📩
*Knock, Knock! Anybody's home?*

Sent ျပၿပီး Delivered ျဖစ္ေသာ္လည္း Seen မေတြ႕ရပါ။ ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္ၾကည့္ရင္း မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔အၾကာ noti bar မွာ ျမင္လိုက္ရသည္က

*I'm here just right now.*

အဟက္! ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း Seen မျပႏိုင္ဘူး။
ၾကည့္ေနတာကိုဆက္ၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕ Cocktail Art တစ္ခုကို ေငးမိသြားေတာ့ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာသြားရၿပီ။

*Know me?*

*Sure*

ဒါက်ေတာ့ Reply ျမန္သားပဲ။

*I wanna get my hat back.*

*So do I. Give my clothes back.*

*Childish*

*Only for child*

ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ ကေလးေတြအတြက္ပဲ ကေလးဆန္တာဆိုပါလား?

*OK. Give me the address to sent your expensive branded clothing back to you.*

*Ha ha ha. Hey, Kid! You're good at making fun.*

ဘာရယ္. ငါ့ကို ဘယ္လိုေခၚတယ္? မ်ားသြားၿပီ၊ တအားမ်ားသြားၿပီ။

*ေတာ္ေတာ္ႀကီးခ်င္ေနတာလား?*

ေကာင္းေရာ၊ Reply ပါေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခဏေလာက္ၾကာသြားၿပီးမွ

*မင္းက ကိုယ့္ထက္ငယ္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား? ကဲ! မင္း Club မွာ ညဘက္ရွိမယ္မဟုတ္လား? မနက္ျဖန္ အဲဒီကိုပဲ အဲဒီအဝတ္ထုပ္ယူလာခဲ့။ မင္းဦးထုပ္ျပန္ရေစရမယ္။ OK? ေကာင္းေသာညပါ ေကာင္ေလး*

ဟား ..... ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားၿပီလား? ေနာက္လမ္းၾကံဳလည္း မကူညီေတာ့ဘူးမွတ္ပါ။

¤

"ဟဲ့! မန္ေနဂ်ာက ဘာလာေပးသြားတာလဲ?"

"သူ႔ဆီပါသြားတဲ့ အဝတ္အစားထုပ္"

အစ္မဘာဆက္ေျပာမလဲလို႔ အဖက္လုပ္မေနႏိုင္။ စကားရွည္ေလ၊ ရန္မ်ားေလမို႔ ေရွာင္ထြက္လာလိုက္တာ အေကာင္းဆံုး။
ပို႔ထားတဲ့စာကို ဝင္ဖတ္ရမယ္။ ကိုယ့္ဆီလည္း ေရာက္စရာရွိတာ ေရာက္လာၿပီမဟုတ္လား?

📩
*ကလိမ္ကက်စ္က်တာ*

ဟား!!! ငါ့ကို ကလိမ္ကက်စ္လို႔ေျပာေနတာလား?

*ေဟ့ေကာင္ေလး! မင္းဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ?*

စာပို႔တာကို Reply မလာေတာ့မွ ၾကည့္မိတယ္။ Offline ျဖစ္ေနတာပဲ။ ကလိမ္ကက်စ္တဲ့။ အနားမွာရွိရင္ ကိုင္ေပါက္ပစ္တယ္။
ဖုန္းကိုခ်ထားလိုက္ၿပီး ခုနကတည္းကေတြးေနတဲ့ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တယ္။ ေရစိမ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီးမွ အျပင္ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြက္တိဆိုသလို ဖုန္းက Noti သံထြက္လာပါရဲ႕။ အဝတ္အစားလဲၿပီးမွ ခုတင္ေပၚ ေအးေအးေဆးေဆးလွဲလိုက္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။

*အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဦးထုပ္မဟုတ္ဘူး*

*အဲဒီတံဆိပ္၊ အဲဒီဒီဇိုင္းပဲ၊ အဲဒီအေရာင္ပဲေလ*

*ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဦးထုပ္မဟုတ္ဘူး*

*သက္သက္ရစ္တာ။ ခၽြတ္စြပ္ပဲကို*

*ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေပးတဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဗ်။ ေပါေပါပဲပဲမဟုတ္ဘူး*

*သိပါတယ္။ အဲဒီ Parada Bucket Hat က $650 ဆိုလားပဲ*

*ခင္ဗ်ားႀကီး ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ အဲဒီေဈးႏႈန္းသက္မွတ္ခ်က္ကိုမဟုတ္ဘူး*

*မရစ္နဲ႔ ေကာင္ေလး။ မင္းဦးထုပ္ ငါ့ကားေပၚရွာမေတြ႕ေတာ့လို႔ ကြက္တိတူတာဝယ္ေပးလိုက္ဖို႔ ငါေသခ်ာမွာလိုက္တာပဲ*

*ဟာဟ၊ စည္းမရွိကမ္းမရွိ၊ တန္ဖိုးမသိတဲ့လူ*

*ေဟ့ ေဟ့! မင္း အဲဒါေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားၿပီေနာ္။ မင္းသူငယ္ခ်င္းေပးထားတာနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတာပဲေလ။ အဲဒါအသစ္စက္စက္ေနာ္*

*နားမလည္မွန္း သိသားပဲ*

*ဘာကိုနားမလည္ရမွာလဲ? ဒီမွာေကာင္ေလး၊ သိပ္အစြဲႀကီးမေနနဲ႔။ ေသရင္ယူသြားလို႔မရဘူး။ OK? I'm out.*

ငါ့ကိုမ်ား စည္းမရွိကမ္းမရွိတဲ့။ အဲဒီဦးထုပ္ကလည္း ဘယ္လိုေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ကားေပၚကေန ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမွ မသိတာကိုကြာ။

¤

"မင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ"

"ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အငယ္ေကာင္။ ညက အေဖနဲ႔စကားမ်ားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မိန္းမကိုေခၚၿပီး ရြာကိုသြားေနမယ္တဲ့။ အေဖကလည္း သြားခ်င္ရာသြားတဲ့ေလ"

"ေမႊျပန္ၿပီ။ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး လရင့္ၿပီမဟုတ္လား?"

"ကိုးလေက်ာ္ေနၿပီ။ Due Date လည္း နီးေနၿပီကို။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားဖို႔ကို အခု က်ည္တစ္ေတာင့္ကိစၥေတြနဲ႔ လႈပ္လို႔ကမရဘူး"

"အစ္ကိုတို႔ေရ၊ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲလုပ္မယ့္ အင္တာဗ်ဳးကို သန္ဘက္ခါကိုေရႊ႕လိုက္တယ္တဲ့။ မန္ေနဂ်ာေတြဆီက Schedule ေတာင္းၿပီး အားတဲ့ရက္ကိုေရႊ႕လိုက္တာလို႔ ေျပာတယ္"

"သန္ဘက္ခါ?"

"အင္းေလ၊ မအားလို႔လား?"

"အားတယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား?"

"ဟုတ္၊ မရွိေတာ့ဘူး"

Nancy ရဲ႕အေျဖအဆံုးမွာ Kyle က ဖုန္းနံပါတ္ေတြႏွိပ္ရင္း ထြက္သြားေလတယ္။ Nancy ခမ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔လိုက္ၾကည့္ရင္း က်န္ေနခဲ့တဲ့ Ivy ကိုသာၾကည့္ကာ

"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ?"

"သူညီကိစၥ႐ႈပ္ေနတာ"

"ဪ"

ရုပ္ရွင္အတြက္ ႀကိဳတင္ေၾကာ္ျငာ Promotion ဆင္းၾကရင္း အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွ Kyle တစ္ေယာက္ ရြာပတ္ေနရျခင္းပင္။

▪︎

ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ...

"Good job"

"ကဲ! ေတာ္ေတာ္ေလးခရီးေရာက္သြားၿပီ။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားမွာပဲ။ အခုအင္တာဗ်ဳးကေနလည္း အမ်ားႀကီးလူသိသြားမွာပဲေလ"

"အမွန္ပဲ"

"ဖုန္းလာလို႔ ခဏ"

Kyle တစ္ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးၿပီးသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ မန္ေနဂ်ာလာေပးတဲ့သူ႔ဖုန္းကိုယူကာ အေျပးအလႊားဖုန္းေျပာရျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ကလိုက္ထြက္လာတဲ့ Ivy တစ္ေယာက္ Kyle နားအေရာက္မွာ

"ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ပဲထြက္လာပါ့မယ္။ အေၾကာင္းၾကားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

အလ်င္စလိုေနာက္ျပန္လွည့္လာတဲ့ Kyle ကို Ivy က

"ဘာျဖစ္တာလဲ?"

"ညီေလး ... ညီေလးတို႔လင္မယား ကားေမွာက္ၿပီး ေဆးရံုမွာတဲ့။ စိုးရိမ္ရတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ... ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားရမယ္ အစ္ကို"

ခပ္လွမ္းလွမ္းကေရာက္လာတဲ့မန္ေနဂ်ာကို

"Kevin, ငါလိုက္သြားရမယ္။ ဒီကကိစၥေတြ မင္းပဲစီစဥ္ေပးပါ"

"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ငါပါလိုက္မယ္ေလ"

"မင္းလိုက္ရင္၊ ဒီကဟာေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ေနခဲ့"

"ေနဦး! ငါစီစဥ္ေပး ... ဟာ ... ဒုကၡပဲ"

ေျပာၿပီး အထဲျပန္ေျပးဝင္သြားတဲ့ Kyle ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာ Kevin ခမ်ာ လွမ္းေအာ္ရင္း ဘာလုပ္ရမယ္မသိ။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Kevin?"

"ဟိုေလ ..."

မေျပာခင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ခဏမ်က္စိကစားလိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွမရွိတာေသခ်ာမွ

"ခုနကဖုန္းဆက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာ။ Kyle ညီေလးက ဆံုးသြားၿပီ။ အဲဒါ သူစိတ္အရမ္းပူေနရင္ အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ မေျပာဖို႔ဇာတ္တိုက္ထားရတာ"

"ဟာကြာ! ဒုကၡပါပဲ။ သူ႔ညီကိုသိပ္ခ်စ္တာေလ။ ကေလးေလးသားအမိကေရာ?"

"ကေလးကို ခြဲထုတ္ေနတယ္တဲ့။ အေမက စိုးရိမ္ရတယ္တဲ့။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဆံုးတာတဲ့"

"ေအး၊ ဘာလုပ္ၾကမလဲ? ေနဦး၊ ငါ့မန္ေနဂ်ာေရာ? Eric, အစ္ကို Eric"

Ivy မွာလည္း သူ႔မန္ေနဂ်ာကို ေခၚရင္းရွာရင္းႏွင့္

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Ivy?"

"အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္သံုးရက္အားေနတယ္မဟုတ္လား?"

"အင္းေလ"

"ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသြားစရာရွိတယ္"

"ခ်က္ခ်င္းႀကီးပါလား? ဘာစီစဥ္ေပးရမလဲ?"

Ivy က Kevin ဘက္လွည့္ကာ

"Kyle ဘာနဲ႔သြားမွာလဲ?"

"ေလယာဥ္လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဟိုေရာက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကားစီးရဦးမွာ"

"ေနာက္တစ္ေစာင္ထပ္ျဖတ္ေပးပါလား?"

"ဗ်ာ! လိုက္သြားမလို႔လား? ဟုတ္ ... ဟုတ္၊ အခုလုပ္ေပးမယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆို Kyle အတြက္စိတ္ခ်ရတယ္"

ေျပာေနရင္း Kyle ျပန္ထြက္လာတာေၾကာင့္ Ivy က

"အစ္ကို Eric, ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလိုက္ပို႔ေပး၊ လမ္းမွာရွင္းျပမယ္။ Kevin က က်န္တဲ့လူေတြကိုေျပာလိုက္။ စီစဥ္ၿပီးတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္၊ Kyle ဖုန္းကိုမေခၚနဲ႔"

"Ok"

▪︎

"ဟာ! အဲဒါဆို လိုက္သြားရမွာေပါ့။ မနက္ျဖန္သြားၾကမလား?"

"အစ္ကို Nathan, Nancy မအားဘူးေလ၊ ႐ုပ္ရွင္ကိစၥေတြရွင္းရမွာ"

"ေအးပါကြာ၊ ကိုယ္ေမးတာလည္း Dexter ကိုပါ။ ရာသီဥတုကဆိုးေနတာ အဲဒီဘက္ဆို ပိုဆိုးမယ္။ မိန္းကေလးေတြမလိုက္နဲ႔။ ေနာက္မွ အေျခအေနကိုအေၾကာင္းၾကားမယ္ကြာ"

"ဟုတ္၊ ကၽြန္မဖုန္းကို အခ်ိန္မေရြးဆက္လိုက္ အစ္ကို"

Lillian ကလည္းေျပာရွာပါတယ္။ Dexter က

"မနက္ေစာေစာေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ အစ္မက မနက္မွျပန္ေရာက္မွာ။ သူ႔ကိုမေျပာဘဲထြက္သြားရင္ ဟိုမွာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကူရမွာမဟုတ္ဘူး"

"ဟုတ္ၿပီ၊ Kevin ကိုေမးၿပီး ကိုယ္စီစဥ္လိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္"

"ဟုတ္"

¤

"Kyle, ငါေျပာစရာရွိတယ္"

ကားေနာက္ခန္းကပဲ က်ယ္ေနသလား၊ Kyle ကပဲ အေတြးေတြလြင့္ေနသလား၊ Ivy အသံကပဲ တိုးေနသလား မသဲကြဲပါ။ Kyle က ၾကားပံုမရ။

"Kyle"

"ဗ်ာ"

"ငါေျပာစရာရွိလို႔"

"ဟုတ္"

နားေထာင္ခ်င္ပံုမရတဲ့ အေနအထားေပမဲ့ ဟိုေရာက္မွသိရင္ ပိုဆိုးေလမလားလို႔ ေတြးမိတာေၾကာင့္ အခုကားေပၚမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေက်ာ္အတြင္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆးနားခ်လို႔ရမယ့္ အေနအထားတစ္ခုမို႔ ေျပာလိုက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္မိတယ္။ ကားက တစ္နာရီခြဲေလာက္စီးရမယ္မဟုတ္လား?

"ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္"

"ေျပာေလ"

"မင္းညီေလးက အခု ေဆး႐ံုမွာဆိုေပမဲ့ မင္းသိထားသလိုမဟုတ္ဘူး"

"အင္း"

တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားၿပီး ခပ္တိုးတိုးတံု႔ျပန္လာလို႔ Ivy အံ့ဩသြားရတယ္။ တကယ္ဆို သူက သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ဒီဘက္လွည့္ၿပီးေတာင္ေမးရမွာေလ။

"Kyle? မင္း သိေနတာလား?"

"......................"

"ေျဖဦးေလ။ အငယ္ေကာင္က ေဆး႐ံုေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ... အဲဒါကို သိေနတာလား?"

ခပ္ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိတ္ျပေပမဲ့ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး အျပင္ကိုသာေငးေနဆဲ။

"ဟာကြာ၊ ဘယ္တုန္းကတည္းကသိေနတာလဲ? အဲဒါကို မသိသလိုေနေနရလားကြာ"

"မထူးေတာ့ဘူးေလ"

မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ေျပာလာတဲ့ Kyle မ်က္လံုးေတြက နီေစြးေစြး။

"ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လုပ္ အငယ္ေလးရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးလို႔ေခၚသံကို ၾကားရဦးမွာလား? သားေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အစ္ကိုႀကီးရယ္ Gym သြားေဆာ့မယ္လို႔ ေျပာဦးမွာလား? ေနာက္ကားေက်ာ္တက္လို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလားဆိုၿပီး လိုက္စဦးမွာလား? အေဖ့နား အစ္ကိုႀကီးပဲ ေနေပးလိုက္ဆိုၿပီး ..."

အသံကဆက္ထြက္မလာႏိုင္ေအာင္ တိမ္ဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ Kyle က ႐ႈိက္သံမထြက္။

"အသံတိတ္မေနနဲ႔ကြာ။ အဲဒီလိုႀကီးက ပိုခံရခက္မွာေပါ့"

Kyle ပခံုးတစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ Ivy စကားေၾကာင့္ Kyle က အသက္မွန္မွန္ရႉဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သူ႔ကိုယ္သူထိန္းလိုက္ကာ

"မရတာ။ ေအာ္ငိုပစ္ခ်င္တာကို မရတာ"

ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အသက္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ကိုးႏွစ္ေလာက္ကြာတာေၾကာင့္ ညီျဖစ္သူကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ယုယေပးခဲ့တဲ့ Kyle က ဒီကေလးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပူေဆြးေနမလဲဆိုတာ Ivy ေတြးၾကည့္လို႔လည္း ကာယကံရွင္ရဲ႕ေသာကကို မီႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။
ၿပီးေတာ့ အခုမွ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာမယ့္ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕အျဖစ္က ဆိုးလြန္းပါတယ္။

"Kyle, ကေလးေလးအတြက္ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားလဲ?"

ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြေတြးခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုေပမဲ့ ေတြးကိုေတြးရမယ့္ကိစၥမို႔ သတိေပးလိုက္မိတယ္။

"သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုးျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္တဆ ... ကေလးေလးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ျပန္ေခၚသြားမွာ။ အငယ္ေလးကိုယ္စား ကေလးေလးရွိေနရမွာေပါ့။ မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး"

"အင္းပါ"

လက္သီးဆုပ္ကို နႈတ္ခမ္းနားေတ့ၿပီး ၿငိမ္သြားျပန္တဲ့ Kyle ေၾကာင့္ Ivy ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

"အခုက ငါ စကားေျပာေပးရမလား? ဒါမွမဟုတ္၊ မင္းခဏေလာက္ စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ နားပါလား"

"ရမလား နားလို႔"

* Ring Ring Ring *

ျမည္ေနတဲ့ဖုန္းကိုထုတ္ကိုင္ၿပီး Kyle က စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ Ivy ကပဲ ယူကိုင္လိုက္ေတာ့ Kyle ဖုန္းမကိုင္ရဲေလာက္စရာ သတင္းဆိုးတစ္ခုနဲ႔ သတင္းေကာင္းတစ္ခုက တစ္ၿပိဳင္နက္ဝင္လာခဲ့ၿပီ။

"ကေလးေလးအဆင္ေျပတယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးဘက္ကအမ်ိဳးေတြနဲ႔ စကားေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔လည္း သူတို႔သမီးေလးကိုယ္ပြားကို ေပးခ်င္မယ္မထင္ဘူး"

Kyle ငိုင္က်သြားပါတယ္။ သေဘာက ကေလးအေမလည္းဆံုးၿပီမို႔ ကေလးေမြးစားဖို႔ကိစၥက ခက္ခဲမယ့္အေျခအေန။

"ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသြးသားတစ္ဝက္ပါတာမို႔ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ဂ႐ုတစိုက္ထားခ်င္တယ္"

ထပ္က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို Kyle သုတ္မေနေတာ့။ သုတ္လိုက္လို႔ေျခာက္သြားမယ့္ အေနအထားလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။

Ivy လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ Kyle ပခံုးကိုပုတ္ရင္းသာ ႏွစ္သိမ့္မိေတာ့

"တစ္ခုခုေျပာေပးပါလား? ကေလးေလးအတြက္အဆင္ေျပမယ့္ အစီအစဥ္တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"

ေပါင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ Kyle လက္သီးဆုပ္ကို Ivy က ျဖည္ထုတ္ရင္း

"မင္းအေဖကေရာ ဘာေျပာလဲ?"

"အစ္ကိုသိလား? ကၽြန္ေတာ္ေလ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ညီေလးကိုျမင္လိုက္တယ္။ လာႀကိဳတဲ့ကားေဘးမွာ ရပ္ေနတာကို ျဖတ္ခနဲျမင္လိုက္ရတာ။ ေခါင္းေနာက္ဘက္မွာေရာ ခႏၶာကိုယ္ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းလံုးေရာ ေသြးေတြရႊဲလို႔"

Ivy ေျပာေတာ့လည္း သူေျပာခ်င္တာဆက္ေျပာလာတဲ့ Kyle ေၾကာင့္ ကားေမာင္းေနတဲ့သူကပါ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန လွမ္းၾကည့္လာပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္ ညီေလးကို နႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါ့မလား? ကၽြန္ေတာ္မျမင္ရက္ဘူး"

"မင္းကိုျမင္ရင္ သူစိတ္ခ်မွာပါ။ သူစိတ္ခ်လက္ခ် ဘဝကူးပါေစကြာ"

"အင္း"

"Kyle?"

"ကၽြန္ေတာ္ ခဏနားခ်င္တယ္"

ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလၽွာထိုင္ၿပီး ေနာက္မွီကိုမွီကာေခါင္းေမာ့ရင္း မ်က္ေတာင္ေတြပုတ္ခတ္လို႔ မ်က္ရည္စေတြသိမ္းေနတဲ့ Kyle က တကယ္ကိုအားေလ်ာ့ေနပံု။

"အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက္၊ ေရာက္ရင္ ငါနႈိးမယ္"

အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာသိေပမဲ့ မင္းကိုအိပ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။ ဟုိကိုေရာက္တာနဲ႔ မင္း ေတာက္ေလၽွာက္ပင္ပန္းေတာ့မွာ။

¤

"အငယ္ေလး၊ မင္း စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားပါ။ ကေလးေလးအတြက္လည္း စိတ္ခ်ပါ၊ အစ္ကိုႀကီးေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္"

*ခၽြင္*

ၾကမ္းျပင္ေပၚငံု႔ၾကည့္မိၾကေတာ့ ဆြဲျပားေလးတစ္ခုပါတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကံုး။ ယူၾကည့္မိေတာ့ ဆြဲျပားေလးမွာ Baby Jasper ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု။ ကေလးေလးအတြက္ နာမည္ေရြးၿပီး လုပ္ေပးထားပံုရတဲ့ ဆြဲျပားေလးက Kyle ေရာက္လာမွ ကေလးအေဖလက္ထဲကေန ထြက္က်လာခဲ့တယ္။
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ညီငယ္ေလးရဲ႕အေလာင္းနား ငိုေႂကြးေနတဲ့ Kyle တစ္ေယာက္ အားယူၿပီး စိတ္ခ်ဖို႔ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကေလးကိုလႊဲေပးေနပံုရတဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ Kyle မ်က္ရည္ေတြသုတ္ၿပီး ကေလးငယ္ဆီထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

Ivy, Kyle ေနာက္ကလိုက္လာရင္း ေတြးမိတာက နယ္ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ဒီလိုသြားလာႏိုင္ေနၿပီး Paparazzi ေတြလက္ကလြတ္ႏိုင္တာလားဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခု။ ဒီလိုပူေဆြးေနတဲ့အေျခအေနမွာ ထင္သလိုသတင္းေရးတင္တဲ့သူရွိရင္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ရေပဦးမယ္။

ခ်ီလိုက္တဲ့ Kyle လက္ထဲ ငိုသံမထြက္ပါဘဲပါလာတဲ့ ကေလးေလးဟာ နီတာရဲေလး။
ကေလးကိုခ်ီၿပီး ကေလးအေမရွိရာဆီသြားေလေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက အတင္းတားလာၾကတယ္။

"ကေလးကို ဒီကိုေခၚမလာရဘူးေလ"

"ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔ပါ"

"ေျပာစရာရွိရင္ အိမ္မွာအနားယူရင္းမွ ေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္။ ေကာင္မေလးအေမခမ်ာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးပူေဆြးေနရွာတာမို႔ အိမ္ေရာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့"

ေနာက္ဆံုးေတာ့ Cosgriff ရဲ႕ ခမည္းခမက္အိမ္မွာပဲ တည္းဖို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးကေသးၿပီး တျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔မနီးလွေပမဲ့ သူ႔ေနရာေလးမွာပဲ သီးသန္႔ေလးစည္းကားေနတာေၾကာင့္ ေခါင္လြန္းတဲ့ေနရာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ခမည္းခမက္ဆိုတာလည္း ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးပိုက္ဆံရွိတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုပါ။

"ဒီအခန္းမွာ အဆင္ေျပမလားကြယ္။ တျခားဧည့္သည္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီအခန္းက်ယ္မွာပဲ အိပ္ရာႏွစ္ေနရာစီစဥ္လိုက္တယ္"

"အာ ... ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ"

နာေရးအိမ္လာၿပီး ဟိုလိုစီစဥ္ေပးပါ၊ ဒီလိုစီစဥ္ေပးပါလို႔လည္း ေျပာလို႔မသင့္ေတာ္တာမို႔ Ivy ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူတို႔ကူသယ္လာေပးတဲ့အိတ္ေတြကို ေနရာခ်ဖို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။
Kyle အိတ္ကို အိပ္ရာတစ္ခုနားပို႔လိုက္ၿပီး သူကေတာ့ ေနာက္တစ္ေနရာမွာပဲ ေနရာခ်လိုက္ပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအဝတ္အစားတစ္စံုကို အလ်င္အျမန္လဲလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနမယ့္ Kyle ရွိရာဆီ လာခဲ့ေလေတာ့

"အစ္ကို၊ လာေလ"

"အင္း၊ အဆင္ေျပလား?"

"သူတို႔လည္း သူတို႔ေသြးသား၊ သူတို႔မ်ိဳးဆက္မို႔ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔ေျမးကို သူတို႔ပဲေမြးမယ္တဲ့"

"အင္း၊ ရွိမွာေပါ့။ ဘာဆက္လုပ္မလဲ?"

"ကေလးအဘိုးက ေဆး႐ံုမွာစီစဥ္စရာရွိတာေလးေတြ လက္စသတ္ဖို႔ က်န္ေနခဲ့တယ္ေလ။ သူျပန္လာမွ ေသခ်ာေျပာၾကည့္ရမွာပဲ"

"အဆင္ေျပမွာပါကြာ"

အဲဒီအခ်ိန္ ကေလးေလးရဲ႕အေဒၚတစ္ဝမ္းကြဲဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက အေျပးေရာက္လာၿပီး

"အန္တီေလး၊ ဦးေလးေလ ကားေပၚအတက္မွာ ေႁမြကိုက္ခံရလို႔တဲ့။ ေဆး႐ံုေရွ႕မွာပဲမို႔ ခ်က္ခ်င္းကိုၾကည့္ေပးေနလို႔ အဆင္ေတာ့ေျပမယ္ထင္ပါတယ္တဲ့"

"ဘယ္လို?"

ဒုကၡက အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔လာတယ္ဆိုတာ တကယ္ပဲထင္ပါရဲ႕။ လူနာရွင္မေျပာနဲ႔ ေဘးလူပါ ရင္ပူရတဲ့အေနအထား။

"လိုက္ ... လိုက္သြားရေအာင္"

▪︎

"ကေလးက မိစံုဖစံုေနရမယ့္ကံ မပါလာဘူး။ သူ႔ဘဝက က်န္တာအကုန္ေကာင္းေပမဲ့ အမိရယ္၊ အဖရယ္လို႔ အစံုလိုက္ရွိေနသမၽွ သူ႔ဘဝမၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ဘူး။ နင္တို႔ေမြးစားမယ္ဆို စဥ္းစားပါ။ နင့္ေယာက္်ား အခု ကံေကာင္းလို႔အသက္မေသတာ။ ေႁမြကအဆိပ္ရွိေပမဲ့ ေဆး႐ံုေရွ႕မို႔အခ်ိန္မီတာဟာ သူကိုယ္တိုင္ကလူေကာင္းမို႔ အသက္မထိခိုက္တာ။ ကံဆိုတာ ႀကိဳမေျပာႏို္င္လို႔ နင္တို႔စဥ္းစား"

အသက္ႀကီးႀကီးအဘိုးတစ္ေယာက္က ေရွ႕ျဖစ္လိုလို၊ ကံၾကမၼာေဟာစာလိုလို ေျပာလာတာကို Kyle က ေသခ်ာၾကည့္ေနၿပီးမွ

"အန္တီ၊ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါ"

"လူေလး၊ မင္းအယံုအၾကည္မရွိလို႔မရဘူးေနာ္"

"ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမမရွိဘူးေလ။ ဒီကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေမြးစားမယ္ဆို ကေလးမွာ မိခင္မရွိတာမို႔ အဆင္ေျပမွာပါ"

ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကို ခုတံုးလုပ္တယ္ေျပာေျပာ အခုအခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ကေလးကိုေခၚႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။

"မင္းက မိန္းမမယူေတာ့ဘူးတဲ့လား?"

အဘိုးက Kyle လက္ကိုကိုင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကေလးငယ္အဘြားဘက္ကိုလွည့္ကာ

"သူတို႔နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္ပါ"

ၿပီးေတာ့ Kyle ဘက္ျပန္လွည့္လာၿပီး

"ကေလးကို လူေလးပဲ ေမြးစားလိုက္ပါ။ ဘာပဲဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ လူေလးရင္ထဲကအသံကို နားေထာင္ပါ"

Kyle အံ့ဩသြားရပါတယ္။ ဒီကေလးကို သူေမြးစားဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ အခုလိုမ်ိဳး ေျပာခံလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း ဘယ္လိုေတြျဖစ္ကုန္မွန္း ရွင္းမျပတတ္ေတာ့ပါ။

ငါ့တူေလးေရ၊ မင္းကို ဦးေလး ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္။

■■■■■ Part (7) ဆက္ရန္ ■■■■■

📩
*Knock, Knock! Anybody's home?*

Sent ပြပြီး Delivered ဖြစ်သော်လည်း Seen မတွေ့ရပါ။ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်အကြာ noti bar မှာ မြင်လိုက်ရသည်က

*I'm here just right now.*

အဟက်! ကျွန်တော်လည်း ချက်ချင်း Seen မပြနိုင်ဘူး။
ကြည့်နေတာကိုဆက်ကြည့်ရင်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူရဲ့ Cocktail Art တစ်ခုကို ငေးမိသွားတော့ ငါးမိနစ်ကျော်ကြာသွားရပြီ။

*Know me?*

*Sure*

ဒါကျတော့ Reply မြန်သားပဲ။

*I wanna get my hat back.*

*So do I. Give my clothes back.*

*Childish*

*Only for child*

ဖြစ်ရလေဗျာ။ ကလေးတွေအတွက်ပဲ ကလေးဆန်တာဆိုပါလား?

*OK. Give me the address to sent your expensive branded clothing back to you.*

*Ha ha ha. Hey, Kid! You're good at making fun.*

ဘာရယ်? ငါ့ကို ဘယ်လိုခေါ်တယ်? များသွားပြီ၊ တအားများသွားပြီ။

*တော်တော်ကြီးချင်နေတာလား?*

ကောင်းရော၊ Reply ပါပျောက်သွားပြီ။ ခဏလောက်ကြာသွားပြီးမှ

*မင်းက ကိုယ့်ထက်ငယ်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား? ကဲ! မင်း Club မှာ ညဘက်ရှိမယ်မဟုတ်လား? မနက်ဖြန် အဲဒီကိုပဲ အဲဒီအဝတ်ထုပ်ယူလာခဲ့။ မင်းဦးထုပ်ပြန်ရစေရမယ်။ OK? ကောင်းသောညပါ ကောင်လေး*

ဟား ..... ပြောချင်တာပြောပြီး ပျောက်သွားပြီလား? နောက်လမ်းကြုံလည်း မကူညီတော့ဘူးမှတ်ပါ။

¤

"ဟဲ့! မန်နေဂျာက ဘာလာပေးသွားတာလဲ?"

"သူ့ဆီပါသွားတဲ့ အဝတ်အစားထုပ်"

အစ်မဘာဆက်ပြောမလဲလို့ အဖက်လုပ်မနေနိုင်။ စကားရှည်လေ၊ ရန်များလေမို့ ရှောင်ထွက်လာလိုက်တာ အကောင်းဆုံး။
ပို့ထားတဲ့စာကို ဝင်ဖတ်ရမယ်။ ကိုယ့်ဆီလည်း ရောက်စရာရှိတာ ရောက်လာပြီမဟုတ်လား?

📩
*ကလိမ်ကကျစ်ကျတာ*

ဟား!!! ငါ့ကို ကလိမ်ကကျစ်လို့ပြောနေတာလား?

*ဟေ့ကောင်လေး! မင်းဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ?*

စာပို့တာကို Reply မလာတော့မှ ကြည့်မိတယ်။ Offline ဖြစ်နေတာပဲ။ ကလိမ်ကကျစ်တဲ့။ အနားမှာရှိရင် ကိုင်ပေါက်ပစ်တယ်။
ဖုန်းကိုချထားလိုက်ပြီး ခုနကတည်းကတွေးနေတဲ့ ရေချိုးမယ်ဆိုတဲ့အတွေးကိုပဲ အကောင်အထည်ဖော်လိုက်တယ်။ ရေစိမ်တာ တော်တော်ကြာသွားပြီးမှ အပြင်ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန် ကွက်တိဆိုသလို ဖုန်းက Noti သံထွက်လာပါရဲ့။ အဝတ်အစားလဲပြီးမှ ခုတင်ပေါ် အေးအေးဆေးဆေးလှဲလိုက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။

*အဲဒါ ကျွန်တော့်ဦးထုပ်မဟုတ်ဘူး*

*အဲဒီတံဆိပ်၊ အဲဒီဒီဇိုင်းပဲ၊ အဲဒီအရောင်ပဲလေ*

*ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဦးထုပ်မဟုတ်ဘူး*

*သက်သက်ရစ်တာ။ ချွတ်စွပ်ပဲကို*

*ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းပေးတဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ဗျ။ ပေါပေါပဲပဲမဟုတ်ဘူး*

*သိပါတယ်။ အဲဒီ Parada Bucket Hat က $650 ဆိုလားပဲ*

*ခင်ဗျားကြီး ... ကျွန်တော်ပြောတာ အဲဒီဈေးနှုန်းသက်မှတ်ချက်ကိုမဟုတ်ဘူး*

*မရစ်နဲ့ ကောင်လေး။ မင်းဦးထုပ် ငါ့ကားပေါ်ရှာမတွေ့တော့လို့ ကွက်တိတူတာဝယ်ပေးလိုက်ဖို့ ငါသေချာမှာလိုက်တာပဲ*

*ဟာဟ၊ စည်းမရှိကမ်းမရှိ၊ တန်ဖိုးမသိတဲ့လူ*

*ဟေ့ ဟေ့! မင်း အဲဒါတော့ တော်တော်များသွားပြီနော်။ မင်းသူငယ်ချင်းပေးထားတာနဲ့ ချွတ်စွပ်တူတာပဲလေ။ အဲဒါအသစ်စက်စက်နော်*

*နားမလည်မှန်း သိသားပဲ*

*ဘာကိုနားမလည်ရမှာလဲ? ဒီမှာကောင်လေး၊ သိပ်အစွဲကြီးမနေနဲ့။ သေရင်ယူသွားလို့မရဘူး။ OK? I'm out.*

ငါ့ကိုများ စည်းမရှိကမ်းမရှိတဲ့။ အဲဒီဦးထုပ်ကလည်း ဘယ်လိုခြေထောက်ပေါက်ပြီး ကားပေါ်ကနေ ဘယ်ကိုရောက်သွားမှန်းမှ မသိတာကိုကွာ။

¤

"မင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ? ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာ"

"ကျွန်တော်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ အငယ်ကောင်။ ညက အဖေနဲ့စကားများကြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မိန်းမကိုခေါ်ပြီး ရွာကိုသွားနေမယ်တဲ့။ အဖေကလည်း သွားချင်ရာသွားတဲ့လေ"

"မွှေပြန်ပြီ။ ကောင်မလေးက တော်တော်လေး လရင့်ပြီမဟုတ်လား?"

"ကိုးလကျော်နေပြီ။ Due Date လည်း နီးနေပြီကို။ ကျွန်တော်လိုက်သွားဖို့ကို အခု ကျည်တစ်တောင့်ကိစ္စတွေနဲ့ လှုပ်လို့ကမရဘူး"

"အစ်ကိုတို့ရေ၊ နောက်တစ်ပတ်ထဲလုပ်မယ့် အင်တာဗျုးကို သန်ဘက်ခါကိုရွှေ့လိုက်တယ်တဲ့။ မန်နေဂျာတွေဆီက Schedule တောင်းပြီး အားတဲ့ရက်ကိုရွှေ့လိုက်တာလို့ ပြောတယ်"

"သန်ဘက်ခါ?"

"အင်းလေ၊ မအားလို့လား?"

"အားတယ်။ အဲဒါပြီးရင် ဘာမှမရှိတော့ဘူးမဟုတ်လား?"

"ဟုတ်၊ မရှိတော့ဘူး"

Nancy ရဲ့အဖြေအဆုံးမှာ Kyle က ဖုန်းနံပါတ်တွေနှိပ်ရင်း ထွက်သွားလေတယ်။ Nancy ခမျာ အူကြောင်ကြောင်နဲ့လိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်နေခဲ့တဲ့ Ivy ကိုသာကြည့်ကာ

"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?"

"သူညီကိစ္စရှုပ်နေတာ"

"ဪ"

ရုပ်ရှင်အတွက် ကြိုတင်ကြော်ငြာ Promotion ဆင်းကြရင်း အလုပ်တွေရှုပ်နေချိန်မှ Kyle တစ်ယောက် ရွာပတ်နေရခြင်းပင်။

▪︎

နှစ်ရက်ကြာပြီးနောက် ...

"Good job"

"ကဲ! တော်တော်လေးခရီးရောက်သွားပြီ။ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပဲ။ အခုအင်တာဗျုးကနေလည်း အများကြီးလူသိသွားမှာပဲလေ"

"အမှန်ပဲ"

"ဖုန်းလာလို့ ခဏ"

Kyle တစ်ယောက် အင်တာဗျူးပြီးသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ မန်နေဂျာလာပေးတဲ့သူ့ဖုန်းကိုယူကာ အပြေးအလွှားဖုန်းပြောရပြန်ပါတယ်။
နောက်ကလိုက်ထွက်လာတဲ့ Ivy တစ်ယောက် Kyle နားအရောက်မှာ

"ကျွန်တော် ဒီနေ့ပဲထွက်လာပါ့မယ်။ အကြောင်းကြားပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

အလျင်စလိုနောက်ပြန်လှည့်လာတဲ့ Kyle ကို Ivy က

"ဘာဖြစ်တာလဲ?"

"ညီလေး ... ညီလေးတို့လင်မယား ကားမှောက်ပြီး ဆေးရုံမှာတဲ့။ စိုးရိမ်ရတယ်တဲ့။ ကျွန်တော် ... ကျွန်တော် လိုက်သွားရမယ် အစ်ကို"

ခပ်လှမ်းလှမ်းကရောက်လာတဲ့မန်နေဂျာကို

"Kevin, ငါလိုက်သွားရမယ်။ ဒီကကိစ္စတွေ မင်းပဲစီစဉ်ပေးပါ"

"မဟုတ်ဘူးလေ၊ ငါပါလိုက်မယ်လေ"

"မင်းလိုက်ရင်၊ ဒီကဟာတွေ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? နေခဲ့"

"နေဦး! ငါစီစဉ်ပေး ... ဟာ ... ဒုက္ခပဲ"

ပြောပြီး အထဲပြန်ပြေးဝင်သွားတဲ့ Kyle ကို သူ့သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်တဲ့ မန်နေဂျာ Kevin ခမျာ လှမ်းအော်ရင်း ဘာလုပ်ရမယ်မသိ။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ Kevin?"

"ဟိုလေ ..."

မပြောခင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ခဏမျက်စိကစားလိုက်ပြီး ဘယ်သူမှမရှိတာသေချာမှ

"ခုနကဖုန်းဆက်ကတည်းက ကျွန်တော်သိလိုက်ရတာ။ Kyle ညီလေးက ဆုံးသွားပြီ။ အဲဒါ သူစိတ်အရမ်းပူနေရင် အဆင်မပြေမှာစိုးလို့ မပြောဖို့ဇာတ်တိုက်ထားရတာ"

"ဟာကွာ! ဒုက္ခပါပဲ။ သူ့ညီကိုသိပ်ချစ်တာလေ။ ကလေးလေးသားအမိကရော?"

"ကလေးကို ခွဲထုတ်နေတယ်တဲ့။ အမေက စိုးရိမ်ရတယ်တဲ့။ အငယ်ကောင်ကတော့ ဆေးရုံရောက်ပြီးတာနဲ့ ဆုံးတာတဲ့"

"အေး၊ ဘာလုပ်ကြမလဲ? နေဦး၊ ငါ့မန်နေဂျာရော? Eric, အစ်ကို Eric"

Ivy မှာလည်း သူ့မန်နေဂျာကို ခေါ်ရင်းရှာရင်းနှင့်

"ဘာဖြစ်လို့လဲ Ivy?"

"အစ်ကို၊ ကျွန်တော် နောက်သုံးရက်အားနေတယ်မဟုတ်လား?"

"အင်းလေ"

"ကျွန်တော် ခရီးသွားစရာရှိတယ်"

"ချက်ချင်းကြီးပါလား? ဘာစီစဉ်ပေးရမလဲ?"

Ivy က Kevin ဘက်လှည့်ကာ

"Kyle ဘာနဲ့သွားမှာလဲ?"

"လေယာဉ်လက်မှတ်ဖြတ်ပြီးပြီ။ ဟိုရောက်ရင်တော့ တော်တော်ကြာကြာကားစီးရဦးမှာ"

"နောက်တစ်စောင်ထပ်ဖြတ်ပေးပါလား?"

"ဗျာ! လိုက်သွားမလို့လား? ဟုတ် ... ဟုတ်၊ အခုလုပ်ပေးမယ်။ နှစ်ယောက်ဆို Kyle အတွက်စိတ်ချရတယ်"

ပြောနေရင်း Kyle ပြန်ထွက်လာတာကြောင့် Ivy က

"အစ်ကို Eric, ကျွန်တော်တို့ကိုလိုက်ပို့ပေး၊ လမ်းမှာရှင်းပြမယ်။ Kevin က ကျန်တဲ့လူတွေကိုပြောလိုက်။ စီစဉ်ပြီးတာနဲ့ ဖုန်းဆက်လိုက်၊ Kyle ဖုန်းကိုမခေါ်နဲ့"

"Ok"

▪︎

"ဟာ! အဲဒါဆို လိုက်သွားရမှာပေါ့။ မနက်ဖြန်သွားကြမလား?"

"အစ်ကို Nathan, Nancy မအားဘူးလေ၊ ရုပ်ရှင်ကိစ္စတွေရှင်းရမှာ"

"အေးပါကွာ၊ ကိုယ်မေးတာလည်း Dexter ကိုပါ။ ရာသီဥတုကဆိုးနေတာ အဲဒီဘက်ဆို ပိုဆိုးမယ်။ မိန်းကလေးတွေမလိုက်နဲ့။ နောက်မှ အခြေအနေကိုအကြောင်းကြားမယ်ကွာ"

"ဟုတ်၊ ကျွန်မဖုန်းကို အချိန်မရွေးဆက်လိုက် အစ်ကို"

Lillian ကလည်းပြောရှာပါတယ်။ Dexter က

"မနက်စောစောတော့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်။ အစ်မက မနက်မှပြန်ရောက်မှာ။ သူ့ကိုမပြောဘဲထွက်သွားရင် ဟိုမှာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်ကူရမှာမဟုတ်ဘူး"

"ဟုတ်ပြီ၊ Kevin ကိုမေးပြီး ကိုယ်စီစဉ်လိုက်မယ်။ ပြီးရင် အကြောင်းကြားမယ်"

"ဟုတ်"

¤

"Kyle, ငါပြောစရာရှိတယ်"

ကားနောက်ခန်းကပဲ ကျယ်နေသလား၊ Kyle ကပဲ အတွေးတွေလွင့်နေသလား၊ Ivy အသံကပဲ တိုးနေသလား မသဲကွဲပါ။ Kyle က ကြားပုံမရ။

"Kyle"

"ဗျာ"

"ငါပြောစရာရှိလို့"

"ဟုတ်"

နားထောင်ချင်ပုံမရတဲ့ အနေအထားပေမဲ့ ဟိုရောက်မှသိရင် ပိုဆိုးလေမလားလို့ တွေးမိတာကြောင့် အခုကားပေါ်မှာဆိုတော့ နောက်ထပ်တစ်နာရီကျော်အတွင်းမှာ အေးအေးဆေးဆေးနားချလို့ရမယ့် အနေအထားတစ်ခုမို့ ပြောလိုက်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်မိတယ်။ ကားက တစ်နာရီခွဲလောက်စီးရမယ်မဟုတ်လား?

"ငါပြောတာ သေချာနားထောင်"

"ပြောလေ"

"မင်းညီလေးက အခု ဆေးရုံမှာဆိုပေမဲ့ မင်းသိထားသလိုမဟုတ်ဘူး"

"အင်း"

တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားပြီး ခပ်တိုးတိုးတုံ့ပြန်လာလို့ Ivy အံ့ဩသွားရတယ်။ တကယ်ဆို သူက သိချင်စိတ်နဲ့ ဒီဘက်လှည့်ပြီးတောင်မေးရမှာလေ။

"Kyle? မင်း သိနေတာလား?"

"......................"

"ဖြေဦးလေ။ အငယ်ကောင်က ဆေးရုံရောက်ရောက်ချင်းပဲ ... အဲဒါကို သိနေတာလား?"

ခပ်ဖြည်းဖြည်းခေါင်းညိတ်ပြပေမဲ့ တစ်ဖက်လှည့်ပြီး အပြင်ကိုသာငေးနေဆဲ။

"ဟာကွာ၊ ဘယ်တုန်းကတည်းကသိနေတာလဲ? အဲဒါကို မသိသလိုနေနေရလားကွာ"

"မထူးတော့ဘူးလေ"

မျက်ရည်သုတ်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်ပြောလာတဲ့ Kyle မျက်လုံးတွေက နီစွေးစွေး။

"ကျွန်တော်ဘာလုပ်လုပ် အငယ်လေးရဲ့ အစ်ကိုကြီးလို့ခေါ်သံကို ကြားရဦးမှာလား? သားလေးရယ်၊ ကျွန်တော်ရယ်၊ အစ်ကိုကြီးရယ် Gym သွားဆော့မယ်လို့ ပြောဦးမှာလား? နောက်ကားကျော်တက်လို့ စိတ်ကောက်နေတာလားဆိုပြီး လိုက်စဦးမှာလား? အဖေ့နား အစ်ကိုကြီးပဲ နေပေးလိုက်ဆိုပြီး ..."

အသံကဆက်ထွက်မလာနိုင်အောင် တိမ်ဝင်သွားပြီး မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာတဲ့ Kyle က ရှိုက်သံမထွက်။

"အသံတိတ်မနေနဲ့ကွာ။ အဲဒီလိုကြီးက ပိုခံရခက်မှာပေါ့"

Kyle ပခုံးတစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ Ivy စကားကြောင့် Kyle က အသက်မှန်မှန်ရှူဖို့ကြိုးစားရင်း သူ့ကိုယ်သူထိန်းလိုက်ကာ

"မရတာ။ အော်ငိုပစ်ချင်တာကို မရတာ"

ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် အသက်ရှစ်နှစ်ကျော်၊ ကိုးနှစ်လောက်ကွာတာကြောင့် ညီဖြစ်သူကို ကလေးတစ်ယောက်လို စောင့်ရှောက်ယုယပေးခဲ့တဲ့ Kyle က ဒီကလေးအတွက် ဘယ်လောက်ပူဆွေးနေမလဲဆိုတာ Ivy တွေးကြည့်လို့လည်း ကာယကံရှင်ရဲ့သောကကို မီနိုင်မှာမဟုတ်ပါ။
ပြီးတော့ အခုမှ လူ့လောကထဲရောက်လာမယ့် ကလေးငယ်လေးရဲ့အဖြစ်က ဆိုးလွန်းပါတယ်။

"Kyle, ကလေးလေးအတွက် ဘယ်လိုစဉ်းစားထားလဲ?"

ဒီအချိန်မှာ ဒါတွေတွေးချင်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုပေမဲ့ တွေးကိုတွေးရမယ့်ကိစ္စမို့ သတိပေးလိုက်မိတယ်။

"သားအမိနှစ်ယောက်လုံးဖြစ်ဖြစ်၊ မတော်တဆ ... ကလေးလေးတစ်ယောက်တည်းဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်ကတော့ အိမ်ပြန်ခေါ်သွားမှာ။ အငယ်လေးကိုယ်စား ကလေးလေးရှိနေရမှာပေါ့။ မထားခဲ့နိုင်ဘူး"

"အင်းပါ"

လက်သီးဆုပ်ကို နှုတ်ခမ်းနားတေ့ပြီး ငြိမ်သွားပြန်တဲ့ Kyle ကြောင့် Ivy ဘာပြောရမှန်းမသိ။

"အခုက ငါ စကားပြောပေးရမလား? ဒါမှမဟုတ်၊ မင်းခဏလောက် စိတ်လျှော့ပြီး နည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ် နားပါလား"

"ရမလား နားလို့"

* Ring Ring Ring *

မြည်နေတဲ့ဖုန်းကိုထုတ်ကိုင်ပြီး Kyle က စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် Ivy ကပဲ ယူကိုင်လိုက်တော့ Kyle ဖုန်းမကိုင်ရဲလောက်စရာ သတင်းဆိုးတစ်ခုနဲ့ သတင်းကောင်းတစ်ခုက တစ်ပြိုင်နက်ဝင်လာခဲ့ပြီ။

"ကလေးလေးအဆင်ပြေတယ်တဲ့။ ကောင်မလေးဘက်ကအမျိုးတွေနဲ့ စကားပြောရမယ်ထင်တယ်။ သူတို့လည်း သူတို့သမီးလေးကိုယ်ပွားကို ပေးချင်မယ်မထင်ဘူး"

Kyle ငိုင်ကျသွားပါတယ်။ သဘောက ကလေးအမေလည်းဆုံးပြီမို့ ကလေးမွေးစားဖို့ကိစ္စက ခက်ခဲမယ့်အခြေအနေ။

"ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်တို့သွေးသားတစ်ဝက်ပါတာမို့ ကိုယ့်မျက်စိအောက်မှာပဲ ဂရုတစိုက်ထားချင်တယ်"

ထပ်ကျလာတဲ့မျက်ရည်တွေကို Kyle သုတ်မနေတော့။ သုတ်လိုက်လို့ခြောက်သွားမယ့် အနေအထားလည်း မဟုတ်သေးဘူး။

Ivy လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပါ။ Kyle ပခုံးကိုပုတ်ရင်းသာ နှစ်သိမ့်မိတော့

"တစ်ခုခုပြောပေးပါလား? ကလေးလေးအတွက်အဆင်ပြေမယ့် အစီအစဉ်တစ်ခုခုဖြစ်ဖြစ်ပေါ့"

ပေါင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ Kyle လက်သီးဆုပ်ကို Ivy က ဖြည်ထုတ်ရင်း

"မင်းအဖေကရော ဘာပြောလဲ?"

"အစ်ကိုသိလား? ကျွန်တော်လေ လေယာဉ်ပေါ်ကဆင်းတော့ ညီလေးကိုမြင်လိုက်တယ်။ လာကြိုတဲ့ကားဘေးမှာ ရပ်နေတာကို ဖြတ်ခနဲမြင်လိုက်ရတာ။ ခေါင်းနောက်ဘက်မှာရော ခန္ဓာကိုယ်ဘယ်ဘက်တစ်ခြမ်းလုံးရော သွေးတွေရွှဲလို့"

Ivy ပြောတော့လည်း သူပြောချင်တာဆက်ပြောလာတဲ့ Kyle ကြောင့် ကားမောင်းနေတဲ့သူကပါ နောက်ကြည့်မှန်ကနေ လှမ်းကြည့်လာပါတယ်။

"ကျွန်တော် ညီလေးကို နှုတ်ဆက်နိုင်ပါ့မလား? ကျွန်တော်မမြင်ရက်ဘူး"

"မင်းကိုမြင်ရင် သူစိတ်ချမှာပါ။ သူစိတ်ချလက်ချ ဘဝကူးပါစေကွာ"

"အင်း"

"Kyle?"

"ကျွန်တော် ခဏနားချင်တယ်"

ခပ်လျော့လျော့လျှောထိုင်ပြီး နောက်မှီကိုမှီကာခေါင်းမော့ရင်း မျက်တောင်တွေပုတ်ခတ်လို့ မျက်ရည်စတွေသိမ်းနေတဲ့ Kyle က တကယ်ကိုအားလျော့နေပုံ။

"အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်၊ ရောက်ရင် ငါနှိုးမယ်"

အိပ်မပျော်နိုင်တာသိပေမဲ့ မင်းကိုအိပ်လိုက်စေချင်တယ်။ ဟိုကိုရောက်တာနဲ့ မင်း တောက်လျှောက်ပင်ပန်းတော့မှာ။

¤

"အငယ်လေး၊ မင်း စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်သွားပါ။ ကလေးလေးအတွက်လည်း စိတ်ချပါ၊ အစ်ကိုကြီးစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်"

*ချွင်*

ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုံ့ကြည့်မိကြတော့ ဆွဲပြားလေးတစ်ခုပါတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးတစ်ကုံး။ ယူကြည့်မိတော့ ဆွဲပြားလေးမှာ Baby Jasper ဆိုတဲ့ နာမည်လေးတစ်ခု။ ကလေးလေးအတွက် နာမည်ရွေးပြီး လုပ်ပေးထားပုံရတဲ့ ဆွဲပြားလေးက Kyle ရောက်လာမှ ကလေးအဖေလက်ထဲကနေ ထွက်ကျလာခဲ့တယ်။
မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက် ညီငယ်လေးရဲ့အလောင်းနား ငိုကြွေးနေတဲ့ Kyle တစ်ယောက် အားယူပြီး စိတ်ချဖို့ပြောတဲ့အချိန်မှာမှ ကလေးကိုလွှဲပေးနေပုံရတဲ့ ဒီအဖြစ်အပျက်ကြောင့် Kyle မျက်ရည်တွေသုတ်ပြီး ကလေးငယ်ဆီထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

Ivy, Kyle နောက်ကလိုက်လာရင်း တွေးမိတာက နယ်မြို့လေးဖြစ်တာကြောင့် သူတို့ဒီလိုသွားလာနိုင်နေပြီး Paparazzi တွေလက်ကလွတ်နိုင်တာလားဆိုတဲ့ အတွေးတစ်ခု။ ဒီလိုပူဆွေးနေတဲ့အခြေအနေမှာ ထင်သလိုသတင်းရေးတင်တဲ့သူရှိရင် တစ်ပူပေါ်နှစ်ပူဆင့်ရပေဦးမယ်။

ချီလိုက်တဲ့ Kyle လက်ထဲ ငိုသံမထွက်ပါဘဲပါလာတဲ့ ကလေးလေးဟာ နီတာရဲလေး။
ကလေးကိုချီပြီး ကလေးအမေရှိရာဆီသွားလေတော့ ဆွေမျိုးတွေက အတင်းတားလာကြတယ်။

"ကလေးကို ဒီကိုခေါ်မလာရဘူးလေ"

"ကျွန်တော်ပြောစရာရှိလို့ပါ"

"ပြောစရာရှိရင် အိမ်မှာအနားယူရင်းမှ ပြောကြတာပေါ့ကွယ်။ ကောင်မလေးအမေခမျာလည်း တော်တော်လေးပူဆွေးနေရှာတာမို့ အိမ်ရောက်မှ ပြောကြတာပေါ့"

နောက်ဆုံးတော့ Cosgriff ရဲ့ ခမည်းခမက်အိမ်မှာပဲ တည်းဖို့ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ မြို့လေးကသေးပြီး တခြားမြို့တွေနဲ့မနီးလှပေမဲ့ သူ့နေရာလေးမှာပဲ သီးသန့်လေးစည်းကားနေတာကြောင့် ခေါင်လွန်းတဲ့နေရာမျိုးတော့မဟုတ်ပါ။ ခမည်းခမက်ဆိုတာလည်း ဒီမြို့မှာတော့ တော်တော်လေးပိုက်ဆံရှိတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုပါ။

"ဒီအခန်းမှာ အဆင်ပြေမလားကွယ်။ တခြားဧည့်သည်တွေနဲ့ဆိုတော့ ဒီအခန်းကျယ်မှာပဲ အိပ်ရာနှစ်နေရာစီစဉ်လိုက်တယ်"

"အာ ... ရပါတယ်ခင်ဗျာ"

နာရေးအိမ်လာပြီး ဟိုလိုစီစဉ်ပေးပါ၊ ဒီလိုစီစဉ်ပေးပါလို့လည်း ပြောလို့မသင့်တော်တာမို့ Ivy ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူတို့ကူသယ်လာပေးတဲ့အိတ်တွေကို နေရာချဖို့ပြင်လိုက်ပါတယ်။
Kyle အိတ်ကို အိပ်ရာတစ်ခုနားပို့လိုက်ပြီး သူကတော့ နောက်တစ်နေရာမှာပဲ နေရာချလိုက်ပါတယ်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအဝတ်အစားတစ်စုံကို အလျင်အမြန်လဲလိုက်ပြီး တစ်ဖက်ဆွေမျိုးတွေနဲ့ စကားပြောနေမယ့် Kyle ရှိရာဆီ လာခဲ့လေတော့

"အစ်ကို၊ လာလေ"

"အင်း၊ အဆင်ပြေလား?"

"သူတို့လည်း သူတို့သွေးသား၊ သူတို့မျိုးဆက်မို့ လက်မခံချင်ကြဘူး။ သူတို့မြေးကို သူတို့ပဲမွေးမယ်တဲ့"

"အင်း၊ ရှိမှာပေါ့။ ဘာဆက်လုပ်မလဲ?"

"ကလေးအဘိုးက ဆေးရုံမှာစီစဉ်စရာရှိတာလေးတွေ လက်စသတ်ဖို့ ကျန်နေခဲ့တယ်လေ။ သူပြန်လာမှ သေချာပြောကြည့်ရမှာပဲ"

"အဆင်ပြေမှာပါကွာ"

အဲဒီအချိန် ကလေးလေးရဲ့အဒေါ်တစ်ဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက အပြေးရောက်လာပြီး

"အန်တီလေး၊ ဦးလေးလေ ကားပေါ်အတက်မှာ မြွေကိုက်ခံရလို့တဲ့။ ဆေးရုံရှေ့မှာပဲမို့ ချက်ချင်းကိုကြည့်ပေးနေလို့ အဆင်တော့ပြေမယ်ထင်ပါတယ်တဲ့"

"ဘယ်လို?"

ဒုက္ခက အဖော်အပေါင်းနဲ့လာတယ်ဆိုတာ တကယ်ပဲထင်ပါရဲ့။ လူနာရှင်မပြောနဲ့ ဘေးလူပါ ရင်ပူရတဲ့အနေအထား။

"လိုက် ... လိုက်သွားရအောင်"

▪︎

"ကလေးက မိစုံဖစုံနေရမယ့်ကံ မပါလာဘူး။ သူ့ဘဝက ကျန်တာအကုန်ကောင်းပေမဲ့ အမိရယ်၊ အဖရယ်လို့ အစုံလိုက်ရှိနေသမျှ သူ့ဘဝမငြိမ်းချမ်းနိုင်ဘူး။ နင်တို့မွေးစားမယ်ဆို စဉ်းစားပါ။ နင့်ယောက်ျား အခု ကံကောင်းလို့အသက်မသေတာ။ မြွေကအဆိပ်ရှိပေမဲ့ ဆေးရုံရှေ့မို့အချိန်မီတာဟာ သူကိုယ်တိုင်ကလူကောင်းမို့ အသက်မထိခိုက်တာ။ ကံဆိုတာ ကြိုမပြောနိုင်လို့ နင်တို့စဉ်းစား"

အသက်ကြီးကြီးအဘိုးတစ်ယောက်က ရှေ့ဖြစ်လိုလို၊ ကံကြမ္မာဟောစာလိုလို ပြောလာတာကို Kyle က သေချာကြည့်နေပြီးမှ

"အန်တီ၊ ကလေးကို ကျွန်တော်တို့နဲ့ ထည့်ပေးလိုက်ပါ"

"လူလေး၊ မင်းအယုံအကြည်မရှိလို့မရဘူးနော်"

"ကျွန်တော့်မှာ မိန်းမမရှိဘူးလေ။ ဒီကလေးကို ကျွန်တော်မွေးစားမယ်ဆို ကလေးမှာ မိခင်မရှိတာမို့ အဆင်ပြေမှာပါ"

ယုံကြည်မှုတစ်ခုကို ခုတုံးလုပ်တယ်ပြောပြော အခုအချိန်မှာ ဒါဟာ ကလေးကိုခေါ်နိုင်ဖို့ အကြောင်းပြချက်ကောင်းတစ်ခုပါပဲ။

"မင်းက မိန်းမမယူတော့ဘူးတဲ့လား?"

အဘိုးက Kyle လက်ကိုကိုင်ကြည့်နေပြီးမှ ကလေးငယ်အဘွားဘက်ကိုလှည့်ကာ

"သူတို့နဲ့ထည့်ပေးလိုက်ပါ"

ပြီးတော့ Kyle ဘက်ပြန်လှည့်လာပြီး

"ကလေးကို လူလေးပဲ မွေးစားလိုက်ပါ။ ဘာပဲဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် လူလေးရင်ထဲကအသံကို နားထောင်ပါ"

Kyle အံ့ဩသွားရပါတယ်။ ဒီကလေးကို သူမွေးစားဖို့ဆုံးဖြတ်ထားပေမဲ့ အခုလိုမျိုး ပြောခံလိုက်ရချိန်မှာ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်မှန်း ရှင်းမပြတတ်တော့ပါ။

ငါ့တူလေးရေ၊ မင်းကို ဦးလေး သေချာစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်။

■■■■■ Part (7) ဆက်ရန် ■■■■■