽြးေတာ့မယ္။"
"အေႂကြးမွတ္ထားတယ္။"
"ငါ့ကို အလႉ႕လက္ဖက္နဲ႔ အေႂကြးမွတ္တယ္။"
■■■
မနက္သံုးနာရီေလာက္ႀကီး အသံတစ္ခုခုၾကားမိသလိုမို႔ သခင္ထၾကည့္မိတယ္။ ကမ႓ာအိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးမို႔ တံခါးေတြကို အထဲကေနပိတ္ထားခဲ့တာ။ အိမ္ေရွ႕မီးလံုးအေရာင္က အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့သခင့္အတြက္ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရတာ ျမင္ကြင္းသိပ္မသဲကြဲလို႔ မီးေခ်ာင္းဖြင့္ၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့
"ေျမကမ႓ာ"
"အင္း"
အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားၿပီး လူက တံခါးေရွ႕မွာ အေတာင့္လိုက္။ သခင္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ ေရွ႕ကိုတိုးၿပီး သခင့္ကိုဆြဲဖက္လာတယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ လႊတ္စမ္းပါ။"
"လြမ္းလို႔။"
ေအးတိေအးစက္အသံနဲ႔ေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြထဲကေန သခင္ရုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
"ျပန္မလာဘူးဆို။"
"လြမ္းလို႔ပါဆို။"
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေသာက္ထားတာလား။"
"မေသာက္ပါဘူး။"
သခင့္ေဘးကေနျဖတ္ေလၽွာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္ထိုင္တာေၾကာင့္ တံခါးျပန္ေစ့ၿပီး သခင္လည္း ခံုမွာထိုင္လိုက္ရတယ္။
"ညေနက ဘယ္သူလဲ။"
ထင္တယ္။ ေျမကမ႓ာတို႔ ဒီအခ်ိန္ႀကီးျပန္ခ်လာတာ ရစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို။
"State ေက်ာင္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္း။"
"ဟုတ္လို႔လား။ State ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းက သခင္ ဟင္းထဲကၾကက္သြန္ဥမစားတာကို သိတယ္ေပါ့။"
"ငါ့ကိုရစ္ဖို႔ ျပန္လာတာလား။"
"ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္လို႔ကို အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ျပန္ေျပးလာတာ။ ရယ္ေမာေနတဲ့ပံုပဲ ျမင္ေယာင္ေနလို႔။"
"အဲဒီ့ေတာ့ ..."
"ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့လိုေတြျမင္ရရင္ မနာလိုဘူး။ သဝန္တိုတယ္။"
သခင္က ေခါင္းသာခါရမ္းၿပီး
"ငါ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္။ တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္။ ဆိုင္ကယ္ကို ဟိုဘက္ဂိုေထာင္ထဲ ထည့္လို႔ရမယ္ထင္တယ္။"
သခင္ ထထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင့္အနားေရာက္လာၿပီး လက္ကိုဆြဲကာ
"မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ကယ္ေလၽွာက္စီးရေအာင္။"
"အိပ္ေရးပ်က္တယ္၊ မစီးဘူး။"
"လုပ္ပါ။ အဲဒီ့ဆိုင္ကယ္အသစ္ကို သခင္နဲ႔ပဲ ပထမဆံုးအတူတူစီးဖူးခ်င္လို႔။"
"ဪ"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ဆို အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း လမ္းၾကံဳလိုက္တာဘာညာ ရွိဦးမယ္။ ဒီေန႔ေတာင္ တစ္ေယာက္ကခဏငွားတာ မေပးလိုက္ဘူး။ သခင့္ကိုပဲ အရင္ဦးဆံုး တင္စီးခ်င္တာ။"
"ေလၽွာ့ရူးေပါ့။ ငါ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။"
ကမ႓ာဆြဲထားတဲ့လက္ကို သခင္ကျဖဳတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ညလံုးမအိပ္ရေသးတဲ့ကမ႓ာလည္း နည္းနည္းေတာ့နားရဦးမွာမို႔ ဆိုင္ကယ္ကိုသိမ္းၿပီး မီးေတြ၊ တံခါးေတြပိတ္လို႔ ခဏတာ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔။
■
"သခင္၊ ေရခဲေသတၱာထဲ ပစၥည္းေတြနည္းေနၿပီ။ သြားဝယ္ရေအာင္။"
"ငါ အားရင္ ထြက္ဝယ္ထားလိုက္မယ္။"
"လာပါ၊ အတူသြားဝယ္မယ္။"
"မင္း အလုပ္မသြားဘူးလား။"
"ဟိုဆိုင္က ဒီေန႔ ကိုယ့္နားရက္ေလဗ်ာ။ ညေနမွ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေစာေစာသြားရမွာကို။"
"ေနစမ္းပါဦး။ မင္း တစ္ညလံုးမအိပ္ဘူးလား။"
"စိတ္ပူလို႔လား။"
"ရူးေနမွျဖင့္ စိတ္ညစ္စရာ။"
"အိပ္တယ္။ မနက္ေလးနာရီကေန ေျခာက္ခြဲအထိ။"
နာရီၾကည့္ေတာ့ ခုနစ္နာရီဆယ္မိနစ္။ အိပ္ရာႏိုးၿပီး ေနာက္ေဖးဝင္လာတဲ့သခင့္ကို ေျမကမ႓ာတို႔ဆီးႀကိဳပံုက အဲဒီလိုေတြ။
"သြားရေအာင္ သခင္ရယ္။"
ဆိုင္ကယ္ေလၽွာက္စီးခ်င္ေနတဲ့ကမ႓ာက ကေလးေတြဂ်စ္တိုက္သလိုကို ဇြတ္အတင္းေျပာေနတာေၾကာင့္
"မင္းဘာသာသြား။ Go."
"လိုက္ခဲ့ပါလို႔။ ေဈးသြားဝယ္မယ္ေလ။"
"ေစာေစာစီးစီး စကားမ်ားခ်င္ေနတာလား။ ငါ့ဘာသာ ေအးေဆးေနပါရေစ။ မိုးလင္းခါနီးမွျပန္လာၿပီး ငါ့လာရစ္ေနတယ္။ အိပ္ပါလား ဟိုမွာပဲ။ နားေတြညည္းလိုက္တာ။"
"အိပ္မရဘူးေလ။ သခင္တို႔ရယ္ေမာေနၾကတာပဲ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ထင္လဲ။ အဲဒီ့မွာကတည္းက လာေမးလိုက္ခ်င္တာ။ သခင္စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔။ ရင္ေတြပူတာမွ က်က္ေတာ့မယ္။"
"ငါ ထရိုက္မိေတာ့မယ္။"
"အဟီး၊ သခင့္ကိုေလ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ေလးထဲသာ ထည့္သိမ္းထားခ်င္ေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ထြက္ရေအာင္ေနာ္။"
"ေျမကမ႓ာရာ၊ နားေတြညည္းလိုက္တာ။"
"ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္ နားမညည္းေတာ့ဘူး။"
"ေအးေဟ့၊ ေအးဟ။ ငါ မ်က္ႏွာသစ္ဦးမယ္။"
"Yesssss!"
■
"သခင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားရေအာင္။"
"ဟိုဘက္အျခမ္းကဆိုင္ကိုသြား။ အဲဒီ့ကပိုေကာင္းတယ္။"
"အိုေခဗ်ာ။"
.
"သခင္၊ အဲဒါ မုန္႔စိမ္းေပါင္းမဟုတ္လား။ စားခ်င္တယ္။"
"သြားဝယ္၊ သြား။"
.
"သခင္၊ beet root က ေဈးမွာမရဘူးလား။"
"မရဘူး။ ဥနီပဲယူခဲ့။"
.
"ငါးညႇီနံ႔ကလည္း နံလိုက္တာ။"
"ေအး၊ လိုက္မလာနဲ႔။ ေသာက္ရူးလိုပဲ။ ငါးက်ႀကိဳက္တယ္၊ ငါးစိမ္းတန္းက် လန္႔ေနတယ္။"
"ဘာလန္႔ရမွာလဲ။ လိုက္မွာ။"
သခင့္ေနာက္ကေန ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပါလာၿပီး
"ဟာ"
"ဟယ္၊ ေဆာရီးပါ ငါ့တူေရ။ ငါးကခုန္ထြက္သြားလို႔။"
အေဒၚႀကီးလက္ထဲကငါးက ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေပၚကေနတစ္ဆင့္ ေျမႀကီးေပၚထြန္႔ထြန္႔လူးလို႔။ ကမ႓ာ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ၿပီး သခင့္အနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတယ္။ သခင္ ရယ္မိၿပီ။
"ေျခေထာက္ေတာ့ ညႇီကုန္ပါၿပီ။"
"ေဈးဝယ္ခ်င္ဦးေလ။"
"သခင္က အဲဒီ့ေလာက္ပညာျပမယ္မွ မထင္ထားတာ။ ကိုယ္မွ ဒီလိုေဈးထဲ မလာဖူးတာကို။"
သခင္က devil smile နဲ႔ျပံဳးရွာတယ္။ တကယ္ကို သူတမင္ ငါးစိမ္းတန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တာမဟုတ္လား။
.
"ပုစြန္ေျခာက္"
"ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါမႀကိဳက္ဘူး။"
"သိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာစားမွာေပါ့။ သခင့္အတြက္မဟုတ္ဘူး။"
အခုေတာ့လည္း ငါးပိငါးေျခာက္တန္းမွာ ပုစြန္ေျခာက္ဝယ္ေနတဲ့ကမ႓ာက နံတယ္မေျပာေတာ့ျပန္ဘူး။
.
"သခင္၊ အရြက္ေတြက အရမ္းမ်ားသြားၿပီထင္တယ္ေနာ္။"
"မင္းပဲစြတ္ဝယ္ေနတာေလ။"
ေဈးရံုအျပင္ဘက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္တဲ့ေနရာဆီ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သူ႔လက္ထဲကအထုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ခပ္ညည္းညည္းေျပာလာတယ္။
"သီးစံုပဲဟင္းအတြက္ဆိုၿပီး ဝယ္မိတာေလ။ ရပါတယ္၊ ဦးႏိုင္တို႔အိမ္ေရာ၊ ေနာင္ရိုးတို႔အိမ္ကိုေရာ ပို႔လို႔ရတာေပါ့၊ ေနာ္။"
"ျပန္မယ္။"
"သခင္ေမာင္း။ ေနာက္ကလိုက္စီးမယ္။"
"No."
"လုပ္ပါ။"
စကားေတြရွည္မေနခ်င္လို႔ သခင္တက္ေမာင္းလာခဲ့တာ အရမ္းကိုမွားမွန္း လမ္းေရာက္မွသိရေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕အထုပ္ေတြကို လက္ကိုင္တန္းမွာခ်ိတ္ထားတာေၾကာင့္ အားေနတဲ့ကမ႓ာ့လက္တစ္ဖက္က သခင့္ခါးဆီမွာ။
"ေျမကမ႓ာ၊ ဘာလို႔လာဖက္ေနတာလဲ။"
"ဖက္ထားခ်င္လို႔။"
ေျပာခါမွ ခပ္တင္းတင္းဖက္ၿပီး သခင္ေက်ာကို ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္လိုက္ရင္း
"သခင္ခံစားမိလား။ ကိုယ္ရင္ေတြခုန္ေနတာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။"
"ရင္မခုန္ရင္ ေသသြားမွာေပါ့။"
"ကေလးကလားစကားေတြ။ သခင့္ေၾကာင့္ ရင္ေတြေဆာင့္ခုန္ေနတာကိုေျပာတာ။ ခ်စ္လိုက္တာ သခင္ရာ။"
"တြန္းခ်ခံခ်င္ၿပီလား။"
"သခင္ကလည္း ..."
"မင္းလက္ဖယ္ေတာ့။"
"ပခံုးေလးေတာ့ ကိုင္ထားမယ္။ ေၾကာက္လို႔။"
အပိုေတြလုပ္ေနတဲ့ကမ႓ာကို ေလာေလာဆယ္ သခင္ရန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
"အိမ္ေရာက္မွ ေတြ႕မယ္။"
"အင္း၊ အင္း၊ ေတြ႕မယ္။"
■■■ Part (38) ဆက္ရန္ ■■■
"မြေကမ္ဘာ"
"ဗျာ"
"ဦးနိုင်က မနက်ကျရင် ဆိုင်ကယ်လာယူတဲ့။"
ကမ္ဘာအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် သခင်က အခန်းထဲကနေထွက်လာပြီး ပြောလာတာကြောင့် ကမ္ဘာအံ့ဩသွားရတယ်။
"ဆိုင်ကယ်"
"အေး"
"ကိုယ့်အတွက်လား။"
သခင်ခေါင်းညိတ်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်။"
"ငါက သိမလား။ မင်းက ဘာတွေနားပူအောင်လုပ်ထားလဲဆိုတာ ငါဘယ်သိမလဲ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ်ဘာမှမပြောဘူး။ တကယ်ပါ သခင်ရယ်၊ ကိုယ်ဘာမှမပြောရပါဘူး။ ဦးနိုင်က အလုပ်အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဝင်ငွေနဲ့လောက်ရဲ့လားမေးတော့ ဘာမှအပိုသုံးစရာမရှိလို့ အဆင်ပြေပါတယ်လို့ပဲ ပြောခဲ့တာပါ။"
"အေး၊ မနက်ကျသွားလိုက်။"
သခင်က မီးဖိုချောင်ဘက်လှည့်ထွက်သွားလို့ ကမ္ဘာကပါ နောက်ကလိုက်ဝင်ပြီး
"ဗိုက်ဆာလို့လား။"
"အင်း"
"ညစာမစားရသေးတာလား။"
"အစောပိုင်းကမဆာလို့။"
"အတော်ပဲ၊ ဒီမှာကြက်သံပုံးကင်။"
"ဘာရယ်။"
"ကြက်သံပုံးကင်လေ။ သံပုံးထဲထည့်ကင်တာလေ။"
"သိတယ်လေ။"
"အင်း၊ အဲဒါ ဆိုင်မှာ ကိုယ်စမ်းကြည့်ထားတာ။ အကုန်လုံးလည်း သဘောကျကြတယ်။ သခင့်အတွက်ပါယူလာတာ။"
"မင်းက ..."
ဒါတွေလည်းလုပ်တတ်သလားဆိုတဲ့ သခင့်အကြည့်ကြောင့်
"ဟား ဟား၊ ဘာခက်တာမှတ်လို့။ ကျောင်းတုန်းက trip တွေထွက်ရင် ဒီလိုပဲ လုပ်စားနေကျကို။ သူငယ်ချင်းအဖေတောပစ်ထွက်ပြီး ပြန်လာရင် ဒီမှာဆို ဆတ်ခေါ်တာလား၊ အဲဒီ့အသားကို နုတ်နုတ်စင်း၊ အရက်နဲ့သေချာနယ်နှပ်လိုက်ရင် နူးသွားတာလေ။ အစိမ်းအတိုင်းတောင် စားလို့ရသလောက်ပဲ။"
"ဩ"
"ရပြီ၊ စားကြည့်ဦး။"
သခင်က လက်ဆေးပြီး ကြက်ကင်ကိုဓားနဲ့ဖဲ့ယူပြီး စားလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက သေချာစောင့်ကြည့်နေပြီး feedback စောင့်လို့ပေါ့။
"ကောင်းလား။"
"အင်း၊ မဆိုးပါဘူး။"
"ပြောပါတယ်။ ကောင်းပါတယ်လို့။ ဒါနဲ့၊ ဦးနိုင်က ကိုယ့်အတွက် ဆိုင်ကယ်ဝယ်ပေးထားတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။"
သခင်ကတော့ ခေါင်းညိတ်ပြရုံ။
"သခင်၊ ကိုယ်တကယ် ဘာမှသွားပြောမထားဘူးနော်။ တွေးကိုမတွေးမိတာ။ ဟိုလေ၊ ဆိုင်ကယ်ဖိုးကိုပြန်ပေးရင်ကျ ကောင်းပါ့မလား။ ဒီတိုင်းယူထားလို့ရော ကောင်းပါ့မလား။ ဘာလုပ်ရမလဲ။"
"ဘယ်သိမလဲ။"
ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ကိုလည်း တစ်ခုခုထပ်ပြောချင်နေပုံ။
သခင်ကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။
"ပြောစရာရှိတယ်။"
အစားကို အေးအေးဆေးဆေးစားရင်းပဲ သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်တယ်။
"စားသောက်ဆိုင်မှာလေ ကိုယ်က ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး စမ်းကြည့်တာ။ မီးဖိုချောင်ကအစ်ကိုနဲ့ ခင်နေလို့လေ။ အဲဒါ အခု တချို့ menu တွေ ထပ်တိုးဖို့ ကိုယ့်ကိုကူခိုင်းတယ်။ နောက်နေ့တွေကျရင် နှစ်ရက်လောက် အဲဒီ့မှာအိပ်ရမယ်။"
"အင်း"
"အဲဒါ သခင်တစ်ယောက်တည်းလည်း အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား။"
"ငါက အရင်ကလည်း တစ်ယောက်တည်းပဲ။"
အသံကခပ်မာမာ၊ အကြည့်တွေကခပ်စူးစူး။
သခင် ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကမ္ဘာသိပါတယ်။ သခင့်အဖေဆုံးပြီးတော့ သခင် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ခဲ့ရတယ် မဟုတ်ပါလား။
"တောင်းပန်ပါတယ်။"
ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီး လက်ထဆေးနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာ ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘဲ ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ စကားတစ်ခွန်းထွက်ဖို့ကို တော်တော်လေးဆင်ခြင်ဖို့လည်း သင်ခန်းစာရသွားပါပြီ။
■■■
ဒီတစ်နေကုန်လုံး printer ဝယ်၊ ဆေးတွေဝယ်နဲ့ သခင်အိမ်မကပ်နိုင်။ Desktop monitor ကိုလည်း ဘယ်အိမ်ကကြောင် သေးဝင်ပန်းသွားမှန်းမသိ၊ ပျက်ပြီမို့ အသစ်လဲလိုက်ရပြီ။ နေ့လယ်ကမှအိမ်ကထွက်လာတာမို့ အားလုံးဝယ်ပြီးတော့ ဆိုင်တောင်ပိတ်တော့မယ်။ ကိုယ်တိုင် သေချာစစ်ဆေးပြီးဝယ်ချင်တာမို့ showroom မှာ သေချာရွေးဝယ်ပြီးတဲ့နောက် ပြန်ထွက်အလာ
"ရာဇ"
"ဟာ၊ ရောင်ဝါ"
"အေး၊ မတွေ့တာကြာပြီကွာ။ မင်းမှဟုတ်ပါ့မလားလို့။"
"မင်း ဂျပန်မှာဆို။"
"မင်းလည်း အမေရိကမှာဆို။"
"ငါက အပြီးပြန်လာပြီ။"
"ငါရောပဲ။ နည်းနည်းလေးစုမိဆောင်းမိတော့ ဒီမှာပဲ စီးပွားရေးလေး ပြန်အခြေချနေတာလေ။"
"အေး၊ မင်းက သွားတာကြာပြီပဲ။"
"လာကွာ၊ တစ်ဆိုင်ဆိုင်သွားရအောင်။ အေးဆေးစကားပြောကြစို့။ အချိန်ရတယ်မလား။"
"ရတယ်။"
အနီးဆုံး Mall တစ်ခုက အစားအသောက်ဆိုင်တွေဘက် လာလိုက်ကြပြီး
"ကော်ဖီဆိုင်ပဲ ထိုင်ကြမလား။"
"ငါ ဗိုက်ဆာတယ် ရာဇ။"
"အဲဒါဆို ထမင်းပေါင်းသွားစားကြမယ်။"
"အေး၊ မဆိုးဘူး။"
ဆိုင်ထိုင်ကြရင်းက
"ရာဇ၊ မင်း ဟိုကနိုင်ငံသားနဲ့ ယူလိုက်တယ်ဆို။"
"အင်း"
"အခုရော။"
"ထားလိုက်ပါတော့။"
"အဆင်မပြေဘူးလား။"
သခင်ပြန်မဖြေတော့
"OK. I see. ဒီလိုမှန်းသိ ငါ ရအောင်လိုက်ခဲ့ပါတယ်။"
"ဘာဖြစ်တယ်။ ဘယ်တုန်းက gay သွားတာလဲ။"
"အဟဲ၊ bi လောက်တော့ ထားပါ။"
"သောက်ခွက်ကပြောင်ပြီ။"
လာချပေးတဲ့ပန်းကန်တွေထဲ ကြက်သွန်နီဥတွေကိုမြင်တော့ နေရောင်ဝါက
"ပါလာပြီ။"
"အေး၊ ဥစုံအရွက်စုံပဲ။"
သခင်မကြိုက်တာသိလို့ နေရောင်က ကြက်သွန်ဥတွေကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ပန်းကန်ထဲထည့်နေတာကို သခင်ထိုင်ကြည့်နေမိရင်း တခြားဝိုင်းတစ်ဝိုင်းဆီ အကြည့်အရောက်မှာ
'မြေကမ္ဘာ'
အခုမှရောက်လာပုံရတဲ့ကမ္ဘာက နေရာတောင်မကျသေးဘဲ သခင်တို့ဝိုင်းဘက်ကို ရပ်ကြည့်နေတာ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ မြေကမ္ဘာရယ်၊ သုံးယောက်သား ထောင့်ကျကျဝိုင်းလေးမှာ ထိုင်ဖို့ပြင်နေတာမို့ ငေးကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာကို ကောင်မလေးကလက်ကိုတစ်ချက်ပုတ်ပြီး ထိုင်ဖို့ပြောနေတာ သခင်တွေ့သား။
လက်ထဲမှာလည်းအထုပ်အပိုးတွေနဲ့မို့ သူတို့ရဲ့ menu အသစ်အတွက် လိုတာတွေလာဝယ်ရင်း ဆိုင်ထိုင်ကြတာနေမှာလို့ သခင်တွေးလိုက်မိတယ်။
"ရပြီလေ၊ မစားဘူးလား။ ပူလို့လား။"
"အင်း"
အရမ်းပူရင်မစားတဲ့သခင်အကျင့်ကို သူငယ်ချင်းတချို့လည်းသိတာကြောင့် ထမင်းပေါင်းကိုဖွရင်းပဲ သခင်အာရုံပြန်လွှဲလိုက်ရတယ်။
နေရောင်ဝါဆိုတာက အရင်ကတည်းက ပျော်ပျော်နေတတ်သူ။ ပေါက်ကရတွေလျှောက်ပြောနေလို့ သခင်ရယ်ရတာ ပါးတွေတောင်ညောင်းတယ်။
"အေးပါကွာ၊ တော်ပါတော့။ ငါမရယ်နိုင်တော့ဘူး။"
"အဟီး"
"မျက်နှာရူးကောင်"
"ဆိုတော့၊ ငါ့ကို မင်းဖုန်းနံပါတ်ပေးဦး။"
"အေး၊ လိုက်မှတ်။"
သခင်တို့ အေးအေးဆေးဆေး စကားတွေထိုင်ပြောနေကြချိန် ကမ္ဘာတို့ကတော့ စားသောက်ပြီးလို့ ပြန်ထွက်ဖို့ပြင်နေပြီ။ စားပွဲထိုးကောင်မလေးကို ကမ္ဘာဘာပြောတယ်မသိ။ သူတို့ဝိုင်းက ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ပါ သခင်တို့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လာကြတယ်။ ကမ္ဘာတို့ထွက်သွားပြီး နောက်ထပ်ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ
"ရှင်းကြစို့။ ငါရှင်းမှာနော်။"
သခင်ခေါင်းညိတ်ပြပြီး
"ငါကလည်း မင်းဆီကလိုက်ကပ်စားတာပါ။"
စားပွဲထိုးဝန်ထမ်းလေး ရောက်လာပြီး
"အစ်ကိုတို့ဝိုင်းအတွက် ရှင်းပြီးသွားပါပြီရှင့်။"
"ဗျာ"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ ခုနက ထောင့်ဝိုင်းမှာထိုင်သွားတဲ့အစ်ကိုက ရှင်းသွားပါတယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။"
"လာရောက်အားပေးတာ ကျေးဇူးပါရှင့်။"
ဆိုင်ကထွက်လာကြပြီးတော့
"မင်းအသိလား ရာဇ။ အဲဒီ့ဝိုင်းကတစ်ယောက် ဒီဘက်ကိုလှမ်းကြည့်နေတာ ငါသတိထားမိတယ်။ ဒီအတိုင်း ငါစိတ်ထင်တယ်ပဲ ထင်တာ။ ဆံပင်ညိုညို၊ အသားဖြူဖြူနဲ့တစ်ယောက်လေ၊ ဟုတ်တယ်မလား။"
"အင်း၊ ဦးနိုင်ရဲ့ တူပါ။"
"ဟုတ်လို့လား။ ပုံစံက မြန်မာရုပ်သိပ်မပေါက်ဘူးကို။"
"အင်း၊ သူ့အဖေက မြန်မာမဟုတ်လို့ပါ။ သွားမယ်ကွာ၊ စပ်စုလိုက်တာ မင်းက။"
"အေး၊ နောက်တစ်ခါမှပဲ ငါတစ်ခုခုလိုက်ကျွေးတော့မယ်။"
"အကြွေးမှတ်ထားတယ်။"
"ငါ့ကို အလှူ့လက်ဖက်နဲ့ အကြွေးမှတ်တယ်။"
■■■
မနက်သုံးနာရီလောက်ကြီး အသံတစ်ခုခုကြားမိသလိုမို့ သခင်ထကြည့်မိတယ်။ ကမ္ဘာအိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးမို့ တံခါးတွေကို အထဲကနေပိတ်ထားခဲ့တာ။ အိမ်ရှေ့မီးလုံးအရောင်က အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့သခင့်အတွက် ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်ရတာ မြင်ကွင်းသိပ်မသဲကွဲလို့ မီးချောင်းဖွင့်ပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့
"မြေကမ္ဘာ"
"အင်း"
အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားပြီး လူက တံခါးရှေ့မှာ အတောင့်လိုက်။ သခင်ခေါ်လိုက်တော့မှ ရှေ့ကိုတိုးပြီး သခင့်ကိုဆွဲဖက်လာတယ်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ လွှတ်စမ်းပါ။"
"လွမ်းလို့။"
အေးတိအေးစက်အသံနဲ့ပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေထဲကနေ သခင်ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
"ပြန်မလာဘူးဆို။"
"လွမ်းလို့ပါဆို။"
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ သောက်ထားတာလား။"
"မသောက်ပါဘူး။"
သခင့်ဘေးကနေဖြတ်လျှောက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲဝင်ထိုင်တာကြောင့် တံခါးပြန်စေ့ပြီး သခင်လည်း ခုံမှာထိုင်လိုက်ရတယ်။
"ညနေက ဘယ်သူလဲ။"
ထင်တယ်။ မြေကမ္ဘာတို့ ဒီအချိန်ကြီးပြန်ချလာတာ ရစ်တော့မယ်ဆိုတာကို။
"State ကျောင်းကတည်းက သူငယ်ချင်း။"
"ဟုတ်လို့လား။ State ကျောင်းကသူငယ်ချင်းက သခင် ဟင်းထဲကကြက်သွန်ဥမစားတာကို သိတယ်ပေါ့။"
"ငါ့ကိုရစ်ဖို့ ပြန်လာတာလား။"
"ဘယ်လိုမှမနေနိုင်လို့ကို အလုပ်ပြီးပြီးချင်း ပြန်ပြေးလာတာ။ ရယ်မောနေတဲ့ပုံပဲ မြင်ယောင်နေလို့။"
"အဲဒီ့တော့ ..."
"ချစ်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ့လိုတွေမြင်ရရင် မနာလိုဘူး။ သဝန်တိုတယ်။"
သခင်က ခေါင်းသာခါရမ်းပြီး
"ငါ ပြန်အိပ်တော့မယ်။ တံခါးတွေသေချာပိတ်။ ဆိုင်ကယ်ကို ဟိုဘက်ဂိုထောင်ထဲ ထည့်လို့ရမယ်ထင်တယ်။"
သခင် ထထွက်မယ်ပြင်တော့ ကမ္ဘာက သခင့်အနားရောက်လာပြီး လက်ကိုဆွဲကာ
"မနက်စောစော ဆိုင်ကယ်လျှောက်စီးရအောင်။"
"အိပ်ရေးပျက်တယ်၊ မစီးဘူး။"
"လုပ်ပါ။ အဲဒီ့ဆိုင်ကယ်အသစ်ကို သခင်နဲ့ပဲ ပထမဆုံးအတူတူစီးဖူးချင်လို့။"
"ဪ"
"ဟုတ်တယ်လေ။ နောက်ဆို အပေါင်းအသင်းတွေကလည်း လမ်းကြုံလိုက်တာဘာညာ ရှိဦးမယ်။ ဒီနေ့တောင် တစ်ယောက်ကခဏငှားတာ မပေးလိုက်ဘူး။ သခင့်ကိုပဲ အရင်ဦးဆုံး တင်စီးချင်တာ။"
"လျှော့ရူးပေါ့။ ငါ အိပ်ချင်နေပြီ။"
ကမ္ဘာဆွဲထားတဲ့လက်ကို သခင်ကဖြုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီဝင်သွားခဲ့ပြီ။ တစ်ညလုံးမအိပ်ရသေးတဲ့ကမ္ဘာလည်း နည်းနည်းတော့နားရဦးမှာမို့ ဆိုင်ကယ်ကိုသိမ်းပြီး မီးတွေ၊ တံခါးတွေပိတ်လို့ ခဏတာ အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့။
■
"သခင်၊ ရေခဲသေတ္တာထဲ ပစ္စည်းတွေနည်းနေပြီ။ သွားဝယ်ရအောင်။"
"ငါ အားရင် ထွက်ဝယ်ထားလိုက်မယ်။"
"လာပါ၊ အတူသွားဝယ်မယ်။"
"မင်း အလုပ်မသွားဘူးလား။"
"ဟိုဆိုင်က ဒီနေ့ ကိုယ့်နားရက်လေဗျာ။ ညနေမှ စားသောက်ဆိုင်ကို စောစောသွားရမှာကို။"
"နေစမ်းပါဦး။ မင်း တစ်ညလုံးမအိပ်ဘူးလား။"
"စိတ်ပူလို့လား။"
"ရူးနေမှဖြင့် စိတ်ညစ်စရာ။"
"အိပ်တယ်။ မနက်လေးနာရီကနေ ခြောက်ခွဲအထိ။"
နာရီကြည့်တော့ ခုနစ်နာရီဆယ်မိနစ်။ အိပ်ရာနိုးပြီး နောက်ဖေးဝင်လာတဲ့သခင့်ကို မြေကမ္ဘာတို့ဆီးကြိုပုံက အဲဒီလိုတွေ။
"သွားရအောင် သခင်ရယ်။"
ဆိုင်ကယ်လျှောက်စီးချင်နေတဲ့ကမ္ဘာက ကလေးတွေဂျစ်တိုက်သလိုကို ဇွတ်အတင်းပြောနေတာကြောင့်
"မင်းဘာသာသွား။ Go."
"လိုက်ခဲ့ပါလို့။ ဈေးသွားဝယ်မယ်လေ။"
"စောစောစီးစီး စကားများချင်နေတာလား။ ငါ့ဘာသာ အေးဆေးနေပါရစေ။ မိုးလင်းခါနီးမှပြန်လာပြီး ငါ့လာရစ်နေတယ်။ အိပ်ပါလား ဟိုမှာပဲ။ နားတွေညည်းလိုက်တာ။"
"အိပ်မရဘူးလေ။ သခင်တို့ရယ်မောနေကြတာပဲ မျက်စိထဲမြင်ယောင်နေတာ ဘယ်လောက်ခက်ခဲတယ်ထင်လဲ။ အဲဒီ့မှာကတည်းက လာမေးလိုက်ချင်တာ။ သခင်စိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့။ ရင်တွေပူတာမှ ကျက်တော့မယ်။"
"ငါ ထရိုက်မိတော့မယ်။"
"အဟီး၊ သခင့်ကိုလေ ဖန်ပေါင်းချောင်လေးထဲသာ ထည့်သိမ်းထားချင်တော့တယ်။ အခုတော့ အပြင်ထွက်ရအောင်နော်။"
"မြေကမ္ဘာရာ၊ နားတွေညည်းလိုက်တာ။"
"ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင် နားမညည်းတော့ဘူး။"
"အေးဟေ့၊ အေးဟ။ ငါ မျက်နှာသစ်ဦးမယ်။"
"Yesssss!"
■
"သခင်၊ မုန့်ဟင်းခါးစားရအောင်။"
"ဟိုဘက်အခြမ်းကဆိုင်ကိုသွား။ အဲဒီ့ကပိုကောင်းတယ်။"
"အိုခေဗျာ။"
.
"သခင်၊ အဲဒါ မုန့်စိမ်းပေါင်းမဟုတ်လား။ စားချင်တယ်။"
"သွားဝယ်၊ သွား။"
.
"သခင်၊ beet root က ဈေးမှာမရဘူးလား။"
"မရဘူး။ ဥနီပဲယူခဲ့။"
.
"ငါးညှီနံ့ကလည်း နံလိုက်တာ။"
"အေး၊ လိုက်မလာနဲ့။ သောက်ရူးလိုပဲ။ ငါးကျကြိုက်တယ်၊ ငါးစိမ်းတန်းကျ လန့်နေတယ်။"
"ဘာလန့်ရမှာလဲ။ လိုက်မှာ။"
သခင့်နောက်ကနေ ကုပ်ချောင်းချောင်းပါလာပြီး
"ဟာ"
"ဟယ်၊ ဆောရီးပါ ငါ့တူရေ။ ငါးကခုန်ထွက်သွားလို့။"
အဒေါ်ကြီးလက်ထဲကငါးက ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ပေါ်ကနေတစ်ဆင့် မြေကြီးပေါ်ထွန့်ထွန့်လူးလို့။ ကမ္ဘာ ပခုံးတစ်ချက်တွန့်ပြီး သခင့်အနားကို ချက်ချင်းရောက်သွားတယ်။ သခင် ရယ်မိပြီ။
"ခြေထောက်တော့ ညှီကုန်ပါပြီ။"
"ဈေးဝယ်ချင်ဦးလေ။"
"သခင်က အဲဒီ့လောက်ပညာပြမယ်မှ မထင်ထားတာ။ ကိုယ်မှ ဒီလိုဈေးထဲ မလာဖူးတာကို။"
သခင်က devil smile နဲ့ပြုံးရှာတယ်။ တကယ်ကို သူတမင် ငါးစိမ်းတန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တာမဟုတ်လား။
.
"ပုစွန်ခြောက်"
"ဘာလုပ်မှာလဲ။ ငါမကြိုက်ဘူး။"
"သိပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာစားမှာပေါ့။ သခင့်အတွက်မဟုတ်ဘူး။"
အခုတော့လည်း ငါးပိငါးခြောက်တန်းမှာ ပုစွန်ခြောက်ဝယ်နေတဲ့ကမ္ဘာက နံတယ်မပြောတော့ပြန်ဘူး။
.
"သခင်၊ အရွက်တွေက အရမ်းများသွားပြီထင်တယ်နော်။"
"မင်းပဲစွတ်ဝယ်နေတာလေ။"
ဈေးရုံအပြင်ဘက် ဆိုင်ကယ်ရပ်တဲ့နေရာဆီ ပြန်ရောက်လာတော့မှ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သူ့လက်ထဲကအထုပ်တွေကိုကြည့်ပြီး ခပ်ညည်းညည်းပြောလာတယ်။
"သီးစုံပဲဟင်းအတွက်ဆိုပြီး ဝယ်မိတာလေ။ ရပါတယ်၊ ဦးနိုင်တို့အိမ်ရော၊ နောင်ရိုးတို့အိမ်ကိုရော ပို့လို့ရတာပေါ့၊ နော်။"
"ပြန်မယ်။"
"သခင်မောင်း။ နောက်ကလိုက်စီးမယ်။"
"No."
"လုပ်ပါ။"
စကားတွေရှည်မနေချင်လို့ သခင်တက်မောင်းလာခဲ့တာ အရမ်းကိုမှားမှန်း လမ်းရောက်မှသိရတော့တယ်။ တချို့အထုပ်တွေကို လက်ကိုင်တန်းမှာချိတ်ထားတာကြောင့် အားနေတဲ့ကမ္ဘာ့လက်တစ်ဖက်က သခင့်ခါးဆီမှာ။
"မြေကမ္ဘာ၊ ဘာလို့လာဖက်နေတာလဲ။"
"ဖက်ထားချင်လို့။"
ပြောခါမှ ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး သခင်ကျောကို ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်လိုက်ရင်း
"သခင်ခံစားမိလား။ ကိုယ်ရင်တွေခုန်နေတာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့။"
"ရင်မခုန်ရင် သေသွားမှာပေါ့။"
"ကလေးကလားစကားတွေ။ သခင့်ကြောင့် ရင်တွေဆောင့်ခုန်နေတာကိုပြောတာ။ ချစ်လိုက်တာ သခင်ရာ။"
"တွန်းချခံချင်ပြီလား။"
"သခင်ကလည်း ..."
"မင်းလက်ဖယ်တော့။"
"ပခုံးလေးတော့ ကိုင်ထားမယ်။ ကြောက်လို့။"
အပိုတွေလုပ်နေတဲ့ကမ္ဘာကို လောလောဆယ် သခင်ရန်မလုပ်ချင်တော့ပါ။
"အိမ်ရောက်မှ တွေ့မယ်။"
"အင်း၊ အင်း၊ တွေ့မယ်။"
■■■ Part (38) ဆက်ရန် ■■■
"ဗ်ာ"
"ဦးႏိုင္က မနက္က်ရင္ ဆိုင္ကယ္လာယူတဲ့။"
ကမ႓ာအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သခင္က အခန္းထဲကေနထြက္လာၿပီး ေျပာလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာအံ့ဩသြားရတယ္။
"ဆိုင္ကယ္"
"ေအး"
"ကိုယ့္အတြက္လား။"
သခင္ေခါင္းညိတ္တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။"
"ငါက သိမလား။ မင္းက ဘာေတြနားပူေအာင္လုပ္ထားလဲဆိုတာ ငါဘယ္သိမလဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္ဘာမွမေျပာဘူး။ တကယ္ပါ သခင္ရယ္၊ ကိုယ္ဘာမွမေျပာရပါဘူး။ ဦးႏိုင္က အလုပ္အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဝင္ေငြနဲ႔ေလာက္ရဲ႕လားေမးေတာ့ ဘာမွအပိုသံုးစရာမရွိလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့တာပါ။"
"ေအး၊ မနက္က်သြားလိုက္။"
သခင္က မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္လွည့္ထြက္သြားလို႔ ကမ႓ာကပါ ေနာက္ကလိုက္ဝင္ၿပီး
"ဗိုက္ဆာလို႔လား။"
"အင္း"
"ညစာမစားရေသးတာလား။"
"အေစာပိုင္းကမဆာလို႔။"
"အေတာ္ပဲ၊ ဒီမွာၾကက္သံပံုးကင္။"
"ဘာရယ္။"
"ၾကက္သံပံုးကင္ေလ။ သံပံုးထဲထည့္ကင္တာေလ။"
"သိတယ္ေလ။"
"အင္း၊ အဲဒါ ဆိုင္မွာ ကိုယ္စမ္းၾကည့္ထားတာ။ အကုန္လံုးလည္း သေဘာက်ၾကတယ္။ သခင့္အတြက္ပါယူလာတာ။"
"မင္းက ..."
ဒါေတြလည္းလုပ္တတ္သလားဆိုတဲ့ သခင့္အၾကည့္ေၾကာင့္
"ဟား ဟား၊ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ ေက်ာင္းတုန္းက trip ေတြထြက္ရင္ ဒီလိုပဲ လုပ္စားေနက်ကို။ သူငယ္ခ်င္းအေဖေတာပစ္ထြက္ၿပီး ျပန္လာရင္ ဒီမွာဆို ဆတ္ေခၚတာလား၊ အဲဒီ့အသားကို ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ အရက္နဲ႔ေသခ်ာနယ္ႏွပ္လိုက္ရင္ ႏူးသြားတာေလ။ အစိမ္းအတိုင္းေတာင္ စားလို႔ရသေလာက္ပဲ။"
"ဩ"
"ရၿပီ၊ စားၾကည့္ဦး။"
သခင္က လက္ေဆးၿပီး ၾကက္ကင္ကိုဓားနဲ႔ဖဲ့ယူၿပီး စားလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး feedback ေစာင့္လို႔ေပါ့။
"ေကာင္းလား။"
"အင္း၊ မဆိုးပါဘူး။"
"ေျပာပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္လို႔။ ဒါနဲ႔၊ ဦးႏိုင္က ကိုယ့္အတြက္ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။"
သခင္ကေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပရံု။
"သခင္၊ ကိုယ္တကယ္ ဘာမွသြားေျပာမထားဘူးေနာ္။ ေတြးကိုမေတြးမိတာ။ ဟိုေလ၊ ဆိုင္ကယ္ဖိုးကိုျပန္ေပးရင္က် ေကာင္းပါ့မလား။ ဒီတိုင္းယူထားလို႔ေရာ ေကာင္းပါ့မလား။ ဘာလုပ္ရမလဲ။"
"ဘယ္သိမလဲ။"
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ကမ႓ာက သခင့္ကိုလည္း တစ္ခုခုထပ္ေျပာခ်င္ေနပံု။
သခင္ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။
"ေျပာစရာရွိတယ္။"
အစားကို ေအးေအးေဆးေဆးစားရင္းပဲ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။
"စားေသာက္ဆိုင္မွာေလ ကိုယ္က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စမ္းၾကည့္တာ။ မီးဖိုေခ်ာင္ကအစ္ကိုနဲ႔ ခင္ေနလို႔ေလ။ အဲဒါ အခု တခ်ိဳ႕ menu ေတြ ထပ္တိုးဖို႔ ကိုယ့္ကိုကူခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အဲဒီ့မွာအိပ္ရမယ္။"
"အင္း"
"အဲဒါ သခင္တစ္ေယာက္တည္းလည္း အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား။"
"ငါက အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ။"
အသံကခပ္မာမာ၊ အၾကည့္ေတြကခပ္စူးစူး။
သခင္ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကမ႓ာသိပါတယ္။ သခင့္အေဖဆံုးၿပီးေတာ့ သခင္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္ပါလား။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး လက္ထေဆးေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ စကားတစ္ခြန္းထြက္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္ျခင္ဖို႔လည္း သင္ခန္းစာရသြားပါၿပီ။
■■■
ဒီတစ္ေနကုန္လံုး printer ဝယ္၊ ေဆးေတြဝယ္နဲ႔ သခင္အိမ္မကပ္ႏိုင္။ Desktop monitor ကိုလည္း ဘယ္အိမ္ကေၾကာင္ ေသးဝင္ပန္းသြားမွန္းမသိ၊ ပ်က္ၿပီမို႔ အသစ္လဲလိုက္ရၿပီ။ ေန႔လယ္ကမွအိမ္ကထြက္လာတာမို႔ အားလံုးဝယ္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေတာင္ပိတ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးဝယ္ခ်င္တာမို႔ showroom မွာ ေသခ်ာေရြးဝယ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ထြက္အလာ
"ရာဇ"
"ဟာ၊ ေရာင္ဝါ"
"ေအး၊ မေတြ႕တာၾကာၿပီကြာ။ မင္းမွဟုတ္ပါ့မလားလို႔။"
"မင္း ဂ်ပန္မွာဆို။"
"မင္းလည္း အေမရိကမွာဆို။"
"ငါက အၿပီးျပန္လာၿပီ။"
"ငါေရာပဲ။ နည္းနည္းေလးစုမိေဆာင္းမိေတာ့ ဒီမွာပဲ စီးပြားေရးေလး ျပန္အေျခခ်ေနတာေလ။"
"ေအး၊ မင္းက သြားတာၾကာၿပီပဲ။"
"လာကြာ၊ တစ္ဆိုင္ဆိုင္သြားရေအာင္။ ေအးေဆးစကားေျပာၾကစို႔။ အခ်ိန္ရတယ္မလား။"
"ရတယ္။"
အနီးဆံုး Mall တစ္ခုက အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြဘက္ လာလိုက္ၾကၿပီး
"ေကာ္ဖီဆိုင္ပဲ ထိုင္ၾကမလား။"
"ငါ ဗိုက္ဆာတယ္ ရာဇ။"
"အဲဒါဆို ထမင္းေပါင္းသြားစားၾကမယ္။"
"ေအး၊ မဆိုးဘူး။"
ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္းက
"ရာဇ၊ မင္း ဟိုကႏိုင္ငံသားနဲ႔ ယူလိုက္တယ္ဆို။"
"အင္း"
"အခုေရာ။"
"ထားလိုက္ပါေတာ့။"
"အဆင္မေျပဘူးလား။"
သခင္ျပန္မေျဖေတာ့
"OK. I see. ဒီလိုမွန္းသိ ငါ ရေအာင္လိုက္ခဲ့ပါတယ္။"
"ဘာျဖစ္တယ္။ ဘယ္တုန္းက gay သြားတာလဲ။"
"အဟဲ၊ bi ေလာက္ေတာ့ ထားပါ။"
"ေသာက္ခြက္ကေျပာင္ၿပီ။"
လာခ်ေပးတဲ့ပန္းကန္ေတြထဲ ၾကက္သြန္နီဥေတြကိုျမင္ေတာ့ ေနေရာင္ဝါက
"ပါလာၿပီ။"
"ေအး၊ ဥစံုအရြက္စံုပဲ။"
သခင္မႀကိဳက္တာသိလို႔ ေနေရာင္က ၾကက္သြန္ဥေတြကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ပန္းကန္ထဲထည့္ေနတာကို သခင္ထိုင္ၾကည့္ေနမိရင္း တျခားဝိုင္းတစ္ဝိုင္းဆီ အၾကည့္အေရာက္မွာ
'ေျမကမ႓ာ'
အခုမွေရာက္လာပံုရတဲ့ကမ႓ာက ေနရာေတာင္မက်ေသးဘဲ သခင္တို႔ဝိုင္းဘက္ကို ရပ္ၾကည့္ေနတာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေျမကမ႓ာရယ္၊ သံုးေယာက္သား ေထာင့္က်က်ဝိုင္းေလးမွာ ထိုင္ဖို႔ျပင္ေနတာမို႔ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာကို ေကာင္မေလးကလက္ကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ထိုင္ဖို႔ေျပာေနတာ သခင္ေတြ႕သား။
လက္ထဲမွာလည္းအထုပ္အပိုးေတြနဲ႔မို႔ သူတို႔ရဲ႕ menu အသစ္အတြက္ လိုတာေတြလာဝယ္ရင္း ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေနမွာလို႔ သခင္ေတြးလိုက္မိတယ္။
"ရၿပီေလ၊ မစားဘူးလား။ ပူလို႔လား။"
"အင္း"
အရမ္းပူရင္မစားတဲ့သခင္အက်င့္ကို သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္းသိတာေၾကာင့္ ထမင္းေပါင္းကိုဖြရင္းပဲ သခင္အာရံုျပန္လႊဲလိုက္ရတယ္။
ေနေရာင္ဝါဆိုတာက အရင္ကတည္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ ေပါက္ကရေတြေလၽွာက္ေျပာေနလို႔ သခင္ရယ္ရတာ ပါးေတြေတာင္ေညာင္းတယ္။
"ေအးပါကြာ၊ ေတာ္ပါေတာ့။ ငါမရယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"အဟီး"
"မ်က္ႏွာရူးေကာင္"
"ဆိုေတာ့၊ ငါ့ကို မင္းဖုန္းနံပါတ္ေပးဦး။"
"ေအး၊ လိုက္မွတ္။"
သခင္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေတြထိုင္ေျပာေနၾကခ်ိန္ ကမ႓ာတို႔ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ။ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးကို ကမ႓ာဘာေျပာတယ္မသိ။ သူတို႔ဝိုင္းက က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ပါ သခင္တို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာၾကတယ္။ ကမ႓ာတို႔ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ
"ရွင္းၾကစို႔။ ငါရွင္းမွာေနာ္။"
သခင္ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"ငါကလည္း မင္းဆီကလိုက္ကပ္စားတာပါ။"
စားပြဲထိုးဝန္ထမ္းေလး ေရာက္လာၿပီး
"အစ္ကိုတို႔ဝိုင္းအတြက္ ရွင္းၿပီးသြားပါၿပီရွင့္။"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ ခုနက ေထာင့္ဝိုင္းမွာထိုင္သြားတဲ့အစ္ကိုက ရွင္းသြားပါတယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"
"လာေရာက္အားေပးတာ ေက်းဇူးပါရွင့္။"
ဆိုင္ကထြက္လာၾကၿပီးေတာ့
"မင္းအသိလား ရာဇ။ အဲဒီ့ဝိုင္းကတစ္ေယာက္ ဒီဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနတာ ငါသတိထားမိတယ္။ ဒီအတိုင္း ငါစိတ္ထင္တယ္ပဲ ထင္တာ။ ဆံပင္ညိဳညိဳ၊ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔တစ္ေယာက္ေလ၊ ဟုတ္တယ္မလား။"
"အင္း၊ ဦးႏိုင္ရဲ႕ တူပါ။"
"ဟုတ္လို႔လား။ ပံုစံက ျမန္မာရုပ္သိပ္မေပါက္ဘူးကို။"
"အင္း၊ သူ႔အေဖက ျမန္မာမဟုတ္လို႔ပါ။ သြားမယ္ကြာ၊ စပ္စုလိုက္တာ မင္းက။"
"ေအး၊ ေနာက္တစ္ခါမွပဲ ငါတစ္ခုခုလိုက္ေကၽြးေတာ့မယ္။"
"အေႂကြးမွတ္ထားတယ္။"
"ငါ့ကို အလႉ႕လက္ဖက္နဲ႔ အေႂကြးမွတ္တယ္။"
■■■
မနက္သံုးနာရီေလာက္ႀကီး အသံတစ္ခုခုၾကားမိသလိုမို႔ သခင္ထၾကည့္မိတယ္။ ကမ႓ာအိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးမို႔ တံခါးေတြကို အထဲကေနပိတ္ထားခဲ့တာ။ အိမ္ေရွ႕မီးလံုးအေရာင္က အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့သခင့္အတြက္ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ရတာ ျမင္ကြင္းသိပ္မသဲကြဲလို႔ မီးေခ်ာင္းဖြင့္ၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့
"ေျမကမ႓ာ"
"အင္း"
အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားၿပီး လူက တံခါးေရွ႕မွာ အေတာင့္လိုက္။ သခင္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ ေရွ႕ကိုတိုးၿပီး သခင့္ကိုဆြဲဖက္လာတယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ လႊတ္စမ္းပါ။"
"လြမ္းလို႔။"
ေအးတိေအးစက္အသံနဲ႔ေျပာေနတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြထဲကေန သခင္ရုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
"ျပန္မလာဘူးဆို။"
"လြမ္းလို႔ပါဆို။"
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေသာက္ထားတာလား။"
"မေသာက္ပါဘူး။"
သခင့္ေဘးကေနျဖတ္ေလၽွာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္ထိုင္တာေၾကာင့္ တံခါးျပန္ေစ့ၿပီး သခင္လည္း ခံုမွာထိုင္လိုက္ရတယ္။
"ညေနက ဘယ္သူလဲ။"
ထင္တယ္။ ေျမကမ႓ာတို႔ ဒီအခ်ိန္ႀကီးျပန္ခ်လာတာ ရစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို။
"State ေက်ာင္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္း။"
"ဟုတ္လို႔လား။ State ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းက သခင္ ဟင္းထဲကၾကက္သြန္ဥမစားတာကို သိတယ္ေပါ့။"
"ငါ့ကိုရစ္ဖို႔ ျပန္လာတာလား။"
"ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္လို႔ကို အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ျပန္ေျပးလာတာ။ ရယ္ေမာေနတဲ့ပံုပဲ ျမင္ေယာင္ေနလို႔။"
"အဲဒီ့ေတာ့ ..."
"ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့လိုေတြျမင္ရရင္ မနာလိုဘူး။ သဝန္တိုတယ္။"
သခင္က ေခါင္းသာခါရမ္းၿပီး
"ငါ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္။ တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္။ ဆိုင္ကယ္ကို ဟိုဘက္ဂိုေထာင္ထဲ ထည့္လို႔ရမယ္ထင္တယ္။"
သခင္ ထထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင့္အနားေရာက္လာၿပီး လက္ကိုဆြဲကာ
"မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ကယ္ေလၽွာက္စီးရေအာင္။"
"အိပ္ေရးပ်က္တယ္၊ မစီးဘူး။"
"လုပ္ပါ။ အဲဒီ့ဆိုင္ကယ္အသစ္ကို သခင္နဲ႔ပဲ ပထမဆံုးအတူတူစီးဖူးခ်င္လို႔။"
"ဪ"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ဆို အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း လမ္းၾကံဳလိုက္တာဘာညာ ရွိဦးမယ္။ ဒီေန႔ေတာင္ တစ္ေယာက္ကခဏငွားတာ မေပးလိုက္ဘူး။ သခင့္ကိုပဲ အရင္ဦးဆံုး တင္စီးခ်င္တာ။"
"ေလၽွာ့ရူးေပါ့။ ငါ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။"
ကမ႓ာဆြဲထားတဲ့လက္ကို သခင္ကျဖဳတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ညလံုးမအိပ္ရေသးတဲ့ကမ႓ာလည္း နည္းနည္းေတာ့နားရဦးမွာမို႔ ဆိုင္ကယ္ကိုသိမ္းၿပီး မီးေတြ၊ တံခါးေတြပိတ္လို႔ ခဏတာ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔။
■
"သခင္၊ ေရခဲေသတၱာထဲ ပစၥည္းေတြနည္းေနၿပီ။ သြားဝယ္ရေအာင္။"
"ငါ အားရင္ ထြက္ဝယ္ထားလိုက္မယ္။"
"လာပါ၊ အတူသြားဝယ္မယ္။"
"မင္း အလုပ္မသြားဘူးလား။"
"ဟိုဆိုင္က ဒီေန႔ ကိုယ့္နားရက္ေလဗ်ာ။ ညေနမွ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေစာေစာသြားရမွာကို။"
"ေနစမ္းပါဦး။ မင္း တစ္ညလံုးမအိပ္ဘူးလား။"
"စိတ္ပူလို႔လား။"
"ရူးေနမွျဖင့္ စိတ္ညစ္စရာ။"
"အိပ္တယ္။ မနက္ေလးနာရီကေန ေျခာက္ခြဲအထိ။"
နာရီၾကည့္ေတာ့ ခုနစ္နာရီဆယ္မိနစ္။ အိပ္ရာႏိုးၿပီး ေနာက္ေဖးဝင္လာတဲ့သခင့္ကို ေျမကမ႓ာတို႔ဆီးႀကိဳပံုက အဲဒီလိုေတြ။
"သြားရေအာင္ သခင္ရယ္။"
ဆိုင္ကယ္ေလၽွာက္စီးခ်င္ေနတဲ့ကမ႓ာက ကေလးေတြဂ်စ္တိုက္သလိုကို ဇြတ္အတင္းေျပာေနတာေၾကာင့္
"မင္းဘာသာသြား။ Go."
"လိုက္ခဲ့ပါလို႔။ ေဈးသြားဝယ္မယ္ေလ။"
"ေစာေစာစီးစီး စကားမ်ားခ်င္ေနတာလား။ ငါ့ဘာသာ ေအးေဆးေနပါရေစ။ မိုးလင္းခါနီးမွျပန္လာၿပီး ငါ့လာရစ္ေနတယ္။ အိပ္ပါလား ဟိုမွာပဲ။ နားေတြညည္းလိုက္တာ။"
"အိပ္မရဘူးေလ။ သခင္တို႔ရယ္ေမာေနၾကတာပဲ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ထင္လဲ။ အဲဒီ့မွာကတည္းက လာေမးလိုက္ခ်င္တာ။ သခင္စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔။ ရင္ေတြပူတာမွ က်က္ေတာ့မယ္။"
"ငါ ထရိုက္မိေတာ့မယ္။"
"အဟီး၊ သခင့္ကိုေလ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ေလးထဲသာ ထည့္သိမ္းထားခ်င္ေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ထြက္ရေအာင္ေနာ္။"
"ေျမကမ႓ာရာ၊ နားေတြညည္းလိုက္တာ။"
"ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္ နားမညည္းေတာ့ဘူး။"
"ေအးေဟ့၊ ေအးဟ။ ငါ မ်က္ႏွာသစ္ဦးမယ္။"
"Yesssss!"
■
"သခင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားရေအာင္။"
"ဟိုဘက္အျခမ္းကဆိုင္ကိုသြား။ အဲဒီ့ကပိုေကာင္းတယ္။"
"အိုေခဗ်ာ။"
.
"သခင္၊ အဲဒါ မုန္႔စိမ္းေပါင္းမဟုတ္လား။ စားခ်င္တယ္။"
"သြားဝယ္၊ သြား။"
.
"သခင္၊ beet root က ေဈးမွာမရဘူးလား။"
"မရဘူး။ ဥနီပဲယူခဲ့။"
.
"ငါးညႇီနံ႔ကလည္း နံလိုက္တာ။"
"ေအး၊ လိုက္မလာနဲ႔။ ေသာက္ရူးလိုပဲ။ ငါးက်ႀကိဳက္တယ္၊ ငါးစိမ္းတန္းက် လန္႔ေနတယ္။"
"ဘာလန္႔ရမွာလဲ။ လိုက္မွာ။"
သခင့္ေနာက္ကေန ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပါလာၿပီး
"ဟာ"
"ဟယ္၊ ေဆာရီးပါ ငါ့တူေရ။ ငါးကခုန္ထြက္သြားလို႔။"
အေဒၚႀကီးလက္ထဲကငါးက ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေပၚကေနတစ္ဆင့္ ေျမႀကီးေပၚထြန္႔ထြန္႔လူးလို႔။ ကမ႓ာ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ၿပီး သခင့္အနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတယ္။ သခင္ ရယ္မိၿပီ။
"ေျခေထာက္ေတာ့ ညႇီကုန္ပါၿပီ။"
"ေဈးဝယ္ခ်င္ဦးေလ။"
"သခင္က အဲဒီ့ေလာက္ပညာျပမယ္မွ မထင္ထားတာ။ ကိုယ္မွ ဒီလိုေဈးထဲ မလာဖူးတာကို။"
သခင္က devil smile နဲ႔ျပံဳးရွာတယ္။ တကယ္ကို သူတမင္ ငါးစိမ္းတန္းထဲ ေခၚလာခဲ့တာမဟုတ္လား။
.
"ပုစြန္ေျခာက္"
"ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါမႀကိဳက္ဘူး။"
"သိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာစားမွာေပါ့။ သခင့္အတြက္မဟုတ္ဘူး။"
အခုေတာ့လည္း ငါးပိငါးေျခာက္တန္းမွာ ပုစြန္ေျခာက္ဝယ္ေနတဲ့ကမ႓ာက နံတယ္မေျပာေတာ့ျပန္ဘူး။
.
"သခင္၊ အရြက္ေတြက အရမ္းမ်ားသြားၿပီထင္တယ္ေနာ္။"
"မင္းပဲစြတ္ဝယ္ေနတာေလ။"
ေဈးရံုအျပင္ဘက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္တဲ့ေနရာဆီ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သူ႔လက္ထဲကအထုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ခပ္ညည္းညည္းေျပာလာတယ္။
"သီးစံုပဲဟင္းအတြက္ဆိုၿပီး ဝယ္မိတာေလ။ ရပါတယ္၊ ဦးႏိုင္တို႔အိမ္ေရာ၊ ေနာင္ရိုးတို႔အိမ္ကိုေရာ ပို႔လို႔ရတာေပါ့၊ ေနာ္။"
"ျပန္မယ္။"
"သခင္ေမာင္း။ ေနာက္ကလိုက္စီးမယ္။"
"No."
"လုပ္ပါ။"
စကားေတြရွည္မေနခ်င္လို႔ သခင္တက္ေမာင္းလာခဲ့တာ အရမ္းကိုမွားမွန္း လမ္းေရာက္မွသိရေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕အထုပ္ေတြကို လက္ကိုင္တန္းမွာခ်ိတ္ထားတာေၾကာင့္ အားေနတဲ့ကမ႓ာ့လက္တစ္ဖက္က သခင့္ခါးဆီမွာ။
"ေျမကမ႓ာ၊ ဘာလို႔လာဖက္ေနတာလဲ။"
"ဖက္ထားခ်င္လို႔။"
ေျပာခါမွ ခပ္တင္းတင္းဖက္ၿပီး သခင္ေက်ာကို ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္လိုက္ရင္း
"သခင္ခံစားမိလား။ ကိုယ္ရင္ေတြခုန္ေနတာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။"
"ရင္မခုန္ရင္ ေသသြားမွာေပါ့။"
"ကေလးကလားစကားေတြ။ သခင့္ေၾကာင့္ ရင္ေတြေဆာင့္ခုန္ေနတာကိုေျပာတာ။ ခ်စ္လိုက္တာ သခင္ရာ။"
"တြန္းခ်ခံခ်င္ၿပီလား။"
"သခင္ကလည္း ..."
"မင္းလက္ဖယ္ေတာ့။"
"ပခံုးေလးေတာ့ ကိုင္ထားမယ္။ ေၾကာက္လို႔။"
အပိုေတြလုပ္ေနတဲ့ကမ႓ာကို ေလာေလာဆယ္ သခင္ရန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
"အိမ္ေရာက္မွ ေတြ႕မယ္။"
"အင္း၊ အင္း၊ ေတြ႕မယ္။"
■■■ Part (38) ဆက္ရန္ ■■■
"မြေကမ္ဘာ"
"ဗျာ"
"ဦးနိုင်က မနက်ကျရင် ဆိုင်ကယ်လာယူတဲ့။"
ကမ္ဘာအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် သခင်က အခန်းထဲကနေထွက်လာပြီး ပြောလာတာကြောင့် ကမ္ဘာအံ့ဩသွားရတယ်။
"ဆိုင်ကယ်"
"အေး"
"ကိုယ့်အတွက်လား။"
သခင်ခေါင်းညိတ်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်။"
"ငါက သိမလား။ မင်းက ဘာတွေနားပူအောင်လုပ်ထားလဲဆိုတာ ငါဘယ်သိမလဲ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ်ဘာမှမပြောဘူး။ တကယ်ပါ သခင်ရယ်၊ ကိုယ်ဘာမှမပြောရပါဘူး။ ဦးနိုင်က အလုပ်အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဝင်ငွေနဲ့လောက်ရဲ့လားမေးတော့ ဘာမှအပိုသုံးစရာမရှိလို့ အဆင်ပြေပါတယ်လို့ပဲ ပြောခဲ့တာပါ။"
"အေး၊ မနက်ကျသွားလိုက်။"
သခင်က မီးဖိုချောင်ဘက်လှည့်ထွက်သွားလို့ ကမ္ဘာကပါ နောက်ကလိုက်ဝင်ပြီး
"ဗိုက်ဆာလို့လား။"
"အင်း"
"ညစာမစားရသေးတာလား။"
"အစောပိုင်းကမဆာလို့။"
"အတော်ပဲ၊ ဒီမှာကြက်သံပုံးကင်။"
"ဘာရယ်။"
"ကြက်သံပုံးကင်လေ။ သံပုံးထဲထည့်ကင်တာလေ။"
"သိတယ်လေ။"
"အင်း၊ အဲဒါ ဆိုင်မှာ ကိုယ်စမ်းကြည့်ထားတာ။ အကုန်လုံးလည်း သဘောကျကြတယ်။ သခင့်အတွက်ပါယူလာတာ။"
"မင်းက ..."
ဒါတွေလည်းလုပ်တတ်သလားဆိုတဲ့ သခင့်အကြည့်ကြောင့်
"ဟား ဟား၊ ဘာခက်တာမှတ်လို့။ ကျောင်းတုန်းက trip တွေထွက်ရင် ဒီလိုပဲ လုပ်စားနေကျကို။ သူငယ်ချင်းအဖေတောပစ်ထွက်ပြီး ပြန်လာရင် ဒီမှာဆို ဆတ်ခေါ်တာလား၊ အဲဒီ့အသားကို နုတ်နုတ်စင်း၊ အရက်နဲ့သေချာနယ်နှပ်လိုက်ရင် နူးသွားတာလေ။ အစိမ်းအတိုင်းတောင် စားလို့ရသလောက်ပဲ။"
"ဩ"
"ရပြီ၊ စားကြည့်ဦး။"
သခင်က လက်ဆေးပြီး ကြက်ကင်ကိုဓားနဲ့ဖဲ့ယူပြီး စားလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက သေချာစောင့်ကြည့်နေပြီး feedback စောင့်လို့ပေါ့။
"ကောင်းလား။"
"အင်း၊ မဆိုးပါဘူး။"
"ပြောပါတယ်။ ကောင်းပါတယ်လို့။ ဒါနဲ့၊ ဦးနိုင်က ကိုယ့်အတွက် ဆိုင်ကယ်ဝယ်ပေးထားတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။"
သခင်ကတော့ ခေါင်းညိတ်ပြရုံ။
"သခင်၊ ကိုယ်တကယ် ဘာမှသွားပြောမထားဘူးနော်။ တွေးကိုမတွေးမိတာ။ ဟိုလေ၊ ဆိုင်ကယ်ဖိုးကိုပြန်ပေးရင်ကျ ကောင်းပါ့မလား။ ဒီတိုင်းယူထားလို့ရော ကောင်းပါ့မလား။ ဘာလုပ်ရမလဲ။"
"ဘယ်သိမလဲ။"
ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ကမ္ဘာက သခင့်ကိုလည်း တစ်ခုခုထပ်ပြောချင်နေပုံ။
သခင်ကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။
"ပြောစရာရှိတယ်။"
အစားကို အေးအေးဆေးဆေးစားရင်းပဲ သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်တယ်။
"စားသောက်ဆိုင်မှာလေ ကိုယ်က ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး စမ်းကြည့်တာ။ မီးဖိုချောင်ကအစ်ကိုနဲ့ ခင်နေလို့လေ။ အဲဒါ အခု တချို့ menu တွေ ထပ်တိုးဖို့ ကိုယ့်ကိုကူခိုင်းတယ်။ နောက်နေ့တွေကျရင် နှစ်ရက်လောက် အဲဒီ့မှာအိပ်ရမယ်။"
"အင်း"
"အဲဒါ သခင်တစ်ယောက်တည်းလည်း အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား။"
"ငါက အရင်ကလည်း တစ်ယောက်တည်းပဲ။"
အသံကခပ်မာမာ၊ အကြည့်တွေကခပ်စူးစူး။
သခင် ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကမ္ဘာသိပါတယ်။ သခင့်အဖေဆုံးပြီးတော့ သခင် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ခဲ့ရတယ် မဟုတ်ပါလား။
"တောင်းပန်ပါတယ်။"
ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီး လက်ထဆေးနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာ ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘဲ ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ စကားတစ်ခွန်းထွက်ဖို့ကို တော်တော်လေးဆင်ခြင်ဖို့လည်း သင်ခန်းစာရသွားပါပြီ။
■■■
ဒီတစ်နေကုန်လုံး printer ဝယ်၊ ဆေးတွေဝယ်နဲ့ သခင်အိမ်မကပ်နိုင်။ Desktop monitor ကိုလည်း ဘယ်အိမ်ကကြောင် သေးဝင်ပန်းသွားမှန်းမသိ၊ ပျက်ပြီမို့ အသစ်လဲလိုက်ရပြီ။ နေ့လယ်ကမှအိမ်ကထွက်လာတာမို့ အားလုံးဝယ်ပြီးတော့ ဆိုင်တောင်ပိတ်တော့မယ်။ ကိုယ်တိုင် သေချာစစ်ဆေးပြီးဝယ်ချင်တာမို့ showroom မှာ သေချာရွေးဝယ်ပြီးတဲ့နောက် ပြန်ထွက်အလာ
"ရာဇ"
"ဟာ၊ ရောင်ဝါ"
"အေး၊ မတွေ့တာကြာပြီကွာ။ မင်းမှဟုတ်ပါ့မလားလို့။"
"မင်း ဂျပန်မှာဆို။"
"မင်းလည်း အမေရိကမှာဆို။"
"ငါက အပြီးပြန်လာပြီ။"
"ငါရောပဲ။ နည်းနည်းလေးစုမိဆောင်းမိတော့ ဒီမှာပဲ စီးပွားရေးလေး ပြန်အခြေချနေတာလေ။"
"အေး၊ မင်းက သွားတာကြာပြီပဲ။"
"လာကွာ၊ တစ်ဆိုင်ဆိုင်သွားရအောင်။ အေးဆေးစကားပြောကြစို့။ အချိန်ရတယ်မလား။"
"ရတယ်။"
အနီးဆုံး Mall တစ်ခုက အစားအသောက်ဆိုင်တွေဘက် လာလိုက်ကြပြီး
"ကော်ဖီဆိုင်ပဲ ထိုင်ကြမလား။"
"ငါ ဗိုက်ဆာတယ် ရာဇ။"
"အဲဒါဆို ထမင်းပေါင်းသွားစားကြမယ်။"
"အေး၊ မဆိုးဘူး။"
ဆိုင်ထိုင်ကြရင်းက
"ရာဇ၊ မင်း ဟိုကနိုင်ငံသားနဲ့ ယူလိုက်တယ်ဆို။"
"အင်း"
"အခုရော။"
"ထားလိုက်ပါတော့။"
"အဆင်မပြေဘူးလား။"
သခင်ပြန်မဖြေတော့
"OK. I see. ဒီလိုမှန်းသိ ငါ ရအောင်လိုက်ခဲ့ပါတယ်။"
"ဘာဖြစ်တယ်။ ဘယ်တုန်းက gay သွားတာလဲ။"
"အဟဲ၊ bi လောက်တော့ ထားပါ။"
"သောက်ခွက်ကပြောင်ပြီ။"
လာချပေးတဲ့ပန်းကန်တွေထဲ ကြက်သွန်နီဥတွေကိုမြင်တော့ နေရောင်ဝါက
"ပါလာပြီ။"
"အေး၊ ဥစုံအရွက်စုံပဲ။"
သခင်မကြိုက်တာသိလို့ နေရောင်က ကြက်သွန်ဥတွေကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ပန်းကန်ထဲထည့်နေတာကို သခင်ထိုင်ကြည့်နေမိရင်း တခြားဝိုင်းတစ်ဝိုင်းဆီ အကြည့်အရောက်မှာ
'မြေကမ္ဘာ'
အခုမှရောက်လာပုံရတဲ့ကမ္ဘာက နေရာတောင်မကျသေးဘဲ သခင်တို့ဝိုင်းဘက်ကို ရပ်ကြည့်နေတာ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရယ်၊ မြေကမ္ဘာရယ်၊ သုံးယောက်သား ထောင့်ကျကျဝိုင်းလေးမှာ ထိုင်ဖို့ပြင်နေတာမို့ ငေးကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာကို ကောင်မလေးကလက်ကိုတစ်ချက်ပုတ်ပြီး ထိုင်ဖို့ပြောနေတာ သခင်တွေ့သား။
လက်ထဲမှာလည်းအထုပ်အပိုးတွေနဲ့မို့ သူတို့ရဲ့ menu အသစ်အတွက် လိုတာတွေလာဝယ်ရင်း ဆိုင်ထိုင်ကြတာနေမှာလို့ သခင်တွေးလိုက်မိတယ်။
"ရပြီလေ၊ မစားဘူးလား။ ပူလို့လား။"
"အင်း"
အရမ်းပူရင်မစားတဲ့သခင်အကျင့်ကို သူငယ်ချင်းတချို့လည်းသိတာကြောင့် ထမင်းပေါင်းကိုဖွရင်းပဲ သခင်အာရုံပြန်လွှဲလိုက်ရတယ်။
နေရောင်ဝါဆိုတာက အရင်ကတည်းက ပျော်ပျော်နေတတ်သူ။ ပေါက်ကရတွေလျှောက်ပြောနေလို့ သခင်ရယ်ရတာ ပါးတွေတောင်ညောင်းတယ်။
"အေးပါကွာ၊ တော်ပါတော့။ ငါမရယ်နိုင်တော့ဘူး။"
"အဟီး"
"မျက်နှာရူးကောင်"
"ဆိုတော့၊ ငါ့ကို မင်းဖုန်းနံပါတ်ပေးဦး။"
"အေး၊ လိုက်မှတ်။"
သခင်တို့ အေးအေးဆေးဆေး စကားတွေထိုင်ပြောနေကြချိန် ကမ္ဘာတို့ကတော့ စားသောက်ပြီးလို့ ပြန်ထွက်ဖို့ပြင်နေပြီ။ စားပွဲထိုးကောင်မလေးကို ကမ္ဘာဘာပြောတယ်မသိ။ သူတို့ဝိုင်းက ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ပါ သခင်တို့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လာကြတယ်။ ကမ္ဘာတို့ထွက်သွားပြီး နောက်ထပ်ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ
"ရှင်းကြစို့။ ငါရှင်းမှာနော်။"
သခင်ခေါင်းညိတ်ပြပြီး
"ငါကလည်း မင်းဆီကလိုက်ကပ်စားတာပါ။"
စားပွဲထိုးဝန်ထမ်းလေး ရောက်လာပြီး
"အစ်ကိုတို့ဝိုင်းအတွက် ရှင်းပြီးသွားပါပြီရှင့်။"
"ဗျာ"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ ခုနက ထောင့်ဝိုင်းမှာထိုင်သွားတဲ့အစ်ကိုက ရှင်းသွားပါတယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။"
"လာရောက်အားပေးတာ ကျေးဇူးပါရှင့်။"
ဆိုင်ကထွက်လာကြပြီးတော့
"မင်းအသိလား ရာဇ။ အဲဒီ့ဝိုင်းကတစ်ယောက် ဒီဘက်ကိုလှမ်းကြည့်နေတာ ငါသတိထားမိတယ်။ ဒီအတိုင်း ငါစိတ်ထင်တယ်ပဲ ထင်တာ။ ဆံပင်ညိုညို၊ အသားဖြူဖြူနဲ့တစ်ယောက်လေ၊ ဟုတ်တယ်မလား။"
"အင်း၊ ဦးနိုင်ရဲ့ တူပါ။"
"ဟုတ်လို့လား။ ပုံစံက မြန်မာရုပ်သိပ်မပေါက်ဘူးကို။"
"အင်း၊ သူ့အဖေက မြန်မာမဟုတ်လို့ပါ။ သွားမယ်ကွာ၊ စပ်စုလိုက်တာ မင်းက။"
"အေး၊ နောက်တစ်ခါမှပဲ ငါတစ်ခုခုလိုက်ကျွေးတော့မယ်။"
"အကြွေးမှတ်ထားတယ်။"
"ငါ့ကို အလှူ့လက်ဖက်နဲ့ အကြွေးမှတ်တယ်။"
■■■
မနက်သုံးနာရီလောက်ကြီး အသံတစ်ခုခုကြားမိသလိုမို့ သခင်ထကြည့်မိတယ်။ ကမ္ဘာအိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးမို့ တံခါးတွေကို အထဲကနေပိတ်ထားခဲ့တာ။ အိမ်ရှေ့မီးလုံးအရောင်က အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့သခင့်အတွက် ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်ရတာ မြင်ကွင်းသိပ်မသဲကွဲလို့ မီးချောင်းဖွင့်ပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့
"မြေကမ္ဘာ"
"အင်း"
အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားပြီး လူက တံခါးရှေ့မှာ အတောင့်လိုက်။ သခင်ခေါ်လိုက်တော့မှ ရှေ့ကိုတိုးပြီး သခင့်ကိုဆွဲဖက်လာတယ်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ လွှတ်စမ်းပါ။"
"လွမ်းလို့။"
အေးတိအေးစက်အသံနဲ့ပြောနေတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေထဲကနေ သခင်ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
"ပြန်မလာဘူးဆို။"
"လွမ်းလို့ပါဆို။"
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ သောက်ထားတာလား။"
"မသောက်ပါဘူး။"
သခင့်ဘေးကနေဖြတ်လျှောက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲဝင်ထိုင်တာကြောင့် တံခါးပြန်စေ့ပြီး သခင်လည်း ခုံမှာထိုင်လိုက်ရတယ်။
"ညနေက ဘယ်သူလဲ။"
ထင်တယ်။ မြေကမ္ဘာတို့ ဒီအချိန်ကြီးပြန်ချလာတာ ရစ်တော့မယ်ဆိုတာကို။
"State ကျောင်းကတည်းက သူငယ်ချင်း။"
"ဟုတ်လို့လား။ State ကျောင်းကသူငယ်ချင်းက သခင် ဟင်းထဲကကြက်သွန်ဥမစားတာကို သိတယ်ပေါ့။"
"ငါ့ကိုရစ်ဖို့ ပြန်လာတာလား။"
"ဘယ်လိုမှမနေနိုင်လို့ကို အလုပ်ပြီးပြီးချင်း ပြန်ပြေးလာတာ။ ရယ်မောနေတဲ့ပုံပဲ မြင်ယောင်နေလို့။"
"အဲဒီ့တော့ ..."
"ချစ်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ့လိုတွေမြင်ရရင် မနာလိုဘူး။ သဝန်တိုတယ်။"
သခင်က ခေါင်းသာခါရမ်းပြီး
"ငါ ပြန်အိပ်တော့မယ်။ တံခါးတွေသေချာပိတ်။ ဆိုင်ကယ်ကို ဟိုဘက်ဂိုထောင်ထဲ ထည့်လို့ရမယ်ထင်တယ်။"
သခင် ထထွက်မယ်ပြင်တော့ ကမ္ဘာက သခင့်အနားရောက်လာပြီး လက်ကိုဆွဲကာ
"မနက်စောစော ဆိုင်ကယ်လျှောက်စီးရအောင်။"
"အိပ်ရေးပျက်တယ်၊ မစီးဘူး။"
"လုပ်ပါ။ အဲဒီ့ဆိုင်ကယ်အသစ်ကို သခင်နဲ့ပဲ ပထမဆုံးအတူတူစီးဖူးချင်လို့။"
"ဪ"
"ဟုတ်တယ်လေ။ နောက်ဆို အပေါင်းအသင်းတွေကလည်း လမ်းကြုံလိုက်တာဘာညာ ရှိဦးမယ်။ ဒီနေ့တောင် တစ်ယောက်ကခဏငှားတာ မပေးလိုက်ဘူး။ သခင့်ကိုပဲ အရင်ဦးဆုံး တင်စီးချင်တာ။"
"လျှော့ရူးပေါ့။ ငါ အိပ်ချင်နေပြီ။"
ကမ္ဘာဆွဲထားတဲ့လက်ကို သခင်ကဖြုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီဝင်သွားခဲ့ပြီ။ တစ်ညလုံးမအိပ်ရသေးတဲ့ကမ္ဘာလည်း နည်းနည်းတော့နားရဦးမှာမို့ ဆိုင်ကယ်ကိုသိမ်းပြီး မီးတွေ၊ တံခါးတွေပိတ်လို့ ခဏတာ အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့။
■
"သခင်၊ ရေခဲသေတ္တာထဲ ပစ္စည်းတွေနည်းနေပြီ။ သွားဝယ်ရအောင်။"
"ငါ အားရင် ထွက်ဝယ်ထားလိုက်မယ်။"
"လာပါ၊ အတူသွားဝယ်မယ်။"
"မင်း အလုပ်မသွားဘူးလား။"
"ဟိုဆိုင်က ဒီနေ့ ကိုယ့်နားရက်လေဗျာ။ ညနေမှ စားသောက်ဆိုင်ကို စောစောသွားရမှာကို။"
"နေစမ်းပါဦး။ မင်း တစ်ညလုံးမအိပ်ဘူးလား။"
"စိတ်ပူလို့လား။"
"ရူးနေမှဖြင့် စိတ်ညစ်စရာ။"
"အိပ်တယ်။ မနက်လေးနာရီကနေ ခြောက်ခွဲအထိ။"
နာရီကြည့်တော့ ခုနစ်နာရီဆယ်မိနစ်။ အိပ်ရာနိုးပြီး နောက်ဖေးဝင်လာတဲ့သခင့်ကို မြေကမ္ဘာတို့ဆီးကြိုပုံက အဲဒီလိုတွေ။
"သွားရအောင် သခင်ရယ်။"
ဆိုင်ကယ်လျှောက်စီးချင်နေတဲ့ကမ္ဘာက ကလေးတွေဂျစ်တိုက်သလိုကို ဇွတ်အတင်းပြောနေတာကြောင့်
"မင်းဘာသာသွား။ Go."
"လိုက်ခဲ့ပါလို့။ ဈေးသွားဝယ်မယ်လေ။"
"စောစောစီးစီး စကားများချင်နေတာလား။ ငါ့ဘာသာ အေးဆေးနေပါရစေ။ မိုးလင်းခါနီးမှပြန်လာပြီး ငါ့လာရစ်နေတယ်။ အိပ်ပါလား ဟိုမှာပဲ။ နားတွေညည်းလိုက်တာ။"
"အိပ်မရဘူးလေ။ သခင်တို့ရယ်မောနေကြတာပဲ မျက်စိထဲမြင်ယောင်နေတာ ဘယ်လောက်ခက်ခဲတယ်ထင်လဲ။ အဲဒီ့မှာကတည်းက လာမေးလိုက်ချင်တာ။ သခင်စိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့။ ရင်တွေပူတာမှ ကျက်တော့မယ်။"
"ငါ ထရိုက်မိတော့မယ်။"
"အဟီး၊ သခင့်ကိုလေ ဖန်ပေါင်းချောင်လေးထဲသာ ထည့်သိမ်းထားချင်တော့တယ်။ အခုတော့ အပြင်ထွက်ရအောင်နော်။"
"မြေကမ္ဘာရာ၊ နားတွေညည်းလိုက်တာ။"
"ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင် နားမညည်းတော့ဘူး။"
"အေးဟေ့၊ အေးဟ။ ငါ မျက်နှာသစ်ဦးမယ်။"
"Yesssss!"
■
"သခင်၊ မုန့်ဟင်းခါးစားရအောင်။"
"ဟိုဘက်အခြမ်းကဆိုင်ကိုသွား။ အဲဒီ့ကပိုကောင်းတယ်။"
"အိုခေဗျာ။"
.
"သခင်၊ အဲဒါ မုန့်စိမ်းပေါင်းမဟုတ်လား။ စားချင်တယ်။"
"သွားဝယ်၊ သွား။"
.
"သခင်၊ beet root က ဈေးမှာမရဘူးလား။"
"မရဘူး။ ဥနီပဲယူခဲ့။"
.
"ငါးညှီနံ့ကလည်း နံလိုက်တာ။"
"အေး၊ လိုက်မလာနဲ့။ သောက်ရူးလိုပဲ။ ငါးကျကြိုက်တယ်၊ ငါးစိမ်းတန်းကျ လန့်နေတယ်။"
"ဘာလန့်ရမှာလဲ။ လိုက်မှာ။"
သခင့်နောက်ကနေ ကုပ်ချောင်းချောင်းပါလာပြီး
"ဟာ"
"ဟယ်၊ ဆောရီးပါ ငါ့တူရေ။ ငါးကခုန်ထွက်သွားလို့။"
အဒေါ်ကြီးလက်ထဲကငါးက ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ပေါ်ကနေတစ်ဆင့် မြေကြီးပေါ်ထွန့်ထွန့်လူးလို့။ ကမ္ဘာ ပခုံးတစ်ချက်တွန့်ပြီး သခင့်အနားကို ချက်ချင်းရောက်သွားတယ်။ သခင် ရယ်မိပြီ။
"ခြေထောက်တော့ ညှီကုန်ပါပြီ။"
"ဈေးဝယ်ချင်ဦးလေ။"
"သခင်က အဲဒီ့လောက်ပညာပြမယ်မှ မထင်ထားတာ။ ကိုယ်မှ ဒီလိုဈေးထဲ မလာဖူးတာကို။"
သခင်က devil smile နဲ့ပြုံးရှာတယ်။ တကယ်ကို သူတမင် ငါးစိမ်းတန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တာမဟုတ်လား။
.
"ပုစွန်ခြောက်"
"ဘာလုပ်မှာလဲ။ ငါမကြိုက်ဘူး။"
"သိပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာစားမှာပေါ့။ သခင့်အတွက်မဟုတ်ဘူး။"
အခုတော့လည်း ငါးပိငါးခြောက်တန်းမှာ ပုစွန်ခြောက်ဝယ်နေတဲ့ကမ္ဘာက နံတယ်မပြောတော့ပြန်ဘူး။
.
"သခင်၊ အရွက်တွေက အရမ်းများသွားပြီထင်တယ်နော်။"
"မင်းပဲစွတ်ဝယ်နေတာလေ။"
ဈေးရုံအပြင်ဘက် ဆိုင်ကယ်ရပ်တဲ့နေရာဆီ ပြန်ရောက်လာတော့မှ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သူ့လက်ထဲကအထုပ်တွေကိုကြည့်ပြီး ခပ်ညည်းညည်းပြောလာတယ်။
"သီးစုံပဲဟင်းအတွက်ဆိုပြီး ဝယ်မိတာလေ။ ရပါတယ်၊ ဦးနိုင်တို့အိမ်ရော၊ နောင်ရိုးတို့အိမ်ကိုရော ပို့လို့ရတာပေါ့၊ နော်။"
"ပြန်မယ်။"
"သခင်မောင်း။ နောက်ကလိုက်စီးမယ်။"
"No."
"လုပ်ပါ။"
စကားတွေရှည်မနေချင်လို့ သခင်တက်မောင်းလာခဲ့တာ အရမ်းကိုမှားမှန်း လမ်းရောက်မှသိရတော့တယ်။ တချို့အထုပ်တွေကို လက်ကိုင်တန်းမှာချိတ်ထားတာကြောင့် အားနေတဲ့ကမ္ဘာ့လက်တစ်ဖက်က သခင့်ခါးဆီမှာ။
"မြေကမ္ဘာ၊ ဘာလို့လာဖက်နေတာလဲ။"
"ဖက်ထားချင်လို့။"
ပြောခါမှ ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး သခင်ကျောကို ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်လိုက်ရင်း
"သခင်ခံစားမိလား။ ကိုယ်ရင်တွေခုန်နေတာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့။"
"ရင်မခုန်ရင် သေသွားမှာပေါ့။"
"ကလေးကလားစကားတွေ။ သခင့်ကြောင့် ရင်တွေဆောင့်ခုန်နေတာကိုပြောတာ။ ချစ်လိုက်တာ သခင်ရာ။"
"တွန်းချခံချင်ပြီလား။"
"သခင်ကလည်း ..."
"မင်းလက်ဖယ်တော့။"
"ပခုံးလေးတော့ ကိုင်ထားမယ်။ ကြောက်လို့။"
အပိုတွေလုပ်နေတဲ့ကမ္ဘာကို လောလောဆယ် သခင်ရန်မလုပ်ချင်တော့ပါ။
"အိမ်ရောက်မှ တွေ့မယ်။"
"အင်း၊ အင်း၊ တွေ့မယ်။"
■■■ Part (38) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі