Zawgyi...

၁၄ နွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္...

မင္းဝႆန္တို႔အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနသည္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတက္လာခဲ့သလို ေနထိုင္ရာ ႐ြာေလးသည္လည္း နည္းနည္းခ်င္းစီ တိုးတက္လာခဲ့ေလၿပီ။အရင္က ႐ြာေျမနီလမ္းေလးသည္ပင္ ကြန္ကရစ္လမ္းေလးျဖစ္ေနေပၿပီ။

အရင္က ထရံကာအိမ္ေလးသည္လည္း နွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲေနၿပီး ထရံမ်ားျဖင့္ခတ္ထားခဲ့ေသာ ၿခံစည္းရိုးမ်ားသည္လည္း အုတ္တံတိုင္းမ်ားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲခတ္ထားလ်က္။

နံနက္ခင္းအခ်ိန္အခါ ထိုနွစ္ထပ္အိမ္ေလးအတြင္း၌...

"ကဲ အိမ္အေပၚထပ္က ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ေရ... ရွင္တို႔ ဒီတစ္သက္ အိပ္ယာက ထၾကဦးမွာလား ဟင္... တကတည္းေတာ္ အိပ္ေနလိုက္ၾကတာ ဆင္နင္းရင္ေတာင္ အေသပဲ ခံမယ္ အိပ္ယာကမထဘူး လို႔မ်ား ေျပာမလားပဲ... အခုခ်က္ခ်င္းထၾကေတာ့ မထရင္ ငါတုတ္ေကာက္ပီးလာေတာ့မွာေနာ္..."

*တုတ္*ဟူေသာ အသံၾကားသည္နွင့္ ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္လံုး အခန္းထဲမွ ျပာျပာသလဲထၾကေလေတာ့သည္။အခန္းမွာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သည့္အတြက္ အလ်င္ထေျပးလာေသာ နွစ္ေယာက္မွာ

*ခြပ္~အင့္* နဖူးခ်င္းတိုက္မိေသာအသံ။
"အ.. ေသပါပီ ဝႆန္ရယ္ နင္ငါ့ေတာင္မျမင္ဘူးလား"
"အဲ့လိုေျပာေၾကးဆို မမကေရာ ေမာင္ေလးကို ျမင္လို႔လား"
"ဟဲ့ ငါမျမင္ရင္ေတာင္ နင္ကျမင္ေအာင္လုပ္ပါလား"
"ကဲ အိမ္ေပၚက နွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္မေနၾကနဲ႔ ျမန္ျမန္လာ မနက္စာစားမယ္..."

ဝႆန္လည္း အမျဖစ္သူအား မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း အိမ္ေပၚမွ ေျခေစာင့္၍ဆင္းသြားေလသည္။ေမႊးလည္း ေမာင္ျဖစ္သူ၏ ပံုစံအား တစ္အံ့တစ္ၾသၾကည့္ရင္း...

"အယ္ အယ္ ဟိဟိ ငါ့ေမာင္က ခုငါေလ့လာေနတဲ့ LGBT ေတြထဲက Uke ဆိုတာေလးနဲ႔တူလိုက္တာ.. ေက်ာင္းေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ပိုဆည္းပူးရမယ္"

ဝႆန္လည္း ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္သည္နွင့္..

"ေမေမ ေဖေဖေရာ"
"နင္တို႔အေဖက ၿခံထဲသြားပီ နင္တို႔ပဲ လံု႔လမရွိ ဝီရိယမရွိနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္ေနတာ... ဘယ့္နွယ့္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားကလည္း အပ်င္းႀကီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူကလည္း မထူးျခားနား တစ္ေယာက္မွ အခ်ိဳးမေျပၾကဘူး..."
"ဟင့္ ေမေမကလည္း တစ္ခါတစ္ေလေလးကို"ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာ ေမႊးမွေျပာလိုက္ျခင္း။

"ဘာတစ္ခါတစ္ေလေလးနည္း နင္အဆိုးဆံုး အၿမဲအိပ္ေနတာ ဒါေတာင္ အိပ္ယာကအၿမဲေနာက္က်တယ္"

ထိုစကားၾကားေသာအခါ ေမႊးသည္ သူမ၏နႈတ္ခမ္းအား ေရွ႕သို႔ ေထာ္လိုက္ေလသည္။ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာ ဝႆန္က
"ဟား ဟား မမရယ္ နင့္နႈတ္ခမ္းႀကီး ေရွ႕ကေမေမ့ကို သြားခ်ိတ္ေနပါဦးမယ္"
"ဝႆန္ နင္ေနာ္ ငါစိတ္မရွည္ရင္ နင့္ကို လင္ေပးစားလိုက္မွာေနာ္"
ထိုစကားၾကားေသာအခါ ဝႆန္မွာ စားလက္စထမင္းပင္ နင္သြားေလသည္။
"ေမေမ ေမေမ့သမီး သားကို လင္ေပးစားမလို႔တဲ့ အီး ဟီး "ေျပာရင္းဆိုရင္း ဝႆန္တစ္ေယာက္ ငိုေလၿပီ။
"ေမႊးရယ္ ညည္းဟာေလ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေလ်ာက္ေျပာၿပီး စေနျပန္ၿပီ"
"ေမေမကလည္း စတာမဟုတ္ဘူး တကယ္ေျပာေနတာ"
"ကဲ ေတာ္ ညည္းလုပ္တာနဲ႔ ငါ့သားေလးငိုေနၿပီ သား တိတ္တိတ္ ေက်ာင္းသြားရမယ့္ဟာ သနပ္ခါးေတြပ်က္ကုန္ပီ မမကစေနတာရယ္ ေမေမကဘာလို႔ သားကိုလင္ေပးစားရမွာလဲ မသကာ ေယာက္်ားဆိုေတာ္ေသး"
"အီး ဟီး ၿဗဲ ေတာ္ပီ ေမေမတို႔နွစ္ေယာက္လံုးကိုမေခၚေတာ့ဘူး ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ ဟင့္ ျပန္လာရင္ ေဖေဖနဲ႔ကိုတိုင္ပစ္မယ္"
"ဟားဟားဟား ေက်ာင္းသြားရင္းနဲ႔လည္း ငိုမေနနဲ႔ဦးေနာ္ ေမာင္ေလး"
အိမ္ေပါက္ဝသို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေမာင္အား လွမ္းေအာ္ေျပာရင္း ေမႊးတစ္ေယာက္ တစ္ဟားဟားေအာ္ရယ္ေနေလသည္။
"ကဲ ရယ္မေနနဲ႔ ထမင္းဆက္စားေတာ့ ေတာ္ၾကား ေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္ အဲ့ရယ္ေနတာကို ငါရပ္ေအာင္လုပ္ေပးရမလား"ဟုဆိုကာ ေမႊး၏ ဗိုက္ေၾကာအား ဆြဲလိမ္လိုက္ေလသည္။
"အ အား နာတယ္ေမေမရ"ဟု ေအာ္ရင္း အိမ္ေလးရဲ႕ နံနက္ခင္းဟာ ျပည့္စံုလ်က္ရွိသည္။



Unicode...

၁၄ နှစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်...

မင်းဝဿန်တို့အိမ်ရဲ့ စီးပွားရေးအခြေအနေသည်လည်း တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးတက်လာခဲ့သလို နေထိုင်ရာ ရွာလေးသည်လည်း နည်းနည်းချင်းစီ တိုးတက်လာခဲ့လေပြီ။အရင်က ရွာမြေနီလမ်းလေးသည်ပင် ကွန်ကရစ်လမ်းလေးဖြစ်နေပေပြီ။

အရင်က ထရံကာအိမ်လေးသည်လည်း နှစ်ထပ်တိုက်အိမ်လေးအဖြစ်သို့ပြောင်းလဲနေပြီး ထရံများဖြင့်ခတ်ထားခဲ့သော ခြံစည်းရိုးများသည်လည်း အုတ်တံတိုင်းများအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲခတ်ထားလျက်။

နံနက်ခင်းအချိန်အခါ ထိုနှစ်ထပ်အိမ်လေးအတွင်း၌...

"ကဲ အိမ်အပေါ်ထပ်က မောင်နှမနှစ်ယောက်ရေ... ရှင်တို့ ဒီတစ်သက် အိပ်ယာက ထကြဦးမှာလား ဟင်... တကတည်းတော် အိပ်နေလိုက်ကြတာ ဆင်နင်းရင်တောင် အသေပဲ ခံမယ် အိပ်ယာကမထဘူး လို့များ ပြောမလားပဲ... အခုချက်ချင်းထကြတော့ မထရင် ငါတုတ်ကောက်ပီးလာတော့မှာနော်..."

*တုတ်*ဟူသော အသံကြားသည်နှင့် မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး အခန်းထဲမှ ပြာပြာသလဲထကြလေတော့သည်။အခန်းမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သည့်အတွက် အလျင်ထပြေးလာသော နှစ်ယောက်မှာ

*ခွပ်~အင့်* နဖူးချင်းတိုက်မိသောအသံ။
"အ.. သေပါပီ ဝဿန်ရယ် နင်ငါ့တောင်မမြင်ဘူးလား"
"အဲ့လိုပြောကြေးဆို မမကရော မောင်လေးကို မြင်လို့လား"
"ဟဲ့ ငါမမြင်ရင်တောင် နင်ကမြင်အောင်လုပ်ပါလား"
"ကဲ အိမ်ပေါ်က နှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်မနေကြနဲ့ မြန်မြန်လာ မနက်စာစားမယ်..."

ဝဿန်လည်း အမဖြစ်သူအား မျက်စောင်းထိုးရင်း အိမ်ပေါ်မှ ခြေစောင့်၍ဆင်းသွားလေသည်။မွှေးလည်း မောင်ဖြစ်သူ၏ ပုံစံအား တစ်အံ့တစ်သြကြည့်ရင်း...

"အယ် အယ် ဟိဟိ ငါ့မောင်က ခုငါလေ့လာနေတဲ့ LGBT တွေထဲက Uke ဆိုတာလေးနဲ့တူလိုက်တာ.. ကျောင်းရောက်မှ သူငယ်ချင်းတွေဆီက ပိုဆည်းပူးရမယ်"

ဝဿန်လည်း ထမင်းစားခန်းထဲရောက်သည်နှင့်..

"မေမေ ဖေဖေရော"
"နင်တို့အဖေက ခြံထဲသွားပီ နင်တို့ပဲ လုံ့လမရှိ ဝီရိယမရှိနဲ့ ခုချိန်ထိ အိပ်နေတာ... ဘယ့်နှယ့် ကိုးတန်းကျောင်းသားကလည်း အပျင်းကြီး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူကလည်း မထူးခြားနား တစ်ယောက်မှ အချိုးမပြေကြဘူး..."
"ဟင့် မေမေကလည်း တစ်ခါတစ်လေလေးကို"ထမင်းစားခန်းထဲသို့ဝင်လာသော မွှေးမှပြောလိုက်ခြင်း။

"ဘာတစ်ခါတစ်လေလေးနည်း နင်အဆိုးဆုံး အမြဲအိပ်နေတာ ဒါတောင် အိပ်ယာကအမြဲနောက်ကျတယ်"

ထိုစကားကြားသောအခါ မွှေးသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းအား ရှေ့သို့ ထော်လိုက်လေသည်။ထိုအခြင်းအရာကို မြင်သော ဝဿန်က
"ဟား ဟား မမရယ် နင့်နှုတ်ခမ်းကြီး ရှေ့ကမေမေ့ကို သွားချိတ်နေပါဦးမယ်"
"ဝဿန် နင်နော် ငါစိတ်မရှည်ရင် နင့်ကို လင်ပေးစားလိုက်မှာနော်"
ထိုစကားကြားသောအခါ ဝဿန်မှာ စားလက်စထမင်းပင် နင်သွားလေသည်။
"မေမေ မေမေ့သမီး သားကို လင်ပေးစားမလို့တဲ့ အီး ဟီး "ပြောရင်းဆိုရင်း ဝဿန်တစ်ယောက် ငိုလေပြီ။
"မွှေးရယ် ညည်းဟာလေ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ လျောက်ပြောပြီး စနေပြန်ပြီ"
"မေမေကလည်း စတာမဟုတ်ဘူး တကယ်ပြောနေတာ"
"ကဲ တော် ညည်းလုပ်တာနဲ့ ငါ့သားလေးငိုနေပြီ သား တိတ်တိတ် ကျောင်းသွားရမယ့်ဟာ သနပ်ခါးတွေပျက်ကုန်ပီ မမကစနေတာရယ် မေမေကဘာလို့ သားကိုလင်ပေးစားရမှာလဲ မသကာ ယောက်ျားဆိုတော်သေး"
"အီး ဟီး ဗြဲ တော်ပီ မေမေတို့နှစ်ယောက်လုံးကိုမခေါ်တော့ဘူး ကျောင်းသွားတော့မယ် ဟင့် ပြန်လာရင် ဖေဖေနဲ့ကိုတိုင်ပစ်မယ်"
"ဟားဟားဟား ကျောင်းသွားရင်းနဲ့လည်း ငိုမနေနဲ့ဦးနော် မောင်လေး"
အိမ်ပေါက်ဝသို့ရောက်နေပြီဖြစ်သော မောင်အား လှမ်းအော်ပြောရင်း မွှေးတစ်ယောက် တစ်ဟားဟားအော်ရယ်နေလေသည်။
"ကဲ ရယ်မနေနဲ့ ထမင်းဆက်စားတော့ တော်ကြား ကျောင်းနောက်ကျနေမယ် အဲ့ရယ်နေတာကို ငါရပ်အောင်လုပ်ပေးရမလား"ဟုဆိုကာ မွှေး၏ ဗိုက်ကြောအား ဆွဲလိမ်လိုက်လေသည်။
"အ အား နာတယ်မေမေရ"ဟု အော်ရင်း အိမ်လေးရဲ့ နံနက်ခင်းဟာ ပြည့်စုံလျက်ရှိသည်။