Chapter (15)
"သခင္၊ ဒီေန႔လာတဲ့တစ္ေယာက္က ေန႔သစ္တဲ့။ အေမေခၚေမြးထားတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေလ။"
"အင္း၊ ငါနဲ႔မိတ္ဆက္မေပးတဲ့တစ္ေယာက္။"
"သခင္သိတယ္ေပါ့။"
"သိတယ္ေလ။"
"ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
"Daniel Day ဆိုတာ ေန႔သစ္မဟုတ္လား။"
"ဟာ၊ သခင္က ဘာလို႔ သူ႔ကိုသတိထားမိတာလဲ။"
*ဒုန္း*
"ဟ၊ တိုက္မိကုန္ၿပီေလ။"
Wheelchair က သခင္ထိုင္ေနတဲ့ခံုကိုဝင္တိုက္မိလို႔ သခင္ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာက သခင့္ပခံုးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး သူ႔ဘက္ကိုအတင္းလွည့္ေစေတာ့
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ထပ္လဲလို႔ထပ္ျဖစ္ရင္ ငါ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမွာေနာ္။"
"သူနဲ႔သခင္သိတာလား။ ဟာ၊ အဲဒီ့ note ေတြ ေနာက္မွေရး။ ေမးတာအရင္ေျဖ။"
ကမ႓ာေသာင္းက်န္းေနလို႔ သခင္က ကမ႓ာ့ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး
"အင္း"
"သခင္၊ ေသခ်ာေျပာ။ သူနဲ႔သခင္နဲ႔ စကားေျပာဖူးတာလား၊ ေတြ႕ဖူးတာလား၊ ရင္းႏွီးတာလား။"
"လိုင္းေပၚကေန စကားေျပာျဖစ္ၾကတာ။"
"ဘာေတြေျပာတာလဲ။ အရင္ဆံုးစေျပာတာ ဘယ္သူလဲ။ သခင့္ဖုန္းေပး၊ သူနဲ႔ေျပာထားတာေတြ ဖတ္ခ်င္တယ္။"
"ဖုန္းမအားဘူးေလ။ ဒီမွာ note အတြက္ record လုပ္ထားတာေတြကို ငါျပန္ေရးမွတ္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား။ မင္းစကားရွည္ေနလို႔ ငါအလုပ္လုပ္မရဘူး။ မင္းကိုဖုန္းေပးလိုက္ရင္ ငါက ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ရမွာလဲ။"
"စကားေျပာထားတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္မ်ားေနၿပီလား။ အဲဒါဆို password ေပး။"
"ဘာလို႔ေပးရမွာလဲ။"
"ကိုယ့္ password ေတြ သခင့္ကိုေျပာထားတယ္ေလ။"
"ငါေတာင္းလို႔လား။ မင္းဘာသာေပးထားတာေလ။ ငါလည္း ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။"
"သခင္က ကိုယ့္လိုမဟုတ္ဘဲ မသိေစခ်င္တာေတြ မ်ားေနတာကိုး။"
"ဘာလဲ၊ ျပႆနာရွာျပန္ၿပီလား။ အဲဒီ့ကိစၥ ငါတို႔ေျပာထားၿပီးသားေလ။ ငါ့ကိုမယံုတာ ငါသိပ္မုန္းတယ္။"
"မယံုတာမဟုတ္ဘူး၊ အကုန္သိခ်င္တာ။ ေပးလိုက္ရင္ၿပီးေနတာကိုကြာ။"
"မယံုတဲ့လူက ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ယံုမွာမွမဟုတ္ပဲ။ ဖ်က္ထားလား၊ ဒီစကားၿပီးရင္ ဘာလို႔ဟိုစကားလာတာလဲ၊ ၾကားမွာဘာေတြဖ်က္ထားလဲလို႔ မင္းေမးလာဦးမွာ။"
"ဖ်က္ထားတာေတြရွိလို႔လား။"
"အဟက္၊ ေတြ႕လား။ မင္းလိုသံသယေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္ ျပတ္သြားတဲ့စကားစေတြကိုပါ အဲဒီ့လိုေမးလာမွာ ငါသိတယ္။"
"မျဖစ္ေသးတာကိုႀကိဳေတြးၿပီး မေျပာနဲ႔။ သခင္ဖ်က္မထားရင္ ၿပီးတာပဲကို။"
"မင္းကို ဘယ္သူက password ေပးမယ္ေျပာလို႔လဲ။ ေအးေဆးေနစမ္း ကမ႓ာ။ ငါအလုပ္လုပ္မလို႔။"
စားပြဲဘက္ျပန္လွည့္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သခင္ကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ထဲ note တခ်ိဳ႕ခ်ေရးေနၿပီး သူ႔အာရံုနဲ႔သူ။ ကမ႓ာ့မွာသာ ေနမရထိုင္မရ။ အရင္ကလည္း သခင့္ဖုန္းကိုယူၾကည့္ဖူးရဲ႕နဲ႔ ေန႔သစ္နဲ႔ေျပာထားတာေတြကို ဘာလို႔မေတြ႕မိတာလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရၿပီ။
"သခင္"
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာၿပီးလို႔ သခင္ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ေတာ့မွ ကမ႓ာက စကားဆက္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။
"ဘာလဲ။"
"ဖုန္းအားၿပီမဟုတ္လား။"
"ေျမကမ႓ာ၊ ငါ အရမ္းစိတ္တိုေနၿပီေနာ္။"
"ဟာ၊ သခင့္ကို ဖုန္းအားၿပီလားေမးတာ ဘာစိတ္တိုစရာရွိလဲ။"
"မင္းလုပ္ပံုကိုက မဟုတ္တာ။ အဲဒီ့ကေလးနဲ႔ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ။ ငါတို႔ၾကားမွာ မင္းအေၾကာင္းပဲေျပာစရာရွိတာေလ။ မင္းအေၾကာင္း တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ သူလာေျပာတာပဲရွိတာ။ ဘာမွမရွိဘူး။"
"အဲဒါဆို အဲဒီ့ဟာျပလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။"
"ငါ့ကို မယံုသကၤာလာလုပ္ေနလို႔ကို မျပတာ။ ရွင္းလား။"
"သခင့္ကိုမယံုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဆို။"
"မင္းဘာသာ သူ႔ဆီကေတာင္းၾကည့္လည္း သိမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား။"
"သခင္က ဘာလို႔ ..."
"မင္းကိုေသာက္ျမင္ကတ္လို႔။ ဖယ္စမ္း၊ ေျခလက္ေဆးၿပီး ငါအိပ္ေတာ့မယ္။ ငါ့ဖုန္းကို ထိရဲထိၾကည့္လိုက္။"
ကမ႓ာ တကယ္ပဲသိခ်င္တယ္။ ေန႔သစ္က သခင့္ကို ဘာေတြသြားေျပာထားတာလဲ။ သခင္ကေရာ ဘာလို႔ သူ႔ကိုေပးမဖတ္ရတာလဲ။ သခင္ဟာ အရင္ကတည္းက ကမ႓ာ့လိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိတာကို တကယ္မခံစားႏိုင္ဘူး။
ခုတင္နားျပန္ေရာက္လာတဲ့သခင္က ခံုေပၚတင္ထားတဲ့သူ႔ဖုန္းကိုယူလိုက္ၿပီး
"ခုတင္ေပၚတက္မွာလား။"
ကမ႓ာေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ဖုန္းကို ခုတင္ေထာင့္ဆီလွမ္းပစ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုတြဲလို႔ ခုတင္ေပၚပို႔ေပးလိုက္တယ္။
"ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ။ အခန္းမီးကို ဖြင့္ထားလိုက္ရမလား။"
"ဘာမွလုပ္စရာမွမရွိတာ ပိတ္လိုက္ပါ။"
အခန္းမီးေတြပိတ္လိုက္ေတာ့ ညအိပ္မီးသီးရဲ႕အလင္းေအာက္မွာ သခင့္မ်က္ႏွာက တည္တည္တင္းတင္း။ ကမ႓ာ့ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့သခင္က ခုတင္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ဖုန္းကို alarm ေပးေနတယ္။
"မနက္ကို ငါ အလုပ္ေစာေစာသြားရမယ္။ မင္းအတြက္မနက္စာ မင္းလူေတြကိုမွာလိုက္။ အေညႇာ္ေတြလည္းမလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာမွခ်က္မသြားဘူး။"
သခင္က စိတ္တိုေနပါတယ္လို႔ေျပာထားၿပီး အခုလည္း ေရခဲ႐ိုက္ထားတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာသြားတာ ေက်ာေတာင္ခ်မ္းလာသလိုပါပဲ။ ကမ႓ာ သခင့္ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး သခင့္ခါးကိုဖက္လိုက္ေတာ့ တံု႔ျပန္မႈမရွိ။
သခင့္ေနာက္ေက်ာနားကပ္ၿပီး သခင့္အသက္႐ွဴသံကို ေရတြက္ေနမိရင္း ရင္ထဲဆို႔လာတယ္။ သခင္စိတ္ဆိုးေနရင္ ေနရသိပ္ခက္တာကို သခင္နားလည္ေအာင္ရွင္းမျပတတ္ဘူး။
သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေသခ်ာတဲ့အထိ ကမ႓ာၿငိမ္ေနလိုက္ေပမဲ့ အိပ္မရတဲ့အျပင္ ေခါင္းေတြပါထိုးကိုက္လာတယ္။ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းေနတာကို ဘာမွမေျပာမိ၊ မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္တိုးလာတဲ့ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြက ေခါင္းကိုပြင့္ထြက္သြားေစေတာ့မလိုပဲ။
တစ္နာရီလည္းၾကာသြားၿပီ၊ သခင္လည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီမို႔ သခင့္အနားကိုတိုးကပ္လိုက္ၿပီး ေက်ာခိုင္းထားတဲ့သခင့္ပခံုးေပၚကေနေက်ာ္ကာ သခင့္ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္း႐ႈိက္လိုက္တယ္။
"အသည္းေပါက္ေအာင္ခ်စ္တယ္။"
သခင္မႏိုးရေလေအာင္ သတိထားလႈပ္ရွားၿပီး wheelchair ေပၚတက္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ခ်ဳပ္႐ိုးထပ္ပြင့္လို႔မျဖစ္တာမို႔ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရပါတယ္။ အခန္းအျပင္ကို အသာေလးလွိမ့္လာခဲ့ၿပီး အျပင္ေရာက္မွ ေန႔သစ္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။
"Earth, ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ေမးမလို႔။"
"ဗ်ာ၊ ေမးေလ။ ညနက္သန္းေခါင္ဖုန္းေခၚလို႔ စိတ္ပူသြားတာ။ ဘာေမးမလို႔လဲ။"
"မင္းနဲ႔သခင္ လိုင္းေပၚမွာ စကားေျပာျဖစ္ေနတာ ငါ့ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ။"
ေအးစက္စက္စကားသံက ေၾကာက္စရာေကာင္းေနေပမဲ့ ေန႔သစ္ကေတာ့ ရယ္ပါေတာ့တယ္။
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါေမးဖို႔ ဖုန္းေခၚတာလား။ အသံကေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔မို႔ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေတြးပူေနမိတာ။ ဒါေမးဖို႔တဲ့လား။"
"ငါ ဟာသလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေန႔သစ္။"
"အဟီး၊ စိတ္ေလၽွာ့ပါ။ ၾကာၿပီေလ၊ Earth တို႔ယူခါနီးေလးကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသြားႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္သြားတာ။"
"ဘာ၊ မင္း ငါ့ကိုမေျပာဘဲနဲ႔ေလ။"
"စကားေတြမွ အမ်ားႀကီးမေျပာျဖစ္တာ။ Earth အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ပဲ။"
"ဘာေတြလဲ၊ ငါ့ကိုအကုန္ေျပာစမ္း။"
"မနက္ျဖန္လာမွာပဲ။ အဲဒီ့အခါက်ၾကည့္ေလ။ ဘာမွအေထြအထူးမဟုတ္ဘူး။"
"မရဘူး။ အခုခ်က္ခ်င္း မင္းတို႔ေျပာထားတာေတြကို screenshot ရိုက္ၿပီး ငါ့ဆီပို႔လိုက္။ တစ္ခုမွမက်န္ေစနဲ႔ေနာ္။ emoji တစ္ခုေတာင္ မက်န္ေစနဲ႔။"
"သခင္က emoji သံုးတတ္လို႔လား။"
"ဘာေျပာတယ္။ မင္းေျပာေတာ့ အမ်ားႀကီးမရွိဘူးဆိုၿပီး သခင္ emoji သံုးခဲတာကို ဘယ္လိုသတိထားမိတာလဲ။"
"ခက္ၿပီ။ အသိသာႀကီးကိုဗ်ာ။ Post ေတြတင္ရင္လည္း မပါတတ္ဘူးေလ။"
"ငါ့ကို အခုပို႔လိုက္။ စကားေတြမရွည္စမ္းနဲ႔။"
ကမ႓ာ့ရဲ႕ စကားေတြမရွည္စမ္းနဲ႔ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ တကယ္ကို အမ်ားႀကီးမဟုတ္တဲ့ conversation ကိုဖတ္ၿပီး ေန႔သစ္ကို တစ္ခုခ်င္းဆီဖုန္းဆက္ေမးေနတာ သံုးနာရီေလာက္ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
"တကယ္ပါဆို Earth ရာ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီဗ်။ မနက္လည္းေတြ႕ရမွာကို မရစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ သခင့္ဆီကေတာင္းၾကည့္လို႔ မရဘူးမဟုတ္လား။"
"တိတ္စမ္း။ ငါက မနက္အထိ စိတ္ထဲမရွင္းဘဲေနရမွာလား။ ဒီေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္အတြင္း အဲဒီ့ေလာက္ပဲေျပာထားတာဆိုလို႔ ငါမယံုတာ ငါ့အျပစ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား။"
"ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။ Earth ကို ေျပာမျပမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။"
"ေအး၊ အစကတည္းကေျပာမျပခဲ့တာ မင္းအျပစ္နဲ႔မင္းပဲ။ ငါ့ကိုရစ္တယ္မေျပာနဲ႔။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ မနက္က်မွ ဖုန္းကိုေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေတာ့ေနာ္။ အခုအိပ္ပါရေစေတာ့။ တကယ္ပါပဲဗ်ာ၊ ကိုယ့္ crush ကိုေတာင္ အဲဒီ့ေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီး မစပ္စုခဲ့ဖူးဘူး။ အခုေတာ့ ၾကားလို႔မွေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။"
"ၾကားမေကာင္းဘူး မင္းအသံႀကီးက၊ ေအာ္မေနနဲ႔။ မနက္စာဝယ္ခဲ့။ သခင္က အလုပ္ေစာေစာသြားမွာမို႔ ဘာမွလုပ္မထားေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ။ မနက္က် ေသမေနနဲ႔ဦး။ ငါမနက္စာလြတ္ရင္ မင္းတစ္သက္လံုး မနက္စာစားရဖို႔ မေတြးနဲ႔ေတာ့။"
"အမေလးဗ်ာ၊ ဒီညီေလးတစ္ေယာက္ရွိတာကို ႏွိပ္စက္တာက။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုးမအိပ္ေတာ့ဘူးသိလား။ မနက္ေစာေစာလာၿပီး သခင္နဲ႔ကိုေတြ႕ဦးမွာ၊ ဒါပဲ။"
"ေသာက္ကေလး။ ေအး၊ လာပါေစဦး။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။"
သူ႔အရင္ဖုန္းခ်သြားလို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေန႔သစ္ကိုေမတၱာပို႔ရင္း အခန္းထဲျပန္ဝင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
■
"ဘယ္သူလာတာလဲမသိဘူး။"
တံခါးေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစသခင္က သြားၾကည့္ေလေတာ့ အထုပ္ေတြဆြဲၿပီးေရာက္လာသူ ေန႔သစ္။
"ေန႔သစ္"
"အစ္ကိုရာဇ good morning. ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔အေတာ္ပဲ။ မနက္စာေလးစားသြားေနာ္။"
"Morning. အေစာႀကီးေရာက္လာတာပဲ။"
"အစ္ကိုပါ မနက္စာစားလို႔ရေအာင္ေလ။ အဝတ္ျမန္ျမန္လဲၿပီး ထြက္ခဲ့ေနာ္။"
ေန႔သစ္က ေနာက္ေဖးဘက္ကိုဝင္သြားတာေၾကာင့္ သခင္လည္း အိပ္ခန္းထဲသာျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ ခုတင္ေပၚကေနလူးလဲထေနတဲ့ ကမ႓ာက
"ဘယ္သူလာတာလဲ။"
"ေန႔သစ္"
"ဘာ၊ အဲဒါကို သခင္က ဒီပံုစံနဲ႔တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တာလား။"
"ေအးေလ၊ ေန႔သစ္မို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္တာ။"
"ဒီေကာင္မို႔လို႔ကို ... ဟာဗ်ာ၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ့ေကာင္။"
"မနက္စာျပင္ေနတယ္။ မင္း မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။"
တြဲေပးဖို႔ျပင္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကလွမ္းဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိကပ္လိုက္ေတာ့ သခင္ကတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"Morning kiss ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
သခင္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကမ႓ာ့ကိုတြဲေခၚလိုက္တယ္။ သခင္အဝတ္အစားလဲၿပီး ကမ႓ာမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္ၾကတယ္။
"Morning Earth. အိပ္လို႔မွေကာင္းရဲ႕လား။"
ရြဲ႕ေမးတာေၾကာင့္ ကမ႓ာက စူးစူးရဲရဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာ။
"အစ္ကိုရာဇ၊ ဒီမွာလာထိုင္။ Earth က အဲဒီ့မွာထိုင္မွာမဟုတ္လား။"
ေန႔သစ္က ေနရာခ်ထားေရးလုပ္ေနလို႔ ကမ႓ာမၾကည္မလင္နဲ႔ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
"အေစာႀကီးပဲ။ ကမ႓ာေခၚထားတာလား။"
"အစ္ကို အလုပ္ေစာေစာသြားမယ္ေျပာလို႔ေလ။ အဲဒါ အစ္ကိုပါစားလို႔ရေအာင္ မနက္စာေတြဝယ္ၿပီး ေစာေစာထြက္လာလိုက္တာ။"
"ေက်းဇူးပဲ ေန႔သစ္။"
"မလိုပါဘူး အစ္ကိုရာ။ ၾကံဳမွ ညစာျပန္ေကၽြးေလ။ အဟီး"
"ေအး၊ တစ္ရက္ေလာက္ခ်ိန္းၾကတာေပါ့။"
"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္ကိုနဲ႔ဆံုရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး။"
"ေအးေလ၊ ငါလည္းမေခၚျဖစ္ဘူး။"
"ဟား ဟား၊ ေနာက္ဆို လမ္းမွာေတြ႕ရင္ မုန္႔လိုက္စားလို႔ရၿပီမဟုတ္လား။"
"ရတာေပါ့ကြ။"
သံုးေယာက္ထိုင္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနလို႔ ကမ႓ာကေတာ့ မႈန္ကုပ္ကာထိုင္ၾကည့္ေနတာ ပါးစပ္ထဲကိုလည္း ဘာမွမဝင္ေသး။
"ေတာ္ၿပီလား အစ္ကို။"
"ေတာ္ၿပီ။ မင္းဝယ္လာေပးလို႔ ဝင္စားလိုက္တာ။ အလုပ္သြားရေတာ့မယ္။ ဟိုမွာ ဒရိုင္ဘာလည္းေရာက္ေနၿပီ။"
"ဟုတ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ။ Earth ကို ေသခ်ာထိန္းထားလိုက္ပါ့မယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အစ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာ။"
"Ok, see you."
မသိရင္ အလုပ္သြားမယ့္ကေလးအေဖကို ကေလးထိန္းကႏႈတ္ဆက္ေနသလိုပဲ။ ေသခ်ာထိန္းထားလိုက္မယ္ေျပာရေအာင္ ေျမကမ႓ာသည္ကေလးမဟုတ္ပါ။
"အဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပာက်ေတာ့မလားပဲ။"
"ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာလား။"
"ဟုတ္။ သခင္က တကယ္ကိုမိုက္တယ္ဗ်ာ။ အသားအေရကလည္း ဝင္းေနတာပဲ။ Body ကလည္း ... အား ..."
ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ေကာက္ေပါက္ခံရလို႔ ေန႔သစ္ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း။ ထိသြားတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔။"
ေရဘူးကိုေကာက္ယူရင္း ေန႔သစ္က ႐ႈံ႕မဲ့လို႔။
"အမွန္အတိုင္းေျပာတာကို တိုျပန္ၿပီ။"
"ငါ့ကို မင္းဖုန္းေပးစမ္း။"
"မနက္စာ ..."
"ေနာက္မွစားမယ္။"
ေန႔သစ္က ဖုန္းဖြင့္ကာ ေသခ်ာျပလိုက္တယ္။
ကမ႓ာကလည္း ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ၿပီးမွ
"ဟိုးအရင္တည္းက ဖ်က္လိုက္တာေတြမ်ား ရွိေသးလား။"
"မဖ်က္ပါဘူး။ သခင္နဲ႔ေျပာထားတာေလးေတြကို ဘာလို႔ဖ်က္ရမွာလဲ။"
"တိတ္စမ္း၊ ေဟ့ေကာင္။ အစ္ကိုရာဇဆိုတာပဲ ေခၚေနစမ္းပါ။ ဘယ္ကသခင္လဲ။ အဲဒါ မင္းေခၚဖို႔မဟုတ္ဘူး။"
"အစ္ကိုရာဇက ဘာလို႔ အဲဒီ့ေလာက္အသားအေရေကာင္း ..."
"Daniel!"
"အမ္း၊ ျဖည္းျဖည္းေအာ္ပါဗ်။"
"မင္း ေသခ်င္ၿပီလား။ အဲဒါငါ့ေယာက္်ားေနာ္။ ျပစ္မွားေနတာေတြ ရပ္လိုက္ေတာ့။"
"အေတြးကိုကမဟုတ္တာ။ ဘယ္သူကမွမျပစ္မွားဘူး။ အရွိကိုအရွိအတိုင္းေျပာတာ။ Earth သာ သန္ရာေတြေလၽွာက္ေတြးေန။"
"ငါ သတ္မိေတာ့မယ္၊ မင္းေတာ့။"
"Crush ႀကီးနဲ႔ေတာင္မရေသးဘူး။"
"ေအး၊ ဟိုေကာင္က ေရခဲတံုး။ မင္းကိုအဖက္လုပ္မယ္ထင္လား။"
"မႏွိမ္ပါနဲ႔။ ေခ်လြန္းတာကိုအျမင္ကတ္လို႔ သိပ္ခ်စ္မျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျပလိုက္ရင္ ဝင္ရိုးစြန္းကေရခဲေတြပါ ေပ်ာ္က်သြားမယ္။ သူဆိုတာက ေျမကမ႓ာေလာက္ပဲ ကမ႓ာထင္ေနတာ။ တျခားကမ႓ာေတြ ဘယ္လိုလွေၾကာင္းကို မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ေသးတဲ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးမို႔ နားမလည္ေသးတာပါေလ။"
ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ဟာ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို႔ သူသမုတ္ေနတဲ့ သူ႔အခ်စ္က က်ားရဲတစ္ေကာင္ဆိုတာကို မသိတာလည္းမဟုတ္ပါဘဲ ရဲတင္းေနတာက သူ႔လက္သံုးစကားျဖစ္တဲ့ "ႏူးညံ့တဲ့အခ်စ္နဲ႔ အရာရာကိုေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစမယ္" ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔အေပၚကို တစ္ဖက္က ဘယ္လိုပဲသေဘာထားထား အျပံဳးမပ်က္ခဲ့တာေတာ့ Earth နဲ႔တူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
"မင္း သူ႔ကိုစိတ္မပ်က္ဘူးလား။ ငါ့ကိုျပန္မေမးနဲ႔ေနာ္။ ငါတို႔က အသြားအျပန္ရွိေသးတယ္။"
"သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ကိစၥမရွိရင္ မသိသလိုေနတာက သူ႔ပံုစံပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုကြက္ၿပီး ခါးသီးေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။"
"မင္းက သိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ။"
"Earth ကိုမမီပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုရန္လိုမေနဘူးေလ။"
"သခင္ကလည္း အခု ရန္မလိုပါဘူး။"
"Earth ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီလိုေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္။"
ဘယ္လိုဆိုရင္ မေကာင္းတာေတြျဖစ္လာမလဲလို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနၾကတာမို႔ လက္ရွိအေျခအေနကိုသာ အေကာင္းဆံုးထိန္းသိမ္းၾက႐ံုပဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားၾကပါရဲ႕။
"သခင္သာ ငါ့လိုမ်ိဳး ထပ္တူတံု႔ျပန္ေပးရင္ ငါေသေပ်ာ္ၿပီ။"
"ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာမွမဟုတ္တာဗ်ာ။ အစကတည္းက ဒီလိုပဲဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ အခုမွ ဘာေတြေလာဘတက္ေနတာလဲ။ ဒီအတိုင္းလည္း အဆင္ေျပေနတာပဲကို။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ငါက ေလာဘအရမ္းႀကီးမိတာ။"
"Earth ကို သူသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူ႔ပံုစံနဲ႔သူေပါ့။"
"ငါ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါေတြးေၾကာက္ေနမိတာ။"
"ႀကိဳေတြးေနရင္ ပူစရာခ်ည္းပဲ Earth. ျဖစ္လာမွ ရင္ဆိုင္လိုက္႐ံုေပါ့။"
ကမ႓ာေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။
"သခင္နဲ႔မေဝးရဖို႔ဆို ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရေပါ့။"
ေျမကမ႓ာဆိုတာ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကမ႓ာပ်က္ကိန္းလည္းမေၾကာက္တတ္ပါ။
■
ကမ႓ာ့ေျခဖဝါးကဒဏ္ရာကို ႏွစ္ခါျပန္ခ်ဳပ္လိုက္ရေပမဲ့ သခင့္ရဲ႕အလုပ္ကိစၥကေတာ့ ပ်က္မသြားခဲ့ပါ။ လႊတ္မေပးႏိုင္တာမို႔ Plan B အတိုင္း ဆက္လုပ္႐ံုေပါ့လို႔ ကမ႓ာေတြးလိုက္တယ္။ မရရင္ Plan C တို႔၊ Plan D တို႔အထိ အရံအစီအစဥ္ေတြကို ႀကိဳေတြးထားလိုက္ၿပီးသား။
"အေရွ႕က အသံၾကားတယ္။ မင္းလူေတြကိုေခၚထားေသးလား ကမ႓ာ။"
"မေခၚပါဘူး။ ပိုင္မုန္႔မွာထားတာ လာပို႔တာေနမယ္။"
"ဪ၊ သြားယူလိုက္မယ္။"
ပိတ္ရက္မွာ သခင္က အိမ္ထဲကရွင္းစရာရွိတာေတြ ရွင္းေနၿပီး ကမ႓ာကေတာ့လိုက္႐ႈပ္ေနတုန္းမွာ မွာထားတဲ့မုန္႔ေရာက္လာလို႔ သခင္ထြက္ယူလိုက္တယ္။
"သခင္လည္း စားမယ္မဟုတ္လား။"
"စားႏွင့္။ ဒါေတြ စတိုခန္းထဲသြားထည့္ဦးမယ္။"
"ကိုယ္သက္သာမွ အတူရွင္းပါမယ္ဆိုတာကို။"
"ေနစမ္းပါကြာ။"
သခင္က ရွင္းလက္စေတြဆက္ရွင္းၿပီး စတိုခန္းထဲပို႔ဖို႔လုပ္ေနတာကို မုန္႔စားရင္းနဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိျပံဳးလိုက္ေလရဲ႕။
■■■ Part (16) ဆက္ရန္ ■■■
"သခင်၊ ဒီနေ့လာတဲ့တစ်ယောက်က နေ့သစ်တဲ့။ အမေခေါ်မွေးထားတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးလေ။"
"အင်း၊ ငါနဲ့မိတ်ဆက်မပေးတဲ့တစ်ယောက်။"
"သခင်သိတယ်ပေါ့။"
"သိတယ်လေ။"
"ဘယ်လိုသိတာလဲ။"
"Daniel Day ဆိုတာ နေ့သစ်မဟုတ်လား။"
"ဟာ၊ သခင်က ဘာလို့ သူ့ကိုသတိထားမိတာလဲ။"
*ဒုန်း*
"ဟ၊ တိုက်မိကုန်ပြီလေ။"
Wheelchair က သခင်ထိုင်နေတဲ့ခုံကိုဝင်တိုက်မိလို့ သခင်ထအော်ပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာက သခင့်ပခုံးကိုလှမ်းဆွဲပြီး သူ့ဘက်ကိုအတင်းလှည့်စေတော့
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ထပ်လဲလို့ထပ်ဖြစ်ရင် ငါ ဒီအတိုင်းကြည့်နေမှာနော်။"
"သူနဲ့သခင်သိတာလား။ ဟာ၊ အဲဒီ့ note တွေ နောက်မှရေး။ မေးတာအရင်ဖြေ။"
ကမ္ဘာသောင်းကျန်းနေလို့ သခင်က ကမ္ဘာ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး
"အင်း"
"သခင်၊ သေချာပြော။ သူနဲ့သခင်နဲ့ စကားပြောဖူးတာလား၊ တွေ့ဖူးတာလား၊ ရင်းနှီးတာလား။"
"လိုင်းပေါ်ကနေ စကားပြောဖြစ်ကြတာ။"
"ဘာတွေပြောတာလဲ။ အရင်ဆုံးစပြောတာ ဘယ်သူလဲ။ သခင့်ဖုန်းပေး၊ သူနဲ့ပြောထားတာတွေ ဖတ်ချင်တယ်။"
"ဖုန်းမအားဘူးလေ။ ဒီမှာ note အတွက် record လုပ်ထားတာတွေကို ငါပြန်ရေးမှတ်နေတာ မတွေ့ဘူးလား။ မင်းစကားရှည်နေလို့ ငါအလုပ်လုပ်မရဘူး။ မင်းကိုဖုန်းပေးလိုက်ရင် ငါက ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်ရမှာလဲ။"
"စကားပြောထားတာ တော်တော်တောင်များနေပြီလား။ အဲဒါဆို password ပေး။"
"ဘာလို့ပေးရမှာလဲ။"
"ကိုယ့် password တွေ သခင့်ကိုပြောထားတယ်လေ။"
"ငါတောင်းလို့လား။ မင်းဘာသာပေးထားတာလေ။ ငါလည်း ဝင်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။"
"သခင်က ကိုယ့်လိုမဟုတ်ဘဲ မသိစေချင်တာတွေ များနေတာကိုး။"
"ဘာလဲ၊ ပြဿနာရှာပြန်ပြီလား။ အဲဒီ့ကိစ္စ ငါတို့ပြောထားပြီးသားလေ။ ငါ့ကိုမယုံတာ ငါသိပ်မုန်းတယ်။"
"မယုံတာမဟုတ်ဘူး၊ အကုန်သိချင်တာ။ ပေးလိုက်ရင်ပြီးနေတာကိုကွာ။"
"မယုံတဲ့လူက ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ယုံမှာမှမဟုတ်ပဲ။ ဖျက်ထားလား၊ ဒီစကားပြီးရင် ဘာလို့ဟိုစကားလာတာလဲ၊ ကြားမှာဘာတွေဖျက်ထားလဲလို့ မင်းမေးလာဦးမှာ။"
"ဖျက်ထားတာတွေရှိလို့လား။"
"အဟက်၊ တွေ့လား။ မင်းလိုသံသယတွေနဲ့ကြည့်ရင် ပြတ်သွားတဲ့စကားစတွေကိုပါ အဲဒီ့လိုမေးလာမှာ ငါသိတယ်။"
"မဖြစ်သေးတာကိုကြိုတွေးပြီး မပြောနဲ့။ သခင်ဖျက်မထားရင် ပြီးတာပဲကို။"
"မင်းကို ဘယ်သူက password ပေးမယ်ပြောလို့လဲ။ အေးဆေးနေစမ်း ကမ္ဘာ။ ငါအလုပ်လုပ်မလို့။"
စားပွဲဘက်ပြန်လှည့်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သခင်ကတော့ သူ့စာအုပ်ထဲ note တချို့ချရေးနေပြီး သူ့အာရုံနဲ့သူ။ ကမ္ဘာ့မှာသာ နေမရထိုင်မရ။ အရင်ကလည်း သခင့်ဖုန်းကိုယူကြည့်ဖူးရဲ့နဲ့ နေ့သစ်နဲ့ပြောထားတာတွေကို ဘာလို့မတွေ့မိတာလဲလို့ ကိုယ့်ဘာသာလည်း မချင့်မရဲဖြစ်နေရပြီ။
"သခင်"
နာရီဝက်လောက်ကြာပြီးလို့ သခင် စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်တော့မှ ကမ္ဘာက စကားဆက်ပြောဖို့ပြင်လိုက်တယ်။
"ဘာလဲ။"
"ဖုန်းအားပြီမဟုတ်လား။"
"မြေကမ္ဘာ၊ ငါ အရမ်းစိတ်တိုနေပြီနော်။"
"ဟာ၊ သခင့်ကို ဖုန်းအားပြီလားမေးတာ ဘာစိတ်တိုစရာရှိလဲ။"
"မင်းလုပ်ပုံကိုက မဟုတ်တာ။ အဲဒီ့ကလေးနဲ့ငါက ဘာပြောရမှာလဲ။ ငါတို့ကြားမှာ မင်းအကြောင်းပဲပြောစရာရှိတာလေ။ မင်းအကြောင်း တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစ သူလာပြောတာပဲရှိတာ။ ဘာမှမရှိဘူး။"
"အဲဒါဆို အဲဒီ့ဟာပြလိုက်တော့ ဘာဖြစ်သွားမှာလဲ။"
"ငါ့ကို မယုံသင်္ကာလာလုပ်နေလို့ကို မပြတာ။ ရှင်းလား။"
"သခင့်ကိုမယုံတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူးဆို။"
"မင်းဘာသာ သူ့ဆီကတောင်းကြည့်လည်း သိမှာပဲမဟုတ်ဘူးလား။"
"သခင်က ဘာလို့ ..."
"မင်းကိုသောက်မြင်ကတ်လို့။ ဖယ်စမ်း၊ ခြေလက်ဆေးပြီး ငါအိပ်တော့မယ်။ ငါ့ဖုန်းကို ထိရဲထိကြည့်လိုက်။"
ကမ္ဘာ တကယ်ပဲသိချင်တယ်။ နေ့သစ်က သခင့်ကို ဘာတွေသွားပြောထားတာလဲ။ သခင်ကရော ဘာလို့ သူ့ကိုပေးမဖတ်ရတာလဲ။ သခင်ဟာ အရင်ကတည်းက ကမ္ဘာ့လိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမရှိတာကို တကယ်မခံစားနိုင်ဘူး။
ခုတင်နားပြန်ရောက်လာတဲ့သခင်က ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့သူ့ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး
"ခုတင်ပေါ်တက်မှာလား။"
ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်ပြတော့ ဖုန်းကို ခုတင်ထောင့်ဆီလှမ်းပစ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုတွဲလို့ ခုတင်ပေါ်ပို့ပေးလိုက်တယ်။
"ငါအိပ်ချင်ပြီ။ အခန်းမီးကို ဖွင့်ထားလိုက်ရမလား။"
"ဘာမှလုပ်စရာမှမရှိတာ ပိတ်လိုက်ပါ။"
အခန်းမီးတွေပိတ်လိုက်တော့ ညအိပ်မီးသီးရဲ့အလင်းအောက်မှာ သခင့်မျက်နှာက တည်တည်တင်းတင်း။ ကမ္ဘာ့ကိုကျောခိုင်းလိုက်တဲ့သခင်က ခုတင်တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ဖုန်းကို alarm ပေးနေတယ်။
"မနက်ကို ငါ အလုပ်စောစောသွားရမယ်။ မင်းအတွက်မနက်စာ မင်းလူတွေကိုမှာလိုက်။ အညှော်တွေလည်းမလုပ်ချင်လို့ ဘာမှချက်မသွားဘူး။"
သခင်က စိတ်တိုနေပါတယ်လို့ပြောထားပြီး အခုလည်း ရေခဲရိုက်ထားတဲ့အသံနဲ့ ပြောသွားတာ ကျောတောင်ချမ်းလာသလိုပါပဲ။ ကမ္ဘာ သခင့်ဘက်ကိုစောင်းအိပ်ပြီး သခင့်ခါးကိုဖက်လိုက်တော့ တုံ့ပြန်မှုမရှိ။
သခင့်နောက်ကျောနားကပ်ပြီး သခင့်အသက်ရှူသံကို ရေတွက်နေမိရင်း ရင်ထဲဆို့လာတယ်။ သခင်စိတ်ဆိုးနေရင် နေရသိပ်ခက်တာကို သခင်နားလည်အောင်ရှင်းမပြတတ်ဘူး။
သခင်အိပ်ပျော်သွားတာသေချာတဲ့အထိ ကမ္ဘာငြိမ်နေလိုက်ပေမဲ့ အိပ်မရတဲ့အပြင် ခေါင်းတွေပါထိုးကိုက်လာတယ်။ စိတ်ထဲဝမ်းနည်းနေတာကို ဘာမှမပြောမိ၊ မလုပ်မိအောင် ထိန်းချုပ်ထားရတော့ တဒိတ်ဒိတ်တိုးလာတဲ့သွေးခုန်နှုန်းတွေက ခေါင်းကိုပွင့်ထွက်သွားစေတော့မလိုပဲ။
တစ်နာရီလည်းကြာသွားပြီ၊ သခင်လည်းအိပ်ပျော်သွားပြီမို့ သခင့်အနားကိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး ကျောခိုင်းထားတဲ့သခင့်ပခုံးပေါ်ကနေကျော်ကာ သခင့်ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
"အသည်းပေါက်အောင်ချစ်တယ်။"
သခင်မနိုးရလေအောင် သတိထားလှုပ်ရှားပြီး wheelchair ပေါ်တက်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ ချုပ်ရိုးထပ်ပွင့်လို့မဖြစ်တာမို့ တော်တော်သတိထားနေရပါတယ်။ အခန်းအပြင်ကို အသာလေးလှိမ့်လာခဲ့ပြီး အပြင်ရောက်မှ နေ့သစ်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
"Earth, ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"မေးမလို့။"
"ဗျာ၊ မေးလေ။ ညနက်သန်းခေါင်ဖုန်းခေါ်လို့ စိတ်ပူသွားတာ။ ဘာမေးမလို့လဲ။"
"မင်းနဲ့သခင် လိုင်းပေါ်မှာ စကားပြောဖြစ်နေတာ ငါ့ကိုဘာလို့မပြောတာလဲ။"
အေးစက်စက်စကားသံက ကြောက်စရာကောင်းနေပေမဲ့ နေ့သစ်ကတော့ ရယ်ပါတော့တယ်။
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါမေးဖို့ ဖုန်းခေါ်တာလား။ အသံကခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့မို့ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ တွေးပူနေမိတာ။ ဒါမေးဖို့တဲ့လား။"
"ငါ ဟာသလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး နေ့သစ်။"
"အဟီး၊ စိတ်လျှော့ပါ။ ကြာပြီလေ၊ Earth တို့ယူခါနီးလေးကပဲ။ ကျွန်တော်ကသွားနှုတ်ဆက်ရင်း ခင်သွားတာ။"
"ဘာ၊ မင်း ငါ့ကိုမပြောဘဲနဲ့လေ။"
"စကားတွေမှ အများကြီးမပြောဖြစ်တာ။ Earth အကြောင်းတချို့ပဲ။"
"ဘာတွေလဲ၊ ငါ့ကိုအကုန်ပြောစမ်း။"
"မနက်ဖြန်လာမှာပဲ။ အဲဒီ့အခါကျကြည့်လေ။ ဘာမှအထွေအထူးမဟုတ်ဘူး။"
"မရဘူး။ အခုချက်ချင်း မင်းတို့ပြောထားတာတွေကို screenshot ရိုက်ပြီး ငါ့ဆီပို့လိုက်။ တစ်ခုမှမကျန်စေနဲ့နော်။ emoji တစ်ခုတောင် မကျန်စေနဲ့။"
"သခင်က emoji သုံးတတ်လို့လား။"
"ဘာပြောတယ်။ မင်းပြောတော့ အများကြီးမရှိဘူးဆိုပြီး သခင် emoji သုံးခဲတာကို ဘယ်လိုသတိထားမိတာလဲ။"
"ခက်ပြီ။ အသိသာကြီးကိုဗျာ။ Post တွေတင်ရင်လည်း မပါတတ်ဘူးလေ။"
"ငါ့ကို အခုပို့လိုက်။ စကားတွေမရှည်စမ်းနဲ့။"
ကမ္ဘာ့ရဲ့ စကားတွေမရှည်စမ်းနဲ့ဆိုတဲ့နောက်မှာ တကယ်ကို အများကြီးမဟုတ်တဲ့ conversation ကိုဖတ်ပြီး နေ့သစ်ကို တစ်ခုချင်းဆီဖုန်းဆက်မေးနေတာ သုံးနာရီလောက်ကြာသွားပြီးတဲ့နောက်
"တကယ်ပါဆို Earth ရာ။ ကျွန်တော် အိပ်ချင်နေပြီဗျ။ မနက်လည်းတွေ့ရမှာကို မရစ်ပါနဲ့ဗျာ။ သခင့်ဆီကတောင်းကြည့်လို့ မရဘူးမဟုတ်လား။"
"တိတ်စမ်း။ ငါက မနက်အထိ စိတ်ထဲမရှင်းဘဲနေရမှာလား။ ဒီလောက်ကြာတဲ့အချိန်အတွင်း အဲဒီ့လောက်ပဲပြောထားတာဆိုလို့ ငါမယုံတာ ငါ့အပြစ်လို့ပြောချင်တာလား။"
"ကျွန်တော့်အပြစ်ပါဗျာ၊ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။ Earth ကို ပြောမပြမိတာ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။"
"အေး၊ အစကတည်းကပြောမပြခဲ့တာ မင်းအပြစ်နဲ့မင်းပဲ။ ငါ့ကိုရစ်တယ်မပြောနဲ့။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ မနက်ကျမှ ဖုန်းကိုသေချာစစ်ကြည့်တော့နော်။ အခုအိပ်ပါရစေတော့။ တကယ်ပါပဲဗျာ၊ ကိုယ့် crush ကိုတောင် အဲဒီ့လောက်အချိန်ပေးပြီး မစပ်စုခဲ့ဖူးဘူး။ အခုတော့ ကြားလို့မှကောင်းကြသေးရဲ့လား။"
"ကြားမကောင်းဘူး မင်းအသံကြီးက၊ အော်မနေနဲ့။ မနက်စာဝယ်ခဲ့။ သခင်က အလုပ်စောစောသွားမှာမို့ ဘာမှလုပ်မထားပေးနိုင်ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ။ မနက်ကျ သေမနေနဲ့ဦး။ ငါမနက်စာလွတ်ရင် မင်းတစ်သက်လုံး မနက်စာစားရဖို့ မတွေးနဲ့တော့။"
"အမလေးဗျာ၊ ဒီညီလေးတစ်ယောက်ရှိတာကို နှိပ်စက်တာက။ ကျွန်တော် တစ်ညလုံးမအိပ်တော့ဘူးသိလား။ မနက်စောစောလာပြီး သခင်နဲ့ကိုတွေ့ဦးမှာ၊ ဒါပဲ။"
"သောက်ကလေး။ အေး၊ လာပါစေဦး။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။"
သူ့အရင်ဖုန်းချသွားလို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် နေ့သစ်ကိုမေတ္တာပို့ရင်း အခန်းထဲပြန်ဝင်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
■
"ဘယ်သူလာတာလဲမသိဘူး။"
တံခါးခေါင်းလောင်းသံကြောင့် ရေချိုးပြီးခါစသခင်က သွားကြည့်လေတော့ အထုပ်တွေဆွဲပြီးရောက်လာသူ နေ့သစ်။
"နေ့သစ်"
"အစ်ကိုရာဇ good morning. ရေချိုးပြီးတာနဲ့အတော်ပဲ။ မနက်စာလေးစားသွားနော်။"
"Morning. အစောကြီးရောက်လာတာပဲ။"
"အစ်ကိုပါ မနက်စာစားလို့ရအောင်လေ။ အဝတ်မြန်မြန်လဲပြီး ထွက်ခဲ့နော်။"
နေ့သစ်က နောက်ဖေးဘက်ကိုဝင်သွားတာကြောင့် သခင်လည်း အိပ်ခန်းထဲသာပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်ကနေလူးလဲထနေတဲ့ ကမ္ဘာက
"ဘယ်သူလာတာလဲ။"
"နေ့သစ်"
"ဘာ၊ အဲဒါကို သခင်က ဒီပုံစံနဲ့တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာလား။"
"အေးလေ၊ နေ့သစ်မို့ ဖွင့်ပေးလိုက်တာ။"
"ဒီကောင်မို့လို့ကို ... ဟာဗျာ၊ ဘယ်မလဲ အဲဒီ့ကောင်။"
"မနက်စာပြင်နေတယ်။ မင်း မျက်နှာသစ်တော့။"
တွဲပေးဖို့ပြင်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကလှမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်လိုက်တော့ သခင်ကတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"Morning kiss လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
သခင်ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကမ္ဘာ့ကိုတွဲခေါ်လိုက်တယ်။ သခင်အဝတ်အစားလဲပြီး ကမ္ဘာမျက်နှာသစ်ပြီးတော့ အပြင်ကိုထွက်လာလိုက်ကြတယ်။
"Morning Earth. အိပ်လို့မှကောင်းရဲ့လား။"
ရွဲ့မေးတာကြောင့် ကမ္ဘာက စူးစူးရဲရဲကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်မပြော။
"အစ်ကိုရာဇ၊ ဒီမှာလာထိုင်။ Earth က အဲဒီ့မှာထိုင်မှာမဟုတ်လား။"
နေ့သစ်က နေရာချထားရေးလုပ်နေလို့ ကမ္ဘာမကြည်မလင်နဲ့ ထိုင်နေလိုက်တယ်။
"အစောကြီးပဲ။ ကမ္ဘာခေါ်ထားတာလား။"
"အစ်ကို အလုပ်စောစောသွားမယ်ပြောလို့လေ။ အဲဒါ အစ်ကိုပါစားလို့ရအောင် မနက်စာတွေဝယ်ပြီး စောစောထွက်လာလိုက်တာ။"
"ကျေးဇူးပဲ နေ့သစ်။"
"မလိုပါဘူး အစ်ကိုရာ။ ကြုံမှ ညစာပြန်ကျွေးလေ။ အဟီး"
"အေး၊ တစ်ရက်လောက်ချိန်းကြတာပေါ့။"
"ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အစ်ကိုနဲ့ဆုံရင်တောင် နှုတ်မဆက်ဖြစ်ဘူး။"
"အေးလေ၊ ငါလည်းမခေါ်ဖြစ်ဘူး။"
"ဟား ဟား၊ နောက်ဆို လမ်းမှာတွေ့ရင် မုန့်လိုက်စားလို့ရပြီမဟုတ်လား။"
"ရတာပေါ့ကွ။"
သုံးယောက်ထိုင်နေပြီး နှစ်ယောက်တည်းစကားတွေပြောနေလို့ ကမ္ဘာကတော့ မှုန်ကုပ်ကာထိုင်ကြည့်နေတာ ပါးစပ်ထဲကိုလည်း ဘာမှမဝင်သေး။
"တော်ပြီလား အစ်ကို။"
"တော်ပြီ။ မင်းဝယ်လာပေးလို့ ဝင်စားလိုက်တာ။ အလုပ်သွားရတော့မယ်။ ဟိုမှာ ဒရိုင်ဘာလည်းရောက်နေပြီ။"
"ဟုတ်၊ စိတ်ချလက်ချသွားပါ။ Earth ကို သေချာထိန်းထားလိုက်ပါ့မယ်။ ဒီနေ့တော့ အစ်ကိုပြန်ရောက်ပြီးမှ ကျွန်တော်ပြန်မှာ။"
"Ok, see you."
မသိရင် အလုပ်သွားမယ့်ကလေးအဖေကို ကလေးထိန်းကနှုတ်ဆက်နေသလိုပဲ။ သေချာထိန်းထားလိုက်မယ်ပြောရအောင် မြေကမ္ဘာသည်ကလေးမဟုတ်ပါ။
"အဟဲ၊ ကျွန်တော်ပြာကျတော့မလားပဲ။"
"တော်တော်ပျော်နေတာလား။"
"ဟုတ်။ သခင်က တကယ်ကိုမိုက်တယ်ဗျာ။ အသားအရေကလည်း ဝင်းနေတာပဲ။ Body ကလည်း ... အား ..."
ရေသန့်ဘူးနဲ့ကောက်ပေါက်ခံရလို့ နေ့သစ်ထအော်ပါတော့တယ်။
"ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း။ ထိသွားတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့။"
ရေဘူးကိုကောက်ယူရင်း နေ့သစ်က ရှုံ့မဲ့လို့။
"အမှန်အတိုင်းပြောတာကို တိုပြန်ပြီ။"
"ငါ့ကို မင်းဖုန်းပေးစမ်း။"
"မနက်စာ ..."
"နောက်မှစားမယ်။"
နေ့သစ်က ဖုန်းဖွင့်ကာ သေချာပြလိုက်တယ်။
ကမ္ဘာကလည်း သေချာစစ်ကြည့်ပြီးမှ
"ဟိုးအရင်တည်းက ဖျက်လိုက်တာတွေများ ရှိသေးလား။"
"မဖျက်ပါဘူး။ သခင်နဲ့ပြောထားတာလေးတွေကို ဘာလို့ဖျက်ရမှာလဲ။"
"တိတ်စမ်း၊ ဟေ့ကောင်။ အစ်ကိုရာဇဆိုတာပဲ ခေါ်နေစမ်းပါ။ ဘယ်ကသခင်လဲ။ အဲဒါ မင်းခေါ်ဖို့မဟုတ်ဘူး။"
"အစ်ကိုရာဇက ဘာလို့ အဲဒီ့လောက်အသားအရေကောင်း ..."
"Daniel!"
"အမ်း၊ ဖြည်းဖြည်းအော်ပါဗျ။"
"မင်း သေချင်ပြီလား။ အဲဒါငါ့ယောက်ျားနော်။ ပြစ်မှားနေတာတွေ ရပ်လိုက်တော့။"
"အတွေးကိုကမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူကမှမပြစ်မှားဘူး။ အရှိကိုအရှိအတိုင်းပြောတာ။ Earth သာ သန်ရာတွေလျှောက်တွေးနေ။"
"ငါ သတ်မိတော့မယ်၊ မင်းတော့။"
"Crush ကြီးနဲ့တောင်မရသေးဘူး။"
"အေး၊ ဟိုကောင်က ရေခဲတုံး။ မင်းကိုအဖက်လုပ်မယ်ထင်လား။"
"မနှိမ်ပါနဲ့။ ချေလွန်းတာကိုအမြင်ကတ်လို့ သိပ်ချစ်မပြတာ။ ကျွန်တော်ချစ်ပြလိုက်ရင် ဝင်ရိုးစွန်းကရေခဲတွေပါ ပျော်ကျသွားမယ်။ သူဆိုတာက မြေကမ္ဘာလောက်ပဲ ကမ္ဘာထင်နေတာ။ တခြားကမ္ဘာတွေ ဘယ်လိုလှကြောင်းကို မျက်စိဖွင့်မကြည့်သေးတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးမို့ နားမလည်သေးတာပါလေ။"
နေ့သစ်တစ်ယောက်ဟာ ကြောင်ပေါက်စလေးလို့ သူသမုတ်နေတဲ့ သူ့အချစ်က ကျားရဲတစ်ကောင်ဆိုတာကို မသိတာလည်းမဟုတ်ပါဘဲ ရဲတင်းနေတာက သူ့လက်သုံးစကားဖြစ်တဲ့ "နူးညံ့တဲ့အချစ်နဲ့ အရာရာကိုပျော့ပျောင်းစေမယ်" ဆိုတဲ့အတိုင်းပဲ သူ့အပေါ်ကို တစ်ဖက်က ဘယ်လိုပဲသဘောထားထား အပြုံးမပျက်ခဲ့တာတော့ Earth နဲ့တူတာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
"မင်း သူ့ကိုစိတ်မပျက်ဘူးလား။ ငါ့ကိုပြန်မမေးနဲ့နော်။ ငါတို့က အသွားအပြန်ရှိသေးတယ်။"
"သူက ကျွန်တော့်ကို ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ ကိစ္စမရှိရင် မသိသလိုနေတာက သူ့ပုံစံပဲမို့ ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းကိုကွက်ပြီး ခါးသီးနေတာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ။"
"မင်းက သိပ်ချစ်တတ်တာပဲ။"
"Earth ကိုမမီပါဘူး။ သူက ကျွန်တော့်ကိုရန်လိုမနေဘူးလေ။"
"သခင်ကလည်း အခု ရန်မလိုပါဘူး။"
"Earth ပျော်တယ်မဟုတ်လား။"
"အင်း"
"ကောင်းပါတယ်၊ ဒီလိုလေးပဲ ကောင်းပါတယ်။"
ဘယ်လိုဆိုရင် မကောင်းတာတွေဖြစ်လာမလဲလို့ နှစ်ယောက်လုံးသိနေကြတာမို့ လက်ရှိအခြေအနေကိုသာ အကောင်းဆုံးထိန်းသိမ်းကြရုံပဲဆိုတာကို သဘောပေါက်ထားကြပါရဲ့။
"သခင်သာ ငါ့လိုမျိုး ထပ်တူတုံ့ပြန်ပေးရင် ငါသေပျော်ပြီ။"
"ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာမှမဟုတ်တာဗျာ။ အစကတည်းက ဒီလိုပဲဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ အခုမှ ဘာတွေလောဘတက်နေတာလဲ။ ဒီအတိုင်းလည်း အဆင်ပြေနေတာပဲကို။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ငါက လောဘအရမ်းကြီးမိတာ။"
"Earth ကို သူသိပ်ချစ်ပါတယ်။ သူ့ပုံစံနဲ့သူပေါ့။"
"ငါ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါတွေးကြောက်နေမိတာ။"
"ကြိုတွေးနေရင် ပူစရာချည်းပဲ Earth. ဖြစ်လာမှ ရင်ဆိုင်လိုက်ရုံပေါ့။"
ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်လိုက်ပါတယ်။
"သခင်နဲ့မဝေးရဖို့ဆို ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရပေါ့။"
မြေကမ္ဘာဆိုတာ သခင်နဲ့ပတ်သက်ရင် ကမ္ဘာပျက်ကိန်းလည်းမကြောက်တတ်ပါ။
■
ကမ္ဘာ့ခြေဖဝါးကဒဏ်ရာကို နှစ်ခါပြန်ချုပ်လိုက်ရပေမဲ့ သခင့်ရဲ့အလုပ်ကိစ္စကတော့ ပျက်မသွားခဲ့ပါ။ လွှတ်မပေးနိုင်တာမို့ Plan B အတိုင်း ဆက်လုပ်ရုံပေါ့လို့ ကမ္ဘာတွေးလိုက်တယ်။ မရရင် Plan C တို့၊ Plan D တို့အထိ အရံအစီအစဉ်တွေကို ကြိုတွေးထားလိုက်ပြီးသား။
"အရှေ့က အသံကြားတယ်။ မင်းလူတွေကိုခေါ်ထားသေးလား ကမ္ဘာ။"
"မခေါ်ပါဘူး။ ပိုင်မုန့်မှာထားတာ လာပို့တာနေမယ်။"
"ဪ၊ သွားယူလိုက်မယ်။"
ပိတ်ရက်မှာ သခင်က အိမ်ထဲကရှင်းစရာရှိတာတွေ ရှင်းနေပြီး ကမ္ဘာကတော့လိုက်ရှုပ်နေတုန်းမှာ မှာထားတဲ့မုန့်ရောက်လာလို့ သခင်ထွက်ယူလိုက်တယ်။
"သခင်လည်း စားမယ်မဟုတ်လား။"
"စားနှင့်။ ဒါတွေ စတိုခန်းထဲသွားထည့်ဦးမယ်။"
"ကိုယ်သက်သာမှ အတူရှင်းပါမယ်ဆိုတာကို။"
"နေစမ်းပါကွာ။"
သခင်က ရှင်းလက်စတွေဆက်ရှင်းပြီး စတိုခန်းထဲပို့ဖို့လုပ်နေတာကို မုန့်စားရင်းနဲ့ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာကတော့ အပြုံးတစ်ပွင့်ကို အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိပြုံးလိုက်လေရဲ့။
■■■ Part (16) ဆက်ရန် ■■■
"အင္း၊ ငါနဲ႔မိတ္ဆက္မေပးတဲ့တစ္ေယာက္။"
"သခင္သိတယ္ေပါ့။"
"သိတယ္ေလ။"
"ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
"Daniel Day ဆိုတာ ေန႔သစ္မဟုတ္လား။"
"ဟာ၊ သခင္က ဘာလို႔ သူ႔ကိုသတိထားမိတာလဲ။"
*ဒုန္း*
"ဟ၊ တိုက္မိကုန္ၿပီေလ။"
Wheelchair က သခင္ထိုင္ေနတဲ့ခံုကိုဝင္တိုက္မိလို႔ သခင္ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာက သခင့္ပခံုးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး သူ႔ဘက္ကိုအတင္းလွည့္ေစေတာ့
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ထပ္လဲလို႔ထပ္ျဖစ္ရင္ ငါ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမွာေနာ္။"
"သူနဲ႔သခင္သိတာလား။ ဟာ၊ အဲဒီ့ note ေတြ ေနာက္မွေရး။ ေမးတာအရင္ေျဖ။"
ကမ႓ာေသာင္းက်န္းေနလို႔ သခင္က ကမ႓ာ့ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး
"အင္း"
"သခင္၊ ေသခ်ာေျပာ။ သူနဲ႔သခင္နဲ႔ စကားေျပာဖူးတာလား၊ ေတြ႕ဖူးတာလား၊ ရင္းႏွီးတာလား။"
"လိုင္းေပၚကေန စကားေျပာျဖစ္ၾကတာ။"
"ဘာေတြေျပာတာလဲ။ အရင္ဆံုးစေျပာတာ ဘယ္သူလဲ။ သခင့္ဖုန္းေပး၊ သူနဲ႔ေျပာထားတာေတြ ဖတ္ခ်င္တယ္။"
"ဖုန္းမအားဘူးေလ။ ဒီမွာ note အတြက္ record လုပ္ထားတာေတြကို ငါျပန္ေရးမွတ္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား။ မင္းစကားရွည္ေနလို႔ ငါအလုပ္လုပ္မရဘူး။ မင္းကိုဖုန္းေပးလိုက္ရင္ ငါက ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ရမွာလဲ။"
"စကားေျပာထားတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္မ်ားေနၿပီလား။ အဲဒါဆို password ေပး။"
"ဘာလို႔ေပးရမွာလဲ။"
"ကိုယ့္ password ေတြ သခင့္ကိုေျပာထားတယ္ေလ။"
"ငါေတာင္းလို႔လား။ မင္းဘာသာေပးထားတာေလ။ ငါလည္း ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။"
"သခင္က ကိုယ့္လိုမဟုတ္ဘဲ မသိေစခ်င္တာေတြ မ်ားေနတာကိုး။"
"ဘာလဲ၊ ျပႆနာရွာျပန္ၿပီလား။ အဲဒီ့ကိစၥ ငါတို႔ေျပာထားၿပီးသားေလ။ ငါ့ကိုမယံုတာ ငါသိပ္မုန္းတယ္။"
"မယံုတာမဟုတ္ဘူး၊ အကုန္သိခ်င္တာ။ ေပးလိုက္ရင္ၿပီးေနတာကိုကြာ။"
"မယံုတဲ့လူက ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ယံုမွာမွမဟုတ္ပဲ။ ဖ်က္ထားလား၊ ဒီစကားၿပီးရင္ ဘာလို႔ဟိုစကားလာတာလဲ၊ ၾကားမွာဘာေတြဖ်က္ထားလဲလို႔ မင္းေမးလာဦးမွာ။"
"ဖ်က္ထားတာေတြရွိလို႔လား။"
"အဟက္၊ ေတြ႕လား။ မင္းလိုသံသယေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္ ျပတ္သြားတဲ့စကားစေတြကိုပါ အဲဒီ့လိုေမးလာမွာ ငါသိတယ္။"
"မျဖစ္ေသးတာကိုႀကိဳေတြးၿပီး မေျပာနဲ႔။ သခင္ဖ်က္မထားရင္ ၿပီးတာပဲကို။"
"မင္းကို ဘယ္သူက password ေပးမယ္ေျပာလို႔လဲ။ ေအးေဆးေနစမ္း ကမ႓ာ။ ငါအလုပ္လုပ္မလို႔။"
စားပြဲဘက္ျပန္လွည့္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သခင္ကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ထဲ note တခ်ိဳ႕ခ်ေရးေနၿပီး သူ႔အာရံုနဲ႔သူ။ ကမ႓ာ့မွာသာ ေနမရထိုင္မရ။ အရင္ကလည္း သခင့္ဖုန္းကိုယူၾကည့္ဖူးရဲ႕နဲ႔ ေန႔သစ္နဲ႔ေျပာထားတာေတြကို ဘာလို႔မေတြ႕မိတာလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရၿပီ။
"သခင္"
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာၿပီးလို႔ သခင္ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ေတာ့မွ ကမ႓ာက စကားဆက္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။
"ဘာလဲ။"
"ဖုန္းအားၿပီမဟုတ္လား။"
"ေျမကမ႓ာ၊ ငါ အရမ္းစိတ္တိုေနၿပီေနာ္။"
"ဟာ၊ သခင့္ကို ဖုန္းအားၿပီလားေမးတာ ဘာစိတ္တိုစရာရွိလဲ။"
"မင္းလုပ္ပံုကိုက မဟုတ္တာ။ အဲဒီ့ကေလးနဲ႔ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ။ ငါတို႔ၾကားမွာ မင္းအေၾကာင္းပဲေျပာစရာရွိတာေလ။ မင္းအေၾကာင္း တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ သူလာေျပာတာပဲရွိတာ။ ဘာမွမရွိဘူး။"
"အဲဒါဆို အဲဒီ့ဟာျပလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ။"
"ငါ့ကို မယံုသကၤာလာလုပ္ေနလို႔ကို မျပတာ။ ရွင္းလား။"
"သခင့္ကိုမယံုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးဆို။"
"မင္းဘာသာ သူ႔ဆီကေတာင္းၾကည့္လည္း သိမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား။"
"သခင္က ဘာလို႔ ..."
"မင္းကိုေသာက္ျမင္ကတ္လို႔။ ဖယ္စမ္း၊ ေျခလက္ေဆးၿပီး ငါအိပ္ေတာ့မယ္။ ငါ့ဖုန္းကို ထိရဲထိၾကည့္လိုက္။"
ကမ႓ာ တကယ္ပဲသိခ်င္တယ္။ ေန႔သစ္က သခင့္ကို ဘာေတြသြားေျပာထားတာလဲ။ သခင္ကေရာ ဘာလို႔ သူ႔ကိုေပးမဖတ္ရတာလဲ။ သခင္ဟာ အရင္ကတည္းက ကမ႓ာ့လိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိတာကို တကယ္မခံစားႏိုင္ဘူး။
ခုတင္နားျပန္ေရာက္လာတဲ့သခင္က ခံုေပၚတင္ထားတဲ့သူ႔ဖုန္းကိုယူလိုက္ၿပီး
"ခုတင္ေပၚတက္မွာလား။"
ကမ႓ာေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ဖုန္းကို ခုတင္ေထာင့္ဆီလွမ္းပစ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ကိုတြဲလို႔ ခုတင္ေပၚပို႔ေပးလိုက္တယ္။
"ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ။ အခန္းမီးကို ဖြင့္ထားလိုက္ရမလား။"
"ဘာမွလုပ္စရာမွမရွိတာ ပိတ္လိုက္ပါ။"
အခန္းမီးေတြပိတ္လိုက္ေတာ့ ညအိပ္မီးသီးရဲ႕အလင္းေအာက္မွာ သခင့္မ်က္ႏွာက တည္တည္တင္းတင္း။ ကမ႓ာ့ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့သခင္က ခုတင္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ဖုန္းကို alarm ေပးေနတယ္။
"မနက္ကို ငါ အလုပ္ေစာေစာသြားရမယ္။ မင္းအတြက္မနက္စာ မင္းလူေတြကိုမွာလိုက္။ အေညႇာ္ေတြလည္းမလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာမွခ်က္မသြားဘူး။"
သခင္က စိတ္တိုေနပါတယ္လို႔ေျပာထားၿပီး အခုလည္း ေရခဲ႐ိုက္ထားတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာသြားတာ ေက်ာေတာင္ခ်မ္းလာသလိုပါပဲ။ ကမ႓ာ သခင့္ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး သခင့္ခါးကိုဖက္လိုက္ေတာ့ တံု႔ျပန္မႈမရွိ။
သခင့္ေနာက္ေက်ာနားကပ္ၿပီး သခင့္အသက္႐ွဴသံကို ေရတြက္ေနမိရင္း ရင္ထဲဆို႔လာတယ္။ သခင္စိတ္ဆိုးေနရင္ ေနရသိပ္ခက္တာကို သခင္နားလည္ေအာင္ရွင္းမျပတတ္ဘူး။
သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေသခ်ာတဲ့အထိ ကမ႓ာၿငိမ္ေနလိုက္ေပမဲ့ အိပ္မရတဲ့အျပင္ ေခါင္းေတြပါထိုးကိုက္လာတယ္။ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းေနတာကို ဘာမွမေျပာမိ၊ မလုပ္မိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္တိုးလာတဲ့ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြက ေခါင္းကိုပြင့္ထြက္သြားေစေတာ့မလိုပဲ။
တစ္နာရီလည္းၾကာသြားၿပီ၊ သခင္လည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီမို႔ သခင့္အနားကိုတိုးကပ္လိုက္ၿပီး ေက်ာခိုင္းထားတဲ့သခင့္ပခံုးေပၚကေနေက်ာ္ကာ သခင့္ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္း႐ႈိက္လိုက္တယ္။
"အသည္းေပါက္ေအာင္ခ်စ္တယ္။"
သခင္မႏိုးရေလေအာင္ သတိထားလႈပ္ရွားၿပီး wheelchair ေပၚတက္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ခ်ဳပ္႐ိုးထပ္ပြင့္လို႔မျဖစ္တာမို႔ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရပါတယ္။ အခန္းအျပင္ကို အသာေလးလွိမ့္လာခဲ့ၿပီး အျပင္ေရာက္မွ ေန႔သစ္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။
"Earth, ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ေမးမလို႔။"
"ဗ်ာ၊ ေမးေလ။ ညနက္သန္းေခါင္ဖုန္းေခၚလို႔ စိတ္ပူသြားတာ။ ဘာေမးမလို႔လဲ။"
"မင္းနဲ႔သခင္ လိုင္းေပၚမွာ စကားေျပာျဖစ္ေနတာ ငါ့ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ။"
ေအးစက္စက္စကားသံက ေၾကာက္စရာေကာင္းေနေပမဲ့ ေန႔သစ္ကေတာ့ ရယ္ပါေတာ့တယ္။
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါေမးဖို႔ ဖုန္းေခၚတာလား။ အသံကေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔မို႔ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေတြးပူေနမိတာ။ ဒါေမးဖို႔တဲ့လား။"
"ငါ ဟာသလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေန႔သစ္။"
"အဟီး၊ စိတ္ေလၽွာ့ပါ။ ၾကာၿပီေလ၊ Earth တို႔ယူခါနီးေလးကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသြားႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္သြားတာ။"
"ဘာ၊ မင္း ငါ့ကိုမေျပာဘဲနဲ႔ေလ။"
"စကားေတြမွ အမ်ားႀကီးမေျပာျဖစ္တာ။ Earth အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ပဲ။"
"ဘာေတြလဲ၊ ငါ့ကိုအကုန္ေျပာစမ္း။"
"မနက္ျဖန္လာမွာပဲ။ အဲဒီ့အခါက်ၾကည့္ေလ။ ဘာမွအေထြအထူးမဟုတ္ဘူး။"
"မရဘူး။ အခုခ်က္ခ်င္း မင္းတို႔ေျပာထားတာေတြကို screenshot ရိုက္ၿပီး ငါ့ဆီပို႔လိုက္။ တစ္ခုမွမက်န္ေစနဲ႔ေနာ္။ emoji တစ္ခုေတာင္ မက်န္ေစနဲ႔။"
"သခင္က emoji သံုးတတ္လို႔လား။"
"ဘာေျပာတယ္။ မင္းေျပာေတာ့ အမ်ားႀကီးမရွိဘူးဆိုၿပီး သခင္ emoji သံုးခဲတာကို ဘယ္လိုသတိထားမိတာလဲ။"
"ခက္ၿပီ။ အသိသာႀကီးကိုဗ်ာ။ Post ေတြတင္ရင္လည္း မပါတတ္ဘူးေလ။"
"ငါ့ကို အခုပို႔လိုက္။ စကားေတြမရွည္စမ္းနဲ႔။"
ကမ႓ာ့ရဲ႕ စကားေတြမရွည္စမ္းနဲ႔ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ တကယ္ကို အမ်ားႀကီးမဟုတ္တဲ့ conversation ကိုဖတ္ၿပီး ေန႔သစ္ကို တစ္ခုခ်င္းဆီဖုန္းဆက္ေမးေနတာ သံုးနာရီေလာက္ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
"တကယ္ပါဆို Earth ရာ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီဗ်။ မနက္လည္းေတြ႕ရမွာကို မရစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ သခင့္ဆီကေတာင္းၾကည့္လို႔ မရဘူးမဟုတ္လား။"
"တိတ္စမ္း။ ငါက မနက္အထိ စိတ္ထဲမရွင္းဘဲေနရမွာလား။ ဒီေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္အတြင္း အဲဒီ့ေလာက္ပဲေျပာထားတာဆိုလို႔ ငါမယံုတာ ငါ့အျပစ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား။"
"ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။ Earth ကို ေျပာမျပမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ။"
"ေအး၊ အစကတည္းကေျပာမျပခဲ့တာ မင္းအျပစ္နဲ႔မင္းပဲ။ ငါ့ကိုရစ္တယ္မေျပာနဲ႔။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ မနက္က်မွ ဖုန္းကိုေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေတာ့ေနာ္။ အခုအိပ္ပါရေစေတာ့။ တကယ္ပါပဲဗ်ာ၊ ကိုယ့္ crush ကိုေတာင္ အဲဒီ့ေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီး မစပ္စုခဲ့ဖူးဘူး။ အခုေတာ့ ၾကားလို႔မွေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။"
"ၾကားမေကာင္းဘူး မင္းအသံႀကီးက၊ ေအာ္မေနနဲ႔။ မနက္စာဝယ္ခဲ့။ သခင္က အလုပ္ေစာေစာသြားမွာမို႔ ဘာမွလုပ္မထားေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ။ မနက္က် ေသမေနနဲ႔ဦး။ ငါမနက္စာလြတ္ရင္ မင္းတစ္သက္လံုး မနက္စာစားရဖို႔ မေတြးနဲ႔ေတာ့။"
"အမေလးဗ်ာ၊ ဒီညီေလးတစ္ေယာက္ရွိတာကို ႏွိပ္စက္တာက။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုးမအိပ္ေတာ့ဘူးသိလား။ မနက္ေစာေစာလာၿပီး သခင္နဲ႔ကိုေတြ႕ဦးမွာ၊ ဒါပဲ။"
"ေသာက္ကေလး။ ေအး၊ လာပါေစဦး။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။"
သူ႔အရင္ဖုန္းခ်သြားလို႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေန႔သစ္ကိုေမတၱာပို႔ရင္း အခန္းထဲျပန္ဝင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
■
"ဘယ္သူလာတာလဲမသိဘူး။"
တံခါးေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစသခင္က သြားၾကည့္ေလေတာ့ အထုပ္ေတြဆြဲၿပီးေရာက္လာသူ ေန႔သစ္။
"ေန႔သစ္"
"အစ္ကိုရာဇ good morning. ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔အေတာ္ပဲ။ မနက္စာေလးစားသြားေနာ္။"
"Morning. အေစာႀကီးေရာက္လာတာပဲ။"
"အစ္ကိုပါ မနက္စာစားလို႔ရေအာင္ေလ။ အဝတ္ျမန္ျမန္လဲၿပီး ထြက္ခဲ့ေနာ္။"
ေန႔သစ္က ေနာက္ေဖးဘက္ကိုဝင္သြားတာေၾကာင့္ သခင္လည္း အိပ္ခန္းထဲသာျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ ခုတင္ေပၚကေနလူးလဲထေနတဲ့ ကမ႓ာက
"ဘယ္သူလာတာလဲ။"
"ေန႔သစ္"
"ဘာ၊ အဲဒါကို သခင္က ဒီပံုစံနဲ႔တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တာလား။"
"ေအးေလ၊ ေန႔သစ္မို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္တာ။"
"ဒီေကာင္မို႔လို႔ကို ... ဟာဗ်ာ၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ့ေကာင္။"
"မနက္စာျပင္ေနတယ္။ မင္း မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။"
တြဲေပးဖို႔ျပင္တဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာကလွမ္းဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိကပ္လိုက္ေတာ့ သခင္ကတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"Morning kiss ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
သခင္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကမ႓ာ့ကိုတြဲေခၚလိုက္တယ္။ သခင္အဝတ္အစားလဲၿပီး ကမ႓ာမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္ၾကတယ္။
"Morning Earth. အိပ္လို႔မွေကာင္းရဲ႕လား။"
ရြဲ႕ေမးတာေၾကာင့္ ကမ႓ာက စူးစူးရဲရဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာ။
"အစ္ကိုရာဇ၊ ဒီမွာလာထိုင္။ Earth က အဲဒီ့မွာထိုင္မွာမဟုတ္လား။"
ေန႔သစ္က ေနရာခ်ထားေရးလုပ္ေနလို႔ ကမ႓ာမၾကည္မလင္နဲ႔ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
"အေစာႀကီးပဲ။ ကမ႓ာေခၚထားတာလား။"
"အစ္ကို အလုပ္ေစာေစာသြားမယ္ေျပာလို႔ေလ။ အဲဒါ အစ္ကိုပါစားလို႔ရေအာင္ မနက္စာေတြဝယ္ၿပီး ေစာေစာထြက္လာလိုက္တာ။"
"ေက်းဇူးပဲ ေန႔သစ္။"
"မလိုပါဘူး အစ္ကိုရာ။ ၾကံဳမွ ညစာျပန္ေကၽြးေလ။ အဟီး"
"ေအး၊ တစ္ရက္ေလာက္ခ်ိန္းၾကတာေပါ့။"
"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစ္ကိုနဲ႔ဆံုရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး။"
"ေအးေလ၊ ငါလည္းမေခၚျဖစ္ဘူး။"
"ဟား ဟား၊ ေနာက္ဆို လမ္းမွာေတြ႕ရင္ မုန္႔လိုက္စားလို႔ရၿပီမဟုတ္လား။"
"ရတာေပါ့ကြ။"
သံုးေယာက္ထိုင္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနလို႔ ကမ႓ာကေတာ့ မႈန္ကုပ္ကာထိုင္ၾကည့္ေနတာ ပါးစပ္ထဲကိုလည္း ဘာမွမဝင္ေသး။
"ေတာ္ၿပီလား အစ္ကို။"
"ေတာ္ၿပီ။ မင္းဝယ္လာေပးလို႔ ဝင္စားလိုက္တာ။ အလုပ္သြားရေတာ့မယ္။ ဟိုမွာ ဒရိုင္ဘာလည္းေရာက္ေနၿပီ။"
"ဟုတ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ။ Earth ကို ေသခ်ာထိန္းထားလိုက္ပါ့မယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အစ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာ။"
"Ok, see you."
မသိရင္ အလုပ္သြားမယ့္ကေလးအေဖကို ကေလးထိန္းကႏႈတ္ဆက္ေနသလိုပဲ။ ေသခ်ာထိန္းထားလိုက္မယ္ေျပာရေအာင္ ေျမကမ႓ာသည္ကေလးမဟုတ္ပါ။
"အဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပာက်ေတာ့မလားပဲ။"
"ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာလား။"
"ဟုတ္။ သခင္က တကယ္ကိုမိုက္တယ္ဗ်ာ။ အသားအေရကလည္း ဝင္းေနတာပဲ။ Body ကလည္း ... အား ..."
ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ေကာက္ေပါက္ခံရလို႔ ေန႔သစ္ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း။ ထိသြားတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔။"
ေရဘူးကိုေကာက္ယူရင္း ေန႔သစ္က ႐ႈံ႕မဲ့လို႔။
"အမွန္အတိုင္းေျပာတာကို တိုျပန္ၿပီ။"
"ငါ့ကို မင္းဖုန္းေပးစမ္း။"
"မနက္စာ ..."
"ေနာက္မွစားမယ္။"
ေန႔သစ္က ဖုန္းဖြင့္ကာ ေသခ်ာျပလိုက္တယ္။
ကမ႓ာကလည္း ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ၿပီးမွ
"ဟိုးအရင္တည္းက ဖ်က္လိုက္တာေတြမ်ား ရွိေသးလား။"
"မဖ်က္ပါဘူး။ သခင္နဲ႔ေျပာထားတာေလးေတြကို ဘာလို႔ဖ်က္ရမွာလဲ။"
"တိတ္စမ္း၊ ေဟ့ေကာင္။ အစ္ကိုရာဇဆိုတာပဲ ေခၚေနစမ္းပါ။ ဘယ္ကသခင္လဲ။ အဲဒါ မင္းေခၚဖို႔မဟုတ္ဘူး။"
"အစ္ကိုရာဇက ဘာလို႔ အဲဒီ့ေလာက္အသားအေရေကာင္း ..."
"Daniel!"
"အမ္း၊ ျဖည္းျဖည္းေအာ္ပါဗ်။"
"မင္း ေသခ်င္ၿပီလား။ အဲဒါငါ့ေယာက္်ားေနာ္။ ျပစ္မွားေနတာေတြ ရပ္လိုက္ေတာ့။"
"အေတြးကိုကမဟုတ္တာ။ ဘယ္သူကမွမျပစ္မွားဘူး။ အရွိကိုအရွိအတိုင္းေျပာတာ။ Earth သာ သန္ရာေတြေလၽွာက္ေတြးေန။"
"ငါ သတ္မိေတာ့မယ္၊ မင္းေတာ့။"
"Crush ႀကီးနဲ႔ေတာင္မရေသးဘူး။"
"ေအး၊ ဟိုေကာင္က ေရခဲတံုး။ မင္းကိုအဖက္လုပ္မယ္ထင္လား။"
"မႏွိမ္ပါနဲ႔။ ေခ်လြန္းတာကိုအျမင္ကတ္လို႔ သိပ္ခ်စ္မျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျပလိုက္ရင္ ဝင္ရိုးစြန္းကေရခဲေတြပါ ေပ်ာ္က်သြားမယ္။ သူဆိုတာက ေျမကမ႓ာေလာက္ပဲ ကမ႓ာထင္ေနတာ။ တျခားကမ႓ာေတြ ဘယ္လိုလွေၾကာင္းကို မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ေသးတဲ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးမို႔ နားမလည္ေသးတာပါေလ။"
ေန႔သစ္တစ္ေယာက္ဟာ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို႔ သူသမုတ္ေနတဲ့ သူ႔အခ်စ္က က်ားရဲတစ္ေကာင္ဆိုတာကို မသိတာလည္းမဟုတ္ပါဘဲ ရဲတင္းေနတာက သူ႔လက္သံုးစကားျဖစ္တဲ့ "ႏူးညံ့တဲ့အခ်စ္နဲ႔ အရာရာကိုေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစမယ္" ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔အေပၚကို တစ္ဖက္က ဘယ္လိုပဲသေဘာထားထား အျပံဳးမပ်က္ခဲ့တာေတာ့ Earth နဲ႔တူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
"မင္း သူ႔ကိုစိတ္မပ်က္ဘူးလား။ ငါ့ကိုျပန္မေမးနဲ႔ေနာ္။ ငါတို႔က အသြားအျပန္ရွိေသးတယ္။"
"သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ကိစၥမရွိရင္ မသိသလိုေနတာက သူ႔ပံုစံပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုကြက္ၿပီး ခါးသီးေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။"
"မင္းက သိပ္ခ်စ္တတ္တာပဲ။"
"Earth ကိုမမီပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုရန္လိုမေနဘူးေလ။"
"သခင္ကလည္း အခု ရန္မလိုပါဘူး။"
"Earth ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီလိုေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္။"
ဘယ္လိုဆိုရင္ မေကာင္းတာေတြျဖစ္လာမလဲလို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနၾကတာမို႔ လက္ရွိအေျခအေနကိုသာ အေကာင္းဆံုးထိန္းသိမ္းၾက႐ံုပဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားၾကပါရဲ႕။
"သခင္သာ ငါ့လိုမ်ိဳး ထပ္တူတံု႔ျပန္ေပးရင္ ငါေသေပ်ာ္ၿပီ။"
"ရာဇသခင္က ေျမကမ႓ာမွမဟုတ္တာဗ်ာ။ အစကတည္းက ဒီလိုပဲဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ အခုမွ ဘာေတြေလာဘတက္ေနတာလဲ။ ဒီအတိုင္းလည္း အဆင္ေျပေနတာပဲကို။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ငါက ေလာဘအရမ္းႀကီးမိတာ။"
"Earth ကို သူသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူ႔ပံုစံနဲ႔သူေပါ့။"
"ငါ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါေတြးေၾကာက္ေနမိတာ။"
"ႀကိဳေတြးေနရင္ ပူစရာခ်ည္းပဲ Earth. ျဖစ္လာမွ ရင္ဆိုင္လိုက္႐ံုေပါ့။"
ကမ႓ာေခါင္းညိတ္လိုက္ပါတယ္။
"သခင္နဲ႔မေဝးရဖို႔ဆို ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရေပါ့။"
ေျမကမ႓ာဆိုတာ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကမ႓ာပ်က္ကိန္းလည္းမေၾကာက္တတ္ပါ။
■
ကမ႓ာ့ေျခဖဝါးကဒဏ္ရာကို ႏွစ္ခါျပန္ခ်ဳပ္လိုက္ရေပမဲ့ သခင့္ရဲ႕အလုပ္ကိစၥကေတာ့ ပ်က္မသြားခဲ့ပါ။ လႊတ္မေပးႏိုင္တာမို႔ Plan B အတိုင္း ဆက္လုပ္႐ံုေပါ့လို႔ ကမ႓ာေတြးလိုက္တယ္။ မရရင္ Plan C တို႔၊ Plan D တို႔အထိ အရံအစီအစဥ္ေတြကို ႀကိဳေတြးထားလိုက္ၿပီးသား။
"အေရွ႕က အသံၾကားတယ္။ မင္းလူေတြကိုေခၚထားေသးလား ကမ႓ာ။"
"မေခၚပါဘူး။ ပိုင္မုန္႔မွာထားတာ လာပို႔တာေနမယ္။"
"ဪ၊ သြားယူလိုက္မယ္။"
ပိတ္ရက္မွာ သခင္က အိမ္ထဲကရွင္းစရာရွိတာေတြ ရွင္းေနၿပီး ကမ႓ာကေတာ့လိုက္႐ႈပ္ေနတုန္းမွာ မွာထားတဲ့မုန္႔ေရာက္လာလို႔ သခင္ထြက္ယူလိုက္တယ္။
"သခင္လည္း စားမယ္မဟုတ္လား။"
"စားႏွင့္။ ဒါေတြ စတိုခန္းထဲသြားထည့္ဦးမယ္။"
"ကိုယ္သက္သာမွ အတူရွင္းပါမယ္ဆိုတာကို။"
"ေနစမ္းပါကြာ။"
သခင္က ရွင္းလက္စေတြဆက္ရွင္းၿပီး စတိုခန္းထဲပို႔ဖို႔လုပ္ေနတာကို မုန္႔စားရင္းနဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္ကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိျပံဳးလိုက္ေလရဲ႕။
■■■ Part (16) ဆက္ရန္ ■■■
"သခင်၊ ဒီနေ့လာတဲ့တစ်ယောက်က နေ့သစ်တဲ့။ အမေခေါ်မွေးထားတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးလေ။"
"အင်း၊ ငါနဲ့မိတ်ဆက်မပေးတဲ့တစ်ယောက်။"
"သခင်သိတယ်ပေါ့။"
"သိတယ်လေ။"
"ဘယ်လိုသိတာလဲ။"
"Daniel Day ဆိုတာ နေ့သစ်မဟုတ်လား။"
"ဟာ၊ သခင်က ဘာလို့ သူ့ကိုသတိထားမိတာလဲ။"
*ဒုန်း*
"ဟ၊ တိုက်မိကုန်ပြီလေ။"
Wheelchair က သခင်ထိုင်နေတဲ့ခုံကိုဝင်တိုက်မိလို့ သခင်ထအော်ပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာက သခင့်ပခုံးကိုလှမ်းဆွဲပြီး သူ့ဘက်ကိုအတင်းလှည့်စေတော့
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ထပ်လဲလို့ထပ်ဖြစ်ရင် ငါ ဒီအတိုင်းကြည့်နေမှာနော်။"
"သူနဲ့သခင်သိတာလား။ ဟာ၊ အဲဒီ့ note တွေ နောက်မှရေး။ မေးတာအရင်ဖြေ။"
ကမ္ဘာသောင်းကျန်းနေလို့ သခင်က ကမ္ဘာ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး
"အင်း"
"သခင်၊ သေချာပြော။ သူနဲ့သခင်နဲ့ စကားပြောဖူးတာလား၊ တွေ့ဖူးတာလား၊ ရင်းနှီးတာလား။"
"လိုင်းပေါ်ကနေ စကားပြောဖြစ်ကြတာ။"
"ဘာတွေပြောတာလဲ။ အရင်ဆုံးစပြောတာ ဘယ်သူလဲ။ သခင့်ဖုန်းပေး၊ သူနဲ့ပြောထားတာတွေ ဖတ်ချင်တယ်။"
"ဖုန်းမအားဘူးလေ။ ဒီမှာ note အတွက် record လုပ်ထားတာတွေကို ငါပြန်ရေးမှတ်နေတာ မတွေ့ဘူးလား။ မင်းစကားရှည်နေလို့ ငါအလုပ်လုပ်မရဘူး။ မင်းကိုဖုန်းပေးလိုက်ရင် ငါက ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်ရမှာလဲ။"
"စကားပြောထားတာ တော်တော်တောင်များနေပြီလား။ အဲဒါဆို password ပေး။"
"ဘာလို့ပေးရမှာလဲ။"
"ကိုယ့် password တွေ သခင့်ကိုပြောထားတယ်လေ။"
"ငါတောင်းလို့လား။ မင်းဘာသာပေးထားတာလေ။ ငါလည်း ဝင်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။"
"သခင်က ကိုယ့်လိုမဟုတ်ဘဲ မသိစေချင်တာတွေ များနေတာကိုး။"
"ဘာလဲ၊ ပြဿနာရှာပြန်ပြီလား။ အဲဒီ့ကိစ္စ ငါတို့ပြောထားပြီးသားလေ။ ငါ့ကိုမယုံတာ ငါသိပ်မုန်းတယ်။"
"မယုံတာမဟုတ်ဘူး၊ အကုန်သိချင်တာ။ ပေးလိုက်ရင်ပြီးနေတာကိုကွာ။"
"မယုံတဲ့လူက ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ယုံမှာမှမဟုတ်ပဲ။ ဖျက်ထားလား၊ ဒီစကားပြီးရင် ဘာလို့ဟိုစကားလာတာလဲ၊ ကြားမှာဘာတွေဖျက်ထားလဲလို့ မင်းမေးလာဦးမှာ။"
"ဖျက်ထားတာတွေရှိလို့လား။"
"အဟက်၊ တွေ့လား။ မင်းလိုသံသယတွေနဲ့ကြည့်ရင် ပြတ်သွားတဲ့စကားစတွေကိုပါ အဲဒီ့လိုမေးလာမှာ ငါသိတယ်။"
"မဖြစ်သေးတာကိုကြိုတွေးပြီး မပြောနဲ့။ သခင်ဖျက်မထားရင် ပြီးတာပဲကို။"
"မင်းကို ဘယ်သူက password ပေးမယ်ပြောလို့လဲ။ အေးဆေးနေစမ်း ကမ္ဘာ။ ငါအလုပ်လုပ်မလို့။"
စားပွဲဘက်ပြန်လှည့်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သခင်ကတော့ သူ့စာအုပ်ထဲ note တချို့ချရေးနေပြီး သူ့အာရုံနဲ့သူ။ ကမ္ဘာ့မှာသာ နေမရထိုင်မရ။ အရင်ကလည်း သခင့်ဖုန်းကိုယူကြည့်ဖူးရဲ့နဲ့ နေ့သစ်နဲ့ပြောထားတာတွေကို ဘာလို့မတွေ့မိတာလဲလို့ ကိုယ့်ဘာသာလည်း မချင့်မရဲဖြစ်နေရပြီ။
"သခင်"
နာရီဝက်လောက်ကြာပြီးလို့ သခင် စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်တော့မှ ကမ္ဘာက စကားဆက်ပြောဖို့ပြင်လိုက်တယ်။
"ဘာလဲ။"
"ဖုန်းအားပြီမဟုတ်လား။"
"မြေကမ္ဘာ၊ ငါ အရမ်းစိတ်တိုနေပြီနော်။"
"ဟာ၊ သခင့်ကို ဖုန်းအားပြီလားမေးတာ ဘာစိတ်တိုစရာရှိလဲ။"
"မင်းလုပ်ပုံကိုက မဟုတ်တာ။ အဲဒီ့ကလေးနဲ့ငါက ဘာပြောရမှာလဲ။ ငါတို့ကြားမှာ မင်းအကြောင်းပဲပြောစရာရှိတာလေ။ မင်းအကြောင်း တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစ သူလာပြောတာပဲရှိတာ။ ဘာမှမရှိဘူး။"
"အဲဒါဆို အဲဒီ့ဟာပြလိုက်တော့ ဘာဖြစ်သွားမှာလဲ။"
"ငါ့ကို မယုံသင်္ကာလာလုပ်နေလို့ကို မပြတာ။ ရှင်းလား။"
"သခင့်ကိုမယုံတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူးဆို။"
"မင်းဘာသာ သူ့ဆီကတောင်းကြည့်လည်း သိမှာပဲမဟုတ်ဘူးလား။"
"သခင်က ဘာလို့ ..."
"မင်းကိုသောက်မြင်ကတ်လို့။ ဖယ်စမ်း၊ ခြေလက်ဆေးပြီး ငါအိပ်တော့မယ်။ ငါ့ဖုန်းကို ထိရဲထိကြည့်လိုက်။"
ကမ္ဘာ တကယ်ပဲသိချင်တယ်။ နေ့သစ်က သခင့်ကို ဘာတွေသွားပြောထားတာလဲ။ သခင်ကရော ဘာလို့ သူ့ကိုပေးမဖတ်ရတာလဲ။ သခင်ဟာ အရင်ကတည်းက ကမ္ဘာ့လိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမရှိတာကို တကယ်မခံစားနိုင်ဘူး။
ခုတင်နားပြန်ရောက်လာတဲ့သခင်က ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့သူ့ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး
"ခုတင်ပေါ်တက်မှာလား။"
ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်ပြတော့ ဖုန်းကို ခုတင်ထောင့်ဆီလှမ်းပစ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ကိုတွဲလို့ ခုတင်ပေါ်ပို့ပေးလိုက်တယ်။
"ငါအိပ်ချင်ပြီ။ အခန်းမီးကို ဖွင့်ထားလိုက်ရမလား။"
"ဘာမှလုပ်စရာမှမရှိတာ ပိတ်လိုက်ပါ။"
အခန်းမီးတွေပိတ်လိုက်တော့ ညအိပ်မီးသီးရဲ့အလင်းအောက်မှာ သခင့်မျက်နှာက တည်တည်တင်းတင်း။ ကမ္ဘာ့ကိုကျောခိုင်းလိုက်တဲ့သခင်က ခုတင်တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ဖုန်းကို alarm ပေးနေတယ်။
"မနက်ကို ငါ အလုပ်စောစောသွားရမယ်။ မင်းအတွက်မနက်စာ မင်းလူတွေကိုမှာလိုက်။ အညှော်တွေလည်းမလုပ်ချင်လို့ ဘာမှချက်မသွားဘူး။"
သခင်က စိတ်တိုနေပါတယ်လို့ပြောထားပြီး အခုလည်း ရေခဲရိုက်ထားတဲ့အသံနဲ့ ပြောသွားတာ ကျောတောင်ချမ်းလာသလိုပါပဲ။ ကမ္ဘာ သခင့်ဘက်ကိုစောင်းအိပ်ပြီး သခင့်ခါးကိုဖက်လိုက်တော့ တုံ့ပြန်မှုမရှိ။
သခင့်နောက်ကျောနားကပ်ပြီး သခင့်အသက်ရှူသံကို ရေတွက်နေမိရင်း ရင်ထဲဆို့လာတယ်။ သခင်စိတ်ဆိုးနေရင် နေရသိပ်ခက်တာကို သခင်နားလည်အောင်ရှင်းမပြတတ်ဘူး။
သခင်အိပ်ပျော်သွားတာသေချာတဲ့အထိ ကမ္ဘာငြိမ်နေလိုက်ပေမဲ့ အိပ်မရတဲ့အပြင် ခေါင်းတွေပါထိုးကိုက်လာတယ်။ စိတ်ထဲဝမ်းနည်းနေတာကို ဘာမှမပြောမိ၊ မလုပ်မိအောင် ထိန်းချုပ်ထားရတော့ တဒိတ်ဒိတ်တိုးလာတဲ့သွေးခုန်နှုန်းတွေက ခေါင်းကိုပွင့်ထွက်သွားစေတော့မလိုပဲ။
တစ်နာရီလည်းကြာသွားပြီ၊ သခင်လည်းအိပ်ပျော်သွားပြီမို့ သခင့်အနားကိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး ကျောခိုင်းထားတဲ့သခင့်ပခုံးပေါ်ကနေကျော်ကာ သခင့်ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
"အသည်းပေါက်အောင်ချစ်တယ်။"
သခင်မနိုးရလေအောင် သတိထားလှုပ်ရှားပြီး wheelchair ပေါ်တက်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ ချုပ်ရိုးထပ်ပွင့်လို့မဖြစ်တာမို့ တော်တော်သတိထားနေရပါတယ်။ အခန်းအပြင်ကို အသာလေးလှိမ့်လာခဲ့ပြီး အပြင်ရောက်မှ နေ့သစ်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
"Earth, ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"မေးမလို့။"
"ဗျာ၊ မေးလေ။ ညနက်သန်းခေါင်ဖုန်းခေါ်လို့ စိတ်ပူသွားတာ။ ဘာမေးမလို့လဲ။"
"မင်းနဲ့သခင် လိုင်းပေါ်မှာ စကားပြောဖြစ်နေတာ ငါ့ကိုဘာလို့မပြောတာလဲ။"
အေးစက်စက်စကားသံက ကြောက်စရာကောင်းနေပေမဲ့ နေ့သစ်ကတော့ ရယ်ပါတော့တယ်။
"ဟား ဟား ဟား၊ အဲဒါမေးဖို့ ဖုန်းခေါ်တာလား။ အသံကခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့မို့ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ တွေးပူနေမိတာ။ ဒါမေးဖို့တဲ့လား။"
"ငါ ဟာသလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး နေ့သစ်။"
"အဟီး၊ စိတ်လျှော့ပါ။ ကြာပြီလေ၊ Earth တို့ယူခါနီးလေးကပဲ။ ကျွန်တော်ကသွားနှုတ်ဆက်ရင်း ခင်သွားတာ။"
"ဘာ၊ မင်း ငါ့ကိုမပြောဘဲနဲ့လေ။"
"စကားတွေမှ အများကြီးမပြောဖြစ်တာ။ Earth အကြောင်းတချို့ပဲ။"
"ဘာတွေလဲ၊ ငါ့ကိုအကုန်ပြောစမ်း။"
"မနက်ဖြန်လာမှာပဲ။ အဲဒီ့အခါကျကြည့်လေ။ ဘာမှအထွေအထူးမဟုတ်ဘူး။"
"မရဘူး။ အခုချက်ချင်း မင်းတို့ပြောထားတာတွေကို screenshot ရိုက်ပြီး ငါ့ဆီပို့လိုက်။ တစ်ခုမှမကျန်စေနဲ့နော်။ emoji တစ်ခုတောင် မကျန်စေနဲ့။"
"သခင်က emoji သုံးတတ်လို့လား။"
"ဘာပြောတယ်။ မင်းပြောတော့ အများကြီးမရှိဘူးဆိုပြီး သခင် emoji သုံးခဲတာကို ဘယ်လိုသတိထားမိတာလဲ။"
"ခက်ပြီ။ အသိသာကြီးကိုဗျာ။ Post တွေတင်ရင်လည်း မပါတတ်ဘူးလေ။"
"ငါ့ကို အခုပို့လိုက်။ စကားတွေမရှည်စမ်းနဲ့။"
ကမ္ဘာ့ရဲ့ စကားတွေမရှည်စမ်းနဲ့ဆိုတဲ့နောက်မှာ တကယ်ကို အများကြီးမဟုတ်တဲ့ conversation ကိုဖတ်ပြီး နေ့သစ်ကို တစ်ခုချင်းဆီဖုန်းဆက်မေးနေတာ သုံးနာရီလောက်ကြာသွားပြီးတဲ့နောက်
"တကယ်ပါဆို Earth ရာ။ ကျွန်တော် အိပ်ချင်နေပြီဗျ။ မနက်လည်းတွေ့ရမှာကို မရစ်ပါနဲ့ဗျာ။ သခင့်ဆီကတောင်းကြည့်လို့ မရဘူးမဟုတ်လား။"
"တိတ်စမ်း။ ငါက မနက်အထိ စိတ်ထဲမရှင်းဘဲနေရမှာလား။ ဒီလောက်ကြာတဲ့အချိန်အတွင်း အဲဒီ့လောက်ပဲပြောထားတာဆိုလို့ ငါမယုံတာ ငါ့အပြစ်လို့ပြောချင်တာလား။"
"ကျွန်တော့်အပြစ်ပါဗျာ၊ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။ Earth ကို ပြောမပြမိတာ ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။"
"အေး၊ အစကတည်းကပြောမပြခဲ့တာ မင်းအပြစ်နဲ့မင်းပဲ။ ငါ့ကိုရစ်တယ်မပြောနဲ့။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ မနက်ကျမှ ဖုန်းကိုသေချာစစ်ကြည့်တော့နော်။ အခုအိပ်ပါရစေတော့။ တကယ်ပါပဲဗျာ၊ ကိုယ့် crush ကိုတောင် အဲဒီ့လောက်အချိန်ပေးပြီး မစပ်စုခဲ့ဖူးဘူး။ အခုတော့ ကြားလို့မှကောင်းကြသေးရဲ့လား။"
"ကြားမကောင်းဘူး မင်းအသံကြီးက၊ အော်မနေနဲ့။ မနက်စာဝယ်ခဲ့။ သခင်က အလုပ်စောစောသွားမှာမို့ ဘာမှလုပ်မထားပေးနိုင်ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ။ မနက်ကျ သေမနေနဲ့ဦး။ ငါမနက်စာလွတ်ရင် မင်းတစ်သက်လုံး မနက်စာစားရဖို့ မတွေးနဲ့တော့။"
"အမလေးဗျာ၊ ဒီညီလေးတစ်ယောက်ရှိတာကို နှိပ်စက်တာက။ ကျွန်တော် တစ်ညလုံးမအိပ်တော့ဘူးသိလား။ မနက်စောစောလာပြီး သခင်နဲ့ကိုတွေ့ဦးမှာ၊ ဒါပဲ။"
"သောက်ကလေး။ အေး၊ လာပါစေဦး။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။"
သူ့အရင်ဖုန်းချသွားလို့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် နေ့သစ်ကိုမေတ္တာပို့ရင်း အခန်းထဲပြန်ဝင်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
■
"ဘယ်သူလာတာလဲမသိဘူး။"
တံခါးခေါင်းလောင်းသံကြောင့် ရေချိုးပြီးခါစသခင်က သွားကြည့်လေတော့ အထုပ်တွေဆွဲပြီးရောက်လာသူ နေ့သစ်။
"နေ့သစ်"
"အစ်ကိုရာဇ good morning. ရေချိုးပြီးတာနဲ့အတော်ပဲ။ မနက်စာလေးစားသွားနော်။"
"Morning. အစောကြီးရောက်လာတာပဲ။"
"အစ်ကိုပါ မနက်စာစားလို့ရအောင်လေ။ အဝတ်မြန်မြန်လဲပြီး ထွက်ခဲ့နော်။"
နေ့သစ်က နောက်ဖေးဘက်ကိုဝင်သွားတာကြောင့် သခင်လည်း အိပ်ခန်းထဲသာပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်ကနေလူးလဲထနေတဲ့ ကမ္ဘာက
"ဘယ်သူလာတာလဲ။"
"နေ့သစ်"
"ဘာ၊ အဲဒါကို သခင်က ဒီပုံစံနဲ့တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာလား။"
"အေးလေ၊ နေ့သစ်မို့ ဖွင့်ပေးလိုက်တာ။"
"ဒီကောင်မို့လို့ကို ... ဟာဗျာ၊ ဘယ်မလဲ အဲဒီ့ကောင်။"
"မနက်စာပြင်နေတယ်။ မင်း မျက်နှာသစ်တော့။"
တွဲပေးဖို့ပြင်တဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာကလှမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်လိုက်တော့ သခင်ကတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"Morning kiss လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
သခင်ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကမ္ဘာ့ကိုတွဲခေါ်လိုက်တယ်။ သခင်အဝတ်အစားလဲပြီး ကမ္ဘာမျက်နှာသစ်ပြီးတော့ အပြင်ကိုထွက်လာလိုက်ကြတယ်။
"Morning Earth. အိပ်လို့မှကောင်းရဲ့လား။"
ရွဲ့မေးတာကြောင့် ကမ္ဘာက စူးစူးရဲရဲကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်မပြော။
"အစ်ကိုရာဇ၊ ဒီမှာလာထိုင်။ Earth က အဲဒီ့မှာထိုင်မှာမဟုတ်လား။"
နေ့သစ်က နေရာချထားရေးလုပ်နေလို့ ကမ္ဘာမကြည်မလင်နဲ့ ထိုင်နေလိုက်တယ်။
"အစောကြီးပဲ။ ကမ္ဘာခေါ်ထားတာလား။"
"အစ်ကို အလုပ်စောစောသွားမယ်ပြောလို့လေ။ အဲဒါ အစ်ကိုပါစားလို့ရအောင် မနက်စာတွေဝယ်ပြီး စောစောထွက်လာလိုက်တာ။"
"ကျေးဇူးပဲ နေ့သစ်။"
"မလိုပါဘူး အစ်ကိုရာ။ ကြုံမှ ညစာပြန်ကျွေးလေ။ အဟီး"
"အေး၊ တစ်ရက်လောက်ချိန်းကြတာပေါ့။"
"ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အစ်ကိုနဲ့ဆုံရင်တောင် နှုတ်မဆက်ဖြစ်ဘူး။"
"အေးလေ၊ ငါလည်းမခေါ်ဖြစ်ဘူး။"
"ဟား ဟား၊ နောက်ဆို လမ်းမှာတွေ့ရင် မုန့်လိုက်စားလို့ရပြီမဟုတ်လား။"
"ရတာပေါ့ကွ။"
သုံးယောက်ထိုင်နေပြီး နှစ်ယောက်တည်းစကားတွေပြောနေလို့ ကမ္ဘာကတော့ မှုန်ကုပ်ကာထိုင်ကြည့်နေတာ ပါးစပ်ထဲကိုလည်း ဘာမှမဝင်သေး။
"တော်ပြီလား အစ်ကို။"
"တော်ပြီ။ မင်းဝယ်လာပေးလို့ ဝင်စားလိုက်တာ။ အလုပ်သွားရတော့မယ်။ ဟိုမှာ ဒရိုင်ဘာလည်းရောက်နေပြီ။"
"ဟုတ်၊ စိတ်ချလက်ချသွားပါ။ Earth ကို သေချာထိန်းထားလိုက်ပါ့မယ်။ ဒီနေ့တော့ အစ်ကိုပြန်ရောက်ပြီးမှ ကျွန်တော်ပြန်မှာ။"
"Ok, see you."
မသိရင် အလုပ်သွားမယ့်ကလေးအဖေကို ကလေးထိန်းကနှုတ်ဆက်နေသလိုပဲ။ သေချာထိန်းထားလိုက်မယ်ပြောရအောင် မြေကမ္ဘာသည်ကလေးမဟုတ်ပါ။
"အဟဲ၊ ကျွန်တော်ပြာကျတော့မလားပဲ။"
"တော်တော်ပျော်နေတာလား။"
"ဟုတ်။ သခင်က တကယ်ကိုမိုက်တယ်ဗျာ။ အသားအရေကလည်း ဝင်းနေတာပဲ။ Body ကလည်း ... အား ..."
ရေသန့်ဘူးနဲ့ကောက်ပေါက်ခံရလို့ နေ့သစ်ထအော်ပါတော့တယ်။
"ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း။ ထိသွားတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့။"
ရေဘူးကိုကောက်ယူရင်း နေ့သစ်က ရှုံ့မဲ့လို့။
"အမှန်အတိုင်းပြောတာကို တိုပြန်ပြီ။"
"ငါ့ကို မင်းဖုန်းပေးစမ်း။"
"မနက်စာ ..."
"နောက်မှစားမယ်။"
နေ့သစ်က ဖုန်းဖွင့်ကာ သေချာပြလိုက်တယ်။
ကမ္ဘာကလည်း သေချာစစ်ကြည့်ပြီးမှ
"ဟိုးအရင်တည်းက ဖျက်လိုက်တာတွေများ ရှိသေးလား။"
"မဖျက်ပါဘူး။ သခင်နဲ့ပြောထားတာလေးတွေကို ဘာလို့ဖျက်ရမှာလဲ။"
"တိတ်စမ်း၊ ဟေ့ကောင်။ အစ်ကိုရာဇဆိုတာပဲ ခေါ်နေစမ်းပါ။ ဘယ်ကသခင်လဲ။ အဲဒါ မင်းခေါ်ဖို့မဟုတ်ဘူး။"
"အစ်ကိုရာဇက ဘာလို့ အဲဒီ့လောက်အသားအရေကောင်း ..."
"Daniel!"
"အမ်း၊ ဖြည်းဖြည်းအော်ပါဗျ။"
"မင်း သေချင်ပြီလား။ အဲဒါငါ့ယောက်ျားနော်။ ပြစ်မှားနေတာတွေ ရပ်လိုက်တော့။"
"အတွေးကိုကမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူကမှမပြစ်မှားဘူး။ အရှိကိုအရှိအတိုင်းပြောတာ။ Earth သာ သန်ရာတွေလျှောက်တွေးနေ။"
"ငါ သတ်မိတော့မယ်၊ မင်းတော့။"
"Crush ကြီးနဲ့တောင်မရသေးဘူး။"
"အေး၊ ဟိုကောင်က ရေခဲတုံး။ မင်းကိုအဖက်လုပ်မယ်ထင်လား။"
"မနှိမ်ပါနဲ့။ ချေလွန်းတာကိုအမြင်ကတ်လို့ သိပ်ချစ်မပြတာ။ ကျွန်တော်ချစ်ပြလိုက်ရင် ဝင်ရိုးစွန်းကရေခဲတွေပါ ပျော်ကျသွားမယ်။ သူဆိုတာက မြေကမ္ဘာလောက်ပဲ ကမ္ဘာထင်နေတာ။ တခြားကမ္ဘာတွေ ဘယ်လိုလှကြောင်းကို မျက်စိဖွင့်မကြည့်သေးတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးမို့ နားမလည်သေးတာပါလေ။"
နေ့သစ်တစ်ယောက်ဟာ ကြောင်ပေါက်စလေးလို့ သူသမုတ်နေတဲ့ သူ့အချစ်က ကျားရဲတစ်ကောင်ဆိုတာကို မသိတာလည်းမဟုတ်ပါဘဲ ရဲတင်းနေတာက သူ့လက်သုံးစကားဖြစ်တဲ့ "နူးညံ့တဲ့အချစ်နဲ့ အရာရာကိုပျော့ပျောင်းစေမယ်" ဆိုတဲ့အတိုင်းပဲ သူ့အပေါ်ကို တစ်ဖက်က ဘယ်လိုပဲသဘောထားထား အပြုံးမပျက်ခဲ့တာတော့ Earth နဲ့တူတာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
"မင်း သူ့ကိုစိတ်မပျက်ဘူးလား။ ငါ့ကိုပြန်မမေးနဲ့နော်။ ငါတို့က အသွားအပြန်ရှိသေးတယ်။"
"သူက ကျွန်တော့်ကို ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ ကိစ္စမရှိရင် မသိသလိုနေတာက သူ့ပုံစံပဲမို့ ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းကိုကွက်ပြီး ခါးသီးနေတာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ။"
"မင်းက သိပ်ချစ်တတ်တာပဲ။"
"Earth ကိုမမီပါဘူး။ သူက ကျွန်တော့်ကိုရန်လိုမနေဘူးလေ။"
"သခင်ကလည်း အခု ရန်မလိုပါဘူး။"
"Earth ပျော်တယ်မဟုတ်လား။"
"အင်း"
"ကောင်းပါတယ်၊ ဒီလိုလေးပဲ ကောင်းပါတယ်။"
ဘယ်လိုဆိုရင် မကောင်းတာတွေဖြစ်လာမလဲလို့ နှစ်ယောက်လုံးသိနေကြတာမို့ လက်ရှိအခြေအနေကိုသာ အကောင်းဆုံးထိန်းသိမ်းကြရုံပဲဆိုတာကို သဘောပေါက်ထားကြပါရဲ့။
"သခင်သာ ငါ့လိုမျိုး ထပ်တူတုံ့ပြန်ပေးရင် ငါသေပျော်ပြီ။"
"ရာဇသခင်က မြေကမ္ဘာမှမဟုတ်တာဗျာ။ အစကတည်းက ဒီလိုပဲဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ အခုမှ ဘာတွေလောဘတက်နေတာလဲ။ ဒီအတိုင်းလည်း အဆင်ပြေနေတာပဲကို။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ငါက လောဘအရမ်းကြီးမိတာ။"
"Earth ကို သူသိပ်ချစ်ပါတယ်။ သူ့ပုံစံနဲ့သူပေါ့။"
"ငါ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါတွေးကြောက်နေမိတာ။"
"ကြိုတွေးနေရင် ပူစရာချည်းပဲ Earth. ဖြစ်လာမှ ရင်ဆိုင်လိုက်ရုံပေါ့။"
ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်လိုက်ပါတယ်။
"သခင်နဲ့မဝေးရဖို့ဆို ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရပေါ့။"
မြေကမ္ဘာဆိုတာ သခင်နဲ့ပတ်သက်ရင် ကမ္ဘာပျက်ကိန်းလည်းမကြောက်တတ်ပါ။
■
ကမ္ဘာ့ခြေဖဝါးကဒဏ်ရာကို နှစ်ခါပြန်ချုပ်လိုက်ရပေမဲ့ သခင့်ရဲ့အလုပ်ကိစ္စကတော့ ပျက်မသွားခဲ့ပါ။ လွှတ်မပေးနိုင်တာမို့ Plan B အတိုင်း ဆက်လုပ်ရုံပေါ့လို့ ကမ္ဘာတွေးလိုက်တယ်။ မရရင် Plan C တို့၊ Plan D တို့အထိ အရံအစီအစဉ်တွေကို ကြိုတွေးထားလိုက်ပြီးသား။
"အရှေ့က အသံကြားတယ်။ မင်းလူတွေကိုခေါ်ထားသေးလား ကမ္ဘာ။"
"မခေါ်ပါဘူး။ ပိုင်မုန့်မှာထားတာ လာပို့တာနေမယ်။"
"ဪ၊ သွားယူလိုက်မယ်။"
ပိတ်ရက်မှာ သခင်က အိမ်ထဲကရှင်းစရာရှိတာတွေ ရှင်းနေပြီး ကမ္ဘာကတော့လိုက်ရှုပ်နေတုန်းမှာ မှာထားတဲ့မုန့်ရောက်လာလို့ သခင်ထွက်ယူလိုက်တယ်။
"သခင်လည်း စားမယ်မဟုတ်လား။"
"စားနှင့်။ ဒါတွေ စတိုခန်းထဲသွားထည့်ဦးမယ်။"
"ကိုယ်သက်သာမှ အတူရှင်းပါမယ်ဆိုတာကို။"
"နေစမ်းပါကွာ။"
သခင်က ရှင်းလက်စတွေဆက်ရှင်းပြီး စတိုခန်းထဲပို့ဖို့လုပ်နေတာကို မုန့်စားရင်းနဲ့ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာကတော့ အပြုံးတစ်ပွင့်ကို အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိပြုံးလိုက်လေရဲ့။
■■■ Part (16) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі