Chapter (36)
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သခင္။"
"ဟင္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။"
သခင့္အခန္းတံခါးဖြင့္ထားလို႔ ဝင္လာတဲ့ကမ႓ာ့ကို ၾကမ္းေပၚထိုင္ရင္း မီးပလပ္ေခါင္းတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့သခင္က ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေမးလို္က္တယ္။
ကမ႓ာက သခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
"သခင္ အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားေနလား။ အရမ္းအာရံုစိုက္ရရင္ တျခားအလုပ္တစ္ခုခုေျပာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ..."
"ငါ အဆင္ေျပတယ္။"
Screen time မ်ားလြန္းၿပီး မ်က္ရိုးနဲ႔နားထင္ေတြရယ္၊ ဇက္ေၾကာေတြရယ္ကို ခဏခဏဖိေနတတ္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာသတိထားမိတာ ၾကာၿပီ။ သခင္အလုပ္လုပ္တာျဖင့္ ႏွစ္လေက်ာ္ပဲရွိေသးတာကို ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာက အဆင္မေျပဘူးလို႔ ကမ႓ာထင္တယ္။
အခုလည္း ပလပ္ေခါင္းလဲရင္း လည္ပင္းကို ဟိုဒီလွည့္ခ်ိဳးေနတာေတြ႕လိုက္လို႔ ကမ႓ာဝင္လာၿပီး ေျပာရျခင္း။
"မ်က္စိစမ္းၾကည့္ပါလား။"
"ငါ အဆင္ေျပတယ္ ေျမကမ႓ာ။"
3 pin ပလပ္ေခါင္းရဲ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ pin တစ္ေခ်ာင္းကို လက္မနဲ႔ဖိခ်ိဳးလိုက္ၿပီး 2 pin ပလပ္ေပါက္မွာတပ္ရင္း သခင္က အသံမာမာနဲ႔တံု႔ျပန္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ
"စိုးရိမ္လို႔ပါ၊ ကိုကိုကလည္း ..."
ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြကပါ ခပ္မာမာျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရင္း
"အဟီး၊ ဒီေလာက္ညနက္ေနၿပီကို မအိပ္ေသးဘူးလား။"
ကမ႓ာ စားေသာက္ဆိုင္ကေန အလုပ္ဆင္းၿပီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မို႔ သန္းေခါင္ယံကိုျပေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြကို သခင္သိမွာပဲဆိုေပမဲ့ သတိေပးခ်င္မိတယ္။ မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးလာတဲ့သခင္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး
"မင္းကေရာ ညနက္ေနမွ ငါ့အခန္းထဲဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"မနက္က်ရင္ ဦးႏိုင္ေမြးေန႔၊ ဘုရားသြားၾကမွာဆို။"
"ေအး"
"ကိုယ့္ကိုလည္း ႀကိဳမေျပာဘူး။"
"မင္းဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လိုေသးတာလား။"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ႀကိဳသိရရင္ တစ္ခုခုစီစဥ္လို႔ရတာေပါ့။"
"ငါ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။"
"ကိုယ္က ..."
"ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ လိုက္မယ္ဆိုလည္းလိုက္၊ မအားရင္လည္းေန။ ဒါပဲမဟုတ္လား။ သြားေတာ့။"
ထည့္တြက္စရာမလိုတဲ့လူလို ဆက္ဆံခံရတာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမိေပမဲ့ "လိုက္မယ္ဆိုလည္းလိုက္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ စိတ္က ခ်က္ခ်င္းကိုေျပသြားခဲ့တာ။
'ရာဇသခင္ဆိုတဲ့နတ္ဘုရားက ကိုယ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေစစားႏိုင္တာပဲ။'
တံခါးေပါက္ဆီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနာက္ျပန္ေလၽွာက္မိေနတဲ့ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ သခင္ကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ အားေပးေနပါရဲ႕။
အေပါက္ဝေရာက္မွ
"ကိုယ္လိုက္မွာေနာ္။ မနက္က်ရင္ ဆိုင္ကို ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္တင္လိုက္မယ္။"
သခင္က ဘာမွမေျပာဘဲ တံခါးပိတ္ဖို႔ တံခါးေပါက္နားေလၽွာက္လာေနတယ္။
"ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ။"
"မနက္ေျခာက္နာရီ။"
"ဟုတ္၊ ကိုကို။"
"မင္း ..."
ခ်က္ခ်င္းလွည့္ေျပးတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က
"ေျမကမ႓ာ၊ ျပန္လာခဲ့စမ္း။"
"အိပ္ေတာ့မယ္။ Good night."
တာတိုအေျပးသမားေတြ တာလႊတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ရွိန္ထိုးေျပးၾကသလိုကို ေျမကမ႓ာတို႔ လွစ္ခနဲေျပးသြားလိုက္တာ သူ႔အခန္းေပါက္ကေနပဲ Good night သံၾကားလိုက္ရတယ္။ သခင္ကေတာ့ စိတ္ေတြြတိုၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
"အား ..... အသည္းယားလိုက္တာ။ စိတ္ရွိတိုင္းသာဖက္နမ္းပစ္ရရင္ ငါေတာ့ ညတြင္းခ်င္းအေရးေပၚေရာက္မလားပဲ။ အေဟး၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေနာင္ရိုး က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစဗ်ာ။ ငါကလည္း ကေလးေလာက္ေတာင္ မေတြးတတ္ဘူး။ ကုိကိုေရ၊ ခ်စ္တယ္ဗ်ိဳ႕။"
အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေလၽွာက္ေျမာက္ေလၽွာက္လုပ္လိုက္၊ ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္၊ လွဲလိုက္၊ စကားေတြေျပာလိုက္၊ လက္ေတြေဝွ႕ရမ္းလိုက္နဲ႔ ရူးခ်င္တိုင္းရူးေနတဲ့ကမ႓ာက မနက္မိုးလင္းရင္ ဘုရားအတူသြားရမယ့္စိတ္ကူးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလက္ပစ္ကူးလို႔။
■
"ငါ၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ မဝတ္ဖူးတာလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ပံုစံမက်တာလဲ။"
ပုဆိုးနဲ႔မစိမ္းေပမဲ့ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကမ႓ာပ်က္ေနတာပါ။
"ဘာလို႔ ရြဲ႕ေစာင္းသြားတာလဲ။"
ပုဆိုးအနားစကို ဘယ္ညာအတိုအရွည္မညီေအာင္ ေစာင္းဝတ္ႏိုင္တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ကမ႓ာအံ့ဩေနတယ္။
"အာ ... ခါးပံုစႀကီးက ..."
ေတာ္ေတာ္ရွည္ထြက္လာတဲ့ခါးပံုစေၾကာင့္ ျပန္ျပင္ဝတ္မိျပန္တယ္။
"ငါက ကူလီသြားထမ္းမွာလား၊ ပုဆိုးတိုနံ႔နံ႔နဲ႔။"
တိုလိုက္၊ ရွည္လိုက္၊ ခါးပံုစသိမ္းမရလိုက္၊ ပံုစံမက်လိုက္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား၊ ကေနဒါကျပားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုမွ မလြယ္ပါေလ။
"ေရး ... ေဟး၊ ရၿပီ။ ဒီေလာက္ဆို ရၿပီမလား။ ရေလာက္ပါၿပီေနာ္။ မကၽြတ္ႏိုင္ဘူး၊ ခိုင္ၿပီ။"
တစ္ေယာက္တည္းေမး၊ တစ္ေယာက္တည္းေျဖေနတဲ့ အရူးေလးဟာ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးေနေပမဲ့ ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔က်မွ လူပ်ိဳဘဝက တရားမဝင္ပစၥည္းေတြ လွည့္ထုတ္ရတာထက္ကို အလွည့္အပတ္ခက္ေနရၿပီ။ ခါးတစ္ဝိုက္ေလးကိုပဲ သူ႔မွာပတ္လို႔မၿပီးႏိုင္ခဲ့။
"ငါ ငယ္ငယ္က စမ္းဝတ္ၾကည့္တာျဖင့္ ဒီေလာက္မခက္ဘူးလားလို႔။ မဝတ္တာၾကာလို႔ေနမွာ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ ပုဆိုးေတြဝတ္ၾကည့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။"
ေယာပုဆိုးရွားေရာင္ကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းမွတ္ခ်က္ေပးျပန္တယ္။
ပုဆိုးကို ေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ၿပီး ေရွ႕ၾကည့္လိုက္၊ ေနာက္ၾကည့္လိုက္။ အဆင္ေျပၿပီလို႔သတ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းျပန္ေမာ့ေတာ့မွ
"Oh, my God! အဲ ... သခင္"
"ဘာေပ်ာက္ေနတာလဲ။"
ဖြင့္ထားမိတဲ့တံခါးဝမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္းေမးတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြက အိမ္မွာေနရင္း တစ္ခါတေလ သခင့္ကို ပုဆိုးဝတ္တာေတြ႕ဖူးေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ ေဒါင္လိုက္အစင္း ေသးေသးစိပ္စိပ္ေလးေတြနဲ႔ နက္ျပာေရာင္ပုဆိုးကို ၾကည္ျပာေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လည္ကတံုးရွပ္လက္ရွည္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတဲ့ သခင္က မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ကမ႓ာ့မ်က္စိေရွ႕မွာ အျပာေရာင္နတ္သားတစ္ပါးလို။
"ေဟ့ေကာင္၊ မတ္တပ္ေမ့ေနတာလား။"
ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လက္ေဖ်ာက္တီးေခၚေနတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ တစ္လွပ္လွပ္လြင့္ေနတဲ့စိတ္ကို အတင္းခၽြန္းအုပ္ၿပီးဆြဲေခၚလိုက္ရတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း မုန္တိုင္းေတြတိုက္လို႔။ သီခ်င္းထဲကလိုေျပာရရင္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕တျခားတစ္ဖက္မွာ လိပ္ျပာေလးကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ပံခတ္ရံုပါပဲ။ ဒီဘက္တစ္ျခမ္းက ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ထဲေတာ့ ေလေပြမုန္တိုင္းေတြေရာ၊ ေလဆင္ႏွာေမာင္းေတြပါ ေဝွ႕ေနၿပီ။
"သခင္၊ အဝတ္အစားသြားျပန္လဲလိုက္ပါလား။"
"Why?"
သူ႔ကိုယ္သူငံု႔ၾကည့္ၿပီး သခင္က ေမးလာတယ္။ ဘာမ်ားအဆင္မေျပသလဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တာ။
"အဲဒီ့ေလာက္ေခ်ာေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အကုန္လံုးလိုက္ငမ္းၾကမွာေပါ့။"
"မင္းလည္း မရူးရမေနႏိုင္ဘူး။ သြားမယ္၊ ငါးနာရီခြဲေနၿပီ။ ဦးႏိုင္ေစာင့္ေနရလိမ့္မယ္။"
သူ႔ရဲ႕အျဖဴေရာင္ရွပ္ကို သူ႔ဘာသာၾကည့္ၿပီး ကမ႓ာခပ္တိုးတိုးညည္းမိတယ္။
"ငါ ဘာလို႔ အျပာေရာင္မဝတ္မိတာလဲ။"
သခင္ကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ကုတ္အနက္ကိုျဖန္႔ဝတ္ေနတယ္။
ရႉးဖိနပ္စီး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ေဆးတံခဲလိုက္ရင္ ကမ႓ာ့ႏွလံုးသားေရးရာကိုအစိုးရတဲ့ အေရးပိုင္မင္းေလးျဖစ္သြားမလား။
"ဟာ ဟ"
ေန႔တစ္ဝက္မက်ိဳးခင္မွာကို အေတြးေပါင္းစံု၊ တင္စားျခင္းေပါင္းစံုနဲ႔ အူျမဴးေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္မွ
"အဲ၊ ကိုယ့္မွာ ဂ်င္းနဲ႔လည္သာေတြပဲရွိတယ္။ ဆြယ္တာေတာင္ မရွိဘူးေလ။"
"အဲဒီ့ေတာ့ ..."
"အျပင္မွာေအးတယ္ေလ။ အေႏြးထည္ဝတ္စရာမရွိဘူး။"
"ရွိတာဝတ္။"
"ရွိတာေတြက ဒီပံုစံနဲ႔ဆို အဆင္မေျပဘူးလားလို႔။"
"မင္း ဘုရားသြားမွာလား၊ Red Carpet ေလၽွာက္ရမွာလား။"
သခင္ၿငိဳျငင္လာၿပီမို႔ ကမ႓ာ အေျပးအလႊားနဲ႔ အဝတ္အစားေသတၱာဖြင့္ၿပီး rust brown color နဲ႔ ဂ်င္းအက်ႌတစ္ထည္ ဆြဲထုတ္လာလိုက္ရတယ္။
အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္ေရာက္ေတာ့ သခင္က ကတၱီပါဖိနပ္အနက္ေလးနဲ႔။
ကမ႓ာ့မွာရွိတာက ဟိုကစီးလာတဲ့ ရႉးတစ္ရံရယ္၊ ဒီေရာက္မွဝယ္တဲ့ ေရစိုခံေျခညႇပ္တစ္ရံရယ္။ ဒီေရာက္တာပဲ ဘယ္ႏွလၾကာၿပီလဲ။
သခင့္ေရွ႕မွာတင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုဂြမ္းေနတဲ့ပံုစံေၾကာင့္ ကမ႓ာစိတ္ညစ္လာၿပီ။ ဟိုမွာတုန္းကလည္း အဝတ္အစားအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွစိတ္မမ်ားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒီေနရာဒီအရပ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြကိုပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ဆိုင္ကေန ဝယ္ဝတ္လိုက္မိတာ။ အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳမေတြးခဲ့မိတာ ပါတာေပါ့။
မနက္ေစာေစာ အလင္းေရာင္မပီျပင္တဲ့အခ်ိန္ လမ္းမီးတိုင္အလင္းေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သားလမ္းေလၽွာက္လာၾကတယ္။ ဟိုဘက္လမ္းက ဦးႏိုင္အိမ္မွာပဲ ကားကိုထားတာေၾကာင့္ မနက္ခင္းလမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္ေလး ရသြားခဲ့တယ္။ ေဘးတိုက္အေနအထားကေန ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ငမ္းရင္း ကမ႓ာ့ရာသီဥတုက သာသာယာယာ။ သခင္က တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္လွည့္သြားျပန္တယ္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ။"
"မင္းက ပုဆိုးေတြဘာေတြနဲ႔။"
"အဲဒါ ဟိုတစ္ပတ္က ဦးႏိုင္ဝယ္ေပးတာ။ ဘာလို႔ဝယ္ေပးလဲဆိုတာ အခုမွသိေတာ့တယ္။"
သခင္ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္႐ႈံ႕လိုက္တာကို ကမ႓ာမျမင္လိုက္ပါ။
သခင့္အေတြးထဲမွာေတာ့
'ဦးႏိုင္ကို ဘယ္လိုေတြခ်ဳပ္လိုက္တယ္မသိဘူး။ အဝတ္အစားအထိပါ ဝယ္ဆင္ေနၿပီီ။'
"သခင္က ကိုယ့္ကိုမွအဖက္မလုပ္တာ။ ကိုယ္က ညဦးပိုင္း ဦးႏိုင္ဖုန္းဆက္မွ သိရတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဦးႏိုင္မေျပာလို႔ ကိုယ္မသိလိုက္ရင္ ကိုယ္မပါဘဲသြားၾကမွာမလား။"
"အင္း"
ကမ႓ာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေပမဲ့ သူလိုက္မွာကို သခင္က ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခြင့္ျပဳတာကိုပဲ ေက်နပ္မိရပါတယ္။
■
ျခံတံခါးခ်က္ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ၾကေတာ့ အိမ္တံခါးကဖြင့္လ်က္သား။
"လာၾက၊ ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္။"
"ဟုတ္"
ဦးႏိုင္က ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးတယ္။
"မင္း အဆင္ေျပေနသားပဲ။"
"ဗ်ာ။ ဪ၊ ဟုတ္။ ဦးႏိုင္၊ တကယ္အဆင္ေျပတာလား။"
ေရွ႕ကဝင္သြားတဲ့သခင့္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဦးႏိုင္အနားကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္ေတာ့
"ရာေလးက ဘာေျပာလို႔လဲ။"
"ဘာမွမေျပာဘူး။ ဦးႏိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွေျပာတယ္။ ဦးႏိုင္အတြက္လည္း ဘာမွမျပင္ဆင္လိုက္ရဘူး။"
"ရပါတယ္ကြာ။ မလိုပါဘူး။"
"ေျမကမ႓ာ၊ ဘာေတြစကားမ်ားေနတာလဲ။ မလာေသးဘူးလား။"
"လာၿပီ၊ လာၿပီ။"
မီးဖိုခန္းဘက္ေျပးဝင္သြားတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ရင္း ဦးႏိုင္ျပံဳးမိတယ္။ ေျမကမ႓ာက ရာဇသခင္ကို သိပ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းပါရဲ႕။
"လူႀကီးက အဆင္သင့္လုပ္ေပးထားတာကို နည္းနည္းေလာက္ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ မေတြးတတ္ဘူးလား။"
ေကာ္ဖီခြက္ေတြကိုယူရင္း သခင္ဆူလိုက္လို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ကပ်ာကယာနဲ႔ ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတဲ့ကရားကိုယူၿပီး ခြက္ေတြထဲယူထည့္လိုက္ရတယ္။
■
ဘုရားမုခ္ဝမွာခၽြတ္လိုက္တဲ့ ဦးႏိုင္ရဲ႕ဖိနပ္ဆီ သခင္လက္လွမ္းလိုက္ေပမဲ့ သခင့္ထက္ဦးသြားတဲ့ကမ႓ာ့လက္ထဲ ဖိနပ္ေလးကပါသြားခဲ့ၿပီ။ သခင္ဖိနပ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင့္ေျခေထာက္နားထိုင္ခ်ၿပီး ဖိနပ္ကိုေကာက္ယူဖို႔ျပင္တယ္။ သခင့္လႈပ္ရွားမႈေတြခဏရပ္သြားၿပီး သူ႔ဖိနပ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ကို ရပ္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာကေမာ့ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ေရွ႕ကတက္သြားတဲ့ ဦးႏိုင္ေနာက္ကို သခင္ေျပးလိုက္သြားၿပီ။
'ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကိုယ္ မင္းကို တစ္ေန႔တျခား ပိုပိုခ်စ္မိလာတာ မင္းသိရဲ႕လား ရာဇသခင္။'
အာရံုခံတန္ေဆာင္းမွာ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့ဦးႏိုင္ရဲ႕ေဘးနား ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာဘယ္လိုေခၚထုတ္ရမလဲမသိ။ ခိုးခိုးၾကည့္ရင္းသာ အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္။ မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ေလသံတိုးတိုးနဲ႔
"ဦးႏိုင္ရဲ႕ကေလးေတြေရာ မလာၾကဘူးလား။"
အဲဒီ့ေတာ့မွ သခင္ကထရပ္ၿပီး တန္ေဆာင္းကေနထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။ ကမ႓ာ့အၾကံအစည္က အလုပ္ျဖစ္သားပဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လမ္းေလၽွာက္လာၾကရင္း
"မမႀကီးေရာ၊ မလတ္ေရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာႀကိဳေစာင့္ေနၾကမွာ။ ကိုငယ္က ေန႔လယ္ေလာက္မွေရာက္မယ္။"
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔အလႉလား။"
"အင္း"
"ကိုယ္လည္း ဘာမွမကူလိုက္ရဘူး။"
"မင္းအလုပ္နဲ႔မင္း ဘယ္နားအခ်ိန္ရသလဲ။"
"သခင္"
"အင္း"
"ကိုယ္က ဘယ္ေနရာမွာမွ စာရင္းမရွိဘူးလား။"
"ဘာေတြျဖစ္ျပေနတာလဲ။"
"ဟင္း ... သခင့္သေဘာပါပဲ။"
■
ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူမယ္ဆိုတဲ့ကမ႓ာ တစ္ေန႔လံုးခြင့္တိုင္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ သခင္ကသာ ေအးစက္စက္ေပမဲ့ က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြက ကမ႓ာ့ကိုလက္ခံေပးၾကတယ္။ မလတ္ရဲ႕သမီးေလးႏွစ္ေယာက္က သခင့္ကိုသိပ္ခ်စ္ၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ ကမ႓ာ့အနားမွာ တဝဲလည္လည္။ ကမ႓ာေသခ်ာသိလိုက္ရတာတစ္ခုက သခင္က ကေလးေတြနဲ႔သိပ္တည့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟိုမွာေနတုန္းက ကေလးေတြနဲ႔သိပ္မဆံုျဖစ္လို႔ သိပ္မသိခဲ့ရတာ။ ဒီေရာက္မွေသခ်ာသြားတာ ကေလးတိုင္းခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ သခင္က ၾကင္နာတတ္လြန္းတယ္။ ဒါကလည္း ကမ႓ာမသိခဲ့တဲ့ သခင့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြထဲကတစ္ခုပဲ။
"အား၊ ေညာင္းလိုက္တာ။"
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီ။ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္းကခံုေပၚ ပက္လက္လန္သြားတဲ့ကမ႓ာက ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္ေနေသးတာ။ သခင္ကေတာ့ ခ်ိဳင့္တစ္လံုးဆြဲၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္သြားေလရဲ႕။
ေညာင္းဆို ေျမကမ႓ာတို႔ ေယာက္်ားဘက္ကအမ်ိဳးေတြကို မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လိုသမၽွလိုက္လုပ္ေပးေနခဲ့တာေလ။ အိုးေတြသယ္ေတာ့လည္း သူပါတယ္။ စားပြဲဝိုင္းေတြသိမ္းေတာ့လည္း ထိပ္ဆံုးက။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေဆာ့သမၽွကို လိုက္ထိန္းတာလည္း သူပါပဲ။ သားျဖစ္သူအပိုးက်ိဳးပံုကို မိဘေတြျမင္ရင္ ေဒၚဝတီႏြယ္ အရင္ဆံုးရင္ကြဲရပါလိမ့္မယ္။
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးဝင္လာတဲ့ ေျခသံတစ္စံုေၾကာင့္ ကမ႓ာနားစြင့္ရင္း အိမ္ေပါက္ဝဆီ အၾကည့္ပို႔မိေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ကလံုးတံုး။
"ဦးဦးရာေလးေရ၊ အဲ ... ဦးကမ႓ာ။"
ကမ႓ာ့ကိုျမင္ေတာ့ အနားကပ္လာၿပီး
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။"
"ေညာင္းလို႔ပါကြာ။"
"သားသား ႏွိပ္ေပးမယ္။"
စကားကၾကာေသးတယ္။ လက္ေပါက္စေလးက ကမ႓ာ့လက္ေမာင္းကိုထုေနၿပီ။
"အား၊ နာတယ္ကြ။ မင္းက လက္သီးနဲ႔ထုေနတာေလ။"
"ဦးလက္ေမာင္းႀကီး သားက ဘယ္လိုႏွိပ္ရမလဲ။"
"ဟား ဟား၊ ေနပါေတာ့ကြာ။ မင္းက ဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"ဦးဦးရာေလး မုန္႔ယူလာမယ္ဆိုလို႔။"
"ဘယ္သူေျပာလဲဲ။"
"မေန႔က ရာေလးေျပာတယ္။"
"အလႉရွိတာ မင္းသိတယ္ေပါ့။"
"အြန္း၊ သားေမေမနဲ႔ ညီမေလးဆီသြားလို႔ အလႉမလိုက္တာ။"
သူ႔ရဲ႕တစ္ဝမ္းကြဲညီမေပါက္စဆီ သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနတဲ့ ေနာင္ရိုး။
"သား"
"ဦးဦးရာေလး၊ မုန္႔ေရာ။"
သခင့္အသံၾကားတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး မုန္႔ေတာင္းစားတဲ့ကေလးစုတ္။ ဒါဆို သခင္ကိုင္လာတဲ့ခ်ိဳင့္က ဒီဟာေလးအတြက္မုန္႔ေတြေပါ့။
'ငါ့ႏွယ္၊ ကေလးေလာက္ေတာင္ ေနရာမရဘူး။'
"ရာေလးက ေခ်ာလိုက္တာ။"
"ဟား ဟား၊ မုန္႔ေကၽြးမွာပါကြာ။"
"တကယ္။ ဒါ blue အျပာေရာင္၊ ဟုတ္တယ္မလား။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။"
ေကာက္ခ်ီလိုက္တဲ့သခင့္လက္ထဲ ေဆြ႕ခနဲပါသြားတဲ့ေနာင္ရိုးက သခင့္ရွပ္ေကာ္လာကိုကိုင္ၿပီး အေရာင္ကိုရြတ္ေနေသးတာ။
လည္ပင္းၾကယ္သီးေပါက္မွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ မဟူရာၾကယ္သီးေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး black အနက္ေရာင္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သခင္နဲ႔ အနက္နဲ႔အမည္းျငင္းၾကၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ျပန္ဝင္သြားၾကၿပီ။ ခဏၾကာေတာ့
"ဦးဦးကမ႓ာေရ၊ မုန္႔စားမယ္။"
"ကိုယ့္ဘာသာ ဝေအာင္စားေဟ့။"
"ေနေပါ့။"
ေရွ႕ေနာက္လွမ္းေအာ္ၾကၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကခံုမွာပဲ ကမ႓ာေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚခပ္ေလးေလးျဖစ္ၿပီး မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔ ျပန္အိပ္ပစ္လိုက္တာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိလိုက္ပါ။
.
ေနာင္ရိုးမုန္႔စားၿပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္သြားေတာ့ သခင္က ေနာင္ရိုးစားခဲ့တာေတြကို ရွင္းလင္းၿပီး အခန္းထဲဝင္ အဝတ္လဲလိုက္တယ္။ ခဏနားၿပီးမွပဲ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ တစ္ေနကုန္ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြကို ေလၽွာ္စက္ထဲထည့္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္ထြက္လာေတာ့ သခင္ရယ္မိသြားရတယ္။ တစ္ေန႔လံုး အိမ္ေလၽွာက္လည္ၿပီး သခင့္ဆီမုန္႔စားၿပီးေတာ့ ဗိုက္တင္းသြားတဲ့ေနာင္ရိုးေလးက ပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ခါးကိုခြ၊ ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ၿပီး အိပ္ေနေလရဲ႕။
သခင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး ေနာင္ရိုးကိုအသာေလးမ,ယူလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ ကမ႓ာႏိုးသြားၿပီး
"သခင္"
"ရႉး"
"အဲ"
သခင္က ေနာင္ရိုးကိုအသာေလးေပြ႕ယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက ခံုမွာထိုင္ရင္း သန္းေဝလို႔။
"ရင္ဘတ္ေပၚ ေလးသြားပါတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲ။ အဲ့ကေလးတက္အိပ္ေနမယ္ေတာ့ မထင္ထားဘူး။ အိပ္တာေတာင္ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔၊ ေခြးေကာင္ေလး။"
"မုန္႔စားၿပီးအေရွ႕ထြက္သြားတာကို ငါသိမ္းဆည္းေနတာနဲ႔ မၾကည့္မိဘူး။ မင္းတို႔ အဲဒီ့ေလာက္တည့္ေနမယ္လို႔ မထင္ထားဘူး။"
သခင္ကေျပာၿပီး စားပြဲေပၚမွာ ကမ႓ာတင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ဖုန္းကို ယူလိုက္တယ္။
"သခင္"
"အင္း"
"ေနာက္ဆို မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္တာေလးေတြေတာ့ ကိုယ့္ကိုေျပာျပေပးလို႔ ရမလားဟင္။"
"ေအး၊ တိုက္ဆိုင္ရင္ေပါ့။"
လွည့္ထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း
"သခင္မေျပာေတာ့လည္း ကိုယ္ကပဲ သိေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့။ ျပန္နီးစပ္ဖို႔ ေျခလွမ္းတစ္ရာလိုရင္ ကိုယ္ကပဲ တစ္ရာအျပည့္လွမ္းခဲ့မွာ။ ရပ္ေစာင့္မေနႏိုင္ရင္ေတာင္ အရမ္းႀကီးေတာ့ ေဝးေဝးမေျပးပါနဲ႔။"
■■■ Part (37) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"
"ဟင်၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။"
သခင့်အခန်းတံခါးဖွင့်ထားလို့ ဝင်လာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ကြမ်းပေါ်ထိုင်ရင်း မီးပလပ်ခေါင်းတစ်ခုနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့သခင်က မော့ကြည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
ကမ္ဘာက သခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး
"သခင် အလုပ်တွေအရမ်းများနေလား။ အရမ်းအာရုံစိုက်ရရင် တခြားအလုပ်တစ်ခုခုပြောင်းတာဖြစ်ဖြစ် ..."
"ငါ အဆင်ပြေတယ်။"
Screen time များလွန်းပြီး မျက်ရိုးနဲ့နားထင်တွေရယ်၊ ဇက်ကြောတွေရယ်ကို ခဏခဏဖိနေတတ်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာသတိထားမိတာ ကြာပြီ။ သခင်အလုပ်လုပ်တာဖြင့် နှစ်လကျော်ပဲရှိသေးတာကို ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာက အဆင်မပြေဘူးလို့ ကမ္ဘာထင်တယ်။
အခုလည်း ပလပ်ခေါင်းလဲရင်း လည်ပင်းကို ဟိုဒီလှည့်ချိုးနေတာတွေ့လိုက်လို့ ကမ္ဘာဝင်လာပြီး ပြောရခြင်း။
"မျက်စိစမ်းကြည့်ပါလား။"
"ငါ အဆင်ပြေတယ် မြေကမ္ဘာ။"
3 pin ပလပ်ခေါင်းရဲ့ ခပ်ပျော့ပျော့ pin တစ်ချောင်းကို လက်မနဲ့ဖိချိုးလိုက်ပြီး 2 pin ပလပ်ပေါက်မှာတပ်ရင်း သခင်က အသံမာမာနဲ့တုံ့ပြန်တာကြောင့် ကမ္ဘာ သက်ပြင်းချရင်းသာ
"စိုးရိမ်လို့ပါ၊ ကိုကိုကလည်း ..."
ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကပါ ခပ်မာမာဖြစ်လာတာကြောင့် မျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရင်း
"အဟီး၊ ဒီလောက်ညနက်နေပြီကို မအိပ်သေးဘူးလား။"
ကမ္ဘာ စားသောက်ဆိုင်ကနေ အလုပ်ဆင်းပြီးပြန်လာတဲ့အချိန်မို့ သန်းခေါင်ယံကိုပြနေတဲ့ နာရီလက်တံတွေကို သခင်သိမှာပဲဆိုပေမဲ့ သတိပေးချင်မိတယ်။ မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးလာတဲ့သခင်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး
"မင်းကရော ညနက်နေမှ ငါ့အခန်းထဲဘာလာလုပ်တာလဲ။"
"မနက်ကျရင် ဦးနိုင်မွေးနေ့၊ ဘုရားသွားကြမှာဆို။"
"အေး"
"ကိုယ့်ကိုလည်း ကြိုမပြောဘူး။"
"မင်းဆီက ခွင့်ပြုချက်လိုသေးတာလား။"
"မဟုတ်ဘူးလေ။ ကြိုသိရရင် တစ်ခုခုစီစဉ်လို့ရတာပေါ့။"
"ငါ စီစဉ်ပြီးပြီ။"
"ကိုယ်က ..."
"ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ။ လိုက်မယ်ဆိုလည်းလိုက်၊ မအားရင်လည်းနေ။ ဒါပဲမဟုတ်လား။ သွားတော့။"
ထည့်တွက်စရာမလိုတဲ့လူလို ဆက်ဆံခံရတာကြောင့် ဝမ်းနည်းမိပေမဲ့ "လိုက်မယ်ဆိုလည်းလိုက်" ဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် စိတ်က ချက်ချင်းကိုပြေသွားခဲ့တာ။
'ရာဇသခင်ဆိုတဲ့နတ်ဘုရားက ကိုယ့်ကို အမျိုးမျိုးစေစားနိုင်တာပဲ။'
တံခါးပေါက်ဆီကို ဖြည်းဖြည်းချင်းနောက်ပြန်လျှောက်မိနေတဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်နှာက ခပ်ပြုံးပြုံး။ သခင်ကတော့ အူကြောင်ကြောင်ကောင်ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ အားပေးနေပါရဲ့။
အပေါက်ဝရောက်မှ
"ကိုယ်လိုက်မှာနော်။ မနက်ကျရင် ဆိုင်ကို နေ့တစ်ဝက်ခွင့်တင်လိုက်မယ်။"
သခင်က ဘာမှမပြောဘဲ တံခါးပိတ်ဖို့ တံခါးပေါက်နားလျှောက်လာနေတယ်။
"ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ။"
"မနက်ခြောက်နာရီ။"
"ဟုတ်၊ ကိုကို။"
"မင်း ..."
ချက်ချင်းလှည့်ပြေးတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က
"မြေကမ္ဘာ၊ ပြန်လာခဲ့စမ်း။"
"အိပ်တော့မယ်။ Good night."
တာတိုအပြေးသမားတွေ တာလွှတ်ပြီဆိုတာနဲ့ တစ်ရှိန်ထိုးပြေးကြသလိုကို မြေကမ္ဘာတို့ လှစ်ခနဲပြေးသွားလိုက်တာ သူ့အခန်းပေါက်ကနေပဲ Good night သံကြားလိုက်ရတယ်။ သခင်ကတော့ စိတ်တွေတိုပြီး ကျန်ခဲ့လေရဲ့။
"အား ..... အသည်းယားလိုက်တာ။ စိတ်ရှိတိုင်းသာဖက်နမ်းပစ်ရရင် ငါတော့ ညတွင်းချင်းအရေးပေါ်ရောက်မလားပဲ။ အဟေး၊ မောင်မင်းကြီးသား နောင်ရိုး ကျန်းမာချမ်းသာပါစေဗျာ။ ငါကလည်း ကလေးလောက်တောင် မတွေးတတ်ဘူး။ ကိုကိုရေ၊ ချစ်တယ်ဗျို့။"
အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း တောင်လျှောက်မြောက်လျှောက်လုပ်လိုက်၊ ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ လှဲလိုက်၊ စကားတွေပြောလိုက်၊ လက်တွေဝှေ့ရမ်းလိုက်နဲ့ ရူးချင်တိုင်းရူးနေတဲ့ကမ္ဘာက မနက်မိုးလင်းရင် ဘုရားအတူသွားရမယ့်စိတ်ကူးမှာ ပျော်ပျော်ကြီးလက်ပစ်ကူးလို့။
■
"ငါ၊ ဒီပုဆိုးနဲ့တော့နော်။ မဝတ်ဖူးတာလည်းမဟုတ်ဘဲ ဘာဖြစ်လို့ပုံစံမကျတာလဲ။"
ပုဆိုးနဲ့မစိမ်းပေမဲ့ သိပ်မရင်းနှီးတဲ့ကမ္ဘာတစ်ယောက် အခန်းထဲကမ္ဘာပျက်နေတာပါ။
"ဘာလို့ ရွဲ့စောင်းသွားတာလဲ။"
ပုဆိုးအနားစကို ဘယ်ညာအတိုအရှည်မညီအောင် စောင်းဝတ်နိုင်တဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာအံ့ဩနေတယ်။
"အာ ... ခါးပုံစကြီးက ..."
တော်တော်ရှည်ထွက်လာတဲ့ခါးပုံစကြောင့် ပြန်ပြင်ဝတ်မိပြန်တယ်။
"ငါက ကူလီသွားထမ်းမှာလား၊ ပုဆိုးတိုနံ့နံ့နဲ့။"
တိုလိုက်၊ ရှည်လိုက်၊ ခါးပုံစသိမ်းမရလိုက်၊ ပုံစံမကျလိုက်နဲ့ မြန်မာနိုင်ငံရောက် အမေရိကန်နိုင်ငံသား၊ ကနေဒါကပြားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အဖြစ်ကတော့ တော်တော်ကိုမှ မလွယ်ပါလေ။
"ရေး ... ဟေး၊ ရပြီ။ ဒီလောက်ဆို ရပြီမလား။ ရလောက်ပါပြီနော်။ မကျွတ်နိုင်ဘူး၊ ခိုင်ပြီ။"
တစ်ယောက်တည်းမေး၊ တစ်ယောက်တည်းဖြေနေတဲ့ အရူးလေးဟာ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးနေပေမဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ကျမှ လူပျိုဘဝက တရားမဝင်ပစ္စည်းတွေ လှည့်ထုတ်ရတာထက်ကို အလှည့်အပတ်ခက်နေရပြီ။ ခါးတစ်ဝိုက်လေးကိုပဲ သူ့မှာပတ်လို့မပြီးနိုင်ခဲ့။
"ငါ ငယ်ငယ်က စမ်းဝတ်ကြည့်တာဖြင့် ဒီလောက်မခက်ဘူးလားလို့။ မဝတ်တာကြာလို့နေမှာ။ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ငါ ပုဆိုးတွေဝတ်ကြည့်မှ ဖြစ်တော့မယ်။"
ယောပုဆိုးရှားရောင်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး တစ်ယောက်တည်းမှတ်ချက်ပေးပြန်တယ်။
ပုဆိုးကို သေချာသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီး ရှေ့ကြည့်လိုက်၊ နောက်ကြည့်လိုက်။ အဆင်ပြေပြီလို့သတ်မှတ်ပြီး ခေါင်းပြန်မော့တော့မှ
"Oh, my God! အဲ ... သခင်"
"ဘာပျောက်နေတာလဲ။"
ဖွင့်ထားမိတဲ့တံခါးဝမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်းမေးတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာပြန်မဖြေနိုင်ပါ။ အရင်နေ့တွေက အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခါတလေ သခင့်ကို ပုဆိုးဝတ်တာတွေ့ဖူးပေမဲ့ ဒီနေ့ကျမှ ဒေါင်လိုက်အစင်း သေးသေးစိပ်စိပ်လေးတွေနဲ့ နက်ပြာရောင်ပုဆိုးကို ကြည်ပြာရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့ လည်ကတုံးရှပ်လက်ရှည်နဲ့ တွဲဝတ်ထားတဲ့ သခင်က မျက်နှာရှင်းရှင်းလေးနဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်စိရှေ့မှာ အပြာရောင်နတ်သားတစ်ပါးလို။
"ဟေ့ကောင်၊ မတ်တပ်မေ့နေတာလား။"
ကမ္ဘာ့မျက်နှာရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ လက်ဖျောက်တီးခေါ်နေတဲ့သခင့်ကြောင့် တစ်လှပ်လှပ်လွင့်နေတဲ့စိတ်ကို အတင်းချွန်းအုပ်ပြီးဆွဲခေါ်လိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း မုန်တိုင်းတွေတိုက်လို့။ သီချင်းထဲကလိုပြောရရင် ချစ်ခြင်းရဲ့တခြားတစ်ဖက်မှာ လိပ်ပြာလေးကတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်း တောင်ပံခတ်ရုံပါပဲ။ ဒီဘက်တစ်ခြမ်းက ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ထဲတော့ လေပွေမုန်တိုင်းတွေရော၊ လေဆင်နှာမောင်းတွေပါ ဝှေ့နေပြီ။
"သခင်၊ အဝတ်အစားသွားပြန်လဲလိုက်ပါလား။"
"Why?"
သူ့ကိုယ်သူငုံ့ကြည့်ပြီး သခင်က မေးလာတယ်။ ဘာများအဆင်မပြေသလဲလို့ တွေးနေခဲ့တာ။
"အဲဒီ့လောက်ချောနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ အကုန်လုံးလိုက်ငမ်းကြမှာပေါ့။"
"မင်းလည်း မရူးရမနေနိုင်ဘူး။ သွားမယ်၊ ငါးနာရီခွဲနေပြီ။ ဦးနိုင်စောင့်နေရလိမ့်မယ်။"
သူ့ရဲ့အဖြူရောင်ရှပ်ကို သူ့ဘာသာကြည့်ပြီး ကမ္ဘာခပ်တိုးတိုးညည်းမိတယ်။
"ငါ ဘာလို့ အပြာရောင်မဝတ်မိတာလဲ။"
သခင်ကတော့ သူ့လက်ထဲကိုင်လာတဲ့ ကုတ်အနက်ကိုဖြန့်ဝတ်နေတယ်။
ရှူးဖိနပ်စီး၊ ဦးထုပ်ဆောင်းပြီး ဆေးတံခဲလိုက်ရင် ကမ္ဘာ့နှလုံးသားရေးရာကိုအစိုးရတဲ့ အရေးပိုင်မင်းလေးဖြစ်သွားမလား။
"ဟာ ဟ"
နေ့တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာကို အတွေးပေါင်းစုံ၊ တင်စားခြင်းပေါင်းစုံနဲ့ အူမြူးနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်မှ
"အဲ၊ ကိုယ့်မှာ ဂျင်းနဲ့လည်သာတွေပဲရှိတယ်။ ဆွယ်တာတောင် မရှိဘူးလေ။"
"အဲဒီ့တော့ ..."
"အပြင်မှာအေးတယ်လေ။ အနွေးထည်ဝတ်စရာမရှိဘူး။"
"ရှိတာဝတ်။"
"ရှိတာတွေက ဒီပုံစံနဲ့ဆို အဆင်မပြေဘူးလားလို့။"
"မင်း ဘုရားသွားမှာလား၊ Red Carpet လျှောက်ရမှာလား။"
သခင်ငြိုငြင်လာပြီမို့ ကမ္ဘာ အပြေးအလွှားနဲ့ အဝတ်အစားသေတ္တာဖွင့်ပြီး rust brown color နဲ့ ဂျင်းအင်္ကျီတစ်ထည် ဆွဲထုတ်လာလိုက်ရတယ်။
အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်ရောက်တော့ သခင်က ကတ္တီပါဖိနပ်အနက်လေးနဲ့။
ကမ္ဘာ့မှာရှိတာက ဟိုကစီးလာတဲ့ ရှူးတစ်ရံရယ်၊ ဒီရောက်မှဝယ်တဲ့ ရေစိုခံခြေညှပ်တစ်ရံရယ်။ ဒီရောက်တာပဲ ဘယ်နှလကြာပြီလဲ။
သခင့်ရှေ့မှာတင် တစ်ခုပြီးတစ်ခုဂွမ်းနေတဲ့ပုံစံကြောင့် ကမ္ဘာစိတ်ညစ်လာပြီ။ ဟိုမှာတုန်းကလည်း အဝတ်အစားအတွက် ဘယ်တုန်းကမှစိတ်မများခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒီနေရာဒီအရပ်ရောက်တော့လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတွေကိုပဲ အလုပ်လုပ်တဲ့ဆိုင်ကနေ ဝယ်ဝတ်လိုက်မိတာ။ အခုလိုအခြေအနေမျိုးကိုလည်း ကြိုမတွေးခဲ့မိတာ ပါတာပေါ့။
မနက်စောစော အလင်းရောင်မပီပြင်တဲ့အချိန် လမ်းမီးတိုင်အလင်းအောက်မှာ နှစ်ယောက်သားလမ်းလျှောက်လာကြတယ်။ ဟိုဘက်လမ်းက ဦးနိုင်အိမ်မှာပဲ ကားကိုထားတာကြောင့် မနက်ခင်းလမ်းလျှောက်ချိန်လေး ရသွားခဲ့တယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားကနေ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်ငမ်းရင်း ကမ္ဘာ့ရာသီဥတုက သာသာယာယာ။ သခင်က တစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး ပြန်လှည့်သွားပြန်တယ်။
"ဘာပြောမလို့လဲ။"
"မင်းက ပုဆိုးတွေဘာတွေနဲ့။"
"အဲဒါ ဟိုတစ်ပတ်က ဦးနိုင်ဝယ်ပေးတာ။ ဘာလို့ဝယ်ပေးလဲဆိုတာ အခုမှသိတော့တယ်။"
သခင် နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့လိုက်တာကို ကမ္ဘာမမြင်လိုက်ပါ။
သခင့်အတွေးထဲမှာတော့
'ဦးနိုင်ကို ဘယ်လိုတွေချုပ်လိုက်တယ်မသိဘူး။ အဝတ်အစားအထိပါ ဝယ်ဆင်နေပြီ။'
"သခင်က ကိုယ့်ကိုမှအဖက်မလုပ်တာ။ ကိုယ်က ညဦးပိုင်း ဦးနိုင်ဖုန်းဆက်မှ သိရတယ်။ အဲဒီ့အချိန် စားသောက်ဆိုင်ကိုရောက်နေပြီဆိုတော့ ဘာမှပြင်ဆင်ချိန်မရလိုက်ဘူး။ ဦးနိုင်မပြောလို့ ကိုယ်မသိလိုက်ရင် ကိုယ်မပါဘဲသွားကြမှာမလား။"
"အင်း"
ကမ္ဘာ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပေမဲ့ သူလိုက်မှာကို သခင်က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူခွင့်ပြုတာကိုပဲ ကျေနပ်မိရပါတယ်။
■
ခြံတံခါးချက်ဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့ကြတော့ အိမ်တံခါးကဖွင့်လျက်သား။
"လာကြ၊ ကော်ဖီသောက်ရအောင်။"
"ဟုတ်"
ဦးနိုင်က ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးတယ်။
"မင်း အဆင်ပြေနေသားပဲ။"
"ဗျာ။ ဪ၊ ဟုတ်။ ဦးနိုင်၊ တကယ်အဆင်ပြေတာလား။"
ရှေ့ကဝင်သွားတဲ့သခင့်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဦးနိုင်အနားကပ်ကာ ခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်တော့
"ရာလေးက ဘာပြောလို့လဲ။"
"ဘာမှမပြောဘူး။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို အချိန်ကပ်ပြီးမှပြောတယ်။ ဦးနိုင်အတွက်လည်း ဘာမှမပြင်ဆင်လိုက်ရဘူး။"
"ရပါတယ်ကွာ။ မလိုပါဘူး။"
"မြေကမ္ဘာ၊ ဘာတွေစကားများနေတာလဲ။ မလာသေးဘူးလား။"
"လာပြီ၊ လာပြီ။"
မီးဖိုခန်းဘက်ပြေးဝင်သွားတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ရင်း ဦးနိုင်ပြုံးမိတယ်။ မြေကမ္ဘာက ရာဇသခင်ကို သိပ်မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ သိသာလွန်းပါရဲ့။
"လူကြီးက အဆင်သင့်လုပ်ပေးထားတာကို နည်းနည်းလောက်ပြင်ဆင်ပေးဖို့ မတွေးတတ်ဘူးလား။"
ကော်ဖီခွက်တွေကိုယူရင်း သခင်ဆူလိုက်လို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ကပျာကယာနဲ့ ကော်ဖီနှပ်ထားတဲ့ကရားကိုယူပြီး ခွက်တွေထဲယူထည့်လိုက်ရတယ်။
■
ဘုရားမုခ်ဝမှာချွတ်လိုက်တဲ့ ဦးနိုင်ရဲ့ဖိနပ်ဆီ သခင်လက်လှမ်းလိုက်ပေမဲ့ သခင့်ထက်ဦးသွားတဲ့ကမ္ဘာ့လက်ထဲ ဖိနပ်လေးကပါသွားခဲ့ပြီ။ သခင်ဖိနပ်ချွတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက သခင့်ခြေထောက်နားထိုင်ချပြီး ဖိနပ်ကိုကောက်ယူဖို့ပြင်တယ်။ သခင့်လှုပ်ရှားမှုတွေခဏရပ်သွားပြီး သူ့ဖိနပ်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို ရပ်ကြည့်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာကမော့ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်တော့ ရှေ့ကတက်သွားတဲ့ ဦးနိုင်နောက်ကို သခင်ပြေးလိုက်သွားပြီ။
'ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ကိုယ် မင်းကို တစ်နေ့တခြား ပိုပိုချစ်မိလာတာ မင်းသိရဲ့လား ရာဇသခင်။'
အာရုံခံတန်ဆောင်းမှာ ပုတီးစိပ်နေတဲ့ဦးနိုင်ရဲ့ဘေးနား ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာဘယ်လိုခေါ်ထုတ်ရမလဲမသိ။ ခိုးခိုးကြည့်ရင်းသာ အရိပ်အကဲကြည့်နေရတဲ့အဖြစ်။ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး လေသံတိုးတိုးနဲ့
"ဦးနိုင်ရဲ့ကလေးတွေရော မလာကြဘူးလား။"
အဲဒီ့တော့မှ သခင်ကထရပ်ပြီး တန်ဆောင်းကနေထွက်ဖို့ပြင်တယ်။ ကမ္ဘာ့အကြံအစည်က အလုပ်ဖြစ်သားပဲ။
သူတို့နှစ်ယောက် ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်လာကြရင်း
"မမကြီးရော၊ မလတ်ရော ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာကြိုစောင့်နေကြမှာ။ ကိုငယ်က နေ့လယ်လောက်မှရောက်မယ်။"
"ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ မွေးနေ့အလှူလား။"
"အင်း"
"ကိုယ်လည်း ဘာမှမကူလိုက်ရဘူး။"
"မင်းအလုပ်နဲ့မင်း ဘယ်နားအချိန်ရသလဲ။"
"သခင်"
"အင်း"
"ကိုယ်က ဘယ်နေရာမှာမှ စာရင်းမရှိဘူးလား။"
"ဘာတွေဖြစ်ပြနေတာလဲ။"
"ဟင်း ... သခင့်သဘောပါပဲ။"
■
နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူမယ်ဆိုတဲ့ကမ္ဘာ တစ်နေ့လုံးခွင့်တိုင်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေ့သိပ်ပျော်ခဲ့ရတယ်။ သခင်ကသာ အေးစက်စက်ပေမဲ့ ကျန်တဲ့မောင်နှမတွေက ကမ္ဘာ့ကိုလက်ခံပေးကြတယ်။ မလတ်ရဲ့သမီးလေးနှစ်ယောက်က သခင့်ကိုသိပ်ချစ်ကြတာတဲ့။ အခုတော့ ကမ္ဘာ့အနားမှာ တဝဲလည်လည်။ ကမ္ဘာသေချာသိလိုက်ရတာတစ်ခုက သခင်က ကလေးတွေနဲ့သိပ်တည့်တယ် ဆိုတာပါပဲ။ ဟိုမှာနေတုန်းက ကလေးတွေနဲ့သိပ်မဆုံဖြစ်လို့ သိပ်မသိခဲ့ရတာ။ ဒီရောက်မှသေချာသွားတာ ကလေးတိုင်းချစ်ရလောက်အောင် သခင်က ကြင်နာတတ်လွန်းတယ်။ ဒါကလည်း ကမ္ဘာမသိခဲ့တဲ့ သခင့်ရဲ့အရည်အချင်းတွေထဲကတစ်ခုပဲ။
"အား၊ ညောင်းလိုက်တာ။"
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညနေစောင်းပြီ။ အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်းကခုံပေါ် ပက်လက်လန်သွားတဲ့ကမ္ဘာက ပါးစပ်ကလည်း အော်နေသေးတာ။ သခင်ကတော့ ချိုင့်တစ်လုံးဆွဲပြီး နောက်ဖေးဘက်သွားလေရဲ့။
ညောင်းဆို မြေကမ္ဘာတို့ ယောက်ျားဘက်ကအမျိုးတွေကို မျက်နှာလုပ်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ လိုသမျှလိုက်လုပ်ပေးနေခဲ့တာလေ။ အိုးတွေသယ်တော့လည်း သူပါတယ်။ စားပွဲဝိုင်းတွေသိမ်းတော့လည်း ထိပ်ဆုံးက။ ကလေးနှစ်ယောက်ဆော့သမျှကို လိုက်ထိန်းတာလည်း သူပါပဲ။ သားဖြစ်သူအပိုးကျိုးပုံကို မိဘတွေမြင်ရင် ဒေါ်ဝတီနွယ် အရင်ဆုံးရင်ကွဲရပါလိမ့်မယ်။
တဖျတ်ဖျတ်ပြေးဝင်လာတဲ့ ခြေသံတစ်စုံကြောင့် ကမ္ဘာနားစွင့်ရင်း အိမ်ပေါက်ဝဆီ အကြည့်ပို့မိတော့ ဟိုဘက်အိမ်ကလုံးတုံး။
"ဦးဦးရာလေးရေ၊ အဲ ... ဦးကမ္ဘာ။"
ကမ္ဘာ့ကိုမြင်တော့ အနားကပ်လာပြီး
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ နေမကောင်းဘူးလား။"
"ညောင်းလို့ပါကွာ။"
"သားသား နှိပ်ပေးမယ်။"
စကားကကြာသေးတယ်။ လက်ပေါက်စလေးက ကမ္ဘာ့လက်မောင်းကိုထုနေပြီ။
"အား၊ နာတယ်ကွ။ မင်းက လက်သီးနဲ့ထုနေတာလေ။"
"ဦးလက်မောင်းကြီး သားက ဘယ်လိုနှိပ်ရမလဲ။"
"ဟား ဟား၊ နေပါတော့ကွာ။ မင်းက ဘာလာလုပ်တာလဲ။"
"ဦးဦးရာလေး မုန့်ယူလာမယ်ဆိုလို့။"
"ဘယ်သူပြောလဲ။"
"မနေ့က ရာလေးပြောတယ်။"
"အလှူရှိတာ မင်းသိတယ်ပေါ့။"
"အွန်း၊ သားမေမေနဲ့ ညီမလေးဆီသွားလို့ အလှူမလိုက်တာ။"
သူ့ရဲ့တစ်ဝမ်းကွဲညီမပေါက်စဆီ သွားတဲ့အကြောင်း ပြောပြနေတဲ့ နောင်ရိုး။
"သား"
"ဦးဦးရာလေး၊ မုန့်ရော။"
သခင့်အသံကြားတာနဲ့ အပြေးသွားပြီး မုန့်တောင်းစားတဲ့ကလေးစုတ်။ ဒါဆို သခင်ကိုင်လာတဲ့ချိုင့်က ဒီဟာလေးအတွက်မုန့်တွေပေါ့။
'ငါ့နှယ်၊ ကလေးလောက်တောင် နေရာမရဘူး။'
"ရာလေးက ချောလိုက်တာ။"
"ဟား ဟား၊ မုန့်ကျွေးမှာပါကွာ။"
"တကယ်။ ဒါ blue အပြာရောင်၊ ဟုတ်တယ်မလား။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။"
ကောက်ချီလိုက်တဲ့သခင့်လက်ထဲ ဆွေ့ခနဲပါသွားတဲ့နောင်ရိုးက သခင့်ရှပ်ကော်လာကိုကိုင်ပြီး အရောင်ကိုရွတ်နေသေးတာ။
လည်ပင်းကြယ်သီးပေါက်မှာ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ မဟူရာကြယ်သီးလေးကို ကိုင်ကြည့်ပြီး black အနက်ရောင်တဲ့။ နောက်တော့ သခင်နဲ့ အနက်နဲ့အမည်းငြင်းကြပြီး နောက်ဖေးဘက်ပြန်ဝင်သွားကြပြီ။ ခဏကြာတော့
"ဦးဦးကမ္ဘာရေ၊ မုန့်စားမယ်။"
"ကိုယ့်ဘာသာ ဝအောင်စားဟေ့။"
"နေပေါ့။"
ရှေ့နောက်လှမ်းအော်ကြပြီးတော့ ဧည့်ခန်းကခုံမှာပဲ ကမ္ဘာမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခပ်လေးလေးဖြစ်ပြီး မျက်စိဖွင့်မကြည့်နိုင်တာနဲ့ ပြန်အိပ်ပစ်လိုက်တာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိလိုက်ပါ။
.
နောင်ရိုးမုန့်စားပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတော့ သခင်က နောင်ရိုးစားခဲ့တာတွေကို ရှင်းလင်းပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်လဲလိုက်တယ်။ ခဏနားပြီးမှပဲ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ တစ်နေကုန်ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေကို လျှော်စက်ထဲထည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာတော့ သခင်ရယ်မိသွားရတယ်။ တစ်နေ့လုံး အိမ်လျှောက်လည်ပြီး သခင့်ဆီမုန့်စားပြီးတော့ ဗိုက်တင်းသွားတဲ့နောင်ရိုးလေးက ပက်လက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ခါးကိုခွ၊ ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ပြီး အိပ်နေလေရဲ့။
သခင်က အိပ်ပျော်နေတဲ့နှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်ပြီး နောင်ရိုးကိုအသာလေးမ,ယူလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် ကမ္ဘာနိုးသွားပြီး
"သခင်"
"ရှူး"
"အဲ"
သခင်က နောင်ရိုးကိုအသာလေးပွေ့ယူပြီး သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက ခုံမှာထိုင်ရင်း သန်းဝေလို့။
"ရင်ဘတ်ပေါ် လေးသွားပါတယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ။ အဲ့ကလေးတက်အိပ်နေမယ်တော့ မထင်ထားဘူး။ အိပ်တာတောင် ခပ်မြင့်မြင့်နဲ့၊ ခွေးကောင်လေး။"
"မုန့်စားပြီးအရှေ့ထွက်သွားတာကို ငါသိမ်းဆည်းနေတာနဲ့ မကြည့်မိဘူး။ မင်းတို့ အဲဒီ့လောက်တည့်နေမယ်လို့ မထင်ထားဘူး။"
သခင်ကပြောပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ကမ္ဘာတင်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့ဖုန်းကို ယူလိုက်တယ်။
"သခင်"
"အင်း"
"နောက်ဆို မိသားစုနဲ့ပတ်သက်တာလေးတွေတော့ ကိုယ့်ကိုပြောပြပေးလို့ ရမလားဟင်။"
"အေး၊ တိုက်ဆိုင်ရင်ပေါ့။"
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ သခင့်ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း
"သခင်မပြောတော့လည်း ကိုယ်ကပဲ သိအောင်လုပ်ရမှာပေါ့။ ပြန်နီးစပ်ဖို့ ခြေလှမ်းတစ်ရာလိုရင် ကိုယ်ကပဲ တစ်ရာအပြည့်လှမ်းခဲ့မှာ။ ရပ်စောင့်မနေနိုင်ရင်တောင် အရမ်းကြီးတော့ ဝေးဝေးမပြေးပါနဲ့။"
■■■ Part (37) ဆက်ရန် ■■■
"ဟင္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။"
သခင့္အခန္းတံခါးဖြင့္ထားလို႔ ဝင္လာတဲ့ကမ႓ာ့ကို ၾကမ္းေပၚထိုင္ရင္း မီးပလပ္ေခါင္းတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့သခင္က ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေမးလို္က္တယ္။
ကမ႓ာက သခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
"သခင္ အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားေနလား။ အရမ္းအာရံုစိုက္ရရင္ တျခားအလုပ္တစ္ခုခုေျပာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ..."
"ငါ အဆင္ေျပတယ္။"
Screen time မ်ားလြန္းၿပီး မ်က္ရိုးနဲ႔နားထင္ေတြရယ္၊ ဇက္ေၾကာေတြရယ္ကို ခဏခဏဖိေနတတ္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာသတိထားမိတာ ၾကာၿပီ။ သခင္အလုပ္လုပ္တာျဖင့္ ႏွစ္လေက်ာ္ပဲရွိေသးတာကို ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာက အဆင္မေျပဘူးလို႔ ကမ႓ာထင္တယ္။
အခုလည္း ပလပ္ေခါင္းလဲရင္း လည္ပင္းကို ဟိုဒီလွည့္ခ်ိဳးေနတာေတြ႕လိုက္လို႔ ကမ႓ာဝင္လာၿပီး ေျပာရျခင္း။
"မ်က္စိစမ္းၾကည့္ပါလား။"
"ငါ အဆင္ေျပတယ္ ေျမကမ႓ာ။"
3 pin ပလပ္ေခါင္းရဲ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ pin တစ္ေခ်ာင္းကို လက္မနဲ႔ဖိခ်ိဳးလိုက္ၿပီး 2 pin ပလပ္ေပါက္မွာတပ္ရင္း သခင္က အသံမာမာနဲ႔တံု႔ျပန္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ
"စိုးရိမ္လို႔ပါ၊ ကိုကိုကလည္း ..."
ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြကပါ ခပ္မာမာျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရင္း
"အဟီး၊ ဒီေလာက္ညနက္ေနၿပီကို မအိပ္ေသးဘူးလား။"
ကမ႓ာ စားေသာက္ဆိုင္ကေန အလုပ္ဆင္းၿပီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မို႔ သန္းေခါင္ယံကိုျပေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြကို သခင္သိမွာပဲဆိုေပမဲ့ သတိေပးခ်င္မိတယ္။ မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးလာတဲ့သခင္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး
"မင္းကေရာ ညနက္ေနမွ ငါ့အခန္းထဲဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"မနက္က်ရင္ ဦးႏိုင္ေမြးေန႔၊ ဘုရားသြားၾကမွာဆို။"
"ေအး"
"ကိုယ့္ကိုလည္း ႀကိဳမေျပာဘူး။"
"မင္းဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လိုေသးတာလား။"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ႀကိဳသိရရင္ တစ္ခုခုစီစဥ္လို႔ရတာေပါ့။"
"ငါ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။"
"ကိုယ္က ..."
"ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ လိုက္မယ္ဆိုလည္းလိုက္၊ မအားရင္လည္းေန။ ဒါပဲမဟုတ္လား။ သြားေတာ့။"
ထည့္တြက္စရာမလိုတဲ့လူလို ဆက္ဆံခံရတာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမိေပမဲ့ "လိုက္မယ္ဆိုလည္းလိုက္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ စိတ္က ခ်က္ခ်င္းကိုေျပသြားခဲ့တာ။
'ရာဇသခင္ဆိုတဲ့နတ္ဘုရားက ကိုယ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေစစားႏိုင္တာပဲ။'
တံခါးေပါက္ဆီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနာက္ျပန္ေလၽွာက္မိေနတဲ့ ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ သခင္ကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ အားေပးေနပါရဲ႕။
အေပါက္ဝေရာက္မွ
"ကိုယ္လိုက္မွာေနာ္။ မနက္က်ရင္ ဆိုင္ကို ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္တင္လိုက္မယ္။"
သခင္က ဘာမွမေျပာဘဲ တံခါးပိတ္ဖို႔ တံခါးေပါက္နားေလၽွာက္လာေနတယ္။
"ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ။"
"မနက္ေျခာက္နာရီ။"
"ဟုတ္၊ ကိုကို။"
"မင္း ..."
ခ်က္ခ်င္းလွည့္ေျပးတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က
"ေျမကမ႓ာ၊ ျပန္လာခဲ့စမ္း။"
"အိပ္ေတာ့မယ္။ Good night."
တာတိုအေျပးသမားေတြ တာလႊတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ရွိန္ထိုးေျပးၾကသလိုကို ေျမကမ႓ာတို႔ လွစ္ခနဲေျပးသြားလိုက္တာ သူ႔အခန္းေပါက္ကေနပဲ Good night သံၾကားလိုက္ရတယ္။ သခင္ကေတာ့ စိတ္ေတြြတိုၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
"အား ..... အသည္းယားလိုက္တာ။ စိတ္ရွိတိုင္းသာဖက္နမ္းပစ္ရရင္ ငါေတာ့ ညတြင္းခ်င္းအေရးေပၚေရာက္မလားပဲ။ အေဟး၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေနာင္ရိုး က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစဗ်ာ။ ငါကလည္း ကေလးေလာက္ေတာင္ မေတြးတတ္ဘူး။ ကုိကိုေရ၊ ခ်စ္တယ္ဗ်ိဳ႕။"
အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေလၽွာက္ေျမာက္ေလၽွာက္လုပ္လိုက္၊ ခုတင္ေပၚထိုင္လိုက္၊ လွဲလိုက္၊ စကားေတြေျပာလိုက္၊ လက္ေတြေဝွ႕ရမ္းလိုက္နဲ႔ ရူးခ်င္တိုင္းရူးေနတဲ့ကမ႓ာက မနက္မိုးလင္းရင္ ဘုရားအတူသြားရမယ့္စိတ္ကူးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလက္ပစ္ကူးလို႔။
■
"ငါ၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ မဝတ္ဖူးတာလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ပံုစံမက်တာလဲ။"
ပုဆိုးနဲ႔မစိမ္းေပမဲ့ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကမ႓ာပ်က္ေနတာပါ။
"ဘာလို႔ ရြဲ႕ေစာင္းသြားတာလဲ။"
ပုဆိုးအနားစကို ဘယ္ညာအတိုအရွည္မညီေအာင္ ေစာင္းဝတ္ႏိုင္တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ကမ႓ာအံ့ဩေနတယ္။
"အာ ... ခါးပံုစႀကီးက ..."
ေတာ္ေတာ္ရွည္ထြက္လာတဲ့ခါးပံုစေၾကာင့္ ျပန္ျပင္ဝတ္မိျပန္တယ္။
"ငါက ကူလီသြားထမ္းမွာလား၊ ပုဆိုးတိုနံ႔နံ႔နဲ႔။"
တိုလိုက္၊ ရွည္လိုက္၊ ခါးပံုစသိမ္းမရလိုက္၊ ပံုစံမက်လိုက္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား၊ ကေနဒါကျပားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုမွ မလြယ္ပါေလ။
"ေရး ... ေဟး၊ ရၿပီ။ ဒီေလာက္ဆို ရၿပီမလား။ ရေလာက္ပါၿပီေနာ္။ မကၽြတ္ႏိုင္ဘူး၊ ခိုင္ၿပီ။"
တစ္ေယာက္တည္းေမး၊ တစ္ေယာက္တည္းေျဖေနတဲ့ အရူးေလးဟာ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးေနေပမဲ့ ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔က်မွ လူပ်ိဳဘဝက တရားမဝင္ပစၥည္းေတြ လွည့္ထုတ္ရတာထက္ကို အလွည့္အပတ္ခက္ေနရၿပီ။ ခါးတစ္ဝိုက္ေလးကိုပဲ သူ႔မွာပတ္လို႔မၿပီးႏိုင္ခဲ့။
"ငါ ငယ္ငယ္က စမ္းဝတ္ၾကည့္တာျဖင့္ ဒီေလာက္မခက္ဘူးလားလို႔။ မဝတ္တာၾကာလို႔ေနမွာ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ ပုဆိုးေတြဝတ္ၾကည့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။"
ေယာပုဆိုးရွားေရာင္ကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းမွတ္ခ်က္ေပးျပန္တယ္။
ပုဆိုးကို ေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ၿပီး ေရွ႕ၾကည့္လိုက္၊ ေနာက္ၾကည့္လိုက္။ အဆင္ေျပၿပီလို႔သတ္မွတ္ၿပီး ေခါင္းျပန္ေမာ့ေတာ့မွ
"Oh, my God! အဲ ... သခင္"
"ဘာေပ်ာက္ေနတာလဲ။"
ဖြင့္ထားမိတဲ့တံခါးဝမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္းေမးတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြက အိမ္မွာေနရင္း တစ္ခါတေလ သခင့္ကို ပုဆိုးဝတ္တာေတြ႕ဖူးေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ ေဒါင္လိုက္အစင္း ေသးေသးစိပ္စိပ္ေလးေတြနဲ႔ နက္ျပာေရာင္ပုဆိုးကို ၾကည္ျပာေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လည္ကတံုးရွပ္လက္ရွည္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတဲ့ သခင္က မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ကမ႓ာ့မ်က္စိေရွ႕မွာ အျပာေရာင္နတ္သားတစ္ပါးလို။
"ေဟ့ေကာင္၊ မတ္တပ္ေမ့ေနတာလား။"
ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လက္ေဖ်ာက္တီးေခၚေနတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ တစ္လွပ္လွပ္လြင့္ေနတဲ့စိတ္ကို အတင္းခၽြန္းအုပ္ၿပီးဆြဲေခၚလိုက္ရတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း မုန္တိုင္းေတြတိုက္လို႔။ သီခ်င္းထဲကလိုေျပာရရင္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕တျခားတစ္ဖက္မွာ လိပ္ျပာေလးကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ပံခတ္ရံုပါပဲ။ ဒီဘက္တစ္ျခမ္းက ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ထဲေတာ့ ေလေပြမုန္တိုင္းေတြေရာ၊ ေလဆင္ႏွာေမာင္းေတြပါ ေဝွ႕ေနၿပီ။
"သခင္၊ အဝတ္အစားသြားျပန္လဲလိုက္ပါလား။"
"Why?"
သူ႔ကိုယ္သူငံု႔ၾကည့္ၿပီး သခင္က ေမးလာတယ္။ ဘာမ်ားအဆင္မေျပသလဲလို႔ ေတြးေနခဲ့တာ။
"အဲဒီ့ေလာက္ေခ်ာေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အကုန္လံုးလိုက္ငမ္းၾကမွာေပါ့။"
"မင္းလည္း မရူးရမေနႏိုင္ဘူး။ သြားမယ္၊ ငါးနာရီခြဲေနၿပီ။ ဦးႏိုင္ေစာင့္ေနရလိမ့္မယ္။"
သူ႔ရဲ႕အျဖဴေရာင္ရွပ္ကို သူ႔ဘာသာၾကည့္ၿပီး ကမ႓ာခပ္တိုးတိုးညည္းမိတယ္။
"ငါ ဘာလို႔ အျပာေရာင္မဝတ္မိတာလဲ။"
သခင္ကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ကုတ္အနက္ကိုျဖန္႔ဝတ္ေနတယ္။
ရႉးဖိနပ္စီး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ေဆးတံခဲလိုက္ရင္ ကမ႓ာ့ႏွလံုးသားေရးရာကိုအစိုးရတဲ့ အေရးပိုင္မင္းေလးျဖစ္သြားမလား။
"ဟာ ဟ"
ေန႔တစ္ဝက္မက်ိဳးခင္မွာကို အေတြးေပါင္းစံု၊ တင္စားျခင္းေပါင္းစံုနဲ႔ အူျမဴးေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္က ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္မွ
"အဲ၊ ကိုယ့္မွာ ဂ်င္းနဲ႔လည္သာေတြပဲရွိတယ္။ ဆြယ္တာေတာင္ မရွိဘူးေလ။"
"အဲဒီ့ေတာ့ ..."
"အျပင္မွာေအးတယ္ေလ။ အေႏြးထည္ဝတ္စရာမရွိဘူး။"
"ရွိတာဝတ္။"
"ရွိတာေတြက ဒီပံုစံနဲ႔ဆို အဆင္မေျပဘူးလားလို႔။"
"မင္း ဘုရားသြားမွာလား၊ Red Carpet ေလၽွာက္ရမွာလား။"
သခင္ၿငိဳျငင္လာၿပီမို႔ ကမ႓ာ အေျပးအလႊားနဲ႔ အဝတ္အစားေသတၱာဖြင့္ၿပီး rust brown color နဲ႔ ဂ်င္းအက်ႌတစ္ထည္ ဆြဲထုတ္လာလိုက္ရတယ္။
အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္ေရာက္ေတာ့ သခင္က ကတၱီပါဖိနပ္အနက္ေလးနဲ႔။
ကမ႓ာ့မွာရွိတာက ဟိုကစီးလာတဲ့ ရႉးတစ္ရံရယ္၊ ဒီေရာက္မွဝယ္တဲ့ ေရစိုခံေျခညႇပ္တစ္ရံရယ္။ ဒီေရာက္တာပဲ ဘယ္ႏွလၾကာၿပီလဲ။
သခင့္ေရွ႕မွာတင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုဂြမ္းေနတဲ့ပံုစံေၾကာင့္ ကမ႓ာစိတ္ညစ္လာၿပီ။ ဟိုမွာတုန္းကလည္း အဝတ္အစားအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွစိတ္မမ်ားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒီေနရာဒီအရပ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြကိုပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ဆိုင္ကေန ဝယ္ဝတ္လိုက္မိတာ။ အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳမေတြးခဲ့မိတာ ပါတာေပါ့။
မနက္ေစာေစာ အလင္းေရာင္မပီျပင္တဲ့အခ်ိန္ လမ္းမီးတိုင္အလင္းေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သားလမ္းေလၽွာက္လာၾကတယ္။ ဟိုဘက္လမ္းက ဦးႏိုင္အိမ္မွာပဲ ကားကိုထားတာေၾကာင့္ မနက္ခင္းလမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္ေလး ရသြားခဲ့တယ္။ ေဘးတိုက္အေနအထားကေန ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ငမ္းရင္း ကမ႓ာ့ရာသီဥတုက သာသာယာယာ။ သခင္က တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္လွည့္သြားျပန္တယ္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ။"
"မင္းက ပုဆိုးေတြဘာေတြနဲ႔။"
"အဲဒါ ဟိုတစ္ပတ္က ဦးႏိုင္ဝယ္ေပးတာ။ ဘာလို႔ဝယ္ေပးလဲဆိုတာ အခုမွသိေတာ့တယ္။"
သခင္ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္႐ႈံ႕လိုက္တာကို ကမ႓ာမျမင္လိုက္ပါ။
သခင့္အေတြးထဲမွာေတာ့
'ဦးႏိုင္ကို ဘယ္လိုေတြခ်ဳပ္လိုက္တယ္မသိဘူး။ အဝတ္အစားအထိပါ ဝယ္ဆင္ေနၿပီီ။'
"သခင္က ကိုယ့္ကိုမွအဖက္မလုပ္တာ။ ကိုယ္က ညဦးပိုင္း ဦးႏိုင္ဖုန္းဆက္မွ သိရတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဦးႏိုင္မေျပာလို႔ ကိုယ္မသိလိုက္ရင္ ကိုယ္မပါဘဲသြားၾကမွာမလား။"
"အင္း"
ကမ႓ာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေပမဲ့ သူလိုက္မွာကို သခင္က ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခြင့္ျပဳတာကိုပဲ ေက်နပ္မိရပါတယ္။
■
ျခံတံခါးခ်က္ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ၾကေတာ့ အိမ္တံခါးကဖြင့္လ်က္သား။
"လာၾက၊ ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္။"
"ဟုတ္"
ဦးႏိုင္က ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးတယ္။
"မင္း အဆင္ေျပေနသားပဲ။"
"ဗ်ာ။ ဪ၊ ဟုတ္။ ဦးႏိုင္၊ တကယ္အဆင္ေျပတာလား။"
ေရွ႕ကဝင္သြားတဲ့သခင့္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဦးႏိုင္အနားကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္ေတာ့
"ရာေလးက ဘာေျပာလို႔လဲ။"
"ဘာမွမေျပာဘူး။ ဦးႏိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွေျပာတယ္။ ဦးႏိုင္အတြက္လည္း ဘာမွမျပင္ဆင္လိုက္ရဘူး။"
"ရပါတယ္ကြာ။ မလိုပါဘူး။"
"ေျမကမ႓ာ၊ ဘာေတြစကားမ်ားေနတာလဲ။ မလာေသးဘူးလား။"
"လာၿပီ၊ လာၿပီ။"
မီးဖိုခန္းဘက္ေျပးဝင္သြားတဲ့ ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္ရင္း ဦးႏိုင္ျပံဳးမိတယ္။ ေျမကမ႓ာက ရာဇသခင္ကို သိပ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းပါရဲ႕။
"လူႀကီးက အဆင္သင့္လုပ္ေပးထားတာကို နည္းနည္းေလာက္ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ မေတြးတတ္ဘူးလား။"
ေကာ္ဖီခြက္ေတြကိုယူရင္း သခင္ဆူလိုက္လို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ကပ်ာကယာနဲ႔ ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတဲ့ကရားကိုယူၿပီး ခြက္ေတြထဲယူထည့္လိုက္ရတယ္။
■
ဘုရားမုခ္ဝမွာခၽြတ္လိုက္တဲ့ ဦးႏိုင္ရဲ႕ဖိနပ္ဆီ သခင္လက္လွမ္းလိုက္ေပမဲ့ သခင့္ထက္ဦးသြားတဲ့ကမ႓ာ့လက္ထဲ ဖိနပ္ေလးကပါသြားခဲ့ၿပီ။ သခင္ဖိနပ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာက သခင့္ေျခေထာက္နားထိုင္ခ်ၿပီး ဖိနပ္ကိုေကာက္ယူဖို႔ျပင္တယ္။ သခင့္လႈပ္ရွားမႈေတြခဏရပ္သြားၿပီး သူ႔ဖိနပ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တဲ့ကမ႓ာ့ကို ရပ္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ကမ႓ာကေမာ့ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ေရွ႕ကတက္သြားတဲ့ ဦးႏိုင္ေနာက္ကို သခင္ေျပးလိုက္သြားၿပီ။
'ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကိုယ္ မင္းကို တစ္ေန႔တျခား ပိုပိုခ်စ္မိလာတာ မင္းသိရဲ႕လား ရာဇသခင္။'
အာရံုခံတန္ေဆာင္းမွာ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့ဦးႏိုင္ရဲ႕ေဘးနား ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာဘယ္လိုေခၚထုတ္ရမလဲမသိ။ ခိုးခိုးၾကည့္ရင္းသာ အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္။ မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ေလသံတိုးတိုးနဲ႔
"ဦးႏိုင္ရဲ႕ကေလးေတြေရာ မလာၾကဘူးလား။"
အဲဒီ့ေတာ့မွ သခင္ကထရပ္ၿပီး တန္ေဆာင္းကေနထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။ ကမ႓ာ့အၾကံအစည္က အလုပ္ျဖစ္သားပဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လမ္းေလၽွာက္လာၾကရင္း
"မမႀကီးေရာ၊ မလတ္ေရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာႀကိဳေစာင့္ေနၾကမွာ။ ကိုငယ္က ေန႔လယ္ေလာက္မွေရာက္မယ္။"
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔အလႉလား။"
"အင္း"
"ကိုယ္လည္း ဘာမွမကူလိုက္ရဘူး။"
"မင္းအလုပ္နဲ႔မင္း ဘယ္နားအခ်ိန္ရသလဲ။"
"သခင္"
"အင္း"
"ကိုယ္က ဘယ္ေနရာမွာမွ စာရင္းမရွိဘူးလား။"
"ဘာေတြျဖစ္ျပေနတာလဲ။"
"ဟင္း ... သခင့္သေဘာပါပဲ။"
■
ေန႔တစ္ဝက္ခြင့္ယူမယ္ဆိုတဲ့ကမ႓ာ တစ္ေန႔လံုးခြင့္တိုင္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ သခင္ကသာ ေအးစက္စက္ေပမဲ့ က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြက ကမ႓ာ့ကိုလက္ခံေပးၾကတယ္။ မလတ္ရဲ႕သမီးေလးႏွစ္ေယာက္က သခင့္ကိုသိပ္ခ်စ္ၾကတာတဲ့။ အခုေတာ့ ကမ႓ာ့အနားမွာ တဝဲလည္လည္။ ကမ႓ာေသခ်ာသိလိုက္ရတာတစ္ခုက သခင္က ကေလးေတြနဲ႔သိပ္တည့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟိုမွာေနတုန္းက ကေလးေတြနဲ႔သိပ္မဆံုျဖစ္လို႔ သိပ္မသိခဲ့ရတာ။ ဒီေရာက္မွေသခ်ာသြားတာ ကေလးတိုင္းခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ သခင္က ၾကင္နာတတ္လြန္းတယ္။ ဒါကလည္း ကမ႓ာမသိခဲ့တဲ့ သခင့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြထဲကတစ္ခုပဲ။
"အား၊ ေညာင္းလိုက္တာ။"
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီ။ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္းကခံုေပၚ ပက္လက္လန္သြားတဲ့ကမ႓ာက ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္ေနေသးတာ။ သခင္ကေတာ့ ခ်ိဳင့္တစ္လံုးဆြဲၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္သြားေလရဲ႕။
ေညာင္းဆို ေျမကမ႓ာတို႔ ေယာက္်ားဘက္ကအမ်ိဳးေတြကို မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လိုသမၽွလိုက္လုပ္ေပးေနခဲ့တာေလ။ အိုးေတြသယ္ေတာ့လည္း သူပါတယ္။ စားပြဲဝိုင္းေတြသိမ္းေတာ့လည္း ထိပ္ဆံုးက။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေဆာ့သမၽွကို လိုက္ထိန္းတာလည္း သူပါပဲ။ သားျဖစ္သူအပိုးက်ိဳးပံုကို မိဘေတြျမင္ရင္ ေဒၚဝတီႏြယ္ အရင္ဆံုးရင္ကြဲရပါလိမ့္မယ္။
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးဝင္လာတဲ့ ေျခသံတစ္စံုေၾကာင့္ ကမ႓ာနားစြင့္ရင္း အိမ္ေပါက္ဝဆီ အၾကည့္ပို႔မိေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ကလံုးတံုး။
"ဦးဦးရာေလးေရ၊ အဲ ... ဦးကမ႓ာ။"
ကမ႓ာ့ကိုျမင္ေတာ့ အနားကပ္လာၿပီး
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။"
"ေညာင္းလို႔ပါကြာ။"
"သားသား ႏွိပ္ေပးမယ္။"
စကားကၾကာေသးတယ္။ လက္ေပါက္စေလးက ကမ႓ာ့လက္ေမာင္းကိုထုေနၿပီ။
"အား၊ နာတယ္ကြ။ မင္းက လက္သီးနဲ႔ထုေနတာေလ။"
"ဦးလက္ေမာင္းႀကီး သားက ဘယ္လိုႏွိပ္ရမလဲ။"
"ဟား ဟား၊ ေနပါေတာ့ကြာ။ မင္းက ဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"ဦးဦးရာေလး မုန္႔ယူလာမယ္ဆိုလို႔။"
"ဘယ္သူေျပာလဲဲ။"
"မေန႔က ရာေလးေျပာတယ္။"
"အလႉရွိတာ မင္းသိတယ္ေပါ့။"
"အြန္း၊ သားေမေမနဲ႔ ညီမေလးဆီသြားလို႔ အလႉမလိုက္တာ။"
သူ႔ရဲ႕တစ္ဝမ္းကြဲညီမေပါက္စဆီ သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနတဲ့ ေနာင္ရိုး။
"သား"
"ဦးဦးရာေလး၊ မုန္႔ေရာ။"
သခင့္အသံၾကားတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး မုန္႔ေတာင္းစားတဲ့ကေလးစုတ္။ ဒါဆို သခင္ကိုင္လာတဲ့ခ်ိဳင့္က ဒီဟာေလးအတြက္မုန္႔ေတြေပါ့။
'ငါ့ႏွယ္၊ ကေလးေလာက္ေတာင္ ေနရာမရဘူး။'
"ရာေလးက ေခ်ာလိုက္တာ။"
"ဟား ဟား၊ မုန္႔ေကၽြးမွာပါကြာ။"
"တကယ္။ ဒါ blue အျပာေရာင္၊ ဟုတ္တယ္မလား။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။"
ေကာက္ခ်ီလိုက္တဲ့သခင့္လက္ထဲ ေဆြ႕ခနဲပါသြားတဲ့ေနာင္ရိုးက သခင့္ရွပ္ေကာ္လာကိုကိုင္ၿပီး အေရာင္ကိုရြတ္ေနေသးတာ။
လည္ပင္းၾကယ္သီးေပါက္မွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ မဟူရာၾကယ္သီးေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး black အနက္ေရာင္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သခင္နဲ႔ အနက္နဲ႔အမည္းျငင္းၾကၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ျပန္ဝင္သြားၾကၿပီ။ ခဏၾကာေတာ့
"ဦးဦးကမ႓ာေရ၊ မုန္႔စားမယ္။"
"ကိုယ့္ဘာသာ ဝေအာင္စားေဟ့။"
"ေနေပါ့။"
ေရွ႕ေနာက္လွမ္းေအာ္ၾကၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကခံုမွာပဲ ကမ႓ာေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚခပ္ေလးေလးျဖစ္ၿပီး မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔ ျပန္အိပ္ပစ္လိုက္တာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိလိုက္ပါ။
.
ေနာင္ရိုးမုန္႔စားၿပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္သြားေတာ့ သခင္က ေနာင္ရိုးစားခဲ့တာေတြကို ရွင္းလင္းၿပီး အခန္းထဲဝင္ အဝတ္လဲလိုက္တယ္။ ခဏနားၿပီးမွပဲ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ တစ္ေနကုန္ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြကို ေလၽွာ္စက္ထဲထည့္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္ထြက္လာေတာ့ သခင္ရယ္မိသြားရတယ္။ တစ္ေန႔လံုး အိမ္ေလၽွာက္လည္ၿပီး သခင့္ဆီမုန္႔စားၿပီးေတာ့ ဗိုက္တင္းသြားတဲ့ေနာင္ရိုးေလးက ပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ခါးကိုခြ၊ ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ၿပီး အိပ္ေနေလရဲ႕။
သခင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္အနားကို တိုးကပ္ၿပီး ေနာင္ရိုးကိုအသာေလးမ,ယူလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ ကမ႓ာႏိုးသြားၿပီး
"သခင္"
"ရႉး"
"အဲ"
သခင္က ေနာင္ရိုးကိုအသာေလးေပြ႕ယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကမ႓ာက ခံုမွာထိုင္ရင္း သန္းေဝလို႔။
"ရင္ဘတ္ေပၚ ေလးသြားပါတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲ။ အဲ့ကေလးတက္အိပ္ေနမယ္ေတာ့ မထင္ထားဘူး။ အိပ္တာေတာင္ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔၊ ေခြးေကာင္ေလး။"
"မုန္႔စားၿပီးအေရွ႕ထြက္သြားတာကို ငါသိမ္းဆည္းေနတာနဲ႔ မၾကည့္မိဘူး။ မင္းတို႔ အဲဒီ့ေလာက္တည့္ေနမယ္လို႔ မထင္ထားဘူး။"
သခင္ကေျပာၿပီး စားပြဲေပၚမွာ ကမ႓ာတင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ဖုန္းကို ယူလိုက္တယ္။
"သခင္"
"အင္း"
"ေနာက္ဆို မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္တာေလးေတြေတာ့ ကိုယ့္ကိုေျပာျပေပးလို႔ ရမလားဟင္။"
"ေအး၊ တိုက္ဆိုင္ရင္ေပါ့။"
လွည့္ထြက္သြားတဲ့ သခင့္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း
"သခင္မေျပာေတာ့လည္း ကိုယ္ကပဲ သိေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့။ ျပန္နီးစပ္ဖို႔ ေျခလွမ္းတစ္ရာလိုရင္ ကိုယ္ကပဲ တစ္ရာအျပည့္လွမ္းခဲ့မွာ။ ရပ္ေစာင့္မေနႏိုင္ရင္ေတာင္ အရမ္းႀကီးေတာ့ ေဝးေဝးမေျပးပါနဲ႔။"
■■■ Part (37) ဆက္ရန္ ■■■
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သခင်။"
"ဟင်၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။"
သခင့်အခန်းတံခါးဖွင့်ထားလို့ ဝင်လာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ကြမ်းပေါ်ထိုင်ရင်း မီးပလပ်ခေါင်းတစ်ခုနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့သခင်က မော့ကြည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
ကမ္ဘာက သခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး
"သခင် အလုပ်တွေအရမ်းများနေလား။ အရမ်းအာရုံစိုက်ရရင် တခြားအလုပ်တစ်ခုခုပြောင်းတာဖြစ်ဖြစ် ..."
"ငါ အဆင်ပြေတယ်။"
Screen time များလွန်းပြီး မျက်ရိုးနဲ့နားထင်တွေရယ်၊ ဇက်ကြောတွေရယ်ကို ခဏခဏဖိနေတတ်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာသတိထားမိတာ ကြာပြီ။ သခင်အလုပ်လုပ်တာဖြင့် နှစ်လကျော်ပဲရှိသေးတာကို ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာက အဆင်မပြေဘူးလို့ ကမ္ဘာထင်တယ်။
အခုလည်း ပလပ်ခေါင်းလဲရင်း လည်ပင်းကို ဟိုဒီလှည့်ချိုးနေတာတွေ့လိုက်လို့ ကမ္ဘာဝင်လာပြီး ပြောရခြင်း။
"မျက်စိစမ်းကြည့်ပါလား။"
"ငါ အဆင်ပြေတယ် မြေကမ္ဘာ။"
3 pin ပလပ်ခေါင်းရဲ့ ခပ်ပျော့ပျော့ pin တစ်ချောင်းကို လက်မနဲ့ဖိချိုးလိုက်ပြီး 2 pin ပလပ်ပေါက်မှာတပ်ရင်း သခင်က အသံမာမာနဲ့တုံ့ပြန်တာကြောင့် ကမ္ဘာ သက်ပြင်းချရင်းသာ
"စိုးရိမ်လို့ပါ၊ ကိုကိုကလည်း ..."
ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကပါ ခပ်မာမာဖြစ်လာတာကြောင့် မျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရင်း
"အဟီး၊ ဒီလောက်ညနက်နေပြီကို မအိပ်သေးဘူးလား။"
ကမ္ဘာ စားသောက်ဆိုင်ကနေ အလုပ်ဆင်းပြီးပြန်လာတဲ့အချိန်မို့ သန်းခေါင်ယံကိုပြနေတဲ့ နာရီလက်တံတွေကို သခင်သိမှာပဲဆိုပေမဲ့ သတိပေးချင်မိတယ်။ မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးလာတဲ့သခင်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး
"မင်းကရော ညနက်နေမှ ငါ့အခန်းထဲဘာလာလုပ်တာလဲ။"
"မနက်ကျရင် ဦးနိုင်မွေးနေ့၊ ဘုရားသွားကြမှာဆို။"
"အေး"
"ကိုယ့်ကိုလည်း ကြိုမပြောဘူး။"
"မင်းဆီက ခွင့်ပြုချက်လိုသေးတာလား။"
"မဟုတ်ဘူးလေ။ ကြိုသိရရင် တစ်ခုခုစီစဉ်လို့ရတာပေါ့။"
"ငါ စီစဉ်ပြီးပြီ။"
"ကိုယ်က ..."
"ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ။ လိုက်မယ်ဆိုလည်းလိုက်၊ မအားရင်လည်းနေ။ ဒါပဲမဟုတ်လား။ သွားတော့။"
ထည့်တွက်စရာမလိုတဲ့လူလို ဆက်ဆံခံရတာကြောင့် ဝမ်းနည်းမိပေမဲ့ "လိုက်မယ်ဆိုလည်းလိုက်" ဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် စိတ်က ချက်ချင်းကိုပြေသွားခဲ့တာ။
'ရာဇသခင်ဆိုတဲ့နတ်ဘုရားက ကိုယ့်ကို အမျိုးမျိုးစေစားနိုင်တာပဲ။'
တံခါးပေါက်ဆီကို ဖြည်းဖြည်းချင်းနောက်ပြန်လျှောက်မိနေတဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်နှာက ခပ်ပြုံးပြုံး။ သခင်ကတော့ အူကြောင်ကြောင်ကောင်ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ အားပေးနေပါရဲ့။
အပေါက်ဝရောက်မှ
"ကိုယ်လိုက်မှာနော်။ မနက်ကျရင် ဆိုင်ကို နေ့တစ်ဝက်ခွင့်တင်လိုက်မယ်။"
သခင်က ဘာမှမပြောဘဲ တံခါးပိတ်ဖို့ တံခါးပေါက်နားလျှောက်လာနေတယ်။
"ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ။"
"မနက်ခြောက်နာရီ။"
"ဟုတ်၊ ကိုကို။"
"မင်း ..."
ချက်ချင်းလှည့်ပြေးတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က
"မြေကမ္ဘာ၊ ပြန်လာခဲ့စမ်း။"
"အိပ်တော့မယ်။ Good night."
တာတိုအပြေးသမားတွေ တာလွှတ်ပြီဆိုတာနဲ့ တစ်ရှိန်ထိုးပြေးကြသလိုကို မြေကမ္ဘာတို့ လှစ်ခနဲပြေးသွားလိုက်တာ သူ့အခန်းပေါက်ကနေပဲ Good night သံကြားလိုက်ရတယ်။ သခင်ကတော့ စိတ်တွေတိုပြီး ကျန်ခဲ့လေရဲ့။
"အား ..... အသည်းယားလိုက်တာ။ စိတ်ရှိတိုင်းသာဖက်နမ်းပစ်ရရင် ငါတော့ ညတွင်းချင်းအရေးပေါ်ရောက်မလားပဲ။ အဟေး၊ မောင်မင်းကြီးသား နောင်ရိုး ကျန်းမာချမ်းသာပါစေဗျာ။ ငါကလည်း ကလေးလောက်တောင် မတွေးတတ်ဘူး။ ကိုကိုရေ၊ ချစ်တယ်ဗျို့။"
အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း တောင်လျှောက်မြောက်လျှောက်လုပ်လိုက်၊ ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ လှဲလိုက်၊ စကားတွေပြောလိုက်၊ လက်တွေဝှေ့ရမ်းလိုက်နဲ့ ရူးချင်တိုင်းရူးနေတဲ့ကမ္ဘာက မနက်မိုးလင်းရင် ဘုရားအတူသွားရမယ့်စိတ်ကူးမှာ ပျော်ပျော်ကြီးလက်ပစ်ကူးလို့။
■
"ငါ၊ ဒီပုဆိုးနဲ့တော့နော်။ မဝတ်ဖူးတာလည်းမဟုတ်ဘဲ ဘာဖြစ်လို့ပုံစံမကျတာလဲ။"
ပုဆိုးနဲ့မစိမ်းပေမဲ့ သိပ်မရင်းနှီးတဲ့ကမ္ဘာတစ်ယောက် အခန်းထဲကမ္ဘာပျက်နေတာပါ။
"ဘာလို့ ရွဲ့စောင်းသွားတာလဲ။"
ပုဆိုးအနားစကို ဘယ်ညာအတိုအရှည်မညီအောင် စောင်းဝတ်နိုင်တဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာအံ့ဩနေတယ်။
"အာ ... ခါးပုံစကြီးက ..."
တော်တော်ရှည်ထွက်လာတဲ့ခါးပုံစကြောင့် ပြန်ပြင်ဝတ်မိပြန်တယ်။
"ငါက ကူလီသွားထမ်းမှာလား၊ ပုဆိုးတိုနံ့နံ့နဲ့။"
တိုလိုက်၊ ရှည်လိုက်၊ ခါးပုံစသိမ်းမရလိုက်၊ ပုံစံမကျလိုက်နဲ့ မြန်မာနိုင်ငံရောက် အမေရိကန်နိုင်ငံသား၊ ကနေဒါကပြားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အဖြစ်ကတော့ တော်တော်ကိုမှ မလွယ်ပါလေ။
"ရေး ... ဟေး၊ ရပြီ။ ဒီလောက်ဆို ရပြီမလား။ ရလောက်ပါပြီနော်။ မကျွတ်နိုင်ဘူး၊ ခိုင်ပြီ။"
တစ်ယောက်တည်းမေး၊ တစ်ယောက်တည်းဖြေနေတဲ့ အရူးလေးဟာ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးနေပေမဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ကျမှ လူပျိုဘဝက တရားမဝင်ပစ္စည်းတွေ လှည့်ထုတ်ရတာထက်ကို အလှည့်အပတ်ခက်နေရပြီ။ ခါးတစ်ဝိုက်လေးကိုပဲ သူ့မှာပတ်လို့မပြီးနိုင်ခဲ့။
"ငါ ငယ်ငယ်က စမ်းဝတ်ကြည့်တာဖြင့် ဒီလောက်မခက်ဘူးလားလို့။ မဝတ်တာကြာလို့နေမှာ။ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ငါ ပုဆိုးတွေဝတ်ကြည့်မှ ဖြစ်တော့မယ်။"
ယောပုဆိုးရှားရောင်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး တစ်ယောက်တည်းမှတ်ချက်ပေးပြန်တယ်။
ပုဆိုးကို သေချာသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီး ရှေ့ကြည့်လိုက်၊ နောက်ကြည့်လိုက်။ အဆင်ပြေပြီလို့သတ်မှတ်ပြီး ခေါင်းပြန်မော့တော့မှ
"Oh, my God! အဲ ... သခင်"
"ဘာပျောက်နေတာလဲ။"
ဖွင့်ထားမိတဲ့တံခါးဝမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်းမေးတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာပြန်မဖြေနိုင်ပါ။ အရင်နေ့တွေက အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခါတလေ သခင့်ကို ပုဆိုးဝတ်တာတွေ့ဖူးပေမဲ့ ဒီနေ့ကျမှ ဒေါင်လိုက်အစင်း သေးသေးစိပ်စိပ်လေးတွေနဲ့ နက်ပြာရောင်ပုဆိုးကို ကြည်ပြာရောင်ခပ်ဖျော့ဖျော့ လည်ကတုံးရှပ်လက်ရှည်နဲ့ တွဲဝတ်ထားတဲ့ သခင်က မျက်နှာရှင်းရှင်းလေးနဲ့ ကမ္ဘာ့မျက်စိရှေ့မှာ အပြာရောင်နတ်သားတစ်ပါးလို။
"ဟေ့ကောင်၊ မတ်တပ်မေ့နေတာလား။"
ကမ္ဘာ့မျက်နှာရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ လက်ဖျောက်တီးခေါ်နေတဲ့သခင့်ကြောင့် တစ်လှပ်လှပ်လွင့်နေတဲ့စိတ်ကို အတင်းချွန်းအုပ်ပြီးဆွဲခေါ်လိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း မုန်တိုင်းတွေတိုက်လို့။ သီချင်းထဲကလိုပြောရရင် ချစ်ခြင်းရဲ့တခြားတစ်ဖက်မှာ လိပ်ပြာလေးကတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်း တောင်ပံခတ်ရုံပါပဲ။ ဒီဘက်တစ်ခြမ်းက ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ထဲတော့ လေပွေမုန်တိုင်းတွေရော၊ လေဆင်နှာမောင်းတွေပါ ဝှေ့နေပြီ။
"သခင်၊ အဝတ်အစားသွားပြန်လဲလိုက်ပါလား။"
"Why?"
သူ့ကိုယ်သူငုံ့ကြည့်ပြီး သခင်က မေးလာတယ်။ ဘာများအဆင်မပြေသလဲလို့ တွေးနေခဲ့တာ။
"အဲဒီ့လောက်ချောနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ အကုန်လုံးလိုက်ငမ်းကြမှာပေါ့။"
"မင်းလည်း မရူးရမနေနိုင်ဘူး။ သွားမယ်၊ ငါးနာရီခွဲနေပြီ။ ဦးနိုင်စောင့်နေရလိမ့်မယ်။"
သူ့ရဲ့အဖြူရောင်ရှပ်ကို သူ့ဘာသာကြည့်ပြီး ကမ္ဘာခပ်တိုးတိုးညည်းမိတယ်။
"ငါ ဘာလို့ အပြာရောင်မဝတ်မိတာလဲ။"
သခင်ကတော့ သူ့လက်ထဲကိုင်လာတဲ့ ကုတ်အနက်ကိုဖြန့်ဝတ်နေတယ်။
ရှူးဖိနပ်စီး၊ ဦးထုပ်ဆောင်းပြီး ဆေးတံခဲလိုက်ရင် ကမ္ဘာ့နှလုံးသားရေးရာကိုအစိုးရတဲ့ အရေးပိုင်မင်းလေးဖြစ်သွားမလား။
"ဟာ ဟ"
နေ့တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာကို အတွေးပေါင်းစုံ၊ တင်စားခြင်းပေါင်းစုံနဲ့ အူမြူးနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်က ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်မှ
"အဲ၊ ကိုယ့်မှာ ဂျင်းနဲ့လည်သာတွေပဲရှိတယ်။ ဆွယ်တာတောင် မရှိဘူးလေ။"
"အဲဒီ့တော့ ..."
"အပြင်မှာအေးတယ်လေ။ အနွေးထည်ဝတ်စရာမရှိဘူး။"
"ရှိတာဝတ်။"
"ရှိတာတွေက ဒီပုံစံနဲ့ဆို အဆင်မပြေဘူးလားလို့။"
"မင်း ဘုရားသွားမှာလား၊ Red Carpet လျှောက်ရမှာလား။"
သခင်ငြိုငြင်လာပြီမို့ ကမ္ဘာ အပြေးအလွှားနဲ့ အဝတ်အစားသေတ္တာဖွင့်ပြီး rust brown color နဲ့ ဂျင်းအင်္ကျီတစ်ထည် ဆွဲထုတ်လာလိုက်ရတယ်။
အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်ရောက်တော့ သခင်က ကတ္တီပါဖိနပ်အနက်လေးနဲ့။
ကမ္ဘာ့မှာရှိတာက ဟိုကစီးလာတဲ့ ရှူးတစ်ရံရယ်၊ ဒီရောက်မှဝယ်တဲ့ ရေစိုခံခြေညှပ်တစ်ရံရယ်။ ဒီရောက်တာပဲ ဘယ်နှလကြာပြီလဲ။
သခင့်ရှေ့မှာတင် တစ်ခုပြီးတစ်ခုဂွမ်းနေတဲ့ပုံစံကြောင့် ကမ္ဘာစိတ်ညစ်လာပြီ။ ဟိုမှာတုန်းကလည်း အဝတ်အစားအတွက် ဘယ်တုန်းကမှစိတ်မများခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒီနေရာဒီအရပ်ရောက်တော့လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတွေကိုပဲ အလုပ်လုပ်တဲ့ဆိုင်ကနေ ဝယ်ဝတ်လိုက်မိတာ။ အခုလိုအခြေအနေမျိုးကိုလည်း ကြိုမတွေးခဲ့မိတာ ပါတာပေါ့။
မနက်စောစော အလင်းရောင်မပီပြင်တဲ့အချိန် လမ်းမီးတိုင်အလင်းအောက်မှာ နှစ်ယောက်သားလမ်းလျှောက်လာကြတယ်။ ဟိုဘက်လမ်းက ဦးနိုင်အိမ်မှာပဲ ကားကိုထားတာကြောင့် မနက်ခင်းလမ်းလျှောက်ချိန်လေး ရသွားခဲ့တယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားကနေ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်ငမ်းရင်း ကမ္ဘာ့ရာသီဥတုက သာသာယာယာ။ သခင်က တစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်ပြီး ပြန်လှည့်သွားပြန်တယ်။
"ဘာပြောမလို့လဲ။"
"မင်းက ပုဆိုးတွေဘာတွေနဲ့။"
"အဲဒါ ဟိုတစ်ပတ်က ဦးနိုင်ဝယ်ပေးတာ။ ဘာလို့ဝယ်ပေးလဲဆိုတာ အခုမှသိတော့တယ်။"
သခင် နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့လိုက်တာကို ကမ္ဘာမမြင်လိုက်ပါ။
သခင့်အတွေးထဲမှာတော့
'ဦးနိုင်ကို ဘယ်လိုတွေချုပ်လိုက်တယ်မသိဘူး။ အဝတ်အစားအထိပါ ဝယ်ဆင်နေပြီ။'
"သခင်က ကိုယ့်ကိုမှအဖက်မလုပ်တာ။ ကိုယ်က ညဦးပိုင်း ဦးနိုင်ဖုန်းဆက်မှ သိရတယ်။ အဲဒီ့အချိန် စားသောက်ဆိုင်ကိုရောက်နေပြီဆိုတော့ ဘာမှပြင်ဆင်ချိန်မရလိုက်ဘူး။ ဦးနိုင်မပြောလို့ ကိုယ်မသိလိုက်ရင် ကိုယ်မပါဘဲသွားကြမှာမလား။"
"အင်း"
ကမ္ဘာ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပေမဲ့ သူလိုက်မှာကို သခင်က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူခွင့်ပြုတာကိုပဲ ကျေနပ်မိရပါတယ်။
■
ခြံတံခါးချက်ဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့ကြတော့ အိမ်တံခါးကဖွင့်လျက်သား။
"လာကြ၊ ကော်ဖီသောက်ရအောင်။"
"ဟုတ်"
ဦးနိုင်က ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးတယ်။
"မင်း အဆင်ပြေနေသားပဲ။"
"ဗျာ။ ဪ၊ ဟုတ်။ ဦးနိုင်၊ တကယ်အဆင်ပြေတာလား။"
ရှေ့ကဝင်သွားတဲ့သခင့်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဦးနိုင်အနားကပ်ကာ ခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်တော့
"ရာလေးက ဘာပြောလို့လဲ။"
"ဘာမှမပြောဘူး။ ဦးနိုင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို အချိန်ကပ်ပြီးမှပြောတယ်။ ဦးနိုင်အတွက်လည်း ဘာမှမပြင်ဆင်လိုက်ရဘူး။"
"ရပါတယ်ကွာ။ မလိုပါဘူး။"
"မြေကမ္ဘာ၊ ဘာတွေစကားများနေတာလဲ။ မလာသေးဘူးလား။"
"လာပြီ၊ လာပြီ။"
မီးဖိုခန်းဘက်ပြေးဝင်သွားတဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်ရင်း ဦးနိုင်ပြုံးမိတယ်။ မြေကမ္ဘာက ရာဇသခင်ကို သိပ်မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ သိသာလွန်းပါရဲ့။
"လူကြီးက အဆင်သင့်လုပ်ပေးထားတာကို နည်းနည်းလောက်ပြင်ဆင်ပေးဖို့ မတွေးတတ်ဘူးလား။"
ကော်ဖီခွက်တွေကိုယူရင်း သခင်ဆူလိုက်လို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ကပျာကယာနဲ့ ကော်ဖီနှပ်ထားတဲ့ကရားကိုယူပြီး ခွက်တွေထဲယူထည့်လိုက်ရတယ်။
■
ဘုရားမုခ်ဝမှာချွတ်လိုက်တဲ့ ဦးနိုင်ရဲ့ဖိနပ်ဆီ သခင်လက်လှမ်းလိုက်ပေမဲ့ သခင့်ထက်ဦးသွားတဲ့ကမ္ဘာ့လက်ထဲ ဖိနပ်လေးကပါသွားခဲ့ပြီ။ သခင်ဖိနပ်ချွတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာက သခင့်ခြေထောက်နားထိုင်ချပြီး ဖိနပ်ကိုကောက်ယူဖို့ပြင်တယ်။ သခင့်လှုပ်ရှားမှုတွေခဏရပ်သွားပြီး သူ့ဖိနပ်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်တဲ့ကမ္ဘာ့ကို ရပ်ကြည့်နေတာကြောင့် ကမ္ဘာကမော့ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်တော့ ရှေ့ကတက်သွားတဲ့ ဦးနိုင်နောက်ကို သခင်ပြေးလိုက်သွားပြီ။
'ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ကိုယ် မင်းကို တစ်နေ့တခြား ပိုပိုချစ်မိလာတာ မင်းသိရဲ့လား ရာဇသခင်။'
အာရုံခံတန်ဆောင်းမှာ ပုတီးစိပ်နေတဲ့ဦးနိုင်ရဲ့ဘေးနား ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာဘယ်လိုခေါ်ထုတ်ရမလဲမသိ။ ခိုးခိုးကြည့်ရင်းသာ အရိပ်အကဲကြည့်နေရတဲ့အဖြစ်။ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး လေသံတိုးတိုးနဲ့
"ဦးနိုင်ရဲ့ကလေးတွေရော မလာကြဘူးလား။"
အဲဒီ့တော့မှ သခင်ကထရပ်ပြီး တန်ဆောင်းကနေထွက်ဖို့ပြင်တယ်။ ကမ္ဘာ့အကြံအစည်က အလုပ်ဖြစ်သားပဲ။
သူတို့နှစ်ယောက် ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်လာကြရင်း
"မမကြီးရော၊ မလတ်ရော ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာကြိုစောင့်နေကြမှာ။ ကိုငယ်က နေ့လယ်လောက်မှရောက်မယ်။"
"ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ မွေးနေ့အလှူလား။"
"အင်း"
"ကိုယ်လည်း ဘာမှမကူလိုက်ရဘူး။"
"မင်းအလုပ်နဲ့မင်း ဘယ်နားအချိန်ရသလဲ။"
"သခင်"
"အင်း"
"ကိုယ်က ဘယ်နေရာမှာမှ စာရင်းမရှိဘူးလား။"
"ဘာတွေဖြစ်ပြနေတာလဲ။"
"ဟင်း ... သခင့်သဘောပါပဲ။"
■
နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူမယ်ဆိုတဲ့ကမ္ဘာ တစ်နေ့လုံးခွင့်တိုင်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေ့သိပ်ပျော်ခဲ့ရတယ်။ သခင်ကသာ အေးစက်စက်ပေမဲ့ ကျန်တဲ့မောင်နှမတွေက ကမ္ဘာ့ကိုလက်ခံပေးကြတယ်။ မလတ်ရဲ့သမီးလေးနှစ်ယောက်က သခင့်ကိုသိပ်ချစ်ကြတာတဲ့။ အခုတော့ ကမ္ဘာ့အနားမှာ တဝဲလည်လည်။ ကမ္ဘာသေချာသိလိုက်ရတာတစ်ခုက သခင်က ကလေးတွေနဲ့သိပ်တည့်တယ် ဆိုတာပါပဲ။ ဟိုမှာနေတုန်းက ကလေးတွေနဲ့သိပ်မဆုံဖြစ်လို့ သိပ်မသိခဲ့ရတာ။ ဒီရောက်မှသေချာသွားတာ ကလေးတိုင်းချစ်ရလောက်အောင် သခင်က ကြင်နာတတ်လွန်းတယ်။ ဒါကလည်း ကမ္ဘာမသိခဲ့တဲ့ သခင့်ရဲ့အရည်အချင်းတွေထဲကတစ်ခုပဲ။
"အား၊ ညောင်းလိုက်တာ။"
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညနေစောင်းပြီ။ အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်းကခုံပေါ် ပက်လက်လန်သွားတဲ့ကမ္ဘာက ပါးစပ်ကလည်း အော်နေသေးတာ။ သခင်ကတော့ ချိုင့်တစ်လုံးဆွဲပြီး နောက်ဖေးဘက်သွားလေရဲ့။
ညောင်းဆို မြေကမ္ဘာတို့ ယောက်ျားဘက်ကအမျိုးတွေကို မျက်နှာလုပ်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ လိုသမျှလိုက်လုပ်ပေးနေခဲ့တာလေ။ အိုးတွေသယ်တော့လည်း သူပါတယ်။ စားပွဲဝိုင်းတွေသိမ်းတော့လည်း ထိပ်ဆုံးက။ ကလေးနှစ်ယောက်ဆော့သမျှကို လိုက်ထိန်းတာလည်း သူပါပဲ။ သားဖြစ်သူအပိုးကျိုးပုံကို မိဘတွေမြင်ရင် ဒေါ်ဝတီနွယ် အရင်ဆုံးရင်ကွဲရပါလိမ့်မယ်။
တဖျတ်ဖျတ်ပြေးဝင်လာတဲ့ ခြေသံတစ်စုံကြောင့် ကမ္ဘာနားစွင့်ရင်း အိမ်ပေါက်ဝဆီ အကြည့်ပို့မိတော့ ဟိုဘက်အိမ်ကလုံးတုံး။
"ဦးဦးရာလေးရေ၊ အဲ ... ဦးကမ္ဘာ။"
ကမ္ဘာ့ကိုမြင်တော့ အနားကပ်လာပြီး
"ဘာဖြစ်တာလဲ။ နေမကောင်းဘူးလား။"
"ညောင်းလို့ပါကွာ။"
"သားသား နှိပ်ပေးမယ်။"
စကားကကြာသေးတယ်။ လက်ပေါက်စလေးက ကမ္ဘာ့လက်မောင်းကိုထုနေပြီ။
"အား၊ နာတယ်ကွ။ မင်းက လက်သီးနဲ့ထုနေတာလေ။"
"ဦးလက်မောင်းကြီး သားက ဘယ်လိုနှိပ်ရမလဲ။"
"ဟား ဟား၊ နေပါတော့ကွာ။ မင်းက ဘာလာလုပ်တာလဲ။"
"ဦးဦးရာလေး မုန့်ယူလာမယ်ဆိုလို့။"
"ဘယ်သူပြောလဲ။"
"မနေ့က ရာလေးပြောတယ်။"
"အလှူရှိတာ မင်းသိတယ်ပေါ့။"
"အွန်း၊ သားမေမေနဲ့ ညီမလေးဆီသွားလို့ အလှူမလိုက်တာ။"
သူ့ရဲ့တစ်ဝမ်းကွဲညီမပေါက်စဆီ သွားတဲ့အကြောင်း ပြောပြနေတဲ့ နောင်ရိုး။
"သား"
"ဦးဦးရာလေး၊ မုန့်ရော။"
သခင့်အသံကြားတာနဲ့ အပြေးသွားပြီး မုန့်တောင်းစားတဲ့ကလေးစုတ်။ ဒါဆို သခင်ကိုင်လာတဲ့ချိုင့်က ဒီဟာလေးအတွက်မုန့်တွေပေါ့။
'ငါ့နှယ်၊ ကလေးလောက်တောင် နေရာမရဘူး။'
"ရာလေးက ချောလိုက်တာ။"
"ဟား ဟား၊ မုန့်ကျွေးမှာပါကွာ။"
"တကယ်။ ဒါ blue အပြာရောင်၊ ဟုတ်တယ်မလား။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။"
ကောက်ချီလိုက်တဲ့သခင့်လက်ထဲ ဆွေ့ခနဲပါသွားတဲ့နောင်ရိုးက သခင့်ရှပ်ကော်လာကိုကိုင်ပြီး အရောင်ကိုရွတ်နေသေးတာ။
လည်ပင်းကြယ်သီးပေါက်မှာ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ မဟူရာကြယ်သီးလေးကို ကိုင်ကြည့်ပြီး black အနက်ရောင်တဲ့။ နောက်တော့ သခင်နဲ့ အနက်နဲ့အမည်းငြင်းကြပြီး နောက်ဖေးဘက်ပြန်ဝင်သွားကြပြီ။ ခဏကြာတော့
"ဦးဦးကမ္ဘာရေ၊ မုန့်စားမယ်။"
"ကိုယ့်ဘာသာ ဝအောင်စားဟေ့။"
"နေပေါ့။"
ရှေ့နောက်လှမ်းအော်ကြပြီးတော့ ဧည့်ခန်းကခုံမှာပဲ ကမ္ဘာမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခပ်လေးလေးဖြစ်ပြီး မျက်စိဖွင့်မကြည့်နိုင်တာနဲ့ ပြန်အိပ်ပစ်လိုက်တာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိလိုက်ပါ။
.
နောင်ရိုးမုန့်စားပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတော့ သခင်က နောင်ရိုးစားခဲ့တာတွေကို ရှင်းလင်းပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်လဲလိုက်တယ်။ ခဏနားပြီးမှပဲ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ တစ်နေကုန်ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေကို လျှော်စက်ထဲထည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာတော့ သခင်ရယ်မိသွားရတယ်။ တစ်နေ့လုံး အိမ်လျှောက်လည်ပြီး သခင့်ဆီမုန့်စားပြီးတော့ ဗိုက်တင်းသွားတဲ့နောင်ရိုးလေးက ပက်လက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ခါးကိုခွ၊ ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ပြီး အိပ်နေလေရဲ့။
သခင်က အိပ်ပျော်နေတဲ့နှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်ပြီး နောင်ရိုးကိုအသာလေးမ,ယူလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် ကမ္ဘာနိုးသွားပြီး
"သခင်"
"ရှူး"
"အဲ"
သခင်က နောင်ရိုးကိုအသာလေးပွေ့ယူပြီး သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ ကမ္ဘာက ခုံမှာထိုင်ရင်း သန်းဝေလို့။
"ရင်ဘတ်ပေါ် လေးသွားပါတယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ။ အဲ့ကလေးတက်အိပ်နေမယ်တော့ မထင်ထားဘူး။ အိပ်တာတောင် ခပ်မြင့်မြင့်နဲ့၊ ခွေးကောင်လေး။"
"မုန့်စားပြီးအရှေ့ထွက်သွားတာကို ငါသိမ်းဆည်းနေတာနဲ့ မကြည့်မိဘူး။ မင်းတို့ အဲဒီ့လောက်တည့်နေမယ်လို့ မထင်ထားဘူး။"
သခင်ကပြောပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ကမ္ဘာတင်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့ဖုန်းကို ယူလိုက်တယ်။
"သခင်"
"အင်း"
"နောက်ဆို မိသားစုနဲ့ပတ်သက်တာလေးတွေတော့ ကိုယ့်ကိုပြောပြပေးလို့ ရမလားဟင်။"
"အေး၊ တိုက်ဆိုင်ရင်ပေါ့။"
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ သခင့်ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း
"သခင်မပြောတော့လည်း ကိုယ်ကပဲ သိအောင်လုပ်ရမှာပေါ့။ ပြန်နီးစပ်ဖို့ ခြေလှမ်းတစ်ရာလိုရင် ကိုယ်ကပဲ တစ်ရာအပြည့်လှမ်းခဲ့မှာ။ ရပ်စောင့်မနေနိုင်ရင်တောင် အရမ်းကြီးတော့ ဝေးဝေးမပြေးပါနဲ့။"
■■■ Part (37) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі