Chapter (14)
Koa ဧည့္ခန္းမွာပဲထိုင္ေစာင့္ေနတာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျခံထဲကအသံၾကားလို႔ ထၾကည့္မိတယ္။
"ျပန္လာၿပီပဲ။"
"ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ ကမ႓ာေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ။"
ရာဇသခင္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကမ႓ာ့ကိုရွာတာပဲ။
"အခန္းထဲမွာပါ။"
"အလုပ္လုပ္ေနၾကတာလား။ ကိုယ္ ေန႔လယ္စာအတြက္ တစ္ခါတည္းဝယ္ခဲ့တယ္။ Koa ပါ စားသြားလိုက္။"
"ဗ်ာ၊ ေနပါေစ။"
"ခုနကတည္းက ကမ႓ာ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာထားတာေလ။ Koa ဘာစားမလဲလို႔ ေမးခိုင္းတာကို ဘာျဖစ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုလို႔ အဆင္ေျပသလိုသာ ၾကည့္ဝယ္ခဲ့တာ။ ထမင္းခ်က္ထားခဲ့တာလည္းရွိေတာ့ ထမင္းစားခ်င္ရင္လည္း ရတယ္။"
စကားေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဆီဦးတည္ေနတဲ့သခင့္ကို Koa က
"ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အျပန္မွပဲစားလိုက္ပါ့မယ္။"
"တကူးတကမွမဟုတ္ပဲ။ ကမ႓ာ့ကို တစ္ခ်က္ေလာက္သြားေခၚေပးမလား။"
ထမင္းစားခန္းအဝနားမွာရပ္ရင္း သခင္လွည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ Koa လည္း ဆက္မျငင္းေတာ့ဘဲ
"အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပး။ ျပင္ထားလိုက္မယ္။ Earth အိပ္ခန္းထဲမွာရွိပါတယ္။"
သခင့္လက္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကိုယူလိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီဦးတည္လိုက္တဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ကပဲ ကမ႓ာ့ကိုသြားေခၚရေတာ့တယ္။
အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ wheelchair ကို တံခါးဘက္လွိမ့္ရင္း လာေနတဲ့ကမ႓ာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
"အသံၾကားလို႔ ခုပဲထြက္လာေတာ့မလို႔။"
"အင္း၊ ေန႔လယ္စာစားရေအာင္။"
သခင္က သူ႔အိတ္နဲ႔ဖုန္းကို ခုတင္ေဘးကစားပြဲေပၚ သြားတင္လိုက္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာ့အနားေရာက္လာကာ wheelchair ကိုတြန္းမယ္ျပင္ေတာ့
"အဝတ္အစားမလဲေတာ့ဘူးလား။"
"အဲဒါဆို ခဏေစာင့္ဦး။"
ထမင္းစားပြဲဆီေရာက္လာၾကေတာ့ ျပင္ဆင္ၿပီးသား သံုးေယာက္စာ ပန္းကန္ခ်ပ္ေတြေၾကာင့္ ဖန္ခြက္ေတြထဲေသာက္ေရထည့္ေနတဲ့ Koa ကို ကမ႓ာလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"သံုးေယာက္စာလား။"
လွမ္းၾကည့္လာၿပီး ဘာမွမေျပာတဲ့ Koa ကို သခင္ကပဲျပံဳးျပလိုက္ၿပီး
"ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ပဲ ေက်ာ္ေနၿပီေလကြာ။ တစ္ခါတည္းစားသြားရမွာေပါ့။"
ကမ႓ာက ဘာမွမထူးျခားေပမဲ့ Koa က အရမ္းတိတ္ဆိတ္တယ္လို႔ သခင္ခံစားေနရတယ္။ သခင္ထင္တာ ကမ႓ာကမ်ား သူ႔တပည့္ကို တစ္ခုခုဆူထားေလသလားေပါ့။ သူတို႔အလုပ္ကိစၥမို႔ ဝင္မစြက္ဖက္ခ်င္တဲ့သခင္က ဘာမွေတာ့မေျပာျဖစ္ပါ။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဝိုင္းကူသိမ္းေပးေနတဲ့ Koa က ပန္းကန္ေဆးဖို႔ျပင္ေနတာေၾကာင့္
"Koa, ထားလိုက္။ ကိုယ္ေဆးမယ္။"
သခင့္စကားကို Koa က တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့
"သူေဆးလိမ့္မယ္။ သခင္ ကိုယ့္ကို အိပ္ခန္းထဲပို႔ေပးပါလား။"
"သူက ..."
"သြားရေအာင္ သခင္။"
.
"သခင္၊ အေမ့ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေပးဦး။ ဒီတစ္ပတ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း။"
"ငါဆက္ရင္ ငါကမလာခ်င္လို႔ေျပာတယ္ထင္မွာေပါ့။"
"ကိုယ္ဆက္ရင္လည္း လာခိုင္းေနမွာေလ။"
"မင္းကလည္းကြာ၊ တစ္ခုခုအေၾကာင္းျပလိုက္ပါလား။"
ကမ႓ာ့ကို ခုတင္ေပၚတြဲပို႔ရင္း၊ ျငင္းေနၾကရင္း ခုတင္ေပၚေရာက္သြားတဲ့ကမ႓ာက သခင့္လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ သခင္သတိလက္လြတ္ပဲ ခုတင္ေပၚေမွာက္က်လာတယ္။
"ဟ၊ ဘာလုပ္တာလဲ။"
လူးလဲထတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကဆြဲထားေတာ့ သခင္က အံႀကိတ္ျပရင္း ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေနတယ္။
"ဘာလို႔ဖြင့္ထားလဲ။"
"တိုးတိုးေျပာစမ္း။ ဧည့္သည္ရွိတာကို။"
"ဘာျဖစ္လဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေနတာ။ သူ႔ကို ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး။"
အသံမေလၽွာ့တဲ့ေျမကမ႓ာေၾကာင့္
"နားမလို႔မဟုတ္လား၊ နားေတာ့။"
သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ Koa က မီးဖိုခန္းထဲ ပန္းကန္ေတြသိမ္းၿပီးေနၿပီ။
"ေကာ္ဖီေသာက္မလား Koa?"
"ေနပါေစ။ Earth ခိုင္းစရာမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မွာ။"
"ဪ၊ အင္း၊ သူ အခန္းထဲမွာရွိတယ္။ ေမးၾကည့္လိုက္ေလ။"
"ဟုတ္"
ထြက္သြားတဲ့ Koa က မ်က္လံုးေတြနီေနသေယာင္။ သခင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ေနရာတက်။ Koa က ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္။
.
ဖြင့္ထားတဲ့အခန္းတံခါးကို Koa ေခါက္လိုက္ၿပီး
"Earth, ဘာခိုင္းစရာရွိေသးလဲ။"
"ျပန္လို႔ရၿပီ။"
"တစ္ခုခုလိုရင္ ..."
"မန္ေနဂ်ာဆီဆက္လိုက္မယ္၊"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္။"
တံခါးပါပိတ္ေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကထြက္လာတဲ့ရာဇသခင္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ေကာင္းပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
■
ခက္လိုက္တာ သခင္ရယ္။ ဘယ္လိုမွကို အျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူးလား။
အိပ္ခန္းတံခါးဖြင့္ထားၿပီးေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ကမၾကားေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ၾကားေအာင္တမင္ေျပာတာပဲ ေနမွာပါ။
ကိုယ့္ေဝဒနာကိုယ္ရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲမွားတာပါ။ သခင္တို႔ စၿပီးတြဲကတည္းကေပါ့။ လိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး ေဝဒနာကိုရွာယူေနခဲ့မိတယ္။ တကယ္ဆို တစ္ပါးသူရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈကို လိုခ်င္မိတယ္ဆိုတာက မေကာင္းမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား ျပတ္က်လာမလားဆိုၿပီး ေကာင္းကင္မွာဝဲေနတဲ့စြန္တစ္ေကာင္ကို ေငးေမၽွာ္ေနမိတာက အျပစ္တစ္ခုျဖစ္ေနတာလည္း နားလည္ပါရဲ႕နဲ႔ ဒီအျပစ္ကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါက်ဴးလြန္ရင္း အျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါရင္ကြဲခံေနရတာကို ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘုရင္ေလးက သူ႔အရွင္သခင္ကိုနန္းအပ္လိုက္တဲ့ အဲဒီ့အခ်ိန္ေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ရာဇဝတ္သားျဖစ္ၿပီးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္ခ်င္ရင္ ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္တဲ့အထိလည္း ေစာင့္စရာမလိုဘူး။ သုႆန္အထိထုတ္ဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ဘာလက္နက္၊ ဘာအာဏာပါးကြက္သားမွလည္း မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ျဖစ္လာတဲ့ သခင့္ရဲ႕အမုန္းေတြရယ္၊ ရာဇသခင္အတြက္ျဖစ္တည္တဲ့ သခင့္ရဲ႕ၾကင္နာျခင္းေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေသေဆးပါ။
'ကၽြန္ေတာ္က သခင့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္မွားၿပီးေရာက္လာတဲ့ Wrong person ပဲ။'
■■■
"အား"
အိပ္ခန္းထဲကလာတဲ့ ကမ႓ာ့အသံေၾကာင့္ ညစာအတြက္ျပင္ေနတဲ့သခင္က လုပ္လက္စေတြရပ္ၿပီး အခန္းဆီျပန္ေျပးလာရင္း
"ဘာျဖစ္တာလဲ ကမ႓ာ။ ဘယ္ထိသြားေသးလဲ။ ငါ့ကိုတြဲ။"
ၾကမ္းျပင္မွာပံုလ်က္သားက်ေနတဲ့ ကမ႓ာက တစ္ေယာက္တည္းျပန္ထဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္း သခင္ေရာက္လာေတာ့ သခင့္ပခံုးကိုတြဲလို႔ ထရပ္လိုက္တယ္။ ခုတင္ေပၚကိုတြဲေခၚလာလို႔ ကမ႓ာထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
"မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ဘူးလား။"
"Wheelchair ကိုလွည့္လိုက္တာ။ အဲဒါ ခံုနဲ႔ထိၿပီး ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ေျခေထာက္အေပၚတင္လိုက္၊ ငါၾကည့္ေပးမယ္။"
ပတ္တီးကိုျဖည္လိုက္ေတာ့မွ သခင့္မ်က္ႏွာ တည္တင္းသြားရတယ္။
"ခ်ဳပ္ရိုးျပဳတ္သြားၿပီ။ ေဆး႐ံုကိုျပန္သြားရမွာပဲ။ ေတာက္၊ မင္းကေလ တစ္စက္ကေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။"
"သခင္ကလည္း ..."
ေဆး႐ံုသြားတဲ့အခ်ိန္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ သခင္စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါ။ ဒီပံုစံနဲ႔ဆို ေနာက္ငါးရက္ေနရင္သြားရမယ့္ အလုပ္ခရီးအတြက္က ဘယ္လိုအဆင္ေျပပါ့မလဲ။
ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ခုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့
"သခင္ တစ္ခုခုစားဖို႔ ..."
"မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ အစာမရွိ ..."
"ငါဗိုက္ဆာရင္ ငါ့ဘာသာထစားလို႔ရတယ္။ မင္း ထမင္းစားမွာမလား။"
အိပ္ခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာက
"မစားခ်င္ဘူး သခင္။"
"ေအး၊ သေဘာပဲ။ မနက္က်ရင္ ငါ ထပ္ၿပီးခြင့္ယူဖို႔ အဆင္မေျပဘူး။ မင္းလူေတြကိုသာ ေခၚထားလိုက္ေတာ့။"
ေဆးထုပ္နဲ႔ေရသန္႔ဘူးကို ကမ႓ာ့အနားခ်ေပးၿပီး laptop ကိုယူလို႔ အျပင္ျပန္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနရင္းက ျပံဳးလာတယ္။
ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္တာက ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ရတာပဲ။ သခင္စိတ္ဆိုးလည္း ခဏေပါ့။ အဓိကက ကိုယ္တိုင္မလိုက္ႏိုင္တဲ့ခရီးကို သခင္မသြားဖို႔ပဲ။
ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္က ဘယ္လိုလုပ္လုပ္အဆင္ေျပတယ္။ ခိုင္းစရာလူေတြ ရွိေနတာပဲေလ။ ဒဏ္ရာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုသာ အေဖျဖစ္သူကိုလွည့္ပတ္ေျပာၿပီး အလုပ္ကိုမလာႏိုင္ေသးလို႔ အိမ္ကေနလုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္႐ံုပါပဲ။
■
"ကမ႓ာ၊ မင္းလူေတြ လာမွာမဟုတ္လား။"
"သိဘူးေလ။"
"ဟာ၊ မင္း ဖုန္းမဆက္ထားဘူးလား။"
"ဟင့္အင္း"
ထမင္းသုပ္စားေနရင္းက သခင့္အၾကည့္ေတြ ကမ႓ာ့ဆီေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ထမင္းသုပ္ကလည္း ေျမကမ႓ာတို႔ စားခ်င္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ အလုပ္သြားမယ့္လူက ထလုပ္ေပးထားရတာ။ ကမ႓ာကေတာ့ ဘာမွမသိသလိုလုပ္ေနပါတယ္။
"ေအး၊ မင္းဘာသာ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေတာ့။"
"ဟင္၊ ကုန္ေအာင္စားသြားေလ။"
ကမ႓ာလွမ္းေအာ္တာကို သခင္အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္သြားဖို႔သာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ခိုင္းဖို႔လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးပါဆိုၿပီး ကမ႓ာ ေျပာထားၿပီးသားပါ။ သခင္မ်ား အလုပ္မသြားဘဲေနမလားလို႔ ညာလိုက္ေပမဲ့ အညာမမိေတာ့တဲ့သခင္က အလုပ္ကိုထြက္သြားၿပီ။
ဖုန္းသံေၾကာင့္ အေတြးကိုရပ္ၿပီး ဖုန္းေခၚသူကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကမ႓ာရူးခ်င္သြားရတယ္။ တကယ့္ဗ႐ုတ္ေကာင္ကိုမွ လႊတ္လိုက္တာပဲ။ ဝင္လာခဲ့ဖို႔ေျပာၿပီးသာ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။
"Good morning, Earth. ေျခေထာက္ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"မျပတ္ေသးဘူး။"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔။ အလတ္ႀကီးရွိေသးတာကို။"
"................."
"ထမင္းသုပ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားလို႔ရလား။ မနက္စာ ဘာမွစားမလာရဘူး။"
ဇလံုခပ္ႀကီးႀကီးထဲထည့္သုပ္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္သေလာက္ ပန္းကန္ထဲထည့္စားေနၾကတာမို႔ စားပြဲအလယ္မွာ ထမင္းသုပ္ဇလံုႀကီးက အခန္႔သား။
"ေအး၊ မဟုတ္လည္း ေခြးေကၽြးရမွာပဲ။"
"သူပဲစားေနၿပီးေတာ့။"
"ဘာေျပာတယ္။"
"လမ္းမေလၽွာက္ႏိုင္ဘဲ ဘယ္ကေခြးကို သြားေကၽြးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အနစ္နာခံၿပီး စားလိုက္ပါ့မယ္။"
ေျပာတာထက္ကို လူကပိုျမန္ပါတယ္။ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲထည့္ၿပီး စားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေကာင္ေလးက ကမ႓ာ့ထက္ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္ၿပီး မိဘေတြနဲ႔ေနကတည္းက အတူတူႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကမ႓ာ့အေမေခၚထားတဲ့ မိဘမဲ့ေကာင္ေလးပါ။ သြက္လြန္းၿပီး သင္ယူလြယ္တာေၾကာင့္ အလုပ္ထဲမွာပါ အားကိုးလို႔ရသလို အိ္မ္မွာဆိုလည္း သူကအသံုးဝင္လြန္းတယ္။ တစ္ခုပဲ၊ အင္မတန္မွလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို သခင္နဲ႔ေပးမေတြ႕ဖူးဘူး။ ကမ႓ာ့ကိုသခင္မသိခင္ သခင့္ Instagram account ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလြတ္ရမတတ္ၾကည့္ေနကတည္းက ဒီေကာင္ေလးကသတိထားမိၿပီး သခင္ဘယ္လိုေခ်ာေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္းကို သူကအရင္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္လြန္းလို႔ ကမ႓ာနဲ႔မတည့္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔သခင္ဆံုဖူးေပမဲ့ သခင္နဲ႔မိတ္ဆက္မေပးခဲ့ပါ။ သူကေတာ့ မိတ္ဆက္မေပးလို႔ ပြစိပြစိလုပ္ေနခဲ့တာပါပဲ။
"Wow! အရသာရွိလိုက္တာ။ သခင့္လက္ရာေလးမဟုတ္လား။ ငါတို႔ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ဒီေလာက္အျဖစ္မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။"
တကယ္ကို ေစတနာပ်က္ရပါတယ္။
"သခင္ေရာ"
"အလုပ္သြားၿပီ။"
"ဟင္၊ ဒါဆို ဒီပန္းကန္က ..."
သခင္ သံုးလုပ္တိတိသာခပ္စားသြားတဲ့ ပန္းကန္ကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီးေမးေနတာေၾကာင့္
"သခင္ သံုးလုပ္ပဲစားသြားတယ္။"
"အဲဒီလိုလား။"
ျပန္ေမးၿပီး တစ္ခ်က္ေတြးေနတာက ဗရုတ္သုတ္ခေတြေျပာဖို႔ပဲေနမွာပါ။
"ကၽြန္ေတာ္ဆက္စားလိုက္မယ္။ အဲဒီ့ဇြန္းက သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ထိခဲ့မွာေပါ့။"
"Yahhh! ငနာေလး၊ ဒီမွာ သခင့္လင္တစ္ေယာက္လံုး ထိုင္ေနတာေနာ္။ ေသခ်င္တာလား။"
"Earth စားမလို႔လား။ ေရာ့ေလ၊ စား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဇြန္းနဲ႔ဆက္စားမယ္။"
ပန္းကန္ကို ကမ႓ာ့ဆီေပးလိုက္ၿပီး သူက ဇြန္းကိုယူထားလိုက္ပါတယ္။
"အဲဒီ့ဇြန္းပါခ်ထားစမ္း။ မင္းဇြန္းနဲ႔မင္းစား။"
"အဲဗ်ာ၊ အူတိုလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ Idol ကို သန္႔သန္႔ေလးခ်စ္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြလို ေတြ႕ကတည္းကပစ္မွားေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ရပါဘူး။"
"စကားထပ္မ်ားေနရင္ လၽွာျဖတ္ပစ္မယ္။"
"ထပဲထလာခဲ့ပါဦး။ ေနာက္ထပ္ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ရင္ သခင္သတ္လိမ့္မယ္။ ေဟေဟ့ ..."
ခၽြင္ခနဲျမည္သံက ထြက္လာပါတယ္။ ကမ႓ာ့လက္ထဲကဇြန္းနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္တာကို တစ္ဖက္ကလည္း ဇြန္းနဲ႔ကာလိုက္ရာက အသံထြက္လာျခင္း။
"စိတ္ခ်ည္းပဲ။ မစေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းစားပါ။"
ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ကမ႓ာ့ရဲ႕ဇြန္းကိုေကာက္ၿပီး ေဘစင္ထဲထည့္ထားလိုက္ကာ ကမ႓ာ့ကိုသြားၿဖီးျပေနေလရဲ႕။
ႏွစ္ေယာက္သား စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ သူပန္းကန္ေဆးတာကို ထမင္းဝိုင္းမွာပဲထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ကမ႓ာက
"အေမ့အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ။"
ဟိုတစ္ပတ္ကလည္း အေမ့ဆီမေရာက္ျဖစ္ခဲ့သလို အခုတစ္ပတ္လည္း ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေရာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္လို႔ စပ္စုၾကည့္ေနရၿပီ။
"ေမေမႀကီးက Earth တို႔မလာရင္ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ သခင့္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေတာ့တာ။ သူ႔သားကို ဘယ္လိုႀကိဳးကိုင္ေနေၾကာင္း။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့ဒဏ္ရာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ Earth?"
"သခင္နဲ႔စကားမ်ားၿပီး ပန္းအိုးကြဲစကိုတက္နင္းမိတာ။"
စိတ္အခ်ရဆံုးသူမို႔ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာမိတဲ့ကေလးပါ။
"ေမေမႀကီးသိသြားရင္ ကမ႓ာမီးေလာင္မယ္။"
"ငါက ဘာလို႔မီးေလာင္ရမွာလဲ။ မင္း ျပန္ေျပာရဲေျပာၾကည့္။"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါက်ေၾကာက္တတ္သားပဲ။ ကဲ၊ ၿပီးၿပီ။ Earth ေျခေထာက္ ေဆးထည့္ရမွာလား။"
"ေန႔လယ္ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ပတ္တီးလဲမယ္။"
"ဟုတ္၊ အိမ္ေရွ႕သြားၾကမလား။"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးစရာရွိတယ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိ။"
"Koa က ဘယ္လိုျပန္ေရာက္ေနတာလဲလို႔ မင္းသိလား။"
"မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ၾကားၾကားခ်င္းအံ့ဩသြားတာ။"
"အဲဒါဆို ငါခိုင္းတာလုပ္ေပး။"
"Koa ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔လား။ ျဖစ္ႏိုင္တာေျပာပါ Earth ရယ္။ Koa မသိေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ကတတ္ႏိုင္မလား။"
"အျဖစ္ကိုမရွိဘူး။"
"သခင့္ကိုစိတ္မခ်လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေပးပါဆိုရင္ေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။"
"မင္း ... အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဒီအိမ္မလာခိုင္းတာ။"
"ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သခင့္မ်က္ႏွာေလးမ်ား ေတြ႕ရမလားဆိုၿပီး ထြက္လာတာပဲ။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲ အလုပ္ကိုထြက္သြားတယ္။ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး။"
ေဆြးျမည့္ေနတဲ့အမူအရာေတြေၾကာင့္
"တိတ္စမ္း၊ ၾကာကူလီေကာင္။"
"ဟမ္း၊ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ေတြ႕သားပဲ သခင္ထြက္သြားတာကို။ သူထြက္သြားတာေသခ်ာမွ ကၽြန္ေတာ္ Earth ဆီဖုန္းဆက္လိုက္တာ။"
တမင္တကာကို လိုက္စေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ ကမ႓ာမပ်င္းရေတာ့ပါဘူး။
■
"Earth, Koa က အခုထိ အရင္အတိုင္းပဲလား။"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕ရေသးဘူး။ ရင္မနာရဲေသးလို႔။"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ေနတာမဟုတ္မွန္း ကမ႓ာသာအသိဆံုး။
"မင္းေၾကာက္တာလည္း ရွိေသးတာပဲေနာ္။"
"အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ Earth နဲ႔ အစ္ကိုရာဇတို႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ သူက အရင္လိုတစ္ဇြတ္ထိုးထပ္လုပ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီးရင္နာရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။"
"မခ်စ္ပါနဲ႔။ မင္းလိုလူရဲ႕အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ သူကမတန္ဘူး။"
"အစ္ကိုရာဇကို Earth လက္လႊတ္ႏိုင္သလား။"
ကမ႓ာမေျဖႏိုင္ပါ။
"အဲဒီ့လိုပဲေပါ့ Earth ရယ္။ နာက်င္ရမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိထားရင္ေတာင္ လက္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကို Earth လည္းသိသားနဲ႔။ သူလည္းသိရဲ႕နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ေနတာပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ Earth နဲ႔ အစ္ကိုရာဇတို႔ဘဝကို မထိခိုက္ေစရဘူးလို႔။"
"အဲဒါ ငါလုပ္ရမွာပါ ေကာင္ေလးရာ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သူ႔ကို Earth ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီအရင္းတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ေပးတာ Earth ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ။"
သူေျပာေနက်စကား၊ သူခၽြဲေနက်စကား၊ တကယ့္ကို ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ကပ္ခၽြဲေနသလိုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕လက္သံုးစကားပါ။
"ေျပာ၊ ဘာလိုခ်င္ျပန္ၿပီလဲ။"
"သခင့္အေငြ႕အသက္ပါတာမ်ိဳးေလး။"
"ေခြးေကာင္ေလး၊ ေဖာက္လာျပန္ၿပီလား။"
"လုပ္ပါဗ်ာ၊ တစ္ခုေလာက္ပဲ။"
"အဟင္း၊ A Jimmy hat?"
"မင္းနဲ႔ငါ့ၾကား ... ပိုင္းကန္႔ျခားနားထား ..."
ကမ႓ာက တမင္ရြဲ႕ၿပီး condom လားလို႔ေမးတာကို ရုတ္တရက္ သီခ်င္းထဆိုတာေၾကာင့္ ရယ္ပဲရယ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုလည္း ဆက္ေမးပါေသးတယ္။
"အခ်င္းခ်င္းကိုသံုးေသးတာလား။ မထင္ ... ေျမကမ႓ာလား၊ ရာဇသခင္နဲ႔ အလႊာပါးေလးေတာင္အျခားခံႏိုင္မွာ။ ဟားဟား"
"သိသြားရျပန္ၿပီ။"
"ေသခ်ာသိေစခ်င္ရင္ Live လႊင့္လိုက္ေလ။"
"ငါ့တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အပိုင္။ ဘယ္သူမွသိစရာမလိုဘူး။"
"ဟား ဟား ဟား ... တစ္ဦးတည္းမူပိုင္ဆိုၿပီး အကုန္လိုက္ၿပီးသဝန္တိုေနတာ ျမင္လို႔ေတာင္မေကာင္းဘူး။ အခုလည္း ဟိုက ဏီဏီေလးနဲ႔ခရီးသြားမွာတဲ့။"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း လြန္လာၿပီေနာ္။"
"ေျပာပါဦး၊ ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ရျခင္းအေၾကာင္းေလး။"
"ေခ်ာ္လဲလို႔ျပဳတ္တာေလ။"
"ေခ်ာ္လဲရျခင္းအေၾကာင္းကေရာ။"
"ထိုင္ခံုနဲ႔တိုက္မိတာ။"
"ေအးေလ၊ ေအးေလ၊ ထိုင္ခံုႀကီးက ဘာလို႔ကန္႔လန္႔ခံေနတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆို သူကေရွာင္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ေျမကမ႓ာက ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ႏွစ္လက္မေလာက္တန္းေပၚမွာ ေပတစ္ရာေလာက္ေဝးတဲ့အထိ ျပဳတ္မက်ဘဲေျပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဟန္ခ်က္ထိန္းႏိုင္တာဆိုလားပဲ။ Wheelchair ေပၚကေန ျပဳတ္က်တာေတာ့ အံ့ဩစရာ။"
"အင္း၊ အဲဒီ့တုန္းက ေျခေထာက္ေကာင္းလို႔။ အခုက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာနဲ႔မို႔။"
"ဟားဟားကို ပါးစပ္မဟဘဲေပးလိုက္မယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ခ်င္ရင္ pecan စားလိုက္ပါလား။ ရက္နည္းနည္းရွည္တာေပါ့။"
Pecan ဆိုတဲ့သစ္ေစ့နဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ကမ႓ာ့ကို အၾကံဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးေနတာေၾကာင့္
"စားၾကည့္လိုက္ရမလား။ ပိုင္မုန္႔ထဲပါလာတာကို မသိလိုက္လို႔ဆိုၿပီးေလ။"
"မလုပ္ရဘူးေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္တာကို။"
"မလုပ္ပါဘူး။"
'မလုပ္ဘူး၊ သခင္ ခရီးမထြက္ဘူးဆိုရင္ေပါ့။'
■■■ Part (15) ဆက္ရန္ ■■■
Koa ဧည့်ခန်းမှာပဲထိုင်စောင့်နေတာ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ခြံထဲကအသံကြားလို့ ထကြည့်မိတယ်။
"ပြန်လာပြီပဲ။"
"ပြန်ရောက်ပါပြီ။ ကမ္ဘာရော ဘာလုပ်နေလဲ။"
ရာဇသခင်က ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုရှာတာပဲ။
"အခန်းထဲမှာပါ။"
"အလုပ်လုပ်နေကြတာလား။ ကိုယ် နေ့လယ်စာအတွက် တစ်ခါတည်းဝယ်ခဲ့တယ်။ Koa ပါ စားသွားလိုက်။"
"ဗျာ၊ နေပါစေ။"
"ခုနကတည်းက ကမ္ဘာ့ကိုဖုန်းဆက်ပြောထားတာလေ။ Koa ဘာစားမလဲလို့ မေးခိုင်းတာကို ဘာဖြစ်ဖြစ်ရတယ်ဆိုလို့ အဆင်ပြေသလိုသာ ကြည့်ဝယ်ခဲ့တာ။ ထမင်းချက်ထားခဲ့တာလည်းရှိတော့ ထမင်းစားချင်ရင်လည်း ရတယ်။"
စကားပြောရင်း မီးဖိုချောင်ဆီဦးတည်နေတဲ့သခင့်ကို Koa က
"ကျွန်တော့်ဘာသာ အပြန်မှပဲစားလိုက်ပါ့မယ်။"
"တကူးတကမှမဟုတ်ပဲ။ ကမ္ဘာ့ကို တစ်ချက်လောက်သွားခေါ်ပေးမလား။"
ထမင်းစားခန်းအဝနားမှာရပ်ရင်း သခင်လှည့်ပြောလိုက်တော့ Koa လည်း ဆက်မငြင်းတော့ဘဲ
"အဲဒါတွေ ကျွန်တော့်ကိုပေး။ ပြင်ထားလိုက်မယ်။ Earth အိပ်ခန်းထဲမှာရှိပါတယ်။"
သခင့်လက်ထဲက အစားအသောက်တွေကိုယူလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲဆီဦးတည်လိုက်တဲ့ Koa ကြောင့် သခင်ကပဲ ကမ္ဘာ့ကိုသွားခေါ်ရတော့တယ်။
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ wheelchair ကို တံခါးဘက်လှိမ့်ရင်း လာနေတဲ့ကမ္ဘာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
"အသံကြားလို့ ခုပဲထွက်လာတော့မလို့။"
"အင်း၊ နေ့လယ်စာစားရအောင်။"
သခင်က သူ့အိတ်နဲ့ဖုန်းကို ခုတင်ဘေးကစားပွဲပေါ် သွားတင်လိုက်ပြီး လှည့်ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာ့အနားရောက်လာကာ wheelchair ကိုတွန်းမယ်ပြင်တော့
"အဝတ်အစားမလဲတော့ဘူးလား။"
"အဲဒါဆို ခဏစောင့်ဦး။"
ထမင်းစားပွဲဆီရောက်လာကြတော့ ပြင်ဆင်ပြီးသား သုံးယောက်စာ ပန်းကန်ချပ်တွေကြောင့် ဖန်ခွက်တွေထဲသောက်ရေထည့်နေတဲ့ Koa ကို ကမ္ဘာလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
"သုံးယောက်စာလား။"
လှမ်းကြည့်လာပြီး ဘာမှမပြောတဲ့ Koa ကို သခင်ကပဲပြုံးပြလိုက်ပြီး
"နေ့လယ်စာစားချိန်ပဲ ကျော်နေပြီလေကွာ။ တစ်ခါတည်းစားသွားရမှာပေါ့။"
ကမ္ဘာက ဘာမှမထူးခြားပေမဲ့ Koa က အရမ်းတိတ်ဆိတ်တယ်လို့ သခင်ခံစားနေရတယ်။ သခင်ထင်တာ ကမ္ဘာကများ သူ့တပည့်ကို တစ်ခုခုဆူထားလေသလားပေါ့။ သူတို့အလုပ်ကိစ္စမို့ ဝင်မစွက်ဖက်ချင်တဲ့သခင်က ဘာမှတော့မပြောဖြစ်ပါ။
စားသောက်ပြီးတော့ ဝိုင်းကူသိမ်းပေးနေတဲ့ Koa က ပန်းကန်ဆေးဖို့ပြင်နေတာကြောင့်
"Koa, ထားလိုက်။ ကိုယ်ဆေးမယ်။"
သခင့်စကားကို Koa က တစ်ခုခုပြန်ပြောဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့
"သူဆေးလိမ့်မယ်။ သခင် ကိုယ့်ကို အိပ်ခန်းထဲပို့ပေးပါလား။"
"သူက ..."
"သွားရအောင် သခင်။"
.
"သခင်၊ အမေ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပေးဦး။ ဒီတစ်ပတ်မလာနိုင်ကြောင်း။"
"ငါဆက်ရင် ငါကမလာချင်လို့ပြောတယ်ထင်မှာပေါ့။"
"ကိုယ်ဆက်ရင်လည်း လာခိုင်းနေမှာလေ။"
"မင်းကလည်းကွာ၊ တစ်ခုခုအကြောင်းပြလိုက်ပါလား။"
ကမ္ဘာ့ကို ခုတင်ပေါ်တွဲပို့ရင်း၊ ငြင်းနေကြရင်း ခုတင်ပေါ်ရောက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက သခင့်လက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်လို့ သခင်သတိလက်လွတ်ပဲ ခုတင်ပေါ်မှောက်ကျလာတယ်။
"ဟ၊ ဘာလုပ်တာလဲ။"
လူးလဲထတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကဆွဲထားတော့ သခင်က အံကြိတ်ပြရင်း ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြနေတယ်။
"ဘာလို့ဖွင့်ထားလဲ။"
"တိုးတိုးပြောစမ်း။ ဧည့်သည်ရှိတာကို။"
"ဘာဖြစ်လဲ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်နေတာ။ သူ့ကို ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး။"
အသံမလျှော့တဲ့မြေကမ္ဘာကြောင့်
"နားမလို့မဟုတ်လား၊ နားတော့။"
သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ Koa က မီးဖိုခန်းထဲ ပန်းကန်တွေသိမ်းပြီးနေပြီ။
"ကော်ဖီသောက်မလား Koa?"
"နေပါစေ။ Earth ခိုင်းစရာမရှိတော့ရင် ကျွန်တော်ပြန်တော့မှာ။"
"ဪ၊ အင်း၊ သူ အခန်းထဲမှာရှိတယ်။ မေးကြည့်လိုက်လေ။"
"ဟုတ်"
ထွက်သွားတဲ့ Koa က မျက်လုံးတွေနီနေသယောင်။ သခင် ခေါင်းတစ်ချက်ခါလိုက်ရင်း မီးဖိုချောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့နေရာတကျ။ Koa က ဘယ်လိုလူမျိုးပါလိမ့်။
.
ဖွင့်ထားတဲ့အခန်းတံခါးကို Koa ခေါက်လိုက်ပြီး
"Earth, ဘာခိုင်းစရာရှိသေးလဲ။"
"ပြန်လို့ရပြီ။"
"တစ်ခုခုလိုရင် ..."
"မန်နေဂျာဆီဆက်လိုက်မယ်၊"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်။"
တံခါးပါပိတ်ပေးခဲ့ပြီး နောက်ဖေးဘက်ကထွက်လာတဲ့ရာဇသခင်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
"ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကောင်းပါပြီ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
■
ခက်လိုက်တာ သခင်ရယ်။ ဘယ်လိုမှကို အမြင်မကြည်တော့ဘူးလား။
အိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ထားပြီးပြောနေတာကို ကျွန်တော်ကမကြားတော့ဘူးတဲ့လား။ ကြားအောင်တမင်ပြောတာပဲ နေမှာပါ။
ကိုယ့်ဝေဒနာကိုယ်ရှာတဲ့ ကျွန်တော်ကပဲမှားတာပါ။ သခင်တို့ စပြီးတွဲကတည်းကပေါ့။ လိုက်ကြည့်နေမိပြီး ဝေဒနာကိုရှာယူနေခဲ့မိတယ်။ တကယ်ဆို တစ်ပါးသူရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုကို လိုချင်မိတယ်ဆိုတာက မကောင်းမှန်းတော့ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ တစ်ချိန်ချိန်မှာများ ပြတ်ကျလာမလားဆိုပြီး ကောင်းကင်မှာဝဲနေတဲ့စွန်တစ်ကောင်ကို ငေးမျှော်နေမိတာက အပြစ်တစ်ခုဖြစ်နေတာလည်း နားလည်ပါရဲ့နဲ့ ဒီအပြစ်ကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါကျူးလွန်ရင်း အပြစ်ဒဏ်အနေနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါရင်ကွဲခံနေရတာကို ပျော်နေတတ်ပြီ။
ကျွန်တော့်ဘုရင်လေးက သူ့အရှင်သခင်ကိုနန်းအပ်လိုက်တဲ့ အဲဒီ့အချိန်တွေကတည်းက ကျွန်တော်က ရာဇဝတ်သားဖြစ်ပြီးနေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုသတ်ချင်ရင် တောင်စွယ်မှာနေကွယ်တဲ့အထိလည်း စောင့်စရာမလိုဘူး။ သုဿန်အထိထုတ်ဖို့လည်း မလိုဘူး။ ဘာလက်နက်၊ ဘာအာဏာပါးကွက်သားမှလည်း မလိုဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်ဖြစ်လာတဲ့ သခင့်ရဲ့အမုန်းတွေရယ်၊ ရာဇသခင်အတွက်ဖြစ်တည်တဲ့ သခင့်ရဲ့ကြင်နာခြင်းတွေရယ်က ကျွန်တော့်အတွက်သေဆေးပါ။
'ကျွန်တော်က သခင့်အတွက်တော့ အချိန်မှားပြီးရောက်လာတဲ့ Wrong person ပဲ။'
■■■
"အား"
အိပ်ခန်းထဲကလာတဲ့ ကမ္ဘာ့အသံကြောင့် ညစာအတွက်ပြင်နေတဲ့သခင်က လုပ်လက်စတွေရပ်ပြီး အခန်းဆီပြန်ပြေးလာရင်း
"ဘာဖြစ်တာလဲ ကမ္ဘာ။ ဘယ်ထိသွားသေးလဲ။ ငါ့ကိုတွဲ။"
ကြမ်းပြင်မှာပုံလျက်သားကျနေတဲ့ ကမ္ဘာက တစ်ယောက်တည်းပြန်ထဖို့ ကြိုးစားနေရင်း သခင်ရောက်လာတော့ သခင့်ပခုံးကိုတွဲလို့ ထရပ်လိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်ကိုတွဲခေါ်လာလို့ ကမ္ဘာထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
"မင်း ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်ဘူးလား။"
"Wheelchair ကိုလှည့်လိုက်တာ။ အဲဒါ ခုံနဲ့ထိပြီး ..."
"တော်တော့။ ခြေထောက်အပေါ်တင်လိုက်၊ ငါကြည့်ပေးမယ်။"
ပတ်တီးကိုဖြည်လိုက်တော့မှ သခင့်မျက်နှာ တည်တင်းသွားရတယ်။
"ချုပ်ရိုးပြုတ်သွားပြီ။ ဆေးရုံကိုပြန်သွားရမှာပဲ။ တောက်၊ မင်းကလေ တစ်စက်ကလေးမှ ဂရုမစိုက်ဘူး။"
"သခင်ကလည်း ..."
ဆေးရုံသွားတဲ့အချိန်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ သခင်စကားသိပ်မပြောဖြစ်ပါ။ ဒီပုံစံနဲ့ဆို နောက်ငါးရက်နေရင်သွားရမယ့် အလုပ်ခရီးအတွက်က ဘယ်လိုအဆင်ပြေပါ့မလဲ။
ကမ္ဘာကတော့ သခင့်မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကြောင့် ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေရတယ်။ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီးတော့
"သခင် တစ်ခုခုစားဖို့ ..."
"မစားချင်တော့ဘူး။"
"ဒါပေမဲ့ အစာမရှိ ..."
"ငါဗိုက်ဆာရင် ငါ့ဘာသာထစားလို့ရတယ်။ မင်း ထမင်းစားမှာမလား။"
အိပ်ခန်းအပြင်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာက
"မစားချင်ဘူး သခင်။"
"အေး၊ သဘောပဲ။ မနက်ကျရင် ငါ ထပ်ပြီးခွင့်ယူဖို့ အဆင်မပြေဘူး။ မင်းလူတွေကိုသာ ခေါ်ထားလိုက်တော့။"
ဆေးထုပ်နဲ့ရေသန့်ဘူးကို ကမ္ဘာ့အနားချပေးပြီး laptop ကိုယူလို့ အပြင်ပြန်ထွက်သွားတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေရင်းက ပြုံးလာတယ်။
ချုပ်ရိုးပြုတ်တာက ပြန်ချုပ်လိုက်ရင်ရတာပဲ။ သခင်စိတ်ဆိုးလည်း ခဏပေါ့။ အဓိကက ကိုယ်တိုင်မလိုက်နိုင်တဲ့ခရီးကို သခင်မသွားဖို့ပဲ။
ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်က ဘယ်လိုလုပ်လုပ်အဆင်ပြေတယ်။ ခိုင်းစရာလူတွေ ရှိနေတာပဲလေ။ ဒဏ်ရာရတဲ့အကြောင်းအရင်းကိုသာ အဖေဖြစ်သူကိုလှည့်ပတ်ပြောပြီး အလုပ်ကိုမလာနိုင်သေးလို့ အိမ်ကနေလုပ်ပေးမယ်လို့ ပြောလိုက်ရုံပါပဲ။
■
"ကမ္ဘာ၊ မင်းလူတွေ လာမှာမဟုတ်လား။"
"သိဘူးလေ။"
"ဟာ၊ မင်း ဖုန်းမဆက်ထားဘူးလား။"
"ဟင့်အင်း"
ထမင်းသုပ်စားနေရင်းက သခင့်အကြည့်တွေ ကမ္ဘာ့ဆီရောက်သွားတယ်။ အဲဒီ့ထမင်းသုပ်ကလည်း မြေကမ္ဘာတို့ စားချင်လွန်းလှချည်ရဲ့ဆိုလို့ အလုပ်သွားမယ့်လူက ထလုပ်ပေးထားရတာ။ ကမ္ဘာကတော့ ဘာမှမသိသလိုလုပ်နေပါတယ်။
"အေး၊ မင်းဘာသာ အဆင်ပြေသလိုလုပ်တော့။"
"ဟင်၊ ကုန်အောင်စားသွားလေ။"
ကမ္ဘာလှမ်းအော်တာကို သခင်အဖက်မလုပ်တော့ဘဲ အလုပ်သွားဖို့သာ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။
တကယ်တော့ ခိုင်းဖို့လူတစ်ယောက်လွှတ်ပေးပါဆိုပြီး ကမ္ဘာ ပြောထားပြီးသားပါ။ သခင်များ အလုပ်မသွားဘဲနေမလားလို့ ညာလိုက်ပေမဲ့ အညာမမိတော့တဲ့သခင်က အလုပ်ကိုထွက်သွားပြီ။
ဖုန်းသံကြောင့် အတွေးကိုရပ်ပြီး ဖုန်းခေါ်သူကိုကြည့်လိုက်မိတော့ ကမ္ဘာရူးချင်သွားရတယ်။ တကယ့်ဗရုတ်ကောင်ကိုမှ လွှတ်လိုက်တာပဲ။ ဝင်လာခဲ့ဖို့ပြောပြီးသာ ဖုန်းချပစ်လိုက်မိတယ်။
"Good morning, Earth. ခြေထောက်ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"မပြတ်သေးဘူး။"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့။ အလတ်ကြီးရှိသေးတာကို။"
"................."
"ထမင်းသုပ်။ ကျွန်တော်လည်း စားလို့ရလား။ မနက်စာ ဘာမှစားမလာရဘူး။"
ဇလုံခပ်ကြီးကြီးထဲထည့်သုပ်ပြီး ကိုယ်ကြိုက်သလောက် ပန်းကန်ထဲထည့်စားနေကြတာမို့ စားပွဲအလယ်မှာ ထမင်းသုပ်ဇလုံကြီးက အခန့်သား။
"အေး၊ မဟုတ်လည်း ခွေးကျွေးရမှာပဲ။"
"သူပဲစားနေပြီးတော့။"
"ဘာပြောတယ်။"
"လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘဲ ဘယ်ကခွေးကို သွားကျွေးမှာလဲ။ ကျွန်တော်ပဲ အနစ်နာခံပြီး စားလိုက်ပါ့မယ်။"
ပြောတာထက်ကို လူကပိုမြန်ပါတယ်။ ပန်းကန်တစ်ချပ်ထဲထည့်ပြီး စားဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီကောင်လေးက ကမ္ဘာ့ထက်ငါးနှစ်လောက်ငယ်ပြီး မိဘတွေနဲ့နေကတည်းက အတူတူကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာ့အမေခေါ်ထားတဲ့ မိဘမဲ့ကောင်လေးပါ။ သွက်လွန်းပြီး သင်ယူလွယ်တာကြောင့် အလုပ်ထဲမှာပါ အားကိုးလို့ရသလို အိမ်မှာဆိုလည်း သူကအသုံးဝင်လွန်းတယ်။ တစ်ခုပဲ၊ အင်မတန်မှလည်း မျက်နှာပြောင်ပါတယ်။
ပြီးတော့ သူ့ကို သခင်နဲ့ပေးမတွေ့ဖူးဘူး။ ကမ္ဘာ့ကိုသခင်မသိခင် သခင့် Instagram account ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလွတ်ရမတတ်ကြည့်နေကတည်းက ဒီကောင်လေးကသတိထားမိပြီး သခင်ဘယ်လိုချောကြောင်း၊ ဘယ်လောက်ကြည့်ကောင်းကြောင်းကို သူကအရင် ပေါက်ပေါက်ဖောက်လွန်းလို့ ကမ္ဘာနဲ့မတည့်ပါ။ အဲဒါကြောင့် သူနဲ့သခင်ဆုံဖူးပေမဲ့ သခင်နဲ့မိတ်ဆက်မပေးခဲ့ပါ။ သူကတော့ မိတ်ဆက်မပေးလို့ ပွစိပွစိလုပ်နေခဲ့တာပါပဲ။
"Wow! အရသာရှိလိုက်တာ။ သခင့်လက်ရာလေးမဟုတ်လား။ ငါတို့ကိုယ်တော်လေးကတော့ ဒီလောက်အဖြစ်မရှိတာ သေချာတယ်။"
တကယ်ကို စေတနာပျက်ရပါတယ်။
"သခင်ရော"
"အလုပ်သွားပြီ။"
"ဟင်၊ ဒါဆို ဒီပန်းကန်က ..."
သခင် သုံးလုပ်တိတိသာခပ်စားသွားတဲ့ ပန်းကန်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီးမေးနေတာကြောင့်
"သခင် သုံးလုပ်ပဲစားသွားတယ်။"
"အဲဒီလိုလား။"
ပြန်မေးပြီး တစ်ချက်တွေးနေတာက ဗရုတ်သုတ်ခတွေပြောဖို့ပဲနေမှာပါ။
"ကျွန်တော်ဆက်စားလိုက်မယ်။ အဲဒီ့ဇွန်းက သခင့်နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ထိခဲ့မှာပေါ့။"
"Yahhh! ငနာလေး၊ ဒီမှာ သခင့်လင်တစ်ယောက်လုံး ထိုင်နေတာနော်။ သေချင်တာလား။"
"Earth စားမလို့လား။ ရော့လေ၊ စား။ ကျွန်တော် ဒီဇွန်းနဲ့ဆက်စားမယ်။"
ပန်းကန်ကို ကမ္ဘာ့ဆီပေးလိုက်ပြီး သူက ဇွန်းကိုယူထားလိုက်ပါတယ်။
"အဲဒီ့ဇွန်းပါချထားစမ်း။ မင်းဇွန်းနဲ့မင်းစား။"
"အဲဗျာ၊ အူတိုလိုက်တာ။ ကျွန်တော့် Idol ကို သန့်သန့်လေးချစ်တာပါ။ တချို့တွေလို တွေ့ကတည်းကပစ်မှားနေတာမျိုး မဟုတ်ရပါဘူး။"
"စကားထပ်များနေရင် လျှာဖြတ်ပစ်မယ်။"
"ထပဲထလာခဲ့ပါဦး။ နောက်ထပ်ချုပ်ရိုးပြုတ်ရင် သခင်သတ်လိမ့်မယ်။ ဟေဟေ့ ..."
ချွင်ခနဲမြည်သံက ထွက်လာပါတယ်။ ကမ္ဘာ့လက်ထဲကဇွန်းနဲ့ ပစ်ပေါက်လိုက်တာကို တစ်ဖက်ကလည်း ဇွန်းနဲ့ကာလိုက်ရာက အသံထွက်လာခြင်း။
"စိတ်ချည်းပဲ။ မစတော့ဘူး၊ ကောင်းကောင်းစားပါ။"
ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ကမ္ဘာ့ရဲ့ဇွန်းကိုကောက်ပြီး ဘေစင်ထဲထည့်ထားလိုက်ကာ ကမ္ဘာ့ကိုသွားဖြီးပြနေလေရဲ့။
နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီးကြတော့ သူပန်းကန်ဆေးတာကို ထမင်းဝိုင်းမှာပဲထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကမ္ဘာက
"အမေ့အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ။"
ဟိုတစ်ပတ်ကလည်း အမေ့ဆီမရောက်ဖြစ်ခဲ့သလို အခုတစ်ပတ်လည်း ဒဏ်ရာကြောင့် ရောက်ဖြစ်မှာမဟုတ်လို့ စပ်စုကြည့်နေရပြီ။
"မေမေကြီးက Earth တို့မလာရင် ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။ သခင့်ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်တော့တာ။ သူ့သားကို ဘယ်လိုကြိုးကိုင်နေကြောင်း။ ဒါနဲ့ အဲဒီ့ဒဏ်ရာက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ Earth?"
"သခင်နဲ့စကားများပြီး ပန်းအိုးကွဲစကိုတက်နင်းမိတာ။"
စိတ်အချရဆုံးသူမို့ မချွင်းမချန်ပြောမိတဲ့ကလေးပါ။
"မေမေကြီးသိသွားရင် ကမ္ဘာမီးလောင်မယ်။"
"ငါက ဘာလို့မီးလောင်ရမှာလဲ။ မင်း ပြန်ပြောရဲပြောကြည့်။"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကျကြောက်တတ်သားပဲ။ ကဲ၊ ပြီးပြီ။ Earth ခြေထောက် ဆေးထည့်ရမှာလား။"
"နေ့လယ်ရေချိုးပြီးမှ ပတ်တီးလဲမယ်။"
"ဟုတ်၊ အိမ်ရှေ့သွားကြမလား။"
"အင်း"
"ကျွန်တော့်ကို မေးစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဘာလဲမသိ။"
"Koa က ဘယ်လိုပြန်ရောက်နေတာလဲလို့ မင်းသိလား။"
"မသိဘူး။ ကျွန်တော်တောင် ကြားကြားချင်းအံ့ဩသွားတာ။"
"အဲဒါဆို ငါခိုင်းတာလုပ်ပေး။"
"Koa ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့လား။ ဖြစ်နိုင်တာပြောပါ Earth ရယ်။ Koa မသိအောင်စောင့်ကြည့်ဖို့ကို ကျွန်တော်ကတတ်နိုင်မလား။"
"အဖြစ်ကိုမရှိဘူး။"
"သခင့်ကိုစိတ်မချလို့ စောင့်ကြည့်ပေးပါဆိုရင်တောင် ဖြစ်နိုင်သေးတယ်။"
"မင်း ... အဲဒါကြောင့် မင်းကို ဒီအိမ်မလာခိုင်းတာ။"
"ကျွန်တော်ကလည်း သခင့်မျက်နှာလေးများ တွေ့ရမလားဆိုပြီး ထွက်လာတာပဲ။ သူကတော့ ကျွန်တော့်ကိုတောင်မစောင့်ဘဲ အလုပ်ကိုထွက်သွားတယ်။ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး။"
ဆွေးမြည့်နေတဲ့အမူအရာတွေကြောင့်
"တိတ်စမ်း၊ ကြာကူလီကောင်။"
"ဟမ်း၊ ပြောရက်လိုက်တာ။ တွေ့သားပဲ သခင်ထွက်သွားတာကို။ သူထွက်သွားတာသေချာမှ ကျွန်တော် Earth ဆီဖုန်းဆက်လိုက်တာ။"
တမင်တကာကို လိုက်စနေတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ဒီနေ့တော့ ကမ္ဘာမပျင်းရတော့ပါဘူး။
■
"Earth, Koa က အခုထိ အရင်အတိုင်းပဲလား။"
"အင်း"
"ကျွန်တော် သူနဲ့မတွေ့ရသေးဘူး။ ရင်မနာရဲသေးလို့။"
ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ပြောင်နေတာမဟုတ်မှန်း ကမ္ဘာသာအသိဆုံး။
"မင်းကြောက်တာလည်း ရှိသေးတာပဲနော်။"
"အများကြီးပဲ။ သူ့ကြောင့် Earth နဲ့ အစ်ကိုရာဇတို့ ကတောက်ကဆဖြစ်မှာကိုလည်း ကြောက်တယ်။ သူက အရင်လိုတစ်ဇွတ်ထိုးထပ်လုပ်မှာကိုလည်း ကြောက်တယ်။ ကျွန်တော်ထပ်ပြီးရင်နာရမှာလည်း ကြောက်တယ်။"
"မချစ်ပါနဲ့။ မင်းလိုလူရဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ သူကမတန်ဘူး။"
"အစ်ကိုရာဇကို Earth လက်လွှတ်နိုင်သလား။"
ကမ္ဘာမဖြေနိုင်ပါ။
"အဲဒီ့လိုပဲပေါ့ Earth ရယ်။ နာကျင်ရမယ်ဆိုတာကို ကြိုသိထားရင်တောင် လက်မလွှတ်နိုင်တဲ့အချစ်မျိုးကို Earth လည်းသိသားနဲ့။ သူလည်းသိရဲ့နဲ့ ရှေ့ဆက်နေတာပဲ။ ဒီတစ်ခေါက် သူပြန်ရောက်လာတော့ ကျွန်တော်သေချာဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့ကြောင့် Earth နဲ့ အစ်ကိုရာဇတို့ဘဝကို မထိခိုက်စေရဘူးလို့။"
"အဲဒါ ငါလုပ်ရမှာပါ ကောင်လေးရာ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကျွန်တော်ကြိုးစားပါ့မယ်။ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သူ့ကို Earth ခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့တာ ကျွန်တော့်ကြောင့်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ကို ညီအရင်းတစ်ယောက်လို သတ်မှတ်ပေးတာ Earth ကို သိပ်ချစ်တာပဲ။"
သူပြောနေကျစကား၊ သူချွဲနေကျစကား၊ တကယ့်ကို ညီငယ်လေးတစ်ယောက်က အစ်ကိုတစ်ယောက်ကို ကပ်ချွဲနေသလိုမျိုး သူ့ရဲ့လက်သုံးစကားပါ။
"ပြော၊ ဘာလိုချင်ပြန်ပြီလဲ။"
"သခင့်အငွေ့အသက်ပါတာမျိုးလေး။"
"ခွေးကောင်လေး၊ ဖောက်လာပြန်ပြီလား။"
"လုပ်ပါဗျာ၊ တစ်ခုလောက်ပဲ။"
"အဟင်း၊ A Jimmy hat?"
"မင်းနဲ့ငါ့ကြား ... ပိုင်းကန့်ခြားနားထား ..."
ကမ္ဘာက တမင်ရွဲ့ပြီး condom လားလို့မေးတာကို ရုတ်တရက် သီချင်းထဆိုတာကြောင့် ရယ်ပဲရယ်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဒါကိုလည်း ဆက်မေးပါသေးတယ်။
"အချင်းချင်းကိုသုံးသေးတာလား။ မထင် ... မြေကမ္ဘာလား၊ ရာဇသခင်နဲ့ အလွှာပါးလေးတောင်အခြားခံနိုင်မှာ။ ဟားဟား"
"သိသွားရပြန်ပြီ။"
"သေချာသိစေချင်ရင် Live လွှင့်လိုက်လေ။"
"ငါ့တစ်ယောက်တည်းရဲ့အပိုင်။ ဘယ်သူမှသိစရာမလိုဘူး။"
"ဟား ဟား ဟား ... တစ်ဦးတည်းမူပိုင်ဆိုပြီး အကုန်လိုက်ပြီးသဝန်တိုနေတာ မြင်လို့တောင်မကောင်းဘူး။ အခုလည်း ဟိုက ဏီဏီလေးနဲ့ခရီးသွားမှာတဲ့။"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း လွန်လာပြီနော်။"
"ပြောပါဦး၊ ချုပ်ရိုးပြုတ်ရခြင်းအကြောင်းလေး။"
"ချော်လဲလို့ပြုတ်တာလေ။"
"ချော်လဲရခြင်းအကြောင်းကရော။"
"ထိုင်ခုံနဲ့တိုက်မိတာ။"
"အေးလေ၊ အေးလေ၊ ထိုင်ခုံကြီးက ဘာလို့ကန့်လန့်ခံနေတာပါလိမ့်။ တကယ်ဆို သူကရှောင်သင့်တာပေါ့ဗျာ။ နေပါဦး၊ ကျွန်တော်သိတဲ့မြေကမ္ဘာက ခြောက်နှစ်သားလောက်ကတည်းက နှစ်လက်မလောက်တန်းပေါ်မှာ ပေတစ်ရာလောက်ဝေးတဲ့အထိ ပြုတ်မကျဘဲပြေးနိုင်လောက်အောင် ဟန်ချက်ထိန်းနိုင်တာဆိုလားပဲ။ Wheelchair ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျတာတော့ အံ့ဩစရာ။"
"အင်း၊ အဲဒီ့တုန်းက ခြေထောက်ကောင်းလို့။ အခုက ခြေထောက်ဒဏ်ရာနဲ့မို့။"
"ဟားဟားကို ပါးစပ်မဟဘဲပေးလိုက်မယ်။ ဆေးရုံရောက်ချင်ရင် pecan စားလိုက်ပါလား။ ရက်နည်းနည်းရှည်တာပေါ့။"
Pecan ဆိုတဲ့သစ်စေ့နဲ့ ဓာတ်မတည့်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို အကြံဉာဏ်ကောင်းတွေ ပေးနေတာကြောင့်
"စားကြည့်လိုက်ရမလား။ ပိုင်မုန့်ထဲပါလာတာကို မသိလိုက်လို့ဆိုပြီးလေ။"
"မလုပ်ရဘူးလေဗျာ။ ကျွန်တော်က နောက်တာကို။"
"မလုပ်ပါဘူး။"
'မလုပ်ဘူး၊ သခင် ခရီးမထွက်ဘူးဆိုရင်ပေါ့။'
■■■ Part (15) ဆက်ရန် ■■■
"ျပန္လာၿပီပဲ။"
"ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ ကမ႓ာေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ။"
ရာဇသခင္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကမ႓ာ့ကိုရွာတာပဲ။
"အခန္းထဲမွာပါ။"
"အလုပ္လုပ္ေနၾကတာလား။ ကိုယ္ ေန႔လယ္စာအတြက္ တစ္ခါတည္းဝယ္ခဲ့တယ္။ Koa ပါ စားသြားလိုက္။"
"ဗ်ာ၊ ေနပါေစ။"
"ခုနကတည္းက ကမ႓ာ့ကိုဖုန္းဆက္ေျပာထားတာေလ။ Koa ဘာစားမလဲလို႔ ေမးခိုင္းတာကို ဘာျဖစ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုလို႔ အဆင္ေျပသလိုသာ ၾကည့္ဝယ္ခဲ့တာ။ ထမင္းခ်က္ထားခဲ့တာလည္းရွိေတာ့ ထမင္းစားခ်င္ရင္လည္း ရတယ္။"
စကားေျပာရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဆီဦးတည္ေနတဲ့သခင့္ကို Koa က
"ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အျပန္မွပဲစားလိုက္ပါ့မယ္။"
"တကူးတကမွမဟုတ္ပဲ။ ကမ႓ာ့ကို တစ္ခ်က္ေလာက္သြားေခၚေပးမလား။"
ထမင္းစားခန္းအဝနားမွာရပ္ရင္း သခင္လွည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ Koa လည္း ဆက္မျငင္းေတာ့ဘဲ
"အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပး။ ျပင္ထားလိုက္မယ္။ Earth အိပ္ခန္းထဲမွာရွိပါတယ္။"
သခင့္လက္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကိုယူလိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီဦးတည္လိုက္တဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ကပဲ ကမ႓ာ့ကိုသြားေခၚရေတာ့တယ္။
အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ wheelchair ကို တံခါးဘက္လွိမ့္ရင္း လာေနတဲ့ကမ႓ာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
"အသံၾကားလို႔ ခုပဲထြက္လာေတာ့မလို႔။"
"အင္း၊ ေန႔လယ္စာစားရေအာင္။"
သခင္က သူ႔အိတ္နဲ႔ဖုန္းကို ခုတင္ေဘးကစားပြဲေပၚ သြားတင္လိုက္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာ့အနားေရာက္လာကာ wheelchair ကိုတြန္းမယ္ျပင္ေတာ့
"အဝတ္အစားမလဲေတာ့ဘူးလား။"
"အဲဒါဆို ခဏေစာင့္ဦး။"
ထမင္းစားပြဲဆီေရာက္လာၾကေတာ့ ျပင္ဆင္ၿပီးသား သံုးေယာက္စာ ပန္းကန္ခ်ပ္ေတြေၾကာင့္ ဖန္ခြက္ေတြထဲေသာက္ေရထည့္ေနတဲ့ Koa ကို ကမ႓ာလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"သံုးေယာက္စာလား။"
လွမ္းၾကည့္လာၿပီး ဘာမွမေျပာတဲ့ Koa ကို သခင္ကပဲျပံဳးျပလိုက္ၿပီး
"ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ပဲ ေက်ာ္ေနၿပီေလကြာ။ တစ္ခါတည္းစားသြားရမွာေပါ့။"
ကမ႓ာက ဘာမွမထူးျခားေပမဲ့ Koa က အရမ္းတိတ္ဆိတ္တယ္လို႔ သခင္ခံစားေနရတယ္။ သခင္ထင္တာ ကမ႓ာကမ်ား သူ႔တပည့္ကို တစ္ခုခုဆူထားေလသလားေပါ့။ သူတို႔အလုပ္ကိစၥမို႔ ဝင္မစြက္ဖက္ခ်င္တဲ့သခင္က ဘာမွေတာ့မေျပာျဖစ္ပါ။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဝိုင္းကူသိမ္းေပးေနတဲ့ Koa က ပန္းကန္ေဆးဖို႔ျပင္ေနတာေၾကာင့္
"Koa, ထားလိုက္။ ကိုယ္ေဆးမယ္။"
သခင့္စကားကို Koa က တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့
"သူေဆးလိမ့္မယ္။ သခင္ ကိုယ့္ကို အိပ္ခန္းထဲပို႔ေပးပါလား။"
"သူက ..."
"သြားရေအာင္ သခင္။"
.
"သခင္၊ အေမ့ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေပးဦး။ ဒီတစ္ပတ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း။"
"ငါဆက္ရင္ ငါကမလာခ်င္လို႔ေျပာတယ္ထင္မွာေပါ့။"
"ကိုယ္ဆက္ရင္လည္း လာခိုင္းေနမွာေလ။"
"မင္းကလည္းကြာ၊ တစ္ခုခုအေၾကာင္းျပလိုက္ပါလား။"
ကမ႓ာ့ကို ခုတင္ေပၚတြဲပို႔ရင္း၊ ျငင္းေနၾကရင္း ခုတင္ေပၚေရာက္သြားတဲ့ကမ႓ာက သခင့္လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ သခင္သတိလက္လြတ္ပဲ ခုတင္ေပၚေမွာက္က်လာတယ္။
"ဟ၊ ဘာလုပ္တာလဲ။"
လူးလဲထတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကဆြဲထားေတာ့ သခင္က အံႀကိတ္ျပရင္း ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေနတယ္။
"ဘာလို႔ဖြင့္ထားလဲ။"
"တိုးတိုးေျပာစမ္း။ ဧည့္သည္ရွိတာကို။"
"ဘာျဖစ္လဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေနတာ။ သူ႔ကို ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး။"
အသံမေလၽွာ့တဲ့ေျမကမ႓ာေၾကာင့္
"နားမလို႔မဟုတ္လား၊ နားေတာ့။"
သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ Koa က မီးဖိုခန္းထဲ ပန္းကန္ေတြသိမ္းၿပီးေနၿပီ။
"ေကာ္ဖီေသာက္မလား Koa?"
"ေနပါေစ။ Earth ခိုင္းစရာမရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မွာ။"
"ဪ၊ အင္း၊ သူ အခန္းထဲမွာရွိတယ္။ ေမးၾကည့္လိုက္ေလ။"
"ဟုတ္"
ထြက္သြားတဲ့ Koa က မ်က္လံုးေတြနီေနသေယာင္။ သခင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ေနရာတက်။ Koa က ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္။
.
ဖြင့္ထားတဲ့အခန္းတံခါးကို Koa ေခါက္လိုက္ၿပီး
"Earth, ဘာခိုင္းစရာရွိေသးလဲ။"
"ျပန္လို႔ရၿပီ။"
"တစ္ခုခုလိုရင္ ..."
"မန္ေနဂ်ာဆီဆက္လိုက္မယ္၊"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္။"
တံခါးပါပိတ္ေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကထြက္လာတဲ့ရာဇသခင္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ေကာင္းပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
■
ခက္လိုက္တာ သခင္ရယ္။ ဘယ္လိုမွကို အျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူးလား။
အိပ္ခန္းတံခါးဖြင့္ထားၿပီးေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ကမၾကားေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ၾကားေအာင္တမင္ေျပာတာပဲ ေနမွာပါ။
ကိုယ့္ေဝဒနာကိုယ္ရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲမွားတာပါ။ သခင္တို႔ စၿပီးတြဲကတည္းကေပါ့။ လိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး ေဝဒနာကိုရွာယူေနခဲ့မိတယ္။ တကယ္ဆို တစ္ပါးသူရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈကို လိုခ်င္မိတယ္ဆိုတာက မေကာင္းမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား ျပတ္က်လာမလားဆိုၿပီး ေကာင္းကင္မွာဝဲေနတဲ့စြန္တစ္ေကာင္ကို ေငးေမၽွာ္ေနမိတာက အျပစ္တစ္ခုျဖစ္ေနတာလည္း နားလည္ပါရဲ႕နဲ႔ ဒီအျပစ္ကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါက်ဴးလြန္ရင္း အျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါရင္ကြဲခံေနရတာကို ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘုရင္ေလးက သူ႔အရွင္သခင္ကိုနန္းအပ္လိုက္တဲ့ အဲဒီ့အခ်ိန္ေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ရာဇဝတ္သားျဖစ္ၿပီးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္ခ်င္ရင္ ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္တဲ့အထိလည္း ေစာင့္စရာမလိုဘူး။ သုႆန္အထိထုတ္ဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ဘာလက္နက္၊ ဘာအာဏာပါးကြက္သားမွလည္း မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ျဖစ္လာတဲ့ သခင့္ရဲ႕အမုန္းေတြရယ္၊ ရာဇသခင္အတြက္ျဖစ္တည္တဲ့ သခင့္ရဲ႕ၾကင္နာျခင္းေတြရယ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေသေဆးပါ။
'ကၽြန္ေတာ္က သခင့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္မွားၿပီးေရာက္လာတဲ့ Wrong person ပဲ။'
■■■
"အား"
အိပ္ခန္းထဲကလာတဲ့ ကမ႓ာ့အသံေၾကာင့္ ညစာအတြက္ျပင္ေနတဲ့သခင္က လုပ္လက္စေတြရပ္ၿပီး အခန္းဆီျပန္ေျပးလာရင္း
"ဘာျဖစ္တာလဲ ကမ႓ာ။ ဘယ္ထိသြားေသးလဲ။ ငါ့ကိုတြဲ။"
ၾကမ္းျပင္မွာပံုလ်က္သားက်ေနတဲ့ ကမ႓ာက တစ္ေယာက္တည္းျပန္ထဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္း သခင္ေရာက္လာေတာ့ သခင့္ပခံုးကိုတြဲလို႔ ထရပ္လိုက္တယ္။ ခုတင္ေပၚကိုတြဲေခၚလာလို႔ ကမ႓ာထိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
"မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ဘူးလား။"
"Wheelchair ကိုလွည့္လိုက္တာ။ အဲဒါ ခံုနဲ႔ထိၿပီး ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ေျခေထာက္အေပၚတင္လိုက္၊ ငါၾကည့္ေပးမယ္။"
ပတ္တီးကိုျဖည္လိုက္ေတာ့မွ သခင့္မ်က္ႏွာ တည္တင္းသြားရတယ္။
"ခ်ဳပ္ရိုးျပဳတ္သြားၿပီ။ ေဆး႐ံုကိုျပန္သြားရမွာပဲ။ ေတာက္၊ မင္းကေလ တစ္စက္ကေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။"
"သခင္ကလည္း ..."
ေဆး႐ံုသြားတဲ့အခ်ိန္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ သခင္စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါ။ ဒီပံုစံနဲ႔ဆို ေနာက္ငါးရက္ေနရင္သြားရမယ့္ အလုပ္ခရီးအတြက္က ဘယ္လိုအဆင္ေျပပါ့မလဲ။
ကမ႓ာကေတာ့ သခင့္မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနရတယ္။ ခုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့
"သခင္ တစ္ခုခုစားဖို႔ ..."
"မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ အစာမရွိ ..."
"ငါဗိုက္ဆာရင္ ငါ့ဘာသာထစားလို႔ရတယ္။ မင္း ထမင္းစားမွာမလား။"
အိပ္ခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာက
"မစားခ်င္ဘူး သခင္။"
"ေအး၊ သေဘာပဲ။ မနက္က်ရင္ ငါ ထပ္ၿပီးခြင့္ယူဖို႔ အဆင္မေျပဘူး။ မင္းလူေတြကိုသာ ေခၚထားလိုက္ေတာ့။"
ေဆးထုပ္နဲ႔ေရသန္႔ဘူးကို ကမ႓ာ့အနားခ်ေပးၿပီး laptop ကိုယူလို႔ အျပင္ျပန္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနရင္းက ျပံဳးလာတယ္။
ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္တာက ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ရတာပဲ။ သခင္စိတ္ဆိုးလည္း ခဏေပါ့။ အဓိကက ကိုယ္တိုင္မလိုက္ႏိုင္တဲ့ခရီးကို သခင္မသြားဖို႔ပဲ။
ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္က ဘယ္လိုလုပ္လုပ္အဆင္ေျပတယ္။ ခိုင္းစရာလူေတြ ရွိေနတာပဲေလ။ ဒဏ္ရာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုသာ အေဖျဖစ္သူကိုလွည့္ပတ္ေျပာၿပီး အလုပ္ကိုမလာႏိုင္ေသးလို႔ အိမ္ကေနလုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္႐ံုပါပဲ။
■
"ကမ႓ာ၊ မင္းလူေတြ လာမွာမဟုတ္လား။"
"သိဘူးေလ။"
"ဟာ၊ မင္း ဖုန္းမဆက္ထားဘူးလား။"
"ဟင့္အင္း"
ထမင္းသုပ္စားေနရင္းက သခင့္အၾကည့္ေတြ ကမ႓ာ့ဆီေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ထမင္းသုပ္ကလည္း ေျမကမ႓ာတို႔ စားခ်င္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ အလုပ္သြားမယ့္လူက ထလုပ္ေပးထားရတာ။ ကမ႓ာကေတာ့ ဘာမွမသိသလိုလုပ္ေနပါတယ္။
"ေအး၊ မင္းဘာသာ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေတာ့။"
"ဟင္၊ ကုန္ေအာင္စားသြားေလ။"
ကမ႓ာလွမ္းေအာ္တာကို သခင္အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္သြားဖို႔သာ ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ခိုင္းဖို႔လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးပါဆိုၿပီး ကမ႓ာ ေျပာထားၿပီးသားပါ။ သခင္မ်ား အလုပ္မသြားဘဲေနမလားလို႔ ညာလိုက္ေပမဲ့ အညာမမိေတာ့တဲ့သခင္က အလုပ္ကိုထြက္သြားၿပီ။
ဖုန္းသံေၾကာင့္ အေတြးကိုရပ္ၿပီး ဖုန္းေခၚသူကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကမ႓ာရူးခ်င္သြားရတယ္။ တကယ့္ဗ႐ုတ္ေကာင္ကိုမွ လႊတ္လိုက္တာပဲ။ ဝင္လာခဲ့ဖို႔ေျပာၿပီးသာ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။
"Good morning, Earth. ေျခေထာက္ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"မျပတ္ေသးဘူး။"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔။ အလတ္ႀကီးရွိေသးတာကို။"
"................."
"ထမင္းသုပ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားလို႔ရလား။ မနက္စာ ဘာမွစားမလာရဘူး။"
ဇလံုခပ္ႀကီးႀကီးထဲထည့္သုပ္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္သေလာက္ ပန္းကန္ထဲထည့္စားေနၾကတာမို႔ စားပြဲအလယ္မွာ ထမင္းသုပ္ဇလံုႀကီးက အခန္႔သား။
"ေအး၊ မဟုတ္လည္း ေခြးေကၽြးရမွာပဲ။"
"သူပဲစားေနၿပီးေတာ့။"
"ဘာေျပာတယ္။"
"လမ္းမေလၽွာက္ႏိုင္ဘဲ ဘယ္ကေခြးကို သြားေကၽြးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အနစ္နာခံၿပီး စားလိုက္ပါ့မယ္။"
ေျပာတာထက္ကို လူကပိုျမန္ပါတယ္။ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲထည့္ၿပီး စားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေကာင္ေလးက ကမ႓ာ့ထက္ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္ၿပီး မိဘေတြနဲ႔ေနကတည္းက အတူတူႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကမ႓ာ့အေမေခၚထားတဲ့ မိဘမဲ့ေကာင္ေလးပါ။ သြက္လြန္းၿပီး သင္ယူလြယ္တာေၾကာင့္ အလုပ္ထဲမွာပါ အားကိုးလို႔ရသလို အိ္မ္မွာဆိုလည္း သူကအသံုးဝင္လြန္းတယ္။ တစ္ခုပဲ၊ အင္မတန္မွလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို သခင္နဲ႔ေပးမေတြ႕ဖူးဘူး။ ကမ႓ာ့ကိုသခင္မသိခင္ သခင့္ Instagram account ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလြတ္ရမတတ္ၾကည့္ေနကတည္းက ဒီေကာင္ေလးကသတိထားမိၿပီး သခင္ဘယ္လိုေခ်ာေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္းကို သူကအရင္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္လြန္းလို႔ ကမ႓ာနဲ႔မတည့္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔သခင္ဆံုဖူးေပမဲ့ သခင္နဲ႔မိတ္ဆက္မေပးခဲ့ပါ။ သူကေတာ့ မိတ္ဆက္မေပးလို႔ ပြစိပြစိလုပ္ေနခဲ့တာပါပဲ။
"Wow! အရသာရွိလိုက္တာ။ သခင့္လက္ရာေလးမဟုတ္လား။ ငါတို႔ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ဒီေလာက္အျဖစ္မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။"
တကယ္ကို ေစတနာပ်က္ရပါတယ္။
"သခင္ေရာ"
"အလုပ္သြားၿပီ။"
"ဟင္၊ ဒါဆို ဒီပန္းကန္က ..."
သခင္ သံုးလုပ္တိတိသာခပ္စားသြားတဲ့ ပန္းကန္ကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီးေမးေနတာေၾကာင့္
"သခင္ သံုးလုပ္ပဲစားသြားတယ္။"
"အဲဒီလိုလား။"
ျပန္ေမးၿပီး တစ္ခ်က္ေတြးေနတာက ဗရုတ္သုတ္ခေတြေျပာဖို႔ပဲေနမွာပါ။
"ကၽြန္ေတာ္ဆက္စားလိုက္မယ္။ အဲဒီ့ဇြန္းက သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ထိခဲ့မွာေပါ့။"
"Yahhh! ငနာေလး၊ ဒီမွာ သခင့္လင္တစ္ေယာက္လံုး ထိုင္ေနတာေနာ္။ ေသခ်င္တာလား။"
"Earth စားမလို႔လား။ ေရာ့ေလ၊ စား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဇြန္းနဲ႔ဆက္စားမယ္။"
ပန္းကန္ကို ကမ႓ာ့ဆီေပးလိုက္ၿပီး သူက ဇြန္းကိုယူထားလိုက္ပါတယ္။
"အဲဒီ့ဇြန္းပါခ်ထားစမ္း။ မင္းဇြန္းနဲ႔မင္းစား။"
"အဲဗ်ာ၊ အူတိုလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ Idol ကို သန္႔သန္႔ေလးခ်စ္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြလို ေတြ႕ကတည္းကပစ္မွားေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ရပါဘူး။"
"စကားထပ္မ်ားေနရင္ လၽွာျဖတ္ပစ္မယ္။"
"ထပဲထလာခဲ့ပါဦး။ ေနာက္ထပ္ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ရင္ သခင္သတ္လိမ့္မယ္။ ေဟေဟ့ ..."
ခၽြင္ခနဲျမည္သံက ထြက္လာပါတယ္။ ကမ႓ာ့လက္ထဲကဇြန္းနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္တာကို တစ္ဖက္ကလည္း ဇြန္းနဲ႔ကာလိုက္ရာက အသံထြက္လာျခင္း။
"စိတ္ခ်ည္းပဲ။ မစေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းစားပါ။"
ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ကမ႓ာ့ရဲ႕ဇြန္းကိုေကာက္ၿပီး ေဘစင္ထဲထည့္ထားလိုက္ကာ ကမ႓ာ့ကိုသြားၿဖီးျပေနေလရဲ႕။
ႏွစ္ေယာက္သား စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ သူပန္းကန္ေဆးတာကို ထမင္းဝိုင္းမွာပဲထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ကမ႓ာက
"အေမ့အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ။"
ဟိုတစ္ပတ္ကလည္း အေမ့ဆီမေရာက္ျဖစ္ခဲ့သလို အခုတစ္ပတ္လည္း ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေရာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္လို႔ စပ္စုၾကည့္ေနရၿပီ။
"ေမေမႀကီးက Earth တို႔မလာရင္ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ သခင့္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေတာ့တာ။ သူ႔သားကို ဘယ္လိုႀကိဳးကိုင္ေနေၾကာင္း။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့ဒဏ္ရာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ Earth?"
"သခင္နဲ႔စကားမ်ားၿပီး ပန္းအိုးကြဲစကိုတက္နင္းမိတာ။"
စိတ္အခ်ရဆံုးသူမို႔ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာမိတဲ့ကေလးပါ။
"ေမေမႀကီးသိသြားရင္ ကမ႓ာမီးေလာင္မယ္။"
"ငါက ဘာလို႔မီးေလာင္ရမွာလဲ။ မင္း ျပန္ေျပာရဲေျပာၾကည့္။"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါက်ေၾကာက္တတ္သားပဲ။ ကဲ၊ ၿပီးၿပီ။ Earth ေျခေထာက္ ေဆးထည့္ရမွာလား။"
"ေန႔လယ္ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ပတ္တီးလဲမယ္။"
"ဟုတ္၊ အိမ္ေရွ႕သြားၾကမလား။"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးစရာရွိတယ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိ။"
"Koa က ဘယ္လိုျပန္ေရာက္ေနတာလဲလို႔ မင္းသိလား။"
"မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ၾကားၾကားခ်င္းအံ့ဩသြားတာ။"
"အဲဒါဆို ငါခိုင္းတာလုပ္ေပး။"
"Koa ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔လား။ ျဖစ္ႏိုင္တာေျပာပါ Earth ရယ္။ Koa မသိေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ကတတ္ႏိုင္မလား။"
"အျဖစ္ကိုမရွိဘူး။"
"သခင့္ကိုစိတ္မခ်လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေပးပါဆိုရင္ေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။"
"မင္း ... အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဒီအိမ္မလာခိုင္းတာ။"
"ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သခင့္မ်က္ႏွာေလးမ်ား ေတြ႕ရမလားဆိုၿပီး ထြက္လာတာပဲ။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲ အလုပ္ကိုထြက္သြားတယ္။ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး။"
ေဆြးျမည့္ေနတဲ့အမူအရာေတြေၾကာင့္
"တိတ္စမ္း၊ ၾကာကူလီေကာင္။"
"ဟမ္း၊ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ေတြ႕သားပဲ သခင္ထြက္သြားတာကို။ သူထြက္သြားတာေသခ်ာမွ ကၽြန္ေတာ္ Earth ဆီဖုန္းဆက္လိုက္တာ။"
တမင္တကာကို လိုက္စေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ ကမ႓ာမပ်င္းရေတာ့ပါဘူး။
■
"Earth, Koa က အခုထိ အရင္အတိုင္းပဲလား။"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕ရေသးဘူး။ ရင္မနာရဲေသးလို႔။"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ေနတာမဟုတ္မွန္း ကမ႓ာသာအသိဆံုး။
"မင္းေၾကာက္တာလည္း ရွိေသးတာပဲေနာ္။"
"အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ Earth နဲ႔ အစ္ကိုရာဇတို႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ သူက အရင္လိုတစ္ဇြတ္ထိုးထပ္လုပ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီးရင္နာရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။"
"မခ်စ္ပါနဲ႔။ မင္းလိုလူရဲ႕အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ သူကမတန္ဘူး။"
"အစ္ကိုရာဇကို Earth လက္လႊတ္ႏိုင္သလား။"
ကမ႓ာမေျဖႏိုင္ပါ။
"အဲဒီ့လိုပဲေပါ့ Earth ရယ္။ နာက်င္ရမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိထားရင္ေတာင္ လက္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကို Earth လည္းသိသားနဲ႔။ သူလည္းသိရဲ႕နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ေနတာပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ Earth နဲ႔ အစ္ကိုရာဇတို႔ဘဝကို မထိခိုက္ေစရဘူးလို႔။"
"အဲဒါ ငါလုပ္ရမွာပါ ေကာင္ေလးရာ။"
"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက သူ႔ကို Earth ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီအရင္းတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ေပးတာ Earth ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ။"
သူေျပာေနက်စကား၊ သူခၽြဲေနက်စကား၊ တကယ့္ကို ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ကပ္ခၽြဲေနသလိုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕လက္သံုးစကားပါ။
"ေျပာ၊ ဘာလိုခ်င္ျပန္ၿပီလဲ။"
"သခင့္အေငြ႕အသက္ပါတာမ်ိဳးေလး။"
"ေခြးေကာင္ေလး၊ ေဖာက္လာျပန္ၿပီလား။"
"လုပ္ပါဗ်ာ၊ တစ္ခုေလာက္ပဲ။"
"အဟင္း၊ A Jimmy hat?"
"မင္းနဲ႔ငါ့ၾကား ... ပိုင္းကန္႔ျခားနားထား ..."
ကမ႓ာက တမင္ရြဲ႕ၿပီး condom လားလို႔ေမးတာကို ရုတ္တရက္ သီခ်င္းထဆိုတာေၾကာင့္ ရယ္ပဲရယ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုလည္း ဆက္ေမးပါေသးတယ္။
"အခ်င္းခ်င္းကိုသံုးေသးတာလား။ မထင္ ... ေျမကမ႓ာလား၊ ရာဇသခင္နဲ႔ အလႊာပါးေလးေတာင္အျခားခံႏိုင္မွာ။ ဟားဟား"
"သိသြားရျပန္ၿပီ။"
"ေသခ်ာသိေစခ်င္ရင္ Live လႊင့္လိုက္ေလ။"
"ငါ့တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အပိုင္။ ဘယ္သူမွသိစရာမလိုဘူး။"
"ဟား ဟား ဟား ... တစ္ဦးတည္းမူပိုင္ဆိုၿပီး အကုန္လိုက္ၿပီးသဝန္တိုေနတာ ျမင္လို႔ေတာင္မေကာင္းဘူး။ အခုလည္း ဟိုက ဏီဏီေလးနဲ႔ခရီးသြားမွာတဲ့။"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း လြန္လာၿပီေနာ္။"
"ေျပာပါဦး၊ ခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္ရျခင္းအေၾကာင္းေလး။"
"ေခ်ာ္လဲလို႔ျပဳတ္တာေလ။"
"ေခ်ာ္လဲရျခင္းအေၾကာင္းကေရာ။"
"ထိုင္ခံုနဲ႔တိုက္မိတာ။"
"ေအးေလ၊ ေအးေလ၊ ထိုင္ခံုႀကီးက ဘာလို႔ကန္႔လန္႔ခံေနတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆို သူကေရွာင္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ေျမကမ႓ာက ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ႏွစ္လက္မေလာက္တန္းေပၚမွာ ေပတစ္ရာေလာက္ေဝးတဲ့အထိ ျပဳတ္မက်ဘဲေျပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဟန္ခ်က္ထိန္းႏိုင္တာဆိုလားပဲ။ Wheelchair ေပၚကေန ျပဳတ္က်တာေတာ့ အံ့ဩစရာ။"
"အင္း၊ အဲဒီ့တုန္းက ေျခေထာက္ေကာင္းလို႔။ အခုက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာနဲ႔မို႔။"
"ဟားဟားကို ပါးစပ္မဟဘဲေပးလိုက္မယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ခ်င္ရင္ pecan စားလိုက္ပါလား။ ရက္နည္းနည္းရွည္တာေပါ့။"
Pecan ဆိုတဲ့သစ္ေစ့နဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ကမ႓ာ့ကို အၾကံဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးေနတာေၾကာင့္
"စားၾကည့္လိုက္ရမလား။ ပိုင္မုန္႔ထဲပါလာတာကို မသိလိုက္လို႔ဆိုၿပီးေလ။"
"မလုပ္ရဘူးေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္တာကို။"
"မလုပ္ပါဘူး။"
'မလုပ္ဘူး၊ သခင္ ခရီးမထြက္ဘူးဆိုရင္ေပါ့။'
■■■ Part (15) ဆက္ရန္ ■■■
Koa ဧည့်ခန်းမှာပဲထိုင်စောင့်နေတာ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ခြံထဲကအသံကြားလို့ ထကြည့်မိတယ်။
"ပြန်လာပြီပဲ။"
"ပြန်ရောက်ပါပြီ။ ကမ္ဘာရော ဘာလုပ်နေလဲ။"
ရာဇသခင်က ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုရှာတာပဲ။
"အခန်းထဲမှာပါ။"
"အလုပ်လုပ်နေကြတာလား။ ကိုယ် နေ့လယ်စာအတွက် တစ်ခါတည်းဝယ်ခဲ့တယ်။ Koa ပါ စားသွားလိုက်။"
"ဗျာ၊ နေပါစေ။"
"ခုနကတည်းက ကမ္ဘာ့ကိုဖုန်းဆက်ပြောထားတာလေ။ Koa ဘာစားမလဲလို့ မေးခိုင်းတာကို ဘာဖြစ်ဖြစ်ရတယ်ဆိုလို့ အဆင်ပြေသလိုသာ ကြည့်ဝယ်ခဲ့တာ။ ထမင်းချက်ထားခဲ့တာလည်းရှိတော့ ထမင်းစားချင်ရင်လည်း ရတယ်။"
စကားပြောရင်း မီးဖိုချောင်ဆီဦးတည်နေတဲ့သခင့်ကို Koa က
"ကျွန်တော့်ဘာသာ အပြန်မှပဲစားလိုက်ပါ့မယ်။"
"တကူးတကမှမဟုတ်ပဲ။ ကမ္ဘာ့ကို တစ်ချက်လောက်သွားခေါ်ပေးမလား။"
ထမင်းစားခန်းအဝနားမှာရပ်ရင်း သခင်လှည့်ပြောလိုက်တော့ Koa လည်း ဆက်မငြင်းတော့ဘဲ
"အဲဒါတွေ ကျွန်တော့်ကိုပေး။ ပြင်ထားလိုက်မယ်။ Earth အိပ်ခန်းထဲမှာရှိပါတယ်။"
သခင့်လက်ထဲက အစားအသောက်တွေကိုယူလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲဆီဦးတည်လိုက်တဲ့ Koa ကြောင့် သခင်ကပဲ ကမ္ဘာ့ကိုသွားခေါ်ရတော့တယ်။
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ wheelchair ကို တံခါးဘက်လှိမ့်ရင်း လာနေတဲ့ကမ္ဘာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
"အသံကြားလို့ ခုပဲထွက်လာတော့မလို့။"
"အင်း၊ နေ့လယ်စာစားရအောင်။"
သခင်က သူ့အိတ်နဲ့ဖုန်းကို ခုတင်ဘေးကစားပွဲပေါ် သွားတင်လိုက်ပြီး လှည့်ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာ့အနားရောက်လာကာ wheelchair ကိုတွန်းမယ်ပြင်တော့
"အဝတ်အစားမလဲတော့ဘူးလား။"
"အဲဒါဆို ခဏစောင့်ဦး။"
ထမင်းစားပွဲဆီရောက်လာကြတော့ ပြင်ဆင်ပြီးသား သုံးယောက်စာ ပန်းကန်ချပ်တွေကြောင့် ဖန်ခွက်တွေထဲသောက်ရေထည့်နေတဲ့ Koa ကို ကမ္ဘာလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
"သုံးယောက်စာလား။"
လှမ်းကြည့်လာပြီး ဘာမှမပြောတဲ့ Koa ကို သခင်ကပဲပြုံးပြလိုက်ပြီး
"နေ့လယ်စာစားချိန်ပဲ ကျော်နေပြီလေကွာ။ တစ်ခါတည်းစားသွားရမှာပေါ့။"
ကမ္ဘာက ဘာမှမထူးခြားပေမဲ့ Koa က အရမ်းတိတ်ဆိတ်တယ်လို့ သခင်ခံစားနေရတယ်။ သခင်ထင်တာ ကမ္ဘာကများ သူ့တပည့်ကို တစ်ခုခုဆူထားလေသလားပေါ့။ သူတို့အလုပ်ကိစ္စမို့ ဝင်မစွက်ဖက်ချင်တဲ့သခင်က ဘာမှတော့မပြောဖြစ်ပါ။
စားသောက်ပြီးတော့ ဝိုင်းကူသိမ်းပေးနေတဲ့ Koa က ပန်းကန်ဆေးဖို့ပြင်နေတာကြောင့်
"Koa, ထားလိုက်။ ကိုယ်ဆေးမယ်။"
သခင့်စကားကို Koa က တစ်ခုခုပြန်ပြောဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့
"သူဆေးလိမ့်မယ်။ သခင် ကိုယ့်ကို အိပ်ခန်းထဲပို့ပေးပါလား။"
"သူက ..."
"သွားရအောင် သခင်။"
.
"သခင်၊ အမေ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပေးဦး။ ဒီတစ်ပတ်မလာနိုင်ကြောင်း။"
"ငါဆက်ရင် ငါကမလာချင်လို့ပြောတယ်ထင်မှာပေါ့။"
"ကိုယ်ဆက်ရင်လည်း လာခိုင်းနေမှာလေ။"
"မင်းကလည်းကွာ၊ တစ်ခုခုအကြောင်းပြလိုက်ပါလား။"
ကမ္ဘာ့ကို ခုတင်ပေါ်တွဲပို့ရင်း၊ ငြင်းနေကြရင်း ခုတင်ပေါ်ရောက်သွားတဲ့ကမ္ဘာက သခင့်လက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်လို့ သခင်သတိလက်လွတ်ပဲ ခုတင်ပေါ်မှောက်ကျလာတယ်။
"ဟ၊ ဘာလုပ်တာလဲ။"
လူးလဲထတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကဆွဲထားတော့ သခင်က အံကြိတ်ပြရင်း ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြနေတယ်။
"ဘာလို့ဖွင့်ထားလဲ။"
"တိုးတိုးပြောစမ်း။ ဧည့်သည်ရှိတာကို။"
"ဘာဖြစ်လဲ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်နေတာ။ သူ့ကို ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး။"
အသံမလျှော့တဲ့မြေကမ္ဘာကြောင့်
"နားမလို့မဟုတ်လား၊ နားတော့။"
သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ Koa က မီးဖိုခန်းထဲ ပန်းကန်တွေသိမ်းပြီးနေပြီ။
"ကော်ဖီသောက်မလား Koa?"
"နေပါစေ။ Earth ခိုင်းစရာမရှိတော့ရင် ကျွန်တော်ပြန်တော့မှာ။"
"ဪ၊ အင်း၊ သူ အခန်းထဲမှာရှိတယ်။ မေးကြည့်လိုက်လေ။"
"ဟုတ်"
ထွက်သွားတဲ့ Koa က မျက်လုံးတွေနီနေသယောင်။ သခင် ခေါင်းတစ်ချက်ခါလိုက်ရင်း မီးဖိုချောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့နေရာတကျ။ Koa က ဘယ်လိုလူမျိုးပါလိမ့်။
.
ဖွင့်ထားတဲ့အခန်းတံခါးကို Koa ခေါက်လိုက်ပြီး
"Earth, ဘာခိုင်းစရာရှိသေးလဲ။"
"ပြန်လို့ရပြီ။"
"တစ်ခုခုလိုရင် ..."
"မန်နေဂျာဆီဆက်လိုက်မယ်၊"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်။"
တံခါးပါပိတ်ပေးခဲ့ပြီး နောက်ဖေးဘက်ကထွက်လာတဲ့ရာဇသခင်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
"ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကောင်းပါပြီ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
■
ခက်လိုက်တာ သခင်ရယ်။ ဘယ်လိုမှကို အမြင်မကြည်တော့ဘူးလား။
အိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ထားပြီးပြောနေတာကို ကျွန်တော်ကမကြားတော့ဘူးတဲ့လား။ ကြားအောင်တမင်ပြောတာပဲ နေမှာပါ။
ကိုယ့်ဝေဒနာကိုယ်ရှာတဲ့ ကျွန်တော်ကပဲမှားတာပါ။ သခင်တို့ စပြီးတွဲကတည်းကပေါ့။ လိုက်ကြည့်နေမိပြီး ဝေဒနာကိုရှာယူနေခဲ့မိတယ်။ တကယ်ဆို တစ်ပါးသူရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုကို လိုချင်မိတယ်ဆိုတာက မကောင်းမှန်းတော့ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ တစ်ချိန်ချိန်မှာများ ပြတ်ကျလာမလားဆိုပြီး ကောင်းကင်မှာဝဲနေတဲ့စွန်တစ်ကောင်ကို ငေးမျှော်နေမိတာက အပြစ်တစ်ခုဖြစ်နေတာလည်း နားလည်ပါရဲ့နဲ့ ဒီအပြစ်ကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါကျူးလွန်ရင်း အပြစ်ဒဏ်အနေနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါရင်ကွဲခံနေရတာကို ပျော်နေတတ်ပြီ။
ကျွန်တော့်ဘုရင်လေးက သူ့အရှင်သခင်ကိုနန်းအပ်လိုက်တဲ့ အဲဒီ့အချိန်တွေကတည်းက ကျွန်တော်က ရာဇဝတ်သားဖြစ်ပြီးနေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုသတ်ချင်ရင် တောင်စွယ်မှာနေကွယ်တဲ့အထိလည်း စောင့်စရာမလိုဘူး။ သုဿန်အထိထုတ်ဖို့လည်း မလိုဘူး။ ဘာလက်နက်၊ ဘာအာဏာပါးကွက်သားမှလည်း မလိုဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်ဖြစ်လာတဲ့ သခင့်ရဲ့အမုန်းတွေရယ်၊ ရာဇသခင်အတွက်ဖြစ်တည်တဲ့ သခင့်ရဲ့ကြင်နာခြင်းတွေရယ်က ကျွန်တော့်အတွက်သေဆေးပါ။
'ကျွန်တော်က သခင့်အတွက်တော့ အချိန်မှားပြီးရောက်လာတဲ့ Wrong person ပဲ။'
■■■
"အား"
အိပ်ခန်းထဲကလာတဲ့ ကမ္ဘာ့အသံကြောင့် ညစာအတွက်ပြင်နေတဲ့သခင်က လုပ်လက်စတွေရပ်ပြီး အခန်းဆီပြန်ပြေးလာရင်း
"ဘာဖြစ်တာလဲ ကမ္ဘာ။ ဘယ်ထိသွားသေးလဲ။ ငါ့ကိုတွဲ။"
ကြမ်းပြင်မှာပုံလျက်သားကျနေတဲ့ ကမ္ဘာက တစ်ယောက်တည်းပြန်ထဖို့ ကြိုးစားနေရင်း သခင်ရောက်လာတော့ သခင့်ပခုံးကိုတွဲလို့ ထရပ်လိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်ကိုတွဲခေါ်လာလို့ ကမ္ဘာထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
"မင်း ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်ဘူးလား။"
"Wheelchair ကိုလှည့်လိုက်တာ။ အဲဒါ ခုံနဲ့ထိပြီး ..."
"တော်တော့။ ခြေထောက်အပေါ်တင်လိုက်၊ ငါကြည့်ပေးမယ်။"
ပတ်တီးကိုဖြည်လိုက်တော့မှ သခင့်မျက်နှာ တည်တင်းသွားရတယ်။
"ချုပ်ရိုးပြုတ်သွားပြီ။ ဆေးရုံကိုပြန်သွားရမှာပဲ။ တောက်၊ မင်းကလေ တစ်စက်ကလေးမှ ဂရုမစိုက်ဘူး။"
"သခင်ကလည်း ..."
ဆေးရုံသွားတဲ့အချိန်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ သခင်စကားသိပ်မပြောဖြစ်ပါ။ ဒီပုံစံနဲ့ဆို နောက်ငါးရက်နေရင်သွားရမယ့် အလုပ်ခရီးအတွက်က ဘယ်လိုအဆင်ပြေပါ့မလဲ။
ကမ္ဘာကတော့ သခင့်မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကြောင့် ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေရတယ်။ ခုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီးတော့
"သခင် တစ်ခုခုစားဖို့ ..."
"မစားချင်တော့ဘူး။"
"ဒါပေမဲ့ အစာမရှိ ..."
"ငါဗိုက်ဆာရင် ငါ့ဘာသာထစားလို့ရတယ်။ မင်း ထမင်းစားမှာမလား။"
အိပ်ခန်းအပြင်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာက
"မစားချင်ဘူး သခင်။"
"အေး၊ သဘောပဲ။ မနက်ကျရင် ငါ ထပ်ပြီးခွင့်ယူဖို့ အဆင်မပြေဘူး။ မင်းလူတွေကိုသာ ခေါ်ထားလိုက်တော့။"
ဆေးထုပ်နဲ့ရေသန့်ဘူးကို ကမ္ဘာ့အနားချပေးပြီး laptop ကိုယူလို့ အပြင်ပြန်ထွက်သွားတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေရင်းက ပြုံးလာတယ်။
ချုပ်ရိုးပြုတ်တာက ပြန်ချုပ်လိုက်ရင်ရတာပဲ။ သခင်စိတ်ဆိုးလည်း ခဏပေါ့။ အဓိကက ကိုယ်တိုင်မလိုက်နိုင်တဲ့ခရီးကို သခင်မသွားဖို့ပဲ။
ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်က ဘယ်လိုလုပ်လုပ်အဆင်ပြေတယ်။ ခိုင်းစရာလူတွေ ရှိနေတာပဲလေ။ ဒဏ်ရာရတဲ့အကြောင်းအရင်းကိုသာ အဖေဖြစ်သူကိုလှည့်ပတ်ပြောပြီး အလုပ်ကိုမလာနိုင်သေးလို့ အိမ်ကနေလုပ်ပေးမယ်လို့ ပြောလိုက်ရုံပါပဲ။
■
"ကမ္ဘာ၊ မင်းလူတွေ လာမှာမဟုတ်လား။"
"သိဘူးလေ။"
"ဟာ၊ မင်း ဖုန်းမဆက်ထားဘူးလား။"
"ဟင့်အင်း"
ထမင်းသုပ်စားနေရင်းက သခင့်အကြည့်တွေ ကမ္ဘာ့ဆီရောက်သွားတယ်။ အဲဒီ့ထမင်းသုပ်ကလည်း မြေကမ္ဘာတို့ စားချင်လွန်းလှချည်ရဲ့ဆိုလို့ အလုပ်သွားမယ့်လူက ထလုပ်ပေးထားရတာ။ ကမ္ဘာကတော့ ဘာမှမသိသလိုလုပ်နေပါတယ်။
"အေး၊ မင်းဘာသာ အဆင်ပြေသလိုလုပ်တော့။"
"ဟင်၊ ကုန်အောင်စားသွားလေ။"
ကမ္ဘာလှမ်းအော်တာကို သခင်အဖက်မလုပ်တော့ဘဲ အလုပ်သွားဖို့သာ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။
တကယ်တော့ ခိုင်းဖို့လူတစ်ယောက်လွှတ်ပေးပါဆိုပြီး ကမ္ဘာ ပြောထားပြီးသားပါ။ သခင်များ အလုပ်မသွားဘဲနေမလားလို့ ညာလိုက်ပေမဲ့ အညာမမိတော့တဲ့သခင်က အလုပ်ကိုထွက်သွားပြီ။
ဖုန်းသံကြောင့် အတွေးကိုရပ်ပြီး ဖုန်းခေါ်သူကိုကြည့်လိုက်မိတော့ ကမ္ဘာရူးချင်သွားရတယ်။ တကယ့်ဗရုတ်ကောင်ကိုမှ လွှတ်လိုက်တာပဲ။ ဝင်လာခဲ့ဖို့ပြောပြီးသာ ဖုန်းချပစ်လိုက်မိတယ်။
"Good morning, Earth. ခြေထောက်ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"မပြတ်သေးဘူး။"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့။ အလတ်ကြီးရှိသေးတာကို။"
"................."
"ထမင်းသုပ်။ ကျွန်တော်လည်း စားလို့ရလား။ မနက်စာ ဘာမှစားမလာရဘူး။"
ဇလုံခပ်ကြီးကြီးထဲထည့်သုပ်ပြီး ကိုယ်ကြိုက်သလောက် ပန်းကန်ထဲထည့်စားနေကြတာမို့ စားပွဲအလယ်မှာ ထမင်းသုပ်ဇလုံကြီးက အခန့်သား။
"အေး၊ မဟုတ်လည်း ခွေးကျွေးရမှာပဲ။"
"သူပဲစားနေပြီးတော့။"
"ဘာပြောတယ်။"
"လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘဲ ဘယ်ကခွေးကို သွားကျွေးမှာလဲ။ ကျွန်တော်ပဲ အနစ်နာခံပြီး စားလိုက်ပါ့မယ်။"
ပြောတာထက်ကို လူကပိုမြန်ပါတယ်။ ပန်းကန်တစ်ချပ်ထဲထည့်ပြီး စားဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီကောင်လေးက ကမ္ဘာ့ထက်ငါးနှစ်လောက်ငယ်ပြီး မိဘတွေနဲ့နေကတည်းက အတူတူကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာ့အမေခေါ်ထားတဲ့ မိဘမဲ့ကောင်လေးပါ။ သွက်လွန်းပြီး သင်ယူလွယ်တာကြောင့် အလုပ်ထဲမှာပါ အားကိုးလို့ရသလို အိမ်မှာဆိုလည်း သူကအသုံးဝင်လွန်းတယ်။ တစ်ခုပဲ၊ အင်မတန်မှလည်း မျက်နှာပြောင်ပါတယ်။
ပြီးတော့ သူ့ကို သခင်နဲ့ပေးမတွေ့ဖူးဘူး။ ကမ္ဘာ့ကိုသခင်မသိခင် သခင့် Instagram account ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလွတ်ရမတတ်ကြည့်နေကတည်းက ဒီကောင်လေးကသတိထားမိပြီး သခင်ဘယ်လိုချောကြောင်း၊ ဘယ်လောက်ကြည့်ကောင်းကြောင်းကို သူကအရင် ပေါက်ပေါက်ဖောက်လွန်းလို့ ကမ္ဘာနဲ့မတည့်ပါ။ အဲဒါကြောင့် သူနဲ့သခင်ဆုံဖူးပေမဲ့ သခင်နဲ့မိတ်ဆက်မပေးခဲ့ပါ။ သူကတော့ မိတ်ဆက်မပေးလို့ ပွစိပွစိလုပ်နေခဲ့တာပါပဲ။
"Wow! အရသာရှိလိုက်တာ။ သခင့်လက်ရာလေးမဟုတ်လား။ ငါတို့ကိုယ်တော်လေးကတော့ ဒီလောက်အဖြစ်မရှိတာ သေချာတယ်။"
တကယ်ကို စေတနာပျက်ရပါတယ်။
"သခင်ရော"
"အလုပ်သွားပြီ။"
"ဟင်၊ ဒါဆို ဒီပန်းကန်က ..."
သခင် သုံးလုပ်တိတိသာခပ်စားသွားတဲ့ ပန်းကန်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီးမေးနေတာကြောင့်
"သခင် သုံးလုပ်ပဲစားသွားတယ်။"
"အဲဒီလိုလား။"
ပြန်မေးပြီး တစ်ချက်တွေးနေတာက ဗရုတ်သုတ်ခတွေပြောဖို့ပဲနေမှာပါ။
"ကျွန်တော်ဆက်စားလိုက်မယ်။ အဲဒီ့ဇွန်းက သခင့်နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ထိခဲ့မှာပေါ့။"
"Yahhh! ငနာလေး၊ ဒီမှာ သခင့်လင်တစ်ယောက်လုံး ထိုင်နေတာနော်။ သေချင်တာလား။"
"Earth စားမလို့လား။ ရော့လေ၊ စား။ ကျွန်တော် ဒီဇွန်းနဲ့ဆက်စားမယ်။"
ပန်းကန်ကို ကမ္ဘာ့ဆီပေးလိုက်ပြီး သူက ဇွန်းကိုယူထားလိုက်ပါတယ်။
"အဲဒီ့ဇွန်းပါချထားစမ်း။ မင်းဇွန်းနဲ့မင်းစား။"
"အဲဗျာ၊ အူတိုလိုက်တာ။ ကျွန်တော့် Idol ကို သန့်သန့်လေးချစ်တာပါ။ တချို့တွေလို တွေ့ကတည်းကပစ်မှားနေတာမျိုး မဟုတ်ရပါဘူး။"
"စကားထပ်များနေရင် လျှာဖြတ်ပစ်မယ်။"
"ထပဲထလာခဲ့ပါဦး။ နောက်ထပ်ချုပ်ရိုးပြုတ်ရင် သခင်သတ်လိမ့်မယ်။ ဟေဟေ့ ..."
ချွင်ခနဲမြည်သံက ထွက်လာပါတယ်။ ကမ္ဘာ့လက်ထဲကဇွန်းနဲ့ ပစ်ပေါက်လိုက်တာကို တစ်ဖက်ကလည်း ဇွန်းနဲ့ကာလိုက်ရာက အသံထွက်လာခြင်း။
"စိတ်ချည်းပဲ။ မစတော့ဘူး၊ ကောင်းကောင်းစားပါ။"
ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ကမ္ဘာ့ရဲ့ဇွန်းကိုကောက်ပြီး ဘေစင်ထဲထည့်ထားလိုက်ကာ ကမ္ဘာ့ကိုသွားဖြီးပြနေလေရဲ့။
နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီးကြတော့ သူပန်းကန်ဆေးတာကို ထမင်းဝိုင်းမှာပဲထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကမ္ဘာက
"အမေ့အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ။"
ဟိုတစ်ပတ်ကလည်း အမေ့ဆီမရောက်ဖြစ်ခဲ့သလို အခုတစ်ပတ်လည်း ဒဏ်ရာကြောင့် ရောက်ဖြစ်မှာမဟုတ်လို့ စပ်စုကြည့်နေရပြီ။
"မေမေကြီးက Earth တို့မလာရင် ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။ သခင့်ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်တော့တာ။ သူ့သားကို ဘယ်လိုကြိုးကိုင်နေကြောင်း။ ဒါနဲ့ အဲဒီ့ဒဏ်ရာက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ Earth?"
"သခင်နဲ့စကားများပြီး ပန်းအိုးကွဲစကိုတက်နင်းမိတာ။"
စိတ်အချရဆုံးသူမို့ မချွင်းမချန်ပြောမိတဲ့ကလေးပါ။
"မေမေကြီးသိသွားရင် ကမ္ဘာမီးလောင်မယ်။"
"ငါက ဘာလို့မီးလောင်ရမှာလဲ။ မင်း ပြန်ပြောရဲပြောကြည့်။"
"ဟား ဟား၊ အဲဒါကျကြောက်တတ်သားပဲ။ ကဲ၊ ပြီးပြီ။ Earth ခြေထောက် ဆေးထည့်ရမှာလား။"
"နေ့လယ်ရေချိုးပြီးမှ ပတ်တီးလဲမယ်။"
"ဟုတ်၊ အိမ်ရှေ့သွားကြမလား။"
"အင်း"
"ကျွန်တော့်ကို မေးစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဘာလဲမသိ။"
"Koa က ဘယ်လိုပြန်ရောက်နေတာလဲလို့ မင်းသိလား။"
"မသိဘူး။ ကျွန်တော်တောင် ကြားကြားချင်းအံ့ဩသွားတာ။"
"အဲဒါဆို ငါခိုင်းတာလုပ်ပေး။"
"Koa ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့လား။ ဖြစ်နိုင်တာပြောပါ Earth ရယ်။ Koa မသိအောင်စောင့်ကြည့်ဖို့ကို ကျွန်တော်ကတတ်နိုင်မလား။"
"အဖြစ်ကိုမရှိဘူး။"
"သခင့်ကိုစိတ်မချလို့ စောင့်ကြည့်ပေးပါဆိုရင်တောင် ဖြစ်နိုင်သေးတယ်။"
"မင်း ... အဲဒါကြောင့် မင်းကို ဒီအိမ်မလာခိုင်းတာ။"
"ကျွန်တော်ကလည်း သခင့်မျက်နှာလေးများ တွေ့ရမလားဆိုပြီး ထွက်လာတာပဲ။ သူကတော့ ကျွန်တော့်ကိုတောင်မစောင့်ဘဲ အလုပ်ကိုထွက်သွားတယ်။ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး။"
ဆွေးမြည့်နေတဲ့အမူအရာတွေကြောင့်
"တိတ်စမ်း၊ ကြာကူလီကောင်။"
"ဟမ်း၊ ပြောရက်လိုက်တာ။ တွေ့သားပဲ သခင်ထွက်သွားတာကို။ သူထွက်သွားတာသေချာမှ ကျွန်တော် Earth ဆီဖုန်းဆက်လိုက်တာ။"
တမင်တကာကို လိုက်စနေတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ဒီနေ့တော့ ကမ္ဘာမပျင်းရတော့ပါဘူး။
■
"Earth, Koa က အခုထိ အရင်အတိုင်းပဲလား။"
"အင်း"
"ကျွန်တော် သူနဲ့မတွေ့ရသေးဘူး။ ရင်မနာရဲသေးလို့။"
ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ပြောင်နေတာမဟုတ်မှန်း ကမ္ဘာသာအသိဆုံး။
"မင်းကြောက်တာလည်း ရှိသေးတာပဲနော်။"
"အများကြီးပဲ။ သူ့ကြောင့် Earth နဲ့ အစ်ကိုရာဇတို့ ကတောက်ကဆဖြစ်မှာကိုလည်း ကြောက်တယ်။ သူက အရင်လိုတစ်ဇွတ်ထိုးထပ်လုပ်မှာကိုလည်း ကြောက်တယ်။ ကျွန်တော်ထပ်ပြီးရင်နာရမှာလည်း ကြောက်တယ်။"
"မချစ်ပါနဲ့။ မင်းလိုလူရဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ သူကမတန်ဘူး။"
"အစ်ကိုရာဇကို Earth လက်လွှတ်နိုင်သလား။"
ကမ္ဘာမဖြေနိုင်ပါ။
"အဲဒီ့လိုပဲပေါ့ Earth ရယ်။ နာကျင်ရမယ်ဆိုတာကို ကြိုသိထားရင်တောင် လက်မလွှတ်နိုင်တဲ့အချစ်မျိုးကို Earth လည်းသိသားနဲ့။ သူလည်းသိရဲ့နဲ့ ရှေ့ဆက်နေတာပဲ။ ဒီတစ်ခေါက် သူပြန်ရောက်လာတော့ ကျွန်တော်သေချာဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့ကြောင့် Earth နဲ့ အစ်ကိုရာဇတို့ဘဝကို မထိခိုက်စေရဘူးလို့။"
"အဲဒါ ငါလုပ်ရမှာပါ ကောင်လေးရာ။"
"ဟင့်အင်း၊ ကျွန်တော်ကြိုးစားပါ့မယ်။ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သူ့ကို Earth ခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့တာ ကျွန်တော့်ကြောင့်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ကို ညီအရင်းတစ်ယောက်လို သတ်မှတ်ပေးတာ Earth ကို သိပ်ချစ်တာပဲ။"
သူပြောနေကျစကား၊ သူချွဲနေကျစကား၊ တကယ့်ကို ညီငယ်လေးတစ်ယောက်က အစ်ကိုတစ်ယောက်ကို ကပ်ချွဲနေသလိုမျိုး သူ့ရဲ့လက်သုံးစကားပါ။
"ပြော၊ ဘာလိုချင်ပြန်ပြီလဲ။"
"သခင့်အငွေ့အသက်ပါတာမျိုးလေး။"
"ခွေးကောင်လေး၊ ဖောက်လာပြန်ပြီလား။"
"လုပ်ပါဗျာ၊ တစ်ခုလောက်ပဲ။"
"အဟင်း၊ A Jimmy hat?"
"မင်းနဲ့ငါ့ကြား ... ပိုင်းကန့်ခြားနားထား ..."
ကမ္ဘာက တမင်ရွဲ့ပြီး condom လားလို့မေးတာကို ရုတ်တရက် သီချင်းထဆိုတာကြောင့် ရယ်ပဲရယ်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဒါကိုလည်း ဆက်မေးပါသေးတယ်။
"အချင်းချင်းကိုသုံးသေးတာလား။ မထင် ... မြေကမ္ဘာလား၊ ရာဇသခင်နဲ့ အလွှာပါးလေးတောင်အခြားခံနိုင်မှာ။ ဟားဟား"
"သိသွားရပြန်ပြီ။"
"သေချာသိစေချင်ရင် Live လွှင့်လိုက်လေ။"
"ငါ့တစ်ယောက်တည်းရဲ့အပိုင်။ ဘယ်သူမှသိစရာမလိုဘူး။"
"ဟား ဟား ဟား ... တစ်ဦးတည်းမူပိုင်ဆိုပြီး အကုန်လိုက်ပြီးသဝန်တိုနေတာ မြင်လို့တောင်မကောင်းဘူး။ အခုလည်း ဟိုက ဏီဏီလေးနဲ့ခရီးသွားမှာတဲ့။"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း လွန်လာပြီနော်။"
"ပြောပါဦး၊ ချုပ်ရိုးပြုတ်ရခြင်းအကြောင်းလေး။"
"ချော်လဲလို့ပြုတ်တာလေ။"
"ချော်လဲရခြင်းအကြောင်းကရော။"
"ထိုင်ခုံနဲ့တိုက်မိတာ။"
"အေးလေ၊ အေးလေ၊ ထိုင်ခုံကြီးက ဘာလို့ကန့်လန့်ခံနေတာပါလိမ့်။ တကယ်ဆို သူကရှောင်သင့်တာပေါ့ဗျာ။ နေပါဦး၊ ကျွန်တော်သိတဲ့မြေကမ္ဘာက ခြောက်နှစ်သားလောက်ကတည်းက နှစ်လက်မလောက်တန်းပေါ်မှာ ပေတစ်ရာလောက်ဝေးတဲ့အထိ ပြုတ်မကျဘဲပြေးနိုင်လောက်အောင် ဟန်ချက်ထိန်းနိုင်တာဆိုလားပဲ။ Wheelchair ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျတာတော့ အံ့ဩစရာ။"
"အင်း၊ အဲဒီ့တုန်းက ခြေထောက်ကောင်းလို့။ အခုက ခြေထောက်ဒဏ်ရာနဲ့မို့။"
"ဟားဟားကို ပါးစပ်မဟဘဲပေးလိုက်မယ်။ ဆေးရုံရောက်ချင်ရင် pecan စားလိုက်ပါလား။ ရက်နည်းနည်းရှည်တာပေါ့။"
Pecan ဆိုတဲ့သစ်စေ့နဲ့ ဓာတ်မတည့်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို အကြံဉာဏ်ကောင်းတွေ ပေးနေတာကြောင့်
"စားကြည့်လိုက်ရမလား။ ပိုင်မုန့်ထဲပါလာတာကို မသိလိုက်လို့ဆိုပြီးလေ။"
"မလုပ်ရဘူးလေဗျာ။ ကျွန်တော်က နောက်တာကို။"
"မလုပ်ပါဘူး။"
'မလုပ်ဘူး၊ သခင် ခရီးမထွက်ဘူးဆိုရင်ပေါ့။'
■■■ Part (15) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі