HF3 Historical Friend

HF3

တိတ်ဆိတ်ခြင်း၏အခြားတစ်ဖက်မှာ ဆူညံခြင်းတွေရှိတတ်တယ်ဆိုတာ နာကျင်စွာ နှုတ်ပိတ်နေခဲ့ဖူးတဲ့သူတွေပဲ ခံစားဖူးတာ.....။
............................................................................

"ယုဒါရေ တံခါးလာဖွင့်ပေးအုံး"

သော့ဂလောက်ကိုကိုင်ပြီး သံပန်းတံခါးဖြင့် လေးငါးချက်လောက် ပွတ်တုိက်ထုရုိက်ကာ အသံတစာစာဖြင့် အော်ခေါ်နေသော သက်တိုင်၏အသံက သိပ်ကုိတက်ကြွလွန်းစွာ။ ထို့အပြင် လေလေးတောင် တချွန်ချွန်ဖြင့်။

"ဟဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အဲ့လောက်ဆူညံနေတာလဲ၊
ဘေးအခန်းတွေကို အားနာအုံးလေ"

သက်တိုင်ကုိ အပြစ်တင်သလိုလေသံဖြင့် ပိတ်ေဟာက်လိုက်ပြီး အိမ်သော့ကုိ တံခါးကြားထဲမှ လှမ်းပေးလိုက်သူက ဘွားခင်။

"ယုဒါရော ဘွား၊ ပြန်သွားပြီလား"

"မပြန်သေးဘူး၊ အဲ့ကလေးနေမကောင်းဘူးလား မသိဘူး၊ ပြန်လာတုန်းကလည်း နှာခေါင်းသွေးတွေလျှံလာတာ၊ မျက်နှာကလည်းဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့၊ စောေစာကတော့ စာထိုင်ဖတ်နေသေးတာ ၊အခုတော့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတယ်ထင်တယ်"

ဘွားခင်က အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီးသည်နှင့် အထဲသုိ့ ပြန်ဝင်သွားတော့ သက်တိုင်ကလည်း တံခါးသော့ကုိ အလျင်အမြန်ဖွင့်ကာ အထဲသုိ့ ပြေးဝင်လာလုိက်တော့သည်။ ထို့နောက် ယုဒါအိပ်နေသည်ဟူသော အခန်းဆီသို့....။

"ယုဒါ သားကြီး ၊ နေမကောင်းဘူးဆို၊ ဘယ်နားက ဘာြဖစ်လို့လဲ"

ကုတင်ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လှဲနေသော ယုဒါကုိ မြင်သည်နှင့် သက်တုိင်က စိတ်ပူစွာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်သို့ ကတမ်းမတန်း တက်လိုက်ကာ ယုဒါ၏နဖူးကို လက်ခမိုး
ဖြင့် အသာစမ်းကြည့်လိုက်တော့သည်။

"ကုိယ်လဲ မပူပါဘူး၊ ဖျားနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်"

သက်တုိင်က ကုိယ်ပဲမေး ကုိယ်ပဲဖြေ လုပ်ကာပြောလိုက်တော့ ယုဒါ၏ မျက်လုံးများက မှေးစက်နေရာမှ ပွင့်လာတော့သည်။ ထို့နောက် သက်တုိင်ကုိ တချက်လှမ်းကြည့့်ကာ

"မင်းကလည်းကွာ ကြာလိုက်တာ၊ ငါ့မှာ ထိုင်စောင့်နေရင်းနဲ့ အိပ်တောင်ငိုက်တယ်"

ဟုဆိုလိုက်ပြီး လှဲနေရာမှ ကုန်းရုန်းထလိုက်လေတော့သည်။

"နေလို့မကောင်းဘူးဆုိ ၊ အိပ်နေအုံးလေ"

"အာ..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ နေပူလို့ နှာေခါင်းသွေး နည်းနည်းလျှံတာပါ၊ အခုကောင်းသွားပြီ
ဒီမှာကြည့်"

သက်တုိင်၏စိတ်ပူသော စကားကုိ ယုဒါက ပေါ့ပါ့ပါးပါးပင် ပြန်ပြောလိုက်ကာ မျက်နှာကိုမော့ပြီး နှာခေါင်းကို သက်တုိင်၏အနားသို့ကပ်ကာ ထိုးပြလိုက်တော့လေသည်။

"အင်း သက်သာရင်လည်း ပြီးရော၊ ဒါနဲ့ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူးမဟုတ်လား၊ လာ သွားစားကြမယ်"

"အေး အေး"

သက်တိုင်က ကုတင်ပေါ်မှ အရင်ဆင်းကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ လှည့်ထွက်သွားသလို ယုဒါကလည်း သက်တိုင်၏အနောက်မှ ထလိုက်လာတော့လေသည်။

"ေအာ် ဒါနဲ့ ပြောရအုံးမယ်"

ထိုစဥ် အခန်းအပေါက်ဝ အနားရောက်ခါနီးမှ
ရုတ်တရုတ်လှည့်ကာ ပြောလိုက်သော သက်တုိင်ကြောင့် အနောက်မှကပ်လိုက်လာသော ယုဒါ၏ ခြေလှမ်းများ တုန့်ခနဲဖြစ်သွားတော့လေသည်။

"ဟာ မင်းကလည်း .. တိုက်မိတော့မှာပဲ၊ ဘာလဲ ပြော"

ယုဒါ၏စိတ်မရှည်သံထွက်ပေါ်လာတော့
သက်တုိင်က ရယ်လေသည်။ ထို့နောက် ခပ်မြူးမြူးလေသံဖြင့် ယုဒါကို ပြောလိုက်သည်က

"ငါနဲ့ရွှေချည် အခြေအနေ ကောင်းတယ်ကွ သိလား၊ ဒီလကုန် အဖြေပေးမယ်လို့ပြောတယ် ဟက်.ဟက်၊ သေချာပေါက် ချစ်တယ် ဆိုတာပဲဖြစ်မှာ ၊ ကြိုသိနေတယ်"

ဟူ၍။

"အဲ့ဒီတော့ ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ"

"ဟ..ကုိယ့်သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးရတော့မှာကုိ
ဂုဏ်ယူရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား"

"နေပါ သက်တိုင်ရာ၊ ငါမလိုက်လို့ မင်းရတာကို များ ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားနေသေး၊ ရုပ်ရည်ချင်းယှဥ်လိုက် ငါက မင်းထက် အပုံကြီးသာတယ် ၊ သဘောပေါက်"

ပခုံးကုိ တမင်ဝင်တိုက်ကာ ခပ်ချေချေပြောသွားသော ယုဒါကြောင့် သက်တိုင်၏မျက်ခုံးများ ပင့်တက်သွားလေတော့သည်။ ထို့နောက် သဘောကျသလို ပြုံးလိုက်ကာ အရှေ့မှ ထွက်သွားသော
ယုဒါ၏ လည်ပင်းကုိ အနောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ကျောပြင်ပေါ်ကို တက်ရန် ကြိုးစား
လိုက်တော့ေလ၏။

"ဖယ်စမ်းပါ သက်တိုင်ရာ၊ မင်းကိုယ်အလေးကြီးနဲ့ ငါ့ကုိ"

ယုဒါက နှုတ်မှ ပွစိပွစိပြောကာ ယိုင်တိယိုင်နဲ့ဖြစ်နေသော ခြေလှမ်းတွေကုိ ထိန်းရင်း ကျောပေါ်မှ သက်တုိင်ကုိ အတင်းတွန်းချနေသော်လည်း အားကမပါ။

"ငါက လေးတာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းကုိက အားမရှိတာ မိုင်ယုဒါ"

ထိုသို့ပြောပြီး အားမရှိမှန်းသိပါလျက်နဲ့
ယုဒါ၏ကျောပေါ်သို့ အတင်းကာရော ကုတ်ကပ်တက်နေသော သက်တိုင်။

"ဟဲ့ သက်တိုင် ၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ယုဒါအပေါ် အတင်းကုတ်တက်နေတာလဲ၊ ပြုတ်ကျကုန်မှဖြင့်"

ဘွားခင်၏ ဝင်ဟန့်သံကုိ ကြားမှ အရှိန်သေသွားသော သက်တိုင်။ ဒါတောင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် အရှိန်မသေသွား။ ယုဒါ၏ ဇတ်ပုိးကုိ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး တစ်ချက်ရုိက်ကာ ထွက်ပြေးသွားလေတော့သည်။ မနက်က ငါ့ကုိ တံတောင်နဲ့ တွတ်ထားတဲ့ အကြွေးဆိုလား။

ယုဒါကတော့ သက်တိုင်ကုိ ဘာမှ တုန့်ပြန်ခြင်းမရှိ။ အနောက်မှ ခပ်အေးအေးပင် လျှောက်သွားလိုက်ကာ ဘွားခင်ပြင်ထားပေးသော ထမင်းဝိုင်းဆီသို့။

ဆာလောင်သည့် ဆန္ဒမရှိပေမဲ့ စေတနာကို အသိအမှတ်ပြုသည့်အနေဖြင့် တစ်ပန်းကန်လှလှကုိတော့ ဝင်အောင်စားလိုက်မိသည်။ အထူးတလည်ဧည့်သည်မျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ မိသားစုဝင်မဟုတ်တော့ အားနာသည်။ သို့သော် အားနာနာနှင့် ဒီလိုပိတ်ရက်မျိုးကို ဖြတ်သန်းခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ်နီးပါးရှိခဲ့သည်မို့ .....။

"သား ယုဒါ၊ နောက်လကျရင် ဘွားတို့ဆီ လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေ ယူမလာပါနဲ့တော့လား"

ရုတ်တရက် ထပြောလိုက်သော ဘွားခင်၏စကားကြောင့် သက်တိုင်နှင့်ယုဒါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး၏ မျက်ဝန်းများက ဘွားခင်ထံသို့။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘွားရဲ့"

ယုဒါ၏အမေးကုိ ဘွားက တွေဝေခြင်းမရှိ ချက်ချင်းဖြေလေသည်။

"အားနာလို့ ယုဒါရေ၊ မေမေ့ကုိလည်း ပြောလိုက် ၊ ဒါတွေ မလိုဘူးလို့ ၊ နော် သားလေး၊
ဘွားမြေးရဲ့သူငယ်ချင်းဆိုတော့ ယုဒါလည်း ဘွားမြေးပဲ၊ နောက်ပြီး တစ်လုပ်တစ်ဆုပ်စားတာလောက်တော့ ဘွားလည်း ကျွေးနိုင်ပါတယ်၊ သက်တိုင်လောက် စားတာမှ မဟုတ်တာ"

ဘွားခင်၏စကားကြောင့် ထမင်းလိုက်ပွဲ ခပ်ထည့်နေသော သက်တုိင်၏ပေစောင်းစောင်း မျက်လုံးများက ဘွားခင်ဆီ ဒိုင်းခနဲ။ ထို့နောက် ခပ်ရွတ်ရွတ်ပြောလိုက်သည်က မေမေနဲ့တုိင်မည် ဆိုသော စကား။

ထိုစကားကြောင့် ယုဒါရော ဘွားခင်ပါ အသံထွက်အောင်ရယ်လိုက်ကြလေတော့သည်။

"အားနာတာတွေ မဖြစ်ပါနဲ့ ဘွားရေ၊ မေမေက ဘွားကုိ ချစ်လို့ လက်ဆောင်တွေ ထည့်ထည့်ပေးလိုက်တာ၊ နောက်ပြီး ပိတ်ရက်ဆို သားက ဒီမှာပဲအနေများတော့ မေမေကတောင် ဘွားကုိ ပြန်အားနာနေသေးတာ"

"အို..အေ...ဘွားကုိချစ်တယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့...."

"ဒါပေမဲ့တွေ လုပ်မနေနဲ့ ဘွား၊ ချစ်လို့ပေးတာပဲ ဥစ္စာ ၊ ယူလိုက်ပေါ့၊ နောက်မှ သားမေမေကုိ မပူဆာနဲ့"

"ဘုန်းသက်တိုင်"

ကြားထဲမှ ဖြတ်ပြောလိုက်သော သက်တိုင်၏စကားကြောင့် ဘွားခင်ထံမှ အပြည့်အစုံခေါ်လိုက်သော နာမည်တစ်ခုထွက်လာတော့လေသည်။

"အေး..အစာစားနေတုန်းမို့ ၊ နောက်မှ တွေ့မယ်"

ဘွားခင်က သက်တုိင်ကုိ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီးကြိမ်းဝါးသွားကာ အိမ်နောက်ဖေးဘက်သို့ဝင်သွားတော့လေသည်။

"ဟေ့ကောင် သက်တိုင်၊ ဘွားကုိ ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ၊ မင်းကလည်း လူကြီးကုိ လူကြီးမှန်းမသိဘူး"

"ဟမ်..ငါက ဘာပြောလို့လဲ ၊ ဒီအတိုင်းပဲ ပြောနေကြပဲကုိ"

"ဒါပေမဲ့ အခု ငါရှိနေတယ်လေကွာ၊ နည်းနည်းဆင်ဆင်ခြင်ခြင်ပြော၊ မင်းတို့မြေးအဘွားချင်းက ကိစ္စမရှိဘူးလေ"

ယုဒါက သက်တုိင်ကို ခပ်ငေါက်ငေါက်လေးပြောလိုက်တော့ သက်တုိင်မျက်နှာက မအီမလည်ဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ဝါးလက်စ ထမင်းကုိ ဆက်မဝါးတော့ပဲ အကုန်မြိုချလိုက်ကာ ဆောရီးဟူသော စကားတစ်ခွန်းကုိပြောလိုက်လေ၏။

"ငါ့ကို ဆောရီး လုပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘွားကုိ တောင်းပန်ရမှာ ၊ သွား ..သွားတောင်းပန်ချေ"

"မင်းကလည်းကွာ"

"သွားစမ်းပါ သက်တိုင်ရာ၊ ဘွားစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာ မင်းမမြင်ဘူးလား"

ယုဒါ၏စကားကြောင့် သက်တုိင်တစ်ယောက် ခပ်တွေတွေလေးဖြစ်သွားလေ၏။ ထို့နောက် ထမင်းစားခြင်းကုိ အဆုံးသတ်လိုက်ကာ ဘွားခင်ရှိသော အိမ်နောက်ဖေးသို့ လိုက်ဝင်သွားလိုက်တော့လေသည်။

သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။
မြေးအဘွားနှစ်ယောက်၏ သူအော် ကုိယ်အော် စစ်ခင်းသံတွေထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ ငါးမိနစ်မျှ အခြေအတင်စကားများနေကြပြီး
နောက်ဆုံးမှာ ကျယ်ေလာင်စွာ အော်လိုက်သော သက်တုိင်၏အသံက

"ဘွားကို ချစ်လို့" ဟူ၍.....။

ဤတွင် လုံးဝတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသော တိုက်ခန်းလေး။ ထို့အတူ ထမင်းစားပွဲဝုိင်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသော ယုဒါ၏ အပြုံးတွေသည်လည်း သက်ဝင်ခြင်းအပြည့်ဖြင့်.....။
..............................................................................

နေ့ခင်းဘက်ဆို အလွန်ပူသော ရန်ကုန်မြို့၏ဆောင်းရာသီကုိ လေးလမျှ ဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် နွေရာသီသို့ တဖန်ကူးပြောင်းခဲ့လေပြီ။

ထို့အတူ စာသင်ခန်းအဝင်အဝရှိ နဝမတန်း ဟူသော ဆိုင်းဘုတ်လေးကုိ ကျောခိုင်းလက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ ဒဿမတန်းဟူသော ဆိုင်းဘုတ်လေးရှိရာ စာသင်ခန်းသို့ အတူတကွ ဝင်ရောက်လာခဲ့ကြသော သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်။

ခုနှစ်တန်းနှစ်မှစ၍ ကုိးတန်းနှစ်အထိ အခန်းအတူတူ အတန်းအတူတူထိုင်လာခဲ့ကြရာမှ ယခု ဆယ်တန်းနှစ်တွင်တော့ အမှတ်အပြောင်းအလဲတချို့ကြောင့် အခန်းကွဲသွားကြလေတော့သည်။

"ဟေ့ကောင် ယုဒါ ၊ အတူတူအိမ်ပြန်မှာနော် ငါ့ကိုစောင့်"

ကျောင်းအဝင်အဝကို ရောက်ရုံရှိသေး အိမ်အတူပြန်ဖို့ ကြိုတင် ဘိုကင်လုပ်နေသော သက်တုိင်။
ဒါတောင် စက်ဘီးအနောက်ခုံမှ မဆင်းရသေး။

"အင်း ငါစောင့်နေမယ်၊ ဟို ဗာဒံပင်အောက်မှာပဲနော်"

"အေး အေး ၊ အဲ့ဒီမှာပဲစောင့်နေ"

ယုဒါနှင့်သဘောတူညီချက်ယူကာ လက်ပြနှုတ်ဆက်ထွက်သွားလေသော သက်တုိင်က အခန်းဖော်တွေနှင့် တရုန်းရုန်းဖြင့် ထွက်သွားနှင့်လေပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း ယုဒါကတော့ စက်ဘီးကို ရပ်နားရာနေရာသို့ အရောက်ပုိ့ရသေးသည်။
ပြီးမှ မိမိ၏စာသင်ခန်းဆီသို့....။

"ဟဲ့ ယုဒါ ၊ ငါ့ကုိ ဒီနေရာလေးရှင်းပြပါလား"

"မိုင်ယုဒါ ငါ့ကို အော်ဂဲနစ် နုတ်လေး တဆိတ်လောက်"

"သားကြီး မင်းစာအုပ်ကုိ ငါခဏ ယူထားတယ်"

အစရှိသဖြင့် ယုဒါထုိင်နေသော အတန်းနားတွင် ယောက်ယက်ခတ်နေကြသော အခန်းဖော်တချို့။
အတန်းထဲတွင် စာတော်ရုံသာမက စာပါရှင်းပြနိုင်သော ယုဒါ၏အနားတွင် ထိုသို့ အတန်းဖော်တွေ
ဝုိင်းဝုိင်းလည်နေခဲ့တာတော့ မဆန်းတော့ချေ။
ယုဒါကတော့ ထိုင်နေရာမှ တစ်စက်ကလေးတောင် မလှုပ်ဘဲ လိုအပ်သည်များကုိ ကူညီရှင်းပြ ငှားရမ်းပေးကာ ဆရာလွတ်နေသည့်အတန်းချိန်တွေကုိ အကျိုးရှိစွာကုန်ဆုံးစေလိုက်တော့သည်။

"ဟေ့ ချွတ် ချွတ်"

ထိုစဥ် အခန်းအပြင်ဘက်မှ စားပွဲထိုးခေါ်သလို လှမ်းခေါ်လိုက်သော အသံကြောင့် ယုဒါတစ်ယောက် ဖတ်လက်စ စာအုပ်မှ အကြည့်ကုိခွာကာ
အခန်းအပြင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိလေသည်။ အသံပိုင်ရှင်ကား ထင်သည့်အတိုင်း သက်တိုင်။

"ယုဒါ ဒီကုိခဏလာအုံး"

သက်တိုင်၏မျက်လုံးတွေက တောင်ကြည့် မြောက်ကြည့်ဖြင့် လိုက်ကြည့်နေကာ
ခပ်တိုးတိုးအသံဖြင့်လှမ်းခေါ်နေသည်မို့ ယုဒါက စိတ်မပါလက်မပါပုံစံမျိုးဖြင့် အခန်းဝသို့ ထသွားလိုက်တော့ေလသည်။

"ဟေ့ကောင် ဘာလဲ၊ ခဏနေ ဆရာလာတော့မှာ"

ယုဒါ၏ခပ်ကြိတ်ကြိတ်ပြောသံကုိ သက်တုိင်က ဂရုမစိုက်။

"ငါ့ကုိ စက်ဘီးသော့ ခဏပေးစမ်းပါ၊ သွားစရာလေးရှိလို့"

"ဟာ...စာသင်ချိန်ကြီးကုိ ဘယ်ကုိသွားမလုိ့လဲ၊
မင်းတို့အတန်းမှာ ဆရာမရှိဘူးလား"

"ပေးမှာသာ ပေးစမ်းပါကွာ ၊ အရစ်မရှည်စမ်းပါနဲ့၊
မင်းလုပ်တာနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာဆရာမက ရောက်လာတော့မယ်"

အနည်းငယ်ဒေါသသံစွတ်လာသော သက်တုိင်၏အသံကြောင့် ယုဒါက မေးခွန်း ဆက်မထုတ်တော့။ အတန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားလိုက်ကာ လွယ်အိတ်ထဲမှ စက်ဘီးသော့ကုိထုတ်ယူလိုက်ပြီး အခန်းဝတွင်ရပ်နေေသာ သက်တုိင်ထံသို့ ပစ်ပေးလိုက်တော့လေသည်။

သက်တိုင်ကလည်း ယုဒါပစ်ပေးလိုက်သော စက်ဘီးသော့ကုိ အမိအရ လှမ်းဖမ်းလိုက်ကာ
လက်ထဲသော့ရသည်နှင့် တစ်ချိုးတည်း ပြေးထွက်သွားလေတော့သည်။ ဘာအကြောင်းပြချက် မည်မည်ရရ မရှိဘဲ ကျောင်းထဲမှ လစ်ထွက်သွားေသာ သက်တုိင်ကုိတော့ ယုဒါ နားမလည်နိုင်။
သက်ပြင်းမျှင်းမျှင်းလေးချကာ ကြည့်လက်စ
စာအုပ်ကုိသာ အာရုံပြန်စိုက်လိုက်တော့လေသည်။

သို့ေသာ် ပျံ့လွင့်နေသော အာရုံတွေက ပြန်လည်စုစည်း၍ မရတော့။ စာအုပ်တစ်အုပ်ပေါ် ဘောပင်တစ်ချောင်းနှင့် တောင်ခြစ်မြောက်ခြစ် ခြစ်နေရင်းမှ ဟုန်းခနဲဖြစ်လာသော စိတ်အစုံကြောင့် ထိုင်နေရာမှ ဝုန်းခနဲ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်မိတော့သည်။

ထို့နောက် စက်ဘီးတစ်စီးဖြင့် ဘယ်ကုိထွက်သွားလို့ ထွက်သွားမှန်း မသိသော သက်တုိင်၏ နောက်သို့ လိုက်ရန် ပြင်နေသော ယုဒါ၏ ခြေလှမ်းတွေက ကျောင်းအဝင်အဝ အပေါက်ဆီသို့......။

............................................................................

Zawgyi 💭

တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏အျခားတစ္ဖက္မွာ ဆူညံျခင္းေတြရွိတတ္တယ္ဆိုတာ နာက်င္စြာ ႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြပဲ ခံစားဖူးတာ.....။
............................................................................

"ယုဒါေရ တံခါးလာဖြင့္ေပးအုံး"

ေသာ့ဂေလာက္ကိုကိုင္ၿပီး သံပန္းတံခါးျဖင့္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ပြတ္တုိက္ထု႐ုိက္ကာ အသံတစာစာျဖင့္ ေအာ္ေခၚေနေသာ သက္တိုင္၏အသံက သိပ္ကုိတက္ႂကြလြန္းစြာ။ ထို႔အျပင္ ေလေလးေတာင္ တခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္။

"ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အဲ့ေလာက္ဆူညံေနတာလဲ၊
ေဘးအခန္းေတြကို အားနာအုံးေလ"

သက္တိုင္ကုိ အျပစ္တင္သလိုေလသံျဖင့္ ပိတ္ေဟာက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေသာ့ကုိ တံခါးၾကားထဲမွ လွမ္းေပးလိုက္သူက ဘြားခင္။

"ယုဒါေရာ ဘြား၊ ျပန္သြားၿပီလား"

"မျပန္ေသးဘူး၊ အဲ့ကေလးေနမေကာင္းဘူးလား မသိဘူး၊ ျပန္လာတုန္းကလည္း ႏွာေခါင္းေသြးေတြလၽွံလာတာ၊ မ်က္ႏွာကလည္းျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔၊ ေစာေစာကေတာ့ စာထိုင္ဖတ္ေနေသးတာ ၊အခုေတာ့ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတယ္ထင္တယ္"

ဘြားခင္က အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီးသည္ႏွင့္ အထဲသုိ့ ျပန္ဝင္သြားေတာ့ သက္တိုင္ကလည္း တံခါးေသာ့ကုိ အလ်င္အျမန္ဖြင့္ကာ အထဲသုိ့ ေျပးဝင္လာလုိက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ယုဒါအိပ္ေနသည္ဟူေသာ အခန္းဆီသို႔....။

"ယုဒါ သားႀကီး ၊ ေနမေကာင္းဘူးဆို၊ ဘယ္နားက ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

ကုတင္ေပၚတြင္ ေခြေခြေလး လွဲေနေသာ ယုဒါကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ သက္တုိင္က စိတ္ပူစြာ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚသို႔ ကတမ္းမတန္း တက္လိုက္ကာ ယုဒါ၏နဖူးကို လက္ခမိုး
ျဖင့္ အသာစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။

"ကုိယ္လဲ မပူပါဘူး၊ ဖ်ားေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္"

သက္တုိင္က ကုိယ္ပဲေမး ကုိယ္ပဲေၿဖ လုပ္ကာေျပာလိုက္ေတာ့ ယုဒါ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ေမွးစက္ေနရာမွ ပြင့္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သက္တုိင္ကုိ တခ်က္လွမ္းၾကည့့္ကာ

"မင္းကလည္းကြာ ၾကာလိုက္တာ၊ ငါ့မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ အိပ္ေတာင္ငိုက္တယ္"

ဟုဆိုလိုက္ၿပီး လွဲေနရာမွ ကုန္း႐ုန္းထလိုက္ေလေတာ့သည္။

"ေနလို႔မေကာင္းဘူးဆုိ ၊ အိပ္ေနအုံးေလ"

"အာ..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေနပူလို႔ ႏွာေခါင္းေသြး နည္းနည္းလၽွံတာပါ၊ အခုေကာင္းသြားၿပီ
ဒီမွာၾကည့္"

သက္တုိင္၏စိတ္ပူေသာ စကားကုိ ယုဒါက ေပါ့ပါ့ပါးပါးပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ကာ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၿပီး ႏွာေခါင္းကို သက္တုိင္၏အနားသို႔ကပ္ကာ ထိုးျပလိုက္ေတာ့ေလသည္။

"အင္း သက္သာရင္လည္း ၿပီးေရာ၊ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္စာ မစားရေသးဘူးမဟုတ္လား၊ လာ သြားစားၾကမယ္"

"ေအး ေအး"

သက္တိုင္က ကုတင္ေပၚမွ အရင္ဆင္းကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ လွည့္ထြက္သြားသလို ယုဒါကလည္း သက္တိုင္၏အေနာက္မွ ထလိုက္လာေတာ့ေလသည္။

"ေအာ္ ဒါနဲ႔ ေျပာရအုံးမယ္"

ထိုစဥ္ အခန္းအေပါက္ဝ အနားေရာက္ခါနီးမွ
႐ုတ္တ႐ုတ္လွည့္ကာ ေျပာလိုက္ေသာ သက္တုိင္ေၾကာင့္ အေနာက္မွကပ္လိုက္လာေသာ ယုဒါ၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားေတာ့ေလသည္။

"ဟာ မင္းကလည္း .. တိုက္မိေတာ့မွာပဲ၊ ဘာလဲ ေျပာ"

ယုဒါ၏စိတ္မရွည္သံထြက္ေပၚလာေတာ့
သက္တုိင္က ရယ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ျမဴးျမဴးေလသံျဖင့္ ယုဒါကို ေျပာလိုက္သည္က

"ငါနဲ႔ေရႊခ်ည္ အေျခအေန ေကာင္းတယ္ကြ သိလား၊ ဒီလကုန္ အေျဖေပးမယ္လို႔ေျပာတယ္ ဟက္.ဟက္၊ ေသခ်ာေပါက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္မွာ ၊ ႀကိဳသိေနတယ္"

ဟူ၍။

"အဲ့ဒီေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

"ဟ..ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးရေတာ့မွာကုိ
ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"

"ေနပါ သက္တိုင္ရာ၊ ငါမလိုက္လို႔ မင္းရတာကို မ်ား ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားေနေသး၊ ႐ုပ္ရည္ခ်င္းယွဥ္လိုက္ ငါက မင္းထက္ အပုံႀကီးသာတယ္ ၊ သေဘာေပါက္"

ပခုံးကုိ တမင္ဝင္တိုက္ကာ ခပ္ေခ်ေခ်ေျပာသြားေသာ ယုဒါေၾကာင့္ သက္တိုင္၏မ်က္ခုံးမ်ား ပင့္တက္သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘာက်သလို ျပဳံးလိုက္ကာ အေရွ႕မွ ထြက္သြားေသာ
ယုဒါ၏ လည္ပင္းကုိ အေနာက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္ကာ ေက်ာျပင္ေပၚကို တက္ရန္ ႀကိဳးစား
လိုက္ေတာ့ေလ၏။

"ဖယ္စမ္းပါ သက္တိုင္ရာ၊ မင္းကိုယ္အေလးႀကီးနဲ႔ ငါ့ကုိ"

ယုဒါက ႏႈတ္မွ ပြစိပြစိေျပာကာ ယိုင္တိယိုင္နဲ႔ျဖစ္ေနေသာ ေျခလွမ္းေတြကုိ ထိန္းရင္း ေက်ာေပၚမွ သက္တုိင္ကုိ အတင္းတြန္းခ်ေနေသာ္လည္း အားကမပါ။

"ငါက ေလးတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းကုိက အားမရွိတာ မိုင္ယုဒါ"

ထိုသို႔ေျပာၿပီး အားမရွိမွန္းသိပါလ်က္နဲ႔
ယုဒါ၏ေက်ာေပၚသို႔ အတင္းကာေရာ ကုတ္ကပ္တက္ေနေသာ သက္တိုင္။

"ဟဲ့ သက္တိုင္ ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ယုဒါအေပၚ အတင္းကုတ္တက္ေနတာလဲ၊ ျပဳတ္က်ကုန္မွျဖင့္"

ဘြားခင္၏ ဝင္ဟန္႔သံကုိ ၾကားမွ အရွိန္ေသသြားေသာ သက္တိုင္။ ဒါေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အရွိန္မေသသြား။ ယုဒါ၏ ဇတ္ပုိးကုိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး တစ္ခ်က္႐ုိက္ကာ ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့သည္။ မနက္က ငါ့ကုိ တံေတာင္နဲ႔ တြတ္ထားတဲ့ အေႂကြးဆိုလား။

ယုဒါကေတာ့ သက္တိုင္ကုိ ဘာမွ တုန္႔ျပန္ျခင္းမရွိ။ အေနာက္မွ ခပ္ေအးေအးပင္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ကာ ဘြားခင္ျပင္ထားေပးေသာ ထမင္းဝိုင္းဆီသို႔။

ဆာေလာင္သည့္ ဆႏၵမရွိေပမဲ့ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ တစ္ပန္းကန္လွလွကုိေတာ့ ဝင္ေအာင္စားလိုက္မိသည္။ အထူးတလည္ဧည့္သည္မ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့ မိသားစုဝင္မဟုတ္ေတာ့ အားနာသည္။ သို႔ေသာ္ အားနာနာႏွင့္ ဒီလိုပိတ္ရက္မ်ိဳးကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္မွာ သုံးႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့သည္မို႔ .....။

"သား ယုဒါ၊ ေနာက္လက်ရင္ ဘြားတို႔ဆီ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ယူမလာပါနဲ႔ေတာ့လား"

႐ုတ္တရက္ ထေျပာလိုက္ေသာ ဘြားခင္၏စကားေၾကာင့္ သက္တိုင္ႏွင့္ယုဒါတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက ဘြားခင္ထံသို႔။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘြားရဲ့"

ယုဒါ၏အေမးကုိ ဘြားက ေတြေဝျခင္းမရွိ ခ်က္ခ်င္းေျဖေလသည္။

"အားနာလို႔ ယုဒါေရ၊ ေမေမ့ကုိလည္း ေျပာလိုက္ ၊ ဒါေတြ မလိုဘူးလို႔ ၊ ေနာ္ သားေလး၊
ဘြားေျမးရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ယုဒါလည္း ဘြားေျမးပဲ၊ ေနာက္ၿပီး တစ္လုပ္တစ္ဆုပ္စားတာေလာက္ေတာ့ ဘြားလည္း ေကၽြးနိုင္ပါတယ္၊ သက္တိုင္ေလာက္ စားတာမွ မဟုတ္တာ"

ဘြားခင္၏စကားေၾကာင့္ ထမင္းလိုက္ပြဲ ခပ္ထည့္ေနေသာ သက္တုိင္၏ေပေစာင္းေစာင္း မ်က္လုံးမ်ားက ဘြားခင္ဆီ ဒိုင္းခနဲ။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာလိုက္သည္က ေမေမနဲ႔တုိင္မည္ ဆိုေသာ စကား။

ထိုစကားေၾကာင့္ ယုဒါေရာ ဘြားခင္ပါ အသံထြက္ေအာင္ရယ္လိုက္ၾကေလေတာ့သည္။

"အားနာတာေတြ မျဖစ္ပါနဲ႔ ဘြားေရ၊ ေမေမက ဘြားကုိ ခ်စ္လို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ထည့္ထည့္ေပးလိုက္တာ၊ ေနာက္ၿပီး ပိတ္ရက္ဆို သားက ဒီမွာပဲအေနမ်ားေတာ့ ေမေမကေတာင္ ဘြားကုိ ျပန္အားနာေနေသးတာ"

"အို..ေအ...ဘြားကုိခ်စ္တယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့...."

"ဒါေပမဲ့ေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ဘြား၊ ခ်စ္လို႔ေပးတာပဲ ဥစၥာ ၊ ယူလိုက္ေပါ့၊ ေနာက္မွ သားေမေမကုိ မပူဆာနဲ႔"

"ဘုန္းသက္တိုင္"

ၾကားထဲမွ ျဖတ္ေျပာလိုက္ေသာ သက္တိုင္၏စကားေၾကာင့္ ဘြားခင္ထံမွ အျပည့္အစုံေခၚလိုက္ေသာ နာမည္တစ္ခုထြက္လာေတာ့ေလသည္။

"ေအး..အစာစားေနတုန္းမို႔ ၊ ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္"

ဘြားခင္က သက္တုိင္ကုိ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၿပီးႀကိမ္းဝါးသြားကာ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။

"ေဟ့ေကာင္ သက္တိုင္၊ ဘြားကုိ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ မင္းကလည္း လူႀကီးကုိ လူႀကီးမွန္းမသိဘူး"

"ဟမ္..ငါက ဘာေျပာလို႔လဲ ၊ ဒီအတိုင္းပဲ ေျပာေနၾကပဲကုိ"

"ဒါေပမဲ့ အခု ငါရွိေနတယ္ေလကြာ၊ နည္းနည္းဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ၊ မင္းတို႔ေျမးအဘြားခ်င္းက ကိစၥမရွိဘူးေလ"

ယုဒါက သက္တုိင္ကို ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလးေျပာလိုက္ေတာ့ သက္တုိင္မ်က္ႏွာက မအီမလည္ျဖစ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝါးလက္စ ထမင္းကုိ ဆက္မဝါးေတာ့ပဲ အကုန္ၿမိဳခ်လိုက္ကာ ေဆာရီးဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကုိေျပာလိုက္ေလ၏။

"ငါ့ကို ေဆာရီး လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘြားကုိ ေတာင္းပန္ရမွာ ၊ သြား ..သြားေတာင္းပန္ေခ်"

"မင္းကလည္းကြာ"

"သြားစမ္းပါ သက္တိုင္ရာ၊ ဘြားစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ မင္းမျမင္ဘူးလား"

ယုဒါ၏စကားေၾကာင့္ သက္တုိင္တစ္ေယာက္ ခပ္ေတြေတြေလးျဖစ္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထမင္းစားျခင္းကုိ အဆုံးသတ္လိုက္ကာ ဘြားခင္ရွိေသာ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ လိုက္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ေလသည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။
ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္၏ သူေအာ္ ကုိယ္ေအာ္ စစ္ခင္းသံေတြထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ငါးမိနစ္မၽွ အေျခအတင္စကားမ်ားေနၾကၿပီး
ေနာက္ဆုံးမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္လိုက္ေသာ သက္တုိင္၏အသံက

"ဘြားကို ခ်စ္လို႔" ဟူ၍.....။

ဤတြင္ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေသာ တိုက္ခန္းေလး။ ထို႔အတူ ထမင္းစားပြဲဝုိင္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေသာ ယုဒါ၏ အျပဳံးေတြသည္လည္း သက္ဝင္ျခင္းအျပည့္ျဖင့္.....။
..............................................................................

ေန႔ခင္းဘက္ဆို အလြန္ပူေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ေဆာင္းရာသီကုိ ေလးလမၽွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေႏြရာသီသို႔ တဖန္ကူးေျပာင္းခဲ့ေလၿပီ။

ထို႔အတူ စာသင္ခန္းအဝင္အဝရွိ နဝမတန္း ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကုိ ေက်ာခိုင္းလက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ဒႆမတန္းဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးရွိရာ စာသင္ခန္းသို႔ အတူတကြ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္။

ခုႏွစ္တန္းႏွစ္မွစ၍ ကုိးတန္းႏွစ္အထိ အခန္းအတူတူ အတန္းအတူတူထိုင္လာခဲ့ၾကရာမွ ယခု ဆယ္တန္းႏွစ္တြင္ေတာ့ အမွတ္အေျပာင္းအလဲတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အခန္းကြဲသြားၾကေလေတာ့သည္။

"ေဟ့ေကာင္ ယုဒါ ၊ အတူတူအိမ္ျပန္မွာေနာ္ ငါ့ကိုေစာင့္"

ေက်ာင္းအဝင္အဝကို ေရာက္႐ုံရွိေသး အိမ္အတူျပန္ဖို႔ ႀကိဳတင္ ဘိုကင္လုပ္ေနေသာ သက္တုိင္။
ဒါေတာင္ စက္ဘီးအေနာက္ခုံမွ မဆင္းရေသး။

"အင္း ငါေစာင့္ေနမယ္၊ ဟို ဗာဒံပင္ေအာက္မွာပဲေနာ္"

"ေအး ေအး ၊ အဲ့ဒီမွာပဲေစာင့္ေန"

ယုဒါႏွင့္သေဘာတူညီခ်က္ယူကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေလေသာ သက္တုိင္က အခန္းေဖာ္ေတြႏွင့္ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖင့္ ထြက္သြားႏွင့္ေလၿပီ။ ထုံးစံအတိုင္း ယုဒါကေတာ့ စက္ဘီးကို ရပ္နားရာေနရာသို႔ အေရာက္ပုိ့ရေသးသည္။
ၿပီးမွ မိမိ၏စာသင္ခန္းဆီသို႔....။

"ဟဲ့ ယုဒါ ၊ ငါ့ကုိ ဒီေနရာေလးရွင္းျပပါလား"

"မိုင္ယုဒါ ငါ့ကို ေအာ္ဂဲနစ္ ႏုတ္ေလး တဆိတ္ေလာက္"

"သားႀကီး မင္းစာအုပ္ကုိ ငါခဏ ယူထားတယ္"

အစရွိသျဖင့္ ယုဒါထုိင္ေနေသာ အတန္းနားတြင္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကေသာ အခန္းေဖာ္တခ်ိဳ႕။
အတန္းထဲတြင္ စာေတာ္႐ုံသာမက စာပါရွင္းျပနိုင္ေသာ ယုဒါ၏အနားတြင္ ထိုသို႔ အတန္းေဖာ္ေတြ
ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနခဲ့တာေတာ့ မဆန္းေတာ့ေခ်။
ယုဒါကေတာ့ ထိုင္ေနရာမွ တစ္စက္ကေလးေတာင္ မလႈပ္ဘဲ လိုအပ္သည္မ်ားကုိ ကူညီရွင္းၿပ ငွားရမ္းေပးကာ ဆရာလြတ္ေနသည့္အတန္းခ်ိန္ေတြကုိ အက်ိဳးရွိစြာကုန္ဆုံးေစလိုက္ေတာ့သည္။

"ေဟ့ ခၽြတ္ ခၽြတ္"

ထိုစဥ္ အခန္းအျပင္ဘက္မွ စားပြဲထိုးေခၚသလို လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ယုဒါတစ္ေယာက္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မွ အၾကည့္ကုိခြာကာ
အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေလသည္။ အသံပိုင္ရွင္ကား ထင္သည့္အတိုင္း သက္တိုင္။

"ယုဒါ ဒီကုိခဏလာအုံး"

သက္တိုင္၏မ်က္လုံးေတြက ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနကာ
ခပ္တိုးတိုးအသံျဖင့္လွမ္းေခၚေနသည္မို႔ ယုဒါက စိတ္မပါလက္မပါပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ အခန္းဝသို႔ ထသြားလိုက္ေတာ့ေလသည္။

"ေဟ့ေကာင္ ဘာလဲ၊ ခဏေန ဆရာလာေတာ့မွာ"

ယုဒါ၏ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေျပာသံကုိ သက္တုိင္က ဂ႐ုမစိုက္။

"ငါ့ကုိ စက္ဘီးေသာ့ ခဏေပးစမ္းပါ၊ သြားစရာေလးရွိလို႔"

"ဟာ...စာသင္ခ်ိန္ႀကီးကုိ ဘယ္ကုိသြားမလုိ့လဲ၊
မင္းတို႔အတန္းမွာ ဆရာမရွိဘူးလား"

"ေပးမွာသာ ေပးစမ္းပါကြာ ၊ အရစ္မရွည္စမ္းပါနဲ႔၊
မင္းလုပ္တာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာဆရာမက ေရာက္လာေတာ့မယ္"

အနည္းငယ္ေဒါသသံစြတ္လာေသာ သက္တုိင္၏အသံေၾကာင့္ ယုဒါက ေမးခြန္း ဆက္မထုတ္ေတာ့။ အတန္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားလိုက္ကာ လြယ္အိတ္ထဲမွ စက္ဘီးေသာ့ကုိထုတ္ယူလိုက္ၿပီး အခန္းဝတြင္ရပ္ေနေသာ သက္တုိင္ထံသို႔ ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့ေလသည္။

သက္တိုင္ကလည္း ယုဒါပစ္ေပးလိုက္ေသာ စက္ဘီးေသာ့ကုိ အမိအရ လွမ္းဖမ္းလိုက္ကာ
လက္ထဲေသာ့ရသည္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရ မရွိဘဲ ေက်ာင္းထဲမွ လစ္ထြက္သြားေသာ သက္တုိင္ကုိေတာ့ ယုဒါ နားမလည္နိုင္။
သက္ျပင္းမၽွင္းမၽွင္းေလးခ်ကာ ၾကည့္လက္စ
စာအုပ္ကုိသာ အာ႐ုံျပန္စိုက္လိုက္ေတာ့ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အာ႐ုံေတြက ျပန္လည္စုစည္း၍ မရေတာ့။ စာအုပ္တစ္အုပ္ေပၚ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ေနရင္းမွ ဟုန္းခနဲျဖစ္လာေသာ စိတ္အစုံေၾကာင့္ ထိုင္ေနရာမွ ဝုန္းခနဲ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္မိေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ ဘယ္ကုိထြက္သြားလို႔ ထြက္သြားမွန္း မသိေသာ သက္တုိင္၏ ေနာက္သို႔ လိုက္ရန္ ျပင္ေနေသာ ယုဒါ၏ ေျခလွမ္းေတြက ေက်ာင္းအဝင္အဝ အေပါက္ဆီသို႔......။

............................................................................

HF4

Коментарі