Unicode

ဗီး ဗီး ဗီးးးးးး

ဂျွန်တို့စကားပြောနေကြတဲ့အချိန်မှာ ကိုမင်းအိုင်ဆီကိုဖုန်းတစ်ကောဝင်လာသည်။

"ဟယ်လို ဘာကိစ္စရှိလို့ပါလဲ"

"ဟယ်လို ကလေးလားမသိဘူး"

"ဘယ်က ကလေးလဲ ဖုန်းမှားနေပြီထင်တယ်"

"မမှားပါဘူး ဒီဖုန်းပိုင်ရှင်က ကလေးလို့မှတ်ထားလို့ပါ"

"ဘယ်သူလဲ"

ကိုမင်းအိုင်ဖုန်းပြောသံကြားတော့ ဂျွန်ဝင်မေးတာနဲ့ ဖုန်းကိုဂျွန့်ဆီလွှဲပေးလိုက်သည်။

"ကလေးနဲ့ပြောချင်လို့ပါ"

ကလေးဆိုတော့ ဂျွန်လည်းသူ့သားကိုငုံ့ကြည့်ပြီး။

"ကျွန်တော့်သားနဲ့လား"

တစ်ဖက်ကလူနှစ်ယောက် ကလေးဆိုတဲ့စကားလုံးနှစ်လုံးနဲ့တိုင်ပတ်နေကြသည်။တိမ်စိုင်ကလည်းမှတ်ထားတာမရှင်းမရှင်းကိုး။သတင်းစာထဲက ကလေးထိန်းခေါ်တဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို နာမည်အပြည့်အစုံမရေးထားဘဲ ကလေးလို့ရေးပြီးမှတ်ထားတော့ နှစ်‌ဖက်စလံုးဒုက္ခ‌ေရာက်‌ေနကြသည်။

"ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး ဟိုလေ ဖုန်းပိုင်ရှင်ရေနစ်နေလို့ ခုကျွန်တော်တို့ဆယ်ထားတာ အဲ့တာကြောင့်ဒီဖုန်းနံပါတ်ကိုဆက်လိုက်တာ ကလေးလို့မှတ်ထားတော့ ဒီကောင်လေးရည်းစားထင်လို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လာခေါ်လိုက်ပါလား မဟုတ်ရင်သူအအေးပတ်ပြီးသေသွားလိမ့်မယ်"

အဲ့တာနဲ့ပဲ ‌ဂျွန်ကသွားခေါ်ဖို့အတွက် ကိုမင်းအိုင်ကိုလွှတ်လိုက်တယ်။မလွှတ်ရင်လည်း ဒီကောင်လေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့လို့ရှိရင် အမှုပတ်မှာလေ။ဒါကြောင့် နောက်ကိစ္စနောက်မှရှင်းမယ်ဆိုပြီး သွားခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။

"သူဌေးဒီကောင်လေးကိုဘယ်မှာထားရမလဲ"

ကိုမင်းအိုင် ရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့တိမ်စိုင့်ကို အိမ်ထဲပွေ့ချီလာပြီး ဂျွန့်ရှေ့မှာရပ်ကာမေးသည်။

"ကျွန်တော့်အခန်းထဲကိုပဲပို့ထားလိုက်"

ကိုမင်းအိုင် တိမ်စိုင့်ကိုမနိုင်မနင်းနဲ့သယ်ပြီးအပေါ်ထပ်တက်သွားတော့ ဝူဝူသူ့အဖေပေါင်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းကာအပေါ်ထပ်ကိုလိုက်သွားသည်။

ဂျွန်ကော သူ့သားကောအခန်းထဲမှာ။ခုတင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ တိမ််စိုင့်ကို ဂျွန်တို့သားအဖ တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေကြသည်။ဝူဝူလည်းခုတင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး တိမ်စိုင့်အသားကိုတို့ကြည့်နေသည်။

"ဖေဖေ ကိုကို‌့အသားကအေးနေယယ်"

အေးမှာပေါ့ စိုရွှဲနေတဲ့လူကို ဒီအတိုင်းကြီးခုတင်ပေါ်တင်ထားတာလေ။ဂျွန်ကသူ့ပစ္စည်းတွေဆိုအရမ်းတွန့်တိုတာ။ဒါပေမယ့် ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားလဲတော့မသိ တိမ်စိုင်ကိုအဝတ်လဲပေးဖို့အတွက် အကျီနဲ့ဘောင်းဘီသွားထုတ်လာသည်။

ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် ဂျွန် တိမ်စိုင့်ကိုသနားသလိုလိုဖြစ်လာသည်။အကျီကြယ်သီးတစ်ခုစီကိုဖြုတ်ရင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးက မထိရက်စရာ။ဂျွန်ကြာကြာတောင်မကြည့်နိုင်ဘဲ မျက်နှာကိုလွှဲကာ အဝတ်ကိုသာဆက်ချွတ်သည်။ဝူဝူကတော့ ဘေးကနေသူ့အဖေလုပ်သမျှကိုထိုင်ကြည့်နေသည်။

တိမ်စိုင့်ကိုယ်ကိုဆွဲမကာ အကျီကိုချွတ်ပြီး သူ့မှာရှိတဲ့လက်ရှည်တစ်ထည်ကိုဝတ်ပေးလိုက်သည်။နောက်တော့ ဘောင်းဘီလဲပေးရမည့်အချိန်ကိုရောက်လာသည်။ဂျွန်လက်တွေတုန်နေပြီး ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုမကိုင်နိုင်။ဒါပေမယ့်လည်း မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးလဲပေးလိုက်ပါသည်။တစ်ယောက်တည်း ဝှီးချဲနဲ့ရှေ့တိုး၊နောက်ဆုတ်အဝတ်လဲပေးလိုက်ရတာ လက်မောင်းတွေပါအောင့်လာသည်။

ခဏနေတော့ ကိုမင်းအိုင်ကိုခေါ်ပြီးတိမ်စိုင့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုပြန်မ,ခိုင်းသည်။အိပ်ရာခင်းတွေစိုရွဲသွားတာမို့ လဲဖို့လိုအပ်တယ်လေ။ဒါကြောင့် ဝူဝူ့ကိုခုံပေါ်မှာတင် တိမ်စိုင့်ကို‌လည်းထိုင်ခုံပေါ်ခဏတင်ထားကာဖြူသွယ့်ကိုအိပ်ရာခင်းလဲခိုင်းသည်။

"ကိုမင်းအိုင် သူ့ကိုအိပ်ရာပေါ်မှာပဲပြန်သိပ်လိုက်ပါ"

ကိုမင်းအိုင်လည်းတော်တော်ညောင်းသွားလောက်ပြီ။သူ့မှာအပေါ်ထပ်ကိုလည်းတင်ပေးရတယ်။ခုလည်းခုတင်ပေါ်ကိုတင်လိုက်၊ချလိုက်။ငှက်‌ေမွှး‌ေလးလိုပေါ့ပေါ့လေးထင်နေလို့လားမသိဘူး။

သူဌေးဆိုတော့မလုပ်ပေးပြန်ရင်လည်းမကောင်းဘူးလေ။အဲ့တော့ သည်းညည်းခံပြီးသာလုပ်ပေး‌ေနရသည်။ဂျွန်ခိုင်းတာတွေအကုန်လုပ်ပေးပြီးတော့မှ ဖြူသွယ်နဲ့ကိုမင်းအိုင်အသက်ရှုချောင်သွားကာ အခန်းထဲကထွက်လာကြသည်။

"ဦးလေး ဦးလေး ဒီနေ့ကိုကြီးဂျွန်ထူးဆန်းနေတယ်နော်"

"ဘာထူးဆန်းလို့လဲ အရင်အတိုင်းပဲ ငါတို့ကိုပွစိပွစိနဲ့ခိုင်းနေတာပဲလေ"

ကိုမင်းအိုင်က ဖြူသွယ်နဲ့ဆိုရင် အကိုအရွယ်လည်းမဟုတ် ဦးလေးအရွယ်‌ေလာက်ရှိတာကြောင့် ဖြူသွယ်ဦးလေးလို့သာခေါ်သည်။ကိုမင်းအိုင် ဂျွန့်ဆီမှာအလုပ်လုပ်တာ ခုနစ်နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ဂျွန့်အ‌ေကြာင်းဆို ခရေစိတွင်းကျအကုန်သိသည်။ဖြူသွယ်လည်းထိုနည်းတူ။အန်တီခင်နဲ့ဒီအိမ်မှာနေနေတာ ဆယ်နှစ်လောက်တော့ရှိနေပြီ။ဂျွန့်အမေမဆုံးခင်ကတည်းကပေါ့။

"မဟုတ်ဘူး ဦးလေးသေချာစဉ်းစားကြည့် ဒီအိမ်မှာကအခန်းအလွတ်တစ်ခန်းရှိသေးတာကို ဘာလို့အဲ့အခန်းမှာအဲ့ကိုကြီးကိုမထားဘဲ သူ့အခန်းထဲမှာထားခိုင်းရတာလဲ ပြီးတော့ ကိုကြီးဂျွန်ကသူ့အဝတ်တွေကိုဝတ်ပေးထားတာတွေ့တယ် သူပိုင်တာဆိုရင်သမီးတို့ထိတာကို‌ေတာင်မကြိုက်တဲ့လူက အဝတ်တောင်လဲဝတ်ပေးထားသေးတယ် ပုံမှန်ဆိုသမီးတို့ကိုခိုင်းရမှာမဟုတ်ဘူးလား"

"အေးနော် ဟုတ်သားပဲ ဦးလည်းသမီးပြောမှသတိထားမိတယ် အဝတ်ကျတော့သူကိုယ်တိုင်လဲပေးထားပြီး သယ်ရမယ်လည်းဆိုရောငါတို့ကိုခေါ်တော့တာပဲ ဒါကတော့ရှိပါစေ သူမှမထနိုင်တာ လုပ်ပေးရမှာဦးလေးတို့တာဝန်ပဲ ဒါနဲ့အဲ့ကောင်လေးက တော်တော်ချောတယ် ‌မော်ဒယ်လားမသိဘူး"

လှေကားဆင်းနေရင်း နှစ်ယောက်လေကြောရှည်နေကြသည်။သူတို့ပြောတာလည်းဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်။ဂျွန်ကအိပ်ရာခင်းကလွဲပြီးဖြူသွယ်တို့ကိုထိခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး။အဝတ်ဆိုရင်လည်းကိုယ်တိုင်ပဲလျှော်တာ။အဲ့လိုလူက ဒီလိုမျိုးလုပ်တယ်ဆိုတော့ ထူးခြားအန့်ဖွယ်ဖြစ်ရပ်ပဲ။

နှစ်ယောက်ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ အတင်းတုတ်ပြီးဆင်းသွားချိန် အခန်းထဲကသားအဖနှစ်ယောက်ကတော့ ခုနကအတိုင်းတိမ်စိုင့်ကိုထိုင်ကြည့်နေကြစဲ။

"သား ကိုကိုအိပ်နေတာ အနားသိပ်မကပ်နဲ့လေနိုးသွားအုံးမယ်"

ဝူဝူတိမ်စိုင့်‌ေဘးမှာ မှောက်အိပ်ပြီး တိမ်စိုင့်မျက်နှာကိုငေးကြည့်နေသည်။ပြီးတော့ လက်‌မောင်းကိုလည်းကိုင်ကာ။

"ဖေဖေ ဒီကိုကိုရဲ့လက်မောင်းက ဖေဖေ့လိုပဲ"

တိမ်စိုင့်ရဲ့ ကြွက်သားအဖုအထစ်တွေကိုလက်သေးသေးလေးနဲ့ကိုင်ပြီး သူ့အဖေကိုပြောပြနေသည်။ဂျွန်လည်း ထိုင်သာကြည့်နေလိုက်တော့သည်။

"သား နို့ဘူးသောက်အုံး"

အန်တီခင်ဖျော်ပေးထားတဲ့ နွေးတေးတေးနို့ဘူးလေးကို ဝူဝူ့ဆီကမ်းပေးလိုက်တော့ အိပ်နေရာကထယူပြီး တိမ်စိုင့်ဘေးတွင်ပက်လက်လှန်ကာသောက်နေသည်။

ဂျွန်လည်းအိပ်နေတဲ့လူကိုထိုင်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ ‌အနောက်ကိုလှည့်ပြီး ဟိုအဒေါ်ကြီး ပွစာကြဲထားခဲ့တဲ့ သူ့နာရီတွေကို ပုဝါပါးလေးနဲ့သုတ်ကာ တစ်ခုချင်းပြန်ထည့်သိမ်းနေသည်။

ဝူဝူသူ့နို့ဘူးကိုဘေးခဏချပြီး တိမ်စိုင့်လက်မောင်းကိုသူခေါင်းအုံးအိပ်ဖို့ဘေးကိုဆန့်လိုက်သည်။နို့ဘူးကိုပြန်ဆွဲယူပြီးစို့နေရင်း ဒီနေ့ငိုထားရတာမောသွားလို့ထင်ပါရဲ့ ခွေခွေလေးအိပ်ပျော်သွားသည်။

ခဏကြာတော့ ဂျွန်သိမ်းစရာရှိတာသိမ်းပြီး ဝူဝူအသံတိတ်နေတာကြောင့် အိပ်ရာဘက်ကိုလှည့်လာတော့ တိမ်စိုင်နိုးနေတာကိုတွေ့သည်။

___________________________

"မင်း နိုးလာပြီလား"

တိမ်စိုင် ဂျွန့်မျက်နှာကိုသာငေးပြီး ပြန်ဖြေဖို့မေ့နေခဲ့သည်။သူရင်းနှီးခဲ့ဖူးတဲ့ အကြည့်တစ်ခုနဲ့တူနေတာကြောင့် မျက်စိပင်မလွှဲနိုင်။ဒါပေမယ့် သူအကြည့်လေးတစ်ခုပဲမြင်ခွင့်ရခဲ့တာပါ။ဖြူသလား၊မဲသလားတောင်မသိခဲ့ရပါဘူး။အချိန်တွေတော်တော်လေးကြာသွားခဲ့ရပြီလေ။‌ဆယ်နှစ် ဆယ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်။

"ကျွန်..ကျွန်တော်ဘယ်ရောက်နေတာလဲဗျ"

"မင်းအခုငါ့အခန်းထဲမှာ မင်းရေနစ်တယ်ဆိုပြီးဖုန်းဆက်လာလို့ဒီမှာခေါ်ထားတာ"

"ဖုန်းဆက်တယ်"

တိမ်စိုင်လည်းနားမလည်တာ‌ေကြာင့် အိပ်ရာပေါ်မှာအိပ်ပြီး စဉ်းစားနေသည်။

"ဟုတ်တယ် ငါတို့ဖုန်းနံပါတ်ကဘာလို့မင်းဆီမှာရှိနေတာလဲ ပြီးတော့ ကလေးဆိုပြီးလည်းမှတ်ထားသေးတယ်"

သေစမ်း ဆိုပြီးတိမ်စိုင်ရေရွတ်မိသည်။သူဖုန်းထဲမှာမှတ်ထားခဲ့တာကို ခုမှသတိရသွားသည်။ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်းတော့ဘယ်သူကသိမလဲလေ။

"အဲ့တာကလေ သတင်းစာထဲမှာကလေးထိန်းခေါ်တယ်ဆိုပြီး ပါလာလို့ လိုရမယ်ရဖုန်းထဲမှာမှတ်ထားလိုက်တာ အရှည်ကြီးရေးပြီးမမှတ်ချင်တာနဲ့အတိုကောက်ရေးထားလိုက်မိတာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ ကျွန်တော်ပြန်..ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်"

တိမ်စိုင်ကလေးဖိအိပ်ထားတဲ့လက်ကို အသာလေးဆွဲထုတ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ကနေထလိုက်တော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာရှိတဲ့အဝတ်ကသူမနက်တုန်းကဝတ်ထားတဲ့ဟာမဟုတ်မှန်းသတိထားမိသွားသည်။

ထွားလှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အခုဝတ်ထားတဲ့အကျီကလာလှောင်နေသလိုပဲ။တိမ်စိုင် လူစဉ်မမှီသလိုခံစားနေရသည်။သူ့လက်ထက်ပိုရှည်နေတဲ့အကျီလက် ဒီလူ့လက်ကရေဘဝဲလက်များလားမသိ။ဘောင်းဘီကလည်း ကြမ်းပြင်မှာတရွတ်တိုက်နေသည်။

"မင်းကဘယ်သွားမလို့လဲ"

ဂျွန် လှမ်းမေးတော့။

"အိမ်ပြန်မလို့ အိမ်မှာအမေတစ်ယောက်တည်းစောင့်နေတာ ကျွန်တော်ပြန်ရမယ် ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်အဝတ်တွေဘယ်မှာလဲဗျ"

"ရေချိုးခန်းထဲက ဘေစင်ပေါ်မှာတင်ထားတယ်"

ဂျွန်လက်ညှိုးထိုးပြတဲ့အခန်းထဲ ရှည်နေတဲ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲတင်ပြီး ပင်ဂွင်းလမ်းလျှောက်နည်းနဲ့ ဝင်သွားတဲ့တိမ်စိုင်။ဂျွန်ကတော့ တိမ်စိုင်အခန်းထဲဝင်သွားကတည်းက ရေချိုးခန်းတံခါးကိုစိုက်ကြည့်နေတာ တိမ်စိုင်ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိပဲ။

"မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ"

"တိမ်စိုင်လို့ခေါ်ပါတယ် ဒါဆိုကွျန်တော်သွားလိုက်ပါအုံးမယ်"

နာမည်ကိုပြောပြခဲ့ပြီး တစ်ချိုးတည်းလှည့်ပြေးတော့တာပဲ။အောက်ထပ်မှာရှိတဲ့ ဖြူသွယ်တို့တောင်မသိလိုက်။တိမ်စိုင်သူ့လွယ်အိတ်ကိုယူကာ ခြံထဲကထွက်လာသည်။ပွင့်နေတဲ့တံခါးကိုပိတ်ရင်း ခြံတံခါးနားမှာကပ်ထားသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကိုဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

မိုးမခအိမ်ရာ၊ခြံနံပါတ် 38 တဲ့ ကျေးဇူးတင်စကားတောင်မပြောခဲ့မိဘဲ အလျင်စလိုထွက်လာတာကြောင့် အားနာမိသလို။ဒါပေမယ့် အိမ်မှာအမေတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တာကို စိတ်မချတော့ ကားလမ်းမကိုပြေးသွားပြီး YBS ပေါ်တက်ကာ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။

နှစ်နာရီကြာသည်အထိ ဖင်ပူအောင်စီးပြီးတော့မှ အိမ်ကိုရောက်လာခဲ့သည်။တော်သေးတာပေါ့ အမေအိပ်နေလို့ မဟုတ်ရင်စိတ်ပူနေတော့မှာ။

တိမ်စိုင်သူ့အခန်းထဲမှာ အဝတ်တွေချွတ်ရင်း ဝှီးချဲပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ဂျွန့်ရဲ့မျက်နှာကိုမြင်ယောင်လာသည်။ပြေလျော့နေတဲ့မျက်ခုံးတန်းနှစ်ခု၊မပွင့်တပွင့်နှုတ်ခမ်းနှင့် နွေးလျသောအကြည့်တို့။တိမ်စိုင်မြင်ဖူးသမျှလူတွေထဲမှာတော့ ဂျွန်ကအသားညိုညိုနှင့်အလိုက်ဖက်ဆုံးပင်။

ခဏတာတွေ့လိုက်ရသည့် လူတစ်ယောက်ကို အတွေးထဲကပင်မထုတ်ပစ်နိုင်။ညအိပ်ခါနီးရောက်မှ တိမ်စိုင်သတိရသည်။သူ နာမည်မမေးခဲ့လိုက်မိတာကို။

______________________

ဝူဝူ တစ်အိမ်လုံးကိုစိတ်ဆိုးနေတာ လွန်ခဲ့တဲ့သုံးရက်ကသူနိုးနိုးလာချင်း တိမ်စိုင်မရှိတော့ကတည်းကပဲ။

"ကိုကို့ကို ပြန်ထော်ပေး ဝူဝူ့ဆီကိုပြန်ထော်ယာပေး"

ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး ‌အော်ငိုနေတဲ့ဝူဝူ။ဘယ်လိုချော့ချော့မရ။ဒီ‌ေန့ထက်ထိ အိပ်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်နဲ့ဖြစ်နေတာ ဝူဝူကော ဂျွန်ကော။

ကလေးမျက်ကွင်းက ကတ္တရာ‌ေစးကို မျက်လုံးမှာကွင်းထားသလို။ဂျွန့်ရဲ့ရုပ်ကလည်း ရာဘာကွင်းကိုမျက်လုံးမှာစွပ်ထားတဲ့အတိုင်း သားအဖနှစ်ယောက်စလုံး တိရစ္ဆာန်ရံုထဲကလွတ်လာတဲ့ပန်ဒါရုပ်နဲ့။

အိပ်မပျော်စားမဝင် ကလေးကလည်းဂျီတအားတိုက်။ဂျွန်မအိပ်ရတာသံုးရက်ရှိ‌ေနပြီ အလုပ်လည်းမသွားနိုင်ဘူး။အန်တီခင်တို့လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ဘာလုပ်ပေးလို့လုပ်ပေးရမယ်မှန်းလည်းမသိ။

ဝူဝူကချော့သိပ်လည်းမအိပ် အိပ်တော့လည်းခဏလေး။ဒါပေမယ့်မုန့်တော့အစားမပြတ်ဘူး။သူဗိုက်ဆာတဲ့အချိန် နို့ဘူးစို့လိုက်၊ထမင်းစားလိုက်နဲ့  စိတ်ဆိုးတာကတစ်ကန့် ဗိုက်ဆာတာကတစ်ကန့် သပ်သပ်စီဆိုတော့ သံစုံတီးဝိုင်းလို တဂွီဂွီမြည်နေတဲ့ဗိုက်ကို သူပျော်တော်ဆက်ရ‌ေသးသည်။

ဗိုက်ပြည့်သွားရင်တော့စငိုတော့တာပဲ ခုဆိုအသံတွေပါဝင်နေပြီ။ငိုတာတောင် ရိုးရိုးမငိုဘူး မုဆိုးမလေးမဂင်္ဂါလိုအခန်းဆက်နဲ့ လူနာတင်ယာဉ်ကအချက်ပေးသံလိုမျိုး ဥဩဆွဲပြီးကိုငိုတာ ဘေးအိမ်ကလူတွေကြားရင် ကလေးကိုညှင်းပန်းနှိပ်စက်နေတယ်လို့ထင်ကြတော့မှာ။

"သားရယ် ဖေဖေလည်းပင်ပန်းနေပြီ မငိုပါနဲ့တော့ကွာ ဒီနေ့ဖေဖဖေဆေးရုံသွားရမှာ ဖေ့သား‌ေလးလိုက်မယ်မလား သားကြိုက်တဲ့စုပ်လုံးဝယ်ကျွေးမယ်လေ"

စုပ်လုံးဆိုတဲ့အသံလည်းကြားရော ဟပ်ချ‌ေလာင်းဆိုပြီးမျက်လှည့်ပြလိုက်သလို ငိုသံတိကနဲပျောက်သွား‌ေတာ့တာပဲ။အဲ့လိုပျောက်အုံးမှ မဟုတ်ရင်ဂျွန်လည်းအသက်ထွက်တော့မယ်။

_____________________

"နေရတာအဆင်ပြေလာပြီလားဂျွန် ဒဏ်ရာကတော့တော်တော်‌ေလးသက်သာနေပြီ လှေကားတက်ရတာရောဘယ်လိုနေလဲ"

ဆေးရုံခန်းထဲမှာ ဂျွန်နဲ့ကိုမင်းအိုင် ဆရာဝန်ပြောသည်ကို ဂရုတစိုက်နှင့်နားထောင်နေကြသည်။ဝူဝူကတော့တံခါးပေါက်နားက ထိုင်ခုံပေါ်မှာစုပ်လုံးစုပ်နေသည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်ဆရာ လှေကားကို‌ချိုင်းထောက်နဲ့တက်ရတာအရင်လိုနာတာကျဉ်တာတော့သိပ်မရှိတော့ပါဘူး"

ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီးကတည်းက ဒီဆရာဝန်နဲ့ပဲတစ်လကိုတစ်ခါလောက်လာပြသည်။ညာဘက်‌ေခြ‌ေထာက်ကအကောင်းတိုင်းပေမယ့် ဘယ်ဘက်ကတော့အတိုက်ခံရတဲ့ဒဏ်ကြောင့် အက်သွားလို့‌ေကျာက်ပတ်တီးစီးထားရတာ။

အထိအခိုက်ပြင်းသွားတာဖြစ်တဲ့အတွက် လချီကာကုနေရသည်။‌ခုဆိုကျောက်ပတ်တီးတော့ဖြေလိုက်ပေမယ့် လမ်းလျှောက်လို့မရသေးပေ။ထို့ကြောင့်ဆရာဝန်ညွှန်ကြားတဲ့အတိုင်း လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပေး၊ရေခဲကပ်ပေးနဲ့ ဘယ်သွားသွားဝီှးချဲနှင့်သာသွားရသည်။

"ပျောက်ဖို့သိပ်မလိုတော့ပါဘူး အားတင်းထားပါဂျွန် အခုဆရာတို့ ခြေထောက်ကိုလေ့ကျင့်ခန်းနည်းနည်းလုပ်ကြည့်ရအောင်"

"ဟုတ်ကဲ့ဆရာ"

ကိုမင်းအိုင် ဂျွန်ထလို့ရအောင်ထူပေးကာ စမ်းသပ်ချက်များလုပ်နေကြသည်။နာရီဝက်ကြာလောက်စစ်ဆေးပြီးတော့ ဂျွန် ဝှီးချဲပေါ်ထိုင်ကာ ဝူဝူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့။

"ကိုမင်းအိုင် သားကော သားဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ"

အခန်းအပေါက်ဝမှာထိုင်နေတဲ့ဝူဝူ နေရာမှာမရှိတော့တာကြောင့် ဂျွန်လန့်သွားသည်။သားလေးပျောက်လို့မဖြစ်ဘူး။

"သွားရှာလိုက်မယ်သူဌေး"

ကုသမှုမှာအာရုံရောက်နေတာနဲ့ ကလေးအခန်းထဲကထွက်သွားတာကိုသတိမပြုမိခဲ့ကြ။

ဂျွန်တို့ဆရာဝန်နဲ့ပြောနေကြတုန်း ပွင့်နေတဲ့တံခါးပေါက်ကို ဝူဝူလှမ်းကြည့်နေတဲ့အချိန်။

"ကိုကို"

တိမ်စိုင်နဲ့တူတဲ့‌ေကာင်‌ေလးတစ်‌ေယာက်ဖြတ်သွားတာကိုတွေ့လိုက်ပြီး အခန်းထဲကထွက်ကာအနောက်ကနေပြေးလိုက်သွားသည်။

"သားရယ် မင်းဘယ်ကိုသွား‌ေနတာလဲကွာ"

=====================

Zawgyi

ဗီး ဗီး ဗီးးးးးး

ဂၽြန္တို႔စကားေျပာေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုမင္းအိုင္ဆီကိုဖုန္းတစ္ေကာဝင္လာသည္။

"ဟယ္လို ဘာကိစၥရွိလို႔ပါလဲ"

"ဟယ္လို ကေလးလားမသိဘူး"

"ဘယ္က ကေလးလဲ ဖုန္းမွားေနၿပီထင္တယ္"

"မမွားပါဘူး ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္က ကေလးလို႔မွတ္ထားလို႔ပါ"

"ဘယ္သူလဲ"

ကိုမင္းအိုင္ဖုန္းေျပာသံၾကားေတာ့ ဂၽြန္ဝင္ေမးတာနဲ႔ ဖုန္းကိုဂၽြန႔္ဆီလႊဲေပးလိုက္သည္။

"ကေလးနဲ႔ေျပာခ်င္လို႔ပါ"

ကေလးဆိုေတာ့ ဂၽြန္လည္းသူ႔သားကိုငုံ႔ၾကည့္ၿပီး။

"ကၽြန္ေတာ့္သားနဲ႔လား"

တစ္ဖက္ကလူႏွစ္ေယာက္ ကေလးဆိုတဲ့စကားလုံးႏွစ္လုံးနဲ႔တိုင္ပတ္ေနၾကသည္။တိမ္စိုင္ကလည္းမွတ္ထားတာမရွင္းမရွင္းကိုး။သတင္းစာထဲက ကေလးထိန္းေခၚတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကို နာမည္အျပည့္အစုံမေရးထားဘဲ ကေလးလို႔ေရးၿပီးမွတ္ထားေတာ့ ႏွစ္‌ဖက္စလံုးဒုကၡ‌ေရာက္‌ေနၾကသည္။

"ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး ဟိုေလ ဖုန္းပိုင္ရွင္ေရနစ္ေနလို႔ ခုကၽြန္ေတာ္တို႔ဆယ္ထားတာ အဲ့တာေၾကာင့္ဒီဖုန္းနံပါတ္ကိုဆက္လိုက္တာ ကေလးလို႔မွတ္ထားေတာ့ ဒီေကာင္ေလးရည္းစားထင္လို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လာေခၚလိုက္ပါလား မဟုတ္ရင္သူအေအးပတ္ၿပီးေသသြားလိမ့္မယ္"

အဲ့တာနဲ႔ပဲ ‌ဂၽြန္ကသြားေခၚဖို႔အတြက္ ကိုမင္းအိုင္ကိုလႊတ္လိုက္တယ္။မလႊတ္ရင္လည္း ဒီေကာင္ေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့လို႔ရွိရင္ အမွုပတ္မွာေလ။ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကိစၥေနာက္မွရွင္းမယ္ဆိုၿပီး သြားေခၚခိုင္းလိုက္သည္။

"သူေဌးဒီေကာင္ေလးကိုဘယ္မွာထားရမလဲ"

ကိုမင္းအိုင္ ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့တိမ္စိုင့္ကို အိမ္ထဲေပြ႕ခ်ီလာၿပီး ဂၽြန႔္ေရွ႕မွာရပ္ကာေမးသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကိုပဲပို႔ထားလိုက္"

ကိုမင္းအိုင္ တိမ္စိုင့္ကိုမနိုင္မနင္းနဲ႔သယ္ၿပီးအေပၚထပ္တက္သြားေတာ့ ဝူဝူသူ႔အေဖေပါင္ေပၚကေနခုန္ဆင္းကာအေပၚထပ္ကိုလိုက္သြားသည္။

ဂၽြန္ေကာ သူ႔သားေကာအခန္းထဲမွာ။ခုတင္ေပၚတင္ထားတဲ့ တိမ္္စိုင့္ကို ဂၽြန္တို႔သားအဖ တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဝူဝူလည္းခုတင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး တိမ္စိုင့္အသားကိုတို႔ၾကည့္ေနသည္။

"ေဖေဖ ကိုကို‌့အသားကေအးေနယယ္"

ေအးမွာေပါ့ စိုရႊဲေနတဲ့လူကို ဒီအတိုင္းႀကီးခုတင္ေပၚတင္ထားတာေလ။ဂၽြန္ကသူ႔ပစၥည္းေတြဆိုအရမ္းတြန႔္တိုတာ။ဒါေပမယ့္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားလဲေတာ့မသိ တိမ္စိုင္ကိုအဝတ္လဲေပးဖို႔အတြက္ အက်ီနဲ႔ေဘာင္းဘီသြားထုတ္လာသည္။

ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ဂၽြန္ တိမ္စိုင့္ကိုသနားသလိုလိုျဖစ္လာသည္။အက်ီၾကယ္သီးတစ္ခုစီကိုျဖဳတ္ရင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ဗိုက္သားျဖဴျဖဴေလးက မထိရက္စရာ။ဂၽြန္ၾကာၾကာေတာင္မၾကည့္နိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုလႊဲကာ အဝတ္ကိုသာဆက္ခၽြတ္သည္။ဝူဝူကေတာ့ ေဘးကေနသူ႔အေဖလုပ္သမၽွကိုထိုင္ၾကည့္ေနသည္။

တိမ္စိုင့္ကိုယ္ကိုဆြဲမကာ အက်ီကိုခၽြတ္ၿပီး သူ႔မွာရွိတဲ့လက္ရွည္တစ္ထည္ကိုဝတ္ေပးလိုက္သည္။ေနာက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီလဲေပးရမည့္အခ်ိန္ကိုေရာက္လာသည္။ဂၽြန္လက္ေတြတုန္ေနၿပီး ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကိုမကိုင္နိုင္။ဒါေပမယ့္လည္း မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီးလဲေပးလိုက္ပါသည္။တစ္ေယာက္တည္း ဝွီးခ်ဲနဲ႔ေရွ႕တိုး၊ေနာက္ဆုတ္အဝတ္လဲေပးလိုက္ရတာ လက္ေမာင္းေတြပါေအာင့္လာသည္။

ခဏေနေတာ့ ကိုမင္းအိုင္ကိုေခၚၿပီးတိမ္စိုင့္ခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္မ,ခိုင္းသည္။အိပ္ရာခင္းေတြစိုရြဲသြားတာမို႔ လဲဖို႔လိုအပ္တယ္ေလ။ဒါေၾကာင့္ ဝူဝူ႔ကိုခုံေပၚမွာတင္ တိမ္စိုင့္ကို‌လည္းထိုင္ခုံေပၚခဏတင္ထားကာျဖဴသြယ့္ကိုအိပ္ရာခင္းလဲခိုင္းသည္။

"ကိုမင္းအိုင္ သူ႔ကိုအိပ္ရာေပၚမွာပဲျပန္သိပ္လိုက္ပါ"

ကိုမင္းအိုင္လည္းေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားေလာက္ၿပီ။သူ႔မွာအေပၚထပ္ကိုလည္းတင္ေပးရတယ္။ခုလည္းခုတင္ေပၚကိုတင္လိုက္၊ခ်လိုက္။ငွက္‌ေမႊး‌ေလးလိုေပါ့ေပါ့ေလးထင္ေနလို႔လားမသိဘူး။

သူေဌးဆိုေတာ့မလုပ္ေပးျပန္ရင္လည္းမေကာင္းဘူးေလ။အဲ့ေတာ့ သည္းညည္းခံၿပီးသာလုပ္ေပး‌ေနရသည္။ဂၽြန္ခိုင္းတာေတြအကုန္လုပ္ေပးၿပီးေတာ့မွ ျဖဴသြယ္နဲ႔ကိုမင္းအိုင္အသက္ရွုေခ်ာင္သြားကာ အခန္းထဲကထြက္လာၾကသည္။

"ဦးေလး ဦးေလး ဒီေန႔ကိုႀကီးဂၽြန္ထူးဆန္းေနတယ္ေနာ္"

"ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ အရင္အတိုင္းပဲ ငါတို႔ကိုပြစိပြစိနဲ႔ခိုင္းေနတာပဲေလ"

ကိုမင္းအိုင္က ျဖဴသြယ္နဲ႔ဆိုရင္ အကိုအရြယ္လည္းမဟုတ္ ဦးေလးအရြယ္‌ေလာက္ရွိတာေၾကာင့္ ျဖဴသြယ္ဦးေလးလို႔သာေခၚသည္။ကိုမင္းအိုင္ ဂၽြန႔္ဆီမွာအလုပ္လုပ္တာ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ဂၽြန္႔အ‌ေၾကာင္းဆို ခေရစိတြင္းက်အကုန္သိသည္။ျဖဴသြယ္လည္းထိုနည္းတူ။အန္တီခင္နဲ႔ဒီအိမ္မွာေနေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိေနၿပီ။ဂၽြန႔္အေမမဆုံးခင္ကတည္းကေပါ့။

"မဟုတ္ဘူး ဦးေလးေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ ဒီအိမ္မွာကအခန္းအလြတ္တစ္ခန္းရွိေသးတာကို ဘာလို႔အဲ့အခန္းမွာအဲ့ကိုႀကီးကိုမထားဘဲ သူ႔အခန္းထဲမွာထားခိုင္းရတာလဲ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးဂၽြန္ကသူ႔အဝတ္ေတြကိုဝတ္ေပးထားတာေတြ႕တယ္ သူပိုင္တာဆိုရင္သမီးတို႔ထိတာကို‌ေတာင္မႀကိဳက္တဲ့လူက အဝတ္ေတာင္လဲဝတ္ေပးထားေသးတယ္ ပုံမွန္ဆိုသမီးတို႔ကိုခိုင္းရမွာမဟုတ္ဘူးလား"

"ေအးေနာ္ ဟုတ္သားပဲ ဦးလည္းသမီးေျပာမွသတိထားမိတယ္ အဝတ္က်ေတာ့သူကိုယ္တိုင္လဲေပးထားၿပီး သယ္ရမယ္လည္းဆိုေရာငါတို႔ကိုေခၚေတာ့တာပဲ ဒါကေတာ့ရွိပါေစ သူမွမထနိုင္တာ လုပ္ေပးရမွာဦးေလးတို႔တာဝန္ပဲ ဒါနဲ႔အဲ့ေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ ‌ေမာ္ဒယ္လားမသိဘူး"

ေလွကားဆင္းေနရင္း ႏွစ္ေယာက္ေလေၾကာရွည္ေနၾကသည္။သူတို႔ေျပာတာလည္းဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ဂၽြန္ကအိပ္ရာခင္းကလြဲၿပီးျဖဴသြယ္တို႔ကိုထိခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး။အဝတ္ဆိုရင္လည္းကိုယ္တိုင္ပဲေလၽွာ္တာ။အဲ့လိုလူက ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ထူးျခားအန႔္ဖြယ္ျဖစ္ရပ္ပဲ။

ႏွစ္ေယာက္ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ အတင္းတုတ္ၿပီးဆင္းသြားခ်ိန္ အခန္းထဲကသားအဖႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခုနကအတိုင္းတိမ္စိုင့္ကိုထိုင္ၾကည့္ေနၾကစဲ။

"သား ကိုကိုအိပ္ေနတာ အနားသိပ္မကပ္နဲ႔ေလနိုးသြားအုံးမယ္"

ဝူဝူတိမ္စိုင့္‌ေဘးမွာ ေမွာက္အိပ္ၿပီး တိမ္စိုင့္မ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ၿပီးေတာ့ လက္‌ေမာင္းကိုလည္းကိုင္ကာ။

"ေဖေဖ ဒီကိုကိုရဲ့လက္ေမာင္းက ေဖေဖ့လိုပဲ"

တိမ္စိုင့္ရဲ့ ႂကြက္သားအဖုအထစ္ေတြကိုလက္ေသးေသးေလးနဲ႔ကိုင္ၿပီး သူ႔အေဖကိုေျပာျပေနသည္။ဂၽြန္လည္း ထိုင္သာၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

"သား နို႔ဘူးေသာက္အုံး"

အန္တီခင္ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ့ ေႏြးေတးေတးနို႔ဘူးေလးကို ဝူဝူ႔ဆီကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ အိပ္ေနရာကထယူၿပီး တိမ္စိုင့္ေဘးတြင္ပက္လက္လွန္ကာေသာက္ေနသည္။

ဂၽြန္လည္းအိပ္ေနတဲ့လူကိုထိုင္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ‌အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး ဟိုအေဒၚႀကီး ပြစာၾကဲထားခဲ့တဲ့ သူ႔နာရီေတြကို ပုဝါပါးေလးနဲ႔သုတ္ကာ တစ္ခုခ်င္းျပန္ထည့္သိမ္းေနသည္။

ဝူဝူသူ႔နို႔ဘူးကိုေဘးခဏခ်ၿပီး တိမ္စိုင့္လက္ေမာင္းကိုသူေခါင္းအုံးအိပ္ဖို႔ေဘးကိုဆန္႔လိုက္သည္။နို႔ဘူးကိုျပန္ဆြဲယူၿပီးစို႔ေနရင္း ဒီေန႔ငိုထားရတာေမာသြားလို႔ထင္ပါရဲ့ ေခြေခြေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ဂၽြန္သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းၿပီး ဝူဝူအသံတိတ္ေနတာေၾကာင့္ အိပ္ရာဘက္ကိုလွည့္လာေတာ့ တိမ္စိုင္နိုးေနတာကိုေတြ႕သည္။

___________________________

"မင္း နိုးလာၿပီလား"

တိမ္စိုင္ ဂၽြန႔္မ်က္ႏွာကိုသာေငးၿပီး ျပန္ေျဖဖို႔ေမ့ေနခဲ့သည္။သူရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ အၾကည့္တစ္ခုနဲ႔တူေနတာေၾကာင့္ မ်က္စိပင္မလႊဲနိုင္။ဒါေပမယ့္ သူအၾကည့္ေလးတစ္ခုပဲျမင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ျဖဴသလား၊မဲသလားေတာင္မသိခဲ့ရပါဘူး။အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားခဲ့ရၿပီေလ။‌ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္။

"ကၽြန္..ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်"

"မင္းအခုငါ့အခန္းထဲမွာ မင္းေရနစ္တယ္ဆိုၿပီးဖုန္းဆက္လာလို႔ဒီမွာေခၚထားတာ"

"ဖုန္းဆက္တယ္"

တိမ္စိုင္လည္းနားမလည္တာ‌ေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚမွာအိပ္ၿပီး စဥ္းစားေနသည္။

"ဟုတ္တယ္ ငါတို႔ဖုန္းနံပါတ္ကဘာလို႔မင္းဆီမွာရွိေနတာလဲ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆိုၿပီးလည္းမွတ္ထားေသးတယ္"

ေသစမ္း ဆိုၿပီးတိမ္စိုင္ေရရြတ္မိသည္။သူဖုန္းထဲမွာမွတ္ထားခဲ့တာကို ခုမွသတိရသြားသည္။ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္းေတာ့ဘယ္သူကသိမလဲေလ။

"အဲ့တာကေလ သတင္းစာထဲမွာကေလးထိန္းေခၚတယ္ဆိုၿပီး ပါလာလို႔ လိုရမယ္ရဖုန္းထဲမွာမွတ္ထားလိုက္တာ အရွည္ႀကီးေရးၿပီးမမွတ္ခ်င္တာနဲ႔အတိုေကာက္ေရးထားလိုက္မိတာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ် ကၽြန္ေတာ္ျပန္..ျပန္လိုက္ပါအုံးမယ္"

တိမ္စိုင္ကေလးဖိအိပ္ထားတဲ့လက္ကို အသာေလးဆြဲထုတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚကေနထလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့အဝတ္ကသူမနက္တုန္းကဝတ္ထားတဲ့ဟာမဟုတ္မွန္းသတိထားမိသြားသည္။

ထြားလွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အခုဝတ္ထားတဲ့အက်ီကလာေလွာင္ေနသလိုပဲ။တိမ္စိုင္ လူစဥ္မမွီသလိုခံစားေနရသည္။သူ႔လက္ထက္ပိုရွည္ေနတဲ့အက်ီလက္ ဒီလူ႔လက္ကေရဘဝဲလက္မ်ားလားမသိ။ေဘာင္းဘီကလည္း ၾကမ္းျပင္မွာတရြတ္တိုက္ေနသည္။

"မင္းကဘယ္သြားမလို႔လဲ"

ဂၽြန္ လွမ္းေမးေတာ့။

"အိမ္ျပန္မလို႔ အိမ္မွာအေမတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရမယ္ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အဝတ္ေတြဘယ္မွာလဲဗ်"

"ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေဘစင္ေပၚမွာတင္ထားတယ္"

ဂၽြန္လက္ညႇိုးထိုးျပတဲ့အခန္းထဲ ရွည္ေနတဲ့ေဘာင္းဘီကိုဆြဲတင္ၿပီး ပင္ဂြင္းလမ္းေလၽွာက္နည္းနဲ႔ ဝင္သြားတဲ့တိမ္စိုင္။ဂၽြန္ကေတာ့ တိမ္စိုင္အခန္းထဲဝင္သြားကတည္းက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ တိမ္စိုင္ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိပဲ။

"မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

"တိမ္စိုင္လို႔ေခၚပါတယ္ ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္သြားလိုက္ပါအုံးမယ္"

နာမည္ကိုေျပာျပခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းလွည့္ေျပးေတာ့တာပဲ။ေအာက္ထပ္မွာရွိတဲ့ ျဖဴသြယ္တို႔ေတာင္မသိလိုက္။တိမ္စိုင္သူ႔လြယ္အိတ္ကိုယူကာ ၿခံထဲကထြက္လာသည္။ပြင့္ေနတဲ့တံခါးကိုပိတ္ရင္း ၿခံတံခါးနားမွာကပ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။

မိုးမခအိမ္ရာ၊ၿခံနံပါတ္ 38 တဲ့ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္မေျပာခဲ့မိဘဲ အလ်င္စလိုထြက္လာတာေၾကာင့္ အားနာမိသလို။ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာအေမတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တာကို စိတ္မခ်ေတာ့ ကားလမ္းမကိုေျပးသြားၿပီး YBS ေပၚတက္ကာ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။

ႏွစ္နာရီၾကာသည္အထိ ဖင္ပူေအာင္စီးၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့သည္။ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေမအိပ္ေနလို႔ မဟုတ္ရင္စိတ္ပူေနေတာ့မွာ။

တိမ္စိုင္သူ႔အခန္းထဲမွာ အဝတ္ေတြခၽြတ္ရင္း ဝွီးခ်ဲေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ဂၽြန႔္ရဲ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ခုံးတန္းႏွစ္ခု၊မပြင့္တပြင့္ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ေႏြးလ်ေသာအၾကည့္တို႔။တိမ္စိုင္ျမင္ဖူးသမၽွလူေတြထဲမွာေတာ့ ဂၽြန္ကအသားညိဳညိဳႏွင့္အလိုက္ဖက္ဆုံးပင္။

ခဏတာေတြ႕လိုက္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို အေတြးထဲကပင္မထုတ္ပစ္နိုင္။ညအိပ္ခါနီးေရာက္မွ တိမ္စိုင္သတိရသည္။သူ နာမည္မေမးခဲ့လိုက္မိတာကို။

______________________

ဝူဝူ တစ္အိမ္လုံးကိုစိတ္ဆိုးေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္ကသူနိုးနိုးလာခ်င္း တိမ္စိုင္မရွိေတာ့ကတည္းကပဲ။

"ကိုကို႔ကို ျပန္ေထာ္ေပး ဝူဝူ႔ဆီကိုျပန္ေထာ္ယာေပး"

ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ‌ေအာ္ငိုေနတဲ့ဝူဝူ။ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့မရ။ဒီ‌ေန႔ထက္ထိ အိပ္တစ္ဝက္နိုးတစ္ဝက္နဲ႔ျဖစ္ေနတာ ဝူဝူေကာ ဂၽြန္ေကာ။

ကေလးမ်က္ကြင္းက ကတၱရာ‌ေစးကို မ်က္လုံးမွာကြင္းထားသလို။ဂၽြန႔္ရဲ့႐ုပ္ကလည္း ရာဘာကြင္းကိုမ်က္လုံးမွာစြပ္ထားတဲ့အတိုင္း သားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံး တိရစၧာန္ရံုထဲကလြတ္လာတဲ့ပန္ဒါ႐ုပ္နဲ႔။

အိပ္မေပ်ာ္စားမဝင္ ကေလးကလည္းဂ်ီတအားတိုက္။ဂၽြန္မအိပ္ရတာသံုးရက္ရွိ‌ေနၿပီ အလုပ္လည္းမသြားနိုင္ဘူး။အန္တီခင္တို႔လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ေပးလို႔လုပ္ေပးရမယ္မွန္းလည္းမသိ။

ဝူဝူကေခ်ာ့သိပ္လည္းမအိပ္ အိပ္ေတာ့လည္းခဏေလး။ဒါေပမယ့္မုန႔္ေတာ့အစားမျပတ္ဘူး။သူဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္ နို႔ဘူးစို႔လိုက္၊ထမင္းစားလိုက္နဲ႔  စိတ္ဆိုးတာကတစ္ကန႔္ ဗိုက္ဆာတာကတစ္ကန႔္ သပ္သပ္စီဆိုေတာ့ သံစုံတီးဝိုင္းလို တဂြီဂြီျမည္ေနတဲ့ဗိုက္ကို သူေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရ‌ေသးသည္။

ဗိုက္ျပည့္သြားရင္ေတာ့စငိုေတာ့တာပဲ ခုဆိုအသံေတြပါဝင္ေနၿပီ။ငိုတာေတာင္ ရိုးရိုးမငိုဘူး မုဆိုးမေလးမဂဂၤါလိုအခန္းဆက္နဲ႔ လူနာတင္ယာဥ္ကအခ်က္ေပးသံလိုမ်ိဳး ဥဩဆြဲၿပီးကိုငိုတာ ေဘးအိမ္ကလူေတြၾကားရင္ ကေလးကိုညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ေနတယ္လို႔ထင္ၾကေတာ့မွာ။

"သားရယ္ ေဖေဖလည္းပင္ပန္းေနၿပီ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ကြာ ဒီေန႔ေဖဖေဖေဆး႐ုံသြားရမွာ ေဖ့သား‌ေလးလိုက္မယ္မလား သားႀကိဳက္တဲ့စုပ္လုံးဝယ္ေကၽြးမယ္ေလ"

စုပ္လုံးဆိုတဲ့အသံလည္းၾကားေရာ ဟပ္ခ်‌ေလာင္းဆိုၿပီးမ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ငိုသံတိကနဲေပ်ာက္သြား‌ေတာ့တာပဲ။အဲ့လိုေပ်ာက္အုံးမွ မဟုတ္ရင္ဂၽြန္လည္းအသက္ထြက္ေတာ့မယ္။

_____________________

"ေနရတာအဆင္ေျပလာၿပီလားဂၽြန္ ဒဏ္ရာကေတာ့ေတာ္ေတာ္‌ေလးသက္သာေနၿပီ ေလွကားတက္ရတာေရာဘယ္လိုေနလဲ"

ေဆး႐ုံခန္းထဲမွာ ဂၽြန္နဲ႔ကိုမင္းအိုင္ ဆရာဝန္ေျပာသည္ကို ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္နားေထာင္ေနၾကသည္။ဝူဝူကေတာ့တံခါးေပါက္နားက ထိုင္ခုံေပၚမွာစုပ္လုံးစုပ္ေနသည္။

"အဆင္ေျပပါတယ္ဆရာ ေလွကားကို‌ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔တက္ရတာအရင္လိုနာတာက်ဥ္တာေတာ့သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး"

ယာဥ္တိုက္မွုျဖစ္ၿပီးကတည္းက ဒီဆရာဝန္နဲ႔ပဲတစ္လကိုတစ္ခါေလာက္လာျပသည္။ညာဘက္‌ေျခ‌ေထာက္ကအေကာင္းတိုင္းေပမယ့္ ဘယ္ဘက္ကေတာ့အတိုက္ခံရတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ အက္သြားလို႔‌ေက်ာက္ပတ္တီးစီးထားရတာ။

အထိအခိုက္ျပင္းသြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ လခ်ီကာကုေနရသည္။‌ခုဆိုေက်ာက္ပတ္တီးေတာ့ေျဖလိုက္ေပမယ့္ လမ္းေလၽွာက္လို႔မရေသးေပ။ထို႔ေၾကာင့္ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပး၊ေရခဲကပ္ေပးနဲ႔ ဘယ္သြားသြားဝီွးခ်ဲႏွင့္သာသြားရသည္။

"ေပ်ာက္ဖို႔သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး အားတင္းထားပါဂၽြန္ အခုဆရာတို႔ ေျခေထာက္ကိုေလ့က်င့္ခန္းနည္းနည္းလုပ္ၾကည့္ရေအာင္"

"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ"

ကိုမင္းအိုင္ ဂၽြန္ထလို႔ရေအာင္ထူေပးကာ စမ္းသပ္ခ်က္မ်ားလုပ္ေနၾကသည္။နာရီဝက္ၾကာေလာက္စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ဂၽြန္ ဝွီးခ်ဲေပၚထိုင္ကာ ဝူဝူ႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့။

"ကိုမင္းအိုင္ သားေကာ သားဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ"

အခန္းအေပါက္ဝမွာထိုင္ေနတဲ့ဝူဝူ ေနရာမွာမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ဂၽြန္လန႔္သြားသည္။သားေလးေပ်ာက္လို႔မျဖစ္ဘူး။

"သြားရွာလိုက္မယ္သူေဌး"

ကုသမွုမွာအာ႐ုံေရာက္ေနတာနဲ႔ ကေလးအခန္းထဲကထြက္သြားတာကိုသတိမျပဳမိခဲ့ၾက။

ဂၽြန္တို႔ဆရာဝန္နဲ႔ေျပာေနၾကတုန္း ပြင့္ေနတဲ့တံခါးေပါက္ကို ဝူဝူလွမ္းၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္။

"ကိုကို"

တိမ္စိုင္နဲ႔တူတဲ့‌ေကာင္‌ေလးတစ္‌ေယာက္ျဖတ္သြားတာကိုေတြ႕လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကထြက္ကာအေနာက္ကေနေျပးလိုက္သြားသည္။

"သားရယ္ မင္းဘယ္ကိုသြား‌ေနတာလဲကြာ"