2
ဝါး.............!
ပါးစပ္ကိုအသားကုန္ျဖဲၿပီး
အားရပါးရသမ္းေဝျပီးမွ တစ္ကိုယ္လုံးအေၾကာဆႏု႔္ကာ
မ်က္လုံးတို့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဝါး...ၾကည္လင္ေနတာပါပဲလား.."
ဟုတ္သည္ မ်က္လုံးႏွင့္အျပည့္ျမင္ေနရသည္က ၾကည္လင္ေသာသန္႔႐ွင္းေနတဲ့
တိမ္သားျဖဴျဖဴတို့ကင္းရွင္းတဲ့ မိုးျပာေရာင္ႏုႏုေကာင္းႀကီးပင္။တကယ္ကိုတိမ္ေတာင္တစက္ေလးမွ ႐ွိမေနေအာင္ကိုရာသီဥတုသာယာေနခ်က္ကေတာ့။
ေျခဆင္းထားလ်က္နဲ႔ပဲ
အက်င့္ပါေနတဲ့အမူက်င့္ျဖစ္တဲ့
လည္ပင္းကိဳ ကုတ္ရင္းထထိုင္လိုက္ရသည္။
ေသခ်ာျကည့္မွ ေဝယံေရာက္႐ွိေနတဲ့ေနရာက အစိမ္းေရာင္
မ်က္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး
ဘာဆိုဘာမွ႐ွိမေနပဲ
ေနေရာင္ဖ်ဖ်က ပူတအားပူေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ
ပူေနတယ္ဆို႐ုံေလး..။
"ဒါကဘယ္ေနရာပါလိမ့္"
စာေရးတာမ်ားလြန္းလို့ ေၾကာင္ခ်င္ေနတဲ့ေခါင္းကို နွစ္ခ်က္ေလာက္ဆင့္ထုရင္း ေဝယံေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ...
" အာ...ငါဓာက္လိုက္သြားတာပဲ အဲလိုဆိုလည္းဆး႐ုံေရာက္ေနရမွာပါ ဘာလို႔မ်က္ခင္းျပင္ေပၚလည္း
ေမ့လို႔ ...ငါ့ကိုဘယ္သူကေတြ႔ၿပီးေဆး႐ုံပို႔ေပးမွာလည္း"
ဟုတ္သည္ေလ ေဝယံကအျပင္သိပ္ထြက္သည္လည္းမဟုတ္
စားစရာေတြကို တစ္လစာနွစ္လစာ စဳဝယ္ထားၿပီး
ေစ်းဝယ္တဲ့အခ်ိန္ပဲအျပင္ထြက္တာကိ
အျပင္ထြက္သည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ ဘယ္မွမသြားပဲ
ဝယ္စရာ႐ွိတာဝယ္ၿပီး ခ်က္ျခင္းပင္ျပန္လာတတ္တာ
ႉႉႉဲသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့လည္း အဆက္ျဖတ္ခဲ့တာေျပာမျပတတ္ေအာင္ကိုၾကာေနၿပီး
ေဝယံယခုေနသည့္ေနရာကိုလည္း မသိက်ေပ။
ဆယ့္နွစ္ရာသီလုံး တိတ္ဆိတ္လြန္းလို့
လူေနသည္ဟုပင္ သိခ်င္မႇသိက်လိမ့္မည္။
ဆိုေတာ့ တစ္ခုပဲ႐ွိေတာ့သည္...
"ေျသာ္.... ငါေတာင္ေသ သြားခဲ့ၿပီကိုး"
ဆိုေတာ့ ဒီေနရာက နတ္ျပည္မ်ားလား...!
ကိုယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ထင္ျမင္လိုက္ၿပီး
ေဘးဘီကို ထပ္မံေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့
မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူသြားလမ္းရာေလး႐ွိေနသည္တဲ့။
ဇာက္လမ္းေဟာင္းႀကီးပဲ..
နတ္ျပည္မွာနတ္သားအသစ္ေရာက္ နတ္သားကအူတူတူျဖစ္ဘယ္သူမွမ႐ွိပဲ လမ္းေလးေပၚလာ နတ္သားသစ္ေလးကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔လမ္းအတိုင္းေလ်ာက္သြား စီနီယာနတ္ေတြကစပ႐ိုက္လုပ္..
ေဝယံကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သေဘာက်ေနၿပီးမွ
ထိုအလွမ္းအတိုင္း ထသြားရင္ေကာင္းမလား
တစ္ေယာက္ေယာက္လာေခၚတာကိုပဲ
ေစာင့္ေနရင္ေကာင္းမလားဟု၍ ဗ်ာမ်ားေနေလသည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထမသြားေသးပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလာ
ေခၚေလမလားဟုေဝယံေစာင့္ေနလိဳက္သည္။
ဟုတ္သည္ေလ နတ္ျပည္ေတြဘာေတြမွာ
နတ္သားသစ္ေရာက္ၿပီဆို လာႀကိဳေကာင္းလာၾကိုနိုင္တယ္မလား။
သို႔ေပသည့္
ေတာေတာ္ၾကာသည္ထိ ဘယ္သူမွေပၚမလာပဲ
ငွက္ပင္မပ်ံသြားေပ။
ေနအပူ႐ွိန္ကလည္း တျဖည္းတျဖည္း
ပိုလာတာေၾကာင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူးဟုေတြးရင္း
ထကာ
ထိုလူသြားလမ္းေလးအတိုင္းပင္ ေလ်ွာက္လာရကာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ
ေခြးတစ္ေကာင္
ေၾကာင္တမွီးေတာင္မေတြ႔ေခ်။ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ထိုလမ္းေလးအတိုင္းပင ္ေလ်ွာက္လာလိုက္ၿပီး
အတန္ၾကာေလ်ွာက္ၿပီးေတာ့မွ
ေဝယံေတြ႔လိုက္ရသည္က
ၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္တစ္ခုပင္ ။
ထိုၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္မွာ တံ႐ုတ္ကားမ်ားထဲက ၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္မ်ားႏွင့္တူလွေသာေၾကာင့္ ေဝယံတပ္အပ္သိလိုက္ရပါၿပီ
သူ၏ဝိညာဥ္မွာ ေသဆုံးၿပီးအခ်ိန္ခရီးသြားလာေလၿပီဟု။
ေဝယံထိုကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္ခရီးသြားစာအုပ္မ်ိဳး
မေရႏိုင္ေအာင္ ဖက္ခဲ့ဖူးျပီး သူကိုယ္တိုင္လဲ
တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးသည္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥက
ေဝယံအတြက္မထူးဆန္းပါေခ်။
နည္းနည္းေတြးမိတာက
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေသသည္ကို
ျမန္မာရာဇဝင္ထဲမေရာက္ပဲ ခုလိုမ်ိဳး တ႐ုတ္ရာဇဝင္ထဲေရာက္၍ ရလားဟူ၍...။
ဘာပဲေျပာေျပာ ျဖစ္သမ်ွအေၾကာင္း အေကာင္းဟုေတြးကာ
ထိုၿမိဳ႕ထဲဝင္သြားရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ရင္း
ၿမိဳ႕ဝင္ဆိုင္းဘုတ္႐ွိ ၿမိဳ႕နာမည္ဖတ္လိုက္ရာ
"တာ့ေပါင္း (ရတနာႀကီး)ၿမိဳ႕"
ၿမိဳ႕နာမည္ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဝယံဝါးလဳံးကြဲ ထရီေတာ့သည္။
"ဟားဟားဟား ဘယ္လိုေတာင္ရီစရာေကာင္းလိုက္လဲ
တာ့ေပါင္းၿမိဳ႕တဲ့လား ဟားဟား"
အူတတ္ေအာင္ရီရင္း ၿမိဳ႕ထဲသို႔ဝင္လာလိုက္ကာ
စိတ္ထဲတြင္လည္း ငါတ႐ုတ္စာတတ္ၿပီဟု၍
ေႂကြးၾကာ္ရင္း ၿပီတိျဖာမဆုံးေပ။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေလ်ွာက္လာရင္း ဤၿမိဳ႕မွာ
အေတာ္ပင္စည္ကားသည္ဟူ၍ ေဝယံေကာက္ခ်က္ခ်ရေတာ့သည္။
လက္ေလးႏွစ္ဖက္ေနာက္ျပစ္ကာ
ေျမာက္ႂကြႂကြလမ္းေလ်ာက္လာရင္း ေတြ႔သမ်ွလိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ကာ
ေရာင္စုံလူေတြမ်ားၾကားမွ
တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာ
ေႂကြ႐ုပ္ေလးမ်ားသဖြယ္လွရက္ႏိုင္ၾကသည္။
လွသည္ဆိုမွ ေဝယံသတိရသည္က
ယခုသူမ်က္ႏွာမွာ
ျဖဴသလားမဲသလား
ယခင္ေဝယံမ်က္နာပဲလားဆိုသည္ကို မသိရေသးေပ။
ဘယ္လို႐ုပ္ရည္႐ွိလဲသိခ်င္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား မွန္ၾကည့္လို႔ရမလဲဟူ၍
ဟိုဒီေလ်ွာက္ၾကည့္ေနတုန္း လူမ်ားၾကားမွ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
သူ႔အားေတြ႔ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ
ေပ်ာ္သြားသေယာင္နွင့္ ေသခ်ာၾကည့္မွ သတိထားလိုက္မိသည္က
ေဝယံဝတ္ထားေသာအက်ႌ မွာ
ထိုေကာင္ေလး၏ အက်ႌ ႏွင့္ ဆင္တူေနသည္ကိုပင္။
ထိုေကာင္ေလးက လူမ်ားၾကားထဲမွ သူ႔အားမျမင္မွာစိုး၍လားေတာ့မသိ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္လက္ေျမာက္ျပေနၿပီး
ေဝယံဆီအေျပးလာရင္း ပါးစပ္မွလဲ
"ဆရာတူအကိုႀကီး ဆရာတူအကိုႀကီး "
ၾကည့္ရပုံေထာက္ရင္ ေဝယံမွာဂုိဏ္းတစ္ခုခု၏
တပည့္ခနၶာကိုယ္ထဲေရာက္ေနပုံပင္။
သိပ္အဆိုးႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေျဖသိမ့္ရင္း
ထိုေကာင္ေလးေျပးလာေန၍ ေရာက္လာသည္ကိုေစာင့္ေနလိုက္ရသည္။
ထိုေကာင္ေလးက အနားေရာက္လာေတာ့ ေရးႀကီးသုတ္ျပာေလသံႏွင့္....
"ဆရာတူအကိုႀကီး ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ
႐ွစ္စြမ္း လိုက္႐ွာေနတယ္ ဂုိဏ္းမွာျပသနာတတ္ေနၿပီဗ်"
ေျပးလာတာလည္း ေမာဟန္မျပပဲ
လူေရာဟုရဲ႕လားဟုေဝယံေတြးရင္း
ဘယ္သူမွန္းလည္းမသိသျဖင့္
"မင္းကဘယ္သူတုန္း."
႐ုပ္တည္တည္နဲ့ ေဝယံအေမးကို ထိုေကာင္ေလးကထူးဆန္းသလိုၾကည့္ကာ
အနည္းငယ္ေဒါသထြက္လာသလိုႏွင့္
" ဆရာတူအကိုႀကီး ဒါေနာက္ေနရမဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္တိုဂုိဏ္းေရာ ႐ွစ္စြမ္းေရာ ေသေရး႐ွင္ေရးျဖစ္ေနၿပီ"
ေဒါသသံစြက္ကာေျပာေနေသာ
ထုိေကာင္ေလးအား
ေဝယံခပ္တည္တည္ပင္ျပန္ၾကည့္ကာျဖင့္..
"တကယ္မသိေတာ့လို႔ေမးေနတာကြ
မင္းကဘယ္သူတုန္း ၿပီးေတာ့ငါကေရာဘယ္သူတုန္း
ဘယ္ဂုိဏ္းကဘာေတြျဖစ္ၿပီး
႐ွစ္စြမ္းကလဲ ဘယ္သူတုန္း"
မတတ္ႏိုင္ ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္မ်ားထဲကလို
အတိတ္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ကလဲ ဒဏ္ရာကမွ႐ွိမေနေတာ့လည္း
မသိတာကို မသိဘူးဟူ၍ပဲေျပာကာေမးရေတာ့မည္ေပါ့။
ထိုေကာင္ေလးေတာ့ မ်က္ႏွာျကီးနီလာၿပီး
အေတာ္ေဒါသထြက္သြားပုံႏွင့္
ေဝယံအားေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေအာ္လာေတာ့သည္။
" ဆရာတူအကိုျကီး ......!!!"
"မသိလို႔ေမးေနတာကြ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိေတာ့လို႔ သိၿပီလား"
ထိုေကာင္ေလးမွာ ေဝယံ၏အတည္ေပါက္စကားေျကာင့္ မယုံနိုင္သလိုၾကည့္ေနကာ
"မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ တကယ္ကိုအေရးႀကီးေနၿပီ
အစတည္းက ဧကရာဇ္ဘယ္ရက္စက္လဲ
အကိုႀကီးလဲသိရဲ႕သားနဲ႔"
အသံျပန္ေလ်ာ့ကာ အသနားခံသလိုေလသံႏွင့္
ထိဳေကာင္ေလးက ငိုသံမ်ားပင္စြက္ေနေလၿပီ။
ဧကရာဇ္ဆိုသည့္ အသုံးႏူန္းပါလာျခင္းေၾကာင့္လည္း
ေတာ္႐ုံကိစၥ မဟုတ္ဟုေဝယံေတြးမိၿပီး
"ဧကရာဇ္က ဘယ္သူ"
ခုနကလို ေအာ္ခံရမည္ဆိုး၍ မရဲတရဲေလသံေလးႏွင့္သာေမးလိုက္ရသည္။
ထိုအခါ ထိုေကာင္ေလး ေဝယံအားစိတ္ပ်က္သလိုၾကည့္ကာျဖင့္..
" စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း ...!"
ထိုနာမည္ၾကားၿပီးခဏ
ေဝယံတစ္ေယာက္ ၾကက္ေသေသေလၿပီ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးျဖဴစုတ္ကာ
ေသြးပင္မ႐ွိေတာ့ ပဲ
ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ေဝယံပုံစံေၾကာင့္
ထိုေကာင္ေလးက အံအားသင့္သြားသလိုႏွင့္ေခၚလာသည္။
"ဆရာတူအကိုႀကီး ..."
"ဘ ဘယ္သူလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ "
"စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း ေလ"
" စန္း ပိုင္း ေလာ့ က်င္း"
တစ္လုံးခ်င္း ေျဖးညင္းစြာေရရြတ္လိုက္မိသည္က
သူထိုနာမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိတာေၾကာင့္ပင္။
႐ုတ္တရက္အေတြးထဲ တဆက္ထဲအစီအရီႏွင့္ေပၚလာသည္က
ရြဲ ့ဂိုဏ္းကို ဧကရာဇ္ေရာက္လာခုိက္
ဂိုဏ္းတြင္ လူဦးေရဘယ္ေလာက္႐ွိမည္ကို ေမးကာစစ္ေဆးလိမ့္မည္။
ထိုအခ်ိန္ဂိုဏ္းအျပင္ေရာက္ေနေသာ
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိဆိုသည့္ ဂုိဏ္းသားကို
ရြဲ ့ဂုိဏ္း၏ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဖူယြင့္စန္းေက်ာင္မွ
ယိေဖယန္ဆိုသည့္ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္အား လိုက္႐ွာခိုင္းေပလိမ့္မည္ ။
ၿမိဳ႕ထဲမွေတြ႔၍ ဂိုဏ္းျပသနာတတ္ေနေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ေခၚသြားလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိမွာလည္း စိုးရိမ္ကာလိုက္သြားရလိမ့္မည္။
ဂိုဏ္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ဧကရာဇ္က လူစစ္ေဆးေနၿပီျဖစ္ၿပီး
ေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ့ ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိႏွင့္ ယိေဖယန္ကို
သတိျပဳကာ ထိုထဲမွ ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိအားမ်က္စိက်လိမ့္မည္။ ဂုိဏ္း၏သစၥာေဖာက္သည့္အျပစ္အား
ထိုကေလးအား သူႏွင့္လက္ဆက္ေစကာ အျပစ္ေခ်ေပးလိမ့္မည္။
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိမွာ ထိုညပင္လူပ်ိဳေရပ်က္လိမ့္ေပမည္။
ထိုသို႔ ေခါင္းထဲတန္းစီၿပီးဝင္လာသည္မွာ ေဝယံကိုယ္တိုင္ေရးသားထားသည့္
ေစရာ ဆိုသည့္ficပင္။
ၿပီးေတာ့ တာ့ေပါင္းၿမိဳ႕.... ေဝယံသူကိုယ္သူက်ိန္ဆဲလိုက္သည္က
သူကိုယ္တိုင္ထိုၿမိဳ႕ကိုအမည္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ဒါကိုမမွတ္မိရမလားဆို၍ ကိုယ့္ကိုသာက်ိန္ဆဲေနမိေနရင္း..
ယခုသူဘာလုပ္ရပါမည္နည္း
ဒါကအက်ိဳးနည္း ကိစၥႀကီးပင္။
သူေရးခဲ့တဲ့ficထဲ
သူကိုတိုင္ျပန္ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး
သူကိုယ္တိုင္ဇာက္နာေစခဲ့သည့္ uke၏ကိုယ္ထဲတြင္တဲ့။
သြားၿပီ သူဘဝရစရာမ႐ွိေတာ့
ေအာင္စုတ္ျပတ္ေတာ့မွာ....။
ေဝယံ၏စကားေျပာအလာကို ေစာင့္ေနပုံရေသာ ယိေဖယန္မွာ
ေဝယံအားနားမလည္သလိုၾကည့္ေန႐ွာသည္။
"မင္း မင္း ယိေဖယန္"
" အကိုႀကီး မေနာက္ပါနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ၿပီလား တကယ္ကိုအေရးုႀကီးေနၿပီ
က်ေနာ္တို႔ ရြဲ ့ဂိုဏ္းဧကရာဇ္ကို သစၥာေဖာက္ခဲ့တာ
ဧကရာဇ္သိသြားၿပီထင္တယ္"
နားနားသို႔ကပ္ကာ
စိုးရိမ္တႀကီးေျပာေနတဲ့ ယိေဖယန္ကို
ေဝယံဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ပါ ။
ေဝယံအေတြးထဲမွာသာ
ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟုသည့္စကားကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရရြတ္ေနမိၿပီး..
"ငါတို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းက ရြဲ ့ဂိုဏ္း
ဂိုဏ္းခ်ဴပ္ မဟုတ္ဘူး
႐ွစ္စြမ္းရဲ႕နာမည္က ဖူယြင့္စန္းေက်ာင္
ဒီၿမိဳ႕က တာ့ေပါင္းျမိဳ့
ဧကရာဇ္က စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း
ၿပီးေတာ့ ငါက ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ"
မဟုတ္ပါေစဆိုတဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ထပ္မံေမးလိုက္ေပမယ့္
ယိေဖယန္ အံျသသလိုျပန္ေျဖလာသည္က
" အင္းေလ..."
"ကိုႀကီး သြားရေအာင္"
ယိေဖယန္ ေဝယံလက္ကိုဆြဲကာ သြားရန္ျပင္လိုုက္ေတာ့ ႐ုတ္ျခင္းပင္ေဝယံ
ဆက္ခနဲ႔ လက္ကိုေဆာင့္႐ုန္းလိုက္မိသည္။
" မလိုက္ဘူး မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး ငါကဘာလို႔လိုုက္ရမွာလဲ"
ေဝယံေျပာလဲေျပာ ေျခလွမ္းတို႔ကလည္း
တျဖည္းျဖည္း
ေနာက္ဆုတ္ေနမိသည္။
"ဆရာတူအကိုႀကီး အခုဂိုဏ္းဒုကၡေရာက္ကာမွ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းဖို႔ၾကံေနတာလား ေသရင္လည္းတူတူေသမယ္လို႔ သစၥာခံထားက်တယ္ေလ"
အံျသသလို ဝမ္းနည္းသလိုေျပာေနတဲ့ ယိေဖယန္ကို
ေဝယံမသနားႏိုင္ပါ ။
ယခုသူ႔ကိုယ္သူေတာင္
ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိတဲ့အေျခေနရယ္မို႔
မတတ္ႏိုင္ ေျပးတာအေကာင္းဆုံးမို႔
လွည့္အေျပး ယိေဖယန္က လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး
ေဒါသတႀကီးေအာ္ေလေတာ့သည္
"ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ မင္းအခု ႐ွစ္စြမ္းနဲ႔ ဂိုဏ္းကိုသစၥာေဖာက္ဖို႔လုပ္ေနတာလား"
ေဝယံအနည္းငယ္ေတာ့ေဒါသထြက္သြားရသည္။
"႐ူးေနလား ဒီအခ်ိန္ဂုိဏ္းကိုျပန္သြားၿပီး
ဘာလုပ္မွာလဲ
ဧကရာဇ္ကအကုန္သိသြားလို႔ လာတာကြ
သစၥာေဖာက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔လည္ပင္းကိုလွီးပါဆိုၿပီး
လည္ဆင္းေပးဖို႔သြားရမွာလား"
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေဝယံအသားကုန္ေအာ္ပလိုက္မိသည္။
ယိေဖယန္ ပိုေဒါသထြက္ကာ အသားတို႔ပင္တဆက္ဆက္တုန္လာရသည္။
ဆရာတူအကိုႀကီး မွာဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိမည္ဟု အိပ္မက္ပင္မမက္ဖူးခဲ့ပါေခ်.
"ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ! !"
"လာေအာ္မေနနဲ႔ နလဘိန္းတုန္းရဲ႕ ေသခ်င္ကိုယ့္ဘာသာသြားေသ
ငါ့ကိုလာမေခၚနဲ႔ ဖယ္"
ယိေဖယန္လက္ကို ပုတ္ခ်ကာ
ဖေႏွာင့္တင္သား
တသားတည္းက်ေအာင္ ေဝယံေျပးေတာ့သည္။
ေလာေလာဆယ္ ဒီၿမိဳ႕ထဲမွ ထြက္ရဖို႔ထက္ေတာ့ ဘယ္အရာမွအေရးမႀကီးေပ။
ယိေဖယန္ခဏမ်ွေၾကာင္အသြားၿပီးမွ..
"သစၥာေဖာက္ေကာင္ မင္းေျပးလို႔လြတ္မယ္မထင္နဲ႔
ငါကိုယ္တိုင္မင္းကိုဖမ္းၿပီး ဂိုဏ္းကိုျပန္ေခၚသြားျပမယ္"
ထိုသို႔ၾကဳံးဝါးကာ ေဝယံေနာက္ေျပးလိုက္သြားေလေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန္ၫႊန္႔ 😉
.............................................................
(AN/ ျပန္ျပင္ေနတာမို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲတင္ေပးမယ္ေနာ္)
#ေပါက္စ
###
ဝါး.............!
ပါးစပ်ကိုအသားကုန်ဖြဲပြီး
အားရပါးရသမ်းဝေပြီးမှ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောဆနု့်ကာ
မျက်လုံးတို့ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဝါး...ကြည်လင်နေတာပါပဲလား.."
ဟုတ်သည် မျက်လုံးနှင့်အပြည့်မြင်နေရသည်က ကြည်လင်သောသန့်ရှင်းနေတဲ့
တိမ်သားဖြူဖြူတို့ကင်းရှင်းတဲ့ မိုးပြာရောင်နုနုကောင်းကြီးပင်။တကယ်ကိုတိမ်တောင်တစက်လေးမှ ရှိမနေအောင်ကိုရာသီဥတုသာယာနေချက်ကတော့။
ခြေဆင်းထားလျက်နဲ့ပဲ
အကျင့်ပါနေတဲ့အမူကျင့်ဖြစ်တဲ့
လည်ပင်းကို ကုတ်ရင်းထထိုင်လိုက်ရသည်။
သေချာကြည့်မှ ဝေယံရောက်ရှိနေတဲ့နေရာက အစိမ်းရောင်
မျက်ခင်းပြင်အကျယ်ကြီးဖြစ်ပြီး
ဘာဆိုဘာမှရှိမနေပဲ
နေရောင်ဖျဖျက ပူတအားပူနေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ
ပူနေတယ်ဆိုရုံလေး..။
"ဒါကဘယ်နေရာပါလိမ့်"
စာရေးတာများလွန်းလို့ ကြောင်ချင်နေတဲ့ခေါင်းကို နှစ်ချက်လောက်ဆင့်ထုရင်း ဝေယံသေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ...
" အာ...ငါဓာက်လိုက်သွားတာပဲ အဲလိုဆိုလည်းဆးရုံရောက်နေရမှာပါ ဘာလို့မျက်ခင်းပြင်ပေါ်လည်း
မေ့လို့ ...ငါ့ကိုဘယ်သူကတွေ့ပြီးဆေးရုံပို့ပေးမှာလည်း"
ဟုတ်သည်လေ ဝေယံကအပြင်သိပ်ထွက်သည်လည်းမဟုတ်
စားစရာတွေကို တစ်လစာနှစ်လစာ စုဝယ်ထားပြီး
ဈေးဝယ်တဲ့အချိန်ပဲအပြင်ထွက်တာကိ
အပြင်ထွက်သည်ဆိုလျှင်တောင် ဘယ်မှမသွားပဲ
ဝယ်စရာရှိတာဝယ်ပြီး ချက်ခြင်းပင်ပြန်လာတတ်တာ
ှူှူှူဲသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်ခဲ့တာပြောမပြတတ်အောင်ကိုကြာနေပြီး
ဝေယံယခုနေသည့်နေရာကိုလည်း မသိကျပေ။
ဆယ့်နှစ်ရာသီလုံး တိတ်ဆိတ်လွန်းလို့
လူနေသည်ဟုပင် သိချင်မှသိကျလိမ့်မည်။
ဆိုတော့ တစ်ခုပဲရှိတော့သည်...
"သြော်.... ငါတောင်သေ သွားခဲ့ပြီကိုး"
ဆိုတော့ ဒီနေရာက နတ်ပြည်များလား...!
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ထင်မြင်လိုက်ပြီး
ဘေးဘီကို ထပ်မံဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့
မလှမ်းမကမ်းတွင် လူသွားလမ်းရာလေးရှိနေသည်တဲ့။
ဇာက်လမ်းဟောင်းကြီးပဲ..
နတ်ပြည်မှာနတ်သားအသစ်ရောက် နတ်သားကအူတူတူဖြစ်ဘယ်သူမှမရှိပဲ လမ်းလေးပေါ်လာ နတ်သားသစ်လေးကကြောင်တောင်တောင်နဲ့လမ်းအတိုင်းလျောက်သွား စီနီယာနတ်တွေကစပရိုက်လုပ်..
ဝေယံကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်သဘောကျနေပြီးမှ
ထိုအလှမ်းအတိုင်း ထသွားရင်ကောင်းမလား
တစ်ယောက်ယောက်လာခေါ်တာကိုပဲ
စောင့်နေရင်ကောင်းမလားဟု၍ ဗျာများနေလေသည်။
တော်တော်နှင့်ထမသွားသေးပဲ တစ်ယောက်ယောက်များလာ
ခေါ်လေမလားဟုဝေယံစောင့်နေလိုက်သည်။
ဟုတ်သည်လေ နတ်ပြည်တွေဘာတွေမှာ
နတ်သားသစ်ရောက်ပြီဆို လာကြိုကောင်းလာကြိုနိုင်တယ်မလား။
သို့ပေသည့်
တောတော်ကြာသည်ထိ ဘယ်သူမှပေါ်မလာပဲ
ငှက်ပင်မပျံသွားပေ။
နေအပူရှိန်ကလည်း တဖြည်းတဖြည်း
ပိုလာတာကြောင့် မဖြစ်သေးပါဘူးဟုတွေးရင်း
ထကာ
ထိုလူသွားလမ်းလေးအတိုင်းပင် လျှောက်လာရကာ
တော်တော်ကြာသည်အထိ
ခွေးတစ်ကောင်
ကြောင်တမှီးတောင်မတွေ့ချေ။ ဘယ်နေရာမှန်းမသိတာကြောင့် ထိုလမ်းလေးအတိုင်းပင ်လျှောက်လာလိုက်ပြီး
အတန်ကြာလျှောက်ပြီးတော့မှ
ဝေယံတွေ့လိုက်ရသည်က
မြို့ဝင်ပေါက်တစ်ခုပင် ။
ထိုမြို့ဝင်ပေါက်မှာ တံရုတ်ကားများထဲက မြို့ဝင်ပေါက်များနှင့်တူလှသောကြောင့် ဝေယံတပ်အပ်သိလိုက်ရပါပြီ
သူ၏ဝိညာဉ်မှာ သေဆုံးပြီးအချိန်ခရီးသွားလာလေပြီဟု။
ဝေယံထိုကဲ့သို့သော အချိန်ခရီးသွားစာအုပ်မျိုး
မရေနိုင်အောင် ဖက်ခဲ့ဖူးပြီး သူကိုယ်တိုင်လဲ
တစ်အုပ်နှစ်အုပ်ရေးခဲ့ဖူးသည်ဆိုတော့ ဒီကိစ္စက
ဝေယံအတွက်မထူးဆန်းပါချေ။
နည်းနည်းတွေးမိတာက
မြန်မာနိုင်ငံမှာသေသည်ကို
မြန်မာရာဇဝင်ထဲမရောက်ပဲ ခုလိုမျိုး တရုတ်ရာဇဝင်ထဲရောက်၍ ရလားဟူ၍...။
ဘာပဲပြောပြော ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းဟုတွေးကာ
ထိုမြို့ထဲဝင်သွားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း
မြို့ဝင်ဆိုင်းဘုတ်ရှိ မြို့နာမည်ဖတ်လိုက်ရာ
"တာ့ပေါင်း (ရတနာကြီး)မြို့"
မြို့နာမည်ဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဝေယံဝါးလုံးကွဲ ထရီတော့သည်။
"ဟားဟားဟား ဘယ်လိုတောင်ရီစရာကောင်းလိုက်လဲ
တာ့ပေါင်းမြို့တဲ့လား ဟားဟား"
အူတတ်အောင်ရီရင်း မြို့ထဲသို့ဝင်လာလိုက်ကာ
စိတ်ထဲတွင်လည်း ငါတရုတ်စာတတ်ပြီဟု၍
ကြွေးကြာ်ရင်း ပြီတိဖြာမဆုံးပေ။
တော်တော်ကြာလျှောက်လာရင်း ဤမြို့မှာ
အတော်ပင်စည်ကားသည်ဟူ၍ ဝေယံကောက်ချက်ချရတော့သည်။
လက်လေးနှစ်ဖက်နောက်ပြစ်ကာ
မြောက်ကြွကြွလမ်းလျောက်လာရင်း တွေ့သမျှလိုက်ကြည့်နေတော့ကာ
ရောင်စုံလူတွေများကြားမှ
တချို့သော မိန်းကလေးများမှာ
ကြွေရုပ်လေးများသဖွယ်လှရက်နိုင်ကြသည်။
လှသည်ဆိုမှ ဝေယံသတိရသည်က
ယခုသူမျက်နှာမှာ
ဖြူသလားမဲသလား
ယခင်ဝေယံမျက်နာပဲလားဆိုသည်ကို မသိရသေးပေ။
ဘယ်လိုရုပ်ရည်ရှိလဲသိချင်တာကြောင့် ဘယ်နေရာမှာများ မှန်ကြည့်လို့ရမလဲဟူ၍
ဟိုဒီလျှောက်ကြည့်နေတုန်း လူများကြားမှ
ကောင်လေးတစ်ယောက်က
သူ့အားတွေ့တော့ မျက်နှာမှာ
ပျော်သွားသယောင်နှင့် သေချာကြည့်မှ သတိထားလိုက်မိသည်က
ဝေယံဝတ်ထားသောအကျႌ မှာ
ထိုကောင်လေး၏ အကျႌ နှင့် ဆင်တူနေသည်ကိုပင်။
ထိုကောင်လေးက လူများကြားထဲမှ သူ့အားမမြင်မှာစိုး၍လားတော့မသိ ခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့်လက်မြောက်ပြနေပြီး
ဝေယံဆီအပြေးလာရင်း ပါးစပ်မှလဲ
"ဆရာတူအကိုကြီး ဆရာတူအကိုကြီး "
ကြည့်ရပုံထောက်ရင် ဝေယံမှာဂိုဏ်းတစ်ခုခု၏
တပည့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲရောက်နေပုံပင်။
သိပ်အဆိုးကြီးတော့မဟုတ်ပါဘူးလေဟု ဖြေသိမ့်ရင်း
ထိုကောင်လေးပြေးလာနေ၍ ရောက်လာသည်ကိုစောင့်နေလိုက်ရသည်။
ထိုကောင်လေးက အနားရောက်လာတော့ ရေးကြီးသုတ်ပြာလေသံနှင့်....
"ဆရာတူအကိုကြီး ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ
ရှစ်စွမ်း လိုက်ရှာနေတယ် ဂိုဏ်းမှာပြသနာတတ်နေပြီဗျ"
ပြေးလာတာလည်း မောဟန်မပြပဲ
လူရောဟုရဲ့လားဟုဝေယံတွေးရင်း
ဘယ်သူမှန်းလည်းမသိသဖြင့်
"မင်းကဘယ်သူတုန်း."
ရုပ်တည်တည်နဲ့ ဝေယံအမေးကို ထိုကောင်လေးကထူးဆန်းသလိုကြည့်ကာ
အနည်းငယ်ဒေါသထွက်လာသလိုနှင့်
" ဆရာတူအကိုကြီး ဒါနောက်နေရမဲ့အချိန်မဟုတ်ဘူး
ကျနော်တိုဂိုဏ်းရော ရှစ်စွမ်းရော သေရေးရှင်ရေးဖြစ်နေပြီ"
ဒေါသသံစွက်ကာပြောနေသော
ထိုကောင်လေးအား
ဝေယံခပ်တည်တည်ပင်ပြန်ကြည့်ကာဖြင့်..
"တကယ်မသိတော့လို့မေးနေတာကွ
မင်းကဘယ်သူတုန်း ပြီးတော့ငါကရောဘယ်သူတုန်း
ဘယ်ဂိုဏ်းကဘာတွေဖြစ်ပြီး
ရှစ်စွမ်းကလဲ ဘယ်သူတုန်း"
မတတ်နိုင် ဖတ်ဖူးတဲ့စာအုပ်များထဲကလို
အတိတ်မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ဖို့ကလဲ ဒဏ်ရာကမှရှိမနေတော့လည်း
မသိတာကို မသိဘူးဟူ၍ပဲပြောကာမေးရတော့မည်ပေါ့။
ထိုကောင်လေးတော့ မျက်နှာကြီးနီလာပြီး
အတော်ဒေါသထွက်သွားပုံနှင့်
ဝေယံအားဒေါသတကြီးနှင့် အော်လာတော့သည်။
" ဆရာတူအကိုကြီး ......!!!"
"မသိလို့မေးနေတာကွ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှမရှိတော့လို့ သိပြီလား"
ထိုကောင်လေးမှာ ဝေယံ၏အတည်ပေါက်စကားကြောင့် မယုံနိုင်သလိုကြည့်နေကာ
"မနောက်ပါနဲ့ဗျာ တကယ်ကိုအရေးကြီးနေပြီ
အစတည်းက ဧကရာဇ်ဘယ်ရက်စက်လဲ
အကိုကြီးလဲသိရဲ့သားနဲ့"
အသံပြန်လျော့ကာ အသနားခံသလိုလေသံနှင့်
ထိုကောင်လေးက ငိုသံများပင်စွက်နေလေပြီ။
ဧကရာဇ်ဆိုသည့် အသုံးနူန်းပါလာခြင်းကြောင့်လည်း
တော်ရုံကိစ္စ မဟုတ်ဟုဝေယံတွေးမိပြီး
"ဧကရာဇ်က ဘယ်သူ"
ခုနကလို အော်ခံရမည်ဆိုး၍ မရဲတရဲလေသံလေးနှင့်သာမေးလိုက်ရသည်။
ထိုအခါ ထိုကောင်လေး ဝေယံအားစိတ်ပျက်သလိုကြည့်ကာဖြင့်..
" စန်းပိုင်းလော့ကျင်း ...!"
ထိုနာမည်ကြားပြီးခဏ
ဝေယံတစ်ယောက် ကြက်သေသေလေပြီ။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြူစုတ်ကာ
သွေးပင်မရှိတော့ ပဲ
ထိတ်လန့်နေတဲ့ ဝေယံပုံစံကြောင့်
ထိုကောင်လေးက အံအားသင့်သွားသလိုနှင့်ခေါ်လာသည်။
"ဆရာတူအကိုကြီး ..."
"ဘ ဘယ်သူလို့ ပြောလိုက်တယ် "
"စန်းပိုင်းလော့ကျင်း လေ"
" စန်း ပိုင်း လော့ ကျင်း"
တစ်လုံးချင်း ဖြေးညင်းစွာရေရွတ်လိုက်မိသည်က
သူထိုနာမည်ကို ကောင်းကောင်းသိတာကြောင့်ပင်။
ရုတ်တရက်အတွေးထဲ တဆက်ထဲအစီအရီနှင့်ပေါ်လာသည်က
ရွဲ ့ဂိုဏ်းကို ဧကရာဇ်ရောက်လာခိုက်
ဂိုဏ်းတွင် လူဦးရေဘယ်လောက်ရှိမည်ကို မေးကာစစ်ဆေးလိမ့်မည်။
ထိုအချိန်ဂိုဏ်းအပြင်ရောက်နေသော
ချန်ရှောင်ကျိဆိုသည့် ဂိုဏ်းသားကို
ရွဲ ့ဂိုဏ်း၏ဂိုဏ်းချုပ် ဖူယွင့်စန်းကျောင်မှ
ယိဖေယန်ဆိုသည့်ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်အား လိုက်ရှာခိုင်းပေလိမ့်မည် ။
မြို့ထဲမှတွေ့၍ ဂိုဏ်းပြသနာတတ်နေကြောင်းပြောကာ ပြန်ခေါ်သွားလိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး
ချန်ရှောင်ကျိမှာလည်း စိုးရိမ်ကာလိုက်သွားရလိမ့်မည်။
ဂိုဏ်းကိုရောက်တဲ့အခါ ဧကရာဇ်က လူစစ်ဆေးနေပြီဖြစ်ပြီး
နောက်ကျမှရောက်လာတဲ့ ချန်ရှောင်ကျိနှင့် ယိဖေယန်ကို
သတိပြုကာ ထိုထဲမှ ချန်ရှောင်ကျိအားမျက်စိကျလိမ့်မည်။ ဂိုဏ်း၏သစ္စာဖောက်သည့်အပြစ်အား
ထိုကလေးအား သူနှင့်လက်ဆက်စေကာ အပြစ်ချေပေးလိမ့်မည်။
ချန်ရှောင်ကျိမှာ ထိုညပင်လူပျိုရေပျက်လိမ့်ပေမည်။
ထိုသို့ ခေါင်းထဲတန်းစီပြီးဝင်လာသည်မှာ ဝေယံကိုယ်တိုင်ရေးသားထားသည့်
စေရာ ဆိုသည့်ficပင်။
ပြီးတော့ တာ့ပေါင်းမြို့.... ဝေယံသူကိုယ်သူကျိန်ဆဲလိုက်သည်က
သူကိုယ်တိုင်ထိုမြို့ကိုအမည်ပေးခဲ့ခြင်းကြောင့်ပင်။
ဒါကိုမမှတ်မိရမလားဆို၍ ကိုယ့်ကိုသာကျိန်ဆဲနေမိနေရင်း..
ယခုသူဘာလုပ်ရပါမည်နည်း
ဒါကအကျိုးနည်း ကိစ္စကြီးပင်။
သူရေးခဲ့တဲ့ficထဲ
သူကိုတိုင်ပြန်ရောက်နေခြင်းဖြစ်ပြီး
သူကိုယ်တိုင်ဇာက်နာစေခဲ့သည့် uke၏ကိုယ်ထဲတွင်တဲ့။
သွားပြီ သူဘဝရစရာမရှိတော့
အောင်စုတ်ပြတ်တော့မှာ....။
ဝေယံ၏စကားပြောအလာကို စောင့်နေပုံရသော ယိဖေယန်မှာ
ဝေယံအားနားမလည်သလိုကြည့်နေရှာသည်။
"မင်း မင်း ယိဖေယန်"
" အကိုကြီး မနောက်ပါနဲ့တော့ ဟုတ်ပြီလား တကယ်ကိုအရေးုကြီးနေပြီ
ကျနော်တို့ ရွဲ ့ဂိုဏ်းဧကရာဇ်ကို သစ္စာဖောက်ခဲ့တာ
ဧကရာဇ်သိသွားပြီထင်တယ်"
နားနားသို့ကပ်ကာ
စိုးရိမ်တကြီးပြောနေတဲ့ ယိဖေယန်ကို
ဝေယံဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါ ။
ဝေယံအတွေးထဲမှာသာ
ဒါမဖြစ်နိုင်ဘူးဟုသည့်စကားကိုပဲ အကြိမ်ကြိမ်ရေရွတ်နေမိပြီး..
"ငါတို့ရဲ့ ဂိုဏ်းက ရွဲ ့ဂိုဏ်း
ဂိုဏ်းချူပ် မဟုတ်ဘူး
ရှစ်စွမ်းရဲ့နာမည်က ဖူယွင့်စန်းကျောင်
ဒီမြို့က တာ့ပေါင်းမြို့
ဧကရာဇ်က စန်းပိုင်းလော့ကျင်း
ပြီးတော့ ငါက ချန်ရှောင်ကျိ"
မဟုတ်ပါစေဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ထပ်မံမေးလိုက်ပေမယ့်
ယိဖေယန် အံသြသလိုပြန်ဖြေလာသည်က
" အင်းလေ..."
"ကိုကြီး သွားရအောင်"
ယိဖေယန် ဝေယံလက်ကိုဆွဲကာ သွားရန်ပြင်လိုက်တော့ ရုတ်ခြင်းပင်ဝေယံ
ဆက်ခနဲ့ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်မိသည်။
" မလိုက်ဘူး မလိုက်နိုင်ပါဘူး ငါကဘာလို့လိုက်ရမှာလဲ"
ဝေယံပြောလဲပြော ခြေလှမ်းတို့ကလည်း
တဖြည်းဖြည်း
နောက်ဆုတ်နေမိသည်။
"ဆရာတူအကိုကြီး အခုဂိုဏ်းဒုက္ခရောက်ကာမှ ကိုယ်လွတ်ရုန်းဖို့ကြံနေတာလား သေရင်လည်းတူတူသေမယ်လို့ သစ္စာခံထားကျတယ်လေ"
အံသြသလို ဝမ်းနည်းသလိုပြောနေတဲ့ ယိဖေယန်ကို
ဝေယံမသနားနိုင်ပါ ။
ယခုသူ့ကိုယ်သူတောင်
ဘယ်ပြေးရမှန်းမသိတဲ့အခြေနေရယ်မို့
မတတ်နိုင် ပြေးတာအကောင်းဆုံးမို့
လှည့်အပြေး ယိဖေယန်က လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး
ဒေါသတကြီးအော်လေတော့သည်
"ချန်ရှောင်ကျိ မင်းအခု ရှစ်စွမ်းနဲ့ ဂိုဏ်းကိုသစ္စာဖောက်ဖို့လုပ်နေတာလား"
ဝေယံအနည်းငယ်တော့ဒေါသထွက်သွားရသည်။
"ရူးနေလား ဒီအချိန်ဂိုဏ်းကိုပြန်သွားပြီး
ဘာလုပ်မှာလဲ
ဧကရာဇ်ကအကုန်သိသွားလို့ လာတာကွ
သစ္စာဖောက်တဲ့အတွက် ကျနော်တို့လည်ပင်းကိုလှီးပါဆိုပြီး
လည်ဆင်းပေးဖို့သွားရမှာလား"
စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ဝေယံအသားကုန်အော်ပလိုက်မိသည်။
ယိဖေယန် ပိုဒေါသထွက်ကာ အသားတို့ပင်တဆက်ဆက်တုန်လာရသည်။
ဆရာတူအကိုကြီး မှာဒီလိုစိတ်ဓာတ်ရှိမည်ဟု အိပ်မက်ပင်မမက်ဖူးခဲ့ပါချေ.
"ချန်ရှောင်ကျိ! !"
"လာအော်မနေနဲ့ နလဘိန်းတုန်းရဲ့ သေချင်ကိုယ့်ဘာသာသွားသေ
ငါ့ကိုလာမခေါ်နဲ့ ဖယ်"
ယိဖေယန်လက်ကို ပုတ်ချကာ
ဖနှောင့်တင်သား
တသားတည်းကျအောင် ဝေယံပြေးတော့သည်။
လောလောဆယ် ဒီမြို့ထဲမှ ထွက်ရဖို့ထက်တော့ ဘယ်အရာမှအရေးမကြီးပေ။
ယိဖေယန်ခဏမျှကြောင်အသွားပြီးမှ..
"သစ္စာဖောက်ကောင် မင်းပြေးလို့လွတ်မယ်မထင်နဲ့
ငါကိုယ်တိုင်မင်းကိုဖမ်းပြီး ဂိုဏ်းကိုပြန်ခေါ်သွားပြမယ်"
ထိုသို့ကြုံးဝါးကာ ဝေယံနောက်ပြေးလိုက်သွားလေတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန်ညွှန့် 😉
.............................................................
(AN/ ပြန်ပြင်နေတာမို့ဖြေးဖြေးချင်းပဲတင်ပေးမယ်နော်)
#ပေါက်စ
ပါးစပ္ကိုအသားကုန္ျဖဲၿပီး
အားရပါးရသမ္းေဝျပီးမွ တစ္ကိုယ္လုံးအေၾကာဆႏု႔္ကာ
မ်က္လုံးတို့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဝါး...ၾကည္လင္ေနတာပါပဲလား.."
ဟုတ္သည္ မ်က္လုံးႏွင့္အျပည့္ျမင္ေနရသည္က ၾကည္လင္ေသာသန္႔႐ွင္းေနတဲ့
တိမ္သားျဖဴျဖဴတို့ကင္းရွင္းတဲ့ မိုးျပာေရာင္ႏုႏုေကာင္းႀကီးပင္။တကယ္ကိုတိမ္ေတာင္တစက္ေလးမွ ႐ွိမေနေအာင္ကိုရာသီဥတုသာယာေနခ်က္ကေတာ့။
ေျခဆင္းထားလ်က္နဲ႔ပဲ
အက်င့္ပါေနတဲ့အမူက်င့္ျဖစ္တဲ့
လည္ပင္းကိဳ ကုတ္ရင္းထထိုင္လိုက္ရသည္။
ေသခ်ာျကည့္မွ ေဝယံေရာက္႐ွိေနတဲ့ေနရာက အစိမ္းေရာင္
မ်က္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး
ဘာဆိုဘာမွ႐ွိမေနပဲ
ေနေရာင္ဖ်ဖ်က ပူတအားပူေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ
ပူေနတယ္ဆို႐ုံေလး..။
"ဒါကဘယ္ေနရာပါလိမ့္"
စာေရးတာမ်ားလြန္းလို့ ေၾကာင္ခ်င္ေနတဲ့ေခါင္းကို နွစ္ခ်က္ေလာက္ဆင့္ထုရင္း ေဝယံေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ...
" အာ...ငါဓာက္လိုက္သြားတာပဲ အဲလိုဆိုလည္းဆး႐ုံေရာက္ေနရမွာပါ ဘာလို႔မ်က္ခင္းျပင္ေပၚလည္း
ေမ့လို႔ ...ငါ့ကိုဘယ္သူကေတြ႔ၿပီးေဆး႐ုံပို႔ေပးမွာလည္း"
ဟုတ္သည္ေလ ေဝယံကအျပင္သိပ္ထြက္သည္လည္းမဟုတ္
စားစရာေတြကို တစ္လစာနွစ္လစာ စဳဝယ္ထားၿပီး
ေစ်းဝယ္တဲ့အခ်ိန္ပဲအျပင္ထြက္တာကိ
အျပင္ထြက္သည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ ဘယ္မွမသြားပဲ
ဝယ္စရာ႐ွိတာဝယ္ၿပီး ခ်က္ျခင္းပင္ျပန္လာတတ္တာ
ႉႉႉဲသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့လည္း အဆက္ျဖတ္ခဲ့တာေျပာမျပတတ္ေအာင္ကိုၾကာေနၿပီး
ေဝယံယခုေနသည့္ေနရာကိုလည္း မသိက်ေပ။
ဆယ့္နွစ္ရာသီလုံး တိတ္ဆိတ္လြန္းလို့
လူေနသည္ဟုပင္ သိခ်င္မႇသိက်လိမ့္မည္။
ဆိုေတာ့ တစ္ခုပဲ႐ွိေတာ့သည္...
"ေျသာ္.... ငါေတာင္ေသ သြားခဲ့ၿပီကိုး"
ဆိုေတာ့ ဒီေနရာက နတ္ျပည္မ်ားလား...!
ကိုယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ထင္ျမင္လိုက္ၿပီး
ေဘးဘီကို ထပ္မံေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့
မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူသြားလမ္းရာေလး႐ွိေနသည္တဲ့။
ဇာက္လမ္းေဟာင္းႀကီးပဲ..
နတ္ျပည္မွာနတ္သားအသစ္ေရာက္ နတ္သားကအူတူတူျဖစ္ဘယ္သူမွမ႐ွိပဲ လမ္းေလးေပၚလာ နတ္သားသစ္ေလးကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔လမ္းအတိုင္းေလ်ာက္သြား စီနီယာနတ္ေတြကစပ႐ိုက္လုပ္..
ေဝယံကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သေဘာက်ေနၿပီးမွ
ထိုအလွမ္းအတိုင္း ထသြားရင္ေကာင္းမလား
တစ္ေယာက္ေယာက္လာေခၚတာကိုပဲ
ေစာင့္ေနရင္ေကာင္းမလားဟု၍ ဗ်ာမ်ားေနေလသည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထမသြားေသးပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလာ
ေခၚေလမလားဟုေဝယံေစာင့္ေနလိဳက္သည္။
ဟုတ္သည္ေလ နတ္ျပည္ေတြဘာေတြမွာ
နတ္သားသစ္ေရာက္ၿပီဆို လာႀကိဳေကာင္းလာၾကိုနိုင္တယ္မလား။
သို႔ေပသည့္
ေတာေတာ္ၾကာသည္ထိ ဘယ္သူမွေပၚမလာပဲ
ငွက္ပင္မပ်ံသြားေပ။
ေနအပူ႐ွိန္ကလည္း တျဖည္းတျဖည္း
ပိုလာတာေၾကာင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူးဟုေတြးရင္း
ထကာ
ထိုလူသြားလမ္းေလးအတိုင္းပင္ ေလ်ွာက္လာရကာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ
ေခြးတစ္ေကာင္
ေၾကာင္တမွီးေတာင္မေတြ႔ေခ်။ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ထိုလမ္းေလးအတိုင္းပင ္ေလ်ွာက္လာလိုက္ၿပီး
အတန္ၾကာေလ်ွာက္ၿပီးေတာ့မွ
ေဝယံေတြ႔လိုက္ရသည္က
ၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္တစ္ခုပင္ ။
ထိုၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္မွာ တံ႐ုတ္ကားမ်ားထဲက ၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္မ်ားႏွင့္တူလွေသာေၾကာင့္ ေဝယံတပ္အပ္သိလိုက္ရပါၿပီ
သူ၏ဝိညာဥ္မွာ ေသဆုံးၿပီးအခ်ိန္ခရီးသြားလာေလၿပီဟု။
ေဝယံထိုကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္ခရီးသြားစာအုပ္မ်ိဳး
မေရႏိုင္ေအာင္ ဖက္ခဲ့ဖူးျပီး သူကိုယ္တိုင္လဲ
တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးသည္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥက
ေဝယံအတြက္မထူးဆန္းပါေခ်။
နည္းနည္းေတြးမိတာက
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေသသည္ကို
ျမန္မာရာဇဝင္ထဲမေရာက္ပဲ ခုလိုမ်ိဳး တ႐ုတ္ရာဇဝင္ထဲေရာက္၍ ရလားဟူ၍...။
ဘာပဲေျပာေျပာ ျဖစ္သမ်ွအေၾကာင္း အေကာင္းဟုေတြးကာ
ထိုၿမိဳ႕ထဲဝင္သြားရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ရင္း
ၿမိဳ႕ဝင္ဆိုင္းဘုတ္႐ွိ ၿမိဳ႕နာမည္ဖတ္လိုက္ရာ
"တာ့ေပါင္း (ရတနာႀကီး)ၿမိဳ႕"
ၿမိဳ႕နာမည္ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဝယံဝါးလဳံးကြဲ ထရီေတာ့သည္။
"ဟားဟားဟား ဘယ္လိုေတာင္ရီစရာေကာင္းလိုက္လဲ
တာ့ေပါင္းၿမိဳ႕တဲ့လား ဟားဟား"
အူတတ္ေအာင္ရီရင္း ၿမိဳ႕ထဲသို႔ဝင္လာလိုက္ကာ
စိတ္ထဲတြင္လည္း ငါတ႐ုတ္စာတတ္ၿပီဟု၍
ေႂကြးၾကာ္ရင္း ၿပီတိျဖာမဆုံးေပ။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေလ်ွာက္လာရင္း ဤၿမိဳ႕မွာ
အေတာ္ပင္စည္ကားသည္ဟူ၍ ေဝယံေကာက္ခ်က္ခ်ရေတာ့သည္။
လက္ေလးႏွစ္ဖက္ေနာက္ျပစ္ကာ
ေျမာက္ႂကြႂကြလမ္းေလ်ာက္လာရင္း ေတြ႔သမ်ွလိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ကာ
ေရာင္စုံလူေတြမ်ားၾကားမွ
တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာ
ေႂကြ႐ုပ္ေလးမ်ားသဖြယ္လွရက္ႏိုင္ၾကသည္။
လွသည္ဆိုမွ ေဝယံသတိရသည္က
ယခုသူမ်က္ႏွာမွာ
ျဖဴသလားမဲသလား
ယခင္ေဝယံမ်က္နာပဲလားဆိုသည္ကို မသိရေသးေပ။
ဘယ္လို႐ုပ္ရည္႐ွိလဲသိခ်င္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား မွန္ၾကည့္လို႔ရမလဲဟူ၍
ဟိုဒီေလ်ွာက္ၾကည့္ေနတုန္း လူမ်ားၾကားမွ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
သူ႔အားေတြ႔ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ
ေပ်ာ္သြားသေယာင္နွင့္ ေသခ်ာၾကည့္မွ သတိထားလိုက္မိသည္က
ေဝယံဝတ္ထားေသာအက်ႌ မွာ
ထိုေကာင္ေလး၏ အက်ႌ ႏွင့္ ဆင္တူေနသည္ကိုပင္။
ထိုေကာင္ေလးက လူမ်ားၾကားထဲမွ သူ႔အားမျမင္မွာစိုး၍လားေတာ့မသိ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္လက္ေျမာက္ျပေနၿပီး
ေဝယံဆီအေျပးလာရင္း ပါးစပ္မွလဲ
"ဆရာတူအကိုႀကီး ဆရာတူအကိုႀကီး "
ၾကည့္ရပုံေထာက္ရင္ ေဝယံမွာဂုိဏ္းတစ္ခုခု၏
တပည့္ခနၶာကိုယ္ထဲေရာက္ေနပုံပင္။
သိပ္အဆိုးႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေျဖသိမ့္ရင္း
ထိုေကာင္ေလးေျပးလာေန၍ ေရာက္လာသည္ကိုေစာင့္ေနလိုက္ရသည္။
ထိုေကာင္ေလးက အနားေရာက္လာေတာ့ ေရးႀကီးသုတ္ျပာေလသံႏွင့္....
"ဆရာတူအကိုႀကီး ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ
႐ွစ္စြမ္း လိုက္႐ွာေနတယ္ ဂုိဏ္းမွာျပသနာတတ္ေနၿပီဗ်"
ေျပးလာတာလည္း ေမာဟန္မျပပဲ
လူေရာဟုရဲ႕လားဟုေဝယံေတြးရင္း
ဘယ္သူမွန္းလည္းမသိသျဖင့္
"မင္းကဘယ္သူတုန္း."
႐ုပ္တည္တည္နဲ့ ေဝယံအေမးကို ထိုေကာင္ေလးကထူးဆန္းသလိုၾကည့္ကာ
အနည္းငယ္ေဒါသထြက္လာသလိုႏွင့္
" ဆရာတူအကိုႀကီး ဒါေနာက္ေနရမဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး
က်ေနာ္တိုဂုိဏ္းေရာ ႐ွစ္စြမ္းေရာ ေသေရး႐ွင္ေရးျဖစ္ေနၿပီ"
ေဒါသသံစြက္ကာေျပာေနေသာ
ထုိေကာင္ေလးအား
ေဝယံခပ္တည္တည္ပင္ျပန္ၾကည့္ကာျဖင့္..
"တကယ္မသိေတာ့လို႔ေမးေနတာကြ
မင္းကဘယ္သူတုန္း ၿပီးေတာ့ငါကေရာဘယ္သူတုန္း
ဘယ္ဂုိဏ္းကဘာေတြျဖစ္ၿပီး
႐ွစ္စြမ္းကလဲ ဘယ္သူတုန္း"
မတတ္ႏိုင္ ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္မ်ားထဲကလို
အတိတ္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ကလဲ ဒဏ္ရာကမွ႐ွိမေနေတာ့လည္း
မသိတာကို မသိဘူးဟူ၍ပဲေျပာကာေမးရေတာ့မည္ေပါ့။
ထိုေကာင္ေလးေတာ့ မ်က္ႏွာျကီးနီလာၿပီး
အေတာ္ေဒါသထြက္သြားပုံႏွင့္
ေဝယံအားေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေအာ္လာေတာ့သည္။
" ဆရာတူအကိုျကီး ......!!!"
"မသိလို႔ေမးေနတာကြ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိေတာ့လို႔ သိၿပီလား"
ထိုေကာင္ေလးမွာ ေဝယံ၏အတည္ေပါက္စကားေျကာင့္ မယုံနိုင္သလိုၾကည့္ေနကာ
"မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ တကယ္ကိုအေရးႀကီးေနၿပီ
အစတည္းက ဧကရာဇ္ဘယ္ရက္စက္လဲ
အကိုႀကီးလဲသိရဲ႕သားနဲ႔"
အသံျပန္ေလ်ာ့ကာ အသနားခံသလိုေလသံႏွင့္
ထိဳေကာင္ေလးက ငိုသံမ်ားပင္စြက္ေနေလၿပီ။
ဧကရာဇ္ဆိုသည့္ အသုံးႏူန္းပါလာျခင္းေၾကာင့္လည္း
ေတာ္႐ုံကိစၥ မဟုတ္ဟုေဝယံေတြးမိၿပီး
"ဧကရာဇ္က ဘယ္သူ"
ခုနကလို ေအာ္ခံရမည္ဆိုး၍ မရဲတရဲေလသံေလးႏွင့္သာေမးလိုက္ရသည္။
ထိုအခါ ထိုေကာင္ေလး ေဝယံအားစိတ္ပ်က္သလိုၾကည့္ကာျဖင့္..
" စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း ...!"
ထိုနာမည္ၾကားၿပီးခဏ
ေဝယံတစ္ေယာက္ ၾကက္ေသေသေလၿပီ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးျဖဴစုတ္ကာ
ေသြးပင္မ႐ွိေတာ့ ပဲ
ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ေဝယံပုံစံေၾကာင့္
ထိုေကာင္ေလးက အံအားသင့္သြားသလိုႏွင့္ေခၚလာသည္။
"ဆရာတူအကိုႀကီး ..."
"ဘ ဘယ္သူလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ "
"စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း ေလ"
" စန္း ပိုင္း ေလာ့ က်င္း"
တစ္လုံးခ်င္း ေျဖးညင္းစြာေရရြတ္လိုက္မိသည္က
သူထိုနာမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိတာေၾကာင့္ပင္။
႐ုတ္တရက္အေတြးထဲ တဆက္ထဲအစီအရီႏွင့္ေပၚလာသည္က
ရြဲ ့ဂိုဏ္းကို ဧကရာဇ္ေရာက္လာခုိက္
ဂိုဏ္းတြင္ လူဦးေရဘယ္ေလာက္႐ွိမည္ကို ေမးကာစစ္ေဆးလိမ့္မည္။
ထိုအခ်ိန္ဂိုဏ္းအျပင္ေရာက္ေနေသာ
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိဆိုသည့္ ဂုိဏ္းသားကို
ရြဲ ့ဂုိဏ္း၏ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဖူယြင့္စန္းေက်ာင္မွ
ယိေဖယန္ဆိုသည့္ဂိုဏ္းသားတစ္ေယာက္အား လိုက္႐ွာခိုင္းေပလိမ့္မည္ ။
ၿမိဳ႕ထဲမွေတြ႔၍ ဂိုဏ္းျပသနာတတ္ေနေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ေခၚသြားလိမ့္မည္ျဖစ္ၿပီး
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိမွာလည္း စိုးရိမ္ကာလိုက္သြားရလိမ့္မည္။
ဂိုဏ္းကိုေရာက္တဲ့အခါ ဧကရာဇ္က လူစစ္ေဆးေနၿပီျဖစ္ၿပီး
ေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ့ ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိႏွင့္ ယိေဖယန္ကို
သတိျပဳကာ ထိုထဲမွ ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိအားမ်က္စိက်လိမ့္မည္။ ဂုိဏ္း၏သစၥာေဖာက္သည့္အျပစ္အား
ထိုကေလးအား သူႏွင့္လက္ဆက္ေစကာ အျပစ္ေခ်ေပးလိမ့္မည္။
ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိမွာ ထိုညပင္လူပ်ိဳေရပ်က္လိမ့္ေပမည္။
ထိုသို႔ ေခါင္းထဲတန္းစီၿပီးဝင္လာသည္မွာ ေဝယံကိုယ္တိုင္ေရးသားထားသည့္
ေစရာ ဆိုသည့္ficပင္။
ၿပီးေတာ့ တာ့ေပါင္းၿမိဳ႕.... ေဝယံသူကိုယ္သူက်ိန္ဆဲလိုက္သည္က
သူကိုယ္တိုင္ထိုၿမိဳ႕ကိုအမည္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ဒါကိုမမွတ္မိရမလားဆို၍ ကိုယ့္ကိုသာက်ိန္ဆဲေနမိေနရင္း..
ယခုသူဘာလုပ္ရပါမည္နည္း
ဒါကအက်ိဳးနည္း ကိစၥႀကီးပင္။
သူေရးခဲ့တဲ့ficထဲ
သူကိုတိုင္ျပန္ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး
သူကိုယ္တိုင္ဇာက္နာေစခဲ့သည့္ uke၏ကိုယ္ထဲတြင္တဲ့။
သြားၿပီ သူဘဝရစရာမ႐ွိေတာ့
ေအာင္စုတ္ျပတ္ေတာ့မွာ....။
ေဝယံ၏စကားေျပာအလာကို ေစာင့္ေနပုံရေသာ ယိေဖယန္မွာ
ေဝယံအားနားမလည္သလိုၾကည့္ေန႐ွာသည္။
"မင္း မင္း ယိေဖယန္"
" အကိုႀကီး မေနာက္ပါနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ၿပီလား တကယ္ကိုအေရးုႀကီးေနၿပီ
က်ေနာ္တို႔ ရြဲ ့ဂိုဏ္းဧကရာဇ္ကို သစၥာေဖာက္ခဲ့တာ
ဧကရာဇ္သိသြားၿပီထင္တယ္"
နားနားသို႔ကပ္ကာ
စိုးရိမ္တႀကီးေျပာေနတဲ့ ယိေဖယန္ကို
ေဝယံဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ပါ ။
ေဝယံအေတြးထဲမွာသာ
ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟုသည့္စကားကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရရြတ္ေနမိၿပီး..
"ငါတို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းက ရြဲ ့ဂိုဏ္း
ဂိုဏ္းခ်ဴပ္ မဟုတ္ဘူး
႐ွစ္စြမ္းရဲ႕နာမည္က ဖူယြင့္စန္းေက်ာင္
ဒီၿမိဳ႕က တာ့ေပါင္းျမိဳ့
ဧကရာဇ္က စန္းပိုင္းေလာ့က်င္း
ၿပီးေတာ့ ငါက ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ"
မဟုတ္ပါေစဆိုတဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ထပ္မံေမးလိုက္ေပမယ့္
ယိေဖယန္ အံျသသလိုျပန္ေျဖလာသည္က
" အင္းေလ..."
"ကိုႀကီး သြားရေအာင္"
ယိေဖယန္ ေဝယံလက္ကိုဆြဲကာ သြားရန္ျပင္လိုုက္ေတာ့ ႐ုတ္ျခင္းပင္ေဝယံ
ဆက္ခနဲ႔ လက္ကိုေဆာင့္႐ုန္းလိုက္မိသည္။
" မလိုက္ဘူး မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး ငါကဘာလို႔လိုုက္ရမွာလဲ"
ေဝယံေျပာလဲေျပာ ေျခလွမ္းတို႔ကလည္း
တျဖည္းျဖည္း
ေနာက္ဆုတ္ေနမိသည္။
"ဆရာတူအကိုႀကီး အခုဂိုဏ္းဒုကၡေရာက္ကာမွ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းဖို႔ၾကံေနတာလား ေသရင္လည္းတူတူေသမယ္လို႔ သစၥာခံထားက်တယ္ေလ"
အံျသသလို ဝမ္းနည္းသလိုေျပာေနတဲ့ ယိေဖယန္ကို
ေဝယံမသနားႏိုင္ပါ ။
ယခုသူ႔ကိုယ္သူေတာင္
ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိတဲ့အေျခေနရယ္မို႔
မတတ္ႏိုင္ ေျပးတာအေကာင္းဆုံးမို႔
လွည့္အေျပး ယိေဖယန္က လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး
ေဒါသတႀကီးေအာ္ေလေတာ့သည္
"ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ မင္းအခု ႐ွစ္စြမ္းနဲ႔ ဂိုဏ္းကိုသစၥာေဖာက္ဖို႔လုပ္ေနတာလား"
ေဝယံအနည္းငယ္ေတာ့ေဒါသထြက္သြားရသည္။
"႐ူးေနလား ဒီအခ်ိန္ဂုိဏ္းကိုျပန္သြားၿပီး
ဘာလုပ္မွာလဲ
ဧကရာဇ္ကအကုန္သိသြားလို႔ လာတာကြ
သစၥာေဖာက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔လည္ပင္းကိုလွီးပါဆိုၿပီး
လည္ဆင္းေပးဖို႔သြားရမွာလား"
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေဝယံအသားကုန္ေအာ္ပလိုက္မိသည္။
ယိေဖယန္ ပိုေဒါသထြက္ကာ အသားတို႔ပင္တဆက္ဆက္တုန္လာရသည္။
ဆရာတူအကိုႀကီး မွာဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိမည္ဟု အိပ္မက္ပင္မမက္ဖူးခဲ့ပါေခ်.
"ခ်န္ေ႐ွာင္က်ိ! !"
"လာေအာ္မေနနဲ႔ နလဘိန္းတုန္းရဲ႕ ေသခ်င္ကိုယ့္ဘာသာသြားေသ
ငါ့ကိုလာမေခၚနဲ႔ ဖယ္"
ယိေဖယန္လက္ကို ပုတ္ခ်ကာ
ဖေႏွာင့္တင္သား
တသားတည္းက်ေအာင္ ေဝယံေျပးေတာ့သည္။
ေလာေလာဆယ္ ဒီၿမိဳ႕ထဲမွ ထြက္ရဖို႔ထက္ေတာ့ ဘယ္အရာမွအေရးမႀကီးေပ။
ယိေဖယန္ခဏမ်ွေၾကာင္အသြားၿပီးမွ..
"သစၥာေဖာက္ေကာင္ မင္းေျပးလို႔လြတ္မယ္မထင္နဲ႔
ငါကိုယ္တိုင္မင္းကိုဖမ္းၿပီး ဂိုဏ္းကိုျပန္ေခၚသြားျပမယ္"
ထိုသို႔ၾကဳံးဝါးကာ ေဝယံေနာက္ေျပးလိုက္သြားေလေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန္ၫႊန္႔ 😉
.............................................................
(AN/ ျပန္ျပင္ေနတာမို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲတင္ေပးမယ္ေနာ္)
#ေပါက္စ
###
ဝါး.............!
ပါးစပ်ကိုအသားကုန်ဖြဲပြီး
အားရပါးရသမ်းဝေပြီးမှ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောဆနု့်ကာ
မျက်လုံးတို့ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဝါး...ကြည်လင်နေတာပါပဲလား.."
ဟုတ်သည် မျက်လုံးနှင့်အပြည့်မြင်နေရသည်က ကြည်လင်သောသန့်ရှင်းနေတဲ့
တိမ်သားဖြူဖြူတို့ကင်းရှင်းတဲ့ မိုးပြာရောင်နုနုကောင်းကြီးပင်။တကယ်ကိုတိမ်တောင်တစက်လေးမှ ရှိမနေအောင်ကိုရာသီဥတုသာယာနေချက်ကတော့။
ခြေဆင်းထားလျက်နဲ့ပဲ
အကျင့်ပါနေတဲ့အမူကျင့်ဖြစ်တဲ့
လည်ပင်းကို ကုတ်ရင်းထထိုင်လိုက်ရသည်။
သေချာကြည့်မှ ဝေယံရောက်ရှိနေတဲ့နေရာက အစိမ်းရောင်
မျက်ခင်းပြင်အကျယ်ကြီးဖြစ်ပြီး
ဘာဆိုဘာမှရှိမနေပဲ
နေရောင်ဖျဖျက ပူတအားပူနေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ
ပူနေတယ်ဆိုရုံလေး..။
"ဒါကဘယ်နေရာပါလိမ့်"
စာရေးတာများလွန်းလို့ ကြောင်ချင်နေတဲ့ခေါင်းကို နှစ်ချက်လောက်ဆင့်ထုရင်း ဝေယံသေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ...
" အာ...ငါဓာက်လိုက်သွားတာပဲ အဲလိုဆိုလည်းဆးရုံရောက်နေရမှာပါ ဘာလို့မျက်ခင်းပြင်ပေါ်လည်း
မေ့လို့ ...ငါ့ကိုဘယ်သူကတွေ့ပြီးဆေးရုံပို့ပေးမှာလည်း"
ဟုတ်သည်လေ ဝေယံကအပြင်သိပ်ထွက်သည်လည်းမဟုတ်
စားစရာတွေကို တစ်လစာနှစ်လစာ စုဝယ်ထားပြီး
ဈေးဝယ်တဲ့အချိန်ပဲအပြင်ထွက်တာကိ
အပြင်ထွက်သည်ဆိုလျှင်တောင် ဘယ်မှမသွားပဲ
ဝယ်စရာရှိတာဝယ်ပြီး ချက်ခြင်းပင်ပြန်လာတတ်တာ
ှူှူှူဲသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်ခဲ့တာပြောမပြတတ်အောင်ကိုကြာနေပြီး
ဝေယံယခုနေသည့်နေရာကိုလည်း မသိကျပေ။
ဆယ့်နှစ်ရာသီလုံး တိတ်ဆိတ်လွန်းလို့
လူနေသည်ဟုပင် သိချင်မှသိကျလိမ့်မည်။
ဆိုတော့ တစ်ခုပဲရှိတော့သည်...
"သြော်.... ငါတောင်သေ သွားခဲ့ပြီကိုး"
ဆိုတော့ ဒီနေရာက နတ်ပြည်များလား...!
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ထင်မြင်လိုက်ပြီး
ဘေးဘီကို ထပ်မံဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့
မလှမ်းမကမ်းတွင် လူသွားလမ်းရာလေးရှိနေသည်တဲ့။
ဇာက်လမ်းဟောင်းကြီးပဲ..
နတ်ပြည်မှာနတ်သားအသစ်ရောက် နတ်သားကအူတူတူဖြစ်ဘယ်သူမှမရှိပဲ လမ်းလေးပေါ်လာ နတ်သားသစ်လေးကကြောင်တောင်တောင်နဲ့လမ်းအတိုင်းလျောက်သွား စီနီယာနတ်တွေကစပရိုက်လုပ်..
ဝေယံကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်သဘောကျနေပြီးမှ
ထိုအလှမ်းအတိုင်း ထသွားရင်ကောင်းမလား
တစ်ယောက်ယောက်လာခေါ်တာကိုပဲ
စောင့်နေရင်ကောင်းမလားဟု၍ ဗျာများနေလေသည်။
တော်တော်နှင့်ထမသွားသေးပဲ တစ်ယောက်ယောက်များလာ
ခေါ်လေမလားဟုဝေယံစောင့်နေလိုက်သည်။
ဟုတ်သည်လေ နတ်ပြည်တွေဘာတွေမှာ
နတ်သားသစ်ရောက်ပြီဆို လာကြိုကောင်းလာကြိုနိုင်တယ်မလား။
သို့ပေသည့်
တောတော်ကြာသည်ထိ ဘယ်သူမှပေါ်မလာပဲ
ငှက်ပင်မပျံသွားပေ။
နေအပူရှိန်ကလည်း တဖြည်းတဖြည်း
ပိုလာတာကြောင့် မဖြစ်သေးပါဘူးဟုတွေးရင်း
ထကာ
ထိုလူသွားလမ်းလေးအတိုင်းပင် လျှောက်လာရကာ
တော်တော်ကြာသည်အထိ
ခွေးတစ်ကောင်
ကြောင်တမှီးတောင်မတွေ့ချေ။ ဘယ်နေရာမှန်းမသိတာကြောင့် ထိုလမ်းလေးအတိုင်းပင ်လျှောက်လာလိုက်ပြီး
အတန်ကြာလျှောက်ပြီးတော့မှ
ဝေယံတွေ့လိုက်ရသည်က
မြို့ဝင်ပေါက်တစ်ခုပင် ။
ထိုမြို့ဝင်ပေါက်မှာ တံရုတ်ကားများထဲက မြို့ဝင်ပေါက်များနှင့်တူလှသောကြောင့် ဝေယံတပ်အပ်သိလိုက်ရပါပြီ
သူ၏ဝိညာဉ်မှာ သေဆုံးပြီးအချိန်ခရီးသွားလာလေပြီဟု။
ဝေယံထိုကဲ့သို့သော အချိန်ခရီးသွားစာအုပ်မျိုး
မရေနိုင်အောင် ဖက်ခဲ့ဖူးပြီး သူကိုယ်တိုင်လဲ
တစ်အုပ်နှစ်အုပ်ရေးခဲ့ဖူးသည်ဆိုတော့ ဒီကိစ္စက
ဝေယံအတွက်မထူးဆန်းပါချေ။
နည်းနည်းတွေးမိတာက
မြန်မာနိုင်ငံမှာသေသည်ကို
မြန်မာရာဇဝင်ထဲမရောက်ပဲ ခုလိုမျိုး တရုတ်ရာဇဝင်ထဲရောက်၍ ရလားဟူ၍...။
ဘာပဲပြောပြော ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းဟုတွေးကာ
ထိုမြို့ထဲဝင်သွားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း
မြို့ဝင်ဆိုင်းဘုတ်ရှိ မြို့နာမည်ဖတ်လိုက်ရာ
"တာ့ပေါင်း (ရတနာကြီး)မြို့"
မြို့နာမည်ဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဝေယံဝါးလုံးကွဲ ထရီတော့သည်။
"ဟားဟားဟား ဘယ်လိုတောင်ရီစရာကောင်းလိုက်လဲ
တာ့ပေါင်းမြို့တဲ့လား ဟားဟား"
အူတတ်အောင်ရီရင်း မြို့ထဲသို့ဝင်လာလိုက်ကာ
စိတ်ထဲတွင်လည်း ငါတရုတ်စာတတ်ပြီဟု၍
ကြွေးကြာ်ရင်း ပြီတိဖြာမဆုံးပေ။
တော်တော်ကြာလျှောက်လာရင်း ဤမြို့မှာ
အတော်ပင်စည်ကားသည်ဟူ၍ ဝေယံကောက်ချက်ချရတော့သည်။
လက်လေးနှစ်ဖက်နောက်ပြစ်ကာ
မြောက်ကြွကြွလမ်းလျောက်လာရင်း တွေ့သမျှလိုက်ကြည့်နေတော့ကာ
ရောင်စုံလူတွေများကြားမှ
တချို့သော မိန်းကလေးများမှာ
ကြွေရုပ်လေးများသဖွယ်လှရက်နိုင်ကြသည်။
လှသည်ဆိုမှ ဝေယံသတိရသည်က
ယခုသူမျက်နှာမှာ
ဖြူသလားမဲသလား
ယခင်ဝေယံမျက်နာပဲလားဆိုသည်ကို မသိရသေးပေ။
ဘယ်လိုရုပ်ရည်ရှိလဲသိချင်တာကြောင့် ဘယ်နေရာမှာများ မှန်ကြည့်လို့ရမလဲဟူ၍
ဟိုဒီလျှောက်ကြည့်နေတုန်း လူများကြားမှ
ကောင်လေးတစ်ယောက်က
သူ့အားတွေ့တော့ မျက်နှာမှာ
ပျော်သွားသယောင်နှင့် သေချာကြည့်မှ သတိထားလိုက်မိသည်က
ဝေယံဝတ်ထားသောအကျႌ မှာ
ထိုကောင်လေး၏ အကျႌ နှင့် ဆင်တူနေသည်ကိုပင်။
ထိုကောင်လေးက လူများကြားထဲမှ သူ့အားမမြင်မှာစိုး၍လားတော့မသိ ခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့်လက်မြောက်ပြနေပြီး
ဝေယံဆီအပြေးလာရင်း ပါးစပ်မှလဲ
"ဆရာတူအကိုကြီး ဆရာတူအကိုကြီး "
ကြည့်ရပုံထောက်ရင် ဝေယံမှာဂိုဏ်းတစ်ခုခု၏
တပည့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲရောက်နေပုံပင်။
သိပ်အဆိုးကြီးတော့မဟုတ်ပါဘူးလေဟု ဖြေသိမ့်ရင်း
ထိုကောင်လေးပြေးလာနေ၍ ရောက်လာသည်ကိုစောင့်နေလိုက်ရသည်။
ထိုကောင်လေးက အနားရောက်လာတော့ ရေးကြီးသုတ်ပြာလေသံနှင့်....
"ဆရာတူအကိုကြီး ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ
ရှစ်စွမ်း လိုက်ရှာနေတယ် ဂိုဏ်းမှာပြသနာတတ်နေပြီဗျ"
ပြေးလာတာလည်း မောဟန်မပြပဲ
လူရောဟုရဲ့လားဟုဝေယံတွေးရင်း
ဘယ်သူမှန်းလည်းမသိသဖြင့်
"မင်းကဘယ်သူတုန်း."
ရုပ်တည်တည်နဲ့ ဝေယံအမေးကို ထိုကောင်လေးကထူးဆန်းသလိုကြည့်ကာ
အနည်းငယ်ဒေါသထွက်လာသလိုနှင့်
" ဆရာတူအကိုကြီး ဒါနောက်နေရမဲ့အချိန်မဟုတ်ဘူး
ကျနော်တိုဂိုဏ်းရော ရှစ်စွမ်းရော သေရေးရှင်ရေးဖြစ်နေပြီ"
ဒေါသသံစွက်ကာပြောနေသော
ထိုကောင်လေးအား
ဝေယံခပ်တည်တည်ပင်ပြန်ကြည့်ကာဖြင့်..
"တကယ်မသိတော့လို့မေးနေတာကွ
မင်းကဘယ်သူတုန်း ပြီးတော့ငါကရောဘယ်သူတုန်း
ဘယ်ဂိုဏ်းကဘာတွေဖြစ်ပြီး
ရှစ်စွမ်းကလဲ ဘယ်သူတုန်း"
မတတ်နိုင် ဖတ်ဖူးတဲ့စာအုပ်များထဲကလို
အတိတ်မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ဖို့ကလဲ ဒဏ်ရာကမှရှိမနေတော့လည်း
မသိတာကို မသိဘူးဟူ၍ပဲပြောကာမေးရတော့မည်ပေါ့။
ထိုကောင်လေးတော့ မျက်နှာကြီးနီလာပြီး
အတော်ဒေါသထွက်သွားပုံနှင့်
ဝေယံအားဒေါသတကြီးနှင့် အော်လာတော့သည်။
" ဆရာတူအကိုကြီး ......!!!"
"မသိလို့မေးနေတာကွ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှမရှိတော့လို့ သိပြီလား"
ထိုကောင်လေးမှာ ဝေယံ၏အတည်ပေါက်စကားကြောင့် မယုံနိုင်သလိုကြည့်နေကာ
"မနောက်ပါနဲ့ဗျာ တကယ်ကိုအရေးကြီးနေပြီ
အစတည်းက ဧကရာဇ်ဘယ်ရက်စက်လဲ
အကိုကြီးလဲသိရဲ့သားနဲ့"
အသံပြန်လျော့ကာ အသနားခံသလိုလေသံနှင့်
ထိုကောင်လေးက ငိုသံများပင်စွက်နေလေပြီ။
ဧကရာဇ်ဆိုသည့် အသုံးနူန်းပါလာခြင်းကြောင့်လည်း
တော်ရုံကိစ္စ မဟုတ်ဟုဝေယံတွေးမိပြီး
"ဧကရာဇ်က ဘယ်သူ"
ခုနကလို အော်ခံရမည်ဆိုး၍ မရဲတရဲလေသံလေးနှင့်သာမေးလိုက်ရသည်။
ထိုအခါ ထိုကောင်လေး ဝေယံအားစိတ်ပျက်သလိုကြည့်ကာဖြင့်..
" စန်းပိုင်းလော့ကျင်း ...!"
ထိုနာမည်ကြားပြီးခဏ
ဝေယံတစ်ယောက် ကြက်သေသေလေပြီ။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြူစုတ်ကာ
သွေးပင်မရှိတော့ ပဲ
ထိတ်လန့်နေတဲ့ ဝေယံပုံစံကြောင့်
ထိုကောင်လေးက အံအားသင့်သွားသလိုနှင့်ခေါ်လာသည်။
"ဆရာတူအကိုကြီး ..."
"ဘ ဘယ်သူလို့ ပြောလိုက်တယ် "
"စန်းပိုင်းလော့ကျင်း လေ"
" စန်း ပိုင်း လော့ ကျင်း"
တစ်လုံးချင်း ဖြေးညင်းစွာရေရွတ်လိုက်မိသည်က
သူထိုနာမည်ကို ကောင်းကောင်းသိတာကြောင့်ပင်။
ရုတ်တရက်အတွေးထဲ တဆက်ထဲအစီအရီနှင့်ပေါ်လာသည်က
ရွဲ ့ဂိုဏ်းကို ဧကရာဇ်ရောက်လာခိုက်
ဂိုဏ်းတွင် လူဦးရေဘယ်လောက်ရှိမည်ကို မေးကာစစ်ဆေးလိမ့်မည်။
ထိုအချိန်ဂိုဏ်းအပြင်ရောက်နေသော
ချန်ရှောင်ကျိဆိုသည့် ဂိုဏ်းသားကို
ရွဲ ့ဂိုဏ်း၏ဂိုဏ်းချုပ် ဖူယွင့်စန်းကျောင်မှ
ယိဖေယန်ဆိုသည့်ဂိုဏ်းသားတစ်ယောက်အား လိုက်ရှာခိုင်းပေလိမ့်မည် ။
မြို့ထဲမှတွေ့၍ ဂိုဏ်းပြသနာတတ်နေကြောင်းပြောကာ ပြန်ခေါ်သွားလိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး
ချန်ရှောင်ကျိမှာလည်း စိုးရိမ်ကာလိုက်သွားရလိမ့်မည်။
ဂိုဏ်းကိုရောက်တဲ့အခါ ဧကရာဇ်က လူစစ်ဆေးနေပြီဖြစ်ပြီး
နောက်ကျမှရောက်လာတဲ့ ချန်ရှောင်ကျိနှင့် ယိဖေယန်ကို
သတိပြုကာ ထိုထဲမှ ချန်ရှောင်ကျိအားမျက်စိကျလိမ့်မည်။ ဂိုဏ်း၏သစ္စာဖောက်သည့်အပြစ်အား
ထိုကလေးအား သူနှင့်လက်ဆက်စေကာ အပြစ်ချေပေးလိမ့်မည်။
ချန်ရှောင်ကျိမှာ ထိုညပင်လူပျိုရေပျက်လိမ့်ပေမည်။
ထိုသို့ ခေါင်းထဲတန်းစီပြီးဝင်လာသည်မှာ ဝေယံကိုယ်တိုင်ရေးသားထားသည့်
စေရာ ဆိုသည့်ficပင်။
ပြီးတော့ တာ့ပေါင်းမြို့.... ဝေယံသူကိုယ်သူကျိန်ဆဲလိုက်သည်က
သူကိုယ်တိုင်ထိုမြို့ကိုအမည်ပေးခဲ့ခြင်းကြောင့်ပင်။
ဒါကိုမမှတ်မိရမလားဆို၍ ကိုယ့်ကိုသာကျိန်ဆဲနေမိနေရင်း..
ယခုသူဘာလုပ်ရပါမည်နည်း
ဒါကအကျိုးနည်း ကိစ္စကြီးပင်။
သူရေးခဲ့တဲ့ficထဲ
သူကိုတိုင်ပြန်ရောက်နေခြင်းဖြစ်ပြီး
သူကိုယ်တိုင်ဇာက်နာစေခဲ့သည့် uke၏ကိုယ်ထဲတွင်တဲ့။
သွားပြီ သူဘဝရစရာမရှိတော့
အောင်စုတ်ပြတ်တော့မှာ....။
ဝေယံ၏စကားပြောအလာကို စောင့်နေပုံရသော ယိဖေယန်မှာ
ဝေယံအားနားမလည်သလိုကြည့်နေရှာသည်။
"မင်း မင်း ယိဖေယန်"
" အကိုကြီး မနောက်ပါနဲ့တော့ ဟုတ်ပြီလား တကယ်ကိုအရေးုကြီးနေပြီ
ကျနော်တို့ ရွဲ ့ဂိုဏ်းဧကရာဇ်ကို သစ္စာဖောက်ခဲ့တာ
ဧကရာဇ်သိသွားပြီထင်တယ်"
နားနားသို့ကပ်ကာ
စိုးရိမ်တကြီးပြောနေတဲ့ ယိဖေယန်ကို
ဝေယံဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါ ။
ဝေယံအတွေးထဲမှာသာ
ဒါမဖြစ်နိုင်ဘူးဟုသည့်စကားကိုပဲ အကြိမ်ကြိမ်ရေရွတ်နေမိပြီး..
"ငါတို့ရဲ့ ဂိုဏ်းက ရွဲ ့ဂိုဏ်း
ဂိုဏ်းချူပ် မဟုတ်ဘူး
ရှစ်စွမ်းရဲ့နာမည်က ဖူယွင့်စန်းကျောင်
ဒီမြို့က တာ့ပေါင်းမြို့
ဧကရာဇ်က စန်းပိုင်းလော့ကျင်း
ပြီးတော့ ငါက ချန်ရှောင်ကျိ"
မဟုတ်ပါစေဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ထပ်မံမေးလိုက်ပေမယ့်
ယိဖေယန် အံသြသလိုပြန်ဖြေလာသည်က
" အင်းလေ..."
"ကိုကြီး သွားရအောင်"
ယိဖေယန် ဝေယံလက်ကိုဆွဲကာ သွားရန်ပြင်လိုက်တော့ ရုတ်ခြင်းပင်ဝေယံ
ဆက်ခနဲ့ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်မိသည်။
" မလိုက်ဘူး မလိုက်နိုင်ပါဘူး ငါကဘာလို့လိုက်ရမှာလဲ"
ဝေယံပြောလဲပြော ခြေလှမ်းတို့ကလည်း
တဖြည်းဖြည်း
နောက်ဆုတ်နေမိသည်။
"ဆရာတူအကိုကြီး အခုဂိုဏ်းဒုက္ခရောက်ကာမှ ကိုယ်လွတ်ရုန်းဖို့ကြံနေတာလား သေရင်လည်းတူတူသေမယ်လို့ သစ္စာခံထားကျတယ်လေ"
အံသြသလို ဝမ်းနည်းသလိုပြောနေတဲ့ ယိဖေယန်ကို
ဝေယံမသနားနိုင်ပါ ။
ယခုသူ့ကိုယ်သူတောင်
ဘယ်ပြေးရမှန်းမသိတဲ့အခြေနေရယ်မို့
မတတ်နိုင် ပြေးတာအကောင်းဆုံးမို့
လှည့်အပြေး ယိဖေယန်က လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး
ဒေါသတကြီးအော်လေတော့သည်
"ချန်ရှောင်ကျိ မင်းအခု ရှစ်စွမ်းနဲ့ ဂိုဏ်းကိုသစ္စာဖောက်ဖို့လုပ်နေတာလား"
ဝေယံအနည်းငယ်တော့ဒေါသထွက်သွားရသည်။
"ရူးနေလား ဒီအချိန်ဂိုဏ်းကိုပြန်သွားပြီး
ဘာလုပ်မှာလဲ
ဧကရာဇ်ကအကုန်သိသွားလို့ လာတာကွ
သစ္စာဖောက်တဲ့အတွက် ကျနော်တို့လည်ပင်းကိုလှီးပါဆိုပြီး
လည်ဆင်းပေးဖို့သွားရမှာလား"
စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ဝေယံအသားကုန်အော်ပလိုက်မိသည်။
ယိဖေယန် ပိုဒေါသထွက်ကာ အသားတို့ပင်တဆက်ဆက်တုန်လာရသည်။
ဆရာတူအကိုကြီး မှာဒီလိုစိတ်ဓာတ်ရှိမည်ဟု အိပ်မက်ပင်မမက်ဖူးခဲ့ပါချေ.
"ချန်ရှောင်ကျိ! !"
"လာအော်မနေနဲ့ နလဘိန်းတုန်းရဲ့ သေချင်ကိုယ့်ဘာသာသွားသေ
ငါ့ကိုလာမခေါ်နဲ့ ဖယ်"
ယိဖေယန်လက်ကို ပုတ်ချကာ
ဖနှောင့်တင်သား
တသားတည်းကျအောင် ဝေယံပြေးတော့သည်။
လောလောဆယ် ဒီမြို့ထဲမှ ထွက်ရဖို့ထက်တော့ ဘယ်အရာမှအရေးမကြီးပေ။
ယိဖေယန်ခဏမျှကြောင်အသွားပြီးမှ..
"သစ္စာဖောက်ကောင် မင်းပြေးလို့လွတ်မယ်မထင်နဲ့
ငါကိုယ်တိုင်မင်းကိုဖမ်းပြီး ဂိုဏ်းကိုပြန်ခေါ်သွားပြမယ်"
ထိုသို့ကြုံးဝါးကာ ဝေယံနောက်ပြေးလိုက်သွားလေတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန်ညွှန့် 😉
.............................................................
(AN/ ပြန်ပြင်နေတာမို့ဖြေးဖြေးချင်းပဲတင်ပေးမယ်နော်)
#ပေါက်စ
Коментарі