Вірші
Всі
Брыдота
Крычы ад болю,
Стогні з безнадзёгай,
Ты недарэчны, глупы чалавек!
Крыху адкрыўшы рот,
Ужо хочацца каб бы замоўк,
Твой голас — самы горшы здёк,
Над розумам другіх людзей!
Усё бавішся, а погляд, ах, брыдота,
І думкі ўсе твае, дурная галава!
Убачыўшы цябе, мяне ахопвае самота,
І трасца з чортам за душу бярэ!
Астатнія, нібы з замілаваннем,
Глядзяць цябе ў вочы і бачуць чысціню,
Празрыстую крыніцу і каханне,
Матуліны абдымы, родную зямлю.
І толькі я, адна на гэтым свеце,
Пакуль плыве па Космасу планета,
Гляджу на тваі "правільныя" мэты,
І бачу наскразь усяго цябе.
І ты баішся гэтай праўды,
Ты так збянтэжан тым,
што я ўсяго цябе трымаю ў галаве,
І позірк твой крычыць дарэмна,
А Стогн губляецца нікчэмна,
Бо сёння, мір чысцюткі праз цябе!
4
0
118
Я не марыла
Я не марыла ніколі аб свабодзе,
Я ніколі не жадала быць сабой,
Не жыла ніколі з сэрцам у згодзе,
І лічыла штосьці добрае ганьбой.
Я не чую ў думках водару спакою,
Хоць павінен ён мой розум адраджаць,
Ужо не памятаю жудаснага болю,
Я магу і д'ябла мігам апраўдаць.
Не жадаю смерці ўсім хто супраць,
Я стамілась, крыкаў слухаць не магу,
І калі навучымся мы думаць?
Усе аднолькавыя, хочаш дакажу?
Усе мы марым, церпім, любім і маўчым,
Так падобны, робім выгляд што нібы і незнаёмы,
Толькі я дадам нам некалькі прычын,
Вось галоўная — жывуць усе ў адным доме.
5
2
302
Беларусь
З нараджэння жыву ў маёй Беларусі,
Ўсёй душою сваёй ганаруся.
Прыемная мова, людзей тут усешкі,
Але апрануліся ў вопротку пешкі!
Забылі і мову, культуру, сябе!
Акажымся ў брудзе, у мокрай градзе!
Мне сорамна, страшна, я вельмі баюся,
Каб мову забылі маёй Беларусі...
Я шчыра сябрую з любым іншаземцам,
Но ён гэта ён, не мы, думай сэрцам.
І дрэвы і сцежка мне штосьці шапочуць,
Яны з ім пайсці нікуды не захочуць.
З любоўю да родных, да мовы, да вас!
Майце радзіму, майце ўвесь час!
7
0
401
