Chapter (34)
ဟိုမွာတုန္းကဆို သခင္က ကမ႓ာနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ရွိၿပီး ေႏြးေထြးပံုေပါက္ေပမဲ့ အခုေတာ့ ေအးစက္စက္နဲ႔ ကမ႓ာ့ကိုဥေပကၡာျပဳထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိုေရာက္လာမွ သခင္က ဟိုမွာနဲ႔ကြာျခားသြားခဲ့တာတစ္ခု၊ အဲဒါက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာသလိုပဲလို႔ ကမ႓ာမွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ထက္ျမက္ၿပီး တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္တဲ့့ အိမ္ေထာင္ဖက္တစ္ေယာက္ပံုစံကေန ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာကိုတစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္တဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္႐ုပ္ေလးျဖစ္သြားတာ ကမ႓ာ့အတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ သခင့္ရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။
အဲဒီ့တစ္ဖက္ျခမ္းကို ဦးႏိုင္တို႔မိသားစုေတြကေတာ့ ထူးဆန္းပံုမရတာေၾကာင့္ ဒါက ကမ႓ာနဲ႔မေတြ႕ခင္က သခင့္ရဲ႕ပံုစံပဲျဖစ္ဖို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာပါတယ္။ ဦးႏိုင္တို႔မိသားစုဆီကို သခင္ေရာက္သြားေတာ့လည္း အငယ္ဆံုးမို႔ ကေလးလိုျဖစ္ေနခဲ့ပံုပါ။ အစ္မအႀကီးဆံုးဆိုရင္ သခင္ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာေတြ႕ၿပီး ေခၚတာကလည္း ကေလးတဲ့။ ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေလးမွာ မိဘမဲ့ခဲ့ရေတာ့ ဝိုင္းၿပီးဂရုစိုက္ေပးခဲ့ၾကပံုပါပဲ။ မိဘအရင္းေတြမရွိေတာ့ေပမဲ့ သခင္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ။
"သခင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကလို႔ ထပ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
■■■
"ေပး၊ ေပး၊ ကိုယ္ေရႊ႕ေပးမယ္။"
သခင္က အိမ္ေပါက္ဝက အလွပန္းအိုးေတြကို အိမ္ေဘးဘက္ေရႊ႕ေနတာမို႔ ကမ႓ာအေျပးသြားၿပီး ကူသယ္ဖို႔လုပ္ေတာ့
"ဟိုမွာက်န္တာေတြ ယူလာခဲ့။"
ပန္းအိုးေတြကို အိမ္ေဘးဘက္မွာ အစီအရီခ်ထားၿပီးမွ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာၿပီး အေပါက္ဝမွာခ်ထားတဲ့ေရဘူးကို ယူေသာက္ရင္းနဲ႔ အိမ္ေပါက္ဝမွာပဲထိုင္ခ်ၿပီး အေမာေျဖေနတဲ့သခင္က ေခၽြးေတြစိုေနတာေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္း။ ဒီတိုင္းပဲေငးေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါ။
"ေျပာစရာရွိတယ္။"
"အင္း"
"ဦးႏိုင္က စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒါ ..."
"အာရံုေနာက္တယ္။"
ေျပာၿပီးထသြားတာမို႔ ကမ႓ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔က်န္ခဲ့ရၿပီ။ ခဏေနမွ အေတြးေပါက္လာတာက
'မျငင္းဘူးဆိုေတာ့ ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳေသးတာပဲေပါ့။ Yes!!!'
ြလိုရာဆြဲေတြးၿပီးသာယာေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရယ္ပါ။
*ခြမ္း*
'ဘာျဖစ္တာလဲ။'
အိမ္ေဘးကအသံၾကားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာသြားၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ သခင္လည္း အိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ကပါလာတယ္။ သြားၾကည့္ေတာ့ ေဘးအိမ္ကကေလးတစ္ေကာင္ ျခံစည္းရိုးနားမွာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။ ခုနကမွ သူတို႔ေရႊ႕ထားတဲ့ပန္းအိုးေတြထဲက တစ္လံုးကြဲေနၿပီး ေဘးမွာေတာ့ သက္ေသခံေဘာလံုးတစ္လံုး။
"ဦးဦး၊ sorry ေနာ္။ သား ပစ္တာေလ၊ အဲ့ဘက္က်သြားတာ။"
"ေအး၊ အခုေတာ့ ပန္းအိုးကြဲသြားၿပီေလ။"
"အရင္က ဒီမွာ ပန္းအိုးရွိပါဘူး။"
ကမ႓ာက ခပ္မာမာေျပာေတာ့ ကေလးေပါက္ကလည္း ခပ္စြာစြာတံု႔ျပန္လာတယ္။
"ဩ၊ မင္းျခံထဲလာထားလို႔လား။"
"Sorry လို႔။ သားေဘာလံုးေလး ..."
စြာေတးေလးက သူ႔ေဘာလံုးေလးကိုၾကည့္ၿပီး လက္ေလးကမ္းေတာ့ ကမ႓ာညစ္ခ်င္လာၿပီ။ ေဘာလံုးကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီး
"မေပးဘူး။ ငါတို႔ပန္းအိုးကြဲတာ ဒီေဘာလံုးေၾကာင့္။"
"ဟင့္၊ တမင္လုပ္တာဟုတ္ဘူးဆို။"
စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ ငိုေတာ့မယ့္႐ုပ္က မသိရင္ ကမ႓ာကပဲ မတရားအႏိုင္က်င့္ေနသလိုလို။
"ကဲကိုကဲတယ္။ ေမ်ာက္ေလာင္းေတြ။"
"သားက လူ။ ၿမီးရွိဘူး။ ဦးမွာ အၿမီးရွိလား။"
"ဘာေျပာတယ္။"
"ဦးဦးရာေလး၊ သားေဘာလံုးေလး။ ပန္းအိုးေလးကြဲသြားတာ sorry ေနာ္။ သားက ဒါေတြရွိတာ သိလိုက္ဘူး။ ဦးဦးရာေလး သားကိုေခၚေပါ့။ သား ကူေရႊ႕ေပးမွာ။"
'အား၊ ေသာက္ကေလးေလး။ ဘာတဲ့၊ ဦးဦးရာေလးဆိုပဲ။ သားကူေရႊ႕ေပးမွာတဲ့။ လူကလက္ေတာင့္ေလာက္ေလးနဲ႔ကို ပန္းအိုးထဲထည့္ဝွက္ထားလို႔ရတယ္။ ကူခြဲေပးမယ့္ဟာေလးကမ်ား။'
ကမ႓ာ့ေနာက္မွာရွိေနတဲ့ သခင့္ကို ကေလးေပါက္စကလွမ္းေျပာမွ သခင့္ကို ကမ႓ာသတိထားမိတာ။ ဟိုမွာေနတုန္းကလည္း ကမ႓ာ့အေမအိမ္ေဘးကကေလးနဲ႔ ေျမကမ႓ာတို႔က မတည့္ၾကပါ။ သခင္နဲ႔သာ အဆင္ေျပေနတာ။ ဒီမွာလည္း အလားတူၾကံဳရလို႔ ကမ႓ာမၾကည္လင္ေတာ့။
"ျပန္ေပးလိုက္ ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္၊ အဲဒါ သူေဆာ့ ..."
စိုက္ၾကည့္လာတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ကေလးေပါက္က ဆတ္ခနဲလွမ္းဆြဲသြားၿပီး
"အဲ့ဦးက ဦးဦးရာေလးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းဘူး။ ျမင္ကတ္တယ္၊ ဟြန္႔။ ၿပီးရင္ ရာေလးဆီလာမယ္ေနာ္။"
"Ok, Baby."
ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားတဲ့ကေလးနဲ႔ ကေလးကိုျပံဳးၿပီးလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေသြးတက္ၿပီးသာ က်န္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
■
"ဦးဦးရာေလး၊ ရာေလးေရ၊ ဘယ္မွာလဲ။ သား လာတယ္ေလ။"
အိမ္ထဲကိုအလံုးလိုက္လိမ့္လာတဲ့ ေဘးအိမ္ကေပါက္စ။
အိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့မွ ဧည့္ခန္းကခံုေပၚထိုင္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုျမင္ၿပီး အရွိန္သတ္သြားတဲ့ပံု။
"ဘာလဲ။"
"ရာေလး ရွိဘူးလား။"
'What? ရာေလးတဲ့လား။ မေလးမစားနဲ႔။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမွတ္ေနသလား။'
"ဘယ္က ရာေလးလဲ။"
"ဦးက ဦးဦးရာေလးရဲ႕ညီေလးလား။"
'ငါ သူ႔လင္'
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ သူမရွိဘူး။"
"ဦးဦးရာေလး ဘယ္သြား။"
"မသိဘူးေလ။"
"ဟြန္႔၊ ေနေပါ့။"
အိမ္ေပါက္ဝေလးမွာ သြားျပန္ထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုေစာင့္ေနပံုရတဲ့ေပါက္စကို ကမ႓ာ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သခင္ အျပင္ကျပန္ဝင္လာၿပီး
"ေဟာ၊ သား၊ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာတုန္းကြ။"
"ဦးဦးကိုေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သြားခဲ့တာလဲ။"
"ပန္းပင္ေတြသြားမွာတာ။"
သခင့္လက္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္လာၾကေတာ့ ကမ႓ာကလည္း ဧည့္ခန္းမွာပဲဆက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္အထိ ဝင္သြားၾကၿပီ။ ေနာက္ေဖးဘက္သြားတဲ့အေပါက္ဝမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ မေယာင္မလည္နဲ႔အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့
"ပူတင္းက မည္းမည္းႀကီး။"
"ဘယ္ကမည္းရမွာလဲ၊ ညိဳတာပါကြ။ ပူတင္းကျဖဴတယ္။ အေပၚကေန ပ်ားရည္ဆမ္းထားလို႔။"
"ဟုတ္လား၊ စားမယ္ စားမယ္။"
'သခင္က ဘယ္တုန္းကပူတင္းလုပ္ၿပီး ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုသိတာလဲ။'
"ခ်ိဳတယ္ ရာေလး။"
"စားေကာင္းလား။"
"အြန္း၊ ေကာင္းတယ္။ ဒါအကုန္ သားအတြက္လား။"
"သားက ကုန္လို႔လား။ ထည့္ေပးတာပဲစားပါဦး။ ၿပီးမွ အိမ္မွာစားဖို႔ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။"
"Thank you very much."
"ဟား ဟား၊ စားပါကြာ။"
သခင့္ကိုပါခြန္႔ေနလို႔ သခင္ျငင္းေတာ့ အတင္းေကၽြးေနတာမို႔ သခင္ကတစ္လုပ္စားလိုက္မွ သေဘာေတြက်ေနတဲ့ကေလးကို ကမ႓ာမနာလိုျဖစ္မိတယ္။ ကေလးေပါက္ကမွ သခင္နဲ႔ေျပလည္ေနေသးတာ။
"ဟိုဦးဦး"
ကမ႓ာ မေယာင္မလည္လုပ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာနားကပ္လို႔ ေရဘူးတစ္ဘူးယူေနတုန္း ေကာင္ေလးကလွမ္းေခၚလာတယ္။
"ဟင္"
"စားဦးမလား။"
"မင္းဘာသာ ဝေအာင္စား။"
"စားေကာင္းတယ္လို႔။"
ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ရင္း ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔အလုပ္မ်ားေနတဲ့အျပင္ ၾကမ္းျပင္နဲ႔လြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေလးေတြကို လႈပ္ရမ္းေနတာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း လႈပ္ခါလို႔။
"ေအး၊ ေကာင္းရင္ ေသခ်ာစား။ လႈပ္ရြမေနနဲ႔၊ ျပဳတ္က်မယ္။"
"ဟုတ္။ ဦးဦးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚ။ သားနာမည္က ေနာင္႐ိုးပါ။"
"ေျမကမ႓ာ"
ပါးစပ္ထဲ ပူတင္းေတြထိုးထည့္ထားလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေခါင္းညိတ္ေနတဲ့ေပါက္စကို ကမ႓ာ ေရေသာက္ရင္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သခင္ကေတာ့ ေနာင္ရိုးေလးရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္ကခံုမွာ ဘာမွဝင္မေျပာဘဲထိုင္ေနေလရဲ႕။
"ဦးဦးရာေလး"
"ဗ်"
"ခ်စ္သူရွိလား။"
"အင္း၊ ရွိတယ္။"
"ေခ်ာလား။"
"ဦးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေခ်ာမလဲ။"
"ဟမ္ ..."
"ဟား ဟား၊ ဘာလို႔ေမးတာလဲ။"
"မနက္က ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းသားက မင္းသမီးကို ပူတင္းခြံ႕တာ။"
"ဩ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခု သတိရသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။"
"အြန္း။ ခ်စ္သူက အိမ္လာလည္ဘူးလား။"
"သူေနတဲ့ေနရာက ေဝးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လာမလည္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။"
"ဪ"
ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ကမ႓ာ သခင့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းထဲ question mark ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ေဘးမွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုး မတ္တပ္ရပ္ေနတာကို ဘယ္အေဝးကတစ္ေယာက္ကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲလို႔ေတြးရင္း လူကမၾကည္လင္။
"အား၊ ေရေသာက္မို႔။"
ကမ႓ာ့ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေရေတာင္းေသာက္ေနလို႔ ခြက္ထဲေရထည့္ေပးၿပီး စားပြဲေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ဟာေလးက သူ႔အိမ္သူ႔ရာလို သာသာယာယာ။
"ဦးဦးရာေလး၊ သား ဗိုက္တင္းသြားၿပီ။"
"အဲဒါဆို ျပန္ေတာ့ေလ။"
"ဟင္"
ကမ႓ာကႏွင္ထုတ္သလိုေျပာလိုက္လို႔ ေနာက္တစ္ခါေမာ့ၾကည့္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သခင္ကပါ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီးေမာ့ၾကည့္လာခဲ့တာ။
"ေမွာင္ေတာ့မယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။"
"နီးနီးေလး။ ဦး၊ သားလာတာမႀကိဳက္လို႔လား။"
"ငါက ... ဟမ္း ... ငါက အဲဒီ့လိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္က ရွာေနမွာစိုးလို႔။"
သခင့္အၾကည့္ေတြက အလိုမက်တာေတြထပ္တိုးလာၿပီမို႔ စကားလွလွသံုးလိုက္ရျခင္း။
"ေမေမ သိတယ္။"
"ေအးပါ၊ ေန၊ ေန။"
ကမ႓ာ အျပင္ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့
"ဒါေတြေဆးလိုက္ ေျမကမ႓ာ။ သား လာ၊ ဦးဦးတို႔ ေရွ႕ကိုသြားမယ္။"
'ေသာက္ကေလးေလး၊ အလုပ္ကို႐ႈပ္တယ္။ အခုေတာ့ မင္းစားတာကို ငါပဲသိမ္းရၿပီ။'
ဧည့္ခန္းမွာ တခစ္ခစ္ တခြီခြီနဲ႔ ရယ္သံေတြၾကားေနရၿပီး ကမ႓ာထြက္လာေတာ့ သခင္က ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚလွဲေနၿပီး ေနာင္႐ိုးက သခင့္ရင္ဘတ္ေပၚခြထိုင္ရင္း သခင္ကလိထိုးေနလို႔ ရယ္သံေတြထြက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
'သခင္က ကေလးခ်စ္တတ္တာပဲ။'
တကယ္ဆို ကမ႓ာက သခင့္ကို မိသားစုမဲ့ေစခဲ့ၿပီး ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလးလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုမေပးႏိုင္ခဲ့သူ။ ဒီလိုအေတြးနဲ႔အတူ သိမ္ငယ္မႈေတြကို ကမ႓ာခံစားလိုက္ရတယ္။ သခင့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြကို ဖန္တီးမေပးႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးက တကယ္ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားခ်က္ပါပဲ။
■■■
"သခင္၊ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။"
စားေသာက္ဆိုင္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီ။ သခင္က ဧည့္ခန္းမွာပဲထိုင္ၿပီး laptop တစ္လံုးနဲ႔႐ႈပ္ေနတယ္။ သခင္ အဲဒီ့လိုအလုပ္မ်ားေနတတ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ကမ႓ာတို႔ဒီကိုေရာက္တာ သံုးပတ္၊ ကမ႓ာအလုပ္လုပ္ေနတာ လတစ္ဝက္။ ဟိုဘက္မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲလို႔ မသိေပမဲ့ သခင္နဲ႔ဒီလိုေနရတာလည္း ကမ႓ာသေဘာက်ေနမိတယ္။
"သခင္၊ chocolate milk ... ေသာက္လိုက္ဦး။"
သခင္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အနားက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ထဲကဘူးေလးကို သခင့္အနားတိုးေပးေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ကာ
"ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံေတြထည့္ထားၿပီး ဒီလတစ္ဝက္ေလာက္ကို မင္း ဘာနဲ႔သံုးေနလဲ။"
'အဟား၊ သခင္က ဂ႐ုစိုက္ေသးတယ္။'
"ေငြလဲထားတာေတြ ရွိတယ္ေလ သခင္ရဲ႕။"
"ငါ့အခန္းဗီ႐ိုေပၚက ထင္း႐ွဴးေသတၱာအေသးေလးထဲမွာ မင္းေပးတဲ့အတိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္မွအသံုးမလိုတာ။ အစားအေသာက္ဝယ္ထည့္ေတာ့လည္း သခင္ပဲ၊ အသံုးအေဆာင္လိုတာေတြ ဝယ္ထည့္တာလည္း သခင္ပဲေလ။ ကိုယ္က လမ္းစရိတ္နဲ႔ တစ္ခါတေလအျပင္မွာစားတဲ့ စားစရိတ္နည္းနည္းပဲ ကုန္တာ။"
"ဒီအိမ္စရိတ္ေလာက္ကေတာ့ ဘာမွမွအပန္းမႀကီးတာပဲ။"
သခင့္အလုပ္ကေန ရွာထားတာေတြ၊ စုေဆာင္းထားတာေတြက ေလာေလာဆယ္ ေအးေအးေဆးေဆးသံုးလို႔ရေနတာ သိသာပါတယ္။ ကမ႓ာကသာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွမရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားရတာမို႔ ဘယ္လိုေငြရွာရမလဲဆိုတာ ေတြးေနရ႐ံု။
"သခင္ အလုပ္လုပ္ေနတာလား။"
"Online graphic designer"
'ဒါေၾကာင့္ အျပင္သိပ္ထြက္စရာမလိုဘဲ အိမ္ထဲမွာတင္ laptop တစ္လံုးနဲ႔ ၿငိမ္ေနတာကိုး။'
"အဲဒါ laptop နဲ႔အဆင္ေျပလို႔လား။ Desktop တစ္လံုးေတာ့လိုမွာေပါ့။"
"အင္း၊ မနက္ျဖန္သြားၾကည့္မွာ။"
"သန္ဘက္ခါမွသြားပါလား။ အဲဒီ့ေန႔ ဆိုင္ပိတ္တယ္။ ကိုယ္လည္းလိုက္ခဲ့ေပးလို႔ရတယ္။"
"မလိုပါဘူး။"
'ဟုတ္တာေပါ့။ သခင့္ရဲ႕သက္ဆိုင္သူလို ေနလို႔မွမရတာ။'
"သခင့္အိမ္ေပၚတက္ေနေနၿပီး ကားတစ္စီးေလာက္ေတာင္ ဝယ္မေပးႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"ဦးႏိုင္ဆီမွာ ရွိသားပဲ။"
"အဲဒါ သခင္ဝယ္ေပးတာဆိုေပမဲ့ ဦးႏိုင္အတြက္မဟုတ္လား။ သခင့္အတြက္ သီးသန္႔ ..."
"အဲဒါ ငါ့မိသားစုေနာ္။"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္သိပါတယ္။ သခင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ေတာ့ေနာ္၊ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းလည္း ေနာက္မက်ပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ့စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပလို႔ ထထြက္လာၿပီးမွ သခင့္အေဖရဲ႕ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိလို႔ အသံတိတ္ေတာင္းပန္ရင္း အခန္းထဲသာဝင္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အလိုမက်တာေတြ၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ရတာေတြ၊ ဝမ္းနည္းရတာေတြက ခႏၶာကိုယ္ပင္ပန္းတာထက္ ပိုၿပီးဖိစီးေစခဲ့တာပဲ။ သခင့္တုန္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပင္ပန္းရေလမလဲ။
"ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ရင္ေနပါ။ ကိုယ္အျပစ္မေျပာပါဘူး သခင္ရယ္။ တိုက္ဆိုင္တိုင္းမွာ ဖြင့္ဟေတာင္းပန္ခြင့္ေလး ေပးထားတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
အခန္းေလးထဲကခုတင္ေပၚမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသလို ဧည့္ခန္းထဲဲမွာလည္း ေခ်ာကလက္ႏို႔ဘူးကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွေတြးမရသလိုၿငိမ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနပါသတဲ့။
■
"သခင္ေရ၊ သခင္။ အခန္းထဲမွာလား။"
"ဘာလဲ။"
ေနာက္ေဖးကေန ေသာက္ေရခြက္ကိုင္ရင္း ထြက္လာတဲ့သခင္။
"လစာထုတ္လာတာေလ။ ေရာ့။"
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေန စာအိတ္ေလးႏွစ္ခုကို ကမ႓ာထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"ငါက မင္းမိန္းမမွမဟုတ္တာပဲ။"
"အာ၊ အဲဒီ့သေဘာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးခ်င္လို႔။"
"မင္းဘာသာယူထား၊ ႐ႈပ္တယ္။"
"ဟို ... သိပ္ေတာ့မမ်ားေပမဲ့ေလ သခင့္အိမ္မွာေနေနတာမဟုတ္လား။ ဒီတိုင္းႀကီးမေနခ်င္လို႔။"
"အဲဒါဆိုလည္း တျခားမွာငွားေနေလ။"
ေရေတြေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့ သခင္က အသက္ဝင္ေနတဲ့စက္ရုပ္ေလးလို။
"ဟင့္အင္း၊ သခင့္အနားမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနမွာ။ ေမာင္းထုတ္ရင္ေတာင္ ဆင္းမသြားဘူးလို႔ ဦးႏိုင္ကိုကတိေပးထားတယ္။"
သခင္က သူ႔ရဲ႕မူပိုင္ျဖစ္လာတဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္အၾကည့္နဲ႔တံု႔ျပန္လာတယ္။
"အဟီး ... အဲဒါေၾကာင့္ ယူထားလိုက္ေနာ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္ဦးနတ္ေလး။"
သခင့္လက္ထဲ စာအိတ္ေတြထိုးထည့္ၿပီး ကမ႓ာ သူ႔အခန္းဘက္ေျပးသြားလိုက္ေတာ့တယ္။
'ဟူး၊ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဒီကိုေျပာင္းလာတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။'
■■■
"ကမ႓ာ၊ ညေနက်ရင္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုမသြားရဘူး ဟုတ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒီ့က ဒီေန႔ပိတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဦး။"
"ညေနက်ရင္ ငါတို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကမလို႔ေလ။ မေန႔က လစာထုတ္ၿပီး မနက္ျဖန္ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးက ဆိုင္ထိုင္လို႔အေကာင္းဆံုးပဲ။"
"အဲဒီ့လိုလား။ ရတယ္ေလ ကိုဦးရဲ႕။"
.
"ကမ႓ာေရ၊ ေတာ္သင့္ၿပီ။"
"ကိုဦးကလည္း ရပါတယ္ဗ်။"
"ဘာရတာလဲ၊ မူးေနၿပီေလ။ အကုန္လံုးလည္းျပန္သြားၾကၿပီ။ ထေတာ့၊ ျပန္ၾကစို႔။"
"ကိုဦးကလည္း ... ခဏေနပါဦး။"
"မင္းအိမ္ကမင္းအစ္ကို စိတ္ပူေနမယ္ကြ။"
"ရပါတယ္။ သူက သိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။"
"ေအးပါ၊ ထေတာ့။"
"No!"
"ဒုကၡပဲ၊ ေခၚလာမိတာ မွားၿပီ။ ဖုန္းလာတယ္ ကမ႓ာ။ ေဟ့ ကမ႓ာ၊ ဟာကြာ။ ဟယ္လို၊ ကမ႓ာ့အိမ္ကလား။ အစ္ကိုက သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပါ။ အစ္ကိုတို႔ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္း သူမူးေနလို႔။ အဲဒါ ဘယ္လိုမွေခၚမရဘူးရယ္။"
"................."
"ရတယ္ ညီေလး။ အစ္ကို ေစာင့္ေပးမယ္ေနာ္။ (...)နားမွာေစာင့္မယ္ ညီေလး။ ဆိုင္ကပိတ္ေတာ့မွာ။"
.
ေျမကမ႓ာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ေကာင္။ ဒီေန႔ ငါးနာရီအလုပ္ဆင္းၿပီးရင္ အိမ္ကိုျပန္လာမွာဆိုၿပီး ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ စာမလာ၊ သတင္းမၾကား။ တစ္နာရီေလာက္သြားရင္ေရာက္တဲ့ ဆိုင္နဲ႔အိမ္ကို ဒီေလာက္ေနာက္က်ေနတာမ်ိဳး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးပါ။ အလုပ္ကေနာက္က်မယ္ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးက ဒီေန႔မွပ်က္ေလသလား။
ကိုယ့္တာဝန္မကင္းတာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေလမွ မူးေနပါသတဲ့။ သြားေခၚ႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္ေပါ့။
.
ကားထဲမွာ ကမ႓ာက ကားတံခါးမွန္ကိုခ်လိုက္၊ သခင္က ျပန္ပိတ္လိုက္နဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲျဖစ္ေနရၿပီ။
"မူးေနရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။"
"ဟင့္၊ မမူးဘူး။"
မမူးတဲ့လူက ေခါင္းေတြခါရမ္းရင္း ယိုင္ထိုးလို႔။
"သခင္၊ သခင္ေရ ..."
သခင့္မ်က္ႏွာဆီလက္ေရာက္လာလို႔ ပုတ္ထုတ္လိုက္ရၿပီး
"ကားေမာင္းေနတယ္ေလ။ ေသကုန္မယ္။"
အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ျပန္ၿငိမ္သြားၿပီး မီးပြိဳင့္တစ္ေနရာအေရာက္
"၁၀၊ ၉၊ ၈ ..."
ခပ္တိုးတိုးေရတြက္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္သတိမထားမိ။
"ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ဘက္ကို ဆတ္ခနဲယိုင္က်လာၿပီး ပါးကိုလွစ္ခနဲနမ္းလိုက္တာ အမူးသမားနဲ႔ေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးမွမတူ။
"မင္း ..."
"စိမ္းသြားၿပီ၊ မီးစိမ္းသြားၿပီ။"
မီးပြိဳင့္ကိုလက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ထေအာ္ျပန္ပါတယ္။
"ေသခ်င္ေနတာလား။"
"ေမာင္းေတာ့ေလ၊ ေနာက္ကားေတြ ပြမ္ကုန္မယ္။"
မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး သခင္လည္း ကားဆက္ေမာင္းလာရၿပီး ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္ဘက္လွည့္ထိုင္ကာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခ်င္စရာ။
မီးပိြဳင့္စိမ္းခါနီးမွ အခ်ိန္ကိုက္ယူလိုက္ႏိုင္တဲ့ အနမ္းတစ္ပြင့္အတြက္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ျပန္ေတြးေလ၊ ေက်နပ္ေလ။
.
ဒုန္းခနဲ ကားတံခါးေဆာင့္ပိတ္သံေၾကာင့္ ကမ႓ာ တစ္ခ်က္တုန္သြားရတယ္။ တစ္လမ္းလံုး မျဖစ္မေနသည္းခံလာရတဲ့သခင္ တကယ္ေပါက္ကြဲေနၿပီဆိုတာ ကမ႓ာသိတာမို႔ အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္ေပမဲ့ လူက မူးရိပ္ရိပ္နဲ႔မို႔ ယိုင္ခ်င္ခ်င္။
"အ"
အိမ္ထဲအဝင္မွာပဲ ေဆာင့္တြန္းခံလိုက္ရလို႔ မူးေနတဲ့အရွိန္နဲ႔ လူကေခါက္ခနဲလဲပါေတာ့တယ္။ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သခင္က စူးစူးရဲရဲၾကည့္လို႔။
"အိမ္ထဲဝင္မလာနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ မင္းကို မျမင္ခ်င္ဘူး။"
"အဲဒါမ်ား အိမ္အထိေခၚလာေသးတယ္။"
ေျပာလည္းေျပာ၊ ထလည္းထရပ္ၿပီး သခင့္အနားတိုးေတာ့
"အိမ္အထိေခၚလာတာ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ထဲေတာ့ ဝင္မလာနဲ႔။"
အေပါက္ဝမွာရပ္ၿပီး ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္လို႔ ေျခလွမ္းေတြဆုတ္သြားတဲ့ကမ႓ာက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း သခင့္လက္ကို အရအမိလွမ္းဆြဲလိုက္ပါေသးတယ္။
"ဟာ"
သခင္ပါ ကမ႓ာ့အနားကပ္သြားရၿပီးမွ ဟန္ခ်က္ထိန္းကာ ရပ္လိုက္ေပမဲ့လည္း ...
■■■ Part (35) ဆက္ရန္ ■■■
ဟိုမှာတုန်းကဆို သခင်က ကမ္ဘာနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်ရှိပြီး နွေးထွေးပုံပေါက်ပေမဲ့ အခုတော့ အေးစက်စက်နဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုဥပေက္ခာပြုထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကိုရောက်လာမှ သခင်က ဟိုမှာနဲ့ကွာခြားသွားခဲ့တာတစ်ခု၊ အဲဒါက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလာသလိုပဲလို့ ကမ္ဘာမှတ်ချက်ချမိတယ်။ ထက်မြက်ပြီး တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်တဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ယောက်ပုံစံကနေ ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ လုပ်ချင်ရာကိုတစ်ဇွတ်ထိုးလုပ်တတ်တဲ့ မှုန်ကုပ်ကုပ်ရုပ်လေးဖြစ်သွားတာ ကမ္ဘာ့အတွက်တော့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ သခင့်ရဲ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို မြင်လိုက်ရသလိုပါပဲ။
အဲဒီ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို ဦးနိုင်တို့မိသားစုတွေကတော့ ထူးဆန်းပုံမရတာကြောင့် ဒါက ကမ္ဘာနဲ့မတွေ့ခင်က သခင့်ရဲ့ပုံစံပဲဖြစ်ဖို့ ရာနှုန်းပြည့်သေချာပါတယ်။ ဦးနိုင်တို့မိသားစုဆီကို သခင်ရောက်သွားတော့လည်း အငယ်ဆုံးမို့ ကလေးလိုဖြစ်နေခဲ့ပုံပါ။ အစ်မအကြီးဆုံးဆိုရင် သခင်ပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပြေးလာတွေ့ပြီး ခေါ်တာကလည်း ကလေးတဲ့။ ငယ်သေးတဲ့အရွယ်လေးမှာ မိဘမဲ့ခဲ့ရတော့ ဝိုင်းပြီးဂရုစိုက်ပေးခဲ့ကြပုံပါပဲ။ မိဘအရင်းတွေမရှိတော့ပေမဲ့ သခင်က ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာပါ။
"သခင့်ကို စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့ကြလို့ ထပ်ပြီးကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
■■■
"ပေး၊ ပေး၊ ကိုယ်ရွှေ့ပေးမယ်။"
သခင်က အိမ်ပေါက်ဝက အလှပန်းအိုးတွေကို အိမ်ဘေးဘက်ရွှေ့နေတာမို့ ကမ္ဘာအပြေးသွားပြီး ကူသယ်ဖို့လုပ်တော့
"ဟိုမှာကျန်တာတွေ ယူလာခဲ့။"
ပန်းအိုးတွေကို အိမ်ဘေးဘက်မှာ အစီအရီချထားပြီးမှ အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်လာပြီး အပေါက်ဝမှာချထားတဲ့ရေဘူးကို ယူသောက်ရင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာပဲထိုင်ချပြီး အမောဖြေနေတဲ့သခင်က ချွေးတွေစိုနေတာတောင် ကြည့်ကောင်းနေတုန်း။ ဒီတိုင်းပဲငေးနေလို့ မဖြစ်သေးပါ။
"ပြောစရာရှိတယ်။"
"အင်း"
"ဦးနိုင်က စာရွက်စာတမ်းတွေ ပေးလိုက်တာလေ။ အဲဒါ ..."
"အာရုံနောက်တယ်။"
ပြောပြီးထသွားတာမို့ ကမ္ဘာ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ကျန်ခဲ့ရပြီ။ ခဏနေမှ အတွေးပေါက်လာတာက
'မငြင်းဘူးဆိုတော့ ငါ့ကို အသိအမှတ်ပြုသေးတာပဲပေါ့။ Yes!!!'
ွလိုရာဆွဲတွေးပြီးသာယာနေတဲ့ မြေကမ္ဘာရယ်ပါ။
*ခွမ်း*
'ဘာဖြစ်တာလဲ။'
အိမ်ဘေးကအသံကြားတာကြောင့် ကမ္ဘာသွားကြည့်မယ်လုပ်တော့ သခင်လည်း အိမ်ထဲကပြန်ထွက်လာပြီး နောက်ကပါလာတယ်။ သွားကြည့်တော့ ဘေးအိမ်ကကလေးတစ်ကောင် ခြံစည်းရိုးနားမှာမျက်နှာငယ်လေးနဲ့။ ခုနကမှ သူတို့ရွှေ့ထားတဲ့ပန်းအိုးတွေထဲက တစ်လုံးကွဲနေပြီး ဘေးမှာတော့ သက်သေခံဘောလုံးတစ်လုံး။
"ဦးဦး၊ sorry နော်။ သား ပစ်တာလေ၊ အဲ့ဘက်ကျသွားတာ။"
"အေး၊ အခုတော့ ပန်းအိုးကွဲသွားပြီလေ။"
"အရင်က ဒီမှာ ပန်းအိုးရှိပါဘူး။"
ကမ္ဘာက ခပ်မာမာပြောတော့ ကလေးပေါက်ကလည်း ခပ်စွာစွာတုံ့ပြန်လာတယ်။
"ဩ၊ မင်းခြံထဲလာထားလို့လား။"
"Sorry လို့။ သားဘောလုံးလေး ..."
စွာတေးလေးက သူ့ဘောလုံးလေးကိုကြည့်ပြီး လက်လေးကမ်းတော့ ကမ္ဘာညစ်ချင်လာပြီ။ ဘောလုံးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီး
"မပေးဘူး။ ငါတို့ပန်းအိုးကွဲတာ ဒီဘောလုံးကြောင့်။"
"ဟင့်၊ တမင်လုပ်တာဟုတ်ဘူးဆို။"
စူပုပ်ပုပ်နဲ့ ငိုတော့မယ့်ရုပ်က မသိရင် ကမ္ဘာကပဲ မတရားအနိုင်ကျင့်နေသလိုလို။
"ကဲကိုကဲတယ်။ မျောက်လောင်းတွေ။"
"သားက လူ။ မြီးရှိဘူး။ ဦးမှာ အမြီးရှိလား။"
"ဘာပြောတယ်။"
"ဦးဦးရာလေး၊ သားဘောလုံးလေး။ ပန်းအိုးလေးကွဲသွားတာ sorry နော်။ သားက ဒါတွေရှိတာ သိလိုက်ဘူး။ ဦးဦးရာလေး သားကိုခေါ်ပေါ့။ သား ကူရွှေ့ပေးမှာ။"
'အား၊ သောက်ကလေးလေး။ ဘာတဲ့၊ ဦးဦးရာလေးဆိုပဲ။ သားကူရွှေ့ပေးမှာတဲ့။ လူကလက်တောင့်လောက်လေးနဲ့ကို ပန်းအိုးထဲထည့်ဝှက်ထားလို့ရတယ်။ ကူခွဲပေးမယ့်ဟာလေးကများ။'
ကမ္ဘာ့နောက်မှာရှိနေတဲ့ သခင့်ကို ကလေးပေါက်စကလှမ်းပြောမှ သခင့်ကို ကမ္ဘာသတိထားမိတာ။ ဟိုမှာနေတုန်းကလည်း ကမ္ဘာ့အမေအိမ်ဘေးကကလေးနဲ့ မြေကမ္ဘာတို့က မတည့်ကြပါ။ သခင်နဲ့သာ အဆင်ပြေနေတာ။ ဒီမှာလည်း အလားတူကြုံရလို့ ကမ္ဘာမကြည်လင်တော့။
"ပြန်ပေးလိုက် မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်၊ အဲဒါ သူဆော့ ..."
စိုက်ကြည့်လာတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာဘာမှမတတ်နိုင်။ ပြန်ပေးလိုက်တော့ ကလေးပေါက်က ဆတ်ခနဲလှမ်းဆွဲသွားပြီး
"အဲ့ဦးက ဦးဦးရာလေးလို ချစ်ဖို့ကောင်းဘူး။ မြင်ကတ်တယ်၊ ဟွန့်။ ပြီးရင် ရာလေးဆီလာမယ်နော်။"
"Ok, Baby."
ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတဲ့ကလေးနဲ့ ကလေးကိုပြုံးပြီးလိုက်ကြည့်နေတဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွေးတက်ပြီးသာ ကျန်ခဲ့ရပါတော့တယ်။
■
"ဦးဦးရာလေး၊ ရာလေးရေ၊ ဘယ်မှာလဲ။ သား လာတယ်လေ။"
အိမ်ထဲကိုအလုံးလိုက်လိမ့်လာတဲ့ ဘေးအိမ်ကပေါက်စ။
အိမ်ထဲရောက်လာတော့မှ ဧည့်ခန်းကခုံပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုမြင်ပြီး အရှိန်သတ်သွားတဲ့ပုံ။
"ဘာလဲ။"
"ရာလေး ရှိဘူးလား။"
'What? ရာလေးတဲ့လား။ မလေးမစားနဲ့။ သူ့သူငယ်ချင်းမှတ်နေသလား။'
"ဘယ်က ရာလေးလဲ။"
"ဦးက ဦးဦးရာလေးရဲ့ညီလေးလား။"
'ငါ သူ့လင်'
"အေး၊ ဟုတ်တယ်။ သူမရှိဘူး။"
"ဦးဦးရာလေး ဘယ်သွား။"
"မသိဘူးလေ။"
"ဟွန့်၊ နေပေါ့။"
အိမ်ပေါက်ဝလေးမှာ သွားပြန်ထိုင်ပြီး သခင့်ကိုစောင့်နေပုံရတဲ့ပေါက်စကို ကမ္ဘာ ဒီတိုင်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သခင် အပြင်ကပြန်ဝင်လာပြီး
"ဟော၊ သား၊ ဘာထိုင်လုပ်နေတာတုန်းကွ။"
"ဦးဦးကိုစောင့်နေတာ။ ဘယ်သွားခဲ့တာလဲ။"
"ပန်းပင်တွေသွားမှာတာ။"
သခင့်လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်လာကြတော့ ကမ္ဘာကလည်း ဧည့်ခန်းမှာပဲဆက်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူတို့ကတော့ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်အထိ ဝင်သွားကြပြီ။ နောက်ဖေးဘက်သွားတဲ့အပေါက်ဝမှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် မယောင်မလည်နဲ့အကဲခတ်ကြည့်တော့
"ပူတင်းက မည်းမည်းကြီး။"
"ဘယ်ကမည်းရမှာလဲ၊ ညိုတာပါကွ။ ပူတင်းကဖြူတယ်။ အပေါ်ကနေ ပျားရည်ဆမ်းထားလို့။"
"ဟုတ်လား၊ စားမယ် စားမယ်။"
'သခင်က ဘယ်တုန်းကပူတင်းလုပ်ပြီး ဒီကောင်လေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ။'
"ချိုတယ် ရာလေး။"
"စားကောင်းလား။"
"အွန်း၊ ကောင်းတယ်။ ဒါအကုန် သားအတွက်လား။"
"သားက ကုန်လို့လား။ ထည့်ပေးတာပဲစားပါဦး။ ပြီးမှ အိမ်မှာစားဖို့ ထည့်ပေးလိုက်မယ်။"
"Thank you very much."
"ဟား ဟား၊ စားပါကွာ။"
သခင့်ကိုပါခွန့်နေလို့ သခင်ငြင်းတော့ အတင်းကျွေးနေတာမို့ သခင်ကတစ်လုပ်စားလိုက်မှ သဘောတွေကျနေတဲ့ကလေးကို ကမ္ဘာမနာလိုဖြစ်မိတယ်။ ကလေးပေါက်ကမှ သခင်နဲ့ပြေလည်နေသေးတာ။
"ဟိုဦးဦး"
ကမ္ဘာ မယောင်မလည်လုပ်ပြီး ရေခဲသေတ္တာနားကပ်လို့ ရေဘူးတစ်ဘူးယူနေတုန်း ကောင်လေးကလှမ်းခေါ်လာတယ်။
"ဟင်"
"စားဦးမလား။"
"မင်းဘာသာ ဝအောင်စား။"
"စားကောင်းတယ်လို့။"
ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့အလုပ်များနေတဲ့အပြင် ကြမ်းပြင်နဲ့လွတ်နေတဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို လှုပ်ရမ်းနေတာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးလည်း လှုပ်ခါလို့။
"အေး၊ ကောင်းရင် သေချာစား။ လှုပ်ရွမနေနဲ့၊ ပြုတ်ကျမယ်။"
"ဟုတ်။ ဦးဦးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်။ သားနာမည်က နောင်ရိုးပါ။"
"မြေကမ္ဘာ"
ပါးစပ်ထဲ ပူတင်းတွေထိုးထည့်ထားလို့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းညိတ်နေတဲ့ပေါက်စကို ကမ္ဘာ ရေသောက်ရင်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ သခင်ကတော့ နောင်ရိုးလေးရဲ့မျက်စောင်းထိုးလောက်ကခုံမှာ ဘာမှဝင်မပြောဘဲထိုင်နေလေရဲ့။
"ဦးဦးရာလေး"
"ဗျ"
"ချစ်သူရှိလား။"
"အင်း၊ ရှိတယ်။"
"ချောလား။"
"ဦးလောက်တော့ ဘယ်ချောမလဲ။"
"ဟမ် ..."
"ဟား ဟား၊ ဘာလို့မေးတာလဲ။"
"မနက်က ဇာတ်လမ်းမှာ မင်းသားက မင်းသမီးကို ပူတင်းခွံ့တာ။"
"ဩ၊ အဲဒါကြောင့် အခု သတိရသွားတယ်ဆိုပါတော့။"
"အွန်း။ ချစ်သူက အိမ်လာလည်ဘူးလား။"
"သူနေတဲ့နေရာက ဝေးတယ်။ အဲဒါကြောင့် လာမလည်နိုင်သေးဘူးလေ။"
"ဪ"
ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ကမ္ဘာ သခင့်ကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းထဲ question mark တွေဖြစ်ကုန်တယ်။ ဘေးမှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံး မတ်တပ်ရပ်နေတာကို ဘယ်အဝေးကတစ်ယောက်ကို ဆိုလိုချင်တာလဲလို့တွေးရင်း လူကမကြည်လင်။
"အား၊ ရေသောက်မို့။"
ကမ္ဘာ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး ရေတောင်းသောက်နေလို့ ခွက်ထဲရေထည့်ပေးပြီး စားပွဲပေါ်ချပေးလိုက်တော့ မော့သောက်နေတဲ့ဟာလေးက သူ့အိမ်သူ့ရာလို သာသာယာယာ။
"ဦးဦးရာလေး၊ သား ဗိုက်တင်းသွားပြီ။"
"အဲဒါဆို ပြန်တော့လေ။"
"ဟင်"
ကမ္ဘာကနှင်ထုတ်သလိုပြောလိုက်လို့ နောက်တစ်ခါမော့ကြည့်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ သခင်ကပါ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးမော့ကြည့်လာခဲ့တာ။
"မှောင်တော့မယ်လေ။ အဲဒါကြောင့်ပြောတာ။"
"နီးနီးလေး။ ဦး၊ သားလာတာမကြိုက်လို့လား။"
"ငါက ... ဟမ်း ... ငါက အဲဒီ့လိုပြောတာမဟုတ်ဘူး။ မင်းအိမ်က ရှာနေမှာစိုးလို့။"
သခင့်အကြည့်တွေက အလိုမကျတာတွေထပ်တိုးလာပြီမို့ စကားလှလှသုံးလိုက်ရခြင်း။
"မေမေ သိတယ်။"
"အေးပါ၊ နေ၊ နေ။"
ကမ္ဘာ အပြင်ပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့
"ဒါတွေဆေးလိုက် မြေကမ္ဘာ။ သား လာ၊ ဦးဦးတို့ ရှေ့ကိုသွားမယ်။"
'သောက်ကလေးလေး၊ အလုပ်ကိုရှုပ်တယ်။ အခုတော့ မင်းစားတာကို ငါပဲသိမ်းရပြီ။'
ဧည့်ခန်းမှာ တခစ်ခစ် တခွီခွီနဲ့ ရယ်သံတွေကြားနေရပြီး ကမ္ဘာထွက်လာတော့ သခင်က ဧည့်ခန်းဆက်တီပေါ်လှဲနေပြီး နောင်ရိုးက သခင့်ရင်ဘတ်ပေါ်ခွထိုင်ရင်း သခင်ကလိထိုးနေလို့ ရယ်သံတွေထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
'သခင်က ကလေးချစ်တတ်တာပဲ။'
တကယ်ဆို ကမ္ဘာက သခင့်ကို မိသားစုမဲ့စေခဲ့ပြီး ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလေးလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံမပေးနိုင်ခဲ့သူ။ ဒီလိုအတွေးနဲ့အတူ သိမ်ငယ်မှုတွေကို ကမ္ဘာခံစားလိုက်ရတယ်။ သခင့်အတွက် ပျော်စရာတွေကို ဖန်တီးမပေးနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးက တကယ်ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားချက်ပါပဲ။
■■■
"သခင်၊ ကိုယ်ပြန်ရောက်ပြီ။"
စားသောက်ဆိုင်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညဆယ့်တစ်နာရီ။ သခင်က ဧည့်ခန်းမှာပဲထိုင်ပြီး laptop တစ်လုံးနဲ့ရှုပ်နေတယ်။ သခင် အဲဒီ့လိုအလုပ်များနေတတ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ကမ္ဘာတို့ဒီကိုရောက်တာ သုံးပတ်၊ ကမ္ဘာအလုပ်လုပ်နေတာ လတစ်ဝက်။ ဟိုဘက်မှာတော့ ဘယ်သူတွေဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲလို့ မသိပေမဲ့ သခင်နဲ့ဒီလိုနေရတာလည်း ကမ္ဘာသဘောကျနေမိတယ်။
"သခင်၊ chocolate milk ... သောက်လိုက်ဦး။"
သခင်အလုပ်လုပ်နေတဲ့အနားက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ချလိုက်ပြီး လက်ထဲကဘူးလေးကို သခင့်အနားတိုးပေးတော့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ကာ
"ငါ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေထည့်ထားပြီး ဒီလတစ်ဝက်လောက်ကို မင်း ဘာနဲ့သုံးနေလဲ။"
'အဟား၊ သခင်က ဂရုစိုက်သေးတယ်။'
"ငွေလဲထားတာတွေ ရှိတယ်လေ သခင်ရဲ့။"
"ငါ့အခန်းဗီရိုပေါ်က ထင်းရှူးသေတ္တာအသေးလေးထဲမှာ မင်းပေးတဲ့အတိုင်းပဲ ရှိသေးတယ်။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ်မှအသုံးမလိုတာ။ အစားအသောက်ဝယ်ထည့်တော့လည်း သခင်ပဲ၊ အသုံးအဆောင်လိုတာတွေ ဝယ်ထည့်တာလည်း သခင်ပဲလေ။ ကိုယ်က လမ်းစရိတ်နဲ့ တစ်ခါတလေအပြင်မှာစားတဲ့ စားစရိတ်နည်းနည်းပဲ ကုန်တာ။"
"ဒီအိမ်စရိတ်လောက်ကတော့ ဘာမှမှအပန်းမကြီးတာပဲ။"
သခင့်အလုပ်ကနေ ရှာထားတာတွေ၊ စုဆောင်းထားတာတွေက လောလောဆယ် အေးအေးဆေးဆေးသုံးလို့ရနေတာ သိသာပါတယ်။ ကမ္ဘာကသာ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာပိုင်ဆိုင်မှုမှမရှိတော့သလို ဖြစ်သွားရတာမို့ ဘယ်လိုငွေရှာရမလဲဆိုတာ တွေးနေရရုံ။
"သခင် အလုပ်လုပ်နေတာလား။"
"Online graphic designer"
'ဒါကြောင့် အပြင်သိပ်ထွက်စရာမလိုဘဲ အိမ်ထဲမှာတင် laptop တစ်လုံးနဲ့ ငြိမ်နေတာကိုး။'
"အဲဒါ laptop နဲ့အဆင်ပြေလို့လား။ Desktop တစ်လုံးတော့လိုမှာပေါ့။"
"အင်း၊ မနက်ဖြန်သွားကြည့်မှာ။"
"သန်ဘက်ခါမှသွားပါလား။ အဲဒီ့နေ့ ဆိုင်ပိတ်တယ်။ ကိုယ်လည်းလိုက်ခဲ့ပေးလို့ရတယ်။"
"မလိုပါဘူး။"
'ဟုတ်တာပေါ့။ သခင့်ရဲ့သက်ဆိုင်သူလို နေလို့မှမရတာ။'
"သခင့်အိမ်ပေါ်တက်နေနေပြီး ကားတစ်စီးလောက်တောင် ဝယ်မပေးနိုင်တာ တောင်းပန်ပါတယ်။"
"ဦးနိုင်ဆီမှာ ရှိသားပဲ။"
"အဲဒါ သခင်ဝယ်ပေးတာဆိုပေမဲ့ ဦးနိုင်အတွက်မဟုတ်လား။ သခင့်အတွက် သီးသန့် ..."
"အဲဒါ ငါ့မိသားစုနော်။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကိုယ်သိပါတယ်။ သခင် အလုပ်ဆက်လုပ်တော့နော်၊ မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး။ အရမ်းလည်း နောက်မကျပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ့စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေလို့ ထထွက်လာပြီးမှ သခင့်အဖေရဲ့ဓာတ်ပုံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလို့ အသံတိတ်တောင်းပန်ရင်း အခန်းထဲသာဝင်လာလိုက်တော့တယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အလိုမကျတာတွေ၊ အားမလိုအားမရဖြစ်ရတာတွေ၊ ဝမ်းနည်းရတာတွေက ခန္ဓာကိုယ်ပင်ပန်းတာထက် ပိုပြီးဖိစီးစေခဲ့တာပဲ။ သခင့်တုန်းကရော ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ပင်ပန်းရလေမလဲ။
"ခွင့်မလွှတ်ချင်ရင်နေပါ။ ကိုယ်အပြစ်မပြောပါဘူး သခင်ရယ်။ တိုက်ဆိုင်တိုင်းမှာ ဖွင့်ဟတောင်းပန်ခွင့်လေး ပေးထားတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
အခန်းလေးထဲကခုတင်ပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲနေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသလို ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်း ချောကလက်နို့ဘူးကိုကြည့်ပြီး ဘာမှတွေးမရသလိုငြိမ်နေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရှိနေပါသတဲ့။
■
"သခင်ရေ၊ သခင်။ အခန်းထဲမှာလား။"
"ဘာလဲ။"
နောက်ဖေးကနေ သောက်ရေခွက်ကိုင်ရင်း ထွက်လာတဲ့သခင်။
"လစာထုတ်လာတာလေ။ ရော့။"
ကျောပိုးအိတ်ထဲကနေ စာအိတ်လေးနှစ်ခုကို ကမ္ဘာထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
"ငါက မင်းမိန်းမမှမဟုတ်တာပဲ။"
"အာ၊ အဲဒီ့သဘောမဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီအတိုင်းပဲ ပေးချင်လို့။"
"မင်းဘာသာယူထား၊ ရှုပ်တယ်။"
"ဟို ... သိပ်တော့မများပေမဲ့လေ သခင့်အိမ်မှာနေနေတာမဟုတ်လား။ ဒီတိုင်းကြီးမနေချင်လို့။"
"အဲဒါဆိုလည်း တခြားမှာငှားနေလေ။"
ရေတွေမော့သောက်လိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ဘက်ပြန်လှည့်သွားတဲ့ သခင်က အသက်ဝင်နေတဲ့စက်ရုပ်လေးလို။
"ဟင့်အင်း၊ သခင့်အနားမှာပဲ တစ်သက်လုံးနေမှာ။ မောင်းထုတ်ရင်တောင် ဆင်းမသွားဘူးလို့ ဦးနိုင်ကိုကတိပေးထားတယ်။"
သခင်က သူ့ရဲ့မူပိုင်ဖြစ်လာတဲ့ မှုန်ကုပ်ကုပ်အကြည့်နဲ့တုံ့ပြန်လာတယ်။
"အဟီး ... အဲဒါကြောင့် ယူထားလိုက်နော်၊ ကိုယ့်ရဲ့အိမ်ဦးနတ်လေး။"
သခင့်လက်ထဲ စာအိတ်တွေထိုးထည့်ပြီး ကမ္ဘာ သူ့အခန်းဘက်ပြေးသွားလိုက်တော့တယ်။
'ဟူး၊ ဒီလိုကျတော့လည်း ဒီကိုပြောင်းလာတာ သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။'
■■■
"ကမ္ဘာ၊ ညနေကျရင် စားသောက်ဆိုင်ကိုမသွားရဘူး ဟုတ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒီ့က ဒီနေ့ပိတ်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုဦး။"
"ညနေကျရင် ငါတို့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ ထိုင်ကြမလို့လေ။ မနေ့က လစာထုတ်ပြီး မနက်ဖြန်ပိတ်ရက်ဆိုတော့ ဒီလိုနေ့မျိုးက ဆိုင်ထိုင်လို့အကောင်းဆုံးပဲ။"
"အဲဒီ့လိုလား။ ရတယ်လေ ကိုဦးရဲ့။"
.
"ကမ္ဘာရေ၊ တော်သင့်ပြီ။"
"ကိုဦးကလည်း ရပါတယ်ဗျ။"
"ဘာရတာလဲ၊ မူးနေပြီလေ။ အကုန်လုံးလည်းပြန်သွားကြပြီ။ ထတော့၊ ပြန်ကြစို့။"
"ကိုဦးကလည်း ... ခဏနေပါဦး။"
"မင်းအိမ်ကမင်းအစ်ကို စိတ်ပူနေမယ်ကွ။"
"ရပါတယ်။ သူက သိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး။"
"အေးပါ၊ ထတော့။"
"No!"
"ဒုက္ခပဲ၊ ခေါ်လာမိတာ မှားပြီ။ ဖုန်းလာတယ် ကမ္ဘာ။ ဟေ့ ကမ္ဘာ၊ ဟာကွာ။ ဟယ်လို၊ ကမ္ဘာ့အိမ်ကလား။ အစ်ကိုက သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ပါ။ အစ်ကိုတို့ဆိုင်ထိုင်ကြရင်း သူမူးနေလို့။ အဲဒါ ဘယ်လိုမှခေါ်မရဘူးရယ်။"
"................."
"ရတယ် ညီလေး။ အစ်ကို စောင့်ပေးမယ်နော်။ (...)နားမှာစောင့်မယ် ညီလေး။ ဆိုင်ကပိတ်တော့မှာ။"
.
မြေကမ္ဘာက တော်တော်ကောင်းကျိုးမပေးတဲ့ကောင်။ ဒီနေ့ ငါးနာရီအလုပ်ဆင်းပြီးရင် အိမ်ကိုပြန်လာမှာဆိုပြီး ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ စာမလာ၊ သတင်းမကြား။ တစ်နာရီလောက်သွားရင်ရောက်တဲ့ ဆိုင်နဲ့အိမ်ကို ဒီလောက်နောက်ကျနေတာမျိုး တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးပါ။ အလုပ်ကနောက်ကျမယ်ဆိုရင် ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားတတ်တဲ့ အကျင့်လေးက ဒီနေ့မှပျက်လေသလား။
ကိုယ့်တာဝန်မကင်းတာကြောင့် ဖုန်းဆက်ကြည့်လေမှ မူးနေပါသတဲ့။ သွားခေါ်ရုံသာ ရှိတော့သည်ပေါ့။
.
ကားထဲမှာ ကမ္ဘာက ကားတံခါးမှန်ကိုချလိုက်၊ သခင်က ပြန်ပိတ်လိုက်နဲ့ စစ်အေးတိုက်ပွဲဖြစ်နေရပြီ။
"မူးနေရင် ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။"
"ဟင့်၊ မမူးဘူး။"
မမူးတဲ့လူက ခေါင်းတွေခါရမ်းရင်း ယိုင်ထိုးလို့။
"သခင်၊ သခင်ရေ ..."
သခင့်မျက်နှာဆီလက်ရောက်လာလို့ ပုတ်ထုတ်လိုက်ရပြီး
"ကားမောင်းနေတယ်လေ။ သေကုန်မယ်။"
အဲဒီလိုဆိုတော့လည်း ပြန်ငြိမ်သွားပြီး မီးပွိုင့်တစ်နေရာအရောက်
"၁၀၊ ၉၊ ၈ ..."
ခပ်တိုးတိုးရေတွက်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်သတိမထားမိ။
"ချစ်တယ်။"
သခင့်ဘက်ကို ဆတ်ခနဲယိုင်ကျလာပြီး ပါးကိုလှစ်ခနဲနမ်းလိုက်တာ အမူးသမားနဲ့တော့ တစ်ချက်ကလေးမှမတူ။
"မင်း ..."
"စိမ်းသွားပြီ၊ မီးစိမ်းသွားပြီ။"
မီးပွိုင့်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး ထအော်ပြန်ပါတယ်။
"သေချင်နေတာလား။"
"မောင်းတော့လေ၊ နောက်ကားတွေ ပွမ်ကုန်မယ်။"
မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး သခင်လည်း ကားဆက်မောင်းလာရပြီး ကမ္ဘာကတော့ သခင့်ဘက်လှည့်ထိုင်ကာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လာတာ တော်တော်လေးကိုမှ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ချင်စရာ။
မီးပွိုင့်စိမ်းခါနီးမှ အချိန်ကိုက်ယူလိုက်နိုင်တဲ့ အနမ်းတစ်ပွင့်အတွက် ကမ္ဘာတစ်ယောက် ပြန်တွေးလေ၊ ကျေနပ်လေ။
.
ဒုန်းခနဲ ကားတံခါးဆောင့်ပိတ်သံကြောင့် ကမ္ဘာ တစ်ချက်တုန်သွားရတယ်။ တစ်လမ်းလုံး မဖြစ်မနေသည်းခံလာရတဲ့သခင် တကယ်ပေါက်ကွဲနေပြီဆိုတာ ကမ္ဘာသိတာမို့ အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့သခင့်နောက်ကနေ အပြေးလိုက်ပေမဲ့ လူက မူးရိပ်ရိပ်နဲ့မို့ ယိုင်ချင်ချင်။
"အ"
အိမ်ထဲအဝင်မှာပဲ ဆောင့်တွန်းခံလိုက်ရလို့ မူးနေတဲ့အရှိန်နဲ့ လူကခေါက်ခနဲလဲပါတော့တယ်။ မော့ကြည့်မိတော့ သခင်က စူးစူးရဲရဲကြည့်လို့။
"အိမ်ထဲဝင်မလာနဲ့ မြေကမ္ဘာ။ မင်းကို မမြင်ချင်ဘူး။"
"အဲဒါများ အိမ်အထိခေါ်လာသေးတယ်။"
ပြောလည်းပြော၊ ထလည်းထရပ်ပြီး သခင့်အနားတိုးတော့
"အိမ်အထိခေါ်လာတာ ငါ့တာဝန်ကျေပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထဲတော့ ဝင်မလာနဲ့။"
အပေါက်ဝမှာရပ်ပြီး ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်လို့ ခြေလှမ်းတွေဆုတ်သွားတဲ့ကမ္ဘာက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း သခင့်လက်ကို အရအမိလှမ်းဆွဲလိုက်ပါသေးတယ်။
"ဟာ"
သခင်ပါ ကမ္ဘာ့အနားကပ်သွားရပြီးမှ ဟန်ချက်ထိန်းကာ ရပ်လိုက်ပေမဲ့လည်း ...
■■■ Part (35) ဆက်ရန် ■■■
အဲဒီ့တစ္ဖက္ျခမ္းကို ဦးႏိုင္တို႔မိသားစုေတြကေတာ့ ထူးဆန္းပံုမရတာေၾကာင့္ ဒါက ကမ႓ာနဲ႔မေတြ႕ခင္က သခင့္ရဲ႕ပံုစံပဲျဖစ္ဖို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာပါတယ္။ ဦးႏိုင္တို႔မိသားစုဆီကို သခင္ေရာက္သြားေတာ့လည္း အငယ္ဆံုးမို႔ ကေလးလိုျဖစ္ေနခဲ့ပံုပါ။ အစ္မအႀကီးဆံုးဆိုရင္ သခင္ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာေတြ႕ၿပီး ေခၚတာကလည္း ကေလးတဲ့။ ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေလးမွာ မိဘမဲ့ခဲ့ရေတာ့ ဝိုင္းၿပီးဂရုစိုက္ေပးခဲ့ၾကပံုပါပဲ။ မိဘအရင္းေတြမရွိေတာ့ေပမဲ့ သခင္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ။
"သခင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကလို႔ ထပ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
■■■
"ေပး၊ ေပး၊ ကိုယ္ေရႊ႕ေပးမယ္။"
သခင္က အိမ္ေပါက္ဝက အလွပန္းအိုးေတြကို အိမ္ေဘးဘက္ေရႊ႕ေနတာမို႔ ကမ႓ာအေျပးသြားၿပီး ကူသယ္ဖို႔လုပ္ေတာ့
"ဟိုမွာက်န္တာေတြ ယူလာခဲ့။"
ပန္းအိုးေတြကို အိမ္ေဘးဘက္မွာ အစီအရီခ်ထားၿပီးမွ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာၿပီး အေပါက္ဝမွာခ်ထားတဲ့ေရဘူးကို ယူေသာက္ရင္းနဲ႔ အိမ္ေပါက္ဝမွာပဲထိုင္ခ်ၿပီး အေမာေျဖေနတဲ့သခင္က ေခၽြးေတြစိုေနတာေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္း။ ဒီတိုင္းပဲေငးေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါ။
"ေျပာစရာရွိတယ္။"
"အင္း"
"ဦးႏိုင္က စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒါ ..."
"အာရံုေနာက္တယ္။"
ေျပာၿပီးထသြားတာမို႔ ကမ႓ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔က်န္ခဲ့ရၿပီ။ ခဏေနမွ အေတြးေပါက္လာတာက
'မျငင္းဘူးဆိုေတာ့ ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳေသးတာပဲေပါ့။ Yes!!!'
ြလိုရာဆြဲေတြးၿပီးသာယာေနတဲ့ ေျမကမ႓ာရယ္ပါ။
*ခြမ္း*
'ဘာျဖစ္တာလဲ။'
အိမ္ေဘးကအသံၾကားတာေၾကာင့္ ကမ႓ာသြားၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ သခင္လည္း အိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ကပါလာတယ္။ သြားၾကည့္ေတာ့ ေဘးအိမ္ကကေလးတစ္ေကာင္ ျခံစည္းရိုးနားမွာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။ ခုနကမွ သူတို႔ေရႊ႕ထားတဲ့ပန္းအိုးေတြထဲက တစ္လံုးကြဲေနၿပီး ေဘးမွာေတာ့ သက္ေသခံေဘာလံုးတစ္လံုး။
"ဦးဦး၊ sorry ေနာ္။ သား ပစ္တာေလ၊ အဲ့ဘက္က်သြားတာ။"
"ေအး၊ အခုေတာ့ ပန္းအိုးကြဲသြားၿပီေလ။"
"အရင္က ဒီမွာ ပန္းအိုးရွိပါဘူး။"
ကမ႓ာက ခပ္မာမာေျပာေတာ့ ကေလးေပါက္ကလည္း ခပ္စြာစြာတံု႔ျပန္လာတယ္။
"ဩ၊ မင္းျခံထဲလာထားလို႔လား။"
"Sorry လို႔။ သားေဘာလံုးေလး ..."
စြာေတးေလးက သူ႔ေဘာလံုးေလးကိုၾကည့္ၿပီး လက္ေလးကမ္းေတာ့ ကမ႓ာညစ္ခ်င္လာၿပီ။ ေဘာလံုးကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီး
"မေပးဘူး။ ငါတို႔ပန္းအိုးကြဲတာ ဒီေဘာလံုးေၾကာင့္။"
"ဟင့္၊ တမင္လုပ္တာဟုတ္ဘူးဆို။"
စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ ငိုေတာ့မယ့္႐ုပ္က မသိရင္ ကမ႓ာကပဲ မတရားအႏိုင္က်င့္ေနသလိုလို။
"ကဲကိုကဲတယ္။ ေမ်ာက္ေလာင္းေတြ။"
"သားက လူ။ ၿမီးရွိဘူး။ ဦးမွာ အၿမီးရွိလား။"
"ဘာေျပာတယ္။"
"ဦးဦးရာေလး၊ သားေဘာလံုးေလး။ ပန္းအိုးေလးကြဲသြားတာ sorry ေနာ္။ သားက ဒါေတြရွိတာ သိလိုက္ဘူး။ ဦးဦးရာေလး သားကိုေခၚေပါ့။ သား ကူေရႊ႕ေပးမွာ။"
'အား၊ ေသာက္ကေလးေလး။ ဘာတဲ့၊ ဦးဦးရာေလးဆိုပဲ။ သားကူေရႊ႕ေပးမွာတဲ့။ လူကလက္ေတာင့္ေလာက္ေလးနဲ႔ကို ပန္းအိုးထဲထည့္ဝွက္ထားလို႔ရတယ္။ ကူခြဲေပးမယ့္ဟာေလးကမ်ား။'
ကမ႓ာ့ေနာက္မွာရွိေနတဲ့ သခင့္ကို ကေလးေပါက္စကလွမ္းေျပာမွ သခင့္ကို ကမ႓ာသတိထားမိတာ။ ဟိုမွာေနတုန္းကလည္း ကမ႓ာ့အေမအိမ္ေဘးကကေလးနဲ႔ ေျမကမ႓ာတို႔က မတည့္ၾကပါ။ သခင္နဲ႔သာ အဆင္ေျပေနတာ။ ဒီမွာလည္း အလားတူၾကံဳရလို႔ ကမ႓ာမၾကည္လင္ေတာ့။
"ျပန္ေပးလိုက္ ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္၊ အဲဒါ သူေဆာ့ ..."
စိုက္ၾကည့္လာတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ကေလးေပါက္က ဆတ္ခနဲလွမ္းဆြဲသြားၿပီး
"အဲ့ဦးက ဦးဦးရာေလးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းဘူး။ ျမင္ကတ္တယ္၊ ဟြန္႔။ ၿပီးရင္ ရာေလးဆီလာမယ္ေနာ္။"
"Ok, Baby."
ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားတဲ့ကေလးနဲ႔ ကေလးကိုျပံဳးၿပီးလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေသြးတက္ၿပီးသာ က်န္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
■
"ဦးဦးရာေလး၊ ရာေလးေရ၊ ဘယ္မွာလဲ။ သား လာတယ္ေလ။"
အိမ္ထဲကိုအလံုးလိုက္လိမ့္လာတဲ့ ေဘးအိမ္ကေပါက္စ။
အိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့မွ ဧည့္ခန္းကခံုေပၚထိုင္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုျမင္ၿပီး အရွိန္သတ္သြားတဲ့ပံု။
"ဘာလဲ။"
"ရာေလး ရွိဘူးလား။"
'What? ရာေလးတဲ့လား။ မေလးမစားနဲ႔။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမွတ္ေနသလား။'
"ဘယ္က ရာေလးလဲ။"
"ဦးက ဦးဦးရာေလးရဲ႕ညီေလးလား။"
'ငါ သူ႔လင္'
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ သူမရွိဘူး။"
"ဦးဦးရာေလး ဘယ္သြား။"
"မသိဘူးေလ။"
"ဟြန္႔၊ ေနေပါ့။"
အိမ္ေပါက္ဝေလးမွာ သြားျပန္ထိုင္ၿပီး သခင့္ကိုေစာင့္ေနပံုရတဲ့ေပါက္စကို ကမ႓ာ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သခင္ အျပင္ကျပန္ဝင္လာၿပီး
"ေဟာ၊ သား၊ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာတုန္းကြ။"
"ဦးဦးကိုေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သြားခဲ့တာလဲ။"
"ပန္းပင္ေတြသြားမွာတာ။"
သခင့္လက္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္လာၾကေတာ့ ကမ႓ာကလည္း ဧည့္ခန္းမွာပဲဆက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္အထိ ဝင္သြားၾကၿပီ။ ေနာက္ေဖးဘက္သြားတဲ့အေပါက္ဝမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ မေယာင္မလည္နဲ႔အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့
"ပူတင္းက မည္းမည္းႀကီး။"
"ဘယ္ကမည္းရမွာလဲ၊ ညိဳတာပါကြ။ ပူတင္းကျဖဴတယ္။ အေပၚကေန ပ်ားရည္ဆမ္းထားလို႔။"
"ဟုတ္လား၊ စားမယ္ စားမယ္။"
'သခင္က ဘယ္တုန္းကပူတင္းလုပ္ၿပီး ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုသိတာလဲ။'
"ခ်ိဳတယ္ ရာေလး။"
"စားေကာင္းလား။"
"အြန္း၊ ေကာင္းတယ္။ ဒါအကုန္ သားအတြက္လား။"
"သားက ကုန္လို႔လား။ ထည့္ေပးတာပဲစားပါဦး။ ၿပီးမွ အိမ္မွာစားဖို႔ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။"
"Thank you very much."
"ဟား ဟား၊ စားပါကြာ။"
သခင့္ကိုပါခြန္႔ေနလို႔ သခင္ျငင္းေတာ့ အတင္းေကၽြးေနတာမို႔ သခင္ကတစ္လုပ္စားလိုက္မွ သေဘာေတြက်ေနတဲ့ကေလးကို ကမ႓ာမနာလိုျဖစ္မိတယ္။ ကေလးေပါက္ကမွ သခင္နဲ႔ေျပလည္ေနေသးတာ။
"ဟိုဦးဦး"
ကမ႓ာ မေယာင္မလည္လုပ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာနားကပ္လို႔ ေရဘူးတစ္ဘူးယူေနတုန္း ေကာင္ေလးကလွမ္းေခၚလာတယ္။
"ဟင္"
"စားဦးမလား။"
"မင္းဘာသာ ဝေအာင္စား။"
"စားေကာင္းတယ္လို႔။"
ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ရင္း ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔အလုပ္မ်ားေနတဲ့အျပင္ ၾကမ္းျပင္နဲ႔လြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေလးေတြကို လႈပ္ရမ္းေနတာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း လႈပ္ခါလို႔။
"ေအး၊ ေကာင္းရင္ ေသခ်ာစား။ လႈပ္ရြမေနနဲ႔၊ ျပဳတ္က်မယ္။"
"ဟုတ္။ ဦးဦးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚ။ သားနာမည္က ေနာင္႐ိုးပါ။"
"ေျမကမ႓ာ"
ပါးစပ္ထဲ ပူတင္းေတြထိုးထည့္ထားလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေခါင္းညိတ္ေနတဲ့ေပါက္စကို ကမ႓ာ ေရေသာက္ရင္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သခင္ကေတာ့ ေနာင္ရိုးေလးရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္ကခံုမွာ ဘာမွဝင္မေျပာဘဲထိုင္ေနေလရဲ႕။
"ဦးဦးရာေလး"
"ဗ်"
"ခ်စ္သူရွိလား။"
"အင္း၊ ရွိတယ္။"
"ေခ်ာလား။"
"ဦးေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေခ်ာမလဲ။"
"ဟမ္ ..."
"ဟား ဟား၊ ဘာလို႔ေမးတာလဲ။"
"မနက္က ဇာတ္လမ္းမွာ မင္းသားက မင္းသမီးကို ပူတင္းခြံ႕တာ။"
"ဩ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခု သတိရသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။"
"အြန္း။ ခ်စ္သူက အိမ္လာလည္ဘူးလား။"
"သူေနတဲ့ေနရာက ေဝးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လာမလည္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။"
"ဪ"
ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ကမ႓ာ သခင့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းထဲ question mark ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ေဘးမွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လံုး မတ္တပ္ရပ္ေနတာကို ဘယ္အေဝးကတစ္ေယာက္ကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲလို႔ေတြးရင္း လူကမၾကည္လင္။
"အား၊ ေရေသာက္မို႔။"
ကမ႓ာ့ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေရေတာင္းေသာက္ေနလို႔ ခြက္ထဲေရထည့္ေပးၿပီး စားပြဲေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ဟာေလးက သူ႔အိမ္သူ႔ရာလို သာသာယာယာ။
"ဦးဦးရာေလး၊ သား ဗိုက္တင္းသြားၿပီ။"
"အဲဒါဆို ျပန္ေတာ့ေလ။"
"ဟင္"
ကမ႓ာကႏွင္ထုတ္သလိုေျပာလိုက္လို႔ ေနာက္တစ္ခါေမာ့ၾကည့္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သခင္ကပါ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီးေမာ့ၾကည့္လာခဲ့တာ။
"ေမွာင္ေတာ့မယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။"
"နီးနီးေလး။ ဦး၊ သားလာတာမႀကိဳက္လို႔လား။"
"ငါက ... ဟမ္း ... ငါက အဲဒီ့လိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္က ရွာေနမွာစိုးလို႔။"
သခင့္အၾကည့္ေတြက အလိုမက်တာေတြထပ္တိုးလာၿပီမို႔ စကားလွလွသံုးလိုက္ရျခင္း။
"ေမေမ သိတယ္။"
"ေအးပါ၊ ေန၊ ေန။"
ကမ႓ာ အျပင္ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့
"ဒါေတြေဆးလိုက္ ေျမကမ႓ာ။ သား လာ၊ ဦးဦးတို႔ ေရွ႕ကိုသြားမယ္။"
'ေသာက္ကေလးေလး၊ အလုပ္ကို႐ႈပ္တယ္။ အခုေတာ့ မင္းစားတာကို ငါပဲသိမ္းရၿပီ။'
ဧည့္ခန္းမွာ တခစ္ခစ္ တခြီခြီနဲ႔ ရယ္သံေတြၾကားေနရၿပီး ကမ႓ာထြက္လာေတာ့ သခင္က ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚလွဲေနၿပီး ေနာင္႐ိုးက သခင့္ရင္ဘတ္ေပၚခြထိုင္ရင္း သခင္ကလိထိုးေနလို႔ ရယ္သံေတြထြက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
'သခင္က ကေလးခ်စ္တတ္တာပဲ။'
တကယ္ဆို ကမ႓ာက သခင့္ကို မိသားစုမဲ့ေစခဲ့ၿပီး ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလးလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုမေပးႏိုင္ခဲ့သူ။ ဒီလိုအေတြးနဲ႔အတူ သိမ္ငယ္မႈေတြကို ကမ႓ာခံစားလိုက္ရတယ္။ သခင့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြကို ဖန္တီးမေပးႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးက တကယ္ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားခ်က္ပါပဲ။
■■■
"သခင္၊ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။"
စားေသာက္ဆိုင္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီ။ သခင္က ဧည့္ခန္းမွာပဲထိုင္ၿပီး laptop တစ္လံုးနဲ႔႐ႈပ္ေနတယ္။ သခင္ အဲဒီ့လိုအလုပ္မ်ားေနတတ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ကမ႓ာတို႔ဒီကိုေရာက္တာ သံုးပတ္၊ ကမ႓ာအလုပ္လုပ္ေနတာ လတစ္ဝက္။ ဟိုဘက္မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲလို႔ မသိေပမဲ့ သခင္နဲ႔ဒီလိုေနရတာလည္း ကမ႓ာသေဘာက်ေနမိတယ္။
"သခင္၊ chocolate milk ... ေသာက္လိုက္ဦး။"
သခင္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အနားက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ထဲကဘူးေလးကို သခင့္အနားတိုးေပးေတာ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ကာ
"ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ပိုက္ဆံေတြထည့္ထားၿပီး ဒီလတစ္ဝက္ေလာက္ကို မင္း ဘာနဲ႔သံုးေနလဲ။"
'အဟား၊ သခင္က ဂ႐ုစိုက္ေသးတယ္။'
"ေငြလဲထားတာေတြ ရွိတယ္ေလ သခင္ရဲ႕။"
"ငါ့အခန္းဗီ႐ိုေပၚက ထင္း႐ွဴးေသတၱာအေသးေလးထဲမွာ မင္းေပးတဲ့အတိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုယ္မွအသံုးမလိုတာ။ အစားအေသာက္ဝယ္ထည့္ေတာ့လည္း သခင္ပဲ၊ အသံုးအေဆာင္လိုတာေတြ ဝယ္ထည့္တာလည္း သခင္ပဲေလ။ ကိုယ္က လမ္းစရိတ္နဲ႔ တစ္ခါတေလအျပင္မွာစားတဲ့ စားစရိတ္နည္းနည္းပဲ ကုန္တာ။"
"ဒီအိမ္စရိတ္ေလာက္ကေတာ့ ဘာမွမွအပန္းမႀကီးတာပဲ။"
သခင့္အလုပ္ကေန ရွာထားတာေတြ၊ စုေဆာင္းထားတာေတြက ေလာေလာဆယ္ ေအးေအးေဆးေဆးသံုးလို႔ရေနတာ သိသာပါတယ္။ ကမ႓ာကသာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွမရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားရတာမို႔ ဘယ္လိုေငြရွာရမလဲဆိုတာ ေတြးေနရ႐ံု။
"သခင္ အလုပ္လုပ္ေနတာလား။"
"Online graphic designer"
'ဒါေၾကာင့္ အျပင္သိပ္ထြက္စရာမလိုဘဲ အိမ္ထဲမွာတင္ laptop တစ္လံုးနဲ႔ ၿငိမ္ေနတာကိုး။'
"အဲဒါ laptop နဲ႔အဆင္ေျပလို႔လား။ Desktop တစ္လံုးေတာ့လိုမွာေပါ့။"
"အင္း၊ မနက္ျဖန္သြားၾကည့္မွာ။"
"သန္ဘက္ခါမွသြားပါလား။ အဲဒီ့ေန႔ ဆိုင္ပိတ္တယ္။ ကိုယ္လည္းလိုက္ခဲ့ေပးလို႔ရတယ္။"
"မလိုပါဘူး။"
'ဟုတ္တာေပါ့။ သခင့္ရဲ႕သက္ဆိုင္သူလို ေနလို႔မွမရတာ။'
"သခင့္အိမ္ေပၚတက္ေနေနၿပီး ကားတစ္စီးေလာက္ေတာင္ ဝယ္မေပးႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"ဦးႏိုင္ဆီမွာ ရွိသားပဲ။"
"အဲဒါ သခင္ဝယ္ေပးတာဆိုေပမဲ့ ဦးႏိုင္အတြက္မဟုတ္လား။ သခင့္အတြက္ သီးသန္႔ ..."
"အဲဒါ ငါ့မိသားစုေနာ္။"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္သိပါတယ္။ သခင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ေတာ့ေနာ္၊ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းလည္း ေနာက္မက်ပါနဲ႔။"
ကမ႓ာ့စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပလို႔ ထထြက္လာၿပီးမွ သခင့္အေဖရဲ႕ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိလို႔ အသံတိတ္ေတာင္းပန္ရင္း အခန္းထဲသာဝင္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အလိုမက်တာေတြ၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ရတာေတြ၊ ဝမ္းနည္းရတာေတြက ခႏၶာကိုယ္ပင္ပန္းတာထက္ ပိုၿပီးဖိစီးေစခဲ့တာပဲ။ သခင့္တုန္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပင္ပန္းရေလမလဲ။
"ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ရင္ေနပါ။ ကိုယ္အျပစ္မေျပာပါဘူး သခင္ရယ္။ တိုက္ဆိုင္တိုင္းမွာ ဖြင့္ဟေတာင္းပန္ခြင့္ေလး ေပးထားတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
အခန္းေလးထဲကခုတင္ေပၚမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသလို ဧည့္ခန္းထဲဲမွာလည္း ေခ်ာကလက္ႏို႔ဘူးကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွေတြးမရသလိုၿငိမ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနပါသတဲ့။
■
"သခင္ေရ၊ သခင္။ အခန္းထဲမွာလား။"
"ဘာလဲ။"
ေနာက္ေဖးကေန ေသာက္ေရခြက္ကိုင္ရင္း ထြက္လာတဲ့သခင္။
"လစာထုတ္လာတာေလ။ ေရာ့။"
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေန စာအိတ္ေလးႏွစ္ခုကို ကမ႓ာထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"ငါက မင္းမိန္းမမွမဟုတ္တာပဲ။"
"အာ၊ အဲဒီ့သေဘာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီအတိုင္းပဲ ေပးခ်င္လို႔။"
"မင္းဘာသာယူထား၊ ႐ႈပ္တယ္။"
"ဟို ... သိပ္ေတာ့မမ်ားေပမဲ့ေလ သခင့္အိမ္မွာေနေနတာမဟုတ္လား။ ဒီတိုင္းႀကီးမေနခ်င္လို႔။"
"အဲဒါဆိုလည္း တျခားမွာငွားေနေလ။"
ေရေတြေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့ သခင္က အသက္ဝင္ေနတဲ့စက္ရုပ္ေလးလို။
"ဟင့္အင္း၊ သခင့္အနားမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနမွာ။ ေမာင္းထုတ္ရင္ေတာင္ ဆင္းမသြားဘူးလို႔ ဦးႏိုင္ကိုကတိေပးထားတယ္။"
သခင္က သူ႔ရဲ႕မူပိုင္ျဖစ္လာတဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္အၾကည့္နဲ႔တံု႔ျပန္လာတယ္။
"အဟီး ... အဲဒါေၾကာင့္ ယူထားလိုက္ေနာ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္ဦးနတ္ေလး။"
သခင့္လက္ထဲ စာအိတ္ေတြထိုးထည့္ၿပီး ကမ႓ာ သူ႔အခန္းဘက္ေျပးသြားလိုက္ေတာ့တယ္။
'ဟူး၊ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဒီကိုေျပာင္းလာတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။'
■■■
"ကမ႓ာ၊ ညေနက်ရင္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုမသြားရဘူး ဟုတ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒီ့က ဒီေန႔ပိတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဦး။"
"ညေနက်ရင္ ငါတို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကမလို႔ေလ။ မေန႔က လစာထုတ္ၿပီး မနက္ျဖန္ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးက ဆိုင္ထိုင္လို႔အေကာင္းဆံုးပဲ။"
"အဲဒီ့လိုလား။ ရတယ္ေလ ကိုဦးရဲ႕။"
.
"ကမ႓ာေရ၊ ေတာ္သင့္ၿပီ။"
"ကိုဦးကလည္း ရပါတယ္ဗ်။"
"ဘာရတာလဲ၊ မူးေနၿပီေလ။ အကုန္လံုးလည္းျပန္သြားၾကၿပီ။ ထေတာ့၊ ျပန္ၾကစို႔။"
"ကိုဦးကလည္း ... ခဏေနပါဦး။"
"မင္းအိမ္ကမင္းအစ္ကို စိတ္ပူေနမယ္ကြ။"
"ရပါတယ္။ သူက သိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။"
"ေအးပါ၊ ထေတာ့။"
"No!"
"ဒုကၡပဲ၊ ေခၚလာမိတာ မွားၿပီ။ ဖုန္းလာတယ္ ကမ႓ာ။ ေဟ့ ကမ႓ာ၊ ဟာကြာ။ ဟယ္လို၊ ကမ႓ာ့အိမ္ကလား။ အစ္ကိုက သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပါ။ အစ္ကိုတို႔ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္း သူမူးေနလို႔။ အဲဒါ ဘယ္လိုမွေခၚမရဘူးရယ္။"
"................."
"ရတယ္ ညီေလး။ အစ္ကို ေစာင့္ေပးမယ္ေနာ္။ (...)နားမွာေစာင့္မယ္ ညီေလး။ ဆိုင္ကပိတ္ေတာ့မွာ။"
.
ေျမကမ႓ာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ေကာင္။ ဒီေန႔ ငါးနာရီအလုပ္ဆင္းၿပီးရင္ အိမ္ကိုျပန္လာမွာဆိုၿပီး ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ စာမလာ၊ သတင္းမၾကား။ တစ္နာရီေလာက္သြားရင္ေရာက္တဲ့ ဆိုင္နဲ႔အိမ္ကို ဒီေလာက္ေနာက္က်ေနတာမ်ိဳး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးပါ။ အလုပ္ကေနာက္က်မယ္ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးက ဒီေန႔မွပ်က္ေလသလား။
ကိုယ့္တာဝန္မကင္းတာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေလမွ မူးေနပါသတဲ့။ သြားေခၚ႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္ေပါ့။
.
ကားထဲမွာ ကမ႓ာက ကားတံခါးမွန္ကိုခ်လိုက္၊ သခင္က ျပန္ပိတ္လိုက္နဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲျဖစ္ေနရၿပီ။
"မူးေနရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။"
"ဟင့္၊ မမူးဘူး။"
မမူးတဲ့လူက ေခါင္းေတြခါရမ္းရင္း ယိုင္ထိုးလို႔။
"သခင္၊ သခင္ေရ ..."
သခင့္မ်က္ႏွာဆီလက္ေရာက္လာလို႔ ပုတ္ထုတ္လိုက္ရၿပီး
"ကားေမာင္းေနတယ္ေလ။ ေသကုန္မယ္။"
အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ျပန္ၿငိမ္သြားၿပီး မီးပြိဳင့္တစ္ေနရာအေရာက္
"၁၀၊ ၉၊ ၈ ..."
ခပ္တိုးတိုးေရတြက္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္သတိမထားမိ။
"ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ဘက္ကို ဆတ္ခနဲယိုင္က်လာၿပီး ပါးကိုလွစ္ခနဲနမ္းလိုက္တာ အမူးသမားနဲ႔ေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးမွမတူ။
"မင္း ..."
"စိမ္းသြားၿပီ၊ မီးစိမ္းသြားၿပီ။"
မီးပြိဳင့္ကိုလက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ထေအာ္ျပန္ပါတယ္။
"ေသခ်င္ေနတာလား။"
"ေမာင္းေတာ့ေလ၊ ေနာက္ကားေတြ ပြမ္ကုန္မယ္။"
မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး သခင္လည္း ကားဆက္ေမာင္းလာရၿပီး ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္ဘက္လွည့္ထိုင္ကာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခ်င္စရာ။
မီးပိြဳင့္စိမ္းခါနီးမွ အခ်ိန္ကိုက္ယူလိုက္ႏိုင္တဲ့ အနမ္းတစ္ပြင့္အတြက္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ျပန္ေတြးေလ၊ ေက်နပ္ေလ။
.
ဒုန္းခနဲ ကားတံခါးေဆာင့္ပိတ္သံေၾကာင့္ ကမ႓ာ တစ္ခ်က္တုန္သြားရတယ္။ တစ္လမ္းလံုး မျဖစ္မေနသည္းခံလာရတဲ့သခင္ တကယ္ေပါက္ကြဲေနၿပီဆိုတာ ကမ႓ာသိတာမို႔ အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့သခင့္ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္ေပမဲ့ လူက မူးရိပ္ရိပ္နဲ႔မို႔ ယိုင္ခ်င္ခ်င္။
"အ"
အိမ္ထဲအဝင္မွာပဲ ေဆာင့္တြန္းခံလိုက္ရလို႔ မူးေနတဲ့အရွိန္နဲ႔ လူကေခါက္ခနဲလဲပါေတာ့တယ္။ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သခင္က စူးစူးရဲရဲၾကည့္လို႔။
"အိမ္ထဲဝင္မလာနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ မင္းကို မျမင္ခ်င္ဘူး။"
"အဲဒါမ်ား အိမ္အထိေခၚလာေသးတယ္။"
ေျပာလည္းေျပာ၊ ထလည္းထရပ္ၿပီး သခင့္အနားတိုးေတာ့
"အိမ္အထိေခၚလာတာ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ထဲေတာ့ ဝင္မလာနဲ႔။"
အေပါက္ဝမွာရပ္ၿပီး ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္လို႔ ေျခလွမ္းေတြဆုတ္သြားတဲ့ကမ႓ာက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း သခင့္လက္ကို အရအမိလွမ္းဆြဲလိုက္ပါေသးတယ္။
"ဟာ"
သခင္ပါ ကမ႓ာ့အနားကပ္သြားရၿပီးမွ ဟန္ခ်က္ထိန္းကာ ရပ္လိုက္ေပမဲ့လည္း ...
■■■ Part (35) ဆက္ရန္ ■■■
ဟိုမှာတုန်းကဆို သခင်က ကမ္ဘာနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်ရှိပြီး နွေးထွေးပုံပေါက်ပေမဲ့ အခုတော့ အေးစက်စက်နဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုဥပေက္ခာပြုထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကိုရောက်လာမှ သခင်က ဟိုမှာနဲ့ကွာခြားသွားခဲ့တာတစ်ခု၊ အဲဒါက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလာသလိုပဲလို့ ကမ္ဘာမှတ်ချက်ချမိတယ်။ ထက်မြက်ပြီး တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်တဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ယောက်ပုံစံကနေ ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ လုပ်ချင်ရာကိုတစ်ဇွတ်ထိုးလုပ်တတ်တဲ့ မှုန်ကုပ်ကုပ်ရုပ်လေးဖြစ်သွားတာ ကမ္ဘာ့အတွက်တော့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ သခင့်ရဲ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို မြင်လိုက်ရသလိုပါပဲ။
အဲဒီ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို ဦးနိုင်တို့မိသားစုတွေကတော့ ထူးဆန်းပုံမရတာကြောင့် ဒါက ကမ္ဘာနဲ့မတွေ့ခင်က သခင့်ရဲ့ပုံစံပဲဖြစ်ဖို့ ရာနှုန်းပြည့်သေချာပါတယ်။ ဦးနိုင်တို့မိသားစုဆီကို သခင်ရောက်သွားတော့လည်း အငယ်ဆုံးမို့ ကလေးလိုဖြစ်နေခဲ့ပုံပါ။ အစ်မအကြီးဆုံးဆိုရင် သခင်ပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပြေးလာတွေ့ပြီး ခေါ်တာကလည်း ကလေးတဲ့။ ငယ်သေးတဲ့အရွယ်လေးမှာ မိဘမဲ့ခဲ့ရတော့ ဝိုင်းပြီးဂရုစိုက်ပေးခဲ့ကြပုံပါပဲ။ မိဘအရင်းတွေမရှိတော့ပေမဲ့ သခင်က ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာပါ။
"သခင့်ကို စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့ကြလို့ ထပ်ပြီးကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
■■■
"ပေး၊ ပေး၊ ကိုယ်ရွှေ့ပေးမယ်။"
သခင်က အိမ်ပေါက်ဝက အလှပန်းအိုးတွေကို အိမ်ဘေးဘက်ရွှေ့နေတာမို့ ကမ္ဘာအပြေးသွားပြီး ကူသယ်ဖို့လုပ်တော့
"ဟိုမှာကျန်တာတွေ ယူလာခဲ့။"
ပန်းအိုးတွေကို အိမ်ဘေးဘက်မှာ အစီအရီချထားပြီးမှ အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်လာပြီး အပေါက်ဝမှာချထားတဲ့ရေဘူးကို ယူသောက်ရင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာပဲထိုင်ချပြီး အမောဖြေနေတဲ့သခင်က ချွေးတွေစိုနေတာတောင် ကြည့်ကောင်းနေတုန်း။ ဒီတိုင်းပဲငေးနေလို့ မဖြစ်သေးပါ။
"ပြောစရာရှိတယ်။"
"အင်း"
"ဦးနိုင်က စာရွက်စာတမ်းတွေ ပေးလိုက်တာလေ။ အဲဒါ ..."
"အာရုံနောက်တယ်။"
ပြောပြီးထသွားတာမို့ ကမ္ဘာ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ကျန်ခဲ့ရပြီ။ ခဏနေမှ အတွေးပေါက်လာတာက
'မငြင်းဘူးဆိုတော့ ငါ့ကို အသိအမှတ်ပြုသေးတာပဲပေါ့။ Yes!!!'
ွလိုရာဆွဲတွေးပြီးသာယာနေတဲ့ မြေကမ္ဘာရယ်ပါ။
*ခွမ်း*
'ဘာဖြစ်တာလဲ။'
အိမ်ဘေးကအသံကြားတာကြောင့် ကမ္ဘာသွားကြည့်မယ်လုပ်တော့ သခင်လည်း အိမ်ထဲကပြန်ထွက်လာပြီး နောက်ကပါလာတယ်။ သွားကြည့်တော့ ဘေးအိမ်ကကလေးတစ်ကောင် ခြံစည်းရိုးနားမှာမျက်နှာငယ်လေးနဲ့။ ခုနကမှ သူတို့ရွှေ့ထားတဲ့ပန်းအိုးတွေထဲက တစ်လုံးကွဲနေပြီး ဘေးမှာတော့ သက်သေခံဘောလုံးတစ်လုံး။
"ဦးဦး၊ sorry နော်။ သား ပစ်တာလေ၊ အဲ့ဘက်ကျသွားတာ။"
"အေး၊ အခုတော့ ပန်းအိုးကွဲသွားပြီလေ။"
"အရင်က ဒီမှာ ပန်းအိုးရှိပါဘူး။"
ကမ္ဘာက ခပ်မာမာပြောတော့ ကလေးပေါက်ကလည်း ခပ်စွာစွာတုံ့ပြန်လာတယ်။
"ဩ၊ မင်းခြံထဲလာထားလို့လား။"
"Sorry လို့။ သားဘောလုံးလေး ..."
စွာတေးလေးက သူ့ဘောလုံးလေးကိုကြည့်ပြီး လက်လေးကမ်းတော့ ကမ္ဘာညစ်ချင်လာပြီ။ ဘောလုံးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီး
"မပေးဘူး။ ငါတို့ပန်းအိုးကွဲတာ ဒီဘောလုံးကြောင့်။"
"ဟင့်၊ တမင်လုပ်တာဟုတ်ဘူးဆို။"
စူပုပ်ပုပ်နဲ့ ငိုတော့မယ့်ရုပ်က မသိရင် ကမ္ဘာကပဲ မတရားအနိုင်ကျင့်နေသလိုလို။
"ကဲကိုကဲတယ်။ မျောက်လောင်းတွေ။"
"သားက လူ။ မြီးရှိဘူး။ ဦးမှာ အမြီးရှိလား။"
"ဘာပြောတယ်။"
"ဦးဦးရာလေး၊ သားဘောလုံးလေး။ ပန်းအိုးလေးကွဲသွားတာ sorry နော်။ သားက ဒါတွေရှိတာ သိလိုက်ဘူး။ ဦးဦးရာလေး သားကိုခေါ်ပေါ့။ သား ကူရွှေ့ပေးမှာ။"
'အား၊ သောက်ကလေးလေး။ ဘာတဲ့၊ ဦးဦးရာလေးဆိုပဲ။ သားကူရွှေ့ပေးမှာတဲ့။ လူကလက်တောင့်လောက်လေးနဲ့ကို ပန်းအိုးထဲထည့်ဝှက်ထားလို့ရတယ်။ ကူခွဲပေးမယ့်ဟာလေးကများ။'
ကမ္ဘာ့နောက်မှာရှိနေတဲ့ သခင့်ကို ကလေးပေါက်စကလှမ်းပြောမှ သခင့်ကို ကမ္ဘာသတိထားမိတာ။ ဟိုမှာနေတုန်းကလည်း ကမ္ဘာ့အမေအိမ်ဘေးကကလေးနဲ့ မြေကမ္ဘာတို့က မတည့်ကြပါ။ သခင်နဲ့သာ အဆင်ပြေနေတာ။ ဒီမှာလည်း အလားတူကြုံရလို့ ကမ္ဘာမကြည်လင်တော့။
"ပြန်ပေးလိုက် မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်၊ အဲဒါ သူဆော့ ..."
စိုက်ကြည့်လာတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာဘာမှမတတ်နိုင်။ ပြန်ပေးလိုက်တော့ ကလေးပေါက်က ဆတ်ခနဲလှမ်းဆွဲသွားပြီး
"အဲ့ဦးက ဦးဦးရာလေးလို ချစ်ဖို့ကောင်းဘူး။ မြင်ကတ်တယ်၊ ဟွန့်။ ပြီးရင် ရာလေးဆီလာမယ်နော်။"
"Ok, Baby."
ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတဲ့ကလေးနဲ့ ကလေးကိုပြုံးပြီးလိုက်ကြည့်နေတဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွေးတက်ပြီးသာ ကျန်ခဲ့ရပါတော့တယ်။
■
"ဦးဦးရာလေး၊ ရာလေးရေ၊ ဘယ်မှာလဲ။ သား လာတယ်လေ။"
အိမ်ထဲကိုအလုံးလိုက်လိမ့်လာတဲ့ ဘေးအိမ်ကပေါက်စ။
အိမ်ထဲရောက်လာတော့မှ ဧည့်ခန်းကခုံပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုမြင်ပြီး အရှိန်သတ်သွားတဲ့ပုံ။
"ဘာလဲ။"
"ရာလေး ရှိဘူးလား။"
'What? ရာလေးတဲ့လား။ မလေးမစားနဲ့။ သူ့သူငယ်ချင်းမှတ်နေသလား။'
"ဘယ်က ရာလေးလဲ။"
"ဦးက ဦးဦးရာလေးရဲ့ညီလေးလား။"
'ငါ သူ့လင်'
"အေး၊ ဟုတ်တယ်။ သူမရှိဘူး။"
"ဦးဦးရာလေး ဘယ်သွား။"
"မသိဘူးလေ။"
"ဟွန့်၊ နေပေါ့။"
အိမ်ပေါက်ဝလေးမှာ သွားပြန်ထိုင်ပြီး သခင့်ကိုစောင့်နေပုံရတဲ့ပေါက်စကို ကမ္ဘာ ဒီတိုင်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သခင် အပြင်ကပြန်ဝင်လာပြီး
"ဟော၊ သား၊ ဘာထိုင်လုပ်နေတာတုန်းကွ။"
"ဦးဦးကိုစောင့်နေတာ။ ဘယ်သွားခဲ့တာလဲ။"
"ပန်းပင်တွေသွားမှာတာ။"
သခင့်လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်လာကြတော့ ကမ္ဘာကလည်း ဧည့်ခန်းမှာပဲဆက်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူတို့ကတော့ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်အထိ ဝင်သွားကြပြီ။ နောက်ဖေးဘက်သွားတဲ့အပေါက်ဝမှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် မယောင်မလည်နဲ့အကဲခတ်ကြည့်တော့
"ပူတင်းက မည်းမည်းကြီး။"
"ဘယ်ကမည်းရမှာလဲ၊ ညိုတာပါကွ။ ပူတင်းကဖြူတယ်။ အပေါ်ကနေ ပျားရည်ဆမ်းထားလို့။"
"ဟုတ်လား၊ စားမယ် စားမယ်။"
'သခင်က ဘယ်တုန်းကပူတင်းလုပ်ပြီး ဒီကောင်လေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ။'
"ချိုတယ် ရာလေး။"
"စားကောင်းလား။"
"အွန်း၊ ကောင်းတယ်။ ဒါအကုန် သားအတွက်လား။"
"သားက ကုန်လို့လား။ ထည့်ပေးတာပဲစားပါဦး။ ပြီးမှ အိမ်မှာစားဖို့ ထည့်ပေးလိုက်မယ်။"
"Thank you very much."
"ဟား ဟား၊ စားပါကွာ။"
သခင့်ကိုပါခွန့်နေလို့ သခင်ငြင်းတော့ အတင်းကျွေးနေတာမို့ သခင်ကတစ်လုပ်စားလိုက်မှ သဘောတွေကျနေတဲ့ကလေးကို ကမ္ဘာမနာလိုဖြစ်မိတယ်။ ကလေးပေါက်ကမှ သခင်နဲ့ပြေလည်နေသေးတာ။
"ဟိုဦးဦး"
ကမ္ဘာ မယောင်မလည်လုပ်ပြီး ရေခဲသေတ္တာနားကပ်လို့ ရေဘူးတစ်ဘူးယူနေတုန်း ကောင်လေးကလှမ်းခေါ်လာတယ်။
"ဟင်"
"စားဦးမလား။"
"မင်းဘာသာ ဝအောင်စား။"
"စားကောင်းတယ်လို့။"
ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့အလုပ်များနေတဲ့အပြင် ကြမ်းပြင်နဲ့လွတ်နေတဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို လှုပ်ရမ်းနေတာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးလည်း လှုပ်ခါလို့။
"အေး၊ ကောင်းရင် သေချာစား။ လှုပ်ရွမနေနဲ့၊ ပြုတ်ကျမယ်။"
"ဟုတ်။ ဦးဦးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်။ သားနာမည်က နောင်ရိုးပါ။"
"မြေကမ္ဘာ"
ပါးစပ်ထဲ ပူတင်းတွေထိုးထည့်ထားလို့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းညိတ်နေတဲ့ပေါက်စကို ကမ္ဘာ ရေသောက်ရင်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ သခင်ကတော့ နောင်ရိုးလေးရဲ့မျက်စောင်းထိုးလောက်ကခုံမှာ ဘာမှဝင်မပြောဘဲထိုင်နေလေရဲ့။
"ဦးဦးရာလေး"
"ဗျ"
"ချစ်သူရှိလား။"
"အင်း၊ ရှိတယ်။"
"ချောလား။"
"ဦးလောက်တော့ ဘယ်ချောမလဲ။"
"ဟမ် ..."
"ဟား ဟား၊ ဘာလို့မေးတာလဲ။"
"မနက်က ဇာတ်လမ်းမှာ မင်းသားက မင်းသမီးကို ပူတင်းခွံ့တာ။"
"ဩ၊ အဲဒါကြောင့် အခု သတိရသွားတယ်ဆိုပါတော့။"
"အွန်း။ ချစ်သူက အိမ်လာလည်ဘူးလား။"
"သူနေတဲ့နေရာက ဝေးတယ်။ အဲဒါကြောင့် လာမလည်နိုင်သေးဘူးလေ။"
"ဪ"
ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ကမ္ဘာ သခင့်ကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းထဲ question mark တွေဖြစ်ကုန်တယ်။ ဘေးမှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံး မတ်တပ်ရပ်နေတာကို ဘယ်အဝေးကတစ်ယောက်ကို ဆိုလိုချင်တာလဲလို့တွေးရင်း လူကမကြည်လင်။
"အား၊ ရေသောက်မို့။"
ကမ္ဘာ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး ရေတောင်းသောက်နေလို့ ခွက်ထဲရေထည့်ပေးပြီး စားပွဲပေါ်ချပေးလိုက်တော့ မော့သောက်နေတဲ့ဟာလေးက သူ့အိမ်သူ့ရာလို သာသာယာယာ။
"ဦးဦးရာလေး၊ သား ဗိုက်တင်းသွားပြီ။"
"အဲဒါဆို ပြန်တော့လေ။"
"ဟင်"
ကမ္ဘာကနှင်ထုတ်သလိုပြောလိုက်လို့ နောက်တစ်ခါမော့ကြည့်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ သခင်ကပါ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးမော့ကြည့်လာခဲ့တာ။
"မှောင်တော့မယ်လေ။ အဲဒါကြောင့်ပြောတာ။"
"နီးနီးလေး။ ဦး၊ သားလာတာမကြိုက်လို့လား။"
"ငါက ... ဟမ်း ... ငါက အဲဒီ့လိုပြောတာမဟုတ်ဘူး။ မင်းအိမ်က ရှာနေမှာစိုးလို့။"
သခင့်အကြည့်တွေက အလိုမကျတာတွေထပ်တိုးလာပြီမို့ စကားလှလှသုံးလိုက်ရခြင်း။
"မေမေ သိတယ်။"
"အေးပါ၊ နေ၊ နေ။"
ကမ္ဘာ အပြင်ပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့
"ဒါတွေဆေးလိုက် မြေကမ္ဘာ။ သား လာ၊ ဦးဦးတို့ ရှေ့ကိုသွားမယ်။"
'သောက်ကလေးလေး၊ အလုပ်ကိုရှုပ်တယ်။ အခုတော့ မင်းစားတာကို ငါပဲသိမ်းရပြီ။'
ဧည့်ခန်းမှာ တခစ်ခစ် တခွီခွီနဲ့ ရယ်သံတွေကြားနေရပြီး ကမ္ဘာထွက်လာတော့ သခင်က ဧည့်ခန်းဆက်တီပေါ်လှဲနေပြီး နောင်ရိုးက သခင့်ရင်ဘတ်ပေါ်ခွထိုင်ရင်း သခင်ကလိထိုးနေလို့ ရယ်သံတွေထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
'သခင်က ကလေးချစ်တတ်တာပဲ။'
တကယ်ဆို ကမ္ဘာက သခင့်ကို မိသားစုမဲ့စေခဲ့ပြီး ကိုယ်ပိုင်မိသားစုလေးလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံမပေးနိုင်ခဲ့သူ။ ဒီလိုအတွေးနဲ့အတူ သိမ်ငယ်မှုတွေကို ကမ္ဘာခံစားလိုက်ရတယ်။ သခင့်အတွက် ပျော်စရာတွေကို ဖန်တီးမပေးနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးက တကယ်ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားချက်ပါပဲ။
■■■
"သခင်၊ ကိုယ်ပြန်ရောက်ပြီ။"
စားသောက်ဆိုင်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညဆယ့်တစ်နာရီ။ သခင်က ဧည့်ခန်းမှာပဲထိုင်ပြီး laptop တစ်လုံးနဲ့ရှုပ်နေတယ်။ သခင် အဲဒီ့လိုအလုပ်များနေတတ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ကမ္ဘာတို့ဒီကိုရောက်တာ သုံးပတ်၊ ကမ္ဘာအလုပ်လုပ်နေတာ လတစ်ဝက်။ ဟိုဘက်မှာတော့ ဘယ်သူတွေဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲလို့ မသိပေမဲ့ သခင်နဲ့ဒီလိုနေရတာလည်း ကမ္ဘာသဘောကျနေမိတယ်။
"သခင်၊ chocolate milk ... သောက်လိုက်ဦး။"
သခင်အလုပ်လုပ်နေတဲ့အနားက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ချလိုက်ပြီး လက်ထဲကဘူးလေးကို သခင့်အနားတိုးပေးတော့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ကာ
"ငါ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေထည့်ထားပြီး ဒီလတစ်ဝက်လောက်ကို မင်း ဘာနဲ့သုံးနေလဲ။"
'အဟား၊ သခင်က ဂရုစိုက်သေးတယ်။'
"ငွေလဲထားတာတွေ ရှိတယ်လေ သခင်ရဲ့။"
"ငါ့အခန်းဗီရိုပေါ်က ထင်းရှူးသေတ္တာအသေးလေးထဲမှာ မင်းပေးတဲ့အတိုင်းပဲ ရှိသေးတယ်။"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုယ်မှအသုံးမလိုတာ။ အစားအသောက်ဝယ်ထည့်တော့လည်း သခင်ပဲ၊ အသုံးအဆောင်လိုတာတွေ ဝယ်ထည့်တာလည်း သခင်ပဲလေ။ ကိုယ်က လမ်းစရိတ်နဲ့ တစ်ခါတလေအပြင်မှာစားတဲ့ စားစရိတ်နည်းနည်းပဲ ကုန်တာ။"
"ဒီအိမ်စရိတ်လောက်ကတော့ ဘာမှမှအပန်းမကြီးတာပဲ။"
သခင့်အလုပ်ကနေ ရှာထားတာတွေ၊ စုဆောင်းထားတာတွေက လောလောဆယ် အေးအေးဆေးဆေးသုံးလို့ရနေတာ သိသာပါတယ်။ ကမ္ဘာကသာ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာပိုင်ဆိုင်မှုမှမရှိတော့သလို ဖြစ်သွားရတာမို့ ဘယ်လိုငွေရှာရမလဲဆိုတာ တွေးနေရရုံ။
"သခင် အလုပ်လုပ်နေတာလား။"
"Online graphic designer"
'ဒါကြောင့် အပြင်သိပ်ထွက်စရာမလိုဘဲ အိမ်ထဲမှာတင် laptop တစ်လုံးနဲ့ ငြိမ်နေတာကိုး။'
"အဲဒါ laptop နဲ့အဆင်ပြေလို့လား။ Desktop တစ်လုံးတော့လိုမှာပေါ့။"
"အင်း၊ မနက်ဖြန်သွားကြည့်မှာ။"
"သန်ဘက်ခါမှသွားပါလား။ အဲဒီ့နေ့ ဆိုင်ပိတ်တယ်။ ကိုယ်လည်းလိုက်ခဲ့ပေးလို့ရတယ်။"
"မလိုပါဘူး။"
'ဟုတ်တာပေါ့။ သခင့်ရဲ့သက်ဆိုင်သူလို နေလို့မှမရတာ။'
"သခင့်အိမ်ပေါ်တက်နေနေပြီး ကားတစ်စီးလောက်တောင် ဝယ်မပေးနိုင်တာ တောင်းပန်ပါတယ်။"
"ဦးနိုင်ဆီမှာ ရှိသားပဲ။"
"အဲဒါ သခင်ဝယ်ပေးတာဆိုပေမဲ့ ဦးနိုင်အတွက်မဟုတ်လား။ သခင့်အတွက် သီးသန့် ..."
"အဲဒါ ငါ့မိသားစုနော်။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကိုယ်သိပါတယ်။ သခင် အလုပ်ဆက်လုပ်တော့နော်၊ မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး။ အရမ်းလည်း နောက်မကျပါနဲ့။"
ကမ္ဘာ့စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေလို့ ထထွက်လာပြီးမှ သခင့်အဖေရဲ့ဓာတ်ပုံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလို့ အသံတိတ်တောင်းပန်ရင်း အခန်းထဲသာဝင်လာလိုက်တော့တယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အလိုမကျတာတွေ၊ အားမလိုအားမရဖြစ်ရတာတွေ၊ ဝမ်းနည်းရတာတွေက ခန္ဓာကိုယ်ပင်ပန်းတာထက် ပိုပြီးဖိစီးစေခဲ့တာပဲ။ သခင့်တုန်းကရော ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ပင်ပန်းရလေမလဲ။
"ခွင့်မလွှတ်ချင်ရင်နေပါ။ ကိုယ်အပြစ်မပြောပါဘူး သခင်ရယ်။ တိုက်ဆိုင်တိုင်းမှာ ဖွင့်ဟတောင်းပန်ခွင့်လေး ပေးထားတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
အခန်းလေးထဲကခုတင်ပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲနေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသလို ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်း ချောကလက်နို့ဘူးကိုကြည့်ပြီး ဘာမှတွေးမရသလိုငြိမ်နေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရှိနေပါသတဲ့။
■
"သခင်ရေ၊ သခင်။ အခန်းထဲမှာလား။"
"ဘာလဲ။"
နောက်ဖေးကနေ သောက်ရေခွက်ကိုင်ရင်း ထွက်လာတဲ့သခင်။
"လစာထုတ်လာတာလေ။ ရော့။"
ကျောပိုးအိတ်ထဲကနေ စာအိတ်လေးနှစ်ခုကို ကမ္ဘာထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
"ငါက မင်းမိန်းမမှမဟုတ်တာပဲ။"
"အာ၊ အဲဒီ့သဘောမဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီအတိုင်းပဲ ပေးချင်လို့။"
"မင်းဘာသာယူထား၊ ရှုပ်တယ်။"
"ဟို ... သိပ်တော့မများပေမဲ့လေ သခင့်အိမ်မှာနေနေတာမဟုတ်လား။ ဒီတိုင်းကြီးမနေချင်လို့။"
"အဲဒါဆိုလည်း တခြားမှာငှားနေလေ။"
ရေတွေမော့သောက်လိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ဘက်ပြန်လှည့်သွားတဲ့ သခင်က အသက်ဝင်နေတဲ့စက်ရုပ်လေးလို။
"ဟင့်အင်း၊ သခင့်အနားမှာပဲ တစ်သက်လုံးနေမှာ။ မောင်းထုတ်ရင်တောင် ဆင်းမသွားဘူးလို့ ဦးနိုင်ကိုကတိပေးထားတယ်။"
သခင်က သူ့ရဲ့မူပိုင်ဖြစ်လာတဲ့ မှုန်ကုပ်ကုပ်အကြည့်နဲ့တုံ့ပြန်လာတယ်။
"အဟီး ... အဲဒါကြောင့် ယူထားလိုက်နော်၊ ကိုယ့်ရဲ့အိမ်ဦးနတ်လေး။"
သခင့်လက်ထဲ စာအိတ်တွေထိုးထည့်ပြီး ကမ္ဘာ သူ့အခန်းဘက်ပြေးသွားလိုက်တော့တယ်။
'ဟူး၊ ဒီလိုကျတော့လည်း ဒီကိုပြောင်းလာတာ သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။'
■■■
"ကမ္ဘာ၊ ညနေကျရင် စားသောက်ဆိုင်ကိုမသွားရဘူး ဟုတ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒီ့က ဒီနေ့ပိတ်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုဦး။"
"ညနေကျရင် ငါတို့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ ထိုင်ကြမလို့လေ။ မနေ့က လစာထုတ်ပြီး မနက်ဖြန်ပိတ်ရက်ဆိုတော့ ဒီလိုနေ့မျိုးက ဆိုင်ထိုင်လို့အကောင်းဆုံးပဲ။"
"အဲဒီ့လိုလား။ ရတယ်လေ ကိုဦးရဲ့။"
.
"ကမ္ဘာရေ၊ တော်သင့်ပြီ။"
"ကိုဦးကလည်း ရပါတယ်ဗျ။"
"ဘာရတာလဲ၊ မူးနေပြီလေ။ အကုန်လုံးလည်းပြန်သွားကြပြီ။ ထတော့၊ ပြန်ကြစို့။"
"ကိုဦးကလည်း ... ခဏနေပါဦး။"
"မင်းအိမ်ကမင်းအစ်ကို စိတ်ပူနေမယ်ကွ။"
"ရပါတယ်။ သူက သိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး။"
"အေးပါ၊ ထတော့။"
"No!"
"ဒုက္ခပဲ၊ ခေါ်လာမိတာ မှားပြီ။ ဖုန်းလာတယ် ကမ္ဘာ။ ဟေ့ ကမ္ဘာ၊ ဟာကွာ။ ဟယ်လို၊ ကမ္ဘာ့အိမ်ကလား။ အစ်ကိုက သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ပါ။ အစ်ကိုတို့ဆိုင်ထိုင်ကြရင်း သူမူးနေလို့။ အဲဒါ ဘယ်လိုမှခေါ်မရဘူးရယ်။"
"................."
"ရတယ် ညီလေး။ အစ်ကို စောင့်ပေးမယ်နော်။ (...)နားမှာစောင့်မယ် ညီလေး။ ဆိုင်ကပိတ်တော့မှာ။"
.
မြေကမ္ဘာက တော်တော်ကောင်းကျိုးမပေးတဲ့ကောင်။ ဒီနေ့ ငါးနာရီအလုပ်ဆင်းပြီးရင် အိမ်ကိုပြန်လာမှာဆိုပြီး ညကိုးနာရီထိုးတဲ့အထိ စာမလာ၊ သတင်းမကြား။ တစ်နာရီလောက်သွားရင်ရောက်တဲ့ ဆိုင်နဲ့အိမ်ကို ဒီလောက်နောက်ကျနေတာမျိုး တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးပါ။ အလုပ်ကနောက်ကျမယ်ဆိုရင် ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားတတ်တဲ့ အကျင့်လေးက ဒီနေ့မှပျက်လေသလား။
ကိုယ့်တာဝန်မကင်းတာကြောင့် ဖုန်းဆက်ကြည့်လေမှ မူးနေပါသတဲ့။ သွားခေါ်ရုံသာ ရှိတော့သည်ပေါ့။
.
ကားထဲမှာ ကမ္ဘာက ကားတံခါးမှန်ကိုချလိုက်၊ သခင်က ပြန်ပိတ်လိုက်နဲ့ စစ်အေးတိုက်ပွဲဖြစ်နေရပြီ။
"မူးနေရင် ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။"
"ဟင့်၊ မမူးဘူး။"
မမူးတဲ့လူက ခေါင်းတွေခါရမ်းရင်း ယိုင်ထိုးလို့။
"သခင်၊ သခင်ရေ ..."
သခင့်မျက်နှာဆီလက်ရောက်လာလို့ ပုတ်ထုတ်လိုက်ရပြီး
"ကားမောင်းနေတယ်လေ။ သေကုန်မယ်။"
အဲဒီလိုဆိုတော့လည်း ပြန်ငြိမ်သွားပြီး မီးပွိုင့်တစ်နေရာအရောက်
"၁၀၊ ၉၊ ၈ ..."
ခပ်တိုးတိုးရေတွက်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်သတိမထားမိ။
"ချစ်တယ်။"
သခင့်ဘက်ကို ဆတ်ခနဲယိုင်ကျလာပြီး ပါးကိုလှစ်ခနဲနမ်းလိုက်တာ အမူးသမားနဲ့တော့ တစ်ချက်ကလေးမှမတူ။
"မင်း ..."
"စိမ်းသွားပြီ၊ မီးစိမ်းသွားပြီ။"
မီးပွိုင့်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး ထအော်ပြန်ပါတယ်။
"သေချင်နေတာလား။"
"မောင်းတော့လေ၊ နောက်ကားတွေ ပွမ်ကုန်မယ်။"
မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး သခင်လည်း ကားဆက်မောင်းလာရပြီး ကမ္ဘာကတော့ သခင့်ဘက်လှည့်ထိုင်ကာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လာတာ တော်တော်လေးကိုမှ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ချင်စရာ။
မီးပွိုင့်စိမ်းခါနီးမှ အချိန်ကိုက်ယူလိုက်နိုင်တဲ့ အနမ်းတစ်ပွင့်အတွက် ကမ္ဘာတစ်ယောက် ပြန်တွေးလေ၊ ကျေနပ်လေ။
.
ဒုန်းခနဲ ကားတံခါးဆောင့်ပိတ်သံကြောင့် ကမ္ဘာ တစ်ချက်တုန်သွားရတယ်။ တစ်လမ်းလုံး မဖြစ်မနေသည်းခံလာရတဲ့သခင် တကယ်ပေါက်ကွဲနေပြီဆိုတာ ကမ္ဘာသိတာမို့ အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့သခင့်နောက်ကနေ အပြေးလိုက်ပေမဲ့ လူက မူးရိပ်ရိပ်နဲ့မို့ ယိုင်ချင်ချင်။
"အ"
အိမ်ထဲအဝင်မှာပဲ ဆောင့်တွန်းခံလိုက်ရလို့ မူးနေတဲ့အရှိန်နဲ့ လူကခေါက်ခနဲလဲပါတော့တယ်။ မော့ကြည့်မိတော့ သခင်က စူးစူးရဲရဲကြည့်လို့။
"အိမ်ထဲဝင်မလာနဲ့ မြေကမ္ဘာ။ မင်းကို မမြင်ချင်ဘူး။"
"အဲဒါများ အိမ်အထိခေါ်လာသေးတယ်။"
ပြောလည်းပြော၊ ထလည်းထရပ်ပြီး သခင့်အနားတိုးတော့
"အိမ်အထိခေါ်လာတာ ငါ့တာဝန်ကျေပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထဲတော့ ဝင်မလာနဲ့။"
အပေါက်ဝမှာရပ်ပြီး ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်လို့ ခြေလှမ်းတွေဆုတ်သွားတဲ့ကမ္ဘာက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း သခင့်လက်ကို အရအမိလှမ်းဆွဲလိုက်ပါသေးတယ်။
"ဟာ"
သခင်ပါ ကမ္ဘာ့အနားကပ်သွားရပြီးမှ ဟန်ချက်ထိန်းကာ ရပ်လိုက်ပေမဲ့လည်း ...
■■■ Part (35) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі