လူနာသတင္းေမးလာရာက မူးလဲက်တဲ့ Nancy ေၾကာင့္ Roy ကိုဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ၾကၿပီး အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ Nancy သတိရလာတယ္ဆိုရင္ပဲ

"Nancy, သက္သာလား"

"အင္း၊ မမူးေတာ့ပါဘူး"

"ေဒါက္တာကေျပာတယ္၊ နင္ အားနည္းေနတာတဲ့။ မ်ားမ်ားအနားယူပါဟာ"

"အင္း၊ ငါ ေဒါက္တာနဲ႔ေျပာစရာရွိလို႔ နင္တို႔ အျပင္ခဏထြက္ေပးမလား"

"ငါေရာလား"

"အင္း Lillian"

Dexter နဲ႔ Lillian အခန္းအျပင္ထြက္သြားၾကေတာ့

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ"

"ရပါတယ္။ လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕အတြင္းေရးကို ေစာင့္ထိန္းေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တာဝန္ပါ။ အျမန္ဆံုးအဆင္ေျပပါေစလို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။ သိပ္ၾကာရင္မေကာင္းဘူးေလ။ သူနဲ႔ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီလား"

"ဟင့္အင္း"

"ဘယ္သူသိေသးလဲ"

"ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ မေျပာျဖစ္ဘူး"

"ဂ႐ုစိုက္ပါ Nancy. တကယ္လို႔ လိုအပ္တာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အခ်ိန္မေရြးအေၾကာင္းၾကားပါ။ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ေပါ့"

"အစကတည္းက မေကာင္းတာေတြေတြးေနရင္ ဒီအခ်ိန္အထိမခံပါဘူး ေဒါက္တာ။ Nancy မလုပ္ပါဘူး"

"ေအးဗ်ာ၊ အဆင္ေျပေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကပါ"

"ဟုတ္ကဲ့"

¤¤¤

*သတင္းလာမေမးေတာ့ဘူးလား*

*လိုလို႔လား"

*သရုပ္ေဆာင္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ Delivery ပဲလုပ္ေတာ့မယ္*

*ဟား ဟား ... ေစတနာနဲ႔ပို႔ေပးတာကိုဗ်ာ။ ဒီေလာက္အေျခအေနဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္သက္သာေနပံုရတာပဲ"

*မသက္သာဘူးဆိုရင္ေရာ*

*ဆရာဝန္ျပေပါ့*

*သက္သာတယ္ဆိုရင္ေရာ*

*အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ေတာ့ေလ*

*ဟင့္အင္း၊ Bar မွာ အပန္းေျဖမလားလို႔*

*မ်က္စိ႐ႈပ္၊ နား႐ႈပ္ေတြနဲ႔*

*အိမ္မွာပဲနားရမွာေပါ့ေလ*

*ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ပါ့မယ္*

*That's the point."

*ခင္ဗ်ားကေတာ့ေလ*

*အင္း၊ Dexter Adler ေပါ့*

Laugh emoji တစ္ခုပို႔လိုက္ၿပီး အဆံုးသတ္သြားတဲ့ Conversation ေလးတစ္ခုရဲ႕အဆံုးမွာ ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပံဳးေတြနဲ႔။

¤¤¤

"Killer"

"ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့မွာ"

"အဲဒါေၾကာင့္ လိုက္ပို႔ေပးမလို႔ေလ"

"ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေနက်အတိုင္း ျပန္ရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလည္းပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူျပန္ၾကမွာ"

"သူ႔ကိုပါေခၚခဲ့ေလ"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနပါေစ။ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး"

VIP customer.
ဘယ္လိုအေျခအေနေတြကို ဖန္တီးေနတတ္မွန္းမသိတဲ့ ေရွ႕တိုးလာသူကို ရပ္ၾကည့္ေနမိရာက အနားကိုေတာ္ေတာ္ကပ္လာလို႔

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

Cayden မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္းက အနားတိုးကပ္လာၿပီး

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ေခါင္းေပၚမွာ အေကာင္ေလးတစ္ေကာင္"

Cayden လက္နဲ႔ခါခ်မယ္အလုပ္မွာ

"ဆံပင္ထဲဝင္သြားမယ္ေလ။ ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္"

ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေနာက္ဘက္နားကိုထိန္းကိုင္သလို အုပ္မိုးလိုက္ၿပီး နားရြက္နားကို ေလနဲ႔မႈတ္ပစ္လိုက္တယ္။ Cayden က ဘာမွန္းမသိသလိုၾကည့္လိုက္ေတာ့

"နားရြက္နားဆင္းသြားလို႔ေလ။ ပ်ံထြက္သြားၿပီ"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး"

ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ပဲေနာက္ဆုတ္သြားၿပီး စကားေျပာေနသူကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့ ထပ္ၿပီးေနာက္ဆုတ္သြားခ်ိန္ ထိုသူေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ၿပီးေငးၾကည့္ေနတဲ့ Tristan. အံ့ဩမင္သက္ေနၿပီး မယံုႏိုင္သလိုၾကည့္ေနတာေၾကာင့္

"ဘာျဖစ္တာလဲ Tristan?"

Tristan ဆီကိုသြားဖို႔ျပင္တဲ့ Cayden ကို Tristan က လက္ကာတားလိုက္ၿပီး

"ဒါ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးလဲ"

"ဘာကို ..."

အေျခအေနေတြကို Cayden ရိပ္မိသြားပါၿပီ။ အဲဒီလူရဲ႕ ေနာက္တည့္တည့္မွာရွိေနတဲ့ Tristan က အဲဒီလူ Cayden အနားကပ္လာၿပီး ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ကာ မ်က္ႏွာနားကပ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ေတြးစရာက တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ Bar ကိုလာၿပီး Cayden နားရစ္ဝဲေနတတ္သူနဲ႔ ဒီလိုအေျခအေနမွာ Tristan အေတြးေတြမွားသြားႏိုင္တယ္။

"မဟုတ္ဘူး Tristan, တလြဲမေတြးနဲ႔ေနာ္။ ငါေျပာမယ္၊ သူက ..."

"အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္ Tristan. ႀကိဳေျပာခဲ့သားပဲ"

ဘာလဲ၊ ဒီလူက ဘာေတြဝင္ေျပာတာလဲ။

Tristan ကေတာ့ နာက်င္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းေတြကိုခါရမ္းကာ လက္ကာတားရင္းနဲ႔ပဲ မ်က္ရည္ေတြဝဲလာပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္မွားတာေပါ့။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္႐ႈံးတယ္"

"ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္မွာပါလို႔"

Tristan နဲ႔ အဲဒီလူရဲ႕စကားေတြကို Cayden နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ၾကားမွာေရာ ဘယ္လိုေတြပတ္သက္မႈရွိေနခဲ့တာလဲ။

¤

အတိတ္တစ္ေနရာမွ ...

"ဒါဆို Cayden ကိုရေအာင္လိုက္ရမလား။ အဲဒီလိုဆို Tristan, မင္းက သူ႔အိမ္ကေနထြက္လာၿပီး ျပန္လိုက္ခဲ့မလား"

"ဘယ္လို"

"Cayden ကို အဲဒီေလာက္တြယ္တာေနစရာမလိုပါဘူး။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္႐ိုးသားႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ေနတာလဲ"

"Cayden က အဲဒီလိုေပါ့ပ်က္ပ်က္မဟုတ္ဘူး"

"အင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းလူပဲေလ၊ ေလာဘရွိမွာေပါ့။ သူ႔အတြက္သူ ေတြးရဦးမွာပဲေလ"

"ေပါက္ကရေတြမလုပ္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘဝတူခ်င္းမို႔ ေပါင္းမိၾက႐ံုသက္သက္ပါ"

"ဟုတ္ပါ့မလား။ ေသခ်ာအာမခံႏိုင္သလား"

"ေသခ်ာတာေပါ့။ Cayden မွာ ခ်စ္ရမယ့္လူရွိတယ္"

"သူ႔ဘက္တစ္ဖက္တည္းကိုပဲ အာမခံေပးေနတာလား"

"ကၽြန္ေတာ္က ... အာ ... ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ၊ သူ႔ကိုမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ကိုစိတ္မ႐ႈပ္ေစခ်င္ဘူး။ အသံုးခ်ဖို႔မေတြးပါနဲ႔"

"အစကေမးခြန္းပဲ ျပန္ေမးမယ္။ Cayden အနားကပ္ႏိုင္ရင္ ျပန္လိုက္ခဲ့မလား။ Cayden ကို အဲဒီေလာက္ယံုေနရင္ ဒီအေပးအယူကို လက္ခံသင့္ပါတယ္"

"ရတယ္ေလ။ ျဖစ္လာမွာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔"

"အဟင္း၊ ကတိတည္ပါေစ"

¤

Cayden တို႔အလုပ္လုပ္တဲ့ Bar ေလးရွိရာ လမ္းေထာင့္ေလးမွာ VIP customer, Mr. Ford ရယ္၊ Cayden နဲ႔ Tristan ရယ္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အေျခအေနကို Cayden က ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။

"Tristan, မင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ"

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါျပန္ေတာ့မယ္ Cayden."

"အတူျပန္မယ္ေလ"

"မင္းအိမ္ကိုမဟုတ္ဘူး"

Tristan က ေျပာၿပီးတာနဲ႔ Mr. Ford ရဲ႕ကားရပ္ထားရာဆီ ထြက္သြားပါၿပီ။

"Tristan, မင္း ဘယ္ကိုလိုက္သြားမွာလဲ"

Tristan က မေျဖဘဲဆက္သြားေနဆဲမို႔ Cayden ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ Mr. Ford က Cayden ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး

"သူ မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းပါဘူး။ ေအးေဆးေပါ့"

"ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေတြေျပာလိုက္တာလဲ Mr. Ford? အခု Tristan က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္မ်ိဳးထင္သြားတာေလ"

"Killer က Tristan အထင္လြဲမွာေၾကာက္တယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလို႔လဲ"

"ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီအစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လိုအပ္တဲ့သူပဲေပါ့"

"ဘာလို႔လိုအပ္တာလဲ"

"ဟာဗ်ာ၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း မလိုအပ္ရေတာ့ဘူးလား"

Cayden အမူအရာေတြကို ေသခ်ာလိုက္အကဲခတ္ေနတဲ့ထိုလူက သေဘာတက်ျပံဳးလိုက္ရင္း

"Tristan က သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္"

Mr. Ford စကားကို Cayden က နားမလည္သလိုၾကည့္လိုက္ေတာ့

"စိတ္ခ်ပါ။ မင္းသူငယ္ခ်င္းေလး ဒုကၡမေရာက္ပါဘူး"

¤

Tristan အိမ္ျပန္မလာတာ သံုးရက္ရွိေနၿပီ။ ဆိုင္ကိုမလာလို႔ မန္ေနဂ်ာကိုေမးေတာ့လည္း

"ခြင့္တစ္ပတ္ယူသြားတယ္ေလ။ မင္းကမသိဘူးလား"

"ဒီရက္ပိုင္းအလုပ္မ်ားေနတာကို ခြင့္ေပးတယ္ေပါ့"

"သူ႔အုပ္ထိန္းသူက သူေဌးကိုေျပာသြားတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ မင္းတို႔ကတတြဲတြဲျဖစ္ေနၿပီး ဘာလို႔အခုမွ မင္းမသိရတာလဲ"

"ဟိုတေလာက စကားမ်ားထားလို႔ပါ"

Tristan ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူတဲ့။ Mr. Ford က Tristan ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူလား။ ဘယ္လိုပတ္သက္ၾကတာလဲ။ ဒီလူ သက္သက္မဲ့ အနားကပ္လာၿပီး ဇာတ္လမ္းေတြရွာေနတာ Tristan ေၾကာင့္လား။

Tristan နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Cayden ေတြးစရာေတြမကုန္ႏိုင္ခဲ့။ သူေရာ၊ ကိုယ္ပါ Broken Family ကလာသူအခ်င္းခ်င္း အားေပးရင္းပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကူညီခဲ့ၾကတာ။ Tristan ကမွ အေမနဲ႔အတူေနလိုက္ရပါေသးတယ္။ Cayden ကေတာ့ မိဘေတြအိမ္ေထာင္ကြဲၿပီး လပိုင္းအၾကာမွာပဲ အေမျဖစ္သူဆံုးသြားေလေတာ့ အေမဘက္ကဦးေလးကပဲ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့တာ။ အလုပ္အတည္တက်ျဖစ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကမွ ဦးေလးဆီကေနအိမ္ခြဲထြက္ၿပီး ေနလာခဲ့တာ။ ဦးေလးျဖစ္သူလူပ်ိဳႀကီးက ခြဲမေနပါနဲ႔လို႔ တားရွာသား။ ေနာက္ေတာ့ သူခြဲထြက္လာၿပီးမွ လူပ်ိဳႀကီးမိန္းမရပါေတာ့တယ္။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း ဘာလိုအပ္သလဲလို႔ အျမဲတမ္းဂ႐ုစိုက္တတ္လြန္းသူပါ။

*Ting Tong*

လူေခၚဘဲလ္သံေၾကာင့္ Cayden အေတြးေတြရပ္သြားရတယ္။ ထၾကည့္မိေတာ့

"အစ္ကို၊ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ"

"ပိစိဆီပဲ လာတာေလ"

"အထဲဝင္ခဲ့ေလ"

"တိုက္ခန္းေလးက က်ယ္သားပဲ"

"ဘာပရိေဘာဂမွ သိပ္မရွိေတာ့ က်ယ္တယ္"

"အင္း၊ ေန႔လယ္စာကို ဒီမွာစားသြားလို႔ရလား"

"အာ ... ရပါတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ထြက္ဝယ္ရမလားပဲ"

"ဒီမွာ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ဝယ္လာတယ္"

"အထုပ္ေတြပါလာေတာ့ ထင္ေတာ့ထင္သား"

"Tristan မရွိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနတာလား"

"အစ္ကိုသိတယ္လား"

"သိပါတယ္။ အစ္ကိုအားလံုးသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလည္း သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔။ Mr. Ford နဲ႔လည္း မပတ္သက္တာအေကာင္းဆံုးပဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ကင္းပါတယ္"

"သိပါတယ္။ ဒီေန႔က ပိစိနဲ႔လည္းေန႔လယ္စာအတူစားရင္း ေျပာစရာရွိတာေလးေတြလည္း ေျပာရေအာင္ လာခဲ့တာ"

"ဘာေျပာမလို႔လဲ"

"Tristan Ford အေၾကာင္းေပါ့"

"ဘယ္လို"

"ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လည္း သိတာမၾကာေသးဘူး။ Mr. Ford က သူအထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ သူတို႔အတန္းကသူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးနဲ႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး Mr. Ford ရဲ႕မိဘေတြက ေငြအားသံုးၿပီးရွင္းခဲ့တာ။ ကေလးကိုဖ်က္ခ်ဖို႔၊ Mr. Ford နဲ႔မပတ္သက္ဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးဘက္က ကေလးကိုရေအာင္ေမြးခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို သူသိသြားေတာ့ လိုက္ရွာေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ကမွ သူတို႔ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ Tristan ရဲ႕မိဘေတြအေနနဲ႔ ျပန္ေပါင္းမထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ Mr. Ford ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမၽွ ေနာက္ကြယ္ကေနကူညီေနခဲ့တာ။ Tristan အေမဆံုးေတာ့ သူ႔သားကိုျပန္ေခၚဖို႔လုပ္ေပမဲ့ စိတ္နာေနတဲ့ Tristan က မလိုက္တဲ့အျပင္ ပိစိနဲ႔တပူးတြဲတြဲျဖစ္ေနလို႔ ျပန္ေခၚမရခဲ့ဘူး။ အရင္ကတည္းက Bar ကိုလာလာေနတတ္တဲ့အခံနဲ႔ တမင္သက္သက္ ပိစိကိုခုတံုးလုပ္ခဲ့ပံုပဲ။ Tristan ကအထင္လြဲေအာင္ေလ"

"အာ ... ဒါေၾကာင့္အဲဒီေန႔က Tristan အထင္လြဲသြားၿပီး အဲဒီလိုေတြေျပာသြားတာကိုး။ အဲဒီဘဲႀကီးက မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္သားကိုယ္ေခၚတာပဲ ေအးေဆးလုပ္မွေပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သက္သက္မဲ့အထင္လြဲခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း Tristan ဘဝေလး အဆင္ေျပသြားတာေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကစိတ္ပူေနတာ။ အခုမွပဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္"

"တကယ္လို႔ Mr. Ford အနားထပ္ေရာက္လာရင္ ..."

"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မွ ဘာမွမဆိုင္တာ။ ထပ္ေရာက္လာရင္ေတာ့ အျပတ္ေျပာပစ္မွာ"

"အဟား ... ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ အခု ခ်က္ၾကေတာ့မလား။ ေန႔လယ္စာလည္း နီးေနၿပီ"

"အစ္ကိုက ခ်က္တတ္လို႔လား"

"အထင္ေသးလို႔ကြာ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတဲ့သူပါ။ တစ္မိသားစုစာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္ပါတယ္"

"ဪ၊ အဲဒီလိုလား"

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကရင္း

"ပိစိ၊ ကိုယ္တို႔ဆီျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"

"စဥ္းစားပါရေစဦး"

"အဲဒီလိုပဲေျပာေနေတာ့မွာလား။ ကိုယ္ ဦးေလးနဲ႔လည္းေတြ႕ၿပီးၿပီ"

"ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္ခ်ိန္းလို႔ သူ႔အိမ္သြားေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အစ္ကိုက ဘယ္လိုေတြေတာင္ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကိုနဲ႔လိုက္ေနဖို႔ ေျပာေနတာ"

"ဟား ဟား၊ ဒီလိုပဲျဖစ္ေနရမယ္ေလ"

¤¤¤¤¤

"ကိုယ္ Fairy ကိုခ်စ္တယ္"

"ရွင္"

"Fairy ကို ကိုယ္ႏိုင္ငံျခားထြက္မသြားခင္ Fairy ေမာ္ဒယ္ဘဝကတည္းက ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာ ပရိသတ္အေနနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ဒယ္သင္တန္းမွာ စတက္ခါစကတည္းက ကိုယ္လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ"

Lillian ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေအာင္ ဆြံ႕အေနမိပါတယ္။ ညဘက္ႀကီး ဖုန္းေခၚလို႔ရမလားလို႔ စာပို႔လာတာေၾကာင့္ ေခၚလို႔ရေၾကာင္းအေၾကာင္းျပန္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းေခၚၿပီး Propose လုပ္လာတဲ့ Dr. Roy Concord ဟာ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ပီပီ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္ေလသလား။

"Fairy, are you there?"

"ဟုတ္"

"ကိုယ့္ဘက္က ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးၿမိဳသိပ္ခဲ့ၿပီး အခုေတာ့ Fairy ကိုသိေစခ်င္လို႔ ဖြင့္ေျပာရတာပါ။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ သိေပမဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ရသူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတာ့ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ"

"ဟုတ္"

"ဖြင့္ေျပာလိုက္လို႔ အရင္ကခင္မင္မႈေလးပ်က္သြားမွာေတာ့ စိုးရိမ္မိတယ္။ မေျပာခဲ့ဘူးလို႔သေဘာထားလိုက္ပါတို႔၊ အရင္လိုဆက္ေနေပးပါတို႔ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တာမ်ိဳးေတြကို အတင္းမေတာင္းဆိုပါဘူး။ Fairy ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ကိုယ္လိုက္နာပါ့မယ္"

"ဟို ....."

"ေျပာပါ Fairy"

"ေနာက္မွ ... ေနာက္မွပဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့"

Lillian ကေတာ့ ဖုန္းခ်သြားေပမဲ့ Roy တစ္ေယာက္ ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ေနာက္မွဆိုေတာ့ ထပ္ေတြ႕ျဖစ္ၾကဦးမယ္ေပါ့။ ဆက္ေျပာမယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥကို Fairy ဘက္က ခါးသီးေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။

¤¤¤

"Nancy"

"ဘာလာလုပ္တာလဲ။ Nancy, အစ္ကိုနဲ႔မေတြ႕ခ်င္ဘူး"

"Nancy ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္။ ဒီကိစၥကိုေျဖရွင္းဖို႔က အခ်ိန္မွသိပ္မရတာပဲ"

"အစ္ကိုနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"

"ေျပာရက္လိုက္တာ။ ကိုယ္ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ေလ"

"အဟား၊ အဲဒီစကားကို ဒီလိုအခ်ိန္မွေျပာတာ ေစာလြန္းမေနဘူးလား။ ျပန္ပါေတာ့"

"ေစ့စပ္ရမယ့္လူရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က ..."

"ေတာ္ေတာ့ Nathan. ခင္ဗ်ားျပန္လိုက္ေတာ့။ ဒီကိစၥ ကိုယ့္ဘာသာရွင္းမယ္"

"Nancy, Nancy. အား ... Nancy ရာ၊ ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ"

Nancy အိမ္ေရွ႕မွာ ျပႆနာတက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ Nathan ဦးတည္ရာက Dr. Roy ဆီသို႔။

"အဲဒါပါပဲ ေဒါက္တာ။ ေဒါက္တာသိထားၿပီးသားမို႔ ကၽြန္ေတာ္က အစအဆံုးေျပာျပရတာပါ"

"ေအးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိစၥကလည္း တစ္ဖက္ကေခါင္းမာေနေတာ့ ခက္တာပဲ"

"သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ ..."

"စိတ္ခ်ပါ။ သူလိုအပ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးေနပါတယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ရပါတယ္ဗ်ာ"

¤¤¤

ဒါက ဘာလဲ။ Mr. Ford ဆိုတဲ့လူက Nancy နဲ႔ လူႀကီးခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့ Sugar Daddy type နဲ႔ဘဲႀကီးေလ။ ဘာလို႔ Cayden နဲ႔ရွိေနရတာလဲ။ လူနာသတင္းေမးလာမယ္ဆိုတဲ့လူ ေပၚမလာခဲ့တာ ဒီလူေၾကာင့္တဲ့လား။ အဟက္၊ ငါကေတာ့ ေမၽွာ္လိုက္ရတာ။

ဘယ္ကဘယ္လိုထြက္လာတဲ့ပံုေတြမွန္းမသိ Killer ဆိုတဲ့ Hash tag နဲ႔တြဲေတြ႕ရတာ Dexter အတြက္အဆင္ေျပမေနပါဘူး။ ျမင္လိုက္ရင္ေဒါသထြက္ရၿပီး မၾကည့္ဘဲလည္းမေနႏိုင္။ ထပ္ၿပီးရွိေသးမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ရွာၾကည့္မိရင္း ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာေနခဲ့သလိုပါပဲ။

¤¤¤

"ကၽြန္မတို႔ ထပ္မေတြ႕ၾကတာေကာင္းမယ္ ေဒါက္တာ"

ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာခ်ိန္းလို႔ ဝမ္းသာအားရလာေတြ႕သူကို ပထမဆံုးေျပာတဲ့စကားက ထပ္မေတြ႕ၾကဖို႔တဲ့။ Roy ေတာ့ ရူးခ်င္ေနမိပါတယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Fairy?"

"Mrs. Sofia Concord ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို မၾကာေသးခင္ကမွ ကၽြန္မသိခဲ့ရတာ"

"ဗ်ာ။ အေမ့ကိစၥနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္တာလဲ"

"ရွင္သိေနၿပီးသားမဟုတ္ဘူးလား"

"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိတာပါ"

"ကၽြန္မရဲ႕ နာမည္အရင္းက Lillian Fay Parker. Mr. Wright ကေတာ့ ကၽြန္မအေပၚ အေဖအရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေပးခဲ့သူေပါ့"

"Parker? ဟို ... ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ Parker ဆိုတာက ..."

"အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေတြရဲ႕ ေရစက္က မဆံုးႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အဆံုးသတ္ေပးသင့္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလား"

"Fairy ရယ္၊ မာမီနဲ႔ Mr. Parker က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းစြပ္စြဲခံရတာ ..."

"စြပ္စြဲခံရေအာင္ေနလို႔ စြပ္စြဲခံရတာေပါ့"

"တကယ္မဟုတ္တဲ့ကိစၥအတြက္ မိသားစုႏွစ္ခုၿပိဳကြဲခဲ့ရတယ္။ အဲဒီစြပ္စြဲခ်က္ေတြေၾကာင့္ မာမီအသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြက တကယ္မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ကိုယ္သက္ေသျပႏိုင္ရင္ေရာ Fairy လက္ခံေပးမလား"

"ရွင္က ဘာလို႔အခိုင္အမာေျပာေနရတာလဲ"

"မာမီ့ေမာင္ဆီက အေသအခ်ာသိရၿပီးၿပီ။ မယံုရင္ Fairy ေမေမကို ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္ပါ။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးမွာ Fairy တို႔သားအမိေတြ Mr. Parker အေၾကာင္းကို တစ္ခြန္းေတာင္မေျပာဖူးဘူးလား"

"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မျပန္မေတြးခ်င္ဘူး"

"သိသင့္တာေတြသိရဖို႔ေတာ့ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ Fairy လည္း သိခ်င္မယ္ထင္ပါတယ္"

¤¤¤

မနက္ေစာေစာအလုပ္နားလို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္တဲ့အခ်ိန္ ဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့ကားတစ္စီးေၾကာင့္ Cayden ထပ္ၾကည့္မိတယ္။

"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငါအျမင္မွားတာေနမွာ"

တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့ၿပီး စိတ္ထဲမလံုျခံဳသလိုခံစားရလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ Cayden မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးဆီကို ဦးတည္သြားလိုက္တယ္။ ေနေရာင္မလင္းေသးခ်ိန္ မီးေရာင္မရွိတဲ့ကားထဲကို မျမင္ရပါ။ ကားမွန္တံခါးကို ခပ္ဖြဖြေခါက္လိုက္ေတာ့ မွန္ကေလၽွာက်လာၿပီး ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

"ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းလို႔ရၿပီလား။ ဘာလို႔တစ္ေယာက္တည္းလဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာပါသင့္တယ္ေလ။ ကားမေတာ္တဆျဖစ္တာမွ မၾကာေသးတာကို ဘာလို႔ကားေမာင္းေနတာလဲ။ တစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

စိတ္ပူၿပီးေျပာေနတာကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနလို႔ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီးဝင္ထိုင္လိုက္မိတယ္။ ကားမွန္ေတြျပန္ပိတ္လိုက္တဲ့သူက စကားတစ္ခြန္းမွမဟေသးပါ။

"လာခဲ့မယ္ေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္မလာျဖစ္ဘူး"

"ေတာ္ေတာ္အလုပ္႐ႈပ္ေနတာလား"

လွည့္မၾကည့္ဘဲေျပာလာသူက အသံခပ္တင္းတင္း။ ဒါ ဘယ္လိုအေျခအေနလဲ။

"စိတ္နည္းနည္းမၾကည္တာပါ"

"ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ"

"ဟင္ ..."

"ဘာျဖစ္ထားတာလဲလို႔ ေမးတာေလ"

မ်က္လံုးေတြထဲစိုက္ၾကည့္ၿပီး ထေအာ္ေလသူေၾကာင့္ Cayden လန္႔သြားၿပီးမွ

"ဘာလို႔လာေအာ္ေနတာလဲ"

ျပန္မေျဖဘဲ ကားစက္ႏႈိးၿပီး ေမာင္းထြက္ဖို႔ျပင္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီလူနဲ႔ေတာ့ ခက္ၿပီ။ Cayden ရဲ႕တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိ စကားမေျပာဘဲေနတဲ့လူ။ အခုက လိုရာဆြဲေတြးရရင္ သမီးရည္းစားခ်င္းစိတ္ေကာက္ေနၾကသလိုလို။
Cayden ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ျပံဳးမိေတာ့

"ဘာျပံဳးတာလဲ။ ဆင္းေတာ့၊ မင္းအိမ္ေရာက္ၿပီ"

"ခင္ဗ်ားပါလိုက္ဆင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းမယ္"

ေျပာၿပီး ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို အက်အနမွီကာထိုင္ေနပါေသာ Cayden ရယ္၊ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး လူသတ္မလို႐ုပ္ျဖစ္ေနပါေသာ Dexter ရယ္က ေနေရာင္ျခည္ထြက္စမနက္ခင္းေလးမွာ Mary Adler စီးေနက်ကားေလးထဲက ခပ္ေႏြးေႏြးပတ္ဝန္းက်င္ေလးထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး။

¤¤¤

"Nancy, နင္ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ ငါ့ကိုေျပာမျပႏိုင္ဘူးလား။ ငါအရမ္းစိတ္ပူတယ္"

"ဘာမွစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။ ဘာေရာဂါမွလည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး"

"ငါ့ကိုေသခ်ာေျပာျပပါဟာ။ ငါက နင္ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းပဲ မဟုတ္ဘူးလား"

"ဟုတ္ၿပီ။ ငါ တစ္ခြန္းပဲေျဖမယ္။ နင္ဘာမွထပ္မေမးရဘူး"

"အင္း၊ မေမးဘူး"

"ဘာေရာဂါမွမဟုတ္ဘူး။ နင္ အေဒၚျဖစ္ေတာ့မွာ"

"ဘာ ... နင္ ... နင္ ... ဟို ... ဒါဆို ... ဟိုဧည့္ခံပြဲည ... Ford ..."

Lillian တစ္ေယာက္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြေျပာမိေနၿပီး Nancy ကေတာ့ အသက္မပါသလို ဆိုဖာမွာခပ္ေအးေအးမွီထိုင္ရင္း

"ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္မေမးရဘူးေလ"

■■■■■ Part (20) ဆက္ရန္ ■■■■■

လူနာသတင်းမေးလာရာက မူးလဲကျတဲ့ Nancy ကြောင့် Roy ကိုဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ကြပြီး အခြေအနေစောင့်ကြည့်နေကြပါတယ်။ Nancy သတိရလာတယ်ဆိုရင်ပဲ

"Nancy, သက်သာလား"

"အင်း၊ မမူးတော့ပါဘူး"

"ဒေါက်တာကပြောတယ်၊ နင် အားနည်းနေတာတဲ့။ များများအနားယူပါဟာ"

"အင်း၊ ငါ ဒေါက်တာနဲ့ပြောစရာရှိလို့ နင်တို့ အပြင်ခဏထွက်ပေးမလား"

"ငါရောလား"

"အင်း Lillian"

Dexter နဲ့ Lillian အခန်းအပြင်ထွက်သွားကြတော့

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒေါက်တာ"

"ရပါတယ်။ လူနာတစ်ယောက်ရဲ့အတွင်းရေးကို စောင့်ထိန်းပေးရမှာ ကျွန်တော်တို့တာဝန်ပါ။ အမြန်ဆုံးအဆင်ပြေပါစေလို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ သိပ်ကြာရင်မကောင်းဘူးလေ။ သူနဲ့ဆွေးနွေးပြီးပြီလား"

"ဟင့်အင်း"

"ဘယ်သူသိသေးလဲ"

"ဘယ်သူမှမသိပါဘူး။ မပြောဖြစ်ဘူး"

"ဂရုစိုက်ပါ Nancy. တကယ်လို့ လိုအပ်တာရှိရင် ကျွန်တော့်ဆီ အချိန်မရွေးအကြောင်းကြားပါ။ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင်ပေါ့"

"အစကတည်းက မကောင်းတာတွေတွေးနေရင် ဒီအချိန်အထိမခံပါဘူး ဒေါက်တာ။ Nancy မလုပ်ပါဘူး"

"အေးဗျာ၊ အဆင်ပြေအောင် ဆွေးနွေးကြပါ"

"ဟုတ်ကဲ့"

¤¤¤

*သတင်းလာမမေးတော့ဘူးလား*

*လိုလို့လား"

*သရုပ်ဆောင်မလုပ်တော့ဘူး။ Delivery ပဲလုပ်တော့မယ်*

*ဟား ဟား ... စေတနာနဲ့ပို့ပေးတာကိုဗျာ။ ဒီလောက်အခြေအနေဆိုရင် တော်တော်သက်သာနေပုံရတာပဲ"

*မသက်သာဘူးဆိုရင်ရော*

*ဆရာဝန်ပြပေါ့*

*သက်သာတယ်ဆိုရင်ရော*

*အလုပ်တွေပြန်လုပ်တော့လေ*

*ဟင့်အင်း၊ Bar မှာ အပန်းဖြေမလားလို့*

*မျက်စိရှုပ်၊ နားရှုပ်တွေနဲ့*

*အိမ်မှာပဲနားရမှာပေါ့လေ*

*ကျွန်တော်လာခဲ့ပါ့မယ်*

*That's the point."

*ခင်ဗျားကတော့လေ*

*အင်း၊ Dexter Adler ပေါ့*

Laugh emoji တစ်ခုပို့လိုက်ပြီး အဆုံးသတ်သွားတဲ့ Conversation လေးတစ်ခုရဲ့အဆုံးမှာ ကာယကံရှင်နှစ်ယောက်လုံး အပြုံးတွေနဲ့။

¤¤¤

"Killer"

"ကျွန်တော်အိမ်ပြန်တော့မှာ"

"အဲဒါကြောင့် လိုက်ပို့ပေးမလို့လေ"

"ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ပြန်နေကျအတိုင်း ပြန်ရမှာပေါ့။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းလည်းပါတယ်။ နှစ်ယောက်အတူပြန်ကြမှာ"

"သူ့ကိုပါခေါ်ခဲ့လေ"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နေပါစေ။ မလိုက်တော့ပါဘူး"

VIP customer.
ဘယ်လိုအခြေအနေတွေကို ဖန်တီးနေတတ်မှန်းမသိတဲ့ ရှေ့တိုးလာသူကို ရပ်ကြည့်နေမိရာက အနားကိုတော်တော်ကပ်လာလို့

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

Cayden မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေရင်းက အနားတိုးကပ်လာပြီး

"ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ခေါင်းပေါ်မှာ အကောင်လေးတစ်ကောင်"

Cayden လက်နဲ့ခါချမယ်အလုပ်မှာ

"ဆံပင်ထဲဝင်သွားမယ်လေ။ ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"

ငြိမ်ငြိမ်လေးနေလိုက်တော့ ခေါင်းနောက်ဘက်နားကိုထိန်းကိုင်သလို အုပ်မိုးလိုက်ပြီး နားရွက်နားကို လေနဲ့မှုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ Cayden က ဘာမှန်းမသိသလိုကြည့်လိုက်တော့

"နားရွက်နားဆင်းသွားလို့လေ။ ပျံထွက်သွားပြီ"

"ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးပါ။ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး"

ခြေနှစ်လှမ်းလောက်ပဲနောက်ဆုတ်သွားပြီး စကားပြောနေသူကို ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ထပ်ပြီးနောက်ဆုတ်သွားချိန် ထိုသူနောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ပြီးငေးကြည့်နေတဲ့ Tristan. အံ့ဩမင်သက်နေပြီး မယုံနိုင်သလိုကြည့်နေတာကြောင့်

"ဘာဖြစ်တာလဲ Tristan?"

Tristan ဆီကိုသွားဖို့ပြင်တဲ့ Cayden ကို Tristan က လက်ကာတားလိုက်ပြီး

"ဒါ ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးလဲ"

"ဘာကို ..."

အခြေအနေတွေကို Cayden ရိပ်မိသွားပါပြီ။ အဲဒီလူရဲ့ နောက်တည့်တည့်မှာရှိနေတဲ့ Tristan က အဲဒီလူ Cayden အနားကပ်လာပြီး ခေါင်းကိုထိန်းကိုင်ကာ မျက်နှာနားကပ်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရမယ်ဆိုရင် သေချာပေါက်တွေးစရာက တစ်ခုပဲရှိပါတယ်။ Bar ကိုလာပြီး Cayden နားရစ်ဝဲနေတတ်သူနဲ့ ဒီလိုအခြေအနေမှာ Tristan အတွေးတွေမှားသွားနိုင်တယ်။

"မဟုတ်ဘူး Tristan, တလွဲမတွေးနဲ့နော်။ ငါပြောမယ်၊ သူက ..."

"အဲဒီလိုပဲ ဖြစ်သွားတယ် Tristan. ကြိုပြောခဲ့သားပဲ"

ဘာလဲ၊ ဒီလူက ဘာတွေဝင်ပြောတာလဲ။

Tristan ကတော့ နာကျင်နေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းတွေကိုခါရမ်းကာ လက်ကာတားရင်းနဲ့ပဲ မျက်ရည်တွေဝဲလာပါတယ်။

"ကျွန်တော်မှားတာပေါ့။ ဟုတ်ပါပြီ၊ ကျွန်တော်ရှုံးတယ်"

"ပြောခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုဖြစ်မှာပါလို့"

Tristan နဲ့ အဲဒီလူရဲ့စကားတွေကို Cayden နားမလည်နိုင်တော့ပါ။ သူတို့ကြားမှာရော ဘယ်လိုတွေပတ်သက်မှုရှိနေခဲ့တာလဲ။

¤

အတိတ်တစ်နေရာမှ ...

"ဒါဆို Cayden ကိုရအောင်လိုက်ရမလား။ အဲဒီလိုဆို Tristan, မင်းက သူ့အိမ်ကနေထွက်လာပြီး ပြန်လိုက်ခဲ့မလား"

"ဘယ်လို"

"Cayden ကို အဲဒီလောက်တွယ်တာနေစရာမလိုပါဘူး။ သူက ဘယ်လောက်တောင်ရိုးသားနိုင်မယ်လို့ ထင်နေတာလဲ"

"Cayden က အဲဒီလိုပေါ့ပျက်ပျက်မဟုတ်ဘူး"

"အင်း၊ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူလည်းလူပဲလေ၊ လောဘရှိမှာပေါ့။ သူ့အတွက်သူ တွေးရဦးမှာပဲလေ"

"ပေါက်ကရတွေမလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်တို့က ဘဝတူချင်းမို့ ပေါင်းမိကြရုံသက်သက်ပါ"

"ဟုတ်ပါ့မလား။ သေချာအာမခံနိုင်သလား"

"သေချာတာပေါ့။ Cayden မှာ ချစ်ရမယ့်လူရှိတယ်"

"သူ့ဘက်တစ်ဖက်တည်းကိုပဲ အာမခံပေးနေတာလား"

"ကျွန်တော်က ... အာ ... ဘာပဲပြောပြောဗျာ၊ သူ့ကိုမနှောင့်ယှက်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့ကိုစိတ်မရှုပ်စေချင်ဘူး။ အသုံးချဖို့မတွေးပါနဲ့"

"အစကမေးခွန်းပဲ ပြန်မေးမယ်။ Cayden အနားကပ်နိုင်ရင် ပြန်လိုက်ခဲ့မလား။ Cayden ကို အဲဒီလောက်ယုံနေရင် ဒီအပေးအယူကို လက်ခံသင့်ပါတယ်"

"ရတယ်လေ။ ဖြစ်လာမှာမှမဟုတ်ဘဲနဲ့"

"အဟင်း၊ ကတိတည်ပါစေ"

¤

Cayden တို့အလုပ်လုပ်တဲ့ Bar လေးရှိရာ လမ်းထောင့်လေးမှာ VIP customer, Mr. Ford ရယ်၊ Cayden နဲ့ Tristan ရယ် မတ်တပ်ရပ်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေမိကြတယ်။ ခဏတိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ အခြေအနေကို Cayden က ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။

"Tristan, မင်းက ဘာဖြစ်တာလဲ"

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ငါပြန်တော့မယ် Cayden."

"အတူပြန်မယ်လေ"

"မင်းအိမ်ကိုမဟုတ်ဘူး"

Tristan က ပြောပြီးတာနဲ့ Mr. Ford ရဲ့ကားရပ်ထားရာဆီ ထွက်သွားပါပြီ။

"Tristan, မင်း ဘယ်ကိုလိုက်သွားမှာလဲ"

Tristan က မဖြေဘဲဆက်သွားနေဆဲမို့ Cayden နောက်ကလိုက်ဖို့ပြင်လိုက်တော့ Mr. Ford က Cayden ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး

"သူ မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းပါဘူး။ အေးဆေးပေါ့"

"ခင်ဗျား ဘယ်လိုတွေပြောလိုက်တာလဲ Mr. Ford? အခု Tristan က ကျွန်တော်တို့ကို တစ်မျိုးထင်သွားတာလေ"

"Killer က Tristan အထင်လွဲမှာကြောက်တယ်ဆိုတော့ သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလို့လဲ"

"ဘယ်လိုသဘောထားရမှာလဲ။ ကျွန်တော့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ကျွန်တော့်ညီအစ်ကို၊ ကျွန်တော့်အတွက်လိုအပ်တဲ့သူပဲပေါ့"

"ဘာလို့လိုအပ်တာလဲ"

"ဟာဗျာ၊ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း မလိုအပ်ရတော့ဘူးလား"

Cayden အမူအရာတွေကို သေချာလိုက်အကဲခတ်နေတဲ့ထိုလူက သဘောတကျပြုံးလိုက်ရင်း

"Tristan က သိပ်သနားဖို့ကောင်းတယ်"

Mr. Ford စကားကို Cayden က နားမလည်သလိုကြည့်လိုက်တော့

"စိတ်ချပါ။ မင်းသူငယ်ချင်းလေး ဒုက္ခမရောက်ပါဘူး"

¤

Tristan အိမ်ပြန်မလာတာ သုံးရက်ရှိနေပြီ။ ဆိုင်ကိုမလာလို့ မန်နေဂျာကိုမေးတော့လည်း

"ခွင့်တစ်ပတ်ယူသွားတယ်လေ။ မင်းကမသိဘူးလား"

"ဒီရက်ပိုင်းအလုပ်များနေတာကို ခွင့်ပေးတယ်ပေါ့"

"သူ့အုပ်ထိန်းသူက သူဌေးကိုပြောသွားတာလို့ ပြောတာပဲ။ မင်းတို့ကတတွဲတွဲဖြစ်နေပြီး ဘာလို့အခုမှ မင်းမသိရတာလဲ"

"ဟိုတလောက စကားများထားလို့ပါ"

Tristan ရဲ့အုပ်ထိန်းသူတဲ့။ Mr. Ford က Tristan ရဲ့အုပ်ထိန်းသူလား။ ဘယ်လိုပတ်သက်ကြတာလဲ။ ဒီလူ သက်သက်မဲ့ အနားကပ်လာပြီး ဇာတ်လမ်းတွေရှာနေတာ Tristan ကြောင့်လား။

Tristan နဲ့ပတ်သက်ပြီး Cayden တွေးစရာတွေမကုန်နိုင်ခဲ့။ သူရော၊ ကိုယ်ပါ Broken Family ကလာသူအချင်းချင်း အားပေးရင်းပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကူညီခဲ့ကြတာ။ Tristan ကမှ အမေနဲ့အတူနေလိုက်ရပါသေးတယ်။ Cayden ကတော့ မိဘတွေအိမ်ထောင်ကွဲပြီး လပိုင်းအကြာမှာပဲ အမေဖြစ်သူဆုံးသွားလေတော့ အမေဘက်ကဦးလေးကပဲ ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့တာ။ အလုပ်အတည်တကျဖြစ်လို့ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်ကမှ ဦးလေးဆီကနေအိမ်ခွဲထွက်ပြီး နေလာခဲ့တာ။ ဦးလေးဖြစ်သူလူပျိုကြီးက ခွဲမနေပါနဲ့လို့ တားရှာသား။ နောက်တော့ သူခွဲထွက်လာပြီးမှ လူပျိုကြီးမိန်းမရပါတော့တယ်။ အခုအချိန်ထိလည်း ဘာလိုအပ်သလဲလို့ အမြဲတမ်းဂရုစိုက်တတ်လွန်းသူပါ။

*Ting Tong*

လူခေါ်ဘဲလ်သံကြောင့် Cayden အတွေးတွေရပ်သွားရတယ်။ ထကြည့်မိတော့

"အစ်ကို၊ ဘယ်ကလှည့်လာတာလဲ"

"ပိစိဆီပဲ လာတာလေ"

"အထဲဝင်ခဲ့လေ"

"တိုက်ခန်းလေးက ကျယ်သားပဲ"

"ဘာပရိဘောဂမှ သိပ်မရှိတော့ ကျယ်တယ်"

"အင်း၊ နေ့လယ်စာကို ဒီမှာစားသွားလို့ရလား"

"အာ ... ရပါတယ်။ တစ်ခုခုတော့ ထွက်ဝယ်ရမလားပဲ"

"ဒီမှာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ဝယ်လာတယ်"

"အထုပ်တွေပါလာတော့ ထင်တော့ထင်သား"

"Tristan မရှိတော့ တစ်ယောက်တည်းပျင်းနေတာလား"

"အစ်ကိုသိတယ်လား"

"သိပါတယ်။ အစ်ကိုအားလုံးသိတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုလည်း သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့။ Mr. Ford နဲ့လည်း မပတ်သက်တာအကောင်းဆုံးပဲ"

"ကျွန်တော် သူနဲ့ကင်းပါတယ်"

"သိပါတယ်။ ဒီနေ့က ပိစိနဲ့လည်းနေ့လယ်စာအတူစားရင်း ပြောစရာရှိတာလေးတွေလည်း ပြောရအောင် လာခဲ့တာ"

"ဘာပြောမလို့လဲ"

"Tristan Ford အကြောင်းပေါ့"

"ဘယ်လို"

"ဟုတ်တယ်။ ကိုယ်လည်း သိတာမကြာသေးဘူး။ Mr. Ford က သူအထက်တန်းကျောင်းသားဘဝမှာ သူတို့အတန်းကသူ့ချစ်သူကောင်မလေးနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေဖြစ်ခဲ့ပြီး Mr. Ford ရဲ့မိဘတွေက ငွေအားသုံးပြီးရှင်းခဲ့တာ။ ကလေးကိုဖျက်ချဖို့၊ Mr. Ford နဲ့မပတ်သက်ဖို့ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မိန်းကလေးဘက်က ကလေးကိုရအောင်မွေးခဲ့တယ်။ ဒါတွေကို သူသိသွားတော့ လိုက်ရှာပေမဲ့ မတွေ့ခဲ့ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်ကမှ သူတို့ဆုံဖြစ်ကြတယ်။ Tristan ရဲ့မိဘတွေအနေနဲ့ ပြန်ပေါင်းမထုတ်နိုင်တော့ဘဲ Mr. Ford ကတော့ တတ်နိုင်သမျှ နောက်ကွယ်ကနေကူညီနေခဲ့တာ။ Tristan အမေဆုံးတော့ သူ့သားကိုပြန်ခေါ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ စိတ်နာနေတဲ့ Tristan က မလိုက်တဲ့အပြင် ပိစိနဲ့တပူးတွဲတွဲဖြစ်နေလို့ ပြန်ခေါ်မရခဲ့ဘူး။ အရင်ကတည်းက Bar ကိုလာလာနေတတ်တဲ့အခံနဲ့ တမင်သက်သက် ပိစိကိုခုတုံးလုပ်ခဲ့ပုံပဲ။ Tristan ကအထင်လွဲအောင်လေ"

"အာ ... ဒါကြောင့်အဲဒီနေ့က Tristan အထင်လွဲသွားပြီး အဲဒီလိုတွေပြောသွားတာကိုး။ အဲဒီဘဲကြီးက မမိုက်ပါဘူးဗျာ။ ကိုယ့်သားကိုယ်ခေါ်တာပဲ အေးဆေးလုပ်မှပေါ့။ အခုတော့ ကျွန်တော်က သက်သက်မဲ့အထင်လွဲခံရတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း Tristan ဘဝလေး အဆင်ပြေသွားတာတော့ ဝမ်းသာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကစိတ်ပူနေတာ။ အခုမှပဲသက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်"

"တကယ်လို့ Mr. Ford အနားထပ်ရောက်လာရင် ..."

"ကျွန်တော်နဲ့မှ ဘာမှမဆိုင်တာ။ ထပ်ရောက်လာရင်တော့ အပြတ်ပြောပစ်မှာ"

"အဟား ... ကောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ အခု ချက်ကြတော့မလား။ နေ့လယ်စာလည်း နီးနေပြီ"

"အစ်ကိုက ချက်တတ်လို့လား"

"အထင်သေးလို့ကွာ။ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ တစ်ယောက်တည်းနေလာတဲ့သူပါ။ တစ်မိသားစုစာတော့ ကောင်းကောင်းချက်တတ်ပါတယ်"

"ဪ၊ အဲဒီလိုလား"

မီးဖိုချောင်ထဲ ချက်ကြပြုတ်ကြရင်း

"ပိစိ၊ ကိုယ်တို့ဆီပြန်မလာတော့ဘူးလား"

"စဉ်းစားပါရစေဦး"

"အဲဒီလိုပဲပြောနေတော့မှာလား။ ကိုယ် ဦးလေးနဲ့လည်းတွေ့ပြီးပြီ"

"ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဆီဖုန်းဆက်ချိန်းလို့ သူ့အိမ်သွားတွေ့ခဲ့ပြီးပြီ။ အစ်ကိုက ဘယ်လိုတွေတောင်ချုပ်ထားလိုက်တာလဲ။ ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုနဲ့လိုက်နေဖို့ ပြောနေတာ"

"ဟား ဟား၊ ဒီလိုပဲဖြစ်နေရမယ်လေ"

¤¤¤¤¤

"ကိုယ် Fairy ကိုချစ်တယ်"

"ရှင်"

"Fairy ကို ကိုယ်နိုင်ငံခြားထွက်မသွားခင် Fairy မော်ဒယ်ဘဝကတည်းက ကိုယ်သိပ်ချစ်ခဲ့တာ ပရိသတ်အနေနဲ့မဟုတ်ဘူး။ မော်ဒယ်သင်တန်းမှာ စတက်ခါစကတည်းက ကိုယ်လိုက်ကြည့်နေခဲ့ရတာ"

Lillian ဘာမှပြန်မပြောတတ်အောင် ဆွံ့အနေမိပါတယ်။ ညဘက်ကြီး ဖုန်းခေါ်လို့ရမလားလို့ စာပို့လာတာကြောင့် ခေါ်လို့ရကြောင်းအကြောင်းပြန်လိုက်တော့ ချက်ချင်းဖုန်းခေါ်ပြီး Propose လုပ်လာတဲ့ Dr. Roy Concord ဟာ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ပီပီ လက်ရဲဇက်ရဲနိုင်လေသလား။

"Fairy, are you there?"

"ဟုတ်"

"ကိုယ့်ဘက်က နှစ်တွေအကြာကြီးမြိုသိပ်ခဲ့ပြီး အခုတော့ Fairy ကိုသိစေချင်လို့ ဖွင့်ပြောရတာပါ။ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာ သိပေမဲ့ ကိုယ်ချစ်ရသူကို ချစ်တဲ့အကြောင်းလေးတော့ ပြောပြချင်လို့ပါ"

"ဟုတ်"

"ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ အရင်ကခင်မင်မှုလေးပျက်သွားမှာတော့ စိုးရိမ်မိတယ်။ မပြောခဲ့ဘူးလို့သဘောထားလိုက်ပါတို့၊ အရင်လိုဆက်နေပေးပါတို့ဆိုတဲ့ မဖြစ်နိုင်တာမျိုးတွေကို အတင်းမတောင်းဆိုပါဘူး။ Fairy ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း ကိုယ်လိုက်နာပါ့မယ်"

"ဟို ....."

"ပြောပါ Fairy"

"နောက်မှ ... နောက်မှပဲ ဆက်ပြောကြတာပေါ့"

Lillian ကတော့ ဖုန်းချသွားပေမဲ့ Roy တစ်ယောက် ဖုန်းကိုကြည့်ကာ အပျော်ကြီးပျော်နေပါတယ်။ နောက်မှဆိုတော့ ထပ်တွေ့ဖြစ်ကြဦးမယ်ပေါ့။ ဆက်ပြောမယ်ဆိုတော့ ဒီကိစ္စကို Fairy ဘက်က ခါးသီးနေတာမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူးပေါ့။

¤¤¤

"Nancy"

"ဘာလာလုပ်တာလဲ။ Nancy, အစ်ကိုနဲ့မတွေ့ချင်ဘူး"

"Nancy ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ ကိုယ်သိတယ်။ ဒီကိစ္စကိုဖြေရှင်းဖို့က အချိန်မှသိပ်မရတာပဲ"

"အစ်ကိုနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ"

"ပြောရက်လိုက်တာ။ ကိုယ် မင်းကိုသိပ်ချစ်တယ်လေ"

"အဟား၊ အဲဒီစကားကို ဒီလိုအချိန်မှပြောတာ စောလွန်းမနေဘူးလား။ ပြန်ပါတော့"

"စေ့စပ်ရမယ့်လူရှိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကိုယ်က ..."

"တော်တော့ Nathan. ခင်ဗျားပြန်လိုက်တော့။ ဒီကိစ္စ ကိုယ့်ဘာသာရှင်းမယ်"

"Nancy, Nancy. အား ... Nancy ရာ၊ ကိုယ်ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ"

Nancy အိမ်ရှေ့မှာ ပြဿနာတက်ပြီးတဲ့နောက် Nathan ဦးတည်ရာက Dr. Roy ဆီသို့။

"အဲဒါပါပဲ ဒေါက်တာ။ ဒေါက်တာသိထားပြီးသားမို့ ကျွန်တော်က အစအဆုံးပြောပြရတာပါ"

"အေးဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ကိစ္စကလည်း တစ်ဖက်ကခေါင်းမာနေတော့ ခက်တာပဲ"

"သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့ ..."

"စိတ်ချပါ။ သူလိုအပ်တာတွေကို ကျွန်တော်ကြည့်ပေးနေပါတယ်"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ရပါတယ်ဗျာ"

¤¤¤

ဒါက ဘာလဲ။ Mr. Ford ဆိုတဲ့လူက Nancy နဲ့ လူကြီးချင်းသဘောတူထားတဲ့ Sugar Daddy type နဲ့ဘဲကြီးလေ။ ဘာလို့ Cayden နဲ့ရှိနေရတာလဲ။ လူနာသတင်းမေးလာမယ်ဆိုတဲ့လူ ပေါ်မလာခဲ့တာ ဒီလူကြောင့်တဲ့လား။ အဟက်၊ ငါကတော့ မျှော်လိုက်ရတာ။

ဘယ်ကဘယ်လိုထွက်လာတဲ့ပုံတွေမှန်းမသိ Killer ဆိုတဲ့ Hash tag နဲ့တွဲတွေ့ရတာ Dexter အတွက်အဆင်ပြေမနေပါဘူး။ မြင်လိုက်ရင်ဒေါသထွက်ရပြီး မကြည့်ဘဲလည်းမနေနိုင်။ ထပ်ပြီးရှိသေးမလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရှာကြည့်မိရင်း ကိုယ့်ဒုက္ခကိုယ်ရှာနေခဲ့သလိုပါပဲ။

¤¤¤

"ကျွန်မတို့ ထပ်မတွေ့ကြတာကောင်းမယ် ဒေါက်တာ"

ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာချိန်းလို့ ဝမ်းသာအားရလာတွေ့သူကို ပထမဆုံးပြောတဲ့စကားက ထပ်မတွေ့ကြဖို့တဲ့။ Roy တော့ ရူးချင်နေမိပါတယ်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ Fairy?"

"Mrs. Sofia Concord ရဲ့နောက်ကြောင်းကို မကြာသေးခင်ကမှ ကျွန်မသိခဲ့ရတာ"

"ဗျာ။ အမေ့ကိစ္စနဲ့ ဘယ်လိုပတ်သက်တာလဲ"

"ရှင်သိနေပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား"

"ကျွန်တော် တကယ်မသိတာပါ"

"ကျွန်မရဲ့ နာမည်အရင်းက Lillian Fay Parker. Mr. Wright ကတော့ ကျွန်မအပေါ် အဖေအရင်းတစ်ယောက်လို ချစ်ခင်ပေးခဲ့သူပေါ့"

"Parker? ဟို ... ကျွန်တော်သိတဲ့ Parker ဆိုတာက ..."

"အမှန်ပါပဲ။ ကျွန်မတို့မိသားစုတွေရဲ့ ရေစက်က မဆုံးနိုင်ကြသေးဘူးဆိုရင် ကျွန်မတို့အဆုံးသတ်ပေးသင့်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား"

"Fairy ရယ်၊ မာမီနဲ့ Mr. Parker က လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ချင်းစွပ်စွဲခံရတာ ..."

"စွပ်စွဲခံရအောင်နေလို့ စွပ်စွဲခံရတာပေါ့"

"တကယ်မဟုတ်တဲ့ကိစ္စအတွက် မိသားစုနှစ်ခုပြိုကွဲခဲ့ရတယ်။ အဲဒီစွပ်စွဲချက်တွေကြောင့် မာမီအသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။ ဒါတွေက တကယ်မဟုတ်ပါဘူးဆိုတာကို ကိုယ်သက်သေပြနိုင်ရင်ရော Fairy လက်ခံပေးမလား"

"ရှင်က ဘာလို့အခိုင်အမာပြောနေရတာလဲ"

"မာမီ့မောင်ဆီက အသေအချာသိရပြီးပြီ။ မယုံရင် Fairy မေမေကို သေချာအောင်မေးကြည့်ပါ။ ဒီလောက်နှစ်တွေအကြာကြီးမှာ Fairy တို့သားအမိတွေ Mr. Parker အကြောင်းကို တစ်ခွန်းတောင်မပြောဖူးဘူးလား"

"ဟင့်အင်း၊ ကျွန်မပြန်မတွေးချင်ဘူး"

"သိသင့်တာတွေသိရဖို့တော့ မေးကြည့်လိုက်ပါ။ Fairy လည်း သိချင်မယ်ထင်ပါတယ်"

¤¤¤

မနက်စောစောအလုပ်နားလို့ အိမ်ပြန်ဖို့ပြင်တဲ့အချိန် ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားတဲ့ကားတစ်စီးကြောင့် Cayden ထပ်ကြည့်မိတယ်။

"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ငါအမြင်မှားတာနေမှာ"

တစ်ယောက်တည်းထွက်လာခဲ့ပြီး စိတ်ထဲမလုံခြုံသလိုခံစားရလို့ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ Cayden မနေနိုင်တော့ပါ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်ထားတဲ့ ကားတစ်စီးဆီကို ဦးတည်သွားလိုက်တယ်။ နေရောင်မလင်းသေးချိန် မီးရောင်မရှိတဲ့ကားထဲကို မမြင်ရပါ။ ကားမှန်တံခါးကို ခပ်ဖွဖွခေါက်လိုက်တော့ မှန်ကလျှောကျလာပြီး ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

"ခင်ဗျား ကားမောင်းလို့ရပြီလား။ ဘာလို့တစ်ယောက်တည်းလဲ။ အနည်းဆုံးတော့ ဒရိုင်ဘာပါသင့်တယ်လေ။ ကားမတော်တဆဖြစ်တာမှ မကြာသေးတာကို ဘာလို့ကားမောင်းနေတာလဲ။ တစ်ခုခုဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

စိတ်ပူပြီးပြောနေတာကို ဒီအတိုင်းကြည့်နေလို့ ကားတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။ ကားမှန်တွေပြန်ပိတ်လိုက်တဲ့သူက စကားတစ်ခွန်းမှမဟသေးပါ။

"လာခဲ့မယ်ပြောပြီးမှ ကျွန်တော်မလာဖြစ်ဘူး"

"တော်တော်အလုပ်ရှုပ်နေတာလား"

လှည့်မကြည့်ဘဲပြောလာသူက အသံခပ်တင်းတင်း။ ဒါ ဘယ်လိုအခြေအနေလဲ။

"စိတ်နည်းနည်းမကြည်တာပါ"

"ဘယ်သူ့ကြောင့်လဲ"

"ဟင် ..."

"ဘာဖြစ်ထားတာလဲလို့ မေးတာလေ"

မျက်လုံးတွေထဲစိုက်ကြည့်ပြီး ထအော်လေသူကြောင့် Cayden လန့်သွားပြီးမှ

"ဘာလို့လာအော်နေတာလဲ"

ပြန်မဖြေဘဲ ကားစက်နှိုးပြီး မောင်းထွက်ဖို့ပြင်နေပြန်ပြီ။ ဒီလူနဲ့တော့ ခက်ပြီ။ Cayden ရဲ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တဲ့အထိ စကားမပြောဘဲနေတဲ့လူ။ အခုက လိုရာဆွဲတွေးရရင် သမီးရည်းစားချင်းစိတ်ကောက်နေကြသလိုလို။
Cayden ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပြုံးမိတော့

"ဘာပြုံးတာလဲ။ ဆင်းတော့၊ မင်းအိမ်ရောက်ပြီ"

"ခင်ဗျားပါလိုက်ဆင်းမှ ကျွန်တော်ဆင်းမယ်"

ပြောပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီကို အကျအနမှီကာထိုင်နေပါသော Cayden ရယ်၊ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး လူသတ်မလိုရုပ်ဖြစ်နေပါသော Dexter ရယ်က နေရောင်ခြည်ထွက်စမနက်ခင်းလေးမှာ Mary Adler စီးနေကျကားလေးထဲက ခပ်နွေးနွေးပတ်ဝန်းကျင်လေးထဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး။

¤¤¤

"Nancy, နင်ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ ငါ့ကိုပြောမပြနိုင်ဘူးလား။ ငါအရမ်းစိတ်ပူတယ်"

"ဘာမှစိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး။ ဘာရောဂါမှလည်း ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး"

"ငါ့ကိုသေချာပြောပြပါဟာ။ ငါက နင်ရဲ့အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းပဲ မဟုတ်ဘူးလား"

"ဟုတ်ပြီ။ ငါ တစ်ခွန်းပဲဖြေမယ်။ နင်ဘာမှထပ်မမေးရဘူး"

"အင်း၊ မမေးဘူး"

"ဘာရောဂါမှမဟုတ်ဘူး။ နင် အဒေါ်ဖြစ်တော့မှာ"

"ဘာ ... နင် ... နင် ... ဟို ... ဒါဆို ... ဟိုဧည့်ခံပွဲည ... Ford ..."

Lillian တစ်ယောက် အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ တောင်စဉ်ရေမရတွေပြောမိနေပြီး Nancy ကတော့ အသက်မပါသလို ဆိုဖာမှာခပ်အေးအေးမှီထိုင်ရင်း

"နောက်တစ်ခွန်းထပ်မမေးရဘူးလေ"

■■■■■ Part (20) ဆက်ရန် ■■■■■