Alcohol အရွိန္မေသဘဲႏိုးလာခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ Nancy ေခါင္းကိုက္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အရင္ေန႔ညကအေျခအေနေတြကို ျပန္သတိရၿပီးမွ အလန္႔တၾကားထထိုင္လိုက္တဲ့ ဒီလိုမနက္ခင္းကေတာ့ ဒါပထမဆံုးပါ။ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္လာတာ အရက္နာက်တာတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။

မရွင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာသိတာက ဟိုတယ္ရဲ႕ ဒီ VVIP room ကေန အျမန္ဆံုးထြက္သြားခ်င္မိတာပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္အျပစ္မကင္းတဲ့ ဒီျပႆနာက ရွင္းခ်င္ရင္လြယ္မယ္ထင္ရေပမဲ့ ရွင္းဖို႔အင္အားမရွိေသးပါ။

.

"Nancy ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဘာမွမေျပာပါနဲ႔ဦး။ ၿပီးေတာ့ Nancy ကို လာမေတြ႕ပါနဲ႔ဦး"

Hotel ေလၽွာက္လမ္းမွာ သူက ခပ္ၾကာၾကာၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ Nancy စကားအတိုင္း လိုက္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီလူနဲ႔ေဆြးေႏြးဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒီ Party ကိုလာခဲ့တာကေနစလို႔ ေနာက္ပိုင္းတစ္ေလၽွာက္လံုးက တကယ္ကိုအမွားႀကီးတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ကစလြဲတယ္ဆိုတာေတာ့ ေတြးခ်င္စရာမေကာင္းခဲ့ပါ။

¤

VVIP customer တစ္ေယာက္က တစ္ဆိုင္လံုးကို တစ္ညတာငွားလိုက္တဲ့ကိစၥ ဒီလူျဖစ္ေနမယ္လို႔ေတာ့ Dexter မေတြးခဲ့မိပါ။ ဒီတစ္ညကေတာ့ ဝဋ္ေကၽြးရွိသမၽွခံဦးေတာ့ေပါ့။

"Killer, အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္။ Cocktail art ပညာေရာ၊ လႈပ္ရွားသြားတဲ့ဟန္ပန္ေတြေရာ၊ လံုးဝအလန္းပဲ"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"တို႔ေတာ့ ဒီ Bar ကို ခဏခဏေရာက္ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္"

"ဟုတ္၊ Customer ေတြတိုးလာၿပီး သေဘာက်ၾကတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အလုပ္လုပ္ရတာ ေက်နပ္စရာေပါ့ဗ်ာ"

"အမ္း၊ တို႔ ေမးစရာရွိတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေမးပါဗ်ာ"

"အဲဒီအျပံဳးေလ၊ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အဲဒီလိုအျပံဳးမ်ိဳးကို ဘယ္လိုျပံဳးရတာလဲ"

"ေမြးရာပါဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းမျပတတ္ဘူးခင္ဗ်"

"ခစ္ ခစ္၊ တကယ္ေနာက္တယ္"

"Just kidding. ဒီလိုပဲ မျဖစ္မေနျပံဳးျပေနရရင္းက အက်င့္ပါသြားတာပါဗ်ာ။ လၽွိဳ႕ဝွက္နည္းရယ္လို႔ မရွိရပါဘူး"

"ခုနပဲေျပာသြားတယ္ေလ"

"ေမြးရာပါ"

ၿပိဳင္တူေရရြတ္ၾကရင္း ရယ္မိၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးသံုးေယာက္အဖြဲ႕က လာၿပီးမိတ္ဆက္ေနတာမို႔ စကားျပန္ေျပာေနတုန္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းကခံုမွာထိုင္လိုက္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြထြက္သြားၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက Cayden အနားေရာက္လာၿပီး

"ဒီကညီ၊ ကိုယ့္ဟိုတယ္မွာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ"

ကတ္တစ္ကတ္ကို Cayden ေရွ႕နားတိုးေပးၿပီး စကားဆိုလာပါတယ္။
Five star ဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ MD ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူသိပ္ေပြတတ္တာကိုလည္း သိေနပါရဲ႕။

"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။ ကမ္းလွမ္းတာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျငင္းရမွာမို႔လည္း အားနာပါတယ္ဗ်ာ"

"ဒီမွာက စာခ်ဳပ္ေတြဘာေတြနဲ႔မ်ား ရွိေနလို႔ ..."

"မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အျမင့္ေၾကာက္တတ္လို႔ပါ"

ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ အျငင္းစကားဆိုလိုက္ေတာ့

"ေအာက္ေျခမလြတ္တာေတာ့ ေကာင္းေပမဲ့ ျမင့္ျမင့္ပ်ံမွ ေဝးေဝးျမင္ရမွာေလ"

"ဒီဘဝအတြက္က ဒီအျမင့္ေလာက္ဆို အေနေတာ္ပါပဲ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ အစ္ကို"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"

ဒီေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ Beverages ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားတခ်ိဳ႕ဆက္ေျပာေနပါေသးတယ္။
ေျပာေနရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး စီးပြားေရးကိစၥေတြ ေျပာေနတာေၾကာင့္ အဖြဲ႕လိုက္ဝိုင္းေတြဆီ ျပန္ပါသြားပါေတာ့တယ္။

"Cayden"

"အင္း"

"VIP Room 9 မွာ ပြဲစီစဥ္တဲ့ Mr. Bradley က မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါတဲ့"

လုပ္လာၿပီ။ ပံုမွန္ဆို ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြကို မန္ေနဂ်ာဆီမွာတင္ ရွင္းလိုက္ၿပီးသား။ ကိုယ့္ဆီေတာင္ အခုလိုလာေျပာတာမ်ိဳး ထံုးစံမရွိပါ။ အခုက အျပတ္ငွားထားတဲ့ VIP customer မို႔ သူသြားေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

Room 9

"ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတယ္ဆိုတာ ဘာကိစၥမ်ားလဲခင္ဗ်"

"ကိုယ့္အတြက္ Special beverage တစ္ခုခု မရႏိုင္ဘူးလား"

"အဲဒါက bar ဆီမွာ ..."

"လိုတာအကုန္ ယူလာလိုက္ေလ။ သူတို႔စီစဥ္ေပးမယ္ေျပာပါတယ္"

မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး အခန္းဆီကို လိုသမၽွယူလာခိုင္းလိုက္ၿပီး သူ႔အလိုက် ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ အခန္းထဲကခပ္မွိန္မွိန္အလင္းေၾကာင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ ေဘးကစားပြဲေပၚမွာလည္း Cocktail ခြြက္ေလးေတြေပၚတင္ထားတဲ့ သံပရာျခမ္းေတြေပၚ ဆားမႈန္႔ေလးေတြျဖဴးၿပီး အရက္ထဲစိမ္ထားတဲ့သၾကားခဲေလးေတြ တင္လိုက္ကာ မီး႐ႈိ႕လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့စားပြဲဘက္အျခမ္းမွာ အလင္းပ်ပ်ေလးက ခ်စ္စရာ။
ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့အဆံုး ေရွ႕ကဖန္ခြက္ထဲ Dry ice ကိုထည့္လိုက္ေတာ့ အေငြ႕ေတြက ၾကားကစားပြဲတစ္ခုလံုးကို ဖံုးသြားခဲ့တယ္။

"လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျမင္အာရံုတိုင္းက မယံုရတတ္ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး အျမင္အာ႐ံုကိုေဝဝါးေစတဲ့ အခိုးအေငြ႕ေတြကို ကိုယ္သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းလုပ္ျပသြားတာေလးကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္"

ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းကို မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကည့္ရင္းေျပာၿပီး ဖန္ခြက္ကိုလွမ္းယူလို႔ တစ္ခ်က္စုပ္ေသာက္လိုက္ခ်ိန္အထိ အၾကည့္ေတြကို လႊဲမသြားေသးပါ။
Cayden ကပဲ

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ဒီတစ္ညလံုး အဲဒီစကားကို ဘယ္ႏွခြန္းေျမာက္ေျပာတာလဲ။ ပြဲထဲကလူေတြ ကုန္ၿပီလား Killer. Five star hotel ရဲ႕ MD ကိုေတာ့ ျငင္းလိုက္တယ္မဟုတ္လား"

ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေျပာလာတာက ရြဲ႕တာေတာ့မဟုတ္တဲ့ပံုပါ။ Cayden ျပံဳးပဲျပံဳးျပလိုက္ေတာ့

"ဒီည မင္းက အရမ္းကိုထင္းထြက္ေနတာ။ အျပံဳးေတြ နည္းနည္းေလၽွာ့လို႔မရဘူးလား"

"ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ဆိုေတာ့လည္း ..."

"လူတိုင္းကေတာ့ အဲဒီလိုမျပံဳးၾကဘူးေလ"

"အျပံဳးဆိုတာ အလကားရႏိုင္၊ ေပးႏိုင္တဲ့ ကမ႓ာေပၚမွာအလွဆံုးအရာပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ တန္ဖိုးလည္းရွိလြန္းပါတယ္"

"Killer က အျပံဳးနဲ႔တင္မကဘဲ စကားနဲ႔လည္း သတ္တတ္သလား"

"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ"

ဘာမွေထြေထြထူးထူးလည္း မရွိပါဘဲ အခန္းထဲစကားေတြေျပာေနရတာ ေနရခက္ေနပါၿပီ။ ဘာဓိပၸာယ္မွန္းမသိတဲ့အၾကည့္ေတြ၊ ဘယ္လိုရည္ရြယ္မွန္းမသိတဲ့ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္လည္း စိတ္႐ႈပ္ရပါတယ္။

Bar ကိုလာရင္ အနားမွာရစ္ဝဲေနတတ္တာ၊ တစ္ခါတေလ အိမ္အျပန္ကိုေစာင့္တတ္တာ၊ ေဆးရံုတက္ရတုန္းက လာၾကည့္တတ္တာ၊ အခုလို တကူးတက by name နဲ႔ ေခၚေတြ႕တာေတြက ပံုမွန္ဆိုရင္ ထြက္လာစရာအေျဖက တစ္ခုတည္းပဲရွိမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို အနားမွာတရစ္ဝဲဝဲရွိေနတာကလြဲရင္ တျခားဘာမွလည္း ထူးျခားတာမ်ိဳးမရွိပါ။ ကိုယ့္ဘက္က ျငင္းလို႔ရတာမ်ိဳး ျငင္းလိုက္ရင္လည္း သူ႔ဘက္ကေနာက္ဆုတ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္နည္းနဲ႔ခ်ည္းကပ္တတ္ျပန္တယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနမွန္းေတာ့ မသိပါ။

¤

About one month later

Big Bro: ဘယ္သူရွိလဲ။ အငယ္ဆံုးေလး ႐ိုက္ကြင္းကအျပန္ ကားတိုက္လို႔ေဆး႐ံုေရာက္ေနတယ္။ သတင္းေတြေတာ့ဖံုးထားတယ္။

Group chat ထဲ ေရးပို႔လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ Nathan ဆီကို ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။

"အင္း... Kyle"

"ဘယ္လိုျဖစ္တာတဲ့လဲ အစ္ကို"

"ႏွစ္ဖက္လံုးမွားၾကတာတဲ့။ သူ႔ဒရိုင္ဘာကလည္း အိပ္ေရးပ်က္ၿပီးပင္ပန္းေနတာ။ ဟိုဘက္ကလည္း ကားၿပိဳင္ေမာင္းလာၾကတာ"

"အခုဘယ္မွာတဲ့လဲ အစ္ကို"

"(...) ေဆးရံုမွာ Operation ဝင္ထားေပမဲ့ စိုးရိမ္ရတယ္တဲ့။ ခြဲစိတ္ပါရဂူကို ဆက္သြယ္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ခြဲရမယ္ေျပာတယ္"

"Mary ေတာ့ ဗ်ာမ်ားေနေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုက္သြားၾကစို႔ေလ"

"ကိုယ္ အခုပဲျပန္လာတာ။ ကိုယ္တို႔သြားတာလာတာလည္း သတိထားေနရတယ္။ ကားတိုက္မိတာေလာက္ပဲ အသိေပးဖို႔ သူ႔ Agency က ေျပာေနတယ္"

"အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေန႔သြားလိုက္မယ္"

"သတိထားဦး။ သတင္းေထာက္ဆိုတဲ့အမ်ိဳးက မ်က္စိသိပ္လ်င္ၾကတာ"

"ဟုတ္"

.

"Kyle"

ေဆး႐ံုေကာင္တာမွာအခန္းစံုစမ္းၿပီး လွည့္အထြက္မွာ Ivy ေခၚသံေၾကာင့္ Kyle အံ့ဩသြားရတယ္။ မခ်ိန္းဘဲဆံုၾကတာမို႔။

"အစ္ကို ေရာက္ေနတာလား"

"အင္း၊ သူ႔ကို ေဆး႐ံုေရႊ႕ၾကလိမ့္မယ္။ ခြဲစိတ္ပါရဂူက သူထိုင္တဲ့ေဆး႐ံုမွာ ပစၥည္းပိုစံုလို႔ ခြဲစိတ္ရတာပိုလြယ္မယ္ေျပာတယ္"

"ေရႊ႕လို႔ရတဲ့အေျခအေနဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မေန႔က Nathan ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူေနတာ"

"ေရႊ႕ဖို႔ေတာ့သိပ္မလြယ္ေပမဲ့ ဒီမွာခြဲဖို႔ကက် သိပ္အဆင္မေျပဘူးတဲ့"

"ဟုတ္လား၊ ဘယ္ကိုေရႊ႕မွာလဲ။ ဘယ္ဆရာဝန္လဲ အစ္ကို"

"Dr. Roy ေလ။ သူ႔ေဆး႐ံုဆီေရႊ႕မွာ"

"Lillian ကို ခြဲစိတ္ေပးတဲ့ ဆရာဝန္လား။ နာမည္ႀကီးပဲေလ"

"အင္း၊ သူပဲ"

"စိတ္ေတာ့ေအးသြားရၿပီေပါ့"

"Lillian ကပဲ ဆက္သြယ္ေပးတာ"

"သူတို႔က ..."

"ငါသိမလားကြ"

"အစ္ကို႔ညီမေလ။ တကယ့္ေမာင္ႏွမေတြလို ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့"

"မသိဘူး။ ဟိုမွာ Mary လာၿပီ"

.

"ကၽြန္မ တကယ္ကိုအားနာမိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္"

"အားနာစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ"

"အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ႐ုပ္ရွင္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျပင္မွာသတင္းထြက္တာ ကၽြန္မသေဘာမက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းသားတို႔ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္တာပါ။ အဲဒီကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒါကိုစိတ္မကြက္ဘဲ အခုလိုလိုက္ကူညီေပးၾကတာကိုလည္း ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ဒါကေတာ့ ေမာင္ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕အတၱမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားလည္ပါတယ္"

"ဟုတ္ပါတယ္၊ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔"

သတိမလည္ေသးတဲ့ Dexter ေဆး႐ံုေျပာင္းတဲ့ကိစၥကို Ivy နဲ႔ Kyle က အစစအရာရာကူညီေပးၾကလို႔ Mary လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးအျမင္ေျပာင္းသြားရပါတယ္။
ကိစၥေတြအားလံုးၿပီးလို႔ Mary ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္လာၾကတဲ့အခါ

"အစ္ကို႔ကားျပန္ယူမွာလား။ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"

ေဆး႐ံုေျပာင္းၾကေတာ့ Kyle ရဲ႕ကားနဲ႔ Mary ေရာ၊ Ivy ပါ ပါလာၾကတာေၾကာင့္ Ivy ရဲ႕ကားက အရင္ေဆး႐ံုမွာက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

"လူလႊတ္ၿပီးယူခိုင္းထားတာ ခဏေနေရာက္လာလိမ့္မယ္"

"ဪ"

အေရွာင္အတိမ္းကၽြမ္းက်င္လြန္းသူေၾကာင့္

"ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးခန္႔ရမယ္"

Kyle ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံကို ေရွ႕ကအရင္ထြက္သြားတဲ့ Ivy ေသခ်ာမၾကားလိုက္တာမို႔ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ေနာက္လွည့္ေမးလိုက္ပါတယ္။

"ဘာေျပာလိုက္တာလဲ"

"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"

Ivy က မယံုသလိုၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ျပန္လွည့္ထြက္သြားေတာ့မွ Kyle သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ အတူတူေရာက္လာၾကၿပီး စကားေသခ်ာမေျပာျဖစ္ၾကလို႔ ဒီရက္ေလးကိုႏွေျမာမိတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ကားပါကင္ေရာက္ေတာ့လည္း Ivy ရဲ႕ဒ႐ိုင္ဘာက ဖုန္းဆက္လာတာနဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။

"ဟိုဘက္နားမွာေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ငါသြားေတာ့မယ္"

Kyle ရဲ႕ကားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ Ivy ကႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

"ဘယ္ေန႔ လာၾကည့္ဦးမွာလဲ"

"မသိေသးဘူး"

ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေမးရင္ေမးသေလာက္သာေျဖၿပီး စကားအပိုမေျပာဖို႔အေရးကို ဦးထိပ္ထားေနျပန္တယ္။
ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ကိုသာ Kyle ေငးေနမိပါေတာ့တယ္။

¤

"Dexter က သူ႔ schedule ေတြအကုန္ရက္ေရႊ႕ထားတယ္တဲ့"

"ကားတိုက္ထားတဲ့ကိစၥေၾကာင့္ ေနမွာေပါ့ကြာ။ မစိုးရိမ္ရပါဘူးလို႔ ေျပာထားတာပဲ။ ခဏနားတာေနမွာပါ"

"ငါ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ"

"မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ"

Cayden ျပန္မေျဖပါ။

¤

"Operation အဆင္ေျပတယ္။ စိတ္ခ်ရၿပီမို႔ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို သတိရလာမွာပါတဲ့"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္ေတာ့ မလာအားေသးဘူး။ အခု Nathan လည္း မျပန္ေသးဘူးမဟုတ္လား"

"ဟုတ္၊ ရွိေနတယ္။ အစ္ကိုမအားရင္ မလာပါနဲ႔။ Dr. Roy ကလည္း ေသခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပးပါတယ္"

"ပန္းေလးက သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီးၿပီေပါ့"

"ခြဲစိတ္ၿပီးအေျခအေနေတြကို ေခၚေျပာေတာ့ Mary နဲ႔အတူလိုက္သြားလိုက္တာေလ"

"အင္း၊ Nancy အသံမၾကားပါလား"

"ဟုတ္တယ္။ သူ႔႐ုပ္ရွင္ကိစၥလည္း ဇာတ္ညႊန္းပိုင္းသိပ္မ႐ႈပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာသံၾကားၿပီး အခုၿငိမ္ေနတယ္။ သူလာခဲ့ပါဦးမယ္ပဲ ေျပာတယ္။ အဲ၊ အစ္မ Mary လိုက္ရွာေနတယ္။ ေနာက္မွျပန္ဆက္လိုက္မယ္ အစ္ကို Ivy"

"ေကာင္းပါၿပီ"

¤

"Nancy, နင္ ေနမေကာင္းတာလား။ သိပ္မလန္းသလိုပဲ"

Mary ေန႔လယ္စာသြားစားေနတုန္း Nancy နဲ႔ Lillian က ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနၾကျခင္း။

"ေကာင္းပါတယ္။ Dexter က ဘာလို႔သတိမရေသးတာလဲ။ ခြဲၿပီးတာႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ"

"အင္း၊ သတိရလာမွာပါတဲ့"

Nancy က Dexter လွဲေနတဲ့ခုတင္ေဘး မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေနရာက Lillian ရွိရာဘက္ျပန္အလွည့္မွာ ယိုင္ခနဲ

"ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္တာလဲ"

"အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားသြားလို႔။ ဇာတ္ညႊန္းတစ္ပိုင္းကို ျပန္ျပင္လိုက္ရတာေလ"

"ေအး၊ ၾကည့္လုပ္။ ေဆး႐ံုေရာက္တုန္း တစ္ခါတည္းဆရာဝန္ျပလိုက္"

"ရတယ္၊ ရတယ္။ မျပေတာ့ဘူး"

"တစ္လက္စတည္းကို"

"ရတယ္လို႔၊ သက္သာတယ္"

"ၿပီးေရာ"

.

"လာ၊ ကေလး"

Nurse တစ္ေယာက္က Wheelchair ေလးနဲ႔တြန္းလာေပးလို႔ Roy ရဲ႕႐ံုးခန္းဆီေရာက္လာတဲ့ ကေလးမေလး။
Roy က Wheelchair ကိုလက္လႊဲယူလိုက္ေတာ့

"မမက ဘယ္မွာလဲ"

"ဟား ဟား၊ လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ေရာက္ေနပါၿပီ"

"အဲဒီ Dexter က သတိမရေသးဘူးလား ေဒါက္တာ"

"ဒီေန႔ေတာ့ သတိရလာႏိုင္ပါတယ္"

*Knock Knock*

ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးကိုမွ ေခါက္လိုက္သံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သားလွည့္ၾကည့္မိၾကေတာ့

"Fairy. Wow! မမက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ"

"ဟုတ္လား သမီး။ ဒါေတာင္ မမက မိတ္ကပ္သိပ္မလိမ္းထားဘူးေနာ္။ ခစ္ခစ္"

"အဟိ၊ အဲဒီလိုေလးက ပိုလွတယ္။ သမီးဖက္ထားခ်င္တယ္"

Wheelchair ေပၚကေန လက္ဆန္႔တန္းေပးေနတာေၾကာင့္ Lillian ျပံဳးၿပီး အနားတိုးကပ္လို႔ ဖက္တြယ္လိုက္တယ္။

"သေဘာက်လိုက္တာ။ သမီးကေလ မမကိုအျပင္မွာေတြ႕ရဖို႔ ေဒါက္တာ့ကိုပူဆာေနတာ ၾကာၿပီ။ အခု Dexter က ခုလိုျဖစ္ေတာ့ မမကို သမီးေတြ႕ရၿပီ။ သတိရလာရင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းသြားေျပာမယ္"

"အယ္"

သူ႔အေတြးနဲ႔သူေျပာခ်လိုက္တာက Dexter မေတာ္တဆျဖစ္တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္သလိုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

"အေျပာမွားသြားတာလား။ မသိဘူး၊ သမီးကေတာ့ မမကိုေတြ႕ရလို႔ ေပ်ာ္ေနတာ"

"ေအးပါ သမီးရယ္"

"မမ၊ ေဒါက္တာ့ Duty coat မွာေလ ေဒါက္တာ့နာမည္ကို သမီးထိုးေပးထားတယ္။ မမေပးထားတာနဲ႔ တူသြားၿပီ"

"ဪ၊ အင္း။ သမီးက ေတာ္လိုက္တာ"

ကေလးမေလးစကားေၾကာင့္ Lillian က Roy ရဲ႕ Duty coat ကိုၾကည့္ေနရာကေန မေနတတ္သလိုျဖစ္လာတယ္။ ထပ္ေမးလိုက္တဲ့စကားက အေငြ႕ပ်ံခ်င္စရာျဖစ္မယ္လို႔ မေတြးမိေသး။

"သမီးက ေဒါက္တာ့ကိုသေဘာက်လို႔ ေဒါက္တာ့နာမည္ေလးကိုထိုးတတ္ေအာင္ သင္လိုက္ရတာ။ တကယ္ထိုးေတာ့ မာမီေတာ့ကူေပးတာေပါ့။ မမေရာ ကိုယ္တိုင္ထိုးထားတာလားဟင္"

ကေလးရဲ႕ေမးခြန္းက Roy သိခ်င္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ Lillian ရဲ႕အေျဖကိုေစာင့္ေနတဲ့ Roy ကို Lillian မၾကည့္ေတာ့ပါ။

"မမက အဲဒီလိုေလးေတြမလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ"

အဲဒီလိုေလးေတြဆိုေတာ့ သူလုပ္ေပးျဖစ္တယ္လို႔ ဝန္ခံတာလား။ ဒါမွမဟုတ္၊ မလုပ္ျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒါကိုသူမလုပ္ဘူးလို႔ ျငင္းတာလား။
Roy ေဝခြဲမရပါ။

*တီ တီ*

စားပြဲေပၚကဖုန္းေလး မီးလင္းလာတာေၾကာင့္ Roy က ခ်က္ခ်င္းပဲခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္။

"ေဒါက္တာ၊ Mr. Adler သတိရလာပါၿပီ"

"အခုလာခဲ့ပါ့မယ္"

Roy နဲ႔ Lillian တို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားၾကၿပီး Roy က အခန္းတံခါးဖြင့္ကာ Lillian က ကေလးမေလးရဲ႕ Wheelchair ေလးကိုတြန္းလိုက္လာပါတယ္။

"Nurse, ကေလးကို သူ႔အခန္းျပန္ပို႔ေပးပါဦး"

"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ"

Lillian ကလည္း

"သမီးေရ၊ ေနာက္မွထပ္ေတြ႕မယ္ေနာ္"

"ဟုတ္"

.

"အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္။ ႏွစ္ခါျပန္ခြဲစိတ္လိုက္ရတဲ့ ေမ့ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္ဦးမယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေဒါက္တာ"

စိတ္ခ်ရၿပီမို႔ Nancy တို႔ ျပန္ဖို႔ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ Nathan ေရာက္လာတာမို႔ Lillian က

"အစ္ကိုေရာက္လာၿပီလား။ Dexter သတိရေနၿပီ။ လိုတာေတြလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ သူျပန္မွိန္းေနတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အခုက ျပန္ၾကေတာ့မွာလား"

"ဟုတ္"

"Nancy က ေနမေကာင္းဘူးလား။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနသလိုပဲ"

ေသခ်ာေလးစိုက္ၾကည့္ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးေမးလာတဲ့ Nathan.

"ေကာင္းပါတယ္၊ နည္းနည္းပင္ပန္းထားလို႔ပါ။ အခုျပန္နားေတာ့မွာပဲ"

"ဟိုတစ္ရက္က ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ စက္ပိတ္ထားတယ္ဆိုလို႔"

"ဪ၊ Battery down သြားတာကို သတိမထားမိတာ။ Missed call ေတြ႕ၿပီး ျပန္ဆက္ဖို႔ေမ့သြားတယ္။ Nancy တို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ။ ေသခ်ာေလးနားပါ Nancy"

Lillian လက္ကိုဆြဲၿပီး Nancy ထြက္လာေတာ့

"နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ Nancy. အရင္ကဆို အျမဲတက္ႂကြေနတဲ့နင္က အခုမႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔။ တစ္ခုခုျဖစ္တယ္ဆိုရင္လည္း ငါ့ကိုေျပာမွေပါ့။ အစ္ကို Nathan နဲ႔ေရာ ဘာျဖစ္ထားတာလဲ"

"သူနဲ႔က ... ဘာမွမျဖစ္ထားပါဘူး"

"အဲဒါဆို ဘယ္သူနဲ႔ ဘာျဖစ္ထားတာလဲ"

"ျပန္ရေအာင္ပါ Lillian ရယ္။ နင္လာေခၚေပးတာဆိုေတာ့ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးေနာ္။ ငါနားခ်င္ေနၿပီ"

"ေအးပါ။ နင္ဘာမွမျဖစ္တာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္"

"ေအးဆို"

"ၿပီးေရာေလ။ သြားစို႔"

ဘာမွမျဖစ္တာ မေသခ်ာသလို ဘာမွထပ္ျဖစ္မလာပါေစနဲ႔လို႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။

■■■■■ Part (17) ဆက္ရန္ ■■■■■

Alcohol အရှိန်မသေဘဲနိုးလာခဲ့တဲ့ မနက်ခင်းတချို့ကြောင့် Nancy ခေါင်းကိုက်ခဲ့ရဖူးတယ်။ အရင်နေ့ညကအခြေအနေတွေကို ပြန်သတိရပြီးမှ အလန့်တကြားထထိုင်လိုက်တဲ့ ဒီလိုမနက်ခင်းကတော့ ဒါပထမဆုံးပါ။ ခေါင်းတွေထိုးကိုက်လာတာ အရက်နာကျတာတစ်ခုတည်းတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါ။

မရှင်းချင်တော့ဘူး။ အခုအချိန်မှာသိတာက ဟိုတယ်ရဲ့ ဒီ VVIP room ကနေ အမြန်ဆုံးထွက်သွားချင်မိတာပါပဲ။ ကိုယ်တိုင်အပြစ်မကင်းတဲ့ ဒီပြဿနာက ရှင်းချင်ရင်လွယ်မယ်ထင်ရပေမဲ့ ရှင်းဖို့အင်အားမရှိသေးပါ။

.

"Nancy ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးပါ။ ကျေးဇူးပြုပြီး ဘာမှမပြောပါနဲ့ဦး။ ပြီးတော့ Nancy ကို လာမတွေ့ပါနဲ့ဦး"

Hotel လျှောက်လမ်းမှာ သူက ခပ်ကြာကြာငြိမ်သက်နေပြီးမှ Nancy စကားအတိုင်း လိုက်လုပ်ပေးခဲ့တယ်။
အဲဒီလူနဲ့ဆွေးနွေးဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး ဒီ Party ကိုလာခဲ့တာကနေစလို့ နောက်ပိုင်းတစ်လျှောက်လုံးက တကယ်ကိုအမှားကြီးတစ်ခုပဲ။ ဘယ်ကစလွဲတယ်ဆိုတာတော့ တွေးချင်စရာမကောင်းခဲ့ပါ။

¤

VVIP customer တစ်ယောက်က တစ်ဆိုင်လုံးကို တစ်ညတာငှားလိုက်တဲ့ကိစ္စ ဒီလူဖြစ်နေမယ်လို့တော့ Dexter မတွေးခဲ့မိပါ။ ဒီတစ်ညကတော့ ဝဋ်ကျွေးရှိသမျှခံဦးတော့ပေါ့။

"Killer, အရမ်းတော်တာပဲနော်။ Cocktail art ပညာရော၊ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ဟန်ပန်တွေရော၊ လုံးဝအလန်းပဲ"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"တို့တော့ ဒီ Bar ကို ခဏခဏရောက်ဖြစ်တော့မယ်ထင်တယ်"

"ဟုတ်၊ Customer တွေတိုးလာပြီး သဘောကျကြတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့လည်း အလုပ်လုပ်ရတာ ကျေနပ်စရာပေါ့ဗျာ"

"အမ်း၊ တို့ မေးစရာရှိတယ်"

"ဟုတ်ကဲ့၊ မေးပါဗျာ"

"အဲဒီအပြုံးလေ၊ နာမည်ကြီးနေတဲ့ အဲဒီလိုအပြုံးမျိုးကို ဘယ်လိုပြုံးရတာလဲ"

"မွေးရာပါဆိုတော့ ကျွန်တော်ရှင်းမပြတတ်ဘူးခင်ဗျ"

"ခစ် ခစ်၊ တကယ်နောက်တယ်"

"Just kidding. ဒီလိုပဲ မဖြစ်မနေပြုံးပြနေရရင်းက အကျင့်ပါသွားတာပါဗျာ။ လျှို့ဝှက်နည်းရယ်လို့ မရှိရပါဘူး"

"ခုနပဲပြောသွားတယ်လေ"

"မွေးရာပါ"

ပြိုင်တူရေရွတ်ကြရင်း ရယ်မိကြပါတယ်။ မိန်းကလေးသုံးယောက်အဖွဲ့က လာပြီးမိတ်ဆက်နေတာမို့ စကားပြန်ပြောနေတုန်းမှာ လူတစ်ယောက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းကခုံမှာထိုင်လိုက်ပါတယ်။ မိန်းကလေးတွေထွက်သွားပြီးတော့ အဲဒီလူက Cayden အနားရောက်လာပြီး

"ဒီကညီ၊ ကိုယ့်ဟိုတယ်မှာ အလုပ်လုပ်နိုင်မယ်ဆိုရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ"

ကတ်တစ်ကတ်ကို Cayden ရှေ့နားတိုးပေးပြီး စကားဆိုလာပါတယ်။
Five star ဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့ MD ပါ။ ပြီးတော့ သူသိပ်ပွေတတ်တာကိုလည်း သိနေပါရဲ့။

"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်။ ကမ်းလှမ်းတာကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ငြင်းရမှာမို့လည်း အားနာပါတယ်ဗျာ"

"ဒီမှာက စာချုပ်တွေဘာတွေနဲ့များ ရှိနေလို့ ..."

"မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျ။ ကျွန်တော်က အမြင့်ကြောက်တတ်လို့ပါ"

ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ အငြင်းစကားဆိုလိုက်တော့

"အောက်ခြေမလွတ်တာတော့ ကောင်းပေမဲ့ မြင့်မြင့်ပျံမှ ဝေးဝေးမြင်ရမှာလေ"

"ဒီဘဝအတွက်က ဒီအမြင့်လောက်ဆို အနေတော်ပါပဲ။ စိတ်မရှိပါနဲ့ အစ်ကို"

"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"

ဒီလောက်နဲ့ပြီးသွားမယ်လို့ ထင်ပါသလား။ Beverages တွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး စကားတချို့ဆက်ပြောနေပါသေးတယ်။
ပြောနေရင်းနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး စီးပွားရေးကိစ္စတွေ ပြောနေတာကြောင့် အဖွဲ့လိုက်ဝိုင်းတွေဆီ ပြန်ပါသွားပါတော့တယ်။

"Cayden"

"အင်း"

"VIP Room 9 မှာ ပွဲစီစဉ်တဲ့ Mr. Bradley က မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါတဲ့"

လုပ်လာပြီ။ ပုံမှန်ဆို ဒါမျိုးကိစ္စတွေကို မန်နေဂျာဆီမှာတင် ရှင်းလိုက်ပြီးသား။ ကိုယ့်ဆီတောင် အခုလိုလာပြောတာမျိုး ထုံးစံမရှိပါ။ အခုက အပြတ်ငှားထားတဲ့ VIP customer မို့ သူသွားတွေ့ရပါလိမ့်မယ်။

Room 9

"ကျွန်တော့်ကိုခေါ်တယ်ဆိုတာ ဘာကိစ္စများလဲခင်ဗျ"

"ကိုယ့်အတွက် Special beverage တစ်ခုခု မရနိုင်ဘူးလား"

"အဲဒါက bar ဆီမှာ ..."

"လိုတာအကုန် ယူလာလိုက်လေ။ သူတို့စီစဉ်ပေးမယ်ပြောပါတယ်"

မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး အခန်းဆီကို လိုသမျှယူလာခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့အလိုကျ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်ရပါတယ်။ အခန်းထဲကခပ်မှိန်မှိန်အလင်းကြောင့် မှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ ဘေးကစားပွဲပေါ်မှာလည်း Cocktail ခွက်လေးတွေပေါ်တင်ထားတဲ့ သံပရာခြမ်းတွေပေါ် ဆားမှုန့်လေးတွေဖြူးပြီး အရက်ထဲစိမ်ထားတဲ့သကြားခဲလေးတွေ တင်လိုက်ကာ မီးရှို့လိုက်တော့ မှောင်နေတဲ့စားပွဲဘက်အခြမ်းမှာ အလင်းပျပျလေးက ချစ်စရာ။
ပြင်ဆင်ပြီးတဲ့အဆုံး ရှေ့ကဖန်ခွက်ထဲ Dry ice ကိုထည့်လိုက်တော့ အငွေ့တွေက ကြားကစားပွဲတစ်ခုလုံးကို ဖုံးသွားခဲ့တယ်။

"လူတစ်ယောက်ရဲ့အမြင်အာရုံတိုင်းက မယုံရတတ်ဘူး။ ဒီလိုမျိုး အမြင်အာရုံကိုဝေဝါးစေတဲ့ အခိုးအငွေ့တွေကို ကိုယ်သဘောမကျဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်းလုပ်ပြသွားတာလေးကိုတော့ ကြိုက်တယ်"

နောက်ဆုံးတစ်ခွန်းကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ရင်းပြောပြီး ဖန်ခွက်ကိုလှမ်းယူလို့ တစ်ချက်စုပ်သောက်လိုက်ချိန်အထိ အကြည့်တွေကို လွှဲမသွားသေးပါ။
Cayden ကပဲ

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ဒီတစ်ညလုံး အဲဒီစကားကို ဘယ်နှခွန်းမြောက်ပြောတာလဲ။ ပွဲထဲကလူတွေ ကုန်ပြီလား Killer. Five star hotel ရဲ့ MD ကိုတော့ ငြင်းလိုက်တယ်မဟုတ်လား"

ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ပြောလာတာက ရွဲ့တာတော့မဟုတ်တဲ့ပုံပါ။ Cayden ပြုံးပဲပြုံးပြလိုက်တော့

"ဒီည မင်းက အရမ်းကိုထင်းထွက်နေတာ။ အပြုံးတွေ နည်းနည်းလျှော့လို့မရဘူးလား"

"ကျွန်တော့်အလုပ်ဆိုတော့လည်း ..."

"လူတိုင်းကတော့ အဲဒီလိုမပြုံးကြဘူးလေ"

"အပြုံးဆိုတာ အလကားရနိုင်၊ ပေးနိုင်တဲ့ ကမ္ဘာပေါ်မှာအလှဆုံးအရာပါတဲ့။ ဒါပေမဲ့ တန်ဖိုးလည်းရှိလွန်းပါတယ်"

"Killer က အပြုံးနဲ့တင်မကဘဲ စကားနဲ့လည်း သတ်တတ်သလား"

"မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ"

ဘာမှထွေထွေထူးထူးလည်း မရှိပါဘဲ အခန်းထဲစကားတွေပြောနေရတာ နေရခက်နေပါပြီ။ ဘာဓိပ္ပာယ်မှန်းမသိတဲ့အကြည့်တွေ၊ ဘယ်လိုရည်ရွယ်မှန်းမသိတဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့်လည်း စိတ်ရှုပ်ရပါတယ်။

Bar ကိုလာရင် အနားမှာရစ်ဝဲနေတတ်တာ၊ တစ်ခါတလေ အိမ်အပြန်ကိုစောင့်တတ်တာ၊ ဆေးရုံတက်ရတုန်းက လာကြည့်တတ်တာ၊ အခုလို တကူးတက by name နဲ့ ခေါ်တွေ့တာတွေက ပုံမှန်ဆိုရင် ထွက်လာစရာအဖြေက တစ်ခုတည်းပဲရှိမှာပါ။
ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို အနားမှာတရစ်ဝဲဝဲရှိနေတာကလွဲရင် တခြားဘာမှလည်း ထူးခြားတာမျိုးမရှိပါ။ ကိုယ့်ဘက်က ငြင်းလို့ရတာမျိုး ငြင်းလိုက်ရင်လည်း သူ့ဘက်ကနောက်ဆုတ်သွားပြီး နောက်တစ်နည်းနဲ့ချည်းကပ်တတ်ပြန်တယ်။ ဘာဖြစ်ချင်နေမှန်းတော့ မသိပါ။

¤

About one month later

Big Bro: ဘယ်သူရှိလဲ။ အငယ်ဆုံးလေး ရိုက်ကွင်းကအပြန် ကားတိုက်လို့ဆေးရုံရောက်နေတယ်။ သတင်းတွေတော့ဖုံးထားတယ်။

Group chat ထဲ ရေးပို့လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ Nathan ဆီကို ဖုန်းဝင်လာပါတယ်။

"အင်း... Kyle"

"ဘယ်လိုဖြစ်တာတဲ့လဲ အစ်ကို"

"နှစ်ဖက်လုံးမှားကြတာတဲ့။ သူ့ဒရိုင်ဘာကလည်း အိပ်ရေးပျက်ပြီးပင်ပန်းနေတာ။ ဟိုဘက်ကလည်း ကားပြိုင်မောင်းလာကြတာ"

"အခုဘယ်မှာတဲ့လဲ အစ်ကို"

"(...) ဆေးရုံမှာ Operation ဝင်ထားပေမဲ့ စိုးရိမ်ရတယ်တဲ့။ ခွဲစိတ်ပါရဂူကို ဆက်သွယ်ထားပြီး နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ခွဲရမယ်ပြောတယ်"

"Mary တော့ ဗျာများနေလောက်ပြီ။ ကျွန်တော်တို့လိုက်သွားကြစို့လေ"

"ကိုယ် အခုပဲပြန်လာတာ။ ကိုယ်တို့သွားတာလာတာလည်း သတိထားနေရတယ်။ ကားတိုက်မိတာလောက်ပဲ အသိပေးဖို့ သူ့ Agency က ပြောနေတယ်"

"အဲဒါဆို ကျွန်တော်နောက်နေ့သွားလိုက်မယ်"

"သတိထားဦး။ သတင်းထောက်ဆိုတဲ့အမျိုးက မျက်စိသိပ်လျင်ကြတာ"

"ဟုတ်"

.

"Kyle"

ဆေးရုံကောင်တာမှာအခန်းစုံစမ်းပြီး လှည့်အထွက်မှာ Ivy ခေါ်သံကြောင့် Kyle အံ့ဩသွားရတယ်။ မချိန်းဘဲဆုံကြတာမို့။

"အစ်ကို ရောက်နေတာလား"

"အင်း၊ သူ့ကို ဆေးရုံရွှေ့ကြလိမ့်မယ်။ ခွဲစိတ်ပါရဂူက သူထိုင်တဲ့ဆေးရုံမှာ ပစ္စည်းပိုစုံလို့ ခွဲစိတ်ရတာပိုလွယ်မယ်ပြောတယ်"

"ရွှေ့လို့ရတဲ့အခြေအနေဆိုတော့ တော်သေးတာပေါ့။ မနေ့က Nathan ပြောတော့ ကျွန်တော်စိတ်ပူနေတာ"

"ရွှေ့ဖို့တော့သိပ်မလွယ်ပေမဲ့ ဒီမှာခွဲဖို့ကကျ သိပ်အဆင်မပြေဘူးတဲ့"

"ဟုတ်လား၊ ဘယ်ကိုရွှေ့မှာလဲ။ ဘယ်ဆရာဝန်လဲ အစ်ကို"

"Dr. Roy လေ။ သူ့ဆေးရုံဆီရွှေ့မှာ"

"Lillian ကို ခွဲစိတ်ပေးတဲ့ ဆရာဝန်လား။ နာမည်ကြီးပဲလေ"

"အင်း၊ သူပဲ"

"စိတ်တော့အေးသွားရပြီပေါ့"

"Lillian ကပဲ ဆက်သွယ်ပေးတာ"

"သူတို့က ..."

"ငါသိမလားကွ"

"အစ်ကို့ညီမလေ။ တကယ့်မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေပြီးတော့"

"မသိဘူး။ ဟိုမှာ Mary လာပြီ"

.

"ကျွန်မ တကယ်ကိုအားနာမိပါတယ်။ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်"

"အားနာစရာမလိုပါဘူးဗျာ"

"အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ရုပ်ရှင်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး အပြင်မှာသတင်းထွက်တာ ကျွန်မသဘောမကျခဲ့ဘူး။ အဲဒါကြောင့် မင်းသားတို့ရောက်လာတော့ ကျွန်မ စကားသိပ်မပြောဖြစ်တာပါ။ အဲဒီကိစ္စအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်။ အဲဒါကိုစိတ်မကွက်ဘဲ အခုလိုလိုက်ကူညီပေးကြတာကိုလည်း ကျွန်မကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ဒါကတော့ မောင်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ အစ်မတစ်ယောက်ရဲ့အတ္တမို့ ကျွန်တော်တို့နားလည်ပါတယ်"

"ဟုတ်ပါတယ်၊ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့"

သတိမလည်သေးတဲ့ Dexter ဆေးရုံပြောင်းတဲ့ကိစ္စကို Ivy နဲ့ Kyle က အစစအရာရာကူညီပေးကြလို့ Mary လည်း တော်တော်လေးအမြင်ပြောင်းသွားရပါတယ်။
ကိစ္စတွေအားလုံးပြီးလို့ Mary ကိုနှုတ်ဆက်ပြီးထွက်လာကြတဲ့အခါ

"အစ်ကို့ကားပြန်ယူမှာလား။ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ"

ဆေးရုံပြောင်းကြတော့ Kyle ရဲ့ကားနဲ့ Mary ရော၊ Ivy ပါ ပါလာကြတာကြောင့် Ivy ရဲ့ကားက အရင်ဆေးရုံမှာကျန်နေခဲ့ပါတယ်။

"လူလွှတ်ပြီးယူခိုင်းထားတာ ခဏနေရောက်လာလိမ့်မယ်"

"ဪ"

အရှောင်အတိမ်းကျွမ်းကျင်လွန်းသူကြောင့်

"ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးခန့်ရမယ်"

Kyle ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကို ရှေ့ကအရင်ထွက်သွားတဲ့ Ivy သေချာမကြားလိုက်တာမို့ လမ်းလျှောက်ရင်း နောက်လှည့်မေးလိုက်ပါတယ်။

"ဘာပြောလိုက်တာလဲ"

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"

Ivy က မယုံသလိုကြည့်ပြီး ရှေ့ပြန်လှည့်ထွက်သွားတော့မှ Kyle သက်ပြင်းချမိတယ်။ အတူတူရောက်လာကြပြီး စကားသေချာမပြောဖြစ်ကြလို့ ဒီရက်လေးကိုနှမြောမိတာတော့ အမှန်ပါ။
ကားပါကင်ရောက်တော့လည်း Ivy ရဲ့ဒရိုင်ဘာက ဖုန်းဆက်လာတာနဲ့ အချိန်ကိုက်ပါပဲ။

"ဟိုဘက်နားမှာရောက်နေပြီတဲ့။ ငါသွားတော့မယ်"

Kyle ရဲ့ကားရှေ့ရောက်တော့ Ivy ကနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

"ဘယ်နေ့ လာကြည့်ဦးမှာလဲ"

"မသိသေးဘူး"

ဒီလောက်ပါပဲ။ မေးရင်မေးသလောက်သာဖြေပြီး စကားအပိုမပြောဖို့အရေးကို ဦးထိပ်ထားနေပြန်တယ်။
ထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်ကိုသာ Kyle ငေးနေမိပါတော့တယ်။

¤

"Dexter က သူ့ schedule တွေအကုန်ရက်ရွှေ့ထားတယ်တဲ့"

"ကားတိုက်ထားတဲ့ကိစ္စကြောင့် နေမှာပေါ့ကွာ။ မစိုးရိမ်ရပါဘူးလို့ ပြောထားတာပဲ။ ခဏနားတာနေမှာပါ"

"ငါ့စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးပဲ"

"မင်းက ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ"

Cayden ပြန်မဖြေပါ။

¤

"Operation အဆင်ပြေတယ်။ စိတ်ချရပြီမို့ နောက်နှစ်ရက်လောက်ဆို သတိရလာမှာပါတဲ့"

"တော်သေးတာပေါ့ကွာ။ ကိုယ်တော့ မလာအားသေးဘူး။ အခု Nathan လည်း မပြန်သေးဘူးမဟုတ်လား"

"ဟုတ်၊ ရှိနေတယ်။ အစ်ကိုမအားရင် မလာပါနဲ့။ Dr. Roy ကလည်း သေချာလေးဂရုစိုက်ပေးပါတယ်"

"ပန်းလေးက သူနဲ့တွေ့ပြီးပြီပေါ့"

"ခွဲစိတ်ပြီးအခြေအနေတွေကို ခေါ်ပြောတော့ Mary နဲ့အတူလိုက်သွားလိုက်တာလေ"

"အင်း၊ Nancy အသံမကြားပါလား"

"ဟုတ်တယ်။ သူ့ရုပ်ရှင်ကိစ္စလည်း ဇာတ်ညွှန်းပိုင်းသိပ်မရှုပ်တော့ဘူးလို့ ပြောသံကြားပြီး အခုငြိမ်နေတယ်။ သူလာခဲ့ပါဦးမယ်ပဲ ပြောတယ်။ အဲ၊ အစ်မ Mary လိုက်ရှာနေတယ်။ နောက်မှပြန်ဆက်လိုက်မယ် အစ်ကို Ivy"

"ကောင်းပါပြီ"

¤

"Nancy, နင် နေမကောင်းတာလား။ သိပ်မလန်းသလိုပဲ"

Mary နေ့လယ်စာသွားစားနေတုန်း Nancy နဲ့ Lillian က စောင့်ကြည့်ပေးနေကြခြင်း။

"ကောင်းပါတယ်။ Dexter က ဘာလို့သတိမရသေးတာလဲ။ ခွဲပြီးတာနှစ်ရက်ရှိနေပြီ"

"အင်း၊ သတိရလာမှာပါတဲ့"

Nancy က Dexter လှဲနေတဲ့ခုတင်ဘေး မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေရာက Lillian ရှိရာဘက်ပြန်အလှည့်မှာ ယိုင်ခနဲ

"ဟဲ့၊ ဘာဖြစ်တာလဲ"

"အိပ်ရေးပျက်တာများသွားလို့။ ဇာတ်ညွှန်းတစ်ပိုင်းကို ပြန်ပြင်လိုက်ရတာလေ"

"အေး၊ ကြည့်လုပ်။ ဆေးရုံရောက်တုန်း တစ်ခါတည်းဆရာဝန်ပြလိုက်"

"ရတယ်၊ ရတယ်။ မပြတော့ဘူး"

"တစ်လက်စတည်းကို"

"ရတယ်လို့၊ သက်သာတယ်"

"ပြီးရော"

.

"လာ၊ ကလေး"

Nurse တစ်ယောက်က Wheelchair လေးနဲ့တွန်းလာပေးလို့ Roy ရဲ့ရုံးခန်းဆီရောက်လာတဲ့ ကလေးမလေး။
Roy က Wheelchair ကိုလက်လွှဲယူလိုက်တော့

"မမက ဘယ်မှာလဲ"

"ဟား ဟား၊ လာပါလိမ့်မယ်ဗျာ။ သူ့သူငယ်ချင်းဆီမှာ ရောက်နေပါပြီ"

"အဲဒီ Dexter က သတိမရသေးဘူးလား ဒေါက်တာ"

"ဒီနေ့တော့ သတိရလာနိုင်ပါတယ်"

*Knock Knock*

ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးကိုမှ ခေါက်လိုက်သံကြောင့် နှစ်ယောက်သားလှည့်ကြည့်မိကြတော့

"Fairy. Wow! မမက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ"

"ဟုတ်လား သမီး။ ဒါတောင် မမက မိတ်ကပ်သိပ်မလိမ်းထားဘူးနော်။ ခစ်ခစ်"

"အဟိ၊ အဲဒီလိုလေးက ပိုလှတယ်။ သမီးဖက်ထားချင်တယ်"

Wheelchair ပေါ်ကနေ လက်ဆန့်တန်းပေးနေတာကြောင့် Lillian ပြုံးပြီး အနားတိုးကပ်လို့ ဖက်တွယ်လိုက်တယ်။

"သဘောကျလိုက်တာ။ သမီးကလေ မမကိုအပြင်မှာတွေ့ရဖို့ ဒေါက်တာ့ကိုပူဆာနေတာ ကြာပြီ။ အခု Dexter က ခုလိုဖြစ်တော့ မမကို သမီးတွေ့ရပြီ။ သတိရလာရင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်းသွားပြောမယ်"

"အယ်"

သူ့အတွေးနဲ့သူပြောချလိုက်တာက Dexter မတော်တဆဖြစ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်သလိုဖြစ်နေပါတော့တယ်။

"အပြောမှားသွားတာလား။ မသိဘူး၊ သမီးကတော့ မမကိုတွေ့ရလို့ ပျော်နေတာ"

"အေးပါ သမီးရယ်"

"မမ၊ ဒေါက်တာ့ Duty coat မှာလေ ဒေါက်တာ့နာမည်ကို သမီးထိုးပေးထားတယ်။ မမပေးထားတာနဲ့ တူသွားပြီ"

"ဪ၊ အင်း။ သမီးက တော်လိုက်တာ"

ကလေးမလေးစကားကြောင့် Lillian က Roy ရဲ့ Duty coat ကိုကြည့်နေရာကနေ မနေတတ်သလိုဖြစ်လာတယ်။ ထပ်မေးလိုက်တဲ့စကားက အငွေ့ပျံချင်စရာဖြစ်မယ်လို့ မတွေးမိသေး။

"သမီးက ဒေါက်တာ့ကိုသဘောကျလို့ ဒေါက်တာ့နာမည်လေးကိုထိုးတတ်အောင် သင်လိုက်ရတာ။ တကယ်ထိုးတော့ မာမီတော့ကူပေးတာပေါ့။ မမရော ကိုယ်တိုင်ထိုးထားတာလားဟင်"

ကလေးရဲ့မေးခွန်းက Roy သိချင်နေတဲ့အကြောင်းအရာလေး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ Lillian ရဲ့အဖြေကိုစောင့်နေတဲ့ Roy ကို Lillian မကြည့်တော့ပါ။

"မမက အဲဒီလိုလေးတွေမလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပါပြီ"

အဲဒီလိုလေးတွေဆိုတော့ သူလုပ်ပေးဖြစ်တယ်လို့ ဝန်ခံတာလား။ ဒါမှမဟုတ်၊ မလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီဆိုတော့ ဒါကိုသူမလုပ်ဘူးလို့ ငြင်းတာလား။
Roy ဝေခွဲမရပါ။

*တီ တီ*

စားပွဲပေါ်ကဖုန်းလေး မီးလင်းလာတာကြောင့် Roy က ချက်ချင်းပဲခလုတ်နှိပ်လိုက်တယ်။

"ဒေါက်တာ၊ Mr. Adler သတိရလာပါပြီ"

"အခုလာခဲ့ပါ့မယ်"

Roy နဲ့ Lillian တို့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားကြပြီး Roy က အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ Lillian က ကလေးမလေးရဲ့ Wheelchair လေးကိုတွန်းလိုက်လာပါတယ်။

"Nurse, ကလေးကို သူ့အခန်းပြန်ပို့ပေးပါဦး"

"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ"

Lillian ကလည်း

"သမီးရေ၊ နောက်မှထပ်တွေ့မယ်နော်"

"ဟုတ်"

.

"အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်။ နှစ်ခါပြန်ခွဲစိတ်လိုက်ရတဲ့ မေ့ဆေးအရှိန်ကြောင့် အချိန်ကြာကြာ အိပ်ပျော်သွားပါလိမ့်ဦးမယ်။ စိတ်မပူပါနဲ့"

"ဟုတ်ကဲ့၊ ဒေါက်တာ"

စိတ်ချရပြီမို့ Nancy တို့ ပြန်ဖို့နှုတ်ဆက်ချိန် Nathan ရောက်လာတာမို့ Lillian က

"အစ်ကိုရောက်လာပြီလား။ Dexter သတိရနေပြီ။ လိုတာတွေလုပ်ပေးပြီးတော့ သူပြန်မှိန်းနေတယ်။ အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်"

"တော်သေးတာပေါ့။ အခုက ပြန်ကြတော့မှာလား"

"ဟုတ်"

"Nancy က နေမကောင်းဘူးလား။ ဖြူဖျော့နေသလိုပဲ"

သေချာလေးစိုက်ကြည့်ပြီး စိုးရိမ်တကြီးမေးလာတဲ့ Nathan.

"ကောင်းပါတယ်၊ နည်းနည်းပင်ပန်းထားလို့ပါ။ အခုပြန်နားတော့မှာပဲ"

"ဟိုတစ်ရက်က ကိုယ်ဖုန်းဆက်သေးတယ်။ စက်ပိတ်ထားတယ်ဆိုလို့"

"ဪ၊ Battery down သွားတာကို သတိမထားမိတာ။ Missed call တွေ့ပြီး ပြန်ဆက်ဖို့မေ့သွားတယ်။ Nancy တို့ ပြန်တော့မယ်နော်"

"ဟုတ်ပါပြီ။ သေချာလေးနားပါ Nancy"

Lillian လက်ကိုဆွဲပြီး Nancy ထွက်လာတော့

"နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ Nancy. အရင်ကဆို အမြဲတက်ကြွနေတဲ့နင်က အခုမှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့။ တစ်ခုခုဖြစ်တယ်ဆိုရင်လည်း ငါ့ကိုပြောမှပေါ့။ အစ်ကို Nathan နဲ့ရော ဘာဖြစ်ထားတာလဲ"

"သူနဲ့က ... ဘာမှမဖြစ်ထားပါဘူး"

"အဲဒါဆို ဘယ်သူနဲ့ ဘာဖြစ်ထားတာလဲ"

"ပြန်ရအောင်ပါ Lillian ရယ်။ နင်လာခေါ်ပေးတာဆိုတော့ ပြန်လိုက်ပို့ပေးနော်။ ငါနားချင်နေပြီ"

"အေးပါ။ နင်ဘာမှမဖြစ်တာ သေချာပါတယ်နော်"

"အေးဆို"

"ပြီးရောလေ။ သွားစို့"

ဘာမှမဖြစ်တာ မသေချာသလို ဘာမှထပ်ဖြစ်မလာပါစေနဲ့လို့လည်း ဆုတောင်းပါတယ်။

■■■■■ Part (17) ဆက်ရန် ■■■■■