Jealous (Zawgyi)
Jealous 🎇
...................
မနာလိုဘူး ရိုး။
ကုိယ္မင္းကို တကယ္မနာလိုဘူး။
ကုိယ္နဲ႔မင္း ျပန္ဆုံတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔အတူ မင္းကုိ
မနာလိုျဖစ္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပရအုံးမယ္
🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆
ႏြယ္ရိုးဂုဏ္
အသက္ (၂၆) ႏွစ္
၁၂.၆.၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သည္။
လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ရေသာ ခုႏွစ္တခ်ိဳ႕
လက္ငါးေခ်ာင္း ျပည့္သြားသည့္တိုင္ အေရာင္
မမွိန္ ၊ ေဆးမျပယ္ေသာ အျဖဴေရာင္လႊလႊ အုတ္ဂူေလးက သူထားထားေသာ ေနရာေလးမွာ အျမဲရွိေနဆဲ။ အုတ္ဂူထက္မွ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကေတာ့ ဥတုရာသီေၾကာင့္
ပုံပ်က္၍ေနခဲ့ေလၿပီ။
လက္ထဲတြင္ အသင့္ကုိင္ေဆာင္လာေသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေမြးပ်ံ႕ေနသည့္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကုိ ေျခာက္ကပ္ႏြမ္းေျခာက္
ေနသည့္ ပန္းစည္းေျခာက္ေလးေနရာမွာ အစားထိုး လဲလွယ္ရင္း ရင္ထဲမွ စကားတခ်ိဳ႕တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္မိေတာ့ ဝဲဘတ္ရင္အုံက ဆစ္ခနဲ။
အားနာလိုက္တာ ..... ရိုး။
လာၾကည့္သူ မဲ့ေနတဲ့ အုတ္ဂူေလးအျဖစ္ တျခား အုတ္ဂူေတြၾကားထဲ မ်က္ႏွာငယ္ေနမွာကုိ ေတြးမိရင္.....။
မင္းေျပာဖူးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူအမ်ားၾကား ဂုဏ္ဆာရတာ သိပ္ႀကိဳက္တာတဲ့။
အခုေတာ့ မင္းကုိ ဂုဏ္ငယ္ေစခဲ့ၿပီလား။
အုတ္ဂူေလးေပၚမွ သစ္ရြက္ေျခာက္ အေႂကြ
အလြင့္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ဖယ္ရွားေပးရင္း ၿပိဳခနဲ က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ေတြက ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ အိပ္စက္အနားယူေနရေသာ ႐ုိးကုိမွ အားမနာ။ အၿပိဳင္အဆုိင္ ခုန္ေပါက္က်ဆင္းလာလိုက္ေလျခင္း။
နီေစြးေစြးပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကုိ နာက်င္စြာျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္လုိက္ေတာ့ အနည္းငယ္ က်ိန္းစပ္သြားေသာ ပါးျပင္က လက္ဖေနာင့္နားမွ အသားမာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားခဲ့၍လား။
လြမ္းတယ္...ရိုး။
ဖြင့္ဟေျပာခြင့္မရွိေပမဲ့ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးစြာ ေအာ္ပာစ္ေနေသာ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိ ႐ုိးတစ္ေယာက္ၾကားေနရသည္ဆိုတာကုိ သူ တပ္အပ္သိသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းၾကားလား ဟု မေမးျဖစ္ခဲ့လိုက္။
ဒီလိုသာ ထြက္သြားမယ္မွန္း သိခဲ့ရင္ သူေသခ်ာေပါက္ေျပာခဲ့လိုက္မိမွာ။
"ကုိယ္မင္းကုိ ခ်စ္တယ္....႐ုိး" ဟူ၍.....။
အခုေတာ့ ေမးခြင့္မရွိေတာ့သလို သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိပါ မၾကားနိုင္ေတာ့တဲ့ ႐ုိး။
"ကုိယ့္ကုိထားၿပီး ထြက္သြားရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လား" ဟု တခါတေလ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ ေမးပစ္လိုက္ခ်င္သည္အထိ ေနစိမ့္လြန္းသည့္ ႐ုိး။
အခု မင္း ...အဆင္ေျပရဲ့လား။
မနာလိုဘူး...ရိုး။
မင္းကုိမွ မနာလိုတာ မဟုတ္ဘူး ႐ုိး။
မင္းကုိယ္ေပၚကို က်ဆင္းလာတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးေတြကုိေတာင္ ကုိယ္ မနာလိုျဖစ္မိတာ အမွန္။
မင္းရဲ့အေရျပားေတြကို နီးကပ္စြာထိေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ေပါ့။ မင္းေခၚေခၚေနၾက ဦးယ်ာ ဆိုတဲ့ ကုိယ္က မင္းရဲ့ အေရျပားကုိ ထိဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ မင္းရဲ့ လက္ဖဝါးေလးေတြကုိေတာင္ မကုိင္တြယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ပါ။
ေနာက္ၿပီး ညင္သာစြာ တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္လာတဲ့
ေလႏုေလေအးေလးေတြကုိလည္း ကုိယ္မနာလိုဘူး..႐ုိး။ ဂ်ယ္နဲ႔ မနည္းရေအာင္ ေထာင္ၿပီး ပုံသြင္းထားရတဲ့ မင္းဆံပင္ေတြကုိ ပုံပ်က္ယိုင္လဲသြားေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ေပါ့။ ကုိယ္ဆုိတာက မင္းရဲ့ ဆံသားေတြကုိေတာင္ မထိေတြ႕ခဲ့ဖူးသူေလ။
"ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ မလြန္ဆန္နိုင္လို႔ပါဗ်ာ"
ထိုစကားတစ္ခြန္းကုိသာ တြင္တြင္ေျပာၿပီး အိမ္ကုိ ငိုႀကီးခ်က္မ ေရာက္လာကာ ငုိပြဲဆင္တဲ့ေန႔။
မွတ္မွတ္ရရ ဂ်ဴလိုင္ ဆယ္ရက္ေန႔....သူ႔ေမြးေန႔။
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ သူေမးခ်ိန္မရလိုက္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ အတင္းေခါင္းတိုးဝင္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္စကားဆုိေနေသာ ႐ုိး ကုိ သူ ေယာင္ယမ္းၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္မိေသးသည္။
"မင္း...ဘာျဖစ္လာတာလဲ ႐ုိး"
သူ႔ေမးခြန္းေတြကုိ ႐ုိးကမေျဖ။ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး တသိမ့္သိမ့္တုန္သည္အထိ ရွိုက္ႀကီး တငင္ငင္ ငုိေႂကြးခဲ့ေလသူ။
အခု မင္း အဆင္ေျပရဲ့လား....႐ုိး။
.
.
.
.
"ဦးယ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကေလးလိုခ်င္လုိတဲ့၊ အဲ့ဒါ ဦးယ်ာမ်ား ကူညီေပးနိုင္မလားလို႔"
မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ သူ႔အိမ္ကုိေရာက္လာၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့စဥ္က
"ဟာ...င႐ုိး မင္းဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလဲ..ေပါက္ကရေတြ"
ဟုဆိုကာ ေက်ာျပင္ကုိ လက္သီးျဖင့္ အနည္းငယ္နာေအာင္ ထိုးလိုက္မိေသးသည္။
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြားရလိမ့္မယ္လို႔
သူမွမသိခဲ့ဘဲေလ။
႐ုိး....မင္း သိပ္ရက္စက္တယ္....။
.
.
.
.
"ကၽြန္ေတာ္မွ ကေလး မရနိုင္တာပဲေလ"
ညည္းတြားသလိုေလးေျပာကာ မွိန္က်သြားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္း မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက
ထိခိုက္ေၾကကြဲမႈကို အထင္းသား။ သို႔ေသာ္ သူမ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္လုပ္မိခဲ့လိုက္သည္။
ကုိယ္ခ်စ္တာ မင္းကုိ....႐ုိး။
မင္း မိန္းမကုိ မဟုတ္ဘူး။
ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ မင္းကုိ...႐ုိး။
မင္းပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ မိန္းမကုိ မဟုတ္ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မခ်စ္ဘူးလား ဦးယ်ာ"
႐ုိးရွင္းလိုက္တဲ့ေမးခြန္း။
သို႔ေသာ္ ထိုေမးခြန္းအတြက္အေျဖဟာ သူ႔အတြက္
သိပ္ကုိ ခက္ခဲခဲ့သည္။
ႏြယ္႐ုိးဂုဏ္ဆိုသည့္ လူသား၏ေမးခြန္းကုိ
သူေျဖရန္ အင္အားမရွိခဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္က မၾကာခင္ ခရီးအေဝးႀကီးကုိ ထြက္သြားရေတာ့မွာဗ်"
ျပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ အသိေပးသလိုလို အေၾကာင္းၾကားသလိုလို ေျပာခဲ့တုန္းက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖင့္္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာခဲ့ေသးသည္။
"ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ မေသနိုင္ပါဘူး င႐ုိးရာ"
ထိုစကားကုိ သူျပန္ေျပာခဲ့တုန္းက သိပ္ကုိေပါ့ပ်က္ပ်က္နိုင္လြန္းစြာ။ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိယ့္ပါးစပ္ကုိ
ပိတ္႐ုိက္ပစ္ခ်င္မိသည္အထိ ေနာင္တရမဆုံး။
ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွရတတ္သည့္အမ်ိဳးလား။
"ကၽြန္ေတာ္...ဦးယ်ာကုိ ခ်စ္တယ္၊ ဦးယ်ာနဲ႔ အတူတူေနခ်င္တယ္"
သူ႔လက္ကုိဆြဲကာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ပူဆာသည္ႏွယ့္ေျပာေနပုံက ၿပိဳမည့္မိုးကုိ ေၾကာက္၍ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမိုးေပၚေထာင္ကာ
အိပ္စက္ေလ့ရွိေသာ တစ္တီတူးငွက္ကုိမ်ား အားက်ေလသလား....႐ုိး။
ကုိယ္တို႔ ဒီေလာက္အထိ ....မုိက္႐ူးရဲ မဆန္သင့္ဘူး။
"တစ္ခါတည္းပါဗ်ာ"
လက္ညိဳးေလး တေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ပါးေလး
ထိုးေပးကာ အနမ္းတစ္ပြင့္ေတာင္းခံရွာသည့္ ႐ုိး။
ကုိယ္လည္း မင္းအေပၚကုိ သိပ္ရက္စက္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ မင္း အဆင္ေျပေနၿပီ..မဟုတ္လား။
.
.
.
.
မင္းထြက္သြားခါနီးမွာ ကုိယ္မွာလိုက္တဲ့ စကားေတြကုိ မင္း မွတ္ေရာ မွတ္မိေသးရဲ့လား။
ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ ထြက္သြားရင္ မင္းကို လုံးဝ ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုတာေလ။
မင္း ေသခ်ာေပါက္ ၾကားလိုက္တာ
ကုိယ္ သိတယ္႐ုိး....အဲ့ဒီေတာ့ မင္းအခု ျပန္လာခဲ့ပါ။
ကုိယ္မရွိတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ၊ ကုိယ္မဟုတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ မင္းေပ်ာ္ေနမွာကုိ ကုိယ္ မနာလိုဘူး...႐ုိး။
မင္းတစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္လို႔မရဘူးေလ။
"ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္လာၿပီဆို အလုိလို ငိုခ်င္လာတာ" တဲ့။
မင္းစကားက ဘာစကားႀကီးလဲ အဆန္းႀကီးဟု သူျပန္ေမးမိစဥ္က ႐ုိး၏ရင္ထဲကို သူ မျမင္ခဲ့။
အခုေတာ့ လွမ္းမၾကည့္ပါဘဲ အတိုင္းသား ျမင္ေနရၿပီေလ။
မင္း ငိုေနလား....ရိုး။
ငုိခ်လိုက္ပါ။
ကုိယ္လည္း မင္းနဲ႔အတူ လိုက္ငုိမယ္။
ေပ်ာ္လို႔ေနာ္..႐ုိး......ေပ်ာ္လို႔။
မင္းနာက်င္ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ခြင့္ရသြားလို႔
ကုိယ္လည္း မင္းနဲ႔အတူ ေပ်ာ္တယ္။
မင္းျပန္လာတဲ့ တစ္ေန႔....မင္းၾကဳံဆုံခဲ့ရတာေတြ၊
ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့အရာေလးေတြကုိ ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ ကုိယ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ နားေထာင္ရအုံးမယ္။
.
.
.
အခုေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာ လွဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ႐ုိးကုိ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ ခဏေလာက္ေလး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရေစ။
"ကုိယ္မင္းကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္ ႏြယ္႐ုိးဂုဏ္"
🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐
...................
မနာလိုဘူး ရိုး။
ကုိယ္မင္းကို တကယ္မနာလိုဘူး။
ကုိယ္နဲ႔မင္း ျပန္ဆုံတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔အတူ မင္းကုိ
မနာလိုျဖစ္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပရအုံးမယ္
🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆
ႏြယ္ရိုးဂုဏ္
အသက္ (၂၆) ႏွစ္
၁၂.၆.၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သည္။
လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ရေသာ ခုႏွစ္တခ်ိဳ႕
လက္ငါးေခ်ာင္း ျပည့္သြားသည့္တိုင္ အေရာင္
မမွိန္ ၊ ေဆးမျပယ္ေသာ အျဖဴေရာင္လႊလႊ အုတ္ဂူေလးက သူထားထားေသာ ေနရာေလးမွာ အျမဲရွိေနဆဲ။ အုတ္ဂူထက္မွ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကေတာ့ ဥတုရာသီေၾကာင့္
ပုံပ်က္၍ေနခဲ့ေလၿပီ။
လက္ထဲတြင္ အသင့္ကုိင္ေဆာင္လာေသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေမြးပ်ံ႕ေနသည့္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကုိ ေျခာက္ကပ္ႏြမ္းေျခာက္
ေနသည့္ ပန္းစည္းေျခာက္ေလးေနရာမွာ အစားထိုး လဲလွယ္ရင္း ရင္ထဲမွ စကားတခ်ိဳ႕တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္မိေတာ့ ဝဲဘတ္ရင္အုံက ဆစ္ခနဲ။
အားနာလိုက္တာ ..... ရိုး။
လာၾကည့္သူ မဲ့ေနတဲ့ အုတ္ဂူေလးအျဖစ္ တျခား အုတ္ဂူေတြၾကားထဲ မ်က္ႏွာငယ္ေနမွာကုိ ေတြးမိရင္.....။
မင္းေျပာဖူးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူအမ်ားၾကား ဂုဏ္ဆာရတာ သိပ္ႀကိဳက္တာတဲ့။
အခုေတာ့ မင္းကုိ ဂုဏ္ငယ္ေစခဲ့ၿပီလား။
အုတ္ဂူေလးေပၚမွ သစ္ရြက္ေျခာက္ အေႂကြ
အလြင့္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ဖယ္ရွားေပးရင္း ၿပိဳခနဲ က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ေတြက ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ အိပ္စက္အနားယူေနရေသာ ႐ုိးကုိမွ အားမနာ။ အၿပိဳင္အဆုိင္ ခုန္ေပါက္က်ဆင္းလာလိုက္ေလျခင္း။
နီေစြးေစြးပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကုိ နာက်င္စြာျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္လုိက္ေတာ့ အနည္းငယ္ က်ိန္းစပ္သြားေသာ ပါးျပင္က လက္ဖေနာင့္နားမွ အသားမာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားခဲ့၍လား။
လြမ္းတယ္...ရိုး။
ဖြင့္ဟေျပာခြင့္မရွိေပမဲ့ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးစြာ ေအာ္ပာစ္ေနေသာ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိ ႐ုိးတစ္ေယာက္ၾကားေနရသည္ဆိုတာကုိ သူ တပ္အပ္သိသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းၾကားလား ဟု မေမးျဖစ္ခဲ့လိုက္။
ဒီလိုသာ ထြက္သြားမယ္မွန္း သိခဲ့ရင္ သူေသခ်ာေပါက္ေျပာခဲ့လိုက္မိမွာ။
"ကုိယ္မင္းကုိ ခ်စ္တယ္....႐ုိး" ဟူ၍.....။
အခုေတာ့ ေမးခြင့္မရွိေတာ့သလို သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိပါ မၾကားနိုင္ေတာ့တဲ့ ႐ုိး။
"ကုိယ့္ကုိထားၿပီး ထြက္သြားရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လား" ဟု တခါတေလ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ ေမးပစ္လိုက္ခ်င္သည္အထိ ေနစိမ့္လြန္းသည့္ ႐ုိး။
အခု မင္း ...အဆင္ေျပရဲ့လား။
မနာလိုဘူး...ရိုး။
မင္းကုိမွ မနာလိုတာ မဟုတ္ဘူး ႐ုိး။
မင္းကုိယ္ေပၚကို က်ဆင္းလာတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးေတြကုိေတာင္ ကုိယ္ မနာလိုျဖစ္မိတာ အမွန္။
မင္းရဲ့အေရျပားေတြကို နီးကပ္စြာထိေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ေပါ့။ မင္းေခၚေခၚေနၾက ဦးယ်ာ ဆိုတဲ့ ကုိယ္က မင္းရဲ့ အေရျပားကုိ ထိဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ မင္းရဲ့ လက္ဖဝါးေလးေတြကုိေတာင္ မကုိင္တြယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ပါ။
ေနာက္ၿပီး ညင္သာစြာ တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္လာတဲ့
ေလႏုေလေအးေလးေတြကုိလည္း ကုိယ္မနာလိုဘူး..႐ုိး။ ဂ်ယ္နဲ႔ မနည္းရေအာင္ ေထာင္ၿပီး ပုံသြင္းထားရတဲ့ မင္းဆံပင္ေတြကုိ ပုံပ်က္ယိုင္လဲသြားေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ေပါ့။ ကုိယ္ဆုိတာက မင္းရဲ့ ဆံသားေတြကုိေတာင္ မထိေတြ႕ခဲ့ဖူးသူေလ။
"ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ မလြန္ဆန္နိုင္လို႔ပါဗ်ာ"
ထိုစကားတစ္ခြန္းကုိသာ တြင္တြင္ေျပာၿပီး အိမ္ကုိ ငိုႀကီးခ်က္မ ေရာက္လာကာ ငုိပြဲဆင္တဲ့ေန႔။
မွတ္မွတ္ရရ ဂ်ဴလိုင္ ဆယ္ရက္ေန႔....သူ႔ေမြးေန႔။
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ သူေမးခ်ိန္မရလိုက္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ အတင္းေခါင္းတိုးဝင္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္စကားဆုိေနေသာ ႐ုိး ကုိ သူ ေယာင္ယမ္းၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္မိေသးသည္။
"မင္း...ဘာျဖစ္လာတာလဲ ႐ုိး"
သူ႔ေမးခြန္းေတြကုိ ႐ုိးကမေျဖ။ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး တသိမ့္သိမ့္တုန္သည္အထိ ရွိုက္ႀကီး တငင္ငင္ ငုိေႂကြးခဲ့ေလသူ။
အခု မင္း အဆင္ေျပရဲ့လား....႐ုိး။
.
.
.
.
"ဦးယ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကေလးလိုခ်င္လုိတဲ့၊ အဲ့ဒါ ဦးယ်ာမ်ား ကူညီေပးနိုင္မလားလို႔"
မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ သူ႔အိမ္ကုိေရာက္လာၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့စဥ္က
"ဟာ...င႐ုိး မင္းဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလဲ..ေပါက္ကရေတြ"
ဟုဆိုကာ ေက်ာျပင္ကုိ လက္သီးျဖင့္ အနည္းငယ္နာေအာင္ ထိုးလိုက္မိေသးသည္။
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြားရလိမ့္မယ္လို႔
သူမွမသိခဲ့ဘဲေလ။
႐ုိး....မင္း သိပ္ရက္စက္တယ္....။
.
.
.
.
"ကၽြန္ေတာ္မွ ကေလး မရနိုင္တာပဲေလ"
ညည္းတြားသလိုေလးေျပာကာ မွိန္က်သြားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္း မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက
ထိခိုက္ေၾကကြဲမႈကို အထင္းသား။ သို႔ေသာ္ သူမ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္လုပ္မိခဲ့လိုက္သည္။
ကုိယ္ခ်စ္တာ မင္းကုိ....႐ုိး။
မင္း မိန္းမကုိ မဟုတ္ဘူး။
ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ မင္းကုိ...႐ုိး။
မင္းပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ မိန္းမကုိ မဟုတ္ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မခ်စ္ဘူးလား ဦးယ်ာ"
႐ုိးရွင္းလိုက္တဲ့ေမးခြန္း။
သို႔ေသာ္ ထိုေမးခြန္းအတြက္အေျဖဟာ သူ႔အတြက္
သိပ္ကုိ ခက္ခဲခဲ့သည္။
ႏြယ္႐ုိးဂုဏ္ဆိုသည့္ လူသား၏ေမးခြန္းကုိ
သူေျဖရန္ အင္အားမရွိခဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္က မၾကာခင္ ခရီးအေဝးႀကီးကုိ ထြက္သြားရေတာ့မွာဗ်"
ျပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ အသိေပးသလိုလို အေၾကာင္းၾကားသလိုလို ေျပာခဲ့တုန္းက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖင့္္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာခဲ့ေသးသည္။
"ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ မေသနိုင္ပါဘူး င႐ုိးရာ"
ထိုစကားကုိ သူျပန္ေျပာခဲ့တုန္းက သိပ္ကုိေပါ့ပ်က္ပ်က္နိုင္လြန္းစြာ။ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိယ့္ပါးစပ္ကုိ
ပိတ္႐ုိက္ပစ္ခ်င္မိသည္အထိ ေနာင္တရမဆုံး။
ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွရတတ္သည့္အမ်ိဳးလား။
"ကၽြန္ေတာ္...ဦးယ်ာကုိ ခ်စ္တယ္၊ ဦးယ်ာနဲ႔ အတူတူေနခ်င္တယ္"
သူ႔လက္ကုိဆြဲကာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ပူဆာသည္ႏွယ့္ေျပာေနပုံက ၿပိဳမည့္မိုးကုိ ေၾကာက္၍ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမိုးေပၚေထာင္ကာ
အိပ္စက္ေလ့ရွိေသာ တစ္တီတူးငွက္ကုိမ်ား အားက်ေလသလား....႐ုိး။
ကုိယ္တို႔ ဒီေလာက္အထိ ....မုိက္႐ူးရဲ မဆန္သင့္ဘူး။
"တစ္ခါတည္းပါဗ်ာ"
လက္ညိဳးေလး တေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ပါးေလး
ထိုးေပးကာ အနမ္းတစ္ပြင့္ေတာင္းခံရွာသည့္ ႐ုိး။
ကုိယ္လည္း မင္းအေပၚကုိ သိပ္ရက္စက္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ မင္း အဆင္ေျပေနၿပီ..မဟုတ္လား။
.
.
.
.
မင္းထြက္သြားခါနီးမွာ ကုိယ္မွာလိုက္တဲ့ စကားေတြကုိ မင္း မွတ္ေရာ မွတ္မိေသးရဲ့လား။
ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ ထြက္သြားရင္ မင္းကို လုံးဝ ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုတာေလ။
မင္း ေသခ်ာေပါက္ ၾကားလိုက္တာ
ကုိယ္ သိတယ္႐ုိး....အဲ့ဒီေတာ့ မင္းအခု ျပန္လာခဲ့ပါ။
ကုိယ္မရွိတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ၊ ကုိယ္မဟုတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ မင္းေပ်ာ္ေနမွာကုိ ကုိယ္ မနာလိုဘူး...႐ုိး။
မင္းတစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္လို႔မရဘူးေလ။
"ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္လာၿပီဆို အလုိလို ငိုခ်င္လာတာ" တဲ့။
မင္းစကားက ဘာစကားႀကီးလဲ အဆန္းႀကီးဟု သူျပန္ေမးမိစဥ္က ႐ုိး၏ရင္ထဲကို သူ မျမင္ခဲ့။
အခုေတာ့ လွမ္းမၾကည့္ပါဘဲ အတိုင္းသား ျမင္ေနရၿပီေလ။
မင္း ငိုေနလား....ရိုး။
ငုိခ်လိုက္ပါ။
ကုိယ္လည္း မင္းနဲ႔အတူ လိုက္ငုိမယ္။
ေပ်ာ္လို႔ေနာ္..႐ုိး......ေပ်ာ္လို႔။
မင္းနာက်င္ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ခြင့္ရသြားလို႔
ကုိယ္လည္း မင္းနဲ႔အတူ ေပ်ာ္တယ္။
မင္းျပန္လာတဲ့ တစ္ေန႔....မင္းၾကဳံဆုံခဲ့ရတာေတြ၊
ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့အရာေလးေတြကုိ ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ ကုိယ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ နားေထာင္ရအုံးမယ္။
.
.
.
အခုေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာ လွဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ႐ုိးကုိ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ ခဏေလာက္ေလး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရေစ။
"ကုိယ္မင္းကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္ ႏြယ္႐ုိးဂုဏ္"
🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐🎐
Коментарі