Chapter (32)
"သခင္၊ သခင္ေရ။ ေနာက္က်ေနၿပီ။ အဲဒီ့ေလာက္အိပ္ေနရင္ ေခါင္းကိုက္မယ္ေနာ္။ မနက္စာလာစားေတာ့ေလ။"
႐ံုးပိတ္ရက္မွာ သခင္အိပ္ခန္းထဲကထြက္မလာသလို အိပ္ခန္းဝကေန ကမ႓ာနားစြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာသံမွမၾကားရ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေနျမင့္ၿပီမို႔ ႏႈိးေနေပမဲ့ ဘာမွမတံု႔ျပန္ပါ။ အရင္ကဆိုရင္ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဒီလိုအံု႔မႈိင္းမႈိင္းရာသီဥတုနဲ႔ဆို သခင့္ကိုဖက္ထားၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲဇိမ္ယူေနရတာ စည္းစိမ္တစ္မ်ိဳးပဲ။ အခုေတာ့ သူကသာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ခပ္ေစာေစာႏိုးေနခဲ့တာ။ သခင္က အိပ္ေနလိုက္တာမ်ား ေခၚမရ။ တံခါးကိုထုၿပီးေအာ္ေခၚေတာ့မွ တံခါးပြင့္လာၿပီး
"ဘာလဲကြာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ မႈန္ကုပ္ေနတဲ့သခင္က အေမြးပြပြေခြးေလးတစ္ေကာင္ ရန္လိုၿပီးေဟာင္ေနသလို ခပ္စြာစြာေလးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကမ႓ာျမင္ေနမိတာ သခင္မသိပါေစနဲ႔။
ေမးတာကိုမေျဖဘဲ စပ္ျဖဲျဖဲ႐ုပ္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ အိပ္ေနတာကိုအႏႈိးခံလိုက္ရလို႔ စိတ္မၾကည္တာေတြက ပိုဆိုးသြားၿပီ။ အမႈိက္ထုပ္လို လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတာ ကမ႓ာသိဖို႔ေကာင္းတယ္။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။"
ဒုန္းခနဲျပန္ပိတ္သြားတဲ့ အခန္းတံခါးေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေနာက္ဘက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆုတ္လိုက္ရတယ္။
"စိတ္ႀကီးလိုက္တာ။ မနက္စာစားရမယ္ေလ။ ေနျမင့္ေနၿပီ။"
တံခါးတစ္ဖက္ကေန လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲကိုနားစြင့္ရင္း တံခါးေဘးကနံရံကိုမွီၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ဒီလိုအေနအထားက ေတာ္ေတာ္ေလးမခ်င့္မရဲျဖစ္စရာမို႔ ကမ႓ာေနလို႔မရေတာ့တာ အေသအခ်ာပဲ။
ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သခင္ထြက္လာၿပီး
"ဟ ... မင္း ..."
ထိုင္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရလို႔ လန္႔သြားၿပီးမွ တစ္ခုခုရန္ေတြ႕မလို႔ကေန ဘာမွမေျပာဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ထြက္သြားတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသြားသင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာမယ့္သခင့္ကို ေစာင့္ေနရင္းက ကမ႓ာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ျဖစ္ေနရတယ္။ သခင္ထြက္လာေတာ့မွ
"သခင္၊ အခုလိုပဲ ေနေနမွာလား။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"အခုအေျခအေနက ..."
"မင္းပဲ ဘာမွမေတာင္းဆိုပါဘူးဆို။ ထြက္မသြားရင္ရၿပီဆို။ အဲဒီ့လိုေျပာတာ အခုမွဘယ္ႏွရက္ရွိေသးလို႔ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ေနျပန္တာလဲ။"
ဘာမွကို အထြန္႔မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
■
သခင္စိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ ေနပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အိမ္မွာ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ စကားတစ္ခြန္းမေျပာျဖစ္တဲ့ ႐ံုးဖြင့္ရက္တခ်ိဳ႕ကို ကမ႓ာျဖတ္သန္းေနရတာ ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က တစ္သက္မကၾကာလြန္းေနၿပီ။
ဒီၾကားထဲမွာ အေမမွာလြန္းလို႔ အေမ့အိမ္ကိုသြားဖို႔ကိုလည္း ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားခဲ့ရတယ္။ သခင့္ကိုေခၚလည္း သူစိတ္မပါဘဲလိုက္ေပးရရင္ အဆင္ေျပမယ္မထင္ဘူးေလ။
ဒီေန႔ကေတာ့ ကမ႓ာသိလာတာရွိတယ္။ သခင္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။
"သခင္က ေနာက္လ အလုပ္ထြက္ေတာ့မွာလား။"
"အင္း"
"ထြက္စာကို တစ္လႀကိဳၿပီးတင္ရတာမဟုတ္လား။ အဲဒါဆို ..."
"အဲဒီ့လိုပဲ။"
"ဒါဆို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ကတည္းက ထြက္စာတင္ထားတာေပါ့။ အဲဒီ့ေန႔ကတည္းက တင္ခဲ့တာေပါ့။"
ေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုနဲ႔ၿပီးသြားတဲ့ အေျဖေတြကို ကမ႓ာမုန္းတတ္ေနၿပီ။
ၿပီးေတာ့ သခင္က အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိမ္မွာထိုင္ေနမယ့္အမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဆို အဲဒီ့တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး အလုပ္ထြက္စာတင္ခဲ့တာဆိုရင္ အခု တကယ္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ တကယ္ျပန္မလို႔လား။
"သခင္၊ ကိုယ့္အနားကေန ဘယ္မွထြက္မသြားရဘူးေနာ္။"
ကိုယ္တိုင္ၾကားရံုသာ ေရရြတ္လိုက္တယ္။ အရင္ကလိုဆိုရင္ သခင္အလုပ္ထြက္မွာကို အလိုလားဆံုးလူသားက ကမ႓ာျဖစ္ေနမွာ။ အခုကေတာ့ ...
■■■
"သခင္၊ သခင္၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ။"
သခင္အလုပ္ထြက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ကမ႓ာမလိုက္ရေပမဲ့ သြားႀကိဳခြင့္ေတာ့ ရလိုက္တယ္။ အခု ပြဲကေန သခင့္ကိုျပန္ေခၚလာခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုက္လိုက္ၾကလို႔ သခင္ ေခါင္းမထူႏိုင္တယ္မသိ။ ကားေပၚမွာ တစ္လမ္းလံုးအိပ္လာတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ။
သခင့္ကိုႏႈိးလိုက္ၿပီး သခင့္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္မိမွ ႏႈတ္ခမ္းမွာေသြးစို႔လို႔။
"သခင့္ႏႈတ္ခမ္းက ဘာျဖစ္တာလဲ။"
"မထိနဲ႔။"
ကားထဲကေန ယိုင္တိုင္တိုင္ဆင္းသြားတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာလည္းလိုက္ဆင္းၿပီး ထိန္းေပးတာကို အထိမခံ။ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းဆီဦးတည္သြားေနတဲ့ သခင့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားဖို႔ ကမ႓ာစိတ္မခ်တာမို႔ အခန္းတံခါးကိုအပိတ္မခံဘဲ လိုက္ဝင္လိုက္ေပမဲ့
"ထြက္သြား။"
"သခင္ အရမ္းမူးေနတာ အဆင္မေျပ ..."
မဟုတ္ပါ။ သခင္က အရမ္းမူးေနတာမဟုတ္ခဲ့ပါ။
"သခင္"
"ဖယ္စမ္းကြာ။"
ပခံုးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္မိေတာ့ ႐ုန္းဖယ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲဖို႔လုပ္ေနတယ္။
"သခင္ အဆင္ေျပသြားေအာင္ ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္။"
"ငါ့ကို မထိနဲ႔။"
ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေယာက္်ားကေဆးမိလာတာကို ဒီအတိုင္းပစ္ထားစရာလား။ ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ သခင္က တစ္လမ္းလံုးစိတ္ထိန္းလာရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္မိထားတာ ကမ႓ာမသိလိုက္တာပဲ။
"ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ သခင္က ကိုယ္မသိေအာင္ ရွင္းခ်င္ေသးတာလား။ ကိုယ္က သခင့္ေယာက္်ားပါ။ သခင္တစ္ေယာက္တည္း ရွင္းစရာမလိုဘူးေလ။"
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာ့ေက်ာျပင္က ခုတင္နဲ႔တစ္သားတည္းျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ႐ႈပ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြအားလံုး ရန္ရွာဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ ထိန္းထားသမၽွေတြလြတ္ထြက္သြားတဲ့သခင္ ဘာမွျပင္ဆင္မေနဘဲ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေတြၾကားေနရာယူၿပီး အစိမ္းသက္သက္စတင္လိုက္တယ္။
"အ၊ သခင္။ ခဏ ... ခဏေလး။"
အသက္ကိုအလုအယက္႐ွဴရင္းက ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ကမ႓ာျပင္လိုက္ရင္း သခင့္လည္ပင္းကိုဖက္တြယ္ကာ
"ရၿပီ။"
စစခ်င္းမွာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ရွားလိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အနမ္းေတြနဲ႔အာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ပါ။ လည္ပင္းေတြကိုကိုက္ခဲလာတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေတာ့ တမင္တကာကိုေရွာင္ေနသလားပဲ။ ေအာက္ပိုင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားေနၿပီး သာယာမႈရွာေနတဲ့သခင္က သိပ္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲလို႔ ကမ႓ာေတြးေနမိတယ္။
"အင္း ... သခင္။ အ၊ ကိုယ့္ကိုနမ္းပါ။"
"ဟင္း ....."
သခင္က ေခါင္းေမာ့ညည္းလိုက္ၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္လို႔ ခပ္နက္နက္ေလးဝင္ေရာက္လာတယ္။ ကမ႓ာ့စကားကို မၾကားေလသလား။
သခင္မနမ္းလည္း ကမ႓ာ့ဘက္က သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီလွမ္းခဲ့႐ံုေပါ့လို႔ အေတြးနဲ႔အတူ ထပ္ႀကိဳးစားျခင္းကလည္း ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ျပန္တယ္။
'ဘာလို႔လဲ သခင္ရယ္။'
သခင့္ရဲ႕ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဆႏၵေတြရယ္၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအျပဳအမူေတြရယ္ၾကား အခါခါက်႐ႈံးရင္းပဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီက အနမ္းတစ္ပြင့္ရဖို႔ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလူးအလဲႀကိဳးစားရင္း တစ္ညတာကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ စိတ္တိုင္းက်ေသာင္းက်န္းၿပီးတဲ့အဆံုး ေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ေက်ာေပၚ ထပ္က်လာတဲ့သခင့္ကို လက္ေနာက္ျပန္ထိန္းရင္းကပဲ ကမ႓ာေဘးေစာင္းလွဲခ်ေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ေဘးမွာ ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ၿငိမ္သက္လို႔။
"ေက်နပ္ၿပီလား။"
"အင္း"
သံုးခါေျမာက္ၿပီးသြားတာမွ မေက်နပ္ရင္လည္း ကမ႓ာ ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္လိမ့္မယ္။ ေက်နပ္သြားသူကေတာ့ မ်က္လံုးေတြကန္႔လန္႔ကာခ်လို႔ အိပ္သြားခဲ့ၿပီ။ သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ကမ႓ာေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိနမ္း႐ႈိက္ပစ္လိုက္တယ္။ လြမ္းေနခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ။ အနမ္းေလးေတာင္ တြန္႔တိုေနတာကေတာ့ လြန္တာေပါ့။
'ဆိုးလိုက္တာ သခင္ရယ္။ မနက္က်ရင္ေရာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ေနဦးမွာလား။'
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သခင့္ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာလည္း အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အခ်စ္သက္ေသေတြေပက်ံေနတဲ့ အိပ္ရာခင္းနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတြက မနက္က်ရင္ သက္ေသအျဖစ္ရွိရဦးမွာမို႔ ရွင္းလို႔မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။
"Sound sleep, my Lord."
■■■
ဒီလိုမနက္ခင္းမ်ိဳးကို လြမ္းေနခဲ့ရတာ တစ္လရွိၿပီမို႔ မ်က္စိေရွ႕မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာကို ကမ႓ာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိတုန္းမွာ သခင္လႈပ္ရွားလာလို႔ ကမ႓ာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္မိတယ္။ သခင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ သိခ်င္မိတာမို႔။
အရင္ေန႔ေတြလိုမဟုတ္ဘဲ လူက က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ခံစားရတာေၾကာင့္ မ်က္စိမဖြင့္ခင္ ကိုယ္ကိုလူးလြန္႔ရင္း လက္ေတြကိုဆန္႔ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခုကိုတြန္းကန္ေနသလိုမို႔ ကမန္းကတန္းမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့ သခင္။
"ေျမကမ႓ာ"
သူ႔ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ လန္႔သြားၿပီးမွ ကမ႓ာ့လည္ပင္းကကိုက္ရာေတြကို ျမင္ၿပီး အေတြးေတြကို အလုပ္ေပးမိတယ္။
ညက ကမ႓ာ့ကိုႏွင္ထုတ္ေနရာကေန ...
"ဟာကြာ ..."
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ညည္းညဴရင္း ကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္ဆြဲဖြေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာခိုးၾကည့္ရင္း မျပံဳးမိေအာင္ သတိထားေနရတာလည္း တကယ္မလြယ္ပါ။
သခင္က ခုတင္ေပၚကေနဆင္းသြားၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္သြားေတာ့မွ ကမ႓ာထထိုင္လိုက္တယ္။
'သခင္က ႏႈိးမသြားဘူးပဲ။ ေနေပါ့၊ မထဘူး။ ဒီအခန္းေလးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လြမ္းေနခဲ့ရတာလဲ။'
အေတြးနဲ႔အတူ ကမ႓ာျပန္လွဲအိပ္ေနလိုက္တာ ဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းေလး အခန္းထဲပ်ံ႕လာတဲ့အထိပဲ။ သခင္ ေရခ်ိဳးလာခဲ့ၿပီးၿပီေပါ့။ ကမ႓ာ့ကိုေက်ာေပးၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနမိတုန္းမွာပဲ
"ႏိုးရင္ အခန္းထဲကထြက္ေတာ့။"
မိသြားၿပီဆိုေပမဲ့ ကမ႓ာ အျပင္မထြက္ခ်င္ေသးလို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာလိုက္တယ္။ ေျပာစရာက တစ္ခုတည္းပဲရွိတာ။
"မထႏိုင္ဘူး။ နာတယ္။"
"မင္းကို ဘယ္သူက အတင္းဆြဲလုပ္လို႔လဲ။ မင္းဘာသာ ဇြတ္တိုးၿပီးမွ ႏုျပမေနနဲ႔။ ထြက္သြားေတာ့။"
"ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လို႔မရဘူးလား။"
သခင္က ကမ႓ာထိုင္ေနတဲ့ခုတင္အနား တိုးလာၿပီး
"မင္းဘာသာထြက္မလား။ ငါ ဆြဲထုတ္ရမလား။"
"ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခါေလာက္နမ္းရရင္ အျပင္ထြက္ေပးမယ္။"
"ငါ့ေဒါသကို မဆြနဲ႔။"
"သခင္ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေဒါသထြက္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ညက သခင့္ဘာသာ မထိန္းလိုက္ႏိုင္တာကိုေလ။"
"ေတာက္ ... မင္း ..."
"ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္လုပ္တာပဲကို။ သခင့္ကိုလြမ္းေနရတာ တစ္လရွိၿပီဗ်။"
သခင့္ခါးကိုလွမ္းဖက္ဖို႔ျပင္တဲ့ ကမ႓ာ့ကို လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး သခင္တြန္းထားလိုက္တယ္။ ခပ္ေဆြးေဆြးၾကည့္လာတဲ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ဘာလို႔မွန္းမသိ ေဒါသေတြကိုထိန္းမရခ်င္။
"ငါ့ကို အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႔။"
သခင္လက္ကိုအားထည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာအသက္ရႉက်ပ္လာတဲ့အထိ တုပ္ေႏွာင္ထားတာမရွိတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြဟာ သခင့္ကိုတြန္းဖယ္ဖို႔ လံုးဝမႀကိဳးစားခဲ့ပါ။
"အဟြတ္ ... ဟြတ္ ..."
သခင္လႊတ္ေပးမွ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္းက ေခ်ာင္းေတြပါဆိုးၿပီး ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာ တစ္ခဏေလးနဲ႔ နီရဲသြားခဲ့ၿပီ။
"ငါ့ကို ရန္လာမစနဲ႔။ သတ္မိလိမ့္မယ္။"
"ေက်ေက်နပ္နပ္ကိုေသေပးမယ္။ သခင္ အဖက္မလုပ္တာထက္ ေသသြားတာပိုေကာင္းပါတယ္။"
"လြယ္လြယ္နဲ႔အသက္ေသသြားရင္ လြယ္လြယ္ေလးၿပီးသြားမွာေပါ့။ စိတ္ဝိညာဥ္နဲ႔ဘဝကို သတ္ခ်င္တာ။"
"သခင္က သိပ္ရက္စက္တာပဲ။"
"မင္းကေတာ့ အျပစ္မရွိဘူးေပါ့။ ဟမ္၊ ေျဖစမ္းပါ။ ငါ့ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးညာထားတာေလ။ ငါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ပါတယ္လို႔ တဖြဖြေျပာတဲ့မင္းက ငါ့ကို အခုခ်ိန္အထိညာထားခဲ့တာ မင္းကိုဘယ္လိုယံုရေတာ့မွာလဲ။"
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ သခင္သိသြားမွာပဲေလ။ အဲဒီ့မတိုင္ခင္ေတာ့ ကိုယ္က သခင့္အနားေနလို႔ရခဲ့တာေပါ့"
*ခြပ္*
ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာလည္ထြက္သြားတဲ့အထိ သခင့္လက္သီးက ခပ္ျပင္းျပင္း။
"မင္း သိပ္ကိုအတၱႀကီးတယ္ ေျမကမ႓ာ။ ငါ့ေနရာကေန မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ငါတို႔စေတြ႕ခ်ိန္ကေန အခုအထိ ငါအညာခံထားရတာ။ ငါကေတာ့ မင္းကို ... ေတာက္၊ ငါ အခုထိ Sun ကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ဖူးလား။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးကို Sun လို႔ထင္ေပမဲ့ မင္းအစ္ကိုျဖစ္ေနလို႔ ... မင္းကြာ ..."
ဖုန္းနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူၿပီး သခင္ထြက္သြားမွ ခုတင္ေျခရင္းမွာပံုေနတဲ့ အဝတ္ေတြကိုပဲ ကမ႓ာေကာက္စြပ္ၿပီး သခင့္ေနာက္ကို အေျပးအလႊားလိုက္ရတယ္။ သခင့္ရဲ႕ အဆံုးသတ္မသြားတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းေလာက္က ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုတာ ကမ႓ာမေတြးရဲပါ။
ျခံေပါက္ဝမွာ သခင့္ကိုမီသြားလို႔ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြျဖစ္ၾကေတာ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္မို႔ သခင္ၿငိမ္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းေပးေနစမ္းပါ။"
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ ျပန္လာမွာလား။"
"ဘယ္သြားသြားကြာ။"
"ကိုယ္လည္းလိုက္မယ္။"
"မင္းကိုယ္မင္းျပန္ၾကည့္စမ္းပါဦး။"
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ အဝတ္အစားေတြကလည္း ညက လံုးေထြးၿပီးပစ္ခ်ထားတာမို႔ ေၾကမြလို႔။ ေျခေထာက္မွာလည္း အိမ္ေနရင္းဖိနပ္အၾကမ္းနဲ႔။ ၾကည့္ရအဆင္မေျပတာ ေနာက္တစ္ခုက ေကာ္လာမပါတဲ့တီရွပ္ေၾကာင့္ အထင္းသားေပၚေနတဲ့ ကိုက္ရာေတြ။
"သခင္နဲ႔ တြဲမသြားပါဘူး။ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္။ သြားခ်င္ရာသြား။"
လက္လႊတ္ေပးရင္းေျပာတဲ့ကမ႓ာက သူ႔ဆံပင္ကို သူ႔လက္နဲ႔သပ္လိုက္တယ္။ တီရွပ္ကိုဆြဲဆန္႔ၿပီး ခ်ည္သားေဘာင္းဘီရွည္ကို ဖုန္ခါသလို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီးတဲ့အထိ သခင္က သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ေနတုန္း။
"ေသာက္ရူးလိုပဲ။"
ကမ႓ာ့ကို လက္ေမာင္းကေနခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚၿပီး သခင္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာရာေနာက္ကို အဲဒီ့လိုလုပ္မယ္ထင္မထားတဲ့ ကမ႓ာက ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ျပန္ပါလာခဲ့တာ ကိုးရိုးကားယား။
အိမ္ထဲတြန္းထည့္ေတာ့ သခင့္လက္တစ္ဖက္ကို မိေအာင္ဆြဲရင္း
"တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဘူးလို႔။"
"မသြားဘူး။ အခုလႊတ္။"
မယံုရဲယံုရဲနဲ႔ လႊတ္လိုက္ၿပီးမွ
"သခင္၊ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သခင္ ထြက္မသြားရဘူး။ အလုပ္ထြက္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားတာလား။ အဲဒါဆို ကိုယ္ပါလိုက္မွာေနာ္။"
"အဟက္၊ မင္းမွာ မိသားစုရွိေသးတယ္ေနာ္။"
"သခင္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူးေလ။"
"မိသားစုနဲ႔က်ေတာ့ ခြဲႏိုင္တယ္ေပါ့။"
"အဲဒီ့လိုက ..."
"ငါ စိတ္ကူးတစ္ခုရတယ္။ ငါျပန္ရင္ မင္းတကယ္လိုက္မွာလား။"
"အင္း၊ လိုက္မွာေပါ့။"
အားတက္သေရာ ကမ႓ာေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ငါနဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ အၿပီးလိုက္ခဲ့ရမယ္။ မင္းမိသားစုကိုလည္း အသိေပးစရာမလိုဘူး။ သူတို႔ကို ျပန္လာေတြ႕ဖို႔လည္း လံုးဝစိတ္မကူးနဲ႔။"
"ဘယ္လို။"
"ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ။"
သခင့္ရဲ႕အျပစ္ေပးနည္းက ဒါလား။ သခင့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာမိသားစုဝင္ကို ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ တစ္သက္တာဆံုး႐ႈံးခဲ့ရလို႔ ကမ႓ာကလည္း ထပ္တူျပန္ေပးဆပ္ဖို႔လား။
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ မင္းမိသားစုကိုက်ေတာ့ သိတတ္လိုက္တာ။"
"ကိုယ္ ... ကိုယ္ ... သခင္နဲ႔လိုက္ပါ့မယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္တို႔မခြဲရေတာ့ဘူးမလား။ သခင္နဲ႔ မေဝးရေတာ့ဘူးမလား။"
သခင္က ေခါင္းညိတ္တယ္။
"သခင္နဲ႔မေဝးရဘူးဆိုရင္ အဲဒီ့အတိုင္းလုပ္ပါ့မယ္။"
"မင္းဘက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ မင္းငါ့ကို ဒီတစ္သက္မျမင္ရေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီည flight ရေအာင္ စီစဥ္လိုက္။"
"ဗ်ာ"
ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ သခင့္အၾကည့္အတြက္ ကမ႓ာ့မွာအေျဖမရွိ။ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ကမ႓ာ့အေမက အရမ္းစိတ္ပူေတာ့မွာ။
'ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ။'
■■■ Part (33) ဆက္ရန္ ■■■
"သခင်၊ သခင်ရေ။ နောက်ကျနေပြီ။ အဲဒီ့လောက်အိပ်နေရင် ခေါင်းကိုက်မယ်နော်။ မနက်စာလာစားတော့လေ။"
ရုံးပိတ်ရက်မှာ သခင်အိပ်ခန်းထဲကထွက်မလာသလို အိပ်ခန်းဝကနေ ကမ္ဘာနားစွင့်ကြည့်တော့လည်း ဘာသံမှမကြားရ။ တော်တော်လေးနေမြင့်ပြီမို့ နှိုးနေပေမဲ့ ဘာမှမတုံ့ပြန်ပါ။ အရင်ကဆိုရင် ပိတ်ရက်တွေမှာ ဒီလိုအုံ့မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုနဲ့ဆို သခင့်ကိုဖက်ထားပြီးတော့ အိပ်ရာထဲဇိမ်ယူနေရတာ စည်းစိမ်တစ်မျိုးပဲ။ အခုတော့ သူကသာ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ဘဲ ခပ်စောစောနိုးနေခဲ့တာ။ သခင်က အိပ်နေလိုက်တာများ ခေါ်မရ။ တံခါးကိုထုပြီးအော်ခေါ်တော့မှ တံခါးပွင့်လာပြီး
"ဘာလဲကွာ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ မှုန်ကုပ်နေတဲ့သခင်က အမွေးပွပွခွေးလေးတစ်ကောင် ရန်လိုပြီးဟောင်နေသလို ခပ်စွာစွာလေးဖြစ်နေတယ်လို့ ကမ္ဘာမြင်နေမိတာ သခင်မသိပါစေနဲ့။
မေးတာကိုမဖြေဘဲ စပ်ဖြဲဖြဲရုပ်နဲ့ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာကြောင့် အိပ်နေတာကိုအနှိုးခံလိုက်ရလို့ စိတ်မကြည်တာတွေက ပိုဆိုးသွားပြီ။ အမှိုက်ထုပ်လို လွှင့်ပစ်ချင်နေတာ ကမ္ဘာသိဖို့ကောင်းတယ်။
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။"
ဒုန်းခနဲပြန်ပိတ်သွားတဲ့ အခန်းတံခါးကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် နောက်ဘက်ကို ခပ်မြန်မြန်ဆုတ်လိုက်ရတယ်။
"စိတ်ကြီးလိုက်တာ။ မနက်စာစားရမယ်လေ။ နေမြင့်နေပြီ။"
တံခါးတစ်ဖက်ကနေ လှမ်းအော်ပြောလိုက်ပြီး အခန်းထဲကိုနားစွင့်ရင်း တံခါးဘေးကနံရံကိုမှီပြီး ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ဒီလိုအနေအထားက တော်တော်လေးမချင့်မရဲဖြစ်စရာမို့ ကမ္ဘာနေလို့မရတော့တာ အသေအချာပဲ။
ငါးမိနစ်လောက်နေတော့ သခင်ထွက်လာပြီး
"ဟ ... မင်း ..."
ထိုင်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရလို့ လန့်သွားပြီးမှ တစ်ခုခုရန်တွေ့မလို့ကနေ ဘာမှမပြောဘဲ အိမ်နောက်ဖေးဘက်ထွက်သွားတယ်။ တစ်ခုခုတော့ ပြောသွားသင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား။
မျက်နှာသစ်ပြီးထွက်လာမယ့်သခင့်ကို စောင့်နေရင်းက ကမ္ဘာ အငြိမ်မနေနိုင်ဖြစ်နေရတယ်။ သခင်ထွက်လာတော့မှ
"သခင်၊ အခုလိုပဲ နေနေမှာလား။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"အခုအခြေအနေက ..."
"မင်းပဲ ဘာမှမတောင်းဆိုပါဘူးဆို။ ထွက်မသွားရင်ရပြီဆို။ အဲဒီ့လိုပြောတာ အခုမှဘယ်နှရက်ရှိသေးလို့ ဘာတွေဖြစ်ချင်နေပြန်တာလဲ။"
ဘာမှကို အထွန့်မတက်နိုင်ခဲ့ပါ။
■
သခင်စိတ်ချမ်းသာသလိုသာ နေပါစေတော့ဆိုပြီး နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အိမ်မှာ တစ်နေ့လုံးနေလို့ စကားတစ်ခွန်းမပြောဖြစ်တဲ့ ရုံးဖွင့်ရက်တချို့ကို ကမ္ဘာဖြတ်သန်းနေရတာ နှစ်ပတ်ဆိုတဲ့အချိန်က တစ်သက်မကကြာလွန်းနေပြီ။
ဒီကြားထဲမှာ အမေမှာလွန်းလို့ အမေ့အိမ်ကိုသွားဖို့ကိုလည်း ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်းပဲ သွားခဲ့ရတယ်။ သခင့်ကိုခေါ်လည်း သူစိတ်မပါဘဲလိုက်ပေးရရင် အဆင်ပြေမယ်မထင်ဘူးလေ။
ဒီနေ့ကတော့ ကမ္ဘာသိလာတာရှိတယ်။ သခင် အလုပ်ထွက်တော့မယ်တဲ့။
"သခင်က နောက်လ အလုပ်ထွက်တော့မှာလား။"
"အင်း"
"ထွက်စာကို တစ်လကြိုပြီးတင်ရတာမဟုတ်လား။ အဲဒါဆို ..."
"အဲဒီ့လိုပဲ။"
"ဒါဆို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်ကတည်းက ထွက်စာတင်ထားတာပေါ့။ အဲဒီ့နေ့ကတည်းက တင်ခဲ့တာပေါ့။"
ခေါင်းညိတ်ပြရုံနဲ့ပြီးသွားတဲ့ အဖြေတွေကို ကမ္ဘာမုန်းတတ်နေပြီ။
ပြီးတော့ သခင်က အလုပ်မလုပ်ဘဲ အိမ်မှာထိုင်နေမယ့်အမျိုးလည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါဆို အဲဒီ့တုန်းက မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး အလုပ်ထွက်စာတင်ခဲ့တာဆိုရင် အခု တကယ်အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတော့ တကယ်ပြန်မလို့လား။
"သခင်၊ ကိုယ့်အနားကနေ ဘယ်မှထွက်မသွားရဘူးနော်။"
ကိုယ်တိုင်ကြားရုံသာ ရေရွတ်လိုက်တယ်။ အရင်ကလိုဆိုရင် သခင်အလုပ်ထွက်မှာကို အလိုလားဆုံးလူသားက ကမ္ဘာဖြစ်နေမှာ။ အခုကတော့ ...
■■■
"သခင်၊ သခင်၊ အိမ်ရောက်ပြီ။"
သခင်အလုပ်ထွက်တော့ နှုတ်ဆက်ပွဲကို ကမ္ဘာမလိုက်ရပေမဲ့ သွားကြိုခွင့်တော့ ရလိုက်တယ်။ အခု ပွဲကနေ သခင့်ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့တာ။ ဘယ်လောက်တောင်တိုက်လိုက်ကြလို့ သခင် ခေါင်းမထူနိုင်တယ်မသိ။ ကားပေါ်မှာ တစ်လမ်းလုံးအိပ်လာတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ။
သခင့်ကိုနှိုးလိုက်ပြီး သခင့်မျက်နှာကိုသေချာကြည့်မိမှ နှုတ်ခမ်းမှာသွေးစို့လို့။
"သခင့်နှုတ်ခမ်းက ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"မထိနဲ့။"
ကားထဲကနေ ယိုင်တိုင်တိုင်ဆင်းသွားတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာလည်းလိုက်ဆင်းပြီး ထိန်းပေးတာကို အထိမခံ။ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီးတော့ အိပ်ခန်းဆီဦးတည်သွားနေတဲ့ သခင့်ကို တစ်ယောက်တည်းထားဖို့ ကမ္ဘာစိတ်မချတာမို့ အခန်းတံခါးကိုအပိတ်မခံဘဲ လိုက်ဝင်လိုက်ပေမဲ့
"ထွက်သွား။"
"သခင် အရမ်းမူးနေတာ အဆင်မပြေ ..."
မဟုတ်ပါ။ သခင်က အရမ်းမူးနေတာမဟုတ်ခဲ့ပါ။
"သခင်"
"ဖယ်စမ်းကွာ။"
ပခုံးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်မိတော့ ရုန်းဖယ်ပြီး အဝတ်အစားလဲဖို့လုပ်နေတယ်။
"သခင် အဆင်ပြေသွားအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်။"
"ငါ့ကို မထိနဲ့။"
ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ယောက်ျားကဆေးမိလာတာကို ဒီအတိုင်းပစ်ထားစရာလား။ ဒါကြောင့် ကားပေါ်မှာ သခင်က တစ်လမ်းလုံးစိတ်ထိန်းလာရင်း နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်မိထားတာ ကမ္ဘာမသိလိုက်တာပဲ။
"ဒီလိုဖြစ်နေတာတောင် သခင်က ကိုယ်မသိအောင် ရှင်းချင်သေးတာလား။ ကိုယ်က သခင့်ယောက်ျားပါ။ သခင်တစ်ယောက်တည်း ရှင်းစရာမလိုဘူးလေ။"
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ ကမ္ဘာ့ကျောပြင်က ခုတင်နဲ့တစ်သားတည်းဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။
နှစ်ယောက်ကြားမှာရှုပ်နေတဲ့ အဝတ်အစားတွေအားလုံး ရန်ရှာဖယ်ထုတ်ခံလိုက်ရပြီးနောက် ထိန်းထားသမျှတွေလွတ်ထွက်သွားတဲ့သခင် ဘာမှပြင်ဆင်မနေဘဲ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်တွေကြားနေရာယူပြီး အစိမ်းသက်သက်စတင်လိုက်တယ်။
"အ၊ သခင်။ ခဏ ... ခဏလေး။"
အသက်ကိုအလုအယက်ရှူရင်းက နေရာတကျဖြစ်အောင် ကမ္ဘာပြင်လိုက်ရင်း သခင့်လည်ပင်းကိုဖက်တွယ်ကာ
"ရပြီ။"
စစချင်းမှာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားလိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် အနမ်းတွေနဲ့အာရုံပြောင်းဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ မအောင်မြင်ပါ။ လည်ပင်းတွေကိုကိုက်ခဲလာတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုတော့ တမင်တကာကိုရှောင်နေသလားပဲ။ အောက်ပိုင်းကို ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားနေပြီး သာယာမှုရှာနေတဲ့သခင်က သိပ်ကိုဆွဲဆောင်မှုရှိတာပဲလို့ ကမ္ဘာတွေးနေမိတယ်။
"အင်း ... သခင်။ အ၊ ကိုယ့်ကိုနမ်းပါ။"
"ဟင်း ....."
သခင်က ခေါင်းမော့ညည်းလိုက်ပြီး မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ခပ်နက်နက်လေးဝင်ရောက်လာတယ်။ ကမ္ဘာ့စကားကို မကြားလေသလား။
သခင်မနမ်းလည်း ကမ္ဘာ့ဘက်က သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေဆီလှမ်းခဲ့ရုံပေါ့လို့ အတွေးနဲ့အတူ ထပ်ကြိုးစားခြင်းကလည်း ရှုံးနိမ့်ခဲ့ပြန်တယ်။
'ဘာလို့လဲ သခင်ရယ်။'
သခင့်ရဲ့ ခပ်ရိုင်းရိုင်းဆန္ဒတွေရယ်၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအပြုအမူတွေရယ်ကြား အခါခါကျရှုံးရင်းပဲ နှုတ်ခမ်းတွေဆီက အနမ်းတစ်ပွင့်ရဖို့ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလူးအလဲကြိုးစားရင်း တစ်ညတာကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်။
အခုတော့ စိတ်တိုင်းကျသောင်းကျန်းပြီးတဲ့အဆုံး မှောက်လျက်ဖြစ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကျောပေါ် ထပ်ကျလာတဲ့သခင့်ကို လက်နောက်ပြန်ထိန်းရင်းကပဲ ကမ္ဘာဘေးစောင်းလှဲချတော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ဘေးမှာ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ငြိမ်သက်လို့။
"ကျေနပ်ပြီလား။"
"အင်း"
သုံးခါမြောက်ပြီးသွားတာမှ မကျေနပ်ရင်လည်း ကမ္ဘာ ခပ်မျော့မျော့ပဲကျန်လိမ့်မယ်။ ကျေနပ်သွားသူကတော့ မျက်လုံးတွေကန့်လန့်ကာချလို့ အိပ်သွားခဲ့ပြီ။ သခင်အိပ်ပျော်သွားတဲ့အထိ ကမ္ဘာစောင့်ကြည့်ပြီးမှ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ လွမ်းနေခဲ့ရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာပြီလဲ။ အနမ်းလေးတောင် တွန့်တိုနေတာကတော့ လွန်တာပေါ့။
'ဆိုးလိုက်တာ သခင်ရယ်။ မနက်ကျရင်ရော ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေဦးမှာလား။'
အိပ်ပျော်နေတဲ့သခင့်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာလည်း အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အချစ်သက်သေတွေပေကျံနေတဲ့ အိပ်ရာခင်းနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တွေက မနက်ကျရင် သက်သေအဖြစ်ရှိရဦးမှာမို့ ရှင်းလို့မဖြစ်ဘူးမဟုတ်လား။
"Sound sleep, my Lord."
■■■
ဒီလိုမနက်ခင်းမျိုးကို လွမ်းနေခဲ့ရတာ တစ်လရှိပြီမို့ မျက်စိရှေ့မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ သခင့်မျက်နှာကို ကမ္ဘာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတုန်းမှာ သခင်လှုပ်ရှားလာလို့ ကမ္ဘာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်မိတယ်။ သခင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ သိချင်မိတာမို့။
အရင်နေ့တွေလိုမဟုတ်ဘဲ လူက ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ခံစားရတာကြောင့် မျက်စိမဖွင့်ခင် ကိုယ်ကိုလူးလွန့်ရင်း လက်တွေကိုဆန့်ထုတ်ပစ်လိုက်တော့ တစ်ခုခုကိုတွန်းကန်နေသလိုမို့ ကမန်းကတန်းမျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတဲ့ သခင်။
"မြေကမ္ဘာ"
သူ့ဘေးမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာကြောင့် လန့်သွားပြီးမှ ကမ္ဘာ့လည်ပင်းကကိုက်ရာတွေကို မြင်ပြီး အတွေးတွေကို အလုပ်ပေးမိတယ်။
ညက ကမ္ဘာ့ကိုနှင်ထုတ်နေရာကနေ ...
"ဟာကွာ ..."
စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ညည်းညူရင်း ကိုယ့်ဆံပင်ကိုယ်ဆွဲဖွနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာခိုးကြည့်ရင်း မပြုံးမိအောင် သတိထားနေရတာလည်း တကယ်မလွယ်ပါ။
သခင်က ခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းသွားပြီး အခန်းအပြင်ထွက်သွားတော့မှ ကမ္ဘာထထိုင်လိုက်တယ်။
'သခင်က နှိုးမသွားဘူးပဲ။ နေပေါ့၊ မထဘူး။ ဒီအခန်းလေးကို ဘယ်လောက်တောင် လွမ်းနေခဲ့ရတာလဲ။'
အတွေးနဲ့အတူ ကမ္ဘာပြန်လှဲအိပ်နေလိုက်တာ ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေး အခန်းထဲပျံ့လာတဲ့အထိပဲ။ သခင် ရေချိုးလာခဲ့ပြီးပြီပေါ့။ ကမ္ဘာ့ကိုကျောပေးပြီး အဝတ်အစားလဲနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ
"နိုးရင် အခန်းထဲကထွက်တော့။"
မိသွားပြီဆိုပေမဲ့ ကမ္ဘာ အပြင်မထွက်ချင်သေးလို့ အကြောင်းပြချက်ရှာလိုက်တယ်။ ပြောစရာက တစ်ခုတည်းပဲရှိတာ။
"မထနိုင်ဘူး။ နာတယ်။"
"မင်းကို ဘယ်သူက အတင်းဆွဲလုပ်လို့လဲ။ မင်းဘာသာ ဇွတ်တိုးပြီးမှ နုပြမနေနဲ့။ ထွက်သွားတော့။"
"ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် အိပ်လို့မရဘူးလား။"
သခင်က ကမ္ဘာထိုင်နေတဲ့ခုတင်အနား တိုးလာပြီး
"မင်းဘာသာထွက်မလား။ ငါ ဆွဲထုတ်ရမလား။"
"နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ခါလောက်နမ်းရရင် အပြင်ထွက်ပေးမယ်။"
"ငါ့ဒေါသကို မဆွနဲ့။"
"သခင် ကိုယ့်ဘာသာလည်း ဒေါသထွက်နေတယ်မဟုတ်လား။ ညက သခင့်ဘာသာ မထိန်းလိုက်နိုင်တာကိုလေ။"
"တောက် ... မင်း ..."
"ဘာဖြစ်လဲ၊ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်လုပ်တာပဲကို။ သခင့်ကိုလွမ်းနေရတာ တစ်လရှိပြီဗျ။"
သခင့်ခါးကိုလှမ်းဖက်ဖို့ပြင်တဲ့ ကမ္ဘာ့ကို လည်ပင်းကနေကိုင်ပြီး သခင်တွန်းထားလိုက်တယ်။ ခပ်ဆွေးဆွေးကြည့်လာတဲ့ မျက်လုံးအကြည့်တွေကြောင့် ဘာလို့မှန်းမသိ ဒေါသတွေကိုထိန်းမရချင်။
"ငါ့ကို အဲဒီလိုမကြည့်နဲ့။"
သခင်လက်ကိုအားထည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာအသက်ရှူကျပ်လာတဲ့အထိ တုပ်နှောင်ထားတာမရှိတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေဟာ သခင့်ကိုတွန်းဖယ်ဖို့ လုံးဝမကြိုးစားခဲ့ပါ။
"အဟွတ် ... ဟွတ် ..."
သခင်လွှတ်ပေးမှ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်းက ချောင်းတွေပါဆိုးပြီး ကမ္ဘာ့မျက်နှာ တစ်ခဏလေးနဲ့ နီရဲသွားခဲ့ပြီ။
"ငါ့ကို ရန်လာမစနဲ့။ သတ်မိလိမ့်မယ်။"
"ကျေကျေနပ်နပ်ကိုသေပေးမယ်။ သခင် အဖက်မလုပ်တာထက် သေသွားတာပိုကောင်းပါတယ်။"
"လွယ်လွယ်နဲ့အသက်သေသွားရင် လွယ်လွယ်လေးပြီးသွားမှာပေါ့။ စိတ်ဝိညာဉ်နဲ့ဘဝကို သတ်ချင်တာ။"
"သခင်က သိပ်ရက်စက်တာပဲ။"
"မင်းကတော့ အပြစ်မရှိဘူးပေါ့။ ဟမ်၊ ဖြေစမ်းပါ။ ငါ့ကို နှစ်နဲ့ချီပြီးညာထားတာလေ။ ငါ့ကိုသိပ်ချစ်ပါတယ်လို့ တဖွဖွပြောတဲ့မင်းက ငါ့ကို အခုချိန်အထိညာထားခဲ့တာ မင်းကိုဘယ်လိုယုံရတော့မှာလဲ။"
"နောက်ဆုံးတော့ သခင်သိသွားမှာပဲလေ။ အဲဒီ့မတိုင်ခင်တော့ ကိုယ်က သခင့်အနားနေလို့ရခဲ့တာပေါ့"
*ခွပ်*
ကမ္ဘာ့မျက်နှာလည်ထွက်သွားတဲ့အထိ သခင့်လက်သီးက ခပ်ပြင်းပြင်း။
"မင်း သိပ်ကိုအတ္တကြီးတယ် မြေကမ္ဘာ။ ငါ့နေရာကနေ မင်းစဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ။ ငါတို့စတွေ့ချိန်ကနေ အခုအထိ ငါအညာခံထားရတာ။ ငါကတော့ မင်းကို ... တောက်၊ ငါ အခုထိ Sun ကို ထိခိုက်အောင်လုပ်ဖူးလား။ အဲဒီ့ကောင်လေးကို Sun လို့ထင်ပေမဲ့ မင်းအစ်ကိုဖြစ်နေလို့ ... မင်းကွာ ..."
ဖုန်းနဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူပြီး သခင်ထွက်သွားမှ ခုတင်ခြေရင်းမှာပုံနေတဲ့ အဝတ်တွေကိုပဲ ကမ္ဘာကောက်စွပ်ပြီး သခင့်နောက်ကို အပြေးအလွှားလိုက်ရတယ်။ သခင့်ရဲ့ အဆုံးသတ်မသွားတဲ့ စကားနှစ်ခွန်းလောက်က ဘာဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ ကမ္ဘာမတွေးရဲပါ။
ခြံပေါက်ဝမှာ သခင့်ကိုမီသွားလို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေဖြစ်ကြတော့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်မို့ သခင်ငြိမ်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းပေးနေစမ်းပါ။"
"ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ။ လွှတ်ပေးလိုက်ရင် ပြန်လာမှာလား။"
"ဘယ်သွားသွားကွာ။"
"ကိုယ်လည်းလိုက်မယ်။"
"မင်းကိုယ်မင်းပြန်ကြည့်စမ်းပါဦး။"
ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ အဝတ်အစားတွေကလည်း ညက လုံးထွေးပြီးပစ်ချထားတာမို့ ကြေမွလို့။ ခြေထောက်မှာလည်း အိမ်နေရင်းဖိနပ်အကြမ်းနဲ့။ ကြည့်ရအဆင်မပြေတာ နောက်တစ်ခုက ကော်လာမပါတဲ့တီရှပ်ကြောင့် အထင်းသားပေါ်နေတဲ့ ကိုက်ရာတွေ။
"သခင်နဲ့ တွဲမသွားပါဘူး။ နောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်။ သွားချင်ရာသွား။"
လက်လွှတ်ပေးရင်းပြောတဲ့ကမ္ဘာက သူ့ဆံပင်ကို သူ့လက်နဲ့သပ်လိုက်တယ်။ တီရှပ်ကိုဆွဲဆန့်ပြီး ချည်သားဘောင်းဘီရှည်ကို ဖုန်ခါသလို တစ်ချက်နှစ်ချက်ခါလိုက်ပြီးတဲ့အထိ သခင်က သူ့ရှေ့မှာရပ်နေတုန်း။
"သောက်ရူးလိုပဲ။"
ကမ္ဘာ့ကို လက်မောင်းကနေခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲခေါ်ပြီး သခင် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာရာနောက်ကို အဲဒီ့လိုလုပ်မယ်ထင်မထားတဲ့ ကမ္ဘာက ဖရိုဖရဲနဲ့ပြန်ပါလာခဲ့တာ ကိုးရိုးကားယား။
အိမ်ထဲတွန်းထည့်တော့ သခင့်လက်တစ်ဖက်ကို မိအောင်ဆွဲရင်း
"တစ်ယောက်တည်းမသွားရဘူးလို့။"
"မသွားဘူး။ အခုလွှတ်။"
မယုံရဲယုံရဲနဲ့ လွှတ်လိုက်ပြီးမှ
"သခင်၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သခင် ထွက်မသွားရဘူး။ အလုပ်ထွက်ခဲ့ပြီဆိုတော့ မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ဖို့ စီစဉ်ထားတာလား။ အဲဒါဆို ကိုယ်ပါလိုက်မှာနော်။"
"အဟက်၊ မင်းမှာ မိသားစုရှိသေးတယ်နော်။"
"သခင်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူးလေ။"
"မိသားစုနဲ့ကျတော့ ခွဲနိုင်တယ်ပေါ့။"
"အဲဒီ့လိုက ..."
"ငါ စိတ်ကူးတစ်ခုရတယ်။ ငါပြန်ရင် မင်းတကယ်လိုက်မှာလား။"
"အင်း၊ လိုက်မှာပေါ့။"
အားတက်သရော ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
"ငါနဲ့လိုက်မယ်ဆိုရင် အပြီးလိုက်ခဲ့ရမယ်။ မင်းမိသားစုကိုလည်း အသိပေးစရာမလိုဘူး။ သူတို့ကို ပြန်လာတွေ့ဖို့လည်း လုံးဝစိတ်မကူးနဲ့။"
"ဘယ်လို။"
"ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။"
သခင့်ရဲ့အပြစ်ပေးနည်းက ဒါလား။ သခင့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောမိသားစုဝင်ကို ကမ္ဘာ့ကြောင့် တစ်သက်တာဆုံးရှုံးခဲ့ရလို့ ကမ္ဘာကလည်း ထပ်တူပြန်ပေးဆပ်ဖို့လား။
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။ မင်းမိသားစုကိုကျတော့ သိတတ်လိုက်တာ။"
"ကိုယ် ... ကိုယ် ... သခင်နဲ့လိုက်ပါ့မယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် ကိုယ်တို့မခွဲရတော့ဘူးမလား။ သခင်နဲ့ မဝေးရတော့ဘူးမလား။"
သခင်က ခေါင်းညိတ်တယ်။
"သခင်နဲ့မဝေးရဘူးဆိုရင် အဲဒီ့အတိုင်းလုပ်ပါ့မယ်။"
"မင်းဘက်ကတစ်ယောက်ယောက်ကို အကြောင်းကြားတာနဲ့ မင်းငါ့ကို ဒီတစ်သက်မမြင်ရတော့ဘူးလို့ မှတ်လိုက်ပါ။ ဒီည flight ရအောင် စီစဉ်လိုက်။"
"ဗျာ"
ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့ သခင့်အကြည့်အတွက် ကမ္ဘာ့မှာအဖြေမရှိ။ ချက်ချင်းထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာ့အမေက အရမ်းစိတ်ပူတော့မှာ။
'ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ အမေ။'
■■■ Part (33) ဆက်ရန် ■■■
႐ံုးပိတ္ရက္မွာ သခင္အိပ္ခန္းထဲကထြက္မလာသလို အိပ္ခန္းဝကေန ကမ႓ာနားစြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာသံမွမၾကားရ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေနျမင့္ၿပီမို႔ ႏႈိးေနေပမဲ့ ဘာမွမတံု႔ျပန္ပါ။ အရင္ကဆိုရင္ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဒီလိုအံု႔မႈိင္းမႈိင္းရာသီဥတုနဲ႔ဆို သခင့္ကိုဖက္ထားၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲဇိမ္ယူေနရတာ စည္းစိမ္တစ္မ်ိဳးပဲ။ အခုေတာ့ သူကသာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ခပ္ေစာေစာႏိုးေနခဲ့တာ။ သခင္က အိပ္ေနလိုက္တာမ်ား ေခၚမရ။ တံခါးကိုထုၿပီးေအာ္ေခၚေတာ့မွ တံခါးပြင့္လာၿပီး
"ဘာလဲကြာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ မႈန္ကုပ္ေနတဲ့သခင္က အေမြးပြပြေခြးေလးတစ္ေကာင္ ရန္လိုၿပီးေဟာင္ေနသလို ခပ္စြာစြာေလးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကမ႓ာျမင္ေနမိတာ သခင္မသိပါေစနဲ႔။
ေမးတာကိုမေျဖဘဲ စပ္ျဖဲျဖဲ႐ုပ္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ အိပ္ေနတာကိုအႏႈိးခံလိုက္ရလို႔ စိတ္မၾကည္တာေတြက ပိုဆိုးသြားၿပီ။ အမႈိက္ထုပ္လို လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတာ ကမ႓ာသိဖို႔ေကာင္းတယ္။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။"
ဒုန္းခနဲျပန္ပိတ္သြားတဲ့ အခန္းတံခါးေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေနာက္ဘက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆုတ္လိုက္ရတယ္။
"စိတ္ႀကီးလိုက္တာ။ မနက္စာစားရမယ္ေလ။ ေနျမင့္ေနၿပီ။"
တံခါးတစ္ဖက္ကေန လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲကိုနားစြင့္ရင္း တံခါးေဘးကနံရံကိုမွီၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ဒီလိုအေနအထားက ေတာ္ေတာ္ေလးမခ်င့္မရဲျဖစ္စရာမို႔ ကမ႓ာေနလို႔မရေတာ့တာ အေသအခ်ာပဲ။
ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သခင္ထြက္လာၿပီး
"ဟ ... မင္း ..."
ထိုင္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရလို႔ လန္႔သြားၿပီးမွ တစ္ခုခုရန္ေတြ႕မလို႔ကေန ဘာမွမေျပာဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ထြက္သြားတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသြားသင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာမယ့္သခင့္ကို ေစာင့္ေနရင္းက ကမ႓ာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ျဖစ္ေနရတယ္။ သခင္ထြက္လာေတာ့မွ
"သခင္၊ အခုလိုပဲ ေနေနမွာလား။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"အခုအေျခအေနက ..."
"မင္းပဲ ဘာမွမေတာင္းဆိုပါဘူးဆို။ ထြက္မသြားရင္ရၿပီဆို။ အဲဒီ့လိုေျပာတာ အခုမွဘယ္ႏွရက္ရွိေသးလို႔ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ေနျပန္တာလဲ။"
ဘာမွကို အထြန္႔မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
■
သခင္စိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ ေနပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အိမ္မွာ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ စကားတစ္ခြန္းမေျပာျဖစ္တဲ့ ႐ံုးဖြင့္ရက္တခ်ိဳ႕ကို ကမ႓ာျဖတ္သန္းေနရတာ ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က တစ္သက္မကၾကာလြန္းေနၿပီ။
ဒီၾကားထဲမွာ အေမမွာလြန္းလို႔ အေမ့အိမ္ကိုသြားဖို႔ကိုလည္း ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားခဲ့ရတယ္။ သခင့္ကိုေခၚလည္း သူစိတ္မပါဘဲလိုက္ေပးရရင္ အဆင္ေျပမယ္မထင္ဘူးေလ။
ဒီေန႔ကေတာ့ ကမ႓ာသိလာတာရွိတယ္။ သခင္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။
"သခင္က ေနာက္လ အလုပ္ထြက္ေတာ့မွာလား။"
"အင္း"
"ထြက္စာကို တစ္လႀကိဳၿပီးတင္ရတာမဟုတ္လား။ အဲဒါဆို ..."
"အဲဒီ့လိုပဲ။"
"ဒါဆို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ကတည္းက ထြက္စာတင္ထားတာေပါ့။ အဲဒီ့ေန႔ကတည္းက တင္ခဲ့တာေပါ့။"
ေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုနဲ႔ၿပီးသြားတဲ့ အေျဖေတြကို ကမ႓ာမုန္းတတ္ေနၿပီ။
ၿပီးေတာ့ သခင္က အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိမ္မွာထိုင္ေနမယ့္အမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဆို အဲဒီ့တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး အလုပ္ထြက္စာတင္ခဲ့တာဆိုရင္ အခု တကယ္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ တကယ္ျပန္မလို႔လား။
"သခင္၊ ကိုယ့္အနားကေန ဘယ္မွထြက္မသြားရဘူးေနာ္။"
ကိုယ္တိုင္ၾကားရံုသာ ေရရြတ္လိုက္တယ္။ အရင္ကလိုဆိုရင္ သခင္အလုပ္ထြက္မွာကို အလိုလားဆံုးလူသားက ကမ႓ာျဖစ္ေနမွာ။ အခုကေတာ့ ...
■■■
"သခင္၊ သခင္၊ အိမ္ေရာက္ၿပီ။"
သခင္အလုပ္ထြက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ကမ႓ာမလိုက္ရေပမဲ့ သြားႀကိဳခြင့္ေတာ့ ရလိုက္တယ္။ အခု ပြဲကေန သခင့္ကိုျပန္ေခၚလာခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တိုက္လိုက္ၾကလို႔ သခင္ ေခါင္းမထူႏိုင္တယ္မသိ။ ကားေပၚမွာ တစ္လမ္းလံုးအိပ္လာတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ။
သခင့္ကိုႏႈိးလိုက္ၿပီး သခင့္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္မိမွ ႏႈတ္ခမ္းမွာေသြးစို႔လို႔။
"သခင့္ႏႈတ္ခမ္းက ဘာျဖစ္တာလဲ။"
"မထိနဲ႔။"
ကားထဲကေန ယိုင္တိုင္တိုင္ဆင္းသြားတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာလည္းလိုက္ဆင္းၿပီး ထိန္းေပးတာကို အထိမခံ။ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းဆီဦးတည္သြားေနတဲ့ သခင့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားဖို႔ ကမ႓ာစိတ္မခ်တာမို႔ အခန္းတံခါးကိုအပိတ္မခံဘဲ လိုက္ဝင္လိုက္ေပမဲ့
"ထြက္သြား။"
"သခင္ အရမ္းမူးေနတာ အဆင္မေျပ ..."
မဟုတ္ပါ။ သခင္က အရမ္းမူးေနတာမဟုတ္ခဲ့ပါ။
"သခင္"
"ဖယ္စမ္းကြာ။"
ပခံုးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္မိေတာ့ ႐ုန္းဖယ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲဖို႔လုပ္ေနတယ္။
"သခင္ အဆင္ေျပသြားေအာင္ ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္။"
"ငါ့ကို မထိနဲ႔။"
ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေယာက္်ားကေဆးမိလာတာကို ဒီအတိုင္းပစ္ထားစရာလား။ ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ သခင္က တစ္လမ္းလံုးစိတ္ထိန္းလာရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္မိထားတာ ကမ႓ာမသိလိုက္တာပဲ။
"ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ သခင္က ကိုယ္မသိေအာင္ ရွင္းခ်င္ေသးတာလား။ ကိုယ္က သခင့္ေယာက္်ားပါ။ သခင္တစ္ေယာက္တည္း ရွင္းစရာမလိုဘူးေလ။"
အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကမ႓ာ့ေက်ာျပင္က ခုတင္နဲ႔တစ္သားတည္းျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ႐ႈပ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြအားလံုး ရန္ရွာဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ ထိန္းထားသမၽွေတြလြတ္ထြက္သြားတဲ့သခင္ ဘာမွျပင္ဆင္မေနဘဲ ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေတြၾကားေနရာယူၿပီး အစိမ္းသက္သက္စတင္လိုက္တယ္။
"အ၊ သခင္။ ခဏ ... ခဏေလး။"
အသက္ကိုအလုအယက္႐ွဴရင္းက ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ကမ႓ာျပင္လိုက္ရင္း သခင့္လည္ပင္းကိုဖက္တြယ္ကာ
"ရၿပီ။"
စစခ်င္းမွာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ရွားလိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အနမ္းေတြနဲ႔အာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ပါ။ လည္ပင္းေတြကိုကိုက္ခဲလာတဲ့သခင္က ကမ႓ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေတာ့ တမင္တကာကိုေရွာင္ေနသလားပဲ။ ေအာက္ပိုင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားေနၿပီး သာယာမႈရွာေနတဲ့သခင္က သိပ္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲလို႔ ကမ႓ာေတြးေနမိတယ္။
"အင္း ... သခင္။ အ၊ ကိုယ့္ကိုနမ္းပါ။"
"ဟင္း ....."
သခင္က ေခါင္းေမာ့ညည္းလိုက္ၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္လို႔ ခပ္နက္နက္ေလးဝင္ေရာက္လာတယ္။ ကမ႓ာ့စကားကို မၾကားေလသလား။
သခင္မနမ္းလည္း ကမ႓ာ့ဘက္က သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီလွမ္းခဲ့႐ံုေပါ့လို႔ အေတြးနဲ႔အတူ ထပ္ႀကိဳးစားျခင္းကလည္း ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ျပန္တယ္။
'ဘာလို႔လဲ သခင္ရယ္။'
သခင့္ရဲ႕ ခပ္ရိုင္းရိုင္းဆႏၵေတြရယ္၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအျပဳအမူေတြရယ္ၾကား အခါခါက်႐ႈံးရင္းပဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီက အနမ္းတစ္ပြင့္ရဖို႔ကို ကမ႓ာတစ္ေယာက္ အလူးအလဲႀကိဳးစားရင္း တစ္ညတာကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ စိတ္တိုင္းက်ေသာင္းက်န္းၿပီးတဲ့အဆံုး ေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ေက်ာေပၚ ထပ္က်လာတဲ့သခင့္ကို လက္ေနာက္ျပန္ထိန္းရင္းကပဲ ကမ႓ာေဘးေစာင္းလွဲခ်ေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ေဘးမွာ ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ၿငိမ္သက္လို႔။
"ေက်နပ္ၿပီလား။"
"အင္း"
သံုးခါေျမာက္ၿပီးသြားတာမွ မေက်နပ္ရင္လည္း ကမ႓ာ ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္လိမ့္မယ္။ ေက်နပ္သြားသူကေတာ့ မ်က္လံုးေတြကန္႔လန္႔ကာခ်လို႔ အိပ္သြားခဲ့ၿပီ။ သခင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ကမ႓ာေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ သခင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိနမ္း႐ႈိက္ပစ္လိုက္တယ္။ လြမ္းေနခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ။ အနမ္းေလးေတာင္ တြန္႔တိုေနတာကေတာ့ လြန္တာေပါ့။
'ဆိုးလိုက္တာ သခင္ရယ္။ မနက္က်ရင္ေရာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ေနဦးမွာလား။'
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သခင့္ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ကမ႓ာလည္း အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အခ်စ္သက္ေသေတြေပက်ံေနတဲ့ အိပ္ရာခင္းနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတြက မနက္က်ရင္ သက္ေသအျဖစ္ရွိရဦးမွာမို႔ ရွင္းလို႔မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။
"Sound sleep, my Lord."
■■■
ဒီလိုမနက္ခင္းမ်ိဳးကို လြမ္းေနခဲ့ရတာ တစ္လရွိၿပီမို႔ မ်က္စိေရွ႕မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာကို ကမ႓ာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိတုန္းမွာ သခင္လႈပ္ရွားလာလို႔ ကမ႓ာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္မိတယ္။ သခင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ သိခ်င္မိတာမို႔။
အရင္ေန႔ေတြလိုမဟုတ္ဘဲ လူက က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ခံစားရတာေၾကာင့္ မ်က္စိမဖြင့္ခင္ ကိုယ္ကိုလူးလြန္႔ရင္း လက္ေတြကိုဆန္႔ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခုကိုတြန္းကန္ေနသလိုမို႔ ကမန္းကတန္းမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့ သခင္။
"ေျမကမ႓ာ"
သူ႔ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာေၾကာင့္ လန္႔သြားၿပီးမွ ကမ႓ာ့လည္ပင္းကကိုက္ရာေတြကို ျမင္ၿပီး အေတြးေတြကို အလုပ္ေပးမိတယ္။
ညက ကမ႓ာ့ကိုႏွင္ထုတ္ေနရာကေန ...
"ဟာကြာ ..."
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ညည္းညဴရင္း ကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္ဆြဲဖြေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာခိုးၾကည့္ရင္း မျပံဳးမိေအာင္ သတိထားေနရတာလည္း တကယ္မလြယ္ပါ။
သခင္က ခုတင္ေပၚကေနဆင္းသြားၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္သြားေတာ့မွ ကမ႓ာထထိုင္လိုက္တယ္။
'သခင္က ႏႈိးမသြားဘူးပဲ။ ေနေပါ့၊ မထဘူး။ ဒီအခန္းေလးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လြမ္းေနခဲ့ရတာလဲ။'
အေတြးနဲ႔အတူ ကမ႓ာျပန္လွဲအိပ္ေနလိုက္တာ ဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းေလး အခန္းထဲပ်ံ႕လာတဲ့အထိပဲ။ သခင္ ေရခ်ိဳးလာခဲ့ၿပီးၿပီေပါ့။ ကမ႓ာ့ကိုေက်ာေပးၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနမိတုန္းမွာပဲ
"ႏိုးရင္ အခန္းထဲကထြက္ေတာ့။"
မိသြားၿပီဆိုေပမဲ့ ကမ႓ာ အျပင္မထြက္ခ်င္ေသးလို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာလိုက္တယ္။ ေျပာစရာက တစ္ခုတည္းပဲရွိတာ။
"မထႏိုင္ဘူး။ နာတယ္။"
"မင္းကို ဘယ္သူက အတင္းဆြဲလုပ္လို႔လဲ။ မင္းဘာသာ ဇြတ္တိုးၿပီးမွ ႏုျပမေနနဲ႔။ ထြက္သြားေတာ့။"
"ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လို႔မရဘူးလား။"
သခင္က ကမ႓ာထိုင္ေနတဲ့ခုတင္အနား တိုးလာၿပီး
"မင္းဘာသာထြက္မလား။ ငါ ဆြဲထုတ္ရမလား။"
"ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခါေလာက္နမ္းရရင္ အျပင္ထြက္ေပးမယ္။"
"ငါ့ေဒါသကို မဆြနဲ႔။"
"သခင္ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေဒါသထြက္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ညက သခင့္ဘာသာ မထိန္းလိုက္ႏိုင္တာကိုေလ။"
"ေတာက္ ... မင္း ..."
"ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္လုပ္တာပဲကို။ သခင့္ကိုလြမ္းေနရတာ တစ္လရွိၿပီဗ်။"
သခင့္ခါးကိုလွမ္းဖက္ဖို႔ျပင္တဲ့ ကမ႓ာ့ကို လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး သခင္တြန္းထားလိုက္တယ္။ ခပ္ေဆြးေဆြးၾကည့္လာတဲ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ဘာလို႔မွန္းမသိ ေဒါသေတြကိုထိန္းမရခ်င္။
"ငါ့ကို အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႔။"
သခင္လက္ကိုအားထည့္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာအသက္ရႉက်ပ္လာတဲ့အထိ တုပ္ေႏွာင္ထားတာမရွိတဲ့ ကမ႓ာ့လက္ေတြဟာ သခင့္ကိုတြန္းဖယ္ဖို႔ လံုးဝမႀကိဳးစားခဲ့ပါ။
"အဟြတ္ ... ဟြတ္ ..."
သခင္လႊတ္ေပးမွ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္းက ေခ်ာင္းေတြပါဆိုးၿပီး ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာ တစ္ခဏေလးနဲ႔ နီရဲသြားခဲ့ၿပီ။
"ငါ့ကို ရန္လာမစနဲ႔။ သတ္မိလိမ့္မယ္။"
"ေက်ေက်နပ္နပ္ကိုေသေပးမယ္။ သခင္ အဖက္မလုပ္တာထက္ ေသသြားတာပိုေကာင္းပါတယ္။"
"လြယ္လြယ္နဲ႔အသက္ေသသြားရင္ လြယ္လြယ္ေလးၿပီးသြားမွာေပါ့။ စိတ္ဝိညာဥ္နဲ႔ဘဝကို သတ္ခ်င္တာ။"
"သခင္က သိပ္ရက္စက္တာပဲ။"
"မင္းကေတာ့ အျပစ္မရွိဘူးေပါ့။ ဟမ္၊ ေျဖစမ္းပါ။ ငါ့ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးညာထားတာေလ။ ငါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ပါတယ္လို႔ တဖြဖြေျပာတဲ့မင္းက ငါ့ကို အခုခ်ိန္အထိညာထားခဲ့တာ မင္းကိုဘယ္လိုယံုရေတာ့မွာလဲ။"
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ သခင္သိသြားမွာပဲေလ။ အဲဒီ့မတိုင္ခင္ေတာ့ ကိုယ္က သခင့္အနားေနလို႔ရခဲ့တာေပါ့"
*ခြပ္*
ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာလည္ထြက္သြားတဲ့အထိ သခင့္လက္သီးက ခပ္ျပင္းျပင္း။
"မင္း သိပ္ကိုအတၱႀကီးတယ္ ေျမကမ႓ာ။ ငါ့ေနရာကေန မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ငါတို႔စေတြ႕ခ်ိန္ကေန အခုအထိ ငါအညာခံထားရတာ။ ငါကေတာ့ မင္းကို ... ေတာက္၊ ငါ အခုထိ Sun ကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ဖူးလား။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးကို Sun လို႔ထင္ေပမဲ့ မင္းအစ္ကိုျဖစ္ေနလို႔ ... မင္းကြာ ..."
ဖုန္းနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူၿပီး သခင္ထြက္သြားမွ ခုတင္ေျခရင္းမွာပံုေနတဲ့ အဝတ္ေတြကိုပဲ ကမ႓ာေကာက္စြပ္ၿပီး သခင့္ေနာက္ကို အေျပးအလႊားလိုက္ရတယ္။ သခင့္ရဲ႕ အဆံုးသတ္မသြားတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းေလာက္က ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုတာ ကမ႓ာမေတြးရဲပါ။
ျခံေပါက္ဝမွာ သခင့္ကိုမီသြားလို႔ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြျဖစ္ၾကေတာ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္မို႔ သခင္ၿငိမ္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းေပးေနစမ္းပါ။"
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ ျပန္လာမွာလား။"
"ဘယ္သြားသြားကြာ။"
"ကိုယ္လည္းလိုက္မယ္။"
"မင္းကိုယ္မင္းျပန္ၾကည့္စမ္းပါဦး။"
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ အဝတ္အစားေတြကလည္း ညက လံုးေထြးၿပီးပစ္ခ်ထားတာမို႔ ေၾကမြလို႔။ ေျခေထာက္မွာလည္း အိမ္ေနရင္းဖိနပ္အၾကမ္းနဲ႔။ ၾကည့္ရအဆင္မေျပတာ ေနာက္တစ္ခုက ေကာ္လာမပါတဲ့တီရွပ္ေၾကာင့္ အထင္းသားေပၚေနတဲ့ ကိုက္ရာေတြ။
"သခင္နဲ႔ တြဲမသြားပါဘူး။ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္။ သြားခ်င္ရာသြား။"
လက္လႊတ္ေပးရင္းေျပာတဲ့ကမ႓ာက သူ႔ဆံပင္ကို သူ႔လက္နဲ႔သပ္လိုက္တယ္။ တီရွပ္ကိုဆြဲဆန္႔ၿပီး ခ်ည္သားေဘာင္းဘီရွည္ကို ဖုန္ခါသလို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီးတဲ့အထိ သခင္က သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ေနတုန္း။
"ေသာက္ရူးလိုပဲ။"
ကမ႓ာ့ကို လက္ေမာင္းကေနခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚၿပီး သခင္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာရာေနာက္ကို အဲဒီ့လိုလုပ္မယ္ထင္မထားတဲ့ ကမ႓ာက ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ျပန္ပါလာခဲ့တာ ကိုးရိုးကားယား။
အိမ္ထဲတြန္းထည့္ေတာ့ သခင့္လက္တစ္ဖက္ကို မိေအာင္ဆြဲရင္း
"တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဘူးလို႔။"
"မသြားဘူး။ အခုလႊတ္။"
မယံုရဲယံုရဲနဲ႔ လႊတ္လိုက္ၿပီးမွ
"သခင္၊ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သခင္ ထြက္မသြားရဘူး။ အလုပ္ထြက္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားတာလား။ အဲဒါဆို ကိုယ္ပါလိုက္မွာေနာ္။"
"အဟက္၊ မင္းမွာ မိသားစုရွိေသးတယ္ေနာ္။"
"သခင္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူးေလ။"
"မိသားစုနဲ႔က်ေတာ့ ခြဲႏိုင္တယ္ေပါ့။"
"အဲဒီ့လိုက ..."
"ငါ စိတ္ကူးတစ္ခုရတယ္။ ငါျပန္ရင္ မင္းတကယ္လိုက္မွာလား။"
"အင္း၊ လိုက္မွာေပါ့။"
အားတက္သေရာ ကမ႓ာေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ငါနဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ အၿပီးလိုက္ခဲ့ရမယ္။ မင္းမိသားစုကိုလည္း အသိေပးစရာမလိုဘူး။ သူတို႔ကို ျပန္လာေတြ႕ဖို႔လည္း လံုးဝစိတ္မကူးနဲ႔။"
"ဘယ္လို။"
"ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ။"
သခင့္ရဲ႕အျပစ္ေပးနည္းက ဒါလား။ သခင့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာမိသားစုဝင္ကို ကမ႓ာ့ေၾကာင့္ တစ္သက္တာဆံုး႐ႈံးခဲ့ရလို႔ ကမ႓ာကလည္း ထပ္တူျပန္ေပးဆပ္ဖို႔လား။
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ မင္းမိသားစုကိုက်ေတာ့ သိတတ္လိုက္တာ။"
"ကိုယ္ ... ကိုယ္ ... သခင္နဲ႔လိုက္ပါ့မယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္တို႔မခြဲရေတာ့ဘူးမလား။ သခင္နဲ႔ မေဝးရေတာ့ဘူးမလား။"
သခင္က ေခါင္းညိတ္တယ္။
"သခင္နဲ႔မေဝးရဘူးဆိုရင္ အဲဒီ့အတိုင္းလုပ္ပါ့မယ္။"
"မင္းဘက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ မင္းငါ့ကို ဒီတစ္သက္မျမင္ရေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီည flight ရေအာင္ စီစဥ္လိုက္။"
"ဗ်ာ"
ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ သခင့္အၾကည့္အတြက္ ကမ႓ာ့မွာအေျဖမရွိ။ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ကမ႓ာ့အေမက အရမ္းစိတ္ပူေတာ့မွာ။
'ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ။'
■■■ Part (33) ဆက္ရန္ ■■■
"သခင်၊ သခင်ရေ။ နောက်ကျနေပြီ။ အဲဒီ့လောက်အိပ်နေရင် ခေါင်းကိုက်မယ်နော်။ မနက်စာလာစားတော့လေ။"
ရုံးပိတ်ရက်မှာ သခင်အိပ်ခန်းထဲကထွက်မလာသလို အိပ်ခန်းဝကနေ ကမ္ဘာနားစွင့်ကြည့်တော့လည်း ဘာသံမှမကြားရ။ တော်တော်လေးနေမြင့်ပြီမို့ နှိုးနေပေမဲ့ ဘာမှမတုံ့ပြန်ပါ။ အရင်ကဆိုရင် ပိတ်ရက်တွေမှာ ဒီလိုအုံ့မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုနဲ့ဆို သခင့်ကိုဖက်ထားပြီးတော့ အိပ်ရာထဲဇိမ်ယူနေရတာ စည်းစိမ်တစ်မျိုးပဲ။ အခုတော့ သူကသာ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ဘဲ ခပ်စောစောနိုးနေခဲ့တာ။ သခင်က အိပ်နေလိုက်တာများ ခေါ်မရ။ တံခါးကိုထုပြီးအော်ခေါ်တော့မှ တံခါးပွင့်လာပြီး
"ဘာလဲကွာ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ မှုန်ကုပ်နေတဲ့သခင်က အမွေးပွပွခွေးလေးတစ်ကောင် ရန်လိုပြီးဟောင်နေသလို ခပ်စွာစွာလေးဖြစ်နေတယ်လို့ ကမ္ဘာမြင်နေမိတာ သခင်မသိပါစေနဲ့။
မေးတာကိုမဖြေဘဲ စပ်ဖြဲဖြဲရုပ်နဲ့ကြည့်နေတဲ့ကမ္ဘာကြောင့် အိပ်နေတာကိုအနှိုးခံလိုက်ရလို့ စိတ်မကြည်တာတွေက ပိုဆိုးသွားပြီ။ အမှိုက်ထုပ်လို လွှင့်ပစ်ချင်နေတာ ကမ္ဘာသိဖို့ကောင်းတယ်။
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။"
ဒုန်းခနဲပြန်ပိတ်သွားတဲ့ အခန်းတံခါးကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် နောက်ဘက်ကို ခပ်မြန်မြန်ဆုတ်လိုက်ရတယ်။
"စိတ်ကြီးလိုက်တာ။ မနက်စာစားရမယ်လေ။ နေမြင့်နေပြီ။"
တံခါးတစ်ဖက်ကနေ လှမ်းအော်ပြောလိုက်ပြီး အခန်းထဲကိုနားစွင့်ရင်း တံခါးဘေးကနံရံကိုမှီပြီး ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ဒီလိုအနေအထားက တော်တော်လေးမချင့်မရဲဖြစ်စရာမို့ ကမ္ဘာနေလို့မရတော့တာ အသေအချာပဲ။
ငါးမိနစ်လောက်နေတော့ သခင်ထွက်လာပြီး
"ဟ ... မင်း ..."
ထိုင်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရလို့ လန့်သွားပြီးမှ တစ်ခုခုရန်တွေ့မလို့ကနေ ဘာမှမပြောဘဲ အိမ်နောက်ဖေးဘက်ထွက်သွားတယ်။ တစ်ခုခုတော့ ပြောသွားသင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား။
မျက်နှာသစ်ပြီးထွက်လာမယ့်သခင့်ကို စောင့်နေရင်းက ကမ္ဘာ အငြိမ်မနေနိုင်ဖြစ်နေရတယ်။ သခင်ထွက်လာတော့မှ
"သခင်၊ အခုလိုပဲ နေနေမှာလား။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"အခုအခြေအနေက ..."
"မင်းပဲ ဘာမှမတောင်းဆိုပါဘူးဆို။ ထွက်မသွားရင်ရပြီဆို။ အဲဒီ့လိုပြောတာ အခုမှဘယ်နှရက်ရှိသေးလို့ ဘာတွေဖြစ်ချင်နေပြန်တာလဲ။"
ဘာမှကို အထွန့်မတက်နိုင်ခဲ့ပါ။
■
သခင်စိတ်ချမ်းသာသလိုသာ နေပါစေတော့ဆိုပြီး နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အိမ်မှာ တစ်နေ့လုံးနေလို့ စကားတစ်ခွန်းမပြောဖြစ်တဲ့ ရုံးဖွင့်ရက်တချို့ကို ကမ္ဘာဖြတ်သန်းနေရတာ နှစ်ပတ်ဆိုတဲ့အချိန်က တစ်သက်မကကြာလွန်းနေပြီ။
ဒီကြားထဲမှာ အမေမှာလွန်းလို့ အမေ့အိမ်ကိုသွားဖို့ကိုလည်း ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်းပဲ သွားခဲ့ရတယ်။ သခင့်ကိုခေါ်လည်း သူစိတ်မပါဘဲလိုက်ပေးရရင် အဆင်ပြေမယ်မထင်ဘူးလေ။
ဒီနေ့ကတော့ ကမ္ဘာသိလာတာရှိတယ်။ သခင် အလုပ်ထွက်တော့မယ်တဲ့။
"သခင်က နောက်လ အလုပ်ထွက်တော့မှာလား။"
"အင်း"
"ထွက်စာကို တစ်လကြိုပြီးတင်ရတာမဟုတ်လား။ အဲဒါဆို ..."
"အဲဒီ့လိုပဲ။"
"ဒါဆို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်ကတည်းက ထွက်စာတင်ထားတာပေါ့။ အဲဒီ့နေ့ကတည်းက တင်ခဲ့တာပေါ့။"
ခေါင်းညိတ်ပြရုံနဲ့ပြီးသွားတဲ့ အဖြေတွေကို ကမ္ဘာမုန်းတတ်နေပြီ။
ပြီးတော့ သခင်က အလုပ်မလုပ်ဘဲ အိမ်မှာထိုင်နေမယ့်အမျိုးလည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါဆို အဲဒီ့တုန်းက မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး အလုပ်ထွက်စာတင်ခဲ့တာဆိုရင် အခု တကယ်အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတော့ တကယ်ပြန်မလို့လား။
"သခင်၊ ကိုယ့်အနားကနေ ဘယ်မှထွက်မသွားရဘူးနော်။"
ကိုယ်တိုင်ကြားရုံသာ ရေရွတ်လိုက်တယ်။ အရင်ကလိုဆိုရင် သခင်အလုပ်ထွက်မှာကို အလိုလားဆုံးလူသားက ကမ္ဘာဖြစ်နေမှာ။ အခုကတော့ ...
■■■
"သခင်၊ သခင်၊ အိမ်ရောက်ပြီ။"
သခင်အလုပ်ထွက်တော့ နှုတ်ဆက်ပွဲကို ကမ္ဘာမလိုက်ရပေမဲ့ သွားကြိုခွင့်တော့ ရလိုက်တယ်။ အခု ပွဲကနေ သခင့်ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့တာ။ ဘယ်လောက်တောင်တိုက်လိုက်ကြလို့ သခင် ခေါင်းမထူနိုင်တယ်မသိ။ ကားပေါ်မှာ တစ်လမ်းလုံးအိပ်လာတာ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ။
သခင့်ကိုနှိုးလိုက်ပြီး သခင့်မျက်နှာကိုသေချာကြည့်မိမှ နှုတ်ခမ်းမှာသွေးစို့လို့။
"သခင့်နှုတ်ခမ်းက ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"မထိနဲ့။"
ကားထဲကနေ ယိုင်တိုင်တိုင်ဆင်းသွားတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာလည်းလိုက်ဆင်းပြီး ထိန်းပေးတာကို အထိမခံ။ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီးတော့ အိပ်ခန်းဆီဦးတည်သွားနေတဲ့ သခင့်ကို တစ်ယောက်တည်းထားဖို့ ကမ္ဘာစိတ်မချတာမို့ အခန်းတံခါးကိုအပိတ်မခံဘဲ လိုက်ဝင်လိုက်ပေမဲ့
"ထွက်သွား။"
"သခင် အရမ်းမူးနေတာ အဆင်မပြေ ..."
မဟုတ်ပါ။ သခင်က အရမ်းမူးနေတာမဟုတ်ခဲ့ပါ။
"သခင်"
"ဖယ်စမ်းကွာ။"
ပခုံးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်မိတော့ ရုန်းဖယ်ပြီး အဝတ်အစားလဲဖို့လုပ်နေတယ်။
"သခင် အဆင်ပြေသွားအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်။"
"ငါ့ကို မထိနဲ့။"
ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ယောက်ျားကဆေးမိလာတာကို ဒီအတိုင်းပစ်ထားစရာလား။ ဒါကြောင့် ကားပေါ်မှာ သခင်က တစ်လမ်းလုံးစိတ်ထိန်းလာရင်း နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်မိထားတာ ကမ္ဘာမသိလိုက်တာပဲ။
"ဒီလိုဖြစ်နေတာတောင် သခင်က ကိုယ်မသိအောင် ရှင်းချင်သေးတာလား။ ကိုယ်က သခင့်ယောက်ျားပါ။ သခင်တစ်ယောက်တည်း ရှင်းစရာမလိုဘူးလေ။"
အဲဒီ့နောက်မှာတော့ ကမ္ဘာ့ကျောပြင်က ခုတင်နဲ့တစ်သားတည်းဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။
နှစ်ယောက်ကြားမှာရှုပ်နေတဲ့ အဝတ်အစားတွေအားလုံး ရန်ရှာဖယ်ထုတ်ခံလိုက်ရပြီးနောက် ထိန်းထားသမျှတွေလွတ်ထွက်သွားတဲ့သခင် ဘာမှပြင်ဆင်မနေဘဲ ကမ္ဘာ့ခြေထောက်တွေကြားနေရာယူပြီး အစိမ်းသက်သက်စတင်လိုက်တယ်။
"အ၊ သခင်။ ခဏ ... ခဏလေး။"
အသက်ကိုအလုအယက်ရှူရင်းက နေရာတကျဖြစ်အောင် ကမ္ဘာပြင်လိုက်ရင်း သခင့်လည်ပင်းကိုဖက်တွယ်ကာ
"ရပြီ။"
စစချင်းမှာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားလိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် အနမ်းတွေနဲ့အာရုံပြောင်းဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ မအောင်မြင်ပါ။ လည်ပင်းတွေကိုကိုက်ခဲလာတဲ့သခင်က ကမ္ဘာ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုတော့ တမင်တကာကိုရှောင်နေသလားပဲ။ အောက်ပိုင်းကို ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားနေပြီး သာယာမှုရှာနေတဲ့သခင်က သိပ်ကိုဆွဲဆောင်မှုရှိတာပဲလို့ ကမ္ဘာတွေးနေမိတယ်။
"အင်း ... သခင်။ အ၊ ကိုယ့်ကိုနမ်းပါ။"
"ဟင်း ....."
သခင်က ခေါင်းမော့ညည်းလိုက်ပြီး မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ခပ်နက်နက်လေးဝင်ရောက်လာတယ်။ ကမ္ဘာ့စကားကို မကြားလေသလား။
သခင်မနမ်းလည်း ကမ္ဘာ့ဘက်က သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေဆီလှမ်းခဲ့ရုံပေါ့လို့ အတွေးနဲ့အတူ ထပ်ကြိုးစားခြင်းကလည်း ရှုံးနိမ့်ခဲ့ပြန်တယ်။
'ဘာလို့လဲ သခင်ရယ်။'
သခင့်ရဲ့ ခပ်ရိုင်းရိုင်းဆန္ဒတွေရယ်၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအပြုအမူတွေရယ်ကြား အခါခါကျရှုံးရင်းပဲ နှုတ်ခမ်းတွေဆီက အနမ်းတစ်ပွင့်ရဖို့ကို ကမ္ဘာတစ်ယောက် အလူးအလဲကြိုးစားရင်း တစ်ညတာကုန်ဆုံးခဲ့ရတယ်။
အခုတော့ စိတ်တိုင်းကျသောင်းကျန်းပြီးတဲ့အဆုံး မှောက်လျက်ဖြစ်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ကျောပေါ် ထပ်ကျလာတဲ့သခင့်ကို လက်နောက်ပြန်ထိန်းရင်းကပဲ ကမ္ဘာဘေးစောင်းလှဲချတော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ဘေးမှာ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ငြိမ်သက်လို့။
"ကျေနပ်ပြီလား။"
"အင်း"
သုံးခါမြောက်ပြီးသွားတာမှ မကျေနပ်ရင်လည်း ကမ္ဘာ ခပ်မျော့မျော့ပဲကျန်လိမ့်မယ်။ ကျေနပ်သွားသူကတော့ မျက်လုံးတွေကန့်လန့်ကာချလို့ အိပ်သွားခဲ့ပြီ။ သခင်အိပ်ပျော်သွားတဲ့အထိ ကမ္ဘာစောင့်ကြည့်ပြီးမှ သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ လွမ်းနေခဲ့ရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာပြီလဲ။ အနမ်းလေးတောင် တွန့်တိုနေတာကတော့ လွန်တာပေါ့။
'ဆိုးလိုက်တာ သခင်ရယ်။ မနက်ကျရင်ရော ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေဦးမှာလား။'
အိပ်ပျော်နေတဲ့သခင့်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ကမ္ဘာလည်း အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အချစ်သက်သေတွေပေကျံနေတဲ့ အိပ်ရာခင်းနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တွေက မနက်ကျရင် သက်သေအဖြစ်ရှိရဦးမှာမို့ ရှင်းလို့မဖြစ်ဘူးမဟုတ်လား။
"Sound sleep, my Lord."
■■■
ဒီလိုမနက်ခင်းမျိုးကို လွမ်းနေခဲ့ရတာ တစ်လရှိပြီမို့ မျက်စိရှေ့မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ သခင့်မျက်နှာကို ကမ္ဘာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတုန်းမှာ သခင်လှုပ်ရှားလာလို့ ကမ္ဘာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်မိတယ်။ သခင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ သိချင်မိတာမို့။
အရင်နေ့တွေလိုမဟုတ်ဘဲ လူက ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ခံစားရတာကြောင့် မျက်စိမဖွင့်ခင် ကိုယ်ကိုလူးလွန့်ရင်း လက်တွေကိုဆန့်ထုတ်ပစ်လိုက်တော့ တစ်ခုခုကိုတွန်းကန်နေသလိုမို့ ကမန်းကတန်းမျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတဲ့ သခင်။
"မြေကမ္ဘာ"
သူ့ဘေးမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာကြောင့် လန့်သွားပြီးမှ ကမ္ဘာ့လည်ပင်းကကိုက်ရာတွေကို မြင်ပြီး အတွေးတွေကို အလုပ်ပေးမိတယ်။
ညက ကမ္ဘာ့ကိုနှင်ထုတ်နေရာကနေ ...
"ဟာကွာ ..."
စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ညည်းညူရင်း ကိုယ့်ဆံပင်ကိုယ်ဆွဲဖွနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာခိုးကြည့်ရင်း မပြုံးမိအောင် သတိထားနေရတာလည်း တကယ်မလွယ်ပါ။
သခင်က ခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းသွားပြီး အခန်းအပြင်ထွက်သွားတော့မှ ကမ္ဘာထထိုင်လိုက်တယ်။
'သခင်က နှိုးမသွားဘူးပဲ။ နေပေါ့၊ မထဘူး။ ဒီအခန်းလေးကို ဘယ်လောက်တောင် လွမ်းနေခဲ့ရတာလဲ။'
အတွေးနဲ့အတူ ကမ္ဘာပြန်လှဲအိပ်နေလိုက်တာ ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေး အခန်းထဲပျံ့လာတဲ့အထိပဲ။ သခင် ရေချိုးလာခဲ့ပြီးပြီပေါ့။ ကမ္ဘာ့ကိုကျောပေးပြီး အဝတ်အစားလဲနေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ
"နိုးရင် အခန်းထဲကထွက်တော့။"
မိသွားပြီဆိုပေမဲ့ ကမ္ဘာ အပြင်မထွက်ချင်သေးလို့ အကြောင်းပြချက်ရှာလိုက်တယ်။ ပြောစရာက တစ်ခုတည်းပဲရှိတာ။
"မထနိုင်ဘူး။ နာတယ်။"
"မင်းကို ဘယ်သူက အတင်းဆွဲလုပ်လို့လဲ။ မင်းဘာသာ ဇွတ်တိုးပြီးမှ နုပြမနေနဲ့။ ထွက်သွားတော့။"
"ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် အိပ်လို့မရဘူးလား။"
သခင်က ကမ္ဘာထိုင်နေတဲ့ခုတင်အနား တိုးလာပြီး
"မင်းဘာသာထွက်မလား။ ငါ ဆွဲထုတ်ရမလား။"
"နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ခါလောက်နမ်းရရင် အပြင်ထွက်ပေးမယ်။"
"ငါ့ဒေါသကို မဆွနဲ့။"
"သခင် ကိုယ့်ဘာသာလည်း ဒေါသထွက်နေတယ်မဟုတ်လား။ ညက သခင့်ဘာသာ မထိန်းလိုက်နိုင်တာကိုလေ။"
"တောက် ... မင်း ..."
"ဘာဖြစ်လဲ၊ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်လုပ်တာပဲကို။ သခင့်ကိုလွမ်းနေရတာ တစ်လရှိပြီဗျ။"
သခင့်ခါးကိုလှမ်းဖက်ဖို့ပြင်တဲ့ ကမ္ဘာ့ကို လည်ပင်းကနေကိုင်ပြီး သခင်တွန်းထားလိုက်တယ်။ ခပ်ဆွေးဆွေးကြည့်လာတဲ့ မျက်လုံးအကြည့်တွေကြောင့် ဘာလို့မှန်းမသိ ဒေါသတွေကိုထိန်းမရချင်။
"ငါ့ကို အဲဒီလိုမကြည့်နဲ့။"
သခင်လက်ကိုအားထည့်လိုက်တော့ ကမ္ဘာအသက်ရှူကျပ်လာတဲ့အထိ တုပ်နှောင်ထားတာမရှိတဲ့ ကမ္ဘာ့လက်တွေဟာ သခင့်ကိုတွန်းဖယ်ဖို့ လုံးဝမကြိုးစားခဲ့ပါ။
"အဟွတ် ... ဟွတ် ..."
သခင်လွှတ်ပေးမှ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်းက ချောင်းတွေပါဆိုးပြီး ကမ္ဘာ့မျက်နှာ တစ်ခဏလေးနဲ့ နီရဲသွားခဲ့ပြီ။
"ငါ့ကို ရန်လာမစနဲ့။ သတ်မိလိမ့်မယ်။"
"ကျေကျေနပ်နပ်ကိုသေပေးမယ်။ သခင် အဖက်မလုပ်တာထက် သေသွားတာပိုကောင်းပါတယ်။"
"လွယ်လွယ်နဲ့အသက်သေသွားရင် လွယ်လွယ်လေးပြီးသွားမှာပေါ့။ စိတ်ဝိညာဉ်နဲ့ဘဝကို သတ်ချင်တာ။"
"သခင်က သိပ်ရက်စက်တာပဲ။"
"မင်းကတော့ အပြစ်မရှိဘူးပေါ့။ ဟမ်၊ ဖြေစမ်းပါ။ ငါ့ကို နှစ်နဲ့ချီပြီးညာထားတာလေ။ ငါ့ကိုသိပ်ချစ်ပါတယ်လို့ တဖွဖွပြောတဲ့မင်းက ငါ့ကို အခုချိန်အထိညာထားခဲ့တာ မင်းကိုဘယ်လိုယုံရတော့မှာလဲ။"
"နောက်ဆုံးတော့ သခင်သိသွားမှာပဲလေ။ အဲဒီ့မတိုင်ခင်တော့ ကိုယ်က သခင့်အနားနေလို့ရခဲ့တာပေါ့"
*ခွပ်*
ကမ္ဘာ့မျက်နှာလည်ထွက်သွားတဲ့အထိ သခင့်လက်သီးက ခပ်ပြင်းပြင်း။
"မင်း သိပ်ကိုအတ္တကြီးတယ် မြေကမ္ဘာ။ ငါ့နေရာကနေ မင်းစဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ။ ငါတို့စတွေ့ချိန်ကနေ အခုအထိ ငါအညာခံထားရတာ။ ငါကတော့ မင်းကို ... တောက်၊ ငါ အခုထိ Sun ကို ထိခိုက်အောင်လုပ်ဖူးလား။ အဲဒီ့ကောင်လေးကို Sun လို့ထင်ပေမဲ့ မင်းအစ်ကိုဖြစ်နေလို့ ... မင်းကွာ ..."
ဖုန်းနဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူပြီး သခင်ထွက်သွားမှ ခုတင်ခြေရင်းမှာပုံနေတဲ့ အဝတ်တွေကိုပဲ ကမ္ဘာကောက်စွပ်ပြီး သခင့်နောက်ကို အပြေးအလွှားလိုက်ရတယ်။ သခင့်ရဲ့ အဆုံးသတ်မသွားတဲ့ စကားနှစ်ခွန်းလောက်က ဘာဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ ကမ္ဘာမတွေးရဲပါ။
ခြံပေါက်ဝမှာ သခင့်ကိုမီသွားလို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေဖြစ်ကြတော့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်မို့ သခင်ငြိမ်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းပေးနေစမ်းပါ။"
"ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ။ လွှတ်ပေးလိုက်ရင် ပြန်လာမှာလား။"
"ဘယ်သွားသွားကွာ။"
"ကိုယ်လည်းလိုက်မယ်။"
"မင်းကိုယ်မင်းပြန်ကြည့်စမ်းပါဦး။"
ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ အဝတ်အစားတွေကလည်း ညက လုံးထွေးပြီးပစ်ချထားတာမို့ ကြေမွလို့။ ခြေထောက်မှာလည်း အိမ်နေရင်းဖိနပ်အကြမ်းနဲ့။ ကြည့်ရအဆင်မပြေတာ နောက်တစ်ခုက ကော်လာမပါတဲ့တီရှပ်ကြောင့် အထင်းသားပေါ်နေတဲ့ ကိုက်ရာတွေ။
"သခင်နဲ့ တွဲမသွားပါဘူး။ နောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်။ သွားချင်ရာသွား။"
လက်လွှတ်ပေးရင်းပြောတဲ့ကမ္ဘာက သူ့ဆံပင်ကို သူ့လက်နဲ့သပ်လိုက်တယ်။ တီရှပ်ကိုဆွဲဆန့်ပြီး ချည်သားဘောင်းဘီရှည်ကို ဖုန်ခါသလို တစ်ချက်နှစ်ချက်ခါလိုက်ပြီးတဲ့အထိ သခင်က သူ့ရှေ့မှာရပ်နေတုန်း။
"သောက်ရူးလိုပဲ။"
ကမ္ဘာ့ကို လက်မောင်းကနေခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲခေါ်ပြီး သခင် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာရာနောက်ကို အဲဒီ့လိုလုပ်မယ်ထင်မထားတဲ့ ကမ္ဘာက ဖရိုဖရဲနဲ့ပြန်ပါလာခဲ့တာ ကိုးရိုးကားယား။
အိမ်ထဲတွန်းထည့်တော့ သခင့်လက်တစ်ဖက်ကို မိအောင်ဆွဲရင်း
"တစ်ယောက်တည်းမသွားရဘူးလို့။"
"မသွားဘူး။ အခုလွှတ်။"
မယုံရဲယုံရဲနဲ့ လွှတ်လိုက်ပြီးမှ
"သခင်၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ သခင် ထွက်မသွားရဘူး။ အလုပ်ထွက်ခဲ့ပြီဆိုတော့ မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ဖို့ စီစဉ်ထားတာလား။ အဲဒါဆို ကိုယ်ပါလိုက်မှာနော်။"
"အဟက်၊ မင်းမှာ မိသားစုရှိသေးတယ်နော်။"
"သခင်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူးလေ။"
"မိသားစုနဲ့ကျတော့ ခွဲနိုင်တယ်ပေါ့။"
"အဲဒီ့လိုက ..."
"ငါ စိတ်ကူးတစ်ခုရတယ်။ ငါပြန်ရင် မင်းတကယ်လိုက်မှာလား။"
"အင်း၊ လိုက်မှာပေါ့။"
အားတက်သရော ကမ္ဘာခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
"ငါနဲ့လိုက်မယ်ဆိုရင် အပြီးလိုက်ခဲ့ရမယ်။ မင်းမိသားစုကိုလည်း အသိပေးစရာမလိုဘူး။ သူတို့ကို ပြန်လာတွေ့ဖို့လည်း လုံးဝစိတ်မကူးနဲ့။"
"ဘယ်လို။"
"ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။"
သခင့်ရဲ့အပြစ်ပေးနည်းက ဒါလား။ သခင့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောမိသားစုဝင်ကို ကမ္ဘာ့ကြောင့် တစ်သက်တာဆုံးရှုံးခဲ့ရလို့ ကမ္ဘာကလည်း ထပ်တူပြန်ပေးဆပ်ဖို့လား။
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။ မင်းမိသားစုကိုကျတော့ သိတတ်လိုက်တာ။"
"ကိုယ် ... ကိုယ် ... သခင်နဲ့လိုက်ပါ့မယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် ကိုယ်တို့မခွဲရတော့ဘူးမလား။ သခင်နဲ့ မဝေးရတော့ဘူးမလား။"
သခင်က ခေါင်းညိတ်တယ်။
"သခင်နဲ့မဝေးရဘူးဆိုရင် အဲဒီ့အတိုင်းလုပ်ပါ့မယ်။"
"မင်းဘက်ကတစ်ယောက်ယောက်ကို အကြောင်းကြားတာနဲ့ မင်းငါ့ကို ဒီတစ်သက်မမြင်ရတော့ဘူးလို့ မှတ်လိုက်ပါ။ ဒီည flight ရအောင် စီစဉ်လိုက်။"
"ဗျာ"
ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတဲ့ သခင့်အကြည့်အတွက် ကမ္ဘာ့မှာအဖြေမရှိ။ ချက်ချင်းထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာ့အမေက အရမ်းစိတ်ပူတော့မှာ။
'ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ အမေ။'
■■■ Part (33) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі