Episode-11(Zawgyi)
ပါးလႊာေသာ အျဖဴေရာင္လိုက္ကာစ ကိုျဖတ္၍ အခန္းထဲရိွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ ေနေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္ က်ေရာက္ေနလ်က္..။
ႏိုးထလာတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ နာက်င္မႈ အျပည့္ျဖင့္....။
ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံကို ျဖည္းျဖည္း ဖြင္လိုက္တဲ့အခါ နီရဲေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက ထင္းထင္းရွင္းရွင္းေပၚလာေလသည္။
ႏိုးခ်င္းခ်င္းပင္ မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ မ်က္ရည္ဟူေသာ အရည္ၾကည္တို႔က တစ္လိမ့္ခ်င္းစီ နားထင္ကို ျဖတ္ကာ ေခါင္းအံုးေလးကို စိုစြတ္လိုက္သည္။
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ထင္ေနေသာ နားထင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ အၾကမ္းပြတ္ကာ ေဖ်ာက္ျဖတ္ လိုက္ၿပီး ထထိုင္မည္အလုပ္ ေအာက္ပိုင္းမွ စူးခနနာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္က ထပ္၍က်လာျပန္သည္။
"အဟင့္....နာတယ္"
ေဒါက္ ေဒါက္
ဂ်ေလာက္
"သြင္ျပင္.."
"ၪီးလင္းလား..."
"သြင္ျပင္ အဆင္ေျပရဲ့လား...ေရာ့ ဒါဝတ္လိုက္"
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးေတာင့္တင္းလာကာ မ်က္ရည္တို႔ကသာ ထပ္မံ၍ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လို႔လာေခ်ၿပီ။
"အကုန္....အကုန္သိၿပီးၾကၿပီလား"
"အင္း...ငါ့တူ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ ၪီး လင္းတစ္ေယာက္လံုးရိွတယ္ ေရာ့ ဒါဝတ္ထားလိုက္"
ေစာင္ၿခံဳထားေသာ သြင္ျပင့္ ေပါင္ေပၚသို႔ ပုဆိုး ႏွင့္ တီရွပ္ကို တင္ေပးလိုက္သည္။
"ဝတ္ၿပီးရင္ ၪီးလင္းနဲ႔ အျပင္ခနထြက္ရေအာင္ေလ"
"အဟင့္ ...ဟင့္ အီးဟီး..."
"မငို မငိုပါနဲ႔ ငါ့တူရယ္ အရာအားလံုးကို ကံၾကမၼာကို ဘဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာေပါ့ ကံစီမံရာအတိုင္းဘဲေလ"
"ၪီးလင္း...ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္.."
"ကေလးရယ္..."
ၪီးလင္းလည္း ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္လို႔ သိမ့္ရမွန္းကို မသိေတာ့ေပ။
မနက္ 6 နာရီေလာက္ကတည္းက သူေဌးက မမေလး အမရာကို ေခၚၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာလိုက္တာ ၿခံတံခါးေပါက္ႀကီးက ဖြင့္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတာေၾကာင့္ သြင္ျပင့္ကို ဆူရန္ေတာင္ ေတြးမိေသးသည္။
ဒါတင္မကေသး အိမ္တံခါးကလည္းပြင့္ရက္သား။
သူေဌးကေတာ့ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ကာ ဖုန္းေျပာေနသည္။
ကိုယ္ကေတာ့ သြင္ျပင့္ကို ရွာေနေပမယ့္ မေတြ့တာေၾကာင့္ ၿခံထဲမွာပင္ လွည့္ပတ္ရွာေနမိသည္။
ဒုန္း!!
အိမ္ထဲက အသံၾကားလို႔ အျမန္သြားေျပးၾကည့္မိေတာ့ အကိုေလးရဲ့ အခန္းဝ မွာ မမေလးက လဲေနကာ ငိုေနၿပီး သူေဌးကလည္း မမေလးကို ထိန္းကိုင္ထားေလသည္။
"သူေဌး.."
"ဟာကြာ...မိုက္လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ"
"ဘာ..ဘာျဖစ္...ဟင္"
ေတြ့လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက မွင္သက္စရာပင္။
အကိုေလးက သြင့္ျပင့္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ခါးကို ဖတ္ထားလ်က္ အိပ္လို႔ေနေလသည္။
အဲ့တာက သိပ္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အဝတ္အစားေတြ လံုးဝ ကပ္ၫွိျခင္းမရိွေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု..။
ေတာက္!
ေတာက္ေခါက္သံအဆံုး သူေဌးက သူတို႔ဆီသြားကာ အကိုေလးကို ထိုးလိုက္သည္။
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ...ထၾကစမ္း...ဒါဘာသေဘာလဲ..ဟင္..မင္းတို႔"
"အ့ Daddy ဘာလို႔ထိုး...ဟင္"
"အဟင့္...ဟင့္"
"အမရာ...ဘာလို႔ငို..အား..ဒါဘာေတြလဲ အသြင္ကဘာလို႔ ငါ့ေဘး"
အနီကို ေက်ာ္လြန္ကာ အညိုဘက္သို႔ ေရာက္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ အသြင္..။
တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္ေနေသာ ေခါင္းေၾကာင့္ ဘယ္အရာကိုမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။
"ပိုင္ရတု..မင္းအခုခ်က္ခ်င္း အက်ီ္ဝတ္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့စမ္း...သြင္ျပင့္ကိုပါ တခါတည္း ေခၚခဲ့"
အားလံုးထြက္သြားသည့္တိုင္ ကုတင္ေပၚက မထရေသး။
ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဝိုးတဝါးသာ မွတ္မိေလသည္။
မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ အိမ္ကို လိုက္ပို႔တဲ့အထိဘဲ။
က်န္တာ ဘာဆိုဘာမ်ွမမွတ္မိေတာ့။
အသြင့္ဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။
ငါ အဲ့လိုလုပ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘာလို႔မတားရတာလဲ။
ေဒါသတို႔က ထြက္လို႔လာေခ်ၿပီ။ဒီေလာက္ ဆူညံသြားတာေတာင္ အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းလား မင္းက။
အဝတ္အစားဝတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
အမရာ...ငိုေနတာဘဲ။မငိုပါနဲ႔ ကြာ။
ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ရိႈက္ကာ ရိႈက္ကာ ငိုေနေသာ အမရာ့ေဘးနားသြားထိုင္ကာ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ သူမ၏လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္ေပမယ့္ ျပန္လည္ရုန္းထြက္သြားေလသည္။
Daddy ကေတာ့လက္သီးကို ေသြးေၾကာမ်ားေထာင္ကာ ေပါက္ထြက္မတတ္ ဆုတ္ထားကာ အံကိုႀကိတ္လို႔ေနသည္။
တိတ္ဆိတ္မႈတို႔သာ ႀကီးစိုးလ်က္ မည္သူ႔ဘက္ကမွ စ၍စကားေျပာဆိုျခင္းမရိွခဲ့ေပ။
ၪီးလင္းကေတာ့ အခန္းထဲဝင္သြားတာဘဲ။
ခနၾကာေတာ့ ၪီးလင္းရဲ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာေသာ အသြင္...မဟုတ္ဘူး..သြင္ျပင္။
"သူေဌး..."
"........"
အသြင္...ဟာကြာ မွားၿပီးေခၚမိျပန္ၿပီ။
သြင္ျပင္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ဆဲပင္။
ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ ဘာလို႔ အရက္မူးေနတဲ့ငါ့ကို မတားဘဲ ခံခဲ့လဲ။
"ဟူး....မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ရမယ္"
"ဗ်ာ..." "Daddy.."
"ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ တတ္မွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ...ပိုင္ရတု ဒီကိစၥကို မင္းကိုယ္တိုင္မွားခဲ့တာ မင္းတာဝန္ယူရမယ္..."
"Daddy...Daddy..ဒီကိစၥေသးေသးေလး က လက္ထပ္စရာမလိုဘူးေနာ္..ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေယာက်ာ္းသားေတြဘဲ..အဲ့ေကာင္ ကကိုယ္ဝန္ရလာမွာလည္းမဟုတ္ဘူး.."
*ေအာ္...အကိုေလးရယ္..ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာေနတာေရာ သိရဲ့လား။အကိုေလးစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္....*
"ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္ သူေဌး ဒီကိစၥေသးေသးေလး နဲ႔ေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔မလိုပါဘူး ကြၽန္ေတာ္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္"
"မရဘူး..လက္ထက္ရမယ္..."
"သူေဌးဗ် တကယ္ပါ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းမေျပာပါဘူး...ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဝန္လည္းရစရာအေၾကာင္းမရိွဘူးေလ.."
"သြင္ျပင္.."
"ၪီးလင္း...ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
သြင္ျပင့္အေၾကာင္းသိေနေသာ ၪီးလင္းက ဝင္တားရန္ လုပ္လိုက္ေပမယ့္ သြင္ျပင့္ကျပန္တားလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္..."
"တကယ္ပါ သူေဌးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ အကိုေလးနဲ႔လက္မထပ္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဟက္...ငါကေရာ မင္းနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ထင္ေနတာလား"
"ေတာ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး..ဒီကိစၥႏႈတ္လံုမွာေသခ်ာလား"
တကယ္ပါ။တစ္ၪီးတည္းေသာ သားျဖစ္တာေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္ပ်က္မွာကိုလာစိုးရိမ္ရသလို အသိုင္းအဝိုင္း၏ေလွာင္ေျပာင္ခံရမွာကိုလည္း ရွက္သည္။
သြင္ျပင္ဆိုသည့္ေကာင္ေလးကို အားေတာ့နာေပမယ့္လည္း...။
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာပါဘူး ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကမ်က္မျမင္ေလ...ဘာကိုမွလည္းမျမင္လိုက္ရသလို မွတ္မိေနမွာလည္း မဟုတ္ဘူး"
ပိုင္ရတု-"ေကာင္းတာေပါ့..ဟက္.."
"ဟို..အမရာ နားေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း..ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း..ရတယ္"
ကမ္းလိုက္တဲ့ လက္တစ္စံုဟာထပ္ၿပီး ျငင္းပယ္ခံရျပန္သည္။
ၪီးလင္း-"အဲ့တာဆို သူေဌး ကြၽန္ေတာ္ သြင္ျပင့္ကို နားဖို႔ေခၚသြားလိုက္အုန္းမယ္ေနာ္"
"ေအးေအး သြင္ျပင္ ဒီေန့ ဘာအလုမွမလုပ္ဘဲ နားေန"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
သြင္ျပင္တို႔ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ၪီးပိုင္ထြန္း၏အၾကည့္စူးစူးသည္ ပိုင္ရတု ဆီသို႔ေရာက္ေလသည္။
"Daddy.."
"မင္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထားေန အခုကစၿပီး သြင္ျပင္နဲ႔ မပတ္သတ္နဲ႔ေတာ့"
"Daddyက မ်က္ႏွာလိုက္တယ္ ကိုယ့္သားဘက္က်မပါဘဲ အဲ့ေကာင္ဘက္ဘဲ ပါေနတာ"
"ဘယ္သူကမွားတာလဲ ဟမ္..မင္းေလ..ဟိုကေလးကသာ နစ္နာေနတာ သနားစရာေလး..ေျပာထားမယ္ေနာ္ မင္းသြင္ျပင့္ကို အားငယ္ေအာင္ဘာမွမေျပာနဲ႔ ၿပီးေတာ့သြင္ျပင့္နဲ႔ ၪီးလင္းေအာင္ကို အလုပ္သမားလိုမဆက္ဆံနဲ႔ သူတို႔က ငါ့လူေတြ မင္းလူေတြ မဟုတ္ဘူး ၾကားလား"
"Dad..."
ေျပာၿပီး ေဒါသေမာနဲ႔ ထြက္သြားေသာ Daddy ။
ညကအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားေသာ္လည္းတစ္ခုမွမမွတ္မိေတာ့။
ထားပါ ကိုယ္ကအရက္မူးေနတယ္ဘဲ။အရက္မူးၿပီး ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ငါ့ကို သြင္ျပင္က မတြန္းကန္ႏိုင္ဘူးလား။ပန္းအိုးေတြ ဘာေတြ အေလးအပင္ေတြ မေနတဲ့ သူက ငါ့ကို မတြန္းကန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လို႔လား။
အစကတည္းက မိန္းမလိုလို ဘာလိုလို နဲ႔ႏုဖတ္ေနတဲ့သူ႔ကို သိခဲ့သင့္တယ္။
ေျခာက္မ်ား ေျခက္ေနတာလားမသိပါဘူး။
စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကြာ။
ငါ့ရဲ့ ပထမၪီးဆံုးကို ယူသြားတဲ့မင္း ေတြ့ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။
______________________________________
12.9.2020
11:09 PM
#Yashika
အတိုဆံုးအပိုင္းပါေနာ္😁။
ဒါနဲ႔ ငယ္ေလးတို႔ ႀကိဳေတြးထားတာနဲ႔ ကြဲေနမယ္လို႔ေတာ့ထင္ပါတယ္။ဘာလို႔ဆို အဲ့လိုျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္လိုက္ရတဲ့ fic က အေတာ္မ်ားတာေၾကာင့္ ကိုယ္က အျခားပံုစံနဲ႔ေရးၾကည့္လိုက္တာပါ။
ဖတ္ရတာလည္း အဆင္ေျပမယ္မထင္ပါဘူး။ကိုယ္လည္း ဒီအပိုင္းေရးဖို႔ကို စဥ္းစားထားေပမယ့္ ဘယ္လိုေရးလို႔ေရးရမွန္းကို မသိျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးထားပါတယ္။အေရးအသားမွာ ညံ့ဖ်င္းလို႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
ဒီအပိုင္းနဲ႔တင္ ေသးေသးေလးဘဲရိွတဲ့ viewers ေလးေတြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္းဘဲေရးမွာပါ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္လည္း ဒီအပိုင္းကို လံုးဝအားမရပါဘူး။
ပိုင္ရတု ပါေနာ္...ပိုင္သုတ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ေရ႔ွအပိုင္းမွာ မွားေရးမိသြားတာပါ😅
ႏိုးထလာတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ နာက်င္မႈ အျပည့္ျဖင့္....။
ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံကို ျဖည္းျဖည္း ဖြင္လိုက္တဲ့အခါ နီရဲေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက ထင္းထင္းရွင္းရွင္းေပၚလာေလသည္။
ႏိုးခ်င္းခ်င္းပင္ မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ မ်က္ရည္ဟူေသာ အရည္ၾကည္တို႔က တစ္လိမ့္ခ်င္းစီ နားထင္ကို ျဖတ္ကာ ေခါင္းအံုးေလးကို စိုစြတ္လိုက္သည္။
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ထင္ေနေသာ နားထင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ အၾကမ္းပြတ္ကာ ေဖ်ာက္ျဖတ္ လိုက္ၿပီး ထထိုင္မည္အလုပ္ ေအာက္ပိုင္းမွ စူးခနနာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္က ထပ္၍က်လာျပန္သည္။
"အဟင့္....နာတယ္"
ေဒါက္ ေဒါက္
ဂ်ေလာက္
"သြင္ျပင္.."
"ၪီးလင္းလား..."
"သြင္ျပင္ အဆင္ေျပရဲ့လား...ေရာ့ ဒါဝတ္လိုက္"
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးေတာင့္တင္းလာကာ မ်က္ရည္တို႔ကသာ ထပ္မံ၍ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လို႔လာေခ်ၿပီ။
"အကုန္....အကုန္သိၿပီးၾကၿပီလား"
"အင္း...ငါ့တူ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ ၪီး လင္းတစ္ေယာက္လံုးရိွတယ္ ေရာ့ ဒါဝတ္ထားလိုက္"
ေစာင္ၿခံဳထားေသာ သြင္ျပင့္ ေပါင္ေပၚသို႔ ပုဆိုး ႏွင့္ တီရွပ္ကို တင္ေပးလိုက္သည္။
"ဝတ္ၿပီးရင္ ၪီးလင္းနဲ႔ အျပင္ခနထြက္ရေအာင္ေလ"
"အဟင့္ ...ဟင့္ အီးဟီး..."
"မငို မငိုပါနဲ႔ ငါ့တူရယ္ အရာအားလံုးကို ကံၾကမၼာကို ဘဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာေပါ့ ကံစီမံရာအတိုင္းဘဲေလ"
"ၪီးလင္း...ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္.."
"ကေလးရယ္..."
ၪီးလင္းလည္း ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္လို႔ သိမ့္ရမွန္းကို မသိေတာ့ေပ။
မနက္ 6 နာရီေလာက္ကတည္းက သူေဌးက မမေလး အမရာကို ေခၚၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာလိုက္တာ ၿခံတံခါးေပါက္ႀကီးက ဖြင့္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတာေၾကာင့္ သြင္ျပင့္ကို ဆူရန္ေတာင္ ေတြးမိေသးသည္။
ဒါတင္မကေသး အိမ္တံခါးကလည္းပြင့္ရက္သား။
သူေဌးကေတာ့ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ကာ ဖုန္းေျပာေနသည္။
ကိုယ္ကေတာ့ သြင္ျပင့္ကို ရွာေနေပမယ့္ မေတြ့တာေၾကာင့္ ၿခံထဲမွာပင္ လွည့္ပတ္ရွာေနမိသည္။
ဒုန္း!!
အိမ္ထဲက အသံၾကားလို႔ အျမန္သြားေျပးၾကည့္မိေတာ့ အကိုေလးရဲ့ အခန္းဝ မွာ မမေလးက လဲေနကာ ငိုေနၿပီး သူေဌးကလည္း မမေလးကို ထိန္းကိုင္ထားေလသည္။
"သူေဌး.."
"ဟာကြာ...မိုက္လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ"
"ဘာ..ဘာျဖစ္...ဟင္"
ေတြ့လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက မွင္သက္စရာပင္။
အကိုေလးက သြင့္ျပင့္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ခါးကို ဖတ္ထားလ်က္ အိပ္လို႔ေနေလသည္။
အဲ့တာက သိပ္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အဝတ္အစားေတြ လံုးဝ ကပ္ၫွိျခင္းမရိွေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု..။
ေတာက္!
ေတာက္ေခါက္သံအဆံုး သူေဌးက သူတို႔ဆီသြားကာ အကိုေလးကို ထိုးလိုက္သည္။
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ...ထၾကစမ္း...ဒါဘာသေဘာလဲ..ဟင္..မင္းတို႔"
"အ့ Daddy ဘာလို႔ထိုး...ဟင္"
"အဟင့္...ဟင့္"
"အမရာ...ဘာလို႔ငို..အား..ဒါဘာေတြလဲ အသြင္ကဘာလို႔ ငါ့ေဘး"
အနီကို ေက်ာ္လြန္ကာ အညိုဘက္သို႔ ေရာက္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ အသြင္..။
တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္ေနေသာ ေခါင္းေၾကာင့္ ဘယ္အရာကိုမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။
"ပိုင္ရတု..မင္းအခုခ်က္ခ်င္း အက်ီ္ဝတ္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့စမ္း...သြင္ျပင့္ကိုပါ တခါတည္း ေခၚခဲ့"
အားလံုးထြက္သြားသည့္တိုင္ ကုတင္ေပၚက မထရေသး။
ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဝိုးတဝါးသာ မွတ္မိေလသည္။
မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ အိမ္ကို လိုက္ပို႔တဲ့အထိဘဲ။
က်န္တာ ဘာဆိုဘာမ်ွမမွတ္မိေတာ့။
အသြင့္ဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။
ငါ အဲ့လိုလုပ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘာလို႔မတားရတာလဲ။
ေဒါသတို႔က ထြက္လို႔လာေခ်ၿပီ။ဒီေလာက္ ဆူညံသြားတာေတာင္ အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းလား မင္းက။
အဝတ္အစားဝတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
အမရာ...ငိုေနတာဘဲ။မငိုပါနဲ႔ ကြာ။
ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ရိႈက္ကာ ရိႈက္ကာ ငိုေနေသာ အမရာ့ေဘးနားသြားထိုင္ကာ ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာ သူမ၏လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္ေပမယ့္ ျပန္လည္ရုန္းထြက္သြားေလသည္။
Daddy ကေတာ့လက္သီးကို ေသြးေၾကာမ်ားေထာင္ကာ ေပါက္ထြက္မတတ္ ဆုတ္ထားကာ အံကိုႀကိတ္လို႔ေနသည္။
တိတ္ဆိတ္မႈတို႔သာ ႀကီးစိုးလ်က္ မည္သူ႔ဘက္ကမွ စ၍စကားေျပာဆိုျခင္းမရိွခဲ့ေပ။
ၪီးလင္းကေတာ့ အခန္းထဲဝင္သြားတာဘဲ။
ခနၾကာေတာ့ ၪီးလင္းရဲ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္လ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာေသာ အသြင္...မဟုတ္ဘူး..သြင္ျပင္။
"သူေဌး..."
"........"
အသြင္...ဟာကြာ မွားၿပီးေခၚမိျပန္ၿပီ။
သြင္ျပင္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ဆဲပင္။
ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ ဘာလို႔ အရက္မူးေနတဲ့ငါ့ကို မတားဘဲ ခံခဲ့လဲ။
"ဟူး....မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ရမယ္"
"ဗ်ာ..." "Daddy.."
"ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ တတ္မွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ...ပိုင္ရတု ဒီကိစၥကို မင္းကိုယ္တိုင္မွားခဲ့တာ မင္းတာဝန္ယူရမယ္..."
"Daddy...Daddy..ဒီကိစၥေသးေသးေလး က လက္ထပ္စရာမလိုဘူးေနာ္..ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေယာက်ာ္းသားေတြဘဲ..အဲ့ေကာင္ ကကိုယ္ဝန္ရလာမွာလည္းမဟုတ္ဘူး.."
*ေအာ္...အကိုေလးရယ္..ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာေနတာေရာ သိရဲ့လား။အကိုေလးစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္....*
"ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္ သူေဌး ဒီကိစၥေသးေသးေလး နဲ႔ေတာ့ လက္ထပ္ဖို႔မလိုပါဘူး ကြၽန္ေတာ္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္"
"မရဘူး..လက္ထက္ရမယ္..."
"သူေဌးဗ် တကယ္ပါ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္းမေျပာပါဘူး...ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဝန္လည္းရစရာအေၾကာင္းမရိွဘူးေလ.."
"သြင္ျပင္.."
"ၪီးလင္း...ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
သြင္ျပင့္အေၾကာင္းသိေနေသာ ၪီးလင္းက ဝင္တားရန္ လုပ္လိုက္ေပမယ့္ သြင္ျပင့္ကျပန္တားလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္..."
"တကယ္ပါ သူေဌးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ အကိုေလးနဲ႔လက္မထပ္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဟက္...ငါကေရာ မင္းနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ထင္ေနတာလား"
"ေတာ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး..ဒီကိစၥႏႈတ္လံုမွာေသခ်ာလား"
တကယ္ပါ။တစ္ၪီးတည္းေသာ သားျဖစ္တာေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္ပ်က္မွာကိုလာစိုးရိမ္ရသလို အသိုင္းအဝိုင္း၏ေလွာင္ေျပာင္ခံရမွာကိုလည္း ရွက္သည္။
သြင္ျပင္ဆိုသည့္ေကာင္ေလးကို အားေတာ့နာေပမယ့္လည္း...။
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာပါဘူး ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကမ်က္မျမင္ေလ...ဘာကိုမွလည္းမျမင္လိုက္ရသလို မွတ္မိေနမွာလည္း မဟုတ္ဘူး"
ပိုင္ရတု-"ေကာင္းတာေပါ့..ဟက္.."
"ဟို..အမရာ နားေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း..ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း..ရတယ္"
ကမ္းလိုက္တဲ့ လက္တစ္စံုဟာထပ္ၿပီး ျငင္းပယ္ခံရျပန္သည္။
ၪီးလင္း-"အဲ့တာဆို သူေဌး ကြၽန္ေတာ္ သြင္ျပင့္ကို နားဖို႔ေခၚသြားလိုက္အုန္းမယ္ေနာ္"
"ေအးေအး သြင္ျပင္ ဒီေန့ ဘာအလုမွမလုပ္ဘဲ နားေန"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
သြင္ျပင္တို႔ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ၪီးပိုင္ထြန္း၏အၾကည့္စူးစူးသည္ ပိုင္ရတု ဆီသို႔ေရာက္ေလသည္။
"Daddy.."
"မင္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထားေန အခုကစၿပီး သြင္ျပင္နဲ႔ မပတ္သတ္နဲ႔ေတာ့"
"Daddyက မ်က္ႏွာလိုက္တယ္ ကိုယ့္သားဘက္က်မပါဘဲ အဲ့ေကာင္ဘက္ဘဲ ပါေနတာ"
"ဘယ္သူကမွားတာလဲ ဟမ္..မင္းေလ..ဟိုကေလးကသာ နစ္နာေနတာ သနားစရာေလး..ေျပာထားမယ္ေနာ္ မင္းသြင္ျပင့္ကို အားငယ္ေအာင္ဘာမွမေျပာနဲ႔ ၿပီးေတာ့သြင္ျပင့္နဲ႔ ၪီးလင္းေအာင္ကို အလုပ္သမားလိုမဆက္ဆံနဲ႔ သူတို႔က ငါ့လူေတြ မင္းလူေတြ မဟုတ္ဘူး ၾကားလား"
"Dad..."
ေျပာၿပီး ေဒါသေမာနဲ႔ ထြက္သြားေသာ Daddy ။
ညကအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားေသာ္လည္းတစ္ခုမွမမွတ္မိေတာ့။
ထားပါ ကိုယ္ကအရက္မူးေနတယ္ဘဲ။အရက္မူးၿပီး ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ငါ့ကို သြင္ျပင္က မတြန္းကန္ႏိုင္ဘူးလား။ပန္းအိုးေတြ ဘာေတြ အေလးအပင္ေတြ မေနတဲ့ သူက ငါ့ကို မတြန္းကန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လို႔လား။
အစကတည္းက မိန္းမလိုလို ဘာလိုလို နဲ႔ႏုဖတ္ေနတဲ့သူ႔ကို သိခဲ့သင့္တယ္။
ေျခာက္မ်ား ေျခက္ေနတာလားမသိပါဘူး။
စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကြာ။
ငါ့ရဲ့ ပထမၪီးဆံုးကို ယူသြားတဲ့မင္း ေတြ့ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။
______________________________________
12.9.2020
11:09 PM
#Yashika
အတိုဆံုးအပိုင္းပါေနာ္😁။
ဒါနဲ႔ ငယ္ေလးတို႔ ႀကိဳေတြးထားတာနဲ႔ ကြဲေနမယ္လို႔ေတာ့ထင္ပါတယ္။ဘာလို႔ဆို အဲ့လိုျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္လိုက္ရတဲ့ fic က အေတာ္မ်ားတာေၾကာင့္ ကိုယ္က အျခားပံုစံနဲ႔ေရးၾကည့္လိုက္တာပါ။
ဖတ္ရတာလည္း အဆင္ေျပမယ္မထင္ပါဘူး။ကိုယ္လည္း ဒီအပိုင္းေရးဖို႔ကို စဥ္းစားထားေပမယ့္ ဘယ္လိုေရးလို႔ေရးရမွန္းကို မသိျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးထားပါတယ္။အေရးအသားမွာ ညံ့ဖ်င္းလို႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။
ဒီအပိုင္းနဲ႔တင္ ေသးေသးေလးဘဲရိွတဲ့ viewers ေလးေတြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္းဘဲေရးမွာပါ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္လည္း ဒီအပိုင္းကို လံုးဝအားမရပါဘူး။
ပိုင္ရတု ပါေနာ္...ပိုင္သုတ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ေရ႔ွအပိုင္းမွာ မွားေရးမိသြားတာပါ😅
Коментарі