18
"တကယ္ႀကီးလုပ္မွာလား ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေလ"
ေဝယံ မ်က္ခုံးတို႔ေတာင္ ျမင့္တတ္သြားရသည္
သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လင္းဟိန္းကတဏုာႀကီးေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြႏွင့္သာေနခဲ့သည္ေလ
ေနာက္ၿပီး ေယာက္က်ားခ်င္းေနတာကို ေဝယံၾကားဖူးခဲ့ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့သေဘာမက်လွ
သို႔ေပသည့္တိုင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕သည္လဲမဟုတ္ေပ
လင္းဟိန္းက ေဝယံအားမ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္း
"စမ္းၾကည့္ယုံေလးပါ
ငါတန္ရာတန္ေၾကးေပးမွာပါဟ"
ေဝယံႏွင့္လင္းဟိန္း၏ စကားအသြားလာနားေထာင္ရင္း ခက္တစ္ေယာက္ က်က္သီးထမိေနရင္း
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ဘာေတြေျပာေနတာလဲ
ခက္ကအဲလိုလူစားမဟုတ္ဘူး မိေကာင္းဖခင္သားသမီးတစ္ေယာက္ပါ"
လင္းဟိန္း ခက္ကိုငုံၾကည့္ရင္း
"အေခ်ာေလး အရမ္းစကားမ်ားတာပဲ"
လင္းဟိန္း ေျပာရင္း ခက္ရဲ႕အက်ႌကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး
ခက္ပါးစပ္ထဲဝင္သေလာက္ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္
အူးအူး ဝါးဝါးသံကလြဲ၍ ခက္စီကဘာစကားလုံးမွ
ထြက္မလာေတာ့
"စက်ေတာ့မလား"
လင္းဟိန္းက လ်ွာတစ္ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး
ခက္အေပၚမွာေနရာယူလိုက္ကာ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ခက္ရဲ႕လက္ေတြကို သူ႔ခါးပတ္ႏွင့္ခ်ည္လိုက္ေလသည္
အက်ႌမ႐ွိေတာ့သည့္ ခက္ရဲ႕ခနၶာကိုယ္ေလးက
ဘာအျပစ္အနာဆာမ႐ွိဘဲ ဝင္းမွည့္ေနတဲ့ သရက္သီးေလးလိုပဲ
(AN/😋)
"အိုး..အိုး...တကယ္ႀကီးလားဟ"
အိပ္ေနသည့္ လိူင္းမင္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ထလာကာ
ပြဲျကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနသည္
လင္းဟိန္း ခက္ရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့
ခက္ရဲ႕အရာက အေသးထဲေတာ့မပါ သူ႔ေလာက္နီးနီးပင္႐ွိေနျခင္းေၾကာင့္ လင္းဟိန္းမ်က္ခုံးတို႔ပင့္တတ္သြားသည္
ခက္ကေတာ့ ႐ွက္လြန္းလို႔ ႐ုန္းကန္ေနေပမယ့္
လင္းဟိန္းကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး
ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္ေနတဲ့ ေလးေယာက္ကလည္း
ဝင္တားေပးမည့္ပုံက တစ္စက္မွမေပၚ
ခက္ ခုခ်ိန္မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္
လင္းဟိန္းက ခက္ရဲ႕ခနၶာကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြအကုန္ခြၽတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ေပၚကအဝတ္ေတြပါ ခ်ြတ္ေနေသာေၾကာင့္
ခက္ ပိုမိုေၾကာက္ရြံလားၿပီး အကူညီရလိုျငား ေအာ္ေနေပမယ့္ ဝူးဝူးဝါးဝါးသံကလြံၿပီး ထြက္မလာခဲ့
လင္းဟိန္းရဲ႕ လက္ေတြက ခက္ရဲ႕အထိမခံႏိုင္တဲ့ေအာက္ပိုင္းကအဓိေနရာကိုပြတ္သတ္က်ီစယ္ေနတယ္
ခက္ ေၾကာက္လြန္းလို႔အသားေတြေတာင္တုန္လာတယ္
ခက္ဘဝမွာ ဘယ္တုန္းကမွခုလိုေယာက္က်ားတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဖ်က္စီးျခင္းခံရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ခဲ့ဘူး
"လုပ္မွာကို လုပ္လိုက္ပါေတာ့ဟ
ငါလူးပဲ ဟုတ္တယ္"
လိူင္းမင္း စိတ္မ႐ွည္ပဲ ဝင္ေျပာျပစ္လိုက္သည္
ဘာေတြအခ်ိန္ဆြဲေနလဲမသိ ၾကည့္ခ်င္လို႔မွအိပ္ေနတာကထလာပါတယ္ဆို
ဟုတ္တယ္ အိပ္တာကလြဲရင္ စိတ္ကသိပ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး
လင္းဟိန္း ကလိူင္းမင္းအား မၾကည္ၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မသိရင္ အသာေနရတယ္ ေဒါင္းစားရဲ႕
ဝင္ဝင္မေျပာရဘူး ႏုံမွန္းလူသိတယ္"
လင္းဟိန္းရဲ႕စကားက ေနာက္ထပ္ေျပာဖို႔ျပင္ေနတဲ့
က်န္သုံးေယာက္ကိုပါ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးသြားျဖစ္သြားသည္
"...ဟ ာ း...."
လင္းဟိန္း ေခါငး္ေမာ့ကာ သာယာစြာ ညီးညဴလိုက္ေပမယ့္ ခက္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကေနလက္တဝါးစာေလာက္ ေကာ့တတ္သြားသည္
လက္တစ္ေခ်ာင္းထဲနဲ႔တင္ ဒါခက္ရဲ႕ပထမဆုံးအႀကိမ္ဆိုတာ ေျပာေနဖို႔မလိုေအာင္ကို လင္းဟိန္းသိလိုက္ၿပီေလ
လင္းဟိန္း လက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္အသြင္းထုတ္ကို
ခပ္မွန္မွန္လုပ္ေနရင္း ေခ်ာေမာလွတဲ့ခက္ရဲ႕မ်က္ႏွာက္ုၾကည့္ေနမိတယ္
႐ွက္လြန္းလို႔ထင္ ခက္မ်က္ႏွာမွာ ရဲရဲေတာက္ကာ
မ်က္လုံးထဲမွ ေဒါသတခ်ိဳ႕ထင္ဟပ္ေနသည္
လင္းဟိန္းသေဘာက်စြာျပဳံးမိရင္း ေနာက္တစ္ထပ္လက္တစ္ေခ်ာင္း ထိုးသြင္းလိုက္ကာ
အ႐ွိန္ျမင့္လိုက္သည္
ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသြင္းထုတ္လုပ္ၿပီးေနာက္မွာ
လင္းဟိန္းက သူ႔အရာကို ခက္ရဲ႕ေနာက္ေပါက္ေလးထဲ
ဖိထိုးသြင္းလိုက္ေပမယ့္ သုံးပုံတစ္ပုံလာက္ပဲ
ဝင္သြားကာ တစ္ခံေနတာေၾကာင့္ လင္းဟိန္းစိတ္မ႐ွည္ေတာ့
ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး တဆုံးထိေဆာင့္သြင္းျပစ္လိုက္သည္
မဆံမျပဲဝင္လာတဲ့လင္းဟိန္းအရာေၾကာင့္ ခက္ရဲ႕အဝေလးကြဲသြားၿပီး ေသြးေတြစီးေနကာ
လူကလဲ မ်က္ျဖဴပင္စိုက္ခ်င္လာသည္
လင္းဟိန္းကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းစြာ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ေနရင္း ပါးစပ္မွလဲအသံမ်ိဳးစုံထြက္ကာညီးညဴေနသည္
"အား...မရေတာ့ဘူး ငါေျပးၿပီ"
ဘုန္းထက္႐ွိန္က အရင္ဆုံးေျပးထြက္သြားကာ
႐ိူင္းသန္႔ႏွငိ့လိူင္းမင္းလည္း ကေရာေသာပါးေျပးထြက္ၾကသည္
အေၾကာ္ငးကေတာ့ သူတို႔လည္းထန္လာလို႔သြားေျဖ႐ွင္းၾကျခင္းပင္
ေဝယံတစ္ေယာက္သာထိုေနရာ၌က်န္ေနခဲ့သည္
ေဝယံကေတာ့ အေအးဗူးပင္ေဖာက္ေသာက္ကာ
ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ထိုင္ၾကည့္ေနသည္
"ေဝယံ ဗီဒီယို ႐ိုက္ေပး"
အျပင္းထန္ေဆာင့္ေနသည့္ၾကားမွ ေဝယံအား ဗီဒီယို႐ိုက္ခိုင္းေနသည့္ လင္းဟိန္းအား
ေဝယံမၾကည္ၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
လင္းဟိန္းလြယ္အိတ္ထဲက အျမဲအသံပိတ္ထားသည့္ဖုန္းကိုယူကာ
ဗီဒီယို႐ိုက္ေပးေနသည္
"ငါမပါေစနဲ႔"
လင္းဟိန္းစကားၾကားလိုက္ရသည့္အခါ ေဝယံေဒါသတို႔ကေထာင္းခနဲ
"ငလူးမေဒါင္းစားရယ္ ငါ့ႏွယ္ "
လင္းဟိန္းကေတာ့ ေဝယံအဆဲကိုေတာင္ ဂ႐ုမျပဳႏိုင္ဘဲ
ပန္းတိုင္စီသို႔ေရာက္ရန္သာ စိတ္ေစာေနၿပီး
ခက္ရဲ႕ပါးစပ္ထဲကအဝတ္ေတြကိုထုတ္ေပးလိုက္ေပမယ့္
ခက္ကေတာ့ ပါးစပ္ေတာင္ျပန္မေစ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး
လင္းဟိန္း လက္ကခါးပတ္ကိုလည္းေျဖေပးလိုက္သည္
ဒါေပမယ့္ ခက္မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ
သတိရတစ္ခ်က္မရခ်က္ေျခေနမွာ ခက္အသိတခ်ိဳ႕က
သူ႔ကိုဖုန္းနဲ႔ဗီဒီယို႐ိုက္ေနတယ္ဆိုတာသိေပမယ့္
ေျပာဖို႔ အင္အားေတာင္မ႐ွိေတာ့ဘူး
ျမန္ျမန္ၿပီးဆုံးသြားဖို႔ ခက္ေမ်ွာ္လင့္ေပမယ့္
ခက္ရဲ႕ဆနၵေတြမျပည္ပဲ အခ်ိတန္ေတြၾကာလာၿပီး
လင္းဟိန္းမၿပီးပဲဖစ္ေနေလသည္
ခက္ရဲ႕အသိတရားတခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲမွာ
လင္းဟိန္းရဲ႕ၿပီးေျမာက္ျခင္းအရည္ေတြ ခက္ရဲ႕ခက္ခနၶာကိုယ္ထဲစီးဝင္လာခဲ့သည္
ငရဲခန္းၿပီးဆု႔းၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔အတူ မနက္ဖန္ဘယ္လိုအသက္႐ွင္ရမလဲဆိုတဲ့အေတြးက
ခက္ေခါင္းထဲ ျပည့္ႏွက္လာၿပီးနာက်င္လာရသည္
လင္းဟိန္း သူ႔အရာကိုဆြဲႏုတ္လိုက္ကာ
ပတ္လက္လွန္လိုက္တယ္ သူလည္းအရမ္းေမာေနၿပီေလ
မိန္းမေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာထက္ ေယာက္က်ားေလးနဲ႔ဆက္ဆံရတာ ပိုၿပီးအားကုန္တယ္ဆိုနာ လင္းဟိန္းသိလိုက္ရၿပီး
မိန္းမေတြထက္ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာလည္း လင္းဟိန္းသိလိုက္ရသည္
ေဝယံလည္း ဗီဒီယို ႐ိုက္ရသည့္တာဝန္ၿပီးဆုံးသြားသျဖင့္ အေအးဗူးလက္က်န္ေလးဆက္ေမာ့ေနကာ
"ငါျပန္ေတာ့မယ္"
လင္းဟိန္း ေဝယံစကားၾကားေသာ္ ထရပ္လိုက္ၿပီး
"တူတူျပန္မယ္ေလကြာ "
လင္းဟိန္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္႐ွိေနေသာ အဝတ္စားအပိုတို႔ကိုဝတ္ကာ လြယ္အိတ္ေကာက္လြယ္လိုက္ေတာ့
"သူ႔ကိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ျကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မလုပ္မယွက္လွဲေနသည့္ ခက္အား
ေမးေငါ့ျပကာ ေဝယံေမးလိုက္သည္
လင္းဟိန္းကေတာ့
သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတ္ကို ေမြေႏွာက္ေနရင္း
အေရးမပါသည့္ေလသံႏွင့္ပင္
"မေသႏိုင္ပါဘူး ၿပီးရင္သူ႔ဘာသာ ျပန္သြားလိမ့္မယ္"
ေဝယံကလည္း သေဘာပဲ ငါနဲ႔အလြတ္ႀကီးဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ပခုံးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပကာ ဦးစြာဂိုေဒါင္ထဲမွ ထြက္သြားသည္
လင္းဟိန္း လြယ္အိတ္ထဲက လိပ္စာကဒ္တစ္ခုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး
ခက္ နဖူးေပၚကပ္လိုက္ကာ
"ငါ့အိမ္လိပ္စာ ေတာင္းသေလာက္ေပးမယ္ လာခဲ့"
လင္းဟိန္က ခက္အားေလွာင္ျပဳံးျပၿပီး ထြက္သြားေလသည္
ထိုဂိုေဒါင္ထဲမွာ ခက္ တစ္ေယာက္ပဲက်န္ေနခဲ့သည္
မစိတစိ ဂိုေဒါင္တခါးကေန တျဖည္းတျဖည္းေမွာင္ရိပ္သန္းလာတာကို ျမင္ေနရေပမယ့္ ခက္အိမ္ျပန္ဖို႔ရာမတတ္ႏိုင္ဘူး
ခက္ရဲ႕အျမင္အာ႐ုံေတြက တျဖည္းတျဖည္းဝါးလာၿပီး
ေနာက္ဆုံး အေမွာင္အတိက်သြားေတာ့သည္.................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.........................................................
ခက္သတိျပန္ရလာေတာ့ ေန႔ခင္ဘက္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ
မျဖစ္ဘူး ငါအိမ္ျပန္ရမယ္
ခက္အားယူကာထလိုက္ၿပီး အဝတ္ေတြဝတ္ဖို႔ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ေသြးေတြစြန္းေမတာျမင္မေကာင္း
ခက္ဂိုေဒါင္ထဲကို ေဝ့ဝဲျကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္စားတခ်ိဳ႕႐ွိေနသည္
ခက္ ထိုအဝတ္စားတို႔ကိုယူဝတ္ယူလိုက္ၿပီး
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္အျပင္ထြက္လာေတာ့
အျပင္မွာ လူ႐ွင္းေနသည္
ခက္ၿပီးမွလသတိရသည္ကဘဒီေန႔စေနေန႔ပင္
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ လူ႐ွင္းေနျခင္းပင္
ခက္ ျမန္ျမန္အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေပမယ့္
ေျခေထာက္ေတြက ခ်ိနဲ႔ေနကာ ေ႐ွ႕မေရာက္
ခက္ ေနာက္ဆုံးမ်ာေတာ့ ကားငွါးစီးခဲ့ၿပီး
အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ
ခုခ်ိန္မွာ ခက္သိတာက လုံျခဳံမူ႐ွိတဲ့ အေဖနဲ႔အေမစီကိုပင္
ခက္ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့
အိမ္ထဲမွာ လူစုံေနသည္ အမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းေရာက္ေနၿပီး
မ်က္ႏွာမေကာင္းက် ၿပီးေတာ့ အေမ
ဟင္...အေမငိုေနတယ္
႐ုတ္တရက္ အားလုံးရဲ႕အၾကည့္ေတြက တံခါးဝက ခက္စီေရာက္လာတယ္ အားလုံးကခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး
"မင္း...မင္း...အိမ္ျပန္လာရဲတယ္ေပါ့"
ထိုစကားသံက ခက္ရဲ႕အေဖစီကထြက္လာျခင္းပင္
ခက္နားမလည္ႏိုင္ အေဖကအရမ္းထြက္ေနသလို
မ်က္လုံးေတြကလည္းနီရဲေနသည္
႐ုတ္တရက္ ခက္ရဲ႕အေဖက ခက္အနားေရာက္လာၿပီး
ခက္ကို အဆက္ထိုးေတာ့သည္
ခက္ကို စကားေျပာခြင့္ေတာင္မရပဲ
တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ အေဖ့ရဲ႕လက္သီးခ်က္ေတြက
ခက္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကို အဆက္မပ်က္က်ေရာက္လာသည္
"မင္းမွာ အ႐ွက္တရား မ႐ွိဘူးလား
မင္းကို ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့လဲ
မင္းမွာအသိတရားနည္းနည္းေလးေတာင္ မ႐ွိဘူးလား"
ခက္ရဲ႕အေဖက ခက္ကိုေထာင္ဆက္မထိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ
မ်က္ရည္ေတြက်လာကာ ငိုေကြၽးေနေတာ့သည္
ခက္လဲ နာက်င္မူေတြေၾကာင့္လွဲက်သြားၿပီး
ဘာမွနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္
ခက္ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွမေတြးနိင္ေတာ့ေအာင္ကို ႐ူပ္ေထြးေနရင္း နားမလည္ႏိုင္ေတာ့
ခက္ရဲ႕အေဖက ခက္အက်ႌကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး
"အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ မင္းရဲ႕ဗီဒီယိုက ပ်ံေနၿပီ
မင္းဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေက်ာင္းဆက္တတ္မွာလဲ
ငါတို႔ကေရာ ဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔အသက္ဆက္႐ွင္ရမွာလဲ
မင္းေသလိုက္ေတာ့ မင္းေသသင့္ေနၿပီ"
ခက္ရဲ့အေဖက ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ဘာေတြေျပာမိေနတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြလြတ္ေနၿပီး
ခက္လဲ ဗီဒီယိုဆိုတဲ့စကားစုေၾကာင့္ ေခါင္းတစ္ခုလုံးပူထူသြားရကာ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး
စကားလုံးေတြအစား မ်က္ရည္ေတြပဲ အဆက္မပ်က္က်ေနရင္း
ခက္ အေဖအျပစ္ေပးသမ်ွခံယူေနမိသည္
ေနာက္ဆုံး ခက္ရဲ႕အေဒၚေတြဝင္ဆြဲက်ၿပီး
ခက္ကို အခန္းထဲလိုက္ပို႔ေပးၾကကာ
အျပင္ကေတာ့ ေသာ့ခက္သြားေလသည္
ခက္ရဲ႕ခနၶာကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာက နာက်င္ေနၿပီး
ႏြမ္းလ်ေနတယ္ ခက္အသက္႐ူရတာပင္ပန္းလာသလို
အေဖရဲ႕စကားေတြလည္း ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္
....မင္းရဲ႕ဗီဒီယိုက ပ်ံ့ေနၿပီ.....
.......မင္းဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ေက်ာင္းဆက္တတ္မွာလဲ...
...........မင္းေသလိုက္ေတာ့....
ခက္ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီးဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔အသက္႐ွင္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး
ခက္လက္ေ႐ွာ့လိုက္ခ်င္ၿပီ
သူ႔ကို ရြံ႐ွာတဲ့အၾကည္န့ဲ့ၾကည့္မဲ့မ်က္လုံးေတြ
လူေတြရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ အၾကည့္ခံရမဲ့အေဖနဲ႔အေမ
ၿပီးေတာ့ ရစရာမ႐ွိေအာင္စုတ္ပ်က္သြားတဲ့မိသားစုရဲ႕သိကၡာ
မေကာင္းတဲ့ကံကို အျပစ္တင္မေနေတာ့ဘဲ
ခက္ အသက္႐ူမေနခ်င္ေတာ့ဘူး
လက္ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့မယ္.....
.
.
.
.
.
.
.
...........................................................
ကလပ္တစ္ခုရဲ႕ အထူးခန္းထဲမွာ
ေဝယံရယ္ လိူင္းမင္းရယ္ ဘုန္းထက္႐ွိန္ရယ္ လင္းဟိန္းရယ္ထိုင္ေနက်သည္
အေၾကာင္းကေတာ့ ညသန္းေခါင္ႀကီး အေရးႀကီးလို႔ဆိုၿပီး ဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ့ ႐ိူင္းသန္႔ေၾကာင့္ပင္
ေလးဦးလုံး ဘာစကားမွမေျပာမိက်ပဲ ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး
ေတြးေနက်သည္
ခဏေနေတာ့
႐ိူင္းသန္႔ေရာက္လာသည္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညအခ်ိန္မေတာ္ႀကီး"
ထိုအသံက ေဝယံစီကပင္
႐ိူင္းသန္႔က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
"ဟိုေန႔က ခက္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ေလ
ေသၿပီတဲ့"
ထိုအခန္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ တိိတ္ဆိတ္မူဖုန္းလြမ္းသြားရကာ
"ေသ ေသခ်ာလို႔လား
လာေနာက္ေနတာလား "
လိူင္းမင္း အံျသလြန္းလို႔ စကားေတြထစ္ကုန္ရၿပီး
က်န္လူမ်ားမွာလဲစြံအေနသည္
"ေသခ်ာတယ္
ညေနကပဲဆုံးတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသတာတဲ့"
႐ိူင္းသန္႔ရဲ႕ စကားအဆုံးမွာ
အားလုံးရဲ႕အၾကည့္က လင္းဟိန္းစီစုံျပဳံသြားၾကသည္
လင္းဟိန္းကေတာ့ ေၾကာင္အေနလ်က္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ေတာ့
"ငါ...ငါဗီဒီယိုကို တမင္တင္တာမဟုတ္ဘူး
ငါမွားတင္မိတာ ငါ သိသိခ်င္းျပန္ဖ်က္ခဲ့တယ္"
လင္းဟိန္း စကာျကားေတာ့ ႐ိူင္းသန္႔က
"ဒါေပမယ့္ ဗီဒီယိုကပ်ံ့သြားတယ္
ငါတို႔ေက်ာင္းကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲေတြ႔သြားၾကတယ္ ကံဆိုးတာက သူကေက်ာင္းသားသစ္ေပမယ့္
႐ုပ္ေခ်ာေတာ့ မွတ္မိေနက်တယ္
ကံေကာင္းက မငး္မ်က္ႏွာမပါတာပဲ လင္းဟိန္း
ငါ ဗီဒီယိုေတြ လိုက္ဖ်က္ေနတယ္"
လင္းဟိန္းဘာမွမေျပာႏိုင္
ေခါင္းထဲတြင္ ပူထူေနသည္ကလြဲလို႔ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့
႐ိူင္းသန္႔ကဆက္ေျပာေလသည္
"သူ႔အိမ္ကလူေတြလည္း သိသြားတယ္ထင္တယ္
ငါသူ႔မိသားစုေၾကာင္း နည္းနည္းစုံစမ္းခဲ့တယ္
ေတာ္ေတာ္အသိုင္းဝိုင္းႀကီးထဲကပဲ အရမ္းေရ်း႐ိုးဆန္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာကိုအရမ္းတန္ဖိုးထားတယ္
ေတာ္ဝင္မိသားစုေတြလိုမ်ိဳးပဲ ဗီဒီယိုေၾကာင့္ အမ်ိဳးေတြျပသနာတတ္က်တယ္တဲ့
အဲေက်ာင္းသားရဲ႕အေဖနဲ႔အေမကလည္း ေဆး႐ုံေပၚမွာတဲ့"
"ဒါ ဒါဆို ငါတို႔ေထာင္က်မွာလားဟင္"
လိူင္းမင္းစကားေၾကာင့္ အားလုံးရဲ႕အၾကည့္က
လိူငး္မင္းစီေရာက္သြားေလသည္
ေဝယံ ေဒါသထြက္သြားၿပီး
"ဘာလို႔ေထာင္က်မွာလဲ ငါတို႔နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ
သူ႔ဖာသာသတ္ေသတာကို"
လိူင္းမင္း အထြန္႔တတ္ေလသည္
"ဒါ ဒါေပမယ့္လည္း"
"မင္းပါးစပ္ႀကီးသာပိတ္ထားရင္ ဘယ္သူမွဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ေဝယံ လိူင္းမင္းအားဂ်ိဳၾကည့္ၾကည့္ကာ ေျပာလုိက္သည္
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အားလုံး၏စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္လန္႔ေနက်သည္
ေဝယံ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး သက္ေသမ႐ွိဘူး
ဗီဒီယိုမွာလဲ လင္းဟိန္းမ်က္ႏွာပါတာမဟုတ္ဘူး
ဒီတိုင္းၿပီးသြားမွာရယ္ သိပ္စိတ္ပူမေနက်နဲ႔"
ေဝယံက စိတ္ေျပလြယ္သူတစ္ေယာက္ၿပီၿပီ ႏွစ္သိမ့္ေပမယ့္လည္း ဘုန္းထက္႐ွိန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သံႏွင့္
"ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္လုံးေသသြားၿပီ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔..."
ေဝယံ စိတ္မ႐ွည္သည္ႏွင့္ေအာ္ျပစ္လိုက္သည္
ျဖစ္လည္း ေငြႏွင့္႐ွင္းႏိုင္သည္ကို
ေတြးေၾကာက္ေနက်သည္ေလ
ေဝယံထပ္ေျပာလိုက္သည္
"ပုံမွန္အတိုင္းပဲ ေနက်
ဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး ငါတို႔သာပါးစပ္လုံရင္
ဘယ္သူမွ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေဝယံစကားအားလုံးနားေထာင္လိုက္က်ေတာ့သည္
တကယ္လည္း ေဝယံေျပာသလို ဘယ္သူမသိပဲၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီး
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ ထိုကိစၥမွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္...................
.
.
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန္ၫြန္႔ 😉
............................................................
(AN/ခက္ ကိုသနားလို႔ 😭😭😭
ကဲကဲ ေနာက္တစ္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဟိုဘက္ျပန္ေရာက္ပါၿပီ
အခ်ြစ္ေတြေလ်ာ့ေနက်တယ္ေနာ္😒)
#####
"တကယ်ကြီးလုပ်မှာလား ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်နဲ့လေ"
ဝေယံ မျက်ခုံးတို့တောင် မြင့်တတ်သွားရသည်
သူတို့သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ လင်းဟိန်းကတဏုာကြီးပေမယ့် မိန်းကလေးတွေနှင့်သာနေခဲ့သည်လေ
နောက်ပြီး ယောက်ကျားချင်းနေတာကို ဝေယံကြားဖူးခဲ့ပေမယ့် သိပ်တော့သဘောမကျလှ
သို့ပေသည့်တိုင် မနှစ်မြို့သည်လဲမဟုတ်ပေ
လင်းဟိန်းက ဝေယံအားမျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း
"စမ်းကြည့်ယုံလေးပါ
ငါတန်ရာတန်ကြေးပေးမှာပါဟ"
ဝေယံနှင့်လင်းဟိန်း၏ စကားအသွားလာနားထောင်ရင်း ခက်တစ်ယောက် ကျက်သီးထမိနေရင်း
"ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့ဘာတွေပြောနေတာလဲ
ခက်ကအဲလိုလူစားမဟုတ်ဘူး မိကောင်းဖခင်သားသမီးတစ်ယောက်ပါ"
လင်းဟိန်း ခက်ကိုငုံကြည့်ရင်း
"အချောလေး အရမ်းစကားများတာပဲ"
လင်းဟိန်း ပြောရင်း ခက်ရဲ့အကျႌကိုချွတ်လိုက်ပြီး
ခက်ပါးစပ်ထဲဝင်သလောက်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်
အူးအူး ဝါးဝါးသံကလွဲ၍ ခက်စီကဘာစကားလုံးမှ
ထွက်မလာတော့
"စကျတော့မလား"
လင်းဟိန်းက လျှာတစ်ချက်သပ်လိုက်ပြီး
ခက်အပေါ်မှာနေရာယူလိုက်ကာ ရုန်းကန်နေတဲ့ခက်ရဲ့လက်တွေကို သူ့ခါးပတ်နှင့်ချည်လိုက်လေသည်
အကျႌမရှိတော့သည့် ခက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက
ဘာအပြစ်အနာဆာမရှိဘဲ ဝင်းမှည့်နေတဲ့ သရက်သီးလေးလိုပဲ
(AN/😋)
"အိုး..အိုး...တကယ်ကြီးလားဟ"
အိပ်နေသည့် လိူင်းမင်းက အိပ်ချင်မူးတူးနှင့်ထလာကာ
ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်လုပ်ဖို့ပြင်ဆင်နေသည်
လင်းဟိန်း ခက်ရဲ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့
ခက်ရဲ့အရာက အသေးထဲတော့မပါ သူ့လောက်နီးနီးပင်ရှိနေခြင်းကြောင့် လင်းဟိန်းမျက်ခုံးတို့ပင့်တတ်သွားသည်
ခက်ကတော့ ရှက်လွန်းလို့ ရုန်းကန်နေပေမယ့်
လင်းဟိန်းကတော့ နည်းနည်းလေးတောင်ဂရုမစိုက်ဘူး
ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်လုပ်နေတဲ့ လေးယောက်ကလည်း
ဝင်တားပေးမည့်ပုံက တစ်စက်မှမပေါ်
ခက် ခုချိန်မှာပျောက်ကွယ်သွားပဲ ဆုတောင်းနေမိတယ်
လင်းဟိန်းက ခက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေအကုန်ချွတ်ပြီးသည်နှင့် သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေပါ ချွတ်နေသောကြောင့်
ခက် ပိုမိုကြောက်ရွံလားပြီး အကူညီရလိုငြား အော်နေပေမယ့် ဝူးဝူးဝါးဝါးသံကလွံပြီး ထွက်မလာခဲ့
လင်းဟိန်းရဲ့ လက်တွေက ခက်ရဲ့အထိမခံနိုင်တဲ့အောက်ပိုင်းကအဓိနေရာကိုပွတ်သတ်ကျီစယ်နေတယ်
ခက် ကြောက်လွန်းလို့အသားတွေတောင်တုန်လာတယ်
ခက်ဘဝမှာ ဘယ်တုန်းကမှခုလိုယောက်ကျားတစ်ယောက်တစ်ယောက်ရဲ့ဖျက်စီးခြင်းခံရမယ်လို့ အိပ်မက်တောင်မမက်ခဲ့ဘူး
"လုပ်မှာကို လုပ်လိုက်ပါတော့ဟ
ငါလူးပဲ ဟုတ်တယ်"
လိူင်းမင်း စိတ်မရှည်ပဲ ဝင်ပြောပြစ်လိုက်သည်
ဘာတွေအချိန်ဆွဲနေလဲမသိ ကြည့်ချင်လို့မှအိပ်နေတာကထလာပါတယ်ဆို
ဟုတ်တယ် အိပ်တာကလွဲရင် စိတ်ကသိပ်မရှည်ချင်ဘူး
လင်းဟိန်း ကလိူင်းမင်းအား မကြည်ကြည့် ကြည့်လိုက်ပြီး
"မသိရင် အသာနေရတယ် ဒေါင်းစားရဲ့
ဝင်ဝင်မပြောရဘူး နုံမှန်းလူသိတယ်"
လင်းဟိန်းရဲ့စကားက နောက်ထပ်ပြောဖို့ပြင်နေတဲ့
ကျန်သုံးယောက်ကိုပါ ပါးစပ်ပိတ်ပြီးသွားဖြစ်သွားသည်
"...ဟ ာ း...."
လင်းဟိန်း ခေါငး်မော့ကာ သာယာစွာ ညီးညူလိုက်ပေမယ့် ခက်ရဲ့ကျောပြင်ကတော့ ကြမ်းပြင်ကနေလက်တဝါးစာလောက် ကော့တတ်သွားသည်
လက်တစ်ချောင်းထဲနဲ့တင် ဒါခက်ရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်ဆိုတာ ပြောနေဖို့မလိုအောင်ကို လင်းဟိန်းသိလိုက်ပြီလေ
လင်းဟိန်း လက်တစ်ချောင်းနှင့်အသွင်းထုတ်ကို
ခပ်မှန်မှန်လုပ်နေရင်း ချောမောလှတဲ့ခက်ရဲ့မျက်နှာက်ုကြည့်နေမိတယ်
ရှက်လွန်းလို့ထင် ခက်မျက်နှာမှာ ရဲရဲတောက်ကာ
မျက်လုံးထဲမှ ဒေါသတချို့ထင်ဟပ်နေသည်
လင်းဟိန်းသဘောကျစွာပြုံးမိရင်း နောက်တစ်ထပ်လက်တစ်ချောင်း ထိုးသွင်းလိုက်ကာ
အရှိန်မြင့်လိုက်သည်
တော်တော်ကြာ အသွင်းထုတ်လုပ်ပြီးနောက်မှာ
လင်းဟိန်းက သူ့အရာကို ခက်ရဲ့နောက်ပေါက်လေးထဲ
ဖိထိုးသွင်းလိုက်ပေမယ့် သုံးပုံတစ်ပုံလာက်ပဲ
ဝင်သွားကာ တစ်ခံနေတာကြောင့် လင်းဟိန်းစိတ်မရှည်တော့
ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး တဆုံးထိဆောင့်သွင်းပြစ်လိုက်သည်
မဆံမပြဲဝင်လာတဲ့လင်းဟိန်းအရာကြောင့် ခက်ရဲ့အဝလေးကွဲသွားပြီး သွေးတွေစီးနေကာ
လူကလဲ မျက်ဖြူပင်စိုက်ချင်လာသည်
လင်းဟိန်းကတော့ ဂရုမစိုက်ပဲ ကြမ်းတမ်းစွာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေရင်း ပါးစပ်မှလဲအသံမျိုးစုံထွက်ကာညီးညူနေသည်
"အား...မရတော့ဘူး ငါပြေးပြီ"
ဘုန်းထက်ရှိန်က အရင်ဆုံးပြေးထွက်သွားကာ
ရိူင်းသန့်နှငိ့လိူင်းမင်းလည်း ကရောသောပါးပြေးထွက်ကြသည်
အကြော်ငးကတော့ သူတို့လည်းထန်လာလို့သွားဖြေရှင်းကြခြင်းပင်
ဝေယံတစ်ယောက်သာထိုနေရာ၌ကျန်နေခဲ့သည်
ဝေယံကတော့ အအေးဗူးပင်ဖောက်သောက်ကာ
ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ထိုင်ကြည့်နေသည်
"ဝေယံ ဗီဒီယို ရိုက်ပေး"
အပြင်းထန်ဆောင့်နေသည့်ကြားမှ ဝေယံအား ဗီဒီယိုရိုက်ခိုင်းနေသည့် လင်းဟိန်းအား
ဝေယံမကြည်ကြည့် ကြည့်လိုက်ပြီး
လင်းဟိန်းလွယ်အိတ်ထဲက အမြဲအသံပိတ်ထားသည့်ဖုန်းကိုယူကာ
ဗီဒီယိုရိုက်ပေးနေသည်
"ငါမပါစေနဲ့"
လင်းဟိန်းစကားကြားလိုက်ရသည့်အခါ ဝေယံဒေါသတို့ကထောင်းခနဲ
"ငလူးမဒေါင်းစားရယ် ငါ့နှယ် "
လင်းဟိန်းကတော့ ဝေယံအဆဲကိုတောင် ဂရုမပြုနိုင်ဘဲ
ပန်းတိုင်စီသို့ရောက်ရန်သာ စိတ်စောနေပြီး
ခက်ရဲ့ပါးစပ်ထဲကအဝတ်တွေကိုထုတ်ပေးလိုက်ပေမယ့်
ခက်ကတော့ ပါးစပ်တောင်ပြန်မစေ့နိုင်တော့ဘူး
လင်းဟိန်း လက်ကခါးပတ်ကိုလည်းဖြေပေးလိုက်သည်
ဒါပေမယ့် ခက်မရုန်းနိုင်တော့ဘူးလေ
သတိရတစ်ချက်မရချက်ခြေနေမှာ ခက်အသိတချို့က
သူ့ကိုဖုန်းနဲ့ဗီဒီယိုရိုက်နေတယ်ဆိုတာသိပေမယ့်
ပြောဖို့ အင်အားတောင်မရှိတော့ဘူး
မြန်မြန်ပြီးဆုံးသွားဖို့ ခက်မျှော်လင့်ပေမယ့်
ခက်ရဲ့ဆန္ဒတွေမပြည်ပဲ အချိတန်တွေကြာလာပြီး
လင်းဟိန်းမပြီးပဲဖစ်နေလေသည်
ခက်ရဲ့အသိတရားတချို့ပျောက်ကွယ်လုဆဲဆဲမှာ
လင်းဟိန်းရဲ့ပြီးမြောက်ခြင်းအရည်တွေ ခက်ရဲ့ခက်ခန္ဓာကိုယ်ထဲစီးဝင်လာခဲ့သည်
ငရဲခန်းပြီးဆု့းပြီဆိုတဲ့အသိနဲ့အတူ မနက်ဖန်ဘယ်လိုအသက်ရှင်ရမလဲဆိုတဲ့အတွေးက
ခက်ခေါင်းထဲ ပြည့်နှက်လာပြီးနာကျင်လာရသည်
လင်းဟိန်း သူ့အရာကိုဆွဲနုတ်လိုက်ကာ
ပတ်လက်လှန်လိုက်တယ် သူလည်းအရမ်းမောနေပြီလေ
မိန်းမတွေနဲ့ဆက်ဆံရတာထက် ယောက်ကျားလေးနဲ့ဆက်ဆံရတာ ပိုပြီးအားကုန်တယ်ဆိုနာ လင်းဟိန်းသိလိုက်ရပြီး
မိန်းမတွေထက်ပိုကောင်းတယ်ဆိုတာလည်း လင်းဟိန်းသိလိုက်ရသည်
ဝေယံလည်း ဗီဒီယို ရိုက်ရသည့်တာဝန်ပြီးဆုံးသွားသဖြင့် အအေးဗူးလက်ကျန်လေးဆက်မော့နေကာ
"ငါပြန်တော့မယ်"
လင်းဟိန်း ဝေယံစကားကြားသော် ထရပ်လိုက်ပြီး
"တူတူပြန်မယ်လေကွာ "
လင်းဟိန်းပြောပြီးသည်နှင့် အဆင်သင့်ရှိနေသော အဝတ်စားအပိုတို့ကိုဝတ်ကာ လွယ်အိတ်ကောက်လွယ်လိုက်တော့
"သူ့ကိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် မလုပ်မယှက်လှဲနေသည့် ခက်အား
မေးငေါ့ပြကာ ဝေယံမေးလိုက်သည်
လင်းဟိန်းကတော့
သူ့လွယ်အိတ်ထဲက ပစ္စည်းတေ်ကို မွေနှောက်နေရင်း
အရေးမပါသည့်လေသံနှင့်ပင်
"မသေနိုင်ပါဘူး ပြီးရင်သူ့ဘာသာ ပြန်သွားလိမ့်မယ်"
ဝေယံကလည်း သဘောပဲ ငါနဲ့အလွတ်ကြီးဆိုသည့်သဘောနှင့် ပခုံးတစ်ချက်တွန့်ပြကာ ဦးစွာဂိုဒေါင်ထဲမှ ထွက်သွားသည်
လင်းဟိန်း လွယ်အိတ်ထဲက လိပ်စာကဒ်တစ်ခုထုတ်ယူလိုက်ပြီး
ခက် နဖူးပေါ်ကပ်လိုက်ကာ
"ငါ့အိမ်လိပ်စာ တောင်းသလောက်ပေးမယ် လာခဲ့"
လင်းဟိန်က ခက်အားလှောင်ပြုံးပြပြီး ထွက်သွားလေသည်
ထိုဂိုဒေါင်ထဲမှာ ခက် တစ်ယောက်ပဲကျန်နေခဲ့သည်
မစိတစိ ဂိုဒေါင်တခါးကနေ တဖြည်းတဖြည်းမှောင်ရိပ်သန်းလာတာကို မြင်နေရပေမယ့် ခက်အိမ်ပြန်ဖို့ရာမတတ်နိုင်ဘူး
ခက်ရဲ့အမြင်အာရုံတွေက တဖြည်းတဖြည်းဝါးလာပြီး
နောက်ဆုံး အမှောင်အတိကျသွားတော့သည်.................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.........................................................
ခက်သတိပြန်ရလာတော့ နေ့ခင်ဘက်တောင်ရောက်နေပြီ
မဖြစ်ဘူး ငါအိမ်ပြန်ရမယ်
ခက်အားယူကာထလိုက်ပြီး အဝတ်တွေဝတ်ဖို့ကြည့်လိုက်ပေမယ့် သွေးတွေစွန်းမေတာမြင်မကောင်း
ခက်ဂိုဒေါင်ထဲကို ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့ အဝတ်စားတချို့ရှိနေသည်
ခက် ထိုအဝတ်စားတို့ကိုယူဝတ်ယူလိုက်ပြီး
ယိုင်နဲ့နဲ့ ခြေလှမ်းတို့ဖြင့်အပြင်ထွက်လာတော့
အပြင်မှာ လူရှင်းနေသည်
ခက်ပြီးမှလသတိရသည်ကဘဒီနေ့စနေနေ့ပင်
ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ လူရှင်းနေခြင်းပင်
ခက် မြန်မြန်အိမ်ပြန်ရောက်ချင်ပေမယ့်
ခြေထောက်တွေက ချိနဲ့နေကာ ရှေ့မရောက်
ခက် နောက်ဆုံးမျာတော့ ကားငှါးစီးခဲ့ပြီး
အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ
ခုချိန်မှာ ခက်သိတာက လုံခြုံမူရှိတဲ့ အဖေနဲ့အမေစီကိုပင်
ခက် အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့
အိမ်ထဲမှာ လူစုံနေသည် အမျိုးတော်တော်များများလည်းရောက်နေပြီး
မျက်နှာမကောင်းကျ ပြီးတော့ အမေ
ဟင်...အမေငိုနေတယ်
ရုတ်တရက် အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေက တံခါးဝက ခက်စီရောက်လာတယ် အားလုံးကခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြီး
"မင်း...မင်း...အိမ်ပြန်လာရဲတယ်ပေါ့"
ထိုစကားသံက ခက်ရဲ့အဖေစီကထွက်လာခြင်းပင်
ခက်နားမလည်နိုင် အဖေကအရမ်းထွက်နေသလို
မျက်လုံးတွေကလည်းနီရဲနေသည်
ရုတ်တရက် ခက်ရဲ့အဖေက ခက်အနားရောက်လာပြီး
ခက်ကို အဆက်ထိုးတော့သည်
ခက်ကို စကားပြောခွင့်တောင်မရပဲ
တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် အဖေ့ရဲ့လက်သီးချက်တွေက
ခက်ရဲ့မျက်နှာပေါ်ကို အဆက်မပျက်ကျရောက်လာသည်
"မင်းမှာ အရှက်တရား မရှိဘူးလား
မင်းကို ငါတို့ ဘယ်လောက်တောင်ပျိုးထောင်ပေးခဲ့လဲ
မင်းမှာအသိတရားနည်းနည်းလေးတောင် မရှိဘူးလား"
ခက်ရဲ့အဖေက ခက်ကိုထောင်ဆက်မထိုးနိုင်တော့ဘဲ
မျက်ရည်တွေကျလာကာ ငိုကျွေးနေတော့သည်
ခက်လဲ နာကျင်မူတွေကြောင့်လှဲကျသွားပြီး
ဘာမှနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်
ခက်ခေါင်းထဲမှာ ဘာမှမတွေးနိင်တော့အောင်ကို ရူပ်ထွေးနေရင်း နားမလည်နိုင်တော့
ခက်ရဲ့အဖေက ခက်အကျႌကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး
"အခုဘယ်လိုလုပ်မလဲ မင်းရဲ့ဗီဒီယိုက ပျံနေပြီ
မင်းဘယ်မျက်နှာနဲ့ ကျောင်းဆက်တတ်မှာလဲ
ငါတို့ကရော ဘယ်မျက်နှာနဲ့အသက်ဆက်ရှင်ရမှာလဲ
မင်းသေလိုက်တော့ မင်းသေသင့်နေပြီ"
ခက်ရဲ့အဖေက ဒေါသထွက်လွန်းလို့ ဘာတွေပြောမိနေတယ်ဆိုတာတောင် မသိတော့လောက်အောင် စိတ်တွေလွတ်နေပြီး
ခက်လဲ ဗီဒီယိုဆိုတဲ့စကားစုကြောင့် ခေါင်းတစ်ခုလုံးပူထူသွားရကာ ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး
စကားလုံးတွေအစား မျက်ရည်တွေပဲ အဆက်မပျက်ကျနေရင်း
ခက် အဖေအပြစ်ပေးသမျှခံယူနေမိသည်
နောက်ဆုံး ခက်ရဲ့အဒေါ်တွေဝင်ဆွဲကျပြီး
ခက်ကို အခန်းထဲလိုက်ပို့ပေးကြကာ
အပြင်ကတော့ သော့ခက်သွားလေသည်
ခက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ရော စိတ်ရောက နာကျင်နေပြီး
နွမ်းလျနေတယ် ခက်အသက်ရူရတာပင်ပန်းလာသလို
အဖေရဲ့စကားတွေလည်း ပြန်ကြားယောင်လာသည်
....မင်းရဲ့ဗီဒီယိုက ပျံ့နေပြီ.....
.......မင်းဘယ်မျက်နှာနဲ့ကျောင်းဆက်တတ်မှာလဲ...
...........မင်းသေလိုက်တော့....
ခက် ရှေ့ဆက်ပြီးဘယ်မျက်နှာနဲ့အသက်ရှင်ရမလဲမသိတော့ဘူး
ခက်လက်ရှော့လိုက်ချင်ပြီ
သူ့ကို ရွံရှာတဲ့အကြည်န့ဲ့ကြည့်မဲ့မျက်လုံးတွေ
လူတွေရဲ့လှောင်ပြောင်တဲ့အကြည့်နဲ့ အကြည့်ခံရမဲ့အဖေနဲ့အမေ
ပြီးတော့ ရစရာမရှိအောင်စုတ်ပျက်သွားတဲ့မိသားစုရဲ့သိက္ခာ
မကောင်းတဲ့ကံကို အပြစ်တင်မနေတော့ဘဲ
ခက် အသက်ရူမနေချင်တော့ဘူး
လက်လျော့လိုက်တော့မယ်.....
.
.
.
.
.
.
.
...........................................................
ကလပ်တစ်ခုရဲ့ အထူးခန်းထဲမှာ
ဝေယံရယ် လိူင်းမင်းရယ် ဘုန်းထက်ရှိန်ရယ် လင်းဟိန်းရယ်ထိုင်နေကျသည်
အကြောင်းကတော့ ညသန်းခေါင်ကြီး အရေးကြီးလို့ဆိုပြီး ဖုန်းလှမ်းဆက်တဲ့ ရိူင်းသန့်ကြောင့်ပင်
လေးဦးလုံး ဘာစကားမှမပြောမိကျပဲ ဘာများလဲဆိုပြီး
တွေးနေကျသည်
ခဏနေတော့
ရိူင်းသန့်ရောက်လာသည်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ညအချိန်မတော်ကြီး"
ထိုအသံက ဝေယံစီကပင်
ရိူင်းသန့်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး
"ဟိုနေ့က ခက်ဆိုတဲ့ကျောင်းသားသစ်လေ
သေပြီတဲ့"
ထိုအခန်းထဲမှာ တော်တော်ကြာအောင် တိိတ်ဆိတ်မူဖုန်းလွမ်းသွားရကာ
"သေ သေချာလို့လား
လာနောက်နေတာလား "
လိူင်းမင်း အံသြလွန်းလို့ စကားတွေထစ်ကုန်ရပြီး
ကျန်လူများမှာလဲစွံအနေသည်
"သေချာတယ်
ညနေကပဲဆုံးတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေတာတဲ့"
ရိူင်းသန့်ရဲ့ စကားအဆုံးမှာ
အားလုံးရဲ့အကြည့်က လင်းဟိန်းစီစုံပြုံသွားကြသည်
လင်းဟိန်းကတော့ ကြောင်အနေလျက် ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့
"ငါ...ငါဗီဒီယိုကို တမင်တင်တာမဟုတ်ဘူး
ငါမှားတင်မိတာ ငါ သိသိချင်းပြန်ဖျက်ခဲ့တယ်"
လင်းဟိန်း စကာကြားတော့ ရိူင်းသန့်က
"ဒါပေမယ့် ဗီဒီယိုကပျံ့သွားတယ်
ငါတို့ကျောင်းကလူတော်တော်များများလဲတွေ့သွားကြတယ် ကံဆိုးတာက သူကကျောင်းသားသစ်ပေမယ့်
ရုပ်ချောတော့ မှတ်မိနေကျတယ်
ကံကောင်းက မငး်မျက်နှာမပါတာပဲ လင်းဟိန်း
ငါ ဗီဒီယိုတွေ လိုက်ဖျက်နေတယ်"
လင်းဟိန်းဘာမှမပြောနိုင်
ခေါင်းထဲတွင် ပူထူနေသည်ကလွဲလို့ ဘာဆိုဘာမှမသိတော့
ရိူင်းသန့်ကဆက်ပြောလေသည်
"သူ့အိမ်ကလူတွေလည်း သိသွားတယ်ထင်တယ်
ငါသူ့မိသားစုကြောင်း နည်းနည်းစုံစမ်းခဲ့တယ်
တော်တော်အသိုင်းဝိုင်းကြီးထဲကပဲ အရမ်းရျေးရိုးဆန်ပြီး ဂုဏ်သိက္ခာကိုအရမ်းတန်ဖိုးထားတယ်
တော်ဝင်မိသားစုတွေလိုမျိုးပဲ ဗီဒီယိုကြောင့် အမျိုးတွေပြသနာတတ်ကျတယ်တဲ့
အဲကျောင်းသားရဲ့အဖေနဲ့အမေကလည်း ဆေးရုံပေါ်မှာတဲ့"
"ဒါ ဒါဆို ငါတို့ထောင်ကျမှာလားဟင်"
လိူင်းမင်းစကားကြောင့် အားလုံးရဲ့အကြည့်က
လိူငး်မင်းစီရောက်သွားလေသည်
ဝေယံ ဒေါသထွက်သွားပြီး
"ဘာလို့ထောင်ကျမှာလဲ ငါတို့နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ
သူ့ဖာသာသတ်သေတာကို"
လိူင်းမင်း အထွန့်တတ်လေသည်
"ဒါ ဒါပေမယ့်လည်း"
"မင်းပါးစပ်ကြီးသာပိတ်ထားရင် ဘယ်သူမှဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ဝေယံ လိူင်းမင်းအားဂျိုကြည့်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်
ဘယ်လိုပဲပြောပြော အားလုံး၏စိတ်ထဲတွင် ထိတ်လန့်နေကျသည်
ဝေယံ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး သက်သေမရှိဘူး
ဗီဒီယိုမှာလဲ လင်းဟိန်းမျက်နှာပါတာမဟုတ်ဘူး
ဒီတိုင်းပြီးသွားမှာရယ် သိပ်စိတ်ပူမနေကျနဲ့"
ဝေယံက စိတ်ပြေလွယ်သူတစ်ယောက်ပြီပြီ နှစ်သိမ့်ပေမယ့်လည်း ဘုန်းထက်ရှိန် စိတ်မကောင်းဖြစ်သံနှင့်
"ဒါပေမယ့် လူတစ်ယောက်လုံးသေသွားပြီ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့..."
ဝေယံ စိတ်မရှည်သည်နှင့်အော်ပြစ်လိုက်သည်
ဖြစ်လည်း ငွေနှင့်ရှင်းနိုင်သည်ကို
တွေးကြောက်နေကျသည်လေ
ဝေယံထပ်ပြောလိုက်သည်
"ပုံမှန်အတိုင်းပဲ နေကျ
ဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး ငါတို့သာပါးစပ်လုံရင်
ဘယ်သူမှ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
နောက်ဆုံးမှာတော့ ဝေယံစကားအားလုံးနားထောင်လိုက်ကျတော့သည်
တကယ်လည်း ဝေယံပြောသလို ဘယ်သူမသိပဲပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီး
အချိန်ကြာလာသည်နှင့် ထိုကိစ္စမှာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်...................
.
.
.
.
.
.
.
.
တူဘီ ကိုတိန်ညွန့် 😉
............................................................
(AN/ခက် ကိုသနားလို့ 😭😭😭
ကဲကဲ နောက်တစ်ပိုင်းဆိုရင်တော့ ဟိုဘက်ပြန်ရောက်ပါပြီ
အချွစ်တွေလျော့နေကျတယ်နော်😒)
Коментарі