Chapter (39)
"မမႀကီး၊ သခင္က ဒီညေစာင့္အိပ္မယ္ထင္တယ္။ လိုတာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္သြားျပန္ယူလိုက္ဦးမယ္။ ဘာမွာဦးမလဲဗ်။"
"ဟုတ္တယ္၊ ရာေလးနဲ႔အစ္မနဲ႔ ေစာင့္အိပ္မယ္။ ကမ႓ာ ျပန္နားရင္နားလိုက္ေလေနာ္။"
"အာ ... ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။ မမႀကီး ျပန္နားေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေပးလို႔ရတာပဲ။"
ကမ႓ာ့ကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အၾကည့္ေတြက ခပ္ညႇိဳးညႇိဳး။
"ကမ႓ာ၊ ရာေလးက အေဖ့ကိုစိတ္ပူေနရတာနဲ႔မို႔ စိတ္ဆတ္ေနတာပါ။ ငါ့ေမာင္ကပဲ နည္းနည္းသည္းခံေပးပါကြယ္။"
"ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။"
ျပံဳးၿပီးေျပာလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို ေဒၚေရႊစင္ဦး ေခါင္းညိတ္ျပရင္း
"မနက္ျဖန္ အလတ္မတို႔လင္မယား လာမွာ။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ အစ္မတို႔က ျပန္နားလိုက္လို႔ရတယ္။ ဒီညေတာ့ အစ္မတို႔ေမာင္ႏွမပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။"
"ႏွစ္ေယာက္လံုးလာမွာလား။ ကေလးေတြကေရာ။"
"ဟိုဘက္ကအဘြားဆီ အပ္ခဲ့မွာ။"
"အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီညနဲ႔ မနက္ျဖန္ေန႔ပိုင္းကို အလုပ္သြားလို႔ရမလား။ ပ်က္ရက္ေတြက အရမ္းမ်ားေနလို႔ပါ။"
"သြားေလ ကမ႓ာရဲ႕။ ရပါတယ္။"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္လည္း သခင္ကစိတ္တိုေနရမွာ။ မရွိရင္က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးထင္မွာစိုးလို႔။"
"အေတြးေတြမ်ားမေနနဲ႔။ အစ္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ လူစံုမွာဆိုေတာ့ သူအာရံုေျပာင္းသြားမွာပါ။ ငါ့ေမာင္ သြားစရာရွိတာသြား။"
"ဟုတ္။ အဲဒါဆို အခု လိုတာသြားယူေပးၿပီးရင္ အလုပ္သြားလိုက္မယ္။ ဒီညေရာ၊ မနက္ျဖန္ေရာ လိုတာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္ပါဗ်ာ။"
"ေအးပါကြယ္။"
■
ေနာက္ေန႔ သခင္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါးကပိတ္လ်က္သား။ ကမ႓ာ့ကို ညကတည္းကမေတြ႕တာ ဒီမနက္အထိ။ မလတ္တို႔လင္မယားေတြေရာက္လာၿပီး မမႀကီးကို ဦးႏိုင္အိမ္ဆီပို႔၊ သခင္က ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္လာနားတာ။ ညက ဦးႏိုင္ႏိုးလာေတာ့ ကမ႓ာ့ကို အၾကည့္နဲ႔သာရွာၿပီး ပါးစပ္ကထုတ္မေမးတာ သခင္သိတယ္။
"မင္းမိဘမွမဟုတ္တာ၊ ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါ့မလဲ။"
ေျဖရွင္းသူမရွိတဲ့ စြဲခ်က္တစ္ခုက သူ႔အေတြးနဲ႔သူ။
■■■
"ဂ်ာႀကီး၊ ေနာက္ေန႔တစ္ရက္ ခြင့္ယူခ်င္လို႔။ ဦးေလးဦးႏိုင္ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္။"
"ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အခုကေတာ့ သက္သာေနပါၿပီ။"
"တစ္ရက္ပဲလား ကမ႓ာ။"
"ဟုတ္၊ အေျခအေနၾကည့္ၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ပ်က္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ ရတယ္မဟုတ္လားဗ်။"
"ေအးပါ၊ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါဦး။"
ညဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆယ္နာရီထိုးေနၿပီးမွ
"ကိုကမ႓ာေရ၊ ဂ်ာႀကီးေခၚေနတယ္။ အခုလာခဲ့ပါတဲ့။"
"ဪ၊ ေအး။"
ဂ်ာႀကီးအခန္းဘက္ထြက္လာၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့
"ဝင္ခဲ့ပါ။"
အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
"Boss"
"လာ၊ ထိုင္။"
Boss ဆိုလို႔ အသက္ႀကီးႀကီးလူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ အသက္လတ္လတ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရယ္ပါ။ ကမ႓ာတို႔နဲ႔ကြာရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာမွ ရွစ္ႏွစ္ေပါ့။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။"
မန္ေနဂ်ာထြက္သြားၿပီး ကမ႓ာက ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
"Tell me about your work experience."
"ဗ်ာ"
ကမ႓ာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့သူေဌးက ေျဖပါဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔။
"This's the first job ... here."
ဟုတ္တယ္ေလ၊ အရင္က ကမ႓ာ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ အလုပ္မလုပ္ဖူးတာပဲ။
"Ok, where are you from?"
ကမ႓ာ ေျဖသင့္မေျဖသင့္ ေတြးေနေတာ့
"Tell me the truth. What's your mother tongue?"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ Bar တစ္ခုကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဖြင့္ဖူးေၾကာင္း၊ Events ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ Boy Band နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြလုပ္ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ အရင္က US မွာေနဖူးေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္ရပါတယ္။ အခုကေတာ့ မိသားစုျပႆနာေလးရွိလို႔ အိမ္ကထြက္လာၿပီး ဒီမွာ ဦးေလးနဲ႔ေနေနေၾကာင္းနဲ႔ ဒီအတိုင္းထြက္လာလို႔ ပညာအရည္အခ်င္းလက္မွတ္ေတြ ပါမလာခဲ့ေၾကာင္းေတြ အထိေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာစကားတစ္ခြန္းမွမပါဘဲ အင္တာဗ်ဴးေလးတစ္ခု ၿပီးသြားခဲ့တယ္။
"ထင္လိုက္ပါတယ္၊ မင္းရဲ႕အေနအထားက အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာသင္ယူၿပီး ကၽြမ္းက်င္ေနတာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ လံုးဝကို mother language တစ္ခုလို ေျပာေနတဲ့ပံုစံပဲ။ ဟိုေန႔က မင္းတို႔ျပႆနာတက္ၾကတဲ့ေနရာက CCTV မွာ အသံေတြပါဖမ္းမိထားတယ္ေလ။ အေနာက္တိုင္းေသြးစပ္ပံုကလည္း သိသာေနတာပဲ။"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အခု ေခၚေမးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ေလဆိပ္နားမွာ တို႔ရဲ႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီ့မွာ မင္းကိုခန္႔ထားခ်င္လို႔။ မန္ေနဂ်ာေျပာပံုအရ မင္းက စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထာသိေနတယ္ဆိုလို႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ရဲ႕ဟိုတယ္တစ္ခုမွာလည္း လူလိုေနတယ္။ အဲဒီ့မွာေရာ၊ ေလဆိပ္နားကဆိုင္မွာေရာ ႏိုင္ငံျခားသားအဝင္အထြက္က မ်ားေနေတာ့ မင္းကိုထားခ်င္လို႔။ တို႔ေျပာတာက မင္းကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္စရာမလိုဘူး။ မင္းအေနနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲေပးႏိုင္မယ္ ထင္လို႔။ တစ္ေနရာမွာတစ္လစီေတာ့ ေအာက္ေျခကေန အရင္ေလ့လာၾကည့္ရမယ္။ ၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ အင္တာဗ်ဴးေနာက္ထပ္ထိုင္ၾကည့္မယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း လစာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ညႇိႏႈိင္းေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ၊ ရႏိုင္မလား။"
ကမ႓ာ အံ့ဩသြားရတယ္။ ရုတ္တရက္ႀကီး ရာထူးေတြအဆင့္ေက်ာ္ၿပီးတိုးတာမ်ိဳးမို႔ ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ ဒီလိုဆို သူ႔အတြက္ ေငြပိုရွာႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးသင္ယူပါ့မယ္။"
"အင္း၊ တို႔အတြက္လည္း အကူအညီရမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။"
"စိတ္ခ်ပါဗ်။ ဒါေပမဲ့ေလ၊ အခုက ေန႔ပိုင္းဆို ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာလုပ္ေနေသးေတာ့ ဒီတစ္လကုန္တဲ့အထိေတာ့ ဆက္လုပ္ေပးရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ့လိုဆို ရႏိုင္မလားခင္ဗ်။"
"တို႔နားလည္ပါတယ္။ လလည္းကုန္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္လမွ အလုပ္စၾကတာေပါ့။ အဲဒီ့ကေန အလုပ္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါဦး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကဦးေလး ေဆးရံုတင္ထားရတယ္ဆို။ ေလာေလာဆယ္ ခြင့္သံုးရက္ေပးလိုက္မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ Boss."
■■■
"မလတ္၊ ကိုေသာ္ေရာ။"
"ေဆးသြားယူတယ္ ကမ႓ာ။ လာေလ။"
"ဦးႏိုင္က ေတာ္ေတာ္လန္းသြားၿပီပဲ။"
"ခုနကပဲ အိပ္ရာႏိုးတာကြာ။ မင္း အလုပ္ကေနလာတာလား။ စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာ မသြားဘူးလား။"
"ဟုတ္၊ ဦးႏိုင္။ မေန႔ညကသြားၿပီး ဒီေန႔ေတာ့ ခြင့္ယူခဲ့ၿပီ။ မေန႔က ဦးႏိုင္အိပ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမသြားရဘူး။ အခုသက္သာလား၊ ေခါင္းေရာၾကည္ရဲ႕လား။ ဒီမွာေတာ့ အသီးေတြယူလာတယ္။ စားလို႔ရတယ္တဲ့။"
"သက္သာပါတယ္။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ၿငီးစီစီျဖစ္တာေပါ့ကြာ။ မင္းလည္း ေတာက္ေလၽွာက္မနားရေသးတာကို အိမ္ျပန္နားေရာေပါ့။"
"မေန႔ညက အိမ္ျပန္အိပ္တယ္ေလဗ်ာ။ နားရပါတယ္။"
ဦးႏိုင္နဲ႔ေျပာၿပီးေတာ့မွ
"မလတ္၊ ျပန္မယ္ဆို ျပန္လို႔ရၿပီေနာ္။"
"ေအးဟယ္၊ ရာေလးကိုေစာင့္ေနတာ။ အဲဒီ့ကေလးက ေနာက္က်ေနတယ္။"
"ဟုတ္၊ ရတယ္။ မနက္ျဖန္ညက်ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပးလို႔ရတယ္။ ဦးႏိုင္က ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာဦးမွာဆို။"
"ဟုတ္တယ္။ သန္ဘက္ခါေလာက္ေတာ့ ဆင္းရမယ္ထင္တယ္။ မလတ္တို႔ အဲဒီ့ေန႔မွ အေစာႀကီးထလာခဲ့မယ္။ မနက္ျဖန္ကို မမႀကီးျပန္လာေနေပးလိမ့္မယ္။ အေဖနဲ႔လည္း ေျပာၿပီးၿပီ။"
"ဟုတ္။ ဪ၊ ကိုေသာ္ ျပန္လာၿပီ။"
"ေအး၊ ကမ႓ာ ေရာက္ၿပီလား။ အခုမွဆံုေတာ့တယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္မေတြေရာရွိမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေလးေျပးလိုက္တာဗ်။"
"ဪ၊ ေအးပါ။"
"ကဲ၊ ျပန္မယ္ဆိုျပန္ၾကေတာ့ေလ။ အရမ္းမိုးခ်ဳပ္ေနမယ္။"
"ဟုတ္ အေဖ၊ အဲဒါဆို သမီးတို႔သြားမယ္ေနာ္။"
ဦးရဲႏိုင္နဲ႔ကမ႓ာ ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့မွ
"ဦးႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္က အနားမွာရွိေနေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မေတြလည္း ရွိေနတာေရာ၊ ေန႔ပိုင္းအလုပ္က ပ်က္တာမ်ားေနတာေရာေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ပ်က္ကြက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။"
"မလိုပါဘူးကြာ။ ဦးႏိုင္ နားလည္ပါတယ္။"
"ဦးႏိုင္၊ လိေမၼာ္သီးစားမလား။ ခြာေပးမယ္။"
"ေအး"
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား။"
"ေျပာပါဦး၊ ဘာကိစၥလဲ။"
"အလုပ္ကိစၥေလ၊ ....."
ကမ႓ာ အစအဆံုးရွင္းျပၿပီးတဲ့ေနာက္
"ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ဟိုဘက္ဆိုင္မွာက အလုပ္ထြက္ဖို႔ ေျပာခဲ့ၿပီေပါ့။"
"ဟုတ္၊ ဒီလကုန္ရင္ ထြက္မယ္လို႔ ေသခ်ာေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။"
"ေအးပါကြာ၊ အစမ္းခန္႔ႏွစ္လမွာ အဆင္ေျပပါေစ။"
"အဆင္ေျပေအာင္ကိုလုပ္မွာပါ ဦးႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သခင့္ကိုကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ဟိုမွာတုန္းက သခင့္ကို အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒီေရာက္လာေတာ့ အခုေန ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္မလုပ္နဲ႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲေနၿပီး သူ႔လုပ္စာပဲ ထိုင္စားေနႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အဟဲ၊ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တာ။ သခင္ကေတာ့ အဲဒီလို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴတင္ေကၽြးထားမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ေပါ့။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အကုန္တာဝန္မယူႏိုင္ေသးဘူး။ ဦးႏိုင္ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနရတာႀကီး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု အလုပ္အဆင္ေျပမွျဖစ္မယ္။"
ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ေမြးစားအေဖေရွ႕မွာ ေျမကမ႓ာတို႔ ေျပာခ်င္ရာကိုေျပာေနေတာ့တာ။ အေနာက္တိုင္းမွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမို႔ တစ္ခါတေလမွာ စကားအေျပာအဆိုပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ဦးရဲႏိုင္ ျပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ မထင္ရင္မထင္သလို ရာဇသခင္ကိုခ်စ္ျပတတ္လြန္းလို႔ လူႀကီးပီပီ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတာ မနည္းေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။
"သခင္ကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး။"
လိေမၼာ္ခြံေတြသိမ္းရင္း ခပ္ညည္းညည္းေျပာေနျပန္တဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ ဦးႏိုင္က
"ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္။"
"ဖုန္းလား။ မဆက္ေတာ့ပါဘူး။"
"ဘာျဖစ္ထားၾကျပန္ၿပီလဲ။"
"သခင္က သူ႔အေဖနဲ႔တုန္းကကိစၥေတြကို ျပန္ေတြးမိေနတယ္ထင္တယ္ ဦးႏိုင္ရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရတယ္။ ဦးႏိုင္ရဲ႕သားက သိပ္စိတ္ႀကီးတာပဲ။"
"ရာေလးအေၾကာင္းေတာ့ မင္းလည္းသိတာပဲကြယ္။"
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သူစိတ္ဆိုးလည္း ခဏေပါ့။ ဟိုမွာေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။"
"ဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသလား။"
"ဟိုမွာက် ဒီကလို ပတ္ဝန္းက်င္ကို အရမ္းဂရုစိုက္စရာမလိုေတာ့ ဦးႏိုင္သားက စိတ္လိုက္မာန္ပါပဲ။ ဘာကိုမွ သူဂရုစိုက္မေနဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ သိရတာ၊ သခင္က အေသးစိတ္ကအစ ဂရုထားတတ္တယ္ဆိုတာကို။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဟိုနဲ႔ဒီနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲသလိုကို ကြာသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သေဘာက်တယ္။"
အမႈိက္ေတြသိမ္းရင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးမွ ဦးႏိုင္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
"ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့ ဦးႏိုင္။ လူႀကီးေရွ႕မွာ မေလးမစားေျပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီတိုင္း အေျခအေနကိုေျပာျပတာပါ။"
"ဟား ဟား၊ ရပါတယ္ကြာ။ မင္းေျပာတတ္သလိုေျပာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတာ ဦးႏိုင္သေဘာက်ပါတယ္။ ရာေလးက မင္းလိုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာမ်ိဳသိပ္ထားတာမ်ားတယ္။"
"သခင္ အရမ္းကိုခံစားခဲ့ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါ။"
"ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္သြားခဲ့တာေတြကို အေတြးမလြဲရဘူး လူေလး။ ဒီလိုျဖစ္ေစဖို႔ မင္းဘက္ကရည္ရြယ္ခဲ့သလား။"
"မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး ဦးႏိုင္ရယ္။"
"အဲဒါပဲေလကြာ၊ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္ရတာပါ။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးႏိုင္။"
.
"သခင္၊ ကားနဲ႔လာတာလား။"
ေနာက္က်ေနလို႔ ကမန္းကတန္းေရာက္ခ်လာတဲ့သခင္ ကမ႓ာ့ကို အခန္းထဲမွာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားၿပီး
"မလတ္တို႔ျပန္ၿပီလား။"
"ဟုတ္၊ ကိုယ္ေရာက္လာၿပီးမွ ျပန္သြားၾကတာ။"
"ဦးႏိုင္ အေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမွာ ကားဆီျဖည့္ေနတာ ၾကာသြားတယ္။ ဆီဆိုင္မွာ ကားေတြမ်ားေနလို႔။"
"သက္သာတယ္ သား။ မင္းအစ္မက မင္းကိုေစာင့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႔ ျပန္ခိုင္းလိုက္တာ။ ကမ႓ာေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။"
သခင္က ဘာမွမတံု႔ျပန္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ အလိုက္တသိနဲ႔ပဲ အခန္းအျပင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
မျမင္ခ်င္ရင္ မသိသလို ေရွာင္ေပးပါမယ္။
လိုအပ္ရင္သာ သတိတရ လွမ္းေခၚေပးပါ။
အနည္းဆံုးေတာ့ လိုအပ္လာတိုင္း အသံုးခ်ေပါ့။
.
"သား၊ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ဘယ္သူကမွ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ရည္ရြယ္တာမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုတာ နားလည္တယ္မဟုတ္လား။"
သခင္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"ဦးႏိုင္ကလည္း ဘာမွသိပ္ေတြးမေနပါနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေခါင္းကိုက္ေနမယ္။"
"ေအးပါကြာ။ ကမ႓ာ အလုပ္ေျပာင္းရမယ္တဲ့။ စကားစပ္ရင္ ေမးၾကည့္လိုက္ဦး။"
"ဟုတ္"
'သူ႔စိတ္နဲ႔သူ႔ကိုယ္၊ သူ႔ဘာသာဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပဲ။'
.
ညကိုးနာရီ။
ဦးႏိုင္ကိုေဆးတိုက္ဖို႔အတြက္ ဘာစားခ်င္လဲေမးေတာ့ ဗိုက္နည္းနည္းဆာတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ေပါင္းစြပ္ျပဳတ္ဝယ္ဖို႔ သခင္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက အခန္းအျပင္ကခံုတန္းမွာ ဖုန္းသံုးေနတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုးၾကတယ္။
"ဘာလိုလို႔လဲ သခင္။"
"ဦးႏိုင္စားဖို႔ Soup သြားဝယ္မလို႔။"
"ကိုယ္သြားလိုက္မယ္။"
ကမ႓ာ့စကားကို သခင္က အဖက္မလုပ္ဘဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့ ကမ႓ာ ဦးႏိုင္ရွိရာအခန္းထဲကိုပဲ ဝင္လာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
"ဦးႏိုင္၊ စြပ္ျပဳတ္ႀကီးေသာက္ရတာ ခံတြင္းေတြ႕ပါ့မလား။ ၾကာဆံဆီခ်က္စားမလား။ ၾကာဆံဆို ရင္မျပည့္ဘူးေလ။"
"အင္း၊ ရာေလးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ။"
"ဟုတ္"
ကမ႓ာဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ သခင္က ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုင္လာတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး သခင္။ ၾကာဆံဆီခ်က္တစ္ပြဲ ဝယ္ေပးခဲ့ဖို႔ မွာခ်င္လို႔ပါ။"
"ဒါပဲလား။"
"ဟုတ္"
ဖုန္းက်သြားခဲ့ၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မွာတယ္မ်ား ထင္သြားလားမသိ။"
"ဟုတ္မွာ။"
"ဦးႏိုင္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ခ်င္လား။"
"ေအး၊ လွဲေနရတာ ေညာင္းေတာ့ေညာင္းတယ္။"
"ဒီအေႏြးထည္ဝတ္လိုက္ေနာ္ ဦးႏိုင္။ Lobby ကို ခဏဆင္းၾကတာေပါ့။"
ေဆးရံုဒုတိယထပ္ကေန ေအာက္ဆံုးထပ္က lobby ဆီ ဆင္းလာခဲ့ၾကၿပီး တစ္ဖက္ျခမ္းက food & store ေလးရွိရာကို ဦးတည္လိုက္ရင္း
"ေသာက္ခ်င္တာတစ္ခုခုမ်ား ရွိမလားလို႔ သြားၾကည့္ၾကမလား။"
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆိုင္ေလးထဲဝင္လာၾကၿပီး
"ဦးႏိုင္၊ ဒီမွာ Ensure ကို တျခား flavor ေတြနဲ႔ရွိတယ္။"
"အခန္းထဲမွာ ဘူးလိုက္ႀကီးရွိေနတယ္ေလ ကမ႓ာ။"
"အဲဒါႀကီးက ရိုးေနၿပီေလ။ ဒီဘူးေတြက ေဖ်ာ္ၿပီးသားဘူးေသးေတြပဲကို။ ဘယ္ဟာယူမလဲ ဦးႏိုင္။"
"အဆင္ေျပမယ္ထင္တာ ယူခဲ့ကြယ္။"
"ဟုတ္"
နည္းနည္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကေနျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး lobby ကခံုေတြမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ကမ႓ာက ဘူးတစ္ဘူးကိုေဖာက္ၿပီး ဦးႏိုင္ဆီကမ္းေပးလိုက္တယ္။
"အင္း၊ အနံ႔ေလးက ေကာင္းသားပဲ။"
"အဲဒါေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။"
Lobby မွာထိုင္ရင္း TV ကလာေနတာေတြၾကည့္ရင္း သခင္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနျဖစ္ၾကတယ္။
"သခင္၊ ကိုယ္တို႔ဒီမွာ။"
"ဦးႏိုင္ကို ဘယ္ေခၚလာျပန္ၿပီလဲ။"
"အခန္းထဲလွဲေနရတာ ေညာင္းလို႔ သားရယ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒါဆို ထိုင္ေနဦးမလား ဦးႏိုင္။"
"မထိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ၾကမယ္။"
.
"ၾကာဆံဆီခ်က္နဲ႔ဆို ဦးႏိုင္အဆင္ေျပပါ့မလား။"
"သခင္ကလည္း ဦးႏိုင္က တျခားဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ လူမမာမွမဟုတ္တာ။"
စားေသာက္ၿပီးေတာ့
"ေပးေလ၊ ကိုယ္ေဆးလိုက္မယ္။"
အခန္းမွာတြဲလ်က္ပါတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြသယ္သြားၿပီး ကမ႓ာကေဆးေနတုန္း သခင္က စားပြဲရွင္းၿပီး ဦးႏိုင္ကိုေဆးတိုက္ဖို႔ အကန္႔ေလးေတြပါတဲ့ ဘူးရွည္ရွည္ေလးထဲ ညေဆးဆိုတဲ့အကန္႔ေလးထဲက ေဆးလံုးေတြကို ယူလိုက္ၿပီး တစ္လံုးစီေဖာက္ေပးေနေလရဲ႕။
"ရၿပီ ဦးႏိုင္။"
ေရခြက္ေလးအသင့္ကိုင္ရင္း သခင္ေျပာၿပီး ဦးႏိုင္လက္ထဲ ေဆးေတြထည့္ေပးခ်ိန္ ကမ႓ာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာၿပီ။
"ဟာ၊ ခဏ ခဏ။ ဦးႏိုင္ မေသာက္နဲ႔ဦး။"
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ သခင္နဲ႔ဦးႏိုင္ လွည့္ၾကည့္ၾကေတာ့
"ေဆး၊ ညေနက ဆရာဝန္ႀကီးက အသစ္လဲေပးထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းမထည့္ရေသးဘူး။ အရင္ေဆးေတြက နည္းနည္းျပင္းလို႔ အခုသက္သာေနၿပီမို႔ ေသာက္စရာမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။"
ကမ႓ာက ေဆးထားတဲ့ပန္းကန္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ညေနက ကိုေသာ္ယူထားေပးတဲ့ေဆးထုပ္ကို ဖြင့္ယူၿပီး ညအတြက္ေဆးေတြကို ထုတ္ယူတိုက္တဲ့အထိ သခင္ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း။
"ဦးႏိုင္၊ ဘာလုပ္ဦးမလဲ။"
"တရားေလးဖြင့္ေပးထားပါ။ ခဏေလာက္ တရားထိုင္နာၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့မယ္။"
"ဖြင့္ေပးမယ္ ဦးႏိုင္။ ေဆးေတြကေတာ့ အိပ္ခ်င္လာမွာ။"
တရားတစ္ပုဒ္ဖြင့္ေပးၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ အျပင္ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သခင့္ကို အေႏွာင့္္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ရံု။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သခင္ အခန္းထဲကထြက္လာၿပီး
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္း ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ။"
"ဗ်ာ၊ ဘာကိုလဲ။ ဦးႏိုင္ အိပ္သြားၿပီလား။"
"အိပ္ၿပီ။ ငါေမးတာေျဖစမ္းပါ။ အဲဒီ့ေဆးေတြကို ညေနကတည္းက လဲထည့္ထားရမွာကို မင္းနားမလည္ဘူးလား။"
"ကိုယ္ ေမ့သြားတာ။"
"ေမ့သြားတာ။ မင္းေမ့တာက ဦးႏိုင္ကို ေဆးျပင္းေတြေသာက္ခိုင္းမိေတာ့မွာေလ။"
"ကိုယ္က ..."
"မင္းမိဘမဟုတ္တိုင္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္မလုပ္သင့္ဘူး။"
"သခင္၊ ကိုယ္ အဲဒီ့လိုသေဘာထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မလတ္တို႔ျပန္ေတာ့ မွာစရာရွိတာေတြ မွာၾကၿပီး နည္းနည္းေျပာတာမ်ားသြားေတာ့ ကိုယ္ ေျပာင္းထည့္ထားဖို႔ကို သတိမရလိုက္တာပါ။ ညက်ရင္လည္း ကိုယ္ပဲေဆးတိုက္မွာပဲဆိုၿပီး သိပ္အမ်ားႀကီးမေတြးလိုက္မိတာလည္း ပါပါတယ္။"
"ေတာ္စမ္းပါ။ မင္း အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔။ လူႀကီးကို ေဆးအျပင္းေတြတိုက္မိရင္ ဘယ္ေလာက္ခံစားရခက္မလဲ။ မင္း နားလည္သင့္တယ္။ အခုေတာ့ ေမ့သြားတယ္တစ္ခြန္းနဲ႔ လြယ္လြယ္ေျပာၿပီ။"
"မဟုတ္ရပါဘူး သခင္ရယ္။"
"စိတ္ထဲကမပါရင္လည္း အိမ္ျပန္အိပ္ေနလိုက္။"
အခန္းထဲျပန္ဝင္မယ့္သခင့္ကို ကမ႓ာက လက္လွမ္းဆြဲၿပီး
"မဟုတ္ဘူး သခင္။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္မွားသြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေျပာသလိုေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။"
"Public area မွာ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့လက္ကိုလႊတ္။"
"သခင္"
သခင္က ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို စိုက္ၾကည့္လာလို႔ ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ သခင္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားေတာ့ ေရွ႕ကခံုတန္းေလးမွာ ကမ႓ာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်မိၿပီ။
"ငါကလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို မွားေနေတာ့တာပဲ။ ဟူး ... သခင္ေရ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာလဲ။"
■■■ Part (40) ဆက္ရန္ ■■■
"မမကြီး၊ သခင်က ဒီညစောင့်အိပ်မယ်ထင်တယ်။ လိုတာလေးတွေ ကျွန်တော်သွားပြန်ယူလိုက်ဦးမယ်။ ဘာမှာဦးမလဲဗျ။"
"ဟုတ်တယ်၊ ရာလေးနဲ့အစ်မနဲ့ စောင့်အိပ်မယ်။ ကမ္ဘာ ပြန်နားရင်နားလိုက်လေနော်။"
"အာ ... ကျွန်တော်စောင့်လိုက်ပါ့မယ်။ မမကြီး ပြန်နားလေ။ ကျွန်တော်က အခန်းအပြင်မှာ စောင့်ပေးလို့ရတာပဲ။"
ကမ္ဘာ့ကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်တော့ အကြည့်တွေက ခပ်ညှိုးညှိုး။
"ကမ္ဘာ၊ ရာလေးက အဖေ့ကိုစိတ်ပူနေရတာနဲ့မို့ စိတ်ဆတ်နေတာပါ။ ငါ့မောင်ကပဲ နည်းနည်းသည်းခံပေးပါကွယ်။"
"ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။"
ပြုံးပြီးပြောလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ဒေါ်ရွှေစင်ဦး ခေါင်းညိတ်ပြရင်း
"မနက်ဖြန် အလတ်မတို့လင်မယား လာမှာ။ အဲဒီ့အခါကျရင် အစ်မတို့က ပြန်နားလိုက်လို့ရတယ်။ ဒီညတော့ အစ်မတို့မောင်နှမပဲ စောင့်လိုက်ပါ့မယ်။"
"နှစ်ယောက်လုံးလာမှာလား။ ကလေးတွေကရော။"
"ဟိုဘက်ကအဘွားဆီ အပ်ခဲ့မှာ။"
"အဲဒါဆို ကျွန်တော် ဒီညနဲ့ မနက်ဖြန်နေ့ပိုင်းကို အလုပ်သွားလို့ရမလား။ ပျက်ရက်တွေက အရမ်းများနေလို့ပါ။"
"သွားလေ ကမ္ဘာရဲ့။ ရပါတယ်။"
"ကျွန်တော့်ကိုမြင်ရင်လည်း သခင်ကစိတ်တိုနေရမှာ။ မရှိရင်ကျတော့လည်း တစ်မျိုးထင်မှာစိုးလို့။"
"အတွေးတွေများမနေနဲ့။ အစ်မတို့မောင်နှမတွေ လူစုံမှာဆိုတော့ သူအာရုံပြောင်းသွားမှာပါ။ ငါ့မောင် သွားစရာရှိတာသွား။"
"ဟုတ်။ အဲဒါဆို အခု လိုတာသွားယူပေးပြီးရင် အလုပ်သွားလိုက်မယ်။ ဒီညရော၊ မနက်ဖြန်ရော လိုတာရှိရင် ကျွန်တော့်ကို အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်ပါဗျာ။"
"အေးပါကွယ်။"
■
နောက်နေ့ သခင်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တံခါးကပိတ်လျက်သား။ ကမ္ဘာ့ကို ညကတည်းကမတွေ့တာ ဒီမနက်အထိ။ မလတ်တို့လင်မယားတွေရောက်လာပြီး မမကြီးကို ဦးနိုင်အိမ်ဆီပို့၊ သခင်က ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်လာနားတာ။ ညက ဦးနိုင်နိုးလာတော့ ကမ္ဘာ့ကို အကြည့်နဲ့သာရှာပြီး ပါးစပ်ကထုတ်မမေးတာ သခင်သိတယ်။
"မင်းမိဘမှမဟုတ်တာ၊ ဘယ်ကိုယ်ချင်းစာတတ်ပါ့မလဲ။"
ဖြေရှင်းသူမရှိတဲ့ စွဲချက်တစ်ခုက သူ့အတွေးနဲ့သူ။
■■■
"ဂျာကြီး၊ နောက်နေ့တစ်ရက် ခွင့်ယူချင်လို့။ ဦးလေးဦးနိုင် ဆေးရုံတင်ထားရတယ်။"
"ဟုတ်လား။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အခုကတော့ သက်သာနေပါပြီ။"
"တစ်ရက်ပဲလား ကမ္ဘာ။"
"ဟုတ်၊ အခြေအနေကြည့်ပြီးမှ နောက်ထပ်ပျက်မယ်ဆို ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ပြောလို့ ရတယ်မဟုတ်လားဗျ။"
"အေးပါ၊ ဂရုစိုက်လိုက်ပါဦး။"
ညဘက်ရောက်တော့လည်း ဆယ်နာရီထိုးနေပြီးမှ
"ကိုကမ္ဘာရေ၊ ဂျာကြီးခေါ်နေတယ်။ အခုလာခဲ့ပါတဲ့။"
"ဪ၊ အေး။"
ဂျာကြီးအခန်းဘက်ထွက်လာပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တော့
"ဝင်ခဲ့ပါ။"
အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မန်နေဂျာတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။
"Boss"
"လာ၊ ထိုင်။"
Boss ဆိုလို့ အသက်ကြီးကြီးလူကြီးတစ်ယောက်လို့ မထင်စေချင်ပါ။ အသက်လတ်လတ် အမျိုးသမီးတစ်ဦးရယ်ပါ။ ကမ္ဘာတို့နဲ့ကွာရင် လွန်ရောကျွံရောမှ ရှစ်နှစ်ပေါ့။
"ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။"
မန်နေဂျာထွက်သွားပြီး ကမ္ဘာက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
"Tell me about your work experience."
"ဗျာ"
ကမ္ဘာမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့်မိတော့ သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့သူဌေးက ဖြေပါဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့။
"This's the first job ... here."
ဟုတ်တယ်လေ၊ အရင်က ကမ္ဘာ ဒီနိုင်ငံမှာမှ အလုပ်မလုပ်ဖူးတာပဲ။
"Ok, where are you from?"
ကမ္ဘာ ဖြေသင့်မဖြေသင့် တွေးနေတော့
"Tell me the truth. What's your mother tongue?"
နောက်ဆုံးတော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် စားသောက်ဆိုင်နဲ့ Bar တစ်ခုကို သူငယ်ချင်းနဲ့ပေါင်းပြီး ဖွင့်ဖူးကြောင်း၊ Events တွေ၊ ဟိုတယ်တွေမှာ Boy Band နဲ့ ဖျော်ဖြေရေးတွေလုပ်ဖူးကြောင်းနဲ့ အရင်က US မှာနေဖူးကြောင်းတွေ ပြောပြလိုက်ရပါတယ်။ အခုကတော့ မိသားစုပြဿနာလေးရှိလို့ အိမ်ကထွက်လာပြီး ဒီမှာ ဦးလေးနဲ့နေနေကြောင်းနဲ့ ဒီအတိုင်းထွက်လာလို့ ပညာအရည်အချင်းလက်မှတ်တွေ ပါမလာခဲ့ကြောင်းတွေ အထိပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မြန်မာစကားတစ်ခွန်းမှမပါဘဲ အင်တာဗျူးလေးတစ်ခု ပြီးသွားခဲ့တယ်။
"ထင်လိုက်ပါတယ်၊ မင်းရဲ့အနေအထားက အင်္ဂလိပ်စာကို လေ့လာသင်ယူပြီး ကျွမ်းကျင်နေတာမျိုးမှမဟုတ်တာ။ လုံးဝကို mother language တစ်ခုလို ပြောနေတဲ့ပုံစံပဲ။ ဟိုနေ့က မင်းတို့ပြဿနာတက်ကြတဲ့နေရာက CCTV မှာ အသံတွေပါဖမ်းမိထားတယ်လေ။ အနောက်တိုင်းသွေးစပ်ပုံကလည်း သိသာနေတာပဲ။"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အခု ခေါ်မေးရတဲ့ရည်ရွယ်ချက်က လေဆိပ်နားမှာ တို့ရဲ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိတယ်။ အဲဒီ့မှာ မင်းကိုခန့်ထားချင်လို့။ မန်နေဂျာပြောပုံအရ မင်းက စားသောက်ဆိုင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး အထာသိနေတယ်ဆိုလို့ မေးကြည့်ချင်နေတာ။ ပြီးတော့ တို့ရဲ့ဟိုတယ်တစ်ခုမှာလည်း လူလိုနေတယ်။ အဲဒီ့မှာရော၊ လေဆိပ်နားကဆိုင်မှာရော နိုင်ငံခြားသားအဝင်အထွက်က များနေတော့ မင်းကိုထားချင်လို့။ တို့ပြောတာက မင်းကိုယ်တိုင်ဝင်လုပ်စရာမလိုဘူး။ မင်းအနေနဲ့ စီမံခန့်ခွဲပေးနိုင်မယ် ထင်လို့။ တစ်နေရာမှာတစ်လစီတော့ အောက်ခြေကနေ အရင်လေ့လာကြည့်ရမယ်။ ပြီးတဲ့အခါကျရင် အင်တာဗျူးနောက်ထပ်ထိုင်ကြည့်မယ်။ အဲဒီ့အချိန်တွေမှာလည်း လစာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ညှိနှိုင်းပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ၊ ရနိုင်မလား။"
ကမ္ဘာ အံ့ဩသွားရတယ်။ ရုတ်တရက်ကြီး ရာထူးတွေအဆင့်ကျော်ပြီးတိုးတာမျိုးမို့ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ ဒီလိုဆို သူ့အတွက် ငွေပိုရှာနိုင်မယ်မဟုတ်လား။
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးသင်ယူပါ့မယ်။"
"အင်း၊ တို့အတွက်လည်း အကူအညီရမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။"
"စိတ်ချပါဗျ။ ဒါပေမဲ့လေ၊ အခုက နေ့ပိုင်းဆို ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာလုပ်နေသေးတော့ ဒီတစ်လကုန်တဲ့အထိတော့ ဆက်လုပ်ပေးရမယ်ထင်တယ်။ အဲဒီ့လိုဆို ရနိုင်မလားခင်ဗျ။"
"တို့နားလည်ပါတယ်။ လလည်းကုန်ခါနီးပြီဆိုတော့ နောက်လမှ အလုပ်စကြတာပေါ့။ အဲဒီ့ကနေ အလုပ်ထွက်ဖို့ စီစဉ်လိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့ အိမ်ကဦးလေး ဆေးရုံတင်ထားရတယ်ဆို။ လောလောဆယ် ခွင့်သုံးရက်ပေးလိုက်မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် Boss."
■■■
"မလတ်၊ ကိုသော်ရော။"
"ဆေးသွားယူတယ် ကမ္ဘာ။ လာလေ။"
"ဦးနိုင်က တော်တော်လန်းသွားပြီပဲ။"
"ခုနကပဲ အိပ်ရာနိုးတာကွာ။ မင်း အလုပ်ကနေလာတာလား။ စားသောက်ဆိုင်ကိုရော မသွားဘူးလား။"
"ဟုတ်၊ ဦးနိုင်။ မနေ့ညကသွားပြီး ဒီနေ့တော့ ခွင့်ယူခဲ့ပြီ။ မနေ့က ဦးနိုင်အိပ်နေလို့ ကျွန်တော်ပြောမသွားရဘူး။ အခုသက်သာလား၊ ခေါင်းရောကြည်ရဲ့လား။ ဒီမှာတော့ အသီးတွေယူလာတယ်။ စားလို့ရတယ်တဲ့။"
"သက်သာပါတယ်။ နည်းနည်းလေးတော့ ငြီးစီစီဖြစ်တာပေါ့ကွာ။ မင်းလည်း တောက်လျှောက်မနားရသေးတာကို အိမ်ပြန်နားရောပေါ့။"
"မနေ့ညက အိမ်ပြန်အိပ်တယ်လေဗျာ။ နားရပါတယ်။"
ဦးနိုင်နဲ့ပြောပြီးတော့မှ
"မလတ်၊ ပြန်မယ်ဆို ပြန်လို့ရပြီနော်။"
"အေးဟယ်၊ ရာလေးကိုစောင့်နေတာ။ အဲဒီ့ကလေးက နောက်ကျနေတယ်။"
"ဟုတ်၊ ရတယ်။ မနက်ဖြန်ညကျရင်လည်း ကျွန်တော်နေပေးလို့ရတယ်။ ဦးနိုင်က နောက်နှစ်ရက်လောက်ကြာဦးမှာဆို။"
"ဟုတ်တယ်။ သန်ဘက်ခါလောက်တော့ ဆင်းရမယ်ထင်တယ်။ မလတ်တို့ အဲဒီ့နေ့မှ အစောကြီးထလာခဲ့မယ်။ မနက်ဖြန်ကို မမကြီးပြန်လာနေပေးလိမ့်မယ်။ အဖေနဲ့လည်း ပြောပြီးပြီ။"
"ဟုတ်။ ဪ၊ ကိုသော် ပြန်လာပြီ။"
"အေး၊ ကမ္ဘာ ရောက်ပြီလား။ အခုမှဆုံတော့တယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ အစ်မတွေရောရှိမယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော် အလုပ်လေးပြေးလိုက်တာဗျ။"
"ဪ၊ အေးပါ။"
"ကဲ၊ ပြန်မယ်ဆိုပြန်ကြတော့လေ။ အရမ်းမိုးချုပ်နေမယ်။"
"ဟုတ် အဖေ၊ အဲဒါဆို သမီးတို့သွားမယ်နော်။"
ဦးရဲနိုင်နဲ့ကမ္ဘာ နှစ်ယောက်တည်းကျန်တော့မှ
"ဦးနိုင်၊ ကျွန်တော်က အနားမှာရှိနေပေးချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အစ်မတွေလည်း ရှိနေတာရော၊ နေ့ပိုင်းအလုပ်က ပျက်တာများနေတာရောကြောင့်ပါ။ ကျွန်တော့်ဘက်က ပျက်ကွက်သလိုဖြစ်သွားရင် ခွင့်လွှတ်ပါနော်။"
"မလိုပါဘူးကွာ။ ဦးနိုင် နားလည်ပါတယ်။"
"ဦးနိုင်၊ လိမ္မော်သီးစားမလား။ ခွာပေးမယ်။"
"အေး"
"ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတယ် သိလား။"
"ပြောပါဦး၊ ဘာကိစ္စလဲ။"
"အလုပ်ကိစ္စလေ၊ ....."
ကမ္ဘာ အစအဆုံးရှင်းပြပြီးတဲ့နောက်
"ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ အဲဒီ့တော့ ဟိုဘက်ဆိုင်မှာက အလုပ်ထွက်ဖို့ ပြောခဲ့ပြီပေါ့။"
"ဟုတ်၊ ဒီလကုန်ရင် ထွက်မယ်လို့ သေချာပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။"
"အေးပါကွာ၊ အစမ်းခန့်နှစ်လမှာ အဆင်ပြေပါစေ။"
"အဆင်ပြေအောင်ကိုလုပ်မှာပါ ဦးနိုင်။ ကျွန်တော် အခုမှ သခင့်ကိုကိုယ်ချင်းစာမိတယ်။ ဟိုမှာတုန်းက သခင့်ကို အလုပ်မလုပ်စေချင်ခဲ့ဘူးလေ။ ဒီရောက်လာတော့ အခုနေ ကျွန်တော့်ကို အလုပ်မလုပ်နဲ့ပြောရင် ကျွန်တော်မနေနိုင်ဘူး။ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းထဲနေပြီး သူ့လုပ်စာပဲ ထိုင်စားနေနိုင်မလဲဗျာ။ အဟဲ၊ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်တာ။ သခင်ကတော့ အဲဒီလို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူတင်ကျွေးထားမှာ မဟုတ်ပေမဲ့ပေါ့။ ခက်တာက ကျွန်တော်ကလည်း အကုန်တာဝန်မယူနိုင်သေးဘူး။ ဦးနိုင်ကတောင် ကျွန်တော့်ကိုပြန်ကြည့်နေရတာကြီး။ အဲဒါကြောင့် အခု အလုပ်အဆင်ပြေမှဖြစ်မယ်။"
ယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့မွေးစားအဖေရှေ့မှာ မြေကမ္ဘာတို့ ပြောချင်ရာကိုပြောနေတော့တာ။ အနောက်တိုင်းမှာပဲ ကြီးပြင်းလာခဲ့တာမို့ တစ်ခါတလေမှာ စကားအပြောအဆိုပွင့်လင်းလွန်းတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို ဦးရဲနိုင် ပြုံးကြည့်နေမိတယ်။ မထင်ရင်မထင်သလို ရာဇသခင်ကိုချစ်ပြတတ်လွန်းလို့ လူကြီးပီပီ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးခဲ့ရတာ မနည်းတော့ဘူးမဟုတ်လား။
"သခင်ကလည်း နောက်ကျလိုက်တာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူး။"
လိမ္မော်ခွံတွေသိမ်းရင်း ခပ်ညည်းညည်းပြောနေပြန်တဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် ဦးနိုင်က
"ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်။"
"ဖုန်းလား။ မဆက်တော့ပါဘူး။"
"ဘာဖြစ်ထားကြပြန်ပြီလဲ။"
"သခင်က သူ့အဖေနဲ့တုန်းကကိစ္စတွေကို ပြန်တွေးမိနေတယ်ထင်တယ် ဦးနိုင်ရဲ့။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် အရိပ်အကဲကြည့်နေရတယ်။ ဦးနိုင်ရဲ့သားက သိပ်စိတ်ကြီးတာပဲ။"
"ရာလေးအကြောင်းတော့ မင်းလည်းသိတာပဲကွယ်။"
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ သူစိတ်ဆိုးလည်း ခဏပေါ့။ ဟိုမှာလောက်တော့ မဆိုးပါဘူး။"
"ဟိုမှာ တော်တော်ဆိုးသလား။"
"ဟိုမှာကျ ဒီကလို ပတ်ဝန်းကျင်ကို အရမ်းဂရုစိုက်စရာမလိုတော့ ဦးနိုင်သားက စိတ်လိုက်မာန်ပါပဲ။ ဘာကိုမှ သူဂရုစိုက်မနေဘူး။ ဒီရောက်တော့မှ သိရတာ၊ သခင်က အသေးစိတ်ကအစ ဂရုထားတတ်တယ်ဆိုတာကို။ တချို့နေရာတွေမှာ ဟိုနဲ့ဒီနဲ့ နှစ်ကိုယ်ခွဲသလိုကို ကွာသွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တော့ သဘောကျတယ်။"
အမှိုက်တွေသိမ်းရင်း ပြောချင်ရာပြောပြီးမှ ဦးနိုင်ကိုမော့ကြည့်ကာ
"ကန်တော့၊ ကန်တော့ ဦးနိုင်။ လူကြီးရှေ့မှာ မလေးမစားပြောတာ မဟုတ်ရပါဘူး။ ဒီတိုင်း အခြေအနေကိုပြောပြတာပါ။"
"ဟား ဟား၊ ရပါတယ်ကွာ။ မင်းပြောတတ်သလိုပြောပါ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိတာ ဦးနိုင်သဘောကျပါတယ်။ ရာလေးက မင်းလိုမဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘာသာမျိုသိပ်ထားတာများတယ်။"
"သခင် အရမ်းကိုခံစားခဲ့ရမှာပဲ။ ကျွန်တော့်ကြောင့်ပါ။"
"ဖြစ်ချိန်တန်လို့ဖြစ်သွားခဲ့တာတွေကို အတွေးမလွဲရဘူး လူလေး။ ဒီလိုဖြစ်စေဖို့ မင်းဘက်ကရည်ရွယ်ခဲ့သလား။"
"မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး ဦးနိုင်ရယ်။"
"အဲဒါပဲလေကွာ၊ ဖြစ်ချိန်တန်လို့ ဖြစ်ရတာပါ။"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဦးနိုင်။"
.
"သခင်၊ ကားနဲ့လာတာလား။"
နောက်ကျနေလို့ ကမန်းကတန်းရောက်ချလာတဲ့သခင် ကမ္ဘာ့ကို အခန်းထဲမှာတွေ့လိုက်ရတော့ တုန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး
"မလတ်တို့ပြန်ပြီလား။"
"ဟုတ်၊ ကိုယ်ရောက်လာပြီးမှ ပြန်သွားကြတာ။"
"ဦးနိုင် အခြေအနေကောင်းရဲ့လား။ ကျွန်တော် လမ်းမှာ ကားဆီဖြည့်နေတာ ကြာသွားတယ်။ ဆီဆိုင်မှာ ကားတွေများနေလို့။"
"သက်သာတယ် သား။ မင်းအစ်မက မင်းကိုစောင့်နေသေးတယ်။ နောက်ကျနေမှာစိုးလို့ ပြန်ခိုင်းလိုက်တာ။ ကမ္ဘာရောက်လာတာ အတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်။"
သခင်က ဘာမှမတုံ့ပြန်တာကြောင့် ကမ္ဘာ အလိုက်တသိနဲ့ပဲ အခန်းအပြင်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
မမြင်ချင်ရင် မသိသလို ရှောင်ပေးပါမယ်။
လိုအပ်ရင်သာ သတိတရ လှမ်းခေါ်ပေးပါ။
အနည်းဆုံးတော့ လိုအပ်လာတိုင်း အသုံးချပေါ့။
.
"သား၊ ဖြစ်ပြီးတဲ့ကိစ္စတွေမှာ ဘယ်သူကမှ ဖြစ်စေချင်လို့ရည်ရွယ်တာမျိုး မရှိဘူးဆိုတာ နားလည်တယ်မဟုတ်လား။"
သခင် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး
"ဦးနိုင်ကလည်း ဘာမှသိပ်တွေးမနေပါနဲ့။ တော်ကြာ ခေါင်းကိုက်နေမယ်။"
"အေးပါကွာ။ ကမ္ဘာ အလုပ်ပြောင်းရမယ်တဲ့။ စကားစပ်ရင် မေးကြည့်လိုက်ဦး။"
"ဟုတ်"
'သူ့စိတ်နဲ့သူ့ကိုယ်၊ သူ့ဘာသာဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ကိစ္စပဲ။'
.
ညကိုးနာရီ။
ဦးနိုင်ကိုဆေးတိုက်ဖို့အတွက် ဘာစားချင်လဲမေးတော့ ဗိုက်နည်းနည်းဆာတယ်ဆိုလို့ ကြက်ပေါင်းစွပ်ပြုတ်ဝယ်ဖို့ သခင်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက အခန်းအပြင်ကခုံတန်းမှာ ဖုန်းသုံးနေတာနဲ့ တည့်တည့်တိုးကြတယ်။
"ဘာလိုလို့လဲ သခင်။"
"ဦးနိုင်စားဖို့ Soup သွားဝယ်မလို့။"
"ကိုယ်သွားလိုက်မယ်။"
ကမ္ဘာ့စကားကို သခင်က အဖက်မလုပ်ဘဲ လှည့်ထွက်သွားတော့ ကမ္ဘာ ဦးနိုင်ရှိရာအခန်းထဲကိုပဲ ဝင်လာလိုက်ပါတော့တယ်။
"ဦးနိုင်၊ စွပ်ပြုတ်ကြီးသောက်ရတာ ခံတွင်းတွေ့ပါ့မလား။ ကြာဆံဆီချက်စားမလား။ ကြာဆံဆို ရင်မပြည့်ဘူးလေ။"
"အင်း၊ ရာလေးဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်လေ။"
"ဟုတ်"
ကမ္ဘာဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ သခင်က ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လာတယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး သခင်။ ကြာဆံဆီချက်တစ်ပွဲ ဝယ်ပေးခဲ့ဖို့ မှာချင်လို့ပါ။"
"ဒါပဲလား။"
"ဟုတ်"
ဖုန်းကျသွားခဲ့ပြီ။
"ကျွန်တော့်အတွက်မှာတယ်များ ထင်သွားလားမသိ။"
"ဟုတ်မှာ။"
"ဦးနိုင်၊ အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်ချင်လား။"
"အေး၊ လှဲနေရတာ ညောင်းတော့ညောင်းတယ်။"
"ဒီအနွေးထည်ဝတ်လိုက်နော် ဦးနိုင်။ Lobby ကို ခဏဆင်းကြတာပေါ့။"
ဆေးရုံဒုတိယထပ်ကနေ အောက်ဆုံးထပ်က lobby ဆီ ဆင်းလာခဲ့ကြပြီး တစ်ဖက်ခြမ်းက food & store လေးရှိရာကို ဦးတည်လိုက်ရင်း
"သောက်ချင်တာတစ်ခုခုများ ရှိမလားလို့ သွားကြည့်ကြမလား။"
ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆိုင်လေးထဲဝင်လာကြပြီး
"ဦးနိုင်၊ ဒီမှာ Ensure ကို တခြား flavor တွေနဲ့ရှိတယ်။"
"အခန်းထဲမှာ ဘူးလိုက်ကြီးရှိနေတယ်လေ ကမ္ဘာ။"
"အဲဒါကြီးက ရိုးနေပြီလေ။ ဒီဘူးတွေက ဖျော်ပြီးသားဘူးသေးတွေပဲကို။ ဘယ်ဟာယူမလဲ ဦးနိုင်။"
"အဆင်ပြေမယ်ထင်တာ ယူခဲ့ကွယ်။"
"ဟုတ်"
နည်းနည်းကြည့်ပြီးတော့ ဆိုင်ကနေပြန်ထွက်လာခဲ့ကြပြီး lobby ကခုံတွေမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ကမ္ဘာက ဘူးတစ်ဘူးကိုဖောက်ပြီး ဦးနိုင်ဆီကမ်းပေးလိုက်တယ်။
"အင်း၊ အနံ့လေးက ကောင်းသားပဲ။"
"အဲဒါပြောတာပေါ့ဗျာ။"
Lobby မှာထိုင်ရင်း TV ကလာနေတာတွေကြည့်ရင်း သခင်ပြန်ရောက်လာတဲ့အထိ စောင့်နေဖြစ်ကြတယ်။
"သခင်၊ ကိုယ်တို့ဒီမှာ။"
"ဦးနိုင်ကို ဘယ်ခေါ်လာပြန်ပြီလဲ။"
"အခန်းထဲလှဲနေရတာ ညောင်းလို့ သားရယ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒါဆို ထိုင်နေဦးမလား ဦးနိုင်။"
"မထိုင်တော့ဘူး။ ပြန်ကြမယ်။"
.
"ကြာဆံဆီချက်နဲ့ဆို ဦးနိုင်အဆင်ပြေပါ့မလား။"
"သခင်ကလည်း ဦးနိုင်က တခြားဘာမှဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ လူမမာမှမဟုတ်တာ။"
စားသောက်ပြီးတော့
"ပေးလေ၊ ကိုယ်ဆေးလိုက်မယ်။"
အခန်းမှာတွဲလျက်ပါတဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို ပန်းကန်တွေ၊ ခွက်တွေသယ်သွားပြီး ကမ္ဘာကဆေးနေတုန်း သခင်က စားပွဲရှင်းပြီး ဦးနိုင်ကိုဆေးတိုက်ဖို့ အကန့်လေးတွေပါတဲ့ ဘူးရှည်ရှည်လေးထဲ ညဆေးဆိုတဲ့အကန့်လေးထဲက ဆေးလုံးတွေကို ယူလိုက်ပြီး တစ်လုံးစီဖောက်ပေးနေလေရဲ့။
"ရပြီ ဦးနိုင်။"
ရေခွက်လေးအသင့်ကိုင်ရင်း သခင်ပြောပြီး ဦးနိုင်လက်ထဲ ဆေးတွေထည့်ပေးချိန် ကမ္ဘာ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီ။
"ဟာ၊ ခဏ ခဏ။ ဦးနိုင် မသောက်နဲ့ဦး။"
ဘာဖြစ်တာလဲလို့ သခင်နဲ့ဦးနိုင် လှည့်ကြည့်ကြတော့
"ဆေး၊ ညနေက ဆရာဝန်ကြီးက အသစ်လဲပေးထားတာ။ ကျွန်တော် ပြောင်းမထည့်ရသေးဘူး။ အရင်ဆေးတွေက နည်းနည်းပြင်းလို့ အခုသက်သာနေပြီမို့ သောက်စရာမလိုတော့ဘူးတဲ့။"
ကမ္ဘာက ဆေးထားတဲ့ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ညနေက ကိုသော်ယူထားပေးတဲ့ဆေးထုပ်ကို ဖွင့်ယူပြီး ညအတွက်ဆေးတွေကို ထုတ်ယူတိုက်တဲ့အထိ သခင်ရပ်ကြည့်နေတုန်း။
"ဦးနိုင်၊ ဘာလုပ်ဦးမလဲ။"
"တရားလေးဖွင့်ပေးထားပါ။ ခဏလောက် တရားထိုင်နာပြီးရင် အိပ်တော့မယ်။"
"ဖွင့်ပေးမယ် ဦးနိုင်။ ဆေးတွေကတော့ အိပ်ချင်လာမှာ။"
တရားတစ်ပုဒ်ဖွင့်ပေးပြီးတော့ ကမ္ဘာ အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ သခင့်ကို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေချင်ရုံ။
နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သခင် အခန်းထဲကထွက်လာပြီး
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်း ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ။"
"ဗျာ၊ ဘာကိုလဲ။ ဦးနိုင် အိပ်သွားပြီလား။"
"အိပ်ပြီ။ ငါမေးတာဖြေစမ်းပါ။ အဲဒီ့ဆေးတွေကို ညနေကတည်းက လဲထည့်ထားရမှာကို မင်းနားမလည်ဘူးလား။"
"ကိုယ် မေ့သွားတာ။"
"မေ့သွားတာ။ မင်းမေ့တာက ဦးနိုင်ကို ဆေးပြင်းတွေသောက်ခိုင်းမိတော့မှာလေ။"
"ကိုယ်က ..."
"မင်းမိဘမဟုတ်တိုင်း ပေါ့ပေါ့တန်တန်မလုပ်သင့်ဘူး။"
"သခင်၊ ကိုယ် အဲဒီ့လိုသဘောထားတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မလတ်တို့ပြန်တော့ မှာစရာရှိတာတွေ မှာကြပြီး နည်းနည်းပြောတာများသွားတော့ ကိုယ် ပြောင်းထည့်ထားဖို့ကို သတိမရလိုက်တာပါ။ ညကျရင်လည်း ကိုယ်ပဲဆေးတိုက်မှာပဲဆိုပြီး သိပ်အများကြီးမတွေးလိုက်မိတာလည်း ပါပါတယ်။"
"တော်စမ်းပါ။ မင်း အပိုတွေပြောမနေနဲ့။ လူကြီးကို ဆေးအပြင်းတွေတိုက်မိရင် ဘယ်လောက်ခံစားရခက်မလဲ။ မင်း နားလည်သင့်တယ်။ အခုတော့ မေ့သွားတယ်တစ်ခွန်းနဲ့ လွယ်လွယ်ပြောပြီ။"
"မဟုတ်ရပါဘူး သခင်ရယ်။"
"စိတ်ထဲကမပါရင်လည်း အိမ်ပြန်အိပ်နေလိုက်။"
အခန်းထဲပြန်ဝင်မယ့်သခင့်ကို ကမ္ဘာက လက်လှမ်းဆွဲပြီး
"မဟုတ်ဘူး သခင်။ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်မှားသွားတာပါ။ ဒါပေမဲ့ သခင်ပြောသလိုတွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။"
"Public area မှာ ပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါ့လက်ကိုလွှတ်။"
"သခင်"
သခင်က ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို စိုက်ကြည့်လာလို့ ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သခင် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားတော့ ရှေ့ကခုံတန်းလေးမှာ ကမ္ဘာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်ချမိပြီ။
"ငါကလည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခုကို မှားနေတော့တာပဲ။ ဟူး ... သခင်ရေ၊ ဘယ်တော့များမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မှာလဲ။"
■■■ Part (40) ဆက်ရန် ■■■
"ဟုတ္တယ္၊ ရာေလးနဲ႔အစ္မနဲ႔ ေစာင့္အိပ္မယ္။ ကမ႓ာ ျပန္နားရင္နားလိုက္ေလေနာ္။"
"အာ ... ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။ မမႀကီး ျပန္နားေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေပးလို႔ရတာပဲ။"
ကမ႓ာ့ကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အၾကည့္ေတြက ခပ္ညႇိဳးညႇိဳး။
"ကမ႓ာ၊ ရာေလးက အေဖ့ကိုစိတ္ပူေနရတာနဲ႔မို႔ စိတ္ဆတ္ေနတာပါ။ ငါ့ေမာင္ကပဲ နည္းနည္းသည္းခံေပးပါကြယ္။"
"ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။"
ျပံဳးၿပီးေျပာလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို ေဒၚေရႊစင္ဦး ေခါင္းညိတ္ျပရင္း
"မနက္ျဖန္ အလတ္မတို႔လင္မယား လာမွာ။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ အစ္မတို႔က ျပန္နားလိုက္လို႔ရတယ္။ ဒီညေတာ့ အစ္မတို႔ေမာင္ႏွမပဲ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။"
"ႏွစ္ေယာက္လံုးလာမွာလား။ ကေလးေတြကေရာ။"
"ဟိုဘက္ကအဘြားဆီ အပ္ခဲ့မွာ။"
"အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီညနဲ႔ မနက္ျဖန္ေန႔ပိုင္းကို အလုပ္သြားလို႔ရမလား။ ပ်က္ရက္ေတြက အရမ္းမ်ားေနလို႔ပါ။"
"သြားေလ ကမ႓ာရဲ႕။ ရပါတယ္။"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္လည္း သခင္ကစိတ္တိုေနရမွာ။ မရွိရင္က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးထင္မွာစိုးလို႔။"
"အေတြးေတြမ်ားမေနနဲ႔။ အစ္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ လူစံုမွာဆိုေတာ့ သူအာရံုေျပာင္းသြားမွာပါ။ ငါ့ေမာင္ သြားစရာရွိတာသြား။"
"ဟုတ္။ အဲဒါဆို အခု လိုတာသြားယူေပးၿပီးရင္ အလုပ္သြားလိုက္မယ္။ ဒီညေရာ၊ မနက္ျဖန္ေရာ လိုတာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္ပါဗ်ာ။"
"ေအးပါကြယ္။"
■
ေနာက္ေန႔ သခင္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါးကပိတ္လ်က္သား။ ကမ႓ာ့ကို ညကတည္းကမေတြ႕တာ ဒီမနက္အထိ။ မလတ္တို႔လင္မယားေတြေရာက္လာၿပီး မမႀကီးကို ဦးႏိုင္အိမ္ဆီပို႔၊ သခင္က ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္လာနားတာ။ ညက ဦးႏိုင္ႏိုးလာေတာ့ ကမ႓ာ့ကို အၾကည့္နဲ႔သာရွာၿပီး ပါးစပ္ကထုတ္မေမးတာ သခင္သိတယ္။
"မင္းမိဘမွမဟုတ္တာ၊ ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါ့မလဲ။"
ေျဖရွင္းသူမရွိတဲ့ စြဲခ်က္တစ္ခုက သူ႔အေတြးနဲ႔သူ။
■■■
"ဂ်ာႀကီး၊ ေနာက္ေန႔တစ္ရက္ ခြင့္ယူခ်င္လို႔။ ဦးေလးဦးႏိုင္ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္။"
"ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အခုကေတာ့ သက္သာေနပါၿပီ။"
"တစ္ရက္ပဲလား ကမ႓ာ။"
"ဟုတ္၊ အေျခအေနၾကည့္ၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ပ်က္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ ရတယ္မဟုတ္လားဗ်။"
"ေအးပါ၊ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါဦး။"
ညဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆယ္နာရီထိုးေနၿပီးမွ
"ကိုကမ႓ာေရ၊ ဂ်ာႀကီးေခၚေနတယ္။ အခုလာခဲ့ပါတဲ့။"
"ဪ၊ ေအး။"
ဂ်ာႀကီးအခန္းဘက္ထြက္လာၿပီး တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့
"ဝင္ခဲ့ပါ။"
အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
"Boss"
"လာ၊ ထိုင္။"
Boss ဆိုလို႔ အသက္ႀကီးႀကီးလူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ အသက္လတ္လတ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရယ္ပါ။ ကမ႓ာတို႔နဲ႔ကြာရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာမွ ရွစ္ႏွစ္ေပါ့။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။"
မန္ေနဂ်ာထြက္သြားၿပီး ကမ႓ာက ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
"Tell me about your work experience."
"ဗ်ာ"
ကမ႓ာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့သူေဌးက ေျဖပါဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔။
"This's the first job ... here."
ဟုတ္တယ္ေလ၊ အရင္က ကမ႓ာ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ အလုပ္မလုပ္ဖူးတာပဲ။
"Ok, where are you from?"
ကမ႓ာ ေျဖသင့္မေျဖသင့္ ေတြးေနေတာ့
"Tell me the truth. What's your mother tongue?"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ Bar တစ္ခုကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဖြင့္ဖူးေၾကာင္း၊ Events ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ Boy Band နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြလုပ္ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ အရင္က US မွာေနဖူးေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္ရပါတယ္။ အခုကေတာ့ မိသားစုျပႆနာေလးရွိလို႔ အိမ္ကထြက္လာၿပီး ဒီမွာ ဦးေလးနဲ႔ေနေနေၾကာင္းနဲ႔ ဒီအတိုင္းထြက္လာလို႔ ပညာအရည္အခ်င္းလက္မွတ္ေတြ ပါမလာခဲ့ေၾကာင္းေတြ အထိေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာစကားတစ္ခြန္းမွမပါဘဲ အင္တာဗ်ဴးေလးတစ္ခု ၿပီးသြားခဲ့တယ္။
"ထင္လိုက္ပါတယ္၊ မင္းရဲ႕အေနအထားက အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာသင္ယူၿပီး ကၽြမ္းက်င္ေနတာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ လံုးဝကို mother language တစ္ခုလို ေျပာေနတဲ့ပံုစံပဲ။ ဟိုေန႔က မင္းတို႔ျပႆနာတက္ၾကတဲ့ေနရာက CCTV မွာ အသံေတြပါဖမ္းမိထားတယ္ေလ။ အေနာက္တိုင္းေသြးစပ္ပံုကလည္း သိသာေနတာပဲ။"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အခု ေခၚေမးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ေလဆိပ္နားမွာ တို႔ရဲ႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီ့မွာ မင္းကိုခန္႔ထားခ်င္လို႔။ မန္ေနဂ်ာေျပာပံုအရ မင္းက စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထာသိေနတယ္ဆိုလို႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ တို႔ရဲ႕ဟိုတယ္တစ္ခုမွာလည္း လူလိုေနတယ္။ အဲဒီ့မွာေရာ၊ ေလဆိပ္နားကဆိုင္မွာေရာ ႏိုင္ငံျခားသားအဝင္အထြက္က မ်ားေနေတာ့ မင္းကိုထားခ်င္လို႔။ တို႔ေျပာတာက မင္းကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္စရာမလိုဘူး။ မင္းအေနနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲေပးႏိုင္မယ္ ထင္လို႔။ တစ္ေနရာမွာတစ္လစီေတာ့ ေအာက္ေျခကေန အရင္ေလ့လာၾကည့္ရမယ္။ ၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ အင္တာဗ်ဴးေနာက္ထပ္ထိုင္ၾကည့္မယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း လစာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ညႇိႏႈိင္းေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ၊ ရႏိုင္မလား။"
ကမ႓ာ အံ့ဩသြားရတယ္။ ရုတ္တရက္ႀကီး ရာထူးေတြအဆင့္ေက်ာ္ၿပီးတိုးတာမ်ိဳးမို႔ ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ ဒီလိုဆို သူ႔အတြက္ ေငြပိုရွာႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးသင္ယူပါ့မယ္။"
"အင္း၊ တို႔အတြက္လည္း အကူအညီရမယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။"
"စိတ္ခ်ပါဗ်။ ဒါေပမဲ့ေလ၊ အခုက ေန႔ပိုင္းဆို ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာလုပ္ေနေသးေတာ့ ဒီတစ္လကုန္တဲ့အထိေတာ့ ဆက္လုပ္ေပးရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ့လိုဆို ရႏိုင္မလားခင္ဗ်။"
"တို႔နားလည္ပါတယ္။ လလည္းကုန္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္လမွ အလုပ္စၾကတာေပါ့။ အဲဒီ့ကေန အလုပ္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါဦး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကဦးေလး ေဆးရံုတင္ထားရတယ္ဆို။ ေလာေလာဆယ္ ခြင့္သံုးရက္ေပးလိုက္မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ Boss."
■■■
"မလတ္၊ ကိုေသာ္ေရာ။"
"ေဆးသြားယူတယ္ ကမ႓ာ။ လာေလ။"
"ဦးႏိုင္က ေတာ္ေတာ္လန္းသြားၿပီပဲ။"
"ခုနကပဲ အိပ္ရာႏိုးတာကြာ။ မင္း အလုပ္ကေနလာတာလား။ စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာ မသြားဘူးလား။"
"ဟုတ္၊ ဦးႏိုင္။ မေန႔ညကသြားၿပီး ဒီေန႔ေတာ့ ခြင့္ယူခဲ့ၿပီ။ မေန႔က ဦးႏိုင္အိပ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမသြားရဘူး။ အခုသက္သာလား၊ ေခါင္းေရာၾကည္ရဲ႕လား။ ဒီမွာေတာ့ အသီးေတြယူလာတယ္။ စားလို႔ရတယ္တဲ့။"
"သက္သာပါတယ္။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ၿငီးစီစီျဖစ္တာေပါ့ကြာ။ မင္းလည္း ေတာက္ေလၽွာက္မနားရေသးတာကို အိမ္ျပန္နားေရာေပါ့။"
"မေန႔ညက အိမ္ျပန္အိပ္တယ္ေလဗ်ာ။ နားရပါတယ္။"
ဦးႏိုင္နဲ႔ေျပာၿပီးေတာ့မွ
"မလတ္၊ ျပန္မယ္ဆို ျပန္လို႔ရၿပီေနာ္။"
"ေအးဟယ္၊ ရာေလးကိုေစာင့္ေနတာ။ အဲဒီ့ကေလးက ေနာက္က်ေနတယ္။"
"ဟုတ္၊ ရတယ္။ မနက္ျဖန္ညက်ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပးလို႔ရတယ္။ ဦးႏိုင္က ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာဦးမွာဆို။"
"ဟုတ္တယ္။ သန္ဘက္ခါေလာက္ေတာ့ ဆင္းရမယ္ထင္တယ္။ မလတ္တို႔ အဲဒီ့ေန႔မွ အေစာႀကီးထလာခဲ့မယ္။ မနက္ျဖန္ကို မမႀကီးျပန္လာေနေပးလိမ့္မယ္။ အေဖနဲ႔လည္း ေျပာၿပီးၿပီ။"
"ဟုတ္။ ဪ၊ ကိုေသာ္ ျပန္လာၿပီ။"
"ေအး၊ ကမ႓ာ ေရာက္ၿပီလား။ အခုမွဆံုေတာ့တယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္မေတြေရာရွိမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေလးေျပးလိုက္တာဗ်။"
"ဪ၊ ေအးပါ။"
"ကဲ၊ ျပန္မယ္ဆိုျပန္ၾကေတာ့ေလ။ အရမ္းမိုးခ်ဳပ္ေနမယ္။"
"ဟုတ္ အေဖ၊ အဲဒါဆို သမီးတို႔သြားမယ္ေနာ္။"
ဦးရဲႏိုင္နဲ႔ကမ႓ာ ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့မွ
"ဦးႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္က အနားမွာရွိေနေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မေတြလည္း ရွိေနတာေရာ၊ ေန႔ပိုင္းအလုပ္က ပ်က္တာမ်ားေနတာေရာေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ပ်က္ကြက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။"
"မလိုပါဘူးကြာ။ ဦးႏိုင္ နားလည္ပါတယ္။"
"ဦးႏိုင္၊ လိေမၼာ္သီးစားမလား။ ခြာေပးမယ္။"
"ေအး"
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား။"
"ေျပာပါဦး၊ ဘာကိစၥလဲ။"
"အလုပ္ကိစၥေလ၊ ....."
ကမ႓ာ အစအဆံုးရွင္းျပၿပီးတဲ့ေနာက္
"ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီ့ေတာ့ ဟိုဘက္ဆိုင္မွာက အလုပ္ထြက္ဖို႔ ေျပာခဲ့ၿပီေပါ့။"
"ဟုတ္၊ ဒီလကုန္ရင္ ထြက္မယ္လို႔ ေသခ်ာေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။"
"ေအးပါကြာ၊ အစမ္းခန္႔ႏွစ္လမွာ အဆင္ေျပပါေစ။"
"အဆင္ေျပေအာင္ကိုလုပ္မွာပါ ဦးႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သခင့္ကိုကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ဟိုမွာတုန္းက သခင့္ကို အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ခဲ့ဘူးေလ။ ဒီေရာက္လာေတာ့ အခုေန ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္မလုပ္နဲ႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲေနၿပီး သူ႔လုပ္စာပဲ ထိုင္စားေနႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အဟဲ၊ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တာ။ သခင္ကေတာ့ အဲဒီလို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴတင္ေကၽြးထားမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ေပါ့။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အကုန္တာဝန္မယူႏိုင္ေသးဘူး။ ဦးႏိုင္ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနရတာႀကီး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု အလုပ္အဆင္ေျပမွျဖစ္မယ္။"
ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ေမြးစားအေဖေရွ႕မွာ ေျမကမ႓ာတို႔ ေျပာခ်င္ရာကိုေျပာေနေတာ့တာ။ အေနာက္တိုင္းမွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမို႔ တစ္ခါတေလမွာ စကားအေျပာအဆိုပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ ကမ႓ာ့ကို ဦးရဲႏိုင္ ျပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ မထင္ရင္မထင္သလို ရာဇသခင္ကိုခ်စ္ျပတတ္လြန္းလို႔ လူႀကီးပီပီ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတာ မနည္းေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။
"သခင္ကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး။"
လိေမၼာ္ခြံေတြသိမ္းရင္း ခပ္ညည္းညည္းေျပာေနျပန္တဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ ဦးႏိုင္က
"ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္။"
"ဖုန္းလား။ မဆက္ေတာ့ပါဘူး။"
"ဘာျဖစ္ထားၾကျပန္ၿပီလဲ။"
"သခင္က သူ႔အေဖနဲ႔တုန္းကကိစၥေတြကို ျပန္ေတြးမိေနတယ္ထင္တယ္ ဦးႏိုင္ရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရတယ္။ ဦးႏိုင္ရဲ႕သားက သိပ္စိတ္ႀကီးတာပဲ။"
"ရာေလးအေၾကာင္းေတာ့ မင္းလည္းသိတာပဲကြယ္။"
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သူစိတ္ဆိုးလည္း ခဏေပါ့။ ဟိုမွာေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။"
"ဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသလား။"
"ဟိုမွာက် ဒီကလို ပတ္ဝန္းက်င္ကို အရမ္းဂရုစိုက္စရာမလိုေတာ့ ဦးႏိုင္သားက စိတ္လိုက္မာန္ပါပဲ။ ဘာကိုမွ သူဂရုစိုက္မေနဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ သိရတာ၊ သခင္က အေသးစိတ္ကအစ ဂရုထားတတ္တယ္ဆိုတာကို။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဟိုနဲ႔ဒီနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲသလိုကို ကြာသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သေဘာက်တယ္။"
အမႈိက္ေတြသိမ္းရင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးမွ ဦးႏိုင္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
"ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့ ဦးႏိုင္။ လူႀကီးေရွ႕မွာ မေလးမစားေျပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီတိုင္း အေျခအေနကိုေျပာျပတာပါ။"
"ဟား ဟား၊ ရပါတယ္ကြာ။ မင္းေျပာတတ္သလိုေျပာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတာ ဦးႏိုင္သေဘာက်ပါတယ္။ ရာေလးက မင္းလိုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာမ်ိဳသိပ္ထားတာမ်ားတယ္။"
"သခင္ အရမ္းကိုခံစားခဲ့ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါ။"
"ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ျဖစ္သြားခဲ့တာေတြကို အေတြးမလြဲရဘူး လူေလး။ ဒီလိုျဖစ္ေစဖို႔ မင္းဘက္ကရည္ရြယ္ခဲ့သလား။"
"မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး ဦးႏိုင္ရယ္။"
"အဲဒါပဲေလကြာ၊ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္ရတာပါ။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးႏိုင္။"
.
"သခင္၊ ကားနဲ႔လာတာလား။"
ေနာက္က်ေနလို႔ ကမန္းကတန္းေရာက္ခ်လာတဲ့သခင္ ကမ႓ာ့ကို အခန္းထဲမွာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားၿပီး
"မလတ္တို႔ျပန္ၿပီလား။"
"ဟုတ္၊ ကိုယ္ေရာက္လာၿပီးမွ ျပန္သြားၾကတာ။"
"ဦးႏိုင္ အေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမွာ ကားဆီျဖည့္ေနတာ ၾကာသြားတယ္။ ဆီဆိုင္မွာ ကားေတြမ်ားေနလို႔။"
"သက္သာတယ္ သား။ မင္းအစ္မက မင္းကိုေစာင့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႔ ျပန္ခိုင္းလိုက္တာ။ ကမ႓ာေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။"
သခင္က ဘာမွမတံု႔ျပန္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ အလိုက္တသိနဲ႔ပဲ အခန္းအျပင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
မျမင္ခ်င္ရင္ မသိသလို ေရွာင္ေပးပါမယ္။
လိုအပ္ရင္သာ သတိတရ လွမ္းေခၚေပးပါ။
အနည္းဆံုးေတာ့ လိုအပ္လာတိုင္း အသံုးခ်ေပါ့။
.
"သား၊ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥေတြမွာ ဘယ္သူကမွ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ရည္ရြယ္တာမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုတာ နားလည္တယ္မဟုတ္လား။"
သခင္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"ဦးႏိုင္ကလည္း ဘာမွသိပ္ေတြးမေနပါနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေခါင္းကိုက္ေနမယ္။"
"ေအးပါကြာ။ ကမ႓ာ အလုပ္ေျပာင္းရမယ္တဲ့။ စကားစပ္ရင္ ေမးၾကည့္လိုက္ဦး။"
"ဟုတ္"
'သူ႔စိတ္နဲ႔သူ႔ကိုယ္၊ သူ႔ဘာသာဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပဲ။'
.
ညကိုးနာရီ။
ဦးႏိုင္ကိုေဆးတိုက္ဖို႔အတြက္ ဘာစားခ်င္လဲေမးေတာ့ ဗိုက္နည္းနည္းဆာတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ေပါင္းစြပ္ျပဳတ္ဝယ္ဖို႔ သခင္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက အခန္းအျပင္ကခံုတန္းမွာ ဖုန္းသံုးေနတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုးၾကတယ္။
"ဘာလိုလို႔လဲ သခင္။"
"ဦးႏိုင္စားဖို႔ Soup သြားဝယ္မလို႔။"
"ကိုယ္သြားလိုက္မယ္။"
ကမ႓ာ့စကားကို သခင္က အဖက္မလုပ္ဘဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့ ကမ႓ာ ဦးႏိုင္ရွိရာအခန္းထဲကိုပဲ ဝင္လာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
"ဦးႏိုင္၊ စြပ္ျပဳတ္ႀကီးေသာက္ရတာ ခံတြင္းေတြ႕ပါ့မလား။ ၾကာဆံဆီခ်က္စားမလား။ ၾကာဆံဆို ရင္မျပည့္ဘူးေလ။"
"အင္း၊ ရာေလးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ။"
"ဟုတ္"
ကမ႓ာဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ သခင္က ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုင္လာတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး သခင္။ ၾကာဆံဆီခ်က္တစ္ပြဲ ဝယ္ေပးခဲ့ဖို႔ မွာခ်င္လို႔ပါ။"
"ဒါပဲလား။"
"ဟုတ္"
ဖုန္းက်သြားခဲ့ၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မွာတယ္မ်ား ထင္သြားလားမသိ။"
"ဟုတ္မွာ။"
"ဦးႏိုင္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္ခ်င္လား။"
"ေအး၊ လွဲေနရတာ ေညာင္းေတာ့ေညာင္းတယ္။"
"ဒီအေႏြးထည္ဝတ္လိုက္ေနာ္ ဦးႏိုင္။ Lobby ကို ခဏဆင္းၾကတာေပါ့။"
ေဆးရံုဒုတိယထပ္ကေန ေအာက္ဆံုးထပ္က lobby ဆီ ဆင္းလာခဲ့ၾကၿပီး တစ္ဖက္ျခမ္းက food & store ေလးရွိရာကို ဦးတည္လိုက္ရင္း
"ေသာက္ခ်င္တာတစ္ခုခုမ်ား ရွိမလားလို႔ သြားၾကည့္ၾကမလား။"
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆိုင္ေလးထဲဝင္လာၾကၿပီး
"ဦးႏိုင္၊ ဒီမွာ Ensure ကို တျခား flavor ေတြနဲ႔ရွိတယ္။"
"အခန္းထဲမွာ ဘူးလိုက္ႀကီးရွိေနတယ္ေလ ကမ႓ာ။"
"အဲဒါႀကီးက ရိုးေနၿပီေလ။ ဒီဘူးေတြက ေဖ်ာ္ၿပီးသားဘူးေသးေတြပဲကို။ ဘယ္ဟာယူမလဲ ဦးႏိုင္။"
"အဆင္ေျပမယ္ထင္တာ ယူခဲ့ကြယ္။"
"ဟုတ္"
နည္းနည္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကေနျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး lobby ကခံုေတြမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ကမ႓ာက ဘူးတစ္ဘူးကိုေဖာက္ၿပီး ဦးႏိုင္ဆီကမ္းေပးလိုက္တယ္။
"အင္း၊ အနံ႔ေလးက ေကာင္းသားပဲ။"
"အဲဒါေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။"
Lobby မွာထိုင္ရင္း TV ကလာေနတာေတြၾကည့္ရင္း သခင္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနျဖစ္ၾကတယ္။
"သခင္၊ ကိုယ္တို႔ဒီမွာ။"
"ဦးႏိုင္ကို ဘယ္ေခၚလာျပန္ၿပီလဲ။"
"အခန္းထဲလွဲေနရတာ ေညာင္းလို႔ သားရယ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒါဆို ထိုင္ေနဦးမလား ဦးႏိုင္။"
"မထိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ၾကမယ္။"
.
"ၾကာဆံဆီခ်က္နဲ႔ဆို ဦးႏိုင္အဆင္ေျပပါ့မလား။"
"သခင္ကလည္း ဦးႏိုင္က တျခားဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ လူမမာမွမဟုတ္တာ။"
စားေသာက္ၿပီးေတာ့
"ေပးေလ၊ ကိုယ္ေဆးလိုက္မယ္။"
အခန္းမွာတြဲလ်က္ပါတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြသယ္သြားၿပီး ကမ႓ာကေဆးေနတုန္း သခင္က စားပြဲရွင္းၿပီး ဦးႏိုင္ကိုေဆးတိုက္ဖို႔ အကန္႔ေလးေတြပါတဲ့ ဘူးရွည္ရွည္ေလးထဲ ညေဆးဆိုတဲ့အကန္႔ေလးထဲက ေဆးလံုးေတြကို ယူလိုက္ၿပီး တစ္လံုးစီေဖာက္ေပးေနေလရဲ႕။
"ရၿပီ ဦးႏိုင္။"
ေရခြက္ေလးအသင့္ကိုင္ရင္း သခင္ေျပာၿပီး ဦးႏိုင္လက္ထဲ ေဆးေတြထည့္ေပးခ်ိန္ ကမ႓ာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာၿပီ။
"ဟာ၊ ခဏ ခဏ။ ဦးႏိုင္ မေသာက္နဲ႔ဦး။"
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ သခင္နဲ႔ဦးႏိုင္ လွည့္ၾကည့္ၾကေတာ့
"ေဆး၊ ညေနက ဆရာဝန္ႀကီးက အသစ္လဲေပးထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းမထည့္ရေသးဘူး။ အရင္ေဆးေတြက နည္းနည္းျပင္းလို႔ အခုသက္သာေနၿပီမို႔ ေသာက္စရာမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။"
ကမ႓ာက ေဆးထားတဲ့ပန္းကန္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ညေနက ကိုေသာ္ယူထားေပးတဲ့ေဆးထုပ္ကို ဖြင့္ယူၿပီး ညအတြက္ေဆးေတြကို ထုတ္ယူတိုက္တဲ့အထိ သခင္ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း။
"ဦးႏိုင္၊ ဘာလုပ္ဦးမလဲ။"
"တရားေလးဖြင့္ေပးထားပါ။ ခဏေလာက္ တရားထိုင္နာၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့မယ္။"
"ဖြင့္ေပးမယ္ ဦးႏိုင္။ ေဆးေတြကေတာ့ အိပ္ခ်င္လာမွာ။"
တရားတစ္ပုဒ္ဖြင့္ေပးၿပီးေတာ့ ကမ႓ာ အျပင္ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သခင့္ကို အေႏွာင့္္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ရံု။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သခင္ အခန္းထဲကထြက္လာၿပီး
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္း ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ။"
"ဗ်ာ၊ ဘာကိုလဲ။ ဦးႏိုင္ အိပ္သြားၿပီလား။"
"အိပ္ၿပီ။ ငါေမးတာေျဖစမ္းပါ။ အဲဒီ့ေဆးေတြကို ညေနကတည္းက လဲထည့္ထားရမွာကို မင္းနားမလည္ဘူးလား။"
"ကိုယ္ ေမ့သြားတာ။"
"ေမ့သြားတာ။ မင္းေမ့တာက ဦးႏိုင္ကို ေဆးျပင္းေတြေသာက္ခိုင္းမိေတာ့မွာေလ။"
"ကိုယ္က ..."
"မင္းမိဘမဟုတ္တိုင္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္မလုပ္သင့္ဘူး။"
"သခင္၊ ကိုယ္ အဲဒီ့လိုသေဘာထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မလတ္တို႔ျပန္ေတာ့ မွာစရာရွိတာေတြ မွာၾကၿပီး နည္းနည္းေျပာတာမ်ားသြားေတာ့ ကိုယ္ ေျပာင္းထည့္ထားဖို႔ကို သတိမရလိုက္တာပါ။ ညက်ရင္လည္း ကိုယ္ပဲေဆးတိုက္မွာပဲဆိုၿပီး သိပ္အမ်ားႀကီးမေတြးလိုက္မိတာလည္း ပါပါတယ္။"
"ေတာ္စမ္းပါ။ မင္း အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔။ လူႀကီးကို ေဆးအျပင္းေတြတိုက္မိရင္ ဘယ္ေလာက္ခံစားရခက္မလဲ။ မင္း နားလည္သင့္တယ္။ အခုေတာ့ ေမ့သြားတယ္တစ္ခြန္းနဲ႔ လြယ္လြယ္ေျပာၿပီ။"
"မဟုတ္ရပါဘူး သခင္ရယ္။"
"စိတ္ထဲကမပါရင္လည္း အိမ္ျပန္အိပ္ေနလိုက္။"
အခန္းထဲျပန္ဝင္မယ့္သခင့္ကို ကမ႓ာက လက္လွမ္းဆြဲၿပီး
"မဟုတ္ဘူး သခင္။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္မွားသြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေျပာသလိုေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။"
"Public area မွာ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့လက္ကိုလႊတ္။"
"သခင္"
သခင္က ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို စိုက္ၾကည့္လာလို႔ ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ သခင္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားေတာ့ ေရွ႕ကခံုတန္းေလးမွာ ကမ႓ာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်မိၿပီ။
"ငါကလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို မွားေနေတာ့တာပဲ။ ဟူး ... သခင္ေရ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာလဲ။"
■■■ Part (40) ဆက္ရန္ ■■■
"မမကြီး၊ သခင်က ဒီညစောင့်အိပ်မယ်ထင်တယ်။ လိုတာလေးတွေ ကျွန်တော်သွားပြန်ယူလိုက်ဦးမယ်။ ဘာမှာဦးမလဲဗျ။"
"ဟုတ်တယ်၊ ရာလေးနဲ့အစ်မနဲ့ စောင့်အိပ်မယ်။ ကမ္ဘာ ပြန်နားရင်နားလိုက်လေနော်။"
"အာ ... ကျွန်တော်စောင့်လိုက်ပါ့မယ်။ မမကြီး ပြန်နားလေ။ ကျွန်တော်က အခန်းအပြင်မှာ စောင့်ပေးလို့ရတာပဲ။"
ကမ္ဘာ့ကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်တော့ အကြည့်တွေက ခပ်ညှိုးညှိုး။
"ကမ္ဘာ၊ ရာလေးက အဖေ့ကိုစိတ်ပူနေရတာနဲ့မို့ စိတ်ဆတ်နေတာပါ။ ငါ့မောင်ကပဲ နည်းနည်းသည်းခံပေးပါကွယ်။"
"ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။"
ပြုံးပြီးပြောလာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ဒေါ်ရွှေစင်ဦး ခေါင်းညိတ်ပြရင်း
"မနက်ဖြန် အလတ်မတို့လင်မယား လာမှာ။ အဲဒီ့အခါကျရင် အစ်မတို့က ပြန်နားလိုက်လို့ရတယ်။ ဒီညတော့ အစ်မတို့မောင်နှမပဲ စောင့်လိုက်ပါ့မယ်။"
"နှစ်ယောက်လုံးလာမှာလား။ ကလေးတွေကရော။"
"ဟိုဘက်ကအဘွားဆီ အပ်ခဲ့မှာ။"
"အဲဒါဆို ကျွန်တော် ဒီညနဲ့ မနက်ဖြန်နေ့ပိုင်းကို အလုပ်သွားလို့ရမလား။ ပျက်ရက်တွေက အရမ်းများနေလို့ပါ။"
"သွားလေ ကမ္ဘာရဲ့။ ရပါတယ်။"
"ကျွန်တော့်ကိုမြင်ရင်လည်း သခင်ကစိတ်တိုနေရမှာ။ မရှိရင်ကျတော့လည်း တစ်မျိုးထင်မှာစိုးလို့။"
"အတွေးတွေများမနေနဲ့။ အစ်မတို့မောင်နှမတွေ လူစုံမှာဆိုတော့ သူအာရုံပြောင်းသွားမှာပါ။ ငါ့မောင် သွားစရာရှိတာသွား။"
"ဟုတ်။ အဲဒါဆို အခု လိုတာသွားယူပေးပြီးရင် အလုပ်သွားလိုက်မယ်။ ဒီညရော၊ မနက်ဖြန်ရော လိုတာရှိရင် ကျွန်တော့်ကို အချိန်မရွေးဖုန်းဆက်ပါဗျာ။"
"အေးပါကွယ်။"
■
နောက်နေ့ သခင်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တံခါးကပိတ်လျက်သား။ ကမ္ဘာ့ကို ညကတည်းကမတွေ့တာ ဒီမနက်အထိ။ မလတ်တို့လင်မယားတွေရောက်လာပြီး မမကြီးကို ဦးနိုင်အိမ်ဆီပို့၊ သခင်က ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်လာနားတာ။ ညက ဦးနိုင်နိုးလာတော့ ကမ္ဘာ့ကို အကြည့်နဲ့သာရှာပြီး ပါးစပ်ကထုတ်မမေးတာ သခင်သိတယ်။
"မင်းမိဘမှမဟုတ်တာ၊ ဘယ်ကိုယ်ချင်းစာတတ်ပါ့မလဲ။"
ဖြေရှင်းသူမရှိတဲ့ စွဲချက်တစ်ခုက သူ့အတွေးနဲ့သူ။
■■■
"ဂျာကြီး၊ နောက်နေ့တစ်ရက် ခွင့်ယူချင်လို့။ ဦးလေးဦးနိုင် ဆေးရုံတင်ထားရတယ်။"
"ဟုတ်လား။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အခုကတော့ သက်သာနေပါပြီ။"
"တစ်ရက်ပဲလား ကမ္ဘာ။"
"ဟုတ်၊ အခြေအနေကြည့်ပြီးမှ နောက်ထပ်ပျက်မယ်ဆို ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ပြောလို့ ရတယ်မဟုတ်လားဗျ။"
"အေးပါ၊ ဂရုစိုက်လိုက်ပါဦး။"
ညဘက်ရောက်တော့လည်း ဆယ်နာရီထိုးနေပြီးမှ
"ကိုကမ္ဘာရေ၊ ဂျာကြီးခေါ်နေတယ်။ အခုလာခဲ့ပါတဲ့။"
"ဪ၊ အေး။"
ဂျာကြီးအခန်းဘက်ထွက်လာပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တော့
"ဝင်ခဲ့ပါ။"
အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မန်နေဂျာတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။
"Boss"
"လာ၊ ထိုင်။"
Boss ဆိုလို့ အသက်ကြီးကြီးလူကြီးတစ်ယောက်လို့ မထင်စေချင်ပါ။ အသက်လတ်လတ် အမျိုးသမီးတစ်ဦးရယ်ပါ။ ကမ္ဘာတို့နဲ့ကွာရင် လွန်ရောကျွံရောမှ ရှစ်နှစ်ပေါ့။
"ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။"
မန်နေဂျာထွက်သွားပြီး ကမ္ဘာက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
"Tell me about your work experience."
"ဗျာ"
ကမ္ဘာမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့်မိတော့ သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့သူဌေးက ဖြေပါဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့။
"This's the first job ... here."
ဟုတ်တယ်လေ၊ အရင်က ကမ္ဘာ ဒီနိုင်ငံမှာမှ အလုပ်မလုပ်ဖူးတာပဲ။
"Ok, where are you from?"
ကမ္ဘာ ဖြေသင့်မဖြေသင့် တွေးနေတော့
"Tell me the truth. What's your mother tongue?"
နောက်ဆုံးတော့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် စားသောက်ဆိုင်နဲ့ Bar တစ်ခုကို သူငယ်ချင်းနဲ့ပေါင်းပြီး ဖွင့်ဖူးကြောင်း၊ Events တွေ၊ ဟိုတယ်တွေမှာ Boy Band နဲ့ ဖျော်ဖြေရေးတွေလုပ်ဖူးကြောင်းနဲ့ အရင်က US မှာနေဖူးကြောင်းတွေ ပြောပြလိုက်ရပါတယ်။ အခုကတော့ မိသားစုပြဿနာလေးရှိလို့ အိမ်ကထွက်လာပြီး ဒီမှာ ဦးလေးနဲ့နေနေကြောင်းနဲ့ ဒီအတိုင်းထွက်လာလို့ ပညာအရည်အချင်းလက်မှတ်တွေ ပါမလာခဲ့ကြောင်းတွေ အထိပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မြန်မာစကားတစ်ခွန်းမှမပါဘဲ အင်တာဗျူးလေးတစ်ခု ပြီးသွားခဲ့တယ်။
"ထင်လိုက်ပါတယ်၊ မင်းရဲ့အနေအထားက အင်္ဂလိပ်စာကို လေ့လာသင်ယူပြီး ကျွမ်းကျင်နေတာမျိုးမှမဟုတ်တာ။ လုံးဝကို mother language တစ်ခုလို ပြောနေတဲ့ပုံစံပဲ။ ဟိုနေ့က မင်းတို့ပြဿနာတက်ကြတဲ့နေရာက CCTV မှာ အသံတွေပါဖမ်းမိထားတယ်လေ။ အနောက်တိုင်းသွေးစပ်ပုံကလည်း သိသာနေတာပဲ။"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အခု ခေါ်မေးရတဲ့ရည်ရွယ်ချက်က လေဆိပ်နားမှာ တို့ရဲ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိတယ်။ အဲဒီ့မှာ မင်းကိုခန့်ထားချင်လို့။ မန်နေဂျာပြောပုံအရ မင်းက စားသောက်ဆိုင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး အထာသိနေတယ်ဆိုလို့ မေးကြည့်ချင်နေတာ။ ပြီးတော့ တို့ရဲ့ဟိုတယ်တစ်ခုမှာလည်း လူလိုနေတယ်။ အဲဒီ့မှာရော၊ လေဆိပ်နားကဆိုင်မှာရော နိုင်ငံခြားသားအဝင်အထွက်က များနေတော့ မင်းကိုထားချင်လို့။ တို့ပြောတာက မင်းကိုယ်တိုင်ဝင်လုပ်စရာမလိုဘူး။ မင်းအနေနဲ့ စီမံခန့်ခွဲပေးနိုင်မယ် ထင်လို့။ တစ်နေရာမှာတစ်လစီတော့ အောက်ခြေကနေ အရင်လေ့လာကြည့်ရမယ်။ ပြီးတဲ့အခါကျရင် အင်တာဗျူးနောက်ထပ်ထိုင်ကြည့်မယ်။ အဲဒီ့အချိန်တွေမှာလည်း လစာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ညှိနှိုင်းပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ၊ ရနိုင်မလား။"
ကမ္ဘာ အံ့ဩသွားရတယ်။ ရုတ်တရက်ကြီး ရာထူးတွေအဆင့်ကျော်ပြီးတိုးတာမျိုးမို့ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ ဒီလိုဆို သူ့အတွက် ငွေပိုရှာနိုင်မယ်မဟုတ်လား။
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးသင်ယူပါ့မယ်။"
"အင်း၊ တို့အတွက်လည်း အကူအညီရမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။"
"စိတ်ချပါဗျ။ ဒါပေမဲ့လေ၊ အခုက နေ့ပိုင်းဆို ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာလုပ်နေသေးတော့ ဒီတစ်လကုန်တဲ့အထိတော့ ဆက်လုပ်ပေးရမယ်ထင်တယ်။ အဲဒီ့လိုဆို ရနိုင်မလားခင်ဗျ။"
"တို့နားလည်ပါတယ်။ လလည်းကုန်ခါနီးပြီဆိုတော့ နောက်လမှ အလုပ်စကြတာပေါ့။ အဲဒီ့ကနေ အလုပ်ထွက်ဖို့ စီစဉ်လိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့ အိမ်ကဦးလေး ဆေးရုံတင်ထားရတယ်ဆို။ လောလောဆယ် ခွင့်သုံးရက်ပေးလိုက်မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် Boss."
■■■
"မလတ်၊ ကိုသော်ရော။"
"ဆေးသွားယူတယ် ကမ္ဘာ။ လာလေ။"
"ဦးနိုင်က တော်တော်လန်းသွားပြီပဲ။"
"ခုနကပဲ အိပ်ရာနိုးတာကွာ။ မင်း အလုပ်ကနေလာတာလား။ စားသောက်ဆိုင်ကိုရော မသွားဘူးလား။"
"ဟုတ်၊ ဦးနိုင်။ မနေ့ညကသွားပြီး ဒီနေ့တော့ ခွင့်ယူခဲ့ပြီ။ မနေ့က ဦးနိုင်အိပ်နေလို့ ကျွန်တော်ပြောမသွားရဘူး။ အခုသက်သာလား၊ ခေါင်းရောကြည်ရဲ့လား။ ဒီမှာတော့ အသီးတွေယူလာတယ်။ စားလို့ရတယ်တဲ့။"
"သက်သာပါတယ်။ နည်းနည်းလေးတော့ ငြီးစီစီဖြစ်တာပေါ့ကွာ။ မင်းလည်း တောက်လျှောက်မနားရသေးတာကို အိမ်ပြန်နားရောပေါ့။"
"မနေ့ညက အိမ်ပြန်အိပ်တယ်လေဗျာ။ နားရပါတယ်။"
ဦးနိုင်နဲ့ပြောပြီးတော့မှ
"မလတ်၊ ပြန်မယ်ဆို ပြန်လို့ရပြီနော်။"
"အေးဟယ်၊ ရာလေးကိုစောင့်နေတာ။ အဲဒီ့ကလေးက နောက်ကျနေတယ်။"
"ဟုတ်၊ ရတယ်။ မနက်ဖြန်ညကျရင်လည်း ကျွန်တော်နေပေးလို့ရတယ်။ ဦးနိုင်က နောက်နှစ်ရက်လောက်ကြာဦးမှာဆို။"
"ဟုတ်တယ်။ သန်ဘက်ခါလောက်တော့ ဆင်းရမယ်ထင်တယ်။ မလတ်တို့ အဲဒီ့နေ့မှ အစောကြီးထလာခဲ့မယ်။ မနက်ဖြန်ကို မမကြီးပြန်လာနေပေးလိမ့်မယ်။ အဖေနဲ့လည်း ပြောပြီးပြီ။"
"ဟုတ်။ ဪ၊ ကိုသော် ပြန်လာပြီ။"
"အေး၊ ကမ္ဘာ ရောက်ပြီလား။ အခုမှဆုံတော့တယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ အစ်မတွေရောရှိမယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော် အလုပ်လေးပြေးလိုက်တာဗျ။"
"ဪ၊ အေးပါ။"
"ကဲ၊ ပြန်မယ်ဆိုပြန်ကြတော့လေ။ အရမ်းမိုးချုပ်နေမယ်။"
"ဟုတ် အဖေ၊ အဲဒါဆို သမီးတို့သွားမယ်နော်။"
ဦးရဲနိုင်နဲ့ကမ္ဘာ နှစ်ယောက်တည်းကျန်တော့မှ
"ဦးနိုင်၊ ကျွန်တော်က အနားမှာရှိနေပေးချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အစ်မတွေလည်း ရှိနေတာရော၊ နေ့ပိုင်းအလုပ်က ပျက်တာများနေတာရောကြောင့်ပါ။ ကျွန်တော့်ဘက်က ပျက်ကွက်သလိုဖြစ်သွားရင် ခွင့်လွှတ်ပါနော်။"
"မလိုပါဘူးကွာ။ ဦးနိုင် နားလည်ပါတယ်။"
"ဦးနိုင်၊ လိမ္မော်သီးစားမလား။ ခွာပေးမယ်။"
"အေး"
"ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတယ် သိလား။"
"ပြောပါဦး၊ ဘာကိစ္စလဲ။"
"အလုပ်ကိစ္စလေ၊ ....."
ကမ္ဘာ အစအဆုံးရှင်းပြပြီးတဲ့နောက်
"ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ အဲဒီ့တော့ ဟိုဘက်ဆိုင်မှာက အလုပ်ထွက်ဖို့ ပြောခဲ့ပြီပေါ့။"
"ဟုတ်၊ ဒီလကုန်ရင် ထွက်မယ်လို့ သေချာပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။"
"အေးပါကွာ၊ အစမ်းခန့်နှစ်လမှာ အဆင်ပြေပါစေ။"
"အဆင်ပြေအောင်ကိုလုပ်မှာပါ ဦးနိုင်။ ကျွန်တော် အခုမှ သခင့်ကိုကိုယ်ချင်းစာမိတယ်။ ဟိုမှာတုန်းက သခင့်ကို အလုပ်မလုပ်စေချင်ခဲ့ဘူးလေ။ ဒီရောက်လာတော့ အခုနေ ကျွန်တော့်ကို အလုပ်မလုပ်နဲ့ပြောရင် ကျွန်တော်မနေနိုင်ဘူး။ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းထဲနေပြီး သူ့လုပ်စာပဲ ထိုင်စားနေနိုင်မလဲဗျာ။ အဟဲ၊ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်တာ။ သခင်ကတော့ အဲဒီလို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူတင်ကျွေးထားမှာ မဟုတ်ပေမဲ့ပေါ့။ ခက်တာက ကျွန်တော်ကလည်း အကုန်တာဝန်မယူနိုင်သေးဘူး။ ဦးနိုင်ကတောင် ကျွန်တော့်ကိုပြန်ကြည့်နေရတာကြီး။ အဲဒါကြောင့် အခု အလုပ်အဆင်ပြေမှဖြစ်မယ်။"
ယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့မွေးစားအဖေရှေ့မှာ မြေကမ္ဘာတို့ ပြောချင်ရာကိုပြောနေတော့တာ။ အနောက်တိုင်းမှာပဲ ကြီးပြင်းလာခဲ့တာမို့ တစ်ခါတလေမှာ စကားအပြောအဆိုပွင့်လင်းလွန်းတဲ့ ကမ္ဘာ့ကို ဦးရဲနိုင် ပြုံးကြည့်နေမိတယ်။ မထင်ရင်မထင်သလို ရာဇသခင်ကိုချစ်ပြတတ်လွန်းလို့ လူကြီးပီပီ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးခဲ့ရတာ မနည်းတော့ဘူးမဟုတ်လား။
"သခင်ကလည်း နောက်ကျလိုက်တာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူး။"
လိမ္မော်ခွံတွေသိမ်းရင်း ခပ်ညည်းညည်းပြောနေပြန်တဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် ဦးနိုင်က
"ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်။"
"ဖုန်းလား။ မဆက်တော့ပါဘူး။"
"ဘာဖြစ်ထားကြပြန်ပြီလဲ။"
"သခင်က သူ့အဖေနဲ့တုန်းကကိစ္စတွေကို ပြန်တွေးမိနေတယ်ထင်တယ် ဦးနိုင်ရဲ့။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် အရိပ်အကဲကြည့်နေရတယ်။ ဦးနိုင်ရဲ့သားက သိပ်စိတ်ကြီးတာပဲ။"
"ရာလေးအကြောင်းတော့ မင်းလည်းသိတာပဲကွယ်။"
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ သူစိတ်ဆိုးလည်း ခဏပေါ့။ ဟိုမှာလောက်တော့ မဆိုးပါဘူး။"
"ဟိုမှာ တော်တော်ဆိုးသလား။"
"ဟိုမှာကျ ဒီကလို ပတ်ဝန်းကျင်ကို အရမ်းဂရုစိုက်စရာမလိုတော့ ဦးနိုင်သားက စိတ်လိုက်မာန်ပါပဲ။ ဘာကိုမှ သူဂရုစိုက်မနေဘူး။ ဒီရောက်တော့မှ သိရတာ၊ သခင်က အသေးစိတ်ကအစ ဂရုထားတတ်တယ်ဆိုတာကို။ တချို့နေရာတွေမှာ ဟိုနဲ့ဒီနဲ့ နှစ်ကိုယ်ခွဲသလိုကို ကွာသွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တော့ သဘောကျတယ်။"
အမှိုက်တွေသိမ်းရင်း ပြောချင်ရာပြောပြီးမှ ဦးနိုင်ကိုမော့ကြည့်ကာ
"ကန်တော့၊ ကန်တော့ ဦးနိုင်။ လူကြီးရှေ့မှာ မလေးမစားပြောတာ မဟုတ်ရပါဘူး။ ဒီတိုင်း အခြေအနေကိုပြောပြတာပါ။"
"ဟား ဟား၊ ရပါတယ်ကွာ။ မင်းပြောတတ်သလိုပြောပါ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိတာ ဦးနိုင်သဘောကျပါတယ်။ ရာလေးက မင်းလိုမဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘာသာမျိုသိပ်ထားတာများတယ်။"
"သခင် အရမ်းကိုခံစားခဲ့ရမှာပဲ။ ကျွန်တော့်ကြောင့်ပါ။"
"ဖြစ်ချိန်တန်လို့ဖြစ်သွားခဲ့တာတွေကို အတွေးမလွဲရဘူး လူလေး။ ဒီလိုဖြစ်စေဖို့ မင်းဘက်ကရည်ရွယ်ခဲ့သလား။"
"မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး ဦးနိုင်ရယ်။"
"အဲဒါပဲလေကွာ၊ ဖြစ်ချိန်တန်လို့ ဖြစ်ရတာပါ။"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဦးနိုင်။"
.
"သခင်၊ ကားနဲ့လာတာလား။"
နောက်ကျနေလို့ ကမန်းကတန်းရောက်ချလာတဲ့သခင် ကမ္ဘာ့ကို အခန်းထဲမှာတွေ့လိုက်ရတော့ တုန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး
"မလတ်တို့ပြန်ပြီလား။"
"ဟုတ်၊ ကိုယ်ရောက်လာပြီးမှ ပြန်သွားကြတာ။"
"ဦးနိုင် အခြေအနေကောင်းရဲ့လား။ ကျွန်တော် လမ်းမှာ ကားဆီဖြည့်နေတာ ကြာသွားတယ်။ ဆီဆိုင်မှာ ကားတွေများနေလို့။"
"သက်သာတယ် သား။ မင်းအစ်မက မင်းကိုစောင့်နေသေးတယ်။ နောက်ကျနေမှာစိုးလို့ ပြန်ခိုင်းလိုက်တာ။ ကမ္ဘာရောက်လာတာ အတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်။"
သခင်က ဘာမှမတုံ့ပြန်တာကြောင့် ကမ္ဘာ အလိုက်တသိနဲ့ပဲ အခန်းအပြင်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
မမြင်ချင်ရင် မသိသလို ရှောင်ပေးပါမယ်။
လိုအပ်ရင်သာ သတိတရ လှမ်းခေါ်ပေးပါ။
အနည်းဆုံးတော့ လိုအပ်လာတိုင်း အသုံးချပေါ့။
.
"သား၊ ဖြစ်ပြီးတဲ့ကိစ္စတွေမှာ ဘယ်သူကမှ ဖြစ်စေချင်လို့ရည်ရွယ်တာမျိုး မရှိဘူးဆိုတာ နားလည်တယ်မဟုတ်လား။"
သခင် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး
"ဦးနိုင်ကလည်း ဘာမှသိပ်တွေးမနေပါနဲ့။ တော်ကြာ ခေါင်းကိုက်နေမယ်။"
"အေးပါကွာ။ ကမ္ဘာ အလုပ်ပြောင်းရမယ်တဲ့။ စကားစပ်ရင် မေးကြည့်လိုက်ဦး။"
"ဟုတ်"
'သူ့စိတ်နဲ့သူ့ကိုယ်၊ သူ့ဘာသာဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ကိစ္စပဲ။'
.
ညကိုးနာရီ။
ဦးနိုင်ကိုဆေးတိုက်ဖို့အတွက် ဘာစားချင်လဲမေးတော့ ဗိုက်နည်းနည်းဆာတယ်ဆိုလို့ ကြက်ပေါင်းစွပ်ပြုတ်ဝယ်ဖို့ သခင်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက အခန်းအပြင်ကခုံတန်းမှာ ဖုန်းသုံးနေတာနဲ့ တည့်တည့်တိုးကြတယ်။
"ဘာလိုလို့လဲ သခင်။"
"ဦးနိုင်စားဖို့ Soup သွားဝယ်မလို့။"
"ကိုယ်သွားလိုက်မယ်။"
ကမ္ဘာ့စကားကို သခင်က အဖက်မလုပ်ဘဲ လှည့်ထွက်သွားတော့ ကမ္ဘာ ဦးနိုင်ရှိရာအခန်းထဲကိုပဲ ဝင်လာလိုက်ပါတော့တယ်။
"ဦးနိုင်၊ စွပ်ပြုတ်ကြီးသောက်ရတာ ခံတွင်းတွေ့ပါ့မလား။ ကြာဆံဆီချက်စားမလား။ ကြာဆံဆို ရင်မပြည့်ဘူးလေ။"
"အင်း၊ ရာလေးဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်လေ။"
"ဟုတ်"
ကမ္ဘာဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ သခင်က ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လာတယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး သခင်။ ကြာဆံဆီချက်တစ်ပွဲ ဝယ်ပေးခဲ့ဖို့ မှာချင်လို့ပါ။"
"ဒါပဲလား။"
"ဟုတ်"
ဖုန်းကျသွားခဲ့ပြီ။
"ကျွန်တော့်အတွက်မှာတယ်များ ထင်သွားလားမသိ။"
"ဟုတ်မှာ။"
"ဦးနိုင်၊ အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်ချင်လား။"
"အေး၊ လှဲနေရတာ ညောင်းတော့ညောင်းတယ်။"
"ဒီအနွေးထည်ဝတ်လိုက်နော် ဦးနိုင်။ Lobby ကို ခဏဆင်းကြတာပေါ့။"
ဆေးရုံဒုတိယထပ်ကနေ အောက်ဆုံးထပ်က lobby ဆီ ဆင်းလာခဲ့ကြပြီး တစ်ဖက်ခြမ်းက food & store လေးရှိရာကို ဦးတည်လိုက်ရင်း
"သောက်ချင်တာတစ်ခုခုများ ရှိမလားလို့ သွားကြည့်ကြမလား။"
ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆိုင်လေးထဲဝင်လာကြပြီး
"ဦးနိုင်၊ ဒီမှာ Ensure ကို တခြား flavor တွေနဲ့ရှိတယ်။"
"အခန်းထဲမှာ ဘူးလိုက်ကြီးရှိနေတယ်လေ ကမ္ဘာ။"
"အဲဒါကြီးက ရိုးနေပြီလေ။ ဒီဘူးတွေက ဖျော်ပြီးသားဘူးသေးတွေပဲကို။ ဘယ်ဟာယူမလဲ ဦးနိုင်။"
"အဆင်ပြေမယ်ထင်တာ ယူခဲ့ကွယ်။"
"ဟုတ်"
နည်းနည်းကြည့်ပြီးတော့ ဆိုင်ကနေပြန်ထွက်လာခဲ့ကြပြီး lobby ကခုံတွေမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ကမ္ဘာက ဘူးတစ်ဘူးကိုဖောက်ပြီး ဦးနိုင်ဆီကမ်းပေးလိုက်တယ်။
"အင်း၊ အနံ့လေးက ကောင်းသားပဲ။"
"အဲဒါပြောတာပေါ့ဗျာ။"
Lobby မှာထိုင်ရင်း TV ကလာနေတာတွေကြည့်ရင်း သခင်ပြန်ရောက်လာတဲ့အထိ စောင့်နေဖြစ်ကြတယ်။
"သခင်၊ ကိုယ်တို့ဒီမှာ။"
"ဦးနိုင်ကို ဘယ်ခေါ်လာပြန်ပြီလဲ။"
"အခန်းထဲလှဲနေရတာ ညောင်းလို့ သားရယ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒါဆို ထိုင်နေဦးမလား ဦးနိုင်။"
"မထိုင်တော့ဘူး။ ပြန်ကြမယ်။"
.
"ကြာဆံဆီချက်နဲ့ဆို ဦးနိုင်အဆင်ပြေပါ့မလား။"
"သခင်ကလည်း ဦးနိုင်က တခြားဘာမှဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ လူမမာမှမဟုတ်တာ။"
စားသောက်ပြီးတော့
"ပေးလေ၊ ကိုယ်ဆေးလိုက်မယ်။"
အခန်းမှာတွဲလျက်ပါတဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို ပန်းကန်တွေ၊ ခွက်တွေသယ်သွားပြီး ကမ္ဘာကဆေးနေတုန်း သခင်က စားပွဲရှင်းပြီး ဦးနိုင်ကိုဆေးတိုက်ဖို့ အကန့်လေးတွေပါတဲ့ ဘူးရှည်ရှည်လေးထဲ ညဆေးဆိုတဲ့အကန့်လေးထဲက ဆေးလုံးတွေကို ယူလိုက်ပြီး တစ်လုံးစီဖောက်ပေးနေလေရဲ့။
"ရပြီ ဦးနိုင်။"
ရေခွက်လေးအသင့်ကိုင်ရင်း သခင်ပြောပြီး ဦးနိုင်လက်ထဲ ဆေးတွေထည့်ပေးချိန် ကမ္ဘာ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီ။
"ဟာ၊ ခဏ ခဏ။ ဦးနိုင် မသောက်နဲ့ဦး။"
ဘာဖြစ်တာလဲလို့ သခင်နဲ့ဦးနိုင် လှည့်ကြည့်ကြတော့
"ဆေး၊ ညနေက ဆရာဝန်ကြီးက အသစ်လဲပေးထားတာ။ ကျွန်တော် ပြောင်းမထည့်ရသေးဘူး။ အရင်ဆေးတွေက နည်းနည်းပြင်းလို့ အခုသက်သာနေပြီမို့ သောက်စရာမလိုတော့ဘူးတဲ့။"
ကမ္ဘာက ဆေးထားတဲ့ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ညနေက ကိုသော်ယူထားပေးတဲ့ဆေးထုပ်ကို ဖွင့်ယူပြီး ညအတွက်ဆေးတွေကို ထုတ်ယူတိုက်တဲ့အထိ သခင်ရပ်ကြည့်နေတုန်း။
"ဦးနိုင်၊ ဘာလုပ်ဦးမလဲ။"
"တရားလေးဖွင့်ပေးထားပါ။ ခဏလောက် တရားထိုင်နာပြီးရင် အိပ်တော့မယ်။"
"ဖွင့်ပေးမယ် ဦးနိုင်။ ဆေးတွေကတော့ အိပ်ချင်လာမှာ။"
တရားတစ်ပုဒ်ဖွင့်ပေးပြီးတော့ ကမ္ဘာ အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ သခင့်ကို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေချင်ရုံ။
နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သခင် အခန်းထဲကထွက်လာပြီး
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်း ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ။"
"ဗျာ၊ ဘာကိုလဲ။ ဦးနိုင် အိပ်သွားပြီလား။"
"အိပ်ပြီ။ ငါမေးတာဖြေစမ်းပါ။ အဲဒီ့ဆေးတွေကို ညနေကတည်းက လဲထည့်ထားရမှာကို မင်းနားမလည်ဘူးလား။"
"ကိုယ် မေ့သွားတာ။"
"မေ့သွားတာ။ မင်းမေ့တာက ဦးနိုင်ကို ဆေးပြင်းတွေသောက်ခိုင်းမိတော့မှာလေ။"
"ကိုယ်က ..."
"မင်းမိဘမဟုတ်တိုင်း ပေါ့ပေါ့တန်တန်မလုပ်သင့်ဘူး။"
"သခင်၊ ကိုယ် အဲဒီ့လိုသဘောထားတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မလတ်တို့ပြန်တော့ မှာစရာရှိတာတွေ မှာကြပြီး နည်းနည်းပြောတာများသွားတော့ ကိုယ် ပြောင်းထည့်ထားဖို့ကို သတိမရလိုက်တာပါ။ ညကျရင်လည်း ကိုယ်ပဲဆေးတိုက်မှာပဲဆိုပြီး သိပ်အများကြီးမတွေးလိုက်မိတာလည်း ပါပါတယ်။"
"တော်စမ်းပါ။ မင်း အပိုတွေပြောမနေနဲ့။ လူကြီးကို ဆေးအပြင်းတွေတိုက်မိရင် ဘယ်လောက်ခံစားရခက်မလဲ။ မင်း နားလည်သင့်တယ်။ အခုတော့ မေ့သွားတယ်တစ်ခွန်းနဲ့ လွယ်လွယ်ပြောပြီ။"
"မဟုတ်ရပါဘူး သခင်ရယ်။"
"စိတ်ထဲကမပါရင်လည်း အိမ်ပြန်အိပ်နေလိုက်။"
အခန်းထဲပြန်ဝင်မယ့်သခင့်ကို ကမ္ဘာက လက်လှမ်းဆွဲပြီး
"မဟုတ်ဘူး သခင်။ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်မှားသွားတာပါ။ ဒါပေမဲ့ သခင်ပြောသလိုတွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။"
"Public area မှာ ပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါ့လက်ကိုလွှတ်။"
"သခင်"
သခင်က ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို စိုက်ကြည့်လာလို့ ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သခင် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားတော့ ရှေ့ကခုံတန်းလေးမှာ ကမ္ဘာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်ချမိပြီ။
"ငါကလည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခုကို မှားနေတော့တာပဲ။ ဟူး ... သခင်ရေ၊ ဘယ်တော့များမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မှာလဲ။"
■■■ Part (40) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі