"ဒီေနရာ ေသခ်ာလို႔လား။"

"............"

"ကားလည္းရွာမေတြ႕ဘူး။ မွားေနရင္ ျပႆနာတက္မွာေနာ္။"

ပြစိပြစိလုပ္ေနတဲ့ေန႔သစ္ကို Koa ျပန္မေျဖ။ ျခံအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတာ နာရီဝက္မကေတာ့ပါ။

"ဟိုေလ ..."

Koa လက္ျပတားလိုက္လို႔ ေန႔သစ္ေျပာလက္စစကားက ရပ္သြားရၿပီ။
အုတ္ဂူေဟာင္းလိုေတြေတြ႕လို႔ သူတို႔ကိုဖံုးေနတဲ့ျခံဳတစ္ခုကိုဆြဲျဖဲၾကည့္ေတာ့ အုတ္ဂူေဟာင္းႏွစ္လံုးရဲ႕ေနာက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက

"ဒါက ..."

ေသခ်ာေအာင္ ေန႔သစ္က ကားနံပါတ္ကိုေျပးၾကည့္တယ္။

"အစ္ကို႔ကားပဲ။ ေသခ်ာသြားၿပီ၊ ေသခ်ာသြားၿပီ။"

Koa လက္ေမာင္းကိုဆြဲကိုင္ရမ္းၿပီး ေန႔သစ္က ဝမ္းသာအားရေျပာေပမဲ့ Koa ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ျပင္တယ္။

"ေခ်မိုးေနတာပဲ။"

ရႈံ႕မဲ့မဲ့ေျပာတဲ့ ေန႔သစ္ရဲ႕စကားကို Koa ၾကားေပမဲ့ အဖက္မလုပ္။ ေန႔သစ္ကပဲ Koa ေနာက္ကေန လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေလၽွာက္လာၾကရင္း ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတြ႕ရတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လံုးေၾကာင့္ ေန႔သစ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ Koa ကလည္း သတိထားကာအေျပးသြားၿပီး ေရွ႕တံခါးကိုၾကည့္ေတာ့ သံပန္းတံခါးကလည္း အခိုင္အခန္႔ေသာ့ခတ္ထားသလို အတြင္းကကၽြန္းတံခါးႀကီးကလည္း လံုလံုျခံဳျခံဳ။
Koa က အိမ္ရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ေန႔သစ္ကိုသြားေစတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကိုပတ္ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေဖးဘက္မွာျပန္ဆံုၾကေတာ့

"ဘယ္ေနရာမွ ဝင္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ အိမ္ႀကီးကသာေဟာင္းေနတာ ႂကြက္ဝင္ဖို႔ေတာင္မလြယ္ဘူး။"

ခပ္ညည္းညည္းေျပာတဲ့ေန႔သစ္ေၾကာင့္ Koa က ညာဘက္ျခမ္းကိုျပန္ပတ္တယ္။

"ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလို႔။"

ေန႔သစ္စကားကိုအဖက္မလုပ္ဘဲ အိမ္ရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းကိုပတ္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ကာ အေပၚထပ္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနပါတယ္။ ေန႔သစ္ကေတာ့ Koa လုပ္သမၽွကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း သေဘာေပါက္သလိုရွိလာပါၿပီ။ Koa က အိမ္နားကိုျပန္ကပ္လာၿပီး တြယ္တက္လို႔လြယ္တဲ့တိုင္လံုးအထစ္ေတြကေန အေပၚထပ္ျပတင္းတံခါးတစ္ေပါက္ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ မွန္တံခါးကိုခြဲဖို႔ျပင္ေနလို႔ အထဲမွာလူရွိရင္ ၾကားသြားမလားလို႔ ေန႔သစ္စိုးရိမ္ရင္း ရင္တမမ။

ျပတင္းမွန္ကိုခြဲ၊ တံခါးခ်က္ဖြင့္ၿပီး Koa ဝင္သြားၿပီမို႔ ေန႔သစ္လည္း ေနာက္ကေနလိုက္တက္ရပါေတာ့တယ္။ တစ္ဇြတ္ထိုး Koa ကို တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

.

အေပၚထပ္တစ္ထပ္လံုးက ရွင္းလင္းေနၿပီး ဘာအသံုးအေဆာင္မွမရွိ။ ေအာက္ဆင္းတဲ့ေလွကားလို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာမွာ အံဖံုးတစ္ခုလို ၾကမ္းျပင္မွာတံခါးတစ္ခ်ပ္။ ေန႔သစ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ Koa က အဲဒီတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ဖို႔လုပ္ေနပါၿပီ။ သူ႔မွာပါလာတဲ့ဓါးနဲ႔ တံခါးပတၱာကဝက္အူေတြကို လွည့္ျဖဳတ္ေနပါတယ္။ ဒီလို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔လုပ္ေနတာကိုပဲ ေန႔သစ္စိတ္ေအးသြားရတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ဘယ္လိုလူေတြရွိေနမွန္း မသိရေသးဘဲ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲလုပ္ေနမွာထက္ အခုလို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သြားတာ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

တကယ္တမ္း တံခါးကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔သစ္ေတြးထားတာေတြအကုန္ ပ်က္စီးသြားရတယ္။ တံခါးရဲ႕ေအာက္ဘက္မွာ တစ္ခုခုနဲ႔တြန္းကန္ပိတ္ထားပံုရၿပီး တံခါးပြင့္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒါက တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ဆူဆူညံညံႀကီး ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

"သြားၿပီ။"

ေန႔သစ္စကားေၾကာင့္ Koa က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းလွည့္ၾကည့္လာတယ္။

"ဘာလဲ။ လူေတြရွိရင္ သိၿပီေလ။ ခိုးဝင္ပါတယ္ဆိုမွပဲ။"

ပခံုးတစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲတြန္႔ျပတဲ့ Koa က မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ပံုစံ။
Koa ေျပာသလိုပဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ေလွကားကေနသာ ႏွစ္ေယာက္သားဆင္းလာခဲ့ရပါတယ္။

"သတိထားဦးေနာ္။"

ေရွ႕ကဆက္သြားေနတဲ့ Koa ကို ေန႔သစ္သတိေပးလိုက္တယ္။ ေလွကားေျခရင္းမွာ စားပြဲခံုတစ္လံုးကဖရိုဖရဲလဲက်ၿပီး လမ္းပိတ္ေနပါရဲ႕။ တံခါးကို စားပြဲခံုနဲ႔ကန္႔လန္႔လုပ္ၿပီး ပိတ္ထားပံုပါပဲ။

Koa က စားပြဲကိုနည္းနည္းဖယ္ၿပီး ေလွကားေပၚကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုေျခအခ်။ အခန္းထဲကိုေရာက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ Mask တပ္ထားၿပီး ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းလို႔။ အေနအထားအရကို မသကၤာစရာမို႔ ေန႔သစ္လည္း Koa အနားကို ခပ္ျမန္ျမန္သြားလိုက္တယ္။

"ဘာလာလုပ္တာလဲ။ သြားရွာေလ။ ဒီမွာ ငါထိန္းထားလိုက္မယ္။"

သြားၾကားထဲကေလသံနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးလွည့္ေျပာတဲ့ Koa ရဲ႕စကားအဆံုး တစ္ဖက္လူက စၿပီးတိုက္ခိုက္လာပါတယ္။ Koa က ေန႔သစ္ကိုကာေပးရင္း အဲဒီလူကိုထိန္းေပးထားလို႔ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ အဲဒီလူလာရာလမ္းအတိုင္း ထြက္ဖို႔ျပင္ေပမဲ့ Koa နဲ႔တိုက္ခိုက္ေနတဲ့လူက ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ေန႔သစ္ေျခေထာက္ကိုသိမ္းကန္ပစ္လိုက္လို႔ ေန႔သစ္ခမ်ာ ဝုန္းခနဲၾကမ္းေပၚေမွာက္လ်က္။

"ဟာကြာ"

Koa က မခ်င့္မရဲေအာ္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္လူကို အတင္းဝင္လံုးေတာ့မွ ေန႔သစ္လည္း မနည္းအားတင္းထၿပီး ထြက္လာလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနရာကေနထြက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္သြားၿပီး ေနာက္ဖက္ကိုသြားေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာေတြ။ အေရွ႕ဘက္ကိုျပန္ေျပးထြက္လာေတာ့ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ အခန္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရလို႔ ဖြင့္ဝင္သြားလိုက္ပါတယ္။

"အိပ္ခန္းလား။"

အခန္းေထာင့္မွာ အက္ကြဲေနတဲ့ဖန္ခြက္နဲ႔ တစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေနတဲ့ ဝိုင္နီတစ္ပုလင္း။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာကိုကူးတဲ့ အေပါက္တစ္ခု။ အဲဒီေနရာထဲေရာက္သြားေတာ့ တစ္ဖက္မွာတံခါးတစ္ခ်ပ္။ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ဘက္ကိုဆင္းတဲ့ေလွကားတစ္စင္းကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေန႔သစ္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ဆို အိမ္ထဲမွာ တစ္ဖက္လူရဲ႕အေပါင္းအပါေတြ ထပ္မရွိႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ေလၽွာက္လမ္းေလးရဲ႕အဆံုးနားအေရာက္ အေရွ႕တည့္တည့္မွာ CCTV တပ္ထားတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။

"ေတာ္ေတာ္က်ယ္တဲ့အိမ္။"

တံခါးကို သတိထားၿပီးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ...
...

■

အေပၚထပ္ကိုျပန္ေျပးတက္လာတဲ့ေန႔သစ္ ေလွကားေျခရင္းဆီျပန္ေရာက္အလာ ျမင္ကြင္းကမလွမပ။ တစ္ဖက္လူက သူ႔ေပါင္ကိုသူ လက္နဲ႔ဖိထားၿပီးလဲေနသလို Koa ကလည္း လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို တျခားလက္တစ္ဖက္နဲ႔ဖိၿပီး နံရံမွာမွီလ်က္သား။ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန ေသြးေတြကယိုစိမ့္ထြက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကေသြးစြန္းလို႔။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ။
ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္လန္႔သြားၿပီး Koa ဆီအေျပးသြားကာ

"ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ။"

"ေတြ႕လား။"

"ေတြ႕တယ္၊ ေတြ႕တယ္။ ေသာ့ ... ေသာ့လိုေသးတယ္။"

Koa က သူ႔ကိုထိန္းေပးတဲ့ေန႔သစ္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ျပန္ထရပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တစ္ဖက္လူဆီကို တိုးကပ္သြားတယ္။

"Koa"

တစ္ဖက္ကလည္း ဘယ္ကထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက လက္ထဲမွာေမာင္းဖြင့္ၿပီးသား။

ျပန္ၿပီးရႈပ္ေထြးသြားတဲ့အေနအထားမွာ ေန႔သစ္ဘယ္လိုဝင္ကူရမယ္မသိ။
Koa က တစ္ဖက္လူရဲ႕ေပါင္ကဒဏ္ရာကိုကန္မိလို႔ ေန႔သစ္ဘက္ကို အဲဒီလူယိုင္က်လာတာနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ေတာ့ သူရဲ႕အဝတ္အစားမွာပါတဲ့ အိတ္ကပ္ေတြထဲ Koa က ခပ္ျမန္ျမန္ရွာပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုပဲ မနည္းထိန္းယူရတဲ့အဲဒီလူက သူတို႔လက္ထဲကလြတ္ထြက္သြားခ်ိန္ Koa လက္ထဲမွာလည္း ေသာတြဲေလးတစ္တြဲ။
ေန႔သစ္ဆီပစ္ေပးေတာ့ ေန႔သစ္လွမ္းဖမ္းၿပီး ျပန္ၿပီးလံုးေထြးသြားၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။

"သြားစမ္း Day."

ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေန႔သစ္ျပန္ေျပးထြက္လာခဲ့ရင္း

"ခဏေလးနဲ႔ ဘယ္လိုေတြေတာင္ ဒဏ္ရာေတြမ်ားကုန္တာလဲ။ ဒုကၡပါပဲ။ ဟိုလူေတြကိုေခၚရမလား။"

Mr. Oswald လႊတ္ထားတယ္ဆိုတဲ့လူေတြကို လွမ္းေခၚဖို႔ေတြးေပမဲ့ ဆက္ရႈပ္လာမွာေတြကလည္းရွိေသးလို႔ မေခၚျဖစ္။ ခုနက ေျမေအာက္ထပ္အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႔သစ္မွာ ေပ်ာ္ရမလို၊ စိုးရိမ္ရမလိုေတြျဖစ္သြားရတာလည္း အခုထိရင္တုန္တုန္း။
သူေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ...

■

"ေန႔သစ္"

"အစ္ကို ... တကယ္ပဲ အစ္ကိုရွိေနတာပဲ။"

ေန႔သစ္က သခင့္ကိုေျပးဖက္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွသတိထားမိတာက သခင့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာေတြလည္း ေျခလက္ေတြတစ္ဖက္မွမလြတ္။ အဲဒီလူဟာ စိတၱဇေကာင္လားလို႔ ေန႔သစ္ေတြးမိပါရဲ႕။

"ဘယ္လိုေနလဲ အစ္ကို။ ဘာျဖစ္ေနလဲ။"

"ဟိုေကာင္ေရာ။ မင္းကေရာ ဘယ္သူနဲ႔လာတာလဲ။"

"Koa ပါတယ္။ အခု သူတို႔တိုက္ခိုက္ရင္းက်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ဘယ္ေသာ့နဲ႔ဖြင့္ရမွာလဲ။"

ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေသာဖြင့္ဖို႔ရွာေနတဲ့ေန႔သစ္ကို သခင္က

"ေသာ့က အဲဒီေကာင္ဆီမွာပဲရွိမယ္။"

"ဟုတ္လား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္သြားျပန္ယူလိုက္မယ္။ အစ္ကို ဘာျဖစ္ေနေသးလဲဟင္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနလား။ ႏႈတ္ခမ္းလည္းေပါက္လို႔။ တျခားေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။"

"ေဆးေတြေၾကာင့္ မလႈပ္ႏိုင္တာပါ။ တျခားဘာမွမဖစ္ဘူး။ အစ္ကိုထြက္ေျပးဖို႔ၾကံရင္းမိသြားလို႔ အခုလိုျဖစ္သြားတာ။ တျခားစိုးရိမ္စရာမရွိဘူး၊ အရမ္းစိတ္မပူပါနဲ႔။ Koa ကိုသြားကူဦး။ ဟိုေကာင္က ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ေကာင္။"

"ရမွာပါ။ ေသာ့သြားယူၿပီး ျပန္လာမယ္ေနာ္။ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ အစ္ကို။"

သခင္ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ေန႔သစ္ျပန္ေျပးထြက္လာခဲ့ၿပီး ေသာ့ယူဖို႔လာတာကို အဲဒီေလာက္ခဏေလးအတြင္း အိမ္အေပၚထပ္ကႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

.

"ရၿပီ အစ္ကို၊ ရၿပီ။"

ေသာ့တြဲကိုင္ရင္း ျပန္ေျပးဝင္လာတဲ့ေန႔သစ္က ေသာ့ေတြကို အလ်င္စလိုဖြင့္ေနပါတယ္။

"ေန႔သစ္၊ ဒဏ္ရာလား။"

ေန႔သစ္လက္ကေသြးေတြေၾကာင့္ သခင္ေမးမိေတာ့

"ကၽြန္ေတာ့္ေသြးမဟုတ္ဘူး။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တာ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးဒဏ္ရာေတြနဲ႔။"

"သြားကူရမယ္ေလ။"

"ဟို ... ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္ကို႔အေျခအေနနဲ႔က အျပင္အရင္ထြက္မွျဖစ္မယ္ေလ။ Koa ရွင္းႏိုင္မွာပါ။"

လက္ေတြလြတ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သခင္က Dark Red ထားခဲ့တဲ့ေဆးပံုးကို ေမႊလိုက္တယ္။ ေန႔သစ္ကေတာ့ ေျခေထာက္ကႀကိဳးေတြကို ျဖည္ေပးေနပါတယ္။

"ရၿပီ၊ သြားစို႔။ မင္းတို႔ ဘယ္ကဝင္လာတာလဲ။"

"အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္းတံခါးက။ ေအာက္ထပ္က လံုပိတ္ေနတာ။"

"ေနာက္ေဖးတံခါးက ဖြင့္ဖို႔ပိုလြယ္မယ္။"

"ဟုတ္"

"ေရာ့၊ ဒါကိုယူၿပီး Koa ကိုသြားကူ။ အစ္ကို ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္ဖို႔ သြားၾကည့္လိုက္မယ္။"

ေဆးထိုးအပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေန႔သစ္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး သခင္ကေျပာလိုက္တယ္။

"အစ္ကို ရပါ့မလား။"

"ရတယ္။ သူတို႔ကိုကူရေအာင္ေတာ့ အဆင္မေျပေပမဲ့ တံခါးဖြင့္ဖို႔ေတာ့ ရတယ္။"

သခင့္ကိုေန႔သစ္ကတြဲရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေျမေအာက္ထပ္ကေနတက္လာၾကၿပီး ဧည့္ခန္းထဲေရာက္လာၾကေတာ့ သခင္က

"သတိထားေနာ္ ေန႔သစ္။"

ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေန႔သစ္ကထြက္သြားသလို သခင္လည္း ေနာက္ေဖးဘက္ကိုကူးၿပီး တံခါးဖြင့္ဖို႔ၾကံရပါေတာ့တယ္၊

■

"အစ္ကို၊ ဒီဘက္မွာ။"

ေန႔သစ္က သူတို႔ေမာင္းလာတဲ့ကားဘက္ဆီ သခင့္ကိုတြဲေခၚလာရင္း

"သူတို႔ကေရာ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။"

အိမ္ဘက္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သခင္ေမးတဲ့အခါ ေန႔သစ္က

"Koa က သူစီစဥ္ထားတယ္တဲ့။ အခု သူ႔လူေတြကို အကူေခၚထားတယ္ေျပာတယ္။"

"သူတို႔ျဖစ္ပါ့မလား။"

"ရပါတယ္။ အခုက အစ္ကိုကသာအေရးႀကီးတာ။ ေဆးေတြေတာ္ေတာ္မိထားတာက ၾကာရင္ၾကာသေလာက္မေကာင္းဘူး။ သြားရေအာင္ေနာ္။ အဲဒီလူကိစၥကို အစ္ကိုသက္သာမွ အစ္ကို႔စိတ္ႀကိဳက္ရွင္းၾကမယ္ေလ။ အစ္ကို႔မိသားစုကိုေရာ အေၾကာင္းၾကားမလား။"

"ဦးႏိုင္ကို ကိုယ္ဖုန္းဆက္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြေတာ့ ဦးႏိုင္မသိပါေစနဲ႔။"

"ဟုတ္ အစ္ကို။ ကိုေနေရာင္ဝါကိုပါ ဆက္လိုက္ပါဦး။ သူလည္း အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။"

"အင္း"

■■■

"အဆင္မေျပဘူး ေန႔သစ္။ ငါ ေသခ်ာေျပာျပၿပီးၿပီေလ။ မင္းအဆင္ေျပသလိုသာ ရွင္းျပလိုက္။"

"ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ဘာထူးမွာလဲ။"

"အခုက အဲဒီလိုမလုပ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္းဆံုးျဖတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။"

"ဒီဘက္ကျဖစ္သြားတာေတြကိုလည္း ထည့္ေတြးရမွာမို႔ အကုန္လံုး ေသခ်ာျပန္ဆံုးျဖတ္ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္ေလ။"

"မင္းဘာသာေျပာလို႔ရရင္ ေျပာ။"

"ခင္ဗ်ားက ေသခ်ာနားသြင္းထားၿပီးမွ ဘာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေျပာပါလဲ။ ဒီဘက္မွာ ကာယကံရွင္ကိုလည္း အားနာဦး။"

"မင္းက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေယာက္ဖကိုတအားကိုးကြယ္ေနသလဲ။"

"ဟား ... ခင္ဗ်ားလြန္လွခ်ည္လား။ ျဖစ္သြားတာေတြကို ေတြးၾကည့္ဦး။"

"အဲဒီအက်ိဳးတရားေတြက ဘယ္အေၾကာင္းကေနစတာလဲ။"

"ေတာ္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔မျငင္းေတာ့ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့။ တရားရံုးေရာက္ေနတာက်လို႔၊ အခ်က္အလက္နဲ႔ျငင္းရဦးမလိုပဲ။"

ဖုန္းဆက္ရင္း Koa နဲ႔အၿပိဳင္အဆိုင္ျငင္းေနတဲ့ေန႔သစ္က ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ဖုန္းတစ္လံုးဆီ ထပ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တစ္ခါတေလမွာ ႀကိဳေတြးမရေလာက္ေအာင္ ႐ႈပ္ေထြးလြန္းပါရဲ႕။

■■■

မိုးေတြရြာေနတဲ့ ေန႔ေလးတစ္ေန႔။

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာလည္း မိုးေတြသည္းေနခဲ့တယ္။
မိုးေရထဲက အုတ္ဂူအသစ္ေလးထဲ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုမွာ အသက္မရွိေတာ့သလို အုတ္ဂူေရွ႕မွာငိုေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ဘဝထဲမွာလည္း ေသြးသားရင္းခ်ာဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဩဇာအာဏာႀကီးမားတဲ့႐ုပ္သြင္မ်ိဳးနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေကာင္ေလးကိုႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး ေခၚသြားခဲ့တယ္။ သုႆန္အဝင္အဝနားကို သူတို႔အေရာက္ သူ႔ထက္အရပ္အနည္းငယ္ပိုရွည္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အေမျဖစ္ပံုရတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို လက္ဆြဲၿပီး သုႆန္ထဲဝင္လာပါတယ္။ လားရာႏွစ္ဖက္ကလာသူတို႔ဟာ အဝင္အဝမွာျဖတ္သြားရင္း ေဘးတိုက္ဆံုခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕႐ႈိက္သံေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့ေကာင္ေလးက လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဝင္လာတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုေငးလို႔။

မိုးနဲ႔စတဲ့ တခ်ိဳ႕အမွတ္တရေတြက ပံုေသနည္းတစ္ခုလိုပဲ။ မိုးဆိုတဲ့ ကိန္းေသတန္ဖိုးတစ္ခုမပါဘဲ ညီမၽွျခင္းေတြက မေျပလည္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မဆို သူတို႔ဘဝရဲ႕မွတ္တိုင္တိုင္းကို မိုးစက္ေတြနဲ႔စိုက္ထူျဖစ္ခဲ့မယ္လို႔ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ သူတို႔ေတြမထင္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့ေလ။


'ရာဇသခင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႔ေဖေဖဆံုးသြားေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ေနမွာလဲ။'

■

'ခင္ဗ်ားကို သတိရလိုက္တာ။'

ကားမွန္ျပတင္းအျပင္ဘက္က မိုးေရစက္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးေတြက မိုးေငြ႕ေတြနဲ႔အတူပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ ကားေပၚမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး သုႆန္ေပါက္ဝကိုၾကည့္ေနမိတာ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။

"မိုးသည္းလို႔ ေနာက္က်ေနတာလား။ မိုးမိၿပီးဖ်ားမွာ စိုးရိမ္တယ္။"

ခပ္ဝဲဝဲစကားသံက ကားထဲမွာဖိတ္စင္သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားအျဖဴေလးတစ္စီးရပ္သြားတာကို သူျမင္လိုက္ရၿပီး ကားေပၚကေန ထီးႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကအရင္ထြက္လာပါတယ္။

"ေတာ္ေသးတာေပါ့ လံုလံုျခံဳျခံဳမို႔။"

ကားေပၚကေနလိုက္ဆင္းၿပီး မိုးေရစက္ေတြၾကားကအရိပ္ေလးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနလိုက္လာမိတာ ကာယကံရွင္ကေတာ့ သူ႔အပူနဲ႔သူမို႔ သိမယ္မထင္ပါ။

■

အေဖျဖစ္သူရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ အုတ္ဂူရွိရာဆီသြားခဲ့ၿပီး သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ခုနက သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာေနတဲ့မိုးက အခုေတာ့ သူမဟုတ္ခဲ့သလို။ သခင့္ရင္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္စီးဆင္းေနတဲ့ အမုန္းေရစီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွအရွိန္ေသမွာမဟုတ္ခဲ့။ အေဖနဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလးဆီကို သခင္မျပန္ခ်င္ပါ။ ဦးႏိုင္တို႔ဆီခဏဝင္ၿပီးမွ အိမ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ဆီကို ေျခလ်င္ေလၽွာက္လာမိရင္း ဘဝေျခလွမ္းေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။

"ငါ မင္းအနားကိုေရာက္ေအာင္လာၿပီး ငါခံစားရသလို မင္းကိုလည္းခံစားေစမွာ။"

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက သခင့္ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ Oswald မိသားစုနဲ႔အနီးဆံုးကိုေရာက္ဖို႔ အဓိကပါပဲ။

အေတြးမွာေမ်ာပါရင္း လမ္းေလၽွာက္လာလိုက္တာ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုကိုခ်ိဳးေကြ႕လာၿပီးမွ

*ကၽြီ*

*ဝုန္း*

ေနာက္ဘက္ဆီကဆူညံသံေတြေၾကာင့္ သခင္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လမ္းခ်ိဳးထိပ္မွာ စက္ဘီးတစ္စီးလဲက်ေနၿပီး ေဘးမွာကကားနက္ေလးတစ္စီး။ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေတြက ဘရိတ္အုပ္သံေတြနဲ႔ လဲက်သံေတြဆိုတာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီ။ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကားေပၚကေန Hoddie အညိဳေရာင္ေခါင္းစြပ္စြပ္ထားတဲ့ လူငယ္လို႔ထင္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းဆင္းလာၿပီး စက္ဘီးသမားကိုထူဖို႔လုပ္ပါတယ္။ တိုက္မိလိုက္ပံုေတာ့မရတဲ့အျပင္ လဲက်ေနတဲ့စက္ဘီးသမားေလးကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ထႏိုင္ၿပီမို႔ သခင့္ကိစၥလည္းမပါတာေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဘာသာ မိုးေရစိုေနတဲ့လမ္းမေၾကာင့္ ေခ်ာ္ၿပီးထိမိကုန္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။

.

စက္ဘီးနဲ႔ေကာင္ေလးကိုကူညီေပးေနတဲ့ ေခါင္းစြပ္နဲ႔လူကေတာ့ လွည့္ထြက္သြားတဲ့သခင့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး မသိမသာျပံဳးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့မွ စက္ဘီးနဲ႔ေကာင္ေလးဆီကိုၾကည့္ရင္း

"သတိထားမွေပါ့။ အခုလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ္တိုင္ေရာ၊ သူမ်ားေရာ သက္သက္မဲ့အနာတရျဖစ္္ရမယ္။"

"ဗ်ာ"

မိုးရြာထားလို႔ေခ်ာ္ေနတဲ့လမ္းမွာ ႏွစ္ဖက္လံုးကမွားလို႔ျဖစ္တာကို သူကအရင္ဦးေအာင္ ဆရာလုပ္ေနတဲ့လူေၾကာင့္ စက္ဘီးနဲ႔ေကာင္ေလးက မေက်မနပ္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး

"ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းေခ်ာ္တာပဲ။"

"ငါမင္းကို မထိဘူးေလ။ မင္းကသာ သူမ်ားကိုသြားတိုက္ေတာ့မွာ။ ငါကားနဲ႔မဟုတ္လည္း မင္းစက္ဘီးကလဲၿပီး သူမ်ားတကာေတြကိုတိုက္မိမွာပဲ။ အခုဘာျဖစ္လဲ၊ ေဆးခန္းသြားၾကမလား။"

ဒီလူေျပာတာလည္းမမွားတာေၾကာင့္ စက္ဘီးနဲ႔ေကာင္ေလးက စကားျဖတ္ခ်တဲ့အေနနဲ႔

"ဒူးနဲ႔လက္ပဲပြန္းသြားတာ။ အဆင္ေျပတယ္၊ မလိုဘူး။"

စက္ဘီးကိုျပန္မတ္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ေရွ႕ေဝးေဝးမွာလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာျပင္က်ယ္တစ္ခုကို Hoddie ေအာက္က မ်က္လံုးတစ္စံုက ျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တာကို ဘယ္သူကသတိထားမိပါ့မလဲ။

■■■ Part (60) ဆက္ရန္ ■■■

"ဒီနေရာ သေချာလို့လား။"

"............"

"ကားလည်းရှာမတွေ့ဘူး။ မှားနေရင် ပြဿနာတက်မှာနော်။"

ပွစိပွစိလုပ်နေတဲ့နေ့သစ်ကို Koa ပြန်မဖြေ။ ခြံအကျယ်ကြီးထဲမှာ လှည့်ပတ်ကြည့်နေတာ နာရီဝက်မကတော့ပါ။

"ဟိုလေ ..."

Koa လက်ပြတားလိုက်လို့ နေ့သစ်ပြောလက်စစကားက ရပ်သွားရပြီ။
အုတ်ဂူဟောင်းလိုတွေတွေ့လို့ သူတို့ကိုဖုံးနေတဲ့ခြုံတစ်ခုကိုဆွဲဖြဲကြည့်တော့ အုတ်ဂူဟောင်းနှစ်လုံးရဲ့နောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတာက

"ဒါက ..."

သေချာအောင် နေ့သစ်က ကားနံပါတ်ကိုပြေးကြည့်တယ်။

"အစ်ကို့ကားပဲ။ သေချာသွားပြီ၊ သေချာသွားပြီ။"

Koa လက်မောင်းကိုဆွဲကိုင်ရမ်းပြီး နေ့သစ်က ဝမ်းသာအားရပြောပေမဲ့ Koa ကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ရှေ့ဆက်သွားဖို့ပြင်တယ်။

"ချေမိုးနေတာပဲ။"

ရှုံ့မဲ့မဲ့ပြောတဲ့ နေ့သစ်ရဲ့စကားကို Koa ကြားပေမဲ့ အဖက်မလုပ်။ နေ့သစ်ကပဲ Koa နောက်ကနေ လိုက်ရပါတော့တယ်။ လျှောက်လာကြရင်း ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတွေ့ရတဲ့ နှစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးကြောင့် နေ့သစ်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားတယ်။ Koa ကလည်း သတိထားကာအပြေးသွားပြီး ရှေ့တံခါးကိုကြည့်တော့ သံပန်းတံခါးကလည်း အခိုင်အခန့်သော့ခတ်ထားသလို အတွင်းကကျွန်းတံခါးကြီးကလည်း လုံလုံခြုံခြုံ။
Koa က အိမ်ရဲ့ညာဘက်ခြမ်းကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး နေ့သစ်ကိုသွားစေတယ်။ သူကတော့ ဘယ်ဘက်ခြမ်းကိုပတ်ထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ နောက်ဖေးဘက်မှာပြန်ဆုံကြတော့

"ဘယ်နေရာမှ ဝင်ဖို့မလွယ်ဘူး။ အိမ်ကြီးကသာဟောင်းနေတာ ကြွက်ဝင်ဖို့တောင်မလွယ်ဘူး။"

ခပ်ညည်းညည်းပြောတဲ့နေ့သစ်ကြောင့် Koa က ညာဘက်ခြမ်းကိုပြန်ပတ်တယ်။

"ကျွန်တော်ကြည့်ပြီးပြီလို့။"

နေ့သစ်စကားကိုအဖက်မလုပ်ဘဲ အိမ်ရဲ့ညာဘက်ခြမ်းကိုပတ်ကြည့်ပြီး နောက်ဆုတ်ကာ အပေါ်ထပ်ကိုလှမ်းကြည့်နေပါတယ်။ နေ့သစ်ကတော့ Koa လုပ်သမျှကိုလိုက်ကြည့်ရင်း သဘောပေါက်သလိုရှိလာပါပြီ။ Koa က အိမ်နားကိုပြန်ကပ်လာပြီး တွယ်တက်လို့လွယ်တဲ့တိုင်လုံးအထစ်တွေကနေ အပေါ်ထပ်ပြတင်းတံခါးတစ်ပေါက်ဆီ ရောက်သွားပါတယ်။ မှန်တံခါးကိုခွဲဖို့ပြင်နေလို့ အထဲမှာလူရှိရင် ကြားသွားမလားလို့ နေ့သစ်စိုးရိမ်ရင်း ရင်တမမ။

ပြတင်းမှန်ကိုခွဲ၊ တံခါးချက်ဖွင့်ပြီး Koa ဝင်သွားပြီမို့ နေ့သစ်လည်း နောက်ကနေလိုက်တက်ရပါတော့တယ်။ တစ်ဇွတ်ထိုး Koa ကို တစ်ယောက်တည်းလွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါ။

.

အပေါ်ထပ်တစ်ထပ်လုံးက ရှင်းလင်းနေပြီး ဘာအသုံးအဆောင်မှမရှိ။ အောက်ဆင်းတဲ့လှေကားလို့ ထင်ရတဲ့နေရာမှာ အံဖုံးတစ်ခုလို ကြမ်းပြင်မှာတံခါးတစ်ချပ်။ နေ့သစ်ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ Koa က အဲဒီတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ဖို့လုပ်နေပါပြီ။ သူ့မှာပါလာတဲ့ဓါးနဲ့ တံခါးပတ္တာကဝက်အူတွေကို လှည့်ဖြုတ်နေပါတယ်။ ဒီလို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့လုပ်နေတာကိုပဲ နေ့သစ်စိတ်အေးသွားရတယ်။ အိမ်ထဲမှာ ဘယ်လိုလူတွေရှိနေမှန်း မသိရသေးဘဲ ဝုန်းဒိုင်းကြဲလုပ်နေမှာထက် အခုလို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်သွားတာ ပိုအဆင်ပြေပါလိမ့်မယ်။

တကယ်တမ်း တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ နေ့သစ်တွေးထားတာတွေအကုန် ပျက်စီးသွားရတယ်။ တံခါးရဲ့အောက်ဘက်မှာ တစ်ခုခုနဲ့တွန်းကန်ပိတ်ထားပုံရပြီး တံခါးပွင့်သွားတဲ့အချိန်မှာ အဲဒါက တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူဆူညံညံကြီး ပြုတ်ကျသွားပါတော့တယ်။

"သွားပြီ။"

နေ့သစ်စကားကြောင့် Koa က မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်းလှည့်ကြည့်လာတယ်။

"ဘာလဲ။ လူတွေရှိရင် သိပြီလေ။ ခိုးဝင်ပါတယ်ဆိုမှပဲ။"

ပခုံးတစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲတွန့်ပြတဲ့ Koa က မတတ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံ။
Koa ပြောသလိုပဲ ဘာမှမတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး လှေကားကနေသာ နှစ်ယောက်သားဆင်းလာခဲ့ရပါတယ်။

"သတိထားဦးနော်။"

ရှေ့ကဆက်သွားနေတဲ့ Koa ကို နေ့သစ်သတိပေးလိုက်တယ်။ လှေကားခြေရင်းမှာ စားပွဲခုံတစ်လုံးကဖရိုဖရဲလဲကျပြီး လမ်းပိတ်နေပါရဲ့။ တံခါးကို စားပွဲခုံနဲ့ကန့်လန့်လုပ်ပြီး ပိတ်ထားပုံပါပဲ။

Koa က စားပွဲကိုနည်းနည်းဖယ်ပြီး လှေကားပေါ်ကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုခြေအချ။ အခန်းထဲကိုရောက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ဟာ Mask တပ်ထားပြီး ဦးထုပ်ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းလို့။ အနေအထားအရကို မသင်္ကာစရာမို့ နေ့သစ်လည်း Koa အနားကို ခပ်မြန်မြန်သွားလိုက်တယ်။

"ဘာလာလုပ်တာလဲ။ သွားရှာလေ။ ဒီမှာ ငါထိန်းထားလိုက်မယ်။"

သွားကြားထဲကလေသံနဲ့ ခပ်တိုးတိုးလှည့်ပြောတဲ့ Koa ရဲ့စကားအဆုံး တစ်ဖက်လူက စပြီးတိုက်ခိုက်လာပါတယ်။ Koa က နေ့သစ်ကိုကာပေးရင်း အဲဒီလူကိုထိန်းပေးထားလို့ နေ့သစ်တစ်ယောက် အဲဒီလူလာရာလမ်းအတိုင်း ထွက်ဖို့ပြင်ပေမဲ့ Koa နဲ့တိုက်ခိုက်နေတဲ့လူက ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြီး နေ့သစ်ခြေထောက်ကိုသိမ်းကန်ပစ်လိုက်လို့ နေ့သစ်ခမျာ ဝုန်းခနဲကြမ်းပေါ်မှောက်လျက်။

"ဟာကွာ"

Koa က မချင့်မရဲအော်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်လူကို အတင်းဝင်လုံးတော့မှ နေ့သစ်လည်း မနည်းအားတင်းထပြီး ထွက်လာလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနေရာကနေထွက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သွားပြီး နောက်ဖက်ကိုသွားတော့ မီးဖိုချောင်နဲ့ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာတွေ။ အရှေ့ဘက်ကိုပြန်ပြေးထွက်လာတော့ ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးရဲ့ ဘယ်ဘက်ဘေးမှာ အခန်းတစ်ခုကိုတွေ့ရလို့ ဖွင့်ဝင်သွားလိုက်ပါတယ်။

"အိပ်ခန်းလား။"

အခန်းထောင့်မှာ အက်ကွဲနေတဲ့ဖန်ခွက်နဲ့ တစ်ဝက်လောက်ကျန်နေတဲ့ ဝိုင်နီတစ်ပုလင်း။ ပြီးတော့ နောက်ထပ်တစ်နေရာကိုကူးတဲ့ အပေါက်တစ်ခု။ အဲဒီနေရာထဲရောက်သွားတော့ တစ်ဖက်မှာတံခါးတစ်ချပ်။ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အောက်ဘက်ကိုဆင်းတဲ့လှေကားတစ်စင်းကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် နေ့သစ်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဒီလောက်ဆို အိမ်ထဲမှာ တစ်ဖက်လူရဲ့အပေါင်းအပါတွေ ထပ်မရှိနိုင်တာ သေချာနေပါပြီ။ လျှောက်လမ်းလေးရဲ့အဆုံးနားအရောက် အရှေ့တည့်တည့်မှာ CCTV တပ်ထားတဲ့ အခန်းတစ်ခန်းကို တွေ့ရပြန်တယ်။

"တော်တော်ကျယ်တဲ့အိမ်။"

တံခါးကို သတိထားပြီးဖွင့်ကြည့်တော့ ...
...

■

အပေါ်ထပ်ကိုပြန်ပြေးတက်လာတဲ့နေ့သစ် လှေကားခြေရင်းဆီပြန်ရောက်အလာ မြင်ကွင်းကမလှမပ။ တစ်ဖက်လူက သူ့ပေါင်ကိုသူ လက်နဲ့ဖိထားပြီးလဲနေသလို Koa ကလည်း လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို တခြားလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖိပြီး နံရံမှာမှီလျက်သား။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့လက်ချောင်းတွေကြားကနေ သွေးတွေကယိုစိမ့်ထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက အခန်းထောင့်တစ်နေရာမှာ ဓားတစ်ချောင်းကသွေးစွန်းလို့။ သူတို့မျက်နှာတွေမှာလည်း ထိခိုက်ဒဏ်ရာတွေ။
နေ့သစ်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး Koa ဆီအပြေးသွားကာ

"ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်တာလဲ။"

"တွေ့လား။"

"တွေ့တယ်၊ တွေ့တယ်။ သော့ ... သော့လိုသေးတယ်။"

Koa က သူ့ကိုထိန်းပေးတဲ့နေ့သစ်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး ပြန်ထရပ်နေပြီဖြစ်တဲ့ တစ်ဖက်လူဆီကို တိုးကပ်သွားတယ်။

"Koa"

တစ်ဖက်ကလည်း ဘယ်ကထွက်လာမှန်းမသိတဲ့ ဓားတစ်ချောင်းက လက်ထဲမှာမောင်းဖွင့်ပြီးသား။

ပြန်ပြီးရှုပ်ထွေးသွားတဲ့အနေအထားမှာ နေ့သစ်ဘယ်လိုဝင်ကူရမယ်မသိ။
Koa က တစ်ဖက်လူရဲ့ပေါင်ကဒဏ်ရာကိုကန်မိလို့ နေ့သစ်ဘက်ကို အဲဒီလူယိုင်ကျလာတာနဲ့ ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်တော့ သူရဲ့အဝတ်အစားမှာပါတဲ့ အိတ်ကပ်တွေထဲ Koa က ခပ်မြန်မြန်ရှာပါတော့တယ်။ နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကိုပဲ မနည်းထိန်းယူရတဲ့အဲဒီလူက သူတို့လက်ထဲကလွတ်ထွက်သွားချိန် Koa လက်ထဲမှာလည်း သောတွဲလေးတစ်တွဲ။
နေ့သစ်ဆီပစ်ပေးတော့ နေ့သစ်လှမ်းဖမ်းပြီး ပြန်ပြီးလုံးထွေးသွားကြတဲ့နှစ်ယောက်ကို စိတ်မချနိုင်ဘဲ ကြည့်နေမိတယ်။

"သွားစမ်း Day."

ခေါင်းညိတ်ပြပြီး နေ့သစ်ပြန်ပြေးထွက်လာခဲ့ရင်း

"ခဏလေးနဲ့ ဘယ်လိုတွေတောင် ဒဏ်ရာတွေများကုန်တာလဲ။ ဒုက္ခပါပဲ။ ဟိုလူတွေကိုခေါ်ရမလား။"

Mr. Oswald လွှတ်ထားတယ်ဆိုတဲ့လူတွေကို လှမ်းခေါ်ဖို့တွေးပေမဲ့ ဆက်ရှုပ်လာမှာတွေကလည်းရှိသေးလို့ မခေါ်ဖြစ်။ ခုနက မြေအောက်ထပ်အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း နေ့သစ်မှာ ပျော်ရမလို၊ စိုးရိမ်ရမလိုတွေဖြစ်သွားရတာလည်း အခုထိရင်တုန်တုန်း။
သူရောက်သွားတဲ့အချိန်က ...

■

"နေ့သစ်"

"အစ်ကို ... တကယ်ပဲ အစ်ကိုရှိနေတာပဲ။"

နေ့သစ်က သခင့်ကိုပြေးဖက်လိုက်တယ်။ နောက်မှသတိထားမိတာက သခင့်ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ယိုင်နဲ့နဲ့။ ချုပ်နှောင်ထားတာတွေလည်း ခြေလက်တွေတစ်ဖက်မှမလွတ်။ အဲဒီလူဟာ စိတ္တဇကောင်လားလို့ နေ့သစ်တွေးမိပါရဲ့။

"ဘယ်လိုနေလဲ အစ်ကို။ ဘာဖြစ်နေလဲ။"

"ဟိုကောင်ရော။ မင်းကရော ဘယ်သူနဲ့လာတာလဲ။"

"Koa ပါတယ်။ အခု သူတို့တိုက်ခိုက်ရင်းကျန်နေခဲ့တယ်။ ဒါတွေကို ဘယ်သော့နဲ့ဖွင့်ရမှာလဲ။"

ပျာယာခတ်ပြီး သောဖွင့်ဖို့ရှာနေတဲ့နေ့သစ်ကို သခင်က

"သော့က အဲဒီကောင်ဆီမှာပဲရှိမယ်။"

"ဟုတ်လား။ ဒါဆို ကျွန်တော်သွားပြန်ယူလိုက်မယ်။ အစ်ကို ဘာဖြစ်နေသေးလဲဟင်။ တော်တော်ဆိုးနေလား။ နှုတ်ခမ်းလည်းပေါက်လို့။ တခြားရော ဘာဖြစ်သေးလဲ။"

"ဆေးတွေကြောင့် မလှုပ်နိုင်တာပါ။ တခြားဘာမှမဖစ်ဘူး။ အစ်ကိုထွက်ပြေးဖို့ကြံရင်းမိသွားလို့ အခုလိုဖြစ်သွားတာ။ တခြားစိုးရိမ်စရာမရှိဘူး၊ အရမ်းစိတ်မပူပါနဲ့။ Koa ကိုသွားကူဦး။ ဟိုကောင်က တော်တော်မလွယ်တဲ့ကောင်။"

"ရမှာပါ။ သော့သွားယူပြီး ပြန်လာမယ်နော်။ ခဏလေးစောင့်နော် အစ်ကို။"

သခင်ခေါင်းညိတ်ပြတော့ နေ့သစ်ပြန်ပြေးထွက်လာခဲ့ပြီး သော့ယူဖို့လာတာကို အဲဒီလောက်ခဏလေးအတွင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကနှစ်ယောက်ကတော့ သွေးထွက်သံယိုဖြစ်နေခဲ့ပြီ။

.

"ရပြီ အစ်ကို၊ ရပြီ။"

သော့တွဲကိုင်ရင်း ပြန်ပြေးဝင်လာတဲ့နေ့သစ်က သော့တွေကို အလျင်စလိုဖွင့်နေပါတယ်။

"နေ့သစ်၊ ဒဏ်ရာလား။"

နေ့သစ်လက်ကသွေးတွေကြောင့် သခင်မေးမိတော့

"ကျွန်တော့်သွေးမဟုတ်ဘူး။ ဟိုနှစ်ယောက်ဖြစ်တာ။ နှစ်ယောက်လုံးဒဏ်ရာတွေနဲ့။"

"သွားကူရမယ်လေ။"

"ဟို ... ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အစ်ကို့အခြေအနေနဲ့က အပြင်အရင်ထွက်မှဖြစ်မယ်လေ။ Koa ရှင်းနိုင်မှာပါ။"

လက်တွေလွတ်သွားပြီဖြစ်တဲ့ သခင်က Dark Red ထားခဲ့တဲ့ဆေးပုံးကို မွှေလိုက်တယ်။ နေ့သစ်ကတော့ ခြေထောက်ကကြိုးတွေကို ဖြည်ပေးနေပါတယ်။

"ရပြီ၊ သွားစို့။ မင်းတို့ ဘယ်ကဝင်လာတာလဲ။"

"အိမ်ပေါ်ထပ် ပြတင်းတံခါးက။ အောက်ထပ်က လုံပိတ်နေတာ။"

"နောက်ဖေးတံခါးက ဖွင့်ဖို့ပိုလွယ်မယ်။"

"ဟုတ်"

"ရော့၊ ဒါကိုယူပြီး Koa ကိုသွားကူ။ အစ်ကို နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ဖို့ သွားကြည့်လိုက်မယ်။"

ဆေးထိုးအပ်တစ်ချောင်းကို နေ့သစ်လက်ထဲထည့်ပေးပြီး သခင်ကပြောလိုက်တယ်။

"အစ်ကို ရပါ့မလား။"

"ရတယ်။ သူတို့ကိုကူရအောင်တော့ အဆင်မပြေပေမဲ့ တံခါးဖွင့်ဖို့တော့ ရတယ်။"

သခင့်ကိုနေ့သစ်ကတွဲရင်း နှစ်ယောက်သား မြေအောက်ထပ်ကနေတက်လာကြပြီး ဧည့်ခန်းထဲရောက်လာကြတော့ သခင်က

"သတိထားနော် နေ့သစ်။"

ခေါင်းညိတ်ပြပြီး နေ့သစ်ကထွက်သွားသလို သခင်လည်း နောက်ဖေးဘက်ကိုကူးပြီး တံခါးဖွင့်ဖို့ကြံရပါတော့တယ်၊

■

"အစ်ကို၊ ဒီဘက်မှာ။"

နေ့သစ်က သူတို့မောင်းလာတဲ့ကားဘက်ဆီ သခင့်ကိုတွဲခေါ်လာရင်း

"သူတို့ကရော ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။"

အိမ်ဘက်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး သခင်မေးတဲ့အခါ နေ့သစ်က

"Koa က သူစီစဉ်ထားတယ်တဲ့။ အခု သူ့လူတွေကို အကူခေါ်ထားတယ်ပြောတယ်။"

"သူတို့ဖြစ်ပါ့မလား။"

"ရပါတယ်။ အခုက အစ်ကိုကသာအရေးကြီးတာ။ ဆေးတွေတော်တော်မိထားတာက ကြာရင်ကြာသလောက်မကောင်းဘူး။ သွားရအောင်နော်။ အဲဒီလူကိစ္စကို အစ်ကိုသက်သာမှ အစ်ကို့စိတ်ကြိုက်ရှင်းကြမယ်လေ။ အစ်ကို့မိသားစုကိုရော အကြောင်းကြားမလား။"

"ဦးနိုင်ကို ကိုယ်ဖုန်းဆက်ရမယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီအကြောင်းတွေတော့ ဦးနိုင်မသိပါစေနဲ့။"

"ဟုတ် အစ်ကို။ ကိုနေရောင်ဝါကိုပါ ဆက်လိုက်ပါဦး။ သူလည်း အရမ်းစိတ်ပူနေတယ်။"

"အင်း"

■■■

"အဆင်မပြေဘူး နေ့သစ်။ ငါ သေချာပြောပြပြီးပြီလေ။ မင်းအဆင်ပြေသလိုသာ ရှင်းပြလိုက်။"

"ခင်ဗျား အဲဒီလိုလုပ်တော့ ဘာထူးမှာလဲ။"

"အခုက အဲဒီလိုမလုပ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ ပြီးတော့ ငါတစ်ယောက်တည်းဆုံးဖြတ်ထားတာ မဟုတ်ဘူးနော်။"

"ဒီဘက်ကဖြစ်သွားတာတွေကိုလည်း ထည့်တွေးရမှာမို့ အကုန်လုံး သေချာပြန်ဆုံးဖြတ်ကြရင် ပိုကောင်းမယ်လေ။"

"မင်းဘာသာပြောလို့ရရင် ပြော။"

"ခင်ဗျားက သေချာနားသွင်းထားပြီးမှ ဘာကို ကျွန်တော့်ဘာသာပြောပါလဲ။ ဒီဘက်မှာ ကာယကံရှင်ကိုလည်း အားနာဦး။"

"မင်းက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ယောက်ဖကိုတအားကိုးကွယ်နေသလဲ။"

"ဟား ... ခင်ဗျားလွန်လှချည်လား။ ဖြစ်သွားတာတွေကို တွေးကြည့်ဦး။"

"အဲဒီအကျိုးတရားတွေက ဘယ်အကြောင်းကနေစတာလဲ။"

"တော်ပြီ။ ခင်ဗျားနဲ့မငြင်းတော့ဘူး။ လုပ်ချင်ရာလုပ်ကြတော့။ တရားရုံးရောက်နေတာကျလို့၊ အချက်အလက်နဲ့ငြင်းရဦးမလိုပဲ။"

ဖုန်းဆက်ရင်း Koa နဲ့အပြိုင်အဆိုင်ငြင်းနေတဲ့နေ့သစ်က ဖုန်းချလိုက်ပြီးတော့ နောက်ထပ်ဖုန်းတစ်လုံးဆီ ထပ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ အဖြစ်အပျက်တွေဟာ တစ်ခါတလေမှာ ကြိုတွေးမရလောက်အောင် ရှုပ်ထွေးလွန်းပါရဲ့။

■■■

မိုးတွေရွာနေတဲ့ နေ့လေးတစ်နေ့။

ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့မျက်ဝန်းမှာလည်း မိုးတွေသည်းနေခဲ့တယ်။
မိုးရေထဲက အုတ်ဂူအသစ်လေးထဲ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုမှာ အသက်မရှိတော့သလို အုတ်ဂူရှေ့မှာငိုနေတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ဘဝထဲမှာလည်း သွေးသားရင်းချာဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။

ခဏအကြာမှာတော့ ဩဇာအာဏာကြီးမားတဲ့ရုပ်သွင်မျိုးနဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က ကောင်လေးကိုနှစ်သိမ့်ပေးပြီး ခေါ်သွားခဲ့တယ်။ သုဿန်အဝင်အဝနားကို သူတို့အရောက် သူ့ထက်အရပ်အနည်းငယ်ပိုရှည်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က အမေဖြစ်ပုံရတဲ့အမျိုးသမီးကို လက်ဆွဲပြီး သုဿန်ထဲဝင်လာပါတယ်။ လားရာနှစ်ဖက်ကလာသူတို့ဟာ အဝင်အဝမှာဖြတ်သွားရင်း ဘေးတိုက်ဆုံချိန်မှာ အမျိုးသမီးရဲ့ရှိုက်သံကြောင့် ထွက်လာတဲ့ကောင်လေးက လှည့်ကြည့်မိတော့ ဝင်လာတဲ့ကောင်လေးက သူ့ကိုငေးလို့။

မိုးနဲ့စတဲ့ တချို့အမှတ်တရတွေက ပုံသေနည်းတစ်ခုလိုပဲ။ မိုးဆိုတဲ့ ကိန်းသေတန်ဖိုးတစ်ခုမပါဘဲ ညီမျှခြင်းတွေက မပြေလည်နိုင်ဘူး။ ဘယ်တော့မဆို သူတို့ဘဝရဲ့မှတ်တိုင်တိုင်းကို မိုးစက်တွေနဲ့စိုက်ထူဖြစ်ခဲ့မယ်လို့ အဲဒီ့တုန်းကတော့ သူတို့တွေမထင်ခဲ့ကြဘူးတဲ့လေ။

'ရာဇသခင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက သူ့ဖေဖေဆုံးသွားတော့ ဘယ်သူနဲ့နေမှာလဲ။'

■

'ခင်ဗျားကို သတိရလိုက်တာ။'

ကားမှန်ပြတင်းအပြင်ဘက်က မိုးရေစက်တွေကိုမော့ကြည့်ရင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့အတွေးတွေက မိုးငွေ့တွေနဲ့အတူပျံ့လွင့်နေတယ်။ ကားပေါ်မှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီး သုဿန်ပေါက်ဝကိုကြည့်နေမိတာ အနည်းဆုံးတော့ တစ်နာရီကျော်ပြီ။

"မိုးသည်းလို့ နောက်ကျနေတာလား။ မိုးမိပြီးဖျားမှာ စိုးရိမ်တယ်။"

ခပ်ဝဲဝဲစကားသံက ကားထဲမှာဖိတ်စင်သွားတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကားအဖြူလေးတစ်စီးရပ်သွားတာကို သူမြင်လိုက်ရပြီး ကားပေါ်ကနေ ထီးကြီးကြီးတစ်ချောင်းကအရင်ထွက်လာပါတယ်။

"တော်သေးတာပေါ့ လုံလုံခြုံခြုံမို့။"

ကားပေါ်ကနေလိုက်ဆင်းပြီး မိုးရေစက်တွေကြားကအရိပ်လေးနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေလိုက်လာမိတာ ကာယကံရှင်ကတော့ သူ့အပူနဲ့သူမို့ သိမယ်မထင်ပါ။

■

အဖေဖြစ်သူရဲ့နှစ်ပတ်လည်နေ့မှာ အုတ်ဂူရှိရာဆီသွားခဲ့ပြီး သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ ခုနက သည်းကြီးမည်းကြီးရွာနေတဲ့မိုးက အခုတော့ သူမဟုတ်ခဲ့သလို။ သခင့်ရင်ထဲမှာ အကြီးအကျယ်စီးဆင်းနေတဲ့ အမုန်းရေစီးကတော့ ဘယ်တော့မှအရှိန်သေမှာမဟုတ်ခဲ့။ အဖေနဲ့အတူနေခဲ့တဲ့အိမ်လေးဆီကို သခင်မပြန်ချင်ပါ။ ဦးနိုင်တို့ဆီခဏဝင်ပြီးမှ အိမ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်ဆီကို ခြေလျင်လျှောက်လာမိရင်း ဘဝခြေလှမ်းတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်။

"ငါ မင်းအနားကိုရောက်အောင်လာပြီး ငါခံစားရသလို မင်းကိုလည်းခံစားစေမှာ။"

အဲဒီအချိန်တွေတုန်းက သခင့်ရည်ရွယ်ချက်ဆိုတာ Oswald မိသားစုနဲ့အနီးဆုံးကိုရောက်ဖို့ အဓိကပါပဲ။

အတွေးမှာမျောပါရင်း လမ်းလျှောက်လာလိုက်တာ လမ်းချိုးတစ်ခုကိုချိုးကွေ့လာပြီးမှ

*ကျွီ*

*ဝုန်း*

နောက်ဘက်ဆီကဆူညံသံတွေကြောင့် သခင်လှည့်ကြည့်တော့ မလှမ်းမကမ်းမှာကျန်နေခဲ့တဲ့ လမ်းချိုးထိပ်မှာ စက်ဘီးတစ်စီးလဲကျနေပြီး ဘေးမှာကကားနက်လေးတစ်စီး။ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံတွေက ဘရိတ်အုပ်သံတွေနဲ့ လဲကျသံတွေဆိုတာ သေချာသွားခဲ့ပြီ။ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ကားပေါ်ကနေ Hoddie အညိုရောင်ခေါင်းစွပ်စွပ်ထားတဲ့ လူငယ်လို့ထင်ရတဲ့လူတစ်ယောက် ချက်ချင်းဆင်းလာပြီး စက်ဘီးသမားကိုထူဖို့လုပ်ပါတယ်။ တိုက်မိလိုက်ပုံတော့မရတဲ့အပြင် လဲကျနေတဲ့စက်ဘီးသမားလေးကလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ထနိုင်ပြီမို့ သခင့်ကိစ္စလည်းမပါတာကြောင့် ပြန်လှည့်ထွက်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူတို့ဘာသာ မိုးရေစိုနေတဲ့လမ်းမကြောင့် ချော်ပြီးထိမိကုန်တာဖြစ်နိုင်တယ်မဟုတ်လား။

.

စက်ဘီးနဲ့ကောင်လေးကိုကူညီပေးနေတဲ့ ခေါင်းစွပ်နဲ့လူကတော့ လှည့်ထွက်သွားတဲ့သခင့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး မသိမသာပြုံးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့မှ စက်ဘီးနဲ့ကောင်လေးဆီကိုကြည့်ရင်း

"သတိထားမှပေါ့။ အခုလိုဖြစ်ရင် ကိုယ်တိုင်ရော၊ သူများရော သက်သက်မဲ့အနာတရဖြစ်ရမယ်။"

"ဗျာ"

မိုးရွာထားလို့ချော်နေတဲ့လမ်းမှာ နှစ်ဖက်လုံးကမှားလို့ဖြစ်တာကို သူကအရင်ဦးအောင် ဆရာလုပ်နေတဲ့လူကြောင့် စက်ဘီးနဲ့ကောင်လေးက မကျေမနပ်မော့ကြည့်ပြီး

"နှစ်ယောက်လုံး လမ်းချော်တာပဲ။"

"ငါမင်းကို မထိဘူးလေ။ မင်းကသာ သူများကိုသွားတိုက်တော့မှာ။ ငါကားနဲ့မဟုတ်လည်း မင်းစက်ဘီးကလဲပြီး သူများတကာတွေကိုတိုက်မိမှာပဲ။ အခုဘာဖြစ်လဲ၊ ဆေးခန်းသွားကြမလား။"

ဒီလူပြောတာလည်းမမှားတာကြောင့် စက်ဘီးနဲ့ကောင်လေးက စကားဖြတ်ချတဲ့အနေနဲ့

"ဒူးနဲ့လက်ပဲပွန်းသွားတာ။ အဆင်ပြေတယ်၊ မလိုဘူး။"

စက်ဘီးကိုပြန်မတ်ပြီး ထွက်သွားတဲ့ကောင်လေးရဲ့ ရှေ့ဝေးဝေးမှာလှမ်းမြင်နေရတဲ့ ကျောပြင်ကျယ်တစ်ခုကို Hoddie အောက်က မျက်လုံးတစ်စုံက မြင်ကွင်းကနေပျောက်သွားတဲ့အထိ ရပ်ကြည့်နေခဲ့တာကို ဘယ်သူကသတိထားမိပါ့မလဲ။

■■■ Part (60) ဆက်ရန် ■■■