Видалити публікацію?
Breeze
2025-01-02 08:46:22
Особисте
တကယ်ကို ဝေးကွာသွားခဲ့တာပဲ။ အနီးဆုံးမှာရှိနေကြရင်းနဲ့ အဝေးဆုံးကို တဖြည်းဖြည်းရောက်သွားခဲ့ကြတာပဲ။ မတူညီမှုတွေကို မတူညီမှုအတိုင်းပဲလက်ခံလိုက်ကြရင်း ပြန်ညှိနှိုင်းဖို့လဲစိတ်ကူးမရှိတော့ဘူးထင်ပါရဲ့။ သူသိတယ်။ အဲဒီနေ့က ငါဝမ်းနည်းသွားမယ်ဆိုတာ သူသိတယ်။ သူ့အပြုအမူကိုလည်း သူသေချာသိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုပြုမူရင် ဘယ်လိုခံစားရမလဲဆိုတာကို သိစေချင်တာတဲ့လား။ သိပ်တော်လွန်းတဲ့သူက သူ့ရဲ့ပြစ်ချက်တိုင်းကို ငါ့အမှားတွေအဖြစ်မြင်အောင် ဖန်တီးပစ်နိုင်တာပဲ။ ဒါဆို ငါ့အတွက်ကရော။ ငါ့ကိုဝမ်းနည်းစေတဲ့သူ့ရဲ့အပြုအမူတစ်ခုချင်းစီအတိုင်း ပြန်ဆက်ဆံရင် သူခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလား။ အဲဒီအခါကျရင် ငါက သူ့ကိုမျက်ရည်ကျအောင်လုပ်တဲ့သူဆိုပြီး လက်ညှိုးထိုးခံရမှာမလား။ သူ့ကြောင့်အစပြုခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ့နာကျင်မှုတိုင်းအတွက် အဆုံးသတ်က ငါက သူ့ကိုငို‌စေတဲ့သူတဲ့လား။ ငါ့ဘက်ကနည်းနည်းလေးတင်းမာလိုက်တာနဲ့ငိုတတ်တဲ့အကျင့်က သူ့ကိုအမြဲတမ်းအနိုင်ရစေတာပဲ။ ငါက သူ့မျက်ရည်ကိုမြင်ရင် အရူးလိုပျော့ညံ့သွားတတ်တာမလို့လေ။ အငိုမလွယ်တတ်တဲ့ငါကတော့ အမြဲတမ်းအရှုံးပဲပေါ့။ လွယ်လွယ်မငိုတတ်တာသူသိနေလို့ ငါ့မျက်ရည်အတွက်ဂရုစိုက်နေစရာမလိုဘူးလို့များ တွေးနေရော့သလား။ မျက်ရည်အဖြစ်မပြောင်းအောင်ထိန်းချုပ်ထားရတဲ့နာကျင်မှုတွေ၊ လူကွယ်ရာရောက်မှ တစ်ယောက်တည်းငိုကြွေးရခြင်းတွေက ပိုပြီးသေမတတ်နာကျင်ရတယ်ဆိုတာပြောပြရင် သူယုံပါ့မလား။ မငိုတတ်တဲ့ငါ့အကျင့်ကိုပဲ အပြစ်ဆိုလေမလား။ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့စကားတစ်ခွန်းက သူ့ကိုစိတ်တိုသွားစေတာတဲ့လေ။ ငါအဲ့လိုရည်ရွယ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သူတကယ်ပဲမသိတာလား။ သူက ငါ့ကို ဘယ်တုန်းကမှနားမလည်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီနေ့က ငါတွေးခဲ့တယ်။ ငါ့ဘက်ကိုသူတွေးပေးရင် ငါ့ရဲ့တောင်းဆိုချက်ကို သူလိုက်လျောပေးလိမ့်မယ်။ ငါ့ဘက်ကိုသူဂရုမစိုက်ရင် ငါ့ရဲ့တောင်းဆိုချက်ကိုသူ‌ဥပေက္ခာပြုလိမ့်မယ်။ အဖြေကိုကြိုသိနေတာတောင်မှ မျှော်လင့်ချက်သေးသေးလေးတော့ ထားခဲ့မိသေးတာ။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ဒီရင်ဟာ နှစ်ခါနာရရုံပေါ့။ သူက သူ့ဘက်ကိုပဲအမြဲတမ်းကြည့်နေစေချင်ပြီး ငါ့ဘက်ကိုတော့ ဘယ်တုန်းကမှမကြည့်ခဲ့ဘူး။ ဝမ်းနည်းရင် တိတ်ဆိတ်သွားတတ်တဲ့ငါ့အကျင့်ကို သူ့ကိုပြောပြဖူးပါတယ်။ ဝမ်းနည်းတဲ့အခါ ချစ်ရသူဆီက ဂရုစိုက်မှုတွေ၊ နှစ်သိမ့်မှုတွေကို တောင့်တတတ်ကြတာပဲမလား။ အထူးသဖြင့် သူ့ကြောင့်ဖြစ်တည်လာတဲ့ဝမ်းနည်းမှုတွေမှာ သူ့ရဲ့နှစ်သိမ့်မှုတွေကို ငါပိုပြီးလိုအပ်ခဲ့တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ “အဆင်ပြေရဲ့လား”ဆိုတဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းလောက်တော့ မေးလာစေချင်မိတယ်။ အဆင်မပြေတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပြချင်တာ။ သူ့ကြောင့် ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းနေရကြောင်းတွေပြောပြရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ မျက်နှာအပ်ပြီးငိုလိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ ပုံမှန်ထက်ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ငါ့ကို သူကမသိဘူးတဲ့လား။ သူ့ဘေးမှာထိုင်ပြီးတိတ်ဆိတ်နေမိတဲ့ငါ့ကိုလေ။ သူညာနေတာမလား။ တကယ်ပဲအဲ့လောက်အထိဂရုတစိုက်မရှိလွန်းတာလား။ သိရဲ့သားနဲ့ လျစ်လျူရှုထားရက်နိုင်တာလား။ အချိန်တန်ရင် ငါ့ဟာငါအဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်ဆိုပြီးများ ဥပေက္ခာပြုထားရက်နိုင်တာလား။ အရေးတယူဂရုစိုက်နေရလောက်အောင်အထိ ငါ့ခံစားချက်တွေက သူ့အတွက် အရေးပါမနေခဲ့တာထင်ပါရဲ့။ ဆန္ဒရှိရင် ပြောပြလာလိမ့်မယ်ဆိုပြီး တွေးနေခဲ့တာတဲ့လား။ မဟုတ်ပါဘူး။ သူညာနေတာ။ ငါဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကိုတောင် သူမသိချင်တာ။ အရေးမပါဘူးလို့တွေးနေခဲ့တာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။ တကယ်တော့ သူစိတ်ကိုမဝင်စားခဲ့တာ။ သူ့နေရာမှာ ငါသာဆိုရင် ငါ့ကိုဒီလိုဆက်ဆံမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ အမြဲအရိပ်တကြည့်ကြည့်မရှိနိုင်ရင်တောင် အဲ့လိုငါအဆင်မပြေတဲ့အချိန်လေးမှာတော့ နည်းနည်းလောက်လေးဂရုစိုက်ပေးလို့မရဘူးလား။ ဒါပေမဲ့ ငါတောင်းဆိုမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ တောင်းဆိုမှုပြုခဲ့တာ တစ်ခါနှစ်ခါမကတော့ဘူးလေ။ တောင်းခံမှရတဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေအတွက်လည်း ငါ့ကိုယ်ငါရှက်လာမိပြီ။ မဟုတ်ဘူး။ စာတွေအများကြီးရိုက်ပြီး ငါ့ခံစားချက်တွေကို သူနားလည်အောင်ရှင်းပြပြီး ဂရုစိုက်မှုတွေတောင်းခံခဲ့တာတောင်မှ သူအလေးမထားခဲ့တာပဲ။ ငါဝမ်းနည်းတဲ့အခါတိုင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး ငါ့ကိုလျစ်လျူထားတတ်တဲ့အကျင့်က ငါတို့နှစ်ယောက်ကို တဖြည်းဖြည်းပိုဝေးကွာလာစေတယ်ဆိုတာကိုသိရဲ့လားဆိုတော့ ဟုတ်လားတဲ့။ အင်း အဲ့တစ်ခွန်းတည်းပါပဲ။ အဲ့တစ်ခွန်းနဲ့တင် ငါ့မှာရှေ့ဆက်ဖို့စကားလုံးရှာမတွေ့တော့ဘူး။
206