Chapter (49)
"ေနဦး ... အြန္း ..."
နည္းနည္းေလးလြတ္တာနဲ႔ ျပန္ဆြဲခ်ဳပ္လာတဲ့ ကမ႓ာက ဘယ္ကအားေတြနဲ႔မွန္းမသိ။ သခင္ အတင္းရုန္းၿပီး ကမ႓ာ့လက္ေတြကိုဆြဲလိမ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း လက္ေတြကိုဆြဲလွည့္ခံလိုက္ရၿပီး အခ်ဳပ္ခံလိုက္ရတာက သခင္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
"သခင့္ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ေနေန ကိုယ္က ဒီပညာေတြကို လက္ေတြ႕အသံုးခ်ခဲ့တဲ့လူပါ။"
Martial arts နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကမ႓ာ့လိုလူဆိုးက ပိုကၽြမ္းက်င္ေနမွာကို သခင္ေတြးမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ ျပန္ခုခံဖူးတာမဟုတ္လို႔ သူဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ေနလဲလို႔ သခင္မသိပါ။ ကမ႓ာ့ရဲ႕ ဆိုးသြမ္းခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ေတြကို သခင္မျမင္ဖူးသလို ကမ႓ာကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီတုန္းကလို ျပန္မေနခဲ့ဖူးပါ။ သခင္နဲ႔ဆံုၿပီးတဲ့ေနာက္ အျပင္မွာရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးရွိဖူးေပမဲ့ သာမန္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရန္ပြဲဆိုတာထက္ မပိုခဲ့ဖူး။
သခင္ရုန္းထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့
"လႊတ္ေပးမယ္။ အရမ္းမရုန္းနဲ႔။"
ရုန္းလိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တဲ့အရွိန္ေပါင္းၿပီး လဲသြားႏိုင္လို႔ ကမ႓ာကသတိေပးလာတယ္။ သခင္ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့မွ ကမ႓ာကလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ညက ကိုယ္အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ခံရခက္မလဲ သခင္ေတြးၾကည့္ေပါ့။ အခု သခင့္လက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မေပးခ်င္ဘူးလား။"
ကမ႓ာက သခင့္လက္ကိုဆြြဲယူၿပီး သူ႔ရဲ႕ေပါင္ၾကားမွာ တင္ေပးတယ္။
သခင္လက္ေတြကိုအုပ္ကိုင္ၿပီး သာယာမႈကိုေတာင္းဆိုေနတဲ့ကမ႓ာက ရီေဝေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ သခင့္ကိုဆြဲေဆာင္ေနေပမဲ့
"မင္းမွာလက္ပါတာပဲ။"
သခင္ရုန္းထြက္ေပမဲ့ ကမ႓ာက လက္လႊတ္မေပး။
"သခင့္လက္နဲ႔ထိေနတဲ့ အထိအေတြ႕က ပိုမိုက္တယ္ေလ။ လက္နဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ေပးႏိုင္တယ္မလား။"
သခင့္ခါးကို လက္တစ္ဖက္ကသိုင္းဖက္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က သခင့္လက္ကိုအုပ္ကိုင္ကာ sensitive ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို ပြတ္တိုက္ေနမိေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ဧည့္ခန္းဆိုဖာေပၚပစ္လဲက်သြားသလို သခင့္လက္ကပါ ေဆာင့္ဆြဲခံရသလိုျဖစ္ၿပီး လူကပါ ကမ႓ာ့အေပၚကိုထပ္က်သြားတယ္။
"က်စ္၊ ဧည့္ခန္းမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။"
"တျခားေနရာမွာဆိုရင္ လုပ္ေပးမွာလား။ ညက မရမက တစ္ခါၿပီးထားေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါဦး။ လက္နဲ႔ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲေလေနာ္။"
ကမ႓ာ့ကိုယ္ေပၚကေနထၿပီး ခံုမွာထိုင္လိုက္တဲ့သခင္က ဘာမွမေျပာပါ။
"ျခံတံခါး ေသခ်ာသြားပိတ္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးမွ စိတ္မေျပာင္းနဲ႔ေနာ္။"
အေျပးအလႊားနဲ႔ ျခံတံခါးေရာ၊ အိမ္တံခါးမႀကီးကိုပါ ကမ႓ာပိတ္ပစ္လိုက္တဲ့အထိ သခင္က ဧည့္ခန္းမွာေနရာမေရြ႕ဘဲ တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ေတြးေနပံုပါ။
"သခင္၊ ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ကိုယ္ေပၚအုပ္မိုးရင္း ကမ႓ာေျပာတဲ့အထိ သခင့္မ်က္ႏွာက အမူအရာေျပာင္းသြားတာမရွိ။
"သခင္ကေလ၊ တကယ္ကိုေသြးေအးတာ။ ဘယ္လိုမွန္းကိုမသိဘူး။ ကိုယ္ေတာ့ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အဲဒီလိုမေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သခင့္ရဲ႕ အဲဒီလို ေအးစက္စက္ပံုစံကိုလည္း ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ေရွ႕မတ္တပ္ရပ္ကာ ေဘာင္းဘီေတြကိုဆြဲခ်ရင္း သခင့္လက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး
"Please."
သခင့္လက္ေတြက ကမ႓ာ့အသားစိုင္ေပၚကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာတယ္။
"အား ... သခင္ရာ ..."
သခင့္လက္ဖမိုးမွာ ေသြးေၾကာေတြထင္းလာၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ေရြ႕လ်ားလာတယ္။
"ဟင္း ... "
ကမ႓ာ့ညည္းသံေတြက သခင့္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အၿပိဳင္ အရွိန္ရလာခဲ့ဲၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဆိုဖာေပၚကို ကမ႓ာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုင္ခ်ၿပီး သခင့္ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္ကေနဆြဲယူထိန္းရင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြေပၚ အနမ္းေတြေႁခြမိေတာ့ သခင္ မတံု႔ျပန္ေပမဲ့ မရုန္းပါ။ လက္ေတြကလည္း ကမ႓ာ့ကိုေခ်ာ့ျမႇဴေပးေနတာ လြတ္မသြား။ ေဘးတိုက္အေနအထားကေန ကမ႓ာ့ကိုဆိုဖာေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး သခင္က ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေတြေပၚခြထားကာ သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနပါတယ္။
"သခင္၊ ျမန္ျမန္ေလး။"
သခင္ လက္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ဆက္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။
ကမ႓ာ့အေတြးထဲမွာေတာ့ သူက သခင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြထဲ ဝင္ထြက္လႈပ္ရွားေနတယ္လို႔ စိတ္ကူးေနမိတယ္။ အဲဒီထက္အဆင့္တက္လိုက္ရင္ ေႏြးေထြးေနတဲ့ရပ္ဝန္း၊ ႏူးညံ့ေနတဲ့အေသြးအသား၊ ေသြးေၾကာေတြနဲ႔ပါ ပြတ္တိုက္မိေနတဲ့ အထိအေတြ႕ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆူပြက္လာတဲ့ေသြးေတြက ေပါက္ထြက္ေတာ့မလို။
စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ဆိုေပမဲ့ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ ခုတင္ေပၚလူးလိမ့္ေနတဲ့သခင္၊ ေအးစက္သလိုရွိေပမဲ့ အျမဲတမ္းသက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတတ္ၿပီး ကမ႓ာ့ကို အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းနက္ေတြ၊ ေတာ္ရံုနဲ႔အသံထြက္ညည္းေလ့မရွိဘဲ တစ္ခါတေလမွာ တင္းတင္းေစ့ထားတတ္ၿပီး တစ္ခါတေလမွာ ခပ္ဟဟသာယာေနတတ္တဲ့ ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းနီညိဳညိဳႏွစ္လႊာ၊ အမို႔အေမာက္ကင္းတဲ့ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္၊ ႏူးညံ့ျခင္းမရွိတဲ့ အဖုအထစ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ဗိုက္သားျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာအျမဲသေဘာတက်ေငးၾကည့္မိတဲ့ V line, ေအာက္ဘက္ကိုဆက္သြားရင္ ...
"အား ... နာတယ္။"
ခပ္တင္းတင္းဆြဲညႇစ္ခံလိုက္ရလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ကမ႓ာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲကို ပက္လက္ႀကီးျပန္ေရာက္လာရၿပီ။ ဆက္ၿပီးခံစားလိုက္ရတဲ့ ပြတ္တိုက္မႈေတြက ရင္ထဲမွာ ေဆာင္းေလေတြတိုက္ေနသလိုလို၊ ေနေရာင္ေတြျဖန္႔ခင္းေနသလိုလို၊ ေအးလိုက္ေႏြးလိုက္နဲ႔။
'အဟား၊ သခင္ကေလ စိတ္ကူးကိုေတာင္ လိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တာမ်ိဳး။'
"ဘာျပံဳးတာလဲ။"
"နာလို႔။"
"နာရင္ျပံဳးရတယ္လို႔ မင္းကို ဘယ္သူသင္လိုက္သလဲ။"
"သခင့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ အဲဒီလိုပဲတံု႔ျပန္ရတယ္လို႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလးက သင္ေပးတာ။"
"ဟား ဟား၊ အရူးပဲ။ သိပ္သာယာေနတာလား။ ငါ လက္အံမေသခင္ စိတ္ေလၽွာ့ေတာ့။ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရ။"
အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားေပးေနၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့သခင္ေၾကာင့္
"အျမစ္နဲ႔ေပါက္တဲ့သစ္ပင္လား။ အြန္း ... ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ... အား ဟ ... အိုေခ၊ အိုေခ၊ ဒီတိုင္းဆက္လုပ္ေပးလို႔ ေျပာတာ။"
လက္လႊတ္လိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ့မွာပ်ာပ်ာသလဲ။
"ဟား ... သခင္ ... အင္း ... ခပ္တင္းတင္းေလး ... အင္း ..."
ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ကူးယဥ္အေတြးထဲ ျပန္ေမ်ာသြားတဲ့ကမ႓ာ သခင့္ေနာက္မွာေနရာယူၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ၾကမ္းရမ္းေနရတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတုန္း ဖ်တ္ခနဲ အေတြးထဲေရာက္လာတဲ့ flogger တစ္ခု။ ဒီတစ္ခါလည္း ကမ႓ာျပံဳးမိရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း zero မဟုတ္ပါဘဲ bottom မဟုတ္တဲ့ခ်စ္ရသူကို Dom ေနရာေပးထားရတဲ့ ကမ႓ာ့လိုလူေတြအတြက္ ရင္ခုန္တာထက္ပိုတဲ့ ရင္တုန္သာယာရျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲထင္ပါရဲ႕။
"ဟင္း ... ၿပီး ... ေတာ့မယ္။ ျမန္ျမန္ေလး ... အား ..."
သခင့္လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဂ်ဴနီယာေျမကမ႓ာက ပိုလို႔ေတာင့္တင္းမာေၾကာလာၿပီး တုန္ခါခ်င္သလိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ သခင္တစ္ေယာက္ စိတ္ယုတ္မာေလးေပၚလာကာ ထိပ္ေပါက္ဝကိုဖိပိတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားရၿပီ။
"ေအာင့္တယ္ေလ။ အား ... လႊတ္ေပးပါ။"
"ေနာက္ဆို ငါေျပာတဲ့စကားကို ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ မင္းထင္ရာေတြကို ျဖတ္ျဖတ္ၿပီးမေျပာပါနဲ႔။"
"ဟာ ... ဟုတ္၊ ဟုတ္။ နားေထာင္မယ္လို႔။"
ဒီေတာ့မွ သခင္က အၿပီးသတ္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္လုပ္ေပးပါေတာ့တယ္။
"ဟား ... အခုမွပဲ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။"
သခင္ထသြားေတာ့
"ဘယ္လဲ။"
ေပက်ံေနတဲ့လက္ကို ေထာင္ျပၿပီး
"ေဆးရမယ္ေလ။ Tissue ေတြ အကုန္သိမ္းစမ္း။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနတာလဲ။"
ဒီေတာ့မွ ကမ႓ာက ေဘာင္းဘီျပင္ဝတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ၿပီးဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတဲ့ tissue စေတြကို လိုက္ေကာက္သိမ္းရပါေတာ့တယ္။
"ဘာလဲ။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန လက္ေဆးၿပီးထြက္လာတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာက တံခါးဝကေနလမ္းပိတ္ထားၿပီး အျပင္ေပးမထြက္ပါ။
"သခင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား။"
"ငါက ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။"
"ဟာ၊ သခင့္ေယာက္်ားက အခုလိုျဖစ္ေနတာကို သခင္က ဘယ္လိုမွမေနဘူးေပါ့။"
"ငါ ေဆးမိတာမွမဟုတ္ပဲ။"
"သခင့္ကို ဒီေလာက္နမ္းေနတာ ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုလုပ္ေပးေနတုန္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား။"
"ငါတို႔က မနမ္းဖူးလို႔လား။ ဒီလိုကေရာ လုပ္မေပးဖူးလို႔လား။"
"အား ..... ဘာေကာင္လဲ။ ခင္ဗ်ားေလးက စက္႐ုပ္လား။ ဟာကြာ၊ အသည္းယားလိုက္တာ။ ညာေနတာလား။"
သခင့္ေပါင္တံေတြၾကား ကမ႓ာ့လက္ကေရာက္လာေတာ့ သခင္ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္ၿပီး
"လက္မသရမ္းနဲ႔။"
"တကယ္ႀကီးပံုမွန္ပဲ။ သခင္ ကိုယ့္အေပၚမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့တာလား။"
သခင့္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကမ႓ာေသခ်ာေမးမိတယ္။
"မင္းလိုမ်ိဳး အျမဲထန္မေနႏိုင္ဘူး။"
"မစြပ္စြဲနဲ႔။ သခင္နဲ႔ဆံုၿပီးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ ကိုယ္ feel မလာေတာ့တာ။ သခင္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ auto ပဲ။"
"ေအး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူမလားကြ။"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုဟာက ..."
"ငါ့ဘာသာ လက္ေညာင္းရတဲ့အထဲ ဘယ္ feel ကိုလာရဦးမွာလဲ။"
လက္ေတြကိုခါၿပီး သခင္ေျပာေတာ့မွ
"အာ ... ေဆးလိမ္းေပးရမလားဟင္။ ကိုယ္ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ။"
"ေနစမ္းပါ။ ခဏေနျပန္ေကာင္းမွာပဲ။ အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ ကဲ၊ ငါ့ေရွ႕ကဖယ္။"
"အဟီး၊ သြားပါခင္ဗ်ာ။"
.
"သခင္၊ ခုနက ငါေျပာတာကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါဆိုတာ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။"
တံခါးေပါက္ဝမွာ ေဆးလိပ္ရပ္ေသာက္ေနတဲ့သခင့္အနား ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းအိမ္ကို ဆက္သြယ္သင့္ၿပီ။ ငါခြင့္ျပဳတယ္။"
"တကယ္လား။"
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမႈတ္ထုတ္ၿပီး သခင္ကေျဖတယ္။
"အင္း၊ ျပန္ဆက္သြယ္လိုက္ပါ။"
"ကိုယ္ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မဆက္သြယ္ရဲဘူး။"
"ဘယ္လို"
"ကိုယ့္ေၾကာင့္ သခင့္မိသားစုဘဝေလး ပ်က္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္၊ သခင္ရုန္းကန္ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မိသားစုသိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြကို စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေနခဲ့မိတာ။ ျပန္ေတြးမိရင္ သခင့္ကိုအားနာတယ္။ သခင့္ေၾကာင့္ သခင္ေျပာလို႔ ကိုယ္က မိသားစုနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး အခုလိုေနေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က ဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္ထင္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္ကိုၾကည့္ရင္က် အေမ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲဘူး။ အေမ ဘယ္ေလာက္စိုးရိမ္ေနမလဲဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြပဲ လုပ္ေနခဲ့တာ။"
"အဲဒါ ငါ့ ..."
"မဟုတ္ဘူး။ သခင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က သခင့္အနားေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတာမို႔ ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ အေမ့ကိုဆန္႔က်င္ခဲ့တာ။ အဲဒါ သခင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။"
ကမ႓ာ့ရဲ႕အေတြးကို သခင္လိုက္မမီခ်င္ေတာ့ပါ။
"သခင္ မသိဘူးလား။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကကို သခင့္ကို မလြန္ဆန္ခ်င္ခဲ့တာ၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့တာ။ သခင္နာက်င္ေစခ်င္ရင္ နာက်င္လိုက္မယ္။ သခင္ကအႏိုင္ယူခ်င္ရင္ ကိုယ္အရႈံးခံလိုက္မယ္။ အဲဒီ့အတြက္လည္း ကိုယ္ေပ်ာ္တယ္။ သခင္က ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေနေပးတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္က paradise ပဲ။ သခင္မရွိတဲ့ကမ႓ာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ငရဲပဲ။"
"ၾကံဳရင္ ကဗ်ာေတြ၊ စာစုေတြ စာအုပ္ထုတ္ေလ။"
"လူေတြက အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္သြားၾကတယ္တို႔ ဘာတို႔။"
".................."
"ကိုယ္လည္း သခင့္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကိုေဆးခတ္ၿပီး ယူလိုက္ရမွာေနာ္။"
သခင္က ခပ္ေအးေအးပဲ ကမ႓ာ့ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
"အဲဒီအၾကည့္ေတြေပါ့။ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ လူကိုအဆိပ္ခတ္လိုက္သလိုပဲ။ ေက်ာက္ရုပ္ကိုျဖစ္ေရာ။ သခင့္ကို ေဆးလည္းမခတ္ရဲပါဘူး။ အစတည္းက သခင့္အေဖကိစၥေၾကာင့္ မၾကည္ရတဲ့အထဲ ပိုမုန္းသြားရင္ ကိုယ္ပဲရင္က်ိဳးရမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ သခင့္စိတ္ႀကိဳက္ သခင့္ sub အေနနဲ႔ပဲ ေနခဲ့တာ။"
"မပင္ပန္းဘူးလား။ မင္းပံုစံလည္းမဟုတ္ဘူး။"
"Submissive type ကိုေျပာတာလား။ အဲဒါက ကိုယ့္ပံုစံမဟုတ္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္သလဲ။ အဲဒါ သခင့္အတြက္သီးသန္႔ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ပံုစံပဲေလ။"
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္း စာေရးဆရာလုပ္စားေတာ့မွာလား။"
"ဘာလို႔လဲ။"
"ဒီတစ္ေန႔ခင္းလံုး စာေတြစီေနတာပဲ။"
"အဲဒါလည္း သခင့္အတြက္ auto စာစီၿပီးျဖစ္သြားတာေတြ။"
"ေအး၊ ေျပာခ်င္သလိုသာ ေျပာပါေတာ့။"
"သခင္၊ ခုနက ကိုယ့္ကို ဘာလို႔လုပ္ေပးတာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔။"
"သခင့္တုန္းက တစ္ညလံုး ..."
"ေတာ္ေတာ့ ေျမကမ႓ာ။"
သခင္က အိမ္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး ကုန္သြားတဲ့စီးကရက္ကို ျပာခြက္ထဲထည့္ေခ်ကာ သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့ၿပီ။
"ဟား ဟား၊ ဘာလဲ၊ စိတ္ပါလာမွာစိုးလို႔လား။"
ကမ႓ာ့စကားသာ မွန္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ...
■■■
ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းမသိ၊ follower လည္းသိပ္မရွိတဲ့ သခင္ဖြင့္ေပးတဲ့ Instagram account ကို ဖြင့္ၾကည့္မိေနတုန္းမွာ စာတစ္ေစာင္ဝင္လာတယ္။
ၾကည့္မိေတာ့ Koa ဆိုတာက သိသိသာသာ။
Earth
သူေခၚေပမဲ့ reply မျပန္မိ။ သူဘယ္လိုသိလဲလို႔သာ ေတြးေနမိတယ္။
Earth, ကၽြန္ေတာ္ video call ေခၚရမွာလား။
'အဟက္၊ ၿခိမ္းေျခာက္တိုင္း ေၾကာက္ရေရာလားကြာ။'
Notification bar မွာ ျမင္ေနရတဲ့စာေတြကိုသာ ကမ႓ာဖတ္ၿပီး conversation ထဲဝင္မၾကည့္။ ကမ႓ာ့အေတြးအဆံုးမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္စာဝင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သခင္က ေခါင္းမာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပံုကို ရာဇသခင္ဆီမပို႔ခ်င္ဘူး။
his_warrior_ sent a photo.
ကမ႓ာ ဝင္မၾကည့္လို႔မရေတာ့ပါ။ ဘာေတြၿခိမ္းေျခာက္ေနသလဲဆိုတဲ့ ေဒါသနဲ႔အတူ ဝင္ၾကည့္မိတဲ့ကမ႓ာ ပံုကိုေတြ႕ေတာ့မွ ရုတ္တရက္ shock ရသြားၿပီးေနာက္မွာ ေဒါသေတြကတလိပ္လိပ္။
ေအာက္တန္းစား
အဟား၊ စာျပန္ၿပီပဲ။
မင္း ေသခ်င္ၿပီလား။
သခင္ကသတ္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က လည္လာစင္းေပးမွာေပါ့။
$ပိုေတြမေျပာနဲ႔။ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
သူေဌးကေတာ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ဗ်ာ။
ကမ႓ာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားရၿပီ။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမွာ။
ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္ရဲတာ နည္းတဲ့သတၱိေတာ့ မဟုတ္ဘူးပဲ။
ထင္ေနပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ေနမယ္လို႔။ Social media ေတြျဖတ္ထားေတာ့ ဘာမွမေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခု ဘယ္လိုသိသြားတယ္ထင္လဲ။
ဒါေတာ့ ကမ႓ာတကယ္သိခ်င္တာ။
ဟိုတယ္က chef ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတင္တဲ့ group photo မွာ Earth ကိုေတြ႕လိုက္ရတာ။ သူ႔ Facebook account ကို ေမႊေတာ့ ဘာမွမထူးဘူး။ ဒါနဲ႔ IG မွာရွာၿပီးေမႊေတာ့ သူ႔ရဲ႕ follower ထဲက user အသစ္ေလး Erda က suspect list ထဲဝင္လာပါေရာ။ နာမည္ကို Earth ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုပဲ ျပန္မသံုးခဲ့သင့္ဘူး။
ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမယ္လို႔ မသိေတာ့ပါ။
Reply ျပန္ပါဦးဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကိုလိုက္ရွာမလို႔။ Daniel Day ဆိုတဲ့ဟာေလးက မလိမ့္တစ္ပတ္ေတြလုပ္ၿပီး အာရံုလႊဲလြန္းလို႔။ Boss ကေတာ့ သိေနပံုပဲ။
အေမ၊ ဘာျဖစ္လဲ။
ဒီလိုပဲ တေရွာင္ေရွာင္ေပါ့။ လြမ္းဖ်ားေလ။ ျပန္လာမယ္မလား။
ကမ႓ာ မေျဖမိေသးပါ။
ခုနကပံုကို ရာဇသခင္ဆီပို႔ရမလား။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ အိမ္ကိုလိုက္လာရမလား။
F*ck! မင္း ေသဖို႔ျပင္ထား။
ေျပာၿပီးပါေရာ၊ လာၿပီးအသတ္ခံပါ့မယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္သတ္ခံရလဲဆိုတာေလးပါ ရာဇသခင္ သိသင့္တာေပါ့။
အဟက္၊ ငါျပန္လာမယ္။ မင္းအသက္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထား။
ေစာင့္ေနမယ္ သခင္။
.
'အား ... ဘာျဖစ္ရတာလဲ။ Bastard! မင္းကို အဲဒီတုန္းကတည္းက သတ္လိုက္ရမွာ။'
ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာေပါက္ကြဲေနမိတာ သခင့္ကိုလည္း မသိေစခ်င္တာေၾကာင့္ အားရေအာင္လည္း မေပါက္ကြဲႏိုင္ပါ။
■■■
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ Earth ရယ္။ အလုပ္ေတာ့မထြက္ပါနဲ႔။ တို႔မွာ ညက သားေလးက တို႔ကိုနားလည္ပါၿပီဆိုလို႔ ေပ်ာ္ေနရတုန္းရွိေသးတယ္။ အခု Earth အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္းခဲရၿပီ။"
"ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီျပန္ရမယ္ Boss. ခ်က္ခ်င္းႀကီးပဲျဖစ္သြားရတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဂၢါနဲ႔အဆင္ေျပသြားတာ ဝမ္းသာပါတယ္။"
"ျပန္လာမွာပဲမဟုတ္လား။ ၾကာခ်င္ရင္ၾကာေလ၊ ျပန္လာရင္ေတာ့ တို႔အလုပ္ေတြဆီ ျပန္လာေပးပါကြာ။"
"ျပန္လာျဖစ္ရင္ လာပါ့မယ္။ တျခားမွ သြားစရာမရွိတာ၊ အဟီး။"
"အပိုေတြ၊ မင္းကိုလိုခ်င္ေနၾကတာက တို႔ partner ေတြထဲတင္ အမ်ားႀကီး။"
"ဘယ္လိုျဖစ္မလဲမေသခ်ာလို႔ ဘာမွႀကိဳမေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ျဖစ္ရင္ Boss ဆီမွာပဲျဖစ္မွာပါ။"
"ေအးပါကြာ။ အိမ္ျပန္ခရီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။"
■
မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ သခင္က ေျပာရသိပ္ခက္ပါတယ္။
"ငါျပန္မလိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္ေလ။"
"အဲဒီလိုမရဘူးေလ။ သခင္ပဲ ကိုယ့္မိသားစုကိုဆက္သြယ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တာေလ။"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းမိသားစုနဲ႔မင္းကို ဒီထက္ပိုၿပီး ခြဲမထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါက ငါ အဲဒီကိုျပန္လိုက္မယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး ေျမကမ႓ာ။"
"ဟာ၊ ကိုယ့္မိသားစုဆီကိုယ္ျပန္တာ သခင္က ကိုယ့္ေယာက္်ားမို႔ လိုက္ခဲ့ရမွာပဲေလ။"
"မေက်နပ္ရင္ ကြာရွင္းလိုက္။"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မေျပာနဲ႔။ ဘာလို႔ ဒီလုိေတြျဖစ္သြားျပန္တာလဲ။"
"အရင္ကတည္းကဒီလိုပဲ။ ငါ့ဘာသာ ဒီကိုျပန္လာခ်င္လို႔ ျပန္လာတယ္။ မင္းကလည္း လိုက္လာခဲ့တယ္။ ငါ့အိမ္မို႔ ငါျပန္လာတာ။ မင္းအိမ္ျပန္တာကို ငါမလိုက္ႏိုင္ဘူး။"
"ေအး၊ မရရေအာင္ ေခၚမွာ။"
"စိတ္ကူးကယဥ္တယ္။"
စိတ္ေလၽွာ့ႏိုင္ဖို႔ ကမ႓ာမနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
"အဲဒါဆို ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အထိ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေစာင့္ေနေပး။"
"ငါ မင္းတပည့္မဟုတ္ဘူး။ အမိန္႔ေတြလာမေပးနဲ႔။"
"ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္ သခင္ရယ္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနေပးမယ္မဟုတ္လား။ သခင့္အနားမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွမထားဘဲ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနေပးပါေနာ္။ ကိုယ္ေတာင္းဆိုတာပါ။"
ေျမကမ႓ာဆိုတာ ရာဇသခင္ကို အျမဲတမ္း ခခယယျမတ္ႏိုးမိရံုသာ။
■■■ Part (50) ဆက္ရန္ ■■■
"နေဦး ... အွန်း ..."
နည်းနည်းလေးလွတ်တာနဲ့ ပြန်ဆွဲချုပ်လာတဲ့ ကမ္ဘာက ဘယ်ကအားတွေနဲ့မှန်းမသိ။ သခင် အတင်းရုန်းပြီး ကမ္ဘာ့လက်တွေကိုဆွဲလိမ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့လည်း လက်တွေကိုဆွဲလှည့်ခံလိုက်ရပြီး အချုပ်ခံလိုက်ရတာက သခင်ကိုယ်တိုင်ပါပဲ။
"သခင့်ဘာသာ ဘယ်လောက်ကျွမ်းကျင်နေနေ ကိုယ်က ဒီပညာတွေကို လက်တွေ့အသုံးချခဲ့တဲ့လူပါ။"
Martial arts နဲ့ပတ်သက်ရင် ကမ္ဘာ့လိုလူဆိုးက ပိုကျွမ်းကျင်နေမှာကို သခင်တွေးမိပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့လည်း ဘယ်တုန်းကမှ ပြန်ခုခံဖူးတာမဟုတ်လို့ သူဘယ်လောက်ကျွမ်းကျင်နေလဲလို့ သခင်မသိပါ။ ကမ္ဘာ့ရဲ့ ဆိုးသွမ်းခဲ့တဲ့ပုံရိပ်တွေကို သခင်မမြင်ဖူးသလို ကမ္ဘာကလည်း ဘယ်တုန်းကမှ အဲဒီတုန်းကလို ပြန်မနေခဲ့ဖူးပါ။ သခင်နဲ့ဆုံပြီးတဲ့နောက် အပြင်မှာရန်ဖြစ်တာမျိုးရှိဖူးပေမဲ့ သာမန်ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရန်ပွဲဆိုတာထက် မပိုခဲ့ဖူး။
သခင်ရုန်းထွက်ဖို့ပြင်တော့
"လွှတ်ပေးမယ်။ အရမ်းမရုန်းနဲ့။"
ရုန်းလိုက်တဲ့အရှိန်နဲ့ လွှတ်လိုက်တဲ့အရှိန်ပေါင်းပြီး လဲသွားနိုင်လို့ ကမ္ဘာကသတိပေးလာတယ်။ သခင်ငြိမ်နေလိုက်တော့မှ ကမ္ဘာကလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ညက ကိုယ်အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းခဲ့တာ။ ဘယ်လောက်ခံရခက်မလဲ သခင်တွေးကြည့်ပေါ့။ အခု သခင့်လက်နဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်မပေးချင်ဘူးလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်လက်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားမှာ တင်ပေးတယ်။
သခင်လက်တွေကိုအုပ်ကိုင်ပြီး သာယာမှုကိုတောင်းဆိုနေတဲ့ကမ္ဘာက ရီဝေနေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ သခင့်ကိုဆွဲဆောင်နေပေမဲ့
"မင်းမှာလက်ပါတာပဲ။"
သခင်ရုန်းထွက်ပေမဲ့ ကမ္ဘာက လက်လွှတ်မပေး။
"သခင့်လက်နဲ့ထိနေတဲ့ အထိအတွေ့က ပိုမိုက်တယ်လေ။ လက်နဲ့ပါပဲ။ အဲဒီလောက်တော့ ပေးနိုင်တယ်မလား။"
သခင့်ခါးကို လက်တစ်ဖက်ကသိုင်းဖက်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က သခင့်လက်ကိုအုပ်ကိုင်ကာ sensitive ဖြစ်နေတဲ့နေရာကို ပွတ်တိုက်နေမိတော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်ပစ်လဲကျသွားသလို သခင့်လက်ကပါ ဆောင့်ဆွဲခံရသလိုဖြစ်ပြီး လူကပါ ကမ္ဘာ့အပေါ်ကိုထပ်ကျသွားတယ်။
"ကျစ်၊ ဧည့်ခန်းမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။"
"တခြားနေရာမှာဆိုရင် လုပ်ပေးမှာလား။ ညက မရမက တစ်ခါပြီးထားပေမဲ့ အဆင်မပြေဘူး။ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပါဦး။ လက်နဲ့ တစ်ခေါက်လောက်ပဲလေနော်။"
ကမ္ဘာ့ကိုယ်ပေါ်ကနေထပြီး ခုံမှာထိုင်လိုက်တဲ့သခင်က ဘာမှမပြောပါ။
"ခြံတံခါး သေချာသွားပိတ်လိုက်ဦးမယ်။ ပြီးမှ စိတ်မပြောင်းနဲ့နော်။"
အပြေးအလွှားနဲ့ ခြံတံခါးရော၊ အိမ်တံခါးမကြီးကိုပါ ကမ္ဘာပိတ်ပစ်လိုက်တဲ့အထိ သခင်က ဧည့်ခန်းမှာနေရာမရွေ့ဘဲ တစ်ခုခုကို အသည်းအသန်တွေးနေပုံပါ။
"သခင်၊ ချစ်တယ်။"
သခင့်ကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးရင်း ကမ္ဘာပြောတဲ့အထိ သခင့်မျက်နှာက အမူအရာပြောင်းသွားတာမရှိ။
"သခင်ကလေ၊ တကယ်ကိုသွေးအေးတာ။ ဘယ်လိုမှန်းကိုမသိဘူး။ ကိုယ်တော့ သခင်နဲ့ပတ်သက်ရင် အဲဒီလိုမနေနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သခင့်ရဲ့ အဲဒီလို အေးစက်စက်ပုံစံကိုလည်း ချစ်တယ်။"
သခင့်ရှေ့မတ်တပ်ရပ်ကာ ဘောင်းဘီတွေကိုဆွဲချရင်း သခင့်လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး
"Please."
သခင့်လက်တွေက ကမ္ဘာ့အသားစိုင်ပေါ်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
"အား ... သခင်ရာ ..."
သခင့်လက်ဖမိုးမှာ သွေးကြောတွေထင်းလာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်ရွေ့လျားလာတယ်။
"ဟင်း ... "
ကမ္ဘာ့ညည်းသံတွေက သခင့်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အပြိုင် အရှိန်ရလာခဲ့ဲပြီ။ အဲဒီနောက်မှာ ဆိုဖာပေါ်ကို ကမ္ဘာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချပြီး သခင့်ခေါင်းကို နောက်ဘက်ကနေဆွဲယူထိန်းရင်း နှုတ်ခမ်းပါးတွေပေါ် အနမ်းတွေခြွေမိတော့ သခင် မတုံ့ပြန်ပေမဲ့ မရုန်းပါ။ လက်တွေကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုချော့မြှူပေးနေတာ လွတ်မသွား။ ဘေးတိုက်အနေအထားကနေ ကမ္ဘာ့ကိုဆိုဖာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သခင်က ကမ္ဘာ့ခြေထောက်တွေပေါ်ခွထားကာ သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ်နေပါတယ်။
"သခင်၊ မြန်မြန်လေး။"
သခင် လက်ပြောင်းလိုက်ပြီး ဆက်လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။
ကမ္ဘာ့အတွေးထဲမှာတော့ သူက သခင့်နှုတ်ခမ်းပါးတွေထဲ ဝင်ထွက်လှုပ်ရှားနေတယ်လို့ စိတ်ကူးနေမိတယ်။ အဲဒီထက်အဆင့်တက်လိုက်ရင် နွေးထွေးနေတဲ့ရပ်ဝန်း၊ နူးညံ့နေတဲ့အသွေးအသား၊ သွေးကြောတွေနဲ့ပါ ပွတ်တိုက်မိနေတဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ ပြီးတော့ ဆူပွက်လာတဲ့သွေးတွေက ပေါက်ထွက်တော့မလို။
စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်ဆိုပေမဲ့ ရှုပ်ပွနေတဲ့ဆံပင်တွေနဲ့ ခုတင်ပေါ်လူးလိမ့်နေတဲ့သခင်၊ အေးစက်သလိုရှိပေမဲ့ အမြဲတမ်းသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတတ်ပြီး ကမ္ဘာ့ကို အကြည့်တစ်ချက်နဲ့ချုပ်ကိုင်နိုင်တဲ့ မျက်ဝန်းနက်တွေ၊ တော်ရုံနဲ့အသံထွက်ညည်းလေ့မရှိဘဲ တစ်ခါတလေမှာ တင်းတင်းစေ့ထားတတ်ပြီး တစ်ခါတလေမှာ ခပ်ဟဟသာယာနေတတ်တဲ့ ခပ်ပါးပါးနှုတ်ခမ်းနီညိုညိုနှစ်လွှာ၊ အမို့အမောက်ကင်းတဲ့ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်၊ နူးညံ့ခြင်းမရှိတဲ့ အဖုအထစ်တချို့နဲ့ဗိုက်သားပြင်၊ ပြီးတော့ ကမ္ဘာအမြဲသဘောတကျငေးကြည့်မိတဲ့ V line, အောက်ဘက်ကိုဆက်သွားရင် ...
"အား ... နာတယ်။"
ခပ်တင်းတင်းဆွဲညှစ်ခံလိုက်ရလို့ စိတ်ကူးယဉ်နေတဲ့ကမ္ဘာ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပက်လက်ကြီးပြန်ရောက်လာရပြီ။ ဆက်ပြီးခံစားလိုက်ရတဲ့ ပွတ်တိုက်မှုတွေက ရင်ထဲမှာ ဆောင်းလေတွေတိုက်နေသလိုလို၊ နေရောင်တွေဖြန့်ခင်းနေသလိုလို၊ အေးလိုက်နွေးလိုက်နဲ့။
'အဟား၊ သခင်ကလေ စိတ်ကူးကိုတောင် လိုက်ထိန်းချုပ်ချင်တာမျိုး။'
"ဘာပြုံးတာလဲ။"
"နာလို့။"
"နာရင်ပြုံးရတယ်လို့ မင်းကို ဘယ်သူသင်လိုက်သလဲ။"
"သခင့်ကြောင့်ဆိုရင် အဲဒီလိုပဲတုံ့ပြန်ရတယ်လို့ ကိုယ့်နှလုံးသားလေးက သင်ပေးတာ။"
"ဟား ဟား၊ အရူးပဲ။ သိပ်သာယာနေတာလား။ ငါ လက်အံမသေခင် စိတ်လျှော့တော့။ ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရ။"
အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားပေးနေပြီး မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ ခြိမ်းခြောက်နေတဲ့သခင်ကြောင့်
"အမြစ်နဲ့ပေါက်တဲ့သစ်ပင်လား။ အွန်း ... မြန်မြန်ပြီးစေချင်ရင် နောက်တစ်မျိုး ... အား ဟ ... အိုခေ၊ အိုခေ၊ ဒီတိုင်းဆက်လုပ်ပေးလို့ ပြောတာ။"
လက်လွှတ်လိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့မှာပျာပျာသလဲ။
"ဟား ... သခင် ... အင်း ... ခပ်တင်းတင်းလေး ... အင်း ..."
ချက်ချင်းပဲ စိတ်ကူးယဉ်အတွေးထဲ ပြန်မျောသွားတဲ့ကမ္ဘာ သခင့်နောက်မှာနေရာယူပြီး စိတ်ကြိုက်ကြမ်းရမ်းနေရတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတုန်း ဖျတ်ခနဲ အတွေးထဲရောက်လာတဲ့ flogger တစ်ခု။ ဒီတစ်ခါလည်း ကမ္ဘာပြုံးမိရပါတယ်။ ဒါဟာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း zero မဟုတ်ပါဘဲ bottom မဟုတ်တဲ့ချစ်ရသူကို Dom နေရာပေးထားရတဲ့ ကမ္ဘာ့လိုလူတွေအတွက် ရင်ခုန်တာထက်ပိုတဲ့ ရင်တုန်သာယာရခြင်းတစ်မျိုးပဲထင်ပါရဲ့။
"ဟင်း ... ပြီး ... တော့မယ်။ မြန်မြန်လေး ... အား ..."
သခင့်လက်ထဲမှာရှိနေတဲ့ ဂျူနီယာမြေကမ္ဘာက ပိုလို့တောင့်တင်းမာကြောလာပြီး တုန်ခါချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့အချိန် သခင်တစ်ယောက် စိတ်ယုတ်မာလေးပေါ်လာကာ ထိပ်ပေါက်ဝကိုဖိပိတ်လိုက်တာကြောင့် ကမ္ဘာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရပြီ။
"အောင့်တယ်လေ။ အား ... လွှတ်ပေးပါ။"
"နောက်ဆို ငါပြောတဲ့စကားကို သေချာနားထောင်ပါ။ မင်းထင်ရာတွေကို ဖြတ်ဖြတ်ပြီးမပြောပါနဲ့။"
"ဟာ ... ဟုတ်၊ ဟုတ်။ နားထောင်မယ်လို့။"
ဒီတော့မှ သခင်က အပြီးသတ်နိုင်အောင် ဆက်လုပ်ပေးပါတော့တယ်။
"ဟား ... အခုမှပဲ အဆင်ပြေတော့တယ်။"
သခင်ထသွားတော့
"ဘယ်လဲ။"
ပေကျံနေတဲ့လက်ကို ထောင်ပြပြီး
"ဆေးရမယ်လေ။ Tissue တွေ အကုန်သိမ်းစမ်း။ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ဆက်ထိုင်နေတာလဲ။"
ဒီတော့မှ ကမ္ဘာက ဘောင်းဘီပြင်ဝတ်ပြီး သူ့ရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းတွေနဲ့ လုံးထွေးနေတဲ့ tissue စတွေကို လိုက်ကောက်သိမ်းရပါတော့တယ်။
"ဘာလဲ။"
ရေချိုးခန်းထဲကနေ လက်ဆေးပြီးထွက်လာတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာက တံခါးဝကနေလမ်းပိတ်ထားပြီး အပြင်ပေးမထွက်ပါ။
"သခင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား။"
"ငါက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ။"
"ဟာ၊ သခင့်ယောက်ျားက အခုလိုဖြစ်နေတာကို သခင်က ဘယ်လိုမှမနေဘူးပေါ့။"
"ငါ ဆေးမိတာမှမဟုတ်ပဲ။"
"သခင့်ကို ဒီလောက်နမ်းနေတာ ဘယ်လိုမှမနေဘူးလား။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုလုပ်ပေးနေတုန်း ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား။"
"ငါတို့က မနမ်းဖူးလို့လား။ ဒီလိုကရော လုပ်မပေးဖူးလို့လား။"
"အား ..... ဘာကောင်လဲ။ ခင်ဗျားလေးက စက်ရုပ်လား။ ဟာကွာ၊ အသည်းယားလိုက်တာ။ ညာနေတာလား။"
သခင့်ပေါင်တံတွေကြား ကမ္ဘာ့လက်ကရောက်လာတော့ သခင်ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ပြီး
"လက်မသရမ်းနဲ့။"
"တကယ်ကြီးပုံမှန်ပဲ။ သခင် ကိုယ့်အပေါ်မှာ ဘာခံစားချက်မှမရှိတော့တာလား။"
သခင့်ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ကမ္ဘာသေချာမေးမိတယ်။
"မင်းလိုမျိုး အမြဲထန်မနေနိုင်ဘူး။"
"မစွပ်စွဲနဲ့။ သခင်နဲ့ဆုံပြီးကတည်းက ဘယ်သူနဲ့မှ ကိုယ် feel မလာတော့တာ။ သခင်နဲ့ဆိုရင်တော့ auto ပဲ။"
"အေး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တူမလားကွ။"
"မဟုတ်သေးပါဘူး။ အခုဟာက ..."
"ငါ့ဘာသာ လက်ညောင်းရတဲ့အထဲ ဘယ် feel ကိုလာရဦးမှာလဲ။"
လက်တွေကိုခါပြီး သခင်ပြောတော့မှ
"အာ ... ဆေးလိမ်းပေးရမလားဟင်။ ကိုယ် နှိပ်ပေးမယ်လေ။"
"နေစမ်းပါ။ ခဏနေပြန်ကောင်းမှာပဲ။ အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ ကဲ၊ ငါ့ရှေ့ကဖယ်။"
"အဟီး၊ သွားပါခင်ဗျာ။"
.
"သခင်၊ ခုနက ငါပြောတာကို ဆုံးအောင်နားထောင်ပါဆိုတာ ဘာကိုပြောချင်တာလဲ။"
တံခါးပေါက်ဝမှာ ဆေးလိပ်ရပ်သောက်နေတဲ့သခင့်အနား ကမ္ဘာရောက်လာပြီး မေးလိုက်တယ်။
"မင်းအိမ်ကို ဆက်သွယ်သင့်ပြီ။ ငါခွင့်ပြုတယ်။"
"တကယ်လား။"
ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမှုတ်ထုတ်ပြီး သခင်ကဖြေတယ်။
"အင်း၊ ပြန်ဆက်သွယ်လိုက်ပါ။"
"ကိုယ် ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မဆက်သွယ်ရဲဘူး။"
"ဘယ်လို"
"ကိုယ့်ကြောင့် သခင့်မိသားစုဘဝလေး ပျက်ခဲ့ရတဲ့အချိန်၊ သခင်ရုန်းကန်ကြိုးစားနေတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်က မိသားစုသိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနဲ့ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာတွေကို စိတ်ကြိုက်လုပ်နေခဲ့မိတာ။ ပြန်တွေးမိရင် သခင့်ကိုအားနာတယ်။ သခင့်ကြောင့် သခင်ပြောလို့ ကိုယ်က မိသားစုနဲ့အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး အခုလိုနေနေတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တိုင်က ဒီလောက်တော့ ပြန်ပေးသင့်တယ်ထင်လို့ ကျေကျေနပ်နပ်ကို လက်ခံခဲ့တာ။ ပြီးတော့ တစ်ဖက်ကိုကြည့်ရင်ကျ အမေ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘူး။ အမေ ဘယ်လောက်စိုးရိမ်နေမလဲဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာတွေပဲ လုပ်နေခဲ့တာ။"
"အဲဒါ ငါ့ ..."
"မဟုတ်ဘူး။ သခင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်က သခင့်အနားနေရရင် ပျော်နေတာမို့ ကိုယ်ပျော်ဖို့အတွက်နဲ့ အမေ့ကိုဆန့်ကျင်ခဲ့တာ။ အဲဒါ သခင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။"
ကမ္ဘာ့ရဲ့အတွေးကို သခင်လိုက်မမီချင်တော့ပါ။
"သခင် မသိဘူးလား။ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကကို သခင့်ကို မလွန်ဆန်ချင်ခဲ့တာ၊ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့တာ။ သခင်နာကျင်စေချင်ရင် နာကျင်လိုက်မယ်။ သခင်ကအနိုင်ယူချင်ရင် ကိုယ်အရှုံးခံလိုက်မယ်။ အဲဒီ့အတွက်လည်း ကိုယ်ပျော်တယ်။ သခင်က ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်နေပေးတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွက်က paradise ပဲ။ သခင်မရှိတဲ့ကမ္ဘာကတော့ ကိုယ့်အတွက်ငရဲပဲ။"
"ကြုံရင် ကဗျာတွေ၊ စာစုတွေ စာအုပ်ထုတ်လေ။"
"လူတွေက အချစ်နဲ့တွေ့တဲ့အခါ ကဗျာဆရာတွေဖြစ်သွားကြတယ်တို့ ဘာတို့။"
".................."
"ကိုယ်လည်း သခင့်ကိုတွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းကိုဆေးခတ်ပြီး ယူလိုက်ရမှာနော်။"
သခင်က ခပ်အေးအေးပဲ ကမ္ဘာ့ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
"အဲဒီအကြည့်တွေပေါ့။ အေးတိအေးစက်နဲ့ လူကိုအဆိပ်ခတ်လိုက်သလိုပဲ။ ကျောက်ရုပ်ကိုဖြစ်ရော။ သခင့်ကို ဆေးလည်းမခတ်ရဲပါဘူး။ အစတည်းက သခင့်အဖေကိစ္စကြောင့် မကြည်ရတဲ့အထဲ ပိုမုန်းသွားရင် ကိုယ်ပဲရင်ကျိုးရမှာ။ အဲဒါကြောင့် သခင့်စိတ်ကြိုက် သခင့် sub အနေနဲ့ပဲ နေခဲ့တာ။"
"မပင်ပန်းဘူးလား။ မင်းပုံစံလည်းမဟုတ်ဘူး။"
"Submissive type ကိုပြောတာလား။ အဲဒါက ကိုယ့်ပုံစံမဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်လိုပြောနိုင်သလဲ။ အဲဒါ သခင့်အတွက်သီးသန့်ဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်ပုံစံပဲလေ။"
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်း စာရေးဆရာလုပ်စားတော့မှာလား။"
"ဘာလို့လဲ။"
"ဒီတစ်နေ့ခင်းလုံး စာတွေစီနေတာပဲ။"
"အဲဒါလည်း သခင့်အတွက် auto စာစီပြီးဖြစ်သွားတာတွေ။"
"အေး၊ ပြောချင်သလိုသာ ပြောပါတော့။"
"သခင်၊ ခုနက ကိုယ့်ကို ဘာလို့လုပ်ပေးတာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ်ချင်းစာလို့။"
"သခင့်တုန်းက တစ်ညလုံး ..."
"တော်တော့ မြေကမ္ဘာ။"
သခင်က အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး ကုန်သွားတဲ့စီးကရက်ကို ပြာခွက်ထဲထည့်ချေကာ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့ပြီ။
"ဟား ဟား၊ ဘာလဲ၊ စိတ်ပါလာမှာစိုးလို့လား။"
ကမ္ဘာ့စကားသာ မှန်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ...
■■■
ဘယ်သူနဲ့မှလည်းမသိ၊ follower လည်းသိပ်မရှိတဲ့ သခင်ဖွင့်ပေးတဲ့ Instagram account ကို ဖွင့်ကြည့်မိနေတုန်းမှာ စာတစ်စောင်ဝင်လာတယ်။
ကြည့်မိတော့ Koa ဆိုတာက သိသိသာသာ။
Earth
သူခေါ်ပေမဲ့ reply မပြန်မိ။ သူဘယ်လိုသိလဲလို့သာ တွေးနေမိတယ်။
Earth, ကျွန်တော် video call ခေါ်ရမှာလား။
'အဟက်၊ ခြိမ်းခြောက်တိုင်း ကြောက်ရရောလားကွာ။'
Notification bar မှာ မြင်နေရတဲ့စာတွေကိုသာ ကမ္ဘာဖတ်ပြီး conversation ထဲဝင်မကြည့်။ ကမ္ဘာ့အတွေးအဆုံးမှာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်စာဝင်လာတယ်။
ကျွန်တော်ရဲ့သခင်က ခေါင်းမာလိုက်တာ။ ကျွန်တော် ဒီပုံကို ရာဇသခင်ဆီမပို့ချင်ဘူး။
his_warrior_ sent a photo.
ကမ္ဘာ ဝင်မကြည့်လို့မရတော့ပါ။ ဘာတွေခြိမ်းခြောက်နေသလဲဆိုတဲ့ ဒေါသနဲ့အတူ ဝင်ကြည့်မိတဲ့ကမ္ဘာ ပုံကိုတွေ့တော့မှ ရုတ်တရက် shock ရသွားပြီးနောက်မှာ ဒေါသတွေကတလိပ်လိပ်။
အောက်တန်းစား
အဟား၊ စာပြန်ပြီပဲ။
မင်း သေချင်ပြီလား။
သခင်ကသတ်ချင်ရင် ကျွန်တော်က လည်လာစင်းပေးမှာပေါ့။
$ပိုတွေမပြောနဲ့။ မင်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲ။
သူဌေးကတော်က ကျန်းမာရေးမကောင်းချင်ဘူး။ ပြန်လာခဲ့ပါတော့ဗျာ။
ကမ္ဘာ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရပြီ။
နောက်နှစ်ရက်ဆို ကျွန်တော်လာခေါ်မှာ။
ငါ့ကိုခြိမ်းခြောက်ရဲတာ နည်းတဲ့သတ္တိတော့ မဟုတ်ဘူးပဲ။
ထင်နေပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံပြန်ရောက်နေမယ်လို့။ Social media တွေဖြတ်ထားတော့ ဘာမှမပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။ အခု ဘယ်လိုသိသွားတယ်ထင်လဲ။
ဒါတော့ ကမ္ဘာတကယ်သိချင်တာ။
ဟိုတယ်က chef ကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူတင်တဲ့ group photo မှာ Earth ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ သူ့ Facebook account ကို မွှေတော့ ဘာမှမထူးဘူး။ ဒါနဲ့ IG မှာရှာပြီးမွှေတော့ သူ့ရဲ့ follower ထဲက user အသစ်လေး Erda က suspect list ထဲဝင်လာပါရော။ နာမည်ကို Earth ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုပဲ ပြန်မသုံးခဲ့သင့်ဘူး။
ဘယ်သူ့ကိုအပြစ်တင်ရမယ်လို့ မသိတော့ပါ။
Reply ပြန်ပါဦးဗျာ။ ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့လကတည်းက ကျွန်တော် အဲဒီကိုလိုက်ရှာမလို့။ Daniel Day ဆိုတဲ့ဟာလေးက မလိမ့်တစ်ပတ်တွေလုပ်ပြီး အာရုံလွှဲလွန်းလို့။ Boss ကတော့ သိနေပုံပဲ။
အမေ၊ ဘာဖြစ်လဲ။
ဒီလိုပဲ တရှောင်ရှောင်ပေါ့။ လွမ်းဖျားလေ။ ပြန်လာမယ်မလား။
ကမ္ဘာ မဖြေမိသေးပါ။
ခုနကပုံကို ရာဇသခင်ဆီပို့ရမလား။ နောက်နှစ်ရက်နေရင် အိမ်ကိုလိုက်လာရမလား။
F*ck! မင်း သေဖို့ပြင်ထား။
ပြောပြီးပါရော၊ လာပြီးအသတ်ခံပါ့မယ်လို့။ ကျွန်တော် ဘာကြောင့်သတ်ခံရလဲဆိုတာလေးပါ ရာဇသခင် သိသင့်တာပေါ့။
အဟက်၊ ငါပြန်လာမယ်။ မင်းအသက် ဖက်နဲ့ထုပ်ထား။
စောင့်နေမယ် သခင်။
.
'အား ... ဘာဖြစ်ရတာလဲ။ Bastard! မင်းကို အဲဒီတုန်းကတည်းက သတ်လိုက်ရမှာ။'
ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာပေါက်ကွဲနေမိတာ သခင့်ကိုလည်း မသိစေချင်တာကြောင့် အားရအောင်လည်း မပေါက်ကွဲနိုင်ပါ။
■■■
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ Earth ရယ်။ အလုပ်တော့မထွက်ပါနဲ့။ တို့မှာ ညက သားလေးက တို့ကိုနားလည်ပါပြီဆိုလို့ ပျော်နေရတုန်းရှိသေးတယ်။ အခု Earth အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတော့ ခေါင်းခဲရပြီ။"
"ကျွန်တော် အမေ့ဆီပြန်ရမယ် Boss. ချက်ချင်းကြီးပဲဖြစ်သွားရတာ တောင်းပန်ပါတယ်။ အဂ္ဂါနဲ့အဆင်ပြေသွားတာ ဝမ်းသာပါတယ်။"
"ပြန်လာမှာပဲမဟုတ်လား။ ကြာချင်ရင်ကြာလေ၊ ပြန်လာရင်တော့ တို့အလုပ်တွေဆီ ပြန်လာပေးပါကွာ။"
"ပြန်လာဖြစ်ရင် လာပါ့မယ်။ တခြားမှ သွားစရာမရှိတာ၊ အဟီး။"
"အပိုတွေ၊ မင်းကိုလိုချင်နေကြတာက တို့ partner တွေထဲတင် အများကြီး။"
"ဘယ်လိုဖြစ်မလဲမသေချာလို့ ဘာမှကြိုမပြောနိုင်ပေမဲ့ ဒီမှာအလုပ်လုပ်ဖြစ်ရင် Boss ဆီမှာပဲဖြစ်မှာပါ။"
"အေးပါကွာ။ အိမ်ပြန်ခရီးမှာ ပျော်ရွှင်ပါစေ။"
■
မပျော်နိုင်ဘူး။ သခင်က ပြောရသိပ်ခက်ပါတယ်။
"ငါပြန်မလိုက်ဘူးလို့ ပြောနေတယ်လေ။"
"အဲဒီလိုမရဘူးလေ။ သခင်ပဲ ကိုယ့်မိသားစုကိုဆက်သွယ်ဖို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာလေ။"
"ဟုတ်တယ်။ မင်းမိသားစုနဲ့မင်းကို ဒီထက်ပိုပြီး ခွဲမထားချင်တော့ဘူး။ ဒါက ငါ အဲဒီကိုပြန်လိုက်မယ်လို့ မဆိုလိုဘူး မြေကမ္ဘာ။"
"ဟာ၊ ကိုယ့်မိသားစုဆီကိုယ်ပြန်တာ သခင်က ကိုယ့်ယောက်ျားမို့ လိုက်ခဲ့ရမှာပဲလေ။"
"မကျေနပ်ရင် ကွာရှင်းလိုက်။"
"မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောနဲ့။ ဘာလို့ ဒီလိုတွေဖြစ်သွားပြန်တာလဲ။"
"အရင်ကတည်းကဒီလိုပဲ။ ငါ့ဘာသာ ဒီကိုပြန်လာချင်လို့ ပြန်လာတယ်။ မင်းကလည်း လိုက်လာခဲ့တယ်။ ငါ့အိမ်မို့ ငါပြန်လာတာ။ မင်းအိမ်ပြန်တာကို ငါမလိုက်နိုင်ဘူး။"
"အေး၊ မရရအောင် ခေါ်မှာ။"
"စိတ်ကူးကယဉ်တယ်။"
စိတ်လျှော့နိုင်ဖို့ ကမ္ဘာမနည်းကြိုးစားနေရတယ်။ ပြီးတော့မှ
"အဲဒါဆို ကိုယ်ပြန်လာတဲ့အထိ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးစောင့်နေပေး။"
"ငါ မင်းတပည့်မဟုတ်ဘူး။ အမိန့်တွေလာမပေးနဲ့။"
"ကိုယ်တောင်းပန်တယ် သခင်ရယ်။ ကိုယ့်ကို စောင့်နေပေးမယ်မဟုတ်လား။ သခင့်အနားမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှမထားဘဲ ကိုယ့်ကိုစောင့်နေပေးပါနော်။ ကိုယ်တောင်းဆိုတာပါ။"
မြေကမ္ဘာဆိုတာ ရာဇသခင်ကို အမြဲတမ်း ခခယယမြတ်နိုးမိရုံသာ။
■■■ Part (50) ဆက်ရန် ■■■
နည္းနည္းေလးလြတ္တာနဲ႔ ျပန္ဆြဲခ်ဳပ္လာတဲ့ ကမ႓ာက ဘယ္ကအားေတြနဲ႔မွန္းမသိ။ သခင္ အတင္းရုန္းၿပီး ကမ႓ာ့လက္ေတြကိုဆြဲလိမ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း လက္ေတြကိုဆြဲလွည့္ခံလိုက္ရၿပီး အခ်ဳပ္ခံလိုက္ရတာက သခင္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
"သခင့္ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ေနေန ကိုယ္က ဒီပညာေတြကို လက္ေတြ႕အသံုးခ်ခဲ့တဲ့လူပါ။"
Martial arts နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကမ႓ာ့လိုလူဆိုးက ပိုကၽြမ္းက်င္ေနမွာကို သခင္ေတြးမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ ျပန္ခုခံဖူးတာမဟုတ္လို႔ သူဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ေနလဲလို႔ သခင္မသိပါ။ ကမ႓ာ့ရဲ႕ ဆိုးသြမ္းခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ေတြကို သခင္မျမင္ဖူးသလို ကမ႓ာကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီတုန္းကလို ျပန္မေနခဲ့ဖူးပါ။ သခင္နဲ႔ဆံုၿပီးတဲ့ေနာက္ အျပင္မွာရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးရွိဖူးေပမဲ့ သာမန္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရန္ပြဲဆိုတာထက္ မပိုခဲ့ဖူး။
သခင္ရုန္းထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့
"လႊတ္ေပးမယ္။ အရမ္းမရုန္းနဲ႔။"
ရုန္းလိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ လႊတ္လိုက္တဲ့အရွိန္ေပါင္းၿပီး လဲသြားႏိုင္လို႔ ကမ႓ာကသတိေပးလာတယ္။ သခင္ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့မွ ကမ႓ာကလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ညက ကိုယ္အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ခံရခက္မလဲ သခင္ေတြးၾကည့္ေပါ့။ အခု သခင့္လက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မေပးခ်င္ဘူးလား။"
ကမ႓ာက သခင့္လက္ကိုဆြြဲယူၿပီး သူ႔ရဲ႕ေပါင္ၾကားမွာ တင္ေပးတယ္။
သခင္လက္ေတြကိုအုပ္ကိုင္ၿပီး သာယာမႈကိုေတာင္းဆိုေနတဲ့ကမ႓ာက ရီေဝေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ သခင့္ကိုဆြဲေဆာင္ေနေပမဲ့
"မင္းမွာလက္ပါတာပဲ။"
သခင္ရုန္းထြက္ေပမဲ့ ကမ႓ာက လက္လႊတ္မေပး။
"သခင့္လက္နဲ႔ထိေနတဲ့ အထိအေတြ႕က ပိုမိုက္တယ္ေလ။ လက္နဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ေပးႏိုင္တယ္မလား။"
သခင့္ခါးကို လက္တစ္ဖက္ကသိုင္းဖက္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က သခင့္လက္ကိုအုပ္ကိုင္ကာ sensitive ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို ပြတ္တိုက္ေနမိေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာက ဧည့္ခန္းဆိုဖာေပၚပစ္လဲက်သြားသလို သခင့္လက္ကပါ ေဆာင့္ဆြဲခံရသလိုျဖစ္ၿပီး လူကပါ ကမ႓ာ့အေပၚကိုထပ္က်သြားတယ္။
"က်စ္၊ ဧည့္ခန္းမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။"
"တျခားေနရာမွာဆိုရင္ လုပ္ေပးမွာလား။ ညက မရမက တစ္ခါၿပီးထားေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါဦး။ လက္နဲ႔ တစ္ေခါက္ေလာက္ပဲေလေနာ္။"
ကမ႓ာ့ကိုယ္ေပၚကေနထၿပီး ခံုမွာထိုင္လိုက္တဲ့သခင္က ဘာမွမေျပာပါ။
"ျခံတံခါး ေသခ်ာသြားပိတ္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးမွ စိတ္မေျပာင္းနဲ႔ေနာ္။"
အေျပးအလႊားနဲ႔ ျခံတံခါးေရာ၊ အိမ္တံခါးမႀကီးကိုပါ ကမ႓ာပိတ္ပစ္လိုက္တဲ့အထိ သခင္က ဧည့္ခန္းမွာေနရာမေရြ႕ဘဲ တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ေတြးေနပံုပါ။
"သခင္၊ ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ကိုယ္ေပၚအုပ္မိုးရင္း ကမ႓ာေျပာတဲ့အထိ သခင့္မ်က္ႏွာက အမူအရာေျပာင္းသြားတာမရွိ။
"သခင္ကေလ၊ တကယ္ကိုေသြးေအးတာ။ ဘယ္လိုမွန္းကိုမသိဘူး။ ကိုယ္ေတာ့ သခင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အဲဒီလိုမေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သခင့္ရဲ႕ အဲဒီလို ေအးစက္စက္ပံုစံကိုလည္း ခ်စ္တယ္။"
သခင့္ေရွ႕မတ္တပ္ရပ္ကာ ေဘာင္းဘီေတြကိုဆြဲခ်ရင္း သခင့္လက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး
"Please."
သခင့္လက္ေတြက ကမ႓ာ့အသားစိုင္ေပၚကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာတယ္။
"အား ... သခင္ရာ ..."
သခင့္လက္ဖမိုးမွာ ေသြးေၾကာေတြထင္းလာၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ေရြ႕လ်ားလာတယ္။
"ဟင္း ... "
ကမ႓ာ့ညည္းသံေတြက သခင့္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔အၿပိဳင္ အရွိန္ရလာခဲ့ဲၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဆိုဖာေပၚကို ကမ႓ာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုင္ခ်ၿပီး သခင့္ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္ကေနဆြဲယူထိန္းရင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြေပၚ အနမ္းေတြေႁခြမိေတာ့ သခင္ မတံု႔ျပန္ေပမဲ့ မရုန္းပါ။ လက္ေတြကလည္း ကမ႓ာ့ကိုေခ်ာ့ျမႇဴေပးေနတာ လြတ္မသြား။ ေဘးတိုက္အေနအထားကေန ကမ႓ာ့ကိုဆိုဖာေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး သခင္က ကမ႓ာ့ေျခေထာက္ေတြေပၚခြထားကာ သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနပါတယ္။
"သခင္၊ ျမန္ျမန္ေလး။"
သခင္ လက္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ဆက္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။
ကမ႓ာ့အေတြးထဲမွာေတာ့ သူက သခင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြထဲ ဝင္ထြက္လႈပ္ရွားေနတယ္လို႔ စိတ္ကူးေနမိတယ္။ အဲဒီထက္အဆင့္တက္လိုက္ရင္ ေႏြးေထြးေနတဲ့ရပ္ဝန္း၊ ႏူးညံ့ေနတဲ့အေသြးအသား၊ ေသြးေၾကာေတြနဲ႔ပါ ပြတ္တိုက္မိေနတဲ့ အထိအေတြ႕ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆူပြက္လာတဲ့ေသြးေတြက ေပါက္ထြက္ေတာ့မလို။
စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ဆိုေပမဲ့ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႔ ခုတင္ေပၚလူးလိမ့္ေနတဲ့သခင္၊ ေအးစက္သလိုရွိေပမဲ့ အျမဲတမ္းသက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတတ္ၿပီး ကမ႓ာ့ကို အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းနက္ေတြ၊ ေတာ္ရံုနဲ႔အသံထြက္ညည္းေလ့မရွိဘဲ တစ္ခါတေလမွာ တင္းတင္းေစ့ထားတတ္ၿပီး တစ္ခါတေလမွာ ခပ္ဟဟသာယာေနတတ္တဲ့ ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းနီညိဳညိဳႏွစ္လႊာ၊ အမို႔အေမာက္ကင္းတဲ့ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္၊ ႏူးညံ့ျခင္းမရွိတဲ့ အဖုအထစ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ဗိုက္သားျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ကမ႓ာအျမဲသေဘာတက်ေငးၾကည့္မိတဲ့ V line, ေအာက္ဘက္ကိုဆက္သြားရင္ ...
"အား ... နာတယ္။"
ခပ္တင္းတင္းဆြဲညႇစ္ခံလိုက္ရလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ကမ႓ာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲကို ပက္လက္ႀကီးျပန္ေရာက္လာရၿပီ။ ဆက္ၿပီးခံစားလိုက္ရတဲ့ ပြတ္တိုက္မႈေတြက ရင္ထဲမွာ ေဆာင္းေလေတြတိုက္ေနသလိုလို၊ ေနေရာင္ေတြျဖန္႔ခင္းေနသလိုလို၊ ေအးလိုက္ေႏြးလိုက္နဲ႔။
'အဟား၊ သခင္ကေလ စိတ္ကူးကိုေတာင္ လိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တာမ်ိဳး။'
"ဘာျပံဳးတာလဲ။"
"နာလို႔။"
"နာရင္ျပံဳးရတယ္လို႔ မင္းကို ဘယ္သူသင္လိုက္သလဲ။"
"သခင့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ အဲဒီလိုပဲတံု႔ျပန္ရတယ္လို႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလးက သင္ေပးတာ။"
"ဟား ဟား၊ အရူးပဲ။ သိပ္သာယာေနတာလား။ ငါ လက္အံမေသခင္ စိတ္ေလၽွာ့ေတာ့။ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရ။"
အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားေပးေနၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့သခင္ေၾကာင့္
"အျမစ္နဲ႔ေပါက္တဲ့သစ္ပင္လား။ အြန္း ... ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ... အား ဟ ... အိုေခ၊ အိုေခ၊ ဒီတိုင္းဆက္လုပ္ေပးလို႔ ေျပာတာ။"
လက္လႊတ္လိုက္တဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာ့မွာပ်ာပ်ာသလဲ။
"ဟား ... သခင္ ... အင္း ... ခပ္တင္းတင္းေလး ... အင္း ..."
ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ကူးယဥ္အေတြးထဲ ျပန္ေမ်ာသြားတဲ့ကမ႓ာ သခင့္ေနာက္မွာေနရာယူၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ၾကမ္းရမ္းေနရတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတုန္း ဖ်တ္ခနဲ အေတြးထဲေရာက္လာတဲ့ flogger တစ္ခု။ ဒီတစ္ခါလည္း ကမ႓ာျပံဳးမိရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း zero မဟုတ္ပါဘဲ bottom မဟုတ္တဲ့ခ်စ္ရသူကို Dom ေနရာေပးထားရတဲ့ ကမ႓ာ့လိုလူေတြအတြက္ ရင္ခုန္တာထက္ပိုတဲ့ ရင္တုန္သာယာရျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲထင္ပါရဲ႕။
"ဟင္း ... ၿပီး ... ေတာ့မယ္။ ျမန္ျမန္ေလး ... အား ..."
သခင့္လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဂ်ဴနီယာေျမကမ႓ာက ပိုလို႔ေတာင့္တင္းမာေၾကာလာၿပီး တုန္ခါခ်င္သလိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ သခင္တစ္ေယာက္ စိတ္ယုတ္မာေလးေပၚလာကာ ထိပ္ေပါက္ဝကိုဖိပိတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကမ႓ာ ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားရၿပီ။
"ေအာင့္တယ္ေလ။ အား ... လႊတ္ေပးပါ။"
"ေနာက္ဆို ငါေျပာတဲ့စကားကို ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ မင္းထင္ရာေတြကို ျဖတ္ျဖတ္ၿပီးမေျပာပါနဲ႔။"
"ဟာ ... ဟုတ္၊ ဟုတ္။ နားေထာင္မယ္လို႔။"
ဒီေတာ့မွ သခင္က အၿပီးသတ္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္လုပ္ေပးပါေတာ့တယ္။
"ဟား ... အခုမွပဲ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။"
သခင္ထသြားေတာ့
"ဘယ္လဲ။"
ေပက်ံေနတဲ့လက္ကို ေထာင္ျပၿပီး
"ေဆးရမယ္ေလ။ Tissue ေတြ အကုန္သိမ္းစမ္း။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနတာလဲ။"
ဒီေတာ့မွ ကမ႓ာက ေဘာင္းဘီျပင္ဝတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ၿပီးဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတဲ့ tissue စေတြကို လိုက္ေကာက္သိမ္းရပါေတာ့တယ္။
"ဘာလဲ။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန လက္ေဆးၿပီးထြက္လာတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာက တံခါးဝကေနလမ္းပိတ္ထားၿပီး အျပင္ေပးမထြက္ပါ။
"သခင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား။"
"ငါက ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။"
"ဟာ၊ သခင့္ေယာက္်ားက အခုလိုျဖစ္ေနတာကို သခင္က ဘယ္လိုမွမေနဘူးေပါ့။"
"ငါ ေဆးမိတာမွမဟုတ္ပဲ။"
"သခင့္ကို ဒီေလာက္နမ္းေနတာ ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုလုပ္ေပးေနတုန္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား။"
"ငါတို႔က မနမ္းဖူးလို႔လား။ ဒီလိုကေရာ လုပ္မေပးဖူးလို႔လား။"
"အား ..... ဘာေကာင္လဲ။ ခင္ဗ်ားေလးက စက္႐ုပ္လား။ ဟာကြာ၊ အသည္းယားလိုက္တာ။ ညာေနတာလား။"
သခင့္ေပါင္တံေတြၾကား ကမ႓ာ့လက္ကေရာက္လာေတာ့ သခင္ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္ၿပီး
"လက္မသရမ္းနဲ႔။"
"တကယ္ႀကီးပံုမွန္ပဲ။ သခင္ ကိုယ့္အေပၚမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့တာလား။"
သခင့္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကမ႓ာေသခ်ာေမးမိတယ္။
"မင္းလိုမ်ိဳး အျမဲထန္မေနႏိုင္ဘူး။"
"မစြပ္စြဲနဲ႔။ သခင္နဲ႔ဆံုၿပီးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ ကိုယ္ feel မလာေတာ့တာ။ သခင္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ auto ပဲ။"
"ေအး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူမလားကြ။"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုဟာက ..."
"ငါ့ဘာသာ လက္ေညာင္းရတဲ့အထဲ ဘယ္ feel ကိုလာရဦးမွာလဲ။"
လက္ေတြကိုခါၿပီး သခင္ေျပာေတာ့မွ
"အာ ... ေဆးလိမ္းေပးရမလားဟင္။ ကိုယ္ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ။"
"ေနစမ္းပါ။ ခဏေနျပန္ေကာင္းမွာပဲ။ အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ ကဲ၊ ငါ့ေရွ႕ကဖယ္။"
"အဟီး၊ သြားပါခင္ဗ်ာ။"
.
"သခင္၊ ခုနက ငါေျပာတာကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါဆိုတာ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။"
တံခါးေပါက္ဝမွာ ေဆးလိပ္ရပ္ေသာက္ေနတဲ့သခင့္အနား ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းအိမ္ကို ဆက္သြယ္သင့္ၿပီ။ ငါခြင့္ျပဳတယ္။"
"တကယ္လား။"
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမႈတ္ထုတ္ၿပီး သခင္ကေျဖတယ္။
"အင္း၊ ျပန္ဆက္သြယ္လိုက္ပါ။"
"ကိုယ္ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မဆက္သြယ္ရဲဘူး။"
"ဘယ္လို"
"ကိုယ့္ေၾကာင့္ သခင့္မိသားစုဘဝေလး ပ်က္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္၊ သခင္ရုန္းကန္ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မိသားစုသိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြကို စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေနခဲ့မိတာ။ ျပန္ေတြးမိရင္ သခင့္ကိုအားနာတယ္။ သခင့္ေၾကာင့္ သခင္ေျပာလို႔ ကိုယ္က မိသားစုနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး အခုလိုေနေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က ဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္ထင္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္ကိုၾကည့္ရင္က် အေမ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲဘူး။ အေမ ဘယ္ေလာက္စိုးရိမ္ေနမလဲဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြပဲ လုပ္ေနခဲ့တာ။"
"အဲဒါ ငါ့ ..."
"မဟုတ္ဘူး။ သခင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က သခင့္အနားေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတာမို႔ ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ အေမ့ကိုဆန္႔က်င္ခဲ့တာ။ အဲဒါ သခင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။"
ကမ႓ာ့ရဲ႕အေတြးကို သခင္လိုက္မမီခ်င္ေတာ့ပါ။
"သခင္ မသိဘူးလား။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကကို သခင့္ကို မလြန္ဆန္ခ်င္ခဲ့တာ၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့တာ။ သခင္နာက်င္ေစခ်င္ရင္ နာက်င္လိုက္မယ္။ သခင္ကအႏိုင္ယူခ်င္ရင္ ကိုယ္အရႈံးခံလိုက္မယ္။ အဲဒီ့အတြက္လည္း ကိုယ္ေပ်ာ္တယ္။ သခင္က ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေနေပးတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္က paradise ပဲ။ သခင္မရွိတဲ့ကမ႓ာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ငရဲပဲ။"
"ၾကံဳရင္ ကဗ်ာေတြ၊ စာစုေတြ စာအုပ္ထုတ္ေလ။"
"လူေတြက အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္သြားၾကတယ္တို႔ ဘာတို႔။"
".................."
"ကိုယ္လည္း သခင့္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကိုေဆးခတ္ၿပီး ယူလိုက္ရမွာေနာ္။"
သခင္က ခပ္ေအးေအးပဲ ကမ႓ာ့ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
"အဲဒီအၾကည့္ေတြေပါ့။ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ လူကိုအဆိပ္ခတ္လိုက္သလိုပဲ။ ေက်ာက္ရုပ္ကိုျဖစ္ေရာ။ သခင့္ကို ေဆးလည္းမခတ္ရဲပါဘူး။ အစတည္းက သခင့္အေဖကိစၥေၾကာင့္ မၾကည္ရတဲ့အထဲ ပိုမုန္းသြားရင္ ကိုယ္ပဲရင္က်ိဳးရမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ သခင့္စိတ္ႀကိဳက္ သခင့္ sub အေနနဲ႔ပဲ ေနခဲ့တာ။"
"မပင္ပန္းဘူးလား။ မင္းပံုစံလည္းမဟုတ္ဘူး။"
"Submissive type ကိုေျပာတာလား။ အဲဒါက ကိုယ့္ပံုစံမဟုတ္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္သလဲ။ အဲဒါ သခင့္အတြက္သီးသန္႔ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ပံုစံပဲေလ။"
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္း စာေရးဆရာလုပ္စားေတာ့မွာလား။"
"ဘာလို႔လဲ။"
"ဒီတစ္ေန႔ခင္းလံုး စာေတြစီေနတာပဲ။"
"အဲဒါလည္း သခင့္အတြက္ auto စာစီၿပီးျဖစ္သြားတာေတြ။"
"ေအး၊ ေျပာခ်င္သလိုသာ ေျပာပါေတာ့။"
"သခင္၊ ခုနက ကိုယ့္ကို ဘာလို႔လုပ္ေပးတာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔။"
"သခင့္တုန္းက တစ္ညလံုး ..."
"ေတာ္ေတာ့ ေျမကမ႓ာ။"
သခင္က အိမ္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး ကုန္သြားတဲ့စီးကရက္ကို ျပာခြက္ထဲထည့္ေခ်ကာ သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့ၿပီ။
"ဟား ဟား၊ ဘာလဲ၊ စိတ္ပါလာမွာစိုးလို႔လား။"
ကမ႓ာ့စကားသာ မွန္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ...
■■■
ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းမသိ၊ follower လည္းသိပ္မရွိတဲ့ သခင္ဖြင့္ေပးတဲ့ Instagram account ကို ဖြင့္ၾကည့္မိေနတုန္းမွာ စာတစ္ေစာင္ဝင္လာတယ္။
ၾကည့္မိေတာ့ Koa ဆိုတာက သိသိသာသာ။
Earth
သူေခၚေပမဲ့ reply မျပန္မိ။ သူဘယ္လိုသိလဲလို႔သာ ေတြးေနမိတယ္။
Earth, ကၽြန္ေတာ္ video call ေခၚရမွာလား။
'အဟက္၊ ၿခိမ္းေျခာက္တိုင္း ေၾကာက္ရေရာလားကြာ။'
Notification bar မွာ ျမင္ေနရတဲ့စာေတြကိုသာ ကမ႓ာဖတ္ၿပီး conversation ထဲဝင္မၾကည့္။ ကမ႓ာ့အေတြးအဆံုးမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္စာဝင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သခင္က ေခါင္းမာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပံုကို ရာဇသခင္ဆီမပို႔ခ်င္ဘူး။
his_warrior_ sent a photo.
ကမ႓ာ ဝင္မၾကည့္လို႔မရေတာ့ပါ။ ဘာေတြၿခိမ္းေျခာက္ေနသလဲဆိုတဲ့ ေဒါသနဲ႔အတူ ဝင္ၾကည့္မိတဲ့ကမ႓ာ ပံုကိုေတြ႕ေတာ့မွ ရုတ္တရက္ shock ရသြားၿပီးေနာက္မွာ ေဒါသေတြကတလိပ္လိပ္။
ေအာက္တန္းစား
အဟား၊ စာျပန္ၿပီပဲ။
မင္း ေသခ်င္ၿပီလား။
သခင္ကသတ္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က လည္လာစင္းေပးမွာေပါ့။
$ပိုေတြမေျပာနဲ႔။ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
သူေဌးကေတာ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ဗ်ာ။
ကမ႓ာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားရၿပီ။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမွာ။
ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္ရဲတာ နည္းတဲ့သတၱိေတာ့ မဟုတ္ဘူးပဲ။
ထင္ေနပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ေနမယ္လို႔။ Social media ေတြျဖတ္ထားေတာ့ ဘာမွမေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခု ဘယ္လိုသိသြားတယ္ထင္လဲ။
ဒါေတာ့ ကမ႓ာတကယ္သိခ်င္တာ။
ဟိုတယ္က chef ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတင္တဲ့ group photo မွာ Earth ကိုေတြ႕လိုက္ရတာ။ သူ႔ Facebook account ကို ေမႊေတာ့ ဘာမွမထူးဘူး။ ဒါနဲ႔ IG မွာရွာၿပီးေမႊေတာ့ သူ႔ရဲ႕ follower ထဲက user အသစ္ေလး Erda က suspect list ထဲဝင္လာပါေရာ။ နာမည္ကို Earth ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုပဲ ျပန္မသံုးခဲ့သင့္ဘူး။
ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမယ္လို႔ မသိေတာ့ပါ။
Reply ျပန္ပါဦးဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကိုလိုက္ရွာမလို႔။ Daniel Day ဆိုတဲ့ဟာေလးက မလိမ့္တစ္ပတ္ေတြလုပ္ၿပီး အာရံုလႊဲလြန္းလို႔။ Boss ကေတာ့ သိေနပံုပဲ။
အေမ၊ ဘာျဖစ္လဲ။
ဒီလိုပဲ တေရွာင္ေရွာင္ေပါ့။ လြမ္းဖ်ားေလ။ ျပန္လာမယ္မလား။
ကမ႓ာ မေျဖမိေသးပါ။
ခုနကပံုကို ရာဇသခင္ဆီပို႔ရမလား။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ အိမ္ကိုလိုက္လာရမလား။
F*ck! မင္း ေသဖို႔ျပင္ထား။
ေျပာၿပီးပါေရာ၊ လာၿပီးအသတ္ခံပါ့မယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္သတ္ခံရလဲဆိုတာေလးပါ ရာဇသခင္ သိသင့္တာေပါ့။
အဟက္၊ ငါျပန္လာမယ္။ မင္းအသက္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထား။
ေစာင့္ေနမယ္ သခင္။
.
'အား ... ဘာျဖစ္ရတာလဲ။ Bastard! မင္းကို အဲဒီတုန္းကတည္းက သတ္လိုက္ရမွာ။'
ကမ႓ာတစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာေပါက္ကြဲေနမိတာ သခင့္ကိုလည္း မသိေစခ်င္တာေၾကာင့္ အားရေအာင္လည္း မေပါက္ကြဲႏိုင္ပါ။
■■■
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ Earth ရယ္။ အလုပ္ေတာ့မထြက္ပါနဲ႔။ တို႔မွာ ညက သားေလးက တို႔ကိုနားလည္ပါၿပီဆိုလို႔ ေပ်ာ္ေနရတုန္းရွိေသးတယ္။ အခု Earth အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္းခဲရၿပီ။"
"ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီျပန္ရမယ္ Boss. ခ်က္ခ်င္းႀကီးပဲျဖစ္သြားရတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဂၢါနဲ႔အဆင္ေျပသြားတာ ဝမ္းသာပါတယ္။"
"ျပန္လာမွာပဲမဟုတ္လား။ ၾကာခ်င္ရင္ၾကာေလ၊ ျပန္လာရင္ေတာ့ တို႔အလုပ္ေတြဆီ ျပန္လာေပးပါကြာ။"
"ျပန္လာျဖစ္ရင္ လာပါ့မယ္။ တျခားမွ သြားစရာမရွိတာ၊ အဟီး။"
"အပိုေတြ၊ မင္းကိုလိုခ်င္ေနၾကတာက တို႔ partner ေတြထဲတင္ အမ်ားႀကီး။"
"ဘယ္လိုျဖစ္မလဲမေသခ်ာလို႔ ဘာမွႀကိဳမေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ျဖစ္ရင္ Boss ဆီမွာပဲျဖစ္မွာပါ။"
"ေအးပါကြာ။ အိမ္ျပန္ခရီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။"
■
မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ သခင္က ေျပာရသိပ္ခက္ပါတယ္။
"ငါျပန္မလိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္ေလ။"
"အဲဒီလိုမရဘူးေလ။ သခင္ပဲ ကိုယ့္မိသားစုကိုဆက္သြယ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တာေလ။"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းမိသားစုနဲ႔မင္းကို ဒီထက္ပိုၿပီး ခြဲမထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါက ငါ အဲဒီကိုျပန္လိုက္မယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး ေျမကမ႓ာ။"
"ဟာ၊ ကိုယ့္မိသားစုဆီကိုယ္ျပန္တာ သခင္က ကိုယ့္ေယာက္်ားမို႔ လိုက္ခဲ့ရမွာပဲေလ။"
"မေက်နပ္ရင္ ကြာရွင္းလိုက္။"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မေျပာနဲ႔။ ဘာလို႔ ဒီလုိေတြျဖစ္သြားျပန္တာလဲ။"
"အရင္ကတည္းကဒီလိုပဲ။ ငါ့ဘာသာ ဒီကိုျပန္လာခ်င္လို႔ ျပန္လာတယ္။ မင္းကလည္း လိုက္လာခဲ့တယ္။ ငါ့အိမ္မို႔ ငါျပန္လာတာ။ မင္းအိမ္ျပန္တာကို ငါမလိုက္ႏိုင္ဘူး။"
"ေအး၊ မရရေအာင္ ေခၚမွာ။"
"စိတ္ကူးကယဥ္တယ္။"
စိတ္ေလၽွာ့ႏိုင္ဖို႔ ကမ႓ာမနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
"အဲဒါဆို ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အထိ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေစာင့္ေနေပး။"
"ငါ မင္းတပည့္မဟုတ္ဘူး။ အမိန္႔ေတြလာမေပးနဲ႔။"
"ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္ သခင္ရယ္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနေပးမယ္မဟုတ္လား။ သခင့္အနားမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွမထားဘဲ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနေပးပါေနာ္။ ကိုယ္ေတာင္းဆိုတာပါ။"
ေျမကမ႓ာဆိုတာ ရာဇသခင္ကို အျမဲတမ္း ခခယယျမတ္ႏိုးမိရံုသာ။
■■■ Part (50) ဆက္ရန္ ■■■
"နေဦး ... အွန်း ..."
နည်းနည်းလေးလွတ်တာနဲ့ ပြန်ဆွဲချုပ်လာတဲ့ ကမ္ဘာက ဘယ်ကအားတွေနဲ့မှန်းမသိ။ သခင် အတင်းရုန်းပြီး ကမ္ဘာ့လက်တွေကိုဆွဲလိမ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့လည်း လက်တွေကိုဆွဲလှည့်ခံလိုက်ရပြီး အချုပ်ခံလိုက်ရတာက သခင်ကိုယ်တိုင်ပါပဲ။
"သခင့်ဘာသာ ဘယ်လောက်ကျွမ်းကျင်နေနေ ကိုယ်က ဒီပညာတွေကို လက်တွေ့အသုံးချခဲ့တဲ့လူပါ။"
Martial arts နဲ့ပတ်သက်ရင် ကမ္ဘာ့လိုလူဆိုးက ပိုကျွမ်းကျင်နေမှာကို သခင်တွေးမိပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့လည်း ဘယ်တုန်းကမှ ပြန်ခုခံဖူးတာမဟုတ်လို့ သူဘယ်လောက်ကျွမ်းကျင်နေလဲလို့ သခင်မသိပါ။ ကမ္ဘာ့ရဲ့ ဆိုးသွမ်းခဲ့တဲ့ပုံရိပ်တွေကို သခင်မမြင်ဖူးသလို ကမ္ဘာကလည်း ဘယ်တုန်းကမှ အဲဒီတုန်းကလို ပြန်မနေခဲ့ဖူးပါ။ သခင်နဲ့ဆုံပြီးတဲ့နောက် အပြင်မှာရန်ဖြစ်တာမျိုးရှိဖူးပေမဲ့ သာမန်ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရန်ပွဲဆိုတာထက် မပိုခဲ့ဖူး။
သခင်ရုန်းထွက်ဖို့ပြင်တော့
"လွှတ်ပေးမယ်။ အရမ်းမရုန်းနဲ့။"
ရုန်းလိုက်တဲ့အရှိန်နဲ့ လွှတ်လိုက်တဲ့အရှိန်ပေါင်းပြီး လဲသွားနိုင်လို့ ကမ္ဘာကသတိပေးလာတယ်။ သခင်ငြိမ်နေလိုက်တော့မှ ကမ္ဘာကလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ညက ကိုယ်အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းခဲ့တာ။ ဘယ်လောက်ခံရခက်မလဲ သခင်တွေးကြည့်ပေါ့။ အခု သခင့်လက်နဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်မပေးချင်ဘူးလား။"
ကမ္ဘာက သခင့်လက်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားမှာ တင်ပေးတယ်။
သခင်လက်တွေကိုအုပ်ကိုင်ပြီး သာယာမှုကိုတောင်းဆိုနေတဲ့ကမ္ဘာက ရီဝေနေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ သခင့်ကိုဆွဲဆောင်နေပေမဲ့
"မင်းမှာလက်ပါတာပဲ။"
သခင်ရုန်းထွက်ပေမဲ့ ကမ္ဘာက လက်လွှတ်မပေး။
"သခင့်လက်နဲ့ထိနေတဲ့ အထိအတွေ့က ပိုမိုက်တယ်လေ။ လက်နဲ့ပါပဲ။ အဲဒီလောက်တော့ ပေးနိုင်တယ်မလား။"
သခင့်ခါးကို လက်တစ်ဖက်ကသိုင်းဖက်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က သခင့်လက်ကိုအုပ်ကိုင်ကာ sensitive ဖြစ်နေတဲ့နေရာကို ပွတ်တိုက်နေမိတော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာက ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်ပစ်လဲကျသွားသလို သခင့်လက်ကပါ ဆောင့်ဆွဲခံရသလိုဖြစ်ပြီး လူကပါ ကမ္ဘာ့အပေါ်ကိုထပ်ကျသွားတယ်။
"ကျစ်၊ ဧည့်ခန်းမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။"
"တခြားနေရာမှာဆိုရင် လုပ်ပေးမှာလား။ ညက မရမက တစ်ခါပြီးထားပေမဲ့ အဆင်မပြေဘူး။ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပါဦး။ လက်နဲ့ တစ်ခေါက်လောက်ပဲလေနော်။"
ကမ္ဘာ့ကိုယ်ပေါ်ကနေထပြီး ခုံမှာထိုင်လိုက်တဲ့သခင်က ဘာမှမပြောပါ။
"ခြံတံခါး သေချာသွားပိတ်လိုက်ဦးမယ်။ ပြီးမှ စိတ်မပြောင်းနဲ့နော်။"
အပြေးအလွှားနဲ့ ခြံတံခါးရော၊ အိမ်တံခါးမကြီးကိုပါ ကမ္ဘာပိတ်ပစ်လိုက်တဲ့အထိ သခင်က ဧည့်ခန်းမှာနေရာမရွေ့ဘဲ တစ်ခုခုကို အသည်းအသန်တွေးနေပုံပါ။
"သခင်၊ ချစ်တယ်။"
သခင့်ကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးရင်း ကမ္ဘာပြောတဲ့အထိ သခင့်မျက်နှာက အမူအရာပြောင်းသွားတာမရှိ။
"သခင်ကလေ၊ တကယ်ကိုသွေးအေးတာ။ ဘယ်လိုမှန်းကိုမသိဘူး။ ကိုယ်တော့ သခင်နဲ့ပတ်သက်ရင် အဲဒီလိုမနေနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သခင့်ရဲ့ အဲဒီလို အေးစက်စက်ပုံစံကိုလည်း ချစ်တယ်။"
သခင့်ရှေ့မတ်တပ်ရပ်ကာ ဘောင်းဘီတွေကိုဆွဲချရင်း သခင့်လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး
"Please."
သခင့်လက်တွေက ကမ္ဘာ့အသားစိုင်ပေါ်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
"အား ... သခင်ရာ ..."
သခင့်လက်ဖမိုးမှာ သွေးကြောတွေထင်းလာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်ရွေ့လျားလာတယ်။
"ဟင်း ... "
ကမ္ဘာ့ညည်းသံတွေက သခင့်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အပြိုင် အရှိန်ရလာခဲ့ဲပြီ။ အဲဒီနောက်မှာ ဆိုဖာပေါ်ကို ကမ္ဘာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချပြီး သခင့်ခေါင်းကို နောက်ဘက်ကနေဆွဲယူထိန်းရင်း နှုတ်ခမ်းပါးတွေပေါ် အနမ်းတွေခြွေမိတော့ သခင် မတုံ့ပြန်ပေမဲ့ မရုန်းပါ။ လက်တွေကလည်း ကမ္ဘာ့ကိုချော့မြှူပေးနေတာ လွတ်မသွား။ ဘေးတိုက်အနေအထားကနေ ကမ္ဘာ့ကိုဆိုဖာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သခင်က ကမ္ဘာ့ခြေထောက်တွေပေါ်ခွထားကာ သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ်နေပါတယ်။
"သခင်၊ မြန်မြန်လေး။"
သခင် လက်ပြောင်းလိုက်ပြီး ဆက်လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။
ကမ္ဘာ့အတွေးထဲမှာတော့ သူက သခင့်နှုတ်ခမ်းပါးတွေထဲ ဝင်ထွက်လှုပ်ရှားနေတယ်လို့ စိတ်ကူးနေမိတယ်။ အဲဒီထက်အဆင့်တက်လိုက်ရင် နွေးထွေးနေတဲ့ရပ်ဝန်း၊ နူးညံ့နေတဲ့အသွေးအသား၊ သွေးကြောတွေနဲ့ပါ ပွတ်တိုက်မိနေတဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ ပြီးတော့ ဆူပွက်လာတဲ့သွေးတွေက ပေါက်ထွက်တော့မလို။
စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်ဆိုပေမဲ့ ရှုပ်ပွနေတဲ့ဆံပင်တွေနဲ့ ခုတင်ပေါ်လူးလိမ့်နေတဲ့သခင်၊ အေးစက်သလိုရှိပေမဲ့ အမြဲတမ်းသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတတ်ပြီး ကမ္ဘာ့ကို အကြည့်တစ်ချက်နဲ့ချုပ်ကိုင်နိုင်တဲ့ မျက်ဝန်းနက်တွေ၊ တော်ရုံနဲ့အသံထွက်ညည်းလေ့မရှိဘဲ တစ်ခါတလေမှာ တင်းတင်းစေ့ထားတတ်ပြီး တစ်ခါတလေမှာ ခပ်ဟဟသာယာနေတတ်တဲ့ ခပ်ပါးပါးနှုတ်ခမ်းနီညိုညိုနှစ်လွှာ၊ အမို့အမောက်ကင်းတဲ့ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်၊ နူးညံ့ခြင်းမရှိတဲ့ အဖုအထစ်တချို့နဲ့ဗိုက်သားပြင်၊ ပြီးတော့ ကမ္ဘာအမြဲသဘောတကျငေးကြည့်မိတဲ့ V line, အောက်ဘက်ကိုဆက်သွားရင် ...
"အား ... နာတယ်။"
ခပ်တင်းတင်းဆွဲညှစ်ခံလိုက်ရလို့ စိတ်ကူးယဉ်နေတဲ့ကမ္ဘာ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပက်လက်ကြီးပြန်ရောက်လာရပြီ။ ဆက်ပြီးခံစားလိုက်ရတဲ့ ပွတ်တိုက်မှုတွေက ရင်ထဲမှာ ဆောင်းလေတွေတိုက်နေသလိုလို၊ နေရောင်တွေဖြန့်ခင်းနေသလိုလို၊ အေးလိုက်နွေးလိုက်နဲ့။
'အဟား၊ သခင်ကလေ စိတ်ကူးကိုတောင် လိုက်ထိန်းချုပ်ချင်တာမျိုး။'
"ဘာပြုံးတာလဲ။"
"နာလို့။"
"နာရင်ပြုံးရတယ်လို့ မင်းကို ဘယ်သူသင်လိုက်သလဲ။"
"သခင့်ကြောင့်ဆိုရင် အဲဒီလိုပဲတုံ့ပြန်ရတယ်လို့ ကိုယ့်နှလုံးသားလေးက သင်ပေးတာ။"
"ဟား ဟား၊ အရူးပဲ။ သိပ်သာယာနေတာလား။ ငါ လက်အံမသေခင် စိတ်လျှော့တော့။ ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရ။"
အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားပေးနေပြီး မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ ခြိမ်းခြောက်နေတဲ့သခင်ကြောင့်
"အမြစ်နဲ့ပေါက်တဲ့သစ်ပင်လား။ အွန်း ... မြန်မြန်ပြီးစေချင်ရင် နောက်တစ်မျိုး ... အား ဟ ... အိုခေ၊ အိုခေ၊ ဒီတိုင်းဆက်လုပ်ပေးလို့ ပြောတာ။"
လက်လွှတ်လိုက်တဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့မှာပျာပျာသလဲ။
"ဟား ... သခင် ... အင်း ... ခပ်တင်းတင်းလေး ... အင်း ..."
ချက်ချင်းပဲ စိတ်ကူးယဉ်အတွေးထဲ ပြန်မျောသွားတဲ့ကမ္ဘာ သခင့်နောက်မှာနေရာယူပြီး စိတ်ကြိုက်ကြမ်းရမ်းနေရတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတုန်း ဖျတ်ခနဲ အတွေးထဲရောက်လာတဲ့ flogger တစ်ခု။ ဒီတစ်ခါလည်း ကမ္ဘာပြုံးမိရပါတယ်။ ဒါဟာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း zero မဟုတ်ပါဘဲ bottom မဟုတ်တဲ့ချစ်ရသူကို Dom နေရာပေးထားရတဲ့ ကမ္ဘာ့လိုလူတွေအတွက် ရင်ခုန်တာထက်ပိုတဲ့ ရင်တုန်သာယာရခြင်းတစ်မျိုးပဲထင်ပါရဲ့။
"ဟင်း ... ပြီး ... တော့မယ်။ မြန်မြန်လေး ... အား ..."
သခင့်လက်ထဲမှာရှိနေတဲ့ ဂျူနီယာမြေကမ္ဘာက ပိုလို့တောင့်တင်းမာကြောလာပြီး တုန်ခါချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့အချိန် သခင်တစ်ယောက် စိတ်ယုတ်မာလေးပေါ်လာကာ ထိပ်ပေါက်ဝကိုဖိပိတ်လိုက်တာကြောင့် ကမ္ဘာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရပြီ။
"အောင့်တယ်လေ။ အား ... လွှတ်ပေးပါ။"
"နောက်ဆို ငါပြောတဲ့စကားကို သေချာနားထောင်ပါ။ မင်းထင်ရာတွေကို ဖြတ်ဖြတ်ပြီးမပြောပါနဲ့။"
"ဟာ ... ဟုတ်၊ ဟုတ်။ နားထောင်မယ်လို့။"
ဒီတော့မှ သခင်က အပြီးသတ်နိုင်အောင် ဆက်လုပ်ပေးပါတော့တယ်။
"ဟား ... အခုမှပဲ အဆင်ပြေတော့တယ်။"
သခင်ထသွားတော့
"ဘယ်လဲ။"
ပေကျံနေတဲ့လက်ကို ထောင်ပြပြီး
"ဆေးရမယ်လေ။ Tissue တွေ အကုန်သိမ်းစမ်း။ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ဆက်ထိုင်နေတာလဲ။"
ဒီတော့မှ ကမ္ဘာက ဘောင်းဘီပြင်ဝတ်ပြီး သူ့ရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းတွေနဲ့ လုံးထွေးနေတဲ့ tissue စတွေကို လိုက်ကောက်သိမ်းရပါတော့တယ်။
"ဘာလဲ။"
ရေချိုးခန်းထဲကနေ လက်ဆေးပြီးထွက်လာတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာက တံခါးဝကနေလမ်းပိတ်ထားပြီး အပြင်ပေးမထွက်ပါ။
"သခင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား။"
"ငါက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ။"
"ဟာ၊ သခင့်ယောက်ျားက အခုလိုဖြစ်နေတာကို သခင်က ဘယ်လိုမှမနေဘူးပေါ့။"
"ငါ ဆေးမိတာမှမဟုတ်ပဲ။"
"သခင့်ကို ဒီလောက်နမ်းနေတာ ဘယ်လိုမှမနေဘူးလား။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုလုပ်ပေးနေတုန်း ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား။"
"ငါတို့က မနမ်းဖူးလို့လား။ ဒီလိုကရော လုပ်မပေးဖူးလို့လား။"
"အား ..... ဘာကောင်လဲ။ ခင်ဗျားလေးက စက်ရုပ်လား။ ဟာကွာ၊ အသည်းယားလိုက်တာ။ ညာနေတာလား။"
သခင့်ပေါင်တံတွေကြား ကမ္ဘာ့လက်ကရောက်လာတော့ သခင်ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ပြီး
"လက်မသရမ်းနဲ့။"
"တကယ်ကြီးပုံမှန်ပဲ။ သခင် ကိုယ့်အပေါ်မှာ ဘာခံစားချက်မှမရှိတော့တာလား။"
သခင့်ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ကမ္ဘာသေချာမေးမိတယ်။
"မင်းလိုမျိုး အမြဲထန်မနေနိုင်ဘူး။"
"မစွပ်စွဲနဲ့။ သခင်နဲ့ဆုံပြီးကတည်းက ဘယ်သူနဲ့မှ ကိုယ် feel မလာတော့တာ။ သခင်နဲ့ဆိုရင်တော့ auto ပဲ။"
"အေး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တူမလားကွ။"
"မဟုတ်သေးပါဘူး။ အခုဟာက ..."
"ငါ့ဘာသာ လက်ညောင်းရတဲ့အထဲ ဘယ် feel ကိုလာရဦးမှာလဲ။"
လက်တွေကိုခါပြီး သခင်ပြောတော့မှ
"အာ ... ဆေးလိမ်းပေးရမလားဟင်။ ကိုယ် နှိပ်ပေးမယ်လေ။"
"နေစမ်းပါ။ ခဏနေပြန်ကောင်းမှာပဲ။ အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ ကဲ၊ ငါ့ရှေ့ကဖယ်။"
"အဟီး၊ သွားပါခင်ဗျာ။"
.
"သခင်၊ ခုနက ငါပြောတာကို ဆုံးအောင်နားထောင်ပါဆိုတာ ဘာကိုပြောချင်တာလဲ။"
တံခါးပေါက်ဝမှာ ဆေးလိပ်ရပ်သောက်နေတဲ့သခင့်အနား ကမ္ဘာရောက်လာပြီး မေးလိုက်တယ်။
"မင်းအိမ်ကို ဆက်သွယ်သင့်ပြီ။ ငါခွင့်ပြုတယ်။"
"တကယ်လား။"
ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမှုတ်ထုတ်ပြီး သခင်ကဖြေတယ်။
"အင်း၊ ပြန်ဆက်သွယ်လိုက်ပါ။"
"ကိုယ် ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မဆက်သွယ်ရဲဘူး။"
"ဘယ်လို"
"ကိုယ့်ကြောင့် သခင့်မိသားစုဘဝလေး ပျက်ခဲ့ရတဲ့အချိန်၊ သခင်ရုန်းကန်ကြိုးစားနေတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်က မိသားစုသိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနဲ့ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာတွေကို စိတ်ကြိုက်လုပ်နေခဲ့မိတာ။ ပြန်တွေးမိရင် သခင့်ကိုအားနာတယ်။ သခင့်ကြောင့် သခင်ပြောလို့ ကိုယ်က မိသားစုနဲ့အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး အခုလိုနေနေတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တိုင်က ဒီလောက်တော့ ပြန်ပေးသင့်တယ်ထင်လို့ ကျေကျေနပ်နပ်ကို လက်ခံခဲ့တာ။ ပြီးတော့ တစ်ဖက်ကိုကြည့်ရင်ကျ အမေ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘူး။ အမေ ဘယ်လောက်စိုးရိမ်နေမလဲဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာတွေပဲ လုပ်နေခဲ့တာ။"
"အဲဒါ ငါ့ ..."
"မဟုတ်ဘူး။ သခင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်က သခင့်အနားနေရရင် ပျော်နေတာမို့ ကိုယ်ပျော်ဖို့အတွက်နဲ့ အမေ့ကိုဆန့်ကျင်ခဲ့တာ။ အဲဒါ သခင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။"
ကမ္ဘာ့ရဲ့အတွေးကို သခင်လိုက်မမီချင်တော့ပါ။
"သခင် မသိဘူးလား။ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကကို သခင့်ကို မလွန်ဆန်ချင်ခဲ့တာ၊ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့တာ။ သခင်နာကျင်စေချင်ရင် နာကျင်လိုက်မယ်။ သခင်ကအနိုင်ယူချင်ရင် ကိုယ်အရှုံးခံလိုက်မယ်။ အဲဒီ့အတွက်လည်း ကိုယ်ပျော်တယ်။ သခင်က ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်နေပေးတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွက်က paradise ပဲ။ သခင်မရှိတဲ့ကမ္ဘာကတော့ ကိုယ့်အတွက်ငရဲပဲ။"
"ကြုံရင် ကဗျာတွေ၊ စာစုတွေ စာအုပ်ထုတ်လေ။"
"လူတွေက အချစ်နဲ့တွေ့တဲ့အခါ ကဗျာဆရာတွေဖြစ်သွားကြတယ်တို့ ဘာတို့။"
".................."
"ကိုယ်လည်း သခင့်ကိုတွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းကိုဆေးခတ်ပြီး ယူလိုက်ရမှာနော်။"
သခင်က ခပ်အေးအေးပဲ ကမ္ဘာ့ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
"အဲဒီအကြည့်တွေပေါ့။ အေးတိအေးစက်နဲ့ လူကိုအဆိပ်ခတ်လိုက်သလိုပဲ။ ကျောက်ရုပ်ကိုဖြစ်ရော။ သခင့်ကို ဆေးလည်းမခတ်ရဲပါဘူး။ အစတည်းက သခင့်အဖေကိစ္စကြောင့် မကြည်ရတဲ့အထဲ ပိုမုန်းသွားရင် ကိုယ်ပဲရင်ကျိုးရမှာ။ အဲဒါကြောင့် သခင့်စိတ်ကြိုက် သခင့် sub အနေနဲ့ပဲ နေခဲ့တာ။"
"မပင်ပန်းဘူးလား။ မင်းပုံစံလည်းမဟုတ်ဘူး။"
"Submissive type ကိုပြောတာလား။ အဲဒါက ကိုယ့်ပုံစံမဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်လိုပြောနိုင်သလဲ။ အဲဒါ သခင့်အတွက်သီးသန့်ဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်ပုံစံပဲလေ။"
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်း စာရေးဆရာလုပ်စားတော့မှာလား။"
"ဘာလို့လဲ။"
"ဒီတစ်နေ့ခင်းလုံး စာတွေစီနေတာပဲ။"
"အဲဒါလည်း သခင့်အတွက် auto စာစီပြီးဖြစ်သွားတာတွေ။"
"အေး၊ ပြောချင်သလိုသာ ပြောပါတော့။"
"သခင်၊ ခုနက ကိုယ့်ကို ဘာလို့လုပ်ပေးတာလဲ။"
"ဒီလိုပဲ ကိုယ်ချင်းစာလို့။"
"သခင့်တုန်းက တစ်ညလုံး ..."
"တော်တော့ မြေကမ္ဘာ။"
သခင်က အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး ကုန်သွားတဲ့စီးကရက်ကို ပြာခွက်ထဲထည့်ချေကာ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့ပြီ။
"ဟား ဟား၊ ဘာလဲ၊ စိတ်ပါလာမှာစိုးလို့လား။"
ကမ္ဘာ့စကားသာ မှန်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ...
■■■
ဘယ်သူနဲ့မှလည်းမသိ၊ follower လည်းသိပ်မရှိတဲ့ သခင်ဖွင့်ပေးတဲ့ Instagram account ကို ဖွင့်ကြည့်မိနေတုန်းမှာ စာတစ်စောင်ဝင်လာတယ်။
ကြည့်မိတော့ Koa ဆိုတာက သိသိသာသာ။
Earth
သူခေါ်ပေမဲ့ reply မပြန်မိ။ သူဘယ်လိုသိလဲလို့သာ တွေးနေမိတယ်။
Earth, ကျွန်တော် video call ခေါ်ရမှာလား။
'အဟက်၊ ခြိမ်းခြောက်တိုင်း ကြောက်ရရောလားကွာ။'
Notification bar မှာ မြင်နေရတဲ့စာတွေကိုသာ ကမ္ဘာဖတ်ပြီး conversation ထဲဝင်မကြည့်။ ကမ္ဘာ့အတွေးအဆုံးမှာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်စာဝင်လာတယ်။
ကျွန်တော်ရဲ့သခင်က ခေါင်းမာလိုက်တာ။ ကျွန်တော် ဒီပုံကို ရာဇသခင်ဆီမပို့ချင်ဘူး။
his_warrior_ sent a photo.
ကမ္ဘာ ဝင်မကြည့်လို့မရတော့ပါ။ ဘာတွေခြိမ်းခြောက်နေသလဲဆိုတဲ့ ဒေါသနဲ့အတူ ဝင်ကြည့်မိတဲ့ကမ္ဘာ ပုံကိုတွေ့တော့မှ ရုတ်တရက် shock ရသွားပြီးနောက်မှာ ဒေါသတွေကတလိပ်လိပ်။
အောက်တန်းစား
အဟား၊ စာပြန်ပြီပဲ။
မင်း သေချင်ပြီလား။
သခင်ကသတ်ချင်ရင် ကျွန်တော်က လည်လာစင်းပေးမှာပေါ့။
$ပိုတွေမပြောနဲ့။ မင်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲ။
သူဌေးကတော်က ကျန်းမာရေးမကောင်းချင်ဘူး။ ပြန်လာခဲ့ပါတော့ဗျာ။
ကမ္ဘာ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားရပြီ။
နောက်နှစ်ရက်ဆို ကျွန်တော်လာခေါ်မှာ။
ငါ့ကိုခြိမ်းခြောက်ရဲတာ နည်းတဲ့သတ္တိတော့ မဟုတ်ဘူးပဲ။
ထင်နေပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံပြန်ရောက်နေမယ်လို့။ Social media တွေဖြတ်ထားတော့ ဘာမှမပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။ အခု ဘယ်လိုသိသွားတယ်ထင်လဲ။
ဒါတော့ ကမ္ဘာတကယ်သိချင်တာ။
ဟိုတယ်က chef ကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူတင်တဲ့ group photo မှာ Earth ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ သူ့ Facebook account ကို မွှေတော့ ဘာမှမထူးဘူး။ ဒါနဲ့ IG မှာရှာပြီးမွှေတော့ သူ့ရဲ့ follower ထဲက user အသစ်လေး Erda က suspect list ထဲဝင်လာပါရော။ နာမည်ကို Earth ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုပဲ ပြန်မသုံးခဲ့သင့်ဘူး။
ဘယ်သူ့ကိုအပြစ်တင်ရမယ်လို့ မသိတော့ပါ။
Reply ပြန်ပါဦးဗျာ။ ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့လကတည်းက ကျွန်တော် အဲဒီကိုလိုက်ရှာမလို့။ Daniel Day ဆိုတဲ့ဟာလေးက မလိမ့်တစ်ပတ်တွေလုပ်ပြီး အာရုံလွှဲလွန်းလို့။ Boss ကတော့ သိနေပုံပဲ။
အမေ၊ ဘာဖြစ်လဲ။
ဒီလိုပဲ တရှောင်ရှောင်ပေါ့။ လွမ်းဖျားလေ။ ပြန်လာမယ်မလား။
ကမ္ဘာ မဖြေမိသေးပါ။
ခုနကပုံကို ရာဇသခင်ဆီပို့ရမလား။ နောက်နှစ်ရက်နေရင် အိမ်ကိုလိုက်လာရမလား။
F*ck! မင်း သေဖို့ပြင်ထား။
ပြောပြီးပါရော၊ လာပြီးအသတ်ခံပါ့မယ်လို့။ ကျွန်တော် ဘာကြောင့်သတ်ခံရလဲဆိုတာလေးပါ ရာဇသခင် သိသင့်တာပေါ့။
အဟက်၊ ငါပြန်လာမယ်။ မင်းအသက် ဖက်နဲ့ထုပ်ထား။
စောင့်နေမယ် သခင်။
.
'အား ... ဘာဖြစ်ရတာလဲ။ Bastard! မင်းကို အဲဒီတုန်းကတည်းက သတ်လိုက်ရမှာ။'
ကမ္ဘာတစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာပေါက်ကွဲနေမိတာ သခင့်ကိုလည်း မသိစေချင်တာကြောင့် အားရအောင်လည်း မပေါက်ကွဲနိုင်ပါ။
■■■
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ Earth ရယ်။ အလုပ်တော့မထွက်ပါနဲ့။ တို့မှာ ညက သားလေးက တို့ကိုနားလည်ပါပြီဆိုလို့ ပျော်နေရတုန်းရှိသေးတယ်။ အခု Earth အလုပ်ထွက်မယ်ဆိုတော့ ခေါင်းခဲရပြီ။"
"ကျွန်တော် အမေ့ဆီပြန်ရမယ် Boss. ချက်ချင်းကြီးပဲဖြစ်သွားရတာ တောင်းပန်ပါတယ်။ အဂ္ဂါနဲ့အဆင်ပြေသွားတာ ဝမ်းသာပါတယ်။"
"ပြန်လာမှာပဲမဟုတ်လား။ ကြာချင်ရင်ကြာလေ၊ ပြန်လာရင်တော့ တို့အလုပ်တွေဆီ ပြန်လာပေးပါကွာ။"
"ပြန်လာဖြစ်ရင် လာပါ့မယ်။ တခြားမှ သွားစရာမရှိတာ၊ အဟီး။"
"အပိုတွေ၊ မင်းကိုလိုချင်နေကြတာက တို့ partner တွေထဲတင် အများကြီး။"
"ဘယ်လိုဖြစ်မလဲမသေချာလို့ ဘာမှကြိုမပြောနိုင်ပေမဲ့ ဒီမှာအလုပ်လုပ်ဖြစ်ရင် Boss ဆီမှာပဲဖြစ်မှာပါ။"
"အေးပါကွာ။ အိမ်ပြန်ခရီးမှာ ပျော်ရွှင်ပါစေ။"
■
မပျော်နိုင်ဘူး။ သခင်က ပြောရသိပ်ခက်ပါတယ်။
"ငါပြန်မလိုက်ဘူးလို့ ပြောနေတယ်လေ။"
"အဲဒီလိုမရဘူးလေ။ သခင်ပဲ ကိုယ့်မိသားစုကိုဆက်သွယ်ဖို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာလေ။"
"ဟုတ်တယ်။ မင်းမိသားစုနဲ့မင်းကို ဒီထက်ပိုပြီး ခွဲမထားချင်တော့ဘူး။ ဒါက ငါ အဲဒီကိုပြန်လိုက်မယ်လို့ မဆိုလိုဘူး မြေကမ္ဘာ။"
"ဟာ၊ ကိုယ့်မိသားစုဆီကိုယ်ပြန်တာ သခင်က ကိုယ့်ယောက်ျားမို့ လိုက်ခဲ့ရမှာပဲလေ။"
"မကျေနပ်ရင် ကွာရှင်းလိုက်။"
"မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောနဲ့။ ဘာလို့ ဒီလိုတွေဖြစ်သွားပြန်တာလဲ။"
"အရင်ကတည်းကဒီလိုပဲ။ ငါ့ဘာသာ ဒီကိုပြန်လာချင်လို့ ပြန်လာတယ်။ မင်းကလည်း လိုက်လာခဲ့တယ်။ ငါ့အိမ်မို့ ငါပြန်လာတာ။ မင်းအိမ်ပြန်တာကို ငါမလိုက်နိုင်ဘူး။"
"အေး၊ မရရအောင် ခေါ်မှာ။"
"စိတ်ကူးကယဉ်တယ်။"
စိတ်လျှော့နိုင်ဖို့ ကမ္ဘာမနည်းကြိုးစားနေရတယ်။ ပြီးတော့မှ
"အဲဒါဆို ကိုယ်ပြန်လာတဲ့အထိ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးစောင့်နေပေး။"
"ငါ မင်းတပည့်မဟုတ်ဘူး။ အမိန့်တွေလာမပေးနဲ့။"
"ကိုယ်တောင်းပန်တယ် သခင်ရယ်။ ကိုယ့်ကို စောင့်နေပေးမယ်မဟုတ်လား။ သခင့်အနားမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှမထားဘဲ ကိုယ့်ကိုစောင့်နေပေးပါနော်။ ကိုယ်တောင်းဆိုတာပါ။"
မြေကမ္ဘာဆိုတာ ရာဇသခင်ကို အမြဲတမ်း ခခယယမြတ်နိုးမိရုံသာ။
■■■ Part (50) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі