အပိုင္း-၅
Unicode...
"မုန်းမာန်ရေ...."
"ဗျာ....."
မုန်းမာန်တစ်ယောက် ပန်းပင်များအား ရေလောင်းနေရင်းမှ လှမ်းထူးလိုက်လေသည်။
"သား ကျောင်းမသွားသေးဘူးလားကွဲ့... ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်လေ....မနေ့ကလဲ ကျောင်းပျက်ထားတဲ့ဟာ...သွား သွား အင်္ကျီသွားလဲချည်... ကြီးမေ ဒါတွေကို မောင်ထူးကို ခိုင်းထားလိုက်မယ် သွား သား...."
"ဟိုလေ ကြီးမေ သားလေ.."
"ဪဒီကလေး ဟိုတွေ ဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့ မမနန်း လာရင် ကြီးမေ ကြည့်ကျက်ပြောထားလိုက်မယ်.. သားသာ အင်္ကျီသွားလဲချည်..."
"ဟို အဲ့လိုမဟုတ် ကြီးမေ...
"ကဲ သွားပါဆိုနေမှ...."
"ဟုတ် ကြီးမေ.."
တကယ်တော့ ကျွန်တော့်ကို အန်တီနန်းဆူမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူး.. ကျွန်တော် ကျောင်းတက်ရမှာကို ကြောက်နေတာပါ။ အန်တီနန်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဦးဦးငယ်တို့ရဲ့သား စိုင်းကောင်းမြတ်ထူးနဲ့ သူ့အပေါင်းအပါတွေက ကျွန်ေတာ့်ကို အုပ်စုဖွဲ့ပြီး အနိုင်ကျင့်ကြတယ်။ဟက်.. တကယ်တော့ အန်တီနန်းနဲ့ ဦးဦးငယ်တို့က အန်တီနန်း ဖေဖေနဲ့ မင်္ဂလာမေဆောင်ခင်ကတည်းက လက်ထပ်ထားကြပြီး စိုင်းကောင်းမြတ်ထူးကို မွေးထားကြတာ။ ဖေဖေဆုံးတော့ ဘူးပေါ်သလိုပေါ်လာပြီး မုဆိုးမတစ်ယောက်ဖြစ်သွားလို့ ဦးဦးငယ်နဲ့ပဲ လက်ထပ်လိုက်ရသလိုလို လုပ်ပစ်လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော် အခုလို ဒီအိမ်ကြီးရဲ့ ကျွန်တစ်ယောက်သာသာ ဘဝရောက်နေရခြင်းရဲ့ အဓိကတရားခံတွေထဲမှာ ဦးဦးငယ်လဲပါပါတယ်။အစကတော့ ကျွန်တော်အရမ်းအံ့ဩမိတယ်..ဦးဦးငယ်ကကျွန်တော့်ကို အရမ်းချစ်တဲ့ဟာ ဒီလိုမလုပ်လောက်ပါဘူးလို့ထင်ခဲ့မိတယ်။
ကျွန်တော်အမှားကြီးမှားသွားခဲ့တယ်.. ဦးဦးငယ်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်ကို အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချခဲ့တယ်။ကျွန်တော်သာ ခုချိန်အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားရင် ဘယ်မှာနေရမှန်းလဲမသိသလို ဘယ်လိုနေထိုင်စားသောက်ရမှန်းမသိလို့ ဦးဦးငယ်ရဲ့ခြေသလုံးကို ဖက်ပီးတောင်းပန်ခဲ့ရတယ်။ဒါတောင် ဦးဦးငယ်က ကျွန်တော့်ကို အိမ်ကထွက်သွားဖို့ပဲပြောနေခဲ့တာ။ဒါပေမယ့် အန်တီနန်းရဲ့ အိမ်မှာထားရင်လည်းထားလိုက်ပါ နန်းတို့ လက်တိုလက်တောင်း ခိုင်းစရာရှိရင်လည်း ခိုင်းလို့ရတာပေါ့ ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ကျွန်တော် ဒီအိမ်ကြီးမှာ ဆက်နေခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။အဲ့ကတည်းက ကျွန်တော်သိခဲ့တာ ဖေဖေဆုံးတော့ ငါ့မှာ အားကိုးစရာ ဦးဦးငယ်တစ်ယောက်လုံးရှိသေးတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က လေထဲမွာတင် တစ်စဆီ ပျောက်ကွယ်သွားပီဆိုတာကို။အရင်ကလို
ကျွန်တော့်ကို ချစ်တဲ့ ဦးဦးငယ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး.....
သူ့မိန်းမကို အရမ်းချစ်တဲ့ ဦးဦးငယ်ပဲရှိတော့တယ်။
အရင်ကလို ကျွန်တော့်လိုအပ်ချက်မှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးတဲ့ ဦးဦးငယ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး....
သူ့သားလိုအင်ဆန္ဒမှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးမယ့် ဦးဦးငယ်ပဲရှိတော့တယ်။
အခုတော့လည်း ကျွန်တော်နေသားကျနေပါပြီ ဒီလိုဘဝမျိုးမှာ.......
Tbc
-------------------*--------------------
Zawgyi...
"မုန္းမာန္ေရ...."
"ဗ်ာ....."
မုန္းမာန္တစ္ေယာက္ ပန္းပင္မ်ားအား ေရေလာင္းေနရင္းမွ လွမ္းထူးလိုက္ေလသည္။
"သား ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလားကြဲ႔... ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္ေလ....မေန့ကလဲ ေက်ာင္းပ်က္ထားတဲ့ဟာ...သြား သြား အက်ႌသြားလဲခ်ည္... ႀကီးေမ ဒါေတြကို ေမာင္ဦးကို ခိုင္းထားလိုက္မယ္ သြား သား...."
"ဟိုေလ ႀကီးေမ သားေလ.."
"ဪဒီကေလး ဟိုေတြ ဒီေတြ လုပ္မေနနဲ႔ မမနန္း လာရင္ ႀကီးေမ ၾကၫ့္က်က္ေျပာထားလိုက္မယ္.. သားသာ အက်ႌသြားလဲခ်ည္..."
"ဟို အဲ့လိုမဟုတ္ ႀကီးေမ...
"ကဲ သြားပါဆိုေနမွ...."
"ဟုတ္ ႀကီးေမ.."
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အန္တီနန္းဆူမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနတာပါ။ အန္တီနန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဦးဦးငယ္တို႔ရဲ့သား စိုင္းေကာင္းျမတ္ထူးနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအပါေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အႏိုင္က်င့္ၾကတယ္။ဟက္.. တကယ္ေတာ့ အန္တီနန္းနဲ႔ ဦးဦးငယ္တို႔က အန္တီနန္း ေဖေဖနဲ႔ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ကတည္းက လက္ထပ္ထားၾကၿပီး စိုင္းေကာင္းျမတ္ထူးကို ေမြးထားၾကတာ။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ဘူးေပၚသလိုေပၚလာၿပီး မုဆိုးမတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားလို႔ ဦးဦးငယ္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္လိုက္ရသလိုလို လုပ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အခုလို ဒီအိမ္ႀကီးရဲ့ ကြၽန္တစ္ေယာက္သာသာ ဘဝေရာက္ေနရျခင္းရဲ့ အဓိကတရားခံေတြထဲမွာ ဦးဦးငယ္လဲပါပါတယ္။အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းအံ့ဩမိတယ္..ဦးဦးငယ္ကကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ဟာ ဒီလိုမလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ထင္ခဲ့မိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္အမွားႀကီးမွားသြားခဲ့တယ္.. ဦးဦးငယ္ကိုယ္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ေပၚကေန ႏွင္ခ်ခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္သာ ခုခ်ိန္အိမ္ေပၚကဆင္းသြားရင္ ဘယ္မွာေနရမွန္းလဲမသိသလို ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ရမွန္းမသိလို႔ ဦးဦးငယ္ရဲ့ေျခသလံုးကို ဖက္ပီးေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္။ဒါေတာင္ ဦးဦးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ကထြက္သြားဖို႔ပဲေျပာေနခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္ အန္တီနန္းရဲ့ အိမ္မွာထားရင္လည္းထားလိုက္ပါ နန္းတို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းစရာရိွရင္လည္း ခိုင္းလို႔ရတာေပါ့ ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ဆက္ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။အဲ့ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တာ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ငါ့မွာ အားကိုးစရာ ဦးဦးငယ္တစ္ေယာက္လံုးရိွေသးတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ေလထဲမြာတင္ တစ္စဆီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပီဆိုတာကို။အရင္ကလို
ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့ ဦးဦးငယ္ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး.....
သူ႔မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ ဦးဦးငယ္ပဲရိွေတာ့တယ္။
အရင္ကလို ကြၽန္ေတာ့္လိုအပ္ခ်က္မွန္သမ်ွကို ျဖၫ့္ဆည္းေပးတဲ့ ဦးဦးငယ္ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး....
သူ႔သားလိုအင္ဆႏၵမွန္သမ်ွကို ျဖၫ့္ဆည္းေပးမယ့္ ဦးဦးငယ္ပဲရိွေတာ့တယ္။
အခုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ေနသားက်ေနပါၿပီ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ.......
Tbc
-------------------*--------------------
"မုန်းမာန်ရေ...."
"ဗျာ....."
မုန်းမာန်တစ်ယောက် ပန်းပင်များအား ရေလောင်းနေရင်းမှ လှမ်းထူးလိုက်လေသည်။
"သား ကျောင်းမသွားသေးဘူးလားကွဲ့... ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်လေ....မနေ့ကလဲ ကျောင်းပျက်ထားတဲ့ဟာ...သွား သွား အင်္ကျီသွားလဲချည်... ကြီးမေ ဒါတွေကို မောင်ထူးကို ခိုင်းထားလိုက်မယ် သွား သား...."
"ဟိုလေ ကြီးမေ သားလေ.."
"ဪဒီကလေး ဟိုတွေ ဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့ မမနန်း လာရင် ကြီးမေ ကြည့်ကျက်ပြောထားလိုက်မယ်.. သားသာ အင်္ကျီသွားလဲချည်..."
"ဟို အဲ့လိုမဟုတ် ကြီးမေ...
"ကဲ သွားပါဆိုနေမှ...."
"ဟုတ် ကြီးမေ.."
တကယ်တော့ ကျွန်တော့်ကို အန်တီနန်းဆူမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူး.. ကျွန်တော် ကျောင်းတက်ရမှာကို ကြောက်နေတာပါ။ အန်တီနန်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဦးဦးငယ်တို့ရဲ့သား စိုင်းကောင်းမြတ်ထူးနဲ့ သူ့အပေါင်းအပါတွေက ကျွန်ေတာ့်ကို အုပ်စုဖွဲ့ပြီး အနိုင်ကျင့်ကြတယ်။ဟက်.. တကယ်တော့ အန်တီနန်းနဲ့ ဦးဦးငယ်တို့က အန်တီနန်း ဖေဖေနဲ့ မင်္ဂလာမေဆောင်ခင်ကတည်းက လက်ထပ်ထားကြပြီး စိုင်းကောင်းမြတ်ထူးကို မွေးထားကြတာ။ ဖေဖေဆုံးတော့ ဘူးပေါ်သလိုပေါ်လာပြီး မုဆိုးမတစ်ယောက်ဖြစ်သွားလို့ ဦးဦးငယ်နဲ့ပဲ လက်ထပ်လိုက်ရသလိုလို လုပ်ပစ်လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော် အခုလို ဒီအိမ်ကြီးရဲ့ ကျွန်တစ်ယောက်သာသာ ဘဝရောက်နေရခြင်းရဲ့ အဓိကတရားခံတွေထဲမှာ ဦးဦးငယ်လဲပါပါတယ်။အစကတော့ ကျွန်တော်အရမ်းအံ့ဩမိတယ်..ဦးဦးငယ်ကကျွန်တော့်ကို အရမ်းချစ်တဲ့ဟာ ဒီလိုမလုပ်လောက်ပါဘူးလို့ထင်ခဲ့မိတယ်။
ကျွန်တော်အမှားကြီးမှားသွားခဲ့တယ်.. ဦးဦးငယ်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်ကို အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချခဲ့တယ်။ကျွန်တော်သာ ခုချိန်အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားရင် ဘယ်မှာနေရမှန်းလဲမသိသလို ဘယ်လိုနေထိုင်စားသောက်ရမှန်းမသိလို့ ဦးဦးငယ်ရဲ့ခြေသလုံးကို ဖက်ပီးတောင်းပန်ခဲ့ရတယ်။ဒါတောင် ဦးဦးငယ်က ကျွန်တော့်ကို အိမ်ကထွက်သွားဖို့ပဲပြောနေခဲ့တာ။ဒါပေမယ့် အန်တီနန်းရဲ့ အိမ်မှာထားရင်လည်းထားလိုက်ပါ နန်းတို့ လက်တိုလက်တောင်း ခိုင်းစရာရှိရင်လည်း ခိုင်းလို့ရတာပေါ့ ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ကျွန်တော် ဒီအိမ်ကြီးမှာ ဆက်နေခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။အဲ့ကတည်းက ကျွန်တော်သိခဲ့တာ ဖေဖေဆုံးတော့ ငါ့မှာ အားကိုးစရာ ဦးဦးငယ်တစ်ယောက်လုံးရှိသေးတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က လေထဲမွာတင် တစ်စဆီ ပျောက်ကွယ်သွားပီဆိုတာကို။အရင်ကလို
ကျွန်တော့်ကို ချစ်တဲ့ ဦးဦးငယ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး.....
သူ့မိန်းမကို အရမ်းချစ်တဲ့ ဦးဦးငယ်ပဲရှိတော့တယ်။
အရင်ကလို ကျွန်တော့်လိုအပ်ချက်မှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးတဲ့ ဦးဦးငယ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး....
သူ့သားလိုအင်ဆန္ဒမှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးမယ့် ဦးဦးငယ်ပဲရှိတော့တယ်။
အခုတော့လည်း ကျွန်တော်နေသားကျနေပါပြီ ဒီလိုဘဝမျိုးမှာ.......
Tbc
-------------------*--------------------
Zawgyi...
"မုန္းမာန္ေရ...."
"ဗ်ာ....."
မုန္းမာန္တစ္ေယာက္ ပန္းပင္မ်ားအား ေရေလာင္းေနရင္းမွ လွမ္းထူးလိုက္ေလသည္။
"သား ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလားကြဲ႔... ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္ေလ....မေန့ကလဲ ေက်ာင္းပ်က္ထားတဲ့ဟာ...သြား သြား အက်ႌသြားလဲခ်ည္... ႀကီးေမ ဒါေတြကို ေမာင္ဦးကို ခိုင္းထားလိုက္မယ္ သြား သား...."
"ဟိုေလ ႀကီးေမ သားေလ.."
"ဪဒီကေလး ဟိုေတြ ဒီေတြ လုပ္မေနနဲ႔ မမနန္း လာရင္ ႀကီးေမ ၾကၫ့္က်က္ေျပာထားလိုက္မယ္.. သားသာ အက်ႌသြားလဲခ်ည္..."
"ဟို အဲ့လိုမဟုတ္ ႀကီးေမ...
"ကဲ သြားပါဆိုေနမွ...."
"ဟုတ္ ႀကီးေမ.."
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အန္တီနန္းဆူမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနတာပါ။ အန္တီနန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဦးဦးငယ္တို႔ရဲ့သား စိုင္းေကာင္းျမတ္ထူးနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအပါေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အႏိုင္က်င့္ၾကတယ္။ဟက္.. တကယ္ေတာ့ အန္တီနန္းနဲ႔ ဦးဦးငယ္တို႔က အန္တီနန္း ေဖေဖနဲ႔ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ကတည္းက လက္ထပ္ထားၾကၿပီး စိုင္းေကာင္းျမတ္ထူးကို ေမြးထားၾကတာ။ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ဘူးေပၚသလိုေပၚလာၿပီး မုဆိုးမတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားလို႔ ဦးဦးငယ္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္လိုက္ရသလိုလို လုပ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အခုလို ဒီအိမ္ႀကီးရဲ့ ကြၽန္တစ္ေယာက္သာသာ ဘဝေရာက္ေနရျခင္းရဲ့ အဓိကတရားခံေတြထဲမွာ ဦးဦးငယ္လဲပါပါတယ္။အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းအံ့ဩမိတယ္..ဦးဦးငယ္ကကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ဟာ ဒီလိုမလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ထင္ခဲ့မိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္အမွားႀကီးမွားသြားခဲ့တယ္.. ဦးဦးငယ္ကိုယ္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ေပၚကေန ႏွင္ခ်ခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္သာ ခုခ်ိန္အိမ္ေပၚကဆင္းသြားရင္ ဘယ္မွာေနရမွန္းလဲမသိသလို ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ရမွန္းမသိလို႔ ဦးဦးငယ္ရဲ့ေျခသလံုးကို ဖက္ပီးေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္။ဒါေတာင္ ဦးဦးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ကထြက္သြားဖို႔ပဲေျပာေနခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္ အန္တီနန္းရဲ့ အိမ္မွာထားရင္လည္းထားလိုက္ပါ နန္းတို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းစရာရိွရင္လည္း ခိုင္းလို႔ရတာေပါ့ ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ဆက္ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။အဲ့ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တာ ေဖေဖဆံုးေတာ့ ငါ့မွာ အားကိုးစရာ ဦးဦးငယ္တစ္ေယာက္လံုးရိွေသးတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ေလထဲမြာတင္ တစ္စဆီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပီဆိုတာကို။အရင္ကလို
ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့ ဦးဦးငယ္ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး.....
သူ႔မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ ဦးဦးငယ္ပဲရိွေတာ့တယ္။
အရင္ကလို ကြၽန္ေတာ့္လိုအပ္ခ်က္မွန္သမ်ွကို ျဖၫ့္ဆည္းေပးတဲ့ ဦးဦးငယ္ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး....
သူ႔သားလိုအင္ဆႏၵမွန္သမ်ွကို ျဖၫ့္ဆည္းေပးမယ့္ ဦးဦးငယ္ပဲရိွေတာ့တယ္။
အခုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ေနသားက်ေနပါၿပီ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ.......
Tbc
-------------------*--------------------
Коментарі