Chapter (17)
ကမ႓ာ့အေမထြက္သြားတာနဲ႔ ကမ႓ာတို႔ရဲ႕ရန္ပြဲက ျပန္စပါေတာ့တယ္။
"ဘာကိစၥသေဘာတူလိုက္တာလဲ သခင္။"
"လိုက္မေနႏိုင္ပါဘူးလို႔ ျငင္းရမွာလား။ မင္းမေနခ်င္ရင္ မင္းအေမကို မင္းဘာသာရေအာင္ေျပာေလ။ အာ႐ံုလာမေနာက္နဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ ငါ အိမ္မွာပဲေနခဲ့လိုက္မွာ။"
"မရဘူး။ သခင္မလိုက္ရင္ ကိုယ္လည္းမသြားဘူး။"
"ဟာ၊ Earth မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုအိမ္ျပန္မလဲ။ ေမေမႀကီးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အစ္ကို လိုတာေတြျပန္ယူလိုက္မယ္။ Earth က Koa နဲ႔ အိမ္ျပန္ႏွင့္လိုက္ပါ။"
"မင္းပေထြးမို႔ ငါက အဲဒီ့ေကာင္နဲ႔ အိမ္ျပန္ရမွာလား။ မင္းဘာသာသြားယူ၊ သခင္လိုက္မသြားနဲ႔။"
"ငါလိုက္မသြားလို႔ရမလား။ အလုပ္ကခြင့္ယူထားတာ ႏွစ္ရက္တည္း။ ခရီးကိုလည္းလိုက္မသြားႏိုင္တာကို ငါက အၾကာႀကီးခြင့္ယူလို႔မေကာင္းဘူး။ မင္းအေမအိမ္ကေန႐ံုးတက္ဖို႔ ငါလိုတာေတြျပန္ယူရမယ္။ မင္းနဲ႔ Koa က ဘာျဖစ္ထားလို႔ မဟားတရားျငင္းေနတာလဲ။"
"သခင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လူကိုလာေဟာက္ေနတာလဲ။"
"မင္းအခ်ိဳးမင္းသိေလ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ ဘယ္ေကာင္လဲ။ မုန္႔ထဲ pecan nut ေတြပါတာ မင္းမသိပါဘူးလို႔ ျငင္းခ်င္တာလား။ ေျခဖဝါးကခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္သြားတာ မေတာ္တဆပါလို႔ ျငင္းခ်င္တာလား။ ငါ့မ်က္လံုးကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျငင္းၾကည့္လိုက္စမ္း ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တားေနတာကို ဘန္ေကာက္လိုက္သြားဖို႔ ျပင္ေနတာလဲ။"
"ငါက အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာလား။"
ၾကာရင္ ထသတ္ေတာ့မယ့္အေနအထားမို႔
"Earth, ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ Koa လာရင္ သူ႔ကို သခင္နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Earth အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့။"
"မရဘူး။"
"မင္း ဘာလို႔ေျပာရခက္ေနတာလဲ။"
ေန႔သစ္ဝင္ရွင္းေပးလည္း သူတို႔လင္လင္ႏွစ္ေယာက္က သတ္ၾကဆဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ .....
ကားေရွ႕ခန္းကေန အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ သခင္ကလည္း မ်က္ႏွာကခပ္တင္းတင္း။ ကားေမာင္းေနတဲ့ Koa ကလည္း ခပ္တည္တည္။
အဲဒါအျပင္ ေနာက္ခန္းမွာထိုင္တဲ့ကမ႓ာက မ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕လို႔။ ကမ႓ာ့ေဘးမွာပါလာတဲ့ ေန႔သစ္ခမ်ာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္ကိုၾကည့္လို႔ ဘယ္သူ႔စကားနားေထာင္ရမလဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔သာ သခင္တို႔အိမ္ကို ေလးေယာက္လံုးထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
■
"Day, ဒါေတြ လာကူသယ္ေပး။"
ေန႔သစ္ကို Koa လွမ္းေခၚၿပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးထဲ ပစၥည္းေတြသယ္ထည့္ေနတာကို ကမ႓ာကေတာ့ ကားေပၚကမဆင္းဘဲ ကားတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေနၿပီး သယ္လာသမၽွေတြကို ဟိုဟာမပါဘူး၊ ဒီဟာမလိုဘူးနဲ႔ ဂ်စ္တိုက္ေနပါတယ္။ Koa ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲလုပ္ေပးေနေပမဲ့ ေန႔သစ္စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။
"Earth ေရ၊ အဲဒါ သခင္ထည့္ေပးလိုက္တာဗ်။"
"Ball မို႔ သခင္လား။"
"Earth ရဲ႕သခင္ကို ေျပာတာပါဗ်ာ။"
Koa လႈပ္ရွားေနတာေတြ ခဏရပ္သြားတယ္။ ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ ေန႔သစ္ကပဲ
"Koa, အစ္ကိုရာဇကိုေျပာေပး၊ ပစၥည္းေတြလာစစ္ေပးပါလားလို႔။"
ပစၥည္းေတြတင္ေနရင္းက ေန႔သစ္စကားလႊဲလိုက္ေတာ့ Koa ေခါင္းညိတ္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတာကို ကမ႓ာက လွမ္းတားဖို႔ျပင္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့
"Earth, သိပ္မဂ်စ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဆို ေမေမႀကီးနဲ႔ Earth ၾကား အစ္ကိုရာဇကပဲ အေနရခက္ေနမွာ။"
"ငါသိတယ္၊ လၽွာမရွည္နဲ႔။"
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွစိတ္မၾကည္ႏိုင္တဲ့ကမ႓ာ ေတြ႕သမၽွကိုေအာ္ေငါက္ဖို႔ပဲ ေတြးမိေနတာပါပဲ။
အိမ္ထဲမွာရွိေနတဲ့သခင္နဲ႔ Koa ကေတာ့
"Earth တမင္လုပ္တာ သိတယ္မဟုတ္လား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ေဆး႐ံုေရာက္သမၽွေတြေလ။"
"အင္း"
"Earth က သိပ္ခ်စ္တာမို႔ ျဖစ္ရတာေတြကို နည္းနည္းေလာက္စာနာေပးလို႔ မရဘူးလား။"
"ကိုယ္က မစာမနာေတြလုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ သူ႔ဘက္က စိတ္ထင္ရာေလၽွာက္လုပ္ေနတာကို လက္ခံေပးလိုက္ပါလို႔ ဆိုလိုတာလား။"
"တခ်ိဳ႕အရာေတြက အလၽွံပယ္ရေနတိုင္း ခပ္ေပါေပါအရာေတြမဟုတ္တာ သိသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ။"
ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိႏိုင္တဲ့စကားေၾကာင့္ သခင္က Koa ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ Koa ကဆက္ေျပာလာတယ္။
"အခ်စ္ကေတာ့ ပိုတယ္မရွိဘူးေပါ့။"
ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားတဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ ပေဟဠိတခ်ိဳ႕ကို အေျဖရလိုက္ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာတုန္းက ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥနဲ႔ ယွဥ္ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ Koa က ကမ႓ာ့အေပၚဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳး ရွိေနမယ္ဆိုတာကို ေတြးယူလို႔ရပါတယ္။
'အဟက္၊ တကယ့္ဟာေလးေတြ။ ငါ့ဘက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေျမကမ႓ာကို အဲဒီလိုေလသံနဲ႔ေျပာမိရင္ သတ္ပြဲပဲ။'
Data ေတြကူးယူၿပီးသြားတဲ့ hard disk ကို သခင္ျဖဳတ္ယူၿပီး ပိတ္စရာရွိတာေတြပိတ္လို႔ မီးခလုတ္ေတြကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ကိုလိုက္စစ္ေနတဲ့ Koa ကိုထားခဲ့ၿပီး ကားဆီကိုထြက္လာေတာ့ ေန႔သစ္က
"အစ္ကို၊ ပစၥည္းေတြစစ္ၾကည့္ပါဦး။"
မပိတ္ရေသးတဲ့ေနာက္ဖံုးကိုကိုင္ရင္း ပစၥည္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အင္း၊ စံုၿပီ။ မလိုတာေတြေတာင္ ပါလာေသးတယ္။"
ကမ႓ာ့ကိုရည္ရြယ္ကာေျပာလိုက္ၿပီး သခင္ ေရွ႕ခန္းဘက္သြားေတာ့
"ဘယ္မွာထိုင္မွာလဲ။ အေနာက္ကိုလာေလ။"
သခင္ကေတာ့ အဖက္ကိုမလုပ္ပါ။
"သခင္"
ကမ႓ာထေအာ္လို႔ ေန႔သစ္လန္႔သြားရတယ္။
"ဒီကိုလာ။"
ကမ႓ာ့ကိုတစ္ခ်က္မၾကည့္ဘဲ ေရွ႕ခန္းထဲဝင္ထိုင္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့သခင္ ခဏရပ္သြားတယ္။ ေရွ႕ခန္းမွာ ဂစ္တာတစ္လက္ကအခန္႔သား။
ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔။
"အေနာက္မွာယူထားစမ္းပါ။"
"ေန႔သစ္ ကိုင္လာေပးမွာ။"
"ေအး၊ ေနာက္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ကိုင္ထားခိုင္းလိုက္။"
"ေန႔သစ္၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ မင္းေနရာမင္းလာထိုင္ေတာ့။"
"ျခံတံခါးပိတ္ၿပီးမွ ဝင္ထိုင္မလို႔ေလ။"
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကားမေရာက္ဖို႔ပတ္ေျပးေနသူ ေန႔သစ္။ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး driver seat မွာဝင္ထိုင္တဲ့ Koa က အလယ္မွာခ်ထားတဲ့ ေရဘူးကို တိုက္မိသြားပါတယ္။ ေျခနင္းေနရာကိုက်သြားတဲ့ေရဘူးက အဖံုးလံုေအာင္ပိတ္မထားလို႔ ပြင့္ထြက္ၿပီး ေရေတြစိုကုန္ေတာ့ Koa ေရဘူးကို ကမန္းကတန္းလွမ္းေကာက္လိုက္ၿပီး
"Day, အဲဒီ့ေနာက္ခန္းမွာ အဝတ္ေဟာင္းရွိတယ္။ ဒီမွာေရစိုသြားလို႔ ျမန္ျမန္ယူခဲ့ေပး။"
တံခါးဖြင့္ၿပီး ေနရာမလြတ္လို႔ အျပင္မွာရပ္ေနဆဲသခင္ကေတာ့ သူ႔ကိုရွိတယ္မထင္တဲ့ Koa ကိုသာ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနမိတယ္။
ေန႔သစ္ေရာက္လာလို႔ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ စိုေနတဲ့ေရေတြဆီ အဝတ္ကိုျဖန္႔ခ်လိုက္တဲ့ ေန႔သစ္က
"ဘယ္လိုေတြျဖစ္တာလဲ။"
"ေရဘူးေမွာက္တာ။"
"အဖံုးမွေသခ်ာမပိတ္တာ။"
"ဆရာလုပ္မေနနဲ႔။"
စကားတိုက္ပြဲက သခင္တို႔ဆီကေန Koa နဲ႔ေန႔သစ္ဆီ ေရာက္သြားေတာ့မလို။
"ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ။ ေနာက္ကိုလာေလ သခင္။ ေရွ႕မွာက ေရစိုေနၿပီကို။"
မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ကမ႓ာ့ေဘးမွာပဲဝင္ထိုင္လိုက္ရတဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာျပံဳးသြားၿပီး ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကျမင္လိုက္ရတဲ့ ကမ႓ာ့အျပံဳးေၾကာင့္ Koa ႏႈတ္ခမ္းေတြ အသာေလးေကြးညြတ္သြားတာကို ျခံေသာ့ကိုင္ၿပီးလွည့္မထြက္ခင္ ေန႔သစ္အစအဆံုးျမင္လိုက္ရတာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္တစ္ေယာက္လိုပါပဲ။
အခ်စ္က သူ႔အခင္းအက်င္းနဲ႔သူ entertained ျဖစ္ပါရဲ႕။
■
"ေန႔သစ္၊ ပစၥည္းေတြက မ်ားလွခ်ည္လား။ နင့္ကိုေလးက အိမ္ေျပာင္းလာတာလား။"
"မသိပါဘူး ေမေမႀကီးရယ္။ ကားေပၚထိုင္ၿပီး ဟိုဟာလည္းယူမယ္၊ ဒီဟာလည္းသယ္မယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Koa မွာ သယ္လိုက္ရတာမနည္းဘူး။ ေမေမႀကီးသားက တအားရစ္တာပါဆို။"
အလုပ္ကိစၥေပၚလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာတို႔ကိုကားေမာင္းပို႔ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားရတဲ့ Koa ေၾကာင့္ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္တည္းသယ္ေနရလို႔ သခင္ကပါဝိုင္းကူေနရပါတယ္။
"ခုတင္အႀကီးနဲ႔လဲေပးခဲ့ ေန႔သစ္။"
"မက်ဥ္းပါဘူး။ ထားလိုက္ ေန႔သစ္။ လဲမေနနဲ႔၊ ပင္ပန္းတယ္။"
ေအာက္ထပ္မွာပဲ သူတို႔အတြက္အခန္းျပင္ထားတာကို ခုတင္က်ဥ္းပါတယ္ဆိုၿပီး ရစ္ေနျပန္တဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင္ဝင္ေျပာရျပန္ပါတယ္။
"မရစ္နဲ႔ေတာ့ ကမ႓ာရာ။ ေန႔သစ္ နားပါေစေတာ့။"
သားျဖစ္သူရဲ႕ရစ္နည္းေပါင္းစံုကို ျမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာ့အေမ တအံ့တဩေတြျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
"ငါေမြးထားတဲ့သားက အဲဒီ့ေလာက္ရစ္တတ္သလား။"
"အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေနလို႔လဲ။"
"သြားနားပါေတာ့ ေျမကမ႓ာရယ္။ ငါတကယ္ အံ့ဩလြန္းလို႔ပါ။"
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အရွိန္မေသေသးတဲ့ကမ႓ာက
"ေရခ်ိဳးမယ္။ ေဆး႐ံုနံ႔ေတြမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"ဟုတ္ၿပီေလ။"
သခင္ ဘာမွအထြန္႔မတက္ဘဲ ကမ႓ာ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ကမ႓ာေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့
"ငါ နားလို႔ရၿပီဟုတ္။ မရလည္းနားၿပီ။ မင္းဘာသာ ေနခ်င္သလိုေနေတာ့။"
"သခင္"
သခင္ျပန္မေျဖေတာ့ပါ။ ခုတင္ေပၚၿငိမ္ၿပီးအိပ္ေနတဲ့သခင့္ကို ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေန႔သစ္ကိုေခၚခိုင္းကာ ျခံေနာက္ဘက္က ေန႔သစ္ရဲ႕သီးသန္႔အိမ္ေလးထဲကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သြား႐ႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က သခင္အိပ္ေနတာကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔ပါတဲ့ေလ။
"အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္ေပါ့။ Earth ေပါက္ကရလုပ္ထားတာေတြ ဟိုကသိေနတာကို ဘာမွမေျပာဘူးလား။ ေမေမႀကီးကလည္း သူ႔သားဒီေလာက္အထိျဖစ္သြားတာကို မသိရေကာင္းလားဆိုၿပီး အစ္ကိုရာဇကို မၾကည္ဘူးေနာ္။"
"သခင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။"
"မသိဘူး။ Earth အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ေပါ့။"
"ငါ့ႏွယ္၊ အကုန္ေၾကာက္ေနရတယ္။"
"အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ထပ္သတ္ၾကပါ။"
ကမ႓ာျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ တကယ္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ထပ္သတ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သခင္ ဘန္ေကာက္ကိုပါမသြားဖို႔က အဓိကပါပဲ။ က်န္တာေတြက ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးေပါ့။
■
ညအိပ္ရာဝင္ေတာ့ ကမ႓ာျပႆနာထပ္ရွာပါေတာ့တယ္။
"ေျပာပါတယ္၊ ခုတင္ကက်ဥ္းပါတယ္လို႔။"
"အခု မင္းအိပ္လို႔မရဘူးလား ေျပာ။"
"ဒါေပမဲ့"
"ငါ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္ဘူး။ မင္း အိပ္လိုက္ေတာ့။"
"သခင္က အေမနဲ႔က် စကားေျပာမျပတ္ဘဲ ထိုင္ေျပာေနၿပီးေတာ့။"
"မင္းအေမေျပာေနတာ ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔သားအဖိုးတန္ေလးကို ငါကဂ႐ုမစိုက္လို႔ ေဆး႐ံုခဏခဏေရာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုမေျပာဘဲ ဝိုင္းဖံုးထားၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အစကတည္းက မင္းသာမိန္းမယူရင္ ဒီေလာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္းေတြ။"
"အေမက အဲဒီ့လိုမေျပာပါဘူး။ ရာဇက အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ကမ႓ာ့ဒဏ္ရာကိုပါ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔မလြယ္ဘူးတဲ့။ စျဖစ္ကတည္းက အေမ့ကိုအေၾကာင္းၾကားရင္ သားတို႔အလုပ္မမ်ားရဘူးေပါ့တဲ့။ ေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ေနရာတကာေထာင့္ေစ့ေအာင္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။"
"ေအး၊ ငါေျပာတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ဘာကြာလဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ မကြာဘူး။"
"အဲဒါဆို ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္ေတာ့၊"
"သခင္ မနက္ျဖန္ကိုလည္း အလုပ္မသြားရပါဘူး။ ဘာလို႔ေစာေစာအိပ္မွာလဲ။"
"အိပ္ခ်င္လို႔။"
"သခင္ ..."
"ငါ လုပ္မိေတာ့မယ္။ စိတ္ေတြၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။"
ေက်ာခိုင္းအိပ္ေနတာကို ကမ႓ာက လက္ေမာင္းကိုလွမ္းဆြဲလို႔ သခင္ထထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကရြယ္ၿပီးေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့မထိုးျဖစ္လိုက္ပါ။
"အလုပ္ပ်က္လို႔ စိတ္တိုေနတာကိုေရာ၊ ဒီကိုလာေနရလို႔ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာကိုေရာ၊ အေမေျပာတာခံလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာေရာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေအာင္ တမင္တကာလုပ္မိတာေတြကိုလည္း ဝန္ခံတာမို႔ သခင္ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါ။ စိတ္ဆိုးၿပီး ခပ္တည္တည္ေနေနတာေတြကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့။ အဲဒီ့လိုေနေနတာ ဘယ္ႏွရက္ေတာင္ရွိေနၿပီလဲ။ သခင္ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲ။"
"လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွ ေတာင္းပန္တာမ်ိဳးကို ငါအရမ္းမုန္းေနၿပီ။ မင္းအေမအိမ္မွာမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ငါေနေပးေနတာကို စိတ္ကိုလာမဆြပါနဲ႔။"
"အဲဒါဆို အရင္လိုေလးျပန္ေနေလေနာ္။"
"မစဥ္းစားနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ မင္းနဲ႔ ေနာက္မွစာရင္းရွင္းမယ္။ မင္း စကားေတြရွည္ေနရင္ ငါ အိမ္မွာျပန္ေနလိုက္မယ္။"
ကမ႓ာဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အခုအခ်ိန္ သခင္ျပန္သြားရင္ သူလည္းလိုက္လို႔ရမွာမဟုတ္။ အေမျဖစ္သူကလည္း သူ႔ကို ျပန္လႊတ္မွာမဟုတ္တဲ့အျပင္ အိမ္ျပန္သြားတဲ့သခင့္ကိုပါ အျပစ္ျမင္ေနဦးမွာကို ကမ႓ာနားလည္တာမို႔ တစ္ပတ္ေလာက္သည္းခံေနဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
■■■
မနက္ဆို အလုပ္သြားဖို႔ အိမ္မွာထက္ပိုေစာၿပီးထြက္ရတဲ့သခင္က ျပန္ေရာက္လာရင္ ညစာစားတဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ ေယာကၡမနဲ႔ဆံုတဲ့အခ်ိန္က သိပ္မရွိခဲ့ပါ။ မဆံုေလေကာင္းေလလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ကမ႓ာကလည္း သခင္ျပန္ေရာက္ရင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး အနားကပ္လို႔ေနေလေတာ့ သားျဖစ္သူရဲ႕ plan ေပါင္းစံုထဲ သိသိႀကီးနဲ႔ၿငိမ္ေနရတဲ့အခါ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ပါ။
"ကမ႓ာ၊ မင္းအိမ္မွာလည္း အဲဒီ့လိုပဲ ေယာက္်ားနားကပ္ေနတာလား။"
"အခုလိုပဲ ကပ္ေနခ်င္တာ၊ မေနခဲ့ရပါဘူး။ အခုမွ ေျခေထာက္ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကပ္ရတာ။ အေမ ကေနဒါကို အျမဲလိုက္မသြားႏိုင္သလိုေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒယ္ဒီ့ကိုေတာင္ လြမ္းလာၿပီ။ ကိုယ့္သားေလးကို ပစ္ထားႏိုင္လိုက္တာ။ အေမေနာ္၊ သူတို႔သားအဖကို လႊတ္မထားနဲ႔။ အငယ္မကလည္း အေဖ့လိုပဲ သိပ္မ်က္ႏွာပြင့္တာ။"
"ဟဲ့၊ ညီမကို ဘယ္လိုေျပာေနတာလဲ။ မင္းကမွ မင္းအေဖလို ေျခ႐ႈပ္ခ်င္တာ။"
"ဟာ၊ ဘာလို႔ေျခ႐ႈပ္ရမွာလဲ။ ဒီေလာက္ၿငိမ္တာကို။ အေမ့သားက လိမၼာလိုက္တာမွ ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ေသး။"
"ေအးပါဟယ္၊ လိမၼာပါတယ္။ သားေတြေမြးရတာ တကယ္ကိုအားမကိုးရဘူး။"
"ဘာလို႔အားမကိုးရမွာလဲ အေမရယ္။ ေနာက္ထပ္သားတစ္ေယာက္ေတာင္ ထပ္ရေသးတယ္။ အဲဒါ ေျမကမ႓ာမို႔ အဲဒီ့လိုရတာေနာ္။"
"ေက်းဇူးပါရွင္၊ ေက်းဇူးပါ။ ေတာ္လိုက္တဲ့သားေလး။ ေယာက္်ားရၿပီး အိမ္ခြဲထြက္ၿပီးကတည္းက မေအအိမ္မွာညအိပ္ဖို႔ဆို phobia ရေနတာ။"
"အေမ့ကိုု ေအးေအးေဆးေဆးေနေစခ်င္လို႔ပါ။"
"ဒီအေမက မေအးေဆးခ်င္ပါဘူး။ ေျမးေတြနဲ႔အတူ ေနခ်င္ေသးတာ။"
"အေမ့သမီးကို ေယာက္်ားေပးစားလိုက္ပါလား။ ဒီတိုင္းဆို စိတ္မခ်ရဘူးေနာ္။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတုန္း ကမ႓ာနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ကေန သခင္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္ၿပီး ညီမျဖစ္သူကိုဆြဲထည့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သခင္လာရာဘက္ကို ေက်ာခိုင္းထိုင္ေနလို႔ ေရာက္လာတာမသိတဲ့ ကမ႓ာ့အေမက သမီးကိုထိလို႔ တံု႔ျပန္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့
"ကမ႓ာ၊ မင္းေျခေထာက္ ေဆးထည့္ၿပီးၿပီလား။"
"ဟင့္အင္း"
"ေအး၊ မထည့္နဲ႔။ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔။"
ကမ႓ာ့ကိုခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္ေျပာလိုက္နဲ႔ ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့အေမကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေယာကၡမက စကားေျပာဖို႔ျပင္ေနတာကို မသိလိုက္ဘဲ စကားျဖတ္ေျပာသလိုျဖစ္သြားလို႔ မ်က္ႏွာတည္ေနတာေၾကာင့္ သခင္က ကမ႓ာ့ကို မသိမသာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာကခပ္ဖြဖြျပံဳးေနတယ္။
"ေျပာေလ ရာဇ။"
"မနက္ျဖန္ အလုပ္ကေနာက္က်မွာမို႔ အိမ္ကိုပဲျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ညေနက်မွပဲ ဒီကိုျပန္လာျဖစ္မယ္ အန္တီ။"
"အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါဦး။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းအဆင္ေျပမလား။ ေန႔သစ္ကိုလႊတ္ေပးမယ္။"
"ရတယ္ အန္တီ၊ မလိုပါဘူး။ ေန႔သစ္လည္း ကမ႓ာအလုပ္မသြားႏိုင္လို႔ ပတ္ေျပးေနရတာ ပင္ပန္းေနမွာ။ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။"
"ေအးပါ၊ အဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲ။"
"သခင္၊ ဒဏ္ရာေဆးထည့္ေပးမယ္မဟုတ္လား။"
"အန္တီနဲ႔စကားေျပာေနတာကို။"
"ေျပာၿပီးၿပီပဲေလ။ ဟုတ္တယ္မလား အေမ။ သားတို႔သြားေတာ့မယ္။"
"မင္း ..."
"လိုက္သြားပါေတာ့ ရာဇရယ္။ ဒီပက္က်ိတစ္ေကာင္နဲ႔ေတာ့ မ်က္စိေတြေနာက္ရပါတယ္။"
"အေမက ၿငိဳျငင္တာလား။"
"အမေလးေတာ္၊ မၿငိဳျငင္ရပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ေလးရယ္။ ႂကြပါ။"
■
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ။"
"သက္သာေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ညေနက်ရင္ ကိုယ္ အိမ္မွာေစာင့္ေနမယ္။"
"မင္းက ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ။"
"သခင္က သိသိႀကီးနဲ႔ ၾကားခ်င္လို႔ေမးတာလား။"
သခင္ျပန္မေျဖဘဲ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးရင္း အာ႐ံုလႊဲပစ္လိုက္လို႔ ကမ႓ာမေက်နပ္ခ်င္။
"မင္းပါလိုက္ျပန္ရင္ ငါ့အျပစ္ပဲျဖစ္မွာပဲ။"
"အဲဒါဆို ဒီကိုျပန္လာခဲ့။ ႐ံုးမဆင္းခင္ကတည္းက ကိုယ္လာေစာင့္ၿပီးႀကိဳမယ္။"
"အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ အခုေနေနတာ မင္းအေမအိမ္ေနာ္။"
"ဘာလဲကြာ။ ဟိုလိုလည္းမရ၊ ဒီလိုလည္းမျဖစ္နဲ႔။"
"အာ႐ံုလာမေနာက္နဲ႔။"
"ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္လဲ။ ကိုယ္နဲ႔အတူရွိရတာ အာ႐ံုေနာက္တယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာလား။"
ေဆးထည့္တာလက္စသတ္ၿပီး သိမ္းစရာရွိတာေတြသိမ္းေနတဲ့ သခင္က ျပန္မေျဖပါ။
ေဆးဘူးေတြထည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ျခင္းေလးကို ကမ႓ာက ေဘးဖယ္ထုတ္ကာ သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
"ေအးစက္စက္လုပ္ေနတာေတြ ရပ္ပါေတာ့လား။"
ျပန္႐ုန္းထြက္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကအလြတ္မေပး။
"ဖယ္စမ္း"
"သခင္"
ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္လို႔ ခုတင္ေပၚမွာ ပစ္စလက္ခတ္လဲက်သြားၿပီး ထေအာ္တဲ့ကမ႓ာကို သခင္က ပါးစပ္လွမ္းပိတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့အေပၚကို သခင္က အုပ္မိုးလ်က္သား။ သခင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲ စူးစိုက္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ သခင္ ခုတင္ေပၚျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။
"ဘာလို႔ေအာ္ေနတာလဲ။"
"ရင္ဘတ္ထဲကနာလို႔။"
သခင့္ဘက္ကိုေစာင္းလွည့္ကာ ခုတင္ေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လွဲေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ရင္း ကမ႓ာကေျပာလိုက္တယ္။
"ငါတို႔ စကားေျပာဖို႔လိုၿပီ။"
"ဟင့္အင္း၊ မေျပာဘူး။"
ကမ႓ာက ပက္လက္ျပန္လွဲလိုက္ၿပီး မ်က္စိေတြမွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခုနကပဲဆူညံေနတဲ့အခန္းေလးက အသက္မဲ့သြားသလို။
'မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ ေျမကမ႓ာကပဲလူဆိုးျဖစ္မယ္။ ခ်စ္တာႀကီးကို ကားေမာင္းသလို မီတာနဲ႔တိုင္းၿပီး အေလၽွာ့အတင္းလုပ္လို႔ရမလား။ သခင္က ေယာက္်ားေလးမို႔သာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကေလးသာေမြးလိုက္ရင္ အဲဒီ့ကေလးေပါက္ကို အေရးေပး၊ ဂရုစိုက္၊ ႏို႔တိုက္နဲ႔။ အား ... ေတြးမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အဟင္း၊ ငါ ေယာက္်ားယူမိတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။'
စိတ္ကူးနဲ႔ေမြးမိတဲ့ ကိုယ့္ကေလးနဲ႔ပါ သဝန္တိုေနပါေသာ ေျမကမ႓ာရယ္ပါ။
■■■ Part (18) ဆက္ရန္ ■■■
ကမ္ဘာ့အမေထွက်သွားတာနဲ့ ကမ္ဘာတို့ရဲ့ရန်ပွဲက ပြန်စပါတော့တယ်။
"ဘာကိစ္စသဘောတူလိုက်တာလဲ သခင်။"
"လိုက်မနေနိုင်ပါဘူးလို့ ငြင်းရမှာလား။ မင်းမနေချင်ရင် မင်းအမေကို မင်းဘာသာရအောင်ပြောလေ။ အာရုံလာမနောက်နဲ့ မြေကမ္ဘာ။ ငါ အိမ်မှာပဲနေခဲ့လိုက်မှာ။"
"မရဘူး။ သခင်မလိုက်ရင် ကိုယ်လည်းမသွားဘူး။"
"ဟာ၊ Earth မပါဘဲ ကျွန်တော်က ဘယ်လိုအိမ်ပြန်မလဲ။ မေမေကြီးကို ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူးလေ။ ကျွန်တော်နဲ့အစ်ကို လိုတာတွေပြန်ယူလိုက်မယ်။ Earth က Koa နဲ့ အိမ်ပြန်နှင့်လိုက်ပါ။"
"မင်းပထွေးမို့ ငါက အဲဒီ့ကောင်နဲ့ အိမ်ပြန်ရမှာလား။ မင်းဘာသာသွားယူ၊ သခင်လိုက်မသွားနဲ့။"
"ငါလိုက်မသွားလို့ရမလား။ အလုပ်ကခွင့်ယူထားတာ နှစ်ရက်တည်း။ ခရီးကိုလည်းလိုက်မသွားနိုင်တာကို ငါက အကြာကြီးခွင့်ယူလို့မကောင်းဘူး။ မင်းအမေအိမ်ကနေရုံးတက်ဖို့ ငါလိုတာတွေပြန်ယူရမယ်။ မင်းနဲ့ Koa က ဘာဖြစ်ထားလို့ မဟားတရားငြင်းနေတာလဲ။"
"သခင် ဘယ်လိုဖြစ်လို့ လူကိုလာဟောက်နေတာလဲ။"
"မင်းအချိုးမင်းသိလေ။ ဒီလိုဖြစ်အောင်လုပ်တာ ဘယ်ကောင်လဲ။ မုန့်ထဲ pecan nut တွေပါတာ မင်းမသိပါဘူးလို့ ငြင်းချင်တာလား။ ခြေဖဝါးကချုပ်ရိုးပြုတ်သွားတာ မတော်တဆပါလို့ ငြင်းချင်တာလား။ ငါ့မျက်လုံးကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီးတော့ ငြင်းကြည့်လိုက်စမ်း မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ကရော ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ်တားနေတာကို ဘန်ကောက်လိုက်သွားဖို့ ပြင်နေတာလဲ။"
"ငါက အပျော်ခရီးထွက်တာလား။"
ကြာရင် ထသတ်တော့မယ့်အနေအထားမို့
"Earth, တော်ပါတော့ဗျာ။ Koa လာရင် သူ့ကို သခင်နဲ့ထည့်ပေးလိုက်လေ။ ကျွန်တော်နဲ့ Earth အိမ်ပြန်ကြတာပေါ့။"
"မရဘူး။"
"မင်း ဘာလို့ပြောရခက်နေတာလဲ။"
နေ့သစ်ဝင်ရှင်းပေးလည်း သူတို့လင်လင်နှစ်ယောက်က သတ်ကြဆဲ။
နောက်ဆုံးတော့ .....
ကားရှေ့ခန်းကနေ အပြင်ဘက်ကိုကြည့်နေတဲ့ သခင်ကလည်း မျက်နှာကခပ်တင်းတင်း။ ကားမောင်းနေတဲ့ Koa ကလည်း ခပ်တည်တည်။
အဲဒါအပြင် နောက်ခန်းမှာထိုင်တဲ့ကမ္ဘာက မျက်မှောင်တွေကျုံ့လို့။ ကမ္ဘာ့ဘေးမှာပါလာတဲ့ နေ့သစ်ခမျာ ဘယ်သူ့မျက်နှာရိပ်ကိုကြည့်လို့ ဘယ်သူ့စကားနားထောင်ရမလဲလို့ တွေးရင်းနဲ့သာ သခင်တို့အိမ်ကို လေးယောက်လုံးထွက်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်။
■
"Day, ဒါတွေ လာကူသယ်ပေး။"
နေ့သစ်ကို Koa လှမ်းခေါ်ပြီးတော့ ကားနောက်ဖုံးထဲ ပစ္စည်းတွေသယ်ထည့်နေတာကို ကမ္ဘာကတော့ ကားပေါ်ကမဆင်းဘဲ ကားတံခါးဖွင့်ကြည့်နေပြီး သယ်လာသမျှတွေကို ဟိုဟာမပါဘူး၊ ဒီဟာမလိုဘူးနဲ့ ဂျစ်တိုက်နေပါတယ်။ Koa ကတော့ ဘာမှမပြောဘဲလုပ်ပေးနေပေမဲ့ နေ့သစ်စိတ်မရှည်တော့ပါ။
"Earth ရေ၊ အဲဒါ သခင်ထည့်ပေးလိုက်တာဗျ။"
"Ball မို့ သခင်လား။"
"Earth ရဲ့သခင်ကို ပြောတာပါဗျာ။"
Koa လှုပ်ရှားနေတာတွေ ခဏရပ်သွားတယ်။ ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ နေ့သစ်ကပဲ
"Koa, အစ်ကိုရာဇကိုပြောပေး၊ ပစ္စည်းတွေလာစစ်ပေးပါလားလို့။"
ပစ္စည်းတွေတင်နေရင်းက နေ့သစ်စကားလွှဲလိုက်တော့ Koa ခေါင်းညိတ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတာကို ကမ္ဘာက လှမ်းတားဖို့ပြင်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့
"Earth, သိပ်မဂျစ်ပါနဲ့ဗျာ။ အဲဒီလိုဆို မေမေကြီးနဲ့ Earth ကြား အစ်ကိုရာဇကပဲ အနေရခက်နေမှာ။"
"ငါသိတယ်၊ လျှာမရှည်နဲ့။"
အခုချိန်မှာတော့ ဘာကိုမှစိတ်မကြည်နိုင်တဲ့ကမ္ဘာ တွေ့သမျှကိုအော်ငေါက်ဖို့ပဲ တွေးမိနေတာပါပဲ။
အိမ်ထဲမှာရှိနေတဲ့သခင်နဲ့ Koa ကတော့
"Earth တမင်လုပ်တာ သိတယ်မဟုတ်လား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ဆေးရုံရောက်သမျှတွေလေ။"
"အင်း"
"Earth က သိပ်ချစ်တာမို့ ဖြစ်ရတာတွေကို နည်းနည်းလောက်စာနာပေးလို့ မရဘူးလား။"
"ကိုယ်က မစာမနာတွေလုပ်နေတယ်လို့ ပြောချင်တာလား။ သူ့ဘက်က စိတ်ထင်ရာလျှောက်လုပ်နေတာကို လက်ခံပေးလိုက်ပါလို့ ဆိုလိုတာလား။"
"တချို့အရာတွေက အလျှံပယ်ရနေတိုင်း ခပ်ပေါပေါအရာတွေမဟုတ်တာ သိသင့်တယ်ထင်လို့ပါ။"
ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိနိုင်တဲ့စကားကြောင့် သခင်က Koa ကိုကြည့်လိုက်တော့ Koa ကဆက်ပြောလာတယ်။
"အချစ်ကတော့ ပိုတယ်မရှိဘူးပေါ့။"
ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတဲ့ Koa ကြောင့် သခင် ပဟေဠိတချို့ကို အဖြေရလိုက်ပါတယ်။ ဆေးရုံမှာတုန်းက ဖြစ်သွားတဲ့ကိစ္စနဲ့ ယှဉ်တွေးကြည့်လိုက်ရင် Koa က ကမ္ဘာ့အပေါ်ဘယ်လိုသဘောထားမျိုး ရှိနေမယ်ဆိုတာကို တွေးယူလို့ရပါတယ်။
'အဟက်၊ တကယ့်ဟာလေးတွေ။ ငါ့ဘက်ကတစ်ယောက်ယောက်ကများ မြေကမ္ဘာကို အဲဒီလိုလေသံနဲ့ပြောမိရင် သတ်ပွဲပဲ။'
Data တွေကူးယူပြီးသွားတဲ့ hard disk ကို သခင်ဖြုတ်ယူပြီး ပိတ်စရာရှိတာတွေပိတ်လို့ မီးခလုတ်တွေကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။ အိမ်ကိုလိုက်စစ်နေတဲ့ Koa ကိုထားခဲ့ပြီး ကားဆီကိုထွက်လာတော့ နေ့သစ်က
"အစ်ကို၊ ပစ္စည်းတွေစစ်ကြည့်ပါဦး။"
မပိတ်ရသေးတဲ့နောက်ဖုံးကိုကိုင်ရင်း ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်လိုက်ပြီး
"အင်း၊ စုံပြီ။ မလိုတာတွေတောင် ပါလာသေးတယ်။"
ကမ္ဘာ့ကိုရည်ရွယ်ကာပြောလိုက်ပြီး သခင် ရှေ့ခန်းဘက်သွားတော့
"ဘယ်မှာထိုင်မှာလဲ။ အနောက်ကိုလာလေ။"
သခင်ကတော့ အဖက်ကိုမလုပ်ပါ။
"သခင်"
ကမ္ဘာထအော်လို့ နေ့သစ်လန့်သွားရတယ်။
"ဒီကိုလာ။"
ကမ္ဘာ့ကိုတစ်ချက်မကြည့်ဘဲ ရှေ့ခန်းထဲဝင်ထိုင်ဖို့ပြင်နေတဲ့သခင် ခဏရပ်သွားတယ်။ ရှေ့ခန်းမှာ ဂစ်တာတစ်လက်ကအခန့်သား။
ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာဖြစ်လဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့။
"အနောက်မှာယူထားစမ်းပါ။"
"နေ့သစ် ကိုင်လာပေးမှာ။"
"အေး၊ နောက်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်။"
"နေ့သစ်၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။ မင်းနေရာမင်းလာထိုင်တော့။"
"ခြံတံခါးပိတ်ပြီးမှ ဝင်ထိုင်မလို့လေ။"
အတတ်နိုင်ဆုံး ကြားမရောက်ဖို့ပတ်ပြေးနေသူ နေ့သစ်။ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး driver seat မှာဝင်ထိုင်တဲ့ Koa က အလယ်မှာချထားတဲ့ ရေဘူးကို တိုက်မိသွားပါတယ်။ ခြေနင်းနေရာကိုကျသွားတဲ့ရေဘူးက အဖုံးလုံအောင်ပိတ်မထားလို့ ပွင့်ထွက်ပြီး ရေတွေစိုကုန်တော့ Koa ရေဘူးကို ကမန်းကတန်းလှမ်းကောက်လိုက်ပြီး
"Day, အဲဒီ့နောက်ခန်းမှာ အဝတ်ဟောင်းရှိတယ်။ ဒီမှာရေစိုသွားလို့ မြန်မြန်ယူခဲ့ပေး။"
တံခါးဖွင့်ပြီး နေရာမလွတ်လို့ အပြင်မှာရပ်နေဆဲသခင်ကတော့ သူ့ကိုရှိတယ်မထင်တဲ့ Koa ကိုသာ စူးစမ်းသလိုကြည့်နေမိတယ်။
နေ့သစ်ရောက်လာလို့ ဖယ်ပေးလိုက်တော့ စိုနေတဲ့ရေတွေဆီ အဝတ်ကိုဖြန့်ချလိုက်တဲ့ နေ့သစ်က
"ဘယ်လိုတွေဖြစ်တာလဲ။"
"ရေဘူးမှောက်တာ။"
"အဖုံးမှသေချာမပိတ်တာ။"
"ဆရာလုပ်မနေနဲ့။"
စကားတိုက်ပွဲက သခင်တို့ဆီကနေ Koa နဲ့နေ့သစ်ဆီ ရောက်သွားတော့မလို။
"ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ နောက်ကိုလာလေ သခင်။ ရှေ့မှာက ရေစိုနေပြီကို။"
မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး ကမ္ဘာ့ဘေးမှာပဲဝင်ထိုင်လိုက်ရတဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာပြုံးသွားပြီး နောက်ကြည့်မှန်ထဲကမြင်လိုက်ရတဲ့ ကမ္ဘာ့အပြုံးကြောင့် Koa နှုတ်ခမ်းတွေ အသာလေးကွေးညွတ်သွားတာကို ခြံသော့ကိုင်ပြီးလှည့်မထွက်ခင် နေ့သစ်အစအဆုံးမြင်လိုက်ရတာ ပွဲကြည့်ပရိသတ်တစ်ယောက်လိုပါပဲ။
အချစ်က သူ့အခင်းအကျင်းနဲ့သူ entertained ဖြစ်ပါရဲ့။
■
"နေ့သစ်၊ ပစ္စည်းတွေက များလှချည်လား။ နင့်ကိုလေးက အိမ်ပြောင်းလာတာလား။"
"မသိပါဘူး မေမေကြီးရယ်။ ကားပေါ်ထိုင်ပြီး ဟိုဟာလည်းယူမယ်၊ ဒီဟာလည်းသယ်မယ်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ Koa မှာ သယ်လိုက်ရတာမနည်းဘူး။ မေမေကြီးသားက တအားရစ်တာပါဆို။"
အလုပ်ကိစ္စပေါ်လာတာကြောင့် ကမ္ဘာတို့ကိုကားမောင်းပို့ပေးပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်သွားရတဲ့ Koa ကြောင့် နေ့သစ်တစ်ယောက်တည်းသယ်နေရလို့ သခင်ကပါဝိုင်းကူနေရပါတယ်။
"ခုတင်အကြီးနဲ့လဲပေးခဲ့ နေ့သစ်။"
"မကျဉ်းပါဘူး။ ထားလိုက် နေ့သစ်။ လဲမနေနဲ့၊ ပင်ပန်းတယ်။"
အောက်ထပ်မှာပဲ သူတို့အတွက်အခန်းပြင်ထားတာကို ခုတင်ကျဉ်းပါတယ်ဆိုပြီး ရစ်နေပြန်တဲ့ကမ္ဘာကြောင့် သခင်ဝင်ပြောရပြန်ပါတယ်။
"မရစ်နဲ့တော့ ကမ္ဘာရာ။ နေ့သစ် နားပါစေတော့။"
သားဖြစ်သူရဲ့ရစ်နည်းပေါင်းစုံကို မြင်ရပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကမ္ဘာ့အမေ တအံ့တဩတွေဖြစ်ရပါတော့တယ်။
"ငါမွေးထားတဲ့သားက အဲဒီ့လောက်ရစ်တတ်သလား။"
"အမေကလည်း ကျွန်တော်ဘာပြောနေလို့လဲ။"
"သွားနားပါတော့ မြေကမ္ဘာရယ်။ ငါတကယ် အံ့ဩလွန်းလို့ပါ။"
အခန်းထဲရောက်တော့ အရှိန်မသေသေးတဲ့ကမ္ဘာက
"ရေချိုးမယ်။ ဆေးရုံနံ့တွေမခံနိုင်တော့ဘူး။"
"ဟုတ်ပြီလေ။"
သခင် ဘာမှအထွန့်မတက်ဘဲ ကမ္ဘာ့ကို ရေချိုးခန်းထဲပို့ပေးလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာရေချိုးပြီးတော့
"ငါ နားလို့ရပြီဟုတ်။ မရလည်းနားပြီ။ မင်းဘာသာ နေချင်သလိုနေတော့။"
"သခင်"
သခင်ပြန်မဖြေတော့ပါ။ ခုတင်ပေါ်ငြိမ်ပြီးအိပ်နေတဲ့သခင့်ကို ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ အခန်းအပြင်ထွက်လာပြီး နေ့သစ်ကိုခေါ်ခိုင်းကာ ခြံနောက်ဘက်က နေ့သစ်ရဲ့သီးသန့်အိမ်လေးထဲကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွားရှုပ်နေပါတော့တယ်။ အကြောင်းပြချက်က သခင်အိပ်နေတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်လို့ပါတဲ့လေ။
"အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုလာနှောင့်ယှက်နေတယ်ပေါ့။ Earth ပေါက်ကရလုပ်ထားတာတွေ ဟိုကသိနေတာကို ဘာမှမပြောဘူးလား။ မေမေကြီးကလည်း သူ့သားဒီလောက်အထိဖြစ်သွားတာကို မသိရကောင်းလားဆိုပြီး အစ်ကိုရာဇကို မကြည်ဘူးနော်။"
"သခင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ။"
"မသိဘူး။ Earth အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပေါ့။"
"ငါ့နှယ်၊ အကုန်ကြောက်နေရတယ်။"
"အိမ်ပြန်ရောက်မှ ထပ်သတ်ကြပါ။"
ကမ္ဘာပြန်မပြောဖြစ်တော့ပါ။ တကယ်ကို အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ထပ်သတ်ရမယ်ထင်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သခင် ဘန်ကောက်ကိုပါမသွားဖို့က အဓိကပါပဲ။ ကျန်တာတွေက နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးပေါ့။
■
ညအိပ်ရာဝင်တော့ ကမ္ဘာပြဿနာထပ်ရှာပါတော့တယ်။
"ပြောပါတယ်၊ ခုတင်ကကျဉ်းပါတယ်လို့။"
"အခု မင်းအိပ်လို့မရဘူးလား ပြော။"
"ဒါပေမဲ့"
"ငါ စကားများများမပြောချင်ဘူး။ မင်း အိပ်လိုက်တော့။"
"သခင်က အမေနဲ့ကျ စကားပြောမပြတ်ဘဲ ထိုင်ပြောနေပြီးတော့။"
"မင်းအမေပြောနေတာ ကြားတယ်မဟုတ်လား။ သူ့သားအဖိုးတန်လေးကို ငါကဂရုမစိုက်လို့ ဆေးရုံခဏခဏရောက်တဲ့အကြောင်း၊ သူ့ကိုမပြောဘဲ ဝိုင်းဖုံးထားကြတဲ့အကြောင်း၊ အစကတည်းက မင်းသာမိန်းမယူရင် ဒီလောက်ဖြစ်မှာမဟုတ်ကြောင်းတွေ။"
"အမေက အဲဒီ့လိုမပြောပါဘူး။ ရာဇက အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့မို့ ကမ္ဘာ့ဒဏ်ရာကိုပါ ဂရုစိုက်ဖို့မလွယ်ဘူးတဲ့။ စဖြစ်ကတည်းက အမေ့ကိုအကြောင်းကြားရင် သားတို့အလုပ်မများရဘူးပေါ့တဲ့။ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲဆိုတော့ အိမ်မှာ နေရာတကာထောင့်စေ့အောင်လုပ်ဖို့ မလွယ်ဘူးတဲ့။"
"အေး၊ ငါပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ဘာကွာလဲ။"
"ဟင့်အင်း၊ မကွာဘူး။"
"အဲဒါဆို ငြိမ်ငြိမ်အိပ်တော့၊"
"သခင် မနက်ဖြန်ကိုလည်း အလုပ်မသွားရပါဘူး။ ဘာလို့စောစောအိပ်မှာလဲ။"
"အိပ်ချင်လို့။"
"သခင် ..."
"ငါ လုပ်မိတော့မယ်။ စိတ်တွေကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်။"
ကျောခိုင်းအိပ်နေတာကို ကမ္ဘာက လက်မောင်းကိုလှမ်းဆွဲလို့ သခင်ထထိုင်လိုက်ပြီး လက်ကရွယ်ပြီးနေပြီ။ တကယ်တော့မထိုးဖြစ်လိုက်ပါ။
"အလုပ်ပျက်လို့ စိတ်တိုနေတာကိုရော၊ ဒီကိုလာနေရလို့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်နေတာကိုရော၊ အမေပြောတာခံလိုက်ရလို့ ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာရော ကိုယ်သိပါတယ်။ ဆေးရုံရောက်အောင် တမင်တကာလုပ်မိတာတွေကိုလည်း ဝန်ခံတာမို့ သခင်ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ။ စိတ်ဆိုးပြီး ခပ်တည်တည်နေနေတာတွေကို ရပ်လိုက်ပါတော့။ အဲဒီ့လိုနေနေတာ ဘယ်နှရက်တောင်ရှိနေပြီလဲ။ သခင်ကျေနပ်အောင် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲ။"
"လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ တောင်းပန်တာမျိုးကို ငါအရမ်းမုန်းနေပြီ။ မင်းအမေအိမ်မှာမို့ အဆင်ပြေအောင် ငါနေပေးနေတာကို စိတ်ကိုလာမဆွပါနဲ့။"
"အဲဒါဆို အရင်လိုလေးပြန်နေလေနော်။"
"မစဉ်းစားနဲ့ မြေကမ္ဘာ။ မင်းနဲ့ နောက်မှစာရင်းရှင်းမယ်။ မင်း စကားတွေရှည်နေရင် ငါ အိမ်မှာပြန်နေလိုက်မယ်။"
ကမ္ဘာဆက်မပြောနိုင်တော့ပါ။ အခုအချိန် သခင်ပြန်သွားရင် သူလည်းလိုက်လို့ရမှာမဟုတ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း သူ့ကို ပြန်လွှတ်မှာမဟုတ်တဲ့အပြင် အိမ်ပြန်သွားတဲ့သခင့်ကိုပါ အပြစ်မြင်နေဦးမှာကို ကမ္ဘာနားလည်တာမို့ တစ်ပတ်လောက်သည်းခံနေဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။
■■■
မနက်ဆို အလုပ်သွားဖို့ အိမ်မှာထက်ပိုစောပြီးထွက်ရတဲ့သခင်က ပြန်ရောက်လာရင် ညစာစားတဲ့အချိန်ကလွဲလို့ ယောက္ခမနဲ့ဆုံတဲ့အချိန်က သိပ်မရှိခဲ့ပါ။ မဆုံလေကောင်းလေလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ကမ္ဘာကလည်း သခင်ပြန်ရောက်ရင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး အနားကပ်လို့နေလေတော့ သားဖြစ်သူရဲ့ plan ပေါင်းစုံထဲ သိသိကြီးနဲ့ငြိမ်နေရတဲ့အခါ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ မကြည်ဖြူနိုင်တော့ပါ။
"ကမ္ဘာ၊ မင်းအိမ်မှာလည်း အဲဒီ့လိုပဲ ယောက်ျားနားကပ်နေတာလား။"
"အခုလိုပဲ ကပ်နေချင်တာ၊ မနေခဲ့ရပါဘူး။ အခုမှ ခြေထောက်ကောင်းမှုအကြောင်းပြုပြီး ကပ်ရတာ။ အမေ ကနေဒါကို အမြဲလိုက်မသွားနိုင်သလိုပေါ့။ ပြောရင်းနဲ့ ဒယ်ဒီ့ကိုတောင် လွမ်းလာပြီ။ ကိုယ့်သားလေးကို ပစ်ထားနိုင်လိုက်တာ။ အမေနော်၊ သူတို့သားအဖကို လွှတ်မထားနဲ့။ အငယ်မကလည်း အဖေ့လိုပဲ သိပ်မျက်နှာပွင့်တာ။"
"ဟဲ့၊ ညီမကို ဘယ်လိုပြောနေတာလဲ။ မင်းကမှ မင်းအဖေလို ခြေရှုပ်ချင်တာ။"
"ဟာ၊ ဘာလို့ခြေရှုပ်ရမှာလဲ။ ဒီလောက်ငြိမ်တာကို။ အမေ့သားက လိမ္မာလိုက်တာမှ ဟိုဘက်တောင်လွန်သေး။"
"အေးပါဟယ်၊ လိမ္မာပါတယ်။ သားတွေမွေးရတာ တကယ်ကိုအားမကိုးရဘူး။"
"ဘာလို့အားမကိုးရမှာလဲ အမေရယ်။ နောက်ထပ်သားတစ်ယောက်တောင် ထပ်ရသေးတယ်။ အဲဒါ မြေကမ္ဘာမို့ အဲဒီ့လိုရတာနော်။"
"ကျေးဇူးပါရှင်၊ ကျေးဇူးပါ။ တော်လိုက်တဲ့သားလေး။ ယောက်ျားရပြီး အိမ်ခွဲထွက်ပြီးကတည်းက မအေအိမ်မှာညအိပ်ဖို့ဆို phobia ရနေတာ။"
"အမေ့ကိုု အေးအေးဆေးဆေးနေစေချင်လို့ပါ။"
"ဒီအမေက မအေးဆေးချင်ပါဘူး။ မြေးတွေနဲ့အတူ နေချင်သေးတာ။"
"အမေ့သမီးကို ယောက်ျားပေးစားလိုက်ပါလား။ ဒီတိုင်းဆို စိတ်မချရဘူးနော်။"
သားအမိနှစ်ယောက်စကားပြောနေတုန်း ကမ္ဘာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်ကနေ သခင်ရောက်လာတာကြောင့် ကမ္ဘာမျက်နှာပျက်ချင်သလိုဖြစ်သွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပြန်ပြင်ပြီး ညီမဖြစ်သူကိုဆွဲထည့်ပြောလိုက်ပါတယ်။ သခင်လာရာဘက်ကို ကျောခိုင်းထိုင်နေလို့ ရောက်လာတာမသိတဲ့ ကမ္ဘာ့အမေက သမီးကိုထိလို့ တုံ့ပြန်ပြောဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့
"ကမ္ဘာ၊ မင်းခြေထောက် ဆေးထည့်ပြီးပြီလား။"
"ဟင့်အင်း"
"အေး၊ မထည့်နဲ့။ အန်တီ၊ ကျွန်တော်ပြောစရာရှိလို့။"
ကမ္ဘာ့ကိုခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်ပြောလိုက်နဲ့ ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့အမေကို ခွင့်တောင်းလိုက်ပါတယ်။ ယောက္ခမက စကားပြောဖို့ပြင်နေတာကို မသိလိုက်ဘဲ စကားဖြတ်ပြောသလိုဖြစ်သွားလို့ မျက်နှာတည်နေတာကြောင့် သခင်က ကမ္ဘာ့ကို မသိမသာကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာကခပ်ဖွဖွပြုံးနေတယ်။
"ပြောလေ ရာဇ။"
"မနက်ဖြန် အလုပ်ကနောက်ကျမှာမို့ အိမ်ကိုပဲပြန်အိပ်လိုက်တော့မယ်။ နောက်ညနေကျမှပဲ ဒီကိုပြန်လာဖြစ်မယ် အန်တီ။"
"အလုပ်တွေများနေတာလား။ ကိုယ့်ဘာသာလည်း ဂရုစိုက်ပါဦး။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေမလား။ နေ့သစ်ကိုလွှတ်ပေးမယ်။"
"ရတယ် အန်တီ၊ မလိုပါဘူး။ နေ့သစ်လည်း ကမ္ဘာအလုပ်မသွားနိုင်လို့ ပတ်ပြေးနေရတာ ပင်ပန်းနေမှာ။ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်။"
"အေးပါ၊ အဆင်ပြေရင်ပြီးတာပါပဲ။"
"သခင်၊ ဒဏ်ရာဆေးထည့်ပေးမယ်မဟုတ်လား။"
"အန်တီနဲ့စကားပြောနေတာကို။"
"ပြောပြီးပြီပဲလေ။ ဟုတ်တယ်မလား အမေ။ သားတို့သွားတော့မယ်။"
"မင်း ..."
"လိုက်သွားပါတော့ ရာဇရယ်။ ဒီပက်ကျိတစ်ကောင်နဲ့တော့ မျက်စိတွေနောက်ရပါတယ်။"
"အမေက ငြိုငြင်တာလား။"
"အမလေးတော်၊ မငြိုငြင်ရပါဘူး ကိုယ်တော်လေးရယ်။ ကြွပါ။"
■
"ငြိမ်ငြိမ်နေလေ။"
"သက်သာနေပြီ။ မနက်ဖြန်ညနေကျရင် ကိုယ် အိမ်မှာစောင့်နေမယ်။"
"မင်းက ဘာလို့ပြန်မှာလဲ။"
"သခင်က သိသိကြီးနဲ့ ကြားချင်လို့မေးတာလား။"
သခင်ပြန်မဖြေဘဲ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးရင်း အာရုံလွှဲပစ်လိုက်လို့ ကမ္ဘာမကျေနပ်ချင်။
"မင်းပါလိုက်ပြန်ရင် ငါ့အပြစ်ပဲဖြစ်မှာပဲ။"
"အဲဒါဆို ဒီကိုပြန်လာခဲ့။ ရုံးမဆင်းခင်ကတည်းက ကိုယ်လာစောင့်ပြီးကြိုမယ်။"
"အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ အခုနေနေတာ မင်းအမေအိမ်နော်။"
"ဘာလဲကွာ။ ဟိုလိုလည်းမရ၊ ဒီလိုလည်းမဖြစ်နဲ့။"
"အာရုံလာမနောက်နဲ့။"
"ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်လဲ။ ကိုယ်နဲ့အတူရှိရတာ အာရုံနောက်တယ်လို့ ဆိုလိုချင်တာလား။"
ဆေးထည့်တာလက်စသတ်ပြီး သိမ်းစရာရှိတာတွေသိမ်းနေတဲ့ သခင်က ပြန်မဖြေပါ။
ဆေးဘူးတွေထည့်လိုက်ပြီးတဲ့ခြင်းလေးကို ကမ္ဘာက ဘေးဖယ်ထုတ်ကာ သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
"အေးစက်စက်လုပ်နေတာတွေ ရပ်ပါတော့လား။"
ပြန်ရုန်းထွက်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကအလွတ်မပေး။
"ဖယ်စမ်း"
"သခင်"
ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်လို့ ခုတင်ပေါ်မှာ ပစ်စလက်ခတ်လဲကျသွားပြီး ထအော်တဲ့ကမ္ဘာကို သခင်က ပါးစပ်လှမ်းပိတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့အပေါ်ကို သခင်က အုပ်မိုးလျက်သား။ သခင့်မျက်ဝန်းတွေထဲ စူးစိုက်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့အကြည့်တွေကြောင့် သခင် ခုတင်ပေါ်ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ။"
"ရင်ဘတ်ထဲကနာလို့။"
သခင့်ဘက်ကိုစောင်းလှည့်ကာ ခုတင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲနေတဲ့ အနေအထားနဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း ကမ္ဘာကပြောလိုက်တယ်။
"ငါတို့ စကားပြောဖို့လိုပြီ။"
"ဟင့်အင်း၊ မပြောဘူး။"
ကမ္ဘာက ပက်လက်ပြန်လှဲလိုက်ပြီး မျက်စိတွေမှိတ်ပစ်လိုက်တော့ ခုနကပဲဆူညံနေတဲ့အခန်းလေးက အသက်မဲ့သွားသလို။
'မပြောချင်ဘူး။ ပြောလိုက်ရင် မြေကမ္ဘာကပဲလူဆိုးဖြစ်မယ်။ ချစ်တာကြီးကို ကားမောင်းသလို မီတာနဲ့တိုင်းပြီး အလျှော့အတင်းလုပ်လို့ရမလား။ သခင်က ယောက်ျားလေးမို့သာ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကလေးသာမွေးလိုက်ရင် အဲဒီ့ကလေးပေါက်ကို အရေးပေး၊ ဂရုစိုက်၊ နို့တိုက်နဲ့။ အား ... တွေးမပျော်တော့ဘူး။ အဟင်း၊ ငါ ယောက်ျားယူမိတာ သိပ်ကံကောင်းတယ်။'
စိတ်ကူးနဲ့မွေးမိတဲ့ ကိုယ့်ကလေးနဲ့ပါ သဝန်တိုနေပါသော မြေကမ္ဘာရယ်ပါ။
■■■ Part (18) ဆက်ရန် ■■■
"ဘာကိစၥသေဘာတူလိုက္တာလဲ သခင္။"
"လိုက္မေနႏိုင္ပါဘူးလို႔ ျငင္းရမွာလား။ မင္းမေနခ်င္ရင္ မင္းအေမကို မင္းဘာသာရေအာင္ေျပာေလ။ အာ႐ံုလာမေနာက္နဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ ငါ အိမ္မွာပဲေနခဲ့လိုက္မွာ။"
"မရဘူး။ သခင္မလိုက္ရင္ ကိုယ္လည္းမသြားဘူး။"
"ဟာ၊ Earth မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုအိမ္ျပန္မလဲ။ ေမေမႀကီးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အစ္ကို လိုတာေတြျပန္ယူလိုက္မယ္။ Earth က Koa နဲ႔ အိမ္ျပန္ႏွင့္လိုက္ပါ။"
"မင္းပေထြးမို႔ ငါက အဲဒီ့ေကာင္နဲ႔ အိမ္ျပန္ရမွာလား။ မင္းဘာသာသြားယူ၊ သခင္လိုက္မသြားနဲ႔။"
"ငါလိုက္မသြားလို႔ရမလား။ အလုပ္ကခြင့္ယူထားတာ ႏွစ္ရက္တည္း။ ခရီးကိုလည္းလိုက္မသြားႏိုင္တာကို ငါက အၾကာႀကီးခြင့္ယူလို႔မေကာင္းဘူး။ မင္းအေမအိမ္ကေန႐ံုးတက္ဖို႔ ငါလိုတာေတြျပန္ယူရမယ္။ မင္းနဲ႔ Koa က ဘာျဖစ္ထားလို႔ မဟားတရားျငင္းေနတာလဲ။"
"သခင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လူကိုလာေဟာက္ေနတာလဲ။"
"မင္းအခ်ိဳးမင္းသိေလ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ ဘယ္ေကာင္လဲ။ မုန္႔ထဲ pecan nut ေတြပါတာ မင္းမသိပါဘူးလို႔ ျငင္းခ်င္တာလား။ ေျခဖဝါးကခ်ဳပ္႐ိုးျပဳတ္သြားတာ မေတာ္တဆပါလို႔ ျငင္းခ်င္တာလား။ ငါ့မ်က္လံုးကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျငင္းၾကည့္လိုက္စမ္း ေျမကမ႓ာ။"
"သခင္ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တားေနတာကို ဘန္ေကာက္လိုက္သြားဖို႔ ျပင္ေနတာလဲ။"
"ငါက အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာလား။"
ၾကာရင္ ထသတ္ေတာ့မယ့္အေနအထားမို႔
"Earth, ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ Koa လာရင္ သူ႔ကို သခင္နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Earth အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့။"
"မရဘူး။"
"မင္း ဘာလို႔ေျပာရခက္ေနတာလဲ။"
ေန႔သစ္ဝင္ရွင္းေပးလည္း သူတို႔လင္လင္ႏွစ္ေယာက္က သတ္ၾကဆဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ .....
ကားေရွ႕ခန္းကေန အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ သခင္ကလည္း မ်က္ႏွာကခပ္တင္းတင္း။ ကားေမာင္းေနတဲ့ Koa ကလည္း ခပ္တည္တည္။
အဲဒါအျပင္ ေနာက္ခန္းမွာထိုင္တဲ့ကမ႓ာက မ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕လို႔။ ကမ႓ာ့ေဘးမွာပါလာတဲ့ ေန႔သစ္ခမ်ာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္ကိုၾကည့္လို႔ ဘယ္သူ႔စကားနားေထာင္ရမလဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔သာ သခင္တို႔အိမ္ကို ေလးေယာက္လံုးထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
■
"Day, ဒါေတြ လာကူသယ္ေပး။"
ေန႔သစ္ကို Koa လွမ္းေခၚၿပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးထဲ ပစၥည္းေတြသယ္ထည့္ေနတာကို ကမ႓ာကေတာ့ ကားေပၚကမဆင္းဘဲ ကားတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေနၿပီး သယ္လာသမၽွေတြကို ဟိုဟာမပါဘူး၊ ဒီဟာမလိုဘူးနဲ႔ ဂ်စ္တိုက္ေနပါတယ္။ Koa ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲလုပ္ေပးေနေပမဲ့ ေန႔သစ္စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။
"Earth ေရ၊ အဲဒါ သခင္ထည့္ေပးလိုက္တာဗ်။"
"Ball မို႔ သခင္လား။"
"Earth ရဲ႕သခင္ကို ေျပာတာပါဗ်ာ။"
Koa လႈပ္ရွားေနတာေတြ ခဏရပ္သြားတယ္။ ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ ေန႔သစ္ကပဲ
"Koa, အစ္ကိုရာဇကိုေျပာေပး၊ ပစၥည္းေတြလာစစ္ေပးပါလားလို႔။"
ပစၥည္းေတြတင္ေနရင္းက ေန႔သစ္စကားလႊဲလိုက္ေတာ့ Koa ေခါင္းညိတ္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတာကို ကမ႓ာက လွမ္းတားဖို႔ျပင္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့
"Earth, သိပ္မဂ်စ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဆို ေမေမႀကီးနဲ႔ Earth ၾကား အစ္ကိုရာဇကပဲ အေနရခက္ေနမွာ။"
"ငါသိတယ္၊ လၽွာမရွည္နဲ႔။"
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွစိတ္မၾကည္ႏိုင္တဲ့ကမ႓ာ ေတြ႕သမၽွကိုေအာ္ေငါက္ဖို႔ပဲ ေတြးမိေနတာပါပဲ။
အိမ္ထဲမွာရွိေနတဲ့သခင္နဲ႔ Koa ကေတာ့
"Earth တမင္လုပ္တာ သိတယ္မဟုတ္လား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ေဆး႐ံုေရာက္သမၽွေတြေလ။"
"အင္း"
"Earth က သိပ္ခ်စ္တာမို႔ ျဖစ္ရတာေတြကို နည္းနည္းေလာက္စာနာေပးလို႔ မရဘူးလား။"
"ကိုယ္က မစာမနာေတြလုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ သူ႔ဘက္က စိတ္ထင္ရာေလၽွာက္လုပ္ေနတာကို လက္ခံေပးလိုက္ပါလို႔ ဆိုလိုတာလား။"
"တခ်ိဳ႕အရာေတြက အလၽွံပယ္ရေနတိုင္း ခပ္ေပါေပါအရာေတြမဟုတ္တာ သိသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ။"
ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိႏိုင္တဲ့စကားေၾကာင့္ သခင္က Koa ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ Koa ကဆက္ေျပာလာတယ္။
"အခ်စ္ကေတာ့ ပိုတယ္မရွိဘူးေပါ့။"
ေျပာၿပီးလွည့္ထြက္သြားတဲ့ Koa ေၾကာင့္ သခင္ ပေဟဠိတခ်ိဳ႕ကို အေျဖရလိုက္ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာတုန္းက ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥနဲ႔ ယွဥ္ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ Koa က ကမ႓ာ့အေပၚဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳး ရွိေနမယ္ဆိုတာကို ေတြးယူလို႔ရပါတယ္။
'အဟက္၊ တကယ့္ဟာေလးေတြ။ ငါ့ဘက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေျမကမ႓ာကို အဲဒီလိုေလသံနဲ႔ေျပာမိရင္ သတ္ပြဲပဲ။'
Data ေတြကူးယူၿပီးသြားတဲ့ hard disk ကို သခင္ျဖဳတ္ယူၿပီး ပိတ္စရာရွိတာေတြပိတ္လို႔ မီးခလုတ္ေတြကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ကိုလိုက္စစ္ေနတဲ့ Koa ကိုထားခဲ့ၿပီး ကားဆီကိုထြက္လာေတာ့ ေန႔သစ္က
"အစ္ကို၊ ပစၥည္းေတြစစ္ၾကည့္ပါဦး။"
မပိတ္ရေသးတဲ့ေနာက္ဖံုးကိုကိုင္ရင္း ပစၥည္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အင္း၊ စံုၿပီ။ မလိုတာေတြေတာင္ ပါလာေသးတယ္။"
ကမ႓ာ့ကိုရည္ရြယ္ကာေျပာလိုက္ၿပီး သခင္ ေရွ႕ခန္းဘက္သြားေတာ့
"ဘယ္မွာထိုင္မွာလဲ။ အေနာက္ကိုလာေလ။"
သခင္ကေတာ့ အဖက္ကိုမလုပ္ပါ။
"သခင္"
ကမ႓ာထေအာ္လို႔ ေန႔သစ္လန္႔သြားရတယ္။
"ဒီကိုလာ။"
ကမ႓ာ့ကိုတစ္ခ်က္မၾကည့္ဘဲ ေရွ႕ခန္းထဲဝင္ထိုင္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့သခင္ ခဏရပ္သြားတယ္။ ေရွ႕ခန္းမွာ ဂစ္တာတစ္လက္ကအခန္႔သား။
ကမ႓ာ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔။
"အေနာက္မွာယူထားစမ္းပါ။"
"ေန႔သစ္ ကိုင္လာေပးမွာ။"
"ေအး၊ ေနာက္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ကိုင္ထားခိုင္းလိုက္။"
"ေန႔သစ္၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ မင္းေနရာမင္းလာထိုင္ေတာ့။"
"ျခံတံခါးပိတ္ၿပီးမွ ဝင္ထိုင္မလို႔ေလ။"
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကားမေရာက္ဖို႔ပတ္ေျပးေနသူ ေန႔သစ္။ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး driver seat မွာဝင္ထိုင္တဲ့ Koa က အလယ္မွာခ်ထားတဲ့ ေရဘူးကို တိုက္မိသြားပါတယ္။ ေျခနင္းေနရာကိုက်သြားတဲ့ေရဘူးက အဖံုးလံုေအာင္ပိတ္မထားလို႔ ပြင့္ထြက္ၿပီး ေရေတြစိုကုန္ေတာ့ Koa ေရဘူးကို ကမန္းကတန္းလွမ္းေကာက္လိုက္ၿပီး
"Day, အဲဒီ့ေနာက္ခန္းမွာ အဝတ္ေဟာင္းရွိတယ္။ ဒီမွာေရစိုသြားလို႔ ျမန္ျမန္ယူခဲ့ေပး။"
တံခါးဖြင့္ၿပီး ေနရာမလြတ္လို႔ အျပင္မွာရပ္ေနဆဲသခင္ကေတာ့ သူ႔ကိုရွိတယ္မထင္တဲ့ Koa ကိုသာ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနမိတယ္။
ေန႔သစ္ေရာက္လာလို႔ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ စိုေနတဲ့ေရေတြဆီ အဝတ္ကိုျဖန္႔ခ်လိုက္တဲ့ ေန႔သစ္က
"ဘယ္လိုေတြျဖစ္တာလဲ။"
"ေရဘူးေမွာက္တာ။"
"အဖံုးမွေသခ်ာမပိတ္တာ။"
"ဆရာလုပ္မေနနဲ႔။"
စကားတိုက္ပြဲက သခင္တို႔ဆီကေန Koa နဲ႔ေန႔သစ္ဆီ ေရာက္သြားေတာ့မလို။
"ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ။ ေနာက္ကိုလာေလ သခင္။ ေရွ႕မွာက ေရစိုေနၿပီကို။"
မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ကမ႓ာ့ေဘးမွာပဲဝင္ထိုင္လိုက္ရတဲ့ သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာျပံဳးသြားၿပီး ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကျမင္လိုက္ရတဲ့ ကမ႓ာ့အျပံဳးေၾကာင့္ Koa ႏႈတ္ခမ္းေတြ အသာေလးေကြးညြတ္သြားတာကို ျခံေသာ့ကိုင္ၿပီးလွည့္မထြက္ခင္ ေန႔သစ္အစအဆံုးျမင္လိုက္ရတာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္တစ္ေယာက္လိုပါပဲ။
အခ်စ္က သူ႔အခင္းအက်င္းနဲ႔သူ entertained ျဖစ္ပါရဲ႕။
■
"ေန႔သစ္၊ ပစၥည္းေတြက မ်ားလွခ်ည္လား။ နင့္ကိုေလးက အိမ္ေျပာင္းလာတာလား။"
"မသိပါဘူး ေမေမႀကီးရယ္။ ကားေပၚထိုင္ၿပီး ဟိုဟာလည္းယူမယ္၊ ဒီဟာလည္းသယ္မယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Koa မွာ သယ္လိုက္ရတာမနည္းဘူး။ ေမေမႀကီးသားက တအားရစ္တာပါဆို။"
အလုပ္ကိစၥေပၚလာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာတို႔ကိုကားေမာင္းပို႔ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားရတဲ့ Koa ေၾကာင့္ ေန႔သစ္တစ္ေယာက္တည္းသယ္ေနရလို႔ သခင္ကပါဝိုင္းကူေနရပါတယ္။
"ခုတင္အႀကီးနဲ႔လဲေပးခဲ့ ေန႔သစ္။"
"မက်ဥ္းပါဘူး။ ထားလိုက္ ေန႔သစ္။ လဲမေနနဲ႔၊ ပင္ပန္းတယ္။"
ေအာက္ထပ္မွာပဲ သူတို႔အတြက္အခန္းျပင္ထားတာကို ခုတင္က်ဥ္းပါတယ္ဆိုၿပီး ရစ္ေနျပန္တဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ သခင္ဝင္ေျပာရျပန္ပါတယ္။
"မရစ္နဲ႔ေတာ့ ကမ႓ာရာ။ ေန႔သစ္ နားပါေစေတာ့။"
သားျဖစ္သူရဲ႕ရစ္နည္းေပါင္းစံုကို ျမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာ့အေမ တအံ့တဩေတြျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
"ငါေမြးထားတဲ့သားက အဲဒီ့ေလာက္ရစ္တတ္သလား။"
"အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေနလို႔လဲ။"
"သြားနားပါေတာ့ ေျမကမ႓ာရယ္။ ငါတကယ္ အံ့ဩလြန္းလို႔ပါ။"
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အရွိန္မေသေသးတဲ့ကမ႓ာက
"ေရခ်ိဳးမယ္။ ေဆး႐ံုနံ႔ေတြမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
"ဟုတ္ၿပီေလ။"
သခင္ ဘာမွအထြန္႔မတက္ဘဲ ကမ႓ာ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ကမ႓ာေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့
"ငါ နားလို႔ရၿပီဟုတ္။ မရလည္းနားၿပီ။ မင္းဘာသာ ေနခ်င္သလိုေနေတာ့။"
"သခင္"
သခင္ျပန္မေျဖေတာ့ပါ။ ခုတင္ေပၚၿငိမ္ၿပီးအိပ္ေနတဲ့သခင့္ကို ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေန႔သစ္ကိုေခၚခိုင္းကာ ျခံေနာက္ဘက္က ေန႔သစ္ရဲ႕သီးသန္႔အိမ္ေလးထဲကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ သြား႐ႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က သခင္အိပ္ေနတာကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔ပါတဲ့ေလ။
"အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္ေပါ့။ Earth ေပါက္ကရလုပ္ထားတာေတြ ဟိုကသိေနတာကို ဘာမွမေျပာဘူးလား။ ေမေမႀကီးကလည္း သူ႔သားဒီေလာက္အထိျဖစ္သြားတာကို မသိရေကာင္းလားဆိုၿပီး အစ္ကိုရာဇကို မၾကည္ဘူးေနာ္။"
"သခင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။"
"မသိဘူး။ Earth အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ေပါ့။"
"ငါ့ႏွယ္၊ အကုန္ေၾကာက္ေနရတယ္။"
"အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ထပ္သတ္ၾကပါ။"
ကမ႓ာျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ တကယ္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ထပ္သတ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သခင္ ဘန္ေကာက္ကိုပါမသြားဖို႔က အဓိကပါပဲ။ က်န္တာေတြက ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးေပါ့။
■
ညအိပ္ရာဝင္ေတာ့ ကမ႓ာျပႆနာထပ္ရွာပါေတာ့တယ္။
"ေျပာပါတယ္၊ ခုတင္ကက်ဥ္းပါတယ္လို႔။"
"အခု မင္းအိပ္လို႔မရဘူးလား ေျပာ။"
"ဒါေပမဲ့"
"ငါ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္ဘူး။ မင္း အိပ္လိုက္ေတာ့။"
"သခင္က အေမနဲ႔က် စကားေျပာမျပတ္ဘဲ ထိုင္ေျပာေနၿပီးေတာ့။"
"မင္းအေမေျပာေနတာ ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔သားအဖိုးတန္ေလးကို ငါကဂ႐ုမစိုက္လို႔ ေဆး႐ံုခဏခဏေရာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုမေျပာဘဲ ဝိုင္းဖံုးထားၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အစကတည္းက မင္းသာမိန္းမယူရင္ ဒီေလာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္းေတြ။"
"အေမက အဲဒီ့လိုမေျပာပါဘူး။ ရာဇက အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ကမ႓ာ့ဒဏ္ရာကိုပါ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔မလြယ္ဘူးတဲ့။ စျဖစ္ကတည္းက အေမ့ကိုအေၾကာင္းၾကားရင္ သားတို႔အလုပ္မမ်ားရဘူးေပါ့တဲ့။ ေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ေနရာတကာေထာင့္ေစ့ေအာင္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။"
"ေအး၊ ငါေျပာတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ဘာကြာလဲ။"
"ဟင့္အင္း၊ မကြာဘူး။"
"အဲဒါဆို ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္ေတာ့၊"
"သခင္ မနက္ျဖန္ကိုလည္း အလုပ္မသြားရပါဘူး။ ဘာလို႔ေစာေစာအိပ္မွာလဲ။"
"အိပ္ခ်င္လို႔။"
"သခင္ ..."
"ငါ လုပ္မိေတာ့မယ္။ စိတ္ေတြၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။"
ေက်ာခိုင္းအိပ္ေနတာကို ကမ႓ာက လက္ေမာင္းကိုလွမ္းဆြဲလို႔ သခင္ထထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကရြယ္ၿပီးေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့မထိုးျဖစ္လိုက္ပါ။
"အလုပ္ပ်က္လို႔ စိတ္တိုေနတာကိုေရာ၊ ဒီကိုလာေနရလို႔ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတာကိုေရာ၊ အေမေျပာတာခံလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာေရာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေအာင္ တမင္တကာလုပ္မိတာေတြကိုလည္း ဝန္ခံတာမို႔ သခင္ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါ။ စိတ္ဆိုးၿပီး ခပ္တည္တည္ေနေနတာေတြကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့။ အဲဒီ့လိုေနေနတာ ဘယ္ႏွရက္ေတာင္ရွိေနၿပီလဲ။ သခင္ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲ။"
"လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွ ေတာင္းပန္တာမ်ိဳးကို ငါအရမ္းမုန္းေနၿပီ။ မင္းအေမအိမ္မွာမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ငါေနေပးေနတာကို စိတ္ကိုလာမဆြပါနဲ႔။"
"အဲဒါဆို အရင္လိုေလးျပန္ေနေလေနာ္။"
"မစဥ္းစားနဲ႔ ေျမကမ႓ာ။ မင္းနဲ႔ ေနာက္မွစာရင္းရွင္းမယ္။ မင္း စကားေတြရွည္ေနရင္ ငါ အိမ္မွာျပန္ေနလိုက္မယ္။"
ကမ႓ာဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အခုအခ်ိန္ သခင္ျပန္သြားရင္ သူလည္းလိုက္လို႔ရမွာမဟုတ္။ အေမျဖစ္သူကလည္း သူ႔ကို ျပန္လႊတ္မွာမဟုတ္တဲ့အျပင္ အိမ္ျပန္သြားတဲ့သခင့္ကိုပါ အျပစ္ျမင္ေနဦးမွာကို ကမ႓ာနားလည္တာမို႔ တစ္ပတ္ေလာက္သည္းခံေနဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
■■■
မနက္ဆို အလုပ္သြားဖို႔ အိမ္မွာထက္ပိုေစာၿပီးထြက္ရတဲ့သခင္က ျပန္ေရာက္လာရင္ ညစာစားတဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ ေယာကၡမနဲ႔ဆံုတဲ့အခ်ိန္က သိပ္မရွိခဲ့ပါ။ မဆံုေလေကာင္းေလလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ကမ႓ာကလည္း သခင္ျပန္ေရာက္ရင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး အနားကပ္လို႔ေနေလေတာ့ သားျဖစ္သူရဲ႕ plan ေပါင္းစံုထဲ သိသိႀကီးနဲ႔ၿငိမ္ေနရတဲ့အခါ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ပါ။
"ကမ႓ာ၊ မင္းအိမ္မွာလည္း အဲဒီ့လိုပဲ ေယာက္်ားနားကပ္ေနတာလား။"
"အခုလိုပဲ ကပ္ေနခ်င္တာ၊ မေနခဲ့ရပါဘူး။ အခုမွ ေျခေထာက္ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကပ္ရတာ။ အေမ ကေနဒါကို အျမဲလိုက္မသြားႏိုင္သလိုေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒယ္ဒီ့ကိုေတာင္ လြမ္းလာၿပီ။ ကိုယ့္သားေလးကို ပစ္ထားႏိုင္လိုက္တာ။ အေမေနာ္၊ သူတို႔သားအဖကို လႊတ္မထားနဲ႔။ အငယ္မကလည္း အေဖ့လိုပဲ သိပ္မ်က္ႏွာပြင့္တာ။"
"ဟဲ့၊ ညီမကို ဘယ္လိုေျပာေနတာလဲ။ မင္းကမွ မင္းအေဖလို ေျခ႐ႈပ္ခ်င္တာ။"
"ဟာ၊ ဘာလို႔ေျခ႐ႈပ္ရမွာလဲ။ ဒီေလာက္ၿငိမ္တာကို။ အေမ့သားက လိမၼာလိုက္တာမွ ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ေသး။"
"ေအးပါဟယ္၊ လိမၼာပါတယ္။ သားေတြေမြးရတာ တကယ္ကိုအားမကိုးရဘူး။"
"ဘာလို႔အားမကိုးရမွာလဲ အေမရယ္။ ေနာက္ထပ္သားတစ္ေယာက္ေတာင္ ထပ္ရေသးတယ္။ အဲဒါ ေျမကမ႓ာမို႔ အဲဒီ့လိုရတာေနာ္။"
"ေက်းဇူးပါရွင္၊ ေက်းဇူးပါ။ ေတာ္လိုက္တဲ့သားေလး။ ေယာက္်ားရၿပီး အိမ္ခြဲထြက္ၿပီးကတည္းက မေအအိမ္မွာညအိပ္ဖို႔ဆို phobia ရေနတာ။"
"အေမ့ကိုု ေအးေအးေဆးေဆးေနေစခ်င္လို႔ပါ။"
"ဒီအေမက မေအးေဆးခ်င္ပါဘူး။ ေျမးေတြနဲ႔အတူ ေနခ်င္ေသးတာ။"
"အေမ့သမီးကို ေယာက္်ားေပးစားလိုက္ပါလား။ ဒီတိုင္းဆို စိတ္မခ်ရဘူးေနာ္။"
သားအမိႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတုန္း ကမ႓ာနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ကေန သခင္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ကမ႓ာမ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္ၿပီး ညီမျဖစ္သူကိုဆြဲထည့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သခင္လာရာဘက္ကို ေက်ာခိုင္းထိုင္ေနလို႔ ေရာက္လာတာမသိတဲ့ ကမ႓ာ့အေမက သမီးကိုထိလို႔ တံု႔ျပန္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့
"ကမ႓ာ၊ မင္းေျခေထာက္ ေဆးထည့္ၿပီးၿပီလား။"
"ဟင့္အင္း"
"ေအး၊ မထည့္နဲ႔။ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔။"
ကမ႓ာ့ကိုခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္ေျပာလိုက္နဲ႔ ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့အေမကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေယာကၡမက စကားေျပာဖို႔ျပင္ေနတာကို မသိလိုက္ဘဲ စကားျဖတ္ေျပာသလိုျဖစ္သြားလို႔ မ်က္ႏွာတည္ေနတာေၾကာင့္ သခင္က ကမ႓ာ့ကို မသိမသာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာကခပ္ဖြဖြျပံဳးေနတယ္။
"ေျပာေလ ရာဇ။"
"မနက္ျဖန္ အလုပ္ကေနာက္က်မွာမို႔ အိမ္ကိုပဲျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ညေနက်မွပဲ ဒီကိုျပန္လာျဖစ္မယ္ အန္တီ။"
"အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါဦး။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းအဆင္ေျပမလား။ ေန႔သစ္ကိုလႊတ္ေပးမယ္။"
"ရတယ္ အန္တီ၊ မလိုပါဘူး။ ေန႔သစ္လည္း ကမ႓ာအလုပ္မသြားႏိုင္လို႔ ပတ္ေျပးေနရတာ ပင္ပန္းေနမွာ။ ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။"
"ေအးပါ၊ အဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲ။"
"သခင္၊ ဒဏ္ရာေဆးထည့္ေပးမယ္မဟုတ္လား။"
"အန္တီနဲ႔စကားေျပာေနတာကို။"
"ေျပာၿပီးၿပီပဲေလ။ ဟုတ္တယ္မလား အေမ။ သားတို႔သြားေတာ့မယ္။"
"မင္း ..."
"လိုက္သြားပါေတာ့ ရာဇရယ္။ ဒီပက္က်ိတစ္ေကာင္နဲ႔ေတာ့ မ်က္စိေတြေနာက္ရပါတယ္။"
"အေမက ၿငိဳျငင္တာလား။"
"အမေလးေတာ္၊ မၿငိဳျငင္ရပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ေလးရယ္။ ႂကြပါ။"
■
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ။"
"သက္သာေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ညေနက်ရင္ ကိုယ္ အိမ္မွာေစာင့္ေနမယ္။"
"မင္းက ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ။"
"သခင္က သိသိႀကီးနဲ႔ ၾကားခ်င္လို႔ေမးတာလား။"
သခင္ျပန္မေျဖဘဲ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးရင္း အာ႐ံုလႊဲပစ္လိုက္လို႔ ကမ႓ာမေက်နပ္ခ်င္။
"မင္းပါလိုက္ျပန္ရင္ ငါ့အျပစ္ပဲျဖစ္မွာပဲ။"
"အဲဒါဆို ဒီကိုျပန္လာခဲ့။ ႐ံုးမဆင္းခင္ကတည္းက ကိုယ္လာေစာင့္ၿပီးႀကိဳမယ္။"
"အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ အခုေနေနတာ မင္းအေမအိမ္ေနာ္။"
"ဘာလဲကြာ။ ဟိုလိုလည္းမရ၊ ဒီလိုလည္းမျဖစ္နဲ႔။"
"အာ႐ံုလာမေနာက္နဲ႔။"
"ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္လဲ။ ကိုယ္နဲ႔အတူရွိရတာ အာ႐ံုေနာက္တယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာလား။"
ေဆးထည့္တာလက္စသတ္ၿပီး သိမ္းစရာရွိတာေတြသိမ္းေနတဲ့ သခင္က ျပန္မေျဖပါ။
ေဆးဘူးေတြထည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ျခင္းေလးကို ကမ႓ာက ေဘးဖယ္ထုတ္ကာ သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
"ေအးစက္စက္လုပ္ေနတာေတြ ရပ္ပါေတာ့လား။"
ျပန္႐ုန္းထြက္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကအလြတ္မေပး။
"ဖယ္စမ္း"
"သခင္"
ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္လို႔ ခုတင္ေပၚမွာ ပစ္စလက္ခတ္လဲက်သြားၿပီး ထေအာ္တဲ့ကမ႓ာကို သခင္က ပါးစပ္လွမ္းပိတ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့အေပၚကို သခင္က အုပ္မိုးလ်က္သား။ သခင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲ စူးစိုက္ေနတဲ့ ကမ႓ာ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ သခင္ ခုတင္ေပၚျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။
"ဘာလို႔ေအာ္ေနတာလဲ။"
"ရင္ဘတ္ထဲကနာလို႔။"
သခင့္ဘက္ကိုေစာင္းလွည့္ကာ ခုတင္ေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လွဲေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ရင္း ကမ႓ာကေျပာလိုက္တယ္။
"ငါတို႔ စကားေျပာဖို႔လိုၿပီ။"
"ဟင့္အင္း၊ မေျပာဘူး။"
ကမ႓ာက ပက္လက္ျပန္လွဲလိုက္ၿပီး မ်က္စိေတြမွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခုနကပဲဆူညံေနတဲ့အခန္းေလးက အသက္မဲ့သြားသလို။
'မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာလိုက္ရင္ ေျမကမ႓ာကပဲလူဆိုးျဖစ္မယ္။ ခ်စ္တာႀကီးကို ကားေမာင္းသလို မီတာနဲ႔တိုင္းၿပီး အေလၽွာ့အတင္းလုပ္လို႔ရမလား။ သခင္က ေယာက္်ားေလးမို႔သာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကေလးသာေမြးလိုက္ရင္ အဲဒီ့ကေလးေပါက္ကို အေရးေပး၊ ဂရုစိုက္၊ ႏို႔တိုက္နဲ႔။ အား ... ေတြးမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အဟင္း၊ ငါ ေယာက္်ားယူမိတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။'
စိတ္ကူးနဲ႔ေမြးမိတဲ့ ကိုယ့္ကေလးနဲ႔ပါ သဝန္တိုေနပါေသာ ေျမကမ႓ာရယ္ပါ။
■■■ Part (18) ဆက္ရန္ ■■■
ကမ္ဘာ့အမေထွက်သွားတာနဲ့ ကမ္ဘာတို့ရဲ့ရန်ပွဲက ပြန်စပါတော့တယ်။
"ဘာကိစ္စသဘောတူလိုက်တာလဲ သခင်။"
"လိုက်မနေနိုင်ပါဘူးလို့ ငြင်းရမှာလား။ မင်းမနေချင်ရင် မင်းအမေကို မင်းဘာသာရအောင်ပြောလေ။ အာရုံလာမနောက်နဲ့ မြေကမ္ဘာ။ ငါ အိမ်မှာပဲနေခဲ့လိုက်မှာ။"
"မရဘူး။ သခင်မလိုက်ရင် ကိုယ်လည်းမသွားဘူး။"
"ဟာ၊ Earth မပါဘဲ ကျွန်တော်က ဘယ်လိုအိမ်ပြန်မလဲ။ မေမေကြီးကို ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူးလေ။ ကျွန်တော်နဲ့အစ်ကို လိုတာတွေပြန်ယူလိုက်မယ်။ Earth က Koa နဲ့ အိမ်ပြန်နှင့်လိုက်ပါ။"
"မင်းပထွေးမို့ ငါက အဲဒီ့ကောင်နဲ့ အိမ်ပြန်ရမှာလား။ မင်းဘာသာသွားယူ၊ သခင်လိုက်မသွားနဲ့။"
"ငါလိုက်မသွားလို့ရမလား။ အလုပ်ကခွင့်ယူထားတာ နှစ်ရက်တည်း။ ခရီးကိုလည်းလိုက်မသွားနိုင်တာကို ငါက အကြာကြီးခွင့်ယူလို့မကောင်းဘူး။ မင်းအမေအိမ်ကနေရုံးတက်ဖို့ ငါလိုတာတွေပြန်ယူရမယ်။ မင်းနဲ့ Koa က ဘာဖြစ်ထားလို့ မဟားတရားငြင်းနေတာလဲ။"
"သခင် ဘယ်လိုဖြစ်လို့ လူကိုလာဟောက်နေတာလဲ။"
"မင်းအချိုးမင်းသိလေ။ ဒီလိုဖြစ်အောင်လုပ်တာ ဘယ်ကောင်လဲ။ မုန့်ထဲ pecan nut တွေပါတာ မင်းမသိပါဘူးလို့ ငြင်းချင်တာလား။ ခြေဖဝါးကချုပ်ရိုးပြုတ်သွားတာ မတော်တဆပါလို့ ငြင်းချင်တာလား။ ငါ့မျက်လုံးကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီးတော့ ငြင်းကြည့်လိုက်စမ်း မြေကမ္ဘာ။"
"သခင်ကရော ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ်တားနေတာကို ဘန်ကောက်လိုက်သွားဖို့ ပြင်နေတာလဲ။"
"ငါက အပျော်ခရီးထွက်တာလား။"
ကြာရင် ထသတ်တော့မယ့်အနေအထားမို့
"Earth, တော်ပါတော့ဗျာ။ Koa လာရင် သူ့ကို သခင်နဲ့ထည့်ပေးလိုက်လေ။ ကျွန်တော်နဲ့ Earth အိမ်ပြန်ကြတာပေါ့။"
"မရဘူး။"
"မင်း ဘာလို့ပြောရခက်နေတာလဲ။"
နေ့သစ်ဝင်ရှင်းပေးလည်း သူတို့လင်လင်နှစ်ယောက်က သတ်ကြဆဲ။
နောက်ဆုံးတော့ .....
ကားရှေ့ခန်းကနေ အပြင်ဘက်ကိုကြည့်နေတဲ့ သခင်ကလည်း မျက်နှာကခပ်တင်းတင်း။ ကားမောင်းနေတဲ့ Koa ကလည်း ခပ်တည်တည်။
အဲဒါအပြင် နောက်ခန်းမှာထိုင်တဲ့ကမ္ဘာက မျက်မှောင်တွေကျုံ့လို့။ ကမ္ဘာ့ဘေးမှာပါလာတဲ့ နေ့သစ်ခမျာ ဘယ်သူ့မျက်နှာရိပ်ကိုကြည့်လို့ ဘယ်သူ့စကားနားထောင်ရမလဲလို့ တွေးရင်းနဲ့သာ သခင်တို့အိမ်ကို လေးယောက်လုံးထွက်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်။
■
"Day, ဒါတွေ လာကူသယ်ပေး။"
နေ့သစ်ကို Koa လှမ်းခေါ်ပြီးတော့ ကားနောက်ဖုံးထဲ ပစ္စည်းတွေသယ်ထည့်နေတာကို ကမ္ဘာကတော့ ကားပေါ်ကမဆင်းဘဲ ကားတံခါးဖွင့်ကြည့်နေပြီး သယ်လာသမျှတွေကို ဟိုဟာမပါဘူး၊ ဒီဟာမလိုဘူးနဲ့ ဂျစ်တိုက်နေပါတယ်။ Koa ကတော့ ဘာမှမပြောဘဲလုပ်ပေးနေပေမဲ့ နေ့သစ်စိတ်မရှည်တော့ပါ။
"Earth ရေ၊ အဲဒါ သခင်ထည့်ပေးလိုက်တာဗျ။"
"Ball မို့ သခင်လား။"
"Earth ရဲ့သခင်ကို ပြောတာပါဗျာ။"
Koa လှုပ်ရှားနေတာတွေ ခဏရပ်သွားတယ်။ ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ နေ့သစ်ကပဲ
"Koa, အစ်ကိုရာဇကိုပြောပေး၊ ပစ္စည်းတွေလာစစ်ပေးပါလားလို့။"
ပစ္စည်းတွေတင်နေရင်းက နေ့သစ်စကားလွှဲလိုက်တော့ Koa ခေါင်းညိတ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတာကို ကမ္ဘာက လှမ်းတားဖို့ပြင်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့
"Earth, သိပ်မဂျစ်ပါနဲ့ဗျာ။ အဲဒီလိုဆို မေမေကြီးနဲ့ Earth ကြား အစ်ကိုရာဇကပဲ အနေရခက်နေမှာ။"
"ငါသိတယ်၊ လျှာမရှည်နဲ့။"
အခုချိန်မှာတော့ ဘာကိုမှစိတ်မကြည်နိုင်တဲ့ကမ္ဘာ တွေ့သမျှကိုအော်ငေါက်ဖို့ပဲ တွေးမိနေတာပါပဲ။
အိမ်ထဲမှာရှိနေတဲ့သခင်နဲ့ Koa ကတော့
"Earth တမင်လုပ်တာ သိတယ်မဟုတ်လား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ဆေးရုံရောက်သမျှတွေလေ။"
"အင်း"
"Earth က သိပ်ချစ်တာမို့ ဖြစ်ရတာတွေကို နည်းနည်းလောက်စာနာပေးလို့ မရဘူးလား။"
"ကိုယ်က မစာမနာတွေလုပ်နေတယ်လို့ ပြောချင်တာလား။ သူ့ဘက်က စိတ်ထင်ရာလျှောက်လုပ်နေတာကို လက်ခံပေးလိုက်ပါလို့ ဆိုလိုတာလား။"
"တချို့အရာတွေက အလျှံပယ်ရနေတိုင်း ခပ်ပေါပေါအရာတွေမဟုတ်တာ သိသင့်တယ်ထင်လို့ပါ။"
ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိနိုင်တဲ့စကားကြောင့် သခင်က Koa ကိုကြည့်လိုက်တော့ Koa ကဆက်ပြောလာတယ်။
"အချစ်ကတော့ ပိုတယ်မရှိဘူးပေါ့။"
ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတဲ့ Koa ကြောင့် သခင် ပဟေဠိတချို့ကို အဖြေရလိုက်ပါတယ်။ ဆေးရုံမှာတုန်းက ဖြစ်သွားတဲ့ကိစ္စနဲ့ ယှဉ်တွေးကြည့်လိုက်ရင် Koa က ကမ္ဘာ့အပေါ်ဘယ်လိုသဘောထားမျိုး ရှိနေမယ်ဆိုတာကို တွေးယူလို့ရပါတယ်။
'အဟက်၊ တကယ့်ဟာလေးတွေ။ ငါ့ဘက်ကတစ်ယောက်ယောက်ကများ မြေကမ္ဘာကို အဲဒီလိုလေသံနဲ့ပြောမိရင် သတ်ပွဲပဲ။'
Data တွေကူးယူပြီးသွားတဲ့ hard disk ကို သခင်ဖြုတ်ယူပြီး ပိတ်စရာရှိတာတွေပိတ်လို့ မီးခလုတ်တွေကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။ အိမ်ကိုလိုက်စစ်နေတဲ့ Koa ကိုထားခဲ့ပြီး ကားဆီကိုထွက်လာတော့ နေ့သစ်က
"အစ်ကို၊ ပစ္စည်းတွေစစ်ကြည့်ပါဦး။"
မပိတ်ရသေးတဲ့နောက်ဖုံးကိုကိုင်ရင်း ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်လိုက်ပြီး
"အင်း၊ စုံပြီ။ မလိုတာတွေတောင် ပါလာသေးတယ်။"
ကမ္ဘာ့ကိုရည်ရွယ်ကာပြောလိုက်ပြီး သခင် ရှေ့ခန်းဘက်သွားတော့
"ဘယ်မှာထိုင်မှာလဲ။ အနောက်ကိုလာလေ။"
သခင်ကတော့ အဖက်ကိုမလုပ်ပါ။
"သခင်"
ကမ္ဘာထအော်လို့ နေ့သစ်လန့်သွားရတယ်။
"ဒီကိုလာ။"
ကမ္ဘာ့ကိုတစ်ချက်မကြည့်ဘဲ ရှေ့ခန်းထဲဝင်ထိုင်ဖို့ပြင်နေတဲ့သခင် ခဏရပ်သွားတယ်။ ရှေ့ခန်းမှာ ဂစ်တာတစ်လက်ကအခန့်သား။
ကမ္ဘာ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာဖြစ်လဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့။
"အနောက်မှာယူထားစမ်းပါ။"
"နေ့သစ် ကိုင်လာပေးမှာ။"
"အေး၊ နောက်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်။"
"နေ့သစ်၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ။ မင်းနေရာမင်းလာထိုင်တော့။"
"ခြံတံခါးပိတ်ပြီးမှ ဝင်ထိုင်မလို့လေ။"
အတတ်နိုင်ဆုံး ကြားမရောက်ဖို့ပတ်ပြေးနေသူ နေ့သစ်။ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး driver seat မှာဝင်ထိုင်တဲ့ Koa က အလယ်မှာချထားတဲ့ ရေဘူးကို တိုက်မိသွားပါတယ်။ ခြေနင်းနေရာကိုကျသွားတဲ့ရေဘူးက အဖုံးလုံအောင်ပိတ်မထားလို့ ပွင့်ထွက်ပြီး ရေတွေစိုကုန်တော့ Koa ရေဘူးကို ကမန်းကတန်းလှမ်းကောက်လိုက်ပြီး
"Day, အဲဒီ့နောက်ခန်းမှာ အဝတ်ဟောင်းရှိတယ်။ ဒီမှာရေစိုသွားလို့ မြန်မြန်ယူခဲ့ပေး။"
တံခါးဖွင့်ပြီး နေရာမလွတ်လို့ အပြင်မှာရပ်နေဆဲသခင်ကတော့ သူ့ကိုရှိတယ်မထင်တဲ့ Koa ကိုသာ စူးစမ်းသလိုကြည့်နေမိတယ်။
နေ့သစ်ရောက်လာလို့ ဖယ်ပေးလိုက်တော့ စိုနေတဲ့ရေတွေဆီ အဝတ်ကိုဖြန့်ချလိုက်တဲ့ နေ့သစ်က
"ဘယ်လိုတွေဖြစ်တာလဲ။"
"ရေဘူးမှောက်တာ။"
"အဖုံးမှသေချာမပိတ်တာ။"
"ဆရာလုပ်မနေနဲ့။"
စကားတိုက်ပွဲက သခင်တို့ဆီကနေ Koa နဲ့နေ့သစ်ဆီ ရောက်သွားတော့မလို။
"ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ နောက်ကိုလာလေ သခင်။ ရှေ့မှာက ရေစိုနေပြီကို။"
မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး ကမ္ဘာ့ဘေးမှာပဲဝင်ထိုင်လိုက်ရတဲ့ သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာပြုံးသွားပြီး နောက်ကြည့်မှန်ထဲကမြင်လိုက်ရတဲ့ ကမ္ဘာ့အပြုံးကြောင့် Koa နှုတ်ခမ်းတွေ အသာလေးကွေးညွတ်သွားတာကို ခြံသော့ကိုင်ပြီးလှည့်မထွက်ခင် နေ့သစ်အစအဆုံးမြင်လိုက်ရတာ ပွဲကြည့်ပရိသတ်တစ်ယောက်လိုပါပဲ။
အချစ်က သူ့အခင်းအကျင်းနဲ့သူ entertained ဖြစ်ပါရဲ့။
■
"နေ့သစ်၊ ပစ္စည်းတွေက များလှချည်လား။ နင့်ကိုလေးက အိမ်ပြောင်းလာတာလား။"
"မသိပါဘူး မေမေကြီးရယ်။ ကားပေါ်ထိုင်ပြီး ဟိုဟာလည်းယူမယ်၊ ဒီဟာလည်းသယ်မယ်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ Koa မှာ သယ်လိုက်ရတာမနည်းဘူး။ မေမေကြီးသားက တအားရစ်တာပါဆို။"
အလုပ်ကိစ္စပေါ်လာတာကြောင့် ကမ္ဘာတို့ကိုကားမောင်းပို့ပေးပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်သွားရတဲ့ Koa ကြောင့် နေ့သစ်တစ်ယောက်တည်းသယ်နေရလို့ သခင်ကပါဝိုင်းကူနေရပါတယ်။
"ခုတင်အကြီးနဲ့လဲပေးခဲ့ နေ့သစ်။"
"မကျဉ်းပါဘူး။ ထားလိုက် နေ့သစ်။ လဲမနေနဲ့၊ ပင်ပန်းတယ်။"
အောက်ထပ်မှာပဲ သူတို့အတွက်အခန်းပြင်ထားတာကို ခုတင်ကျဉ်းပါတယ်ဆိုပြီး ရစ်နေပြန်တဲ့ကမ္ဘာကြောင့် သခင်ဝင်ပြောရပြန်ပါတယ်။
"မရစ်နဲ့တော့ ကမ္ဘာရာ။ နေ့သစ် နားပါစေတော့။"
သားဖြစ်သူရဲ့ရစ်နည်းပေါင်းစုံကို မြင်ရပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကမ္ဘာ့အမေ တအံ့တဩတွေဖြစ်ရပါတော့တယ်။
"ငါမွေးထားတဲ့သားက အဲဒီ့လောက်ရစ်တတ်သလား။"
"အမေကလည်း ကျွန်တော်ဘာပြောနေလို့လဲ။"
"သွားနားပါတော့ မြေကမ္ဘာရယ်။ ငါတကယ် အံ့ဩလွန်းလို့ပါ။"
အခန်းထဲရောက်တော့ အရှိန်မသေသေးတဲ့ကမ္ဘာက
"ရေချိုးမယ်။ ဆေးရုံနံ့တွေမခံနိုင်တော့ဘူး။"
"ဟုတ်ပြီလေ။"
သခင် ဘာမှအထွန့်မတက်ဘဲ ကမ္ဘာ့ကို ရေချိုးခန်းထဲပို့ပေးလိုက်တယ်။ ကမ္ဘာရေချိုးပြီးတော့
"ငါ နားလို့ရပြီဟုတ်။ မရလည်းနားပြီ။ မင်းဘာသာ နေချင်သလိုနေတော့။"
"သခင်"
သခင်ပြန်မဖြေတော့ပါ။ ခုတင်ပေါ်ငြိမ်ပြီးအိပ်နေတဲ့သခင့်ကို ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ အခန်းအပြင်ထွက်လာပြီး နေ့သစ်ကိုခေါ်ခိုင်းကာ ခြံနောက်ဘက်က နေ့သစ်ရဲ့သီးသန့်အိမ်လေးထဲကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွားရှုပ်နေပါတော့တယ်။ အကြောင်းပြချက်က သခင်အိပ်နေတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်လို့ပါတဲ့လေ။
"အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုလာနှောင့်ယှက်နေတယ်ပေါ့။ Earth ပေါက်ကရလုပ်ထားတာတွေ ဟိုကသိနေတာကို ဘာမှမပြောဘူးလား။ မေမေကြီးကလည်း သူ့သားဒီလောက်အထိဖြစ်သွားတာကို မသိရကောင်းလားဆိုပြီး အစ်ကိုရာဇကို မကြည်ဘူးနော်။"
"သခင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ။"
"မသိဘူး။ Earth အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပေါ့။"
"ငါ့နှယ်၊ အကုန်ကြောက်နေရတယ်။"
"အိမ်ပြန်ရောက်မှ ထပ်သတ်ကြပါ။"
ကမ္ဘာပြန်မပြောဖြစ်တော့ပါ။ တကယ်ကို အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ထပ်သတ်ရမယ်ထင်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သခင် ဘန်ကောက်ကိုပါမသွားဖို့က အဓိကပါပဲ။ ကျန်တာတွေက နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးပေါ့။
■
ညအိပ်ရာဝင်တော့ ကမ္ဘာပြဿနာထပ်ရှာပါတော့တယ်။
"ပြောပါတယ်၊ ခုတင်ကကျဉ်းပါတယ်လို့။"
"အခု မင်းအိပ်လို့မရဘူးလား ပြော။"
"ဒါပေမဲ့"
"ငါ စကားများများမပြောချင်ဘူး။ မင်း အိပ်လိုက်တော့။"
"သခင်က အမေနဲ့ကျ စကားပြောမပြတ်ဘဲ ထိုင်ပြောနေပြီးတော့။"
"မင်းအမေပြောနေတာ ကြားတယ်မဟုတ်လား။ သူ့သားအဖိုးတန်လေးကို ငါကဂရုမစိုက်လို့ ဆေးရုံခဏခဏရောက်တဲ့အကြောင်း၊ သူ့ကိုမပြောဘဲ ဝိုင်းဖုံးထားကြတဲ့အကြောင်း၊ အစကတည်းက မင်းသာမိန်းမယူရင် ဒီလောက်ဖြစ်မှာမဟုတ်ကြောင်းတွေ။"
"အမေက အဲဒီ့လိုမပြောပါဘူး။ ရာဇက အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့မို့ ကမ္ဘာ့ဒဏ်ရာကိုပါ ဂရုစိုက်ဖို့မလွယ်ဘူးတဲ့။ စဖြစ်ကတည်းက အမေ့ကိုအကြောင်းကြားရင် သားတို့အလုပ်မများရဘူးပေါ့တဲ့။ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲဆိုတော့ အိမ်မှာ နေရာတကာထောင့်စေ့အောင်လုပ်ဖို့ မလွယ်ဘူးတဲ့။"
"အေး၊ ငါပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ဘာကွာလဲ။"
"ဟင့်အင်း၊ မကွာဘူး။"
"အဲဒါဆို ငြိမ်ငြိမ်အိပ်တော့၊"
"သခင် မနက်ဖြန်ကိုလည်း အလုပ်မသွားရပါဘူး။ ဘာလို့စောစောအိပ်မှာလဲ။"
"အိပ်ချင်လို့။"
"သခင် ..."
"ငါ လုပ်မိတော့မယ်။ စိတ်တွေကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်။"
ကျောခိုင်းအိပ်နေတာကို ကမ္ဘာက လက်မောင်းကိုလှမ်းဆွဲလို့ သခင်ထထိုင်လိုက်ပြီး လက်ကရွယ်ပြီးနေပြီ။ တကယ်တော့မထိုးဖြစ်လိုက်ပါ။
"အလုပ်ပျက်လို့ စိတ်တိုနေတာကိုရော၊ ဒီကိုလာနေရလို့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်နေတာကိုရော၊ အမေပြောတာခံလိုက်ရလို့ ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာရော ကိုယ်သိပါတယ်။ ဆေးရုံရောက်အောင် တမင်တကာလုပ်မိတာတွေကိုလည်း ဝန်ခံတာမို့ သခင်ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ။ စိတ်ဆိုးပြီး ခပ်တည်တည်နေနေတာတွေကို ရပ်လိုက်ပါတော့။ အဲဒီ့လိုနေနေတာ ဘယ်နှရက်တောင်ရှိနေပြီလဲ။ သခင်ကျေနပ်အောင် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲ။"
"လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ တောင်းပန်တာမျိုးကို ငါအရမ်းမုန်းနေပြီ။ မင်းအမေအိမ်မှာမို့ အဆင်ပြေအောင် ငါနေပေးနေတာကို စိတ်ကိုလာမဆွပါနဲ့။"
"အဲဒါဆို အရင်လိုလေးပြန်နေလေနော်။"
"မစဉ်းစားနဲ့ မြေကမ္ဘာ။ မင်းနဲ့ နောက်မှစာရင်းရှင်းမယ်။ မင်း စကားတွေရှည်နေရင် ငါ အိမ်မှာပြန်နေလိုက်မယ်။"
ကမ္ဘာဆက်မပြောနိုင်တော့ပါ။ အခုအချိန် သခင်ပြန်သွားရင် သူလည်းလိုက်လို့ရမှာမဟုတ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း သူ့ကို ပြန်လွှတ်မှာမဟုတ်တဲ့အပြင် အိမ်ပြန်သွားတဲ့သခင့်ကိုပါ အပြစ်မြင်နေဦးမှာကို ကမ္ဘာနားလည်တာမို့ တစ်ပတ်လောက်သည်းခံနေဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။
■■■
မနက်ဆို အလုပ်သွားဖို့ အိမ်မှာထက်ပိုစောပြီးထွက်ရတဲ့သခင်က ပြန်ရောက်လာရင် ညစာစားတဲ့အချိန်ကလွဲလို့ ယောက္ခမနဲ့ဆုံတဲ့အချိန်က သိပ်မရှိခဲ့ပါ။ မဆုံလေကောင်းလေလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ကမ္ဘာကလည်း သခင်ပြန်ရောက်ရင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး အနားကပ်လို့နေလေတော့ သားဖြစ်သူရဲ့ plan ပေါင်းစုံထဲ သိသိကြီးနဲ့ငြိမ်နေရတဲ့အခါ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ မကြည်ဖြူနိုင်တော့ပါ။
"ကမ္ဘာ၊ မင်းအိမ်မှာလည်း အဲဒီ့လိုပဲ ယောက်ျားနားကပ်နေတာလား။"
"အခုလိုပဲ ကပ်နေချင်တာ၊ မနေခဲ့ရပါဘူး။ အခုမှ ခြေထောက်ကောင်းမှုအကြောင်းပြုပြီး ကပ်ရတာ။ အမေ ကနေဒါကို အမြဲလိုက်မသွားနိုင်သလိုပေါ့။ ပြောရင်းနဲ့ ဒယ်ဒီ့ကိုတောင် လွမ်းလာပြီ။ ကိုယ့်သားလေးကို ပစ်ထားနိုင်လိုက်တာ။ အမေနော်၊ သူတို့သားအဖကို လွှတ်မထားနဲ့။ အငယ်မကလည်း အဖေ့လိုပဲ သိပ်မျက်နှာပွင့်တာ။"
"ဟဲ့၊ ညီမကို ဘယ်လိုပြောနေတာလဲ။ မင်းကမှ မင်းအဖေလို ခြေရှုပ်ချင်တာ။"
"ဟာ၊ ဘာလို့ခြေရှုပ်ရမှာလဲ။ ဒီလောက်ငြိမ်တာကို။ အမေ့သားက လိမ္မာလိုက်တာမှ ဟိုဘက်တောင်လွန်သေး။"
"အေးပါဟယ်၊ လိမ္မာပါတယ်။ သားတွေမွေးရတာ တကယ်ကိုအားမကိုးရဘူး။"
"ဘာလို့အားမကိုးရမှာလဲ အမေရယ်။ နောက်ထပ်သားတစ်ယောက်တောင် ထပ်ရသေးတယ်။ အဲဒါ မြေကမ္ဘာမို့ အဲဒီ့လိုရတာနော်။"
"ကျေးဇူးပါရှင်၊ ကျေးဇူးပါ။ တော်လိုက်တဲ့သားလေး။ ယောက်ျားရပြီး အိမ်ခွဲထွက်ပြီးကတည်းက မအေအိမ်မှာညအိပ်ဖို့ဆို phobia ရနေတာ။"
"အမေ့ကိုု အေးအေးဆေးဆေးနေစေချင်လို့ပါ။"
"ဒီအမေက မအေးဆေးချင်ပါဘူး။ မြေးတွေနဲ့အတူ နေချင်သေးတာ။"
"အမေ့သမီးကို ယောက်ျားပေးစားလိုက်ပါလား။ ဒီတိုင်းဆို စိတ်မချရဘူးနော်။"
သားအမိနှစ်ယောက်စကားပြောနေတုန်း ကမ္ဘာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်ကနေ သခင်ရောက်လာတာကြောင့် ကမ္ဘာမျက်နှာပျက်ချင်သလိုဖြစ်သွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပြန်ပြင်ပြီး ညီမဖြစ်သူကိုဆွဲထည့်ပြောလိုက်ပါတယ်။ သခင်လာရာဘက်ကို ကျောခိုင်းထိုင်နေလို့ ရောက်လာတာမသိတဲ့ ကမ္ဘာ့အမေက သမီးကိုထိလို့ တုံ့ပြန်ပြောဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့
"ကမ္ဘာ၊ မင်းခြေထောက် ဆေးထည့်ပြီးပြီလား။"
"ဟင့်အင်း"
"အေး၊ မထည့်နဲ့။ အန်တီ၊ ကျွန်တော်ပြောစရာရှိလို့။"
ကမ္ဘာ့ကိုခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်ပြောလိုက်နဲ့ ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့အမေကို ခွင့်တောင်းလိုက်ပါတယ်။ ယောက္ခမက စကားပြောဖို့ပြင်နေတာကို မသိလိုက်ဘဲ စကားဖြတ်ပြောသလိုဖြစ်သွားလို့ မျက်နှာတည်နေတာကြောင့် သခင်က ကမ္ဘာ့ကို မသိမသာကြည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာကခပ်ဖွဖွပြုံးနေတယ်။
"ပြောလေ ရာဇ။"
"မနက်ဖြန် အလုပ်ကနောက်ကျမှာမို့ အိမ်ကိုပဲပြန်အိပ်လိုက်တော့မယ်။ နောက်ညနေကျမှပဲ ဒီကိုပြန်လာဖြစ်မယ် အန်တီ။"
"အလုပ်တွေများနေတာလား။ ကိုယ့်ဘာသာလည်း ဂရုစိုက်ပါဦး။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေမလား။ နေ့သစ်ကိုလွှတ်ပေးမယ်။"
"ရတယ် အန်တီ၊ မလိုပါဘူး။ နေ့သစ်လည်း ကမ္ဘာအလုပ်မသွားနိုင်လို့ ပတ်ပြေးနေရတာ ပင်ပန်းနေမှာ။ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်။"
"အေးပါ၊ အဆင်ပြေရင်ပြီးတာပါပဲ။"
"သခင်၊ ဒဏ်ရာဆေးထည့်ပေးမယ်မဟုတ်လား။"
"အန်တီနဲ့စကားပြောနေတာကို။"
"ပြောပြီးပြီပဲလေ။ ဟုတ်တယ်မလား အမေ။ သားတို့သွားတော့မယ်။"
"မင်း ..."
"လိုက်သွားပါတော့ ရာဇရယ်။ ဒီပက်ကျိတစ်ကောင်နဲ့တော့ မျက်စိတွေနောက်ရပါတယ်။"
"အမေက ငြိုငြင်တာလား။"
"အမလေးတော်၊ မငြိုငြင်ရပါဘူး ကိုယ်တော်လေးရယ်။ ကြွပါ။"
■
"ငြိမ်ငြိမ်နေလေ။"
"သက်သာနေပြီ။ မနက်ဖြန်ညနေကျရင် ကိုယ် အိမ်မှာစောင့်နေမယ်။"
"မင်းက ဘာလို့ပြန်မှာလဲ။"
"သခင်က သိသိကြီးနဲ့ ကြားချင်လို့မေးတာလား။"
သခင်ပြန်မဖြေဘဲ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးရင်း အာရုံလွှဲပစ်လိုက်လို့ ကမ္ဘာမကျေနပ်ချင်။
"မင်းပါလိုက်ပြန်ရင် ငါ့အပြစ်ပဲဖြစ်မှာပဲ။"
"အဲဒါဆို ဒီကိုပြန်လာခဲ့။ ရုံးမဆင်းခင်ကတည်းက ကိုယ်လာစောင့်ပြီးကြိုမယ်။"
"အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ အခုနေနေတာ မင်းအမေအိမ်နော်။"
"ဘာလဲကွာ။ ဟိုလိုလည်းမရ၊ ဒီလိုလည်းမဖြစ်နဲ့။"
"အာရုံလာမနောက်နဲ့။"
"ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်လဲ။ ကိုယ်နဲ့အတူရှိရတာ အာရုံနောက်တယ်လို့ ဆိုလိုချင်တာလား။"
ဆေးထည့်တာလက်စသတ်ပြီး သိမ်းစရာရှိတာတွေသိမ်းနေတဲ့ သခင်က ပြန်မဖြေပါ။
ဆေးဘူးတွေထည့်လိုက်ပြီးတဲ့ခြင်းလေးကို ကမ္ဘာက ဘေးဖယ်ထုတ်ကာ သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
"အေးစက်စက်လုပ်နေတာတွေ ရပ်ပါတော့လား။"
ပြန်ရုန်းထွက်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကအလွတ်မပေး။
"ဖယ်စမ်း"
"သခင်"
ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်လို့ ခုတင်ပေါ်မှာ ပစ်စလက်ခတ်လဲကျသွားပြီး ထအော်တဲ့ကမ္ဘာကို သခင်က ပါးစပ်လှမ်းပိတ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့အပေါ်ကို သခင်က အုပ်မိုးလျက်သား။ သခင့်မျက်ဝန်းတွေထဲ စူးစိုက်နေတဲ့ ကမ္ဘာ့အကြည့်တွေကြောင့် သခင် ခုတင်ပေါ်ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရတယ်။
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ။"
"ရင်ဘတ်ထဲကနာလို့။"
သခင့်ဘက်ကိုစောင်းလှည့်ကာ ခုတင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲနေတဲ့ အနေအထားနဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း ကမ္ဘာကပြောလိုက်တယ်။
"ငါတို့ စကားပြောဖို့လိုပြီ။"
"ဟင့်အင်း၊ မပြောဘူး။"
ကမ္ဘာက ပက်လက်ပြန်လှဲလိုက်ပြီး မျက်စိတွေမှိတ်ပစ်လိုက်တော့ ခုနကပဲဆူညံနေတဲ့အခန်းလေးက အသက်မဲ့သွားသလို။
'မပြောချင်ဘူး။ ပြောလိုက်ရင် မြေကမ္ဘာကပဲလူဆိုးဖြစ်မယ်။ ချစ်တာကြီးကို ကားမောင်းသလို မီတာနဲ့တိုင်းပြီး အလျှော့အတင်းလုပ်လို့ရမလား။ သခင်က ယောက်ျားလေးမို့သာ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကလေးသာမွေးလိုက်ရင် အဲဒီ့ကလေးပေါက်ကို အရေးပေး၊ ဂရုစိုက်၊ နို့တိုက်နဲ့။ အား ... တွေးမပျော်တော့ဘူး။ အဟင်း၊ ငါ ယောက်ျားယူမိတာ သိပ်ကံကောင်းတယ်။'
စိတ်ကူးနဲ့မွေးမိတဲ့ ကိုယ့်ကလေးနဲ့ပါ သဝန်တိုနေပါသော မြေကမ္ဘာရယ်ပါ။
■■■ Part (18) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі