HF2 Historical Friend

HF2

တစ်ရပ်ကွက်ကျော်ရှိ စာကြည့်တိုက်သို့ရောက်သည်နှင့် စက်ဘီးပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး အထဲသို့အပြေးလှမ်းဝင်လိုက်မိတော့သည်။ ထိုင်နေကြနေရာကို လှမ်းကြည့်
မိတော့ လွတ်နေဆဲမို့ လုထိုင်မည့်သူမရှိပါဘဲ အလောသုံးဆယ် သွားထိုင်လိုက်သူက ဘုန်းသက်တိုင်။

"သက်တိုင်"

ကျောပုိးအိတ်ကုိ ချွတ်ပြီး ခုံပေါ်တင်နေစဥ်မှာပင် မိမိနာမည်ကုိ ခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်မို့ အသံလာရာသို့ ခေါင်းကုိ ချာခနဲလှည့်ကာ ရှာလိုက်မိလေ၏။

"အော်..ရွှေချည်"

"တစ်ယောက်တည်းလား သက်တိုင် ၊ ငါနဲ့လာထိုင်လေ"

ရွှေချည်၏စကားကြောင့် သက်တိုင်တစ်ယောက် အင်းမလုပ် အဲမလုပ် ဖြစ်နေလေပြီ။

"ဟုိ...ဟုိ ငါတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး ၊ ယုဒါလည်းပါတယ်၊ အနောက်မှာ စက်ဘီးကုိ သော့ခတ်နေလို့"

ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် သက်တိုင်က လွယ်အိတ်ကို ပြန်ကောက်လွယ်လိုက်လေတော့သည်။ ပြီးနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမျက်စောင်းထိုးတွင်ရှိသော
ရွှေချည်နွယ်ဟူသော ကောင်မလေးထံသို့ ခြေလှမ်းများကုိ ဦးတည်ရန် ဟန်ပြင်စဥ်မှာပင်

"ဟိုကောင် ဒါက ဘယ်လဲ"

ဟူသော ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးသံက မရှေးမနှောင်းထွက်ပေါ်လာတော့လေသည်။

စက်ဘီးသော့ကုိ ကုိင်ကာ စာကြည့်တိုက်ထဲ လှမ်းဝင်လာသော မိုင်ယုဒါ၏မေးခွန်းထုတ်သံကြောင့် သက်တုိင်က ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။

"ယုဒါ နင်လည်း ဒီမှာလာထုိင်လေ၊ သက်တိုင်ကို ငါလှမ်းခေါ်လိုက်လို့ "

ဂုတ်ထောက်ဆံပင်အတိုဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ဖြူဖြူနုနုဖပ်ဖပ် ချစ်စရာကောင်မလေး ရွှေချည်နွယ်၏ စကားကြောင့် ယုဒါက သက်တိုင်ကို
ပေစောင်းစောင်း တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ကာ

"တစ်လမ်းလုံး ငါ့ကို ပွစိပွစိပြောပြီး ပေါက်ပေါက်ဖောက်လာတာ မင်းနော်
သက်တိုင်၊ ကုိယ့်အကြောင်းကုိယ်သိ"

ဟု လေသံမာမာဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ထိုင်နေကြ နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်လေ၏။ ပြီးနောက် လွယ်အိတ်ထဲမှ စာအုပ်တချို့ကို ထုတ်၍ ထိုင်နေရာမှထကာ စာကြည့်တိုက်မှူးထံသို့ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ငှားထားသည့်စာအုပ်များကုိ ပြန်အပ်နေလေတော့သည်။
ထို့နောက် ယုဒါက စာအုပ်စင်မှ ဖတ်ချင်သည့်စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူလာကာ ထိုင်ခုံနေရာသို့ ပြန်လျှောက်လာသည့်သည့်တိုင်အောင် ထိုနေရာတွင် သက်တိုင်တစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ မတ်တတ်ရပ်မိနေဆဲ။

"ဟဲ့ သက်တုိင် ၊ လာလေ"

ရွှေချည့်ထံမှ နောက်တစ်ကြိမ်လှမ်းခေါ်လိုက်သော အသံကုိတော့ သက်တုိင် ငြင်းနိုင်စွမ်းမရှိ။ ရပ်နေရာမှ ချက်ချင်း ပြန်ထိုင်ချလိုက်ကာ

"ငါဒီမှာပဲ ထုိင်တော့မယ် ရွှေချည်၊ ဒီနေရာက ထိုင်နေကြမို့ စာဖတ်ရတာ ကောင်းတယ် ၊ နောက်တစ်ခါမှ နင်နဲ့ လာထိုင်တော့မယ်"

ဟု ဆိုလိုက်တော့လေသည်။

"စကားမပြောကြနဲ့ကေလးတွေ၊ တိတ်တိတ်နေ"

ထိုစဥ် စာကြည့်တိုက်မှူး၏ လှမ်းအော်ပြောသံကြောင့် ရွှေချည်နှင့်သက်တုိင်တို့နှစ်ယောက် စကားရှေ့မဆက်နိုင်ကြတော့ဘဲ ဇတ်လေးတွေပုကာ ကိုယ်စီ နှုတ်ပိတ်လိုက်ကြရတော့လေသည်။
ယုဒါကလည်း အသံတိတ်စွာပင် သက်တိုင်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို သက်တုိင်မျက်နှာရှေ့သို့ ထုိးပေးလိုက်လေသည်။ "ဒီစာအုပ်ကိုဖတ်"
ဆုိသည့် သဘောမျိုး။

ယုဒါ ကမ်းပေးလိုက်သော စာအုပ်ကုိ ချက်ချင်းလှမ်းယူလိုက်သော သက်တုိင်ကလည်း ကျေးဇူးဆိုသည့် အပြုံးမျိုးဖြင့် ပြန်လည်ပြုံးပြလိုက်လေသည်။

ထို့နောက် တဖန် ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားသော
စာကြည့်တိုက်လေး.....။

သို့ေသာ် သက်တိုင်ကုိ မကြာခဏဆိုသလို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော ရွှေချည့်၏အကြည့်တွေက လိုသည်ထက်ပိုနေသလို ရွှေချည့်အကြည့်တွေထံ အာရုံရောက်နေသော သက်တုိင်သည်လည်း
စာဖတ်ရတာ စိတ်မပါသည့်ဟန်။ မာတိကာ၏ နောက်တစ်မျက်နှာမှ ရှေ့သို့ဆက်မတက်ဖြစ်တော့။

ယုဒါကတော့ မျက်စိရှေ့မှ စာအုပ်ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းရုန်းဖတ်နေလေ၏။ နှစ်နာရီဟူသော အချိန်ကုိ အကျိုးရှိစွာ အသုံးချနိုင်ဖို့အရေးကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို သိပ်ဂရုမစိုက်။ အမြင်မတော်တာတွေ၊ မျက်လုံးထဲ ကန့်လန့်ဝင်လာသော အရာတွေကုိ လျစ်လျူရှုထားကာ ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကုိသာ အာရုံစိုက်ထားလေတော့သည်။

တစ်နာရီကျော်မျှလောက် ငြိမ်သက်စွာ စာဖတ်ပြီးသည့်နောက်.....။

"ယုဒါ"

လေသံထွက်ရုံအသံကလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးခေါ်လိုက်သော အသံက သက်တိုင်ဆီမှ။

"အင်း ဘာလဲ"

သက်တိုင်၏မျက်နှာကုိ ယုဒါက တချက်ပင်
မော့မကြည်ပဲ ပြန်ထူးလိုက်ရင်း စာမျက်နှာနောက် တစ်ရွက်ကုိသာ လှန်လှောလိုက်လေ၏။

"ငါ ဒီကပြန်ရင် ရွှေချည်နဲ့ အတူတူ ပြန်ချင်လို့၊
ရမလား"

သက်တိုင်၏ခွင့်ပြုချက်တောင်းသည့် စကားကြောင့် ယုဒါက စာဖတ်နေရင်းမှ မျက်လုံးကုိ လှန်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သက်တိုင်၏ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာကုိ အမြင်ကပ်သလိုကြည့်လိုက်ကာ

"မင်းခြေထောက်နဲ့ မင်းပြန်တာပဲ ၊ ပြန်ပေါ့ ၊ ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ"

ဟူ၍ လေသံခပ်တိုးတိုးနှင့်ပင် ပြန်ပြောလိုက်လေတော့သည်။

"အင်း ဒါတော့ ဒါပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ဒါလေးလိုတယ် ဟဲဟဲ"

သက်တိုင်က စကားအဆုံးတွင် ယုဒါ၏စာအုပ်ဘေးရှိသော စက်ဘီးသော့ကုိ ဖျတ်ခနဲ ကောက်ကိုင်လိုက်ကာ သွားအဖြဲသားဖြင့် ရယ်ပြလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ မျက်စောင်းထိုးစားပွဲတွင် ထိုင်နေသော ရွှေချည့်ကုိ သော့ကလေး မြှောက်ပြလိုက်တော့ အလိုက်သိသော ထိုကောင်မလေးက စာအုပ်တွေပင် ကောက်သိမ်းနေလေပြီ။

"ငါက ဘာနဲ့ပြန်ရမှာလဲ"

"ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ လမ်းလျှောက်လိုက်ပါကွာ မင်းကလည်း ၊ သိပ်လည်းဝေးမှ မဝေးတာကို ၊ အိမ်ရောက်ရင် ဘွားကုိပြောထားပေးအုံး ၊ တော်ကြာ ပြန်ေရာက်မှ ပွားနေအုံးမယ်၊ ဗိုက်ဆာရင်လည်း ထမင်းစားထားနှင့်လိုက်၊ သိပ်တော့မကြာပါဘူး ၊ လှုပ်ရှားစရာရှိတာ လှုပ်ရှားပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်ခဲ့မယ် ဟဲဟဲ"

သက်တိုင်က ယုဒါကုိ ချော့မောပြောရုံသာမက မှာစရာရှိသည်များကုိ မှာကြားပြီးနောက် စားပွဲပေါ်ရှိကျောပိုးအိတ်ကုိ ကောက်လွယ်ကာ ထိုင်နေရာမှ ထထွက်သွားလေတော့သည်။ ထို့အတူ ရွှေချည်ကလည်း သက်တိုင်နှင့်အတူ မတ်တတ်ထရပ်ပြီးသား။

သက်တိုင်က ယုဒါထံမှ ခွင့်ပြုချက်တောင်းသည်လား၊ ဒါမှမဟုတ် အသိပေးရုံသက်သက်လား ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဥ်မှာပင် စက်ဘီးလေးတစ်စီးကတော့ လူနှစ်ယောက်နှင့်အတူ မျက်စိရှေ့မှ ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။

ထို့နောက် ယုဒါသည်လည်း ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကုိ ပိတ်ကာ လက်မှ လက်ပတ်နာရီကုိ ငုံကြည့်လိုက်မိ အထိ တော့သည်။

မနက် ၁၁ နာရီ ၄၅မိနစ်။

ပြန်နေကြအချိန်ကို နီးကပ်နေပြီဖြစ်သလို စာဖတ်ခြင်းကုိလည်း အာရုံစိုက်မရတော့သည့်အဆုံး လွယ်အိတ်ကုိ ကောက်လွယ်ကာ ကုိယ့်အိမ် မဟုတ်သော အိမ်သို့ပြန်ရန် ခြေလှမ်းတွေကို ဦးတည်လိုက်မိတော့သည်။

မွန်းတည့်ချိန်မို့ ကျစ်ကျစ်တောက်ပူနေသော နေ၏အပူချိန်က ဆောင်းရာသီဟု ခေါ်တွင်ရ
ခက်လောက်အောင်ပင်။ ထိုမျှ ပူလောင်နေသော ရာသီဥတုတွင် စက်ဘီးအတူစီးပြီး သာယာကြည်နူးသော အချိန်လေးတွေ ဖန်တီးဖို့ကြိုးစားနေသော လူနှစ်ယောက်ကိုတော့
လေးစားသလိုြဖစ်မိပေမဲ့ လောလာဆယ်မှာတော့
ဦးထုတ်မပါ ၊ ထီးမပါနှင့် တစ်ရပ်ကွက်ကျော်စာ လမ်းခရီးကုိ ဆယ့်ငါးမိနစ်မျှဖြတ်ကျော်ရအုံးမည်မို့ ........။
...........................................................................

"ဘွားရေ.... ဘွား"

"အေး လာပြီ လာပြီ"

သံပန်းတံခါးကို တချက်ဆွဲရမ်းလိုက်ပြီး အော်သံပေးလိုက်တော့ အပြေးအလွှားေရာက်လာသူက ဘွားခင်။

"ဟဲ့ ယုဒါ၊ တစ်ယောက်တည်းလား၊ သက်တိုင်ရော"

အသက်ခြောက်ဆယ်ကျေိာ်ဆိုပေမဲ့ သွက်လက်ချက်ချာနေသော ဘွားက အိမ်သော့ကုိ သံပန်းတံခါးကြားထဲမှ လက်လျိုကာ ကမ်းပေးလိုက်ရင်း မေးခွန်းပါ တဆက်တည်းထုတ်လိုက်လေသည်။

"ဟို.. လမ်းမှာ အသိတစ်ယောက်နဲ့ ဆုံလို့ စကားရပ်ပြော ကျန်နေခဲ့တယ် ဘွား"

ဘွားခင်၏ မျက်လုံးကုိ တည့်တည့်မကြည့်ဘဲ သံပန်းတံခါးသော့ကုိ စိတ်ဝင်တစားဖွင့်ဟန်
ပြုနေသော သူ့၏ လက်တွေ အနည်းငယ်တုန်ရီနေသည်ဆိုတာ သူကုိယ်တိုင်သတိထားမိသည်။
မောဟုိက်နေသော ရင်အစုံကုိ သက်သာစေရန် အသက်တချက် ခပ်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်တော့နားထင်နားက တင်းခနဲဖြစ်ကာ တစ်ဆက်တည်းဆိုသလို နှာခေါင်းရုိးထိပ်နားက ဆစ်ခနဲ။

ထို့နောက် သော့ခလောက်ကုိ ဖြုတ်ကာ တံခါးဂျက်ကုိ ဖွင့်နေတုန်းမှာပင် ပူနွေးသော အရည်တချို့က နှာခေါင်းထဲမှ တဆင့် ပါးစပ်နားဆီသို့ စီးကျလာတော့လေသည်။

"သား ယုဒါ ၊ ခေါင်းကုိမော့ထား ခေါင်းကုိမော့ထား"

ဘွားခင်၏ ထိတ်ပြာစွာထွက်လာသော အသံကြောင့် သူလည်း အလန့်တခြားဖြစ်သွားကာ
ခေါင်းကုိ ယောင်ယမ်းပြီးမော့ထားလိုက်မိသည်။
ပြီးနောက် နှာခေါင်းအဝနားကုိ စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခပ်စေးစေးဖြစ်နေသည်မို့ သက်ပြင်းတချက်ကုိ ချလိုက်ကာ ခေါင်းမော့လျက်သားနှင့်ပင်
အိမ်ခန်းအတွင်းသို့ ခြေလှမ်းဝင်လာလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူ့လက်မောင်းကုိ လာကူတွဲပေးသော ဘွားခင်၏လက်တွေကုိ အားကုိးကာ
နောက်ဖေးရေချိုုးခန်းဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်လေး သွားလိုက်ရတော့သည်။ ခေါင်းကုိ အချိန်အကြာကြီးမော့ထားမိလျှင် သွေးတွေ လည်ပင်းထဲ စီးဝင်သွားနုိင်သည်လေ။ မိမိအိမ်မှာဆိုရင် နှာခေါင်းကိုသာ လက်ဖြင့်ဖိပိတ်ထားနေကြဆိုပေမဲ့ ယခုအချိန်တွင်တော့ ဘွားခင်၏စကားကုိ မပယ်ရှားချင်။ စေတနာနှင့် သတိပေးသည့်စကားမဟုတ်လား....။

"ယုဒါ အဆင်ပြေလား၊ ရော့ ဒီမှာ အင်္ကျီလဲလိုက်အုံး"

နှာခေါင်းမှ သေွးတချို့ကို ရေဖြင့်ဆေးချလိုက်ပြီး
ရေခွက်ထဲရေအပြည့်ဖြည်ကာ ရေအနည်းရှူလိုက်ပြီးနောက် သွေးတိတ်တာရပ်သွားလေသည်။
ထို့နောက် ဘွားခင်ကမ်းပေးေသာ သက်တုိင်ဝတ်နေကြ တီရှပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဘွားခင်ကို ပြုံးပြလိုက်မိသည်။

"အဆင်ပြေတယ် ဘွား၊ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ နေပူထဲလမ်းလျှောက်တာ များသွားလို့နေမှာ"

"ဟင် စက်ဘီးနဲ့ လာတာမဟုတ်ဘူးလား၊ ဘာလို့လမ်းလျှောက်လာတာလဲ"

ရုတ်တရတ်စကားပြောမှားသွားသည့်အပေါ်တွင် သူ ချက်ချင်းမဖြေရှင်းတတ်။ ဘွားခင်ဆိုသည်မှာ တစ်ခုခုဆို ဒက်ခနဲ သိသော လူမျိုးမို့ အလျှောက်မကောင်းရင် သေချာပေါက် အထောင်းခံရနိုင်သည်။

"နေ..နေ.. ဘွား သိပြီ ၊ သက်တုိင်က စက်ဘီးကုိ ယူသွားတာမဟုတ်လား၊ ဘယ်ကုိ သဝေထိုးနေပြန်လဲမသိဘူး ဒီကောင်လေးကတော့ ၊ သူငယ်ချင်းကို အားမနာဘူး"

"သား ပေးလိုက်တာပါ၊ သက်တုိင်က သွားစရာလေးရှိတယ်လို့ ပြောတာနဲ့ "

"အေး ပေးလိုက် ၊ အဲ့ကောင်ကို ကြပ်ကြပ်အလျေော့ပေး၊ ကြားလား"

ဘွားခင်က သူ့ကို ဂရုဏာဒေါသောဖြင့်ပြောပြီး အိမ်ရှေ့သို့ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။ ထို့နောက် သူလည်း သေွးစွန်း
နေေသာ ရှပ်အင်္ကျီလေးကုိ ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ချွတ်လိုက်ပြီး ဘွားပေးခဲ့သော
သက်တုိင်၏တီရှပ်နက်ပြာလေးကုိ ခေါင်းမှ စွပ်ချလိုက်ကာ ကုိယ်လက် ဆက်လက်သန့်
စင်လိုက်တော့လေသည်။

ပြီးနောက် အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်လာလိုက်ကာ သက်တိုင်အိမ်သို့ လာလည်ရင် နားနေကြ ထိုင်နေကြ နေရာလေးဖြစ်သော အခန်းထောင့်လေးတွင် တင်ပုလ္လင်ခွေ ထိုင်ချလိုက်ရင်း
စာကြည့်တိုက်၌ဖတ်၍ မပြီးခဲ့သော စာအုပ်လေးကို လှန်လှောကာ ဆက်ဖတ်နေလိုက်တော့သည်။

ဘွားခင်ကတော့ နေ့လည်စာ အတွက် ပြင်ဆင်နေလေရဲ့.....။

............................................................................

Zawgyi 💭

တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္ရွိ စာၾကည့္တိုက္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ဘီးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး အထဲသို႔အေျပးလွမ္းဝင္လိုက္မိေတာ့သည္။ ထိုင္ေနၾကေနရာကို လွမ္းၾကည့္
မိေတာ့ လြတ္ေနဆဲမို႔ လုထိုင္မည့္သူမရွိပါဘဲ အေလာသုံးဆယ္ သြားထိုင္လိုက္သူက ဘုန္းသက္တိုင္။

"သက္တိုင္"

ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ခုံေပၚတင္ေနစဥ္မွာပင္ မိမိနာမည္ကုိ ေခၚသံၾကားလိုက္ရသည္မို႔ အသံလာရာသို႔ ေခါင္းကုိ ခ်ာခနဲလွည့္ကာ ရွာလိုက္မိေလ၏။

"ေအာ္..ေရႊခ်ည္"

"တစ္ေယာက္တည္းလား သက္တိုင္ ၊ ငါနဲ႔လာထိုင္ေလ"

ေရႊခ်ည္၏စကားေၾကာင့္ သက္တိုင္တစ္ေယာက္ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

"ဟုိ...ဟုိ ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ယုဒါလည္းပါတယ္၊ အေနာက္မွာ စက္ဘီးကုိ ေသာ့ခတ္ေနလို႔"

ထိုသို႔ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သက္တိုင္က လြယ္အိတ္ကို ျပန္ေကာက္လြယ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ၿပီးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ရွိေသာ
ေရႊခ်ည္ႏြယ္ဟူေသာ ေကာင္မေလးထံသို႔ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ဦးတည္ရန္ ဟန္ျပင္စဥ္မွာပင္

"ဟိုေကာင္ ဒါက ဘယ္လဲ"

ဟူေသာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးသံက မေရွးမေႏွာင္းထြက္ေပၚလာေတာ့ေလသည္။

စက္ဘီးေသာ့ကုိ ကုိင္ကာ စာၾကည့္တိုက္ထဲ လွမ္းဝင္လာေသာ မိုင္ယုဒါ၏ေမးခြန္းထုတ္သံေၾကာင့္ သက္တုိင္က ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။

"ယုဒါ နင္လည္း ဒီမွာလာထုိင္ေလ၊ သက္တိုင္ကို ငါလွမ္းေခၚလိုက္လို႔ "

ဂုတ္ေထာက္ဆံပင္အတိုေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္ ျဖဴျဖဴႏုႏုဖပ္ဖပ္ ခ်စ္စရာေကာင္မေလး ေရႊခ်ည္ႏြယ္၏ စကားေၾကာင့္ ယုဒါက သက္တိုင္ကို
ေပေစာင္းေစာင္း တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ

"တစ္လမ္းလုံး ငါ့ကို ပြစိပြစိေျပာၿပီး ေပါက္ေပါက္ေဖာက္လာတာ မင္းေနာ္
သက္တိုင္၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္သိ"

ဟု ေလသံမာမာျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး ထိုင္ေနၾက ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို ထုတ္၍ ထိုင္ေနရာမွထကာ စာၾကည့္တိုက္မႉးထံသို႔ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ငွားထားသည့္စာအုပ္မ်ားကုိ ျပန္အပ္ေနေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ယုဒါက စာအုပ္စင္မွ ဖတ္ခ်င္သည့္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလာကာ ထိုင္ခုံေနရာသို႔ ျပန္ေလၽွာက္လာသည့္သည့္တိုင္ေအာင္ ထိုေနရာတြင္ သက္တိုင္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ မတ္တတ္ရပ္မိေနဆဲ။

"ဟဲ့ သက္တုိင္ ၊ လာေလ"

ေရႊခ်ည့္ထံမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အသံကုိေတာ့ သက္တုိင္ ျငင္းနိုင္စြမ္းမရွိ။ ရပ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ

"ငါဒီမွာပဲ ထုိင္ေတာ့မယ္ ေရႊခ်ည္၊ ဒီေနရာက ထိုင္ေနၾကမို႔ စာဖတ္ရတာ ေကာင္းတယ္ ၊ ေနာက္တစ္ခါမွ နင္နဲ႔ လာထိုင္ေတာ့မယ္"

ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ေလသည္။

"စကားမေျပာၾကနဲ႔ေကလးေတြ၊ တိတ္တိတ္ေန"

ထိုစဥ္ စာၾကည့္တိုက္မႉး၏ လွမ္းေအာ္ေျပာသံေၾကာင့္ ေရႊခ်ည္ႏွင့္သက္တုိင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေရွ႕မဆက္နိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ဇတ္ေလးေတြပုကာ ကိုယ္စီ ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ၾကရေတာ့ေလသည္။
ယုဒါကလည္း အသံတိတ္စြာပင္ သက္တိုင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို သက္တုိင္မ်က္ႏွာေရွ႕သို႔ ထုိးေပးလိုက္ေလသည္။ "ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္"
ဆုိသည့္ သေဘာမ်ိဳး။

ယုဒါ ကမ္းေပးလိုက္ေသာ စာအုပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းယူလိုက္ေသာ သက္တုိင္ကလည္း ေက်းဇူးဆိုသည့္ အျပဳံးမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္လည္ျပဳံးျပလိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ တဖန္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားေသာ
စာၾကည့္တိုက္ေလး.....။

သို႔ေသာ္ သက္တိုင္ကုိ မၾကာခဏဆိုသလို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေရႊခ်ည့္၏အၾကည့္ေတြက လိုသည္ထက္ပိုေနသလို ေရႊခ်ည့္အၾကည့္ေတြထံ အာ႐ုံေရာက္ေနေသာ သက္တုိင္သည္လည္း
စာဖတ္ရတာ စိတ္မပါသည့္ဟန္။ မာတိကာ၏ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာမွ ေရွ႕သို႔ဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့။

ယုဒါကေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွ စာအုပ္ကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ကုန္း႐ုန္းဖတ္ေနေလ၏။ ႏွစ္နာရီဟူေသာ အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ အသုံးခ်နိုင္ဖို႔အေရးေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ၊ မ်က္လုံးထဲ ကန္႔လန္႔ဝင္လာေသာ အရာေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရႈထားကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိသာ အာ႐ုံစိုက္ထားေလေတာ့သည္။

တစ္နာရီေက်ာ္မၽွေလာက္ ၿငိမ္သက္စြာ စာဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္.....။

"ယုဒါ"

ေလသံထြက္႐ုံအသံကေလးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္ေသာ အသံက သက္တိုင္ဆီမွ။

"အင္း ဘာလဲ"

သက္တိုင္၏မ်က္ႏွာကုိ ယုဒါက တခ်က္ပင္
ေမာ့မၾကည္ပဲ ျပန္ထူးလိုက္ရင္း စာမ်က္ႏွာေနာက္ တစ္ရြက္ကုိသာ လွန္ေလွာလိုက္ေလ၏။

"ငါ ဒီကျပန္ရင္ ေရႊခ်ည္နဲ႔ အတူတူ ျပန္ခ်င္လို႔၊
ရမလား"

သက္တိုင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းသည့္ စကားေၾကာင့္ ယုဒါက စာဖတ္ေနရင္းမွ မ်က္လုံးကုိ လွန္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္တိုင္၏ျပဳံးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာကုိ အျမင္ကပ္သလိုၾကည့္လိုက္ကာ

"မင္းေျခေထာက္နဲ႔ မင္းျပန္တာပဲ ၊ ျပန္ေပါ့ ၊ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ"

ဟူ၍ ေလသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ပင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

"အင္း ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ၊ ဒါေပမဲ့ ဒါေလးလိုတယ္ ဟဲဟဲ"

သက္တိုင္က စကားအဆုံးတြင္ ယုဒါ၏စာအုပ္ေဘးရွိေသာ စက္ဘီးေသာ့ကုိ ဖ်တ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ သြားအျဖဲသားျဖင့္ ရယ္ျပလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ မ်က္ေစာင္းထိုးစားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေရႊခ်ည့္ကုိ ေသာ့ကေလး ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့ အလိုက္သိေသာ ထိုေကာင္မေလးက စာအုပ္ေတြပင္ ေကာက္သိမ္းေနေလၿပီ။

"ငါက ဘာနဲ႔ျပန္ရမွာလဲ"

"ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ လမ္းေလၽွာက္လိုက္ပါကြာ မင္းကလည္း ၊ သိပ္လည္းေဝးမွ မေဝးတာကို ၊ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘြားကုိေျပာထားေပးအုံး ၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္ေရာက္မွ ပြားေနအုံးမယ္၊ ဗိုက္ဆာရင္လည္း ထမင္းစားထားႏွင့္လိုက္၊ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး ၊ လႈပ္ရွားစရာရွိတာ လႈပ္ရွားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခဲ့မယ္ ဟဲဟဲ"

သက္တိုင္က ယုဒါကုိ ေခ်ာ့ေမာေျပာ႐ုံသာမက မွာစရာရွိသည္မ်ားကုိ မွာၾကားၿပီးေနာက္ စားပြဲေပၚရွိေက်ာပိုးအိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္ကာ ထိုင္ေနရာမွ ထထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔အတူ ေရႊခ်ည္ကလည္း သက္တိုင္ႏွင့္အတူ မတ္တတ္ထရပ္ၿပီးသား။

သက္တိုင္က ယုဒါထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းသည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အသိေပး႐ုံသက္သက္လား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ စက္ဘီးေလးတစ္စီးကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ မ်က္စိေရွ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ယုဒါသည္လည္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပိတ္ကာ လက္မွ လက္ပတ္နာရီကုိ ငုံၾကည့္လိုက္မိ အထိ ေတာ့သည္။

မနက္ ၁၁ နာရီ ၄၅မိနစ္။

ျပန္ေနၾကအခ်ိန္ကို နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္သလို စာဖတ္ျခင္းကုိလည္း အာ႐ုံစိုက္မရေတာ့သည့္အဆုံး လြယ္အိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္ကာ ကုိယ့္အိမ္ မဟုတ္ေသာ အိမ္သို႔ျပန္ရန္ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္လိုက္မိေတာ့သည္။

မြန္းတည့္ခ်ိန္မို႔ က်စ္က်စ္ေတာက္ပူေနေသာ ေန၏အပူခ်ိန္က ေဆာင္းရာသီဟု ေခၚတြင္ရ
ခက္ေလာက္ေအာင္ပင္။ ထိုမၽွ ပူေလာင္ေနေသာ ရာသီဥတုတြင္ စက္ဘီးအတူစီးၿပီး သာယာၾကည္ႏူးေသာ အခ်ိန္ေလးေတြ ဖန္တီးဖို႔ႀကိဳးစားေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့
ေလးစားသလိုျဖစ္မိေပမဲ့ ေလာလာဆယ္မွာေတာ့
ဦးထုတ္မပါ ၊ ထီးမပါႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္စာ လမ္းခရီးကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္မၽွျဖတ္ေက်ာ္ရအုံးမည္မို႔ ........။
...........................................................................

"ဘြားေရ.... ဘြား"

"ေအး လာၿပီ လာၿပီ"

သံပန္းတံခါးကို တခ်က္ဆြဲရမ္းလိုက္ၿပီး ေအာ္သံေပးလိုက္ေတာ့ အေျပးအလႊားေရာက္လာသူက ဘြားခင္။

"ဟဲ့ ယုဒါ၊ တစ္ေယာက္တည္းလား၊ သက္တိုင္ေရာ"

အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ိာ္ဆိုေပမဲ့ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေနေသာ ဘြားက အိမ္ေသာ့ကုိ သံပန္းတံခါးၾကားထဲမွ လက္လ်ိဳကာ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း ေမးခြန္းပါ တဆက္တည္းထုတ္လိုက္ေလသည္။

"ဟို.. လမ္းမွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံလို႔ စကားရပ္ေျပာ က်န္ေနခဲ့တယ္ ဘြား"

ဘြားခင္၏ မ်က္လုံးကုိ တည့္တည့္မၾကည့္ဘဲ သံပန္းတံခါးေသာ့ကုိ စိတ္ဝင္တစားဖြင့္ဟန္
ျပဳေနေသာ သူ႔၏ လက္ေတြ အနည္းငယ္တုန္ရီေနသည္ဆိုတာ သူကုိယ္တိုင္သတိထားမိသည္။
ေမာဟုိက္ေနေသာ ရင္အစုံကုိ သက္သာေစရန္ အသက္တခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ေတာ့နားထင္နားက တင္းခနဲျဖစ္ကာ တစ္ဆက္တည္းဆိုသလို ႏွာေခါင္း႐ုိးထိပ္နားက ဆစ္ခနဲ။

ထို႔ေနာက္ ေသာ့ခေလာက္ကုိ ျဖဳတ္ကာ တံခါးဂ်က္ကုိ ဖြင့္ေနတုန္းမွာပင္ ပူေႏြးေသာ အရည္တခ်ိဳ႕က ႏွာေခါင္းထဲမွ တဆင့္ ပါးစပ္နားဆီသို႔ စီးက်လာေတာ့ေလသည္။

"သား ယုဒါ ၊ ေခါင္းကုိေမာ့ထား ေခါင္းကုိေမာ့ထား"

ဘြားခင္၏ ထိတ္ျပာစြာထြက္လာေသာ အသံေၾကာင့္ သူလည္း အလန္႔တျခားျဖစ္သြားကာ
ေခါင္းကုိ ေယာင္ယမ္းၿပီးေမာ့ထားလိုက္မိသည္။
ၿပီးေနာက္ ႏွာေခါင္းအဝနားကုိ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေစးေစးျဖစ္ေနသည္မို႔ သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ ခ်လိုက္ကာ ေခါင္းေမာ့လ်က္သားႏွင့္ပင္
အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ေျခလွမ္းဝင္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္ေမာင္းကုိ လာကူတြဲေပးေသာ ဘြားခင္၏လက္ေတြကုိ အားကုိးကာ
ေနာက္ေဖးေရခ်ိဳုးခန္းဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး သြားလိုက္ရေတာ့သည္။ ေခါင္းကုိ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေမာ့ထားမိလၽွင္ ေသြးေတြ လည္ပင္းထဲ စီးဝင္သြားႏုိင္သည္ေလ။ မိမိအိမ္မွာဆိုရင္ ႏွာေခါင္းကိုသာ လက္ျဖင့္ဖိပိတ္ထားေနၾကဆိုေပမဲ့ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဘြားခင္၏စကားကုိ မပယ္ရွားခ်င္။ ေစတနာႏွင့္ သတိေပးသည့္စကားမဟုတ္လား....။

"ယုဒါ အဆင္ေျပလား၊ ေရာ့ ဒီမွာ အကၤ်ီလဲလိုက္အုံး"

ႏွာေခါင္းမွ ေသြးတခ်ိဳ႕ကို ေရျဖင့္ေဆးခ်လိုက္ၿပီး
ေရခြက္ထဲေရအျပည့္ျဖည္ကာ ေရအနည္းရႉလိုက္ၿပီးေနာက္ ေသြးတိတ္တာရပ္သြားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဘြားခင္ကမ္းေပးေသာ သက္တုိင္ဝတ္ေနၾက တီရွပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဘြားခင္ကို ျပဳံးျပလိုက္မိသည္။

"အဆင္ေျပတယ္ ဘြား၊ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေနပူထဲလမ္းေလၽွာက္တာ မ်ားသြားလို႔ေနမွာ"

"ဟင္ စက္ဘီးနဲ႔ လာတာမဟုတ္ဘူးလား၊ ဘာလို႔လမ္းေလၽွာက္လာတာလဲ"

႐ုတ္တရတ္စကားေျပာမွားသြားသည့္အေပၚတြင္ သူ ခ်က္ခ်င္းမေျဖရွင္းတတ္။ ဘြားခင္ဆိုသည္မွာ တစ္ခုခုဆို ဒက္ခနဲ သိေသာ လူမ်ိဳးမို႔ အေလၽွာက္မေကာင္းရင္ ေသခ်ာေပါက္ အေထာင္းခံရနိုင္သည္။

"ေန..ေန.. ဘြား သိၿပီ ၊ သက္တုိင္က စက္ဘီးကုိ ယူသြားတာမဟုတ္လား၊ ဘယ္ကုိ သေဝထိုးေနျပန္လဲမသိဘူး ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ၊ သူငယ္ခ်င္းကို အားမနာဘူး"

"သား ေပးလိုက္တာပါ၊ သက္တုိင္က သြားစရာေလးရွိတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ "

"ေအး ေပးလိုက္ ၊ အဲ့ေကာင္ကို ၾကပ္ၾကပ္အေလ်ော့ေပး၊ ၾကားလား"

ဘြားခင္က သူ႔ကို ဂ႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕သို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူလည္း ေသြးစြန္း
ေနေသာ ရွပ္အကၤ်ီေလးကုိ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဘြားေပးခဲ့ေသာ
သက္တုိင္၏တီရွပ္နက္ျပာေလးကုိ ေခါင္းမွ စြပ္ခ်လိုက္ကာ ကုိယ္လက္ ဆက္လက္သန္႔
စင္လိုက္ေတာ့ေလသည္။

ၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ထြက္လာလိုက္ကာ သက္တိုင္အိမ္သို႔ လာလည္ရင္ နားေနၾက ထိုင္ေနၾက ေနရာေလးျဖစ္ေသာ အခန္းေထာင့္ေလးတြင္ တင္ပုလႅင္ေခြ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း
စာၾကည့္တိုက္၌ဖတ္၍ မၿပီးခဲ့ေသာ စာအုပ္ေလးကို လွန္ေလွာကာ ဆက္ဖတ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ဘြားခင္ကေတာ့ ေန႔လည္စာ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနေလရဲ့.....။

............................................................................

HF3

Коментарі