Chapter (12)
"ကမ႓ာ၊ ငါ ေျပာစရာရွိလို႔။"
Desktop ထဲေခါင္းစိုက္ေနတဲ့ကမ႓ာကို အခန္းဝကေနလွမ္းေျပာတဲ့ သခင္။
"လာၿပီ သခင္။"
ဧည့္ခန္းမွာသြားျပန္ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ေရွ႕ကို ႏွစ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး
"ဘာေျပာမလို႔လဲ။ ေျပာေလ။"
"ငါ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ရမယ္။"
"ဘယ္ကိုလဲ။"
"ဘန္ေကာက္"
"ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲ။ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ။"
"ျဖည္းျဖည္းေမးပါကြာ။ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲမွာပဲ။ အလြန္ဆံုးၾကာတစ္ပတ္ေပါ့။ ဌာနမွဴးလည္းပါမယ္၊ အားလံုးေလးေယာက္။ ဟိုမွာ ကြန္ဒိုတစ္ခန္း သီးသန္႔စီစဥ္ေပးထားတယ္။"
"က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲ။"
"Oliver နဲ႔ ဏီဏီ"
"ေယာက္်ားေလးေတြၾကားထဲ သူက ဘာလို႔ပါလာတာလဲ။ သူကေရာ အဲဒီ့အခန္းမွာပဲ ေနမွာလား။"
"အဲဒီ့မွာ မိန္းကေလးအေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွိေနမွာ။ အခန္းကလည္းက်ယ္တယ္။"
"သခင္တည္းဖို႔ ကိုယ္စီစဥ္ေပးမယ္။"
"ကမ႓ာ"
"ကိုယ္ပါလိုက္ရမွာလား။ ဒီတိုင္းေခါင္းညိတ္မွာလား။"
"အားလံုးအတူသြားၿပီး ဌာနမႉးပါ အတူတည္းမွာေလ။ ငါတစ္ေယာက္တည္းခြဲထြက္လို႔ အဆင္မေျပဘူး။"
"အတူတြဲေနဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး။"
"ဘာအဆင္မေျပစရာရွိလဲ။ ခြဲထြက္လို႔ မေကာင္းပါဘူးဆိုမွကြာ။"
"အဲဒါဆို ခြဲထြက္လို႔ေကာင္းေအာင္ ကိုယ္ပါလိုက္ခဲ့မယ္။ ေယာက်ာ္းပါပါလို႔ သီးသန္႔ခြဲေနတာဆို ေျပာလို႔ေကာင္းတယ္။"
"အလုပ္ကိစၥသြားမွာ ကမ႓ာ။ ဟန္းနီးမြန္းထြက္တာမဟုတ္ဘူး။"
"သခင့္အလုပ္ကိစၥလုပ္ေလ။ ျပန္နားဖို႔ေနရာကိုပဲ ေျပာေနတာ။"
"ကမ႓ာ၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။"
"မေအာ္နဲ႔ သခင္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ္စိတ္မခ်လို႔ ေသလိမ့္မယ္။"
"စိတ္မခ်စရာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ငါ့ကို ဘာလုပ္ပါလို႔ လိုက္အမိန္႔ေပးေနရေအာင္ ငါက ကေလးမဟုတ္ဘူး။"
"သိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ကို စိတ္ပူတာ။"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြေတြးပူၿပီး သူတစ္ပါးသိကၡာကိုေစာ္ကားေနတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။"
"ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာ္ကားဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာစိတ္ပူလို႔ စီစဥ္ေပးမယ္ေျပာတာ။"
"ငါအလုပ္လုပ္ေနတာ ကမ႓ာ။ အေပ်ာ္ေဆာ့ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္မလဲ။"
"မလုပ္နဲ႔။ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။"
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္းယူထားတာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာ္။"
"သိတယ္ေလ။ အခုလည္း ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုစိတ္မခ်လို႔ ေျပာေနတာေလ။"
"အခုကိစၥ ငါေျပာသလိုပဲျဖစ္ရမယ္ ေျမကမ႓ာ။ ငါ့အလုပ္ကိစၥေတြအထိ မင္းဝင္စြက္ဖက္စရာမလိုဘူး။ ငါ မဟုတ္တာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။"
ကမ႓ာက သခင့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ လက္ထဲပါလာတဲ့သူ႔ဖုန္းကို တတီတီႏွိပ္လိုက္ကာ
"ေနာက္တစ္ပတ္ထဲ ဘန္ေကာက္မွာ ဟိုတယ္တစ္ခန္း တစ္ပတ္စာစီစဥ္ေပး။ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေနာ္။"
ေျပာၿပီးဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ သခင္က စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနလို႔ ကမ႓ာေရွာင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့
"မင္းစီစဥ္တဲ့အခန္း မင္းဘာသာ ႀကိဳက္တဲ့ဟာေခၚအိပ္လိုက္။"
စကားအဆံုးမွာ သခင္ကအရင္ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားပါၿပီ။
ကမ႓ာကေတာ့ ဧည့္ခန္းကဆိုဖာမွာပဲထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးစံုမွိတ္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။
'ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သခင္ရယ္။ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘူးေလ။'
.
အိပ္ခန္းထဲမွာေတာ့ သခင္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး စားပြဲေပၚက ႏွစ္ေယာက္တြဲပံုေလးထည့္ထားတဲ့ photo stand ကို ေမွာက္ထားပစ္လိုက္တယ္။
'ခ်စ္လို႔သဝန္တိုတာကို လက္ခံႏိုင္ေပမဲ့ ဒီလိုေတြအထိလုပ္ေနတာကိုေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းသင္းေနတယ္ဆိုေပမဲ့ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲမို႔ ဒီကိစၥမွာ မင္းသိပ္လြန္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ကိုယ္ ရွိၾကတာခ်င္းအတူတူ မင္းဘက္က ငါ့အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိစၥ ေနရာတကာစြက္ဖက္ေနရတာလဲဆိုတာ နားလည္မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔မ်ား အတၱႀကီးေနရတာလဲ ေျမကမ႓ာ။'
.
ျမည္လာတဲ့ ဖုန္း ringtone ကိုၾကားလိုက္ကတည္းက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးသား။ ဘယ္လိုအမိန္႔ေတြေပးဦးမလဲလို႔ ၾကားခ်င္မိတာက သူ႔စကားအဆံုးမွာ ဘာမွကိုမတံု႔ျပန္ႏိုင္ခင္ ဖုန္းခ်သြားသူေၾကာင့္ ဘာအတြက္လိုအပ္လို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုအခန္းမ်ိဳး စီစဥ္ခိုင္းတာလဲဆိုတာကို စံုစမ္းရပါၿပီ။
'သခင္လို႔ေပးမေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အရွင္သခင္က သိပ္ကိုအာဏာျပင္းတယ္။ အရင္လို ေအးစက္စက္ဂရုစိုက္တာမ်ိဳးေလး ျပန္လိုခ်င္မိေပမဲ့ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဘုရင္ေလးမသိေသးဘူး။ ဘယ္လိုပဲမုန္းတယ္ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုသိသြားတာမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ သခင္မေက်နပ္ရင္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေပါ့။ ေသေပးပါလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေသပစ္လိုက္မွာ။'
■
တစ္ေယာက္က ေဒါသမေျပလို႔ အိပ္ခန္းအျပင္ကို မထြက္ျဖစ္သလို တစ္ေယာက္ကလည္း ေဒါသေတြကိုရင္မဆိုင္ခ်င္လို႔ အိပ္ခန္းထဲမဝင္ပါ။
ဒီတစ္ညလံုး ဒီလိုပဲစခန္းသြားလို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အိပ္ပ်က္ညတစ္ညပဲ ျဖစ္လာႏိုင္တာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရွ႕တိုးဖို႔လိုေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မေနႏိုင္သူကသာ အ႐ႈံးေပးရစျမဲ။
"သခင္"
"ငါ စိတ္တိုေနတယ္။ မင္းနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ဘူး။"
"ကိုယ္ ..."
"ငါ တစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္။ ေဝးေဝးေနပါ။"
သခင္က အျပင္ကိုထထြက္သြားတယ္။ ျပႆနာမတက္ခ်င္တာ သိသာပါတယ္။
"ေနဦး သခင္။ ေသခ်ာစကားေျပာရေအာင္။"
"ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းေပးေနစမ္းပါ။"
"သခင္ အလုပ္ထြက္လိုက္ပါလား။"
"ဘာ"
ေျမကမ႓ာဟာ ေျပလည္ခ်င္လို႔စကားစခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ဘူးလား။
"ဟုတ္တယ္ သခင္။ အဲဒီ့အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္ဗ်ာ။"
"မင္းလုပ္စာထိုင္စားရမယ္ေပါ့၊"
"အေဖ့အလုပ္မွာလည္း ..."
"ေတာ္ေတာ့။"
"အဲဒီလိုဆို အဆင္ေျပ ..."
"ထပ္ေျပာၾကည့္လိုက္။"
ကမ႓ာ့ေကာ္လံစကို ဆြဲဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သခင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ တအားစိတ္ဆိုးသြားရတာလဲ သခင္ရာ။"
"ငါ့အလုပ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔ မင္းကျပႆနာလုပ္ေနတာလဲ။"
"မသိဘူးဗ်ာ။ သခင့္ကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ျမင္ေနခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အနားမွာပဲ ရွိေစခ်င္တာ။"
"မင္းအရမ္းအတၱႀကီးတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာပဲ။"
လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေရရြတ္လိုက္တဲ့ သခင့္စကားက ကမ႓ာ့ရင္ထဲကို ခပ္နက္နက္ေလးထိုးေဖာက္သြားတယ္။ သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
"ခ်စ္တာပဲသိတယ္။"
သခင္ကတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"အဲဒါ အတၱနဲ႔ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ။ ငါ စိတ္ကုန္လာၿပီ။"
"စိတ္ကုန္တယ္။ ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ရဘူး။"
သခင့္ေရွ႕မွာရပ္ရင္း ကမ႓ာေျပာမိေတာ့ သခင္က
"တျဖည္းျဖည္းစိတ္ကုန္ ..."
"မျဖစ္ရဘူးလို႔။ အဲဒီ့လိုမေျပာပါနဲ႔ သခင္ရယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"မင္းက ငါ့ကို မင္းယူထားတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္လို သေဘာထားေနသလိုပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အတၱနဲ႔ ငါ့ကိုထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတာ။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။"
သခင့္အေျပာမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္သြားသလိုပါပဲ။
"မေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ကုန္တယ္တို႔၊ စိတ္ပ်က္တယ္တို႔၊ မခ်စ္ဘူးတို႔ မေျပာပါနဲ႔။ မခံစားႏိုင္လို႔ပါ။"
မ်က္ရည္အျပည့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သခင့္ကိုၾကည့္လာတာကို သခင္မသနားႏိုင္ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကမ႓ာ့ရဲ႕အတၱေတြကိုသာ သခင္ျမင္ေနပါတယ္။ ဆက္ေျပာလည္း ထပ္ၿပီးနာက်င္စရာေတြပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာမို႔
"ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
"သခင္ရာ ..."
"ငါ့ကိုဆက္ေႏွာင့္ယွက္ေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္။"
"သခင္ အဲဒီ့ကို လိုက္မသြားလို႔မရဘူးလား။ တျခားလူနဲ႔လဲလိုက္လို႔ မရဘူးလား။"
"မင္း ဘယ္အခ်ိန္အထိ အဲဒီ့လိုေတြ ေျပာေနဦးမွာလဲ၊ ဟမ္။ ငါက ကန္ထဲကအလွေမြးငါးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ မင္းအုပ္ထိန္းမႈေအာက္က ကေလးတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လို႔သဝန္တိုတာ ေတာ္႐ံုပဲေကာင္းတယ္။"
"အဟား၊ သခင္က ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ။ သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သခင္ေသခ်ာသိလို႔လား။ Wendy နဲ႔ကိစၥတုန္းကလည္း သဝန္တိုတာထက္ သခင့္အေပါင္းအသင္းေတြၾကား အေျပာခံရလို႔ ေဒါသထြက္တာက အဓိကပဲေလ။ ဒါေတြက သခင့္ခံစားခ်က္ပဲမို႔ ဘာမွမေျပာလိုဘူး။ သခင္ႀကိဳက္သလိုေတြးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သခင္ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ကိုလာမေျပာပါနဲ႔။"
"ဘာေျပာတယ္။ ေအး၊ ငါက မင္းကိုမခ်စ္ဘဲ ေသြးသားဆႏၵသက္သက္နဲ႔ ယူထားတာေလ။ ေက်နပ္ၿပီလား။"
"သခင္ ..."
"ငါ့ကိုလာမထိနဲ႔။ ဟုတ္တယ္၊ ငါက ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူး။ မင္းလိုမ်ိဳး မခ်စ္လို႔ေလ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။"
"ဘာလဲ၊ မင္းပဲေျပာလို႔ရတာလား။ ေျပာစမ္းပါဦး အိမ္ေထာင္ဦးစီးႀကီးရဲ႕။ မင္းကပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ၊ ဟမ္။ အဲဒါဆိုလည္း မင္းအေမေျပာသလိုပဲ အလိမၼာအိမ္ပါမယ့္မိန္းမပဲ ယူလိုက္ပါလား။ အခုမီေသးတယ္ေလ။ ငါ ကြာရွင္းေပးလိုက္ ..."
"ရာဇသခင္၊ ခင္ဗ်ားေတာ္လိုက္ေတာ့။"
"အိုး ဟိုး၊ ေၾကာက္စရာပါလား။"
စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေအာ္လိုက္တဲ့ ကမ႓ာ့ရဲ႕ ေဒါသတႀကီးေအာ္သံေနာက္က သခင့္ရဲ႕ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲအသိစိတ္ျပန္ကပ္သြားၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေအာ္မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြာရွင္းမယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။"
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တဲ့သခင့္ကို အလ်င္စလိုလွမ္းဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ေဘးတိုက္ဖက္မိတဲ့အေနအထား။ သခင့္လက္တစ္ဖက္က ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကားညပ္ေနေပမဲ့ လြတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကမ႓ာ့ကိုတြန္းထုတ္ေနရင္း
"ဖယ္စမ္း"
႐ုန္းမရတဲ့သခင္က အလွတင္ထားတဲ့ပန္းအိုးကို လွမ္းယူလိုက္တာ ကမ႓ာျမင္ေပမဲ့ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားဆဲ။
ခြမ္းခနဲအသံနဲ႔အတူ ေႂကြစေတြကဖြာက်သြားခဲ့တယ္။ ကမ႓ာ့လက္ေတြကေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွအားေလ်ာ့မသြားခဲ့။
အားကုန္ရုန္းလိုက္တဲ့သခင့္ေျခတစ္လွမ္းက ေႂကြစေပၚကိုေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ေျခဖဝါးမွာ စူးခနဲ။ လက္ေတြအားေလ်ာ့သြားေတာ့
"လႊတ္ေပးေတာ့ ေျမကမ႓ာ။"
"ဘယ္သြားမွာလဲ။"
"ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သခင္က တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိပ္ခန္းဆီသာဦးတည္လို႔။
ေႂကြစေတြနဲ႔လြတ္ရာမွာထိုင္ခ်ရင္း ေျခဖဝါးမွာစူးေနတဲ့အစေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးကေရခ်ိဳးခန္းထဲသြားၿပီး ေခါင္းကေသြးေတြကိုေရာ၊ ေျခဖဝါးကေသြးေတြကိုပါ ေဆးပစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲေဆးထည့္လိုက္ေပမဲ့ ေျခဖဝါးမွာေသြးမတိတ္။ ကြဲသြားတာက ခ်ဳပ္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ သခင့္ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ေဆး႐ံုသြားခ်ဳပ္ဖို႔လည္း မလုပ္ခ်င္ပါ။ ေသြးတိတ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ေဆးတခ်ိဳ႕ကလည္း အိပ္ခန္းထဲမွာ။
ေျခဖြနင္းရင္း အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္ေတာ့ သခင္ကရွိမေန။
"သခင္"
စိုးရိမ္တႀကီးေခၚၿပီးမွ ဝရန္တာဘက္ကလႈပ္ရွားမႈကို သတိထားမိတာေၾကာင့္ ယူစရာရွိတာယူၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ေခၚသံကို သခင္ၾကားမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္အတိုင္းတိတ္ဆိတ္သြားတာမို႔ စီးကရက္ကိုကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးမွ အထဲဝင္လာမိေတာ့ စားပြဲနားအေရာက္ တက္နင္းမိတဲ့ေစးကပ္ကပ္အရာ။ သခင္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးေရာင္အကြက္ေလး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ၾကည့္ေတာ့မွ ေသြးဆိုတာေသခ်ာသြားတဲ့ေနာက္ အျပင္ထြက္လာလိုက္တယ္။
ဧည့္ခန္းမွာ ဂြမ္းစေတြ၊ ပတ္တီးစေတြ အပံုလိုက္ၾကား ေျခဖဝါးမွာေသြးေတြရဲေနၿပီး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ေတြ႕လိုက္ရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပပါ။ ကမ႓ာ့အနားကိုေရာက္သြားၿပီး ေသြးတိတ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူ႔လက္ကိုဆြဲဖယ္လို႔
"ေဆး႐ံုသြားမယ္။"
ပတ္တီးစေတြကိုထူထူေခါက္ၿပီး အခါခါထပ္လို႔စည္းေပးလိုက္တယ္။
"သခင္လိုက္မွာလား။"
ျပန္မေျဖဘဲ စားပြဲေပၚကကမ႓ာ့ဖုန္းကိုယူၿပီး အငွားကားေခၚေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
'ဒါကေရာ ဝတၱရားအရလုပ္ေပးတာလား။'
အခန္းထဲကေန ဖုန္းနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္သြားယူၿပီး သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပဝါအသစ္တစ္ထည္ကိုလည္း လက္ကကိုင္လ်က္သား။
"ေရာ့၊ အဲဒါနဲ႔ဖိထားလိုက္။"
ပစ္ေပးတဲ့ပဝါစကိုဖမ္းယူၿပီး သခင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာမို႔ အဆိုးေတြခ်ည္းေတြးမိေနတဲ့စိတ္က သခင္ထြက္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနေသးတာ။
"ထ"
ျပန္ဝင္လာၿပီး လက္ကေနဆြဲထူလို႔ သူ႔ကိုတြဲေစတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာရယ္မိေတာ့ သခင္ကမသိသလိုပါပဲ။
■
"သခင္ ျပန္လိုက္ပါလား။ မနက္အလုပ္သြားရမွာနဲ႔ဆို ေနာက္က်မွနားရလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္လို႔ရတယ္။"
"ေအး၊ မင္းတပည့္ေတြေပါမွန္း ငါသိတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့ကိုအမိန္႔လာမေပးနဲ႔။"
သံုးခ်က္ေလာက္ပဲခ်ဳပ္ရမွာမို႔ ဒီအတိုင္းခ်ဳပ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္အနားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းနဲ႔ ပြစိပြစိျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္ေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ပခံုးတစ္ဖက္ကိုကိုင္ထားၿပီး သခင့္လက္ေပၚကို ကမ႓ာ့လက္ကအုပ္ကိုင္လ်က္သား။ နာလို႔ ကမ႓ာညည္းလိုက္တိုင္း သခင့္လက္ေတြကတင္းက်ပ္သြားတာမို႔ သံုးခ်က္မကခ်ဳပ္ရရင္ ပခံုးလည္း အတြင္းဒဏ္ရာျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္။
"သခင္ မနက္က် ..."
"ငါ့ဘာသာၾကည့္လုပ္မယ္။ စကားမမ်ားစမ္းနဲ႔။"
ကမ႓ာလိုသမၽွကို လိုက္လုပ္ေပးၿပီး သခင္အိပ္ရာေပၚလွဲေတာ့ ကမ႓ာ့ဘက္ကိုေက်ာခိုင္းလို႔။ ဒါေပမဲ့
"အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ငါ့ကိုႏႈိး။"
"ခ်စ္တယ္ သခင္။"
သခင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ပါ။
■
မီးေရာင္ေတြမွိန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း အေမွာင္ရိပ္မွာရပ္ထားတဲ့ ကားအနက္ေရာင္ေလးထဲက အနက္ေရာင္ေတြပဲဝတ္ထားတဲ့လူသားရဲ႕ ခပ္ဖြဖြသက္ျပင္းခ်သံဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညအေမွာင္အတြက္ေတာ့ အဖက္လုပ္စရာမဟုတ္ခဲ့။
ဘယ္လိုေတြျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ မသိေပမဲ့ Earth တို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေျခဖဝါးမွာဖန္စစူးၿပီးကြဲတာ သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ရမယ္တဲ့။ ရာဇသခင္တစ္ေယာက္လံုး Earth အနားမွာရွိေနတာမို႔ ခပ္ေဝးေဝးကပဲလွမ္းၾကည့္ခဲ့ရ႐ံု။
ေသခ်ာတြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတာကိုျမင္ရလည္း ဘာကိုစိတ္မခ်ျဖစ္မိတယ္မသိ။
"ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ေသးဘူး။"
■
'စိတ္႐ႈပ္ေတာ့တာပဲ ေျမကမ႓ာရယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့အလြန္ပဲျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းလိုသလိုပံုသြင္းရေအာင္ အဲဒါကငါ့ဘဝေလ။ အစကတည္းက ႏွစ္ေယာက္လံုးေသခ်ာညႇိႏႈိင္းၿပီးသားေတြ။'
ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာကိုၾကည့္ရင္း ရာဇသခင္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ တစ္ခုခုေၾကာင့္စကားမ်ားၾကတိုင္း ကမ႓ာအနာတရျဖစ္ၿပီးသာ အဆံုးသတ္စျမဲ။ သခင့္ေဒါသနဲ႔ ကမ႓ာ့အတၱေတြကလည္း အျမဲတမ္းထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနတာ အခါခါ။
ကမ႓ာ့ေလာက္မခ်စ္တာလားလို႔ ေမးလာရင္လည္း သခင္ျငင္းေနမွာမဟုတ္ပါ။ မခ်စ္လို႔မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ခ်င္းရဲ႕အခ်စ္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပံုစံတူတာမွမဟုတ္တာပဲ။ အခ်စ္က ခ်စ္ေန႐ံုနဲ႔မၿပီးဘဲ နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အားကိုးမႈ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚကြာျခားခ်က္နည္းဖို႔ စတဲ့ တျခားလိုအပ္ခ်က္ေလးေတြက ရွိေနေသးတယ္လို႔ သခင္ထင္တယ္။
အခုလို အိမ္ေထာင္တစ္ခုကိုထူေထာင္ၿပီး ဘဝႏွစ္ခုေပါင္းစပ္လို႔ လမ္းခရီးတစ္ခုကိုအတူတူေလၽွာက္ၾကတဲ့ လိင္တူေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုးမွာ ညႇိႏႈိင္းစရာေတြကရွိၾကတယ္။ ဒါေတြကိုလည္း အစကတည္းက ေျပာဆိုသေဘာတူၿပီးၾကၿပီ။ ဒီၾကားထဲကမွ ျပႆနာေတြတက္ေနရတာကို သခင္သေဘာမက်ပါ။ ကိုယ္စီရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ကိစၥကို ေသခ်ာရွင္းလင္းေအာင္ ညႇိႏႈိင္းခဲ့ၾကၿပီးသားပဲ။ သဝန္တိုတာတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ကိစၥထိခိုက္လာတာကို သခင္လက္မခံႏိုင္။
သခင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ဘက္ကို ေစာင္းလွည့္ၿပီးၾကည့္မိေတာ့ ကမ႓ာကေတာ့ ေဆးအရွိန္နဲ႔အိပ္ေမာက်လို႔။
'မင္းကေလ အဲဒီ့လိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသားပဲ။'
အေတြးနဲ႔အတူ သခင္ျပံဳးလိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ရဲ႕အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြမႈတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာ့နဖူးေပၚမွာ ဆံခ်ည္ညိဳေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားခ်ိန္ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ကမ႓ာက ေဘးကေနၾကည့္ေနတဲ့သခင့္ဘက္ကို ေစာင္းအိပ္ဖို႔လွည့္လာပါတယ္။ ေဘးေစာင္းလိုက္တာနဲ႔ ပလာစတာကပ္ထားတဲ့ ဆံစပ္နားကနဖူးဒဏ္ရာကို ဖိမိေတာ့မွာအေသအခ်ာ။
ေစာင္းက်လာတဲ့ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းအံုးၾကားကို သခင့္လက္ဖဝါးနဲ႔ခံထားလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကတအားလည္က်မလာလို႔ ဒဏ္ရာကိုမဖိမိခဲ့ပါ။
"ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္မွေပါ့ကြာ"
■■■ Part (13) ဆက္ရန္ ■■■
"ကမ္ဘာ၊ ငါ ပြောစရာရှိလို့။"
Desktop ထဲခေါင်းစိုက်နေတဲ့ကမ္ဘာကို အခန်းဝကနေလှမ်းပြောတဲ့ သခင်။
"လာပြီ သခင်။"
ဧည့်ခန်းမှာသွားပြန်ထိုင်နေတဲ့ သခင့်ရှေ့ကို နှစ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ ကမ္ဘာရောက်လာပြီး
"ဘာပြောမလို့လဲ။ ပြောလေ။"
"ငါ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ်။"
"ဘယ်ကိုလဲ။"
"ဘန်ကောက်"
"ဘယ်တော့လဲ။ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ။ ဘယ်သူတွေနဲ့လဲ။ ဘယ်မှာတည်းမှာလဲ။"
"ဖြည်းဖြည်းမေးပါကွာ။ နောက်တစ်ပတ်ထဲမှာပဲ။ အလွန်ဆုံးကြာတစ်ပတ်ပေါ့။ ဌာနမှူးလည်းပါမယ်၊ အားလုံးလေးယောက်။ ဟိုမှာ ကွန်ဒိုတစ်ခန်း သီးသန့်စီစဉ်ပေးထားတယ်။"
"ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ။"
"Oliver နဲ့ ဏီဏီ"
"ယောက်ျားလေးတွေကြားထဲ သူက ဘာလို့ပါလာတာလဲ။ သူကရော အဲဒီ့အခန်းမှာပဲ နေမှာလား။"
"အဲဒီ့မှာ မိန်းကလေးအဖော်တစ်ယောက် ရှိနေမှာ။ အခန်းကလည်းကျယ်တယ်။"
"သခင်တည်းဖို့ ကိုယ်စီစဉ်ပေးမယ်။"
"ကမ္ဘာ"
"ကိုယ်ပါလိုက်ရမှာလား။ ဒီတိုင်းခေါင်းညိတ်မှာလား။"
"အားလုံးအတူသွားပြီး ဌာနမှူးပါ အတူတည်းမှာလေ။ ငါတစ်ယောက်တည်းခွဲထွက်လို့ အဆင်မပြေဘူး။"
"အတူတွဲနေဖို့လည်း အဆင်မပြေဘူး။"
"ဘာအဆင်မပြေစရာရှိလဲ။ ခွဲထွက်လို့ မကောင်းပါဘူးဆိုမှကွာ။"
"အဲဒါဆို ခွဲထွက်လို့ကောင်းအောင် ကိုယ်ပါလိုက်ခဲ့မယ်။ ယောကျာ်းပါပါလို့ သီးသန့်ခွဲနေတာဆို ပြောလို့ကောင်းတယ်။"
"အလုပ်ကိစ္စသွားမှာ ကမ္ဘာ။ ဟန်းနီးမွန်းထွက်တာမဟုတ်ဘူး။"
"သခင့်အလုပ်ကိစ္စလုပ်လေ။ ပြန်နားဖို့နေရာကိုပဲ ပြောနေတာ။"
"ကမ္ဘာ၊ မင်းဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။"
"မအော်နဲ့ သခင်။ အဲဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ကိုယ်စိတ်မချလို့ သေလိမ့်မယ်။"
"စိတ်မချစရာ တစ်ခုမှမရှိဘူး။ ငါ့ကို ဘာလုပ်ပါလို့ လိုက်အမိန့်ပေးနေရအောင် ငါက ကလေးမဟုတ်ဘူး။"
"သိတယ်လေ။ အဲဒါကြောင့်ကို စိတ်ပူတာ။"
"မဖြစ်နိုင်တာတွေတွေးပူပြီး သူတစ်ပါးသိက္ခာကိုစော်ကားနေတာ ကောင်းတဲ့အလုပ်မဟုတ်ဘူးနော်။"
"ဘယ်သူ့ကိုမှ မစော်ကားဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာစိတ်ပူလို့ စီစဉ်ပေးမယ်ပြောတာ။"
"ငါအလုပ်လုပ်နေတာ ကမ္ဘာ။ အပျော်ဆော့နေတာမဟုတ်ဘူး။ မင်းလုပ်ပုံနဲ့ ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်မလဲ။"
"မလုပ်နဲ့။ ပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်။"
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်းယူထားတာ ယောက်ျားတစ်ယောက်နော်။"
"သိတယ်လေ။ အခုလည်း ကိုယ့်ယောက်ျားကိုစိတ်မချလို့ ပြောနေတာလေ။"
"အခုကိစ္စ ငါပြောသလိုပဲဖြစ်ရမယ် မြေကမ္ဘာ။ ငါ့အလုပ်ကိစ္စတွေအထိ မင်းဝင်စွက်ဖက်စရာမလိုဘူး။ ငါ မဟုတ်တာလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ လက်ထဲပါလာတဲ့သူ့ဖုန်းကို တတီတီနှိပ်လိုက်ကာ
"နောက်တစ်ပတ်ထဲ ဘန်ကောက်မှာ ဟိုတယ်တစ်ခန်း တစ်ပတ်စာစီစဉ်ပေး။ နှစ်ယောက်ခန်းနော်။"
ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်တော့ သခင်က စူးစူးရဲရဲကြည့်နေလို့ ကမ္ဘာရှောင်ထွက်ဖို့ပြင်တော့
"မင်းစီစဉ်တဲ့အခန်း မင်းဘာသာ ကြိုက်တဲ့ဟာခေါ်အိပ်လိုက်။"
စကားအဆုံးမှာ သခင်ကအရင် အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပါပြီ။
ကမ္ဘာကတော့ ဧည့်ခန်းကဆိုဖာမှာပဲထိုင်ချလိုက်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။
'ဘယ်လိုလုပ်မလဲ သခင်ရယ်။ စိတ်မချနိုင်ဘူးလေ။'
.
အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ သခင်က တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး စားပွဲပေါ်က နှစ်ယောက်တွဲပုံလေးထည့်ထားတဲ့ photo stand ကို မှောက်ထားပစ်လိုက်တယ်။
'ချစ်လို့သဝန်တိုတာကို လက်ခံနိုင်ပေမဲ့ ဒီလိုတွေအထိလုပ်နေတာကိုတော့ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ပေါင်းသင်းနေတယ်ဆိုပေမဲ့ ငါကိုယ်တိုင်ကလည်း ယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲမို့ ဒီကိစ္စမှာ မင်းသိပ်လွန်တယ်လို့ ထင်တယ်။ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်၊ ကိုယ့်အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ကိုယ် ရှိကြတာချင်းအတူတူ မင်းဘက်က ငါ့အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာကိစ္စ နေရာတကာစွက်ဖက်နေရတာလဲဆိုတာ နားလည်မပေးချင်တော့ဘူး။ ဘာလို့များ အတ္တကြီးနေရတာလဲ မြေကမ္ဘာ။'
.
မြည်လာတဲ့ ဖုန်း ringtone ကိုကြားလိုက်ကတည်းက ချက်ချင်းပဲ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးသား။ ဘယ်လိုအမိန့်တွေပေးဦးမလဲလို့ ကြားချင်မိတာက သူ့စကားအဆုံးမှာ ဘာမှကိုမတုံ့ပြန်နိုင်ခင် ဖုန်းချသွားသူကြောင့် ဘာအတွက်လိုအပ်လို့ ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုအခန်းမျိုး စီစဉ်ခိုင်းတာလဲဆိုတာကို စုံစမ်းရပါပြီ။
'သခင်လို့ပေးမခေါ်တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အရှင်သခင်က သိပ်ကိုအာဏာပြင်းတယ်။ အရင်လို အေးစက်စက်ဂရုစိုက်တာမျိုးလေး ပြန်လိုချင်မိပေမဲ့ အဲဒီ့တုန်းက ကျွန်တော့်အချစ်တွေကို ကျွန်တော့်ဘုရင်လေးမသိသေးဘူး။ ဘယ်လိုပဲမုန်းတယ်ပြောပြော ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကိုသိသွားတာမို့ ကျေနပ်ပါတယ်။ သခင်မကျေနပ်ရင် အမိန့်ပေးလိုက်ပေါ့။ သေပေးပါလို့။ ကျွန်တော်တကယ်သေပစ်လိုက်မှာ။'
■
တစ်ယောက်က ဒေါသမပြေလို့ အိပ်ခန်းအပြင်ကို မထွက်ဖြစ်သလို တစ်ယောက်ကလည်း ဒေါသတွေကိုရင်မဆိုင်ချင်လို့ အိပ်ခန်းထဲမဝင်ပါ။
ဒီတစ်ညလုံး ဒီလိုပဲစခန်းသွားလို့ကတော့ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အိပ်ပျက်ညတစ်ညပဲ ဖြစ်လာနိုင်တာကြောင့် တစ်ယောက်ကတော့ ရှေ့တိုးဖို့လိုနေပါပြီ။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မနေနိုင်သူကသာ အရှုံးပေးရစမြဲ။
"သခင်"
"ငါ စိတ်တိုနေတယ်။ မင်းနဲ့စကားမပြောချင်ဘူး။"
"ကိုယ် ..."
"ငါ တစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ်။ ဝေးဝေးနေပါ။"
သခင်က အပြင်ကိုထထွက်သွားတယ်။ ပြဿနာမတက်ချင်တာ သိသာပါတယ်။
"နေဦး သခင်။ သေချာစကားပြောရအောင်။"
"ညကြီးမိုးချုပ် ပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းပေးနေစမ်းပါ။"
"သခင် အလုပ်ထွက်လိုက်ပါလား။"
"ဘာ"
မြေကမ္ဘာဟာ ပြေလည်ချင်လို့စကားစခဲ့တာ မဟုတ်ခဲ့ဘူးလား။
"ဟုတ်တယ် သခင်။ အဲဒီ့အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်ဗျာ။"
"မင်းလုပ်စာထိုင်စားရမယ်ပေါ့၊"
"အဖေ့အလုပ်မှာလည်း ..."
"တော်တော့။"
"အဲဒီလိုဆို အဆင်ပြေ ..."
"ထပ်ပြောကြည့်လိုက်။"
ကမ္ဘာ့ကော်လံစကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သခင်ပြောလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ တအားစိတ်ဆိုးသွားရတာလဲ သခင်ရာ။"
"ငါ့အလုပ်က ဘာဖြစ်နေလို့ မင်းကပြဿနာလုပ်နေတာလဲ။"
"မသိဘူးဗျာ။ သခင့်ကို ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာပဲ မြင်နေချင်တာ၊ ကိုယ့်အနားမှာပဲ ရှိစေချင်တာ။"
"မင်းအရမ်းအတ္တကြီးတယ်။ စိတ်ပျက်စရာပဲ။"
လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ရေရွတ်လိုက်တဲ့ သခင့်စကားက ကမ္ဘာ့ရင်ထဲကို ခပ်နက်နက်လေးထိုးဖောက်သွားတယ်။ သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
"ချစ်တာပဲသိတယ်။"
သခင်ကတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"အဲဒါ အတ္တနဲ့ပိုင်ဆိုင်ချင်တာ။ ငါ စိတ်ကုန်လာပြီ။"
"စိတ်ကုန်တယ်။ ဟင့်အင်း၊ မဖြစ်ရဘူး။"
သခင့်ရှေ့မှာရပ်ရင်း ကမ္ဘာပြောမိတော့ သခင်က
"တဖြည်းဖြည်းစိတ်ကုန် ..."
"မဖြစ်ရဘူးလို့။ အဲဒီ့လိုမပြောပါနဲ့ သခင်ရယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်။"
"မင်းက ငါ့ကို မင်းယူထားတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်လို သဘောထားနေသလိုပဲလေ။ ပြီးတော့ မင်းတစ်ယောက်တည်းရဲ့အတ္တနဲ့ ငါ့ကိုထိန်းချုပ်ချင်နေတာ။ သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ်။"
သခင့်အပြောမှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွေးပျက်သွားသလိုပါပဲ။
"မပြောပါနဲ့။ စိတ်ကုန်တယ်တို့၊ စိတ်ပျက်တယ်တို့၊ မချစ်ဘူးတို့ မပြောပါနဲ့။ မခံစားနိုင်လို့ပါ။"
မျက်ရည်အပြည့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သခင့်ကိုကြည့်လာတာကို သခင်မသနားနိုင်ပါ။ အခုအချိန်မှာ ကမ္ဘာ့ရဲ့အတ္တတွေကိုသာ သခင်မြင်နေပါတယ်။ ဆက်ပြောလည်း ထပ်ပြီးနာကျင်စရာတွေပဲ ဖြစ်လာတော့မှာမို့
"ငါ နားချင်ပြီ။"
"သခင်ရာ ..."
"ငါ့ကိုဆက်နှောင့်ယှက်နေမယ်ဆိုရင် ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်။"
"သခင် အဲဒီ့ကို လိုက်မသွားလို့မရဘူးလား။ တခြားလူနဲ့လဲလိုက်လို့ မရဘူးလား။"
"မင်း ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီ့လိုတွေ ပြောနေဦးမှာလဲ၊ ဟမ်။ ငါက ကန်ထဲကအလှမွေးငါးမဟုတ်ဘူးနော်။ လှောင်အိမ်ထဲကငှက်လည်းမဟုတ်ဘူး။ မင်းအုပ်ထိန်းမှုအောက်က ကလေးတစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ချစ်လို့သဝန်တိုတာ တော်ရုံပဲကောင်းတယ်။"
"အဟား၊ သခင်က ဘယ်ခံစားတတ်မလဲ။ သဝန်တိုတယ်ဆိုတာကိုတောင် သခင်သေချာသိလို့လား။ Wendy နဲ့ကိစ္စတုန်းကလည်း သဝန်တိုတာထက် သခင့်အပေါင်းအသင်းတွေကြား အပြောခံရလို့ ဒေါသထွက်တာက အဓိကပဲလေ။ ဒါတွေက သခင့်ခံစားချက်ပဲမို့ ဘာမှမပြောလိုဘူး။ သခင်ကြိုက်သလိုတွေးနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် သခင်ကိုယ်ချင်းမစာနိုင်ရင်လည်း ကိုယ့်ကိုလာမပြောပါနဲ့။"
"ဘာပြောတယ်။ အေး၊ ငါက မင်းကိုမချစ်ဘဲ သွေးသားဆန္ဒသက်သက်နဲ့ ယူထားတာလေ။ ကျေနပ်ပြီလား။"
"သခင် ..."
"ငါ့ကိုလာမထိနဲ့။ ဟုတ်တယ်၊ ငါက ကိုယ်ချင်းမစာတတ်ဘူး။ မင်းလိုမျိုး မချစ်လို့လေ။"
"တော်တော့ သခင်။"
"ဘာလဲ၊ မင်းပဲပြောလို့ရတာလား။ ပြောစမ်းပါဦး အိမ်ထောင်ဦးစီးကြီးရဲ့။ မင်းကပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်ပေါ့လေ၊ ဟမ်။ အဲဒါဆိုလည်း မင်းအမေပြောသလိုပဲ အလိမ္မာအိမ်ပါမယ့်မိန်းမပဲ ယူလိုက်ပါလား။ အခုမီသေးတယ်လေ။ ငါ ကွာရှင်းပေးလိုက် ..."
"ရာဇသခင်၊ ခင်ဗျားတော်လိုက်တော့။"
"အိုး ဟိုး၊ ကြောက်စရာပါလား။"
စိတ်လွတ်လက်လွတ်အော်လိုက်တဲ့ ကမ္ဘာ့ရဲ့ ဒေါသတကြီးအော်သံနောက်က သခင့်ရဲ့ခပ်ရွဲ့ရွဲ့အပြောကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် ချက်ချင်းပဲအသိစိတ်ပြန်ကပ်သွားပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ်။ အော်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်။ ကွာရှင်းမယ်လို့ မပြောပါနဲ့။"
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တဲ့သခင့်ကို အလျင်စလိုလှမ်းဖက်ထားလိုက်တော့ ဘေးတိုက်ဖက်မိတဲ့အနေအထား။ သခင့်လက်တစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြားညပ်နေပေမဲ့ လွတ်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုတွန်းထုတ်နေရင်း
"ဖယ်စမ်း"
ရုန်းမရတဲ့သခင်က အလှတင်ထားတဲ့ပန်းအိုးကို လှမ်းယူလိုက်တာ ကမ္ဘာမြင်ပေမဲ့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားဆဲ။
ခွမ်းခနဲအသံနဲ့အတူ ကြွေစတွေကဖွာကျသွားခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ့လက်တွေကတော့ တစ်စက်ကလေးမှအားလျော့မသွားခဲ့။
အားကုန်ရုန်းလိုက်တဲ့သခင့်ခြေတစ်လှမ်းက ကြွေစပေါ်ကိုရောက်တော့မှာမို့ ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့ခြေဖဝါးမှာ စူးခနဲ။ လက်တွေအားလျော့သွားတော့
"လွှတ်ပေးတော့ မြေကမ္ဘာ။"
"ဘယ်သွားမှာလဲ။"
"ငါ နားချင်ပြီ။"
ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်တော့ သခင်က တစ်ချက်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိပ်ခန်းဆီသာဦးတည်လို့။
ကြွေစတွေနဲ့လွတ်ရာမှာထိုင်ချရင်း ခြေဖဝါးမှာစူးနေတဲ့အစတွေကို ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အိမ်နောက်ဖေးကရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး ခေါင်းကသွေးတွေကိုရော၊ ခြေဖဝါးကသွေးတွေကိုပါ ဆေးပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာပဲဆေးထည့်လိုက်ပေမဲ့ ခြေဖဝါးမှာသွေးမတိတ်။ ကွဲသွားတာက ချုပ်ရမယ်ထင်ပါရဲ့။ ဒီအချိန် သခင့်ကိုတစ်ယောက်တည်းထားပြီး ဆေးရုံသွားချုပ်ဖို့လည်း မလုပ်ချင်ပါ။ သွေးတိတ်အောင်လုပ်ဖို့ ဆေးတချို့ကလည်း အိပ်ခန်းထဲမှာ။
ခြေဖွနင်းရင်း အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်တော့ သခင်ကရှိမနေ။
"သခင်"
စိုးရိမ်တကြီးခေါ်ပြီးမှ ဝရန်တာဘက်ကလှုပ်ရှားမှုကို သတိထားမိတာကြောင့် ယူစရာရှိတာယူပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
ခေါ်သံကို သခင်ကြားမိပါတယ်။ ပြီးတော့ အရင်အတိုင်းတိတ်ဆိတ်သွားတာမို့ စီးကရက်ကိုကုန်အောင်သောက်ပြီးမှ အထဲဝင်လာမိတော့ စားပွဲနားအရောက် တက်နင်းမိတဲ့စေးကပ်ကပ်အရာ။ သခင်ငုံ့ကြည့်တော့ သွေးရောင်အကွက်လေး။ ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုယ်ကြည့်တော့မှ သွေးဆိုတာသေချာသွားတဲ့နောက် အပြင်ထွက်လာလိုက်တယ်။
ဧည့်ခန်းမှာ ဂွမ်းစတွေ၊ ပတ်တီးစတွေ အပုံလိုက်ကြား ခြေဖဝါးမှာသွေးတွေရဲနေပြီး အလုပ်များနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်တွေ့လိုက်ရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေပါ။ ကမ္ဘာ့အနားကိုရောက်သွားပြီး သွေးတိတ်အောင်လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်လို့
"ဆေးရုံသွားမယ်။"
ပတ်တီးစတွေကိုထူထူခေါက်ပြီး အခါခါထပ်လို့စည်းပေးလိုက်တယ်။
"သခင်လိုက်မှာလား။"
ပြန်မဖြေဘဲ စားပွဲပေါ်ကကမ္ဘာ့ဖုန်းကိုယူပြီး အငှားကားခေါ်နေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေမိတယ်။
'ဒါကရော ဝတ္တရားအရလုပ်ပေးတာလား။'
အခန်းထဲကနေ ဖုန်းနဲ့ပိုက်ဆံအိတ်သွားယူပြီး သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ ပဝါအသစ်တစ်ထည်ကိုလည်း လက်ကကိုင်လျက်သား။
"ရော့၊ အဲဒါနဲ့ဖိထားလိုက်။"
ပစ်ပေးတဲ့ပဝါစကိုဖမ်းယူပြီး သခင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်သွားတာမို့ အဆိုးတွေချည်းတွေးမိနေတဲ့စိတ်က သခင်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေသေးတာ။
"ထ"
ပြန်ဝင်လာပြီး လက်ကနေဆွဲထူလို့ သူ့ကိုတွဲစေတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာရယ်မိတော့ သခင်ကမသိသလိုပါပဲ။
■
"သခင် ပြန်လိုက်ပါလား။ မနက်အလုပ်သွားရမှာနဲ့ဆို နောက်ကျမှနားရလို့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ကိုယ် တစ်ယောက်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်လို့ရတယ်။"
"အေး၊ မင်းတပည့်တွေပေါမှန်း ငါသိတယ်။ အခုတော့ ငါ့ကိုအမိန့်လာမပေးနဲ့။"
သုံးချက်လောက်ပဲချုပ်ရမှာမို့ ဒီအတိုင်းချုပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ဆရာဝန်အနားမှာ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းနဲ့ ပွစိပွစိဖြစ်နေကြပြန်တယ်။ ဒဏ်ရာကိုချုပ်တော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ပခုံးတစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားပြီး သခင့်လက်ပေါ်ကို ကမ္ဘာ့လက်ကအုပ်ကိုင်လျက်သား။ နာလို့ ကမ္ဘာညည်းလိုက်တိုင်း သခင့်လက်တွေကတင်းကျပ်သွားတာမို့ သုံးချက်မကချုပ်ရရင် ပခုံးလည်း အတွင်းဒဏ်ရာဖြစ်နိုင်ချေရှိနေပြီ။
ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ သန်းခေါင်ကျော်။
"သခင် မနက်ကျ ..."
"ငါ့ဘာသာကြည့်လုပ်မယ်။ စကားမများစမ်းနဲ့။"
ကမ္ဘာလိုသမျှကို လိုက်လုပ်ပေးပြီး သခင်အိပ်ရာပေါ်လှဲတော့ ကမ္ဘာ့ဘက်ကိုကျောခိုင်းလို့။ ဒါပေမဲ့
"အိမ်သာသွားချင်ရင် ငါ့ကိုနှိုး။"
"ချစ်တယ် သခင်။"
သခင်ကတော့ တစ်ချက်တောင်မလှုပ်တော့ပါ။
■
မီးရောင်တွေမှိန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ အိမ်လေးကိုကြည့်ရင်း အမှောင်ရိပ်မှာရပ်ထားတဲ့ ကားအနက်ရောင်လေးထဲက အနက်ရောင်တွေပဲဝတ်ထားတဲ့လူသားရဲ့ ခပ်ဖွဖွသက်ပြင်းချသံဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညအမှောင်အတွက်တော့ အဖက်လုပ်စရာမဟုတ်ခဲ့။
ဘယ်လိုတွေဖြစ်ပြီး ဒဏ်ရာရတယ်လို့ မသိပေမဲ့ Earth တို့ ဆေးရုံရောက်နေတယ်ဆိုလို့ လိုက်ကြည့်တော့ ခြေဖဝါးမှာဖန်စစူးပြီးကွဲတာ သုံးချက်ချုပ်ရမယ်တဲ့။ ရာဇသခင်တစ်ယောက်လုံး Earth အနားမှာရှိနေတာမို့ ခပ်ဝေးဝေးကပဲလှမ်းကြည့်ခဲ့ရရုံ။
သေချာတွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတာကိုမြင်ရလည်း ဘာကိုစိတ်မချဖြစ်မိတယ်မသိ။
"ကျွန်တော် အခုထိ နောက်မဆုတ်ချင်သေးဘူး။"
■
'စိတ်ရှုပ်တော့တာပဲ မြေကမ္ဘာရယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငါ့အလွန်ပဲဖြစ်သွားပြီ။ မင်းလိုသလိုပုံသွင်းရအောင် အဲဒါကငါ့ဘဝလေ။ အစကတည်းက နှစ်ယောက်လုံးသေချာညှိနှိုင်းပြီးသားတွေ။'
ဆေးသောက်ပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာကိုကြည့်ရင်း ရာဇသခင် သက်ပြင်းချမိတယ်။ တစ်ခုခုကြောင့်စကားများကြတိုင်း ကမ္ဘာအနာတရဖြစ်ပြီးသာ အဆုံးသတ်စမြဲ။ သခင့်ဒေါသနဲ့ ကမ္ဘာ့အတ္တတွေကလည်း အမြဲတမ်းထိပ်တိုက်တွေ့နေတာ အခါခါ။
ကမ္ဘာ့လောက်မချစ်တာလားလို့ မေးလာရင်လည်း သခင်ငြင်းနေမှာမဟုတ်ပါ။ မချစ်လို့မဟုတ်ပေမဲ့ သူတို့ချင်းရဲ့အချစ်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပုံစံတူတာမှမဟုတ်တာပဲ။ အချစ်က ချစ်နေရုံနဲ့မပြီးဘဲ နားလည်မှု၊ ယုံကြည်မှု၊ အားကိုးမှု၊ အပြန်အလှန်လေးစားမှုနဲ့ အတွေးအခေါ်ကွာခြားချက်နည်းဖို့ စတဲ့ တခြားလိုအပ်ချက်လေးတွေက ရှိနေသေးတယ်လို့ သခင်ထင်တယ်။
အခုလို အိမ်ထောင်တစ်ခုကိုထူထောင်ပြီး ဘဝနှစ်ခုပေါင်းစပ်လို့ လမ်းခရီးတစ်ခုကိုအတူတူလျှောက်ကြတဲ့ လိင်တူယောက်ျားနှစ်ယောက်အတွက် နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံးမှာ ညှိနှိုင်းစရာတွေကရှိကြတယ်။ ဒါတွေကိုလည်း အစကတည်းက ပြောဆိုသဘောတူပြီးကြပြီ။ ဒီကြားထဲကမှ ပြဿနာတွေတက်နေရတာကို သခင်သဘောမကျပါ။ ကိုယ်စီရဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်ကိစ္စကို သေချာရှင်းလင်းအောင် ညှိနှိုင်းခဲ့ကြပြီးသားပဲ။ သဝန်တိုတာတစ်ခုနဲ့ အလုပ်ကိစ္စထိခိုက်လာတာကို သခင်လက်မခံနိုင်။
သခင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဘေးမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ဘက်ကို စောင်းလှည့်ပြီးကြည့်မိတော့ ကမ္ဘာကတော့ ဆေးအရှိန်နဲ့အိပ်မောကျလို့။
'မင်းကလေ အဲဒီ့လိုငြိမ်ငြိမ်လေးနေတဲ့အချိန်တော့ ချစ်ဖို့ကောင်းသားပဲ။'
အတွေးနဲ့အတူ သခင်ပြုံးလိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ရဲ့အညိုရောင်ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွမှုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာ့နဖူးပေါ်မှာ ဆံချည်ညိုလေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားချိန် ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ကမ္ဘာက ဘေးကနေကြည့်နေတဲ့သခင့်ဘက်ကို စောင်းအိပ်ဖို့လှည့်လာပါတယ်။ ဘေးစောင်းလိုက်တာနဲ့ ပလာစတာကပ်ထားတဲ့ ဆံစပ်နားကနဖူးဒဏ်ရာကို ဖိမိတော့မှာအသေအချာ။
စောင်းကျလာတဲ့ကမ္ဘာ့မျက်နှာနဲ့ ခေါင်းအုံးကြားကို သခင့်လက်ဖဝါးနဲ့ခံထားလိုက်တော့ မျက်နှာကတအားလည်ကျမလာလို့ ဒဏ်ရာကိုမဖိမိခဲ့ပါ။
"ငြိမ်ငြိမ်အိပ်မှပေါ့ကွာ"
■■■ Part (13) ဆက်ရန် ■■■
Desktop ထဲေခါင္းစိုက္ေနတဲ့ကမ႓ာကို အခန္းဝကေနလွမ္းေျပာတဲ့ သခင္။
"လာၿပီ သခင္။"
ဧည့္ခန္းမွာသြားျပန္ထိုင္ေနတဲ့ သခင့္ေရွ႕ကို ႏွစ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကမ႓ာေရာက္လာၿပီး
"ဘာေျပာမလို႔လဲ။ ေျပာေလ။"
"ငါ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ရမယ္။"
"ဘယ္ကိုလဲ။"
"ဘန္ေကာက္"
"ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲ။ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ။"
"ျဖည္းျဖည္းေမးပါကြာ။ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲမွာပဲ။ အလြန္ဆံုးၾကာတစ္ပတ္ေပါ့။ ဌာနမွဴးလည္းပါမယ္၊ အားလံုးေလးေယာက္။ ဟိုမွာ ကြန္ဒိုတစ္ခန္း သီးသန္႔စီစဥ္ေပးထားတယ္။"
"က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲ။"
"Oliver နဲ႔ ဏီဏီ"
"ေယာက္်ားေလးေတြၾကားထဲ သူက ဘာလို႔ပါလာတာလဲ။ သူကေရာ အဲဒီ့အခန္းမွာပဲ ေနမွာလား။"
"အဲဒီ့မွာ မိန္းကေလးအေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွိေနမွာ။ အခန္းကလည္းက်ယ္တယ္။"
"သခင္တည္းဖို႔ ကိုယ္စီစဥ္ေပးမယ္။"
"ကမ႓ာ"
"ကိုယ္ပါလိုက္ရမွာလား။ ဒီတိုင္းေခါင္းညိတ္မွာလား။"
"အားလံုးအတူသြားၿပီး ဌာနမႉးပါ အတူတည္းမွာေလ။ ငါတစ္ေယာက္တည္းခြဲထြက္လို႔ အဆင္မေျပဘူး။"
"အတူတြဲေနဖို႔လည္း အဆင္မေျပဘူး။"
"ဘာအဆင္မေျပစရာရွိလဲ။ ခြဲထြက္လို႔ မေကာင္းပါဘူးဆိုမွကြာ။"
"အဲဒါဆို ခြဲထြက္လို႔ေကာင္းေအာင္ ကိုယ္ပါလိုက္ခဲ့မယ္။ ေယာက်ာ္းပါပါလို႔ သီးသန္႔ခြဲေနတာဆို ေျပာလို႔ေကာင္းတယ္။"
"အလုပ္ကိစၥသြားမွာ ကမ႓ာ။ ဟန္းနီးမြန္းထြက္တာမဟုတ္ဘူး။"
"သခင့္အလုပ္ကိစၥလုပ္ေလ။ ျပန္နားဖို႔ေနရာကိုပဲ ေျပာေနတာ။"
"ကမ႓ာ၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။"
"မေအာ္နဲ႔ သခင္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ္စိတ္မခ်လို႔ ေသလိမ့္မယ္။"
"စိတ္မခ်စရာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ငါ့ကို ဘာလုပ္ပါလို႔ လိုက္အမိန္႔ေပးေနရေအာင္ ငါက ကေလးမဟုတ္ဘူး။"
"သိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ကို စိတ္ပူတာ။"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြေတြးပူၿပီး သူတစ္ပါးသိကၡာကိုေစာ္ကားေနတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။"
"ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာ္ကားဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာစိတ္ပူလို႔ စီစဥ္ေပးမယ္ေျပာတာ။"
"ငါအလုပ္လုပ္ေနတာ ကမ႓ာ။ အေပ်ာ္ေဆာ့ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္မလဲ။"
"မလုပ္နဲ႔။ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။"
"ေျမကမ႓ာ၊ မင္းယူထားတာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာ္။"
"သိတယ္ေလ။ အခုလည္း ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုစိတ္မခ်လို႔ ေျပာေနတာေလ။"
"အခုကိစၥ ငါေျပာသလိုပဲျဖစ္ရမယ္ ေျမကမ႓ာ။ ငါ့အလုပ္ကိစၥေတြအထိ မင္းဝင္စြက္ဖက္စရာမလိုဘူး။ ငါ မဟုတ္တာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။"
ကမ႓ာက သခင့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ လက္ထဲပါလာတဲ့သူ႔ဖုန္းကို တတီတီႏွိပ္လိုက္ကာ
"ေနာက္တစ္ပတ္ထဲ ဘန္ေကာက္မွာ ဟိုတယ္တစ္ခန္း တစ္ပတ္စာစီစဥ္ေပး။ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေနာ္။"
ေျပာၿပီးဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ သခင္က စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနလို႔ ကမ႓ာေရွာင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့
"မင္းစီစဥ္တဲ့အခန္း မင္းဘာသာ ႀကိဳက္တဲ့ဟာေခၚအိပ္လိုက္။"
စကားအဆံုးမွာ သခင္ကအရင္ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားပါၿပီ။
ကမ႓ာကေတာ့ ဧည့္ခန္းကဆိုဖာမွာပဲထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးစံုမွိတ္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။
'ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သခင္ရယ္။ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘူးေလ။'
.
အိပ္ခန္းထဲမွာေတာ့ သခင္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး စားပြဲေပၚက ႏွစ္ေယာက္တြဲပံုေလးထည့္ထားတဲ့ photo stand ကို ေမွာက္ထားပစ္လိုက္တယ္။
'ခ်စ္လို႔သဝန္တိုတာကို လက္ခံႏိုင္ေပမဲ့ ဒီလိုေတြအထိလုပ္ေနတာကိုေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းသင္းေနတယ္ဆိုေပမဲ့ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲမို႔ ဒီကိစၥမွာ မင္းသိပ္လြန္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ကိုယ္ ရွိၾကတာခ်င္းအတူတူ မင္းဘက္က ငါ့အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိစၥ ေနရာတကာစြက္ဖက္ေနရတာလဲဆိုတာ နားလည္မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔မ်ား အတၱႀကီးေနရတာလဲ ေျမကမ႓ာ။'
.
ျမည္လာတဲ့ ဖုန္း ringtone ကိုၾကားလိုက္ကတည္းက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးသား။ ဘယ္လိုအမိန္႔ေတြေပးဦးမလဲလို႔ ၾကားခ်င္မိတာက သူ႔စကားအဆံုးမွာ ဘာမွကိုမတံု႔ျပန္ႏိုင္ခင္ ဖုန္းခ်သြားသူေၾကာင့္ ဘာအတြက္လိုအပ္လို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုအခန္းမ်ိဳး စီစဥ္ခိုင္းတာလဲဆိုတာကို စံုစမ္းရပါၿပီ။
'သခင္လို႔ေပးမေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အရွင္သခင္က သိပ္ကိုအာဏာျပင္းတယ္။ အရင္လို ေအးစက္စက္ဂရုစိုက္တာမ်ိဳးေလး ျပန္လိုခ်င္မိေပမဲ့ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဘုရင္ေလးမသိေသးဘူး။ ဘယ္လိုပဲမုန္းတယ္ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုသိသြားတာမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ သခင္မေက်နပ္ရင္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေပါ့။ ေသေပးပါလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေသပစ္လိုက္မွာ။'
■
တစ္ေယာက္က ေဒါသမေျပလို႔ အိပ္ခန္းအျပင္ကို မထြက္ျဖစ္သလို တစ္ေယာက္ကလည္း ေဒါသေတြကိုရင္မဆိုင္ခ်င္လို႔ အိပ္ခန္းထဲမဝင္ပါ။
ဒီတစ္ညလံုး ဒီလိုပဲစခန္းသြားလို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အိပ္ပ်က္ညတစ္ညပဲ ျဖစ္လာႏိုင္တာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရွ႕တိုးဖို႔လိုေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မေနႏိုင္သူကသာ အ႐ႈံးေပးရစျမဲ။
"သခင္"
"ငါ စိတ္တိုေနတယ္။ မင္းနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ဘူး။"
"ကိုယ္ ..."
"ငါ တစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္။ ေဝးေဝးေနပါ။"
သခင္က အျပင္ကိုထထြက္သြားတယ္။ ျပႆနာမတက္ခ်င္တာ သိသာပါတယ္။
"ေနဦး သခင္။ ေသခ်ာစကားေျပာရေအာင္။"
"ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းေပးေနစမ္းပါ။"
"သခင္ အလုပ္ထြက္လိုက္ပါလား။"
"ဘာ"
ေျမကမ႓ာဟာ ေျပလည္ခ်င္လို႔စကားစခဲ့တာ မဟုတ္ခဲ့ဘူးလား။
"ဟုတ္တယ္ သခင္။ အဲဒီ့အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္ဗ်ာ။"
"မင္းလုပ္စာထိုင္စားရမယ္ေပါ့၊"
"အေဖ့အလုပ္မွာလည္း ..."
"ေတာ္ေတာ့။"
"အဲဒီလိုဆို အဆင္ေျပ ..."
"ထပ္ေျပာၾကည့္လိုက္။"
ကမ႓ာ့ေကာ္လံစကို ဆြဲဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သခင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ တအားစိတ္ဆိုးသြားရတာလဲ သခင္ရာ။"
"ငါ့အလုပ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔ မင္းကျပႆနာလုပ္ေနတာလဲ။"
"မသိဘူးဗ်ာ။ သခင့္ကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ျမင္ေနခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အနားမွာပဲ ရွိေစခ်င္တာ။"
"မင္းအရမ္းအတၱႀကီးတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာပဲ။"
လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေရရြတ္လိုက္တဲ့ သခင့္စကားက ကမ႓ာ့ရင္ထဲကို ခပ္နက္နက္ေလးထိုးေဖာက္သြားတယ္။ သခင့္ကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး
"ခ်စ္တာပဲသိတယ္။"
သခင္ကတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"အဲဒါ အတၱနဲ႔ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ။ ငါ စိတ္ကုန္လာၿပီ။"
"စိတ္ကုန္တယ္။ ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ရဘူး။"
သခင့္ေရွ႕မွာရပ္ရင္း ကမ႓ာေျပာမိေတာ့ သခင္က
"တျဖည္းျဖည္းစိတ္ကုန္ ..."
"မျဖစ္ရဘူးလို႔။ အဲဒီ့လိုမေျပာပါနဲ႔ သခင္ရယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"မင္းက ငါ့ကို မင္းယူထားတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္လို သေဘာထားေနသလိုပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အတၱနဲ႔ ငါ့ကိုထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတာ။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။"
သခင့္အေျပာမွာ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္သြားသလိုပါပဲ။
"မေျပာပါနဲ႔။ စိတ္ကုန္တယ္တို႔၊ စိတ္ပ်က္တယ္တို႔၊ မခ်စ္ဘူးတို႔ မေျပာပါနဲ႔။ မခံစားႏိုင္လို႔ပါ။"
မ်က္ရည္အျပည့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သခင့္ကိုၾကည့္လာတာကို သခင္မသနားႏိုင္ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကမ႓ာ့ရဲ႕အတၱေတြကိုသာ သခင္ျမင္ေနပါတယ္။ ဆက္ေျပာလည္း ထပ္ၿပီးနာက်င္စရာေတြပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာမို႔
"ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
"သခင္ရာ ..."
"ငါ့ကိုဆက္ေႏွာင့္ယွက္ေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္။"
"သခင္ အဲဒီ့ကို လိုက္မသြားလို႔မရဘူးလား။ တျခားလူနဲ႔လဲလိုက္လို႔ မရဘူးလား။"
"မင္း ဘယ္အခ်ိန္အထိ အဲဒီ့လိုေတြ ေျပာေနဦးမွာလဲ၊ ဟမ္။ ငါက ကန္ထဲကအလွေမြးငါးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ မင္းအုပ္ထိန္းမႈေအာက္က ကေလးတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လို႔သဝန္တိုတာ ေတာ္႐ံုပဲေကာင္းတယ္။"
"အဟား၊ သခင္က ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ။ သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သခင္ေသခ်ာသိလို႔လား။ Wendy နဲ႔ကိစၥတုန္းကလည္း သဝန္တိုတာထက္ သခင့္အေပါင္းအသင္းေတြၾကား အေျပာခံရလို႔ ေဒါသထြက္တာက အဓိကပဲေလ။ ဒါေတြက သခင့္ခံစားခ်က္ပဲမို႔ ဘာမွမေျပာလိုဘူး။ သခင္ႀကိဳက္သလိုေတြးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သခင္ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ကိုလာမေျပာပါနဲ႔။"
"ဘာေျပာတယ္။ ေအး၊ ငါက မင္းကိုမခ်စ္ဘဲ ေသြးသားဆႏၵသက္သက္နဲ႔ ယူထားတာေလ။ ေက်နပ္ၿပီလား။"
"သခင္ ..."
"ငါ့ကိုလာမထိနဲ႔။ ဟုတ္တယ္၊ ငါက ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူး။ မင္းလိုမ်ိဳး မခ်စ္လို႔ေလ။"
"ေတာ္ေတာ့ သခင္။"
"ဘာလဲ၊ မင္းပဲေျပာလို႔ရတာလား။ ေျပာစမ္းပါဦး အိမ္ေထာင္ဦးစီးႀကီးရဲ႕။ မင္းကပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ၊ ဟမ္။ အဲဒါဆိုလည္း မင္းအေမေျပာသလိုပဲ အလိမၼာအိမ္ပါမယ့္မိန္းမပဲ ယူလိုက္ပါလား။ အခုမီေသးတယ္ေလ။ ငါ ကြာရွင္းေပးလိုက္ ..."
"ရာဇသခင္၊ ခင္ဗ်ားေတာ္လိုက္ေတာ့။"
"အိုး ဟိုး၊ ေၾကာက္စရာပါလား။"
စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေအာ္လိုက္တဲ့ ကမ႓ာ့ရဲ႕ ေဒါသတႀကီးေအာ္သံေနာက္က သခင့္ရဲ႕ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ကမ႓ာတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲအသိစိတ္ျပန္ကပ္သြားၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေအာ္မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြာရွင္းမယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။"
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တဲ့သခင့္ကို အလ်င္စလိုလွမ္းဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ေဘးတိုက္ဖက္မိတဲ့အေနအထား။ သခင့္လက္တစ္ဖက္က ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကားညပ္ေနေပမဲ့ လြတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကမ႓ာ့ကိုတြန္းထုတ္ေနရင္း
"ဖယ္စမ္း"
႐ုန္းမရတဲ့သခင္က အလွတင္ထားတဲ့ပန္းအိုးကို လွမ္းယူလိုက္တာ ကမ႓ာျမင္ေပမဲ့ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားဆဲ။
ခြမ္းခနဲအသံနဲ႔အတူ ေႂကြစေတြကဖြာက်သြားခဲ့တယ္။ ကမ႓ာ့လက္ေတြကေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွအားေလ်ာ့မသြားခဲ့။
အားကုန္ရုန္းလိုက္တဲ့သခင့္ေျခတစ္လွမ္းက ေႂကြစေပၚကိုေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာ့ေျခဖဝါးမွာ စူးခနဲ။ လက္ေတြအားေလ်ာ့သြားေတာ့
"လႊတ္ေပးေတာ့ ေျမကမ႓ာ။"
"ဘယ္သြားမွာလဲ။"
"ငါ နားခ်င္ၿပီ။"
ကမ႓ာလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သခင္က တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိပ္ခန္းဆီသာဦးတည္လို႔။
ေႂကြစေတြနဲ႔လြတ္ရာမွာထိုင္ခ်ရင္း ေျခဖဝါးမွာစူးေနတဲ့အစေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးကေရခ်ိဳးခန္းထဲသြားၿပီး ေခါင္းကေသြးေတြကိုေရာ၊ ေျခဖဝါးကေသြးေတြကိုပါ ေဆးပစ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲေဆးထည့္လိုက္ေပမဲ့ ေျခဖဝါးမွာေသြးမတိတ္။ ကြဲသြားတာက ခ်ဳပ္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ သခင့္ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ေဆး႐ံုသြားခ်ဳပ္ဖို႔လည္း မလုပ္ခ်င္ပါ။ ေသြးတိတ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ေဆးတခ်ိဳ႕ကလည္း အိပ္ခန္းထဲမွာ။
ေျခဖြနင္းရင္း အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္ေတာ့ သခင္ကရွိမေန။
"သခင္"
စိုးရိမ္တႀကီးေခၚၿပီးမွ ဝရန္တာဘက္ကလႈပ္ရွားမႈကို သတိထားမိတာေၾကာင့္ ယူစရာရွိတာယူၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ေခၚသံကို သခင္ၾကားမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္အတိုင္းတိတ္ဆိတ္သြားတာမို႔ စီးကရက္ကိုကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးမွ အထဲဝင္လာမိေတာ့ စားပြဲနားအေရာက္ တက္နင္းမိတဲ့ေစးကပ္ကပ္အရာ။ သခင္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးေရာင္အကြက္ေလး။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ၾကည့္ေတာ့မွ ေသြးဆိုတာေသခ်ာသြားတဲ့ေနာက္ အျပင္ထြက္လာလိုက္တယ္။
ဧည့္ခန္းမွာ ဂြမ္းစေတြ၊ ပတ္တီးစေတြ အပံုလိုက္ၾကား ေျခဖဝါးမွာေသြးေတြရဲေနၿပီး အလုပ္မ်ားေနတဲ့ကမ႓ာ့ကို သခင္ေတြ႕လိုက္ရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပပါ။ ကမ႓ာ့အနားကိုေရာက္သြားၿပီး ေသြးတိတ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူ႔လက္ကိုဆြဲဖယ္လို႔
"ေဆး႐ံုသြားမယ္။"
ပတ္တီးစေတြကိုထူထူေခါက္ၿပီး အခါခါထပ္လို႔စည္းေပးလိုက္တယ္။
"သခင္လိုက္မွာလား။"
ျပန္မေျဖဘဲ စားပြဲေပၚကကမ႓ာ့ဖုန္းကိုယူၿပီး အငွားကားေခၚေနတဲ့သခင့္ကို ကမ႓ာေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
'ဒါကေရာ ဝတၱရားအရလုပ္ေပးတာလား။'
အခန္းထဲကေန ဖုန္းနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္သြားယူၿပီး သခင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပဝါအသစ္တစ္ထည္ကိုလည္း လက္ကကိုင္လ်က္သား။
"ေရာ့၊ အဲဒါနဲ႔ဖိထားလိုက္။"
ပစ္ေပးတဲ့ပဝါစကိုဖမ္းယူၿပီး သခင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာမို႔ အဆိုးေတြခ်ည္းေတြးမိေနတဲ့စိတ္က သခင္ထြက္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနေသးတာ။
"ထ"
ျပန္ဝင္လာၿပီး လက္ကေနဆြဲထူလို႔ သူ႔ကိုတြဲေစတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ကမ႓ာရယ္မိေတာ့ သခင္ကမသိသလိုပါပဲ။
■
"သခင္ ျပန္လိုက္ပါလား။ မနက္အလုပ္သြားရမွာနဲ႔ဆို ေနာက္က်မွနားရလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္လို႔ရတယ္။"
"ေအး၊ မင္းတပည့္ေတြေပါမွန္း ငါသိတယ္။ အခုေတာ့ ငါ့ကိုအမိန္႔လာမေပးနဲ႔။"
သံုးခ်က္ေလာက္ပဲခ်ဳပ္ရမွာမို႔ ဒီအတိုင္းခ်ဳပ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္အနားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းနဲ႔ ပြစိပြစိျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္ေတာ့ သခင္က ကမ႓ာ့ပခံုးတစ္ဖက္ကိုကိုင္ထားၿပီး သခင့္လက္ေပၚကို ကမ႓ာ့လက္ကအုပ္ကိုင္လ်က္သား။ နာလို႔ ကမ႓ာညည္းလိုက္တိုင္း သခင့္လက္ေတြကတင္းက်ပ္သြားတာမို႔ သံုးခ်က္မကခ်ဳပ္ရရင္ ပခံုးလည္း အတြင္းဒဏ္ရာျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္။
"သခင္ မနက္က် ..."
"ငါ့ဘာသာၾကည့္လုပ္မယ္။ စကားမမ်ားစမ္းနဲ႔။"
ကမ႓ာလိုသမၽွကို လိုက္လုပ္ေပးၿပီး သခင္အိပ္ရာေပၚလွဲေတာ့ ကမ႓ာ့ဘက္ကိုေက်ာခိုင္းလို႔။ ဒါေပမဲ့
"အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ငါ့ကိုႏႈိး။"
"ခ်စ္တယ္ သခင္။"
သခင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ပါ။
■
မီးေရာင္ေတြမွိန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း အေမွာင္ရိပ္မွာရပ္ထားတဲ့ ကားအနက္ေရာင္ေလးထဲက အနက္ေရာင္ေတြပဲဝတ္ထားတဲ့လူသားရဲ႕ ခပ္ဖြဖြသက္ျပင္းခ်သံဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညအေမွာင္အတြက္ေတာ့ အဖက္လုပ္စရာမဟုတ္ခဲ့။
ဘယ္လိုေတြျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ မသိေပမဲ့ Earth တို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေျခဖဝါးမွာဖန္စစူးၿပီးကြဲတာ သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ရမယ္တဲ့။ ရာဇသခင္တစ္ေယာက္လံုး Earth အနားမွာရွိေနတာမို႔ ခပ္ေဝးေဝးကပဲလွမ္းၾကည့္ခဲ့ရ႐ံု။
ေသခ်ာတြဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတာကိုျမင္ရလည္း ဘာကိုစိတ္မခ်ျဖစ္မိတယ္မသိ။
"ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ေသးဘူး။"
■
'စိတ္႐ႈပ္ေတာ့တာပဲ ေျမကမ႓ာရယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့အလြန္ပဲျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းလိုသလိုပံုသြင္းရေအာင္ အဲဒါကငါ့ဘဝေလ။ အစကတည္းက ႏွစ္ေယာက္လံုးေသခ်ာညႇိႏႈိင္းၿပီးသားေတြ။'
ေဆးေသာက္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေျမကမ႓ာကိုၾကည့္ရင္း ရာဇသခင္ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ တစ္ခုခုေၾကာင့္စကားမ်ားၾကတိုင္း ကမ႓ာအနာတရျဖစ္ၿပီးသာ အဆံုးသတ္စျမဲ။ သခင့္ေဒါသနဲ႔ ကမ႓ာ့အတၱေတြကလည္း အျမဲတမ္းထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနတာ အခါခါ။
ကမ႓ာ့ေလာက္မခ်စ္တာလားလို႔ ေမးလာရင္လည္း သခင္ျငင္းေနမွာမဟုတ္ပါ။ မခ်စ္လို႔မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ခ်င္းရဲ႕အခ်စ္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပံုစံတူတာမွမဟုတ္တာပဲ။ အခ်စ္က ခ်စ္ေန႐ံုနဲ႔မၿပီးဘဲ နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အားကိုးမႈ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚကြာျခားခ်က္နည္းဖို႔ စတဲ့ တျခားလိုအပ္ခ်က္ေလးေတြက ရွိေနေသးတယ္လို႔ သခင္ထင္တယ္။
အခုလို အိမ္ေထာင္တစ္ခုကိုထူေထာင္ၿပီး ဘဝႏွစ္ခုေပါင္းစပ္လို႔ လမ္းခရီးတစ္ခုကိုအတူတူေလၽွာက္ၾကတဲ့ လိင္တူေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုးမွာ ညႇိႏႈိင္းစရာေတြကရွိၾကတယ္။ ဒါေတြကိုလည္း အစကတည္းက ေျပာဆိုသေဘာတူၿပီးၾကၿပီ။ ဒီၾကားထဲကမွ ျပႆနာေတြတက္ေနရတာကို သခင္သေဘာမက်ပါ။ ကိုယ္စီရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ကိစၥကို ေသခ်ာရွင္းလင္းေအာင္ ညႇိႏႈိင္းခဲ့ၾကၿပီးသားပဲ။ သဝန္တိုတာတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ကိစၥထိခိုက္လာတာကို သခင္လက္မခံႏိုင္။
သခင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကမ႓ာ့ဘက္ကို ေစာင္းလွည့္ၿပီးၾကည့္မိေတာ့ ကမ႓ာကေတာ့ ေဆးအရွိန္နဲ႔အိပ္ေမာက်လို႔။
'မင္းကေလ အဲဒီ့လိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသားပဲ။'
အေတြးနဲ႔အတူ သခင္ျပံဳးလိုက္ၿပီး ကမ႓ာ့ရဲ႕အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြမႈတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကမ႓ာ့နဖူးေပၚမွာ ဆံခ်ည္ညိဳေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားခ်ိန္ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ကမ႓ာက ေဘးကေနၾကည့္ေနတဲ့သခင့္ဘက္ကို ေစာင္းအိပ္ဖို႔လွည့္လာပါတယ္။ ေဘးေစာင္းလိုက္တာနဲ႔ ပလာစတာကပ္ထားတဲ့ ဆံစပ္နားကနဖူးဒဏ္ရာကို ဖိမိေတာ့မွာအေသအခ်ာ။
ေစာင္းက်လာတဲ့ကမ႓ာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းအံုးၾကားကို သခင့္လက္ဖဝါးနဲ႔ခံထားလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကတအားလည္က်မလာလို႔ ဒဏ္ရာကိုမဖိမိခဲ့ပါ။
"ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္မွေပါ့ကြာ"
■■■ Part (13) ဆက္ရန္ ■■■
"ကမ္ဘာ၊ ငါ ပြောစရာရှိလို့။"
Desktop ထဲခေါင်းစိုက်နေတဲ့ကမ္ဘာကို အခန်းဝကနေလှမ်းပြောတဲ့ သခင်။
"လာပြီ သခင်။"
ဧည့်ခန်းမှာသွားပြန်ထိုင်နေတဲ့ သခင့်ရှေ့ကို နှစ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ ကမ္ဘာရောက်လာပြီး
"ဘာပြောမလို့လဲ။ ပြောလေ။"
"ငါ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ်။"
"ဘယ်ကိုလဲ။"
"ဘန်ကောက်"
"ဘယ်တော့လဲ။ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ။ ဘယ်သူတွေနဲ့လဲ။ ဘယ်မှာတည်းမှာလဲ။"
"ဖြည်းဖြည်းမေးပါကွာ။ နောက်တစ်ပတ်ထဲမှာပဲ။ အလွန်ဆုံးကြာတစ်ပတ်ပေါ့။ ဌာနမှူးလည်းပါမယ်၊ အားလုံးလေးယောက်။ ဟိုမှာ ကွန်ဒိုတစ်ခန်း သီးသန့်စီစဉ်ပေးထားတယ်။"
"ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ။"
"Oliver နဲ့ ဏီဏီ"
"ယောက်ျားလေးတွေကြားထဲ သူက ဘာလို့ပါလာတာလဲ။ သူကရော အဲဒီ့အခန်းမှာပဲ နေမှာလား။"
"အဲဒီ့မှာ မိန်းကလေးအဖော်တစ်ယောက် ရှိနေမှာ။ အခန်းကလည်းကျယ်တယ်။"
"သခင်တည်းဖို့ ကိုယ်စီစဉ်ပေးမယ်။"
"ကမ္ဘာ"
"ကိုယ်ပါလိုက်ရမှာလား။ ဒီတိုင်းခေါင်းညိတ်မှာလား။"
"အားလုံးအတူသွားပြီး ဌာနမှူးပါ အတူတည်းမှာလေ။ ငါတစ်ယောက်တည်းခွဲထွက်လို့ အဆင်မပြေဘူး။"
"အတူတွဲနေဖို့လည်း အဆင်မပြေဘူး။"
"ဘာအဆင်မပြေစရာရှိလဲ။ ခွဲထွက်လို့ မကောင်းပါဘူးဆိုမှကွာ။"
"အဲဒါဆို ခွဲထွက်လို့ကောင်းအောင် ကိုယ်ပါလိုက်ခဲ့မယ်။ ယောကျာ်းပါပါလို့ သီးသန့်ခွဲနေတာဆို ပြောလို့ကောင်းတယ်။"
"အလုပ်ကိစ္စသွားမှာ ကမ္ဘာ။ ဟန်းနီးမွန်းထွက်တာမဟုတ်ဘူး။"
"သခင့်အလုပ်ကိစ္စလုပ်လေ။ ပြန်နားဖို့နေရာကိုပဲ ပြောနေတာ။"
"ကမ္ဘာ၊ မင်းဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။"
"မအော်နဲ့ သခင်။ အဲဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ကိုယ်စိတ်မချလို့ သေလိမ့်မယ်။"
"စိတ်မချစရာ တစ်ခုမှမရှိဘူး။ ငါ့ကို ဘာလုပ်ပါလို့ လိုက်အမိန့်ပေးနေရအောင် ငါက ကလေးမဟုတ်ဘူး။"
"သိတယ်လေ။ အဲဒါကြောင့်ကို စိတ်ပူတာ။"
"မဖြစ်နိုင်တာတွေတွေးပူပြီး သူတစ်ပါးသိက္ခာကိုစော်ကားနေတာ ကောင်းတဲ့အလုပ်မဟုတ်ဘူးနော်။"
"ဘယ်သူ့ကိုမှ မစော်ကားဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာစိတ်ပူလို့ စီစဉ်ပေးမယ်ပြောတာ။"
"ငါအလုပ်လုပ်နေတာ ကမ္ဘာ။ အပျော်ဆော့နေတာမဟုတ်ဘူး။ မင်းလုပ်ပုံနဲ့ ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်မလဲ။"
"မလုပ်နဲ့။ ပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်။"
"မြေကမ္ဘာ၊ မင်းယူထားတာ ယောက်ျားတစ်ယောက်နော်။"
"သိတယ်လေ။ အခုလည်း ကိုယ့်ယောက်ျားကိုစိတ်မချလို့ ပြောနေတာလေ။"
"အခုကိစ္စ ငါပြောသလိုပဲဖြစ်ရမယ် မြေကမ္ဘာ။ ငါ့အလုပ်ကိစ္စတွေအထိ မင်းဝင်စွက်ဖက်စရာမလိုဘူး။ ငါ မဟုတ်တာလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး။"
ကမ္ဘာက သခင့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ လက်ထဲပါလာတဲ့သူ့ဖုန်းကို တတီတီနှိပ်လိုက်ကာ
"နောက်တစ်ပတ်ထဲ ဘန်ကောက်မှာ ဟိုတယ်တစ်ခန်း တစ်ပတ်စာစီစဉ်ပေး။ နှစ်ယောက်ခန်းနော်။"
ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်တော့ သခင်က စူးစူးရဲရဲကြည့်နေလို့ ကမ္ဘာရှောင်ထွက်ဖို့ပြင်တော့
"မင်းစီစဉ်တဲ့အခန်း မင်းဘာသာ ကြိုက်တဲ့ဟာခေါ်အိပ်လိုက်။"
စကားအဆုံးမှာ သခင်ကအရင် အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပါပြီ။
ကမ္ဘာကတော့ ဧည့်ခန်းကဆိုဖာမှာပဲထိုင်ချလိုက်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။
'ဘယ်လိုလုပ်မလဲ သခင်ရယ်။ စိတ်မချနိုင်ဘူးလေ။'
.
အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ သခင်က တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး စားပွဲပေါ်က နှစ်ယောက်တွဲပုံလေးထည့်ထားတဲ့ photo stand ကို မှောက်ထားပစ်လိုက်တယ်။
'ချစ်လို့သဝန်တိုတာကို လက်ခံနိုင်ပေမဲ့ ဒီလိုတွေအထိလုပ်နေတာကိုတော့ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ပေါင်းသင်းနေတယ်ဆိုပေမဲ့ ငါကိုယ်တိုင်ကလည်း ယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲမို့ ဒီကိစ္စမှာ မင်းသိပ်လွန်တယ်လို့ ထင်တယ်။ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်၊ ကိုယ့်အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ကိုယ် ရှိကြတာချင်းအတူတူ မင်းဘက်က ငါ့အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာကိစ္စ နေရာတကာစွက်ဖက်နေရတာလဲဆိုတာ နားလည်မပေးချင်တော့ဘူး။ ဘာလို့များ အတ္တကြီးနေရတာလဲ မြေကမ္ဘာ။'
.
မြည်လာတဲ့ ဖုန်း ringtone ကိုကြားလိုက်ကတည်းက ချက်ချင်းပဲ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးသား။ ဘယ်လိုအမိန့်တွေပေးဦးမလဲလို့ ကြားချင်မိတာက သူ့စကားအဆုံးမှာ ဘာမှကိုမတုံ့ပြန်နိုင်ခင် ဖုန်းချသွားသူကြောင့် ဘာအတွက်လိုအပ်လို့ ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုအခန်းမျိုး စီစဉ်ခိုင်းတာလဲဆိုတာကို စုံစမ်းရပါပြီ။
'သခင်လို့ပေးမခေါ်တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အရှင်သခင်က သိပ်ကိုအာဏာပြင်းတယ်။ အရင်လို အေးစက်စက်ဂရုစိုက်တာမျိုးလေး ပြန်လိုချင်မိပေမဲ့ အဲဒီ့တုန်းက ကျွန်တော့်အချစ်တွေကို ကျွန်တော့်ဘုရင်လေးမသိသေးဘူး။ ဘယ်လိုပဲမုန်းတယ်ပြောပြော ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကိုသိသွားတာမို့ ကျေနပ်ပါတယ်။ သခင်မကျေနပ်ရင် အမိန့်ပေးလိုက်ပေါ့။ သေပေးပါလို့။ ကျွန်တော်တကယ်သေပစ်လိုက်မှာ။'
■
တစ်ယောက်က ဒေါသမပြေလို့ အိပ်ခန်းအပြင်ကို မထွက်ဖြစ်သလို တစ်ယောက်ကလည်း ဒေါသတွေကိုရင်မဆိုင်ချင်လို့ အိပ်ခန်းထဲမဝင်ပါ။
ဒီတစ်ညလုံး ဒီလိုပဲစခန်းသွားလို့ကတော့ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အိပ်ပျက်ညတစ်ညပဲ ဖြစ်လာနိုင်တာကြောင့် တစ်ယောက်ကတော့ ရှေ့တိုးဖို့လိုနေပါပြီ။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မနေနိုင်သူကသာ အရှုံးပေးရစမြဲ။
"သခင်"
"ငါ စိတ်တိုနေတယ်။ မင်းနဲ့စကားမပြောချင်ဘူး။"
"ကိုယ် ..."
"ငါ တစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ်။ ဝေးဝေးနေပါ။"
သခင်က အပြင်ကိုထထွက်သွားတယ်။ ပြဿနာမတက်ချင်တာ သိသာပါတယ်။
"နေဦး သခင်။ သေချာစကားပြောရအောင်။"
"ညကြီးမိုးချုပ် ပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်းပေးနေစမ်းပါ။"
"သခင် အလုပ်ထွက်လိုက်ပါလား။"
"ဘာ"
မြေကမ္ဘာဟာ ပြေလည်ချင်လို့စကားစခဲ့တာ မဟုတ်ခဲ့ဘူးလား။
"ဟုတ်တယ် သခင်။ အဲဒီ့အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်ဗျာ။"
"မင်းလုပ်စာထိုင်စားရမယ်ပေါ့၊"
"အဖေ့အလုပ်မှာလည်း ..."
"တော်တော့။"
"အဲဒီလိုဆို အဆင်ပြေ ..."
"ထပ်ပြောကြည့်လိုက်။"
ကမ္ဘာ့ကော်လံစကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သခင်ပြောလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ တအားစိတ်ဆိုးသွားရတာလဲ သခင်ရာ။"
"ငါ့အလုပ်က ဘာဖြစ်နေလို့ မင်းကပြဿနာလုပ်နေတာလဲ။"
"မသိဘူးဗျာ။ သခင့်ကို ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာပဲ မြင်နေချင်တာ၊ ကိုယ့်အနားမှာပဲ ရှိစေချင်တာ။"
"မင်းအရမ်းအတ္တကြီးတယ်။ စိတ်ပျက်စရာပဲ။"
လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ရေရွတ်လိုက်တဲ့ သခင့်စကားက ကမ္ဘာ့ရင်ထဲကို ခပ်နက်နက်လေးထိုးဖောက်သွားတယ်။ သခင့်ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
"ချစ်တာပဲသိတယ်။"
သခင်ကတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"အဲဒါ အတ္တနဲ့ပိုင်ဆိုင်ချင်တာ။ ငါ စိတ်ကုန်လာပြီ။"
"စိတ်ကုန်တယ်။ ဟင့်အင်း၊ မဖြစ်ရဘူး။"
သခင့်ရှေ့မှာရပ်ရင်း ကမ္ဘာပြောမိတော့ သခင်က
"တဖြည်းဖြည်းစိတ်ကုန် ..."
"မဖြစ်ရဘူးလို့။ အဲဒီ့လိုမပြောပါနဲ့ သခင်ရယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်။"
"မင်းက ငါ့ကို မင်းယူထားတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်လို သဘောထားနေသလိုပဲလေ။ ပြီးတော့ မင်းတစ်ယောက်တည်းရဲ့အတ္တနဲ့ ငါ့ကိုထိန်းချုပ်ချင်နေတာ။ သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ်။"
သခင့်အပြောမှာ ကမ္ဘာတစ်ယောက် သွေးပျက်သွားသလိုပါပဲ။
"မပြောပါနဲ့။ စိတ်ကုန်တယ်တို့၊ စိတ်ပျက်တယ်တို့၊ မချစ်ဘူးတို့ မပြောပါနဲ့။ မခံစားနိုင်လို့ပါ။"
မျက်ရည်အပြည့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သခင့်ကိုကြည့်လာတာကို သခင်မသနားနိုင်ပါ။ အခုအချိန်မှာ ကမ္ဘာ့ရဲ့အတ္တတွေကိုသာ သခင်မြင်နေပါတယ်။ ဆက်ပြောလည်း ထပ်ပြီးနာကျင်စရာတွေပဲ ဖြစ်လာတော့မှာမို့
"ငါ နားချင်ပြီ။"
"သခင်ရာ ..."
"ငါ့ကိုဆက်နှောင့်ယှက်နေမယ်ဆိုရင် ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်။"
"သခင် အဲဒီ့ကို လိုက်မသွားလို့မရဘူးလား။ တခြားလူနဲ့လဲလိုက်လို့ မရဘူးလား။"
"မင်း ဘယ်အချိန်အထိ အဲဒီ့လိုတွေ ပြောနေဦးမှာလဲ၊ ဟမ်။ ငါက ကန်ထဲကအလှမွေးငါးမဟုတ်ဘူးနော်။ လှောင်အိမ်ထဲကငှက်လည်းမဟုတ်ဘူး။ မင်းအုပ်ထိန်းမှုအောက်က ကလေးတစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ချစ်လို့သဝန်တိုတာ တော်ရုံပဲကောင်းတယ်။"
"အဟား၊ သခင်က ဘယ်ခံစားတတ်မလဲ။ သဝန်တိုတယ်ဆိုတာကိုတောင် သခင်သေချာသိလို့လား။ Wendy နဲ့ကိစ္စတုန်းကလည်း သဝန်တိုတာထက် သခင့်အပေါင်းအသင်းတွေကြား အပြောခံရလို့ ဒေါသထွက်တာက အဓိကပဲလေ။ ဒါတွေက သခင့်ခံစားချက်ပဲမို့ ဘာမှမပြောလိုဘူး။ သခင်ကြိုက်သလိုတွေးနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် သခင်ကိုယ်ချင်းမစာနိုင်ရင်လည်း ကိုယ့်ကိုလာမပြောပါနဲ့။"
"ဘာပြောတယ်။ အေး၊ ငါက မင်းကိုမချစ်ဘဲ သွေးသားဆန္ဒသက်သက်နဲ့ ယူထားတာလေ။ ကျေနပ်ပြီလား။"
"သခင် ..."
"ငါ့ကိုလာမထိနဲ့။ ဟုတ်တယ်၊ ငါက ကိုယ်ချင်းမစာတတ်ဘူး။ မင်းလိုမျိုး မချစ်လို့လေ။"
"တော်တော့ သခင်။"
"ဘာလဲ၊ မင်းပဲပြောလို့ရတာလား။ ပြောစမ်းပါဦး အိမ်ထောင်ဦးစီးကြီးရဲ့။ မင်းကပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်ပေါ့လေ၊ ဟမ်။ အဲဒါဆိုလည်း မင်းအမေပြောသလိုပဲ အလိမ္မာအိမ်ပါမယ့်မိန်းမပဲ ယူလိုက်ပါလား။ အခုမီသေးတယ်လေ။ ငါ ကွာရှင်းပေးလိုက် ..."
"ရာဇသခင်၊ ခင်ဗျားတော်လိုက်တော့။"
"အိုး ဟိုး၊ ကြောက်စရာပါလား။"
စိတ်လွတ်လက်လွတ်အော်လိုက်တဲ့ ကမ္ဘာ့ရဲ့ ဒေါသတကြီးအော်သံနောက်က သခင့်ရဲ့ခပ်ရွဲ့ရွဲ့အပြောကြောင့် ကမ္ဘာတစ်ယောက် ချက်ချင်းပဲအသိစိတ်ပြန်ကပ်သွားပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ်။ အော်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်။ ကွာရှင်းမယ်လို့ မပြောပါနဲ့။"
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တဲ့သခင့်ကို အလျင်စလိုလှမ်းဖက်ထားလိုက်တော့ ဘေးတိုက်ဖက်မိတဲ့အနေအထား။ သခင့်လက်တစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြားညပ်နေပေမဲ့ လွတ်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကမ္ဘာ့ကိုတွန်းထုတ်နေရင်း
"ဖယ်စမ်း"
ရုန်းမရတဲ့သခင်က အလှတင်ထားတဲ့ပန်းအိုးကို လှမ်းယူလိုက်တာ ကမ္ဘာမြင်ပေမဲ့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားဆဲ။
ခွမ်းခနဲအသံနဲ့အတူ ကြွေစတွေကဖွာကျသွားခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ့လက်တွေကတော့ တစ်စက်ကလေးမှအားလျော့မသွားခဲ့။
အားကုန်ရုန်းလိုက်တဲ့သခင့်ခြေတစ်လှမ်းက ကြွေစပေါ်ကိုရောက်တော့မှာမို့ ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာ့ခြေဖဝါးမှာ စူးခနဲ။ လက်တွေအားလျော့သွားတော့
"လွှတ်ပေးတော့ မြေကမ္ဘာ။"
"ဘယ်သွားမှာလဲ။"
"ငါ နားချင်ပြီ။"
ကမ္ဘာလွှတ်ပေးလိုက်တော့ သခင်က တစ်ချက်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိပ်ခန်းဆီသာဦးတည်လို့။
ကြွေစတွေနဲ့လွတ်ရာမှာထိုင်ချရင်း ခြေဖဝါးမှာစူးနေတဲ့အစတွေကို ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အိမ်နောက်ဖေးကရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး ခေါင်းကသွေးတွေကိုရော၊ ခြေဖဝါးကသွေးတွေကိုပါ ဆေးပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာပဲဆေးထည့်လိုက်ပေမဲ့ ခြေဖဝါးမှာသွေးမတိတ်။ ကွဲသွားတာက ချုပ်ရမယ်ထင်ပါရဲ့။ ဒီအချိန် သခင့်ကိုတစ်ယောက်တည်းထားပြီး ဆေးရုံသွားချုပ်ဖို့လည်း မလုပ်ချင်ပါ။ သွေးတိတ်အောင်လုပ်ဖို့ ဆေးတချို့ကလည်း အိပ်ခန်းထဲမှာ။
ခြေဖွနင်းရင်း အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်တော့ သခင်ကရှိမနေ။
"သခင်"
စိုးရိမ်တကြီးခေါ်ပြီးမှ ဝရန်တာဘက်ကလှုပ်ရှားမှုကို သတိထားမိတာကြောင့် ယူစရာရှိတာယူပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
ခေါ်သံကို သခင်ကြားမိပါတယ်။ ပြီးတော့ အရင်အတိုင်းတိတ်ဆိတ်သွားတာမို့ စီးကရက်ကိုကုန်အောင်သောက်ပြီးမှ အထဲဝင်လာမိတော့ စားပွဲနားအရောက် တက်နင်းမိတဲ့စေးကပ်ကပ်အရာ။ သခင်ငုံ့ကြည့်တော့ သွေးရောင်အကွက်လေး။ ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုယ်ကြည့်တော့မှ သွေးဆိုတာသေချာသွားတဲ့နောက် အပြင်ထွက်လာလိုက်တယ်။
ဧည့်ခန်းမှာ ဂွမ်းစတွေ၊ ပတ်တီးစတွေ အပုံလိုက်ကြား ခြေဖဝါးမှာသွေးတွေရဲနေပြီး အလုပ်များနေတဲ့ကမ္ဘာ့ကို သခင်တွေ့လိုက်ရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေပါ။ ကမ္ဘာ့အနားကိုရောက်သွားပြီး သွေးတိတ်အောင်လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်လို့
"ဆေးရုံသွားမယ်။"
ပတ်တီးစတွေကိုထူထူခေါက်ပြီး အခါခါထပ်လို့စည်းပေးလိုက်တယ်။
"သခင်လိုက်မှာလား။"
ပြန်မဖြေဘဲ စားပွဲပေါ်ကကမ္ဘာ့ဖုန်းကိုယူပြီး အငှားကားခေါ်နေတဲ့သခင့်ကို ကမ္ဘာငေးကြည့်နေမိတယ်။
'ဒါကရော ဝတ္တရားအရလုပ်ပေးတာလား။'
အခန်းထဲကနေ ဖုန်းနဲ့ပိုက်ဆံအိတ်သွားယူပြီး သခင်ပြန်ထွက်လာတော့ ပဝါအသစ်တစ်ထည်ကိုလည်း လက်ကကိုင်လျက်သား။
"ရော့၊ အဲဒါနဲ့ဖိထားလိုက်။"
ပစ်ပေးတဲ့ပဝါစကိုဖမ်းယူပြီး သခင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်သွားတာမို့ အဆိုးတွေချည်းတွေးမိနေတဲ့စိတ်က သခင်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေသေးတာ။
"ထ"
ပြန်ဝင်လာပြီး လက်ကနေဆွဲထူလို့ သူ့ကိုတွဲစေတဲ့သခင့်ကြောင့် ကမ္ဘာရယ်မိတော့ သခင်ကမသိသလိုပါပဲ။
■
"သခင် ပြန်လိုက်ပါလား။ မနက်အလုပ်သွားရမှာနဲ့ဆို နောက်ကျမှနားရလို့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ကိုယ် တစ်ယောက်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်လို့ရတယ်။"
"အေး၊ မင်းတပည့်တွေပေါမှန်း ငါသိတယ်။ အခုတော့ ငါ့ကိုအမိန့်လာမပေးနဲ့။"
သုံးချက်လောက်ပဲချုပ်ရမှာမို့ ဒီအတိုင်းချုပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ဆရာဝန်အနားမှာ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းနဲ့ ပွစိပွစိဖြစ်နေကြပြန်တယ်။ ဒဏ်ရာကိုချုပ်တော့ သခင်က ကမ္ဘာ့ပခုံးတစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားပြီး သခင့်လက်ပေါ်ကို ကမ္ဘာ့လက်ကအုပ်ကိုင်လျက်သား။ နာလို့ ကမ္ဘာညည်းလိုက်တိုင်း သခင့်လက်တွေကတင်းကျပ်သွားတာမို့ သုံးချက်မကချုပ်ရရင် ပခုံးလည်း အတွင်းဒဏ်ရာဖြစ်နိုင်ချေရှိနေပြီ။
ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ သန်းခေါင်ကျော်။
"သခင် မနက်ကျ ..."
"ငါ့ဘာသာကြည့်လုပ်မယ်။ စကားမများစမ်းနဲ့။"
ကမ္ဘာလိုသမျှကို လိုက်လုပ်ပေးပြီး သခင်အိပ်ရာပေါ်လှဲတော့ ကမ္ဘာ့ဘက်ကိုကျောခိုင်းလို့။ ဒါပေမဲ့
"အိမ်သာသွားချင်ရင် ငါ့ကိုနှိုး။"
"ချစ်တယ် သခင်။"
သခင်ကတော့ တစ်ချက်တောင်မလှုပ်တော့ပါ။
■
မီးရောင်တွေမှိန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ အိမ်လေးကိုကြည့်ရင်း အမှောင်ရိပ်မှာရပ်ထားတဲ့ ကားအနက်ရောင်လေးထဲက အနက်ရောင်တွေပဲဝတ်ထားတဲ့လူသားရဲ့ ခပ်ဖွဖွသက်ပြင်းချသံဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညအမှောင်အတွက်တော့ အဖက်လုပ်စရာမဟုတ်ခဲ့။
ဘယ်လိုတွေဖြစ်ပြီး ဒဏ်ရာရတယ်လို့ မသိပေမဲ့ Earth တို့ ဆေးရုံရောက်နေတယ်ဆိုလို့ လိုက်ကြည့်တော့ ခြေဖဝါးမှာဖန်စစူးပြီးကွဲတာ သုံးချက်ချုပ်ရမယ်တဲ့။ ရာဇသခင်တစ်ယောက်လုံး Earth အနားမှာရှိနေတာမို့ ခပ်ဝေးဝေးကပဲလှမ်းကြည့်ခဲ့ရရုံ။
သေချာတွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတာကိုမြင်ရလည်း ဘာကိုစိတ်မချဖြစ်မိတယ်မသိ။
"ကျွန်တော် အခုထိ နောက်မဆုတ်ချင်သေးဘူး။"
■
'စိတ်ရှုပ်တော့တာပဲ မြေကမ္ဘာရယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငါ့အလွန်ပဲဖြစ်သွားပြီ။ မင်းလိုသလိုပုံသွင်းရအောင် အဲဒါကငါ့ဘဝလေ။ အစကတည်းက နှစ်ယောက်လုံးသေချာညှိနှိုင်းပြီးသားတွေ။'
ဆေးသောက်ပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့ မြေကမ္ဘာကိုကြည့်ရင်း ရာဇသခင် သက်ပြင်းချမိတယ်။ တစ်ခုခုကြောင့်စကားများကြတိုင်း ကမ္ဘာအနာတရဖြစ်ပြီးသာ အဆုံးသတ်စမြဲ။ သခင့်ဒေါသနဲ့ ကမ္ဘာ့အတ္တတွေကလည်း အမြဲတမ်းထိပ်တိုက်တွေ့နေတာ အခါခါ။
ကမ္ဘာ့လောက်မချစ်တာလားလို့ မေးလာရင်လည်း သခင်ငြင်းနေမှာမဟုတ်ပါ။ မချစ်လို့မဟုတ်ပေမဲ့ သူတို့ချင်းရဲ့အချစ်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပုံစံတူတာမှမဟုတ်တာပဲ။ အချစ်က ချစ်နေရုံနဲ့မပြီးဘဲ နားလည်မှု၊ ယုံကြည်မှု၊ အားကိုးမှု၊ အပြန်အလှန်လေးစားမှုနဲ့ အတွေးအခေါ်ကွာခြားချက်နည်းဖို့ စတဲ့ တခြားလိုအပ်ချက်လေးတွေက ရှိနေသေးတယ်လို့ သခင်ထင်တယ်။
အခုလို အိမ်ထောင်တစ်ခုကိုထူထောင်ပြီး ဘဝနှစ်ခုပေါင်းစပ်လို့ လမ်းခရီးတစ်ခုကိုအတူတူလျှောက်ကြတဲ့ လိင်တူယောက်ျားနှစ်ယောက်အတွက် နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံးမှာ ညှိနှိုင်းစရာတွေကရှိကြတယ်။ ဒါတွေကိုလည်း အစကတည်းက ပြောဆိုသဘောတူပြီးကြပြီ။ ဒီကြားထဲကမှ ပြဿနာတွေတက်နေရတာကို သခင်သဘောမကျပါ။ ကိုယ်စီရဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်ကိစ္စကို သေချာရှင်းလင်းအောင် ညှိနှိုင်းခဲ့ကြပြီးသားပဲ။ သဝန်တိုတာတစ်ခုနဲ့ အလုပ်ကိစ္စထိခိုက်လာတာကို သခင်လက်မခံနိုင်။
သခင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဘေးမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ကမ္ဘာ့ဘက်ကို စောင်းလှည့်ပြီးကြည့်မိတော့ ကမ္ဘာကတော့ ဆေးအရှိန်နဲ့အိပ်မောကျလို့။
'မင်းကလေ အဲဒီ့လိုငြိမ်ငြိမ်လေးနေတဲ့အချိန်တော့ ချစ်ဖို့ကောင်းသားပဲ။'
အတွေးနဲ့အတူ သခင်ပြုံးလိုက်ပြီး ကမ္ဘာ့ရဲ့အညိုရောင်ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွမှုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကမ္ဘာ့နဖူးပေါ်မှာ ဆံချည်ညိုလေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားချိန် ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ကမ္ဘာက ဘေးကနေကြည့်နေတဲ့သခင့်ဘက်ကို စောင်းအိပ်ဖို့လှည့်လာပါတယ်။ ဘေးစောင်းလိုက်တာနဲ့ ပလာစတာကပ်ထားတဲ့ ဆံစပ်နားကနဖူးဒဏ်ရာကို ဖိမိတော့မှာအသေအချာ။
စောင်းကျလာတဲ့ကမ္ဘာ့မျက်နှာနဲ့ ခေါင်းအုံးကြားကို သခင့်လက်ဖဝါးနဲ့ခံထားလိုက်တော့ မျက်နှာကတအားလည်ကျမလာလို့ ဒဏ်ရာကိုမဖိမိခဲ့ပါ။
"ငြိမ်ငြိမ်အိပ်မှပေါ့ကွာ"
■■■ Part (13) ဆက်ရန် ■■■
Коментарі