Chapter (16)
About 20 minutes later
ေျခလက္ေဆးၿပီး ကမ႓ာထိုင္ေနရာဆီကိုေရာက္လာတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သခင္က ခံုအလြတ္မွာဝင္ထိုင္ေတာ့ သခင့္ေရွ႕ကို ကမ႓ာကမုန္႔ဘူးေရႊ႕ေပးတယ္။
"မင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစားလိုက္တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ညေနစာက ကေမာက္ကမျဖစ္ဦးမယ္။"
"ဟင့္အင္း"
ေျပာရင္းနဲ႔ ကမ႓ာက သူ႔ပါးစပ္နားတစ္ဝိုက္ကို လက္နဲ႔ပြတ္ေနတယ္။
သခင္ မုန္႔ထိုင္စားေနတုန္းမွာ ကမ႓ာကေတာ့ မ်က္စိေတြကိုပြတ္လိုက္၊ မ်က္ႏွာေတြကိုကုပ္လိုက္နဲ႔ အၿငိမ္မေနပါ။ သခင္သတိထားမိသြားတဲ့အခ်ိန္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကမ႓ာ။"
ဝါးလက္စပိုင္မုန္႔တစ္ကိုက္ကို မ်ိဳခ်ရင္းက သခင္တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားၿပီး
"Pecan. ကမ႓ာ၊ မုန္႔ထဲ pecan ေတြပါတယ္။ မင္း ဘယ္လိုေနလဲ။"
ကမ႓ာ့အနားခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီး သခင္ေမးလိုက္တဲ့စကားအဆံုးမွာပဲ
"ေဝါ့"
ၾကမ္းျပင္ေပၚအန္ခ်လိုက္တဲ့ ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ သခင္လန္႔သြားရတယ္။
"ကမ႓ာ၊ ခဏေလး၊ ခဏေလးေနာ္။ ငါ ambulance ေခၚလိုက္မယ္။"
သခင္တစ္ေယာက္ အေရးေပၚဖုန္းေခၚေနတုန္း ကမ႓ာကေတာ့ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ၿပီး ေခၽြးေစးေတြလည္းထြက္လို႔။ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ေရာင္ရမ္းစျပဳေနၿပီး အသားေတြယားေနလို႔ ကုပ္ဖဲ့ေနတာေၾကာင့္ သခင္ဖုန္းအျမန္ေျပာၿပီး စားပြဲကိုရွင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာပဲ ကမ႓ာ့ကိုလွဲေစၿပီး
"အသက္႐ွဴလို႔ရလား။"
"ဟင္း ... ရတယ္။"
ကမ႓ာ ဗိုက္ေတြေအာင့္ၿပီး အသက္႐ွဴရတာ အဆင္မေျပျဖစ္လာပါၿပီ။ အရမ္းမဆိုးေသးတာေၾကာင့္ ျပန္ေျဖေနေသးေပမဲ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ပိုဆိုးလာႏိုင္တာကို ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနခဲ့တယ္။ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာေၾကာင့္ လူးလြန္႔ခ်င္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ထိန္းထားရင္းက
"သတိထား ကမ႓ာ။ ခဏေန ambulance ေရာက္လာမွာပါ။ ခဏေလးပဲေစာင့္ေနာ္။"
"အင္း၊ ရ ... ရတယ္။"
"အသက္႐ွဴရခက္လား။ ကမ႓ာ၊ ေျမကမ႓ာ၊ အရမ္းဆိုးေနလား။"
သခင္ စကားေတြအဆက္မျပတ္ေျပာရင္း ကမ႓ာ့ကိုအာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အသက္႐ွဴၾကပ္လာပံုရတဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္လာမိတယ္။ Pecan nut နဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ေျမကမ႓ာက ပိုင္မုန္႔ထဲ pecan ပါလား၊ မပါလားကို ဘာလို႔စစ္မၾကည့္ရတာလဲလို႔ အေတြးဝင္လာေပမဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ အေတြးေတြေပ်ာက္သြားရတယ္။
"ကမ႓ာ၊ ခဏေလးပဲ။ ခဏေလးပဲေနာ္။ ေဟာ၊ အသံၾကားတယ္။ ငါ တံခါးသြားဖြင့္မလို႔။ ခဏပဲ။"
ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကားရတဲ့ ambulance ဥဩသံေၾကာင့္ သခင္အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ အဆင္ေျပေၾကာင္း ကမ႓ာကေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အိမ္မွာ႐ႈပ္ယွက္ခတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆး႐ံုေရာက္သြားခဲ့ရပါၿပီ။
■■■
"ကိုရာဇသခင္"
"Koa ေရာက္လာတာပဲ။ အန္တီ့ကို ကိုယ္အေၾကာင္းမၾကားရေသးဘူး။"
"Boss က မေျပာနဲ႔ဦးဆိုလို႔ မေျပာရေသးဘူး။ Earth ဘယ္လိုေနလဲ။ သက္သာလား။"
"အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။"
"သူ အိ္ပ္ေနတာလား။"
"အင္း၊ ေဆး႐ံုေစာင့္ေပးလို႔ရမလား။ ကိုယ္ လိုတာေလးေတြ အိမ္ျပန္ယူမလို႔။"
"အိမ္ကို Day သြားေနတယ္။ သူယူလာေပးပါလိမ့္မယ္။ လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္မွာလိုက္လို႔ရပါတယ္။"
"ေန႔သစ္လား။ သူ password သိလား။ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္။"
"ဟုတ္"
ရာဇသခင္က ဒီလိုေတာ့လည္း စိုးရိမ္တတ္သားပဲ။ စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္လည္း Earth က ဘယ္လိုေတြအထိျဖစ္ရတာလဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္းေမ့ရေအာင္ သတိလက္လြတ္ေနတတ္တဲ့လူလည္း မဟုတ္ဘူး။ Allergy ျဖစ္တတ္တာမို႔ အျမဲသတိထားေရွာင္တတ္တဲ့လူက အမ်ားႀကီးစားမိတယ္ဆိုတာႀကီးက အဓိပၸါယ္မရွိဘူးဆိုတာ ရာဇသခင္ကေရာ မေတြးမိဘူးတဲ့လား။
"Earth ရာ၊ ဘာလို႔ အဲဒီ့လိုမိုက္ရူးရဲေတြလုပ္ရတာလဲဗ်ာ။"
ခုတင္ေဘးထိုင္ၿပီး ေတြးေနတဲ့ Koa က အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတဲ့ သခင္ေၾကာင့္ ထိုင္ခံုကေနထရပ္လိုက္ေတာ့
"ထိုင္ပါ။"
"Boss ကို အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရပါဦးမယ္။ ခဏခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ကိုယ္ဆက္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ေန႔သစ္ဆီဆက္ရင္းနဲ႔ အန္ကယ့္ဆီပါ ဆက္လိုက္တယ္။ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔။"
'အစကတည္းက စိတ္မပူရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္မဟုတ္လား။'
စိတ္ထဲကအေတြးသက္သက္ပါပဲ။ သူ႔သက္ဆိုင္သူကို အမိန္႔ေပးသလိုျဖစ္မယ့္စကား ေျပာထြက္ရေလာက္ေအာင္အထိ Koa ရဲ႕ေနရာက အဓိကမက်ပါဘူး။ သိသိခ်င္းမွာ စိတ္ပူတာကတစ္မ်ိဳး၊ ေဒါသထြက္တာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ Koa ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက အလဟႆယိုစိမ့္ထြက္လာရေသးတယ္။
"ဘယ္ဆိုင္ကမုန္႔လဲ ကိုရာဇသခင္။"
"(.....) က"
"ေသခ်ာမွာရဲ႕သားနဲ႔ မွားပါလာတာဆိုရင္ ..."
"အေလာတႀကီးမလုပ္နဲ႔ Koa. ေျမကမ႓ာ ေသခ်ာမွာလိုက္ပံုမရဘူး။"
'အဟက္၊ ရိပ္မိတယ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တာကို သိေနတယ္ေပါ့။'
"ဟုတ္ကဲ့"
ခုတင္ေဘးကထိုင္ခံုမွာ Koa ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သခင္က တျခားေနရာမွာသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ ကမ႓ာ့ကိုသာထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ အခန္းအျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ဌာနမႉးကိုဖုန္းဆက္ရပါေသးတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႔ကိစၥ သူမလိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ခြင့္လာတင္ရင္းနဲ႔ အလုပ္ခရီးပ်က္ကြက္ကိစၥကိုပါ လာရွင္းေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ အလုပ္ေတြကို ဘရဏီဆီလႊဲဖို႔ပါ စီစဥ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားရင္း ဘရဏီကိုပါ ဖုန္းဆက္ေျပာေလေတာ့ ေဆး႐ံုကိုလာခဲ့ပါ့မယ္ဆိုလို႔ တားတာလည္းမရပါ။
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေတြးေလေဒါသထြက္ရေလျဖစ္လာတဲ့ သခင္က အခန္းထဲျပန္မဝင္ျဖစ္ေသးဘဲ ေကာ္ရစ္ဒါမွာပဲရပ္ေနၿပီး ေဆး႐ံုဝင္းထဲကိုၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ ေန႔သစ္ေရာက္ခ်လာၿပီး
"အစ္ကို၊ ဘာထြက္လုပ္ေနတာလဲ။ Earth ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ အထဲမွာ Koa ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။"
"ဪ၊ ရွိတယ္လား။"
ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးၿပီးမွ သခင့္ကိုရယ္ျပကာ
"ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္သာသြားလို႔။ အစ္ကို စိတ္ပူသြားမွာပဲ။"
ေန႔သစ္လက္ထဲကပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို သခင္မၽွယူလိုက္ၿပီး အခန္းဆီဦးတည္လာၾကရင္း စကားေျပာလာၾကတယ္။
"စားမိတာ မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္။"
"အင္း၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစားမိသြားတယ္။ ကိုယ္မသိလိုက္ဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ္မွားတာ။"
"ဘာကိုလဲ။"
သခင္က ျပန္ေမးရင္းအခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာေၾကာင့္ Kao လွည့္ၾကည့္လာလို႔ စကားစျပတ္သြားတယ္။
"ေရာက္လာၿပီပဲ။ သူေဌးကေတာ္ကို အသိမေပးရေသးဘူးမလား။"
"ေမေမႀကီးကို မေျပာနဲ႔ဦးဆို။"
"အင္း"
ေန႔သစ္နဲ႔သခင္ကသာ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနၿပီး Koa ကေတာ့ ထိုင္ေနရာကဖယ္ေပးကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လွမ္းၾကည့္ေနပါတယ္။
"Earth"
အသံနဲ႔အတူ ကမ႓ာ့အနားကို Koa ေရာက္သြားေပမဲ့ မ်က္စိပြင့္ပြင့္ခ်င္း အျမင္အာရံုကိုအလုပ္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ သခင့္ဆီမွာ အၾကည့္ေတြေက်ာက္ခ်လိုက္တဲ့ ကမ႓ာကေတာ့
"သခင္"
သခင္က ကမ႓ာ့အနားကို ေအးေအးေဆးေဆးေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး
"စိတ္ခ်လက္ခ်နားေတာ့။ ငါ ဘယ္မွမသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။"
ေအးစက္စက္သခင့္အသံေၾကာင့္ ကမ႓ာျပံဳးသြားေပမဲ့ ေန႔သစ္နဲ႔ Koa ကေတာ့ သခင့္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သခင္က ဘာကိုမွအဖက္မလုပ္ေပမဲ့ ေန႔သစ္ကေတာ့ သခင့္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ Koa ကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"Koa, ခဏေလာက္ အျပင္လိုက္ခဲ့ေပးပါ။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
ဘယ္လိုမွ ေရွာင္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိသလိုပံုစံနဲ႔ Koa က ခပ္တင္းတင္းျပန္ေမးေတာ့ ေန႔သစ္ကပဲ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး
"အလုပ္ကိစၥ မန္ေနဂ်ာဖုန္းဆက္တယ္။ Koa ဖုန္းမကိုင္လို႔တဲ့။"
ေန႔သစ္မညာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွလည္းအေရးတႀကီးမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေလာေလာဆယ္ Koa ဒီအခန္းထဲကထြက္ဖို႔ အဓိကပဲ။
Koa က ေန႔သစ္ေနာက္ကိုလိုက္သြားေတာ့မွ ကမ႓ာ သခင့္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
"သခင္ ခြင့္ယူလိုက္တာလား။"
"မင္းစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ၿပီလား။"
"ကိုယ္က ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ငါ့ဘက္ကလက္မေလၽွာ့ရင္ မင္းမွာ Plan C ေတြ၊ Plan D ေတြ ရွိဦးမွာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမိဘကိုမ်က္ႏွာပူရမွာ ငါပဲျဖစ္လာမွာပဲ။ မင္းႏိုင္တယ္ ေျမကမ႓ာ။"
ခက္ထန္ေနတဲ့သခင့္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားၿပီး
"အဲဒီ့လိုသေဘာမဟုတ္ ..."
"ေတာ္ပါေတာ့။"
သခင္ကေက်ာခိုင္းလိုက္လို႔ သခင့္လက္ကို ကမ႓ာလွမ္းဆြဲၿပီး
"ဘယ္သြားမွာလဲ သခင္။"
"ေဆးကုန္ေတာ့မယ္။"
ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔သြင္းထားတဲ့ ေဆးပုလင္းက နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။
"ေန႔သစ္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္။"
သခင္က လက္ကိုခါထုတ္လိုက္ေပမဲ့ လြတ္ထြက္မသြားပါ။
"လႊတ္စမ္း"
"ဟင့္အင္း"
ဆတ္ခနဲျပန္လွည့္လာတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလက္သီးနဲ႔ရြယ္ၿပီးသား။ ကမ႓ာကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ၾကည့္ေနလ်က္သား။
■
"Earth ကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္မွားတာ။"
ဘာမွအေရးမႀကီးတဲ့အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အျပင္ေခၚထုတ္လာၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတဲ့ မ်က္စိေရွ႕ကေကာင္ေလးေၾကာင့္ Koa ေတာ္ေတာ္စိတ္႐ႈပ္ရပါတယ္။ စကားေျပာၿပီးလို႔ အခန္းထဲျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္သူေျပာလိုက္တဲ့စကားက ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိ။
"ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။"
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတာ။"
"ဘယ္သူ႔ကို ဘာေျပာတာလဲ။"
"Earth ကို၊ pecan nut ကိစၥ။"
"ဘာျဖစ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္း။"
"Pecan စားလိုက္ရင္ ေဆး႐ံုမွာ ရက္ၾကာၾကာေနရမယ္လို႔။"
အျပစ္ရွိတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ေျပာလာတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ Earth သတင္းကိုၾကားကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ ေဒါသထြက္မိေနတဲ့ Koa ကို ေဒါသမထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားေစတာမို႔ အဲဒီ့င႐ႈပ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အက်ႌလည္ပင္းကေန ဆြဲယူလိုက္မိၿပီး
"မင္း ဘာေျပာတယ္။ ျပန္ေျပာစမ္း။"
"အဲဒီ့လိုေျပာမိတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအတိုင္းစေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။ သူတကယ္လုပ္မယ္လို႔လည္း ထင္မထားဘူး။"
"မင္း ..."
လက္သီးနဲ႔ထိုးဖို႔ျပင္ေတာ့ သူ႔ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ Koa လက္ေတြကိုကိုင္ထားရင္း မ်က္စိစံုမွိတ္လို႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ေန႔သစ္ေၾကာင့္ Koa ေဒါသေတြကို မနည္းမ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြလည္း ၾကည့္ေနၿပီမို႔ လက္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ေဆး႐ံုမွာမို႔ မင္းကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္ပါ။ ေနာက္ဆို Earth ကို ဒုကၡမေပးစမ္းနဲ႔။"
"သူကိုယ္တိုင္က ဒုကၡရွာေနတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။ အတူတူပဲ ခင္ဗ်ားလည္း။"
"မင္း ..."
"မဟုတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအတူတူပဲ။"
မႈန္မႈိင္းသြားတဲ့မ်က္ႏွာငယ္ကို Koa မၾကည့္ခ်င္ေတာ့လို႔ ကမ႓ာတို႔ရွိေနတဲ့အခန္းဆီသာ ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
'ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆက္ၿပီးလည္း ရွာမိေနဦးမွာေပမဲ့ အဲဒါကို ဒုကၡလို႔ေတာ့ မျမင္မိပါဘူး။'
အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ေန႔သစ္စကားကို အတည္ျပဳလိုက္သလိုပါပဲ။ မေျပခ်င္ေသးတဲ့ေဒါသေတြက အေမာက္ေထာင္လာၿပီး
"ရာဇသခင္"
ကမ႓ာ့ကိုလက္သီးနဲ႔ရြယ္ေနတဲ့ သခင့္ကို Koa ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲလွည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
"ရပ္လိုက္"
ကမ႓ာ့အသံက ဟိန္းခနဲထြက္သြားတာေၾကာင့္ Koa ေနာက္ကလိုက္ဝင္လာတဲ့ ေန႔သစ္ခမ်ာ အတင္းဝင္ဆြဲရပါေတာ့တယ္။
"မင္း ထြက္သြားစမ္း Koa."
ကမ႓ာ့စကားေၾကာင့္ Koa က ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ကမ႓ာက ခပ္ရင့္ရင့္ၾကည့္ေနေတာ့ Koa လွည့္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
"ေနဦး။"
ကမ႓ာကပဲလွမ္းေခၚျပန္ပါၿပီ။ Koa ဆိုတာကလည္း ခ်က္ခ်င္းေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတယ္။
"သခင့္ကို ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္။"
ဖ်တ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာတဲ့ Koa အၾကည့္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္းစံုျဖတ္ေျပးသြားတာ သခင္သိလိုက္တာေၾကာင့္
"ရတယ္၊ မလိုပါဘူး။"
သခင္ကပဲၾကားဝင္ေျပာၿပီး ေန႔သစ္ကိုမ်က္စပစ္ကာ Koa ကို ေခၚထုတ္သြားဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ ေန႔သစ္က
"သြားၾကစို႔ Koa."
Koa က မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးျပၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ Earth."
"မင္းကို ..."
"ေတာ္ေတာ့ ကမ႓ာ။"
တမင္ရြဲ႕ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုသာေတာင္းပန္တဲ့ Koa ရယ္၊ သူ႔ကိုရြဲ႕လိုက္လို႔ စိတ္တိုၿပီးေအာ္ေတာ့မယ့္ ကမ႓ာရယ္၊ Koa ကိုဆြဲေခၚရင္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ ေန႔သစ္ရယ္ေၾကာင့္ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုတားလိုက္ေတာ့
"သခင္ ..."
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားပါေတာ့လား ေျမကမ႓ာ။"
"ခြင့္ျပဳပါဦး။"
ေန႔သစ္လက္ကိုခါခ်ၿပီး ထြက္သြားေလသူ Koa.
"လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ေနာ္ အစ္ကိုရာဇ။"
ေန႔သစ္လည္း အလ်င္စလိုေျပာၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ေပးရင္း Koa ေနာက္လိုက္သြားပါၿပီ။
က်န္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မုန္တိုင္းမျဖစ္ခင္ ခဏေလးၿငိမ္သက္ေနသလိုမ်ိဳး။
*Knock knock*
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ တံခါးေခါက္သံအဆံုးမွာ ဘယ္သူမွလည္း တံခါးဖြင့္ဝင္မလာတာမို႔ ထြက္သြားတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ျပန္လွည့္လာတာမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သခင္ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့
"ဏီဏီ"
"ဇ၊ ကမ႓ာသက္သာလား။"
"အင္း၊ သက္သာၿပီ။"
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တံခါးဝကေန အခန္းထဲကိုေရာက္လာၾကၿပီးေတာ့
"ကမ႓ာ၊ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ အဲဒါက အသက္႐ွဴေတြပါၾကပ္တာေနာ္။ ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ျမင္ဖူးလို႔ေလ။"
"ေကာင္းသြားပါၿပီ။ တကူးတကလာၾကည့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"တကူးတကရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇနဲ႔ အလုပ္ကိစၥေလးလည္း ေျပာရင္းနဲ႔ပါ။ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ကေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"ဗ်ာ။ ဪ၊ ေကာင္းပါတယ္။"
"နင္ကလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးမွေပါ့ ဇရယ္။"
"အင္း"
'သခင္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။'
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဆး႐ံုခန္းလား၊ အလုပ္ခန္းလား မသဲကြဲေလာက္ေအာင္ အလုပ္ကိစၥေတြ မွာလို႔မဆံုးေတာ့ပါ။ ကမ႓ာ့မ်က္စိထဲ အဆင္မေျပေတာ့လို႔ အိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ႐ံုးက သခင့္ PC မွာ ဘယ္ folder ထဲ ဘာရွိတယ္တို႔၊ ဘယ္သူ႔ဖုန္းနံပါတ္က ဘယ္ေလာက္တို႔၊ Note ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔႐ံုးလာရင္ ယူပါတို႔၊ မနက္ျဖန္မွ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေသခ်ာလႊဲေပးမယ္တို႔၊ စံုေနေအာင္ၾကားေနရတဲ့ စကားသံခပ္တိုးတိုးေတြက ကမ႓ာ့အတြက္ နာမည္တပ္မရတဲ့ေရာဂါကို ပိုဆိုးေစပါတယ္။
"ကဲ၊ က်န္တာေတာ့ မနက္ျဖန္ ငါ႐ံုးလာမွပဲ လႊဲေပးမယ္။"
"ဟုတ္ၿပီ။ နင္တို႔ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ ကမ႓ာက ဘာမွစားလို႔ရဦးမယ္မထင္လို႔ ငါ ဘာမွယူမလာတာ။"
ခ်စ္စရာပန္းေသးေသးေလးေတြကို ထည့္စိုက္ထားတဲ့ ပန္းအိုးေသးေသးေလးကို ကိုင္ၿပီးေရာက္လာတဲ့ ဘရဏီက အလုပ္ကိစၥေျပာၿပီးမွ ဘာအစားအေသာက္မွယူမလာတာကို ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။
"ေအး၊ ငါကေတာ့ စားလို႔ရတယ္ေလ။"
"ဟဲ့၊ နင္ကလူနာလား။ စားခ်င္တာကို အျပင္ထြက္စားလို႔ရတယ္။ အခုလည္းေမးေနတယ္ေလ၊ ဘာစားၿပီးၿပီလဲလို႔။ ငါ ဘာဝယ္ေပးရမလဲ။"
"ေနပါေစေတာ့။"
"အစားေတာင္ မ်ိဳမက်ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဇတို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ။"
သခင့္ဘက္က ဘာမွျပန္မေျဖပါ။ သူတို႔ဘက္ကိုလွည့္ေစာင္းအိပ္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကသလဲလို႔ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္။ အလုပ္ကိစၥေျပာကတည္းက ခပ္တိုးတိုးစကားသံေတြကိုပဲ နားစြင့္ေနမိတာ။
"သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္တယ္။ နင္တို႔ဘာလိုေသးလဲ။"
"မလိုပါဘူး။ အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္။"
"အဲဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္။ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လို႔ ေျပာေပးေနာ္။"
"အိပ္ေနတာမွမဟုတ္ပဲ။ ကမ႓ာ၊ ဘရဏီျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။"
"ဟဲ့၊ မႏႈိးနဲ႔ေလ။"
သခင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ ဆိုးပါတယ္။ ျပန္မယ့္သူကို ျပန္ပါေစလား။ အခုေတာ့ စကားမေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာရပါဦးမယ္။
"ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ပါဘူး။ မ်က္စိစပ္ေန႐ံုပါ။ ျပန္ေတာ့မွာလား၊ အလုပ္႐ႈပ္သြားရၿပီ။ အခုလိုလူကိုယ္တိုင္မလာလည္း ရပါတယ္။"
သခင္က စူးခနဲစိုက္ၾကည့္လာေပမဲ့ ဘရဏီကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ပဲ
"ကမ႓ာလည္း ျမန္ျမန္သက္သာပါေစေနာ္။ ခြင့္ျပဳပါဦးရွင္။"
တံခါးဝေရာက္ေတာ့
"လိုက္မပို႔နဲ႔ေတာ့။ လူနာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့လို႔ မေကာင္းဘူး။"
"ရပါတယ္။"
"နင့္အခ်စ္ေလးက ဂ်ယ္လီနင္ေနတယ္ေလ။ ခစ္ခစ္၊ နင္က တကယ့္ကိုအခ်စ္ခံပဲ။ ငါသြားၿပီ၊ မလိုက္နဲ႔ေတာ့။"
အခန္းအျပင္ကေန ခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီး သခင့္ပခံုးကို အခန္းဘက္ျပန္တြန္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ ဘရဏီကို ကမ႓ာလွမ္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
ကိုယ့္ေယာက္်ားမို႔သဝန္တိုတာ ခင္ဗ်ားအပူမပါဘူးလို႔။
■■■
"ကဲ၊ အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ ေျမကမ႓ာေရ။"
"အေမကလည္း၊ မလိုက္ပါဘူးဆိုမွပဲ။"
"ဟဲ့၊ ရာဇကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ေလ။ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။"
"မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ထပ္ျဖစ္ရရင္ အသက္ေတာင္က်န္မယ္မထင္ဘူး။"
"ေအး၊ နင္သိဖို႔လိုတာ။ အေမ့အိမ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္လိုက္ေနခိုင္းတာကို အရူးေထာင္သြားရမယ့္အရူးလို အေၾကာက္အကန္ေတြျငင္းေနလိုက္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။"
"သခင္အလုပ္သြားရတာလည္း အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔။"
"ဘာအဆင္မေျပစရာရွိလဲ။ အိမ္မွာဆို driver ေတာင္ အဆင္သင့္ရွိေသးတယ္။ ကာယကံရွင္ကေတာင္ ဘာမွမေျပာဘူး။ နင္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ရာဇ၊ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျငင္းေနၾကရင္းက သခင့္ဘက္ကိုလွည့္လာေတာ့ ေခါင္းညိတ္႐ံုအျပင္ ဘာရွိႏိုင္ဦးမွာလဲ။
"ဟုတ္၊ အဆင္ေျပတာေပါ့ အန္တီ။"
"ေျပတယ္တဲ့။ နင္ၾကားတယ္ေနာ္။"
ကမ႓ာက သခင့္ကို မေက်မလည္ၾကည့္လိုက္လို႔ သခင္ကလည္း ေယာကၡမျဖစ္သူမျမင္ေအာင္ ကမ႓ာ့ကို လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ ကမ႓ာအခ်ိဳးမေျပလို႔ သူပါ ေယာကၡမအိမ္မွာလိုက္ေနရေတာ့မယ္။
"သခင္က အေမ့အိမ္ကေန ႐ံုးတက္ရမွာေဝးတာကို ဘာကိစၥအဆင္ေျပတာလဲ။"
"ဘာေတြမေက်နပ္တာလဲ။ အဲဒါဆိုလည္း ငါက အိမ္မွာေနခဲ့႐ံုပဲ။ မင္းက အေမ့အိမ္လိုက္သြားေပါ့။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာေပ်ာက္ရင္ ျပန္လာေခၚမယ္။"
"ဘာကိစၥ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနရမွာလဲ။"
ခပ္တိုးတိုးေျပာေနၾကတာကို ကမ႓ာ့အေမၾကားသြားၿပီး
"ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္ေနၾကျပန္ၿပီလဲ။ ေျမကမ႓ာ၊ အကုန္လံုးကိုပတ္ရမ္းေနျပန္ၿပီ။"
'အေမ့သားမက္က သူ႔ဘာသာေနခဲ့ခ်င္လို႔ ရမယ္ရွာေနတာကို အေမမသိဘူး။'
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ေန႔သစ္ေရ၊ သူတို႔လိုတာေတြေမးၿပီး အိမ္ကိုသယ္ခဲ့လိုက္ကြယ္။ ဒီမွာၾကာၾကာေနရင္ ေျမကမ႓ာကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာနဲ႔ကို ငါလည္း ေသြးတက္ၿပီးေသလိမ့္မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမႀကီး။"
"ခဏေနရင္ Koa လာလိမ့္မယ္ အန္တီ။ ေဆး႐ံုဆင္းတဲ့ကိစၥလုပ္ၿပီးရင္ ကမ႓ာ့ကို သူနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေန႔သစ္ အိမ္ျပန္ၿပီး လိုတာေတြယူလိုက္မယ္။"
"ေအးပါကြယ္၊ အဆင္ေျပသလိုလုပ္လိုက္ၾက။ အန္တီ အိမ္ကပဲေစာင့္ေတာ့မယ္ ရာဇေရ။"
"ဟုတ္ကဲ့"
■■■ Part (17) ဆက္ရန္ ■■■
About 20 minutes later
ခြေလက်ဆေးပြီး ကမ္ဘာထိုင်နေရာဆီကိုရောက်လာတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သခင်က ခုံအလွတ်မှာဝင်ထိုင်တော့ သခင့်ရှေ့ကို ကမ္ဘာကမုန့်ဘူးရွှေ့ပေးတယ်။
"မင်းတော်တော်များများစားလိုက်တာပဲ။ အဲဒါနဲ့ပဲ ညနေစာက ကမောက်ကမဖြစ်ဦးမယ်။"
"ဟင့်အင်း"
ပြောရင်းနဲ့ ကမ္ဘာက သူ့ပါးစပ်နားတစ်ဝိုက်ကို လက်နဲ့ပွတ်နေတယ်။
သခင် မုန့်ထိုင်စားနေတုန်းမှာ ကမ္ဘာကတော့ မျက်စိတွေကိုပွတ်လိုက်၊ မျက်နှာတွေကိုကုပ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေပါ။ သခင်သတိထားမိသွားတဲ့အချိန်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကမ္ဘာ။"
ဝါးလက်စပိုင်မုန့်တစ်ကိုက်ကို မျိုချရင်းက သခင်တစ်ချက်ငြိမ်သွားပြီး
"Pecan. ကမ္ဘာ၊ မုန့်ထဲ pecan တွေပါတယ်။ မင်း ဘယ်လိုနေလဲ။"
ကမ္ဘာ့အနားချက်ချင်းရောက်သွားပြီး သခင်မေးလိုက်တဲ့စကားအဆုံးမှာပဲ
"ဝေါ့"
ကြမ်းပြင်ပေါ်အန်ချလိုက်တဲ့ ကမ္ဘာ့ကြောင့် သခင်လန့်သွားရတယ်။
"ကမ္ဘာ၊ ခဏလေး၊ ခဏလေးနော်။ ငါ ambulance ခေါ်လိုက်မယ်။"
သခင်တစ်ယောက် အရေးပေါ်ဖုန်းခေါ်နေတုန်း ကမ္ဘာကတော့ ဗိုက်ကိုနှိပ်ပြီး ချွေးစေးတွေလည်းထွက်လို့။ သေချာကြည့်ရင် နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ရောင်ရမ်းစပြုနေပြီး အသားတွေယားနေလို့ ကုပ်ဖဲ့နေတာကြောင့် သခင်ဖုန်းအမြန်ပြောပြီး စားပွဲကိုရှင်းလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်မှာပဲ ကမ္ဘာ့ကိုလှဲစေပြီး
"အသက်ရှူလို့ရလား။"
"ဟင်း ... ရတယ်။"
ကမ္ဘာ ဗိုက်တွေအောင့်ပြီး အသက်ရှူရတာ အဆင်မပြေဖြစ်လာပါပြီ။ အရမ်းမဆိုးသေးတာကြောင့် ပြန်ဖြေနေသေးပေမဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာ ပိုဆိုးလာနိုင်တာကို နှစ်ယောက်လုံးသိနေခဲ့တယ်။ ဗိုက်အောင့်နေတာကြောင့် လူးလွန့်ချင်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ထိန်းထားရင်းက
"သတိထား ကမ္ဘာ။ ခဏနေ ambulance ရောက်လာမှာပါ။ ခဏလေးပဲစောင့်နော်။"
"အင်း၊ ရ ... ရတယ်။"
"အသက်ရှူရခက်လား။ ကမ္ဘာ၊ မြေကမ္ဘာ၊ အရမ်းဆိုးနေလား။"
သခင် စကားတွေအဆက်မပြတ်ပြောရင်း ကမ္ဘာ့ကိုအာရုံပြောင်းဖို့ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ အသက်ရှူကြပ်လာပုံရတဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် တော်တော်လေးစိုးရိမ်လာမိတယ်။ Pecan nut နဲ့ ဓာတ်မတည့်တဲ့မြေကမ္ဘာက ပိုင်မုန့်ထဲ pecan ပါလား၊ မပါလားကို ဘာလို့စစ်မကြည့်ရတာလဲလို့ အတွေးဝင်လာပေမဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် အတွေးတွေပျောက်သွားရတယ်။
"ကမ္ဘာ၊ ခဏလေးပဲ။ ခဏလေးပဲနော်။ ဟော၊ အသံကြားတယ်။ ငါ တံခါးသွားဖွင့်မလို့။ ခဏပဲ။"
ခပ်လှမ်းလှမ်းကကြားရတဲ့ ambulance ဥဩသံကြောင့် သခင်အပြင်ကိုထွက်ဖို့ပြင်တော့ အဆင်ပြေကြောင်း ကမ္ဘာကခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်တယ်။ အိမ်မှာရှုပ်ယှက်ခတ်သွားပြီးတဲ့နောက် ကမ္ဘာတစ်ယောက်ကတော့ ဆေးရုံရောက်သွားခဲ့ရပါပြီ။
■■■
"ကိုရာဇသခင်"
"Koa ရောက်လာတာပဲ။ အန်တီ့ကို ကိုယ်အကြောင်းမကြားရသေးဘူး။"
"Boss က မပြောနဲ့ဦးဆိုလို့ မပြောရသေးဘူး။ Earth ဘယ်လိုနေလဲ။ သက်သာလား။"
"အဆင်ပြေသွားပါပြီ။"
"သူ အိပ်နေတာလား။"
"အင်း၊ ဆေးရုံစောင့်ပေးလို့ရမလား။ ကိုယ် လိုတာလေးတွေ အိမ်ပြန်ယူမလို့။"
"အိမ်ကို Day သွားနေတယ်။ သူယူလာပေးပါလိမ့်မယ်။ လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်မှာလိုက်လို့ရပါတယ်။"
"နေ့သစ်လား။ သူ password သိလား။ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။"
"ဟုတ်"
ရာဇသခင်က ဒီလိုတော့လည်း စိုးရိမ်တတ်သားပဲ။ စိုးရိမ်ရလောက်အောင်လည်း Earth က ဘယ်လိုတွေအထိဖြစ်ရတာလဲ။ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အကြောင်းမေ့ရအောင် သတိလက်လွတ်နေတတ်တဲ့လူလည်း မဟုတ်ဘူး။ Allergy ဖြစ်တတ်တာမို့ အမြဲသတိထားရှောင်တတ်တဲ့လူက အများကြီးစားမိတယ်ဆိုတာကြီးက အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးဆိုတာ ရာဇသခင်ကရော မတွေးမိဘူးတဲ့လား။
"Earth ရာ၊ ဘာလို့ အဲဒီ့လိုမိုက်ရူးရဲတွေလုပ်ရတာလဲဗျာ။"
ခုတင်ဘေးထိုင်ပြီး တွေးနေတဲ့ Koa က အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတဲ့ သခင်ကြောင့် ထိုင်ခုံကနေထရပ်လိုက်တော့
"ထိုင်ပါ။"
"Boss ကို အခြေအနေကောင်းကြောင်း ဖုန်းဆက်ရပါဦးမယ်။ ခဏခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကိုယ်ဆက်လိုက်ပြီးပြီ။ နေ့သစ်ဆီဆက်ရင်းနဲ့ အန်ကယ့်ဆီပါ ဆက်လိုက်တယ်။ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့။"
'အစကတည်းက စိတ်မပူရအောင် ဂရုစိုက်သင့်တယ်မဟုတ်လား။'
စိတ်ထဲကအတွေးသက်သက်ပါပဲ။ သူ့သက်ဆိုင်သူကို အမိန့်ပေးသလိုဖြစ်မယ့်စကား ပြောထွက်ရလောက်အောင်အထိ Koa ရဲ့နေရာက အဓိကမကျပါဘူး။ သိသိချင်းမှာ စိတ်ပူတာကတစ်မျိုး၊ ဒေါသထွက်တာတစ်မျိုးနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ Koa ရဲ့ခံစားချက်တွေက အလဟဿယိုစိမ့်ထွက်လာရသေးတယ်။
"ဘယ်ဆိုင်ကမုန့်လဲ ကိုရာဇသခင်။"
"(.....) က"
"သေချာမှာရဲ့သားနဲ့ မှားပါလာတာဆိုရင် ..."
"အလောတကြီးမလုပ်နဲ့ Koa. မြေကမ္ဘာ သေချာမှာလိုက်ပုံမရဘူး။"
'အဟက်၊ ရိပ်မိတယ်ပေါ့။ ခင်ဗျားကြောင့် ဒီလိုလုပ်တာကို သိနေတယ်ပေါ့။'
"ဟုတ်ကဲ့"
ခုတင်ဘေးကထိုင်ခုံမှာ Koa ထိုင်နေတာကြောင့် သခင်က တခြားနေရာမှာသွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတဲ့အထိ ကမ္ဘာ့ကိုသာထိုင်ကြည့်နေတဲ့ Koa ကြောင့် သခင် အခန်းအပြင်ထွက်လိုက်ပြီး ဌာနမှူးကိုဖုန်းဆက်ရပါသေးတယ်။ ခရီးထွက်ဖို့ကိစ္စ သူမလိုက်နိုင်တော့တဲ့အကြောင်းပေါ့။ အလုပ်ကိုတော့ နောက်နေ့ကျရင် ခွင့်လာတင်ရင်းနဲ့ အလုပ်ခရီးပျက်ကွက်ကိစ္စကိုပါ လာရှင်းပေးမယ့်အကြောင်း၊ အလုပ်တွေကို ဘရဏီဆီလွှဲဖို့ပါ စီစဉ်ပေးမယ့်အကြောင်း အကြောင်းကြားရင်း ဘရဏီကိုပါ ဖုန်းဆက်ပြောလေတော့ ဆေးရုံကိုလာခဲ့ပါ့မယ်ဆိုလို့ တားတာလည်းမရပါ။
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ တွေးလေဒေါသထွက်ရလေဖြစ်လာတဲ့ သခင်က အခန်းထဲပြန်မဝင်ဖြစ်သေးဘဲ ကော်ရစ်ဒါမှာပဲရပ်နေပြီး ဆေးရုံဝင်းထဲကိုကြည့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အထုတ်အပိုးတွေနဲ့ နေ့သစ်ရောက်ချလာပြီး
"အစ်ကို၊ ဘာထွက်လုပ်နေတာလဲ။ Earth ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အိပ်ပျော်နေတယ်။ အထဲမှာ Koa စောင့်ကြည့်နေတယ်။"
"ဪ၊ ရှိတယ်လား။"
ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြီးမှ သခင့်ကိုရယ်ပြကာ
"တော်သေးတာပေါ့၊ သက်သာသွားလို့။ အစ်ကို စိတ်ပူသွားမှာပဲ။"
နေ့သစ်လက်ထဲကပစ္စည်းတချို့ကို သခင်မျှယူလိုက်ပြီး အခန်းဆီဦးတည်လာကြရင်း စကားပြောလာကြတယ်။
"စားမိတာ များသွားတယ်ထင်တယ်။"
"အင်း၊ တော်တော်များများစားမိသွားတယ်။ ကိုယ်မသိလိုက်ဘူး။"
"ကျွန်တော်မှားတာ။"
"ဘာကိုလဲ။"
သခင်က ပြန်မေးရင်းအခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာကြောင့် Kao လှည့်ကြည့်လာလို့ စကားစပြတ်သွားတယ်။
"ရောက်လာပြီပဲ။ သူဌေးကတော်ကို အသိမပေးရသေးဘူးမလား။"
"မေမေကြီးကို မပြောနဲ့ဦးဆို။"
"အင်း"
နေ့သစ်နဲ့သခင်ကသာ ပစ္စည်းတွေနေရာချနေပြီး Koa ကတော့ ထိုင်နေရာကဖယ်ပေးကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ လှမ်းကြည့်နေပါတယ်။
"Earth"
အသံနဲ့အတူ ကမ္ဘာ့အနားကို Koa ရောက်သွားပေမဲ့ မျက်စိပွင့်ပွင့်ချင်း အမြင်အာရုံကိုအလုပ်ပေးပြီးတဲ့နောက် သခင့်ဆီမှာ အကြည့်တွေကျောက်ချလိုက်တဲ့ ကမ္ဘာကတော့
"သခင်"
သခင်က ကမ္ဘာ့အနားကို အေးအေးဆေးဆေးလျှောက်သွားလိုက်ပြီး
"စိတ်ချလက်ချနားတော့။ ငါ ဘယ်မှမသွားဖြစ်တော့ဘူး။"
အေးစက်စက်သခင့်အသံကြောင့် ကမ္ဘာပြုံးသွားပေမဲ့ နေ့သစ်နဲ့ Koa ကတော့ သခင့်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ကြတယ်။ သခင်က ဘာကိုမှအဖက်မလုပ်ပေမဲ့ နေ့သစ်ကတော့ သခင့်ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ Koa ကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"Koa, ခဏလောက် အပြင်လိုက်ခဲ့ပေးပါ။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
ဘယ်လိုမှ ရှောင်ပေးဖို့အစီအစဉ်မရှိသလိုပုံစံနဲ့ Koa က ခပ်တင်းတင်းပြန်မေးတော့ နေ့သစ်ကပဲ မျက်နှာချိုသွေးပြီး
"အလုပ်ကိစ္စ မန်နေဂျာဖုန်းဆက်တယ်။ Koa ဖုန်းမကိုင်လို့တဲ့။"
နေ့သစ်မညာပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှလည်းအရေးတကြီးမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလောလောဆယ် Koa ဒီအခန်းထဲကထွက်ဖို့ အဓိကပဲ။
Koa က နေ့သစ်နောက်ကိုလိုက်သွားတော့မှ ကမ္ဘာ သခင့်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
"သခင် ခွင့်ယူလိုက်တာလား။"
"မင်းစိတ်ကြိုက်ဖြစ်ပြီလား။"
"ကိုယ်က ..."
"တော်တော့။ ငါ့ဘက်ကလက်မလျှော့ရင် မင်းမှာ Plan C တွေ၊ Plan D တွေ ရှိဦးမှာပေါ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမိဘကိုမျက်နှာပူရမှာ ငါပဲဖြစ်လာမှာပဲ။ မင်းနိုင်တယ် မြေကမ္ဘာ။"
ခက်ထန်နေတဲ့သခင့်အကြည့်တွေကြောင့် ကမ္ဘာပျာပျာသလဲဖြစ်သွားပြီး
"အဲဒီ့လိုသဘောမဟုတ် ..."
"တော်ပါတော့။"
သခင်ကကျောခိုင်းလိုက်လို့ သခင့်လက်ကို ကမ္ဘာလှမ်းဆွဲပြီး
"ဘယ်သွားမှာလဲ သခင်။"
"ဆေးကုန်တော့မယ်။"
ပိုက်တန်းလန်းနဲ့သွင်းထားတဲ့ ဆေးပုလင်းက နည်းနည်းပဲကျန်တော့တယ်။
"နေ့သစ်ကို ပြောခိုင်းလိုက်။"
သခင်က လက်ကိုခါထုတ်လိုက်ပေမဲ့ လွတ်ထွက်မသွားပါ။
"လွှတ်စမ်း"
"ဟင့်အင်း"
ဆတ်ခနဲပြန်လှည့်လာတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလက်သီးနဲ့ရွယ်ပြီးသား။ ကမ္ဘာကလည်း ငြိမ်ငြိမ်လေးပြန်ကြည့်နေလျက်သား။
■
"Earth ကိစ္စ၊ ကျွန်တော်မှားတာ။"
ဘာမှအရေးမကြီးတဲ့အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အပြင်ခေါ်ထုတ်လာပြီး အူကြောင်ကြောင်လုပ်နေတဲ့ မျက်စိရှေ့ကကောင်လေးကြောင့် Koa တော်တော်စိတ်ရှုပ်ရပါတယ်။ စကားပြောပြီးလို့ အခန်းထဲပြန်မယ်လုပ်တော့ ရုတ်တရက်သူပြောလိုက်တဲ့စကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်းမသိ။
"ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ။"
"ကျွန်တော်ပြောမိတာ။"
"ဘယ်သူ့ကို ဘာပြောတာလဲ။"
"Earth ကို၊ pecan nut ကိစ္စ။"
"ဘာဖြစ်တယ်။ ရှင်းရှင်းပြောစမ်း။"
"Pecan စားလိုက်ရင် ဆေးရုံမှာ ရက်ကြာကြာနေရမယ်လို့။"
အပြစ်ရှိတဲ့ရုပ်နဲ့ ပြောလာတဲ့စကားတွေကြောင့် Earth သတင်းကိုကြားကတည်းက ဘယ်သူ့ကိုမှန်းမသိ ဒေါသထွက်မိနေတဲ့ Koa ကို ဒေါသမထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်သွားစေတာမို့ အဲဒီ့ငရှုပ်ကောင်လေးရဲ့ အင်္ကျီလည်ပင်းကနေ ဆွဲယူလိုက်မိပြီး
"မင်း ဘာပြောတယ်။ ပြန်ပြောစမ်း။"
"အဲဒီ့လိုပြောမိတယ်လို့။ ကျွန်တော်က ဒီအတိုင်းစနောက်ပြီး ပြောလိုက်တာပါ။ သူတကယ်လုပ်မယ်လို့လည်း ထင်မထားဘူး။"
"မင်း ..."
လက်သီးနဲ့ထိုးဖို့ပြင်တော့ သူ့ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ Koa လက်တွေကိုကိုင်ထားရင်း မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ငြိမ်နေတဲ့နေ့သစ်ကြောင့် Koa ဒေါသတွေကို မနည်းမျိုချလိုက်ရတယ်။ ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့လူတွေလည်း ကြည့်နေပြီမို့ လက်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ဆေးရုံမှာမို့ မင်းကံကောင်းသွားတယ်မှတ်ပါ။ နောက်ဆို Earth ကို ဒုက္ခမပေးစမ်းနဲ့။"
"သူကိုယ်တိုင်က ဒုက္ခရှာနေတာ ခင်ဗျားမသိဘူးလား။ အတူတူပဲ ခင်ဗျားလည်း။"
"မင်း ..."
"မဟုတ်လို့လား။ ကျွန်တော်လည်းအတူတူပဲ။"
မှုန်မှိုင်းသွားတဲ့မျက်နှာငယ်ကို Koa မကြည့်ချင်တော့လို့ ကမ္ဘာတို့ရှိနေတဲ့အခန်းဆီသာ ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။
'ကိုယ့်ဒုက္ခကိုယ်ရှာတော့ ဘာဖြစ်သလဲ။ ဆက်ပြီးလည်း ရှာမိနေဦးမှာပေမဲ့ အဲဒါကို ဒုက္ခလို့တော့ မမြင်မိပါဘူး။'
အခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက နေ့သစ်စကားကို အတည်ပြုလိုက်သလိုပါပဲ။ မပြေချင်သေးတဲ့ဒေါသတွေက အမောက်ထောင်လာပြီး
"ရာဇသခင်"
ကမ္ဘာ့ကိုလက်သီးနဲ့ရွယ်နေတဲ့ သခင့်ကို Koa ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလှည့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
"ရပ်လိုက်"
ကမ္ဘာ့အသံက ဟိန်းခနဲထွက်သွားတာကြောင့် Koa နောက်ကလိုက်ဝင်လာတဲ့ နေ့သစ်ခမျာ အတင်းဝင်ဆွဲရပါတော့တယ်။
"မင်း ထွက်သွားစမ်း Koa."
ကမ္ဘာ့စကားကြောင့် Koa က ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကမ္ဘာက ခပ်ရင့်ရင့်ကြည့်နေတော့ Koa လှည့်ထွက်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့
"နေဦး။"
ကမ္ဘာကပဲလှမ်းခေါ်ပြန်ပါပြီ။ Koa ဆိုတာကလည်း ချက်ချင်းခြေလှမ်းတွေရပ်သွားတယ်။
"သခင့်ကို ပြန်တောင်းပန်လိုက်။"
ဖျတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လာတဲ့ Koa အကြည့်တွေမှာ အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းစုံဖြတ်ပြေးသွားတာ သခင်သိလိုက်တာကြောင့်
"ရတယ်၊ မလိုပါဘူး။"
သခင်ကပဲကြားဝင်ပြောပြီး နေ့သစ်ကိုမျက်စပစ်ကာ Koa ကို ခေါ်ထုတ်သွားဖို့ အချက်ပြလိုက်တော့ နေ့သစ်က
"သွားကြစို့ Koa."
Koa က မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ် Earth."
"မင်းကို ..."
"တော်တော့ ကမ္ဘာ။"
တမင်ရွဲ့ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုသာတောင်းပန်တဲ့ Koa ရယ်၊ သူ့ကိုရွဲ့လိုက်လို့ စိတ်တိုပြီးအော်တော့မယ့် ကမ္ဘာရယ်၊ Koa ကိုဆွဲခေါ်ရင်း မျက်နှာပျက်နေတဲ့ နေ့သစ်ရယ်ကြောင့် သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုတားလိုက်တော့
"သခင် ..."
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနားပါတော့လား မြေကမ္ဘာ။"
"ခွင့်ပြုပါဦး။"
နေ့သစ်လက်ကိုခါချပြီး ထွက်သွားလေသူ Koa.
"လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်နော် အစ်ကိုရာဇ။"
နေ့သစ်လည်း အလျင်စလိုပြောပြီး အခန်းတံခါးပိတ်ပေးရင်း Koa နောက်လိုက်သွားပါပြီ။
ကျန်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ မုန်တိုင်းမဖြစ်ခင် ခဏလေးငြိမ်သက်နေသလိုမျိုး။
*Knock knock*
ငြိမ်သက်နေတဲ့အချိန် ကြားလိုက်ရတဲ့ တံခါးခေါက်သံအဆုံးမှာ ဘယ်သူမှလည်း တံခါးဖွင့်ဝင်မလာတာမို့ ထွက်သွားတဲ့နှစ်ယောက်တော့ ပြန်လှည့်လာတာမဖြစ်နိုင်ပါ။ သခင် တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တော့
"ဏီဏီ"
"ဇ၊ ကမ္ဘာသက်သာလား။"
"အင်း၊ သက်သာပြီ။"
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တံခါးဝကနေ အခန်းထဲကိုရောက်လာကြပြီးတော့
"ကမ္ဘာ၊ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ အဲဒါက အသက်ရှူတွေပါကြပ်တာနော်။ ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ဖြစ်တာ မြင်ဖူးလို့လေ။"
"ကောင်းသွားပါပြီ။ တကူးတကလာကြည့်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"တကူးတကရယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဇနဲ့ အလုပ်ကိစ္စလေးလည်း ပြောရင်းနဲ့ပါ။ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ကရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"ဗျာ။ ဪ၊ ကောင်းပါတယ်။"
"နင်ကလည်း ဂရုစိုက်ပေးမှပေါ့ ဇရယ်။"
"အင်း"
'သခင်ဂရုစိုက်ပါတယ်။'
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ ဆေးရုံခန်းလား၊ အလုပ်ခန်းလား မသဲကွဲလောက်အောင် အလုပ်ကိစ္စတွေ မှာလို့မဆုံးတော့ပါ။ ကမ္ဘာ့မျက်စိထဲ အဆင်မပြေတော့လို့ အိပ်နေလိုက်တော့တယ်။ ရုံးက သခင့် PC မှာ ဘယ် folder ထဲ ဘာရှိတယ်တို့၊ ဘယ်သူ့ဖုန်းနံပါတ်က ဘယ်လောက်တို့၊ Note တွေကိုတော့ နောက်နေ့ရုံးလာရင် ယူပါတို့၊ မနက်ဖြန်မှ စာရွက်စာတမ်းတွေ သေချာလွှဲပေးမယ်တို့၊ စုံနေအောင်ကြားနေရတဲ့ စကားသံခပ်တိုးတိုးတွေက ကမ္ဘာ့အတွက် နာမည်တပ်မရတဲ့ရောဂါကို ပိုဆိုးစေပါတယ်။
"ကဲ၊ ကျန်တာတော့ မနက်ဖြန် ငါရုံးလာမှပဲ လွှဲပေးမယ်။"
"ဟုတ်ပြီ။ နင်တို့ ဘာစားပြီးပြီလဲ။ ကမ္ဘာက ဘာမှစားလို့ရဦးမယ်မထင်လို့ ငါ ဘာမှယူမလာတာ။"
ချစ်စရာပန်းသေးသေးလေးတွေကို ထည့်စိုက်ထားတဲ့ ပန်းအိုးသေးသေးလေးကို ကိုင်ပြီးရောက်လာတဲ့ ဘရဏီက အလုပ်ကိစ္စပြောပြီးမှ ဘာအစားအသောက်မှယူမလာတာကို ရှင်းပြနေခဲ့တယ်။
"အေး၊ ငါကတော့ စားလို့ရတယ်လေ။"
"ဟဲ့၊ နင်ကလူနာလား။ စားချင်တာကို အပြင်ထွက်စားလို့ရတယ်။ အခုလည်းမေးနေတယ်လေ၊ ဘာစားပြီးပြီလဲလို့။ ငါ ဘာဝယ်ပေးရမလဲ။"
"နေပါစေတော့။"
"အစားတောင် မျိုမကျနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ဇတို့ ဗျာများနေတာ။"
သခင့်ဘက်က ဘာမှပြန်မဖြေပါ။ သူတို့ဘက်ကိုလှည့်စောင်းအိပ်ပြီး မျက်စိမှိတ်ထားတာကြောင့် ဘယ်လိုဖြစ်နေကြသလဲလို့ မျက်စိဖွင့်မကြည့်ဖြစ်။ အလုပ်ကိစ္စပြောကတည်းက ခပ်တိုးတိုးစကားသံတွေကိုပဲ နားစွင့်နေမိတာ။
"သူ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တယ်။ နင်တို့ဘာလိုသေးလဲ။"
"မလိုပါဘူး။ အကုန်အဆင်ပြေပါတယ်။"
"အဲဒါဆို ငါပြန်တော့မယ်။ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်သွားတယ်လို့ ပြောပေးနော်။"
"အိပ်နေတာမှမဟုတ်ပဲ။ ကမ္ဘာ၊ ဘရဏီပြန်တော့မယ်တဲ့။"
"ဟဲ့၊ မနှိုးနဲ့လေ။"
သခင်က တော်တော်လေးကိုမှ ဆိုးပါတယ်။ ပြန်မယ့်သူကို ပြန်ပါစေလား။ အခုတော့ စကားမပြောချင်ဘဲ ပြောရပါဦးမယ်။
"ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် မအိပ်ပါဘူး။ မျက်စိစပ်နေရုံပါ။ ပြန်တော့မှာလား၊ အလုပ်ရှုပ်သွားရပြီ။ အခုလိုလူကိုယ်တိုင်မလာလည်း ရပါတယ်။"
သခင်က စူးခနဲစိုက်ကြည့်လာပေမဲ့ ဘရဏီကတော့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ပဲ
"ကမ္ဘာလည်း မြန်မြန်သက်သာပါစေနော်။ ခွင့်ပြုပါဦးရှင်။"
တံခါးဝရောက်တော့
"လိုက်မပို့နဲ့တော့။ လူနာတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့လို့ မကောင်းဘူး။"
"ရပါတယ်။"
"နင့်အချစ်လေးက ဂျယ်လီနင်နေတယ်လေ။ ခစ်ခစ်၊ နင်က တကယ့်ကိုအချစ်ခံပဲ။ ငါသွားပြီ၊ မလိုက်နဲ့တော့။"
အခန်းအပြင်ကနေ ခပ်တိုးတိုးပြောပြီး သခင့်ပခုံးကို အခန်းဘက်ပြန်တွန်းရင်း နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွားတဲ့ ဘရဏီကို ကမ္ဘာလှမ်းပြောချင်ပါသေးတယ်။
ကိုယ့်ယောက်ျားမို့သဝန်တိုတာ ခင်ဗျားအပူမပါဘူးလို့။
■■■
"ကဲ၊ အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့လို့ပြောနေတယ်လေ မြေကမ္ဘာရေ။"
"အမေကလည်း၊ မလိုက်ပါဘူးဆိုမှပဲ။"
"ဟဲ့၊ ရာဇကလည်း အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့လေ။ အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်နေတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။"
"မဖြစ်တော့ပါဘူး။ ထပ်ဖြစ်ရရင် အသက်တောင်ကျန်မယ်မထင်ဘူး။"
"အေး၊ နင်သိဖို့လိုတာ။ အမေ့အိမ်မှာ တစ်ပတ်လောက်လိုက်နေခိုင်းတာကို အရူးထောင်သွားရမယ့်အရူးလို အကြောက်အကန်တွေငြင်းနေလိုက်တာများ မြင်မကောင်းဘူး။"
"သခင်အလုပ်သွားရတာလည်း အဆင်မပြေမှာစိုးလို့။"
"ဘာအဆင်မပြေစရာရှိလဲ။ အိမ်မှာဆို driver တောင် အဆင်သင့်ရှိသေးတယ်။ ကာယကံရှင်ကတောင် ဘာမှမပြောဘူး။ နင်က ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။ ရာဇ၊ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား။"
သားအမိနှစ်ယောက် ငြင်းနေကြရင်းက သခင့်ဘက်ကိုလှည့်လာတော့ ခေါင်းညိတ်ရုံအပြင် ဘာရှိနိုင်ဦးမှာလဲ။
"ဟုတ်၊ အဆင်ပြေတာပေါ့ အန်တီ။"
"ပြေတယ်တဲ့။ နင်ကြားတယ်နော်။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကို မကျေမလည်ကြည့်လိုက်လို့ သခင်ကလည်း ယောက္ခမဖြစ်သူမမြင်အောင် ကမ္ဘာ့ကို လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာအချိုးမပြေလို့ သူပါ ယောက္ခမအိမ်မှာလိုက်နေရတော့မယ်။
"သခင်က အမေ့အိမ်ကနေ ရုံးတက်ရမှာဝေးတာကို ဘာကိစ္စအဆင်ပြေတာလဲ။"
"ဘာတွေမကျေနပ်တာလဲ။ အဲဒါဆိုလည်း ငါက အိမ်မှာနေခဲ့ရုံပဲ။ မင်းက အမေ့အိမ်လိုက်သွားပေါ့။ ခြေထောက်ဒဏ်ရာပျောက်ရင် ပြန်လာခေါ်မယ်။"
"ဘာကိစ္စ တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ နေရမှာလဲ။"
ခပ်တိုးတိုးပြောနေကြတာကို ကမ္ဘာ့အမေကြားသွားပြီး
"ဟဲ့၊ ဘာဖြစ်နေကြပြန်ပြီလဲ။ မြေကမ္ဘာ၊ အကုန်လုံးကိုပတ်ရမ်းနေပြန်ပြီ။"
'အမေ့သားမက်က သူ့ဘာသာနေခဲ့ချင်လို့ ရမယ်ရှာနေတာကို အမေမသိဘူး။'
"ကျွန်တော်က ..."
"တော်တော့။ နေ့သစ်ရေ၊ သူတို့လိုတာတွေမေးပြီး အိမ်ကိုသယ်ခဲ့လိုက်ကွယ်။ ဒီမှာကြာကြာနေရင် မြေကမ္ဘာကန့်လန့်တိုက်နေတာနဲ့ကို ငါလည်း သွေးတက်ပြီးသေလိမ့်မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေကြီး။"
"ခဏနေရင် Koa လာလိမ့်မယ် အန်တီ။ ဆေးရုံဆင်းတဲ့ကိစ္စလုပ်ပြီးရင် ကမ္ဘာ့ကို သူနဲ့ထည့်ပေးလိုက်မယ်။ ကျွန်တော်နဲ့နေ့သစ် အိမ်ပြန်ပြီး လိုတာတွေယူလိုက်မယ်။"
"အေးပါကွယ်၊ အဆင်ပြေသလိုလုပ်လိုက်ကြ။ အန်တီ အိမ်ကပဲစောင့်တော့မယ် ရာဇရေ။"
"ဟုတ်ကဲ့"
■■■ Part (17) ဆက်ရန် ■■■
ေျခလက္ေဆးၿပီး ကမ႓ာထိုင္ေနရာဆီကိုေရာက္လာတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သခင္က ခံုအလြတ္မွာဝင္ထိုင္ေတာ့ သခင့္ေရွ႕ကို ကမ႓ာကမုန္႔ဘူးေရႊ႕ေပးတယ္။
"မင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစားလိုက္တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ညေနစာက ကေမာက္ကမျဖစ္ဦးမယ္။"
"ဟင့္အင္း"
ေျပာရင္းနဲ႔ ကမ႓ာက သူ႔ပါးစပ္နားတစ္ဝိုက္ကို လက္နဲ႔ပြတ္ေနတယ္။
သခင္ မုန္႔ထိုင္စားေနတုန္းမွာ ကမ႓ာကေတာ့ မ်က္စိေတြကိုပြတ္လိုက္၊ မ်က္ႏွာေတြကိုကုပ္လိုက္နဲ႔ အၿငိမ္မေနပါ။ သခင္သတိထားမိသြားတဲ့အခ်ိန္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကမ႓ာ။"
ဝါးလက္စပိုင္မုန္႔တစ္ကိုက္ကို မ်ိဳခ်ရင္းက သခင္တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားၿပီး
"Pecan. ကမ႓ာ၊ မုန္႔ထဲ pecan ေတြပါတယ္။ မင္း ဘယ္လိုေနလဲ။"
ကမ႓ာ့အနားခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီး သခင္ေမးလိုက္တဲ့စကားအဆံုးမွာပဲ
"ေဝါ့"
ၾကမ္းျပင္ေပၚအန္ခ်လိုက္တဲ့ ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ သခင္လန္႔သြားရတယ္။
"ကမ႓ာ၊ ခဏေလး၊ ခဏေလးေနာ္။ ငါ ambulance ေခၚလိုက္မယ္။"
သခင္တစ္ေယာက္ အေရးေပၚဖုန္းေခၚေနတုန္း ကမ႓ာကေတာ့ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ၿပီး ေခၽြးေစးေတြလည္းထြက္လို႔။ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ေရာင္ရမ္းစျပဳေနၿပီး အသားေတြယားေနလို႔ ကုပ္ဖဲ့ေနတာေၾကာင့္ သခင္ဖုန္းအျမန္ေျပာၿပီး စားပြဲကိုရွင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာပဲ ကမ႓ာ့ကိုလွဲေစၿပီး
"အသက္႐ွဴလို႔ရလား။"
"ဟင္း ... ရတယ္။"
ကမ႓ာ ဗိုက္ေတြေအာင့္ၿပီး အသက္႐ွဴရတာ အဆင္မေျပျဖစ္လာပါၿပီ။ အရမ္းမဆိုးေသးတာေၾကာင့္ ျပန္ေျဖေနေသးေပမဲ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ပိုဆိုးလာႏိုင္တာကို ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနခဲ့တယ္။ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာေၾကာင့္ လူးလြန္႔ခ်င္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ထိန္းထားရင္းက
"သတိထား ကမ႓ာ။ ခဏေန ambulance ေရာက္လာမွာပါ။ ခဏေလးပဲေစာင့္ေနာ္။"
"အင္း၊ ရ ... ရတယ္။"
"အသက္႐ွဴရခက္လား။ ကမ႓ာ၊ ေျမကမ႓ာ၊ အရမ္းဆိုးေနလား။"
သခင္ စကားေတြအဆက္မျပတ္ေျပာရင္း ကမ႓ာ့ကိုအာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အသက္႐ွဴၾကပ္လာပံုရတဲ့ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္လာမိတယ္။ Pecan nut နဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ေျမကမ႓ာက ပိုင္မုန္႔ထဲ pecan ပါလား၊ မပါလားကို ဘာလို႔စစ္မၾကည့္ရတာလဲလို႔ အေတြးဝင္လာေပမဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ အေတြးေတြေပ်ာက္သြားရတယ္။
"ကမ႓ာ၊ ခဏေလးပဲ။ ခဏေလးပဲေနာ္။ ေဟာ၊ အသံၾကားတယ္။ ငါ တံခါးသြားဖြင့္မလို႔။ ခဏပဲ။"
ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကားရတဲ့ ambulance ဥဩသံေၾကာင့္ သခင္အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ အဆင္ေျပေၾကာင္း ကမ႓ာကေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အိမ္မွာ႐ႈပ္ယွက္ခတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆး႐ံုေရာက္သြားခဲ့ရပါၿပီ။
■■■
"ကိုရာဇသခင္"
"Koa ေရာက္လာတာပဲ။ အန္တီ့ကို ကိုယ္အေၾကာင္းမၾကားရေသးဘူး။"
"Boss က မေျပာနဲ႔ဦးဆိုလို႔ မေျပာရေသးဘူး။ Earth ဘယ္လိုေနလဲ။ သက္သာလား။"
"အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။"
"သူ အိ္ပ္ေနတာလား။"
"အင္း၊ ေဆး႐ံုေစာင့္ေပးလို႔ရမလား။ ကိုယ္ လိုတာေလးေတြ အိမ္ျပန္ယူမလို႔။"
"အိမ္ကို Day သြားေနတယ္။ သူယူလာေပးပါလိမ့္မယ္။ လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္မွာလိုက္လို႔ရပါတယ္။"
"ေန႔သစ္လား။ သူ password သိလား။ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္။"
"ဟုတ္"
ရာဇသခင္က ဒီလိုေတာ့လည္း စိုးရိမ္တတ္သားပဲ။ စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္လည္း Earth က ဘယ္လိုေတြအထိျဖစ္ရတာလဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္းေမ့ရေအာင္ သတိလက္လြတ္ေနတတ္တဲ့လူလည္း မဟုတ္ဘူး။ Allergy ျဖစ္တတ္တာမို႔ အျမဲသတိထားေရွာင္တတ္တဲ့လူက အမ်ားႀကီးစားမိတယ္ဆိုတာႀကီးက အဓိပၸါယ္မရွိဘူးဆိုတာ ရာဇသခင္ကေရာ မေတြးမိဘူးတဲ့လား။
"Earth ရာ၊ ဘာလို႔ အဲဒီ့လိုမိုက္ရူးရဲေတြလုပ္ရတာလဲဗ်ာ။"
ခုတင္ေဘးထိုင္ၿပီး ေတြးေနတဲ့ Koa က အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတဲ့ သခင္ေၾကာင့္ ထိုင္ခံုကေနထရပ္လိုက္ေတာ့
"ထိုင္ပါ။"
"Boss ကို အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရပါဦးမယ္။ ခဏခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ကိုယ္ဆက္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ေန႔သစ္ဆီဆက္ရင္းနဲ႔ အန္ကယ့္ဆီပါ ဆက္လိုက္တယ္။ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔။"
'အစကတည္းက စိတ္မပူရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္မဟုတ္လား။'
စိတ္ထဲကအေတြးသက္သက္ပါပဲ။ သူ႔သက္ဆိုင္သူကို အမိန္႔ေပးသလိုျဖစ္မယ့္စကား ေျပာထြက္ရေလာက္ေအာင္အထိ Koa ရဲ႕ေနရာက အဓိကမက်ပါဘူး။ သိသိခ်င္းမွာ စိတ္ပူတာကတစ္မ်ိဳး၊ ေဒါသထြက္တာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ Koa ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက အလဟႆယိုစိမ့္ထြက္လာရေသးတယ္။
"ဘယ္ဆိုင္ကမုန္႔လဲ ကိုရာဇသခင္။"
"(.....) က"
"ေသခ်ာမွာရဲ႕သားနဲ႔ မွားပါလာတာဆိုရင္ ..."
"အေလာတႀကီးမလုပ္နဲ႔ Koa. ေျမကမ႓ာ ေသခ်ာမွာလိုက္ပံုမရဘူး။"
'အဟက္၊ ရိပ္မိတယ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တာကို သိေနတယ္ေပါ့။'
"ဟုတ္ကဲ့"
ခုတင္ေဘးကထိုင္ခံုမွာ Koa ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သခင္က တျခားေနရာမွာသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ ကမ႓ာ့ကိုသာထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ အခန္းအျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ဌာနမႉးကိုဖုန္းဆက္ရပါေသးတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႔ကိစၥ သူမလိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ခြင့္လာတင္ရင္းနဲ႔ အလုပ္ခရီးပ်က္ကြက္ကိစၥကိုပါ လာရွင္းေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ အလုပ္ေတြကို ဘရဏီဆီလႊဲဖို႔ပါ စီစဥ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားရင္း ဘရဏီကိုပါ ဖုန္းဆက္ေျပာေလေတာ့ ေဆး႐ံုကိုလာခဲ့ပါ့မယ္ဆိုလို႔ တားတာလည္းမရပါ။
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေတြးေလေဒါသထြက္ရေလျဖစ္လာတဲ့ သခင္က အခန္းထဲျပန္မဝင္ျဖစ္ေသးဘဲ ေကာ္ရစ္ဒါမွာပဲရပ္ေနၿပီး ေဆး႐ံုဝင္းထဲကိုၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ ေန႔သစ္ေရာက္ခ်လာၿပီး
"အစ္ကို၊ ဘာထြက္လုပ္ေနတာလဲ။ Earth ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ အထဲမွာ Koa ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။"
"ဪ၊ ရွိတယ္လား။"
ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးၿပီးမွ သခင့္ကိုရယ္ျပကာ
"ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္သာသြားလို႔။ အစ္ကို စိတ္ပူသြားမွာပဲ။"
ေန႔သစ္လက္ထဲကပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို သခင္မၽွယူလိုက္ၿပီး အခန္းဆီဦးတည္လာၾကရင္း စကားေျပာလာၾကတယ္။
"စားမိတာ မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္။"
"အင္း၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစားမိသြားတယ္။ ကိုယ္မသိလိုက္ဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ္မွားတာ။"
"ဘာကိုလဲ။"
သခင္က ျပန္ေမးရင္းအခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာေၾကာင့္ Kao လွည့္ၾကည့္လာလို႔ စကားစျပတ္သြားတယ္။
"ေရာက္လာၿပီပဲ။ သူေဌးကေတာ္ကို အသိမေပးရေသးဘူးမလား။"
"ေမေမႀကီးကို မေျပာနဲ႔ဦးဆို။"
"အင္း"
ေန႔သစ္နဲ႔သခင္ကသာ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနၿပီး Koa ကေတာ့ ထိုင္ေနရာကဖယ္ေပးကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လွမ္းၾကည့္ေနပါတယ္။
"Earth"
အသံနဲ႔အတူ ကမ႓ာ့အနားကို Koa ေရာက္သြားေပမဲ့ မ်က္စိပြင့္ပြင့္ခ်င္း အျမင္အာရံုကိုအလုပ္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ သခင့္ဆီမွာ အၾကည့္ေတြေက်ာက္ခ်လိုက္တဲ့ ကမ႓ာကေတာ့
"သခင္"
သခင္က ကမ႓ာ့အနားကို ေအးေအးေဆးေဆးေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး
"စိတ္ခ်လက္ခ်နားေတာ့။ ငါ ဘယ္မွမသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။"
ေအးစက္စက္သခင့္အသံေၾကာင့္ ကမ႓ာျပံဳးသြားေပမဲ့ ေန႔သစ္နဲ႔ Koa ကေတာ့ သခင့္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သခင္က ဘာကိုမွအဖက္မလုပ္ေပမဲ့ ေန႔သစ္ကေတာ့ သခင့္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ Koa ကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"Koa, ခဏေလာက္ အျပင္လိုက္ခဲ့ေပးပါ။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
ဘယ္လိုမွ ေရွာင္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိသလိုပံုစံနဲ႔ Koa က ခပ္တင္းတင္းျပန္ေမးေတာ့ ေန႔သစ္ကပဲ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး
"အလုပ္ကိစၥ မန္ေနဂ်ာဖုန္းဆက္တယ္။ Koa ဖုန္းမကိုင္လို႔တဲ့။"
ေန႔သစ္မညာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွလည္းအေရးတႀကီးမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေလာေလာဆယ္ Koa ဒီအခန္းထဲကထြက္ဖို႔ အဓိကပဲ။
Koa က ေန႔သစ္ေနာက္ကိုလိုက္သြားေတာ့မွ ကမ႓ာ သခင့္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
"သခင္ ခြင့္ယူလိုက္တာလား။"
"မင္းစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ၿပီလား။"
"ကိုယ္က ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ငါ့ဘက္ကလက္မေလၽွာ့ရင္ မင္းမွာ Plan C ေတြ၊ Plan D ေတြ ရွိဦးမွာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမိဘကိုမ်က္ႏွာပူရမွာ ငါပဲျဖစ္လာမွာပဲ။ မင္းႏိုင္တယ္ ေျမကမ႓ာ။"
ခက္ထန္ေနတဲ့သခင့္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ကမ႓ာပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားၿပီး
"အဲဒီ့လိုသေဘာမဟုတ္ ..."
"ေတာ္ပါေတာ့။"
သခင္ကေက်ာခိုင္းလိုက္လို႔ သခင့္လက္ကို ကမ႓ာလွမ္းဆြဲၿပီး
"ဘယ္သြားမွာလဲ သခင္။"
"ေဆးကုန္ေတာ့မယ္။"
ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔သြင္းထားတဲ့ ေဆးပုလင္းက နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။
"ေန႔သစ္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္။"
သခင္က လက္ကိုခါထုတ္လိုက္ေပမဲ့ လြတ္ထြက္မသြားပါ။
"လႊတ္စမ္း"
"ဟင့္အင္း"
ဆတ္ခနဲျပန္လွည့္လာတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ကိုလက္သီးနဲ႔ရြယ္ၿပီးသား။ ကမ႓ာကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ၾကည့္ေနလ်က္သား။
■
"Earth ကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္မွားတာ။"
ဘာမွအေရးမႀကီးတဲ့အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အျပင္ေခၚထုတ္လာၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတဲ့ မ်က္စိေရွ႕ကေကာင္ေလးေၾကာင့္ Koa ေတာ္ေတာ္စိတ္႐ႈပ္ရပါတယ္။ စကားေျပာၿပီးလို႔ အခန္းထဲျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္သူေျပာလိုက္တဲ့စကားက ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိ။
"ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။"
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတာ။"
"ဘယ္သူ႔ကို ဘာေျပာတာလဲ။"
"Earth ကို၊ pecan nut ကိစၥ။"
"ဘာျဖစ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္း။"
"Pecan စားလိုက္ရင္ ေဆး႐ံုမွာ ရက္ၾကာၾကာေနရမယ္လို႔။"
အျပစ္ရွိတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ေျပာလာတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ Earth သတင္းကိုၾကားကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ ေဒါသထြက္မိေနတဲ့ Koa ကို ေဒါသမထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားေစတာမို႔ အဲဒီ့င႐ႈပ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အက်ႌလည္ပင္းကေန ဆြဲယူလိုက္မိၿပီး
"မင္း ဘာေျပာတယ္။ ျပန္ေျပာစမ္း။"
"အဲဒီ့လိုေျပာမိတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအတိုင္းစေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။ သူတကယ္လုပ္မယ္လို႔လည္း ထင္မထားဘူး။"
"မင္း ..."
လက္သီးနဲ႔ထိုးဖို႔ျပင္ေတာ့ သူ႔ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ Koa လက္ေတြကိုကိုင္ထားရင္း မ်က္စိစံုမွိတ္လို႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ေန႔သစ္ေၾကာင့္ Koa ေဒါသေတြကို မနည္းမ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြလည္း ၾကည့္ေနၿပီမို႔ လက္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ေဆး႐ံုမွာမို႔ မင္းကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္ပါ။ ေနာက္ဆို Earth ကို ဒုကၡမေပးစမ္းနဲ႔။"
"သူကိုယ္တိုင္က ဒုကၡရွာေနတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။ အတူတူပဲ ခင္ဗ်ားလည္း။"
"မင္း ..."
"မဟုတ္လို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအတူတူပဲ။"
မႈန္မႈိင္းသြားတဲ့မ်က္ႏွာငယ္ကို Koa မၾကည့္ခ်င္ေတာ့လို႔ ကမ႓ာတို႔ရွိေနတဲ့အခန္းဆီသာ ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
'ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆက္ၿပီးလည္း ရွာမိေနဦးမွာေပမဲ့ အဲဒါကို ဒုကၡလို႔ေတာ့ မျမင္မိပါဘူး။'
အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ေန႔သစ္စကားကို အတည္ျပဳလိုက္သလိုပါပဲ။ မေျပခ်င္ေသးတဲ့ေဒါသေတြက အေမာက္ေထာင္လာၿပီး
"ရာဇသခင္"
ကမ႓ာ့ကိုလက္သီးနဲ႔ရြယ္ေနတဲ့ သခင့္ကို Koa ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲလွည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
"ရပ္လိုက္"
ကမ႓ာ့အသံက ဟိန္းခနဲထြက္သြားတာေၾကာင့္ Koa ေနာက္ကလိုက္ဝင္လာတဲ့ ေန႔သစ္ခမ်ာ အတင္းဝင္ဆြဲရပါေတာ့တယ္။
"မင္း ထြက္သြားစမ္း Koa."
ကမ႓ာ့စကားေၾကာင့္ Koa က ကမ႓ာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ကမ႓ာက ခပ္ရင့္ရင့္ၾကည့္ေနေတာ့ Koa လွည့္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
"ေနဦး။"
ကမ႓ာကပဲလွမ္းေခၚျပန္ပါၿပီ။ Koa ဆိုတာကလည္း ခ်က္ခ်င္းေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတယ္။
"သခင့္ကို ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္။"
ဖ်တ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာတဲ့ Koa အၾကည့္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္းစံုျဖတ္ေျပးသြားတာ သခင္သိလိုက္တာေၾကာင့္
"ရတယ္၊ မလိုပါဘူး။"
သခင္ကပဲၾကားဝင္ေျပာၿပီး ေန႔သစ္ကိုမ်က္စပစ္ကာ Koa ကို ေခၚထုတ္သြားဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ ေန႔သစ္က
"သြားၾကစို႔ Koa."
Koa က မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးျပၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ Earth."
"မင္းကို ..."
"ေတာ္ေတာ့ ကမ႓ာ။"
တမင္ရြဲ႕ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုသာေတာင္းပန္တဲ့ Koa ရယ္၊ သူ႔ကိုရြဲ႕လိုက္လို႔ စိတ္တိုၿပီးေအာ္ေတာ့မယ့္ ကမ႓ာရယ္၊ Koa ကိုဆြဲေခၚရင္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ ေန႔သစ္ရယ္ေၾကာင့္ သခင္က ကမ႓ာ့ကိုတားလိုက္ေတာ့
"သခင္ ..."
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားပါေတာ့လား ေျမကမ႓ာ။"
"ခြင့္ျပဳပါဦး။"
ေန႔သစ္လက္ကိုခါခ်ၿပီး ထြက္သြားေလသူ Koa.
"လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ေနာ္ အစ္ကိုရာဇ။"
ေန႔သစ္လည္း အလ်င္စလိုေျပာၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ေပးရင္း Koa ေနာက္လိုက္သြားပါၿပီ။
က်န္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မုန္တိုင္းမျဖစ္ခင္ ခဏေလးၿငိမ္သက္ေနသလိုမ်ိဳး။
*Knock knock*
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ တံခါးေခါက္သံအဆံုးမွာ ဘယ္သူမွလည္း တံခါးဖြင့္ဝင္မလာတာမို႔ ထြက္သြားတဲ့ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ျပန္လွည့္လာတာမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သခင္ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့
"ဏီဏီ"
"ဇ၊ ကမ႓ာသက္သာလား။"
"အင္း၊ သက္သာၿပီ။"
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တံခါးဝကေန အခန္းထဲကိုေရာက္လာၾကၿပီးေတာ့
"ကမ႓ာ၊ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ အဲဒါက အသက္႐ွဴေတြပါၾကပ္တာေနာ္။ ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ျမင္ဖူးလို႔ေလ။"
"ေကာင္းသြားပါၿပီ။ တကူးတကလာၾကည့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"တကူးတကရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇနဲ႔ အလုပ္ကိစၥေလးလည္း ေျပာရင္းနဲ႔ပါ။ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ကေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"ဗ်ာ။ ဪ၊ ေကာင္းပါတယ္။"
"နင္ကလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးမွေပါ့ ဇရယ္။"
"အင္း"
'သခင္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။'
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဆး႐ံုခန္းလား၊ အလုပ္ခန္းလား မသဲကြဲေလာက္ေအာင္ အလုပ္ကိစၥေတြ မွာလို႔မဆံုးေတာ့ပါ။ ကမ႓ာ့မ်က္စိထဲ အဆင္မေျပေတာ့လို႔ အိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ႐ံုးက သခင့္ PC မွာ ဘယ္ folder ထဲ ဘာရွိတယ္တို႔၊ ဘယ္သူ႔ဖုန္းနံပါတ္က ဘယ္ေလာက္တို႔၊ Note ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔႐ံုးလာရင္ ယူပါတို႔၊ မနက္ျဖန္မွ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေသခ်ာလႊဲေပးမယ္တို႔၊ စံုေနေအာင္ၾကားေနရတဲ့ စကားသံခပ္တိုးတိုးေတြက ကမ႓ာ့အတြက္ နာမည္တပ္မရတဲ့ေရာဂါကို ပိုဆိုးေစပါတယ္။
"ကဲ၊ က်န္တာေတာ့ မနက္ျဖန္ ငါ႐ံုးလာမွပဲ လႊဲေပးမယ္။"
"ဟုတ္ၿပီ။ နင္တို႔ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ ကမ႓ာက ဘာမွစားလို႔ရဦးမယ္မထင္လို႔ ငါ ဘာမွယူမလာတာ။"
ခ်စ္စရာပန္းေသးေသးေလးေတြကို ထည့္စိုက္ထားတဲ့ ပန္းအိုးေသးေသးေလးကို ကိုင္ၿပီးေရာက္လာတဲ့ ဘရဏီက အလုပ္ကိစၥေျပာၿပီးမွ ဘာအစားအေသာက္မွယူမလာတာကို ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။
"ေအး၊ ငါကေတာ့ စားလို႔ရတယ္ေလ။"
"ဟဲ့၊ နင္ကလူနာလား။ စားခ်င္တာကို အျပင္ထြက္စားလို႔ရတယ္။ အခုလည္းေမးေနတယ္ေလ၊ ဘာစားၿပီးၿပီလဲလို႔။ ငါ ဘာဝယ္ေပးရမလဲ။"
"ေနပါေစေတာ့။"
"အစားေတာင္ မ်ိဳမက်ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဇတို႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ။"
သခင့္ဘက္က ဘာမွျပန္မေျဖပါ။ သူတို႔ဘက္ကိုလွည့္ေစာင္းအိပ္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကသလဲလို႔ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္။ အလုပ္ကိစၥေျပာကတည္းက ခပ္တိုးတိုးစကားသံေတြကိုပဲ နားစြင့္ေနမိတာ။
"သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္တယ္။ နင္တို႔ဘာလိုေသးလဲ။"
"မလိုပါဘူး။ အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္။"
"အဲဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္။ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လို႔ ေျပာေပးေနာ္။"
"အိပ္ေနတာမွမဟုတ္ပဲ။ ကမ႓ာ၊ ဘရဏီျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။"
"ဟဲ့၊ မႏႈိးနဲ႔ေလ။"
သခင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ ဆိုးပါတယ္။ ျပန္မယ့္သူကို ျပန္ပါေစလား။ အခုေတာ့ စကားမေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာရပါဦးမယ္။
"ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ပါဘူး။ မ်က္စိစပ္ေန႐ံုပါ။ ျပန္ေတာ့မွာလား၊ အလုပ္႐ႈပ္သြားရၿပီ။ အခုလိုလူကိုယ္တိုင္မလာလည္း ရပါတယ္။"
သခင္က စူးခနဲစိုက္ၾကည့္လာေပမဲ့ ဘရဏီကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ပဲ
"ကမ႓ာလည္း ျမန္ျမန္သက္သာပါေစေနာ္။ ခြင့္ျပဳပါဦးရွင္။"
တံခါးဝေရာက္ေတာ့
"လိုက္မပို႔နဲ႔ေတာ့။ လူနာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့လို႔ မေကာင္းဘူး။"
"ရပါတယ္။"
"နင့္အခ်စ္ေလးက ဂ်ယ္လီနင္ေနတယ္ေလ။ ခစ္ခစ္၊ နင္က တကယ့္ကိုအခ်စ္ခံပဲ။ ငါသြားၿပီ၊ မလိုက္နဲ႔ေတာ့။"
အခန္းအျပင္ကေန ခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီး သခင့္ပခံုးကို အခန္းဘက္ျပန္တြန္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ ဘရဏီကို ကမ႓ာလွမ္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
ကိုယ့္ေယာက္်ားမို႔သဝန္တိုတာ ခင္ဗ်ားအပူမပါဘူးလို႔။
■■■
"ကဲ၊ အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ ေျမကမ႓ာေရ။"
"အေမကလည္း၊ မလိုက္ပါဘူးဆိုမွပဲ။"
"ဟဲ့၊ ရာဇကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ေလ။ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။"
"မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ထပ္ျဖစ္ရရင္ အသက္ေတာင္က်န္မယ္မထင္ဘူး။"
"ေအး၊ နင္သိဖို႔လိုတာ။ အေမ့အိမ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္လိုက္ေနခိုင္းတာကို အရူးေထာင္သြားရမယ့္အရူးလို အေၾကာက္အကန္ေတြျငင္းေနလိုက္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး။"
"သခင္အလုပ္သြားရတာလည္း အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔။"
"ဘာအဆင္မေျပစရာရွိလဲ။ အိမ္မွာဆို driver ေတာင္ အဆင္သင့္ရွိေသးတယ္။ ကာယကံရွင္ကေတာင္ ဘာမွမေျပာဘူး။ နင္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ရာဇ၊ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျငင္းေနၾကရင္းက သခင့္ဘက္ကိုလွည့္လာေတာ့ ေခါင္းညိတ္႐ံုအျပင္ ဘာရွိႏိုင္ဦးမွာလဲ။
"ဟုတ္၊ အဆင္ေျပတာေပါ့ အန္တီ။"
"ေျပတယ္တဲ့။ နင္ၾကားတယ္ေနာ္။"
ကမ႓ာက သခင့္ကို မေက်မလည္ၾကည့္လိုက္လို႔ သခင္ကလည္း ေယာကၡမျဖစ္သူမျမင္ေအာင္ ကမ႓ာ့ကို လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ ကမ႓ာအခ်ိဳးမေျပလို႔ သူပါ ေယာကၡမအိမ္မွာလိုက္ေနရေတာ့မယ္။
"သခင္က အေမ့အိမ္ကေန ႐ံုးတက္ရမွာေဝးတာကို ဘာကိစၥအဆင္ေျပတာလဲ။"
"ဘာေတြမေက်နပ္တာလဲ။ အဲဒါဆိုလည္း ငါက အိမ္မွာေနခဲ့႐ံုပဲ။ မင္းက အေမ့အိမ္လိုက္သြားေပါ့။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာေပ်ာက္ရင္ ျပန္လာေခၚမယ္။"
"ဘာကိစၥ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနရမွာလဲ။"
ခပ္တိုးတိုးေျပာေနၾကတာကို ကမ႓ာ့အေမၾကားသြားၿပီး
"ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္ေနၾကျပန္ၿပီလဲ။ ေျမကမ႓ာ၊ အကုန္လံုးကိုပတ္ရမ္းေနျပန္ၿပီ။"
'အေမ့သားမက္က သူ႔ဘာသာေနခဲ့ခ်င္လို႔ ရမယ္ရွာေနတာကို အေမမသိဘူး။'
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"ေတာ္ေတာ့။ ေန႔သစ္ေရ၊ သူတို႔လိုတာေတြေမးၿပီး အိမ္ကိုသယ္ခဲ့လိုက္ကြယ္။ ဒီမွာၾကာၾကာေနရင္ ေျမကမ႓ာကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာနဲ႔ကို ငါလည္း ေသြးတက္ၿပီးေသလိမ့္မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမႀကီး။"
"ခဏေနရင္ Koa လာလိမ့္မယ္ အန္တီ။ ေဆး႐ံုဆင္းတဲ့ကိစၥလုပ္ၿပီးရင္ ကမ႓ာ့ကို သူနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေန႔သစ္ အိမ္ျပန္ၿပီး လိုတာေတြယူလိုက္မယ္။"
"ေအးပါကြယ္၊ အဆင္ေျပသလိုလုပ္လိုက္ၾက။ အန္တီ အိမ္ကပဲေစာင့္ေတာ့မယ္ ရာဇေရ။"
"ဟုတ္ကဲ့"
■■■ Part (17) ဆက္ရန္ ■■■
About 20 minutes later
ခြေလက်ဆေးပြီး ကမ္ဘာထိုင်နေရာဆီကိုရောက်လာတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သခင်က ခုံအလွတ်မှာဝင်ထိုင်တော့ သခင့်ရှေ့ကို ကမ္ဘာကမုန့်ဘူးရွှေ့ပေးတယ်။
"မင်းတော်တော်များများစားလိုက်တာပဲ။ အဲဒါနဲ့ပဲ ညနေစာက ကမောက်ကမဖြစ်ဦးမယ်။"
"ဟင့်အင်း"
ပြောရင်းနဲ့ ကမ္ဘာက သူ့ပါးစပ်နားတစ်ဝိုက်ကို လက်နဲ့ပွတ်နေတယ်။
သခင် မုန့်ထိုင်စားနေတုန်းမှာ ကမ္ဘာကတော့ မျက်စိတွေကိုပွတ်လိုက်၊ မျက်နှာတွေကိုကုပ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေပါ။ သခင်သတိထားမိသွားတဲ့အချိန်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကမ္ဘာ။"
ဝါးလက်စပိုင်မုန့်တစ်ကိုက်ကို မျိုချရင်းက သခင်တစ်ချက်ငြိမ်သွားပြီး
"Pecan. ကမ္ဘာ၊ မုန့်ထဲ pecan တွေပါတယ်။ မင်း ဘယ်လိုနေလဲ။"
ကမ္ဘာ့အနားချက်ချင်းရောက်သွားပြီး သခင်မေးလိုက်တဲ့စကားအဆုံးမှာပဲ
"ဝေါ့"
ကြမ်းပြင်ပေါ်အန်ချလိုက်တဲ့ ကမ္ဘာ့ကြောင့် သခင်လန့်သွားရတယ်။
"ကမ္ဘာ၊ ခဏလေး၊ ခဏလေးနော်။ ငါ ambulance ခေါ်လိုက်မယ်။"
သခင်တစ်ယောက် အရေးပေါ်ဖုန်းခေါ်နေတုန်း ကမ္ဘာကတော့ ဗိုက်ကိုနှိပ်ပြီး ချွေးစေးတွေလည်းထွက်လို့။ သေချာကြည့်ရင် နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ရောင်ရမ်းစပြုနေပြီး အသားတွေယားနေလို့ ကုပ်ဖဲ့နေတာကြောင့် သခင်ဖုန်းအမြန်ပြောပြီး စားပွဲကိုရှင်းလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်မှာပဲ ကမ္ဘာ့ကိုလှဲစေပြီး
"အသက်ရှူလို့ရလား။"
"ဟင်း ... ရတယ်။"
ကမ္ဘာ ဗိုက်တွေအောင့်ပြီး အသက်ရှူရတာ အဆင်မပြေဖြစ်လာပါပြီ။ အရမ်းမဆိုးသေးတာကြောင့် ပြန်ဖြေနေသေးပေမဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာ ပိုဆိုးလာနိုင်တာကို နှစ်ယောက်လုံးသိနေခဲ့တယ်။ ဗိုက်အောင့်နေတာကြောင့် လူးလွန့်ချင်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်ထိန်းထားရင်းက
"သတိထား ကမ္ဘာ။ ခဏနေ ambulance ရောက်လာမှာပါ။ ခဏလေးပဲစောင့်နော်။"
"အင်း၊ ရ ... ရတယ်။"
"အသက်ရှူရခက်လား။ ကမ္ဘာ၊ မြေကမ္ဘာ၊ အရမ်းဆိုးနေလား။"
သခင် စကားတွေအဆက်မပြတ်ပြောရင်း ကမ္ဘာ့ကိုအာရုံပြောင်းဖို့ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ အသက်ရှူကြပ်လာပုံရတဲ့ကမ္ဘာ့ကြောင့် တော်တော်လေးစိုးရိမ်လာမိတယ်။ Pecan nut နဲ့ ဓာတ်မတည့်တဲ့မြေကမ္ဘာက ပိုင်မုန့်ထဲ pecan ပါလား၊ မပါလားကို ဘာလို့စစ်မကြည့်ရတာလဲလို့ အတွေးဝင်လာပေမဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် အတွေးတွေပျောက်သွားရတယ်။
"ကမ္ဘာ၊ ခဏလေးပဲ။ ခဏလေးပဲနော်။ ဟော၊ အသံကြားတယ်။ ငါ တံခါးသွားဖွင့်မလို့။ ခဏပဲ။"
ခပ်လှမ်းလှမ်းကကြားရတဲ့ ambulance ဥဩသံကြောင့် သခင်အပြင်ကိုထွက်ဖို့ပြင်တော့ အဆင်ပြေကြောင်း ကမ္ဘာကခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်တယ်။ အိမ်မှာရှုပ်ယှက်ခတ်သွားပြီးတဲ့နောက် ကမ္ဘာတစ်ယောက်ကတော့ ဆေးရုံရောက်သွားခဲ့ရပါပြီ။
■■■
"ကိုရာဇသခင်"
"Koa ရောက်လာတာပဲ။ အန်တီ့ကို ကိုယ်အကြောင်းမကြားရသေးဘူး။"
"Boss က မပြောနဲ့ဦးဆိုလို့ မပြောရသေးဘူး။ Earth ဘယ်လိုနေလဲ။ သက်သာလား။"
"အဆင်ပြေသွားပါပြီ။"
"သူ အိပ်နေတာလား။"
"အင်း၊ ဆေးရုံစောင့်ပေးလို့ရမလား။ ကိုယ် လိုတာလေးတွေ အိမ်ပြန်ယူမလို့။"
"အိမ်ကို Day သွားနေတယ်။ သူယူလာပေးပါလိမ့်မယ်။ လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်မှာလိုက်လို့ရပါတယ်။"
"နေ့သစ်လား။ သူ password သိလား။ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။"
"ဟုတ်"
ရာဇသခင်က ဒီလိုတော့လည်း စိုးရိမ်တတ်သားပဲ။ စိုးရိမ်ရလောက်အောင်လည်း Earth က ဘယ်လိုတွေအထိဖြစ်ရတာလဲ။ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အကြောင်းမေ့ရအောင် သတိလက်လွတ်နေတတ်တဲ့လူလည်း မဟုတ်ဘူး။ Allergy ဖြစ်တတ်တာမို့ အမြဲသတိထားရှောင်တတ်တဲ့လူက အများကြီးစားမိတယ်ဆိုတာကြီးက အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးဆိုတာ ရာဇသခင်ကရော မတွေးမိဘူးတဲ့လား။
"Earth ရာ၊ ဘာလို့ အဲဒီ့လိုမိုက်ရူးရဲတွေလုပ်ရတာလဲဗျာ။"
ခုတင်ဘေးထိုင်ပြီး တွေးနေတဲ့ Koa က အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတဲ့ သခင်ကြောင့် ထိုင်ခုံကနေထရပ်လိုက်တော့
"ထိုင်ပါ။"
"Boss ကို အခြေအနေကောင်းကြောင်း ဖုန်းဆက်ရပါဦးမယ်။ ခဏခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကိုယ်ဆက်လိုက်ပြီးပြီ။ နေ့သစ်ဆီဆက်ရင်းနဲ့ အန်ကယ့်ဆီပါ ဆက်လိုက်တယ်။ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့။"
'အစကတည်းက စိတ်မပူရအောင် ဂရုစိုက်သင့်တယ်မဟုတ်လား။'
စိတ်ထဲကအတွေးသက်သက်ပါပဲ။ သူ့သက်ဆိုင်သူကို အမိန့်ပေးသလိုဖြစ်မယ့်စကား ပြောထွက်ရလောက်အောင်အထိ Koa ရဲ့နေရာက အဓိကမကျပါဘူး။ သိသိချင်းမှာ စိတ်ပူတာကတစ်မျိုး၊ ဒေါသထွက်တာတစ်မျိုးနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ Koa ရဲ့ခံစားချက်တွေက အလဟဿယိုစိမ့်ထွက်လာရသေးတယ်။
"ဘယ်ဆိုင်ကမုန့်လဲ ကိုရာဇသခင်။"
"(.....) က"
"သေချာမှာရဲ့သားနဲ့ မှားပါလာတာဆိုရင် ..."
"အလောတကြီးမလုပ်နဲ့ Koa. မြေကမ္ဘာ သေချာမှာလိုက်ပုံမရဘူး။"
'အဟက်၊ ရိပ်မိတယ်ပေါ့။ ခင်ဗျားကြောင့် ဒီလိုလုပ်တာကို သိနေတယ်ပေါ့။'
"ဟုတ်ကဲ့"
ခုတင်ဘေးကထိုင်ခုံမှာ Koa ထိုင်နေတာကြောင့် သခင်က တခြားနေရာမှာသွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတဲ့အထိ ကမ္ဘာ့ကိုသာထိုင်ကြည့်နေတဲ့ Koa ကြောင့် သခင် အခန်းအပြင်ထွက်လိုက်ပြီး ဌာနမှူးကိုဖုန်းဆက်ရပါသေးတယ်။ ခရီးထွက်ဖို့ကိစ္စ သူမလိုက်နိုင်တော့တဲ့အကြောင်းပေါ့။ အလုပ်ကိုတော့ နောက်နေ့ကျရင် ခွင့်လာတင်ရင်းနဲ့ အလုပ်ခရီးပျက်ကွက်ကိစ္စကိုပါ လာရှင်းပေးမယ့်အကြောင်း၊ အလုပ်တွေကို ဘရဏီဆီလွှဲဖို့ပါ စီစဉ်ပေးမယ့်အကြောင်း အကြောင်းကြားရင်း ဘရဏီကိုပါ ဖုန်းဆက်ပြောလေတော့ ဆေးရုံကိုလာခဲ့ပါ့မယ်ဆိုလို့ တားတာလည်းမရပါ။
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ တွေးလေဒေါသထွက်ရလေဖြစ်လာတဲ့ သခင်က အခန်းထဲပြန်မဝင်ဖြစ်သေးဘဲ ကော်ရစ်ဒါမှာပဲရပ်နေပြီး ဆေးရုံဝင်းထဲကိုကြည့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အထုတ်အပိုးတွေနဲ့ နေ့သစ်ရောက်ချလာပြီး
"အစ်ကို၊ ဘာထွက်လုပ်နေတာလဲ။ Earth ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အိပ်ပျော်နေတယ်။ အထဲမှာ Koa စောင့်ကြည့်နေတယ်။"
"ဪ၊ ရှိတယ်လား။"
ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြီးမှ သခင့်ကိုရယ်ပြကာ
"တော်သေးတာပေါ့၊ သက်သာသွားလို့။ အစ်ကို စိတ်ပူသွားမှာပဲ။"
နေ့သစ်လက်ထဲကပစ္စည်းတချို့ကို သခင်မျှယူလိုက်ပြီး အခန်းဆီဦးတည်လာကြရင်း စကားပြောလာကြတယ်။
"စားမိတာ များသွားတယ်ထင်တယ်။"
"အင်း၊ တော်တော်များများစားမိသွားတယ်။ ကိုယ်မသိလိုက်ဘူး။"
"ကျွန်တော်မှားတာ။"
"ဘာကိုလဲ။"
သခင်က ပြန်မေးရင်းအခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာကြောင့် Kao လှည့်ကြည့်လာလို့ စကားစပြတ်သွားတယ်။
"ရောက်လာပြီပဲ။ သူဌေးကတော်ကို အသိမပေးရသေးဘူးမလား။"
"မေမေကြီးကို မပြောနဲ့ဦးဆို။"
"အင်း"
နေ့သစ်နဲ့သခင်ကသာ ပစ္စည်းတွေနေရာချနေပြီး Koa ကတော့ ထိုင်နေရာကဖယ်ပေးကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ လှမ်းကြည့်နေပါတယ်။
"Earth"
အသံနဲ့အတူ ကမ္ဘာ့အနားကို Koa ရောက်သွားပေမဲ့ မျက်စိပွင့်ပွင့်ချင်း အမြင်အာရုံကိုအလုပ်ပေးပြီးတဲ့နောက် သခင့်ဆီမှာ အကြည့်တွေကျောက်ချလိုက်တဲ့ ကမ္ဘာကတော့
"သခင်"
သခင်က ကမ္ဘာ့အနားကို အေးအေးဆေးဆေးလျှောက်သွားလိုက်ပြီး
"စိတ်ချလက်ချနားတော့။ ငါ ဘယ်မှမသွားဖြစ်တော့ဘူး။"
အေးစက်စက်သခင့်အသံကြောင့် ကမ္ဘာပြုံးသွားပေမဲ့ နေ့သစ်နဲ့ Koa ကတော့ သခင့်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ကြတယ်။ သခင်က ဘာကိုမှအဖက်မလုပ်ပေမဲ့ နေ့သစ်ကတော့ သခင့်ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ Koa ကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"Koa, ခဏလောက် အပြင်လိုက်ခဲ့ပေးပါ။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
ဘယ်လိုမှ ရှောင်ပေးဖို့အစီအစဉ်မရှိသလိုပုံစံနဲ့ Koa က ခပ်တင်းတင်းပြန်မေးတော့ နေ့သစ်ကပဲ မျက်နှာချိုသွေးပြီး
"အလုပ်ကိစ္စ မန်နေဂျာဖုန်းဆက်တယ်။ Koa ဖုန်းမကိုင်လို့တဲ့။"
နေ့သစ်မညာပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှလည်းအရေးတကြီးမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလောလောဆယ် Koa ဒီအခန်းထဲကထွက်ဖို့ အဓိကပဲ။
Koa က နေ့သစ်နောက်ကိုလိုက်သွားတော့မှ ကမ္ဘာ သခင့်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
"သခင် ခွင့်ယူလိုက်တာလား။"
"မင်းစိတ်ကြိုက်ဖြစ်ပြီလား။"
"ကိုယ်က ..."
"တော်တော့။ ငါ့ဘက်ကလက်မလျှော့ရင် မင်းမှာ Plan C တွေ၊ Plan D တွေ ရှိဦးမှာပေါ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမိဘကိုမျက်နှာပူရမှာ ငါပဲဖြစ်လာမှာပဲ။ မင်းနိုင်တယ် မြေကမ္ဘာ။"
ခက်ထန်နေတဲ့သခင့်အကြည့်တွေကြောင့် ကမ္ဘာပျာပျာသလဲဖြစ်သွားပြီး
"အဲဒီ့လိုသဘောမဟုတ် ..."
"တော်ပါတော့။"
သခင်ကကျောခိုင်းလိုက်လို့ သခင့်လက်ကို ကမ္ဘာလှမ်းဆွဲပြီး
"ဘယ်သွားမှာလဲ သခင်။"
"ဆေးကုန်တော့မယ်။"
ပိုက်တန်းလန်းနဲ့သွင်းထားတဲ့ ဆေးပုလင်းက နည်းနည်းပဲကျန်တော့တယ်။
"နေ့သစ်ကို ပြောခိုင်းလိုက်။"
သခင်က လက်ကိုခါထုတ်လိုက်ပေမဲ့ လွတ်ထွက်မသွားပါ။
"လွှတ်စမ်း"
"ဟင့်အင်း"
ဆတ်ခနဲပြန်လှည့်လာတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုလက်သီးနဲ့ရွယ်ပြီးသား။ ကမ္ဘာကလည်း ငြိမ်ငြိမ်လေးပြန်ကြည့်နေလျက်သား။
■
"Earth ကိစ္စ၊ ကျွန်တော်မှားတာ။"
ဘာမှအရေးမကြီးတဲ့အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အပြင်ခေါ်ထုတ်လာပြီး အူကြောင်ကြောင်လုပ်နေတဲ့ မျက်စိရှေ့ကကောင်လေးကြောင့် Koa တော်တော်စိတ်ရှုပ်ရပါတယ်။ စကားပြောပြီးလို့ အခန်းထဲပြန်မယ်လုပ်တော့ ရုတ်တရက်သူပြောလိုက်တဲ့စကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်းမသိ။
"ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ။"
"ကျွန်တော်ပြောမိတာ။"
"ဘယ်သူ့ကို ဘာပြောတာလဲ။"
"Earth ကို၊ pecan nut ကိစ္စ။"
"ဘာဖြစ်တယ်။ ရှင်းရှင်းပြောစမ်း။"
"Pecan စားလိုက်ရင် ဆေးရုံမှာ ရက်ကြာကြာနေရမယ်လို့။"
အပြစ်ရှိတဲ့ရုပ်နဲ့ ပြောလာတဲ့စကားတွေကြောင့် Earth သတင်းကိုကြားကတည်းက ဘယ်သူ့ကိုမှန်းမသိ ဒေါသထွက်မိနေတဲ့ Koa ကို ဒေါသမထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်သွားစေတာမို့ အဲဒီ့ငရှုပ်ကောင်လေးရဲ့ အင်္ကျီလည်ပင်းကနေ ဆွဲယူလိုက်မိပြီး
"မင်း ဘာပြောတယ်။ ပြန်ပြောစမ်း။"
"အဲဒီ့လိုပြောမိတယ်လို့။ ကျွန်တော်က ဒီအတိုင်းစနောက်ပြီး ပြောလိုက်တာပါ။ သူတကယ်လုပ်မယ်လို့လည်း ထင်မထားဘူး။"
"မင်း ..."
လက်သီးနဲ့ထိုးဖို့ပြင်တော့ သူ့ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ Koa လက်တွေကိုကိုင်ထားရင်း မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ငြိမ်နေတဲ့နေ့သစ်ကြောင့် Koa ဒေါသတွေကို မနည်းမျိုချလိုက်ရတယ်။ ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့လူတွေလည်း ကြည့်နေပြီမို့ လက်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ဆေးရုံမှာမို့ မင်းကံကောင်းသွားတယ်မှတ်ပါ။ နောက်ဆို Earth ကို ဒုက္ခမပေးစမ်းနဲ့။"
"သူကိုယ်တိုင်က ဒုက္ခရှာနေတာ ခင်ဗျားမသိဘူးလား။ အတူတူပဲ ခင်ဗျားလည်း။"
"မင်း ..."
"မဟုတ်လို့လား။ ကျွန်တော်လည်းအတူတူပဲ။"
မှုန်မှိုင်းသွားတဲ့မျက်နှာငယ်ကို Koa မကြည့်ချင်တော့လို့ ကမ္ဘာတို့ရှိနေတဲ့အခန်းဆီသာ ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။
'ကိုယ့်ဒုက္ခကိုယ်ရှာတော့ ဘာဖြစ်သလဲ။ ဆက်ပြီးလည်း ရှာမိနေဦးမှာပေမဲ့ အဲဒါကို ဒုက္ခလို့တော့ မမြင်မိပါဘူး။'
အခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက နေ့သစ်စကားကို အတည်ပြုလိုက်သလိုပါပဲ။ မပြေချင်သေးတဲ့ဒေါသတွေက အမောက်ထောင်လာပြီး
"ရာဇသခင်"
ကမ္ဘာ့ကိုလက်သီးနဲ့ရွယ်နေတဲ့ သခင့်ကို Koa ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလှည့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
"ရပ်လိုက်"
ကမ္ဘာ့အသံက ဟိန်းခနဲထွက်သွားတာကြောင့် Koa နောက်ကလိုက်ဝင်လာတဲ့ နေ့သစ်ခမျာ အတင်းဝင်ဆွဲရပါတော့တယ်။
"မင်း ထွက်သွားစမ်း Koa."
ကမ္ဘာ့စကားကြောင့် Koa က ကမ္ဘာ့ကိုလှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကမ္ဘာက ခပ်ရင့်ရင့်ကြည့်နေတော့ Koa လှည့်ထွက်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့
"နေဦး။"
ကမ္ဘာကပဲလှမ်းခေါ်ပြန်ပါပြီ။ Koa ဆိုတာကလည်း ချက်ချင်းခြေလှမ်းတွေရပ်သွားတယ်။
"သခင့်ကို ပြန်တောင်းပန်လိုက်။"
ဖျတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လာတဲ့ Koa အကြည့်တွေမှာ အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းစုံဖြတ်ပြေးသွားတာ သခင်သိလိုက်တာကြောင့်
"ရတယ်၊ မလိုပါဘူး။"
သခင်ကပဲကြားဝင်ပြောပြီး နေ့သစ်ကိုမျက်စပစ်ကာ Koa ကို ခေါ်ထုတ်သွားဖို့ အချက်ပြလိုက်တော့ နေ့သစ်က
"သွားကြစို့ Koa."
Koa က မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ် Earth."
"မင်းကို ..."
"တော်တော့ ကမ္ဘာ။"
တမင်ရွဲ့ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုသာတောင်းပန်တဲ့ Koa ရယ်၊ သူ့ကိုရွဲ့လိုက်လို့ စိတ်တိုပြီးအော်တော့မယ့် ကမ္ဘာရယ်၊ Koa ကိုဆွဲခေါ်ရင်း မျက်နှာပျက်နေတဲ့ နေ့သစ်ရယ်ကြောင့် သခင်က ကမ္ဘာ့ကိုတားလိုက်တော့
"သခင် ..."
"ငြိမ်ငြိမ်လေးနားပါတော့လား မြေကမ္ဘာ။"
"ခွင့်ပြုပါဦး။"
နေ့သစ်လက်ကိုခါချပြီး ထွက်သွားလေသူ Koa.
"လိုတာရှိရင် ဖုန်းဆက်နော် အစ်ကိုရာဇ။"
နေ့သစ်လည်း အလျင်စလိုပြောပြီး အခန်းတံခါးပိတ်ပေးရင်း Koa နောက်လိုက်သွားပါပြီ။
ကျန်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ မုန်တိုင်းမဖြစ်ခင် ခဏလေးငြိမ်သက်နေသလိုမျိုး။
*Knock knock*
ငြိမ်သက်နေတဲ့အချိန် ကြားလိုက်ရတဲ့ တံခါးခေါက်သံအဆုံးမှာ ဘယ်သူမှလည်း တံခါးဖွင့်ဝင်မလာတာမို့ ထွက်သွားတဲ့နှစ်ယောက်တော့ ပြန်လှည့်လာတာမဖြစ်နိုင်ပါ။ သခင် တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တော့
"ဏီဏီ"
"ဇ၊ ကမ္ဘာသက်သာလား။"
"အင်း၊ သက်သာပြီ။"
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တံခါးဝကနေ အခန်းထဲကိုရောက်လာကြပြီးတော့
"ကမ္ဘာ၊ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ အဲဒါက အသက်ရှူတွေပါကြပ်တာနော်။ ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ဖြစ်တာ မြင်ဖူးလို့လေ။"
"ကောင်းသွားပါပြီ။ တကူးတကလာကြည့်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"တကူးတကရယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဇနဲ့ အလုပ်ကိစ္စလေးလည်း ပြောရင်းနဲ့ပါ။ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ကရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"ဗျာ။ ဪ၊ ကောင်းပါတယ်။"
"နင်ကလည်း ဂရုစိုက်ပေးမှပေါ့ ဇရယ်။"
"အင်း"
'သခင်ဂရုစိုက်ပါတယ်။'
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ ဆေးရုံခန်းလား၊ အလုပ်ခန်းလား မသဲကွဲလောက်အောင် အလုပ်ကိစ္စတွေ မှာလို့မဆုံးတော့ပါ။ ကမ္ဘာ့မျက်စိထဲ အဆင်မပြေတော့လို့ အိပ်နေလိုက်တော့တယ်။ ရုံးက သခင့် PC မှာ ဘယ် folder ထဲ ဘာရှိတယ်တို့၊ ဘယ်သူ့ဖုန်းနံပါတ်က ဘယ်လောက်တို့၊ Note တွေကိုတော့ နောက်နေ့ရုံးလာရင် ယူပါတို့၊ မနက်ဖြန်မှ စာရွက်စာတမ်းတွေ သေချာလွှဲပေးမယ်တို့၊ စုံနေအောင်ကြားနေရတဲ့ စကားသံခပ်တိုးတိုးတွေက ကမ္ဘာ့အတွက် နာမည်တပ်မရတဲ့ရောဂါကို ပိုဆိုးစေပါတယ်။
"ကဲ၊ ကျန်တာတော့ မနက်ဖြန် ငါရုံးလာမှပဲ လွှဲပေးမယ်။"
"ဟုတ်ပြီ။ နင်တို့ ဘာစားပြီးပြီလဲ။ ကမ္ဘာက ဘာမှစားလို့ရဦးမယ်မထင်လို့ ငါ ဘာမှယူမလာတာ။"
ချစ်စရာပန်းသေးသေးလေးတွေကို ထည့်စိုက်ထားတဲ့ ပန်းအိုးသေးသေးလေးကို ကိုင်ပြီးရောက်လာတဲ့ ဘရဏီက အလုပ်ကိစ္စပြောပြီးမှ ဘာအစားအသောက်မှယူမလာတာကို ရှင်းပြနေခဲ့တယ်။
"အေး၊ ငါကတော့ စားလို့ရတယ်လေ။"
"ဟဲ့၊ နင်ကလူနာလား။ စားချင်တာကို အပြင်ထွက်စားလို့ရတယ်။ အခုလည်းမေးနေတယ်လေ၊ ဘာစားပြီးပြီလဲလို့။ ငါ ဘာဝယ်ပေးရမလဲ။"
"နေပါစေတော့။"
"အစားတောင် မျိုမကျနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ဇတို့ ဗျာများနေတာ။"
သခင့်ဘက်က ဘာမှပြန်မဖြေပါ။ သူတို့ဘက်ကိုလှည့်စောင်းအိပ်ပြီး မျက်စိမှိတ်ထားတာကြောင့် ဘယ်လိုဖြစ်နေကြသလဲလို့ မျက်စိဖွင့်မကြည့်ဖြစ်။ အလုပ်ကိစ္စပြောကတည်းက ခပ်တိုးတိုးစကားသံတွေကိုပဲ နားစွင့်နေမိတာ။
"သူ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တယ်။ နင်တို့ဘာလိုသေးလဲ။"
"မလိုပါဘူး။ အကုန်အဆင်ပြေပါတယ်။"
"အဲဒါဆို ငါပြန်တော့မယ်။ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်သွားတယ်လို့ ပြောပေးနော်။"
"အိပ်နေတာမှမဟုတ်ပဲ။ ကမ္ဘာ၊ ဘရဏီပြန်တော့မယ်တဲ့။"
"ဟဲ့၊ မနှိုးနဲ့လေ။"
သခင်က တော်တော်လေးကိုမှ ဆိုးပါတယ်။ ပြန်မယ့်သူကို ပြန်ပါစေလား။ အခုတော့ စကားမပြောချင်ဘဲ ပြောရပါဦးမယ်။
"ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် မအိပ်ပါဘူး။ မျက်စိစပ်နေရုံပါ။ ပြန်တော့မှာလား၊ အလုပ်ရှုပ်သွားရပြီ။ အခုလိုလူကိုယ်တိုင်မလာလည်း ရပါတယ်။"
သခင်က စူးခနဲစိုက်ကြည့်လာပေမဲ့ ဘရဏီကတော့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ပဲ
"ကမ္ဘာလည်း မြန်မြန်သက်သာပါစေနော်။ ခွင့်ပြုပါဦးရှင်။"
တံခါးဝရောက်တော့
"လိုက်မပို့နဲ့တော့။ လူနာတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့လို့ မကောင်းဘူး။"
"ရပါတယ်။"
"နင့်အချစ်လေးက ဂျယ်လီနင်နေတယ်လေ။ ခစ်ခစ်၊ နင်က တကယ့်ကိုအချစ်ခံပဲ။ ငါသွားပြီ၊ မလိုက်နဲ့တော့။"
အခန်းအပြင်ကနေ ခပ်တိုးတိုးပြောပြီး သခင့်ပခုံးကို အခန်းဘက်ပြန်တွန်းရင်း နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွားတဲ့ ဘရဏီကို ကမ္ဘာလှမ်းပြောချင်ပါသေးတယ်။
ကိုယ့်ယောက်ျားမို့သဝန်တိုတာ ခင်ဗျားအပူမပါဘူးလို့။
■■■
"ကဲ၊ အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့လို့ပြောနေတယ်လေ မြေကမ္ဘာရေ။"
"အမေကလည်း၊ မလိုက်ပါဘူးဆိုမှပဲ။"
"ဟဲ့၊ ရာဇကလည်း အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့လေ။ အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်နေတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။"
"မဖြစ်တော့ပါဘူး။ ထပ်ဖြစ်ရရင် အသက်တောင်ကျန်မယ်မထင်ဘူး။"
"အေး၊ နင်သိဖို့လိုတာ။ အမေ့အိမ်မှာ တစ်ပတ်လောက်လိုက်နေခိုင်းတာကို အရူးထောင်သွားရမယ့်အရူးလို အကြောက်အကန်တွေငြင်းနေလိုက်တာများ မြင်မကောင်းဘူး။"
"သခင်အလုပ်သွားရတာလည်း အဆင်မပြေမှာစိုးလို့။"
"ဘာအဆင်မပြေစရာရှိလဲ။ အိမ်မှာဆို driver တောင် အဆင်သင့်ရှိသေးတယ်။ ကာယကံရှင်ကတောင် ဘာမှမပြောဘူး။ နင်က ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။ ရာဇ၊ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား။"
သားအမိနှစ်ယောက် ငြင်းနေကြရင်းက သခင့်ဘက်ကိုလှည့်လာတော့ ခေါင်းညိတ်ရုံအပြင် ဘာရှိနိုင်ဦးမှာလဲ။
"ဟုတ်၊ အဆင်ပြေတာပေါ့ အန်တီ။"
"ပြေတယ်တဲ့။ နင်ကြားတယ်နော်။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကို မကျေမလည်ကြည့်လိုက်လို့ သခင်ကလည်း ယောက္ခမဖြစ်သူမမြင်အောင် ကမ္ဘာ့ကို လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာအချိုးမပြေလို့ သူပါ ယောက္ခမအိမ်မှာလိုက်နေရတော့မယ်။
"သခင်က အမေ့အိမ်ကနေ ရုံးတက်ရမှာဝေးတာကို ဘာကိစ္စအဆင်ပြေတာလဲ။"
"ဘာတွေမကျေနပ်တာလဲ။ အဲဒါဆိုလည်း ငါက အိမ်မှာနေခဲ့ရုံပဲ။ မင်းက အမေ့အိမ်လိုက်သွားပေါ့။ ခြေထောက်ဒဏ်ရာပျောက်ရင် ပြန်လာခေါ်မယ်။"
"ဘာကိစ္စ တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ နေရမှာလဲ။"
ခပ်တိုးတိုးပြောနေကြတာကို ကမ္ဘာ့အမေကြားသွားပြီး
"ဟဲ့၊ ဘာဖြစ်နေကြပြန်ပြီလဲ။ မြေကမ္ဘာ၊ အကုန်လုံးကိုပတ်ရမ်းနေပြန်ပြီ။"
'အမေ့သားမက်က သူ့ဘာသာနေခဲ့ချင်လို့ ရမယ်ရှာနေတာကို အမေမသိဘူး။'
"ကျွန်တော်က ..."
"တော်တော့။ နေ့သစ်ရေ၊ သူတို့လိုတာတွေမေးပြီး အိမ်ကိုသယ်ခဲ့လိုက်ကွယ်။ ဒီမှာကြာကြာနေရင် မြေကမ္ဘာကန့်လန့်တိုက်နေတာနဲ့ကို ငါလည်း သွေးတက်ပြီးသေလိမ့်မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေကြီး။"
"ခဏနေရင် Koa လာလိမ့်မယ် အန်တီ။ ဆေးရုံဆင်းတဲ့ကိစ္စလုပ်ပြီးရင် ကမ္ဘာ့ကို သူနဲ့ထည့်ပေးလိုက်မယ်။ ကျွန်တော်နဲ့နေ့သစ် အိမ်ပြန်ပြီး လိုတာတွေယူလိုက်မယ်။"
"အေးပါကွယ်၊ အဆင်ပြေသလိုလုပ်လိုက်ကြ။ အန်တီ အိမ်ကပဲစောင့်တော့မယ် ရာဇရေ။"
"ဟုတ်ကဲ့"
■■■ Part (17) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі