Chapter (22)
"မသိဘူး၊ ေက်နပ္သြားၿပီ။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့။"
ကမ႓ာက ခုတင္ေပၚပစ္လွဲသြားၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ၿငိမ္သက္လို႔။ သခင္လက္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ငါ့အလုပ္ကိစၥေတြကို ဘယ္ေတာ့မွဝင္မစြက္ဖက္ေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးလား။"
"အလုပ္ကိစၥ တစ္ခုတည္းပဲ။ အလုပ္နဲ႔တြဲၿပီးထပ္ပါလာမယ့္ ဘာပြဲညာပြဲ၊ တျခားဘာဘာညာညာေတြ မပါဘူး။ မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။"
မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္စကားေတြေျပာေနတာ သူကပဲအသာစီးရထားသလို။ သခင္ သေဘာတက်ရယ္လိုက္ကာ ေတာင့္တင္းေနၿပီး အေမာက္တစ္ေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္လူဆိုးေလးဆီ ဦးတည္ရင္း
"အား ... သခင္။ ဟင္း ..."
ပူေႏြးေႏြးခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလန္႔တၾကားထဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္လိုက္ဘဲ တစ္ကိုယ္လံုးၿငိမ္က်သြားရတယ္။ သခင္က ကမ႓ာ့ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ေခါင္းငံု႔ရင္းလႈပ္ရွားေနတယ္။
"သခင္ ... အင္း ... နည္းနည္းေလၽွာ့ပါ။ အား ..."
ကမ႓ာ့ညည္းသံေတြနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
"ၿပီး ... ၿပီးေတာ့မယ္။"
သခင္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ၿပီး လက္ေတြကိုလႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ခဏ
"အား ဟား ... သခင္ရာ၊ ဘာလို႔ရုတ္တရက္ႀကီး လုပ္ေပးေနတာလဲ။"
အေျဖျပန္မေပးဘဲ အခန္းထဲကထြက္သြားလို႔ ကမ႓ာ ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ထထိုင္ခ်ိန္ သခင္က အျပင္ေရာက္သြားၿပီ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လက္ေတြေဆးေနတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး
"လက္ထိပ္လည္း ျဖဳတ္မေပးဘူး။"
"မင္းဘာသာျဖဳတ္ေလ။"
"ေသာ့က သခင့္ဆီမွာေလ။"
ဟုတ္တာေပါ့။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လိုက္မိတာ။
သခင္က ကမ႓ာ့ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး ကမ႓ာက သခင့္ကိုၾကည့္ေနတာ ေပါက္ထြက္မလိုပါပဲ။
"ငါ့မ်က္ႏွာလည္း ေပါက္ထြက္သြားဦးမယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးမွ ထြက္ခဲ့။"
"အ"
လက္ထိပ္ကိုယူၿပီး အျပင္ထြက္ရင္း အဝတ္မပါတဲ့ကမ႓ာ့တင္ပါးကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ႐ိုက္သြားေသးရဲ႕။
■■■
"သခင္ေရ၊ သခင္။ သခင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။"
"ငါ ေနာက္ေဖးမွာ။ အဝတ္လွန္းေနတယ္။"
"ဪ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးတာလား။ အေတာ္ပဲ၊ ၿပီးရင္ အျပင္ထြက္ရေအာင္။"
"မင္းအလုပ္က ျမန္လွခ်ည္လား။"
"ပိတ္ရက္ကို အလုပ္အၾကာႀကီးလုပ္စရာလား။ လာပါ၊ ျမန္ျမန္အဝတ္လဲ။ အျပင္သြားရေအာင္။"
"ဘယ္ကိုလဲ။"
"Shopping"
"ဘာဝယ္စရာရွိလို႔လဲ။"
"ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ တက္စရာပြဲတစ္ခုရွိတယ္။ အဝတ္အစားသြားဝယ္မယ္ေလ။"
"ဝတ္စရာမရွိတာက်လို႔ကြာ။"
သခင့္ပခံုးကေနတြန္းၿပီး အိပ္ခန္းထဲအတင္းေခၚလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္အထြန္႔တက္ေနဆဲ။
"ရွိရွိ မရွိရွိ၊ ထပ္ဝယ္မယ္။ အတူတူသြားဝယ္မယ္။ ၿပီးရင္ ညေနမတိုင္ခင္အထိ အျပင္မွာအခ်ိန္ျဖဳန္းမယ္။ ညေနစာကို ဘယ္ဆိုင္မွာစားမလဲ။"
"ငါနဲ႔ date ဖို႔ အဲဒီ့ေလာက္လြယ္လား။"
ကမ႓ာနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး ဟန္ပါပါလက္ပိုက္ရင္း ခပ္ေခ်ေခ်မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သခင္ေမးလိုက္ေတာ့
"အေကာင္လိုက္ မ်ိဳခ်လိုက္ခ်င္ၿပီဗ်ာ။ အဲဒါ ဘယ္လိုပံုစံလဲ။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္ခါစ ခါးမွာ သဘက္တစ္ထည္ပတ္ၿပီး ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚ ပဝါတစ္ထည္တင္ရင္း ဆံပင္မွာေရစိုေနတဲ့ပံုနဲ႔ပါ။
"အင္း၊ ငါေခ်ာတာ ငါသိတယ္ေလ။"
"ဟမ္း၊ သိပါ သိပါ။ အခုေတာ့ အဝတ္လဲဖို႔ျပင္ေတာ့။ မဟုတ္ဘူး၊ လဲဖို႔အဝတ္ ထုတ္ေပးမယ္။"
အခုဆိုရင္ေတာ့ သခင္က အသားေရာင္ဆြယ္တာလက္တိုနဲ႔ အနက္ေရာင္စတိုင္ပန္႔ကို ဝတ္ထားၿပီး ခုတင္ေပၚကေနထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ အလုပ္ကိုဝတ္သြားတဲ့အတိုင္း အနက္ေရာင္လက္ရွည္နဲ႔ အသားေရာင္ေဘာင္းဘီကို ဝတ္လို႔။
Brand တူ၊ design တူၿပီး အေရာင္သာကြဲတဲ့ သူတို႔အဝတ္အစားေတြကိုၾကည့္ရင္း
"ကေလးကလားနဲ႔ ဒီပံုစံေတြဝတ္ၿပီး ထြက္ရမွာလား။"
သခင္က ဗီ႐ိုဖြင့္ၿပီး အညိဳေရာင္ရွပ္တစ္ထည္ဆီ လက္လွမ္းေတာ့
"ဟာ၊ မလဲရပါဘူး။ အခုအတိုင္းသြားမယ္။"
"ဆင္တူဝတ္ရေအာင္ ကေလးေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။"
"ဘယ္မွာတူလို႔လဲ။ ေျပာင္းျပန္ႀကီး။"
"ေအး၊ အဲဒီ့လိုတူေနတာကြာ။"
"လာပါဗ်ာ၊ သြားၾကစို႔။ မတူပါဘူး။ လက္တိုနဲ႔လက္ရွည္လည္း မတူဘူး။ သခင္လုပ္ထားတာ ကိုယ္ လက္တိုဝတ္မရဘူး။"
ဗီ႐ိုကိုအတင္းပိတ္၊ သခင့္ကိုအတင္းဆြဲေခၚရင္းက သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္က ညိဳမည္းရာအကြင္းလိုက္ကိုလည္း ျပေနပါေသးတယ္။
"လွသားပဲ။"
"အင္း၊ အင္း၊ လွတယ္။ လာပါ၊ သြားမယ္။"
ကမ႓ာအတင္းဆြဲေခၚရင္းကပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ့ပံုစံအတိုင္းသာ သခင္ပါလာခဲ့ရပါၿပီ။
ျခံတံခါးပိတ္၊ ကားေပၚတက္ထိုင္၊ ထိုင္ခံုခါးပတ္ပတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
"Let's go dating!"
ထေအာ္တဲ့ကမ႓ာကို မႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔သာ သခင္ၾကည့္ေနလိုက္မိပါရဲ႕။
■
"ဘာျဖစ္ခ်င္ျပန္ၿပီလဲကြာ။ အခုထိ စိတ္ကမေျပေသးဘူးလား။"
အိတ္ေတြကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့ကမ႓ာ့ေနာက္ကို သခင္လိုက္ရင္းနဲ႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။"
"ေအး၊ မင္းဘာသာ စိတ္ဆိုးဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ေကာက္ ငါကေတာ့ ေခ်ာ့ဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူး ေျမကမ႓ာ။ ေသာက္ရူးထမေနနဲ႔။"
ဧည့္ခန္းမွာပဲ သခင္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာကလည္း အိပ္ခန္းအဝကေနျပန္ေအာ္တယ္။
"မလုပ္ရဲပါဘူး။"
သခင္လည္း သက္ျပင္းခ်႐ံုသာတတ္ႏိုင္တယ္။ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုမွေျပာမရေတာ့တာ ေသခ်ာသြားၿပီလား။
■
ကမ႓ာေျပာသလို date ဆိုၿပီး အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့ၿပီးမွ ကမ႓ာအလုပ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ မွာထားတဲ့ ပန္းပုသစ္သားေတြက အဝင္ေနာက္က်မွာမို႔ မျဖစ္မေနဝယ္ရမွာေတြအတြက္ ေနာက္တစ္ေနရာကေနသြားဝယ္ဖို႔ အခုခ်က္ခ်င္းသြားရမယ္တဲ့ေလ။ မၾကည္မလင္ရုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ့္ကမ႓ာ့ကို သခင္ေခ်ာ့ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာရုပ္ျဖစ္ေနတာလဲ။ အခ်ိန္ေတြပိုေနတာပဲ။ တကယ္ဆို မင္းအလုပ္ထဲ ငါပထမဆံုးလိုက္ဖူးတာကို အဲဒီ့လိုစူပုပ္ေနမလို႔လား။"
"ဟုတ္သားပဲ။ သခင္က တစ္ခါမွ ကိုယ့္အလုပ္ကို လိုက္မလာဖူးဘူးေနာ္။"
"အခု ငါလိုက္ၾကည့္မွာေလ။"
"OK!"
ဒီေတာ့မွ ရာသီဥတုသာယာသြားတဲ့ကမ႓ာပါ။
အလုပ္ထဲေရာက္ရင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသေလာက္ သခင္နဲ႔ဆို ဘာေတြရစ္မွန္းမသိတဲ့ Earth ဆိုတာေလးက မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ပါသလားမသိ။
ကမ႓ာတို႔ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန သူတို႔သြားသမၽွေလၽွာက္လိုက္ရင္း သခင္လိုက္ေငးေနမိတယ္။ သစ္သားအနံ႔ေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမတူတာကို ကိုယ္တိုင္လည္း Perfume Chemist မို႔ အနံ႔ေတြကိုသတိထားမိပါရဲ႕။ ကမ႓ာကေတာ့ သစ္အေရာင္နဲ႔ သစ္ေၾကာေတြကို ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ျပန္ထြက္လာၾကရင္း
"ဘယ္လိုလဲ၊ ကိုယ္က smart ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။"
"ဟား ဟား ဟား"
"မရယ္ပါနဲ႔။ သခင္ၾကည့္ေနတာ ကိုယ္သိသားပဲ။ သခင့္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးက အလုပ္လုပ္ေနရင္ ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ဟုတ္။"
"ေတာ္ပါေတာ့ ေပါက္တူးရာ။ စိတ္ရူးေပါက္ေနတဲ့ဂ်စ္တူးကမ်ား ဘယ္နား smart?"
သခင့္ကို ကားတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ကမ႓ာ တစ္ဖက္ျခမ္းကေန ကားထဲဝင္လာကာ သခင့္အေမးကိုေျဖလိုက္တယ္။
"ဘယ္နားစိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ဘယ္နားဂ်စ္တူးလဲ။ ဒီေလာက္ခန္႔သန္႔ေနတာကို။"
ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း ေျပာလိုက္တဲ့စကားက သခင့္အတြက္ ဟာသတစ္ခုလို။
"အဲဒီ့ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ အဲဒီ့လိုမေျပာပါဘူးကြာ။"
"ဟာ၊ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးကို သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ နည္းနည္းေလးလစ္တာနဲ႔ သခင့္ကိုပဲၾကည့္ေနေတာ့တာ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားပါလို႔လည္း သိသြားၿပီကို အခ်ိဳးကမေျပဘူး။"
"အဲဒါပဲေလ၊ ခန္႔သန္႔ေနတယ္ဆိုတဲ့၊ smart က်က် ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေလးရဲ႕။ ဂ်စ္တူးကဂ်စ္တူးပဲ။"
"ေတာ္၊ ေတာ္။ အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္သြားမလဲ။"
"အစားအေသာက္ကိစၥ အရင္ရွင္းရေအာင္။ ၿပီးမွ အစာေၾကေအာင္ လမ္းေလၽွာက္ၾကတာေပါ့။"
"ေကာင္းသားပဲ။"
ဒီလိုနဲ႔ စားေသာက္ၿပီးမွ Mall မွာ အဝတ္အစားဝယ္ဖို႔ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။
အဝတ္အစားေတြဝယ္ၿပီးလို႔ ဆိုင္ထဲကအထြက္ သခင့္နားေရာက္လာတဲ့ ကေလးေပါက္စေလး။ သံုးႏွစ္ေလာက္သာရွိဦးမယ့္ ကေလးေလးက တလႈပ္လႈပ္ေျပးရင္းနဲ႔ သခင္နဲ႔တိုက္မိေတာ့မလိုျဖစ္လို႔ သခင္ကလွမ္းဖမ္းထားလိုက္ၿပီး အနီးအနားမွာ မိဘေတြကိုရွာၾကည့္ေပမဲ့ မေတြ႕ရ။ ကေလးကိုေမးေတာ့ လက္ညႇိဳးတုတ္တုတ္ပိစိေလးက ဟိုထိုးဒီထိုး။ ပါးစပ္ကေတာ့ Pa, Pa နဲ႔သာ ေျပာေနတာေၾကာင့္ အေဖနဲ႔လာတယ္လို႔ေတြးၿပီး တစ္ခုခုကိုရွာေနမယ့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို သူတို႔လိုက္ရွာခဲ့ၾကတယ္။
ဝကစ္ကစ္ကေလးေလးမို႔ သခင္ခ်ီထားရတာေညာင္းမွာစိုးလို႔ ကမ႓ာ တစ္လွည့္ခ်ီဖို႔လုပ္ေပမဲ့ ေခၚမရပါ။ သခင့္လည္ပင္းကိုအတင္းဖက္ၿပီး သူ႔အေဖကိုသာ တၿပီးငိုပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာကအထုပ္ေတြဆြဲ၊ သခင္ကကေလးခ်ီၿပီး ကေလးမိဘရွာပံုေတာ္ဖြင့္တာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီးေတာ့ မေတြ႕တာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူေတြကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကၿပီး ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကိုေမးေနတုန္းမွာပဲ ကေလးအေမဆိုသူ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ ကေလးနာမည္ေခၚရင္း ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။
ကေလးရဲ႕မိခင္ဆိုတာကို ေသခ်ာအတည္ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကေလးကိုျပန္ေပးလိုက္ၾကၿပီးေပမဲ့ ျပႆနာက အဲဒီ့ေတာ့မွစပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ကေလးက အတည္ျပဳစရာမလိုေအာင္ကို အေမျဖစ္သူနဲ႔တူေနခဲ့တာပါ။ ျပႆနာကေတာ့ ကေလးေလးက သူ႔အေမလက္ထဲမွာၿငိမ္ေနရင္း သခင္တို႔ျပန္မယ္အလုပ္မွာမွ ထြန္႔ထြန္႔လူးၿပီး သခင့္ဆီလက္လွမ္းကာ ေအာ္ငိုေတာ့တာပါပဲ။ ငိုတာကျပႆနာမဟုတ္ေပမဲ့ ပါးစပ္က Pa ဆိုၿပီးေအာ္ေနတာ ျပႆနာပါ။
လူေတြဝိုင္းၾကည့္လာလို႔ ကေလးအေမကေခ်ာ့ေပမဲ့လည္း အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ သခင္က ကေလးကိုေခ်ာ့ျမႇဴရင္း Mall ထဲကေနထြက္လာရပါတယ္။ အဝင္အဝကိုေရာက္ရင္ပဲ လူတစ္ေယာက္က ကေလးအေမကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ေနတာလဲနဲ႔ ဆူပူလိုက္တဲ့အခါ လူရွင္းတဲ့ ကားပါကင္ဘက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚၿပီး ရွင္းရပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေျဖကေတာ့ အဲဒီ့လူက ထိုင္းလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကေလးရဲ႕အေဖပါ။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ျပည္ပထြက္ေနရာက အခုမွျပန္ေရာက္ၿပီး မိသားစုလိုက္အျပင္ထြက္လာၾကရင္း လင္မယားစကားမ်ားရာက ကေလးေလးေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ Mall ထဲမွာ သခင့္ကိုတြယ္ကပ္ရင္း Pa ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုေနတဲ့ကေလးေၾကာင့္ အင္မတန္သဝန္ေၾကာင္တဲ့လူက စြပ္စြပ္စြဲစြဲေတြေျပာတဲ့အခါ ထိုလူနဲ႔ဓာတ္တူနာမ္တူကမ႓ာနဲ႔ ဆြဲလားရမ္းလားေတြ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကမယ့္အေျခအေနကို ကေလးအေမနဲ႔သခင္က ထိန္းၾက၊ ဆြဲၾကရင္း ကေလးေလးကလည္းလန္႔ၿပီး အရမ္းေတြေအာ္ငိုလာမွ သူတို႔ေတြရပ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးေလးက လက္ကေလးေတြဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္နဲ႔ Pa လို႔ေအာ္ၿပီး အဲဒီ့လူကိုေခၚေတာ့မွ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ မိန္းမနဲ႔ကေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပံုရေပမဲ့ အရမ္းလည္းသဝန္ေၾကာင္ပံုပါပဲ။
ကေလးအေမက ေတာင္းပန္စကားေျပာၿပီး သူတို႔မိသားစုထြက္သြားတာနဲ႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကားဆီေလၽွာက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ကေန စကားမေျပာဘဲမ်က္ႏွာတည္ေနတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။
■
ဧည့္ခန္းမွာပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း သခင္စိတ္ညစ္လာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔လည္းဘာမွမဆိုင္ဘဲ ေျမကမ႓ာက ကိုယ့္ကိုစိတ္တိုေနတာဟာ ဘယ္လိုေတာင္ဆိုးတဲ့ကိစၥလဲလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ကမ႓ာက အခန္းထဲကျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကိုထြက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ထြက္မလာ။
သခင္စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲလိုက္ဝင္သြားေတာ့ ကမ႓ာက ဘီယာတစ္ဘူးနဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနပါတယ္။
"ဘာကို စိတ္တိုေနတာလဲ။"
ဘီယာတစ္ငံုေမာ့ေသာက္ၿပီးမွ ကမ႓ာက
"ဘာကိစၥ အဲဒီ့ကေလးကိုေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အတူတူထြက္လာရတာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုမလုပ္ရင္ လူၾကားထဲေအာ္ငိုေနတာ ငါကသူ႔အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။"
"ေတာက္၊ အေမလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးကိုယ္မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ဟိုသူေတာင္းစားကလည္း ေတြ႕ရာလူနဲ႔စြပ္စြဲတာပဲ။ သူ႔မိန္းမက ဘယ္ေလာက္ေတာင္နန္႔လဲမွ မသိတာ။"
"အဲဒီ့ေတာ့ မင္းသဝန္တိုတာေတြကလည္း ငါလိုက္နန္႔ေနလို႔ ျဖစ္ရတာလား။"
"ဟာ၊ ဘယ္လိုေတြေျပာေနတာလဲ။"
စားပြဲကိုလက္ဝါးနဲ႔ရိုက္ၿပီး ကမ႓ာထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"မင္းမွာလည္း ညီမေလးရွိတာပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ့လိုေျပာတာေတြက မေကာင္းဘူး ကမ႓ာ။"
"သခင္က ဘာလို႔ အခုမွေတြ႕တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ဘက္က လိုက္ေျပာေပးေနရတာလဲ။"
"ငါက မင္းဘက္ကေန ထိန္းေပးေနတာ မင္းသိဖို႔ေကာင္းတယ္။ မရိုင္းခ်င္စမ္းနဲ႔ကြာ။"
"ရိုင္းေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ အခုကိစၥမွာ အဲဒီ့လူစတာေနာ္။ ေနာက္ၿပီး သခင္က မလိုတာေတြလိုက္လုပ္လို႔ ျဖစ္ရတာ။"
"ငါက ဘာေတြလုပ္လို႔လဲ။ ကူညီသင့္တာကို ကူညီလိုက္႐ံုပဲ။ သဝန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြေၾကာင့္ ျပႆနာႀကီးကုန္တာ။"
"ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုအျပစ္ေျပာေနတာလား။ ေသာက္ကေလးေလးကလည္း ေမႊကိုေမႊတယ္။"
"ေအး၊ မင္းတို႔သာ ေတြ႕ရာလူနဲ႔စြပ္စြဲတတ္တာေတြကို ေဖ်ာက္ရမွာ။"
"သူကစြပ္စြဲလို႔ ကိုယ္ဝင္ေျပာရတာေလ။ ကိုယ္က စြပ္စြဲေနလို႔လား။"
"စြပ္စြဲခ်င္ေသးတာလား။"
"ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ။"
"ငါ့ကိုေအာ္မေနနဲ႔။ ဟိုလူကိုၾကည့္ၿပီး မင္းကိုယ္မင္း မွန္ထဲျမင္ရသလိုျဖစ္လို႔ ေဒါသထြက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။"
"သခင္"
"ေအာ္ျပန္ၿပီလား။"
"သခင့္ကိုေအာ္တာမဟုတ္ဘူး။"
"ငါ့နာမည္မဟုတ္ဘူးလား။"
"ကိုယ့္ဘာသာစိတ္တိုလို႔ ေအာ္တာဗ်ာ။ ေနာက္ဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကူညီဖို႔မေတြးနဲ႔။ ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွလည္း လိုက္ေျပာေပးဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔။"
"မင္းစကား မင္းသိရဲ႕လား။"
"သိတယ္။ ေျမကမ႓ာက အရိုင္းအစိုင္းေကာင္ေလ။ ဟုတ္ၿပီလား။"
ဘီယာကို လက္စသတ္ေမာ့ေသာက္ၿပီး အခန္းေထာင့္ကအမႈိက္ပံုးထဲ ဘူးခြံကိုပစ္ထည့္ကာ ကမ႓ာထထြက္သြားတယ္။
"ေျမကမ႓ာ၊ ျပန္လာထိုင္စမ္း။ စကားမၿပီးေသးဘဲ ထြက္မသြားနဲ႔။"
ျပန္လာမထိုင္ေပမဲ့ သခင့္ကိုေက်ာ္ထြက္သြားၿပီးမွ ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားခဲ့တာက သခင့္စကားကိုဆို အမိန္႔တစ္ခုလိုနာခံေနက်မို႔။
"ျပန္လာခဲ့။"
ကမ႓ာရွိရာကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္းက သခင္ေခၚလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက တစ္ခ်က္မလႈပ္။
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ငါ ထပ္မေခၚေတာ့ဘူး။"
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျပန္လာထိုင္ရတာပဲ။
"မင္းဆိုရင္ေရာ ကေလးေလးကို အေမကူရွာေပးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုကပ္ေနတဲ့ကေလးကို ေခ်ာ့မိမွာပဲမဟုတ္လား။"
ကမ႓ာမေျဖပါ။
"ကူညီတာကိုေစာ္ကားလို႔ ငါလည္းေဒါသထြက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဒါသကိုေဒါသနဲ႔ရွင္းလို႔ ျပႆနာကၿပီးမလား။ အဲဒီ့လို သဝန္တို၊ ေဒါသထြက္၊ စကားမဆင္ျခင္လို႔ပဲ အခုလိုျဖစ္ၾကရတာပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေတြမေျပာဖို႔ ငါတားတာ။ မင္းနားလည္ရဲ႕သားနဲ႔။"
"...................."
သခင္က ကမ႓ာထိုင္ေနတဲ့အနားကို ကပ္လာၿပီး
"ငါဆိုလိုတာကို သိတယ္မဟုတ္လား။"
"သိတယ္။"
"သိရင္ စိတ္တိုမေနနဲ႔ေတာ့။"
"စိတ္တိုတတ္တာသိရင္ သခင္လည္းဆင္ျခင္ေလ။"
"ဒီမွာ ငါ့ကိုၾကည့္။"
အနားကပ္ၿပီးမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သခင္က ခါးကိုင္းလိုက္ၿပီး
"အြန္း"
ပြတ္တိုက္မိသြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံုရဲ႕အထိအေတြ႕မွာ ေအးခဲသြားသလို အေတာင့္လိုက္ျဖစ္သြားတဲ့ကမ႓ာက သခင္ျပန္ခြာသြားမွ သတိဝင္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုသူကိုင္ၿပီး ကမ႓ာထရပ္လိုက္ေပမဲ့ ျပန္ထိုင္က်သြားကာ
"အား၊ ဒူးေတြပါမခိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသေတာ့မွာပဲ။"
သခင္က အားရပါးရရယ္ၿပီး
"အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ ေသတတ္လို႔လား။"
"သခင္က ... သခင္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးနမ္းလိုက္တာ။"
"ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ခ်စ္လို႔နမ္းတာ မရဘူးလား။"
"သခင္ ... ဟာ၊ ငိုခ်င္လာၿပီ။"
တကယ္လည္း မ်က္ရည္ကဝဲခ်င္ခ်င္။
"ခ်စ္တယ္ေျပာတာ မၾကားဖူးလို႔လား။"
"အခုက ကိုယ္က ... စိတ္တိုေနတာေလ။ အဲဒါ ... အဲဒါကို ... သခင္က ..."
စကားေတြကို မနည္းမွန္ေအာင္ေျပာေနရတဲ့ပံု။
"အင္း၊ မင္းက ေခ်ာ့လို႔လြယ္ပါတယ္။"
သခင့္ခါးကိုဆြဲဖက္ၿပီး သခင့္ရင္ဘတ္မွာ ကမ႓ာမ်က္ႏွာအပ္ထားေတာ့ သခင္ရယ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။
"စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသႀကီးတတ္တာေတြကို ေလၽွာ့ပါေတာ့ကြာ။"
"ဟင့္အင္း၊ သခင္ေခ်ာ့တာလိုခ်င္လို႔ မေလၽွာ့ႏိုင္ဘူး။"
ကမ႓ာ ေမာ့ၾကည့္ရင္းေျပာလိုုက္တယ္။
"မင္းစိတ္ဆိုးတိုင္း ငါက ေသခ်ာေပါက္ေခ်ာ့ပါ့မယ္လို႔ အာမခံလို႔လား။"
"မခ်စ္ဘူးလား။"
"ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္၊ အလိုမလိုက္ဘူး။"
ကမ႓ာ ခ်က္ခ်င္းထရပ္ၿပီး သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဆြဲယူနမ္း႐ႈိက္ပစ္လိုက္တယ္။ တံု႔ျပန္လာတဲ့သခင့္အနမ္းေတြေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုထဲ ပန္းေတြပြင့္ကုန္သလိုလို။
"အ"
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားတဲ့အထိ အဆံုးမသတ္တဲ့အနမ္းေတြေၾကာင့္ သခင္တြန္းဖယ္ဖို႔ျပင္တာလည္း ကမ႓ာကလႊတ္မေပးလို႔ ကိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့မွ လူခ်င္းကြာသြားရတယ္။
"အဲဒီ့သြားစြယ္ေတြကို ဘယ္နားသြားသိမ္းထားလိုက္ရမလဲ။"
ႏႈတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔သပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ေသြးစေလးကိုၾကည့္ကာ ကမ႓ာေျပာလိုက္ေပမဲ့ ျပံဳးေနတာေတာ့ ပါးစပ္စိမရပါ။
"မင္းႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြထဲ ထည့္ျမႇဳပ္ေပးရမလား။"
"ဟား၊ ဒီည ကိုယ့္ကိုျမႇဴဆြယ္ေနတာလား။"
သခင္ ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးၿပီးလွည့္ထြက္ရင္း ေျပာလိုက္တာက
"မင္းကိုက ျမႇဴဆြယ္စရာကိုမလိုပါဘူးကြာ။"
ကမ႓ာ သခင့္ေနာက္ကကပ္လိုက္လာၿပီး
"အႏိုင္ယူလိုက္ပါလို႔ဆိုမွ ထပ္ၿပီးအ႐ႈံးေပးခိုင္းျပန္ၿပီ။"
"ကပ္မေနနဲ႔။ အဝတ္အစားေတြလဲမလို႔။ အဲဒီ့အထုပ္ေတြကို မင္းပဲရွင္းလိုက္ေတာ့။"
အိပ္ခန္းထဲေရာက္လာၾကေတာ့ ကမ႓ာထားခဲ့တဲ့အထုပ္ေတြ ခုတင္ေပၚမွာအခန္႔သား။
"႐ႈပ္လိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြ။"
သူပဲသြားဝယ္မယ္ဆိုလို႔ ဝယ္လာၿပီးမွ အခုေတာ့ အ႐ႈပ္ထုပ္ျဖစ္သြားရရွာတဲ့ အသစ္စက္စက္ couple wears ေတြက သနားစရာေကာင္းေအာင္ကို အထုပ္လိုက္ ဗီ႐ိုထဲေရာက္သြားရရွာပါၿပီ။ သူတို႔ပိုင္ရွင္ေတြက ဒီညေတာ့ သူတို႔ကိုအဖက္လုပ္ႏိုင္ဦးမယ္မထင္ပါ။
■■■ Part (23) ဆက္ရန္ ■■■
"မသိဘူး၊ ကျေနပ်သွားပြီ။ လုပ်ချင်တာလုပ်တော့။"
ကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲသွားပြီး မျက်စိစုံမှိတ်ငြိမ်သက်လို့။ သခင်လက်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ငါ့အလုပ်ကိစ္စတွေကို ဘယ်တော့မှဝင်မစွက်ဖက်တော့ဘူးလို့ ကတိပေးလား။"
"အလုပ်ကိစ္စ တစ်ခုတည်းပဲ။ အလုပ်နဲ့တွဲပြီးထပ်ပါလာမယ့် ဘာပွဲညာပွဲ၊ တခြားဘာဘာညာညာတွေ မပါဘူး။ မကျေနပ်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။"
မျက်စိမဖွင့်ဘဲ ခပ်ဂျစ်ဂျစ်စကားတွေပြောနေတာ သူကပဲအသာစီးရထားသလို။ သခင် သဘောတကျရယ်လိုက်ကာ တောင့်တင်းနေပြီး အမောက်တစ်ထောင်ထောင်ဖြစ်နေတဲ့ နောက်ထပ်လူဆိုးလေးဆီ ဦးတည်ရင်း
"အား ... သခင်။ ဟင်း ..."
ပူနွေးနွေးခံစားချက်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလန့်တကြားထဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ မအောင်မြင်လိုက်ဘဲ တစ်ကိုယ်လုံးငြိမ်ကျသွားရတယ်။ သခင်က ကမ္ဘာ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားမှာ ခေါင်းငုံ့ရင်းလှုပ်ရှားနေတယ်။
"သခင် ... အင်း ... နည်းနည်းလျှော့ပါ။ အား ..."
ကမ္ဘာ့ညည်းသံတွေနဲ့ အချိန်အတော်ကြာသွားပြီးတဲ့နောက်
"ပြီး ... ပြီးတော့မယ်။"
သခင် ခေါင်းပြန်မော့လိုက်ပြီး လက်တွေကိုလှုပ်ရှားလိုက်တဲ့ခဏ
"အား ဟား ... သခင်ရာ၊ ဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီး လုပ်ပေးနေတာလဲ။"
အဖြေပြန်မပေးဘဲ အခန်းထဲကထွက်သွားလို့ ကမ္ဘာ နောက်ကလိုက်ဖို့ထထိုင်ချိန် သခင်က အပြင်ရောက်သွားပြီ။
ရေချိုးခန်းထဲ လက်တွေဆေးနေတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာရောက်လာပြီး
"လက်ထိပ်လည်း ဖြုတ်မပေးဘူး။"
"မင်းဘာသာဖြုတ်လေ။"
"သော့က သခင့်ဆီမှာလေ။"
ဟုတ်တာပေါ့။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်လိုက်မိတာ။
သခင်က ကမ္ဘာ့ဘက်လှည့်ပြီး လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးနေတဲ့တစ်ချိန်လုံး ကမ္ဘာက သခင့်ကိုကြည့်နေတာ ပေါက်ထွက်မလိုပါပဲ။
"ငါ့မျက်နှာလည်း ပေါက်ထွက်သွားဦးမယ်။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ ထွက်ခဲ့။"
"အ"
လက်ထိပ်ကိုယူပြီး အပြင်ထွက်ရင်း အဝတ်မပါတဲ့ကမ္ဘာ့တင်ပါးကို ဖြန်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်သွားသေးရဲ့။
■■■
"သခင်ရေ၊ သခင်။ သခင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။"
"ငါ နောက်ဖေးမှာ။ အဝတ်လှန်းနေတယ်။"
"ဪ၊ ရေချိုးပြီးတာလား။ အတော်ပဲ၊ ပြီးရင် အပြင်ထွက်ရအောင်။"
"မင်းအလုပ်က မြန်လှချည်လား။"
"ပိတ်ရက်ကို အလုပ်အကြာကြီးလုပ်စရာလား။ လာပါ၊ မြန်မြန်အဝတ်လဲ။ အပြင်သွားရအောင်။"
"ဘယ်ကိုလဲ။"
"Shopping"
"ဘာဝယ်စရာရှိလို့လဲ။"
"နောက်သုံးရက်နေရင် တက်စရာပွဲတစ်ခုရှိတယ်။ အဝတ်အစားသွားဝယ်မယ်လေ။"
"ဝတ်စရာမရှိတာကျလို့ကွာ။"
သခင့်ပခုံးကနေတွန်းပြီး အိပ်ခန်းထဲအတင်းခေါ်လာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်အထွန့်တက်နေဆဲ။
"ရှိရှိ မရှိရှိ၊ ထပ်ဝယ်မယ်။ အတူတူသွားဝယ်မယ်။ ပြီးရင် ညနေမတိုင်ခင်အထိ အပြင်မှာအချိန်ဖြုန်းမယ်။ ညနေစာကို ဘယ်ဆိုင်မှာစားမလဲ။"
"ငါနဲ့ date ဖို့ အဲဒီ့လောက်လွယ်လား။"
ကမ္ဘာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး ဟန်ပါပါလက်ပိုက်ရင်း ခပ်ချေချေမျက်နှာပေးနဲ့ သခင်မေးလိုက်တော့
"အကောင်လိုက် မျိုချလိုက်ချင်ပြီဗျာ။ အဲဒါ ဘယ်လိုပုံစံလဲ။"
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်ခါစ ခါးမှာ သဘက်တစ်ထည်ပတ်ပြီး ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ် ပဝါတစ်ထည်တင်ရင်း ဆံပင်မှာရေစိုနေတဲ့ပုံနဲ့ပါ။
"အင်း၊ ငါချောတာ ငါသိတယ်လေ။"
"ဟမ်း၊ သိပါ သိပါ။ အခုတော့ အဝတ်လဲဖို့ပြင်တော့။ မဟုတ်ဘူး၊ လဲဖို့အဝတ် ထုတ်ပေးမယ်။"
အခုဆိုရင်တော့ သခင်က အသားရောင်ဆွယ်တာလက်တိုနဲ့ အနက်ရောင်စတိုင်ပန့်ကို ဝတ်ထားပြီး ခုတင်ပေါ်ကနေထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာကတော့ အလုပ်ကိုဝတ်သွားတဲ့အတိုင်း အနက်ရောင်လက်ရှည်နဲ့ အသားရောင်ဘောင်းဘီကို ဝတ်လို့။
Brand တူ၊ design တူပြီး အရောင်သာကွဲတဲ့ သူတို့အဝတ်အစားတွေကိုကြည့်ရင်း
"ကလေးကလားနဲ့ ဒီပုံစံတွေဝတ်ပြီး ထွက်ရမှာလား။"
သခင်က ဗီရိုဖွင့်ပြီး အညိုရောင်ရှပ်တစ်ထည်ဆီ လက်လှမ်းတော့
"ဟာ၊ မလဲရပါဘူး။ အခုအတိုင်းသွားမယ်။"
"ဆင်တူဝတ်ရအောင် ကလေးတွေလည်းမဟုတ်တော့ဘူး။"
"ဘယ်မှာတူလို့လဲ။ ပြောင်းပြန်ကြီး။"
"အေး၊ အဲဒီ့လိုတူနေတာကွာ။"
"လာပါဗျာ၊ သွားကြစို့။ မတူပါဘူး။ လက်တိုနဲ့လက်ရှည်လည်း မတူဘူး။ သခင်လုပ်ထားတာ ကိုယ် လက်တိုဝတ်မရဘူး။"
ဗီရိုကိုအတင်းပိတ်၊ သခင့်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ရင်းက သူ့လက်ကောက်ဝတ်က ညိုမည်းရာအကွင်းလိုက်ကိုလည်း ပြနေပါသေးတယ်။
"လှသားပဲ။"
"အင်း၊ အင်း၊ လှတယ်။ လာပါ၊ သွားမယ်။"
ကမ္ဘာအတင်းဆွဲခေါ်ရင်းကပဲ နောက်ဆုံးတော့ အဲဒီ့ပုံစံအတိုင်းသာ သခင်ပါလာခဲ့ရပါပြီ။
ခြံတံခါးပိတ်၊ ကားပေါ်တက်ထိုင်၊ ထိုင်ခုံခါးပတ်ပတ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်
"Let's go dating!"
ထအော်တဲ့ကမ္ဘာကို မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့သာ သခင်ကြည့်နေလိုက်မိပါရဲ့။
■
"ဘာဖြစ်ချင်ပြန်ပြီလဲကွာ။ အခုထိ စိတ်ကမပြေသေးဘူးလား။"
အိတ်တွေကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့ကမ္ဘာ့နောက်ကို သခင်လိုက်ရင်းနဲ့ လှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"ဘာမှမဖြစ်ချင်ပါဘူး။"
"အေး၊ မင်းဘာသာ စိတ်ဆိုးဆိုး၊ စိတ်ကောက်ကောက် ငါကတော့ ချော့ဖို့အစီအစဉ်မရှိဘူး မြေကမ္ဘာ။ သောက်ရူးထမနေနဲ့။"
ဧည့်ခန်းမှာပဲ သခင်ထိုင်ချလိုက်တော့ ကမ္ဘာကလည်း အိပ်ခန်းအဝကနေပြန်အော်တယ်။
"မလုပ်ရဲပါဘူး။"
သခင်လည်း သက်ပြင်းချရုံသာတတ်နိုင်တယ်။ ဒီကောင်လေးကို ဘယ်လိုမှပြောမရတော့တာ သေချာသွားပြီလား။
■
ကမ္ဘာပြောသလို date ဆိုပြီး အိမ်ကနေထွက်လာခဲ့ပြီးမှ ကမ္ဘာအလုပ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ မှာထားတဲ့ ပန်းပုသစ်သားတွေက အဝင်နောက်ကျမှာမို့ မဖြစ်မနေဝယ်ရမှာတွေအတွက် နောက်တစ်နေရာကနေသွားဝယ်ဖို့ အခုချက်ချင်းသွားရမယ်တဲ့လေ။ မကြည်မလင်ရုပ်နဲ့ အလုပ်လုပ်တော့မယ့်ကမ္ဘာ့ကို သခင်ချော့ပြောလိုက်တယ်။
"ဘာရုပ်ဖြစ်နေတာလဲ။ အချိန်တွေပိုနေတာပဲ။ တကယ်ဆို မင်းအလုပ်ထဲ ငါပထမဆုံးလိုက်ဖူးတာကို အဲဒီ့လိုစူပုပ်နေမလို့လား။"
"ဟုတ်သားပဲ။ သခင်က တစ်ခါမှ ကိုယ့်အလုပ်ကို လိုက်မလာဖူးဘူးနော်။"
"အခု ငါလိုက်ကြည့်မှာလေ။"
"OK!"
ဒီတော့မှ ရာသီဥတုသာယာသွားတဲ့ကမ္ဘာပါ။
အလုပ်ထဲရောက်ရင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသလောက် သခင်နဲ့ဆို ဘာတွေရစ်မှန်းမသိတဲ့ Earth ဆိုတာလေးက မျက်နှာနှစ်ဖက်ပါသလားမသိ။
ကမ္ဘာတို့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ သူတို့သွားသမျှလျှောက်လိုက်ရင်း သခင်လိုက်ငေးနေမိတယ်။ သစ်သားအနံ့တွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခုမတူတာကို ကိုယ်တိုင်လည်း Perfume Chemist မို့ အနံ့တွေကိုသတိထားမိပါရဲ့။ ကမ္ဘာကတော့ သစ်အရောင်နဲ့ သစ်ကြောတွေကို သေချာစစ်ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။
အားလုံးပြီးသွားတော့ ပြန်ထွက်လာကြရင်း
"ဘယ်လိုလဲ၊ ကိုယ်က smart ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား။"
"ဟား ဟား ဟား"
"မရယ်ပါနဲ့။ သခင်ကြည့်နေတာ ကိုယ်သိသားပဲ။ သခင့်ရဲ့အိမ်ထောင်ဦးစီးက အလုပ်လုပ်နေရင် ကြည့်ကောင်းတယ် ဟုတ်။"
"တော်ပါတော့ ပေါက်တူးရာ။ စိတ်ရူးပေါက်နေတဲ့ဂျစ်တူးကများ ဘယ်နား smart?"
သခင့်ကို ကားတံခါးဖွင့်ပေးပြီး ကမ္ဘာ တစ်ဖက်ခြမ်းကနေ ကားထဲဝင်လာကာ သခင့်အမေးကိုဖြေလိုက်တယ်။
"ဘယ်နားစိတ်ရူးပေါက်ပြီး ဘယ်နားဂျစ်တူးလဲ။ ဒီလောက်ခန့်သန့်နေတာကို။"
ကားကိုမောင်းထွက်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့စကားက သခင့်အတွက် ဟာသတစ်ခုလို။
"အဲဒီ့ဆိုင်မန်နေဂျာကတော့ အဲဒီ့လိုမပြောပါဘူးကွာ။"
"ဟာ၊ အဲဒီ့အမျိုးသမီးကို သိပ်ကြည့်မရဘူး။ ဘယ့်နှယ်ဗျာ၊ နည်းနည်းလေးလစ်တာနဲ့ သခင့်ကိုပဲကြည့်နေတော့တာ။ ကိုယ့်အမျိုးသားပါလို့လည်း သိသွားပြီကို အချိုးကမပြေဘူး။"
"အဲဒါပဲလေ၊ ခန့်သန့်နေတယ်ဆိုတဲ့၊ smart ကျကျ ကြည့်ကောင်းတဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးလေးရဲ့။ ဂျစ်တူးကဂျစ်တူးပဲ။"
"တော်၊ တော်။ အချိန်လည်း တော်တော်ကုန်သွားပြီ။ ဘယ်သွားမလဲ။"
"အစားအသောက်ကိစ္စ အရင်ရှင်းရအောင်။ ပြီးမှ အစာကြေအောင် လမ်းလျှောက်ကြတာပေါ့။"
"ကောင်းသားပဲ။"
ဒီလိုနဲ့ စားသောက်ပြီးမှ Mall မှာ အဝတ်အစားဝယ်ဖို့ကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။
အဝတ်အစားတွေဝယ်ပြီးလို့ ဆိုင်ထဲကအထွက် သခင့်နားရောက်လာတဲ့ ကလေးပေါက်စလေး။ သုံးနှစ်လောက်သာရှိဦးမယ့် ကလေးလေးက တလှုပ်လှုပ်ပြေးရင်းနဲ့ သခင်နဲ့တိုက်မိတော့မလိုဖြစ်လို့ သခင်ကလှမ်းဖမ်းထားလိုက်ပြီး အနီးအနားမှာ မိဘတွေကိုရှာကြည့်ပေမဲ့ မတွေ့ရ။ ကလေးကိုမေးတော့ လက်ညှိုးတုတ်တုတ်ပိစိလေးက ဟိုထိုးဒီထိုး။ ပါးစပ်ကတော့ Pa, Pa နဲ့သာ ပြောနေတာကြောင့် အဖေနဲ့လာတယ်လို့တွေးပြီး တစ်ခုခုကိုရှာနေမယ့် အမျိုးသားတစ်ယောက်ယောက်ကို သူတို့လိုက်ရှာခဲ့ကြတယ်။
ဝကစ်ကစ်ကလေးလေးမို့ သခင်ချီထားရတာညောင်းမှာစိုးလို့ ကမ္ဘာ တစ်လှည့်ချီဖို့လုပ်ပေမဲ့ ခေါ်မရပါ။ သခင့်လည်ပင်းကိုအတင်းဖက်ပြီး သူ့အဖေကိုသာ တပြီးငိုပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာကအထုပ်တွေဆွဲ၊ သခင်ကကလေးချီပြီး ကလေးမိဘရှာပုံတော်ဖွင့်တာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာသွားပြီးတော့ မတွေ့တာကြောင့် တာဝန်ရှိသူတွေကိုအကြောင်းကြားဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီး ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကိုမေးနေတုန်းမှာပဲ ကလေးအမေဆိုသူ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့ ကလေးနာမည်ခေါ်ရင်း ရောက်ချလာပါတော့တယ်။
ကလေးရဲ့မိခင်ဆိုတာကို သေချာအတည်ပြုပြီးတဲ့နောက်မှာ ကလေးကိုပြန်ပေးလိုက်ကြပြီးပေမဲ့ ပြဿနာက အဲဒီ့တော့မှစပါတော့တယ်။ တကယ်ဆို ကလေးက အတည်ပြုစရာမလိုအောင်ကို အမေဖြစ်သူနဲ့တူနေခဲ့တာပါ။ ပြဿနာကတော့ ကလေးလေးက သူ့အမေလက်ထဲမှာငြိမ်နေရင်း သခင်တို့ပြန်မယ်အလုပ်မှာမှ ထွန့်ထွန့်လူးပြီး သခင့်ဆီလက်လှမ်းကာ အော်ငိုတော့တာပါပဲ။ ငိုတာကပြဿနာမဟုတ်ပေမဲ့ ပါးစပ်က Pa ဆိုပြီးအော်နေတာ ပြဿနာပါ။
လူတွေဝိုင်းကြည့်လာလို့ ကလေးအမေကချော့ပေမဲ့လည်း အဆင်မပြေတာကြောင့် သခင်က ကလေးကိုချော့မြှူရင်း Mall ထဲကနေထွက်လာရပါတယ်။ အဝင်အဝကိုရောက်ရင်ပဲ လူတစ်ယောက်က ကလေးအမေကိုလှမ်းဆွဲပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘယ်သူနဲ့တွေ့နေတာလဲနဲ့ ဆူပူလိုက်တဲ့အခါ လူရှင်းတဲ့ ကားပါကင်ဘက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ပြီး ရှင်းရပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးအဖြေကတော့ အဲဒီ့လူက ထိုင်းလူမျိုးဖြစ်ပြီး ကလေးရဲ့အဖေပါ။ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် မိသားစုနဲ့ခွဲပြီး တစ်နှစ်လောက်ပြည်ပထွက်နေရာက အခုမှပြန်ရောက်ပြီး မိသားစုလိုက်အပြင်ထွက်လာကြရင်း လင်မယားစကားများရာက ကလေးလေးပျောက်သွားခဲ့တယ်။ Mall ထဲမှာ သခင့်ကိုတွယ်ကပ်ရင်း Pa ဆိုပြီး အော်ငိုနေတဲ့ကလေးကြောင့် အင်မတန်သဝန်ကြောင်တဲ့လူက စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေပြောတဲ့အခါ ထိုလူနဲ့ဓာတ်တူနာမ်တူကမ္ဘာနဲ့ ဆွဲလားရမ်းလားတွေ ဖြစ်ကြပါတော့တယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်ကြမယ့်အခြေအနေကို ကလေးအမေနဲ့သခင်က ထိန်းကြ၊ ဆွဲကြရင်း ကလေးလေးကလည်းလန့်ပြီး အရမ်းတွေအော်ငိုလာမှ သူတို့တွေရပ်သွားကြတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကလေးလေးက လက်ကလေးတွေဆုပ်ချည်ဖြန့်ချည်နဲ့ Pa လို့အော်ပြီး အဲဒီ့လူကိုခေါ်တော့မှ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မိန်းမနဲ့ကလေးကို တော်တော်လေးချစ်ပုံရပေမဲ့ အရမ်းလည်းသဝန်ကြောင်ပုံပါပဲ။
ကလေးအမေက တောင်းပန်စကားပြောပြီး သူတို့မိသားစုထွက်သွားတာနဲ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဒေါသတကြီးနဲ့ ကားဆီလျှောက်သွားတော့တယ်။ အဲဒီ့ကနေ စကားမပြောဘဲမျက်နှာတည်နေတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိပါပဲ။
■
ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း သခင်စိတ်ညစ်လာတယ်။ ကိုယ်နဲ့လည်းဘာမှမဆိုင်ဘဲ မြေကမ္ဘာက ကိုယ့်ကိုစိတ်တိုနေတာဟာ ဘယ်လိုတောင်ဆိုးတဲ့ကိစ္စလဲလို့ တွေးနေတုန်းမှာပဲ ကမ္ဘာက အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး နောက်ဖေးဘက်ကိုထွက်သွားတာ တော်တော်နဲ့ပြန်ထွက်မလာ။
သခင်စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲလိုက်ဝင်သွားတော့ ကမ္ဘာက ဘီယာတစ်ဘူးနဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေပါတယ်။
"ဘာကို စိတ်တိုနေတာလဲ။"
ဘီယာတစ်ငုံမော့သောက်ပြီးမှ ကမ္ဘာက
"ဘာကိစ္စ အဲဒီ့ကလေးကိုချော့မော့ပြီး အတူတူထွက်လာရတာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုမလုပ်ရင် လူကြားထဲအော်ငိုနေတာ ငါကသူ့အဖေဖြစ်တော့မယ်လေ။"
"တောက်၊ အမေလုပ်ပြီး ကိုယ့်ကလေးကိုယ်မထိန်းနိုင်ဘူး။ ဟိုသူတောင်းစားကလည်း တွေ့ရာလူနဲ့စွပ်စွဲတာပဲ။ သူ့မိန်းမက ဘယ်လောက်တောင်နန့်လဲမှ မသိတာ။"
"အဲဒီ့တော့ မင်းသဝန်တိုတာတွေကလည်း ငါလိုက်နန့်နေလို့ ဖြစ်ရတာလား။"
"ဟာ၊ ဘယ်လိုတွေပြောနေတာလဲ။"
စားပွဲကိုလက်ဝါးနဲ့ရိုက်ပြီး ကမ္ဘာထအော်ပါတော့တယ်။
"မင်းမှာလည်း ညီမလေးရှိတာပဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အဲဒီ့လိုပြောတာတွေက မကောင်းဘူး ကမ္ဘာ။"
"သခင်က ဘာလို့ အခုမှတွေ့တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဘက်က လိုက်ပြောပေးနေရတာလဲ။"
"ငါက မင်းဘက်ကနေ ထိန်းပေးနေတာ မင်းသိဖို့ကောင်းတယ်။ မရိုင်းချင်စမ်းနဲ့ကွာ။"
"ရိုင်းတော့ဘာဖြစ်လဲ။ အခုကိစ္စမှာ အဲဒီ့လူစတာနော်။ နောက်ပြီး သခင်က မလိုတာတွေလိုက်လုပ်လို့ ဖြစ်ရတာ။"
"ငါက ဘာတွေလုပ်လို့လဲ။ ကူညီသင့်တာကို ကူညီလိုက်ရုံပဲ။ သဝန်ကြောင်တဲ့ကောင်တွေကြောင့် ပြဿနာကြီးကုန်တာ။"
"ဘာလဲ၊ ကိုယ့်ကိုအပြစ်ပြောနေတာလား။ သောက်ကလေးလေးကလည်း မွှေကိုမွှေတယ်။"
"အေး၊ မင်းတို့သာ တွေ့ရာလူနဲ့စွပ်စွဲတတ်တာတွေကို ဖျောက်ရမှာ။"
"သူကစွပ်စွဲလို့ ကိုယ်ဝင်ပြောရတာလေ။ ကိုယ်က စွပ်စွဲနေလို့လား။"
"စွပ်စွဲချင်သေးတာလား။"
"တော်တော့ဗျာ။"
"ငါ့ကိုအော်မနေနဲ့။ ဟိုလူကိုကြည့်ပြီး မင်းကိုယ်မင်း မှန်ထဲမြင်ရသလိုဖြစ်လို့ ဒေါသထွက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။"
"သခင်"
"အော်ပြန်ပြီလား။"
"သခင့်ကိုအော်တာမဟုတ်ဘူး။"
"ငါ့နာမည်မဟုတ်ဘူးလား။"
"ကိုယ့်ဘာသာစိတ်တိုလို့ အော်တာဗျာ။ နောက်ဆို ဘယ်သူ့ကိုမှ ကူညီဖို့မတွေးနဲ့။ ဘယ်သူ့ဘက်ကမှလည်း လိုက်ပြောပေးဖို့မစဉ်းစားနဲ့။"
"မင်းစကား မင်းသိရဲ့လား။"
"သိတယ်။ မြေကမ္ဘာက အရိုင်းအစိုင်းကောင်လေ။ ဟုတ်ပြီလား။"
ဘီယာကို လက်စသတ်မော့သောက်ပြီး အခန်းထောင့်ကအမှိုက်ပုံးထဲ ဘူးခွံကိုပစ်ထည့်ကာ ကမ္ဘာထထွက်သွားတယ်။
"မြေကမ္ဘာ၊ ပြန်လာထိုင်စမ်း။ စကားမပြီးသေးဘဲ ထွက်မသွားနဲ့။"
ပြန်လာမထိုင်ပေမဲ့ သခင့်ကိုကျော်ထွက်သွားပြီးမှ ခြေလှမ်းတွေရပ်သွားခဲ့တာက သခင့်စကားကိုဆို အမိန့်တစ်ခုလိုနာခံနေကျမို့။
"ပြန်လာခဲ့။"
ကမ္ဘာရှိရာကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်းက သခင်ခေါ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တစ်ချက်မလှုပ်။
"နောက်တစ်ခေါက် ငါ ထပ်မခေါ်တော့ဘူး။"
နောက်ဆုံးတော့လည်း ပြန်လာထိုင်ရတာပဲ။
"မင်းဆိုရင်ရော ကလေးလေးကို အမေကူရှာပေးမှာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကိုကပ်နေတဲ့ကလေးကို ချော့မိမှာပဲမဟုတ်လား။"
ကမ္ဘာမဖြေပါ။
"ကူညီတာကိုစော်ကားလို့ ငါလည်းဒေါသထွက်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါသကိုဒေါသနဲ့ရှင်းလို့ ပြဿနာကပြီးမလား။ အဲဒီ့လို သဝန်တို၊ ဒေါသထွက်၊ စကားမဆင်ခြင်လို့ပဲ အခုလိုဖြစ်ကြရတာပဲလေ။ အဲဒါကြောင့် မင်းကို ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းတွေမပြောဖို့ ငါတားတာ။ မင်းနားလည်ရဲ့သားနဲ့။"
"...................."
သခင်က ကမ္ဘာထိုင်နေတဲ့အနားကို ကပ်လာပြီး
"ငါဆိုလိုတာကို သိတယ်မဟုတ်လား။"
"သိတယ်။"
"သိရင် စိတ်တိုမနေနဲ့တော့။"
"စိတ်တိုတတ်တာသိရင် သခင်လည်းဆင်ခြင်လေ။"
"ဒီမှာ ငါ့ကိုကြည့်။"
အနားကပ်ပြီးမတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သခင်က ခါးကိုင်းလိုက်ပြီး
"အွန်း"
ပွတ်တိုက်မိသွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံရဲ့အထိအတွေ့မှာ အေးခဲသွားသလို အတောင့်လိုက်ဖြစ်သွားတဲ့ကမ္ဘာက သခင်ပြန်ခွာသွားမှ သတိဝင်လာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုသူကိုင်ပြီး ကမ္ဘာထရပ်လိုက်ပေမဲ့ ပြန်ထိုင်ကျသွားကာ
"အား၊ ဒူးတွေပါမခိုင်တော့ဘူး။ သေတော့မှာပဲ။"
သခင်က အားရပါးရရယ်ပြီး
"အဲဒီ့လောက်နဲ့ သေတတ်လို့လား။"
"သခင်က ... သခင်က ရုတ်တရက်ကြီးနမ်းလိုက်တာ။"
"ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်ချစ်လို့နမ်းတာ မရဘူးလား။"
"သခင် ... ဟာ၊ ငိုချင်လာပြီ။"
တကယ်လည်း မျက်ရည်ကဝဲချင်ချင်။
"ချစ်တယ်ပြောတာ မကြားဖူးလို့လား။"
"အခုက ကိုယ်က ... စိတ်တိုနေတာလေ။ အဲဒါ ... အဲဒါကို ... သခင်က ..."
စကားတွေကို မနည်းမှန်အောင်ပြောနေရတဲ့ပုံ။
"အင်း၊ မင်းက ချော့လို့လွယ်ပါတယ်။"
သခင့်ခါးကိုဆွဲဖက်ပြီး သခင့်ရင်ဘတ်မှာ ကမ္ဘာမျက်နှာအပ်ထားတော့ သခင်ရယ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ဆံပင်တွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
"စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဒေါသကြီးတတ်တာတွေကို လျှော့ပါတော့ကွာ။"
"ဟင့်အင်း၊ သခင်ချော့တာလိုချင်လို့ မလျှော့နိုင်ဘူး။"
ကမ္ဘာ မော့ကြည့်ရင်းပြောလိုုက်တယ်။
"မင်းစိတ်ဆိုးတိုင်း ငါက သေချာပေါက်ချော့ပါ့မယ်လို့ အာမခံလို့လား။"
"မချစ်ဘူးလား။"
"ချစ်တော့ချစ်တယ်၊ အလိုမလိုက်ဘူး။"
ကမ္ဘာ ချက်ချင်းထရပ်ပြီး သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲယူနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ တုံ့ပြန်လာတဲ့သခင့်အနမ်းတွေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်လေထုထဲ ပန်းတွေပွင့်ကုန်သလိုလို။
"အ"
တော်တော်လေးကြာသွားတဲ့အထိ အဆုံးမသတ်တဲ့အနမ်းတွေကြောင့် သခင်တွန်းဖယ်ဖို့ပြင်တာလည်း ကမ္ဘာကလွှတ်မပေးလို့ ကိုက်ပစ်လိုက်တော့မှ လူချင်းကွာသွားရတယ်။
"အဲဒီ့သွားစွယ်တွေကို ဘယ်နားသွားသိမ်းထားလိုက်ရမလဲ။"
နှုတ်ခမ်းကိုလက်နဲ့သပ်ပြီး ပါလာတဲ့သွေးစလေးကိုကြည့်ကာ ကမ္ဘာပြောလိုက်ပေမဲ့ ပြုံးနေတာတော့ ပါးစပ်စိမရပါ။
"မင်းနှုတ်ခမ်းထူထူတွေထဲ ထည့်မြှုပ်ပေးရမလား။"
"ဟား၊ ဒီည ကိုယ့်ကိုမြှူဆွယ်နေတာလား။"
သခင် လှောင်ပြုံးပြုံးပြီးလှည့်ထွက်ရင်း ပြောလိုက်တာက
"မင်းကိုက မြှူဆွယ်စရာကိုမလိုပါဘူးကွာ။"
ကမ္ဘာ သခင့်နောက်ကကပ်လိုက်လာပြီး
"အနိုင်ယူလိုက်ပါလို့ဆိုမှ ထပ်ပြီးအရှုံးပေးခိုင်းပြန်ပြီ။"
"ကပ်မနေနဲ့။ အဝတ်အစားတွေလဲမလို့။ အဲဒီ့အထုပ်တွေကို မင်းပဲရှင်းလိုက်တော့။"
အိပ်ခန်းထဲရောက်လာကြတော့ ကမ္ဘာထားခဲ့တဲ့အထုပ်တွေ ခုတင်ပေါ်မှာအခန့်သား။
"ရှုပ်လိုက်တဲ့ပစ္စည်းတွေ။"
သူပဲသွားဝယ်မယ်ဆိုလို့ ဝယ်လာပြီးမှ အခုတော့ အရှုပ်ထုပ်ဖြစ်သွားရရှာတဲ့ အသစ်စက်စက် couple wears တွေက သနားစရာကောင်းအောင်ကို အထုပ်လိုက် ဗီရိုထဲရောက်သွားရရှာပါပြီ။ သူတို့ပိုင်ရှင်တွေက ဒီညတော့ သူတို့ကိုအဖက်လုပ်နိုင်ဦးမယ်မထင်ပါ။
■■■ Part (23) ဆက်ရန် ■■■
ကမ႓ာက ခုတင္ေပၚပစ္လွဲသြားၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ၿငိမ္သက္လို႔။ သခင္လက္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ငါ့အလုပ္ကိစၥေတြကို ဘယ္ေတာ့မွဝင္မစြက္ဖက္ေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးလား။"
"အလုပ္ကိစၥ တစ္ခုတည္းပဲ။ အလုပ္နဲ႔တြဲၿပီးထပ္ပါလာမယ့္ ဘာပြဲညာပြဲ၊ တျခားဘာဘာညာညာေတြ မပါဘူး။ မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။"
မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္စကားေတြေျပာေနတာ သူကပဲအသာစီးရထားသလို။ သခင္ သေဘာတက်ရယ္လိုက္ကာ ေတာင့္တင္းေနၿပီး အေမာက္တစ္ေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္လူဆိုးေလးဆီ ဦးတည္ရင္း
"အား ... သခင္။ ဟင္း ..."
ပူေႏြးေႏြးခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလန္႔တၾကားထဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္လိုက္ဘဲ တစ္ကိုယ္လံုးၿငိမ္က်သြားရတယ္။ သခင္က ကမ႓ာ့ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ေခါင္းငံု႔ရင္းလႈပ္ရွားေနတယ္။
"သခင္ ... အင္း ... နည္းနည္းေလၽွာ့ပါ။ အား ..."
ကမ႓ာ့ညည္းသံေတြနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
"ၿပီး ... ၿပီးေတာ့မယ္။"
သခင္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လိုက္ၿပီး လက္ေတြကိုလႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ခဏ
"အား ဟား ... သခင္ရာ၊ ဘာလို႔ရုတ္တရက္ႀကီး လုပ္ေပးေနတာလဲ။"
အေျဖျပန္မေပးဘဲ အခန္းထဲကထြက္သြားလို႔ ကမ႓ာ ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ထထိုင္ခ်ိန္ သခင္က အျပင္ေရာက္သြားၿပီ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လက္ေတြေဆးေနတဲ့သခင့္ေနာက္ကို ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး
"လက္ထိပ္လည္း ျဖဳတ္မေပးဘူး။"
"မင္းဘာသာျဖဳတ္ေလ။"
"ေသာ့က သခင့္ဆီမွာေလ။"
ဟုတ္တာေပါ့။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လိုက္မိတာ။
သခင္က ကမ႓ာ့ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး ကမ႓ာက သခင့္ကိုၾကည့္ေနတာ ေပါက္ထြက္မလိုပါပဲ။
"ငါ့မ်က္ႏွာလည္း ေပါက္ထြက္သြားဦးမယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးမွ ထြက္ခဲ့။"
"အ"
လက္ထိပ္ကိုယူၿပီး အျပင္ထြက္ရင္း အဝတ္မပါတဲ့ကမ႓ာ့တင္ပါးကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ႐ိုက္သြားေသးရဲ႕။
■■■
"သခင္ေရ၊ သခင္။ သခင္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။"
"ငါ ေနာက္ေဖးမွာ။ အဝတ္လွန္းေနတယ္။"
"ဪ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးတာလား။ အေတာ္ပဲ၊ ၿပီးရင္ အျပင္ထြက္ရေအာင္။"
"မင္းအလုပ္က ျမန္လွခ်ည္လား။"
"ပိတ္ရက္ကို အလုပ္အၾကာႀကီးလုပ္စရာလား။ လာပါ၊ ျမန္ျမန္အဝတ္လဲ။ အျပင္သြားရေအာင္။"
"ဘယ္ကိုလဲ။"
"Shopping"
"ဘာဝယ္စရာရွိလို႔လဲ။"
"ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ တက္စရာပြဲတစ္ခုရွိတယ္။ အဝတ္အစားသြားဝယ္မယ္ေလ။"
"ဝတ္စရာမရွိတာက်လို႔ကြာ။"
သခင့္ပခံုးကေနတြန္းၿပီး အိပ္ခန္းထဲအတင္းေခၚလာတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္အထြန္႔တက္ေနဆဲ။
"ရွိရွိ မရွိရွိ၊ ထပ္ဝယ္မယ္။ အတူတူသြားဝယ္မယ္။ ၿပီးရင္ ညေနမတိုင္ခင္အထိ အျပင္မွာအခ်ိန္ျဖဳန္းမယ္။ ညေနစာကို ဘယ္ဆိုင္မွာစားမလဲ။"
"ငါနဲ႔ date ဖို႔ အဲဒီ့ေလာက္လြယ္လား။"
ကမ႓ာနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး ဟန္ပါပါလက္ပိုက္ရင္း ခပ္ေခ်ေခ်မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သခင္ေမးလိုက္ေတာ့
"အေကာင္လိုက္ မ်ိဳခ်လိုက္ခ်င္ၿပီဗ်ာ။ အဲဒါ ဘယ္လိုပံုစံလဲ။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္ခါစ ခါးမွာ သဘက္တစ္ထည္ပတ္ၿပီး ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚ ပဝါတစ္ထည္တင္ရင္း ဆံပင္မွာေရစိုေနတဲ့ပံုနဲ႔ပါ။
"အင္း၊ ငါေခ်ာတာ ငါသိတယ္ေလ။"
"ဟမ္း၊ သိပါ သိပါ။ အခုေတာ့ အဝတ္လဲဖို႔ျပင္ေတာ့။ မဟုတ္ဘူး၊ လဲဖို႔အဝတ္ ထုတ္ေပးမယ္။"
အခုဆိုရင္ေတာ့ သခင္က အသားေရာင္ဆြယ္တာလက္တိုနဲ႔ အနက္ေရာင္စတိုင္ပန္႔ကို ဝတ္ထားၿပီး ခုတင္ေပၚကေနထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမ႓ာကေတာ့ အလုပ္ကိုဝတ္သြားတဲ့အတိုင္း အနက္ေရာင္လက္ရွည္နဲ႔ အသားေရာင္ေဘာင္းဘီကို ဝတ္လို႔။
Brand တူ၊ design တူၿပီး အေရာင္သာကြဲတဲ့ သူတို႔အဝတ္အစားေတြကိုၾကည့္ရင္း
"ကေလးကလားနဲ႔ ဒီပံုစံေတြဝတ္ၿပီး ထြက္ရမွာလား။"
သခင္က ဗီ႐ိုဖြင့္ၿပီး အညိဳေရာင္ရွပ္တစ္ထည္ဆီ လက္လွမ္းေတာ့
"ဟာ၊ မလဲရပါဘူး။ အခုအတိုင္းသြားမယ္။"
"ဆင္တူဝတ္ရေအာင္ ကေလးေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။"
"ဘယ္မွာတူလို႔လဲ။ ေျပာင္းျပန္ႀကီး။"
"ေအး၊ အဲဒီ့လိုတူေနတာကြာ။"
"လာပါဗ်ာ၊ သြားၾကစို႔။ မတူပါဘူး။ လက္တိုနဲ႔လက္ရွည္လည္း မတူဘူး။ သခင္လုပ္ထားတာ ကိုယ္ လက္တိုဝတ္မရဘူး။"
ဗီ႐ိုကိုအတင္းပိတ္၊ သခင့္ကိုအတင္းဆြဲေခၚရင္းက သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္က ညိဳမည္းရာအကြင္းလိုက္ကိုလည္း ျပေနပါေသးတယ္။
"လွသားပဲ။"
"အင္း၊ အင္း၊ လွတယ္။ လာပါ၊ သြားမယ္။"
ကမ႓ာအတင္းဆြဲေခၚရင္းကပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ့ပံုစံအတိုင္းသာ သခင္ပါလာခဲ့ရပါၿပီ။
ျခံတံခါးပိတ္၊ ကားေပၚတက္ထိုင္၊ ထိုင္ခံုခါးပတ္ပတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
"Let's go dating!"
ထေအာ္တဲ့ကမ႓ာကို မႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔သာ သခင္ၾကည့္ေနလိုက္မိပါရဲ႕။
■
"ဘာျဖစ္ခ်င္ျပန္ၿပီလဲကြာ။ အခုထိ စိတ္ကမေျပေသးဘူးလား။"
အိတ္ေတြကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့ကမ႓ာ့ေနာက္ကို သခင္လိုက္ရင္းနဲ႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။"
"ေအး၊ မင္းဘာသာ စိတ္ဆိုးဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ေကာက္ ငါကေတာ့ ေခ်ာ့ဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူး ေျမကမ႓ာ။ ေသာက္ရူးထမေနနဲ႔။"
ဧည့္ခန္းမွာပဲ သခင္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာကလည္း အိပ္ခန္းအဝကေနျပန္ေအာ္တယ္။
"မလုပ္ရဲပါဘူး။"
သခင္လည္း သက္ျပင္းခ်႐ံုသာတတ္ႏိုင္တယ္။ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုမွေျပာမရေတာ့တာ ေသခ်ာသြားၿပီလား။
■
ကမ႓ာေျပာသလို date ဆိုၿပီး အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့ၿပီးမွ ကမ႓ာအလုပ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ မွာထားတဲ့ ပန္းပုသစ္သားေတြက အဝင္ေနာက္က်မွာမို႔ မျဖစ္မေနဝယ္ရမွာေတြအတြက္ ေနာက္တစ္ေနရာကေနသြားဝယ္ဖို႔ အခုခ်က္ခ်င္းသြားရမယ္တဲ့ေလ။ မၾကည္မလင္ရုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ့္ကမ႓ာ့ကို သခင္ေခ်ာ့ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာရုပ္ျဖစ္ေနတာလဲ။ အခ်ိန္ေတြပိုေနတာပဲ။ တကယ္ဆို မင္းအလုပ္ထဲ ငါပထမဆံုးလိုက္ဖူးတာကို အဲဒီ့လိုစူပုပ္ေနမလို႔လား။"
"ဟုတ္သားပဲ။ သခင္က တစ္ခါမွ ကိုယ့္အလုပ္ကို လိုက္မလာဖူးဘူးေနာ္။"
"အခု ငါလိုက္ၾကည့္မွာေလ။"
"OK!"
ဒီေတာ့မွ ရာသီဥတုသာယာသြားတဲ့ကမ႓ာပါ။
အလုပ္ထဲေရာက္ရင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသေလာက္ သခင္နဲ႔ဆို ဘာေတြရစ္မွန္းမသိတဲ့ Earth ဆိုတာေလးက မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ပါသလားမသိ။
ကမ႓ာတို႔ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန သူတို႔သြားသမၽွေလၽွာက္လိုက္ရင္း သခင္လိုက္ေငးေနမိတယ္။ သစ္သားအနံ႔ေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမတူတာကို ကိုယ္တိုင္လည္း Perfume Chemist မို႔ အနံ႔ေတြကိုသတိထားမိပါရဲ႕။ ကမ႓ာကေတာ့ သစ္အေရာင္နဲ႔ သစ္ေၾကာေတြကို ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ျပန္ထြက္လာၾကရင္း
"ဘယ္လိုလဲ၊ ကိုယ္က smart ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။"
"ဟား ဟား ဟား"
"မရယ္ပါနဲ႔။ သခင္ၾကည့္ေနတာ ကိုယ္သိသားပဲ။ သခင့္ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးက အလုပ္လုပ္ေနရင္ ၾကည့္ေကာင္းတယ္ ဟုတ္။"
"ေတာ္ပါေတာ့ ေပါက္တူးရာ။ စိတ္ရူးေပါက္ေနတဲ့ဂ်စ္တူးကမ်ား ဘယ္နား smart?"
သခင့္ကို ကားတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ကမ႓ာ တစ္ဖက္ျခမ္းကေန ကားထဲဝင္လာကာ သခင့္အေမးကိုေျဖလိုက္တယ္။
"ဘယ္နားစိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ဘယ္နားဂ်စ္တူးလဲ။ ဒီေလာက္ခန္႔သန္႔ေနတာကို။"
ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း ေျပာလိုက္တဲ့စကားက သခင့္အတြက္ ဟာသတစ္ခုလို။
"အဲဒီ့ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ အဲဒီ့လိုမေျပာပါဘူးကြာ။"
"ဟာ၊ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးကို သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ နည္းနည္းေလးလစ္တာနဲ႔ သခင့္ကိုပဲၾကည့္ေနေတာ့တာ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားပါလို႔လည္း သိသြားၿပီကို အခ်ိဳးကမေျပဘူး။"
"အဲဒါပဲေလ၊ ခန္႔သန္႔ေနတယ္ဆိုတဲ့၊ smart က်က် ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေလးရဲ႕။ ဂ်စ္တူးကဂ်စ္တူးပဲ။"
"ေတာ္၊ ေတာ္။ အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္သြားမလဲ။"
"အစားအေသာက္ကိစၥ အရင္ရွင္းရေအာင္။ ၿပီးမွ အစာေၾကေအာင္ လမ္းေလၽွာက္ၾကတာေပါ့။"
"ေကာင္းသားပဲ။"
ဒီလိုနဲ႔ စားေသာက္ၿပီးမွ Mall မွာ အဝတ္အစားဝယ္ဖို႔ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။
အဝတ္အစားေတြဝယ္ၿပီးလို႔ ဆိုင္ထဲကအထြက္ သခင့္နားေရာက္လာတဲ့ ကေလးေပါက္စေလး။ သံုးႏွစ္ေလာက္သာရွိဦးမယ့္ ကေလးေလးက တလႈပ္လႈပ္ေျပးရင္းနဲ႔ သခင္နဲ႔တိုက္မိေတာ့မလိုျဖစ္လို႔ သခင္ကလွမ္းဖမ္းထားလိုက္ၿပီး အနီးအနားမွာ မိဘေတြကိုရွာၾကည့္ေပမဲ့ မေတြ႕ရ။ ကေလးကိုေမးေတာ့ လက္ညႇိဳးတုတ္တုတ္ပိစိေလးက ဟိုထိုးဒီထိုး။ ပါးစပ္ကေတာ့ Pa, Pa နဲ႔သာ ေျပာေနတာေၾကာင့္ အေဖနဲ႔လာတယ္လို႔ေတြးၿပီး တစ္ခုခုကိုရွာေနမယ့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို သူတို႔လိုက္ရွာခဲ့ၾကတယ္။
ဝကစ္ကစ္ကေလးေလးမို႔ သခင္ခ်ီထားရတာေညာင္းမွာစိုးလို႔ ကမ႓ာ တစ္လွည့္ခ်ီဖို႔လုပ္ေပမဲ့ ေခၚမရပါ။ သခင့္လည္ပင္းကိုအတင္းဖက္ၿပီး သူ႔အေဖကိုသာ တၿပီးငိုပါေတာ့တယ္။ ကမ႓ာကအထုပ္ေတြဆြဲ၊ သခင္ကကေလးခ်ီၿပီး ကေလးမိဘရွာပံုေတာ္ဖြင့္တာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီးေတာ့ မေတြ႕တာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူေတြကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကၿပီး ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကိုေမးေနတုန္းမွာပဲ ကေလးအေမဆိုသူ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ ကေလးနာမည္ေခၚရင္း ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။
ကေလးရဲ႕မိခင္ဆိုတာကို ေသခ်ာအတည္ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကေလးကိုျပန္ေပးလိုက္ၾကၿပီးေပမဲ့ ျပႆနာက အဲဒီ့ေတာ့မွစပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ကေလးက အတည္ျပဳစရာမလိုေအာင္ကို အေမျဖစ္သူနဲ႔တူေနခဲ့တာပါ။ ျပႆနာကေတာ့ ကေလးေလးက သူ႔အေမလက္ထဲမွာၿငိမ္ေနရင္း သခင္တို႔ျပန္မယ္အလုပ္မွာမွ ထြန္႔ထြန္႔လူးၿပီး သခင့္ဆီလက္လွမ္းကာ ေအာ္ငိုေတာ့တာပါပဲ။ ငိုတာကျပႆနာမဟုတ္ေပမဲ့ ပါးစပ္က Pa ဆိုၿပီးေအာ္ေနတာ ျပႆနာပါ။
လူေတြဝိုင္းၾကည့္လာလို႔ ကေလးအေမကေခ်ာ့ေပမဲ့လည္း အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ သခင္က ကေလးကိုေခ်ာ့ျမႇဴရင္း Mall ထဲကေနထြက္လာရပါတယ္။ အဝင္အဝကိုေရာက္ရင္ပဲ လူတစ္ေယာက္က ကေလးအေမကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ေနတာလဲနဲ႔ ဆူပူလိုက္တဲ့အခါ လူရွင္းတဲ့ ကားပါကင္ဘက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚၿပီး ရွင္းရပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေျဖကေတာ့ အဲဒီ့လူက ထိုင္းလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကေလးရဲ႕အေဖပါ။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ျပည္ပထြက္ေနရာက အခုမွျပန္ေရာက္ၿပီး မိသားစုလိုက္အျပင္ထြက္လာၾကရင္း လင္မယားစကားမ်ားရာက ကေလးေလးေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ Mall ထဲမွာ သခင့္ကိုတြယ္ကပ္ရင္း Pa ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုေနတဲ့ကေလးေၾကာင့္ အင္မတန္သဝန္ေၾကာင္တဲ့လူက စြပ္စြပ္စြဲစြဲေတြေျပာတဲ့အခါ ထိုလူနဲ႔ဓာတ္တူနာမ္တူကမ႓ာနဲ႔ ဆြဲလားရမ္းလားေတြ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကမယ့္အေျခအေနကို ကေလးအေမနဲ႔သခင္က ထိန္းၾက၊ ဆြဲၾကရင္း ကေလးေလးကလည္းလန္႔ၿပီး အရမ္းေတြေအာ္ငိုလာမွ သူတို႔ေတြရပ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးေလးက လက္ကေလးေတြဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္နဲ႔ Pa လို႔ေအာ္ၿပီး အဲဒီ့လူကိုေခၚေတာ့မွ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ မိန္းမနဲ႔ကေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပံုရေပမဲ့ အရမ္းလည္းသဝန္ေၾကာင္ပံုပါပဲ။
ကေလးအေမက ေတာင္းပန္စကားေျပာၿပီး သူတို႔မိသားစုထြက္သြားတာနဲ႔ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကားဆီေလၽွာက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ကေန စကားမေျပာဘဲမ်က္ႏွာတည္ေနတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။
■
ဧည့္ခန္းမွာပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း သခင္စိတ္ညစ္လာတယ္။ ကိုယ္နဲ႔လည္းဘာမွမဆိုင္ဘဲ ေျမကမ႓ာက ကိုယ့္ကိုစိတ္တိုေနတာဟာ ဘယ္လိုေတာင္ဆိုးတဲ့ကိစၥလဲလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ကမ႓ာက အခန္းထဲကျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ကိုထြက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ထြက္မလာ။
သခင္စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲလိုက္ဝင္သြားေတာ့ ကမ႓ာက ဘီယာတစ္ဘူးနဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနပါတယ္။
"ဘာကို စိတ္တိုေနတာလဲ။"
ဘီယာတစ္ငံုေမာ့ေသာက္ၿပီးမွ ကမ႓ာက
"ဘာကိစၥ အဲဒီ့ကေလးကိုေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အတူတူထြက္လာရတာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုမလုပ္ရင္ လူၾကားထဲေအာ္ငိုေနတာ ငါကသူ႔အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။"
"ေတာက္၊ အေမလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးကိုယ္မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ဟိုသူေတာင္းစားကလည္း ေတြ႕ရာလူနဲ႔စြပ္စြဲတာပဲ။ သူ႔မိန္းမက ဘယ္ေလာက္ေတာင္နန္႔လဲမွ မသိတာ။"
"အဲဒီ့ေတာ့ မင္းသဝန္တိုတာေတြကလည္း ငါလိုက္နန္႔ေနလို႔ ျဖစ္ရတာလား။"
"ဟာ၊ ဘယ္လိုေတြေျပာေနတာလဲ။"
စားပြဲကိုလက္ဝါးနဲ႔ရိုက္ၿပီး ကမ႓ာထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
"မင္းမွာလည္း ညီမေလးရွိတာပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ့လိုေျပာတာေတြက မေကာင္းဘူး ကမ႓ာ။"
"သခင္က ဘာလို႔ အခုမွေတြ႕တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ဘက္က လိုက္ေျပာေပးေနရတာလဲ။"
"ငါက မင္းဘက္ကေန ထိန္းေပးေနတာ မင္းသိဖို႔ေကာင္းတယ္။ မရိုင္းခ်င္စမ္းနဲ႔ကြာ။"
"ရိုင္းေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ အခုကိစၥမွာ အဲဒီ့လူစတာေနာ္။ ေနာက္ၿပီး သခင္က မလိုတာေတြလိုက္လုပ္လို႔ ျဖစ္ရတာ။"
"ငါက ဘာေတြလုပ္လို႔လဲ။ ကူညီသင့္တာကို ကူညီလိုက္႐ံုပဲ။ သဝန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြေၾကာင့္ ျပႆနာႀကီးကုန္တာ။"
"ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုအျပစ္ေျပာေနတာလား။ ေသာက္ကေလးေလးကလည္း ေမႊကိုေမႊတယ္။"
"ေအး၊ မင္းတို႔သာ ေတြ႕ရာလူနဲ႔စြပ္စြဲတတ္တာေတြကို ေဖ်ာက္ရမွာ။"
"သူကစြပ္စြဲလို႔ ကိုယ္ဝင္ေျပာရတာေလ။ ကိုယ္က စြပ္စြဲေနလို႔လား။"
"စြပ္စြဲခ်င္ေသးတာလား။"
"ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ။"
"ငါ့ကိုေအာ္မေနနဲ႔။ ဟိုလူကိုၾကည့္ၿပီး မင္းကိုယ္မင္း မွန္ထဲျမင္ရသလိုျဖစ္လို႔ ေဒါသထြက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။"
"သခင္"
"ေအာ္ျပန္ၿပီလား။"
"သခင့္ကိုေအာ္တာမဟုတ္ဘူး။"
"ငါ့နာမည္မဟုတ္ဘူးလား။"
"ကိုယ့္ဘာသာစိတ္တိုလို႔ ေအာ္တာဗ်ာ။ ေနာက္ဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကူညီဖို႔မေတြးနဲ႔။ ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွလည္း လိုက္ေျပာေပးဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔။"
"မင္းစကား မင္းသိရဲ႕လား။"
"သိတယ္။ ေျမကမ႓ာက အရိုင္းအစိုင္းေကာင္ေလ။ ဟုတ္ၿပီလား။"
ဘီယာကို လက္စသတ္ေမာ့ေသာက္ၿပီး အခန္းေထာင့္ကအမႈိက္ပံုးထဲ ဘူးခြံကိုပစ္ထည့္ကာ ကမ႓ာထထြက္သြားတယ္။
"ေျမကမ႓ာ၊ ျပန္လာထိုင္စမ္း။ စကားမၿပီးေသးဘဲ ထြက္မသြားနဲ႔။"
ျပန္လာမထိုင္ေပမဲ့ သခင့္ကိုေက်ာ္ထြက္သြားၿပီးမွ ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားခဲ့တာက သခင့္စကားကိုဆို အမိန္႔တစ္ခုလိုနာခံေနက်မို႔။
"ျပန္လာခဲ့။"
ကမ႓ာရွိရာကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္းက သခင္ေခၚလိုက္တယ္။ ကမ႓ာက တစ္ခ်က္မလႈပ္။
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ငါ ထပ္မေခၚေတာ့ဘူး။"
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျပန္လာထိုင္ရတာပဲ။
"မင္းဆိုရင္ေရာ ကေလးေလးကို အေမကူရွာေပးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုကပ္ေနတဲ့ကေလးကို ေခ်ာ့မိမွာပဲမဟုတ္လား။"
ကမ႓ာမေျဖပါ။
"ကူညီတာကိုေစာ္ကားလို႔ ငါလည္းေဒါသထြက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဒါသကိုေဒါသနဲ႔ရွင္းလို႔ ျပႆနာကၿပီးမလား။ အဲဒီ့လို သဝန္တို၊ ေဒါသထြက္၊ စကားမဆင္ျခင္လို႔ပဲ အခုလိုျဖစ္ၾကရတာပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေတြမေျပာဖို႔ ငါတားတာ။ မင္းနားလည္ရဲ႕သားနဲ႔။"
"...................."
သခင္က ကမ႓ာထိုင္ေနတဲ့အနားကို ကပ္လာၿပီး
"ငါဆိုလိုတာကို သိတယ္မဟုတ္လား။"
"သိတယ္။"
"သိရင္ စိတ္တိုမေနနဲ႔ေတာ့။"
"စိတ္တိုတတ္တာသိရင္ သခင္လည္းဆင္ျခင္ေလ။"
"ဒီမွာ ငါ့ကိုၾကည့္။"
အနားကပ္ၿပီးမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ သခင့္ကို ကမ႓ာေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သခင္က ခါးကိုင္းလိုက္ၿပီး
"အြန္း"
ပြတ္တိုက္မိသြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံုရဲ႕အထိအေတြ႕မွာ ေအးခဲသြားသလို အေတာင့္လိုက္ျဖစ္သြားတဲ့ကမ႓ာက သခင္ျပန္ခြာသြားမွ သတိဝင္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုသူကိုင္ၿပီး ကမ႓ာထရပ္လိုက္ေပမဲ့ ျပန္ထိုင္က်သြားကာ
"အား၊ ဒူးေတြပါမခိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသေတာ့မွာပဲ။"
သခင္က အားရပါးရရယ္ၿပီး
"အဲဒီ့ေလာက္နဲ႔ ေသတတ္လို႔လား။"
"သခင္က ... သခင္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးနမ္းလိုက္တာ။"
"ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ခ်စ္လို႔နမ္းတာ မရဘူးလား။"
"သခင္ ... ဟာ၊ ငိုခ်င္လာၿပီ။"
တကယ္လည္း မ်က္ရည္ကဝဲခ်င္ခ်င္။
"ခ်စ္တယ္ေျပာတာ မၾကားဖူးလို႔လား။"
"အခုက ကိုယ္က ... စိတ္တိုေနတာေလ။ အဲဒါ ... အဲဒါကို ... သခင္က ..."
စကားေတြကို မနည္းမွန္ေအာင္ေျပာေနရတဲ့ပံု။
"အင္း၊ မင္းက ေခ်ာ့လို႔လြယ္ပါတယ္။"
သခင့္ခါးကိုဆြဲဖက္ၿပီး သခင့္ရင္ဘတ္မွာ ကမ႓ာမ်က္ႏွာအပ္ထားေတာ့ သခင္ရယ္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။
"စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသႀကီးတတ္တာေတြကို ေလၽွာ့ပါေတာ့ကြာ။"
"ဟင့္အင္း၊ သခင္ေခ်ာ့တာလိုခ်င္လို႔ မေလၽွာ့ႏိုင္ဘူး။"
ကမ႓ာ ေမာ့ၾကည့္ရင္းေျပာလိုုက္တယ္။
"မင္းစိတ္ဆိုးတိုင္း ငါက ေသခ်ာေပါက္ေခ်ာ့ပါ့မယ္လို႔ အာမခံလို႔လား။"
"မခ်စ္ဘူးလား။"
"ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္၊ အလိုမလိုက္ဘူး။"
ကမ႓ာ ခ်က္ခ်င္းထရပ္ၿပီး သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဆြဲယူနမ္း႐ႈိက္ပစ္လိုက္တယ္။ တံု႔ျပန္လာတဲ့သခင့္အနမ္းေတြေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုထဲ ပန္းေတြပြင့္ကုန္သလိုလို။
"အ"
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားတဲ့အထိ အဆံုးမသတ္တဲ့အနမ္းေတြေၾကာင့္ သခင္တြန္းဖယ္ဖို႔ျပင္တာလည္း ကမ႓ာကလႊတ္မေပးလို႔ ကိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့မွ လူခ်င္းကြာသြားရတယ္။
"အဲဒီ့သြားစြယ္ေတြကို ဘယ္နားသြားသိမ္းထားလိုက္ရမလဲ။"
ႏႈတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔သပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ေသြးစေလးကိုၾကည့္ကာ ကမ႓ာေျပာလိုက္ေပမဲ့ ျပံဳးေနတာေတာ့ ပါးစပ္စိမရပါ။
"မင္းႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြထဲ ထည့္ျမႇဳပ္ေပးရမလား။"
"ဟား၊ ဒီည ကိုယ့္ကိုျမႇဴဆြယ္ေနတာလား။"
သခင္ ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးၿပီးလွည့္ထြက္ရင္း ေျပာလိုက္တာက
"မင္းကိုက ျမႇဴဆြယ္စရာကိုမလိုပါဘူးကြာ။"
ကမ႓ာ သခင့္ေနာက္ကကပ္လိုက္လာၿပီး
"အႏိုင္ယူလိုက္ပါလို႔ဆိုမွ ထပ္ၿပီးအ႐ႈံးေပးခိုင္းျပန္ၿပီ။"
"ကပ္မေနနဲ႔။ အဝတ္အစားေတြလဲမလို႔။ အဲဒီ့အထုပ္ေတြကို မင္းပဲရွင္းလိုက္ေတာ့။"
အိပ္ခန္းထဲေရာက္လာၾကေတာ့ ကမ႓ာထားခဲ့တဲ့အထုပ္ေတြ ခုတင္ေပၚမွာအခန္႔သား။
"႐ႈပ္လိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြ။"
သူပဲသြားဝယ္မယ္ဆိုလို႔ ဝယ္လာၿပီးမွ အခုေတာ့ အ႐ႈပ္ထုပ္ျဖစ္သြားရရွာတဲ့ အသစ္စက္စက္ couple wears ေတြက သနားစရာေကာင္းေအာင္ကို အထုပ္လိုက္ ဗီ႐ိုထဲေရာက္သြားရရွာပါၿပီ။ သူတို႔ပိုင္ရွင္ေတြက ဒီညေတာ့ သူတို႔ကိုအဖက္လုပ္ႏိုင္ဦးမယ္မထင္ပါ။
■■■ Part (23) ဆက္ရန္ ■■■
"မသိဘူး၊ ကျေနပ်သွားပြီ။ လုပ်ချင်တာလုပ်တော့။"
ကမ္ဘာက ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲသွားပြီး မျက်စိစုံမှိတ်ငြိမ်သက်လို့။ သခင်လက်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ငါ့အလုပ်ကိစ္စတွေကို ဘယ်တော့မှဝင်မစွက်ဖက်တော့ဘူးလို့ ကတိပေးလား။"
"အလုပ်ကိစ္စ တစ်ခုတည်းပဲ။ အလုပ်နဲ့တွဲပြီးထပ်ပါလာမယ့် ဘာပွဲညာပွဲ၊ တခြားဘာဘာညာညာတွေ မပါဘူး။ မကျေနပ်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။"
မျက်စိမဖွင့်ဘဲ ခပ်ဂျစ်ဂျစ်စကားတွေပြောနေတာ သူကပဲအသာစီးရထားသလို။ သခင် သဘောတကျရယ်လိုက်ကာ တောင့်တင်းနေပြီး အမောက်တစ်ထောင်ထောင်ဖြစ်နေတဲ့ နောက်ထပ်လူဆိုးလေးဆီ ဦးတည်ရင်း
"အား ... သခင်။ ဟင်း ..."
ပူနွေးနွေးခံစားချက်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလန့်တကြားထဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ မအောင်မြင်လိုက်ဘဲ တစ်ကိုယ်လုံးငြိမ်ကျသွားရတယ်။ သခင်က ကမ္ဘာ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားမှာ ခေါင်းငုံ့ရင်းလှုပ်ရှားနေတယ်။
"သခင် ... အင်း ... နည်းနည်းလျှော့ပါ။ အား ..."
ကမ္ဘာ့ညည်းသံတွေနဲ့ အချိန်အတော်ကြာသွားပြီးတဲ့နောက်
"ပြီး ... ပြီးတော့မယ်။"
သခင် ခေါင်းပြန်မော့လိုက်ပြီး လက်တွေကိုလှုပ်ရှားလိုက်တဲ့ခဏ
"အား ဟား ... သခင်ရာ၊ ဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီး လုပ်ပေးနေတာလဲ။"
အဖြေပြန်မပေးဘဲ အခန်းထဲကထွက်သွားလို့ ကမ္ဘာ နောက်ကလိုက်ဖို့ထထိုင်ချိန် သခင်က အပြင်ရောက်သွားပြီ။
ရေချိုးခန်းထဲ လက်တွေဆေးနေတဲ့သခင့်နောက်ကို ကမ္ဘာရောက်လာပြီး
"လက်ထိပ်လည်း ဖြုတ်မပေးဘူး။"
"မင်းဘာသာဖြုတ်လေ။"
"သော့က သခင့်ဆီမှာလေ။"
ဟုတ်တာပေါ့။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်လိုက်မိတာ။
သခင်က ကမ္ဘာ့ဘက်လှည့်ပြီး လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးနေတဲ့တစ်ချိန်လုံး ကမ္ဘာက သခင့်ကိုကြည့်နေတာ ပေါက်ထွက်မလိုပါပဲ။
"ငါ့မျက်နှာလည်း ပေါက်ထွက်သွားဦးမယ်။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ ထွက်ခဲ့။"
"အ"
လက်ထိပ်ကိုယူပြီး အပြင်ထွက်ရင်း အဝတ်မပါတဲ့ကမ္ဘာ့တင်ပါးကို ဖြန်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်သွားသေးရဲ့။
■■■
"သခင်ရေ၊ သခင်။ သခင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။"
"ငါ နောက်ဖေးမှာ။ အဝတ်လှန်းနေတယ်။"
"ဪ၊ ရေချိုးပြီးတာလား။ အတော်ပဲ၊ ပြီးရင် အပြင်ထွက်ရအောင်။"
"မင်းအလုပ်က မြန်လှချည်လား။"
"ပိတ်ရက်ကို အလုပ်အကြာကြီးလုပ်စရာလား။ လာပါ၊ မြန်မြန်အဝတ်လဲ။ အပြင်သွားရအောင်။"
"ဘယ်ကိုလဲ။"
"Shopping"
"ဘာဝယ်စရာရှိလို့လဲ။"
"နောက်သုံးရက်နေရင် တက်စရာပွဲတစ်ခုရှိတယ်။ အဝတ်အစားသွားဝယ်မယ်လေ။"
"ဝတ်စရာမရှိတာကျလို့ကွာ။"
သခင့်ပခုံးကနေတွန်းပြီး အိပ်ခန်းထဲအတင်းခေါ်လာတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်အထွန့်တက်နေဆဲ။
"ရှိရှိ မရှိရှိ၊ ထပ်ဝယ်မယ်။ အတူတူသွားဝယ်မယ်။ ပြီးရင် ညနေမတိုင်ခင်အထိ အပြင်မှာအချိန်ဖြုန်းမယ်။ ညနေစာကို ဘယ်ဆိုင်မှာစားမလဲ။"
"ငါနဲ့ date ဖို့ အဲဒီ့လောက်လွယ်လား။"
ကမ္ဘာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး ဟန်ပါပါလက်ပိုက်ရင်း ခပ်ချေချေမျက်နှာပေးနဲ့ သခင်မေးလိုက်တော့
"အကောင်လိုက် မျိုချလိုက်ချင်ပြီဗျာ။ အဲဒါ ဘယ်လိုပုံစံလဲ။"
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်ခါစ ခါးမှာ သဘက်တစ်ထည်ပတ်ပြီး ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ် ပဝါတစ်ထည်တင်ရင်း ဆံပင်မှာရေစိုနေတဲ့ပုံနဲ့ပါ။
"အင်း၊ ငါချောတာ ငါသိတယ်လေ။"
"ဟမ်း၊ သိပါ သိပါ။ အခုတော့ အဝတ်လဲဖို့ပြင်တော့။ မဟုတ်ဘူး၊ လဲဖို့အဝတ် ထုတ်ပေးမယ်။"
အခုဆိုရင်တော့ သခင်က အသားရောင်ဆွယ်တာလက်တိုနဲ့ အနက်ရောင်စတိုင်ပန့်ကို ဝတ်ထားပြီး ခုတင်ပေါ်ကနေထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကမ္ဘာကတော့ အလုပ်ကိုဝတ်သွားတဲ့အတိုင်း အနက်ရောင်လက်ရှည်နဲ့ အသားရောင်ဘောင်းဘီကို ဝတ်လို့။
Brand တူ၊ design တူပြီး အရောင်သာကွဲတဲ့ သူတို့အဝတ်အစားတွေကိုကြည့်ရင်း
"ကလေးကလားနဲ့ ဒီပုံစံတွေဝတ်ပြီး ထွက်ရမှာလား။"
သခင်က ဗီရိုဖွင့်ပြီး အညိုရောင်ရှပ်တစ်ထည်ဆီ လက်လှမ်းတော့
"ဟာ၊ မလဲရပါဘူး။ အခုအတိုင်းသွားမယ်။"
"ဆင်တူဝတ်ရအောင် ကလေးတွေလည်းမဟုတ်တော့ဘူး။"
"ဘယ်မှာတူလို့လဲ။ ပြောင်းပြန်ကြီး။"
"အေး၊ အဲဒီ့လိုတူနေတာကွာ။"
"လာပါဗျာ၊ သွားကြစို့။ မတူပါဘူး။ လက်တိုနဲ့လက်ရှည်လည်း မတူဘူး။ သခင်လုပ်ထားတာ ကိုယ် လက်တိုဝတ်မရဘူး။"
ဗီရိုကိုအတင်းပိတ်၊ သခင့်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ရင်းက သူ့လက်ကောက်ဝတ်က ညိုမည်းရာအကွင်းလိုက်ကိုလည်း ပြနေပါသေးတယ်။
"လှသားပဲ။"
"အင်း၊ အင်း၊ လှတယ်။ လာပါ၊ သွားမယ်။"
ကမ္ဘာအတင်းဆွဲခေါ်ရင်းကပဲ နောက်ဆုံးတော့ အဲဒီ့ပုံစံအတိုင်းသာ သခင်ပါလာခဲ့ရပါပြီ။
ခြံတံခါးပိတ်၊ ကားပေါ်တက်ထိုင်၊ ထိုင်ခုံခါးပတ်ပတ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်
"Let's go dating!"
ထအော်တဲ့ကမ္ဘာကို မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့သာ သခင်ကြည့်နေလိုက်မိပါရဲ့။
■
"ဘာဖြစ်ချင်ပြန်ပြီလဲကွာ။ အခုထိ စိတ်ကမပြေသေးဘူးလား။"
အိတ်တွေကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့ကမ္ဘာ့နောက်ကို သခင်လိုက်ရင်းနဲ့ လှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"ဘာမှမဖြစ်ချင်ပါဘူး။"
"အေး၊ မင်းဘာသာ စိတ်ဆိုးဆိုး၊ စိတ်ကောက်ကောက် ငါကတော့ ချော့ဖို့အစီအစဉ်မရှိဘူး မြေကမ္ဘာ။ သောက်ရူးထမနေနဲ့။"
ဧည့်ခန်းမှာပဲ သခင်ထိုင်ချလိုက်တော့ ကမ္ဘာကလည်း အိပ်ခန်းအဝကနေပြန်အော်တယ်။
"မလုပ်ရဲပါဘူး။"
သခင်လည်း သက်ပြင်းချရုံသာတတ်နိုင်တယ်။ ဒီကောင်လေးကို ဘယ်လိုမှပြောမရတော့တာ သေချာသွားပြီလား။
■
ကမ္ဘာပြောသလို date ဆိုပြီး အိမ်ကနေထွက်လာခဲ့ပြီးမှ ကမ္ဘာအလုပ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ မှာထားတဲ့ ပန်းပုသစ်သားတွေက အဝင်နောက်ကျမှာမို့ မဖြစ်မနေဝယ်ရမှာတွေအတွက် နောက်တစ်နေရာကနေသွားဝယ်ဖို့ အခုချက်ချင်းသွားရမယ်တဲ့လေ။ မကြည်မလင်ရုပ်နဲ့ အလုပ်လုပ်တော့မယ့်ကမ္ဘာ့ကို သခင်ချော့ပြောလိုက်တယ်။
"ဘာရုပ်ဖြစ်နေတာလဲ။ အချိန်တွေပိုနေတာပဲ။ တကယ်ဆို မင်းအလုပ်ထဲ ငါပထမဆုံးလိုက်ဖူးတာကို အဲဒီ့လိုစူပုပ်နေမလို့လား။"
"ဟုတ်သားပဲ။ သခင်က တစ်ခါမှ ကိုယ့်အလုပ်ကို လိုက်မလာဖူးဘူးနော်။"
"အခု ငါလိုက်ကြည့်မှာလေ။"
"OK!"
ဒီတော့မှ ရာသီဥတုသာယာသွားတဲ့ကမ္ဘာပါ။
အလုပ်ထဲရောက်ရင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသလောက် သခင်နဲ့ဆို ဘာတွေရစ်မှန်းမသိတဲ့ Earth ဆိုတာလေးက မျက်နှာနှစ်ဖက်ပါသလားမသိ။
ကမ္ဘာတို့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ သူတို့သွားသမျှလျှောက်လိုက်ရင်း သခင်လိုက်ငေးနေမိတယ်။ သစ်သားအနံ့တွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခုမတူတာကို ကိုယ်တိုင်လည်း Perfume Chemist မို့ အနံ့တွေကိုသတိထားမိပါရဲ့။ ကမ္ဘာကတော့ သစ်အရောင်နဲ့ သစ်ကြောတွေကို သေချာစစ်ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။
အားလုံးပြီးသွားတော့ ပြန်ထွက်လာကြရင်း
"ဘယ်လိုလဲ၊ ကိုယ်က smart ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား။"
"ဟား ဟား ဟား"
"မရယ်ပါနဲ့။ သခင်ကြည့်နေတာ ကိုယ်သိသားပဲ။ သခင့်ရဲ့အိမ်ထောင်ဦးစီးက အလုပ်လုပ်နေရင် ကြည့်ကောင်းတယ် ဟုတ်။"
"တော်ပါတော့ ပေါက်တူးရာ။ စိတ်ရူးပေါက်နေတဲ့ဂျစ်တူးကများ ဘယ်နား smart?"
သခင့်ကို ကားတံခါးဖွင့်ပေးပြီး ကမ္ဘာ တစ်ဖက်ခြမ်းကနေ ကားထဲဝင်လာကာ သခင့်အမေးကိုဖြေလိုက်တယ်။
"ဘယ်နားစိတ်ရူးပေါက်ပြီး ဘယ်နားဂျစ်တူးလဲ။ ဒီလောက်ခန့်သန့်နေတာကို။"
ကားကိုမောင်းထွက်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့စကားက သခင့်အတွက် ဟာသတစ်ခုလို။
"အဲဒီ့ဆိုင်မန်နေဂျာကတော့ အဲဒီ့လိုမပြောပါဘူးကွာ။"
"ဟာ၊ အဲဒီ့အမျိုးသမီးကို သိပ်ကြည့်မရဘူး။ ဘယ့်နှယ်ဗျာ၊ နည်းနည်းလေးလစ်တာနဲ့ သခင့်ကိုပဲကြည့်နေတော့တာ။ ကိုယ့်အမျိုးသားပါလို့လည်း သိသွားပြီကို အချိုးကမပြေဘူး။"
"အဲဒါပဲလေ၊ ခန့်သန့်နေတယ်ဆိုတဲ့၊ smart ကျကျ ကြည့်ကောင်းတဲ့ အိမ်ထောင်ဦးစီးလေးရဲ့။ ဂျစ်တူးကဂျစ်တူးပဲ။"
"တော်၊ တော်။ အချိန်လည်း တော်တော်ကုန်သွားပြီ။ ဘယ်သွားမလဲ။"
"အစားအသောက်ကိစ္စ အရင်ရှင်းရအောင်။ ပြီးမှ အစာကြေအောင် လမ်းလျှောက်ကြတာပေါ့။"
"ကောင်းသားပဲ။"
ဒီလိုနဲ့ စားသောက်ပြီးမှ Mall မှာ အဝတ်အစားဝယ်ဖို့ကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။
အဝတ်အစားတွေဝယ်ပြီးလို့ ဆိုင်ထဲကအထွက် သခင့်နားရောက်လာတဲ့ ကလေးပေါက်စလေး။ သုံးနှစ်လောက်သာရှိဦးမယ့် ကလေးလေးက တလှုပ်လှုပ်ပြေးရင်းနဲ့ သခင်နဲ့တိုက်မိတော့မလိုဖြစ်လို့ သခင်ကလှမ်းဖမ်းထားလိုက်ပြီး အနီးအနားမှာ မိဘတွေကိုရှာကြည့်ပေမဲ့ မတွေ့ရ။ ကလေးကိုမေးတော့ လက်ညှိုးတုတ်တုတ်ပိစိလေးက ဟိုထိုးဒီထိုး။ ပါးစပ်ကတော့ Pa, Pa နဲ့သာ ပြောနေတာကြောင့် အဖေနဲ့လာတယ်လို့တွေးပြီး တစ်ခုခုကိုရှာနေမယ့် အမျိုးသားတစ်ယောက်ယောက်ကို သူတို့လိုက်ရှာခဲ့ကြတယ်။
ဝကစ်ကစ်ကလေးလေးမို့ သခင်ချီထားရတာညောင်းမှာစိုးလို့ ကမ္ဘာ တစ်လှည့်ချီဖို့လုပ်ပေမဲ့ ခေါ်မရပါ။ သခင့်လည်ပင်းကိုအတင်းဖက်ပြီး သူ့အဖေကိုသာ တပြီးငိုပါတော့တယ်။ ကမ္ဘာကအထုပ်တွေဆွဲ၊ သခင်ကကလေးချီပြီး ကလေးမိဘရှာပုံတော်ဖွင့်တာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာသွားပြီးတော့ မတွေ့တာကြောင့် တာဝန်ရှိသူတွေကိုအကြောင်းကြားဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီး ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကိုမေးနေတုန်းမှာပဲ ကလေးအမေဆိုသူ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့ ကလေးနာမည်ခေါ်ရင်း ရောက်ချလာပါတော့တယ်။
ကလေးရဲ့မိခင်ဆိုတာကို သေချာအတည်ပြုပြီးတဲ့နောက်မှာ ကလေးကိုပြန်ပေးလိုက်ကြပြီးပေမဲ့ ပြဿနာက အဲဒီ့တော့မှစပါတော့တယ်။ တကယ်ဆို ကလေးက အတည်ပြုစရာမလိုအောင်ကို အမေဖြစ်သူနဲ့တူနေခဲ့တာပါ။ ပြဿနာကတော့ ကလေးလေးက သူ့အမေလက်ထဲမှာငြိမ်နေရင်း သခင်တို့ပြန်မယ်အလုပ်မှာမှ ထွန့်ထွန့်လူးပြီး သခင့်ဆီလက်လှမ်းကာ အော်ငိုတော့တာပါပဲ။ ငိုတာကပြဿနာမဟုတ်ပေမဲ့ ပါးစပ်က Pa ဆိုပြီးအော်နေတာ ပြဿနာပါ။
လူတွေဝိုင်းကြည့်လာလို့ ကလေးအမေကချော့ပေမဲ့လည်း အဆင်မပြေတာကြောင့် သခင်က ကလေးကိုချော့မြှူရင်း Mall ထဲကနေထွက်လာရပါတယ်။ အဝင်အဝကိုရောက်ရင်ပဲ လူတစ်ယောက်က ကလေးအမေကိုလှမ်းဆွဲပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘယ်သူနဲ့တွေ့နေတာလဲနဲ့ ဆူပူလိုက်တဲ့အခါ လူရှင်းတဲ့ ကားပါကင်ဘက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ပြီး ရှင်းရပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးအဖြေကတော့ အဲဒီ့လူက ထိုင်းလူမျိုးဖြစ်ပြီး ကလေးရဲ့အဖေပါ။ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် မိသားစုနဲ့ခွဲပြီး တစ်နှစ်လောက်ပြည်ပထွက်နေရာက အခုမှပြန်ရောက်ပြီး မိသားစုလိုက်အပြင်ထွက်လာကြရင်း လင်မယားစကားများရာက ကလေးလေးပျောက်သွားခဲ့တယ်။ Mall ထဲမှာ သခင့်ကိုတွယ်ကပ်ရင်း Pa ဆိုပြီး အော်ငိုနေတဲ့ကလေးကြောင့် အင်မတန်သဝန်ကြောင်တဲ့လူက စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေပြောတဲ့အခါ ထိုလူနဲ့ဓာတ်တူနာမ်တူကမ္ဘာနဲ့ ဆွဲလားရမ်းလားတွေ ဖြစ်ကြပါတော့တယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်ရန်ဖြစ်ကြမယ့်အခြေအနေကို ကလေးအမေနဲ့သခင်က ထိန်းကြ၊ ဆွဲကြရင်း ကလေးလေးကလည်းလန့်ပြီး အရမ်းတွေအော်ငိုလာမှ သူတို့တွေရပ်သွားကြတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကလေးလေးက လက်ကလေးတွေဆုပ်ချည်ဖြန့်ချည်နဲ့ Pa လို့အော်ပြီး အဲဒီ့လူကိုခေါ်တော့မှ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မိန်းမနဲ့ကလေးကို တော်တော်လေးချစ်ပုံရပေမဲ့ အရမ်းလည်းသဝန်ကြောင်ပုံပါပဲ။
ကလေးအမေက တောင်းပန်စကားပြောပြီး သူတို့မိသားစုထွက်သွားတာနဲ့ ကမ္ဘာတစ်ယောက် ဒေါသတကြီးနဲ့ ကားဆီလျှောက်သွားတော့တယ်။ အဲဒီ့ကနေ စကားမပြောဘဲမျက်နှာတည်နေတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိပါပဲ။
■
ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း သခင်စိတ်ညစ်လာတယ်။ ကိုယ်နဲ့လည်းဘာမှမဆိုင်ဘဲ မြေကမ္ဘာက ကိုယ့်ကိုစိတ်တိုနေတာဟာ ဘယ်လိုတောင်ဆိုးတဲ့ကိစ္စလဲလို့ တွေးနေတုန်းမှာပဲ ကမ္ဘာက အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး နောက်ဖေးဘက်ကိုထွက်သွားတာ တော်တော်နဲ့ပြန်ထွက်မလာ။
သခင်စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲလိုက်ဝင်သွားတော့ ကမ္ဘာက ဘီယာတစ်ဘူးနဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေပါတယ်။
"ဘာကို စိတ်တိုနေတာလဲ။"
ဘီယာတစ်ငုံမော့သောက်ပြီးမှ ကမ္ဘာက
"ဘာကိစ္စ အဲဒီ့ကလေးကိုချော့မော့ပြီး အတူတူထွက်လာရတာလဲ။"
"အဲဒီ့လိုမလုပ်ရင် လူကြားထဲအော်ငိုနေတာ ငါကသူ့အဖေဖြစ်တော့မယ်လေ။"
"တောက်၊ အမေလုပ်ပြီး ကိုယ့်ကလေးကိုယ်မထိန်းနိုင်ဘူး။ ဟိုသူတောင်းစားကလည်း တွေ့ရာလူနဲ့စွပ်စွဲတာပဲ။ သူ့မိန်းမက ဘယ်လောက်တောင်နန့်လဲမှ မသိတာ။"
"အဲဒီ့တော့ မင်းသဝန်တိုတာတွေကလည်း ငါလိုက်နန့်နေလို့ ဖြစ်ရတာလား။"
"ဟာ၊ ဘယ်လိုတွေပြောနေတာလဲ။"
စားပွဲကိုလက်ဝါးနဲ့ရိုက်ပြီး ကမ္ဘာထအော်ပါတော့တယ်။
"မင်းမှာလည်း ညီမလေးရှိတာပဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အဲဒီ့လိုပြောတာတွေက မကောင်းဘူး ကမ္ဘာ။"
"သခင်က ဘာလို့ အခုမှတွေ့တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဘက်က လိုက်ပြောပေးနေရတာလဲ။"
"ငါက မင်းဘက်ကနေ ထိန်းပေးနေတာ မင်းသိဖို့ကောင်းတယ်။ မရိုင်းချင်စမ်းနဲ့ကွာ။"
"ရိုင်းတော့ဘာဖြစ်လဲ။ အခုကိစ္စမှာ အဲဒီ့လူစတာနော်။ နောက်ပြီး သခင်က မလိုတာတွေလိုက်လုပ်လို့ ဖြစ်ရတာ။"
"ငါက ဘာတွေလုပ်လို့လဲ။ ကူညီသင့်တာကို ကူညီလိုက်ရုံပဲ။ သဝန်ကြောင်တဲ့ကောင်တွေကြောင့် ပြဿနာကြီးကုန်တာ။"
"ဘာလဲ၊ ကိုယ့်ကိုအပြစ်ပြောနေတာလား။ သောက်ကလေးလေးကလည်း မွှေကိုမွှေတယ်။"
"အေး၊ မင်းတို့သာ တွေ့ရာလူနဲ့စွပ်စွဲတတ်တာတွေကို ဖျောက်ရမှာ။"
"သူကစွပ်စွဲလို့ ကိုယ်ဝင်ပြောရတာလေ။ ကိုယ်က စွပ်စွဲနေလို့လား။"
"စွပ်စွဲချင်သေးတာလား။"
"တော်တော့ဗျာ။"
"ငါ့ကိုအော်မနေနဲ့။ ဟိုလူကိုကြည့်ပြီး မင်းကိုယ်မင်း မှန်ထဲမြင်ရသလိုဖြစ်လို့ ဒေါသထွက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။"
"သခင်"
"အော်ပြန်ပြီလား။"
"သခင့်ကိုအော်တာမဟုတ်ဘူး။"
"ငါ့နာမည်မဟုတ်ဘူးလား။"
"ကိုယ့်ဘာသာစိတ်တိုလို့ အော်တာဗျာ။ နောက်ဆို ဘယ်သူ့ကိုမှ ကူညီဖို့မတွေးနဲ့။ ဘယ်သူ့ဘက်ကမှလည်း လိုက်ပြောပေးဖို့မစဉ်းစားနဲ့။"
"မင်းစကား မင်းသိရဲ့လား။"
"သိတယ်။ မြေကမ္ဘာက အရိုင်းအစိုင်းကောင်လေ။ ဟုတ်ပြီလား။"
ဘီယာကို လက်စသတ်မော့သောက်ပြီး အခန်းထောင့်ကအမှိုက်ပုံးထဲ ဘူးခွံကိုပစ်ထည့်ကာ ကမ္ဘာထထွက်သွားတယ်။
"မြေကမ္ဘာ၊ ပြန်လာထိုင်စမ်း။ စကားမပြီးသေးဘဲ ထွက်မသွားနဲ့။"
ပြန်လာမထိုင်ပေမဲ့ သခင့်ကိုကျော်ထွက်သွားပြီးမှ ခြေလှမ်းတွေရပ်သွားခဲ့တာက သခင့်စကားကိုဆို အမိန့်တစ်ခုလိုနာခံနေကျမို့။
"ပြန်လာခဲ့။"
ကမ္ဘာရှိရာကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်းက သခင်ခေါ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက တစ်ချက်မလှုပ်။
"နောက်တစ်ခေါက် ငါ ထပ်မခေါ်တော့ဘူး။"
နောက်ဆုံးတော့လည်း ပြန်လာထိုင်ရတာပဲ။
"မင်းဆိုရင်ရော ကလေးလေးကို အမေကူရှာပေးမှာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကိုကပ်နေတဲ့ကလေးကို ချော့မိမှာပဲမဟုတ်လား။"
ကမ္ဘာမဖြေပါ။
"ကူညီတာကိုစော်ကားလို့ ငါလည်းဒေါသထွက်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါသကိုဒေါသနဲ့ရှင်းလို့ ပြဿနာကပြီးမလား။ အဲဒီ့လို သဝန်တို၊ ဒေါသထွက်၊ စကားမဆင်ခြင်လို့ပဲ အခုလိုဖြစ်ကြရတာပဲလေ။ အဲဒါကြောင့် မင်းကို ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းတွေမပြောဖို့ ငါတားတာ။ မင်းနားလည်ရဲ့သားနဲ့။"
"...................."
သခင်က ကမ္ဘာထိုင်နေတဲ့အနားကို ကပ်လာပြီး
"ငါဆိုလိုတာကို သိတယ်မဟုတ်လား။"
"သိတယ်။"
"သိရင် စိတ်တိုမနေနဲ့တော့။"
"စိတ်တိုတတ်တာသိရင် သခင်လည်းဆင်ခြင်လေ။"
"ဒီမှာ ငါ့ကိုကြည့်။"
အနားကပ်ပြီးမတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ သခင့်ကို ကမ္ဘာမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သခင်က ခါးကိုင်းလိုက်ပြီး
"အွန်း"
ပွတ်တိုက်မိသွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံရဲ့အထိအတွေ့မှာ အေးခဲသွားသလို အတောင့်လိုက်ဖြစ်သွားတဲ့ကမ္ဘာက သခင်ပြန်ခွာသွားမှ သတိဝင်လာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုသူကိုင်ပြီး ကမ္ဘာထရပ်လိုက်ပေမဲ့ ပြန်ထိုင်ကျသွားကာ
"အား၊ ဒူးတွေပါမခိုင်တော့ဘူး။ သေတော့မှာပဲ။"
သခင်က အားရပါးရရယ်ပြီး
"အဲဒီ့လောက်နဲ့ သေတတ်လို့လား။"
"သခင်က ... သခင်က ရုတ်တရက်ကြီးနမ်းလိုက်တာ။"
"ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်ချစ်လို့နမ်းတာ မရဘူးလား။"
"သခင် ... ဟာ၊ ငိုချင်လာပြီ။"
တကယ်လည်း မျက်ရည်ကဝဲချင်ချင်။
"ချစ်တယ်ပြောတာ မကြားဖူးလို့လား။"
"အခုက ကိုယ်က ... စိတ်တိုနေတာလေ။ အဲဒါ ... အဲဒါကို ... သခင်က ..."
စကားတွေကို မနည်းမှန်အောင်ပြောနေရတဲ့ပုံ။
"အင်း၊ မင်းက ချော့လို့လွယ်ပါတယ်။"
သခင့်ခါးကိုဆွဲဖက်ပြီး သခင့်ရင်ဘတ်မှာ ကမ္ဘာမျက်နှာအပ်ထားတော့ သခင်ရယ်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ဆံပင်တွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
"စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဒေါသကြီးတတ်တာတွေကို လျှော့ပါတော့ကွာ။"
"ဟင့်အင်း၊ သခင်ချော့တာလိုချင်လို့ မလျှော့နိုင်ဘူး။"
ကမ္ဘာ မော့ကြည့်ရင်းပြောလိုုက်တယ်။
"မင်းစိတ်ဆိုးတိုင်း ငါက သေချာပေါက်ချော့ပါ့မယ်လို့ အာမခံလို့လား။"
"မချစ်ဘူးလား။"
"ချစ်တော့ချစ်တယ်၊ အလိုမလိုက်ဘူး။"
ကမ္ဘာ ချက်ချင်းထရပ်ပြီး သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲယူနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ တုံ့ပြန်လာတဲ့သခင့်အနမ်းတွေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်လေထုထဲ ပန်းတွေပွင့်ကုန်သလိုလို။
"အ"
တော်တော်လေးကြာသွားတဲ့အထိ အဆုံးမသတ်တဲ့အနမ်းတွေကြောင့် သခင်တွန်းဖယ်ဖို့ပြင်တာလည်း ကမ္ဘာကလွှတ်မပေးလို့ ကိုက်ပစ်လိုက်တော့မှ လူချင်းကွာသွားရတယ်။
"အဲဒီ့သွားစွယ်တွေကို ဘယ်နားသွားသိမ်းထားလိုက်ရမလဲ။"
နှုတ်ခမ်းကိုလက်နဲ့သပ်ပြီး ပါလာတဲ့သွေးစလေးကိုကြည့်ကာ ကမ္ဘာပြောလိုက်ပေမဲ့ ပြုံးနေတာတော့ ပါးစပ်စိမရပါ။
"မင်းနှုတ်ခမ်းထူထူတွေထဲ ထည့်မြှုပ်ပေးရမလား။"
"ဟား၊ ဒီည ကိုယ့်ကိုမြှူဆွယ်နေတာလား။"
သခင် လှောင်ပြုံးပြုံးပြီးလှည့်ထွက်ရင်း ပြောလိုက်တာက
"မင်းကိုက မြှူဆွယ်စရာကိုမလိုပါဘူးကွာ။"
ကမ္ဘာ သခင့်နောက်ကကပ်လိုက်လာပြီး
"အနိုင်ယူလိုက်ပါလို့ဆိုမှ ထပ်ပြီးအရှုံးပေးခိုင်းပြန်ပြီ။"
"ကပ်မနေနဲ့။ အဝတ်အစားတွေလဲမလို့။ အဲဒီ့အထုပ်တွေကို မင်းပဲရှင်းလိုက်တော့။"
အိပ်ခန်းထဲရောက်လာကြတော့ ကမ္ဘာထားခဲ့တဲ့အထုပ်တွေ ခုတင်ပေါ်မှာအခန့်သား။
"ရှုပ်လိုက်တဲ့ပစ္စည်းတွေ။"
သူပဲသွားဝယ်မယ်ဆိုလို့ ဝယ်လာပြီးမှ အခုတော့ အရှုပ်ထုပ်ဖြစ်သွားရရှာတဲ့ အသစ်စက်စက် couple wears တွေက သနားစရာကောင်းအောင်ကို အထုပ်လိုက် ဗီရိုထဲရောက်သွားရရှာပါပြီ။ သူတို့ပိုင်ရှင်တွေက ဒီညတော့ သူတို့ကိုအဖက်လုပ်နိုင်ဦးမယ်မထင်ပါ။
■■■ Part (23) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі