သူရွိေနတာလား။ သတင္းေတာ့ေမးသင့္တယ္ထင္ပါတယ္။

📩
*သက္သာၿပီလား လူမမာ*

OMG! သူသိတာလား။ Dexter က သိေနတာလား။

*ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာေနပါၿပီ။ ေဆး႐ံုဆင္းရၿပီ*

*ဘယ္လိုေတြျဖစ္တာလဲ။ မင္းသူငယ္ခ်င္းက tag ထားတာ ျမင္လိုက္တာ*

*ညဘက္လမ္းမွာ ပိုက္ဆံအိတ္လုရင္း လုပ္သြားတာ၊ မိသြားၿပီ*

*လူကပိုအေရးႀကီးတယ္ ေကာင္ေလး*

*အမွတ္မထင္ျဖစ္သြားလို႔ပါ*

*နားေတာ့ေလ*

*ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္*

*စာပို႔ၿပီးသတင္းေမး႐ံုေလးကို*

*ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ See you later*

မထင္မွတ္ဘဲ မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ Cayden ရဲ႕ post ေအာက္က reply တစ္ခုေၾကာင့္ Dexter စပ္စုမိေလေတာ့မွ ဆက္စပ္ၿပီးၾကည့္လာမိရင္းကေန သိလိုက္ရတယ္။ Tristan ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးအျပန္လမ္းမွာ Tristan အစား ဓားထိုးခံလိုက္ရတာလို႔ေဖာ္ျပေနတဲ့ စကားလံုးတခ်ိဳ႕။

သိပ္ခ်စ္ၾကတာလား။ ဒီကိစၥကိုစသိတဲ့ေန႔ကလည္း Hendrixs ေတြလို႔ ေခၚၾကတာေတြ႕တယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း Tristan Hendrix ရယ္လို႔ စေနာက္ထားၾကတာ ေတြ႕ေနတယ္။ ဓားထိုးခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာလည္း တကယ္ဆို Tristan ျဖစ္ေနရမွာကို။ အခုလည္း Cayden အိမ္မွာ Tristan က လိုက္ေနၿပီးျပဳစုေပးေနတယ္တဲ့။

ဘာလို႔အမ်ားႀကီးေတြးေနလဲ Dexter. Cayden Hendrix ဆိုတာ သူသေဘာက်တဲ့လူဆိုရင္ အဲဒီလိုပဲ ကူညီကာကြယ္ေပးတတ္တာေနမွာေပါ့။ သူ႔ဘာသာ သေဘာက်ခ်င္တဲ့လူကို သေဘာက်မွာေပါ့။

¤

ဒီေန႔က Dexter အတြက္ လူအားၿပီးစိတ္မနားရတဲ့ေန႔။ အလုပ္ေၾကာင့္၊ လူမႈေရးေတြေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးေနၿပီး ဒီအားလပ္ရက္ေလးကို မနက္အေစာႀကီးႏိုးေနတာ တကယ္ကိုမတန္ဘူး။ တကယ္ဆို နားရက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ အိပ္မရမယ့္အတူတူ လန္းသြားမလားလို႔ ေရထခ်ိဳးမိေပမဲ့ မလန္းတာကစိတ္ဆိုေတာ့လည္း ...

လန္းဆန္းမႈဆိုတာ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို တိတ္ဆိတ္တဲ့အခ်ိန္ရႉမိတာမ်ိဳးလား။ ႏိုးထခါစၿမိဳ႕ျပက အခုမွအိပ္ခ်င္မူးတူးမို႔ ေလထုက မညစ္ညမ္းေသးတာလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သေဘာက်တယ္။ ေျပာမိတဲ့စကား ျပန္ရုတ္သိမ္းတယ္။ အားလပ္ရက္ေစာေစာႏိုးေနတာ တန္သြားၿပီ။ ေနေရာင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေသးခင္ ကားေလၽွာက္ေမာင္းလာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕။

ပန္းျခံတစ္ခုဆီကိုဦးတည္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာရင္း စိတ္ကူးက လမ္းၾကားတခ်ိဳ႕ဆီ ဦးတည္မိတာပါ။ လမ္းမႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ တိုက္တန္းတစ္ခုပဲျခားေနတဲ့ အတြင္းဘက္လမ္းက်ယ္ေလးတစ္ခုထဲ ကားခ်ိဳးဝင္မိေတာ့ မနက္စာဆိုင္ေလးတခ်ိဳ႕ ေတြ႕မိတယ္။ သူဆင္းၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ကိုမွတ္မိသြားရင္ မနက္ခင္းၾကည္ႏူးေနတာေလး ပ်က္ရခ်ည္ရဲ႕။

"Cayden"

ေသခ်ာတယ္၊ သူပဲ။ ျမင္ေနက် Bar ကပံုစံမ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ့္ေနာက္လိုက္ေနတဲ့ Fanboy ပံုစံမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ေလတဲ့ ကိုယ္မျမင္ဖူးတဲ့ပံုစံတစ္မ်ိဳးလား။ တိုက္ခန္းတစ္ခုကေန ခပ္ျဖည္းျဖည္းထြက္လာၿပီး ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရဲ႕ဆိုင္းဘုတ္နား မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက ဆံပင္ေတြလည္းမသပ္မရပ္၊ ရွပ္အပြတစ္ထည္နဲ႔ ေနေရာင္အလင္းတန္းေအာက္က မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းေလး။ အခုမွအိပ္ရာႏိုး၊ မ်က္ႏွာသစ္လာပံုပါပဲ။

သူေခၚဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွ ေကာင္ေလးက တိုက္ခန္းထဲကတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚေနပံုေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထြက္လိုက္လာတာက Tristan. Tristan က Cayden ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲလမ္းေလၽွာက္ဖို႔ ရွပ္အက်ႌအနားစကိုဆြဲထားတယ္။ သူတို႔သြားရာေနာက္ကို Dexter တစ္ေယာက္ ခပ္ေႏွးေႏွးလိုက္မိေနတာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္။

"အဟား၊ မင္းနဲ႔ငါ စိတ္ခ်င္းဆက္ေနတာပဲ ေကာင္ေလး။ ပန္းျခံကိုလာတာတဲ့လား။ အိမ္နဲ႔ပန္းျခံေလးနဲ႔နီးတာ မင္းကံေကာင္းတာေပါ့"

ကားရပ္ဖို႔ေနရာရွာၿပီး Cayden တို႔ရွိရာဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ေလၽွာက္လာမိတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း Hoodie ရဲ႕ေခါင္းစြပ္စြပ္ၿပီး mask တပ္ထားရင္းေပါ့။
တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတဲ့ Cayden ေရွ႕တည့္တည့္မွာရပ္လိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အံံဩသြားပံုက ခ်က္ခ်င္းပဲ Dexter လို႔သိလိုက္တာလား။

"ခင္ဗ်ား ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"

"အိမ္ကေန ကားေမာင္းၿပီးေရာက္လာတာေပါ့။ မင္းကိုေတြ႕လိုက္လို႔ ကားကိုရပ္ထားခဲ့ၿပီး ေရာက္လာတာ"

"ေမာ့ၾကည့္ရတာ ဇက္ေညာင္းလိုက္တာ။ ထိုင္ေလ၊ မနက္စာစားၿပီးၿပီလား"

သူ႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္ရင္း

"မစားရေသးဘူး၊ မနက္စာ နည္းနည္းေကၽြးမလား။ ပိုက္ဆံပါမလာဘူး"

"အဟား၊ ခင္ဗ်ားကတ္ေတြေတာ့ ပါမွာေပါ့။ ခဏ"

Cayden က ဖုန္းထုတ္ဆက္လိုက္တယ္။

"Tristan, မင္းျပန္လာၿပီလား။ ေအး၊ မေဝးေသးဘူးပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္စာ ဝယ္ခဲ့ေပးဦး။ လိမၼာပါတယ္၊ နည္းနည္းေလးျပန္ေလၽွာက္လိုက္ပါ၊ အဟီး"

ဒါ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို မ်က္ႏွာလုပ္ေနတာလား။ ေက်နပ္သလိုလို၊ မၾကည္သလိုလိုပဲ။

"ဒီေန႔အားတယ္လား"  "မင္းက သက္သာၿပီလား"

သာမန္အခ်ိန္ လူႏွစ္ေယာက္ဆီကစကားႏွစ္ခြန္း တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္သြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ျပံဳးမိၾကတာေပါ့။

"အားေနတာ"  "သက္သာၿပီ"

ထပ္ၿပီးအတူတူထြက္လာေတာ့ မျပံဳးမိၾကေတာ့ဘဲ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္မိတယ္။

"ၾကည့္ရတာအဆင္မေျပဘူး။ mask ႀကီး ကြယ္ေနတယ္"

Cayden က အဲဒီလိုေျပာၿပီး အရင္ဆံုးအၾကည့္လႊဲသြားပါတယ္။ Dexter က ေခါင္းစြပ္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီး

"သပ္သပ္ရပ္ရပ္မဟုတ္ေပမဲ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္"

"အဲ၊ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ဒီနားဆိုၿပီးထြက္လာၾကတာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆံုမယ္မွန္းမွ မသိတာကို"

"သိရင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္လာမလို႔လား"

"ညအိပ္ဝတ္စံုနဲ႔ ထြက္လာမလားလို႔။ ဟား ဟား"

"ျမႇဴဆြယ္ၾကမ္းတာ"

"ဒီမွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္စမ္းပါ"

စလိုက္လို႔ စိတ္ဆိုးသြားၿပီအထင္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ ရုပ္တည္နဲ႔

"အဲဒီလိုျမႇဴဆြယ္ရင္ ခင္ဗ်ားကသေဘာက်မွာလား"

မ်က္ႏွာမွာေႏြးခနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာကိုဘယ္လိုေတြ ဆိုလိုလိုက္တာလဲ။ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကိုသာ ေၾကာင္ေငးေနမိၿပီးမွ ကပ်ာကယာအၾကည့္လႊဲမိေတာ့

"သူကပဲ ရွက္ရတယ္ရွိေသးတာလား"

ကိုယ္က ရွက္တယ္ေျပာမိလို႔လား။ အဲဒီလိုအမူအရာျပမိလို႔လား။ ေတြးမိၿပီးမွ နားရြက္ေတြကိုစမ္းမိေတာ့ ပူေႏြးလို႔။ နီရဲေနမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ကိုယ့္အေတြးေတြက ဘယ္အထိေရာက္ကုန္တယ္မွန္းမွ မသိတာ။

"Cayden, ေရာ့"

"အင္း၊ Tristan. ျမန္သားပဲ"

"မင္းဗိုက္ဆာေနတယ္ဆိုလို႔ေလ"

"အြန္း၊ ရုတ္တရက္ ဧည့္သည္ေရာက္လာလို႔ သံုးေယာက္စာျဖစ္သြားတယ္"

"ဘယ္သူလဲ Cayden"

Cayden အနားကပ္ၿပီး အသံႏွိမ့္ေမးလိုက္တယ္။ Cayden ကလည္း ခပ္တိုးတိုးပဲ

"Dexter"

"ဘယ္လို။ အဲ၊ တူပါတယ္ထင္ေနတာ။ ပံုစံကနည္းနည္းေလး ..."

"အဲဒီ အေပအေတပံုစံမွမဟုတ္ရင္ သူ႔ fan ေတြလိုက္လို႔ ပိေသေနမယ္"

Cayden ရဲ႕ တည့္တည့္ႀကီးေျပာခ်ပံုေၾကာင့္ Dexter ရယ္မိၿပီး Tristan ဆြံ႕အသြားရွာတယ္။

မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီဘူးကိုင္ၿပီး ခံုေလးေဘးက ပန္းပင္ေဘာင္ေလးမွာပဲ Tristan ထိုင္လိုက္တယ္။ Cayden ကေတာ့ Tristan ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီကို Dexter ဆီလွမ္းေပးၿပီး

"အဲဒါပဲရမယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ေခါင္းစြပ္ျပန္စြပ္ၿပီး mask ကိုဖယ္လိုက္ေတာ့

"Wow, ဘာမိတ္ကပ္မွမပါဘဲလည္း ၾကည့္ေကာင္းေနတာပဲ"

"ေအးေလ၊ ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ"

Tristan ရဲ႕ခ်ီးက်ဴးစကားကို ျပန္ေခ်ပသူက Cayden ပါ။

"မင္းဆိုသည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္အျမင္ကတ္စရာကြာ။ ဟိုေလ အစ္ကို ..."

"အင္း၊ Tristan"

"ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေမးခ်င္တယ္။ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေလး"

"မနက္စာေလးေတာ့ ေအးေဆးစားပါေစကြာ"

Cayden ဝင္ဟန္႔ေပမဲ့ Dexter က

"ရပါတယ္ကြ။ အခုလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲကို"

"ေအးေလ ေအးေလ၊ မင္းကလည္း ... ဟိုဘက္တိုးကြာ"

Cayden ကိုအလယ္မွာထားၿပီး အေပးအယူမၽွေနသူေတြေၾကာင့္

"ခင္ဗ်ား ဒီဘက္လာလိုက္ပါဗ်ာ"

Dexter ထလာလိုက္ၿပီး Cayden နဲ႔ ေနရာေျပာင္းထိုင္လိုက္တယ္။

"Hurricane ရဲ႕ႏွလံုးသားမွန္း သိသြားလို႔ Chain ကလက္မခံတာလား"

"Script အရဆို အဲဒီသေဘာပဲ။ Griffin ရဲ႕အနီးကပ္ပစ္ခ်က္က မလြဲႏိုင္ဘူးေလ။ Hurricane က သူ႔အတြက္နဲ႔ဒဏ္ရာရသြားတာကို Chain သိေနတာပဲ။ လူစံုတက္စံုၾကားမွာ တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနၿပီး ႏွလံုးပ်က္စီးရမယ့္လူက အသက္ရွင္ေနေသးတာဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ လက္မခံႏိုင္စရာေပါ့"

"မေသေစခ်င္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ကယ္ခဲ့တာကို အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ဘာလို႔မႀကိဳးစားရတာလဲ"

"အားနာလြန္းလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း Chain ေျပာတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားက Hurricane ကိုေတာင္းပန္စကားေလ"

"ဇာတ္အနာဆံုးက Lock ျဖစ္သြားတာပဲ"

"လုပ္လာၿပီ။ Lock fan က ေျပာပါေတာ့မယ္"

"ဟား ဟား၊ Lock fan လား။ ေၾကာက္တယ္ေနာ္"

"ဟုတ္တယ္။ တကယ္ကို Lock အတြက္မတရားဘူး။ တစ္သက္လံုးက Lock တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ကမ႓ာထင္လာခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ အသားက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးမွ Hurricane ကိုေရြးသြားသလို ခံစားရတယ္"

"Hurricane ကိုေရြးသြားတာတဲ့လား။ မဟုတ္ပါဘူး၊ Hurricane ကအရင္ ေရြးသြားလို႔ မေက်နပ္တာပါ။ သူကေတာ့ Lock နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ Lock ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုလုပ္သြားတာပါ"

"တစ္ေလၽွာက္လံုးလည္း Lock ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ သူေရြးခ်င္ရာေရြးခဲ့တာပါ။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာက Chain, လူဆိုးျဖစ္ရတာ Lock ပဲ"

"ဟုတ္လိမ့္မယ္။ Chain တစ္ေယာက္ပဲ စိတ္ထဲရွိသလိုေနခြင့္ရတာ"

"ေတြ႕လား Cayden. ငါမွန္တယ္ေနာ္"

"ေအး၊ ေက်နပ္ၿပီမဟုတ္လား။ သူက အဲဒါမေက်နပ္ေနတာဗ်"

"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ Lock ဆိုတဲ့ Character က အျမဲတမ္း သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့ဘူး"

အခုအထိ Ivy ကလည္း သူ႔စိတ္တိုင္းက်ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရေနရဲ႕လား။ သူ႔ဇာတာထင္ပါရဲ႕။

"အဲဒါ။ အဟဲ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ျငင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး"

"Tristan တို႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္"

"ကၽြန္ေတာ္တို႔က ငယ္ငယ္ကတည္းကခင္ခဲ့ၾကတာေလ"

Dexter တစ္ေယာက္ Cayden တို႔နဲ႔ စကားေတြေျပာၿပီး အားလပ္ရက္မနက္ခင္းကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျဖဳန္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေနျမင့္လာလို႔ပူလာေတာ့မွ Cayden တို႔ကိုလိုက္ပို႔ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

"ဒီေန႔ေလးကို မွတ္မွတ္ရရရွိေနေတာ့မွာပါပဲ ေကာင္ေလးေရ"

¤¤¤

Missed call တခ်ိဳ႕က Kyle နာမည္နဲ႔မို႔ Ivy ျပန္မေခၚမိေသး။ ဖုန္းျပန္ေခၚရမယ့္လူေတြနဲ႔ ေျပာၿပီးခဲ့ၿပီ။ ညေနပိုင္း႐ိုက္ကြင္းမွာ ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြအတြက္ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္အိပ္ပစ္ရေတာ့မယ္ဆိုမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကအထြက္မွာ စာဝင္တဲ့အသံကို ၾကားမိေသးတယ္။

Kyle.
Instagram အထိဝင္မဖတ္ေတာ့ဘဲ Noti bar ထဲေပၚေနတာကိုဖတ္မိေတာ့ မူးေနပံုရတဲ့အေနအထား၊ စာေတြကမမွန္။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းေတြစြတ္ေခၚ၊ စာေတြစြတ္ပို႔ေနတာ။

"ငါမေျပာခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔က ငါနားရေတာ့မယ္"

.

ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္မခံႏိုင္ဘူး။
အဲဒီေန႔က သားေလးနဲ႔ အစ္ကို႔အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွ ဘာလို႔မ်ား မသိမသာေရွာင္ေနရတာလဲ။

ေရွာင္တဲ့လူကေရွာင္ေပမဲ့ က်န္တဲ့လူက ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ရတယ္။ သူ႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ ၾကည္ျဖဴစရာမေကာင္းမွန္းလည္း ကိုယ္တိုင္သိေပမဲ့ သူကျငင္းမယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ေသးပါ။ ကိုယ့္တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ စိတ္ထဲရွိသလိုေနပါလို႔ ေတာင္းပန္ခ်င္မိတယ္။ သူ႔အေဖကိုေတာ့ မေတြးမိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိတာ မွားမွန္းလည္းသိပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို႔အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္စရာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး"

¤

"Lillian,ဟို King ႏွစ္ေယာက္က ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဆိုတာ သိလား"

"သိေတာ့မသိဘူး။ ငါထင္တာ သူတို႔ shock မိေနတယ္"

"Dexter ကေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ား၊ schedule ေတြျပည့္ေနတာပဲတဲ့။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မသကၤာစရာေကာင္းေအာင္ ၿငိမ္လြန္းတယ္။ မိန္းမယူမရတဲ့လူက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ျပင္ေနသလားပဲ"

"သူယူခ်င္တိုင္းယူလို႔ရမလား"

"အဲ၊ သတိေလးလည္းကပ္ပါဦး။ နင္က အုပ္ထိန္းသူမို႔ အကဲျဖတ္ေနတာလား"

"ငါေျပာတာက သူ႔ဘက္ကအေျခအေနကိုေလ။ လက္ခံႏိုင္ဖို႔က အမ်ားႀကီးေတြးရမွာ။ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ျငင္းစရာလူမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူလိုခ်င္ေနတဲ့လူအတြက္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ"

"ငါ လက္လန္တယ္။ Ivy နဲ႔ Lillian က တကယ့္ေမာင္ႏွမေတြလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဟိုေန႔ကပဲ အစ္ကို Ivy ေျပာတာၾကားမိတယ္။ Dr. Roy နဲ႔ ပန္းေလးက အျပန္အလွန္လက္ေဆာင္ပို႔ေနၾကတာလားတဲ့။ ဒီဘက္က ေက်းဇူးတင္လို႔ပို႔ေပးတာကို ဟိုဘက္ကဘာလို႔ျပန္ပို႔တာလဲတဲ့။ အေဖႀကီးက်လို႔၊ ေတြးပူေနတာ"

"Dr. Roy အေနနဲ႔ပို႔တာမဟုတ္ဘူး Nancy"

"Wow, wow! Fanboy အေနနဲ႔လား။ ဘာပို႔လိုက္တာလဲ"

"အဲဒီလိုေျပာရေအာင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႔ေဆး႐ံုမွာႏွလံုးခြဲစိတ္ရမယ့္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္က ငါ့ big fan တဲ့။ အဲဒီကေလးက ငါ့ကို Fairy လို႔ေခၚတာမို႔ နတ္သမီးပံုေရႊနားကပ္ေလး ပို႔ေပးလာတယ္"

"ကေလးက အဲဒီေလာက္အကုန္ခံမလား"

"Dr. Roy ရဲ႕လူနာပါဆို ေတာ္႐ံုအသိုင္းအဝိုင္းလား။ ႏွစ္ေယာက္အတူေပးတာတဲ့။ ေကာင္မေလးဓာတ္ပံုေလးပါ ပို႔ေပးတယ္။ ကေလးက ငါနဲ႔ video call ေျပာခ်င္ေနတာတဲ့။ သူေျပာပံုဆို ကေလးရဲ႕ႏွလံုးအေျခအေနက မေကာင္းရွာဘူး"

"သနားပါတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္လို႔ နင္ေျပာလိုက္တာလား။ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာကိုကြာ"

"အင္း၊ ငါလည္းစိတ္မေကာင္းဘူး။ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ စကားေျပာေပးဦးမွပါ"

"ေအးပါ၊ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေပးတဲ့နားကပ္ ငါ့ကိုမႂကြားေတာ့ဘူးလား။ ငါစပ္စုခ်င္လို႔ပါ၊ အဟီး"

.

"အိုး၊ Fairy မမ။ သမီး တကယ္မယံုႏိုင္ေသးဘူး။ ေဒါက္တာနဲ႔သိတယ္ဆိုတာ တကယ္ေပါ့ေနာ္"

"ဟုတ္ပါတယ္ သမီးရဲ႕။ သမီးကစကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္ ခ်ိန္းလိုက္ရတာ"

"အား ... သမီးတို႔ေပးတဲ့နားကပ္ေလး ပန္ထားတာပဲ။ ေဒါက္တာ၊ ၾကည့္ဦး။ နားကပ္ေလးက မမနဲ႔လိုက္တယ္ေနာ္"

ေနာက္နားေလးမွာရွိေနတဲ့ Roy ကိုပါ လွည့္ၿပီးအေဖာ္ညႇိေသးတဲ့ကေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနပံု။

"စိတ္လည္းထိန္းဦး။ ဘာေျပာထားသလဲ။ ၿပီးမွ ေမာေနလို႔မရဘူးေနာ္"

"သိပါတယ္ ေဒါက္တာရဲ႕။ ကေလးက သေဘာက်လို႔ပါ"

"သမီးက ေမာေနမယ္ဆို မရဘူးေနာ္"

"မေမာဘူး Fairy ရယ္။ သမီးစိတ္ၿငိမ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာက အပိုလုပ္ေနတာ"

"အယ္၊ ခစ္ခစ္။ ေဒါက္တာကဆိုးတာလား"

"ဟုတ္တယ္။ မမ၊ သမီးေမးစရာရွိတယ္"

အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ေျပာလာတာမို႔ Lillian ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

"ေဒါက္တာ့ကို Duty coat နဲ႔ နားၾကပ္ေပးေသးလား"

"အင္း"

"မသိပါဘူး၊ တျခားတစ္ေယာက္လားလို႔။ မမဆိုရင္ေတာ့ ရွိေစေတာ့"

ကေလးငယ္က စူပုပ္ပုပ္ေလးကေန ရုပ္ေလးတည္သြားတာေၾကာင့္ Lillian စခ်င္သြားတယ္။

"ေဒါက္တာ့ကို သေဘာက်လို႔လား"

"ဟုတ္တယ္၊ ဖြင့္ေတာင္ေျပာၿပီးၿပီ"

OMG! စခ်င္စရာေလးမို႔ေျပာမိတာ သူကအတည္ႀကီးတဲ့ေလ။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း

"ကိုယ့္ Laptop နဲ႔ ဘယ္သူ႔အတင္းေျပာေနတာလဲ ကေလး"

"တိုးတိုးေလးေျပာတိုင္း အတင္းလား ေဒါက္တာ"

"ဟား ဟား၊ မဟုတ္ဘူးလား"

"ဟုတ္တယ္။ မေက်နပ္ရင္ျပန္ယူသြား။ မမ၊ သမီးကိုဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါလား"

"အေဟး၊ Cele ေတြက အဲဒီလို ဖုန္းနံပါတ္လြယ္လြယ္မေပးဘူးကြ"

"ေဒါက္တာ့မွာရွိတယ္ဆိုၿပီး လူကိုမႏွိမ္ပါနဲ႔။ ေဒါက္တာမို႔၊ မမမို႔သာ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနတာေနာ္။ သိပ္ၾကည္တယ္မထင္နဲ႔၊ ေဒါက္တာက အခ်ိဳးမေျပဘူး"

ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကိုယ့္ကိုေမ့ၿပီး ေဒါက္တာနဲ႔ကေလးနဲ႔ သတ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ အခုမွသိရတာ ကေလးဆိုတာက ဒီတိုင္းေျပာလိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတို႔ခ်င္းေခၚတဲ့ အေခၚအေဝၚပါတဲ့ေလ။

"အခ်ိဳးမေျပဘူးဆိုပါလား။ ဟား ဟား"

စာရြက္တခ်ိဳ႕နဲ႔အလုပ္မ်ားေနရာက Roy က အနားေရာက္လာပါတယ္။

"ၿပီးၿပီလားဟင္ ေဒါက္တာလုပ္စရာေတြ"

"အင္း"

"ေနဦးေနာ္၊ မမနဲ႔ေျပာဦးမွာ"

"ဟုတ္ပါ့မလား သမီးရယ္။ သမီးနဲ႔ေဒါက္တာပဲ ေျပာေနၾကသလားလို႔"

"မမကလည္း ... သမီးက ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီး၊ တကယ္ဆံုရေတာ့ ေမ့ကုန္ေရာ။ မမ ရည္းစားရွိလား"

"မရွိပါဘူး"

"မထားနဲ႔၊ ယံုရမယ္မထင္ဘူး။ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳး၊ တည့္တည့္တိုးရင္တစ္မ်ိဳးေတြ"

"အယ္ ... သမီးကသိတယ္လား"

"သိတယ္။ ေလးေလးေရာ၊ ကိုကိုေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာေရာ၊ အကုန္အတူတူပဲ"

"ဒီမယ္အမိေလး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးေနပါၿပီ။ ေနာက္မွဆက္ေျပာပါလား"

"ဟြန္႔၊ အိပ္ငိုက္လာလို႔ အေလ်ာ့ေပးလိုက္မယ္။ မမ၊ တာ့တာ"

"ေအးပါကြယ္၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္"

"Lillian, ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"အပန္းမႀကီးပါဘူး ေဒါက္တာရယ္"

"အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ေနၿပီလား"

"ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြပါ။ ကၽြန္မ နားနားေနေန ေနပါတယ္ေနာ္"

"ဒီလိုပဲ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ... ဒါေပမဲ့ တကယ္စိုးရိမ္တာပါ"

"ဟို ... အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္ ေဒါက္တာ"

"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"

ဘယ္လိုေလးလဲ Fairy ရယ္။ ကေလးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ေျပာေနေတာ့လည္း စိတ္ဝင္တစားေလးလိုက္ၾကည့္၊ လိုက္နားေထာင္ေနတာ ကေလးေလးလိုပဲ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထရယ္လိုက္ေသးတာ ဘာကိုသေဘာက်သြားသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

"စကားမစပ္၊ အဲဒီကေလးနဲ႔ကိုယ့္ကို သဝန္မတိုဘူးလားလို႔ေမးရင္ အရမ္းကေလးဆန္သြားမလား"

■■■■■ Part (15) ဆက္ရန္ ■■■■■


သူရှိနေတာလား။ သတင်းတော့မေးသင့်တယ်ထင်ပါတယ်။

📩
*သက်သာပြီလား လူမမာ*

OMG! သူသိတာလား။ Dexter က သိနေတာလား။

*တော်တော်လေး သက်သာနေပါပြီ။ ဆေးရုံဆင်းရပြီ*

*ဘယ်လိုတွေဖြစ်တာလဲ။ မင်းသူငယ်ချင်းက tag ထားတာ မြင်လိုက်တာ*

*ညဘက်လမ်းမှာ ပိုက်ဆံအိတ်လုရင်း လုပ်သွားတာ၊ မိသွားပြီ*

*လူကပိုအရေးကြီးတယ် ကောင်လေး*

*အမှတ်မထင်ဖြစ်သွားလို့ပါ*

*နားတော့လေ*

*ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်*

*စာပို့ပြီးသတင်းမေးရုံလေးကို*

*ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ See you later*

မထင်မှတ်ဘဲ မျက်စိရှေ့ရောက်လာတဲ့ Cayden ရဲ့ post အောက်က reply တစ်ခုကြောင့် Dexter စပ်စုမိလေတော့မှ ဆက်စပ်ပြီးကြည့်လာမိရင်းကနေ သိလိုက်ရတယ်။ Tristan ဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးအပြန်လမ်းမှာ Tristan အစား ဓားထိုးခံလိုက်ရတာလို့ဖော်ပြနေတဲ့ စကားလုံးတချို့။

သိပ်ချစ်ကြတာလား။ ဒီကိစ္စကိုစသိတဲ့နေ့ကလည်း Hendrixs တွေလို့ ခေါ်ကြတာတွေ့တယ်။ နောက်ပိုင်းလည်း Tristan Hendrix ရယ်လို့ စနောက်ထားကြတာ တွေ့နေတယ်။ ဓားထိုးခံလိုက်ရတယ်ဆိုတာလည်း တကယ်ဆို Tristan ဖြစ်နေရမှာကို။ အခုလည်း Cayden အိမ်မှာ Tristan က လိုက်နေပြီးပြုစုပေးနေတယ်တဲ့။

ဘာလို့အများကြီးတွေးနေလဲ Dexter. Cayden Hendrix ဆိုတာ သူသဘောကျတဲ့လူဆိုရင် အဲဒီလိုပဲ ကူညီကာကွယ်ပေးတတ်တာနေမှာပေါ့။ သူ့ဘာသာ သဘောကျချင်တဲ့လူကို သဘောကျမှာပေါ့။

¤

ဒီနေ့က Dexter အတွက် လူအားပြီးစိတ်မနားရတဲ့နေ့။ အလုပ်ကြောင့်၊ လူမှုရေးတွေကြောင့် စိတ်ဖိစီးနေပြီး ဒီအားလပ်ရက်လေးကို မနက်အစောကြီးနိုးနေတာ တကယ်ကိုမတန်ဘူး။ တကယ်ဆို နားရက်မှာ အေးအေးဆေးဆေးအိပ်နေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ အိပ်မရမယ့်အတူတူ လန်းသွားမလားလို့ ရေထချိုးမိပေမဲ့ မလန်းတာကစိတ်ဆိုတော့လည်း ...

လန်းဆန်းမှုဆိုတာ လတ်ဆတ်တဲ့လေကို တိတ်ဆိတ်တဲ့အချိန်ရှူမိတာမျိုးလား။ နိုးထခါစမြို့ပြက အခုမှအိပ်ချင်မူးတူးမို့ လေထုက မညစ်ညမ်းသေးတာလား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သဘောကျတယ်။ ပြောမိတဲ့စကား ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်။ အားလပ်ရက်စောစောနိုးနေတာ တန်သွားပြီ။ နေရောင်တောင် ကောင်းကောင်းမမြင်ရသေးခင် ကားလျှောက်မောင်းလာမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ကျေးဇူးတင်မိပါရဲ့။

ပန်းခြံတစ်ခုဆီကိုဦးတည်ပြီး ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းလာရင်း စိတ်ကူးက လမ်းကြားတချို့ဆီ ဦးတည်မိတာပါ။ လမ်းမကြီးနဲ့အပြိုင် တိုက်တန်းတစ်ခုပဲခြားနေတဲ့ အတွင်းဘက်လမ်းကျယ်လေးတစ်ခုထဲ ကားချိုးဝင်မိတော့ မနက်စာဆိုင်လေးတချို့ တွေ့မိတယ်။ သူဆင်းကြည့်ချင်ပေမဲ့ သူ့ကိုမှတ်မိသွားရင် မနက်ခင်းကြည်နူးနေတာလေး ပျက်ရချည်ရဲ့။

"Cayden"

သေချာတယ်၊ သူပဲ။ မြင်နေကျ Bar ကပုံစံမျိုးလည်းမဟုတ်၊ ကိုယ့်နောက်လိုက်နေတဲ့ Fanboy ပုံစံမျိုးလည်းမဟုတ်လေတဲ့ ကိုယ်မမြင်ဖူးတဲ့ပုံစံတစ်မျိုးလား။ တိုက်ခန်းတစ်ခုကနေ ခပ်ဖြည်းဖြည်းထွက်လာပြီး ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ရဲ့ဆိုင်းဘုတ်နား မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ကောင်လေးက ဆံပင်တွေလည်းမသပ်မရပ်၊ ရှပ်အပွတစ်ထည်နဲ့ နေရောင်အလင်းတန်းအောက်က မျက်နှာရှင်းရှင်းလေး။ အခုမှအိပ်ရာနိုး၊ မျက်နှာသစ်လာပုံပါပဲ။

သူခေါ်ဖို့ပြင်လိုက်ချိန်မှ ကောင်လေးက တိုက်ခန်းထဲကတစ်စုံတစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်နေပုံကြောင့် စောင့်ကြည့်လိုက်တော့ ထွက်လိုက်လာတာက Tristan. Tristan က Cayden ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲလမ်းလျှောက်ဖို့ ရှပ်အင်္ကျီအနားစကိုဆွဲထားတယ်။ သူတို့သွားရာနောက်ကို Dexter တစ်ယောက် ခပ်နှေးနှေးလိုက်မိနေတာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်။

"အဟား၊ မင်းနဲ့ငါ စိတ်ချင်းဆက်နေတာပဲ ကောင်လေး။ ပန်းခြံကိုလာတာတဲ့လား။ အိမ်နဲ့ပန်းခြံလေးနဲ့နီးတာ မင်းကံကောင်းတာပေါ့"

ကားရပ်ဖို့နေရာရှာပြီး Cayden တို့ရှိရာဆီ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်လာမိတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း Hoodie ရဲ့ခေါင်းစွပ်စွပ်ပြီး mask တပ်ထားရင်းပေါ့။
တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတဲ့ Cayden ရှေ့တည့်တည့်မှာရပ်လိုက်တော့ မော့ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ အံံဩသွားပုံက ချက်ချင်းပဲ Dexter လို့သိလိုက်တာလား။

"ခင်ဗျား ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"

"အိမ်ကနေ ကားမောင်းပြီးရောက်လာတာပေါ့။ မင်းကိုတွေ့လိုက်လို့ ကားကိုရပ်ထားခဲ့ပြီး ရောက်လာတာ"

"မော့ကြည့်ရတာ ဇက်ညောင်းလိုက်တာ။ ထိုင်လေ၊ မနက်စာစားပြီးပြီလား"

သူ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း

"မစားရသေးဘူး၊ မနက်စာ နည်းနည်းကျွေးမလား။ ပိုက်ဆံပါမလာဘူး"

"အဟား၊ ခင်ဗျားကတ်တွေတော့ ပါမှာပေါ့။ ခဏ"

Cayden က ဖုန်းထုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

"Tristan, မင်းပြန်လာပြီလား။ အေး၊ မဝေးသေးဘူးပဲ။ နောက်တစ်ယောက်စာ ဝယ်ခဲ့ပေးဦး။ လိမ္မာပါတယ်၊ နည်းနည်းလေးပြန်လျှောက်လိုက်ပါ၊ အဟီး"

ဒါ ကိုယ့်အတွက်နဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းကို မျက်နှာလုပ်နေတာလား။ ကျေနပ်သလိုလို၊ မကြည်သလိုလိုပဲ။

"ဒီနေ့အားတယ်လား"  "မင်းက သက်သာပြီလား"

သာမန်အချိန် လူနှစ်ယောက်ဆီကစကားနှစ်ခွန်း တစ်ပြိုင်တည်းထွက်သွားရင် သေချာပေါက်ပြုံးမိကြတာပေါ့။

"အားနေတာ"  "သက်သာပြီ"

ထပ်ပြီးအတူတူထွက်လာတော့ မပြုံးမိကြတော့ဘဲ အချင်းချင်းကြည့်မိတယ်။

"ကြည့်ရတာအဆင်မပြေဘူး။ mask ကြီး ကွယ်နေတယ်"

Cayden က အဲဒီလိုပြောပြီး အရင်ဆုံးအကြည့်လွှဲသွားပါတယ်။ Dexter က ခေါင်းစွပ်ကိုဖယ်လိုက်ပြီး

"သပ်သပ်ရပ်ရပ်မဟုတ်ပေမဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်"

"အဲ၊ အိပ်ရာနိုးတော့ ဒီနားဆိုပြီးထွက်လာကြတာ။ ခင်ဗျားနဲ့ဆုံမယ်မှန်းမှ မသိတာကို"

"သိရင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်လာမလို့လား"

"ညအိပ်ဝတ်စုံနဲ့ ထွက်လာမလားလို့။ ဟား ဟား"

"မြှူဆွယ်ကြမ်းတာ"

"ဒီမှာ၊ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်စမ်းပါ"

စလိုက်လို့ စိတ်ဆိုးသွားပြီအထင်နဲ့ သူ့မျက်နှာကိုကြည့်မိတော့ ရုပ်တည်နဲ့

"အဲဒီလိုမြှူဆွယ်ရင် ခင်ဗျားကသဘောကျမှာလား"

မျက်နှာမှာနွေးခနဲဖြစ်သွားမိတယ်။ ဒီကောင်လေး ဘာကိုဘယ်လိုတွေ ဆိုလိုလိုက်တာလဲ။ ကိုယ့်မျက်လုံးထဲလိုက်ကြည့်နေတဲ့ သူ့ကိုသာ ကြောင်ငေးနေမိပြီးမှ ကပျာကယာအကြည့်လွှဲမိတော့

"သူကပဲ ရှက်ရတယ်ရှိသေးတာလား"

ကိုယ်က ရှက်တယ်ပြောမိလို့လား။ အဲဒီလိုအမူအရာပြမိလို့လား။ တွေးမိပြီးမှ နားရွက်တွေကိုစမ်းမိတော့ ပူနွေးလို့။ နီရဲနေမှာ သေချာတာပေါ့။ ကိုယ့်အတွေးတွေက ဘယ်အထိရောက်ကုန်တယ်မှန်းမှ မသိတာ။

"Cayden, ရော့"

"အင်း၊ Tristan. မြန်သားပဲ"

"မင်းဗိုက်ဆာနေတယ်ဆိုလို့လေ"

"အွန်း၊ ရုတ်တရက် ဧည့်သည်ရောက်လာလို့ သုံးယောက်စာဖြစ်သွားတယ်"

"ဘယ်သူလဲ Cayden"

Cayden အနားကပ်ပြီး အသံနှိမ့်မေးလိုက်တယ်။ Cayden ကလည်း ခပ်တိုးတိုးပဲ

"Dexter"

"ဘယ်လို။ အဲ၊ တူပါတယ်ထင်နေတာ။ ပုံစံကနည်းနည်းလေး ..."

"အဲဒီ အပေအတေပုံစံမှမဟုတ်ရင် သူ့ fan တွေလိုက်လို့ ပိသေနေမယ်"

Cayden ရဲ့ တည့်တည့်ကြီးပြောချပုံကြောင့် Dexter ရယ်မိပြီး Tristan ဆွံ့အသွားရှာတယ်။

မုန့်နဲ့ကော်ဖီဘူးကိုင်ပြီး ခုံလေးဘေးက ပန်းပင်ဘောင်လေးမှာပဲ Tristan ထိုင်လိုက်တယ်။ Cayden ကတော့ Tristan ဝယ်လာတဲ့ မုန့်နဲ့ကော်ဖီကို Dexter ဆီလှမ်းပေးပြီး

"အဲဒါပဲရမယ်"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

ခေါင်းစွပ်ပြန်စွပ်ပြီး mask ကိုဖယ်လိုက်တော့

"Wow, ဘာမိတ်ကပ်မှမပါဘဲလည်း ကြည့်ကောင်းနေတာပဲ"

"အေးလေ၊ ဘယ်သူမို့လို့လဲ"

Tristan ရဲ့ချီးကျူးစကားကို ပြန်ချေပသူက Cayden ပါ။

"မင်းဆိုသည်မှာလည်း တော်တော်အမြင်ကတ်စရာကွာ။ ဟိုလေ အစ်ကို ..."

"အင်း၊ Tristan"

"ကျွန်တော်နည်းနည်းမေးချင်တယ်။ ရုပ်ရှင်အကြောင်းလေး"

"မနက်စာလေးတော့ အေးဆေးစားပါစေကွာ"

Cayden ဝင်ဟန့်ပေမဲ့ Dexter က

"ရပါတယ်ကွ။ အခုလည်း အေးအေးဆေးဆေးပဲကို"

"အေးလေ အေးလေ၊ မင်းကလည်း ... ဟိုဘက်တိုးကွာ"

Cayden ကိုအလယ်မှာထားပြီး အပေးအယူမျှနေသူတွေကြောင့်

"ခင်ဗျား ဒီဘက်လာလိုက်ပါဗျာ"

Dexter ထလာလိုက်ပြီး Cayden နဲ့ နေရာပြောင်းထိုင်လိုက်တယ်။

"Hurricane ရဲ့နှလုံးသားမှန်း သိသွားလို့ Chain ကလက်မခံတာလား"

"Script အရဆို အဲဒီသဘောပဲ။ Griffin ရဲ့အနီးကပ်ပစ်ချက်က မလွဲနိုင်ဘူးလေ။ Hurricane က သူ့အတွက်နဲ့ဒဏ်ရာရသွားတာကို Chain သိနေတာပဲ။ လူစုံတက်စုံကြားမှာ တစ်ယောက်ပျောက်နေပြီး နှလုံးပျက်စီးရမယ့်လူက အသက်ရှင်နေသေးတာဟာ သူ့အတွက်တော့ လက်မခံနိုင်စရာပေါ့"

"မသေစေချင်လို့ အကြိမ်ကြိမ်ကယ်ခဲ့တာကို အသက်ဆက်ရှင်ဖို့ ဘာလို့မကြိုးစားရတာလဲ"

"အားနာလွန်းလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီအတွက်လည်း Chain ပြောတဲ့ နောက်ဆုံးစကားက Hurricane ကိုတောင်းပန်စကားလေ"

"ဇာတ်အနာဆုံးက Lock ဖြစ်သွားတာပဲ"

"လုပ်လာပြီ။ Lock fan က ပြောပါတော့မယ်"

"ဟား ဟား၊ Lock fan လား။ ကြောက်တယ်နော်"

"ဟုတ်တယ်။ တကယ်ကို Lock အတွက်မတရားဘူး။ တစ်သက်လုံးက Lock တစ်မျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာထင်လာခဲ့ပြီး၊ အဲဒီလိုအခြေအနေတွေမှာ အသားကျအောင်လုပ်ခဲ့ပြီး၊ နောက်ဆုံးမှ Hurricane ကိုရွေးသွားသလို ခံစားရတယ်"

"Hurricane ကိုရွေးသွားတာတဲ့လား။ မဟုတ်ပါဘူး၊ Hurricane ကအရင် ရွေးသွားလို့ မကျေနပ်တာပါ။ သူကတော့ Lock နဲ့ပတ်သက်ပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ Lock ခွင့်ပြုချက်မပါဘဲ ရွေးချယ်မှုတစ်ခုလုပ်သွားတာပါ"

"တစ်လျှောက်လုံးလည်း Lock ခွင့်ပြုချက်မပါဘဲ သူရွေးချင်ရာရွေးခဲ့တာပါ။ လုပ်ချင်ရာလုပ်တာက Chain, လူဆိုးဖြစ်ရတာ Lock ပဲ"

"ဟုတ်လိမ့်မယ်။ Chain တစ်ယောက်ပဲ စိတ်ထဲရှိသလိုနေခွင့်ရတာ"

"တွေ့လား Cayden. ငါမှန်တယ်နော်"

"အေး၊ ကျေနပ်ပြီမဟုတ်လား။ သူက အဲဒါမကျေနပ်နေတာဗျ"

"ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်။ Lock ဆိုတဲ့ Character က အမြဲတမ်း သူ့စိတ်ကြိုက်ရွေးချယ်ခွင့်မရခဲ့ဘူး"

အခုအထိ Ivy ကလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျရွေးချယ်ခွင့် ရနေရဲ့လား။ သူ့ဇာတာထင်ပါရဲ့။

"အဲဒါ။ အဟဲ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကို။ ကျွန်တော်နဲ့သူ ငြင်းစရာမလိုတော့ဘူး"

"Tristan တို့က အရမ်းချစ်ကြတယ်နော်"

"ကျွန်တော်တို့က ငယ်ငယ်ကတည်းကခင်ခဲ့ကြတာလေ"

Dexter တစ်ယောက် Cayden တို့နဲ့ စကားတွေပြောပြီး အားလပ်ရက်မနက်ခင်းကို အချိန်အတော်ကြာဖြုန်းခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံး နေမြင့်လာလို့ပူလာတော့မှ Cayden တို့ကိုလိုက်ပို့ပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။

"ဒီနေ့လေးကို မှတ်မှတ်ရရရှိနေတော့မှာပါပဲ ကောင်လေးရေ"

¤¤¤

Missed call တချို့က Kyle နာမည်နဲ့မို့ Ivy ပြန်မခေါ်မိသေး။ ဖုန်းပြန်ခေါ်ရမယ့်လူတွေနဲ့ ပြောပြီးခဲ့ပြီ။ ညနေပိုင်းရိုက်ကွင်းမှာ ပင်ပန်းခဲ့ရတာတွေအတွက် ရေချိုးပြီးရင်အိပ်ပစ်ရတော့မယ်ဆိုမှ ရေချိုးခန်းထဲကအထွက်မှာ စာဝင်တဲ့အသံကို ကြားမိသေးတယ်။

Kyle.
Instagram အထိဝင်မဖတ်တော့ဘဲ Noti bar ထဲပေါ်နေတာကိုဖတ်မိတော့ မူးနေပုံရတဲ့အနေအထား၊ စာတွေကမမှန်။ ဒါကြောင့် ဖုန်းတွေစွတ်ခေါ်၊ စာတွေစွတ်ပို့နေတာ။

"ငါမပြောချင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ဒီနေ့က ငါနားရတော့မယ်"

.

ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ သူသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လက်မခံနိုင်ဘူး။
အဲဒီနေ့က သားလေးနဲ့ အစ်ကို့အိမ်ကိုရောက်သွားတော့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒီနောက်ပိုင်းမှ ဘာလို့များ မသိမသာရှောင်နေရတာလဲ။

ရှောင်တဲ့လူကရှောင်ပေမဲ့ ကျန်တဲ့လူက နေမထိထိုင်မသာဖြစ်ရတယ်။ သူ့ဘက်ကကြည့်ရင် ကြည်ဖြူစရာမကောင်းမှန်းလည်း ကိုယ်တိုင်သိပေမဲ့ သူကငြင်းမယ်ဆိုတာကို လက်မခံနိုင်သေးပါ။ ကိုယ့်တစ်ဝက်လောက်ပဲ စိတ်ထဲရှိသလိုနေပါလို့ တောင်းပန်ချင်မိတယ်။ သူ့အဖေကိုတော့ မတွေးမိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတာ မှားမှန်းလည်းသိပါတယ်။

"ကျွန်တော်က အစ်ကို့အတွက်တော့ အကောင်းဆုံးရွေးချယ်စရာ မဟုတ်ခဲ့ဘူး"

¤

"Lillian,ဟို King နှစ်ယောက်က ဘာဖြစ်ကြတာလဲဆိုတာ သိလား"

"သိတော့မသိဘူး။ ငါထင်တာ သူတို့ shock မိနေတယ်"

"Dexter ကတော့ အလုပ်တွေများ၊ schedule တွေပြည့်နေတာပဲတဲ့။ အဲဒီနှစ်ယောက်ကတော့ မသင်္ကာစရာကောင်းအောင် ငြိမ်လွန်းတယ်။ မိန်းမယူမရတဲ့လူက အိမ်ထောင်ပြုဖို့ပြင်နေသလားပဲ"

"သူယူချင်တိုင်းယူလို့ရမလား"

"အဲ၊ သတိလေးလည်းကပ်ပါဦး။ နင်က အုပ်ထိန်းသူမို့ အကဲဖြတ်နေတာလား"

"ငါပြောတာက သူ့ဘက်ကအခြေအနေကိုလေ။ လက်ခံနိုင်ဖို့က အများကြီးတွေးရမှာ။ မိန်းကလေးတွေအတွက် ငြင်းစရာလူမဟုတ်ဘူးဆိုရင်တောင် သူလိုချင်နေတဲ့လူအတွက် စဉ်းစားစရာတွေ အများကြီးပဲ"

"ငါ လက်လန်တယ်။ Ivy နဲ့ Lillian က တကယ့်မောင်နှမတွေလိုဖြစ်နေပြီ။ ဟိုနေ့ကပဲ အစ်ကို Ivy ပြောတာကြားမိတယ်။ Dr. Roy နဲ့ ပန်းလေးက အပြန်အလှန်လက်ဆောင်ပို့နေကြတာလားတဲ့။ ဒီဘက်က ကျေးဇူးတင်လို့ပို့ပေးတာကို ဟိုဘက်ကဘာလို့ပြန်ပို့တာလဲတဲ့။ အဖေကြီးကျလို့၊ တွေးပူနေတာ"

"Dr. Roy အနေနဲ့ပို့တာမဟုတ်ဘူး Nancy"

"Wow, wow! Fanboy အနေနဲ့လား။ ဘာပို့လိုက်တာလဲ"

"အဲဒီလိုပြောရအောင်လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ သူ့ဆေးရုံမှာနှလုံးခွဲစိတ်ရမယ့် ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ်ကလေးတစ်ယောက်က ငါ့ big fan တဲ့။ အဲဒီကလေးက ငါ့ကို Fairy လို့ခေါ်တာမို့ နတ်သမီးပုံရွှေနားကပ်လေး ပို့ပေးလာတယ်"

"ကလေးက အဲဒီလောက်အကုန်ခံမလား"

"Dr. Roy ရဲ့လူနာပါဆို တော်ရုံအသိုင်းအဝိုင်းလား။ နှစ်ယောက်အတူပေးတာတဲ့။ ကောင်မလေးဓာတ်ပုံလေးပါ ပို့ပေးတယ်။ ကလေးက ငါနဲ့ video call ပြောချင်နေတာတဲ့။ သူပြောပုံဆို ကလေးရဲ့နှလုံးအခြေအနေက မကောင်းရှာဘူး"

"သနားပါတယ်။ ဆယ့်နှစ်နှစ်လို့ နင်ပြောလိုက်တာလား။ ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာကိုကွာ"

"အင်း၊ ငါလည်းစိတ်မကောင်းဘူး။ တစ်ရက်လောက်တော့ စကားပြောပေးဦးမှပါ"

"အေးပါ၊ အခုတော့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပေးတဲ့နားကပ် ငါ့ကိုမကြွားတော့ဘူးလား။ ငါစပ်စုချင်လို့ပါ၊ အဟီး"

.

"အိုး၊ Fairy မမ။ သမီး တကယ်မယုံနိုင်သေးဘူး။ ဒေါက်တာနဲ့သိတယ်ဆိုတာ တကယ်ပေါ့နော်"

"ဟုတ်ပါတယ် သမီးရဲ့။ သမီးကစကားပြောချင်တယ်ဆိုလို့ နှစ်ယောက်လုံးအဆင်ပြေမယ့်အချိန် ချိန်းလိုက်ရတာ"

"အား ... သမီးတို့ပေးတဲ့နားကပ်လေး ပန်ထားတာပဲ။ ဒေါက်တာ၊ ကြည့်ဦး။ နားကပ်လေးက မမနဲ့လိုက်တယ်နော်"

နောက်နားလေးမှာရှိနေတဲ့ Roy ကိုပါ လှည့်ပြီးအဖော်ညှိသေးတဲ့ကလေးက တော်တော်လေးပျော်နေပုံ။

"စိတ်လည်းထိန်းဦး။ ဘာပြောထားသလဲ။ ပြီးမှ မောနေလို့မရဘူးနော်"

"သိပါတယ် ဒေါက်တာရဲ့။ ကလေးက သဘောကျလို့ပါ"

"သမီးက မောနေမယ်ဆို မရဘူးနော်"

"မမောဘူး Fairy ရယ်။ သမီးစိတ်ငြိမ်ပါတယ်။ ဒေါက်တာက အပိုလုပ်နေတာ"

"အယ်၊ ခစ်ခစ်။ ဒေါက်တာကဆိုးတာလား"

"ဟုတ်တယ်။ မမ၊ သမီးမေးစရာရှိတယ်"

အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောလာတာမို့ Lillian ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။

"ဒေါက်တာ့ကို Duty coat နဲ့ နားကြပ်ပေးသေးလား"

"အင်း"

"မသိပါဘူး၊ တခြားတစ်ယောက်လားလို့။ မမဆိုရင်တော့ ရှိစေတော့"

ကလေးငယ်က စူပုပ်ပုပ်လေးကနေ ရုပ်လေးတည်သွားတာကြောင့် Lillian စချင်သွားတယ်။

"ဒေါက်တာ့ကို သဘောကျလို့လား"

"ဟုတ်တယ်၊ ဖွင့်တောင်ပြောပြီးပြီ"

OMG! စချင်စရာလေးမို့ပြောမိတာ သူကအတည်ကြီးတဲ့လေ။ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေတုန်း

"ကိုယ့် Laptop နဲ့ ဘယ်သူ့အတင်းပြောနေတာလဲ ကလေး"

"တိုးတိုးလေးပြောတိုင်း အတင်းလား ဒေါက်တာ"

"ဟား ဟား၊ မဟုတ်ဘူးလား"

"ဟုတ်တယ်။ မကျေနပ်ရင်ပြန်ယူသွား။ မမ၊ သမီးကိုဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်ဖြစ် ပေးပါလား"

"အဟေး၊ Cele တွေက အဲဒီလို ဖုန်းနံပါတ်လွယ်လွယ်မပေးဘူးကွ"

"ဒေါက်တာ့မှာရှိတယ်ဆိုပြီး လူကိုမနှိမ်ပါနဲ့။ ဒေါက်တာမို့၊ မမမို့သာ ဒီတိုင်းကြည့်နေတာနော်။ သိပ်ကြည်တယ်မထင်နဲ့၊ ဒေါက်တာက အချိုးမပြေဘူး"

ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကိုယ့်ကိုမေ့ပြီး ဒေါက်တာနဲ့ကလေးနဲ့ သတ်ကုန်ကြပါပြီ။ အခုမှသိရတာ ကလေးဆိုတာက ဒီတိုင်းပြောလိုက်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ သူတို့ချင်းခေါ်တဲ့ အခေါ်အဝေါ်ပါတဲ့လေ။

"အချိုးမပြေဘူးဆိုပါလား။ ဟား ဟား"

စာရွက်တချို့နဲ့အလုပ်များနေရာက Roy က အနားရောက်လာပါတယ်။

"ပြီးပြီလားဟင် ဒေါက်တာလုပ်စရာတွေ"

"အင်း"

"နေဦးနော်၊ မမနဲ့ပြောဦးမှာ"

"ဟုတ်ပါ့မလား သမီးရယ်။ သမီးနဲ့ဒေါက်တာပဲ ပြောနေကြသလားလို့"

"မမကလည်း ... သမီးက ပြောစရာတွေအများကြီး၊ တကယ်ဆုံရတော့ မေ့ကုန်ရော။ မမ ရည်းစားရှိလား"

"မရှိပါဘူး"

"မထားနဲ့၊ ယုံရမယ်မထင်ဘူး။ ရှေ့တစ်မျိုး၊ ကွယ်ရာတစ်မျိုး၊ တည့်တည့်တိုးရင်တစ်မျိုးတွေ"

"အယ် ... သမီးကသိတယ်လား"

"သိတယ်။ လေးလေးရော၊ ကိုကိုရော၊ ပြီးတော့ ဒေါက်တာရော၊ အကုန်အတူတူပဲ"

"ဒီမယ်အမိလေး၊ ကျွန်တော်မျိုးက တော်တော်လေးဆိုးနေပါပြီ။ နောက်မှဆက်ပြောပါလား"

"ဟွန့်၊ အိပ်ငိုက်လာလို့ အလျော့ပေးလိုက်မယ်။ မမ၊ တာ့တာ"

"အေးပါကွယ်၊ နောက်မှတွေ့မယ်နော်"

"Lillian, ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"အပန်းမကြီးပါဘူး ဒေါက်တာရယ်"

"အလုပ်တွေပြန်လုပ်နေပြီလား"

"ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတွေပါ။ ကျွန်မ နားနားနေနေ နေပါတယ်နော်"

"ဒီလိုပဲ ဆရာဝန်ဆိုတော့ ... ဒါပေမဲ့ တကယ်စိုးရိမ်တာပါ"

"ဟို ... အဲဒါဆို ဒါပဲနော် ဒေါက်တာ"

"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"

ဘယ်လိုလေးလဲ Fairy ရယ်။ ကလေးနဲ့ကိုယ်နဲ့ပြောနေတော့လည်း စိတ်ဝင်တစားလေးလိုက်ကြည့်၊ လိုက်နားထောင်နေတာ ကလေးလေးလိုပဲ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ထရယ်လိုက်သေးတာ ဘာကိုသဘောကျသွားသလဲလို့ မေးကြည့်ချင်ပါတယ်။

"စကားမစပ်၊ အဲဒီကလေးနဲ့ကိုယ့်ကို သဝန်မတိုဘူးလားလို့မေးရင် အရမ်းကလေးဆန်သွားမလား"

■■■■■ Part (15) ဆက်ရန် ■■■■■